Ilir Levonja – Page 44 – Dielli

Eshtë anormale në Shqipëria kultura për njohjen e votes

July 12, 2017 by dgreca

1-ilir-levonja-2-288x300-1

Nga Ilir Levonja/

Berisha bën mirë që nuk kthehet.…Po, po bën mire që nuk kthehet. Ndofta më e mira punë që po bën. Ja ca shpjegime përciptas.

1) PD-ja e ka të domosdoshme një gjullurdi të tillë. Pasi i takon vet asaj, të ribëhet a të shpërbëhet. Me dhimbje, por këto janë proçese të domosdoshme për një forcë politike.

Sidomos për një të tille si ajo. Ka pasur mbështjen të gjerë votuesish. Ka pasur me dy duar. Aq sa nuk ka ditur se çfarë të bëj me pushtetin. Dhe krejt naïve ka bërë ca gjyqe kafesh, apo politike. Pa u ndarë qartasi me të shkuarën e mbrapshtë dyzetë e pesë vjeçare të diktaturës së proletariatit dhe luftës së klasave. Ca reforma që i zgjasnin pushtetit, si ajo e tokave, e pronave, duke shëndërruar ca kaptera ushtrie, ca mistreca të diktaturës në bosë të ndërtimeve, karburanteve. Apo lekëve…, mjaft të kishe qënë mistrec në diktaturë. Dhe bëheshe demokrat race. Demokratët e vërtetë iknin në mërgim. Dhjetoristat i kishte dëbuar. Ose i linte pa mbështetje për shkak të ca aleancave me bijtë e nomeklaturës. Madje bujarisht u dha mandate deputeti për shkak të një opozitarizmi brenda llojit. Por koha vertetoi shpejt se, reformat nuk bëhen për vete, bëhen për vendin.

2) Dhe fatkeqësia më e madhe, (nga reformat), drejtësia, arsimi, administrat, besimet fetare. Mjeksia as që çohet nëpër mend… Mirëpo, shteti bëhet me profet të fjalës dhe ligjit. Jo me jurista 6 mujor. Me prurje si planet pesë vjeçare të Enver Hoxhës. Nuk mbeti agronom apo gango diktature. Gango mistrec, vetëm e vetëm pse thoshte që jam kulak. Pa u bërë dikushi. Madje edhe dekoruar. Nuk ishte për gjë që, një i dënuar për vjedhje në diktaturë, të shpallej i persekutuar. Të rifitonte të drejtë studimi. Kur të tjerët konkuronin. Të fitonte gjithçka. Dhe mjaftonte një kollaro a një kostum firmato. Ai bëhej intelektual. Kjo ishte epoka e ironisë qytetare, në lidhje me identitetin social. Gjatë dyzetë e pesë viteve, shqiptari rendi të bëhej me teserën e komunistit. Si ai me njollë si ai pa njollë. Tashmë në demokraci, prapë, si ai me njollë si ai pa njollë, rendnin pas asaj të kulakut. Kam njphur njerëz që çfarë nuk bënin të hiqnin njollat e biografisë dikur. Deri ditët e fundit. Ashtu siç njoha të tillë tashmë që nuk lane gjë pa shpikur për sa më shumë njolla. Kjo nuk kam frikë ta them ka qënë dhe epoka e paburrërisë. Sytë e shqiptarit lëvrinin nga lakmia, jo nga bukuria.

3) Filloj dhe një frymë mentale, e blerjes së vendit të punës. Sa edhe sot e kësaj dite mendësia e rryshfetit, e dhënies së lekut është dominante.

Nuk bisedon dot me një njeri në Shqipëri. Për çdo gjë. Për çdo shërbim…, të thonë, nuk bëhet…, do lekë. Duan lekë ata. Nuk ta japin….Nuk merret shkolla, duhet leku që ta marrash.

Nuk gjehet punë. Duhet lekë. Nuk bën dot gjë, nuk ndërton dot, duhet lekë. Aq sa sot diferenca mes qytetarit shqiptar dhe qytetarit perëndimor qëndron në një fakt të diametraisht angllish. Ai perëndimori njeh dokumentin. Për shqiptarin dokument është vetëm leku. Blihet një vend pune, jo me dokumenta. Se ato si ha as dreqi në Shqipëri. Po me lekë. Dhe me një çmim që nuk e kap as paga vjetore. Por kjo ndodh për faktin se njeriu i ri shqiptar, e shikon administratën, vendin e punës. Jo për pagën. Por përfitimet nga dhënia e vertetimeve, çertifikatave, tapive, pronave e dreqi e merr vesh. Ato që në botë janë shërbime të detyrueshme dhe me shpenzime taksative të publikuara në xham. Tarifa që i shkojnë shtetit, jo nëpunësit.

