Kastriot Myftaraj – Dielli

Kulla e Prek Calit dhe restoranti në Tiranë i kryetarit të bashkisë së Malësisë së Madhe

September 18, 2017 by dgreca

1 ok Kulla

Kulla e Prek Calit dhe restoranti në Tiranë i kryetarit të bashkisë së Malësisë së Madhe, Tonin Marinaj Bashkia e Malësisë së Madhe, domethënë kryetari i saj Tonin Marinaj, ka dalë me një deklaratë publike për prishjen e kullës së Prekë Calit, duke thënë se do të prishet çdo ndërtim që është në kundërshtim me ligjet në fuqi. Burrë i ligjeve ky Tonin Marinaj! E atë bar-restorant “Mastela” që ai ka në Tiranë, pranë Hipotekës (Zyrës së Regjistrimit të Pasurive të Paluajtshme) në rregull e ka me ligjet në fuqi? Lokalin shumë të bollshëm ia ka dhënë biznesmeni Irfan Hysenbelliu, i cili ka në atë zonë një kompleks pallatesh. Arsyeja për të cilën ia ka dhënë është se kanë disa punë konfidenciale bashkë me shishet e birrës së Fanes që udhëtojnë transit në territorin e bashkisë së Toninit, me korrierë privatë, të përshtatura për të mbajtur “meze” të shtrenjtë brenda. Nëse ka në Shqipëri ndonjë monument të ndërtimeve të paligjshme, madje të kundërligjshme, sa i përket zaptimit të hapësirave publike dhe ndërtimeve abuzive në to, ky me siguri që është kompleksi i pallateve që ka ndërtuar Irfani, pasi ka zaptuar një pjesë të oborrit të Zyrës së Regjistrimit të Pasurive të Paluajtshme (Hipoteka) në Tiranë. Kjo ka ndodhur para vitit 2005, pra kur në pushtet ishte PS. Në atë kohë zaptimi i kësaj hapësire publike u bë shkak që që Banka Botërore të tërhiqej nga financimi i një pjese të projektit për modernizimin e Zyrës së Regjistrimit të Pasurive të Paluajtshme. Pallati më i lartë i kompleksit ndërtimor, i cili i bën hije Burgut 313, që gjendet aty afër, dhe i cili pallat ka shtatë kate pa leje, është monument i pushtetit abuzues që siguruan disa oligarkë si Hysenbelliu, duke keqpërdorur gazetat dhe televizionet që kanë në pronësi, në kohën që PD ishte në pushtet, në vitet 2005-2013. Ironikisht, lejën fillestare për ndërtim Hysenbelliu e mori nga Edi Rama, në kohën që ai ishte kryetar bashkie. Por katet pa leje Irfani i i ndërtoi kur në pushtet erdhi Berisha në 2005, se kishte garancinë nga Berisha dhe Basha se nuk do t’ i prekeshin ato. Dhe tani Edi Rama kryeministër ia legalizoi Fanes ndërtimet abuzive. Prek Cali mbrojti kufirin shqiptar në kohën që në Shqipëri erdhi komisioni ndërkombëtar për caktimin e kufirit, dhe kur të dërguarit e Beogradit shkuan në Malësinë e Madhe me thasë me flori për t’ u thënë banorëve katolikë që të kërkonin që trojet e tyre t’ i bashkoheshin Jugosllavisë. Dhe nuk ishte çudi që të ndodhte kështu, sepse megjithëse kufijtë ishin vendosur në Konferencën e Londrës në 1913, në 10-12 vitet e ardhshme pati ndryshime në dëm të shtetit shqiptar, siç ishte humbja e rreth 2000 km² në kufijtë verilindorë, në atë që njihej si Zona Neutrale e Junikut, gjë që ndodhi për shkak të luftës së pakuptim, pa mbështetje ndërkombëtare të kaçakëve kosovarë që e përdornin këtë territor të shtetit shqiptar, si bazë për veprimet luftarake. Prek Cali të cilët i trokitën në derë të dërguarit e Beogradit, mund t’ i kishte marrë florinjtë e tyre dhe të kishte pallate e restorante nëpër Europë por nuk e bëri këtë gjë se ishte atdhetar shqiptar. Autoriteti i Prek Calit