Ilir Levonja – Page 60 – Dielli

Morrat e gjirizit të drejtësisë shqiptare

October 29, 2016 by dgreca

Eshtë një mëkat demokratik, që do duhen trena me granuland apo pesticide të tjera për një dizinfektim me karantinë shtëpie. Kjo sepse e tillë është fara e morrave. E pleshtave dhe e dreqërve të këtij soji…./

1 Ilir-levonja (2)

Nga Ilir Levonja/

Që drejtësia shqiptare është e mbushur me morra, kjo as që diskutohet. Dhe … Sado të rrahim gjoksin për reforma. Eshtë një mëkat demokratik, që do duhen trena me granuland apo pesticide të tjera për një dizinfektim me karantinë shtëpie. Kjo sepse e tillë është fara e morrave. E pleshtave dhe e dreqërve të këtij soji.
Sot në drejtësinë shqiptare rron një kulturë e shkeljes së syrit. Që gjithçka rregullohet. Mjafton një dorë lekë. Një hapje shalësh. Një dashnorllëk hamamëve modernë të Turqisë. Dhe plot zullume të tjera. Aq sa fara e intelektualit është një minorancë e llahtarshme.
Kjo për shkak të konkurencës së grykësisë. Që mjaft hëmgri ai, tani e kam radhën unë etj. Shto pastaj edhe ato miqësitë e shkollave, shoqëritë kur ndiqnin vajza etj. Që të bëjnë pa diskutimin më të vogël. Jo gjyqtar, por kryetar Gjykate. Madje të fusin edhe në këshillin e lartë të drejtësisë. Të japin një vend krah presidentit të republikës. Një shans i madh për lukun. Për të patur më shumë dashnore.
Mirëpo vendi, drejtësia do intelektualë djema. Pasi ligjet janë të qarta. Sistemi i pagesës i qartë. Do intelektualë burra, jo morra.
Mjafton vetëm vullneti i mirë. Adresimi i saktë, pa vështrimin atij grabitqari morraxhi. Që më erdhi në dorë mua, kjo. Hë, hë, fol, qaj, rënko se kështu më josh. Mos çaj kokën se do e rregullojmë atë punë.
Këta janë seria e legenave me shumicë në drejtësinë shqiptare.
Siç është edhe rasti i këtij antiGuximtarit paburrllëk nga Gjirokastra, që ia paskan terezitur demokratët, këtë futjen në ngasje. Këtë punën e përgjimit . Kur ai me shumë guxim ia lypte troç. Kështu është sot, ma jep të rregullojë gjithçka. Pse ça kujton ti, kjo është ekonomia e tregut.
Nga ana tjetër, i qahet botës si morr se si ia bën kështu në ditën e dasmës tre ditore të së bijës. Se si po e lë e shoqja.
Asaj gruaje, asaj nëne që po i kërkon divorcin i duhet hequr kapelja.
Jo si ajo nga Peshkopia që mburrej me brekët e grisura të burrit.
Si nuk doli në këto anët tona, një burr e të thojë, ore e bëra. Pikë. Dhe mirë ma bënë. Ndaj qeshni, talluni me mua. Kështu u katandisa, në lekë rryfshetesh, kurvllëk hamamësh, drogë e krime. Pasuri të pamerituar dhe qejfe që të plasi syri i keq. Të plasi kush nuk na do. Ja kështu. Si e gjithë koha që po jetojmë.
Oj ma ka bërë politika thotë… dhe e quan ditë të zë divorcin që po i kërkon gruaja. Sikur ky, po t’i kishte plasur gruas kështu. Me guxim hamamësh Turqie. Me lypje troç ndonjë burri të ve. Ndonjë vejushi që sapo e shikonte. I hipte dëshira për ta puthur. Ky nuk do divorcohej. Do luftonte me armiqtë që ia kishin futur.
Po që të kuptoni më mirë sojin e këtyre. Eshtë një poezi për morrat dhe pleshtat nga Dritëro Agolli. Ja si thotë për pleshtat, për morrat.

Ky eshte himni yne, ta dine
Himni qe mburr Pleshterine
Mbreterine madhore
Pleshtore
Me nje uniforme
Me norme

“Ne jemi pleshta
Ne s’kemi eshtra
Perpara!”

Një pamje e qartë e pushtimit të vetvetes. Nga soji i paburrave me shumicë.
Oj ma ka bërë krahu i presidentit thotë. Nuk ma falë pd-ja votën kundër në 2011.

