Liga Qytetare Shqiptaro-Amerikane – Dielli

Liga Qytetare Shqiptaro Amerikane do të ndikojë në Kongresin Amerikan dhe në Bundestag

April 4, 2016 by dgreca

Liga Qytetare Shqiptaro Amerikane do të krijojë një lidhje të fortë, duke ndikuar në Kongresin e SHBA dhe në Bundestag/

Nga Shirley Cloyes DioGuardi/

Ne Foto:Universiteti Teknik i Berlinit Mars 20, 2016/

Faleminderit Agon Kamberi, si kryetar i Organisation të Studentëve dhe ish-Studentëve Shqiptarë të Berlin (OASA), për të gjithat që keni bërë, në bashkëpunim me Faton Bislimin, në organizimin e kësaj ngjarjeje të rëndësishme në Berlin. Dhe faleminderit, Faton, për prezantimin e juaj dhe për të gjithat që keni bërë gjatë trembëdhjetë vjetëve të fundit si një shok, këshilltar, dhe tani si një anëtar i Bordit të Ligës Qytetare Shqiptaro Amerikane. Dhe në fund, dëshiroj të falënderoj çdo njërit në këtë dhomë për praninë e juaj. Është kënaqësi dhe privilegj për Joe dhe mua që të jemi në Berlin dhe këtë pasdite të drejtohemi juve. Faleminderit Shumë!

Mendoj se për juve është e rëndësishme që të dini diçka lidhur me atë se si unë si një amerikane — paraardhësit e së cilës nga ana e babait tim kanë ikur prej Anglisë në Massachusetts Bay Colony në vitin 1644 — u përfshi në konfliktin e Ballkanit dhe zgjidhjen e kauzës kombëtare shqiptare. Gjatë procesit, dëshiroj të ju jap një pasqyrë të punës të cilën e ka kryer Liga Qytetare Shqiptaro Amerikane për të sjellë pavarësinë e Kosovës (pavarësia është vetëm fjalë, nga perspektiva ime) dhe punën të cilën e vazhdon Liga Qytetare që të vendosen të drejtat e barabarta në Maqedoni, Mal të Zi, Luginën e Preshevës dhe Çamëri. Në të njëjtën kohë, dëshiroj të jap vështrimin mbi atë se çka unë mendoj se janë potencialisht mundësitë e rëndësishme për juve si anëtarë të komunitetit gjermano shqiptar që të ndikoni pozitivisht në politikën e jashtme të Perëndimit lidhur me konfliktin serbo – shqiptar, që të vazhdojë përpjekja e jonë e përbashkët për sjelljen e paqes afatgjate dhe stabilitetin në Ballkan, dhe krijimin e një vizioni të ri i cili i përshtatet më mire sfidave dhe problemeve të shekullit 21.

Nuk jam duke u munduar që të bëj një lustrim të problemeve të brendshme të Gjermanisë sot kur them se sot, për shkak të rëndësisë së Gjermanisë në botë, asaj ekonomike dhe politike; për shkak se përqendrimi frontal i nxehtë i qeverive të Evropës dhe mediave (jo si te Shtetet e Bashkuara) është te kriza e refugjatëve; dhe për shkak të përvojës së juaj si shqiptarë që keni emigruar në Gjermani (nëse ka qenë kjo për shkak se familja e juaj ka ikur prej komunizmit ose prej tiranisë sllave, nëse ju dhe familja e juaj keni qenë me mjaft fat që të gjeni strehim këtu kur keni qenë duke ikur nga okupimi serbë ose lufta në Kosovë, ose nëse gjyshëritë dhe prindërit e juaj kanë ikur prej tokave shqiptare për shkak të vështirësive ekonomike), ju jeni tani në kulm të epokës së re. Unë besoj se ne jemi në kulm të një epoke të re sepse jemi duke jetuar në një kohë kur gabimet e një epoke të vjetër ende nuk kanë vdekur, dhe vizionet e epokës së re ose ende duhet të lindin ose duhet të arrijnë të japin fruta. Unë besoj se shqiptarët në Gjermani dhe në pjesët tjera të Evropës kanë një përvojë dhe një perspektivë që shumë tjerë nuk e kanë, dhe si rezultat kanë një mundësi që të ndikojnë në rrjedhën e historisë.

Por, së pari, dëshiroj të ju them lidhur me atë se pse u bë që të përfshihem në pyetjen kombëtare shqiptare gjatë “luftërave të Ballkanit” në vitet e 1990-ta. Lideri i ndjerë shqiptar Arben Xhaferi më tha në vitin 1999 se Joe DioGuardi dhe Liga Qytetare Shqiptaro Amerikane kanë ringjallur përpjekjen diplomatike të shekullit 20 që të vendoset çështja kombëtare shqiptare. Unë nuk kam qenë e pranishme kur ka filluar kjo përpjekje — kur u themelua Liga Qytetare në vitin 1989 pasi që Joe u largua nga Kongresi; kur Joe shkoi në Beograd dhe Prishtinë në vitin 1990, dhe kur ai u kthye në Kosovë dhe pastaj udhëtoi në Shqipëri në të njëjtin vjet me të ndjerin Kongresist Tom Lantos, një i mbijetuar Holokaustit, si zyrtarë të parë të zgjedhur që hynë në Shqipëri komuniste për pesëdhjetë vjet.

Unë nuk erdha deri te çështja shqiptare në një mënyrë akademike, por erdha në mënyrë emocionale. Unë kam qenë e ndikuar si e vogël nga ekspozimi i zbulimeve të lidhura me Holokaustin nazist dhe dështimin e gjeneratës së gjyshërive të mi që të shpëtojnë hebrenjtë e Evropës. Si e rritur dhe si botuese e librit e specializuar në politikat vendore dhe ndërkombëtare dhe si aktiviste e të drejtave të njeriut, kam qenë thellë e përfshirë në luftërat për vetëvendosje në mbarë botën. Dhe kështu kur Sllobodan Millosheviqi erdhi në pushtet dhe filloi lufta në Bosnje, unë e kam ditur se jemi duke e parë kthimin e Hitlerit në kohën tonë.

