gjenocidi – Dielli

Gjenocidi ndaj popullsisë gjermane në Jugosllavinë komuniste!

January 6, 2017 by dgreca

Ngjarjet që pasuan në fund të luftës në Jugosllavi ishin fshehur me sukses për më shumëse 60 vjet. Për këtë rast, edhe sot nuk ka asnjë gjykim te qartë historik. Ende në tekstet e historisë nuk përmendet numri i kampeve për gjermanët, krimet e kryera kundër pakicës gjermane,si dhe viktimat në anën e kësaj pakice. Kjo mund të jetë arsyeja kryesore që mungojnë dhe opinionet e juristëve në kualifikimin e këtij veprimi dhe përcaktimi nëse në ish-Jugosllavi është kryer gjenocid ndaj minoritetit gjerman./

Nga Ismet Azizi/Gjermanët danubjan(siç quheshin gjermanët e Vojvodinës), janë pasardhës të gjermanëve dhe austriakëve jugperëndimor, të cilët ndërmjet viteve 1689 dhe 1787, janë vendosur në basenin e Panonisë nga mbretëria hasburgiane. Kjo ka ndodhur pas çlirimit të Hungarisë së atëhershme e cila qëndroi 160 vjet nën sundim të Perandorisë Osmane.

Sot, në Vojvodinë, gjermanët janë një nga pakicat etnike. Ata e flasin gjuhën serbe ndërsa njohja e gjuhës gjermane iu shërben për arsye ekonomike dhe komerciale. Këta gjermanë i përkasin besimit katolik dhe protestant. Sipas regjistrimit të vitit 2002 në Vojvodinë kanë jetuar 3 154 gjermanë.
Por, më herët gjendja ka qenë ndryshe. Sipas regjistrimit të popullsisë së vitit1880 në Vojvodinë kanë jetuar 285 920 gjermanë dhe përbënin 24.4% tëpopullsisë. Këta ishin komuniteti i dytë për nga numri, pas serbëve. Mandej, nëvitin 1890, është shënuar një rënie e lehtë e përqindjes (24.2%) edhe pse numri i tyre ishte rritur në 321 563 duke u radhitur si komunitetet i tretë, pas serbëve dhe hungarezëve. Në vitin 1900 në Vojvodinë kishte 336.430 (23.5%) gjermanë ndërsa në prag të Luftës së Dytë Botërore llogaritet të ketë pasur mbi 550 000.
Sipas regjistrimit të parë të pasluftës (1948) në Vojvodinë jetonin vetëm 31.821 (1.9%) gjermanë, të cilët ishin të gjashtit për nga numri, të kryesuar nga serbët dhe hungarezët që përbënin shumicën.Është e pakontestueshme se ndaj minoritetit gjerman në Jugosllavinë komuniste është kryer gjenocid. Në të vërtetë, qëllim ishte çrrënjosja e tyre ngaVojvodina, nëpërmjet vendimeve të AVNOJ-it dhe ato të mëvonshme që mori kreu komunist. Deklaratat publike, siç ka qenë ajo e Titos në Vrshac, se problemi ipakicës gjermane do të zgjidhet me zhdukjen e tyre nga këto treva, ose ajo e Boris Kidriqit, që elementi gjerman nga pjesët veriore të ish-Jugosllavisëduhet të zhduket, vërtetojnë aktin e gjenocidit.

Ngjarjetqë pasuan në fund të luftës në Jugosllavi ishin fshehur me sukses për më shumëse 60 vjet. Për këtë rast, edhe sot nuk ka asnjë gjykim te qartë historik. Ende në tekstet e historisë nuk përmendet numri i kampeve për gjermanët, krimet e kryera kundër pakicës gjermane,si dhe viktimat në anën e kësaj pakice. Kjo mund të jetë arsyeja kryesore që mungojnë dhe opinionet e juristëve në kualifikimin e këtij veprimi dhe përcaktimi nëse në ish-Jugosllavi është kryer gjenocid ndaj minoritetit gjerman.

Veprime kundër pjesëtarëve të pakicës kombëtare gjermane kanë përfunduar rreth vitit 1965. Në këtë proces gjenocidal kjo pakicë etnike, sipas regjistrimit të vitit 2002, është zvogëluar në numër prej rreth 541,000 në vetëm 3901. Kjo paraqet një rënie prej 140 herë. Tëdhënat tregojnë se sot në ish-Jugosllavi ka ende vetëm 0.7% të kësaj pakice kombëtare.

Megjithatë komuniteti gjerman beson se ky numër është diç më i lartë, por jo më shumë se 20 000 – 30 000 e anëtarë e cila paraqet vetëm 3.6% – 5.4%, në krahasim me numrin në prag të Luftës së Dytë Botërore. Ky ndryshim i 3901 anëtarë, me numrin e vlerësuar, nga anëtarëte tij të cilët ende kanë frikë të deklarohen, nuk kanë guxim të identifikohen si gjerman, por si pjesëtarë të etnive të tjera, apo si pjesëtar rajonal. Ata deklarohen si të pavendosur ose nuk identifikohen fare.

