Ilir Levonja – Page 53 – Dielli

Java teatrore e sime mëje

March 4, 2017 by dgreca

Nga Ilir Levonja/

1) 8 Marsi
Më 8 Mars të këtij viti, 2014, mbushen plot dhjetë vjetë nga dita që ndërroi jetë dhe mori dhe’ ime më. Për disa ditë ajo do të mbushte shtadhjetë. Nuk e arriti. Bëri në mënyrë përfekte avazin e të shoqit.
Sa herë që vjen marsi, javën e parë unë e kam thirrur gjithmonë si java e saj. Kjo grua me histori nga njerëzimi i madh, asnjëherë pjesë e ndonjë e hallke shteti, apo qeverie, veç në atë të fundit, punëtore. Një pastruese shkollash dhe spitalesh. Thjesht njerëzim i madh, kishte në vetvevete sharmin e një intelektualeje klasi. Arsimimi i saj, përvoja e jetës.
Vështrimin psikoanalist më të përsosur në botë, kulturën e domosdoshme për të folur fare qetësisht edhe me personalitetin më të lart. Qoftë ky nga shteti, arti apo shkenca. Asnjëherë e friguar nga miqësia, qoftë edhe kur shoqet e saj ishin gra të deglasuara. Priste dhe i shkonte me kënaqësi një gruaje nga Pluku. Gruaja e Kapllan Resulit. Me humor të hidhur. Aq sa do kënaqeshin duke ia hedhur dhe pritur njëri-tjetrit. Ajo dhe Cekja i madh.
Ajo dhe shkrimtari humorist, i ndjeri dhe i madhi Shaban Manahasa.
Në javën e saj unë do flas për kurajon në fundin e jetës. Dhe dashurinë. Ndofta këtë të dytën mund edhe ta kem. Të parën nuk e di. I përket së ardhmes.
2) Java teatrore
Përse java e saj? Ka të bëj me kurajon. Me zemrën. Duhet të jetë prova më e madhe për njeriun, afati i jetës. Të dish se ke edhe kaq ditë apo kaq orë, etj. Dhe pa diskutim që nuk është çështje moshe. Jeta është e dhimbsur për çdo të tillë. Eshtë bota e ethshme ku njeriu mund të t’i lyp fatit mëshirë. Nuk bëhet pis. Ose nuk i trëmbët faktit të të gjëndurit në atë lloj situate. Janë gjëra njerëzore. Ku ta dish.? Janë përvoja të trishta, aq sa edhe ti shkruash nuk ke dëshirë. Por, jeta, e tillë qënka. Ka qënë java teatrore e saj. Në fund do të ikte. E kishte vendosur. Ndaj ditën e parë, në dhomën e pastër, mes librave të mi. Të cilët i ruante me fanatizmin më të madh dhe ku unë vetëm asaj i besoja që të mos dilte ndonjë kopje nga shtëpia. Kërkoi të takohej me njerëzit. Afati vetëm për dy ditë. Të tjerat ditë i donte me fëmijët. I donte të pastra dhe pa një pasqyrë në dhomë. Ditë ku njeriu nuk do ta shohë veten as për fytyrë.
E filloi me krushkën e madhe. E donte atë njeri. Flisnin bashkë për tekat dhe grindjet e të rinjëve të tyre. Teatër njerëzor. I tha që po vdiste, i fali shallin e saj, ndërsa tjetra qante. U përqafuan…, ndërsa ajo i kërkoi të mos qante.