Amerikanët kanë qenë duke shikuar imazhet në ekranet tona të televizionit mbi gjenocidin në Bosnje dhe më vonë fshehjen e kampeve të përqendrimit në duart e forcave ushtarake dhe paramilitare të Serbisë nën Sllobodan Millosheviqin dhe na është thënë se kjo nuk ishte lufta e jonë; kjo nuk ka asgjë të bëj me neve; kjo është një kënetë; nuk duhet të bijmë në këtë kurth; këta njerëz kanë qenë duke luftuar me shekuj, dhe urrejtja ndëretnike në Ballkan është gati gjenetike. Unë kam qenë e tmerruar, sepse nuk ka asgjë më të keqe se të tregosh skenat e masakrës te një popullatë relativisht të privilegjuar në Shtetet e Bashkuara (dhe mund të shtoni te njerëzit e Evropës Perëndimore), në krahasim me njerëzit e Evropës Juglindore, dhe pastaj të insistohet se ne nuk kemi përgjegjësi. Unë kam vendosur se kjo ishte lufta e jonë, sepse unë besoj thellë se lufta për demokraci dhe lufta kundër fashizmit dhe ultra nacionalizmit duhet të fitohet në çdo gjeneratë, dhe po ashtu kam vendosur që të botojë një libër nga perspektiva kundër-Millosheviqit, opozita kundër-luftës brenda ish Jugosllavisë, ku shumica e të cilëve ka ndodhur të jenë gazetarë.

Derisa isha duke përfunduar punën në këtë libër në fund të vitit 1993, e takova Joe DioGuardi, dhe anëtarët e Ligës Qytetare Shqiptaro Amerikane dhe kam filluar të marr vesh mbi dimensionin shqiptarë të konfliktit të Ballkanit, të cilin mediat nuk e kanë mbuluar—gjë që nuk do të ndodhë edhe pesë vite tjera kur filloi lufta në Kosovë në vitin 1998. Kur e takova Joe, sapo kam filluar të mësojë lidhur me një vend që quhet Kosova. Mendoni këtë — unë isha një amerikane e cila ka kaluar pesëmbëdhjetë vjet duke botuar libra lidhur me politikat ndërkombëtare, dhe kështu nëse unë nuk kam qenë në dijeni mbi dimensionin shqiptar të konfliktit në Ballkan, sa amerikanë kanë qenë? Derisa nuk e takova Joe dhe anëtarët tjerë të Ligës Qytetare, unë nuk kam ditur se me punën e tyre e kanë përjashtuar Millosheviqin nga Kosova dhe në Bosnie; dhe nuk kam ditur se Millosheviqi ka pasur tendencën e plotë që të kthehet në Kosovë. Sikur që të gjithë e dimë, në shkurt të vitit 1998, UÇK do të vijë në mbrojtje të kosovarëve kur trupat ushtarake dhe paramilitare serbe sulmuan Drenicën, duke grabitur dhe plaçkitur rrugës tërë Kosovën, dhe në fund duke vrarë më tepër se 12,000 kosovarë shqiptarë dhe duke dëbuar më tepër se një milion përpara se të përfundonte lufta në qershor në vitin 1999.

Derisa shqiptarët nëpër botë janë të shpejtë që të japin merita ish Presidentit Bill Clinton për lëshimin e bombave mbi Serbinë, bombat kurrë nuk do të ishin gjuajtur dhe marshi gjenocidal i Millosheviqit në tërë Evropën nuk do të kishte ndalur po të mos kishte qenë Joe Biden, në atë kohë Kryetari i Këshillit të Senatit për Punët e Jashtme, pastaj në atë kohë 34 hebrenjtë anëtarë të Kongresit të SHBA, dhe Liga Qytetare Shqiptaro

Amerikane. Me vite administratat e njëpasnjëshme të SHBA kanë qenë të përqendruara në Beograd. Pse? Sepse për gati 50 vjet Shqipëria sovrane ka qenë e prerë nga pjesa tjetër

e botës nga diktatori komunist Enver Hoxha dhe pasardhësi i tij Ramiz Alia, derisa shqiptarët në Kosovë, Maqedoni, Mal të Zi dhe Lugina e Preshevës kanë qenë pjesë e “perdes së hekurt” nën kontroll të Jugosllavisë së Titos.

Gjatë pesëdhjetë vjetëve, Beogradi ka dërguar zyrtarët e vet në Uashington, DC,

ka hapur shumë departamente në kolegje dhe universitete në SHBA, dhe ka definuar realitetin shqiptarë nga një perspektivë sllave. Kjo është pse ka qenë aq e rëndësishme që Joseph DioGuardi dhe shqiptarët amerikanë tjerë të formojnë një lobi në vitin 1989 që të edukojnë Kongresin e SHBA mbi historinë, kulturën, dhe aspiratat e shqiptarëve nga një perspektivë shqiptare dhe të bëjnë që shqiptarët amerikanë të angazhohen në politikat e Amerikës. Dhe, sipas opinionit tim, kjo është ende një detyre që ne e kemi sot në Amerikë, dhe kisha shtuar në Gjermani.