Në muajt e fundit të luftës së Dytë Botërore pakica gjermane është dënuar në forma të ndryshme duke përfshirë edhe detyrimin për largim nga shtëpitë e tyre për në Gjermaninë e sotme.Në sesionit të dytë i AVNOJ-it më 21 nëntor1943, gjermanëve etnikë u është hequr statusi i pakicës kombëtare dhe të drejtat qytetare, shtetësia jugosllave dhe e drejta e pronës.

Teksti i deklaratës që AVNOJ ka nxjerrë përkëtë rast, thotë:

“1. Të gjithë anëtarët e pakicës gjermaneqë jetojnë në Jugosllavi automatikisht do ta humbin shtetësinë e tyre Jugosllave dhe të gjitha të drejtat civile dhe kombëtare;

E gjithë prona e luajtshme dhe e paluajtshme e personave etnik gjerman konsiderohet e konfiskuar dhe bëhet pronë e shtetit;
Gjermanëve jugosllavë u ndalohet të kërkojnë çfarëdo të drejte dhe ushtrimin e mbrojtjes ligjore apo personalenga gjykatat apo institucionet. “

Vendimi i AVNOJ -it , i 21 nëntorit 1944 konfirmon shpalljen e Deklaratës kurse pjesëtarët e pakicës kombëtare gjermane mbeten pa pasurinë e tyre. Është bërëme dije se ky vendim nuk ka pas efekt ndaj gjermanëve që luftuan në radhët e Ushtrisë Nacional Çlirimtare dhe aradheve partizane Jugosllave.

Vendimit përcakton se çfarë konsiderohet pasuri e palujtshme:

“Me këtë vendim konsiderohet pasuria e paluajtshme, prona dhe të drejtat e luajtshme, si dhe posedimi i tokës, shtëpive, mobileve, pyjeve, të drejtat minerare, kompanitë metë gjitha objektet dhe aksione, letrat me vlerë, aksionet, kompanitë, shoqatat e çdo lloji,financimi, të gjitha llojet e mjeteve të pagesës, llogaritë e arkëtueshme qëmarrin pjesë në aktivitetet e ndërmarrjeve, të drejtat e autorit, të drejtat epronësisë industriale, si dhe të gjitha të drejtave për sendet e përmendura mëlart. “

Mënyra se si është kryer dëbimi i gjermanëve ngaVojvodina, duke i dërguar në kampet e vdekjes, ekzekutimi masiv, dijegëja e librave të tyre dhe shkatërrimi i çdo gjëjeqë ka të bëjë me kulturën, gjuhën dhe traditën gjermane në këtë rajon, është eqartë se këtu kemi të bëjmë me gjenocid.

Shpërngulja e popullsisë gjermane ishte e planikuar edhe në një elaborat nga ministri atëhershëm i Bujqësisë në Jugosllavin Komuniste, Vaso Çubriloviq, në platformën ”Problemi i Pakicave kombtare në Jugosllavin e re më 3 nëntor 1944. Problemi i pakicave kombtare në Jugosllavin e re, në mesin e çeshtjeve të tjera të sotme, në Jugosllavi e shtroi edhe problemin e pakicave kombëtare të saj. Pas çlirimit, në vitin 1918, ne kemi marrë qëndrim të shpirtgjërësisë më të madhe naj pakicave kombëtare…. Pakicat i kanë gëzuar të gjitha të drejtat qytetare te ne. Kanë pasur autonomi të plotë arsimore dhe të drejtë të mbajnë lidhje kulturore me popujt e ngjashëm të tyre. Këto privilegje i kanë shfrytëzuar sidomos gjermanët jugosllavë. Çubriloviqi si një arsyetim për shpërnguljen e gjermanëve me Nazistët kërkon edhe dëbimin e tyre, madje duke menduar se një formë e tillë është krejt e pranueshme për aleatët. Folksdojçerët siq quheshin popullësia gjermane atëher, ne duhet ti qërojmë hesapet një herë e përgjithmonë. Madje Çubriloviq shtron edhe dëshirën e ndihmës nga Bashkimi Sovjetik për shpërnguljen e popullsive me metodat e saja. Në rangun e popujve që duhej shpërngulur Çubriloviqi rëndit: 1. Gjermanët, 2.Shqiptarët, 3.Hungarezet etj., ku në fillim shtron idenë e heqjes së të drejtave qytetare për ta. Në krahinat tona mbrenda mundësive , duhet shpartalluar dhe shpërngulur vendbanimet gjermane, sikur të mund ti dëbojm nga rrethet e Baçkës e të Banatit të Sremit 5-600.000 gjermanë dhe në vend të tyre të sjellim njerzë tanë.Vojvodina do të bëhej e jona njëher e përgjithmonë. Në Slloveni viset rreth Koçevjes dhe Mariborit duhet të lirohen nga gjermanët.