4) Heshtja karshi prurjeve të misionarëve fetarë. Me naivitet revolucionarësh të rinj. Aq sa sot, ortodoksët shqiptarë falen greqisht, Sikur greqishtja të ketë qënë gjuha e krishtit. Po, katolikët shqiptarë, italisht. Dhe myslimanët shqiptarë janë totalisht turq. Dhe kontigjent i radikalizmit dhe shtetit të xhihadistëve. Na falen e hanë shesheve sikur me qënë koha nga modeli i mencave dhe kapanoneve. Sa përshembull sot kisha shqiptare e Fan Nolit është akoma një kishë në arrati.

Në një lloj persekutimi të vazhdueshëm.

Por për tmerrin e kohës paradoksale që na ka pllakosur, nuk gjen një fetar shqiptar të flasi për kombin. Njeriu i Zotit është njeri kombëtar. Eshtë patriot. Por pikërisht patriotëve tanë, si nga orotodoksia, si nga katolikët, ashtu dhe nga myslimanët…, u a kemi lëruar nënat. Dhe pirdhemi në këtë xhihadizmin e pa fe, pa besim të shqiptarëve, që besojnë veç përciptas.

Shteti nuk ndërhyn në punët e fees. Po shteti rregullon me kushtetutë se si duhet të veprojnë besimet. Megjithëse kësaj prove, kanë dështuar të gjitha qeversjet tek ne. Por kjo nuk e lehtëson aspak të shkuarën e PD-së. Që është edhe Berisha.

5) Ne shqiptarët kemi një shprehje… ç’të mbjellësh, do të korrësh. Mbase mund të mos jetë plotësisht shqiptare, Por na shkon për shtat. Këtë mbollën politikanët tanë gjatë këtyre viteve. Kulturën e Unit. Të të fortëve. Të mos njohjes asnjëherë të vullnetit të popullit. Të votuesve.

Eshtë anormale në Shqipëria kultura për njohjen e votes.

Anormale rregulli i lojës.

Shqiptarë, mjaft e turqizuat Shqipërinë

July 10, 2017 by dgreca

Nga Ilir Levonja/ Florida/

1) Sheshi Maltepe, Stamboll, të dielën më 9 korrik. Qe i tëri një gumëzhimë njerëzore. Opozita priste liderin e saj, Kemal Kılıçdaroglu. Ai kishte ecur më këmbë nga Ankaraja në Stamboll. Për njëzetë e pesë ditë. Në shënje proteste karshi presidentit të vendit si urdhëruesi i arrestimeve dhe burgosjes së gazetarëve, oficerëve, apo politikanëve kundërshtarë.

