Klajd Kapinova – Page 10 – Dielli

Kapinova bën kauzë me historianin shovinist grek Nikolas Stavros

February 13, 2014 by dgreca

Nga Prof.dr. Eshref Ymeri/

Profesori i nderuar Vedat Shehu, shkencëtar, intelektual i shquar i kombit shqiptar, në artikullin me titull “Pyetje për Klajd Kapinovën”, të botur në gazetën internetike “Tribuna Shqiptare” të datës 12 shkurt 2014, ka bërë skanerin e qëndrimeve antikombëtare të Klajd Kapinovës, i cili ka disa ditë që nëpër faqet e internetit sulmon shoqatat shqiptaro-amerikane që protestuan kundër dekorimit të Janullatosit me titullin “Peace of Honor” nga presidenti i Fordham University në Nju Jork zoti Joseph M. McShane S.J. dhe sidomos dy intelektualët e nderuar të diasporës shqiptare në Shtetet e Bashkuara, zonjën Kozeta Zylo dhe zotin Dalan Luzaj, sulmon gazetën “Dielli” dhe “Iliria”, dy vatra të shqiptarizmës në diasporë, se pse nuk botuan shkrimin e tij në mbrojtje të Janullatosit, një shkrim që s’ishte gjë tjetër, veçse një paçavure antishqiptare.

Me qëndrimin e tij në mbrojtje të hapur të Janullatosit, Kapinova rreshtohet përkrah historianit shovinist grek Nikolas Stavros, i cili, në librin e vet me titull “Grekët dhe ballkanasit e rinj”, ka deklaruar botërisht:“Futja në dorë e kishës shqiptare është fitorja më e madhe e jona në Shqipëri në shek. XX”.

Kjo deklaratë e këtij historiani grek vërteton katërcipërisht se Janullatosi është Kali i Trojës për të vënë në jetë planet e Megaliidesë kriminale që zënë fill që prej vitit 1844. Prandaj Kapinova, duke marrë në mbrojtje Janullatosin, është vënë kokë e këmbë në shërbim të shovinizmit grekomadh, në shërbim të kishës shoviniste greke dhe të komisarit politik të shtetit shovinist grek në Tiranë, Janullatosit. Prandaj profesori i nderuar Rasim Bebo ka plotësisht të drejtë kur deklaron se Janullatosi është kancer në trupin e Shqipërisë. Prandaj profesori i nderuar Vedat Shehu ka plotësisht të drejtë kur deklaron se “Klajd Kapinova rekomandohet të dënohet si agjent sllavo-bizantin i Megaliidesë antishqiptare”.

Njerëz të kallëpit të tillë, tradhtarë të kombit shqiptar, të cilët janë shndërruar në sahanlëpirës dhe në vegla të verbra të të huajve, si puna e këtij Kapinovës që e ka katandisur veten në një copë dordoleci pa nder e pa dinjitet, me të cilin fshin këmbët Janullatosi dhe lobi antishqiptar grek në Amerikë, Gjergj Fishta i ka demaskuar pa mëshirë në veprat e tij poetike.

Lexuesit e nderuar atdhetarë që e kanë të shtrenjtë mbrojtjen e Çështjes Kombëtare Shqiptare, le të lexojnë vargjet e mëposhtme të Gjergj Fishtës dhe aty do të zbulojnë Kapinovën e ditëve tona:

……………………………………….

Si Krishtin shiti Juda Iskarjot,
Drue Adheu ndër ne po shitet për një zallotë…
A thue mos fola keq?… Po lypi t’falun,
Përse ktu vetë me fue nuk due kërkëndin,
E pse asht mirë fjalën n’zemër t’fryt m’e ndalue,
Por ai, qi të liruem me e pasë s’don vendin,
A prej së tjerëve s’don me ia lshue rendin
A thue ai s’asht Judë? Po, kambë e krye Iskariota!,
E pra kso nipash ka edhe shum Kastriota…
E po për ata qi detyrë e nder harrue,
Qi marrë e turp kaherë flakërues mbas shpinet,
M’visar t’Atdheut me t’huej shkojn tue tregue
Kush ndyet mbas Frankut rrejtë, kush mbas stërlinet
Kush pse dinari tepër i ash lakmue.
E Atdheun’ prej t’huejsh me e qitun duen bashtinët,
Thue edhe për ta ndokuj do t’i vijë çuda,
Kur them se nuk janë tjetër veçse Juda?…

………………………………………………..

Ju rrugaça sallahana,

vagabonda shakllabana,

rricna t’ndyet, mikrobe të kqij

qi të mjerës moj Shqipni

kthelltë hi i keni në mushkni

pa dhimbë gjakun tuj ia pi,

por der kur, bre batakçi!

Bre coftina, kalbe mbi dhè

der kur ju, tu tallë me ne,

do t’na qelbi fis e atdhè?

Me siguri që Kapinova është i bindur se, prej shërbimit që po i bën shovinizmit grekomadh, si tellall i kishës shoviniste greke dhe si puthador shembullor i Janullatosit dhe i lobit antishqiptar grek në Shtetet e Bashkuara, si njeri “detyrë e nder harrue”, atij “do t’i vijë çuda”, siç thotë Fishta i Madh. Domosdo, se Kapinova nuk mund të veprojë dot ndryshe. Se, siç i mbyll me shumë të drejtë profesor Vedat Shehu 13 pyetjet e veta për Kapinovën, “zagari leh atje ku ha”. Më se e vërtetë.

Santa Barbara, Kaliforni

13 shkurt 2014

Në Kukël u hap viti jubilar i 100-vjetorit të Kishës së Mjedës (1913-2013)

April 12, 2013 by dgreca

Nga Klajd Kapinova/

Sikurse tregojnë bashkëatdhetarët tanë në vendlindje (të pranishëm në tubimin festiv), të dielën, më 7 prill 2013, në Qendrën Muzeore “Ndre Mjeda”, në Kukel, u zhvillua Veprimtaria e çeljes se vitit jubilar, të 100-vjetorit të Kishës së Mjedës (1913-2013).

Për të ndarë gëzimin e përbashkët, ishin mbledhur shumë banorë të Kuklit, të zonës për rreth, të ardhur nga Lezha e Shkodra. Morën pjesë klerikë dhe personalitete të kulturës dhe arsimit. Me këtë rast, Kisha e i gjithë mjedisi kishte marrë pamje të bukur festive.

Në ambientet e brendshme të Kishës, ishte vendosur posteri festiv, ku, shkruhej: “Jubileu i 100-vjetorit të Kishës së Mjedës 1913-2013”.

Në tubimin kulturorë dhe përkujtimor, nderonin me pjesëmarrjen e tyre autoritetet e pushtetit qendror nga kryeqyteti, si: zv/Ministrja e deritanishme e Arsimit dhe Shkencës Nora Malaj, zv/Ministri i Kulturës, Rinisë, Sporteve dhe Turizmit Abaz Hado, drejtori i Monumenteve të Kulturës për rrethin e Shkodrës, Ervin Gjini, deputeti Gjok Uldedaj.

Gëzimin e kësaj kremte e shtuan, ardhja e atyre miqve të nderit, që pakursyer gjithnjë me zemër e bujari, kanë ndihmuar në ringjalljen e “Qendrës Muzeore Ndre Mjeda” në Kukël, si: kryetari i Komunës Bushatit, z. Zef Hila, Konsulli i Nderit i Austrisë në Shkodër, z. Gjergj Liqejza, nga New York-u kishte ardhur Sekretari i Përgjithshëm i Lidhjes së Prizrenit z. Tomë Mrijaj me bashkëshorten zj. Liza Mrijaj, nga Detroiti, ish famullitari i Kishës së ‘Shën Palit’, atdhetari i shquar i çështjes shqiptare, Dom Anton Kçira, etj. Më ketë rast, u veçua dhe falënderua ngrohtësisht, për gjestin bujar donatori i bankave ulëse të Kishës, bashkëatdhetari ynë nga New York-u, besimtar i devotshëm i Kishës ‘Zoja e Shkodrës’ (Harsdale) z. Ndoc Lacaj.