U ndanë pa fjalë. Unë dëshmitari i gofusor. Kisha urdhër të mbaja veten. Kështu e disa ditë me radhë.
Ditën e fundit, u tha vajzave dhe nuseve të mos mbanin zi. Urrente të zezën. Donte ngjyrat. Dritën, diellin.Mbylli sytë në prehrin e djalit të madhe. Dashuria e brishtë. Meraku i saj.
Edhe sot e kësaj dite pyes veten. A do e kem ndonjëherë këtë kurajo? Unë, biri i saj .?.
3) Dashuria për lulet
Izabel Aliende, autorja e famshme e Shtëpisë së shpirtrave, e përndjekura e Pinochetit për shkak se është e mbesa e Salvador Aliendes, të cilën e kam edhe në listën e miqve këtu në facebook, më ka edukuar ritin e magjik të dheut të vendlindjes. Në vitin 1973 ajo do të ikte nga Kili për në Venezuele, mori me vete një vazo me lule. Më pas do të shkruante, ajo tashmë është rritur njësoj si malli im. Zbulova së fundi, pavarsisht moskomunikimit, këtë e kishte praktikuar edhe një shoku im i shkollës. Fred Basha nga Fieri. Me siguri, me dhjetra e mijra emigrantë të tjerë. Im vëlla më vendosi një kalem begonje me një grusht dhe’ në një shishe plastike nga ato mbi njëlitroshet të Cocacola-s. Mu kujtua Izabela. Më kujtohet edhe tani që po shkruaj këto radhë. Begonja ia ka kaluar mallit tim. Si unë dhe Fredi nga Fieri, i kemi jo thjesht lule, por gjymtyrë të nënave. Kapilarë të zemrave.
Ka një tjetër dashuri tek njeriu, që herë me naivitet, herë me çiltërsi, me dashje, pa dashje, shpall një tjetër dashuri e cila gati gati bëhet e krahasueshme me atë të njëriut për njëriun. Pra ekzistenca e një tjetër dashurie, asaj për lulet. Oborri i sime mëje dominohej nga mullagat. Por debulesa e saj ishin zambakët, begonja. Mbronte me dhimbje një zhardhok zymbyli. Një kajsi të çelur nga një hedhurinë. Një mandarinë apo një nespull. Sa herë që vjen pranvera më shkon mendja tek kjo dashuri. Tashmë unë jetoj në një vend me pranverë të përhershme, aq sa më vjen keq që kur shoh si stinët të ngrëthurura tek njëra-tjetra, nuk kuptohen kur vijnë, nuk kuptohen kur ikin. Me një fjalë nga ana që lind dielli çelin sythë të rinj, nga ana që perëndon, bien gjethet e vjetra. Por prapë shenjat e asaj tonës i kam me vete. Mi tregon lulja e saj, begonja.
4) Disa fjalë me ‘të …
Cigaren e kam lënë, nuk të shoqëroj më. Begonjën e krasita, ia kaloi edhe shtatit tim. Kam mbjell dhe zambak, kam lule fasuleje plot të tjera. Gjeta Elvin duke shikuar fotot e mia me ty. Më pyeti i tregova gjerë e gjatë. Mu hodh në qafë, më përqafoi. Eshte bërë djal i madh. Të përshendes e bukura ime.