Sipas raportuesve të agjensisë Returs, Umit Bektas dhe Humeyra Pamuk, nga Stambolli, ai i tha masës se, ne, duhet të rrëzojmë muret e frikës. (We will be breaking down the wall of fears.) E gjitha një protestë për kapjen e shtetit nga një individ me emrin Rexhep Taip Erdogan. Pasi që nga i ashtuquajturi grusht i shtetit, korriku 2016. Rezultojnë plot 50 mijë njerëz të arrestuar. 150 mijë nëpunësa shteti, si arsimtarë, ushtarakë, jurist etj., të pezulluar.
Një terror i hapur shtetëror karshi administrates, opozitës dhe fjalës së lire. Po sipas Reuters, ai e mbylli fjalën e tij, duke u thënë turqëve se, nga sot të jemi të gjithë bashkë kundër një njeriu që do gjithçka. Veç për vendin, për demokracinë.
2) Kjo ndodhte kur, Erdogani, priste në rezidencën e tij kryeministrin e Shqipërisë. Vendin të cilin Turqia e sundoi për pesëqind vjet. Dhe po t’i referohesh kohëve. Në raport me pushtimin austro-hungarez. Apo periudhën italiane nga koha e mbretërisë e deri në kapitullimin e Duçes. As që çohen nëpër mend të krahasohen investimet e bëra. Pra pesëqind vitet e Turqisë, me ato të austrohungarezëve dhe italianëve. Në këto pesë shekuj Turqia nuk ndërtoi asnjë rrugë. Asnjë lloj vepër tjetër publike. Përkundrazi e mbajti nën një trysni përça e sundo. Mes pashallarësh dhe vilajetesh. Aq sa sot pikërisht për shkak të këtij sistemi. Kësaj forme administrative, Shqipëria u nda si plaçkë tregu. Jo si Shqipëri. Por si një Turqi e vogël. Po sipas këtyre metodave. U ndërroi besimin. Bëri ca pashallarë me shumicë. Ca hajna, të cilët i la të sundonin me shpatë e kuran vëllezërit e tyre. Ndërsa për vete mori në Stamboll mëndjet e ndritura. Madje i degdisi deri në shkretëriat e Nilit. Me tituj e poste. Pasi vetëm me ata mund të shtonte sa më shumë sundimin.
Kjo është Turqia. Sa sot edhe pse një komunitet i madh atje, shqiptarët nuk kanë asnjë lloj të drejte. Madje kudo ndihen. Kudo. Veç në Turqi nuk shohim aktivitete shqiptarësh.
Ata sot janë turq dhe ndofta sundojnë me Erdoganin.
3) Pasi përcolli dishepullin e tij, arnautin bohem, Erdogani i kërkoi liderit të opozitës. Atë që drejtësia, reformat, shteti, bëhen në parlament dhe jo në rrugë.
Në fakt e trembte turma. Kurrë Maltepe nuk qe aq i tejmbushur sa dje. Dhe vemendja botërore aq e fokusuar në Stamboll. Lideri i opozitës i kujtoi se rruga ishte e vetmja alternative. Pasi, kuvendi, shteti, kushtetuta, drejtësia, media ishin të kapura. Dhe se ai zgjodhi rrugën si pjesë e sovranit, motorit të demokracisë.
Mua më shkoi mendja tek lideri i opozitarizmit në Shqipërinë time. Tek akulli, ngrirja. Apo shkrirja. Lojrat e fjalëve me marr unë përgjegjësitë. Apo ato urdhrat me sy, që, jepi një dru të mire atij legenit që na çau bythën. Sa keq që vendi im nuk e ka një të tillë. Kush do të ecte nga ata 400 klm në këmbë. Sa i bie…, Shkoder Sarandë. Apo më pak. Megjithëse me ato rrugë përgjysmë. Me ato nën e mbi kalime shkretane. Shkoder Sarandë i bie 400 mijë kilometer. Lulit do i prishej jo vetëm xheli i flokëve. Por edhe xheli i opozitarzimit të humbsave. Kurse Monikën, do ta ndalonte statuti i zonjës së parë. Kush pra mund të ecte në këmbë për ata?. Për të drejtat civile. Për fundin e një varfërie ekstreme. Për marrjen fund të kulturës partiake mbi ekzistencën intelektuale. Drejtësinë e pavarur dhe shtetin e ligjit të forte? Për firon e gjakut shqiptar. Për informalitetin total. Për mbylljen e gropave të zeza të përqindjeve nga tenderimet? Askush…
4) I lumtur dishepulli i Erdoganit…, kryeministri i vendit tim, saktësisht atë kohë kur Turqia vet kish dalur në shesh. Kundër njëshizmit. (One man-rule.) Kundër grumbullimit të pushtetit. Komunikonte në FB me shqiptarët se, kishte marrë premtime për para. Për ndërtimin e aeroportit të Vlorës etj. Kaq i lumtur, sikur t’ua jepte aty në çast. Nga dritarja mbrapa. Se përpara protestonte Turqia. T’ua hidhte me dy duar. Para qielli. Jo si një borxh më shumë për kokë. Ndërkohë që paradoksalisht, një aeroport si ai i Kukësit rri mbyllur. Dhe shqiptarët fluturojnë për në botë, përmes Shkupit, Prishtinës, Beogradit. Nga që çmimet e Rinasit janë më te kripura se ato në aeroportet më me emër në botë.
Kjo është Shqipëria e pashallarëve dhe e dishepujve të Erdoganit.
Nuk e di se çfarë vlerash njerëzore mbart ky komunikim. Me një lider që manipulon, vret, burgos, syrgjynos etj. Çfarë vlerash miqësie e afrimiteti. Eshtë njësoj si të shkosh sot në Korenë e Veriut. Të dalësh në platenë e paradave me Kim Yongun. E t’i mburresh popullit. Apo një lloj eksopezeje ashtu…, siç dilte Enveri me Stalinin. I lumtur që siguronte ndonjë vapor me thekër a grurë. Pasi shqiptarët vet nuk dine as të prodhojnë e as të tregtojnë.
5) Me ardhjen e demokracisë, menduam se epoka e ndihmave. Epoka e miqësive për inat, do të merrte fund. Të paktën në investimet publike. Në krijimin e fondeve. Si arsyetim normal i një ekonomie tregu.
Ka vende më të vegjël se ne, por janë sot në mos superfuqi. Investitorë të pare në investimet e tyre publike. Të konsoliduar.
Kurse ne, fatkeqësisht akoma jo.
Liderët tanë fluturojnë drejt lëmoshës.
Sikur një lubi t’ua e ketë prerë duart shqiptarëve.
I duan të gatshme të gjitha.
Sidomos ky…, I do të gjitha nga Turqia.
Vdesin të marrin ca nga atje.
Për rrjedhojë shqiptarët janë sot aq të turqizuar, sa kanë mbytur veten me ferexhe e mjekra. Nga Tirana, Prishtina, Shkupi etj. Rrugët janë plot të tilla, mjekrra dhe ferexhe.
Dovleti që ia lëroj nënën fustanellës shqiptare. Apo kostumeve që ne mburremi. Eshtë sot më prezent se kurrë.
Me iftarë e falje në sheshe publike. Me dhunën e lirisë së shprehjes. Dhe të të menduarit. Një lloj Turqie erdoganiste, pushtimi i dytë otoman…
Bijë nënash, shqiptarë, mjaft e turqizuat Shqipërinë.