Takimin e hapi drejtori i Qendrës Muzeore kombëtare “Ndre Mjeda”, famullitari i Kuklit, studiuesi Dom Dr. Nikë Ukgjini, i cili, theksoi se kjo ngjarje zhvillohet nën moton e vetë poetit: “Ma mirë me kënë, se me u dukë“.

Kjo theksoi oratori, do të thotë se programi do të zhvillohet në heshtje, lutje dhe reflektim, trinome këto, të cilat e kanë shoqëruar në tërë jetën, veprimtarinë klerikale, shoqërore, letrare dhe shkencore të poetit tonë të shquar Mjeda.

Ndër të tjera, studiuesi Ukgjini, përshëndeti pjesëmarrësit në emër të Arqipeshkvit Metropolitan të Shkodrës Mons. Angelo Massafra, dhe prezantoi Dom Anton Kçirën, i cili e udhëhoqi Eukaristin (Meshen), për shpirtin e përsonalitetit të shquar të botës shqiptare Dom Ndre Mjedës.

Për më tej, folësi përcolli falënderimet e përzemërta në adresë të misionarit tonë shqiptaro-amerikanë, Të Përndershmit Dom Anton Kçira, i cili, punoi e veproi me përvujtëri dhe përkushtim, në shërbim të grigjës së Zotit në emigracionin e largët të Amerikës (Detroit, MI), si ndërtuesi i Qendrës shqiptare, organizuesi i shumë takimeve fetare, atdhetare, kulturore dhe politike për çështjen shqiptare etj.

Në fjalën e vet hulumtuesi i palodhur i Kishës së Kuklit Dom Dr. Nikë Ukgjini, shpalosi në vija të përgjithshme programin e Vitit Jubilar, si: “Botimi i Vëllimit I, “Studime mjedologjike”, Qendrës Muzeore “Ndre Mjeda”, organizimi i ditëve të Mjedës më 1 gusht, restaurimi i Shtëpisë së Muze të Mjedës, organizimi i Konferencës shkencore kushtuar Mjedës, me rastin e ditëlindjes më 20 nëntor, kthimi i tryezës 100-vjeçare të Mjedës, e cila është ende në depot e Muzeut të Shkodrës, duke u shkatërruar nga pakujdesia e pushtetit lokal.

Hulumtuesi Dr. Ukgjini, mbajti kumtesën: “Sinonimet fetare në poezitë e Mjedes”, ku, nder të tjera theksoj, se në të gjitha poezitë e Mjedës, janë të pozicionuar, sinonimet, si: Hyji, Zoti, Ngjallja, Jeta e pasosur, Parajsa, Altari etj.

Ndërsa, studiuesi i mirënjohur pasionant i Mjedës, Dr. Mentor Quku, foli mbi temën: “Mjeda dhe botimet teologjike”.

Botimet teologjike të Mjedës, mbeten një nga fushat më të rëndësishme dhe më interesante për t’u studiuar në historinë e letërsisë shqipe. Autori Mjeda, vetë botimet teologjike, i klasifikoi në tri periudha. Studiuesi Dr. Quku, në ligjëratën e tij shkencore, u ndal disa prej pikave kryesore të kësaj fushe.

Kështu në hyrje studiuesi, në essence, tha se: “Mjeda, gjatë tërë jetës së tij pati si synim gjurmimin dhe zbulimin e veprave të shkrimtarëve të vjetër shqiptarë, transkriptimin, studimin, si edhe ribotimin e tyre. Në këtë fushë, ai mbetet paleografi më i shquar shqiptar për kohën.

Ai ndoqi shembullin e Buzukut, Bogdanit, Budit, Bardhit, duke botuar në shqip, vepra të përkthyera, apo të përshtatura nga autorët klasikë botërorë, por edhe vepra origjinale teologjike.”

Ndërsa në vijim hulumtuesi shkodran, doli me përkufizimin e bazuar në argumente historisë, se Mjeda, na dhuroi kryevepra teologjike, jetë shenjëtorësh, etërish, që mbeten kryevepra të prozës shqipe. Ato mbeten kryevepra stili, të shprehura me një leksik të pasur dhe me një strukturë gramatikore nga më modernet.

Në tre argumentet apo pikat e fundit të kumtesës ligjëruesi i shquar Dr. Mentor Quku, tha se: “Mjeda, synoi, që përmes botimit të veprave teologjike në shqip, të kontribuonte për pasurimin dhe studimin e gjuhës shqipe, për unifikimin e alfabetit shqip, si edhe për një drejtshkrim të letrave shqipe. Ai, na dhuroi tekste shkollore dhe katekizma të historisë biblike por edhe të mësuarit e mësimit të krishterë, hartuar me metodat didaktike më të përparuarat e kohës.”

Ndërsa në mbyllje të kumtesës Dr. Quku, shtoi se: “Mjeda, kontribuoi në prirjen e klerit katolik shqiptar, për t’a kthyer liturgjinë kishtare në gjuhën shqipe, si edhe që drejtuesit e hierarkisë të ishin vendas, me qëllim që të rritej kontakti shpirtëror me popullin.”

Me aktivitete të pasur festive vijoi dita, me vizita në mjediset e Shtëpisë së Mjedës, që pritet të restaurohet së shpejti. Dy zv/ministrat pjesëmarrës, u njohën me problematikat e këtij restaurimi, duke u ndalur në mënyrë të veçantë tek fati i tryezës së Mjedës, që duhet të shpëtohet urgjent nga shkatërrimi, duke u restauruar dhe vënë në vendin e vet të origjinës, në dhomën e Mjedës, mjedisi kryesor i Shtëpisë së poetit.

Pse nuk votojne grate dhe murgeshat per Papen!?

March 23, 2013 by dgreca

Klajd Kapinova/

Sot ne media po abuzohet shume dhe krijohen shkrime artificiale, sikur Vatikani eshte shtet i mirefillte politik dhe duhet te lejoje besimtaret e per me teper grate dhe murgeshat, te marrin pjese ne votimin e Papes se Romes. Ky akt me duket absurditet, sepse kryeqendra e krishterimit boteror, per besimtaret katolik eshte Shtepia e Zotit, e ndertuar me vullnetin e lire te besimtareve te vet tash 2000 vjet. Kisha, nuk funksionin permes votimeve politike, sikurse rendom ndodh me shtetet dhe qeverite e ndryshme ne bote.

Me vjen shume mire, qe hapet nje teme teper e debatuar sot per sot ne boten e civilizuar. Kisha Katolike ne bote, ka organizim tjeter administrativ shpirteror, ne krahasim me besimet e tjera te medha apo te vogla ne numer besimtaresh. Aty respektohet dhe funksionon me kujdes tash 2000 vjet hierarkia kishtare, qe ve ne levizje organizimin e strukturave administrative shpirterore ne boten e krishtere katolike (universale).

Ndoshta, duhen skjaruar disa gjera teorike, per t’u njohur dhe kuptuar me mire tema e diskutimit.

Te gjithe e dijme se Kisha, eshte e ndare nga shteti, ne cdo vend te botes se krishtere, duke ruajtur keshtu laicitetin, respektin dhe pavaresine nga njera-tjetra. Edhe fete e tjera te medha si budizmi dhe indu, jane te shkeputura nga shteti. Ato assesi nuk varen nga politika.

Vatikani, eshte qytet-shtet, e i pavarur me shtetin e Italise, ndonese perfshihet gjeografikisht ne territorin e saj dhe ka gjuhe zyrtare italishten dhe latinishten (gjuhe puthuajse e vdekur, qe perdoret sot vetem ne mjekesi), ne leximet lirurgjike te barinjve shpirteror. Te tilla shtete te vogla ka plot, si: Litenshteni, Luxemburgu, San Marino, Andora, Monako etj., ku disa prej tyre ndodhen brenda shteteve, qe flasin te njejten gjuhe si ato.