Urimi i Trampit është një fotokopje administrate

March 3, 2017 by dgreca

Nga Ilir Levonja/

Ka disa orë që kryeministri i vendit ka hedhur në fb një nga ato letrat me tekst fotokopje, firmë fotokopje. Nga ato të përditshmet, rutinë, me firmën e presidentit. E quaj rutinë, pasi është thjesht protokoll. Thjesht detyrë për të qënë të kujdesshëm në lidhje me kabinetet qeveritare nga bota mbarë. Që denjuan dhe i çuan një telegram urimi. Ku në gjegje të kësaj, këta, amerikanët nuk ta kursejnë aspak letrën dhe bojën. Si me thënë, një punë e bitisur nga rrogtarët. Të cilët përpiqen të mos u shpëtojë edhe grima. Pasi për Amerikën, dhe jo Trampin, praktika e komunikimit është një nivel elementar. Qoftë kur përballë është edhe shteti më modest.

Po kjo është krejt ekzaltuese në Shqipëri.
Madje konsiderohet një eveniment i madh. Dhe si ai fëmija i lumtur…, më përpara se zyra e shtypit. Kryeministri nxiton ta bëj një statut fejsbuku. Dhe ajo që është më e trishtueshmja, sherri i shqiptarëve në atë rrugicën e komenteve me njëri-tjetrin. Ku një pjesë e madhe, krejt të shfrenuar, u nxjerrin sytë atyre që mendojnë ndryshe. Apo denjojnë t’i thonë shefit se, nuk është sukses qeveritar që në hyn në xhep. Po thjesht, punë e përditshme e administratës amerikane.
Madje pas kryeministrit, shtypi. Sidomos ai që mjel qeverinë. Akoma më triumfator. Duke postuar foto plot buzëqeshje të Edi Ramës. Dhe plot ngërdheshje. Apo të shtrëmbërta të Donald Trampit.
Domethënia…., që Rama e fitoi betejën. Deshi apo nuk deshi Trampi ia njohu forcën liderit të madh të Ballkanit perëndimor.
Ah sikur të ishte kështu.
Këto radhë nuk janë për të denigruar Edi Ramën. Asesi. Nuk kam se çfarë i hedh poshtë. Pasi ne shqiptarët kemi plot shprehje, plot romuse. Por që i përdorim për elokuencë, humor. A për tu dukur simpatik etj. Jo për fakte të gjalla. Ndaj dhe unë me humor po e them atë që flet puna për ‘të. Borxhi publik sapo e kaloi shifrën 72. 2%… E gjeti me 62%. Duke na radhitur në vendin e 18, në europë. Përqindja e atyre që duan të ikin nga Shqipëria. Apo që kanë ikur nga vendi, sapo e la 38% -shin.
Ekonomia informale jo vetëm që nuk u tret. Që nuk e luajti vendit pagesën në kesh 150 mijë lekë në muaj për kamarierët. Nga xhepi i pronarit që pi birrë. Dhe kur t’i ketë ai. Fronti më i gjerë i krahut të punës. Sidomos për të rinjtë. Por u pakësua në 100 mijë. Dhe i sheqerosur me togfjalshin po deshe.
Nga ana tjetër falja e faturave të prapambetura. Dhënia e tapive etj… u bënë orë të propogandës politike. Në vend që të bëheshin mubdësi riaftësimi dhe edukatë. Në raport mes qytetarit dhe faturës. Apo taksës etj.
Statuti i nënpunësit civil u zëvendësua me teserën e partisë.
Sheshi i legenave në qëndër të shtetit gëlltiti sërisht miliarda lekë. Kodrat dhe malet, zonat më të thella u bënë një hambar dhe tokë pjellore e hashashit dhe kanabisit. Policia e shtetit mori sërisht dhuratë nga qeveritë simotra ca mjete. Ku pa frikë mund të pohojmë se jemi i vetmi vend në europë, që brenda një dikasteri operojnë me dhjetra marka të ndryshme mjetesh motorike. Policitë e vendeve të tjera dominohen nga një ose dy marka, kjo o për namus të prodhimit vendas. Ose si produkt i kontratave për mjete e logjistikë.
Arsimi publik u kthye në një garë jo të barbartë. Por mundësi ekselente zgjedhjeje me sira. Dhe konkurimi vazhdon me grupime partiake të hanë të parët njëherë, pastaj të tjerët të marrin çfarë të mbetet.
Shëndetësia…, as që ia vlen të diskutohet. Mjafton të përmendësh një fakt. Që është ministër një person i zhveshur nga mandati i deputetit nga gjykata kushtetuese për abuzim me tendera, konflikt interesi etj.
Ushtria. Jemi sot shteti pas asnjë mbrojtje elementare. Pasi festuam çmendurisht marrjen në mbrojtje nga Nato. Dhe që sot nga një grip midis Moskës, Brukselit dhe Washingtonit, dridhemi e pyesim. Cilit bllok do i përkasim. Lindjes apo perëndimit….
Çfarë të vazhdojë më?
E pra Trampi është njëri i biznesit. Dhe i pragmatizmit tipik amerikan. Që i kushton rëndësi të veçantë rezultave.
Ashtu si vetë qytetarët amerikanë. Rezultave, jo demagogjisë.
Ndaj fitoi duke u thënë amerikanëve që ta bëjmë Amerikën si një herë e një kohë.
E me këto rezultate që ka Shqipëria, do e fshinte me gomë Edin Ramajve. Jo ta përshëndeste. Këtë sokol të parruar të dështimit shqiptar.