Për gjenocidin e kryer ndaj gjermanëve të Vojvodinës më së miri mund të mësojmë nga studimi i grupit të autorëve nga Austria dhe Gjermania të cilët botuan librin “Gjenocidi kundër pakicës gjermane të viti1944-1948″, i cili, në vitin 2004, përveç në gjuhënangleze, është përkthyer edhe në gjuhën serbe. Në këtë libër është dokumentuarnë detaje shfarosja e gjermanëve në ish-Jugosllavi. Aty vërtetohet se nga 106 000 viktima civile nga viti 1941 deri 1948 që u regjistruan në territorin e Vojvodinës, rreth 25 000 ishin të kombësisë gjermane.

Universiteti Harvarditdhe disa universitete tjera gjermane e franceze, përfshirë ekspertin ndërkombëtar për gjenocid dhe krime të luftës Dr. Dieter Blumenvic, sjellin ekspertizën profesionale në të cilën, duke u mbështetur në jurisprudencën dhe në të drejtën ndërkombëtare, është qartësuar se ndaj gjermanëve në ish Jugosllavi është kryer gjenocid.

Për këtë shkak, pasLuftës së Dytë Botërore numri i popullsisë gjermane u zvogëlua në masë tëmadhe. Arsyet janë të shumta: vdiqën si ushtarë, ikja nga pushteti i ri (rreth 250 000), vdekjet në kampet e punës, ekzekutimet hakmarrëse që ndodhnin merastin e çlirimit të vendit nga gjermania naziste. Por, dëbimet dhe emigrimi I tyre i mëvonshëm, për shkak marrëveshjes së fituesve të luftës në vitin 1945, kanë bërë që rreth 14 milionë gjermanë të dëbohen nga trevat e veta ku kanë jetuar në shtetet e ndryshme të Evropës. Pos kësaj, shumë prej tyre e kanë ndërruar identitetin në kroatë dhe hungarezë. Në pronat e braktisur të gjermanëve në Vojvodinë gjatë viteve1945-1950, kur është bërë kolonizimi janë vendosur ardhacakë nga të gjitha republikat sipas kuotave të caktuara dhe rajoneve pasive. Pjesa më e madhe ekolonizatorëve kanë qenë serbë dhe malazezë.

Numri i përgjithshëm i popullsisë dhe ajo e pakicës gjermane në Jugosllavinë e atëhershme :

Viti 1921. 12 017 000 , gjermanë 505 790
1931. 13 943 000 , 499 969
1948. 15 772 000 , 57 180
1981. 22 427 000 , vetëm 8 712

Nga të dhënat shihet se numri i përgjithshëm I popullsisë në Jugosllavinë e atëhershme rritet nga 12 milion në mbi 22 milion.Ndërsa numri i gjermanëve bie nga mbi 500 000 sa kishte në vitin 1921, në 8 712 në vitin 1981, apo siç përmendëm më herët në më pak se 4000 sa kishte në vitin 2002.

SHQIPNIA INKUIZICIONI DHE GJENOCIDI

October 7, 2016 by dgreca

Nga Fritz RADOVANI/

Shkodra/

“Aty si tash para se me ardhë fiset/

ishe/

me tambël në plasaritjen e currave/

e me themele në ujin e njelmë. /

Të dhanë vetëm nji emën: SHKODRA./

E të thirrën qytet me kunora/

e të hodhën përkrye gur/

e hekurat e para.” / Martin CAMAJ./

■Nuk kishim mësue endè ndër shkolla alfabetin dhe as autorin e Alfabetit të Gjuhës Shqipe, kur mësuesit e “shkollës së re” në vitet e para të “çlirimit”, “kur patën hy këta”… mbas 1944, na treguen kuptimin e fjalës së huej “inkuizicion”. Në Fjalorin e Gjuhës së sotme Shqipe, botim i Akademisë së Shkencave RPSSH, fq.722, Tiranë 1980, shkruhet: “Inkuizicion – Organizatë terroriste policore e gjyqësore e kishës katolike, e themeluar në shekullin e XIII, që ndiqte, burgoste e zhdukte mizorisht njerëzit përparimtarë…”.

Mbas 700 vjetësh, për 50 vjet rresht në Shqipni në gjysmën e dytë të shek. XX, kemi “besue” se çdo klerik, ipeshkëv, prift, frat e murgeshë asht “inkuizitor”, ose siç shpjegon fjalori po aty: “inkuizitor – Gjykatës i inkuizicionit… Ai që vepron mizorisht kundër një tjetri, ai që e mundon dike me qellim dhe i shkakton vuajtje të mëdha; gjykatës mizor e i pamëshirshëm…” pra, çdo shqiptar, simbas këtij përkufizimi, kështu duhej të mendonte për Klerin Katolik Shqiptar, inteligjencën katolike dhe të gjithë ata që simpatizonin ate, ose kishin mësue ndër bankat e shkollave të tyne, që ishin të parat shkolla në vendin tonë, edhe pse dyert i kishin të hapuna edhe për muslimanë e ortodoksë Shqiptarë.