POEZIA DHE NAIMI, BASHKUAN TETOVËN DHE PRISHTINËN

October 28, 2016 by dgreca

Përfundoi Edicioni Jubilar i FNP “Ditët e Naimit”/

Për të njëzetën herë me radhë, poetët nga mbarë bota, si dhe poetë shqiptarë nderuan gjuhën shqipe, Naimin, shqiptarët… Edicioni i XX i Festivalit Ndërkombëtar të Poezisë “Ditët e Naimit”, i cili u mbajt prej 20-24 tetor 2016, ishte një festë, një ngjarje e madhe kulturore. Ky projektshenjues kulturor me karakter ndërkombëtar programin e tij e zhvilloi në kryeqendat e shqiptarëve: në Tetovë dhe në Prishtinë/Prizren. Ate e karakterizoi një program i ngjeshur letrar, artistik dhe kulturor. U mbajtën tri lexime letrare, u zhvillua një konferencë shkencore, u hap një ekspozitë fotografish të Festivalit dhe të Naim Frashërit, si dhe u bënë vizita të ndryshme në monumentet kulturore, historike dhe fetare në qytetin e Tetovës, Prishtinës dhe të Prizrenit.

Në këtë Edicion jubilar morrën pjesë afro 30 poetë me një shtrirje të gjerë gjeografike, si: Kuei-shien Lee (Taivan), Nicole Barriere (Francë), Ricardo Rubio (Argjentinë), Carla Cristopher (SHBA), Gabriela Elisha (Izrael), Dalila Hiaoui (Marok), Alicia Minjarez (Meksikë), Laus Strandby Nielsen (Belgjikë) Giuseppe Napolitano (Itali), Anton Baev (Bullgari), Sadik Bejko (Shqipëri), Kamran Mir Hazar(Hazaristan/Norvegji), Alla Polosina (Rusi), Chen Hsiu Chen (Taivan), Silke Liria Blumbach (Gjermani), Laure Cambau (Francë) Olivera Docevska dhe Dragana Evtimova (Maqedoni), Ragip Sylaj dhe Ndue Ukaj (Kosovë, Puntorie Muça Ziba (Maqedoni), Ilir Levonja (Shqipëri / SHBA), Riza Braholi dhe Odise Kote (Shqipëri) etj.

Në këtë Edicion jubilar morrën pjesë poetë me një shtrirje të gjerë gjeografike, si: Kuei-shien Lee (Taivan), Nicole Barriere (Francë), Ricardo Rubio (Argjentinë), Carla Cristopher (SHBA), Gabriela Elisha (Izrael), Dalila Hiaoui (Marok), Alicia Minjarez (Meksikë), Laus Strandby Nielsen (Belgjikë) Giuseppe Napolitano (Itali), Anton Baev (Bullgari), Sadik Bejko (Shqipëri), Kamran Mir Hazar(Hazaristan/Norvegji), Alla Polosina (Rusi), Chen Hsiu Chen (Taivan), Silke Liria Blumbach (Gjermani), Laure Cambau (Francë) Olivera Docevska dhe Dragana Evtimova (Maqedoni), Ragip Sylaj dhe Ndue Ukaj (Kosovë, Puntorie Muça Ziba (Maqedoni), Ilir Levonja (Shqipëri / SHBA), Riza Braholi dhe Odise Kote (Shqipëri).

Kështu, hapja e ceremonisë festive e Edicionit jubilar, të 20-it me rradhë, të Festivalit Ndërkombëtar të Poezisë “Ditët e Naimit” u bë përmes një performance mahnitëse fishekzjaresh, para Qendrës së Kulturës “Naim Frashëri”, në Tetovë. Drejtori i Festivalit, Shaip Emërllahu, laureati taivanez Kuei-shien Lee, dhe kryetarja e Komunës së Tetovës, Teuta Arifi, vendosën buqete lulesh para shtatores së poetit tonë kombëtar “Naim Frashëri”, i cili ndodhet në qendër të Tetovës (shtatorja e Naimit është ngritur nga Drejtoria e Festivalit, në 100 vjetorin e vdekjes).

Më pas, në foajenë e Qendrës së Kulturës u hap ekspozita “Pelikani”, me fotografi, botime të shtëpisë botuese të Festivalit, pllakate, programe e ftesa të festivalit, si dhe shkrime të botuara nëpër gazeta dhe revista të ndryshme në gjuhën shqipe dhe ate të huaj. Publikut në këtë hapje iu dhurua antologjia e këtij edicioni dhe botime të tjera të Festivalit.

Hapjen e Edicionit jubilar e bëri, drejtori i Festivalit, z. Shaip Emërllahu, i cili tha se, “Letërsia ndër vite ka njohur modele dhe tipe të ndryshme ndërkomunikimi. Në vazhdimësi këto stereotipe dialogimi, të cilat kanë qenë të shumta dhe të ndryshme, kanë bartur peshën e zhvillimit dhe afirmimit letrar. Një nga ta është edhe modeli i festivaleve, i cili është mjaft i përhapur në botën kulturore. Festivalet ndërkombëtare letrare e kulturore, gjithandej nëpër botë, paraqesin stereotipe të veçanta komunikimesh. Ato kanë qenë dhe vazhdojnë të jenë një arenë, ku dialogohet nga afër në nivel subjekti letrar dhe kulturor, në nivel prodhimi letrar, gjuhësor, si dhe të atij etnik.