Në shtator të vitit 2002, në atë kohë Senatori Biden ka thënë në një fjalim në Çikago të organizuar nga Liga Qytetare Shqiptaro Amerikane:

“Është vështirë që të tërhiqet vëmendja e Presidentit të qeverisë së SHBA sepse shumë çështje tjera i mbulojnë çështjet tona, dhe prandaj “duhet të jemi në gjendje që të bëjmë rastin tonë.” Ai vazhdonte duke thënë se, “Problemi nuk qëndron te personi ose institucioni “duke qenë kundër-shqiptarë ose kundër-angazhimit kur vjen deri te politika e jashtme e SHBA,” ai shpjegonte. “Problemi qëndron kur Amerika ka një fokusim të ndryshëm dhe i lë prapa çështjet shqiptare dhe të Ballkanit.” Ai paralajmëroi shqiptarët e Amerikës që mbajnë në qendër të vëmendjes çështjet tona, dhe ai vlerësonte Ligën Qytetare për mbajtjen e vëmendjes lidhur me padrejtësitë e mëdha kundër shqiptarëve të

cilat duhet të ndreqen në Ballkan — për ndërtimin e elektoratit, për mbledhjen e fondeve për mbështetjen e anëtarëve të Kongresit të cilët kujdeseshin për atë se çka ishte duke ndodhur gjatë luftërave në Ballkan në vitet e 1990-ta, dhe ai veçanërisht më vlerësonte mua për “radhitjen e fakteve dhe prezantimin e rastit që ka tërhequr vëmendjen e qeverisë së SHBA.”

Përderisa Ballkani është shikuar gabimisht si një moçal dhe barrë e Evropës,” tha Biden, “Bota nuk do të mërzitet nëse shtatë milion shqiptarë janë duke u përndjekur.”

Përderisa Ballkani mbetet i izoluar, njerëzit e tij do të jenë në mëshirë të fuqive të jashtme. Përderisa bota i portretizon shqiptarët si të “pa civilizuar, pa kulturuar, dhe të paaftë, ne do të humbim.” Dhe Biden apeloi te shqiptarët e Amerikës në audiencë që të punojnë me Ligën Qytetare dhe “të jenë njerëz që e lëvizin botëkuptimin e botës në një drejtim të ndryshëm.”

Katërmbëdhjetë vjet më vonë ne ende jemi duke u përballë me të njëjtin problem, me të cilin shumë qeveri Perëndimore nuk kuptojnë se kush janë populli shqiptarë dhe i bëjnë shqiptarët figura të shahut që mund të lëvizen në tabelën gjeopolitike të shahut. Përsëri jemi prapa në mëshirë të ashtuquajturave fuqive ë mëdha — jo vetëm Serbisë, Greqisë dhe Rusisë — por në vend të parë të Evropës Perëndimore dhe të Shteteve të Bashkuara. Si pasojë, duhet të ballafaqohemi me realitetet në tokat shqiptare dhe në Evropën Juglindore sot, gjë që unë kisha argumentuar se na ka sjellë prapa ku ishim në vitin 1913.

Për një periudhë të shkurtë kohore, gjatë luftës së Kosovës, qendra e vëmendjes ndërkombëtare është treguar në realitetin shqiptarë të 150 viteve — një realitet i arrestimit, torturimit, burgosjes, asimilimit me forcë, dëbimit, dhe gjenocidit — dhe

rezistencës shqiptare ndaj kësaj. Kur Perëndimi ka parë kosovarët me qerre të larguar me forcë prej Kosovës, kjo i përkujtoi në epokën e nazizmit. Por shumë shpejt pas luftës, qendra e vëmendjes filloi të shuhej. Makina propaganduese e Serbisë u ngrit dhe punoi vazhdimisht në krijimin e një pariteti të rrejshëm në mes të viktimave të luftës të Bosnjës dhe Kosovës me kryesit të terrorizmit dhe gjenocidit të sponsorizuar nga shteti i Serbisë. Beogradi ka punuar fort që të karakterizojë rrejshëm shqiptarët si potencialisht një forcë terroriste myslimane në zemër të Evropës. Dhe me keqardhje e them se Beogradi ka pasur sukses në një masë të madhe. Unë besoj fort se nëse ne nuk veprojmë tani, shqiptarët do të bijnë në kënetën e historisë për edhe 150 vite tjera.

Fushëbeteja për një periudhë të shkurtër në vitin 1998 dhe 1999 ka kërkuar armë. Por tani fushëbeteja (dhe ajo ka qenë gjithmonë e vërtetë) është në shtyp dhe parlamentet e botës. Gjatë pesëdhjetë vjetëve, Beogradi ka qenë në gjendje që të dërgojë politikanët e vet në Shtetet e Bashkuara dhe në Evropën Perëndimore, derisa Shqipëria nën Enver Hoxhën ka qenë e shkëputur nga bota dhe shqiptarët në Kosovë, Maqedoni, Mal të Zi dhe Lugina e Preshevës kanë qenë qytetarët e klasës së tretë në Jugosllavinë e Titos. Gjatë pesëdhjetë vjetëve sllavët kanë interpretuar kulturën dhe historinë shqiptare. Ka ardhur koha për neve që të definojmë kulturën dhe historinë shqiptare. Unë besoj fuqishëm se ne nuk e kemi kryer punën, dhe ajo nuk mund të kryhet në shqip. Kjo duhet të kryhet në gjermanisht dhe anglisht.

Edhe pse sistemi i juaj politik në Gjermani nuk është i njëjtë si i yni në Shtetet e Bashkuara — ju keni një sistem parlamentar, unë besoj se tre elemente të cilat Senatori Biden ka cituar atëherë para katërmbëdhjetë vjetëve në Çikago janë esenciale për juve —

demonstrimin se keni një elektorat, arsimimin dhe mbështetjen nga liderët e politikës së jashtme, dhe edukimin dhe radhitjen e fakteve për zyrtarët politik dhe shtypin.

Dhe roli i juaj mund të jetë edhe më shumë i rëndësishëm se cili do tjetër në kohën kur Shtetet e Bashkuara praktikisht kanë braktisur Ballkanin Perëndimor te Bashkimi Evropian (vetëm Liga Qytetare Shqiptaro Amerikane e jonë ka ruajtur çështjet shqiptare në mendjet e Kongresit tonë në SHBA). Për më tepër, roli i juaj si shqiptarë dhe gjerman ju jep një mundësi dhe përgjegjësi të veçantë, pasi që Gjermania është një anëtare udhëheqëse e Bashkimit Evropian, që të loboni në Bundestag dhe edukoni shtypin gjerman.