nuk vinte nga leja për të mbjellë hashash pa të prekur shteti, siç vjen autoriteti i Tonin Marinajt të Edi Ramës. Autoriteti i Prek Calit vinte nga burrnia e atdhetaria e tij. Kulla e Prek Calit u shemb me urdhër personal të Edi Ramës dhe argati Tonin Marinaj e ka zbatuar këtë urdhër për turpin e tij dhe të fisit të tij. Kulla e Prek Calit u shemb pikërisht në kohën që u shpall projekti i Jugosllavisë së Re (me Shqipërinë brenda) nën maskën e Tregut të Përbashkët të Ballkanit Perëndimor. Kur komunistët erdhën në pushtet dhe bënë aleancën me Jugosllavinë, Enver Hoxha para se të shkonte në Beograd dhe të nënshkruante traktatin që e bënte Shqipërinë protektorat të Jugosllavisë, duhet të jepte një provë të madhe të goditjes së një simboli të mbrojtjes së pavarësisë së Shqipërisë nga Beogradi. Dhe ky simbol u gjet duke poshtëruar Prek Calin, të cilin Mehmet Shehu personalisht e tërhoqi zvarrë të lidhur me litar pas xhipit të tij deri në Koplik. Çuditërisht, edhe në narrativën antikomuniste shqiptare është në fuqi legjenda e rreme e krijuar nga propaganda e Enver Hoxhës se Kelmendin e nënshtruan brigadat partizane shqiptare. Në të vërtetë këtë e bënë brigadat jugosllave. Prek Calin e kapën rob me tradhti partizanët jugosllavë në mars 1945 dhe kur e kapën, i kumtuan fjalët e Rankoviçit, Ministrit të Punëve të Brendshme të Jugosllavisë, se jo vetc që do t’ i falej jeta por edhe do të shpërblehej mirë nëse do të pranonte të bëhej deputet në parlamentin e Shqipërisë dhe të shoqëronte Enver Hoxhën në vizitën e tij në Beograd. Kuptohet se Beogradit i duhej Prek Cali për ta bërë të pranueshëm projektin për aneksimin e Shqipërisë nga Jugosllavia. Por Prek Cali, atëherë rreth 70 vjeç, refuzoi duke thënë se nuk e ka shitur Shqipërinë në rini dhe nuk do ta shiste në pleqëri. Këtë histori ma ka treguar një ish-oficer partizan malazez nga ata që u arratisën në Shqipëri në 1948 pas prishjes së Titos me Stalinin, dhe që kishte qenë i pranishëm në vendngjarje. Enver Hoxha e poshtëroi Prek Calin, por nuk e shembi kullën e tij. Këtë e bëri Edi Rama me Tonin Marinajn. Kur Mehmet Shehu e lidhi Prek Calin pas xhipit të tij, u tha partizanëve të pranishëm se cili katolik prej tyre do të dilte vullnetar të merrte timonin. Disa prej tyre dinin ta drejtonin makinën por asnjë nuk lëvizi. Asnjë prej tyre nuk u vu në rolin e Tonin Marinajt. Shqiptaro-amerikanët me prejardhje nga Malësia e Madhe që investuan për restaurimin e kullës së Prekë Calit duhet ta dinë se shembja e saj nuk ka lidhje me ligjet në fuqi në Shqipëri. Kulla u shemb në emër të ligjeve të pashkruara të Jugosllavisë së Re. Në çdo vend të botës, një burrë me meritat e Prek Calit do ta kishte monumentin në kryeqytetin e vendit, me mbishkrimin “Burri i Kufirit”. Kulla do t’ i ishte restauruar me shpenzimet e shtetit. Në Shqipëri ata që kanë uzurpuar shtetin jo veç që nuk e bëjnë këtë, por nuk lejon as që kjo të bëhet me financim privat. Ata që shembën kullën e Prek Calit veç sa zbuluan më qartë fytyrën e tyre si kolaboracionistë neojugosllavë. Do vijë dita që t’ i tërheqim zvarrë të lidhur pas “Mercedesëve” të tyre nga Tirana në Kelmend. Më saktë nga Kryeministria dhe restorant “Mastela” të vendi i kullës së Prek Calit(Autor Kastriot Myftaraj-Dergoi per Diellin Agustin Mirakaj)