Meshtaret, jane barinj shpirteror, qe ungjillizojne popujt ne vendet, ku jane besimtaret e tyre. Ata s’kane lidhje me shtetin, por e ndihmojne ate ne shume aspekte humane, sikurse shihet cdo dite (Karitasi, organizatat bamirese etj).

Shteti i Vatikanit, nuk ka qeveri te votuar apo ministra, ne kuptimin e mbarevajtjes se ekonomise, turizmit, arsimit, shkences, kultures, bujqesise, ushtri apo ministri mbrotje e te brendshme etj., por ka vetem ambasador ne shtete te botes, c’ka tregon, se njeh shtetet dhe njihet nga shtetet, ku ka reciprokisht marredhenie diplomatike.

Gjate mbi 2000-vjeteve, organizmi kishtar eshte ne shkalle hierarkie dhe paraqitet ndryshe nga besimet e tjera ne forme dhe permbatje. E thene me thjeshte, shkalla e hierarkise, nis nga niveli i famullitarit, qe administron shpirterisht nje siperfaqe te caktuar dhe nje numer besimtaresh, qe bejne pjese ne ate territor te famullise. Ai jeton me pervujtni ne qele dhe mbahet nga ndihma apo lemosha e popullit, qe jepet rregullisht ne Kishe.

Kushdo e di, se per meshtarin nuk voton askush, sepse ai ka mbaruar shkollen si klerik, dhe eshte dorezuar me vulnet te lire shpirterisht ne sherbim te Zotit, per t’i sherbyer Hyjit e popullit, qe ndryshe njihet si vreshta e Tij shpirtnore.

P.sh. ne qytetin e Shkodres, ka disa meshtare (qe vjen nga fjala meshe), por qe mund te jene brenda nje famullie ose vecmas, ne katunde dhe qytete me te vogla. Te gjithe keto, perfshihen ne arkidioqezin e Shkodres, qe eshte nder me te vjetrit, ne historine e lavdishme te Kishes Katolike Shqiptare.

Nga ana e tjeter, hierarkisht, qyteti ka Ipeshkev dhe Arqipeshkev Metropolitan, qe perfshine ne vetvete kishat sufragane (sufragane, eshte fjala per famullite e provincave, qe bejne pjese ne Arqipeshkvine Metroplitane te Shkodres), i cili, shpirterisht drejtohet nga ipeshkvi me i larte, qe quhet Arqipeshkev. Eshte njesoj si te thuash me radhe, studentet e universitetit, profesoret, dekanet e departamenteve dhe rektori apo presidenti, qe eshte shkalla me e larte.

Te gjithe kleriket dhe urdherat katolike, qe veprojne ne qytet apo katunde, nese jane shqiptare apo kane shtetesi shqiptare, kane te drejte VOTE nga mosha +18 vjec, e drejte e cila mbrohet me ligjet e demokracive popullore boterore perparimtare dhe ne Kushtetuten e Shqiperise apo shteteve te tjera.

Por nga ana e tjeter, menyra se si funksionon administrativisht e fetarisht Kisha Katolike e Shkodres (fjala vjen), eshte e ndryshme me besimet apo hierarkite e tjera fetare jo te krishtera.

Kur nje klerik merr titullin Monsinjor (nga frengjishtja = Zotni apo ne latinisht Dominus = Zotni), ai mund te sherbej ne katedrale, sepse e permban titulli kishtar qe ka.

Ai mund te shugurohet me ceremoni meshe nga Arqipeshkvi i Shkodres si Kryeipeshkev, ne prani te besimtareve dhe klerikeve te tjere te larte me pushtet fetar. Keshtu nese Shqiperia s’ka Kardinal, atehere Arqipeshkvi i nje qyteti te Shqiperise shugurohet ne Vatikan. Nese do te kishim nje Kardinal, atehere prelati i larte, nuk shkon ne Seli te Shenjte, por ceremonia e Tij behet ne Shqiperi.

Titulli me i larte eshte Ipeshkev, ndersa te tjeret emerime te shkalles shpirterore ne Kishen Katolike, jane tituj te hierarkise fetare te cdo prelati apo Eminence.

Keshtu edhe Papa i Romes, ndryshe quhet Ipeshkevi i Selise se Shenjte, ndersa nga ana juridike kanunore fetare Ai eshte Pape i zgjedhur, me votim te fshehte, midis anetareve keshillit te kardinaleve nga e gjithe bota.

Eshte e rendesishme te ceket, se perpara se te jete Ati i Shenjte (Pape) apo Kryebariu me i larte udheheqes shpirteror ne Kishen e Shen Pjetrit ne Vatikan, Ai, ka kaluar edhe fazat, qe pershkrova me lart. Pra, prifti i thjeshte, kalon keto shkalle hierarkie kishtare, si: monsinjor, ipeshkev, arqipeshkev metropolitan (me pallium), kardinal dhe konklava ose kuria e kardinaleve me votim te fshehte mund zgjedh Papen.

Sikurse shihet, kur nje klerik shqiptar arrin te behet Kardinal (sikurse rasti i Kardinalit Shkelqesise se Tij Mikel Koliqi (1902-1997), vellai i Prof. Ernest Koliqit), pa voten e popullit te Tij (kisha nuk eshte e organizuar sikurse shteti, qe mund te zgjedh drejtuesit e tij politik dhe presidentin me votim te fshehte), por emerimi ka ardhur nga Selia e Shenjte.

Kur eshte emeruar Kardinal Koliqi, ai eshte shuguruar ne Vatikan, sepse Presidenti i Konferences Ipeshkvnore te Shqipnise, eshte me i vogel dhe s’mund te shuguroi Kardinalin, por eshte ky i fundit, qe mund te zgjedh dhe shuguroi, qysh nga niveli i Ipeshkvit deri tek Arqipeshkevi, mbasi eshte me i madh me pozite fetare, ne Kishen Katolike Romake.

Ne Vatikan, nuk voton populli, per te zgjedhur Papen e Ri, murgeshat apo meshtaret e thjeshte, por duhet vetem 115 kardinalet, qe vijne nga e gjithe bota te zgjedhin me votim te fshehte drejtuesin e tyre dhe te gjithe Kishes Katolike ne bote.

Nuk mendoj, se duhet vene shenja e barazimit ne menyre mediatike, midis motrave te kuvendeve katolike me besimtaret e feve te tjera. Cdo murgeshe, ka te drejte vote ne shtetin ku ajo sherben, nese eshte shtetase e atij vendi, ashtu sikurse kleriket.

Kush jeton ne vendet e civilizuara dhe me demokraci perparimtare, ku respektohen me ligj lirite dhe te drejtat elementare te njeriut, e di fare mire se asnjehere, nuk i eshte hequr e drejte e votes motrave te nderit te Kishes, ne jeten politike te vendit, megjithse ato nuk kandidojne asnjehere per parti apo administrate civile te vendeve te tyre.

Edhe nje here ritheksoj, se Kisha si institucion shpirteror, eshte e ndare nga shteti, por kjo s’do te thote se nuk e njeh shtetin dhe ligjet e saj, qe barabar si laiku i nderon dhe respekton me korrektesi e ndergjegje qytetari.

Ndryshe ndodh me disa shtete apo republika islame, qe e kane bashke si nje trup i vetem fene me shtetin, apo ku qeverisin klerike islam, duke qene (sikurse jane ne disa shtete monarkike mbreterore, ku, feja eshte primare dhe sundon mbi shtetin) ministra e deri tek presidenti, qe mund te jete edhe imam apo i rangut me te larte si kryemyfti…

Ne keto shtete apo republika radikale islame, nuk behet fjale per demokraci te modelit perendimore, por jane e kunderta dhe me force mediatike, ekspertet juridike islam luftojne ne forma te ndryshme “shkencore” vlerat e demokracise perparimtare perendimore.