Detyra nuk do të jetë e lehtë në kohën kur Gjermania dhe tërë Evropa është e tronditur nën peshën e krizës së refugjatëve dhe është duke dështuar në përballje me shtetin Islamik.

Por, për mua kjo paraqet një rast për shqiptarët, veçanërisht shqiptarët në Evropën Perëndimore, të tregojnë botës se kush janë shqiptarët nga një perspektivë shqiptare. Ju keni diçka shumë të fuqishme — besën—çdokush din këtu se çka domethënë kjo. Shqiptarët e kanë një histori të tolerancës fetare e cila shkon prapa qindra e qindra vjet si myslimanë, ortodoks, roman katolikë, dhe hebrenjtë që kanë jetuar njëri pranë tjetrit në harmoni me shekuj. Shqiptarët kurrë nuk e kanë iniciuar një luftë në Evropë. Si popull më pro-Perëndimor, pro-demokratik në Evropën Juglindore, shqiptarët kishin mundë aktualisht të ndihmojnë Evropës që të ndalë rrjedhën e fundamentalizmit islamik.

Nëse do të bënim një ndryshim në formësimin e shekullit 21, ne gjithashtu do të duhemi të punojmë së bashku. Ekziston një mungesë e hatashme e informacionit që vjen nga tokat shqiptare në Perëndim në formë të gazetarisë profesionale në anglisht, të librave

nga autorët shqiptarë të përkthyera në anglisht, dhe një mungesë e hatashme e lidhjes në mes të diasporës amerikane dhe evropiane. Kjo është pse një takim i këtij lloji është aq i rëndësishëm.

Politika e jashtme e Perëndimit lidhur me Evropën Juglindore, dimensioni shqiptar i konfliktit të Ballkanit, dhe e ardhmja e rajonit nuk do të ndryshojnë nëse ne nuk punojmë së bashku për ta ndryshuar. Shqiptarët mbesin të ndarë sepse ne jemi në një botë me rend i cili ende bazohet në parimet Perëndimore të sovranitetit dhe të integritetit territorial. Ruajtja e kufijve ekzistuese në emër të ruajtjes së stabilitetit me çdo çmim, pa e zgjedhur një konflikt që mohon të drejtën e një populli për vetë-vendosje nuk do të punojë më gjatë. Kjo nuk do të çojë deri te zgjedhja paqësore e një konflikti. Kosova është një prej shembujve më të mprehta të kësaj. Sikur që dini, nuk ekziston një marrëveshje në mes të shteteve anëtare të BE, ku 5 prej 28 refuzojnë ta njohin pavarësinë e Kosovës, dhe Shtetet e Bashkuara i janë bashkangjitur BE në perceptimin e të ardhmes së Evropës Juglindore si të drejtuar nga Beogradi.

Kjo është pse ne kemi një konflikt të ngrirë, pse nuk e kemi një pavarësi të vërtetë për Kosovën, dhe pse shqiptarët në Maqedoni, Mal të Zi, Luginën e Preshevës dhe Çamëri nuk kanë të drejtat e barabarta. Unë nuk jam duke sugjeruar që ne të punojmë në ndryshimin e kufijve. Në fakt, shqiptarët nuk duhet të ndryshojnë kufijtë sepse ata veç janë duke jetuar njëri pranë tjetrit. Por unë besoj se shqiptarët duhet të zhvillojnë një marrëdhënie publike të orkestruar dhe një strategji të lobimit. Duhet të insistojmë që Kosova të pranohet në institucionet ndërkombëtare si BE dhe KB, dhe që Serbia ta njeh pavarësinë e Kosovës, të pranojë të drejtat e barabarta shumicës shqiptare në Luginën e

Preshevës (në një nivel me të drejtat që aktualisht i gëzojnë serbët në Kosovë), të heqë dorë nga strukturat paralelë në veri të Kosovës, dhe të përqendrohet në zhvillimin ekonomik dhe politik të Serbisë. Por edhe para se kjo të ndodhë, zyrtarët e zgjedhur të Kosovës duhet të fokusohen në krijimin e demokracisë së vërtetë dhe sundimin e ligjit. Sikur e dimë të gjithë, zyrtarët e Kosovës kanë qenë duke i mbushur xhepat e veta dhe të familjes së tyre që nga përfundimi i luftës në vend se të angazhohen seriozisht në ndërtimin e shtetit dhe plotësimin e nevojave të popullit të tyre. (E njëjtë mund të thuhet për shumicën, por jo për të gjithë, e elitave politike në të gjitha tokat shqiptare.)

Me prishjen e koalicionit në Kosovë i cili ka kundërshtuar kthimin e Hashim Thaçit, Isa Mustafës, dhe Kadri Veselit në pushtet në vitin 2014 — një prishje që ka përfshirë BE dhe Shtetet e Bashkuara — tani me zgjedhjet në vitin 2016 të Hashim Thaçit si kryetar, shteti është ekonomikisht dhe politikisht në mëshirë të fatit. Në mars, Përfaqësuesja e Lartë e BE për Punët e Jashtme dhe Politikat e Sigurimit Federica Mogherini i tha Kryeministrit të Kosovës Isa Mustafës se ajo ka shpresuar që do të ekzistonte një

“dialog përfshirës i cili do të tejkalonte ngërçin e Kuvendit të Kosovës.” Por kjo është e pamundur, sepse populli ka humbur besimin në qeveri dhe në komunitetin ndërkombëtar.