Partia e humbësve

July 9, 2017 by dgreca

Opinion nga Ilir Levonja/

Gjithë gjasat janë se, po vazhdoi kështu, debati brenda demokratëve, një farsë e llojit shqiptar, me unë dhe hundëpërpjetër, me elozhe e rrahje gjoksi. Me ironi sysh…, ku sot demokrati urren demokratin më shumë se çdo gjë tjetër. Të jeni të sigurtë se PS dhe Edi Rama kanë të fituara edhe zgjedhjet e 2021. Madje me shumicë absolute. Akoma më të qartë se ky 74-shi i fundit.

Kjo falë demokratëve që janë katërshpërndarë. Në Berishistë, Bashistë. Dhe anti Bashistë e Berishistë. Sa as kokën nuk po ia nnxjerrin sherrit. Po e mbajnë si puna e atij zjarrit të mbytur kur digjen plehrat e lagjes. As afsh, as shpirt, as vrull, po angushti gjoksi. Dhimbje koke. Pak ajër. E për rrjedhoj maraz shqiptar. Të ndarë edhe të grupuar edhe në ithtarë të frymës ku ishe ti kur unë luftoja për Shqipëri. Dhe ku ishin këta që na kritikojnë kur ne me ngjyrën e kuqe të republikës së re.

Çonim Ramën drejt fitores.

Kështu që …

Sa kohë që demokratët i mbushin sallën Lulzim Bashës.

Dhe ia zbrazin Eduart Selamit.

Sa kohë që do qaraviten si kalamajtë me teoritë e zgjedhjeve të vjedhura dhe të shitura. Me denoncimet e tipit Noriega etj.

Me sojin që i lutet Berishës të kthehet. Dhe me sojin që mahnitet pas statuteve të Berishës. Edi Rama i ka të fituara edhe zgjedhjet e 2021-shit.

Të jeni të sigurt për këtë.

Dhe fajin nuk e ka populli. Nuk e kanë shqiptarët.

E kanë humbësit e ricikliuar. Demokratët e grupazheve që ia kanë shkërdhyer nënën demokracisë. Dhe Shqipërisë bashkë. Mjaft të rrinë në pushtet.

Sot demokratët janë gati të hanë të gjallë Eduart Selamin përshembull. Me zbrazëti, me romuze, me tallje. Erdhi ky amerikani etj. Kurse Patozin e përshkruajnë si një siluetë të lodhur nëpër korridoret e selisë së partisë. Me demek që nuk jep shpresë. Nuk fiton. Po dihet që nuk fiton, as Selami e as Patozi. Sepse tallja aty i bie në kokë demokracisë. Kurse mendt e mëdha, pordhët, i bëjnë elozhe pushtetit.

Kështu ishte që kur filloi çadra, atë muaj shkurti…, me skara, e qofte. Me aheng. Dhe kështu u vulos. Që kur morëm 7 ministri dhe qeverisëm me hajdutin për të garantuar mundjen e LSI dhe humbjen tone… Tani marrim përgjegjësitë. Madje po u themi dhe shqiptarëve se na i vodhën zgjedhjet. U shitën prapë shqiptarët. Le t’i shpallim tradhëtarë shqiptarët.

Unë humbësi po marr përgjegjësitë. Që domethënë…. po futem në zgjedhje për kryhumbës. Patozi është i lodhur, si demokracia jonë. Kurse Selami burri i asaj që jep lajmet.., mendësi demokrate a mendësi demode shqiptare.

Këtë do e vertetoj koha.

Unë marr përgjegjësitë e mia politike.

Isha naiv. Isha tutkun. Isha i paaftë. U tregova sylesh.

Po ju lërojani nënën selamistave, patoistave, se ata nuk janë demokratë.

___

Diku në një sallë qyteti, gjatë meshes së faljeve që kërkon Basha. Pashë një demokrat të vjetër. Ma afruan këtë shanc jete kamerat. Sigurisht që pa dashje. Por për suportin e tyre.

Dikur i rrinin qarkas grupe burrash. Ishte vetëm.Kjo ka domethënien se, kur vjetërohen kryetarët…, çvjetërohen demokratët. Eshtë koha e individit, koha që veç Shqipërisë nuk i duhet.

2 Korriku memoria jonë e plogësht

July 2, 2017 by dgreca

5-Ilir-levonja-2-288x300-1

Nga Ilir Levonja/Florida/

1) Pranverë, viti 1990. Një gazetar italian, i hollë, me flokë të rënë, me mustaqe të zeza…, shëtiste në Shqipëri. Ai do fluturonte nëpër viset tona. Do futej nëpër zonat e larta. Në zonat e ulta. Në oborret e njerëzve. Do u bënte pyetje shqiptarëve. Të cilët disa me mburrje e disa me ironi. Do jepnin ato përgjigjet tona standarte. Plot kemi.