Kjo diktature shpirterore teologjike e vendosur ne baze te Ligjeve te Sheriatit, po kundershtohet ne nje fare menyre ne Pranveren e Vonuar Arabe, te tejzgjatur dhe te dhunshme plot gjak pafajsie deri ne ditet tona. Keshtu ne Siri, presidenti antipopull i vendit, perdor ushtrine e popullit dhe armet kimike, per te asgjesuar kundershtaret politike, ku, deri me tani nga lufta fetare civile e tejdhunshme, kane humbur jeten mbi 70.000 vete, shumica e te cileve jane civile dhe gra e femije te pafajshem.

Nje pjese e te rinjve islam, qe jetojne ne vendet e Europes Perendimore, ne protestat e tyre ne mbeshtetje te reformave te stilit islam, po kerkojne me kembengulje shkeputjen e shtetit nga feja islame, per te eliminuar keshtu sektet fetare, qe shtypin njera tjetren per dominim ne pushtet e religion, dinastinte e korruptuara, nepotizmin, tarafllekun dhe sundimin e gjate mbreterve apo presidenteve diktatore, qe perdorin fene, forcen apo juntat ushtarake, per te thelluar shtypjen dhe shfrytezimin e popujve te tyre.

Ne Kishen Katolike, motrat e urdherit, nuk mund te behen klerike, per te thene meshe ne Kishe apo drejtuar si ipeshkeve (ato mund te ndihmojne ne ndarjen e kungimit apo sherbime te tjera humane), sikurse ndodh me protestantet dhe grupet e tjera te krishtera, por qe nuk kane lidhje me Kishen Katolike Romake.

Gjinia femerore, ne boten e krishtere ne teresi eshte shume e emancipuar, nderuar dhe respektuar. Diskutimi i kesaj pike, eshte naivitet i shtire nga ata qe e dijne shume mire realitetin dhe se duan te verteten historike, qe duket ne drite te Diellit. Vajzat dhe grate, kane te drejta te barabarta me burrat te sanksionuar ne kartat kombetare e nderkombetare te shteteve, qeverive, ku ato ndodhen.

Nocionet dhe e drejta juridike kishatare ndryshojne ne fe dhe shtete te ndryshme. Serisht, ndryshe paraqitet panorama ne disa vende, me strukture te thelle dhe baze te gjere fondamentale islame, me ndikim te drejtperdrejte imponues dhe thellesisht dominues, ne te gjithe jeten e vendit (politike, shoqerore, ekonomike, shpirterore) dhe ate private te njerezve e per me keq, duke mos nderuar dhe respektuar me dinjitet gjinine e brishte femerore, qe perben 50% te popullsise ne ato vende…

Kesisoj ne shtetet, ku jane ne fuqi rregjimet me emrin Republika Islamike, si ajo e Iranit, Afganistanit, Pakistanit etj., se shpejti Egjipti apo shtetet e perfshire ne levizjet me baze dhe pikesynime te pastra fetare te Pranveres Arabe, ku fatkeqsisht dominojne Vellazeria Kur’anore Radikale Islame etj., dhe qe aderojne me te drejta te plota ne Organizaten Islamike Boterore, femra fatkeqe islame ne teresi dhe vecanti ne shume aspekte, eshte e privuar nga shume te drejta civile e shoqerore dhe ne shume shtete grate e vajzat +18 vjec, nuk kane te drejte vote.

Tashme te gjithe e dijme, se gjinia femerore, eshte pare me perpara (kur islamizmi behet si fe sunduese) dhe shikohet ne vijimesi edhe sot si nje krijese humane e dores se dyte, e neperkembur.

Keto vajza dhe gra fatkeqe e analfabete, te vene perballe lirive dhe te drejtave te njeriut, qe gezojne cdo dite gjinia femerore, ne vendet e civilizuara te Europes Perendimore dhe Amerikes e gjetke, dallimi eshte si nata me diten ose me mijera vjet drite kozmike larg.

Niveli edukativ, shkollor, kulturore apo shkalla e emancipit, eshte i ndryshem ne shtete me shtrirje gjeografike katund-qytet dhe province te thella, ku, femra thjeshte trajtohet si kafshe per punet e rendomta shtepiake apo lope, qe riprodhon pa vetedije pasardhes.

Pra, ne jeten civile dhe fetare, ata jane te ndrydhur brenda mureve te gurta ne shtepi dhe nuk gezojne jeten sociale (jeten harame, apo te keqija te shteteve perendimore perparimtare, sikurse thuhet shpesh me perbuzje, per fete e tjera joislame apo te krishteret ne teresi) ne kinema, pub-e, bar, si drejtuese ne stafet elektorale, aktiviste ne levizjet feministe per fitmin e te drejtave te tyre, festa me shoket e shoqet ne grupe, disco, koncerte te muzikes bashkekohore, restorante me muzike moderne, sfilat mode, pushime ne plazhe dhe veshja me rroba plazhi (bikini), konkurset e bukurise (miss & mr) femerore brenda shteteve te tyre dhe ato nderkombetare, ushtrimi i sporteve te ndryshme si lokale brenda shteteve dhe ato nderkombetare etj.

Ne shume vende arabe, martesat me shkuesi dhe pagese te vajzave qumeshtore dhe tw pavetedijshme minorene 11 dhe 13 vjec, jane gje normale dhe te mbrojtura me ligjet e shteteve, qe kane te sanksionuar ligjin e vjeter te Sheriatit, me baze te thelle fondamentale islame, ndersa ne vendet perendimore e lindore te Europes e kudo tjeter, keto martesa anormale dhe teper absurd quhen me te drejte abusive dhe te denueshme me ligj.

Edhe komunitetet joislame, ne shtetet apo republikat islame, jane te neperkembur dhe grate e vajzat e ketyre komuniteteve me etni e fe te ndryshme u imponohet te mbulohen me shami (ne kundershtim flagrant me kulturen, traditen dhe fene e tyre), nje diktature e dhunim i hapur, qe behet ne baze te Ligjit te Sheriatit dhe rendit islam fundamental ne fuqi.

Kjo dukuri absurde, nuk ndodh ne vendet e civilizuara te Europes dhe botes, ku, komunitetet emigrante islame kane te drejta te barabarta dhe asnje njeri nuk i shikon sipas ngjyres, sex-it, nacionalitetit, orientimit sexual etj. P.sh. ne Republiken Islamike te Iranit, ka mbi 300.000 banore ebrej, nje komunitet ebraik (cifut), qe nuk gezon asnje te drejte civile. Po aty ka edhe te krishtere, qe nuk respektohen e i jane nenshtruar rregjimit te mullave, duke mos lejuar protestat, per te fituar e gezuar te drejtat e tyre themelore.

E njejta pamje ndodh edhe ne Egjiptin e sotem, ku, te krishteret perbejne 25% te popullsise se vendit apo mbi 20 milion banore. Ata shpesh jane bere objekt sulmesh dhe djegjesh te veprave dhe kishave fetare, me motivin e thjeshte pse nuk jane dhe s’besojne ne islam.

Keto gjera jepen cdo dite dhe shpejt nga media e pavarur nderkombetare apo Facebook etj. Femrat, ne boten islame te vendeve arabe, jane te privuar te zgjedhin dhe te zgjidhen (sipas Ligjit te Sheriatit), qe te marrin pjese ne jeten politike administrative lokale dhe qendrore, ne shtetet ku ato ndodhen, nese gjithnje ata bejne pjese ne O.I.B. dhe kane pranuar me vullnet te plote ne Kushtetuten radikale te tyre, me baze fetare Ligjin e Sheriatit.