Do të nevojitet një veprim i pa dhunshëm në bazë për ta larguar elitën politike të korruptuar të Kosovës, dhe do të nevojiten burrat dhe gratë e aftë në diasporë sikur që jeni ju që të kundërshtojnë një politikë të jashtme të Perëndimit të real politikës për mirëmbajtjen e stabilitetit me çdo çmim në Evropën Juglindore. Në vend të kësaj, duhet të insistojmë që parimi universal i të drejtave të njeriut të bëhet parimi dominues në shekullin 21.

Shpresoj se pjesa tjetër e shekullit 21 do të jetë një shekull i shqiptarëve. Kjo mund të ndodhë nëse kombinojmë burimet dhe veprimet tona. Kjo nuk do të kërkojë unitetin. Në komunitetet shqiptare në tërë botën rëndësia e unitetit shqiptarë shpesh here është mbajtur si një mënyrë për pengimin e veprimit. Është e pamundur për cilindo grup ose organizatë që të jetë e unifikuar. Unë shpresoj se nëse tashmë nuk keni bërë këtë, që sonte do të shikoni brenda zemrave dhe mendjeve të juaja dhe do të merrni vendimin lidhur me atë se çka doni të bëni dhe të jeni të gatshëm që të merrni një qëndrim publik si shqiptarë dhe si gjermanë. Sikur që tha një herë antropologia e famshme amerikane Margaret Mead, “Kurrë mos e nënçmo fuqinë e një grupi të vogël të njerëzve të përkushtuar për ta ndryshuar botën. Kjo është ajo që gjithmonë ka ndodhur.” Nëse veç nuk e keni bërë, unë shpresoj se ju do të bashkëngjitni OASA dhe, duke e bërë këtë, bëheni pjesë e një grupi të vogël të shqiptarëve në diasporën e Gjermanisë e cila është e përkushtuar në krijimin e ideve të reja dhe rrugëve të reja për zgjedhjen e pyetjes kombëtare shqiptare në kohën tonë.

Dhe shpresoj se shqiptarët në Gjermani dhe Liga Qytetare Shqiptaro Amerikane do të krijojë një lidhje të fortë, duke ndikuar në Kongresin e SHBA dhe në Bundestag. Nëse ne të gjithë themi se mendojmë — diçka që shumë motra dhe vëllezër tonë nuk mund ta thonë në Evropën Juglindore për shkak të frikës — ne në fund do të detyrojmë ndryshimin. Mbani në mend, ju keni besën, dhe askush nuk mund ta merr atë prej juve.

Përkthyer në Shqip nga Mire Marku – Rugova.

JA PERSE NUK E PRANOJMË ZBULIMIN E PLLAKËS PËRKUJTIMORE PËR HEBRENJTË E KOSOVËS

May 25, 2013 by dgreca

Reagim i Ligës Qytetare Shqiptaro-Amerikane ndaj“Javës së tolerancës në Kosovë” për pllakën përkujtimore “Hebrenjtë e Kosovës që u zhdukën në kampet naziste të ekzekutimit gjatë Holokaustit”/

Shqiptarët e Shqipërisë, Kosovës, Malit të Zi, Luginë së Preshevës, dhe Çamerisë janë muslimanë, katolikë, të krishterë ortodoksë, dhe hebrenj që kanë jetuar pranë njëri tjetrit në harmoni me shekuj të tërë. Prandaj Liga Qytetare Shqiptaro-Amerikane mbështet çdo iniciativë që sjell në vëmendjen ndërkombëtare historinë e gjatë të tolerancës ndërfetare tek shqiptarët.

Megjithatë, ne nuk e pranojmë zbulimin e pllakës përkujtimore gjatë “Javës së Tolerancës” në Prishtinë e cila përkujton “Hebrenjtë e Kosovës që u zhdukën në kampet naziste të ekzekutimit gjatë Holokaustit” sepse kjo e shtrembëron të vërtetën mbi atë që ndodhi gjatë Luftës së Dytë Botërore.

Historia shqiptare është e veçantë: çdo hebre që jetonte në Shqipëri apo që kërkoi strehim aty gjatë Holokaustit u shpëtua. Përderisa gjashtë milionë hebrenj u shfarosën, mijëra hebrenj u shpëtuan për shkak të besës – kodi i nderit që i kërkon çdo shqiptari të mbrojë jetën e çdokujt që kërkon strehim – pa marrë parasysh fenë, ngjyrën, etninë, apo gjininë, edhe nëse kjo nënkupton sakrifikimin e jetës. Shqipëria ishte vendi i vetëm në Evropë që pati më shumë hebrenj pas luftës sesa para saj. Shpëtimi i hebrenjve nuk mund të ketë ndodhur pa ndihmën e shqiptarëve që jetonin jashtë shtetit sovran të Shqipërisë në Kosovën e pushtuar nga nazistët dhe serbët. Kjo është pllaka që është dashur të jetë ngritur në Prishtinë me 23 maj.

Teksti i pllakës fillon me deklaratën se “Ky është vendi ku ka qëndruar sinagoga e fundit e Kosovës deri më 1963.” Kjo gjithashtu fsheh faktet historike. Kosova u sundua nga fundi i Luftës së Dytë Botërore deri më 1966 nga Aleksander Ranković, një zyrtar komunist serb që shtypi shumicën shqiptare të Kosovës dhe i cili shkatërroi arkitekturën historike shqiptare, duke përfshirë edhe sinagogën.