Llozha masonike sorosiane e Tiranës dhe reforma në Drejtësi

February 7, 2016 by dgreca

Nga Kastriot Myftaraj/
Në Shqipëri tema e ditës është reforma në Drejtësi. Si kurrë ndonjëherë më parë, Ambasada Amerikane në Tiranë, ka shprehur publikisht në emër të Qeverisë së SHBA, angazhimin e plotë amerikan për këtë reformë. Asistenca e qeverisë amerikane është e mirëpritur, aq më tepër kur merr përgjegjësi të plotë publikisht për miratimin e reformës dhe për zbatimin e saj, si këtë herë. Por nuk mund të mos bëhet pyetja, përse në një rast të tillë, kur për këtë reformë institucionale është angazhuar drejtpërdrejt qeveria amerikane, përsëri një rol kyç në procesin e reformës ka Fondacioni “Soros” në Shqipëri. Ky fondacion është një qendër shumë e dyshimtë që funksionon si një llozhë masonike. Unë e mirëkuptoj rolin e Fondacionit “Soros” në rastet kur ai përdoret nga qeveria amerikane për atë që mund të quhet subversion konstruktiv, kur qeveria amerikane gjen vështirësi për të zbatuar një politikë të saj në vend. Këtu Soros është i kyçur në politikën shtetërore amerikane.
Por kur të gjithë aktorët politikë, që nga qeveria te opozita pajtohen me ambasadën amerikane për miratimin e pakos së reformave që paraqitet si projekt që ka mbështetjen e plotë të qeverisë amerikane, përse duhet të jetë në lojë Soros? A mos ndoshta Soros ka në Shqipëri një agjendë të vetën, të ndryshme nga ajo zyrtare amerikane, të cilën ambasada amerikane është e detyruar ta marrë parasysh? A mos ndoshta Soros është më fuqishëm se Qeveria Amerikane, që kjo e fundit ka nevojë për mbështetjen e tij kur angazhohet drejtpërdrejt në një reformë institucionale në Shqipëri? Çfarë mund të bëjë Sorosi me fondacionin e tij që nuk e bëjnë dot qeveria amerikane me ekspertët e saj, në bashkëpunim me qeverinë dhe opozitën shqiptare?
Roli Sorosit në këtë proces nuk mund të jetë veçse ai një pushteti okult, të llojit masonik. Në këto raste mund të ndriçohemi nga analogjitë. I vetmi vend perëndimor, anëtar NATO-s dhe Bashkimit Europian, ku janë zbuluar zyrtarisht sekretet e një llozhe masonike, nga komisionet hetimore parlamentare, me akt-akuzat e ngritura nga Prokuroria në gjyqe dhe me vendime gjyqësore të formës së prerë, është Italia ku diçka e tillë ka ndodhur me llozhën masonike P-2. Kjo llozhë masonike kishte bërë një projekt politik të quajtur “Piano di Rinascita” (Plani Rilindjes).
Ngjashëm, edhe në Shqipëri, Edi Rama, qëkurse ishte në opozitë doli me Projektin politik të “Rilindjes”, që ishte një projekt për reforma që duhet të zbatoheshin kur partia e tij të vinte në pushtet. Projekti “Rilindja” u përpilua në bashkëpunim të ngushtë me Fondacionin “Soros”, cili që prej krijimit në Shqipëri ka shërbyer karrierës politike të Ramës. Në Shqipëri, projekti “Rilindja” mbështetet në librin e sorosianit Ardian Klosit “Shqipëria ç’ mund të jetë?”, botuar në 