Ne keto vende nuk ndertohet demokracia perendimore, por “demokracia”, sipas modelit radikal te Ligjit te Sheriatit, te bazuar ne teologjine vehabiste te islamit. Shume qeveri islamike, nuk u japing ABC-ne apo Oksigjenin e domosdoshme, sikurse njihen lirite dhe te drejta civile shtetasve te tyre, por punojne ne militarizimin e pushtetit dhe shtetit te tyre, duke harxhuar triliona dollare per radikalizimim islamik dhe varferuar ne maksimum ekonomine e lodhur te qytetareve te tyre. Keto dukuri anormale, per mendim tim jane shkaqet e largimit nga vendet islame te shume te rinjve, qe kerkojne nje jete me te mire dhe dinjitoze, sikurse bashkemoshataret ne vendet e perparuara boterore.

Shtetet islame te Sheriatit, nderhyjne me force ne jeten private fetare te individeve dhe nuk lejojne media te lira, kontrojme dhe shtypin ne force e gjak kundershtaret laike etj., apo debatin e hapur apo shprehjen e mendimit ndryshe, ne kundershtim me Ligjin famkeq te Sheriatit.

P.sh. nese dikush ben blasfemi nga bota e krishtere, ky veprim normal shikohet si dicka private dhe nuk ka presion nga jashte apo brenda familjes ose komunitetit, per t’a detyruar e ndeshkuar ate te qendroj brenda besimit te krishtere, qe sipas tij (asaj) nuk ploteson aspiratat shpirterore. Keshtu bindjet fetare jane personale dhe kurresesi kolektive.

Liria fetare dhe konvertimi (ndryshimi i bindjeve fetare), ne cdo besim tjeter, mbrohet me ligje kushtetuese, ne vendet e krishtera.

Ne vendet me rregjime islamike, nuk ka asnje ateist, por te gjithe “besojne” ne Zotin e doktrines islame, sepse keshtu thote Ligji i Sheriatit.

Europa tolerante dhe demokratike, fale ligjeve liberale, eshte sot nje konglomerat besimesh te reja dhe te hershme tradicionale.

Ne Europe, sot komunitetet jo te krishtera, mund te ndertojne xhami, tempuj per buden, indu, taoista, shiuntismo etj., dhe objekte te tjera te kultitt te tyre jo te krishtere, sikurse i kane ne shume shtete (kujtoj, se ne Rome jo shume larg Vatikanit ndodhet xhamia me e madhe e komunitetit islam ne Europe dhe une e kam pare me syte e mi.)

Ne vendet islame, per hir te se vertetes duhet thene, se nuk lejohet ndertimi i objekteve te kultit kristian. Kjo quhet herezi dhe mallkim, nese ndonje “kokekrisur”, do te guxonte te shprehte nje mendim apo arrinte te bente nje akt te tille.

A eshte kjo demokraci europiane perendimore edhe ne shtetet nga kane ardhur emigrantet e botes islame?! Pse ato i shfrytezojne miresite e demokracise perendimore dhe nuk dhurojne reciprokisht miresi nga bota e shteteve te tyre?!

Nese do t’u thuhet atyre, na lejoni te ndertojme edhe ne kishat tona te krishtera ne boten islame dhe ne ju lejojme te ndertoni objektet e kultit islam ne shtetet e krishtera si do te pritej ky mendim dhe sugjerim mese i drejte dhe se a do te pranojne ato!? Jo dhe vetem JO!!!

Nje gje e tille nuk ka ndodhur, por kemi pare vetem ekspansion ne nje krah, duke shfrytezuar lirine dhe demokracine perendimore nga emigrantet e vendeve arabe ose botes islame dhe asnjehere nuk kemi pare qe ata “tolerante” te ardhur, te thone, se: “Po ju keni te drejte te kerkoni demokracine ne vendet tona, ashtu sikurse ju na lejoni ne te ndertojme jeten tone te mire ketu, sepse demokracia dhe liria eshte reciproke etj…”

Ne Vatikan apo Sheshin e Shen Pjetrit, eshte i lire te hyj edhe besimtaret jo te krishtere dhe askush nuk u thote gje, kurse ne vendet e shenjta si Meke dhe Medine, eshte e ndaluar me Ligjin e Sheriatit, te futen besimtaret joislam apo turistet e shteteve te tjera te botes.

Ketu mendoj, sikurse dhe ne aspektet e tjera, duket tolerance e feve te tjera, ne krahasim me ate islame. Kurse raste te tjera te besimet jo te krishtera ka plot, qe perfundojne me histori te dhimbshme dhe drama te tmerrshme.

Keshtu, nese nje djale apo vajze, kerkon te diskutoje apo te arrij te lere besimin e tij tradicional dhe te konvertohet ne te krishtere apo ne nje fe tjeter sipas deshires, ai apo ajo, vihen nen bresherite e urretjes kolektive dhe shteterore nga njerez te irrituar, qe si “engjej te paperlyes ne flirte”, demostrojne me histerizem, ne rruge pikerisht ne vendet, ku sundon ligji i Sheriatit. Sipas ketij ligji kobndjelles, ai (ajo), duhet te vritet per blasfemi. A eshte ky respektim elementare i lirive dhe te drejtave te njeriut!?

Ai (ajo) nuk ka mohuar Zotin, por mendon se per te qene me prane Atij kerkon te zgjedhe nje forme tjeter besimi, qe i duket me shpresedhenes se ai i trasheguar nga familja…

Ky “krim I shkalles se larte”, i njohur ne boten islame si “blasfemi”, nuk ndodh ne vendet e zhvilluara me besime te krishtera, budiste, shiuntiste, induse, ateiste etj.

E trishtueshme eshte fakti, se vajzat, kane denim me te rende. Viktimat e pafajshme, duhet t’u nenshtrohen terbimit vrastar te stuhise se gureve, ne gropen e vdekjes, qe ajo e hap vete para se te ekzekutohet si kafshet ne kohet e lashta te mamutheve. Trupi i kufomes se dhunuar nga radikalet te cmendur, nuk mund te varroset prane vorrezave te tjera te qytetit apo katundit, sepse sipas logjikes absurd ai (ajo) nuk meriton te shkoj ne xhenet…

Keto gure gjaku vdekjeprures, hidhen me terbim mbi viktimen, pikerisht nga “te paperlyerit” ne “ndershmeri”, me vajza apo grate tjera, kur ato vijne si turiste ne vendet perendimore dhe freskuentojne shtepite e bukurosheve me pagese, prane vitrinave apo dhomave ekzotike ne Amsterdam etj.

Ne Kishen Katolike dhe ne cdo kishe tjeter kristiane ne Perendim, gjate mbi 2000 vjeteve, jane bere gabime te renda dhe pendesa te thella publike (duke kerkuar falje), por ama nuk mund te thuhet se nuk respektohen lirite dhe te drejtat e njeriut, ne nivelin admirues, qe te gjithe i gezojme sot, kudo ku jetojme dhe punojme cdo dite.

Keshtu Papa Gjon Pali II, para shume viteve, ka kerkuar ndjese publike te thelle per 14 pika kryesore te gabimeve te Kishes Katolike gjate 2000 vjeteve (si djegia e shkencetarit Xhordano Bruno mbi turren e druve, ne kohen e inkuizicionit kishtar, Galileo Galileo (pse tha se Toka rrotullohet rreth Diellit e vetvetes: “Eppur si muove”, Nikolla Kopernikut, etj.), ashtu sikurse edhe ish Papa Benedikti XVI, kohet e fundit, per aktet e denueshme te abuzimeve me femijet nga disa klerike ne mbare boten, duke u kerkuar ndjese te thelle viktimave kudo. Ai, eshte takuar personalisht disa here dhe u ka shpreh keqardhje shume viktimave, ne takimet e drejtperdrejta ne Vatikan.