Kualiteti i qytetërimit, i njerëzimit, mvaret nga performanca e ndërtimit të një bashkëbisedimi, pra ‘nga dialogimi shpirtëror dhe frymor’. ‘Shpirti i një populli pasqyrohet në poezinë e tij, më mirë se, në çdo formë tjetër të artit’ – thotë Alen Boske. Kështu, ky dialogim eksperiencash letrare të etnive përmes këtyre takimeve letrare shpërfaq ngecjet dhe ecuritë përkatëse.

Në fjalët tona të hapjes së edicioneve të Festivalit Ndërkombëtar të Poezisë ‘Ditët e Naimit’ (Tetovë), vazhdimisht kemi izoluar dhe afirmuar vlerat e ndërkomunikimeve bashkëkohore letrare e kulturore që kanë reflektuar 19 edicionet e këtij shënjuesi kulturor, i cili çuditërisht flet nga cepi i gjeokulturës sonë. Mbase, kjo është edhe një tregues se, aty ku ndodh ndeshja e diversiteteve, kjo formë komunikimi favorizon shkëputjen nga ‘rrethi vicioz i provincializmit dhe izolimit kulturor,’ rimburson rrjedhjet dhjetravjeçare në këtë drejtim, si dhe paraqet formën e vetëdijes sonë globaliste për të komunikuar, ruajtur dhe afirmuar identitetin kulturor e shoqëror.

Festivali Ndërkombëtar i Poezisë ‘Ditët e Naimit’, përveç dialogimit nëpërmjet leximeve letrare, debateve letrare ajo komunikon edhe përmes përkthimit të letërsisë së huaj në gjuhën shqipe dhe anasjelltas. Këto përkthime vijnë nëpërmjet publikimeve të veçanta, si dhe përmes botimit të antologjive të poezisë së poetëve pjesëmarrës. Botimet elektronike janë një tjetër menyrë komunikimi e poezisë së poetëve, ashtu siç janë edhe përurimet e botimeve të ndryshme të edicionit të Festivalit.

Nën dritën e një formatimi të ri global këtyre modeleve të interkomunikimit iu nevojitet një rishikim, pra një kod që do t’iu përgjigjet kërkesave që i dikton kjo epokë unifikuese.

Sa ekziston gadishmëria, cila është vetëdija dhe sa arrijmë ta akceptojmë nevojën e modifikimit të këtyre modeleve ndërkomunikuese, kur sa vjen e dëshmohet edhe përmes këtyre festivaleve letrare se, ‘poezia është një mjet interkomunikues dhe interkulturor që mund të shfrytëzohet racionalisht dhe praktikisht edhe në këto kushte moderne, kur flitet për një frymë globale’..”

Më pas, artisti Zeqir Mehmeti i dorëzoi punimet artistike: logon e Festivalit dhe emrin e poetit kombëtar, Naim Frashëri, drejtorit të Festivalit për kontributin e tij 20 vjeçar.

Edicionin e XX të Festivalit Ndërkombëtar të Poezisë “Ditët e Naimit” e përshëndeti edhe kryetarja e komunës së Tetovës, zonj. Teuta Arifi. Ajo, në fjalën e saj, në mes tjerash theksoi se, Festivali Ndërkombëtar i Poezisë “Ditët e Naimit” për 20 vjet ka luajtur një rol të madh në afirmimin e kulturës dhe letërsisë shqipe, në afirmimin e qytetit tonë… kështu, që ajo kërkoi nga institucionet që t’i kushtojnë një vëmendje më të madhe këtij Festivali.

Fitimtarë me tasa alumini

October 27, 2016 by dgreca

Më 21 tetor të vitit 1943, vriten pa gjyq 67-të burra. Kjo afërmendsh është masakër. Sado në kohë lufte të ketë ndodhur….Mungesa e një gjykimi është mirëfilli krim lufte. Ose krime kundër njerëzimit. Kundër rivalit politik./

Nga Ilir Levonja/Më 21 tetor të vitit 1943, vriten pa gjyq 67-të burra. Kjo afërmendsh është masakër. Sado në kohë lufte të ketë ndodhur. Sado në situatë nga ato kur zjarri është oferta e parë. Sado për inatin tim e për inatin tënd. Dhe për më tepër kur bëhet fjalë për front të organizuar. Me struktura e të tjera si këto. Me skuadra, brigada, batalione etj. Mungesa e një gjykimi është mirëfilli krim lufte. Ose krime kundër njerëzimit. Kundër rivalit politik. Ngjarja ka ndodhur në fshatin Matjan. Një vend bash në zemër të Darsisë. Malësisë në anën lindore të fushës së Myzeqesë.