1997. Pikturën që gjendet në kapakun e librit e ka punuar Edi Rama. Autori projektit të “Rinascita” të llozhës P-2 u vra para se të niste zbatimi veprës së tij. Ardian Klosi vdiq në 2012, në prag të ardhjes në pushtet të Ramës, me projektin “Rilindja”. Ardian Klosin e mbytën në një ritual masonik, sepse kishte pretendime për të pasur një rol më të madh politik në zbatimin e projektit “Rilindja”. Sigurisht që nëse Klosi do të ishte gjallë, nuk do të heshtte nëse projekti tij do të përdorej nga të tjerët, duke qenë ai vetë mënjanuar. Vdekja e tij ishte një paralajmërim për të tjerët se çfarë do të pësojnë nëse rebelohen ndaj llozhës.
Zbulimi zyrtarisht llozhës masonike P-2 u bë mundur se SHBA e braktisën atë. Nëse SHBA nuk bëjnë kështu edhe me llozhën masonike të Tiranës, reforma në Drejtësi do të dështojë tërësisht. Sepse llozha masonike e Tiranës është përzier në reformimin e Drejtësisë, pikërisht për ato arsye për të cilat llozha masonike P-2 kishte ngulur kthetrat e saj aq thellë në Drejtësinë italiane.
Të premten e kaluar, në emisionin “Zonë e Lirë” të Arian Çanit, në Tv Klan, i kam bërë thirrje publike Prokurorit të Përgjithshëm të Shqipërisë që të ketë kurajën e Prokurorëve italianë që në vitet tetëdhjetë hetuan dhe dënuan llozhën masonike P-2. Nuk duhet harruar se lufta e vërtetë kundër mafies në Itali, nisi me zbulimin dhe dënimin nga Drejtësia të llozhës masonike P-2. Në Shqipëri, në vitin 2016 llozha masonike e Tiranës, e kamufluar si fondacion bamirës, ka privilegjin e të qenit partner zyrtar në reformën në Drejtësi! Kjo do të thotë se ne jemi ende larg asaj që bëri Drejtësia italiane në 1981, kur zbuloi llozhën masonike P-2.
Kur u zbuluan dokumentet sekrete të llozhës masonike P-2 u gjet një listë me emra, e llojit nomenklaturë, pra listë emrash të anëtarëve të përzgjedhur që do të mbështeteshin nga llozha për të bërë karrierë dhe për të pasur sukses në fushën e tyre. Në këtë listë kishte politikanë, ministra, deputetë, kryetarë bashkish, gjyqtarë, prokurorë, ushtarakë, oficerë policie, njerëz të shërbimeve të fshehta, pronarë mediash, gazetarë, biznismenë etj. Një listë të tillë ka edhe llozha masonike e Tiranës.
Takimi Sorosit edhe me kryetarin e PD-së, Basha, përveçse me Ramën, gjatë vizitës së tij në Shqipëri, në dhjetor 2014, është tregues se Soros e ka zgjeruar kontrollin edhe në PD përveçse në PS. Kjo do të thotë se dy partitë e mëdha shkrihen në llozhën masonike të Tiranës. Tashmë ndarja e vërtetë në politikën shqiptare është Rama dhe Basha në llozhën masonike sorosiane, nga njëra anë dhe Berisha e Meta jashtë saj, si shënjestra të Soros për t’ u larguar nga politika, nëpërmjet derës së burgut. Arrestimi i Berishës dhe Metës do të ishte tregues i suksesit të reformës në Drejtësi, por vakuumin e krijuar të pushtetit politik nuk duhet ta mbushë llozha masonike e Tiranës, duke rritur pushtetin e saj.