Së fundmi, meqënëse Izraeli ende nuk e ka njohur pavarësinë e Kosovës, është e parakohshme të thuhet ashtu sikur thotë programi zyrtar për ngjarjen se “Pllaka është gjithashtu shenjë e mirënjohjes për miqësinë e përjetshme mes popullit të Kosovës dhe atij të Izraelit.” Është pikërisht Izraeli që duhet të artikulojë mirënjohjen e tij për rolin e veçantë që shqiptarët luajtën në shpëtimin e hebrenjve gjatë Holokaustit, dhe pastaj ti bashkohet Shteteve të Bashkuara dhe popujve të tjerë demokratikë që e kanë njohur Kosovën si shtet sovran.( Kontaktoni: Shirley Cloyes DioGuardi)

Duke nderuar shqiptarët në mënyrën më të ndershme:

December 27, 2012 by dgreca

Liga Qytetare Shqiptaro-Amerikane shënon 100 vjetorin e pavarësisë së Shqipërisë në Washington/

Shkruan: Faton Bislimi- kandidat për doktorature në Universitetin e Albertës në Edmonton, Kanada/

Festimi dhe shënimi i 100 vjetorit të pavarësisë së Shqipërisë është bërë në të gjithe botën ku shqiptarët jetojnë në mënyra të ndryshme. Mirepo, ishte pikërisht në Washington, DC, në zemër të demokracisë dhe të kryqytetit të Shteteve të Bashkuara të Amerikes që kjo ditë historike e rëndësishme u shënua në mënyrë te vecantë. Nën udhëheqjen e ish kongresistit Joe DioGuardi dhe Shirley Cloyes DioGuardi nga Fondacioni dhe Liga Qytetare Shqiptaro-Amerikane, shqiptarët nga i gjithë vendi u mblodhën me 28 nëntor në Kennedy Caucus Room në Senatin amerikan për të festuar njëqindvjetorin e Shqipërisë duke njohur rolin e saj historik gjatë Luftës së Dytë Botërore. Kjo ngjarje, që ishte vetëm me ftesë zyrtare, bashkoi shqiptaro-amerikanët me udhëheqësit hebrenj dhe me Anëtarët e Dhomës së Përfaqësuesve dhe Senatit për tu përqëndruar në rolin e vacantë që shqiptaret luajtën në shpëtimin e hebrenjve të cilët jetonin në Shqipëri apo kërkuan strehë aty gjatë Holokaustit.

Për më shumë se njëzet vite, Liga Qytetare Shqiptare-Amerikane ka qenë zëri kryesor, më efektiv dhe më i rëndësishëm për popullin shqiptar në Washington, DC. Në krye me kongresistin DioGuardi dhe Cloyes DioGuardi, LQSHA-ja ka ndikuar në formimin e politikës së jashtme të SHBA-ve ndaj cështjes shqiptare në Ballkan. Kjo u bë së pari përmes Kongresit amerikan duke i edukuar liderët e politikës së jashtme në te dy dhomat e Kongresit dhe mëpastaj duke punuar me Komitetet e Punëve të Jashtme të Dhomës së Përfaqësuesve dhe Senatit për të bërë presion mbi Departamentin e Shtetit që të ndjekë politikat e drejta ndaj cështjes shqiptare në Ballkan, vecanërisht pavarësisë së Kosovës.

Festimi i 100 vjetorit me 28 nëntor ishte dëshmi për rolin e LQSHA-së, Joe dhe Shirley. Një numër liderësh të Kongresit erdhën për të përshëndetur punën që Joe, Shirley, dhe LKQSH-ja kanë bërë për të drejtat e shqiptarëve dhe për të sjellur paqe në Ballkan. Me rastin e festimit të 100 vjetorit te pavarësisë së Shqipërisë, Anëtarët e Kongresit dhe liderët hebrenj gjithashtu nderuan rolin e rëndësishëm që shqiptarët në Shqipëri dhe Kosovë luajtën për të shpëtuar hebrenjtë gjate Holokaustit. Shpëtimi i hebrenjve në Shqipëri është dëshmi e shpirtit të shqiptarëve dhe humanizmit të tyre. Kjo pjesë e historisë së shqiptarëve më së miri tregon karakterin e vërtetë të popullit shqiptar, vecanërisht në një kohë kur imazhi i shqiptarëve po degradohet nga portretizimi i keq i tyre si ekstremistë muslimanë nga fqinjët e tyre serbë dhe greko-ortodoksë.

Armiqte tradicionalë të shqiptarëvë në Ballkan janë përpjekur me shekuj ta portretizojnë popullin shqiptarë si një popull që nuk e meriton shtetësinë apo trajtim të barabartë me të tjerët. Shqiptarët kanë qenë viktimë të persekutimit dhe terrorit shtetëror shumë vende përreth Shqipërisë. Megjithatë, shqiptarët kurrë nuk iu kanë dorëzuar kërcënimit të shtypësve. Ata kanë luftuar në mënyra të ndryshme dhe vazhdimisht kanë gëzuar sukses me mbështetjen e Shteteve të Bashkuara. Kjo ishte tema qëndrore e fjalimit të Senatorit Charles Schumer kur ai e krahasoi historinë e popujve shqiptarë dhe hebrenj duke iu referuar një shkrimi te Dhjates se Vjeter qe lexohet Jewish Passover Seder:

“Në cdo gjeneratë ata janë ngritur për të na shkaktuar vuajtje, por në cdo gjeneratë ne [hebrenjtë] kemi mbijetuar.”

Për më tepër, shpëtimi i hebrenjve u mbajt në errësirë për pothuajse gjysmë shekulli gjatë regjimit komunist në Shqipëri. Askush nuk do të dinte për rolin e shqiptarëve gjatë Holokaustit sikurse të mos ishte për punën e Joe DioGuardit dhe Kongresistit të ndjerë Tom Lantos, të cilët e zbuluan këtë heroizëm të fshehur të shqiptarëve kur ata udhëtuan për në Shqipëri në vitin 1990 si zyrtarët e parë të ShBA-ve që vizituan vendin pas pothuajse 50 vitesh të marrëdhënieve të shkëputura diplomatike. Me 28 nëntor, disa video klipe të vizitës së tyre në Kosovë (e pasuar nga vizita e tyre Shqipërisë) u shfaqën për të pranishmit, dhe keto klipe sigurisht që ngjallën emocione, vecanërisht për Annette Lantos, e cila me lot në sy iu drejtua të pranishmëve në emër të Fondacionit Lantos, duke rikujtuar disa nga kujtimet më të mira të burrit të saj të ndjerë nga ai udhëtim në të cilin edhe ajo mori pjesë në vitin 1990. Zonja Lantos, a mbijetuar e Holokaustit, shprehu falenderimet e saj ndaj Joe dhe Shirley për punën e tyre që e bënë me Tom Lantosin dhe për shqiptarët në të gjithë Ballkanin.