Maqedonia, atdhe artificial

March 2, 2017 by dgreca

Nga Ilir Levonja/

1 Maqedoni Edhe në zgjedhjet e fundit Maqedonia hyri në të zakonshim kolaps politik. Them në të zakonshim, pasi ka qënë shqiptarët ata që i kanë dhënë udhën e duhur vendit. I pari Ali Ahmeti dhe BDI. Kësaj herë ishin prapë ata, shqiptarët. Por disi ndryshe. Më të unifikuar dhe me një kërkesë legjitime. Njohjen e gjuhës shqipe në jetën e përditshme shtetërore. Dhe në fund të fundit, nuk ka asgjë të keqe. Përderisa jetojnë në trojet e tyre, janë shumicë shtetformuese. Në një republikë, e cila qysh pas vekjes së byroistit Kiro Glikorov. I cili qe i pari dhe i vetmi që besoi e pohoi publikisht. We are slavs…, ne jemi sllavë. Sllavë të ardhur këtu në shekullin e VI pas Krishtit. Të tjerët, krejt paturpësisht. Shumë qetësisht. Shumë të bindur. Kërkojnë të ngrejnë një shtet që përpiqet të përfitojë sa nga mitet greke, sa nga ato shqiptare. Po te keni parasysh këtu Aleksandrin e madh apo Nënë Terezën etj. Aq edhe nga kultura sllave. Ku quajnë të tyren edhe logjistikën gjuhësore të bullgarishtes. Një shtet që investon gati çmendurisht në resorset e historike të nëntokës dhe mbitokës. Duke cirilizuar çdo pllakë varri. Aq sa edhe ajo pak kulture e re e një shteti shumëkombësh. Vdiq e vdes pa u rritur mirë. Kjo është një politikë absurde, e cila i bën karshillëk gjithë arsenalit botëror të akademive dhe universiteteve.

Që ta ngrin buzëqeshjen prej vetëdijes anormale të një burri shteti, i cili thotë mendje mbushur se në venat e tij rrjedh gjaku i Aleksandrit.
Ky ishte Ljubçko Gjeorgjevski. Ish kryeministri i Maqedonisë nga viti 1998-2002.
Të gjitha këto vetëm nga strategjitë e frymës së radikalizmit. Nga ata që mendojnë dhe e gjykojnë njeriun, jetën, vendin etj. Në bazë të frymës mbi rracën e pastër, besimin fetar, patriotizmin e sëmurë. Dhe superioritetin.
Jo rastësisht sot, politikat e bijëve të ish byroistëve, janë të egra se ato etërve tyre. Kështu si ky. Edhe shokët e tjerë. Deri tek ty i fundit. Që me pahirin e tij prej mbetje federate. U dha shansin shqiptarëve të dëshmojnë faqe njerëzimit. Se nuk janë ata pengesa që Maqedonia të jetë një Zvicër e dytë e Ballkanit.
Madje shqiptarët, kanë lënë pas dore edhe kombin.
Megjithëse nga ana tjetër, qe pikërisht ky mëkat që mbajti në pushtet kët nevrik me emrin Gruevski. Apo këtë president që e konsideron shantazh marrëveshjen normale, qeveri formuese. Të një koalicioni shumicë.
Të gjithëve na vinte plasja, kur shikonim se partia e një mëndje të madhe. Ajo e Arbën Xhaferrit, pakësohej. Dhe kur një tjetër, ajo e luftës së Sharrit, BDI…, qeveriste.
Na vinte plasja për shkak të grindjeve brenda shqiptarëve.
Kur njëra palë këmbëngul në zbatimin e marëveshjes së Ohrit. Dhe tjetra lëshon për të qeverisur.
Një lloj oportuniteti që nuk i shkon gjaknxehtësisë shqiptare.
Por kështu është. Kemi heshtur. Kemi pjesën tonë të mëkatit në këtë Maqedoni sllave që thotë jam greke. Që flet për kryqe, racë të pastër. Ndërsa dominohet nga salepi, nargjilet. Nga ngërdhjesha e hekurt e uniformave. Gati për dëbime e reprezalje.
Ndofta kjo edhe për shkak të një Kosove të dobët. Që bërtet se është shqiptare, por që realiteti dëshmon se po turqizohet çdo ditë. Shkon e i jep dëshmorë radikalizmit në Mosul. Shikon Erdoganin si president të vendit. Jo Hashim Thaçin.
Një Shqipëri që pasi i shtrydh OJQ-të si Soros, Gylen etj. Kryqin e kuq. Apo gjysmë hënën e kuqe. Fondacione …
Grindet e vritet për mustaqet e Çelos. Pasi ka shitur edhe gëzhojën e fundit. Nga arsenali i saj i rëndë. Një atdhe më vete me tanke, kundërtanke. Kundërajrorë. Flote detare e qiellore. Me gazerma plot. Me logjistikë e platforma mbrojtje. Sot pa asgjë…, i shet pordhë një Greqie që ushqen e mban gjysmë milioni shtetas të saj.
Ndofta në kushte të tjera…, shqiptarët e Maqedonisë do ta kishin ngritur më shpejt. Do e kishin bërë më shpejt europiane Maqedoninë. Do i kishin dhënë me kohë një president bashkëkohor. Që i përket demokracisë. Dhe jo luftës në emër të rracës së pastër. Mos bashkëjetesës. Dhe dashurisë që lind e jeton mes shqiptarëve dhe maqedonasve.