Më kujtohen si tani ca sekuqenca nga një fshat në Myzeqe. Në një fshat të varfër vape, ku dy qe’ qaraviteshin në atë ngathtësinë karakteristike të qerres. Me atë indefrencë fyese prej botës që kollondrisjes prej qindra llojesh mjetesh motorike . Kurse ne me qe’ e buaj dhe zbukuronim parrullat. Një natyrë pikante, amorfe ku gjethet veshë varura nga pluhuri. U kishte vdekur era përsipër. Gjithçka gërrvërrej nga rrotat e këtij mjeti parahistorik, qerres së socializmit.

Në krye qëndronte një njeri fisnik, djegur rrudhash, me dhëmbë të brejtur që ia tregonte qeshja pa gajle. Madje dhe stoiçizmi i sojit shqiptar: Që mirë jemi, mirë. Plot kemi. Poshtë armiqtë. Të rrojë partia.

Kamera i mëshoi parrullave. Në ca stalla. Kurse ai gazetari me sportivitet do na kujtonte për herë të pare absurdin e sukseseve tona. Në atë mënyrë rrëfimi që nuk ishin, ishim mësuar ne shqiptarët. Epoka televizive e jona qe e dominuar vetëm nga suksesi dhe arritjet e mëdha. Nga retushimet. Kurse ai, gazetari, emisioni i tij, i tregonte botës mbarë për mekanizimin dhe agregatet tona bujqësore, deri tek qerret. Dhe mjetet e tjera me të cilat ne ndërtonim socializmin.

2) Ky ishte Federico Fazzuoli i emisionit Linea Verde të RAIUNO-s. Një emision që transmetohej pasdreke, kryesisht me temë për bujqësinë në Itali dhe vendet rreth saj. Një emision që nuk i çonte asnjëherë shqiptarët tek RAIUNO. Ashtu si Domenica in, apo Carramba che sorpresa e Raffaella Carras. Por ja që e bëri kësaj radhe. Ne ishim të gjithë të shoguar për shkak të atyre emocioneve që provon kur shikon veten tënde me sytë e një të huaji. Që deri atë diell jete. Ishin në kokat tona si qënie që na donin vetëm të keqen. Pushtues, fashista, mafie e gjallë. Por edhe një Itali, Amerikë për shkak të dominimit me ekranet e saj. Botën e shout, sportit. Dhe serialet e filmave nga aty dhe bota mbarë.

E kam të gjallë si sot atë pasdite. Kur bashkë me një shokun tim, u sollëm nëpër qytet. Akoma i zbrazët nga vapa e pasdites. Nga periferia në periferi. Me dhjetra here. Distanca nuk është asgjë kur mendja nuk është me ty. Një soj turbullimi që edhe na bënte me turp. Edhe na tallte. Por edhe të pyesnim veten. Këta jemi ne? Ky është vendi që ne duam? Kështu duhet të jetë Shqipëria jonë? Kjo marrëzia kolektive?!

Dhe prapë na hidhëronte gojën, si uji i moçalit, i shushunjave.

Na irnoste përfytyrimin. Planet bajate për tu bërë pjesë e artit me hormone nga realizmi i heronjëve pozitiv. Ne çunat e fashionit të aranxhatave, përballë universit të Cinecittas perëndimore. Realiteti i munguar i vendit tone.

3) Dhe jo më larg se nga këto emocione, ndodhi edhe 2 korriku. Një lloj marazi që shpërtheu dhe bëri të papërfillshëm një regjim gjysmë shekullor. E gjitha kjo, ka hyrë në analet e kohës sonë si eksodi i 2 korrikut 1990. Ose ngjarjet e amabsadave. Shqiptarët tashmë ishin objekt jo më i emisioneve të bujqësisë. Por i rrebeshit të lajmeve televizive përtej Italisë. Ne bijtë e devotshmërisë sociale, mbi atdheun dhe patriotizmin. Bijtë e planeve 5-vjeçare, ushtarët e kështjellës shkëmb graniti buzë adriatikut, hekur e beton…, ishim kthyer në pushtues të ambasadave.

Një soj llave që nuk ka nevojë për armë. Kësisoj përcaktimet qeveritare të tipit tradhëtarë të atdheut. Të shitur tek borgjezia etj. Rrugeçërit …, nuk pinim më ujë. Rrugeçërit e vertetë qëndronin në zyrat me llak dhe makina shkrimi Olivetti. Njëriu me dogma mund të ushqehet për disa kohë. Po jo përjetësisht. Bota po vraponte kurse Shqipëria po vdiste për mend e kokës së dreqit. Shqiptarët vet, e kam ke veshi akoma, zërin e atij burri Gjakove kur më tha se, or bir një shtet që i ka çu koutat e gjatësisë së shqiptarëve, të burrit, në 1m e 50cm. Shqiptarin bojalli të folklorit, nuk është shtet, degjo bacën ti…., ja shiko atë që po kalon matanë. Shikoje. Atje përtej shkonte në punë të vet, një mesoburrë me mëngë përveshur, Një këmishë oficerash. Me një trastë supeve. Dhe me pantallona të errta me gjunjë të rjepur. Por, po të flasim me gjuhën e korçarëve do u themi bollka. Nuk ecte, megjithatë sandalet i bënin pluhur.

