Nga Fritz RADOVANI*/
Në Shqipni “rrêna i ka kambët e gjata”!…/
Plot 70 vjet që vazhdon me rrêjtë Shteti Shqiptar, Akademia e Shkencave dhe me té, të gjithë ata mercenarë historianë, që nuk e shkruejnë një rresht per bombardimin ma mizor të Luftës së Dytë Botnore, me 13 Tetor 1943, ora 13.13’ të drekës, ku u vranë 503 qytetarë të Tiranës nga Aleatët. Bombardimi filloi tek fusha e vjeter e aviacionit dhe vazhdoi per të gjatë rrugës së Kavajës, deri tek shtëpia e oficerëve (klubi i artistëve)…
Tirana u la me gjak!
Deri sot që po mbushen plot 70 vjetë të kësaj gjakderdhje të pashembullt, askush nuk ka tregue qellimin e vertetë të ideatorëve barbar kundrejt popullsisë së pafajshme të Kryeqytetit Shqipnisë Tirana… Dhe, as nuk duket kund “e verteta” e shemtueme e të gjithë atyne që e projektuen dhe zbatuen këte veper kriminale!
Shqipnia e shkelun nga një pushtues tek tjetri…Pa i shpallë luftë “askujt”…dhe pa pasë pushtue KURRË një pëllambë tokë të huej, bombardohet kur sejcili asht me lugë në dorë, tue shty të shkreten kafshatë e tue mendue se “çka t’ bajmë per darkë”?
Bombardohet një nga zonat ma të popullueme të Kryeqytetit, dhe nuk vritet asnjë “okupator”…vetem, kalimtarë dhe njerzë të ulun nder sofrat e bukës së drekës!
Edhe sot mbi trotuarët e asaj rrugë perballë Kishës së Jezuitëve, janë nder pllaka gjurmët e ciflave të hjekuna të atyne bombeve që gjakosën një Popull të pafaj…
Gati 15 vjet perpara kobra Nexhmije Hoxha, i pohon gazetares R. Xhunga, se “ne komunistët nuk kishim si të pohonim bombardimin nga Aleatët, se ne ishim me ta!”
Sigurisht, as Aleatët, nuk kishin si të pohonin bombardimin e tyne mbi kokat tona të mituna…e mbi të gjithë Ata Shqiptarë, që per 47 vjet nuk e harruen atë “Gjak !”
Vertetë u vranë e u masakruen me mija Burra… U interrnuen mija familje e humbën pergjithmonë nder kampet e shfarosjes komuniste, e edhe pse ikëm nga Europa me flamurin e “revolucionit”, terroristi Ramiz Alia deklaroi: “I kemi ruajtur lidhjet e vjetra si unë dhe shoku Enver…Edhe gjak do bëjmë…Pushteti është perjetësisht yni !”
***
Ishe i vogel tre vjeç, në shtëpinë nr. 173…tue ngranë drekë me Baben dhe Nanen.
Zhurma e uturima e avionëve si atëditë, vazhdon edhe sot në trunin tim…
Në zbritje të shkallës Baba u vra! Nana filloi virrmen… Unë nuk kuptova asgja!
Atë natë u nisëm per Shkoder dhe arrijtëm nga mesnata…
Mbas dy o tre ditësh dikush në rrugë holli një bombë… U trondita nga krisma e saj dhe vrapova tek prehni i Nanës, shikova Nanën e topitun dhe kishe thirrë: “Gjak!”
Unë kujtoj vetëm Fëtyren e tronditun të Nanës…po jo, thirrjen time “Gjak!”…
Kujtoj, se kur fillova me u rritë dhe na dilte gjumi spontanisht nga shprazja e armëve në orët e para të ditës, në Zallin e Kirit, jo larg nga rruga Badra, ku jetonim…
Automatikët e komunistëve godisnin në trunin tim gjithnjë thirrjen “GJAK !”…
(Pjesa e parë…Vazhdon.) Melbourne, Tetor 2013.