Dy fjalë gruas së Havzi poetit

February 28, 2017 by dgreca

Nga Ilir Levonja/

Ne Foto: Poeti i pushkatuar Havzi Nela/

Në përgjithësi gratë e poetëve janë shërbyeset e para të poezisë. Jo të poetit. E për më tepër, jo të pushtetit. Poetët tek soji i gruas gjejnë udhën e duhur. Atë që mbanë erë trëndafil. Dhe e kanë kaq të vështirë minutën. Sa as një gënjeshtër pesë lekëshe nuk dinë të bëjnë. Karshi tjetrit, teje. Pasi gënjejnë gjithë ditën veteveten.

Dhe ta dish që do të trishtoheshin deri në një pikëllim pa kthim, kur të mësonin se sa e gënjyer është ajo, shërbyesja e fjalës, e frymëzimit, e rrugës me trëndafila.
E jo më të gënjejnë një popull me premtime elektorale.
E jo më të pranojnë plumbin, varjen në litar dhe demaskimin publik.
Ata që e pranuan u vetvranë. Ose vranë me dorën e tyre poetin brenda sojit. Dhe shpikën teknokratin militant.
Kjo është e dhimshme. Po nganjëherë njeriu shurroset i tëri. Dhe nuk e ka problem të jetoj kështu. I qullosur në brekë. Madje të mësohet. Dhe të mos harrojmë, se radhët e këtyre që vetvriten, janë një batalion. Madje një shoqëri e tërë.
A nuk e bëmë ne, shqiptarët, me kauzën e diktaturës së proletariatit!
Ata që nuk e pranuan këtë jetë. Dhe nuk u vetvranë. I vrau pushteti dhe të vetvrarët. Në këtë aradhë bën pjesë edhe poeti Havzi Nela.
Dhe disa të tjerë. Të cilëve për një apo dy arsye, pushtetet i ngritën nga një shtatore. Thjesht e për t’i përdorur. Jo si ndjesë kolektive e marrëzive tona karshi lirisë dhe të të drejtave të njeriut. Jo, asesi.
Ndaj ky përdorim duhet të marri fund. Duhet të vdesi.
Kjo edhe për faktin e një kontradikte midis krijuesit dhe shtetarit. Sado ata, krijonjësit të radhisin veten diku, prapë. Nuk janë ata. Ndofta është ajo anë a pjesëz e intelegjincës njerëzore. Intelektuali. Veç ta dish, poetët janë intelektualët më naivë. Kjo për shkak të metaforës. Pasi ata janë robër të metaforës. Ose bukurisë së fjalës.
Ke shembuj nga njerëzimi plot. Përshembull Nazim Hikmeti në Turqi. Janis Ricos në Greqi. Apo Gabriele Danuzio në Itali.
Kësisoj ky përdorim tribunash partish. Nuk i përket rracës së poetit.
Eshtë rracë e rëndë, besomë.