4) Edhe pse ishte pikënisja. Fryma, ajo u ezaurua nga zhvillimet e tjera.

Sidomos ato politike që erdhën më pas. Dhe që konkluduan me lëvizjen e dhjetorit, pluralizmin etj.

Shqiptarët lane ambasadat. Ambasadat nuk ishin më asgjë. As edhe portet. Nuk kishin nevojë të rrëmbenin vaporët. Krenarinë detare. U mjaftonin gomonet. Por ikja nuk ishte vetëm det. Kishim edhe malet.

5) Shqiptarët përkujtojnë shumë data. Çudërisht 2 korrikun jo. Po u kujtua ndonjë studio televizive. Ku ndonjë redaktor programacionesh ka ndonjë familjar, misionar të 2 korrikut, mire. Do japi ndonjë kronike.

Shqiptarët nuk e përjetojnë 2 korrikun. Pasi i bën me turp ikja. I bën me turp llava njerëzore e zogjve të socializmit. Kur hidhen në det nga lartësitë e vaporëve. Po, vërtet ashtu si fluturakët krahë njomë. I përplaseshin ujit. Nuk e përkujtojnë për shkak se i del boja demagogjisë aktuale. Edhe pse e vërteta është më kontribuese se sa çdo qeverisje, a stad shoqëror, sado reforma që pretendon të bëj ajo.

Shqiptarët i tremb e vërteta. Se në fakt 2 korriku, është një ngjarje që i përket të tërëve. Që i përket masës në përgjithësi. Pasi është nisja drejt Perëndimit. Dhe këtu nuk mund të përjashtojmë as familjet në favor të regjimit. Për më të thjeshtën arsye se ata sot janë pjesëmarrës dhe bashkëqytetarë në botën perëndimore.

Në mos drejtpërsëdrejti, janë përmes fëmijëve të tyre. Që kanë emigruar dhe po jetojnë aty. E që në një farë mënyre o një tjetër, janë ata që bëjnë dallimin midis sistemeve. Të atij që ndërtuan dhe atij që iu kundërvu. Dhe baballarët nuk kanë qejf që bijtë t’ua u kujtojnë. I kanë nervat tek maja e vështrimit.

6) Zakonisht historia i mban në sqetull ngjarjet e mëdha. Kështu edhe me 2 korrikun. Sepse është e tillë që shënon hapjen e një fondi ekonomiko-politik. Dhe qeveritarëve, të ashtuquajtur demokrat. Reformatorë të ekonomisë së tregut. Të shtetbërjes e demokracisë. Nuk u shkon për shtat

Edhe pse është nisja e transformimeve të vërteta demokratike. E transformimeve reale. Nuk mund të klasifikohet si datë që duhet të përkujtohet shtetërisht. Eshtë ndoshta një nga ngjarjet që do mbetet ngjarje për aq kohë sa mos të kemi një histori tonën. Ndofta edhe për faktin e thjesht. Që nuk prodhoi një lider politik. Dhe nuk ka se si… Prodhoi qytetarë perëndimorë. Ngjarje që nuk mori asnjëherë suport politik. Megjithëse ishte një shpërthim masash. Pra një ngjarje kapërcyell në fatet e popullit tonë.

Pse nuk është festë? Festë jo, por përkujtesë shtetërore? Ose të përkujtohet shtetërisht dhe solemnisht 2 korriku i vitit 1990? Aq më tepër që po shoh sot edhe nëpër webe, se edhe në Kosovë 2 korriku përkon me lëvizjet e para për pavarsimin e saj. Për afrimin e vendit po me Perëndimin? Arsyet janë të shumta. Por ndër më të rëndësishmet mund të përmëndim anën ekonomike. E vërteta që vret sytë, faktin që emigrantët, dërgesat, kanë qënë shtyllat bazë e ndërtimit të vendit. Jo të ardhurat nga puna aty. Shqiptarët në masë të madhe janë të papunë. Ose ku ka, kryesisht sektori administrate, pagat janë të pamjaftueshme. Ose të punësuar në zhgunin e një ekonomie informale. Paga jepet nga xhepi etj., kur ka pronari.

Shefave të shtetit nuk u pëlqen ky fakt. U pëlqen mburrja e tyre për sukseset imagjinare që ata pretendojnë.

Nuk përkujtohet për shkak edhe të politizimit më shumë se sa duhet, me ndarje kahesh, të vet popullit. Pjesa dërrmuese e qytetarëve e shikon prespektivën në dy rrugë, pjesëmarrjes në parti. Ose ikja jashtë shtetit.