Nje pjese e klerikeve (ketu ne Amerike), pervec demshperblimit qe jane detyruar nga gjykatat te paguajne ndaj viktimave te tyre (per veprimet e tilla te denueshme), po vuajne burgime te privimit te lire, sikurse vuajne denimin shume laike per krime te ndryshme.

Por nga ana e tjeter, ne mediat amerikane, gjithnje hapur raportohet, per raste te abuzimeve me femije minorene nga mesues (femra e meshkuj), te shkollave te ndryshme te mesme, disa tranjereve te futbollit amerikan, te kolegjeve apo universiteteve, qe sistematikisht kane keqperdor femijet apo te rinjte, per te cilat media televizive e radio flet dhe shkruajne me prova konkrete gazetat e perditshme…

Deri me sot ende nuk kam degjuar apo lexuar deri me sot asnjehere te thuhet, se: “Sporti i utbollit amerikan ne Amerike, po abuzon me femijet apo te rinjte, permes ngacmimeve sexuale”, sikurse thuhet ne teresi me germa kapitale per Kishen Katolike. Nuk kam pare ende asnje student, sportist, qe te lere studimet (pse tranjeret apo mesuesit e tyre kane abuzuar), mbasi pergjegjesine penale me te drejte e ka marre individi, i cili, sot vuan shkallen e denimit sipas fajit te tij.

Kujtoj, se edhe nje klerik ebrej (rabin, udheheqes shpirteror ne Sinagoge), kohet e fundit, ne mediat amerikane ketu ne New York, ka qene objekt i abuzimeve me femijet, por menyra se si eshte trajtuar nga media, eshte teper e vecante. Keshtu faji i rende i klerikut, eshte lokalizuar vetem tek ky njeri-klerik i besimit jude dhe se asnjehere nuk eshte thene apo shkruar, se “Sinagogat ebreje, po abuzojne me femijet minorene ne aspektin sexual”.

Mendoj, se fajin e ben individi dhe jo institucioni fetar, kulturor, apo sportiv etj., kjofte ky klerik apo laik, tranjer apo mesues, politikan apo bisnesman etj., dhe jo insitucioni apo komuniteti, ku ai punon dhe jeton.

Edhe ne rastin e Kishes Katolike, nuk eshte institucioni apo doktrina e krishtere, qe ben akte te tilla te denueshme, por individi, qe ka petkun e meshtarit dhe ka abuzuar me emrin e Zotit, mbi femijet e pafajshem dhe si i tille ai duhet t’i nenshtrohet ligjeve te shtetit, ku ai punon dhe jeton. Denime te tilla, per shkaqe te abuzimeve ne baze te ligjeve demokratike, po veprojne sot ne Amerike, si ndaj laikeve apo klerikeve te cdo besimi. Ketu ne Amerike ne shtetin kampion te demokracise boterore, para ligjit te gjithe jane njesoj!

Gjeja me e shtrenjte e shenjte ne Amerike eshte VOTA.

Duke iu rikthyer qellimit te temes qe po trajtoi, mendoj, se nese do te kishte femra meshtare, ipeshkve, monsinjore, kardinale, murgeshat, patjeter qe do te votonin. Per hir te se vertetes, duhet thene, se Kisha, nuk eshte e organizuar ne kete menyre, sikurse paraqitet fotoja fallco, me decidura shqetesuese: “Pse murgeshat nuk votojne per Papen!!!??”.

Ketu ne foto jepen si pamje disa muslimane me ferexhe te zeza, duke votuar dhe disa “murgesha” nervoze, tek protestojne pse nuk votojne per Papen.

Ky eshte nje abuzim dhe shkelje flagrante e lirise profesionale te shtypit (ku gazetaret jane pjese ose pale ne lojen e pamoralshme politike, ndonese paguhen nga agjencite e lajme apo redaksite e shtypit per te dhene lajme e jo nxite propaganden konfuze politike), sepse ne asnje rast murgeshat deri me sot nuk kane protestuar “Pse nuk votojne per Papen!?”.

Kushdo e di, edhe i verberi e ka mesuar se motrat e nderit te Kishes e dijne me mire se kushdo tjeter se si fuknsionojne rregullat ne Kishen Universale (Katolike).

Ne fotot e disa revistave dhe gazetave, jane paraqit te montuara me paramendim dhe mjeshterisht disa gra civile aktiviste, qe protestojne me parulla kunder Vatikanit, qe jane veshur me shkujdesje si murgesha dhe media i jep ato sikurse jane murgesha. Ku eshte gazetaria investiguese ne kete rast per te verifikuar lajmin!? Keshtu ndodhi edhe me disa te rinj protestues, te veshur teresisht me rrobat e kardinaleve, qe demostronin hapur prane Kishes se Shen Pjetrit ne Rome…

Pse ata aktiviste “murgesha”, asnjehere nuk jane pyetur para mediave te thone se nga kane ardhur dhe ku sherbejne si misionare?! Pse manipulojne “gazetaret” lexuesit, duke bere photoshope dhe truke mashtruese per te bere zhurme!?

Mendoj, se fotoja, eshte nje gjetje thjeshte kalimtare, per te bere zhurme mediatike ne boten e konsumit marramendes te informacionit, qe leviz me shpejtesine e drites sot…

Ju kerkoj ndjese, per zgjatjen dhe shpresoj e besoi se do te me mirekuptoni, per menyren se si u mundova, me modesti te jap nje informacion te shkrire me mendimin tim. Faleminderit, per kohen, qe mund te ju shpenzoi, per te me lexuar deri ne fund. Respekte!

Hane Sina (1928-2012) – Ikonë e kalvarit të vuajtjes të familjes Sina

December 27, 2012 by dgreca

Klajd Kapinova/

Vuajtja, ka mbetur pa shërim. Ajo ishte pjesë e jetës në familjen Sina, gjatë 5 dekadave të sistemit komunist.

Refreni i zakonshëm dhe monoton ishte: dhimbje pakufi, keqtrajtime shtazarake, përbuzje e fyerje ekstreme, varfëri me bukë mjerimi, nënçmime sistematike, dhunë psiqike e fizike të vijueshme, internime dhe mallkime proletare, privim nga çdo e drejtë elementare njerëzore, nëpërkëmbje deri në disa breza,…

Këto dhe shumë të tjera, kanë qenë emëruesi i përbashkët, që e ka shoqëruar kalvarin e vuajtjeve dhe stërmundimeve, familjen e moçme etnike shqiptare Sina, e shquar historikisht gjithnjë, për ruajtjen dhe respektimin e traditave me vlera tipike autoktone dibrane.

Këto ditë të ftohta dhjetori, në qytetin Brooklyn, në shtetin e New York-ut, mbylli sytë, një prej grave më stoike të kampeve të komunizmit, një nga nënat më fjalë ëmbël, më e thjeshta, modestja deri në përvuajturi shembullore, mbas gjithë historisë plot dhimbje dhe plagë të thella, që e ka shoqëruar pambarim ndër dekada, të pavdekshmen dhe të paharruaren, për të gjithë në vendlindje dhe Amerikë, nënën e vuajtjeve Hane Sina!

Por historia e familjes së njohur të Dibrës së Madhe, zë fill tek drama, që përfshiu nënë Hanën, kur ajo ishte ende fëmijë i brishtë.

Kështu nga burimet historike dhe dokumentet e familjes Sina, mësojmë se në moshën 11-vjecare u vra Haxhi Dishi, babai i vogëlushes (sikurse thuhet në Dibër për një “vijë uji”) nga njeriu më i afërm i familjes (djali i axhës) babai i të cilit asokohe, punonte si qarkkomandant xhandarmarie në Dibër të Madhe…

Vrasjen e babait të Hanës, Beqir Sina e përjetoj rëndë, nga që e donte aq shumë, sa nuk ia falte kërkujt gjakun e Haxhi Dishit. Por dhimbja e madhe kthehet në forcë, për burrat shqiptarë të vërtetë, që dijnë të falin gjakun, mbi dhimbjen e thellë. Si besnik që e kishte, më vonë e bëri mik shtëpie. Ky është një rast i rrallë, që ka ndodhur deri më sot në krahinën e Dibrës së Madhe dhe botën shqiptare.