Në 27 vite demokraci, u përdorë një metodë. Ajo e glorifikimit diktatorial. Edhe nga shtetarët. Aq sa shoqëria jonë bëri jo detyrat e duhura. Por kaloi radhën me brohoritje dhe iku në kurbet. Këtë e bënë edhe një masë e madhe të persekutuarësh. Vetëm të pamundurit mbetën aty. Aq sa sot, edhe këta krenohen ashtu njësoj, si shtypësit e tyre dikur. Kur rrihnin gjoksin si njerëz të luftës.
Dhe u bëheshin pjesë tribunave që projektonin përditë shtypjen e njëriut për njeriun.
Ndaj më dhëmb kur e them se prania e një trëndafili poeti. Në një tribunë demagogjie të radhës. Më shpuri në këtë krahasin kohësh, njerëzish, përdoruesish. E pra, grua… duhet tu themi shtetarëve tanë se koha e demagogjisë ka vdekur. Në botën e lirë dominon praktika progresiste. Për një shoqëri pa të mundur. Jo për një shoqëri që na përdor. Dhe neve na duket se na respekton. Përkunrazi, na vrasin përditë dhe paturpësisht.
Aq sa nuk është fare e vështirë të kuptosh se si një masë militantësh janë kthyer sot në frekuentues të luksit. Edhe pse dje ishin varfanjakë si masa e madhe e shoqërisë sonë. Por këto nuk janë ideale, për më tepër demokratike, janë spekulime dhe mashtrime hashiqare. Aq më tepër kur i kemi bordet drejtuese nga bijë komunistësh që nderonin me grushtin tek tëmthi. Me ”intelektualë” që nuk e njohin rotacionin. Me teknokratë që nuk e kanë problem të marrin peng një popull për kusuret e bijve.
Sot tëlindurit në demokraci janë nga 27 vjeç. Koha e maturisë së djegur. E megjithatë ata akoma udhëhiqen nga rrënojat e diktaturës.
Kjo është e dhimshme për një popull. Vdektare për një shoqëri.
Prishëm atë byronë nëpër hollet e shkollave. Dhe shpikën këto të rejat nëpër selitë e partive.
E megjithatë nuk po i japim dot fund demagogjisë.
Për dijeninë tënde, ish studentit të Shkodrës, djalit të Shqipërisë së mesme, Kukësit…, disidentit të vërtetë. Demokracia e dënoi rishtas. Madje me ty në krah. Dhe e di pse, se nuk denjojnë të hapin krahun.
E jo më të përmbushin idealet e vrara të Havzi poetit.

Bilbilejtë e Zharrëzës

February 26, 2017 by dgreca

Nga Ilir Levonja/Nuk ka rëndësi se sa janë. Dhjetë apo pesëmbëdhjetë. Por rruga më këmbë. Si e si që tu dëgjohet zëri. Rruga e përshkuar me karroca nga ato të njerëzve të pamundur. Duke suportuar supesh njëri-tjetrin. Duke refuzuar suportin politik. Atë që (qoftë ky i djathtë apo i majtë) ndër gjithë këto vite, është edhe shkaktari i hallit të tyre.