Në të njëjtën kohë duke qënë një ngjarje dhe jo lëvizje, protagonistët e saj janë në Perëndim. Shumë prej tyre japin intervista dhe shpjegojnë në një apo tjetër mënyrë, atë ftohjen e emigrantit me vendin amë. Kjo edhe prej ndryshit Brenda tij. Ose rivështrimin me një koncept të ri të politkëbërjes aty. Për rrjedhojë edhe kur afrohen ata stonojnë. Stonojnë karshi tropikut politik shqiptar. Ku të dya gjysmat janë vetëm për njërin. Dhe njëri, vetëm për veten. Kësisoj edhe e vërteta e faktorëve të ndryshimeve në një vënd nuk ka si të jetë reale. Por arsyeja më e fortë, më reale. Dhe dominantja është ajo që tha me pak dhe shumë fjalë një përfaqësues i lartë politik i vendit, në Kuvend. ”Gjatë këtyre viteve janë shitur dhe blerë deputetë, gjykatës, kryetarë bashkish, kryetarë komunash, prokurorë e nënpunës etj”. Por edhe ky tepër vonë. Kur nuk e ka pushtetin. Kjo, dhe thjesht, sepse bindjet politike janë më forta se qytetarët.

Dhe e keqja më madhe për një vend, ka filluar kur shiten edhe vet ata, qytetarët. E keqja që nuk dihet se kur do mbaroj.

Vrau nënën… dhe babën

July 1, 2017 by dgreca

1-ilir-levonja-2-288x300-1

Nga Ilir Levonja/

1) Në Shqipëri politika, klima e saj e ashpër, po mbulon shumë probleme sociale. Ose më saktë, kësi ngjarjesh. Të cilat jo rastësisht janë kronika të dorës së dytë e të tretë. Thënë kaq pështiras, sa do të na duhet kohë të kuptojmë se sa shumë po humbim. Vetëm e vetëm duke u marrë me promotorët, sharmin, lukun. Duke u shkuar nga pas me tifozllëk. Duke qënë edhe ne dashje pa dashje, po si ata, promotorë të kësaj vetvrasje sociale. Por edhe shkaktarët të firos shqiptare anë e mbanë globit. Megjithatë do të vij dita, kur shqiptarët mes kulturës së grekëve, romakëve, bizantit…, shqiptarët që i shtuan jetën otomanizmit. Shqiptarët që bastarduan vetveten me luftë klasash, si pushkatime dhe punë të detyruar etj. Që dënuan klerikët e tyre, me akuzën se në mesjetë kisha dogji të gjallë Galileo Galilein e Xhordano Brunon. Një absurditet që të bën të qash nga dhuna e marrëzisë rreth tëmthave të kokës. E pyet veten robi? Vërtet e bëm ne këtë. Vërtet baballarët tanë? Gjyshrit, ata që sot i gjen edhe rrugëve të kryeqyteteve të botës, u rrisin fëmijët, fëmijëve emigrantë. E për çfarë përralle shqiptare mund t’u flasin të vegjëlve? Për çfarë? Sërish për kuçedrën dhe bajlozin e zi. Duke anashkaluar krimin kombëtar brenda sojit.