■Mbas themelimit të Shtetit Shqiptar në vitin 1912, qeveritë Shqiptare janë drejtue nga këta 36 Kryeministra: Ismail Bej Qemali, Myfid Bej Libohova, Fejzi Alizoti, Turham Përmeti, Esat Pashë Toptani, Sulejman Delvina, Iljas Vrioni, Pandeli Vangjeli, Qazim Koculi, Hasan Prishtina, Omer Vrioni, Xhaferr Ypi, Ahmet Zogu, Shefqet Vërlaci, Fan Noli, Koço Kota, Mithat Frashëri, Mustafa Kruja, Eqrem Libohova, Maliq Bushati, Ibrahim Biçaku, Mehdi Frashëri, Rexhep Mitrovica, Fiqeri Dine, Enver Hoxha, Mehmet Shehu, Adil Çarçani, Fatos Nano, Ylli Bufi, Vilson Ahmeti, Aleksandër Meksi, Bashkim Fino, Pandeli Majko, Ilir Meta, Sali Berisha dhe Edi Rama.

■Se, cili ishte “inkuizitor” nder këta, ua la në kompetencë “dr. Prof. e akademikëve”!

Se, cili ushtroi Gjenocid në Shqipni, “nuk ka nevojë per akademikë as profesora”!

Mbi bazën parimit të inkuizicionit në vitin 1941, shovenistët jugosllavë të instruktuem nga Rusia staliniste erdhën e themeluen Partinë Komuniste Shqiptare, tue vue në krye të saj karrieristin fanatik, anadollakun Enver Hoxha. Që ditën e parë të themelimit të saj kjo parti tregoi karakterin e vet inkuizitor ndaj elementit katolik, tue përjashtue nga drejtimi i saj edhe komunistët e vitit 1936 të grupit të Shkodrës, kryesue nga Zef Mala. Në vitin 1942 Enver Hoxha vret edhe komunistin Qemal Stafa, ish student në gjimnazin e Shkodres, të po atij qyteti që konsiderohej reaksionar. E shpejtë edhe Vasil Shanton.

Në luftën për pushtet eleminohet nga kjo parti pothuej krejtësisht elementi katolik, përveç disa spijunve, që deri “një ditë”, i kanë sherbye Sigurimit të Shtetit dhe organeve të diktaturës komuniste. Listat e tyne ruhen në Arkivin e Ministrisë së Mbrendshme.

Inkuizicioni komunist në Shqipni, merr trajtën e tij të veçantë nga vendet tjera të Lindjes komuniste europjane për vet faktin e kushteve historike të vendit tonë, që trashigoi nga e kaluemja jo e largët e pushtimit turk edhe barbarizmin fanatik anadollak, të cilin e dëshmon në Shkodër që në vitin 1945, prania e “Seksionit Katolik pranë Degës së Punëve të Mbrendëshme”, organi i jashtligjshëm ma terrorist i komunizmit që asht drejtue gjithnjë nga oficerë anadollakë filosllavë e kriminelë të zgjedhun në të gjithë Shqipninë për këte qellim nga vetë tiranët Enver Hoxha, Mehmet Shehu dhe Ramiz Alia.

■Ja si shprehet At K. Gjolaj për këtë akt antiligjor diktatorial në librin “Çinarët” : “Ky Seksion Katolik shyqyr që asht kenë formue, mbasi nuk len kurrkend me kundërshtue se Enver Hoxha me Sigurimin e Shtetit ka krye GENOCID MBI POPULLSINE KATOLIKE Shqiptare, sepse edhe ai vetë ka kenë KRIMINEL ANADOLLAK.” Fq.93.

Per “Inkuizicion” nga Kleri Katolik Shqiptar, deri sot nuk e njoh as nuk e kam ndigjue!

■Do të theksoj një vlerësim që ka ba Prof. Sami Repishti, i cili ka thanë: ”Shqiptarët katolikë janë përpjekë për shekuj me radhë të sjellin në Shqipni frymën civilizuese të Evropës, mendjet e ndrituna të kontinentit, arritjet e pakrahasueshme në fushën e mendimit njerëzor, të krijimtarisë letrare artistike, të shkencës e të teknologjisë dhe të organizimit politik të shtetit modern, që siguron zhvillimin e përparimin e njeriut të lirë”(Përshëndetje në përurimin e Kishës Shqiptare në Harstdale, N Y, 25 prill 1999).

■Po Enver Hoxha, si mendonte: “…meqenëse katoliçizmi shqiptar, dhe në veçansi kleri, ishin pengesa më e madhe për triumfin e komunizmit në Shqipëri, qeveria nuk do të kursente asnjë përpjekje për t’i shpartalluar ata.”E.H.Selected Works, V.I, fq.438, 1974).

■Ndërsa, dijetari At Zef Valentini S.J., thotë: “Tue kenë të kulturuem me arsim të ngritun katolikët shqiptarë gjithmonë u patën ngjallë zili disave. Vrasësi antikatolik Hoxha e pranonte këte tue i ba nderë katoliçizmit, dhe në veçanti klerikve, që ishin pengesa ma e madhe për triumfin e komunizmit.” (Romë 1954).