Janë plot 67 frymë njerëzore. Të cilët në një apo tjetër mënyrë, vendosën të radhiteshin në një front. Ashtu sikundër bëjnë sot plot e plot qytetarë. Dikush vishet blu e dikush i kuq.
Kjo shpjegohet me një arsyetim të thjesht…, të gjithë nuk ishin ideatorë të Ballit, por militantë. Militues, ndjekës. Që pas kulturës shqiptare. Dikush për hatër të mikut, dikush për hatër të babës, u radhit në një front. U radhit e me zemër të hapur. Për një Shqipëri të lirë. E gjitha siç e kish bërë nëna. Kaq. Kjo ishte logjika e kohës.
Ajo që rri e rri e bëhet mollë sherri mes shqiptarëve. Të cilët ca për shkak të dështimit të tyre. Në ndërtimin e një sistemi. Në idealizmat e tyre butaforike. Larg realitetit plot miza dhe tasa alumini. Flirtonin nën një luftë klasash më mizore se ajo kundër pushtuesit.
Megjithëse duhet thënë, që, një Shqipëri tjetër. Më pragmatiste. Nuk do ta kishte humbur kurrë shancin e njohjes së saj, si nga Italia fashiste. Ashtu edhe nga Hitleri. Por që e humbi. Eshtë fakt historik reforma fashiste për arsimimin e trojeve shqiptare si Kosova, Mali i zi etj. Dërgesa e një numri të madh mësuesish. Mirëpo në këtë hullumuli, e drejta e vetshpalljes fitues, i një lufte të falimentuar në stepat siberiane, në Vollgë etj…, nuk ka domethëniense gjithkush është armik i vendit të tij.
Militantët, milituesit, ndjeksit nuk ka pse futen të gjithë në vathën e thertores. Aq më tepër që në ngjarjen e msipërme përflitet që po nën këtë kulturë…, për hatër të mikut, për hatër të babës. Janë seleksionuar robtë kokë për kokë. Deri sa numri mbeti 67. Me në krye një njeri që tha, se, ”derr bëhetm dhe komunist jo”.
Dhe sado tradhtar të ketë qënë ky njeri. Ky ballist nopran. Ky myzeqar kokëngjeshur. Koha i dha të drejtë. Shqipëria dështoi me ”çlirimtarët”. Dhe për më keq thelloi luftën e shfarosjes së njeriut prej njeriut.
Shoh në shtyp. Në opinionin mbarë shqiptarë…, një valë indinjate. Aq më tepër burra shteti. Nga ana tjetër gra të rrëgjuara nga koha. Nga mosha, pjestarë të administratës së diktaturës. Së shfarosjes së njeriut nga njeriu. Siç ishte dhe rasti i së vesë së Hysni Kapos.
Eshtë për të vënë duart në kokë. Se si një Shqipëri demokratike, pos njëzetë e kusur vjeçare. Hapjeje me botën. Që është tashmë në botë dhe që ndihet aty për shkak të lidhjes së drejt për drejtë. Fëmijët e saj, bijtë e saj kanë ngritur jetën etj. Nuk po kupton akoma se sa larg është nga rendi demokratik. Nga të kupturit se termi tradhtarë në një katrahurë kohe, nuk i shërben aspak të ardhmes. Biles në emër të ardhmes shqiptarët do bëjnë mirë të heqin termin tradhtar. Pasi me të mirat dhe të këqijat e tyre, janë të gjithë nga pak tradhtarë. Madje më keq për fituesit…, nëse pretendojnë se kanë çliruar vendin. Se kanë ndërtuar atë. Si i bëhet hallit me vrasjet brenda sojit. Si t’ia bëjmë faktit, që, këta 67-të njerëz. Militantë apo ballistë… më përpara se tradhtarë janë shqiptarë. Pra, vëllezër. Dhe sado tradhtar të jetë vellai, vëllezërit…, si i bëhet halli me xhelatin e vëllait.? Ndaj dekoratat, medaljet dhe të tjera. Nuk janë merita, por antimerita. Faqja e zezë e jona. Ajo që nuk kurrë nuk dimë të pajtohemi. Që kurrë nuk u ndërgjegjësuam se sa të shpifur e kemi të shkuarën.
Duhet të ketë qënë viti 1992. (Dhëntë zoti nuk gaboj) Megjithatë mbaj mend si sot. Ka qënë ditë gjysëm gri, shkurti. E ftohtë. Kur në sheshin e qytetit të Lushnjes. Parakaluan 67-të arkivolë. Flitej se në gropën e gjëmës, kishin gjetur kufoma duarlidhur. Flitej për një britmë nate që i prishte gjumin komandant Mehmetit. Plumbi nuk e kishte marrë siç duhej të gjorin. U fol se si një grua, e ”qetësoi” me një plumb koke. Një grua që do të bëhej nënë. E mbaj mend se si në sfond përtej, qëndronin shamikuqtë, fitimtarët e braktisur. Nomeklatura kishte ikur në kurbet. Qe një botë ku unë për herë të parë besova se do niste pajtimi. Se shqiptarët do i qanin mëkatet bashkë. Duke larë shpirtin karshi kohës dhe ardhmërisë së fëmijëve të tyre. Besova pasi një kortezh i madh shpuri arkivolët në varrezat e luftës. Nuk kisha parë deri atë mot jetë një kortezh të tillë. (Pashë ca vite më vonë, prapë shqiptarë, militantë të jetës më të mirë. Kortezhin e Otrantos drejt Vlorës. Kishte dhe disa viktima nga qyteti im.) Megjithatë shqiptarët nuk u pajtuan. Vazhdojnë edhe sot në të tyren. Në fitimtarë, humbës, e tradhtarë. Në ca dekorata pa vlerë përballë pajtimit, faljes. Kërkund nuk sheh pikën e mëshirës. Edhe pse zeniti i jetës po u perëndon. Kërkund nuk shesh ndërgjegjësimin. Dhe u gëzohen ca dekoratave kallpe të një presidence kallpe. Të një sistemi formal i pjellë nga diktatura. Dhe që ne menduam se kapëm demokracinë. Përkundrazi, tradhtarët qeverisin. Militantët vriten, përdhosen. Madje u gëzohen dekoratave kallpe sa herë që vinë në pushtet.
Martirë dhe ”fitimtarë” nuk nxirret dufi me duf.