E vërteta e atentatit ndaj Tom Doshit

March 13, 2015 by dgreca

Nga Kastriot MYFTARAJ/
Tom Doshin e “vranë” në 24 qershor 2013, të nesërmen e ditës së zgjedhjeve, që i dhanë pushtetin partisë që ai mendonte se ishte e tija. Thellë-thellë Tomës në mendjen e tij që atë ditë iu krijua përshtypja se sytë e “shokëve”, të cilët deri atëherë e shikonin me miqësi të shtirur, befas nisën t’ u ngjajnë tytave të armëve. Të shikoje ata sy, ishte njëjtë si të shikoje në thellësi të grykës së një arme. Kur shikimi i Tomës u ndesh me atë të Edi Ramës, sytë e këtij të fundit, sikur deshën t’ i thonë: “Pse je ende gjallë o njeri? Ti duhet të kishe vdekur në 21 janar 2011, në trotuarin përpara ndërtesës së Kryeministrisë. Unë prandaj të çova atje që të bëje kinse se po e përmbaje turmën. Unë shpresoja që të të vrisnin ty dhe pastaj me trupin tënd mbi krahë malësorët që kishe sjellë ti të hynin brenda në ndërtesë për të kapur Sali Berishën, i cili për të shpëtuar duhet të bënte një mal me kufoma, siç kisha parashikuar unë një ditë më parë, në Top Story të Sokol Ballës. Më zhgënjeve Tomë që nuk u vrave atë ditë. Unë e bëra Megi Ajtyresën zëdhënëse të partisë, dhe e udhëzova që të fliste në gegërishte shkodranishte të theksuar, që të ishte ajo që do ta njoftonte vdekjen tënde se kështu do të përjetohej më fuqishëm në Veri. Ndoshta ti e kuptove se nuk u riktheve te muri rrethues i Kryeministrisë, si Besnik Bare. Nëse ti Tomë do të ishe vrarë atë ditë, unë do të kisha eliminuar Berishën dhe Metën dhe sot fitorja jonë do të ishte krejt e ndryshme, jo e helmuar si kjo e 23 qershorit, rezultati i së cilës na mban peng të LSI-së.”
Kodet e komunikimit që veprojnë në Partinë Socialiste që nga origjina e saj në 8 nëntor 1941, bënë që të gjithë në parti ta kuptojnë që në 24 qershor se midis kryetarit dhe Tomës diçka e pariparueshme ishte thyer. Kështu që Toma u gjend befasisht para një skuadre “pushkatimi” të përbërë nga shokët e deridjeshëm. E vranë me shikime ma zi se plumbi. Toma, burri i fortë malësor katolik, verior, u duhej në Partinë Socialiste sa kohë që Sali Berisha ishte në pushtet. Tashmë që Berisha kishte humbur pushtetin, Toma nuk u duhej më. Nuk kishte vend për Tomën në PS-në në pushtet. Te shikimet e “shokëve” kishte ndryshuar diçka. Këta shikime ishin si smoking guns plumbat e të cilave kishin qëlluar trupin e Tomës. Ata e qëlluan të gjithë Edi Rama, Saimir Tahiri, Gramoz Ruçi, Elisa Spiropali, Erion Veliaj, Dash Peza. Ilir Meta qeshte. Toma i ndjeu “plumbat” e shokëve një nga një në trup. Tashmë për Partinë Socialiste, për kryetarin e saj, Tomë Doshi që kishte ekzistuar deri në 23 qershor kishte vdekur. Nëse ai do ta pranonte këtë shndërrim të tij, dhe do të përshtatej me gjendjen e re, aq më mirë. Nëse jo, aq më keq për të. Pra Tomës i kërkuan që të jetonte politikisht si zombie.
Ashtu si ata personazhet e filmave horror të cilët mendojnë se janë ende gjallë pasi i kanë qëlluar për vdekje, edhe Toma mendoi se vazhdonte të ishte ende gjallë politikisht ai Toma që kishte qenë, politikani më i fuqishëm socialist i Veriut. Duke menduar se vazhdonte të ishte ende gjallë politikisht ai i fliste Kryeministrit Rama, ministrave socialistë me autoritetin e Tomës së dikurshëm. Për një periudhë ata e dëgjonin, por duke e parë me habi, ashtu siç shihet një njeri për të cilin kemi qenë të sigurt se ka vdekur tashmë. Me kalimin e kohës, ata nisën të mos i përgjigjen Tomës kur ai iu telefononte dhe kjo iu dukej si gjëja më normale në botë. Të vdekurit nuk telefonojnë. Aq më pak të vdekurit politikisht.
Kur Toma mësoi se ndaj tij ishte organizuar një atentat, ai thellë-thellë në mendjen e tij, u lumturua. Kjo provonte se ishte ende gjallë Toma i dikurshëm. Ajo që nuk kuptonte Toma ishte kur ai përpiqej të sillte prova se ndaj tij ishte organizuar një atentat, nuk bënte gjë tjetër veçse vërtetonte se Toma i para 24 qershorit 2013 nuk jetontë më. Kur Toma përpiqej t’ i provonte Edi Ramës se kishte dashur ta vriste Ilir Meta, Edi Rama e shikonte si t’ i thoshte: “Çfarë je duke folur o njeri?! E ku është parë e dëgjuar që të vriten të vdekurit. Ty të vramë në 24 qershor 2013!”
Tjetër gjë thoshte goja e Edi Ramës, tjetër gjë thoshin sytë e tij. Kur Toma thoshte se kishin dashur ta vrisnin njerëzit e Berishës, Edi Rama dhe Saimir Tahiri qeshnin duke menduar se Berisha nuk mund të vriste një të vdekur.
Vetë fakti që vrasësi i paguar për ta vrarë Tomën u pendua dhe vendosi që të heqë dorë nga atentati, një detaj ky me të cilin Edi Rama e ka ironizuar shumë Tomën, në fakt, fiton koherencë logjike nëse kihet parasysh se edhe vrasësi i paguar e dinte se Toma i dikurshëm nuk jetontë më. Në një moment ai i ka thënë vetes: “Çfarë je duke bërë o njeri, ke marrë para për të vrarë një njeri i cili nuk jeton më?!”