Sado historike që të jetë roli i Shqipërisë në shpëtimin e hebrenjve gjatë Holokaustit, duke u bërë kështu vendi i vetëm në botë që kishte më shumë hebrenj pas Luftes së Dytë Botërore se para saj, rëndësia e kësaj vetem sa shtohet kur mirret parasysh roli që shqiptarët në Kosove luajtën. Shqiptarët e Kosovës ishin instrumental në mundësimin e kalimit të sigurte të hebrenjve nga Shqipëria në Kosove të cilët po i iknin Holokaustit. Arif Alickaj, babai i Agim Alickaj, anëtar i Bordit të LQSHA-së, u nderua në këtë ngjarje për ndihmën e tij dhënë shumë hebrenjve në Kosovë, përmes funksionit të tij si Sekretar i Komunës së Decanit, i cili i dha hebrenjve letërnjoftime kosovare me emra te rrejme muslimanë në mënyrë që hebrenjtë të kalonin kufirin për në Shqipëri. Duke iu drejtuar të pranishmëve në emër të familjes së tij, shumë prej të cilëve ishin aty – duke përfshirë edhe vëllaun e tij i cili erdhi nga Norvegjia, Agim Alickaj tha se familja e tij ndihej krenare se babai i tij kishte ndihmuar hebrenjtë që të mbijetonin, dhe se babai i tij e kuptonte vuajtjen e hebrenjve sepse babai i Arifit (gjyshi i Agimit) ishte pushkatuar nga armata serbe në vitin 1922 vetëm se ishte shqiptar.

Përpjekjet e pareshtura të Shirely Cloyes DioGuardi dhe të LQSHA-së bëri që Yad Vashem ta njihte shqiptarin e parë nga Kosova, Arsllan Rezniqi, as“Righteous among Gentiles”. Arsllani, tregtar i ushqimeve dhe komoditeteve në gjithë Ballkanin, përdori kontaktet dhe rrugët tregtare, duke përfshirë edhe Arif Alickajn, për të siguar kalim të sigurtë për qindra hebrenj gjatë 6 viteve. Stërnipi i tij, Lekë Rezniqi, një gazetar i spikatur nga Kosova dhe bashkëdrejtues i Asociacionit të Miqësisë Kosovë-Izrael, iu drejtua te pranishmëve, duke ndarë kujtime të sakrificave që familja Rezniqi nga Decani i Kosovës kishin bërë për të shpëtuar hebrenjtë gjatë Holokaustit dhe përpjekjet e tyre për të hedhur në dritë kontributin e shqiptarëve kosovarë për shpëtimin e hebrenjve. (Në vitin 2007, Joe dhe Shirley shkuan bashkë me gjyshin tash të ndjerë të Lekës, Mustafën, në Jerusalem per të ndjekur njohjen publike të shpëtimit të hebrenjve nga shqiptarët gjatë Holokaustit në Yad Vashem, Autoritetit te Përkujtimit të Heronjve dhe Martirëve të Holokaustit.

Ronald Rettner, filantropisti dhe biznesmeni hebre amerikan i cili bashkëdrejtoi ngjarjen, përshendeti shqiptarët “që nuk ua kthyen shpinën një populli që ishte në rrezik” dhe shqiptarët na kanë prezantuar neve një sfidë sepse “ka shumë raste sot ku bota po lejon që vuajtjet pa diskrimnim po shkojnë të pakontrolluara”. Ashtu si e spjeguan Joe dhe Shirley, sakrifica e paparë e shqiptarëve erdhi nga besa, kodi i nderit që është i rrënjosur thellë në traditën dhe karakterin e shqiptarëve, dhe që i kërkon shqiptarit ta mbroj mysafirin me gjitha mjetet e nevojshme, madje edhe kur rrezikon familjen dhe jetën e vet. Shpetimi i hebrenjve nga shqiparët është edhe më i jashtëzakonshëm për faktin se shqiptarët nuk i konsideronin hebrenjtë si të huaj, por si mysafirë. Ky fakt u nënvizua edhe nga disa folës të tjerë, duke përfshirë këtu Profesor Richard Stone, Kryetar i Konferencës së Presidentëve të Organizatave Madhore Amerikano-Hebrenj, dhe Johanna Neumann, i mbijetuar hebre gjerman familja e të cilit u shpëtua nga shqiptarët.

Edhe Ambasadori i Israelit në Washington Barukh Binah shprehu falenderimin dhe mirenjohjen e tij popullit shqiptar dhe LQSHA-së për shpalosjen e kësaj sakrifice dhe për organizimin e këtij festimi, i cili gjithashtu shtoi se fakti që shqiptarët janë muslimanë dëshmon se hebrenjtë dhe muslimanët mund të jene shokë. Rabini Joseph Potasnik, Zëvendës-Kryetari Egzekutiv i Konference se Rabinëve të New Yorkut, tha se storia shqiptare gjate Holokaustit na tregon se“me e mira e te gjitha besimeve duhet te qendroje bashke kunder se keqes se te gjitha besimeve.”