Një jetë mes vuajtjes dhe mjerimit komunist

Hana, lindi më 18 maj të vitit 1928, në katundin Rreth Kale-Muhurr Peshkopi.

Sikurse kujton sot i biri, gazetari pasionant e i palodhur i komunitetit shqiptaro-amerikanë Beqir Sina (nënën Hana), në moshën 12-vjecare propoganda fashiste e dërgoi sëbashku me një grup fëmijësh nga Dibra në Itali. Atyre, iu bashkuan edhe disa fëmijë të tjerë, të familjeve të mëdha nga e gjithë Shqipëria. Këtë mirësi asokohe fëmijës së zgjuar, ia bëri qarkkomandanti Beqir Sina, për të harruar ndoshta edhe vrasjen e babait të saj…

Ngjarjet në vendlindje precipitojnë me shpëjtësi. Atje, komunistët, përmes propagandës së gënjështrës, kishin arritur të trudhosin me bolshevizëm të rinjtë dhe njerëz naiv, që nuk e njihnin fytyrën e zezë të proletarëve, që ndryshe fliste dhe ndryshe vepronte.

Kjo u duk shumë qartë në Rusi, me triumfin e luftës civile ose sikurse njihet si “revolucioni bolshevik”, ku, pushtetin e mori ideologu marksist Lenini dhe siamezi diktatori famkeq gjeorgjian Stalinin. Ai sot për nga krimet në kohën e tij (sipas burimeve historike bashkëkohore), është i pari në botë dhe i dyti nazisti gjerman Hitleri.

Si shumë të rinj idealist, me ëndrra dhe qëllime përparimtare, mbushur plot ndjenja të ngrohta atdhedashurie, rikthimin në vendlindje e shihnin si shpresë, për një jetë dhe liri të vërtetë demokratike, sikurse ishte Italia dhe shumë shtete të tjera të Europës Perendimore.

Por shpejt, ëndërra e adolishentes errësohet dhe vendin e saj e zë mjerimi dhe vuajtjet e njëpasnjëshme, që nuk kanë të sosur në familjen Sina, për shumë dekada, gjatë kohës së sundimit të kuqalashëve me hu, litar dhe mashtrim propagandist të Tiranës së kuqe prej 1944-1990.

Në fakt, kthimi saj në Shqipëri, ishte një kthim në një udhëtim të ngadalshëm drejt varrezave, pa e kuptuar vdekjen e ngadalshme, që po u vinte të gjithë nacionalistëve dhe familjeve të tyre, të cilët e donin Atdheun si shtëpinë e tyre… Nisi kështu përjetimi i udhës së vështirë të kalvarit të vuajtjeve të njëpasnjëshme…

E reja fisnike dhe zemërbujare Hana, një ditë të bukur pranvere, në moshën 19-vjecare, martohet me djalin e Beqir Sinës, të riun Rasim Sina, që vinte nga një derë e fortë e nacionalizmit shqiptar.

Nga burimet historike mësojmë, burrat e dy kunatave të veja (Dijen e Biden), i kishte pushkatur regjimi sllavo-komunist në Maqedoni, ndërsa dy motrat: Mihanen e Remen dhe tre vëllëzërit e tij: Musën, Hashimin dhe Besimin dhe gruan fisnike Kafile Kaloshen, janë kthyer më 1949 nga Kampi i Uznovës, mbas një amnestie të përkohshme në katundin e tyre në Rreth Kale.

Kthim ishte pa shpresë dhe të ardhme. Ata e gjetën kullën e djegur nga komunistët. Jevxhitët e hoxhistit të Gjirokastrës më pare e kishin vjedhur gjithcka që ndodhej brenda,… e shkatërruan dhe më pas e kthyen në kazermë mallrash për ushtrinë e tyre.

Është me interest të thuhet, se shpesh bujaria e shqiptarit mes varfërisë, ka treguar vlera fisnikërie e mirësie, në momentet më dramatike të bashkëvendasve.

Kështu, mësohet se kur vendasit morën vesht, se kulla e famshme e familjes Sina ishte djegur, menjëherë shprehen humanizmin konkret, që buronte nga shpirti flori i tyre, duke e ndihmuar, që të ngrinte strehën e varfër për të hapur familjen e tij te re. Pa dallim, i gjithë katundi dhe nga trevat e tjera u ngritë në këmbë. Aty u mblodhën fshatarët dhe brenda natës i ngritën një kasolle familjes së Beqir Sinës.

Duke shfrytëzuar mjetet rrethanore dhe teknikën e ndërtimit asokohe, ata e rrethuan me qepa (një lloj materiali i përdorur gjerësisht asokohe) e veshën me thupra dhe më pas e suvatuan me baltë e harasan.

Kjo ishte gjendja e mjeruar asokohe e Dibrës dhe në tërësi e Shqipërisë, që askohe po përpiqej të luftonte mjerimin dhe prapambetjen, që u thellua me ardhjen në pushtet të proletarëve pa fe, atdhe e ide. Tashmë varfëria ekstreme u ul këmbkryq ne familjet shqiptare në qytet e katund…

Por nga ana e tjetër, gjesti bujar, për t’iu gjendur në nevoj kësaj familje fisnike nuk mungoi, sepse të gjithë i donin dhe respektonin Sinajt…

Mjerimin si bashkëudhëtare, që pllakosi këtë familje, një mik me banim sot në New York, e rikujton kështu: “Sina, që dikur kishte qënë e para e këtij vëndi “Kulla e Sinëve”, i thoshin tani, ishte edhe pa bukë, pa drita, pa tasa e lug, pa tenexhere, pa jorgan e dyshek…”

Fshatarët e të afërmit e tyre, menjëherë filluan kush e kush të ofronte diçka nga bujaria mes varfërisë që si sëmundje ngjitëse i kishte prekur të gjithë. Ditët iknin me shpëjtësi dhe po afrohej koha, kur Rasimi do të martohej me Hanen, nga fjala e dhënë, sipas traditës dhe zakonit.

Ishte vërtetë një dasëm e thjeshtë shqiptare, pa zhurmë e krisma armësh, që ndodhnin shpesh në gëzimet shqiptare dje dhe sot…

“Dhe kështu u bë dasma. Në atë shtëpi, nuk u dëgjuan daullet e festës, por u bë një dasëm me ceremoni simbolike dhe gëzim të thjeshtë, pa mish,… dhe vetëm disa të afërm i ranë çiftelisë dhe kënduan pak atë natë…”, kujtonte shumë vite më parë nusja e re asokohe Hana 19-vjeçe dhe dhëndrri Rasimi 16-vjeç.

Në atë kasolle të thjeshtë, çiftit të ri, Zoti u dha tre fëmijë. Fëmija e parë ishte vajzë Zenepja, i dyti Dika dhe i treti gazetari i mirënjohur Beqir Sina, u nis në atë kasolle…dhe lindi në barakat e kampit të internimit famkeq të shfarosjes së ngadalshme në Savër të Lushnjës…

Me arratisjen e Rasimit, falë ndihmës bujare të një besniku të familjes Sina, nëna e tyre si i thërrisnin malësorët në kamp (oj) Sojnike ose sikurse e kishin zakon familjet e mëdha, për të respektuar njëra-tjetrën thirreshin vetëm në mbiemër.