Shqipëria reale & Enver Hoxha-j nga Suhareka dhe ai…nga Gjirokastra

October 16, 2016 by dgreca

Ne shqiptarët duhet të zgjohemi. Të kuptojmë përfundimisht…, se ekzistenca e një shteti të dytë për shqiptarët. Eshtë mundësia e dhënë nga bota. Detyrë shtëpie për ne. O të dimë e të bashkohemi urtë e butë. Ose të vazhdojmë kështu, me gërr-vërret tona….Ca turq myslimanë, ca ortodoksë grekë… e ca shqiptarë pa atdhe./

1-enver-hoxhaj

Ne Foto: Ministri i Jashtem i Kosoves. z. Enver Hoxhaj/

Shqipëria reale,- nuk është çështje as Enver Hoxhës nga Gjirokastra, as e atij nga Suhareka. Eshtë çështje e vitalitetit të një race. Kësisoj nuk ka gjë, nuk ka çështje e imja apo e jotja, kur ndihet qartë se si aroma e racës po çel sythë të përtërirë. Mjerë ai politikan që nuk e shikon gjindjen e tij me syrin e një bujku. Ai nuk është politikan, por një perandor i vogël, që është i suksesshëm vetëm në dëmtimin e racës së tij.

Dhe ne deri tani i kemi pasur me bollëk këto soje.Po, po me bollëk.Që Edi Rama bën mirë që flet për Kosovën, as që diskutohet.Kjo jo vetëm për ne shqiptarët në koracën e mendjes serbosllave…,por edhe serbët vetë. Qytetarët që jetojnë një dyzim civil midis ekzistencës sonë;mos pranimit apo pranimit të kësaj ekzistence…Ne ekzistojmë. Me mëkatet tona por edhe me gjëmat e tyre….Të njëjtën gjë do thosha edhe për grekët, në lidhje me Çamërinë./

1-ilir-levonja

Nga Ilir Levonja/Florida/

Ndofta duket paksa e vonuar kjo si temë që do trajtojë. Por preokupimet e shumta, dita e ngarkuar. Lajmet që na ulin kokën, të tjera ndodhira…, e bëjnë ditën të më tretet si kripa në ujë. Megjithatë akoma nuk po i përtyp dot këto deklarata prej Kosove se, nuk ka çfarë i duhet Kryeministrit të Shqipërisë të merret me marrëdhëniet e shqiptarëve dhe serbëve.