Duke e refuzuar me dinjitet. Dhe duke vazhduar. Deri sa u shtrinë për të fjetur aty në trotuar. Aty përpara godinës që quhet shtet. Ku shtetari i tyre grindet, i ironizon. Ua quan si ecje qejfi itenerarirn Zharrëz Tiranë. E që nuk merr asnjë përgjegjësi shtetari. Pasi ka mësuar përmendësh edukatën skandaloze të politikës sonë, post diktaturë. Devizën se, nuk e ke nga unë. Por nga ai apo ajo qeveri që iku. Devizën e bjerrjes kolektive të ndarë në demokratë e socialistë. Megjithëse, sipas një mendje nga bota e fjalës, e brezit të humbur., Remarkut. Vendi që nuk pjell burra të cilët mëkatet e ballarëve apo të të parëve ia lënë në derë fatit. Eshtë i destinuar të shpërbëhet. Dhe jo rastësisht sot, 38% e kombit shqiptar jetojnë jashtë shteteve të tyre. Dhe jo rastësisht sot, shoqëria jonë e është e infektuar nga dëshiromania. O të iki, o të anëtarësohet diku në një parti politike.
Nuk ka rëndësi jo, Ja u them unë. Nuk ka rëndësi as çadrat e beduinëve. Edhe kjo moda postdiktaturë e politikës së bijëve që nuk njohin mëkatet. Megjithëse vdesin për tu bërë shtetarë. Janë qytetarë bashkëkohor. Nga bota. Nga ata që nuk ndalen së luftuari për të drejtën e tyre. Bijë nënash janë. Bilbilejtë e të drejtës qytetare.
Megjithatë më dhimbset. Më dhimbset kur shoh se sa shumë energji harxhojmë tek çadrat beduine.
Megjithatë më dhimbset se si, ajo Tiranë. Tashmë e mbimbushur me malsorë, myzeqarë, lebër. Toskë e gegë. Ajo Tiranë e madhe Shqipërie. U tregua gjysmake e nuk dolën t’i ngrohnin.
Pse? Sepse janë pak. Fare pak qytetarë dhe 99.99% partiakë të përbetuar.
Mu dhimbse Tiranë. Nuk kishe dyshekë. As batanije gazermash.
Nuk kishe asgjë. Ndofta e keni humbur sensin e ndjeshmërisë njerëzore. Edhe pse vetë, pjesa dërrmuese e juaj janë pronarë pronash të mbivendosura. Qytetarë magazinash të pushtuara. Apo trojesh të shitura nga njëqind herë.
Megjithatë, grusht bashkuar e tu rrojnë partitë.
Nga ana tjetër mu dhimbse edhe ti Vendi im…, sa pak intelektualë që ke. Sa pak artistë. Apo artiste. Sa pak burra. Madje dhe ata që kanë mbetur, janë bërë më komunista. Më fanatikë se vet falangat e tyre që i përdorën për të na përndjekur. Përçarë, sunduar, rrahur, burgosur, syrgjynosur. Madje duke na i bërë në kokë. Edhe pse paralelisht na dekoronin.
Një lloj sundimi tjetër ky. I tejzgjatjes së poshtërsisë. Me gulçet e bishës karshi presë. Kështu e doni, kështu po ua bëjmë.
Mirëpo ne harrojmë se ujku qimen ndërron, jo zakonin.
Kështu ka ndodhur me demokratin, Kështu po ndodh me socialistin.
Kështu po ndodh edhe me gjeneratën që hanë fara luledielli.
Dhe që për inat të baballarëve, të cilët e mbajtën Enverin për 45 vjet në pushtet. Do i mbajmë edhe këta, mbetjet. Apo falangat, qelbësirat… E ku mbaron leksiku i fjalorit të tyre. Në fund të fundit i mundëm 27 vjetë. Edhe pak na duhen, 13 të kapin dyzetën. Pastaj pesë të tjerë po ia bëjmë hallall.
Vendi im ke kaq pak intelektualë sa u rrofshin dekoratat. U rrofshin teserat. U rroftë treni me vagona apo plot bagazhe që kanë në mëndje. Përderisa i janë nënshtruar diktatit, dhunës, rryfshetit. Jetës me qënë më mirë një nënpunës partie se sa një pedagog përshembull. Kaq pak nga ata që ecin më këmbë. Dhe kaq shumë nga ata të cilët i shikojnë nga radha e parë e turmës. Me adhurim provinciali ëngjujt e zinj të foltorove. Ata që na përçajnë e sundojnë.
Mu dhimbse qytetari shqiptare.
Ama më mbushët plot ju bilbilej të Zharrës. E më vjen mirë që jam myzeqar.