■Mbas vitit 1944 ky inkuizicion merr të gjitha tiparet ma të rrepta të Gjenocidit, i cili përcaktohet kështu, po në Fjalorin e Gjuhës së sotme Shqipe, fq 610: “Gjenocid – Shfarosje e plotë a e pjesëshme e një popullsie ose e grupeve të veçanta kombëtare…”, gja e cila asht në përputhje të plotë me veprimet e komunistëve të kryeme në Shqipninë Veriore, ose ma saktë, në Shkoder dhe rreth saj ndaj popullsisë katolike Shqiptare.

■Si inkuizicioni, ashtusi edhe Gjenocidi komunist në Shqipni, përfshijnë jo vetëm të gjallët, po edhe të vdekunit, madje, edhe varrezat e Tyne, që prishen, plaçkiten deri unazat e ipeshkvijve dhe treten në Drinazë Eshtnat e të vdekunve…tue fillue nga Kisha Katedrale e Shkodres, Kisha e Françeskane, Kisha e Zojës brinjë Kalasë, Kisha e Jezuitëve etj. Një vepër me të vërtetë makabre e shekullit XX në qytetin brinjë Rozafës.

■Nga ky Gjenocid u zhdukën Kisha, kuvende, biblioteka, muzeume, vepra arti, kulture, shkolla, gjimnaze e seminare, shtypshkronja, Xhamia, e çdo gja që i jepte Shkodrës pamjen me fëtyrën e vërtetë të kulturës Europjane Përendimore përparimtare. Vetem hudhja n’erë e Kishës së Vaut të Dejës nga Fadil Ymeri, flet per të gjitha krimet Fetare!

■Në këte kuadër të mnershëm rrënimi e shpartallimi para të cilit sfokohet edhe vepra “Ditët e fundit të Pompeut”, përfshihet edhe figura e madhe Atdhetare dhe fetare shkodrane e Argjipeshkvit të Shkodrës, Imzot Lazër Mjedja, i vdekun në vitin 1935, i varrosun në Kishën Katedrale dhe i çvarrosun në vitin 1967, kur ajo Kishë u kthye në pallat sporti. Çvarroset themeluesi i Shoqnisë “Bashkimi”(1899) Imz. Preng Doçi, shoqni Atdhetare kulturore, per të cilen i madhi Luigj Gurakuqi tha: “Ajo ishte një akademi!”, randsia e së cilës nuk mund të përmblidhet në pak rreshta, dhe Eshtnat e bekueme të Atij që e themeloi i treten…i treten…nga ai varr i Atij Burri, që mbarë Toka Shqiptare e vajtoi ata vite…vdekjen dhe humbjen e Tij. Shqipnia sundohej nga një qeveri hijenash!

■Imzot Lazër Mjedja i përket asaj “Epoke të Artë” të fillimit të Shek.XX, kur në Shkoder Kleri Katolik Shqiptar, inteligjenca, tregtia, politika, arti, kultura dhe zhvillimi i mendimit europjan përparimtar me një guxim e vetmohim të posaçem arrijnë në ato pika kulminante të historisë së Shqipnisë, që nuk mund të përsëritën kurrma!

■Kolosët Atdhetarë, klerikët dijetarë, poetët, letrarët, intelektualët, politikanët etj., të një ideali të naltë per “Atdhé e Fé”, lanë gjurmët e pashlyeshme në themelet e Shtetit të porsaformuem Shqiptar. Kontributi i Klerit Katolik asht aq i madh dhe i vyeshëm, sa Historia e Shqipnisë nuk ka me mujtë kurrë me i dedikue kapitujt e merituem të Tij, mbasi në Historinë tonë të shkrueme asht hjedhë aq shumë baltë, shpifje, fallsifikime, shtremnime, përdhosje, urrejtje, intriga, hakmarrje, fanatizëm, gënjeshtra e zmadhime të pavërteta, sa duhën vite e vite të tana me spastrue çdo rresht të shkruem të saj si dhe mentalitetin e çdo historiani që do të shkruej, nga ideologjia fallse marksite leniniste, sllavo – aziatiko komuniste bolshevike apo filogreke e filoitaliane e tashti edhe filoturke.

■Po mbushën plot 100 vjet që endè nuk asht botue në Shqipni dokumenti origjinal i Pavarësisë së Shqipnisë në Vlonë me 28 Nandor 1912, sepse gjysma e Atyne Atdhetarëve u quejtën për 65 vjet “tradhtarë”…nga pseudohistorianët tanë. Ndersa, per Don Nikoll Kaçorrin e Gurakuqin me shokë, po punohet me i “dyllosë në Arkivin e Harresës”!