Një ditë Kaloshia, i mblodhi të gjithë fëmijët saj rreth vetes, e i pyeti se kur do të arratiseshin?! Por aty ndodhej edhe nusja e re shtatëzanë shtatë muajsh me fëmijën Beqir në bark, që thoshte, se vetëm dëgjoja dhe sipas zakonit nuk mund t’a hapja gojën…

Sojnikja, u tha djemëve: “Djemtë e mi, Zoti ua bëftë dritë nga të shkoni, se nëna me tesha në krah e nisi dhe po e bitis po me tesha në krah, por shyqyr Zoti, kësaj rradhe kam edhe nusen e re dhe do t’a kalojmë me gjithë nanat e tjera, se jemi mësuar në kampet e internimit, mbasi na presin shoqet atje…”

Dhe kështu nusja e re Hana, me fëmijë në bark (sic e kishin zakon gratë e Dibrës), e lidhi shamin dhe me Kaloshën nga dera e madhe e Kaloshëve të Kandrit, (Musa, që vuante mjerimin në burg), morën rrugën drej kënetave të Myzeqesë.

Të gjithë ata që e kanë njohur në kohën e rregjimit komunist dhe më pas, kur e kanë takuar dhe folur shtruar me fisniken në shtëpinë e Beqir Sinës (sikurse autori i këtij shkrimi), në Brooklyn, New York, flasin me shumë respekt, për mbresat e mira, që u kanë lënë takimet më Sojniken dibrane, sikurse e thërrisnin të gjithë deri sa u nda nga kjo jetë…

Ajo ishte shumë e drejtë dhe ndershme, zemërbujare, trimëreshë, e zgjuar, me një humor të hollë dhe djegës (thumb), për komunistët (njësoj sikurse barcoletat shkodrane antikomuniste në kohën e rregjimit komunist).

Janë pikërisht këto cilësi, si: ndershmëria (i pakorruptueshëm), besnikëria deri në vdekje, burrëria dhe zgjuarësia, bujaria e mikpritja, përkushtimi për t’i cuar gjërat me vendosmëri deri në fund, mbajtja e fjalës, positive, që i sheh dukshëm tek i biri gazetari Beqir Sina, të cilin, të gjithë e duan dhe e respektojnë në komunitetin tonë në Amerikë. Ai ishte i dashur edhe nga bashkëvuajtësit në Saver të Lushnjës…

Bujaria e shpirtit të saj, vinte nga geni i trashëguar i familjes, sepse ishte një Derë e madhe fisnike, përkrah dyerve të parisë së Shqipnisë asokohe, të cilët, për cudi të historisë të gjithë ishin surgjenosur në skëterrën vdekjeprurëse famkeqe të kampit në Savër të Lushnjës.

Me qindra dhe mijëra djem e vajza, burra dhe gra, vejusha e jetimë, që vinin nga familje intelektuale e patriotike, të shkolluar në Europën Perëndimore, kishin hyrë në dyer e ferrit të këtij kampi nazist (me emrin proletar) dhe dolën prej aty, të shkatërruar fizikisht, por të fortë mendërisht në vitin 1990, tek mbijetuan pragun e vdekjes, ku, shumë ndërruan jetë nga koleksioni i sëmundjeve dhe pakujdesi mjekësor, gjatë 5 dekadave të rregjimit komunist.

Kushdo, që ka qenë i interesuar dhe ka lexuar ose mësuar, për historinë kobndjellëse të Savrës, e di fare mire, se aty jetonin vitet e burgimit kolektiv paria e Shqipërisë, sikurse ishin familjet më të zëshme asokohe, si: Markagjonit, Mirakajt, Bajraktarit, Dinëve, Dugagjinit, Mulosmanëve, Hoxhës, Nezajve, Kolgjinit, Sinës etj.

Si shumë nuse të reja, që u vendosën rishtas me familje në kampin e internimit, u ndihmuan me bujari nga të gjithë banorët e hershëm aty të ardhur me kohë nga qytetet dhe zonat e ndryshme të Shqipërisë dhe Kosovës.

Një detaj interesant, ka mbetur i ngulitur thellë në kujtesën e familjes Sina dhe më shumë djalit (kolegut tim Beqir Sina), i cili, ndër të tjera tregon, për bujarinë e familjes Markagjoni, që i është gjendur qysh në ditët e para familjes së porsaardhur në kampin e internimit.

Kështu, vajzat zemërbujare tw Kapidanit të Mirditës Gjon Markagjonit, i blenë tesha të reja dhe e bënë Hanen ti vinte sado pak buzëqeshja, në një mjedis të ri, rrethuar nga njerëz të mirë dhe jo sikurse shkruante media komuniste, përmes propagandës së saj shpifëse…

Gratë, nënat, motrat, vëllezërit, fëmijët, të afërmit e atyre burrave patriot, baballarëve të mirë dhe përkushtuar, që nën breshërinë e plumbave të mitrolozave në kufi, ishin arratisur nga ferri komunist, për një jetë të lirë në demokraci, vuanin edhe më shumë, për shkak të aktivitetit të tyre kundërkomunist, në vendet e Europës Perendimore dhe ShBA.

Kështu sa më shumë, që ata ngrinin zërin para Departamentit të Shtetit, kongresistëve dhe senatorëve miq dhe dashamirë të shqiptarëve, aq më shumë mprehej shpata e luftës së klasave në Shqipëri, ndaj pjesëtarëve të familjes të tyre tashmë në burgje apo kampet e përqëndrimit ose shfarosjes.

Kështu fjala vjen Rasimi, burri i Hanës, fliste si spikër, për shumë vite me radhë në radion “Zani i Atdheut”, në New York, i cili, një herë në javë emetonte programe në gjuhën shqipe, kundër qeverisë komuniste në Tiranë, aq më shumë rritej zemërimi i partisë-shtet të diktaturës, kundër familjes Sina, që vuante kalvarin e gjatë të përsekutimit të përjetshëm, me të cilën ishte dënuar ajo…

Hena Sina, ishte një prej tre nuseve të Sinëve, që sëbashku me vjehrrën e tyre fisnike Kafile (Kaloshi) Sina, pësuan shkatërrime, rrënime dhe vuajtje nga ma të pabesueshmet.

Ajo, e nis jetën si gruaja e Rasim Sinës, po me arratisjen e tij, humb sa hap e mbyll sytë gjithçka! Për ate e shumë të tjerave si ajo nis ferri i tmerrshëm e i pafund i kampeve të diktaturës…

Vitet kalojnë dhe demokracia me mundime shkelmon gjumin letargjik të shqiptarëve, që me ose padëshirë kujtohen se janë pjesë e kësaj bote, se duhet të jëtojnë të lirë dhe në demokraci…

Mbas rënies së komunizmit në Shqipëri Hane Sina, u vendos në ShBA sëbashku me familjen e të birit, gazetarit të palëkundur kundërkomunist Beqir Sina.

Gjatë rinisë së saj, ajo kishte marrë shumë sëmundje, të cilat, i rënduan së tepërmi shëndetin dhe vitet e fundit të jetës i kaloi nën shërbimin e drejtpërdrejtë të gruas fisnike të Beqirit…

Në çastet e fundit, Hena Sina ndodhej në shtëpi e rrethuar ngrohtësisht nga të gjithë njërëzit e saj të dashur, sikurse edhe kunta e saj Myrvetja.

Me lot ndër sy dhe me një pikëllim të thellë, Henës sokolesh, ia mbylli sytë djali i saj Beqir Sina, që e deshti aq shumë dhe ndau gjithnjë vuajtjet me fisniken e pamposhtur dibrane.

Familja, thotë se dashuria dhe malli për nënën Hanën, do të jenë gjithmonë pjesë e pandashme e jetës sonë, sikurse të gjitha nënat shqiptare, që na rritën dhe edukuan me sakrifica të mëdha…

Këtë fisnike tipike shqiptare, do t’a kujtojë komuniteti shqiptarë në ShBA, të gjithë ata miq e dashamirë, që patën rastin t’a njohin nga afër…

Pushoftë në paqe!