-Por, i pandehur, a mund të na thuash se përse kur të takoi Tom Doshi i bëre ato pohime që gjenden në videoregjistrimin e tij?- E pyesin prokurorët vrasësin.
-Si t’ u them, zoti prokuror. Ai ishte Toma dhe nuk ishte Toma. Unë mendova se është e parrezikshme që të thuash se të kanë paguar një njeri i cili nuk jeton më. Në të vërtetë, edhe kur Toma më takoi me Ministrin e Punëve të Brendshme dhe Drejtorin e Përgjithshëm të Policisë, e ndjeva se ata nuk iu besonin fjalëve të mia, pikërisht se nuk besonin që Toma ishte ende gjallë. Aq sa mua më erdhi që t’ i them Tomës: Tomë që këta të më besojnë mua, ti duhet t’ i bindesh se je gjallë!
Nga deponimi në Prokurori i deputetit Mark Frroku:
-Z. deputet, a i keni thënë ju z. Doshi vitin e kaluar se ndaj tij është organizuar një atentat?
-Më falni zoti prokuror, por miku im z. Doshi nuk jeton më që nga 24 qershori i vitit 2013. Si mund t’ ia thosha unë një gjë të tillë atij në vitin 2014?
-Këtë e dimë të gjithë z. deputet, por kemi urdhër që të bëjmë një hetim për këtë çështje. Edhe pse na duket se po merremi me okultizëm, do ta çojmë hetimin deri në fund.
Nga deponimi në Prokurori i Sali Berishës:
-Z. Berisha, ju keni thënë që keni qenë prej disa muajsh në dijeni të atentatit të organizuar ndaj z. Doshi. A mund të na thoni se si keni ardhur në dijeni?
-Më ndëgjoni me vëmendje mue ju zotërinj prokurorë. Ju e dini se ka një gjuhë juridike dhe një gjuhë politike. Unë e di se Tom Doshi nuk jeton më që prej 24 qershorit 2013, por politikisht më intereson që të shtirem sikur besoj se ai jeton ende. Jo, ju lutem, më thoni ju mue se çfarë ligji kam shkelur në këtë rast. Edi Rama dhe Saimir Tahiri thonë se janë të bindur që ndaj Tomës nuk është organizuar një atentat, por nuk e thonë se kjo bindje ju vjen për shkak se për ta Toma nuk jeton më që prej 24 qershorit 2013. Jo, ju lutem shumë, këtu është çelësi i kësaj historie. Përse nuk e pohojnë ata këtë dhe të sqarohet çdo gjë! Tani më thoni ju mue, se a nuk kemi ne të drejtë si opozitë, që këtë ngatërresë që ka bërë qeveria ta përdorim politikisht. E keni dëgjuar ju këngën për Tomën ku ai më drejtohet mua duke më thënë “T’ u rritë jeta Sali Berisha/qeverinë sonte ta prisha!” Është kënduar në natën e 23 qershorit duke u gdhirë 24 kjo këngë. Më kanë ardhur të gjitha të dhënat mue! Toma nuk e dinte se ata për llogari të të cilëve e prishi qeverinë time, pas kësaj do ta prishnin vetë Tomën. Dhe e shikoni se çfarë kërkon të bëjë tani Edvin Kristaq Rama? Pasi e vrau Tomën e para 23 qershorit në korridorin e selisë së PS-së, tani kërkon që ta “varrosë” politikisht në oborrin e SHQUP, më falni të selisë së PD-së. Jo, ju lutem shumë, pse nuk bëni hetime ju për këtë. I kam dhënë mbështetje të palëkundur Prokurorisë për hetimin e kësaj çështjeje, por nuk mund të hesht para këtyre të vërtetave të mëdha. Tani qw e niswt kwtw hetim, / shkoni deri nw fund. Ju garantoj unë juve se në fund do të vërtetoni se Tomë Doshi për herë të fundit është parë duke hyrë në zyrën e Edvin Kristaq Ramës në 24 qershor 2013, dhe që andej nuk ka dalë më.