Pak kush njeh aktivitetin e Bajram Currit, Mark Kakarriqit, Gjelosh Lulit, Kolë Mirakaj…

■Askush nga Shqiptarët nuk njeh aktivitetin Atdhetar të Ipeshkvijve Lazër Mjedja, Luigj Bumçit, Preng Doçi, Jak Serreqi, Vinçenc Prennushi, Klerikëve: Gjergj Fishta, Mati Prennushi, Buon Gjeçaj, Ndre Mjedja, Loro Caka, Lazër Shantoja, Gjon e Nikollë Gazulli, Anton Harapi, Palë Dodaj, Çiprian Nika, Nikoll Mazrreku, Pjetër Mëshkalla, Marjan Prela, Justin Rrota, Kolec Prennushi dhe të rreshtit të pafund të Burrneshave e Burrave të Malësisë Madhe, Hotit e Grudës dhe të Dukagjinit, Shllakut, Mirditës, Pukës, Lezhës e Matit, që ishin forca morale, shpirtnore e parzmorja e mbrojtjes së Atdheut.

Si duhet ti themi “zhdukjes” së këtyne Emnave, Inkuizicion apo Gjenocid ?!
“Vorri i t’ huejve a këtune! Bertet”, shkruente i Madhi Mjedja… për Malësorin tonë!

■“Po mos të ishte mendimi gjenial i Imzot Lazër Mjedjës për veprimet tona të vitit 1911, në lidhje me Dedë Gjo’Lulin e Burrat e Hotit, kurrë nuk do të formohej Shqipnia…” ka thanë At Mati Prennushi në vitin 1941, në festen e katundit të Dajçit të Bregut të Bunës. (Dëshmi gojore e Prof. Gaspër Ugashit rreth vitit 1962).

■Per “Inkuizicionin në Shqipni” asht mirë me shkrue “italianët komunistë” që kanë ruejtë në Tiranë “revolverin me të cilin u vra Mussolini”.., deri mbas vitit 1992.

■Tue shfletue materialet e pakta dhe të sakta historike, mendoj se, duhet vu një Gur në themelin e atij lapidari që koha ka me ngritë tue fillue me Heroin Rin Monajka, e tue shpresue këte edhe per Don Simon Jubanin, Vrasjet nder kufinjë…dhe “Hapjen e Dosjes së 2 Prillit 1991”… në një të ardhme jo fort larg! Historia ynë fillon me Gjenocidin!

■Mos harroni se çdo Prift tue fillue nga gjermani Don Alfons Tracki, shpetoi nga vrasja e fashistëve e nazistëve “një komunist”, dhe sejcili prej tyne…ka vra një Klerik Katolik !

■Ky ishte “fanderimi, mirnjohja dhe shperblimi i tyne!”

■Vetem Hapja e Dosjeve nxjerrë në shesh të Vertetën!

Melbourne, Tetor 2016.

SHEJTNIJA E TIJ PAPE FRANCESKU DHE GJENOCIDET E QINDVJETESHIT TE NJIZETE

April 15, 2015 by dgreca

The Wall Street Journal/
Permbledhja e artikullit nga Gjon Kadeli/
Gjate meshes perkujtimore te 100 vjetorit te vrasjeve ne mase te Armeneve, qe u tha ne Kishen e Shen Pjetrit ne Rrome, Pepe Francesku i cilsoi vrasjet ne fjale nga turqit me 1915te si”Gjenocidi i pare” iQindvjetshit 20te. Tuej folun ne ate meshe, Papa permendi edhe gjenocide te tjera te Qindvjetshit te kaluem: gjenocidin qe ngjau gjate kohes se Nazizmit, ate te kohes se Komunizmit, te Ruandes dhe ate te Urundit. Tuej ju referue gjenocidit komunist, qe ngjau gjate 1932-33, ai tha se ajo kishte te bante kryesisht me Ukrainen, ku u krijue nji “uri artificiale”, si pjese e perpjekjeve te Stalinit, per te kolektivizue bujqesine Sovjetike. Gjate kesaj kohe urie vdiqen 7.5 milione njerez, nga te cilet ma shume se 4 milone ishin Ukrainas.
Persa i perket vrasjes se Armeneve, nji numer shtetesh, e kane cilsue zyrtarisht ate veprim, si gjenocid, gjate te cilit, u zhduken nga faqja e dheut, rreth 1.5 milione Armene. Papa tha gjate asaj meshe perkujtimore, se “Asht e nevojshme, dhe ne te vertete, nji detyre” me e perkujtue kete ngjarje, tejet tragjike te Qindvjetshit te kaluem. Ai
shoi se “Me e mshef, ose me e mohue te keqen, asht, si me lane nji plage, qe asht tuej kullue gjak, pa e mjekue.
Nuk asht hera e pare qe nji Pape, i ka cilsue vrasjet ne mase te Qindvjetshit te kaluem, gjenocid. Tuej iu referue gjenocidit te pare te qindvjetshit 20te, Pape Francesku, citoi nji deklarate te perbashket nga Pape Gjon Pali i Dyte dhe udheheqsit te Kishes Armene,
Catholicos Karekeni i IIte te vjetit 2001, i cili ishte i pranishem edhe ne meshen perkujtimore. Pape Francesku shtoi , tuej e quejtun vrasjen e Armeneve, nji nga “Tri vrasjet masive dhe tragjike” te Qindvjetshit te kaluem.
Nderkohe qe Pape Francesku, ka folun edhe rreth persekutimeve te Krishtenve, ne vende te ndryshme, ai me perkushtim ka ba perpjekje, per marredhanje ma te mira, ndermjet Kishes Katolike dhe Botes Islame.
Ai ka shkrue se “Islami i vertete dhe leximi me vemendje i
Kuranit,jane kunder cdo lloi dhune”. Gjate nji vizite ne Izrael, ai
bani nji gjest solidariteti ndaj Palestinezeve, kur u ndal me u lut,
prane nji muri,qe ndante bashkesine Muslimane, me ate Hebreje, ne
bregun perendimore te lumit Jordan. Ai ne publik asht lutun
bashkarisht me Muslimanet ne Vatikan, si edhe ne nji xhami te
Stambollit.
Asht i pamohueshem fakti, se ne raste luftash, qofshin ato, nder
etnike apo ndermjet denominacioneve fetare, Pae twe ndryshem e kane
ngrite zaninin e tyne, per ndalimin e ketyne luftave. Gjate luftes ne
Cecnjadhe ne Bosnje ,Pape Gjon Pali i Dyte bani thirrje te shpesht ,
per ndalimin e ketyne luftave. Si Cecnja, po ashtu edhe Bosnja u
damtuen shume rand nga ato lufta.