Dhe kjo vjen nga ministri i jashtëm i Kosovës shtet, nga një njeri që për koiçedenca jo rastësore. Kur dihet që në vitet 60-70, shqiptarët brenda dhe jashtë kufijve shtëterorë e kishin për lavdi tu vendosnin fëmijëve emrin Enver. Ashtu si vite me vonë, kur shqiptarët brenda vendit. Shtetit në dheun e amlë, iu përveshën modës së futbollistëve nga kampionet europiane e botërorë të futbollit. Ndaj sot kemi gjenerata të tëra shqiptarësh muslimanë, katolikë apo orthodoksë. Me emrat Ziko, Xhorxhinjo, Sokrates, Krujf, Neske, Maradona etj. Ndërkohë që ata shqiptarët jashtë këtij territori vërshonin tek Enveri, Noli, Isa etj. Apo emrat e qyteteve e lumenjëve. Si Berat, Shkumbin, Vjosë, Vlonë etj.
Duhet ngulur mirë në fletoret e kujtesës kjo. Thjesht që të mos u hapet punë kolosale studiuesve të etimiologjisë së emrave.
Pra është kjo arsyeja (moda e kohëve të përçartjes kolektive, kohërave pa busull) që sot kemi një batalion dekadash njerëzish, një batalion myslimanësh me emrin Sokrates, Ramadel Falkao etj.
Por le të rrimë tek tema jonë.
Ajo që, a ka të drejtë Kryeministri i Shqipërisë të flasi për Kosovën?
Po, shumë fare.
E vërteta është se politikanët shqiptarë janë dorë e tretë në hollet e kancelarive të botës. Edhe kur janë njohur, janë dalluar o për marrëzitë e tipit soji bllokon sojin. O për heroizminin e tipit soji shfaros sojin. Vetëm tek ne është prodhur kryetipi që për hatër të karrikes nuk e ka për gjë të shes edhe gjysmën e Shqipërisë. Siç edhe është rasti i beut të Durrësit, Esat Toptanit. Apo të izolojë vendin për teka dhe inate shokësh e fisnore, deri në marrëzi të tilla pse u refuzua nga një vajzë. Siç është rasti i (anti) komunistit nga Gjirokastra, Enver Hoxhës.
Së pari, sa do me inat ta kemi Edi Ramën…, është Kryeministri i shqiptarëve. Dhe ndofta nga të vetmit që në këto dekada demokracie ka prekur çështje tabu. Ato të cilat shtetarët shqiptarë të deritanishëm, i quajnë të nxehta. Shikojnë sa majtas e djathtas. Rrinë pa gjumë gjithë natën që t’i flasin apo jo? Ta përmendim Çamërinë apo jo.? Ta përmendin Kosovën? Të drejtat e shqiptarëve në Maqedoni? Mal të Zi etj. Atyre në Turqi që janë asimiluar fare. Ose edhe nëse nuk janë, rrinë strukur sokakëve të Stambollit. Edhe pse kanë ngritur administrata dhe akademi, siç është rasti i familjes Frashëri.
Nuk ka më çështje të nxehta. Dhe kjo shpjegohet me ca fakte të thjeshta. Të drejtat e njeriut, qarkullimi i lirë në botën e madhe, globalizmi etj. Dështimet e politikave të deritanishme që kanë çuar në falimente ekonomike. Apo në kriza të thellla sociale shumë vende kështjella të rajonit.
Së dyti, duam apo nuk duam ne Enver djali, është shqiptarizma ajo që na ka mban në një vathë. Nëse e ke inat Edi Ramën për drogën, foli e qortoje aty. Në ato kangjellat e hequra të selisë së tij. Madje në faqet e tia sociale në Fb e Twitter. Bjeri vënçe. Zgjoje nga gjumi i shefave mëndje mbushur. I thuaj se është një betejë që nuk fitohet vetëm. Asesi. Që nuk fitohet duke i thënë popullit se fajin e kanë ata që ishin para meje në pushtet etj. Vota e popullit nuk të jepet për ankuar për paraardhësit. Por për të qeverisur.
Së treti, duket si rastësore. Por mendojë se nuk është e tillë.
Para pak ditëve në studiot telelvizive shqiptare u fol për herë të parë për bashkimin e trojeve shqiptare. E ardhmja si do jetë etj.
Ndofta të mos i mëshojmë Enverit nga Suhareka. Por egos që vuajnë politikanët shqiptarë. Ndër shekuj. Atë të interesit personal mbi kombin. Disave u është mbushur mendja se do vazhdojnë kështu. Proincër apo mbretër të fushatave elektorale. Me shtete të shqiptarësh. Duhet ta dini mirë se perandoritë janë ngrehina të përkohëshme. Eshtë vloja e popullit që për një apo dy arsye ka marrë rrugën e pashmangshme. Perandoritë e vogla do vdesin. Por lum ai politikan që ua shpejton vdekjen. Pasi sado, sido, qyshdo, shqiptarët janë faktor dhe do ta kenë shtetin e tyre. Jo atë që e mbytën me frymë frike. E që i thonë Shqipëria e madhe. Jo, jo, …
Thjesht Shqipërinë reale. Kjo nuk është çështje as Enver Hoxhës nga Gjirokastra. As e atij nga Suhareka. Eshtë çështje e vitalitetit të një race. Kësisoj nuk ka gjë, nuk ka çështje e imja apo e jotja, kur ndihet qartë. Se si aroma e racës po çel sythë të përtërirë. Mjerë ai politikan që nuk e shikon gjindjen e tij me syrin e një bujku. Ai nuk është politikan, por një perandor i vogël. Që është i suksesshëm vetëm në dëmtimin e racës së tij.
Dhe ne deri tani i kemi pasur me bollëk këto soje.
Po, po me bollëk.
Që Edi Rama bën mirë që flet për Kosovën, as që diskutohet.
Kjo jo vetëm për ne shqiptarët në koracën e mendjes serbosllave…,
por edhe serbët vetë. Qytetarët që jetojnë një dyzim civil midis ekzistencës sonë. Mos pranimit apo pranimit të kësaj ekzistence.
Ne ekzistojmë. Me mëkatet tona por edhe me gjëmat e tyre.
Të njëjtën gjë do thosha edhe për grekët, në lidhje me Çamërinë.
Grekëve që jetojnë me dyzimin e varreve në kokë. Me mos pranimin apo pranimin ekzistencës tonë. Duke i mohuar pala palës, me dhunl, me përbuzje, me gjithfarësoj politikash …, deri me duart e Zotit. Prani e njëri-tjetrit… edhe pse si nëri-si tjetri janë djegur e përvëluar nga mundja prej së keqes.
Eshtë një epokë mbetjesh politike e tillë që, kujton se karrikja është për tu mbajtur. Jo, ore jo, është thjesht, për tu ulur. Kaq…
Një Kryeminstri, një të pari të një race njerëzore, ia jep e drejta kushtetuese për të folur për racën e tij. Po kujt ia thua…
Ne shqiptarët duhet të zgjohemi. Të kuptojmë përfundimisht…, se ekzistenca e një shteti të dytë për shqiptarët. Eshtë mundësia e dhënë nga bota. Detyrë shtëpie për ne. O të dimë e të bashkohemi urtë e butë. Ose të vazhdojmë kështu, me gërr-vërret tona.
Ca turq myslimanë, ca ortodoksë grekë… e ca shqiptarë pa atdhe.