Nga ripyetja e z. Doshi në Prokurorinë e Krimeve të Rënda, pas pyetjes së politikanëve të lartë:
-Z. Doshi, ky hetim mund të përfundojë në dy mënyra. E para, është ajo kur do të konkludohet se fakti nuk ekziston, domethënë se meqënse Tomë Doshi nuk ekziston më që nga 24 qershori 2013, nuk mund të jetë organizuar atentat ndaj tij në 2014. Mënyra e dytë është që hetimi të konkludojë se ju me vetëdije keni dashur të sajoni historinë e një atentati kundër jush, me ç’ rast keni konsumuar disa vepra penale, që dënohen me burg. Përvec dëmshpërblimit që keni detyrim t’ u paguani të dëmtuarve që kanë të drejtë të ngrenë padi civile ndaj jush për dëm moral. Tani zgjidhni e merrni se cilën mënyrë pëlqeni ju.
Nga biseda e dy pleqve të moçëm në Mal të Kolajt, Shkodër, vendlindja e Tom Doshit, duke dëgjuar këngën për Tom Doshin, gjatë fushatës zgjedhore të qershorit 2013:
“Për Tom Doshin kndohet kanga/T’u rritë jeta o Edi Rama./Fitoren e kena n’ dorë,/kena me pa në 23 qershor!”
-Si po të duket kjo besa që ka lidhë djali i Gjekë Doshit me Edi Ramën o Dedë! Thonë se asht krahu i djathtë i Edi Ramës, e se ky i ka thanë se kur të jetë ai kryeministër, është njëjtë si me qenë edhe Toma bashkë me të.
-Çka me të thanë o Pal, ua ka thënë ma bukur Prek Cali atyre që donin të merreshin vesh me komunistët se me lidhë na katolikët besë me atë parti, që ka në krye Edi Ramën sot, është si me lidhë gjarpnin si shall rreth qafës. E tash të shohim se sa mirë ka me i ndejt Tomës në qafë ky shall me të cilin ashtu tuj u krekosë, Veç të shohim se mos nis e pisket se ia bani gjamën miku.

Minicopteri me flamurin shqiptar në Beograd, qartësisht vepër e shërbimit të fshehtë serb