Në kujtim të një gjenocidi që vazhdon

July 3, 2014 by dgreca

Çamëria kjo pasqyrë e dhembjes së kombit dhe atdheut shqiptar, me rreth 10 mijë km.-katrorë sipërfaqe dhe popullsi në ditët e saja-gati tërësisht shqiptare, u dënua që moti me zhbërje në formë e përmbajtje dhe mënyrën më tragjike të mundshme nga shovinistët grek.
Mbi këtë pjesë fatkeqe të etnisë tonë u zhvillua një nga gjenocidet më të tmerrshme që njeh historia e popujve ballkanik dhe evropian.
Në fakt, veprimet e dhunshme dhe dëbimet me forcë të shqiptarëve nga grekët, nisën edhe më herët dhe nuk pushuan asnjëherë, por me copëtimin e trojeve tona dhe mbetjen e Çamërisë jashtë kufijve administrativ të Shqipërisë londineze, ato eskaluan deri në gjenocid.
Kurse, të gjithë arsenalin masiv të urrejtjes antishqiptare mbi çamët e pambrojtur, shovinistët grek do ta zbraznin pa asnjë kursim në fillim-qershorin e vitit 1944, goditje kjo nga më shkatërrimtaret ndaj një populli dhe vendi, fatale dhe më e rënda që mbahet mend kundër shqiptarëve autokton të Çamërisë.
Atëbotë, nga forcat kriminale-militare të Zervas, brenda pak ditësh u masakruan në mënyrat më barbare me bajoneta, çekanë, hanxhar e sopata, mbi 5000 njerëz, djem, vajza, nuse shtatzëna, burra, gra, fëmijë dhe pleq çam, kurse pjesa tjetër u dëbua me forcë e disa të llahtarisur nga përgjakja e çdo gjëje shqiptare u detyruan të iknin siç mundën natën dhe ditën drejt kufijve jugor të Shqipërisë administrative, për të gjetur shpëtim.
Ndaj edhe në rezolutën e miratuar më 30 qershor të vitit 1994, Tragjedia Çame me të drejtë konsiderohet gjenocid dhe që atëherë, data e 27-qershorit kujtohet si dita e tragjedisë më të madhe kombëtare, nga forcat shoviniste greke të Zervasë dhe militarëve tjerë shovinist e kriminel-grek, në fund të Luftës së Dytë Botërore mbi shqiptarët e pambrojtur dhe banorët më të vjetër autokton të Çamërisë.
Vuajtjet e shkaktuara ndaj gjithë të syrgjynosurve çam edhe sot mbeten të ngulitura thellë në kujtesën e bashkëkombësve kudo, kurse emrat e një pjesë të të vrarëve dhe të masakruarve nga mijëra sosh sa pësuan në këtë tragjedi, u gdhendën me dhembje në epitafet e varrezave monumentale të Qafë Botës.
Në këtë vendë,vitin e kaluar u ngrit edhe një Memorial përkujtimor në shenjë nderimi për ta, pa mundur të bëhet ndonjë gjë më e madhe për të vdekurit as të mbijetuarit si dhe pasardhësit e tyre shqiptar.
Organizimi i tubimeve kushtuar datave si kjo, assesi nuk duhet të kuptohet vetëm si rit dhembjeje nga pasardhësit për etërit e masakruar, por si grishje rikujtuese drejtuar Greqisë dhe politikanëve shqiptar për gjenocidin e ushtruar mbi bashkëkombësit tanë, si përgjakja më e madhe shoviniste greke ndaj kombit dhe historisë tonë, e cila nuk mund të mplaket as vjetrohet kurrë.
Çështja Çame, pa marrë parasysh kohën dhe vitet e kaluara, ajo do të ruhet dhe mbijetoj përgjithmonë në zemrat dhe mendjet e çdo shqiptari, jo vetëm si kujtim por si problem i pazgjidhur historik, kombëtar e ndërshtetëror me Greqinë, i cili nuk do të pushoj kurrë së ekzistuari, deri në zgjidhjen përfundimtare të tij.
Ndaj, edhe me rastin e 70 vjetorit të kësaj ngjarje nga më tragjiket të popullit tonë, ftoj bashkatdhetarët e trojeve tona etnike kudo, që tu bashkohen përpjekjeve gjithëkombëtare për çuarjen përpara të Çështjes Çame, e cila me unifikimin e të gjitha forcave në vend të paktën për sa i takon kësaj çështje, ajo patjetër do të gjejë zgjidhjen e duhur, të mbetur pezull për kaq vite.
Njëkohësisht, kauza për mbrojtjen e identitetit kombëtar, ruajtjen e gjuhës, traditës dhe kulturës amtare, duhet të vazhdoj të jetë më e fortë se çdo përpjekje tjetër, për asimilimin e shqiptarëve të Çamërisë, të cilët sot jetojnë në Shqipëri, Turqi dhe në Greqi, ani pse ata, përveç në vendin amë, si në Turqi, aq më pak në Greqi, asnjëherë në qindra vitet e kaluara, nuk guxuan të flasin dhe deklarohen shqip.
Mbështetja kryesore për bashkëkombësit tanë të përvuajtur, në radhë të parë duhet të vije nga vet shqiptarët dhe dy shtetet e tyre; Shqipëria dhe Kosova të cilat kanë obligim kushtetues dhe kombëtar e institucional që tu dalin në ndihmë çamëve të dëbuar përdhunshëm, me të gjitha forcat dhe mundësitë shtetërore, institucionale dhe diplomatike që kanë.
Duke pasur parasysh, këto dhe shumë detaje tjera, të thëna e të pathëna mbi gjenocidin ndaj çamëve të pambrojtur, 27 qershori i vitit 1944, assesi nuk guxon të mbetet thjesht vetëm një ditë kujtimi në kalendarin e dhembjeve të mëdha kombëtare, por pikë së pari duhet të shërbej si argument i pamohueshëm për ndërkombëtarizimin e fakteve të krimit nga shteti helen ndaj bashkëkombësve tanë, dëbimin e pa drejt të çamëve dhe zgjidhjen sa më të shpejtë të Çështjes së Çamërisë.
Fatkeqësisht, gjenocidi grek mbi shqiptarët, me apo pa vetëdije, ende vazhdon të mbetet “tabu-temë” dhe problemi më i pa-trajtuar kombëtar, ndaj është koha e fundit që Çështja Çame, gjithsesi të nxirret nga sirtarët e pluhurosur të diplomacive të fjetura kombëtare e ndërkombëtare dhe të fillojnë përpjekjet serioze për zgjidhjen përfundimtare të saj, ngase ajo është reale, ekziston dhe nuk mund të mohohet, minimizohet as nëpërkëmbët më nga askush.