Imazhi i Shqipërisë ose Të vdesësh për tu dukur

October 12, 2016 by dgreca

*….Shteti tek ne ka qënë gjithmonë në diskordancë me shtetarët. Ndryshe nuk ka se si shpjegohet etja e madhe për tu larguar nga vendi. Kjo është e dhimbshme. Megjithatë e vërteta jonë.
Për së dyti imazhi i Shqipërisë, që ofroni ju. Këtej në botë është i tillë. Në Shqipëri ndryshe ndodh, ndryshe veprohet, ndryshe konkludohet. Dhe ky nuk është qëllim i arritur. Veçse një shtim dozash mburrjesh të kota. Duke i hapur front të gjerë punë, atyre që mbajnë në supe imazhin e vertetë të Shqipërisë.
Jemi të varfër djema. Të varfër…/

1 Ilir-levonja (2)

Nga Ilir Levonja/

Brënda disa ditëve në studiot televizive shqiptare u arrit në një përfundim. Dasma mbretërore ia rriti Imazhin Sqhipërisë në Perëndim!Nuk kam asgjë me dasmën. Çiftit jetë e mirësi. Në mbretërinë e tyre që qoftë dashuri e pakufijshme puthjesh. Në fund të fundit gjithkush ka të drejtën e vetë të shpenzojë e të ftojë. Sa të dojë. E të llogarisë se sa do hedhi. Se sa do i hedhin etj. Megjithëse ka aty midis edhe ngrefje supesh për dhurata të çmuara. Që ne shqiptarët vdesim t’i përmendim për tu mburrur. Aq sa çvdesim për t’i përgojuar kur nuk na kthehet resto. Edhe pse nga ana tjetër vdesim të themi atë fjalën e urtë. Bëje të mirën dhe hidhe në lum.