Nip, babai im, një bazhdar, (zanati i kandarxhiut) vrau pesëdhjetë vetë, vetëm për t’u bërë kapter.
Shqiptarët mund dhe të jenë promotorët e globalizmit. Këtë e kupton fare mire, kushdo që prek aeroporte. E kur shikon të rinj që presin prindërit. Ka nga ata që kanë krah ndonjë afrikano-amerikane. E …, ndonjë a dy fëmijë me ngjyrën e ëmbël të një lëkure ndryshe për sytë e shqiptarëve. Prindërve nga epoka e magazinave, e planeve, e ekonomisë së përbashkët. Që, sado djali përpiqet, prapë çehrja e sojit të tollonave duket.
Gjithsesi shqiptarët vet, duan të jenë aktivë në globalizimin. Ndaj nuk është e rastësishme që janë një komb që kanë jashtë vendit përqindjen më të madhe. Rreth 40%… Dhe akoma duan të ikin.
Nga ana tjetër të vjen pështirë kur vë re se, shqiptarët në vendin mëmë. Me portalet e tyre online… me të gjitha agregatet e modës të një pedagogjie partiake, u mburren, ose u krekosen, u servirin të rinjëve krenarinë dhe origjinën e emrave të shquar nëpër botë. Çfarë nuk po bëjnë të nxjerrin shqiptar, përshembull Xhorxh Uashingtonin. Një kulturë e devijimit dhe e të mbulurit të të përrmjerurave me hi. Sepse dominohen nga ata të cilët po ndërtojnë këtë demokraci me blloqe të skaduar betoni.
2) Sa here që përmendim ndonjë vrasje. Si përshembull krim brenda familjes. Shumë njerëz na thonë, pse aty ku jetoni ju, nuk ka të tilla. E vërteta është se ka. Por shkaqet e prejardhjes së tyre janë komplet ndryshe. Ka edhe krim rruge. Ka edhe mizerje rruge. Por ju garantoj se, pjesa dërrmuese vine nga ato problem sociale të cilat Shqipëria jonë është vite larg. Por ju siguroj se në raport me popullatën dhe një banalizimi mendjesh, karshi realitetit të mundësive të hapura. Janë krime të një perversiteti njerëzor. Jo për shkake të ekzistencës për kushte minimale. Jo për një cop toke, a një shtesë muri, një zorrë uji. Një pemë gardhi. Për zgjedhje, kuti vote, jo e jo, hiqeni nga mendja. A hasmëri absurd të kohës.
Megjithatë për ne, rracën e bukur, plot virtute folklori, është e paimagjinueshme që një fëmijë i rritur hallesh, të marr çiften e të vrasi prindërit. Nënën dhe babain. Kush është prind e ka të memorizuar çapitjen e fëmijëve nëpër atë shtëpi. Ku u mpleksën sa here dita, nata, vaktet me hallet e tjera. Ku qoftë nëna a babai sy plot shpresë, nga televizori. I rrisin me drita, pa drita, me ujë pa ujë. Me zemërplasjen e së përditshmes pa punë me shumicë. Me edukatën se në çdo zyrë, kudo që të shkosh do lekë. Duhet të japësh. Në çdo ambulance lagje a spital. Prindër me sytë nga westerunioni. Brenda një katastrofe faturash ilaçesh gjoja të rimbursuara e energjie që akoma mbahet me lukun e hidroncetraleve të ekonomisë së përbashkët. Po edhe atje ku ka një, është e tëra informale. Dhe meritë veç e një karriere partie, a një militantizmi absurd.
Në një vend me një të përditshme ku të gjithë kanë të drejtë. Dhe ku askush nuk ka faj. A vritet nëna? A vritet babai? A vritet fqinja për një tel gardhi. Mirë shtetarët, me mbivendosjet dhe marrinat e tjera. Të strukturave kallpe, po i vrasin qytetarët e tyre. Po shqiptarët pse e vrasin njëri-tjetrin. Për hatër të kujt? Në emër të kujt? A vritet nëna…? Kur ti bir e di, që ajo nuk është asgjë tjetër, po një qënie duar lidhur, këmbë lidhur. E pa gojë, e pa vesh. Një qënie produkt i dështimeve vjeçare të një kaste perverse shërresh. Sepse më i rëndësishëm është sherri i tyre se, projektet sociale, i dhënies së mundësisë, i punës etj.
3) Kuotat më të ulta sot, në mëndesinë e botës shqiptare, i kanë pikërisht problemet sociale. Dhe politikat për përmisimin në përkrahjen, rimbursimin, a pensionimet. Menaxhimet e burimeve njerëzore pasi në një shoqëri normale, forca e shëndosh e ndihmonë atë në nevojë. Për një balancim të jetës. Por tek ne ështe rekord numri i ndjekesve tek një tryezë opinionistësh politik, se ai në një studio ku plasin marrëzitë tona. Shkaqet e tyre. Problemet sociale janë dorë e dytë dhe e tretë. Ndaj në Shqipëri ka shumë njerëz që kanë frikë nga e drejta e tyre. Dhe janë peng i një kulture dorovitje. I një mendësie pa dhënë nuk bëhet asgjë. Ashtu si ka me shumicë njerëz që kollarja, titulli, bluza a uniforma…, nuk janë nder e përgjegjësi. Por minerë përfitimi. Duhet të jemi vendi kampion ku përgjegjësinë intelektuale, e ka zëvendësur inati personal.
O ja dal, o bëhet si them, o bie e vdes.
E kundërta ndodh në botë, kuotat më të larta i kanë problemet sociale. Kjo me programe dhe angazhim instutucionesh. Nga shtetërorët deri tek privati. Janë një lloj unison. Aq sa presidenti merr borxh tek shoku, ashtu si njeriu i thjesht tek shoku a miku i vet. Tek ne problemet sociale i zgjidh westernunioni, bamirsitë e orientit dhe kishat e bizantit. I zgjidhin kryqi i kuq dhe gjysmë hëna e kuqe. I zgjidhin demonstrimet publike me show. Ku iksi telefonon nga një lokal i veçantë se, do e marri në punë. Ose do i japi ca lekë iksit. Ndaj dhe qytetari shqiptar, i ngjan atij varfanjaku që pret me sytë nga bota. Që urren ymrin, zotin, veten. Vret edhe prindin. Një krijesë krejt e bastarduar. Që nuk lexon më Lulet e mollës. Por historitë refrektare, kujtimet e lidervë që kërkojnë vota. Histori intrigash e vrasjesh.