Si Greqia, ashtu Evropa dhe Bashkësia Ndërkombëtare, më në fund duhet ta kuptojnë se me gjithë tendencën gjenocidiale-shumëvjeçare greke, për zhbërjen e tërësishme dhe asimilimin e përgjithshëm dhe me çdo kusht të qindra mijëra shqiptarëve të të dy besimeve fetare që kanë jetuar dhe ende jetojnë në Çamëri, shqiptarët çamë ende ekzistojnë.
Përkundër ndalimit të gjuhës, kulturës dhe identitetit të tyre etnik, Atdheu, Gjaku dhe Kombësia e Çamëve Shqiptar, kurrë dhe asnjëherë nuk do të mund të mohohen nga kushdo qoftë.
Madje jam i bindur se në këtë tragjedi e cila falë heshtjes sonë kombëtare dhe asaj të bashkësisë së gjerë ndërkombëtare ende vazhdon, nuk do të funksionoj krejt ashtu siç u planifikua nga orkestruesit krimel të ati gjenocidi, përkundër arrogancës së pashembullt të shovinistëve grek, që për më tepër se një shekull me këmbëngulje të shfrenuara, para syve të botës demokratike, ushtrojnë shtypjet më të egra të mundshme dhe të paprecedent mbi shqiptarët.
Ndaj, merrni guximin dhe thoni përfundimisht stop kësaj të keqeje, ballafaqohuni më në fund me realitetin e asaj katrahure që ende kërkon shqyrtim, gjykoni të paktën një herë gjenocidin grek dhe përmirësoni padrejtësitë e gjata ndaj çamëve- si pjesa më e vuajtur e gjithë popullit tonë, ktheni ata në vendet, pronat dhe shtëpitë e veta-të mohuara, si dhe pranoni të drejtat e tyre, ashtu siç parashihen në aktet evropiane dhe ndërkombëtare për liritë dhe të drejtat e njeriut, të cilat nuk do duhej që edhe në këtë shekull, të bëjnë përjashtim vetëm për shqiptarët në Çamëri dhe kudo qoftë.

Gani Qarri Cyrih, 30 qershor 2014