Por nejse. Me gjithë dritë hijet, me gjithë qejf mbetjet apo luftën e ashpër politike. Deri vrasjet me atentate. Ashtu sikundër edhe sot. Mbretëria e Ahmet Zogut nuk është mundur akoma. Në drejtim të shtetit dhe pasaportës së qytetarit shqiptar. Kundrejt atyre në vendet e Europës dhe më tutje. Kurse monedha as që çohet nëpër mend. Sidomos pas atyre dedikimeve me lekë të reja apo të vjetra.
Prapë një krye letër pavlerë mbeti.
Tjetër ishte në kohën e mbretërisë.
Nuk e di se si mund të rregullohet imazhi i Shqipërisë. Duke demonstruar pamje të një dasme. Ndërkohë që pavarsisht lajmit.
Si një detyrë modeste e shtypit përreth mesdheut. Ekzistojnë paralele fashikujsh të tërë memorie. Ku e vërteta është një lloj ironie tipike e jona. Ose një përpjekje sipërfaqësore. Nga ato të zakonshmet tashmë. Të kostumeve plot sharm vrasjesh dhe surgjynizmi kundërshtarësh politikë. Duke filluar pikë së pari, me godinën. Apo vendin ku u mbajt ceremonia. Një pallat i filluar me donacionet italiane. Ashtu si shumë institucione tona. Qofshin këto të shtetit apo të kultit. Asnjëherë me paratë tona. Që ende i papërfunduar u grabit nga reformat e vëllavrasjes. Dhe diktatura e luftës së klasave.
Një mbretëri e degdisur deri në thepin e kontinentit afrikan.
Shpërbërje varresh. Janë bëmat tona. Të etërve dhe bijëve që ishin shtruar.
Një mbretëri e demaskuar për dyzetë e kusur vitesh. Aq sa çdo shqiptar i këtyre brezave. Nocionin satrap e ka si jastëk tek koka.
Një mbretëri e dëshiruar të kthehej. Por që e lënë në mëshirë të fatit dyerve të doganave. Për arsyet mediokre të admistratës së Shqipërisë post komuniste. Por edhe vullnetit politik të kohës. I cili i druhej si dreqi të ardhmes politike. Kjo për shkak të disa syresh. Nga mendësia e nomeklaturës. Të gjithë vinin nga një mitër. Dhe ndofta për herë të parë në historinë e shtetit të ri demokratik.
Klasat e prodhuara janë ish të përmbysurit që nuk duan asgjë tjetër. Veç të ikin nga kolonia ndëshkimore. Dhe Intelektuali i prodhuar nga fryma revolucionare. Por që vdes të pasurohet, t’i ngjaj armikut. Edhe pse e demaskon, e syrgjynos, e vret atë me shumicë të përditshme.
Ata e këta ishin aty bashkë. Sofruar. Si një formë propogande e re. Në një farë mënyre dasma duket si një paqje e madhe. Por plotësisht e rreme. Mjafton të kujtosh referendumin e prillit 1997. Mbi formën e regjimit. Një lloj strategjie kallpe. E gjoja bërjes së qejfit dhe hedhja e hirit sy Europës. Por që jo rastësisht përkoi në prill. Prilli njihet si muaji i tradhtisë së madhe të Ahmet Zogut. Si muaji i pushtimit të vendit. Klasa e atërshme. Intelektualët e frymës revolucionare. Djemtë e së njëjtës mitër. U bënë më aleatë se kurrë.
Mbretëria dhe Leka i parë i vunë përpara. Ndaj vërsulën me shumicë firmëtarë. Nga ata të zakonshimit tashmë. Të natës. Si e si të ndreqnin qorratisjen. Po mbretëria fitoi.
Po ja këta ishin aty. Këta pa përjashtim. E si mudet atëhere t’i rregullohet imazhi i Shqipërisë.? Kur në të njëjtën kohë, ceremonisë nuk i shpëtuan as statujat e udhëheqësve të proletariatit. Krahas çiftit dhe markave Roll Roys, Bentley etj? Si kështu?
Atyre që kanë pushtuar territore pafund të komunikimit me popullin. U duhet thënë se…, ose me dëshirë. Ose me padije. Ose të mbushur mendje nga tradita vrastare. E intelektualit të frymës revolucionare. Imazhin Shqipërisë ia rrisin. (Për mirë kjo.) Për së pari, vet ata shqiptarë që jetojnë e punojnë botës. Ata janë ambasadorët reale të vendit tonë. Ata që punojnë fortë. Që kanë imazhin e gjallë të njeriut të besës. Dhe që përpiqen të tresin firo nga vendi amë. Në lidhje me krimin. Korrupsionin në administratë. Që priren të tresin firot me pllaja dhe gomone droge nga Albanistani. Po ashtu kartelet e shqiptarëve të pandershëm që atashohen pranë grupimeve mafioze. Sidomos në tregtinë e mishit të gjallë.
Këta janë imazh, rregulluesit e Shqipërisë.
Që sado ua pisanjos dhe politika e shtetarëve të tyre. Prapë bota me Shqipërinë komunikon përmes këtyre.
Shteti tek ne ka qënë gjithmonë në diskordancë me shtetarët. Ndryshe nuk ka se si shpjegohet etja e madhe për tu larguar nga vendi. Kjo është e dhimbshme. Megjithatë e vërteta jonë.
Për së dyti imazhi i Shqipërisë, që ofroni ju. Këtej në botë është i tillë. Në Shqipëri ndryshe ndodh, ndryshe veprohet, ndryshe konkludohet. Dhe ky nuk është qëllim i arritur. Veçse një shtim dozash mburrjesh të kota. Duke i hapur front të gjerë punë, atyre që mbajnë në supe imazhin e vertetë të Shqipërisë.
Jemi të varfër djema. Të varfër…