October 15, 2014 by dgreca

Nga Kastriot MYFTARAJ/
Nuk ka qenë dorë shqiptare ajo që dërgoi flamurin shqiptar nga ajri në stadiumin “Partizani” të Beogradit me një minicopter (helicopter të vogël) gjatë ndeshjes Serbi-Shqipëri. Kjo është absolutisht e qartë. Zbritja nga ajri me një minicopter e një baneri me hartën e Shqipërisë etnike, të stiluar me flamurin shqiptar, në stadiumin e Beogradit ishte një inskenim i shërbimeve të fshehta serbe, me qëllim për të fajësuar shqiptarët për shkallëzimin e tensionimit të ndeshjes. Duke konsideruar shkallën e pranisë policore në stadium dhe përreth tij, si dhe vëzhgimin e madh me videokamera në një zonë të gjerë përreth stadiumit, është absolutisht e pamundur që, jo më një shqiptar nga Shqipëria, Kosova, apo Lugina e Preshevës, por qoftë edhe një shqiptar me banim në Beograd, të ketë mundur ta bëjë një gjë të tillë në Beograd. Në çdo rast, nëse këtë gjë do ta kishte bërë një shqiptar, ai do të ishte zbuluar dhe arrestuar tashmë nga Policia Serbe.
Madje Policia Serbe, e cila zotëron edhe mjete speciale për kontrollin e hapësirës ajrore përreth stadiumit në raste të tilla, do ta kishte interceptuar me siguri minicopterin që para se të arrinte mbi stadium, kuptohet nëse këtë nuk do ta kishte bërë një operator i shërbimeve të fshehta serbe. Nuk përjashtohet mundësia që Serbia të arrestojë një shqiptar me banim në Beograd dhe ta paraqesë atë si njeriun përgjegjës për dërgimin e flamurit shqiptar në fushë me minicopter. Por kjo nuk do të jetë veçse një “gjethe fiku” që nuk mund të fshehë të vërtetën lakuriqe. Se edhe nëse minicopteri do të arrinte të ngrihej nga një pikë diku jashtë stadiumit, ai nuk mund të endej në qiell pa u interceptuar nga njësitë e specializuara policore që para se të arrinte në stadium.
Tani duket qartë se Serbia, dhe këtu e kam fjalën për shtetin serb, duke qenë se nuk mund ta pranonte në asnjë mënyrë që jo më ta humbte këtë ndeshje, por të mos e fitonte atë, ka pasur më tepër se një skenar për ndeshjen me Shqipërinë. Një ishte fitorja në një stadium pa tifozë shqiptarë. Skenari tjetër ishte që në rast se do të shihej se ishte e pamundur të fitohej ndeshja, të sabotohej ajo me një incident nacionalist për të cilin do të bëheshin fajtorë shqiptarët. Vetë mënyra sesi lojtarët serbë vepruan me flamurin shqiptar të zbritur në fushë ishte një provokim ndaj lojtarëve shqiptarë në fushë. U duk qartë se kishte një bashkëpunim të përkryer mes tifozëve të dhunshëm serbë, lojtarëve dhe policëve. Derisa lojtarët serbë u sollën me përçmim me flamurin shqiptar që zbriti në fushë me minicopter, policët serbë qëndruan pasivë dhe i lejuan tifozët e dhunshëm serbë të hynë në fushë dhe të rrahin lojtarët shqiptarë. Kur detyra e policëve serbë ishte që të mbronin lojtarët shqiptarë nga tifozët që kishin hyrë në fushë, dhe për të bërë këtë detyrë nuk kishte pse të prisnin lejën e arbitrit. Kur serbët e panë se loja po zhvillohej në atë mënyrë që jo vetëm kishte gjasë që të mos e fitonin por madje edhe mund ta humbnin, ata aktivizuan Planin B. Dhe ndodhi ajo që pamë të gjithë.
Shërbimi i fshehtë serb e dinte se do të kishte idiotë shqiptarë të cilët nuk e kuptonin trick-un me minicopterin, dhe do ta merrnin përsipër autorësinë e tij. Por kjo nuk e ndryshon të vërtetën e asaj që ka ndodhur.
Për shkak të zbritjes në fushë të flamurit shqiptar me minicopter, UEFA ka shumë gjasa që të vendosë përsëritjen e ndeshjes në një fushë asnjëanëse, duke i quajtur të dy palët si bashkëfajtore për shkallëzimin e tensionimit në ndeshje. Prandaj në këto momente është e nevojshme që të ketë një reagim të shpejtë zyrtar, nga Qeveria e Shqipërisë, me të cilin ngjarja të përcaktohet si një provokim i inskenuar nga serbët, të cilin më e pakta autoritetet serbe e kanë toleruar nëse nuk janë drejtpërdrejt përgjegjës. Të njëjtën gjë duhet të bëjë edhe Federata Shqiptare e Futbollit në adresë të UEFA. Kjo histori nuk mund të mbyllet me shpjegimin e rëndomtë tashmë, se janë disa grupe ekstremiste serbe përgjegjëse për akte të tilla dhune. Ajo çka ndodhi në Beograd është një akt lufte dhe meriton që të ketë si përgjigje një notë zyrtare proteste që edhe si adresim të jetë drejtpërdrejt nga ana e Qeverisë së Shqipërisë ndaj Qeverisë së Serbisë, jo thjesht të Ministrisë së Punëve të Jashtme të Shqipërisë, ndaj Ministrisë së Punëve të Jashtme të Serbisë.
Kjo që ndodhi në Beograd është një gjë shumë e rëndë dhe nëse Edi Rama pas kësaj vendos të shkojë në Beograd, ky do të ishte një veprim prej Esat Toptani, me ç’ rast Rama meriton fatin e Esatit dhe këtë herë të jetë i sigurt se do ta gjejë nëse guxon të shkojë në Beograd.