Për të nderuar 100 vjetorin e pavarësise dhe shpëtimin e hebrenjve në Shqipëri, Kryetarja e Komitetit të Punëve të Jashtme në Dhomen e Përfaqësuesve, Ileana Ros-Lehtinen, iu drejtua të pranishmëve, duke nënvizuar përparimin historik që Shqipëria ka bërë pasi përjetoi “një diktaturë komuniste brutalisht shtypëse që e ktheu gjithë vendin në një burg virtual.” Megjithatë, ajo gjithashtu nënvizoi sfidat e shumta para Shqipërise në rrugën e saj përpara dhe tha se “kauza shqiptare nuk ka përfunduar, sepse ndarja e tokave dhe popullit të saj vazhdojnë të kenë pasoja vdekjeprurëse për rajonin, duke përshirë Kosoven.” Si rezultat, Kryetarja Ros-Lehtinen iu kujtoi të gjithëve se Shtetet e Bashkuara janë bërë dhe vazhdon të jetë aleat i parezvuar i shqiptarëve, kryesisht për arsye të rolit udhëheqës që Joe dhe Shirley dhe LQSHA-ja kanë luajtur në sjelljen e cëshjeve shqiptareve më afër mendjeve dhe zemrava të shumë anëtarëve të Kongresit amerikan.

Nje tjetër anëtar i fuqishëm i Dhomës së Përfaqësuesve, Howard “Buck” McKeon, Kryetar i Komitetit te Shërbimeve të Armatosura, iu drejtua të pranishmeve, duke shprehur mirënjohjen e tij më të perzemërt për gjithë atë që shqiptarët bënë gjatë Luftës së Dytë Botërore dhe për mbështetjen e vazhdueshme që shqiptaret i kanë dhënë Shteteve të Bashkuara. Në fund të vitit 2011, Kryetari McKeon ishte instrumental në sigurimin që baza amerikane në Kampin Bondsteel në Kosovë të mos i dorezohej një vendi tjeter, ashtu siq ishte sugjeruar. Vendimi i tij për ta mbajtur Bonsteelin nën udhëheqjen amerikane, pa marrë parasysh shumë presioneve për të reduktuar praninë e ushtrisë amerikane nëpër bote, erdhi vetëm pas Joe and Shirley kishin lobuar tek ai qe ta merrte këtë vendim dhe pasi Shirley prezantoi tek ai argumentim të fuqishëm për mbajtjen e pranisë amerikane në Kosove derisa problemi i ndarjes de-facto të veriut të Kosoves dhe destabilizimi i rajonit nga Serbia te jetë zgjidhur.

Nga Senati amerikan, Senatori Charles Schumer nga New York foli për vlerat dhe virtytet e shqiptaro-amerikanëve. Duke përfaqesuar New Yorkun ku një pjesë e madhe e shqiptarëve jetojnë, Senatori Schumer është njohtuar me shumë shqiptareve dhe ka mësuar shumë për traditat dhe vlerat e tyre. Në fjalimin e tij, ai theksoi se shqiptaro-amerikanët e pasurojnë New Yorkun dhe Amerikën jo vetem sa i përket kulturës, por gjithashtu shoqërisë dhe ekonomisë. Senatori Schumer tha se ai ishte shume i impresionuar me shpirtin ndërmarrës të popullit shqiptar dhe dedikimit të tyre për të qenë të suskesshëm. Njëra prej shembujve më të mirë se si shqiptarët kërkojnë suksesin, tha ai, është mbështetja e tyre për Lidhjen Qytetare Shqiptaro-Amerikane dhe Joe e Shirley si zëdhënisitë më të mire të tyre në Washington, D.C. Senatori Schumer shprehu mirenjohjen e tij të sinqerte ndaj Joe, Shirley, dhe LQSHA për oganizimin e këtij festimi në Capitol Hill për 100 vjetorin e paverësisë se shqiptarëve dhe për punën e tyre të vazhdueshme në formimin e politikës së jashtme ndaj cështjeve shqiptare.

Kongresisti Dana Rohrabacher, një mbështetës qe një kohë të gjate i lirisë, vetëvendosjes, dhe kauzës kombëtare shqiptare, u prezentua nga Shirley Cloyes DioGuardi. Rohrabacher e kundërshtoi marshimin gjenocidial të diktatorit seb Slobodan Milosevic, shumë herët dhe para se ky kundërshtim të ishte pozicion i popullarizuar.Disa video klipe u shfaqën ku ai kishte bërë deklarata të fuqishme në seanca dëgjimi para Komitetit të Punëve të Jashtme në mbështetje të pavarësisë së Kosovës. Kongresisti Dana Rohrabacher u emocionua shumë nga ky festim aq sa atij iu përlotën sytë. Ai tha se ai ishte shumë i emocionuar jo vetëm për atë që shqiptarët kishin bërë për të shpëtuar hebrenjtë gjate luftës së dytë botërore, por gjithashtu për atë që Joe dhe Shirely dhe LQSHA-ja kanë bërë për shqiptarët. Ai tha se ai ishte falenderues që kishte mundësinë të njihte Joe dhe Shirley dhe të mësonte përmes tyre për kërkesat e drejta të popullit shqiptar të Kosovës për liri dhe pavarësi. Kongresisti tha se ai ndihej mirenjohës ndaj popullit shqiptar për atë që ata kishin bërë gjatë kohës më të errët të njerëzimit për të treguar se shpirti i njeriut mund të jetë human dhe guximtar edhe në situatat më të vështira.

Per ta përkujtuar këtë ngjarje përgjithmonë, Kongresistet Rohrabacher dhe Nadler parazitën Rezoluten 812 në Dhomën e Përfaqesuesve me 15 nëntor, që përshëndet popullin shqiptar në 100 vjetorin e deklaratës së pavarësisë nga Perandoria Turko-Osmane me 28 Nëntor, 1912, dhe gjithashtu përshëndet shqiptarët në Shqipëri dhe Kosovë për mbrojtjen dhe shpëtimin e të gjithë hebrenjve që ose jetonin në Shqipëri ose kërkuan strehë aty gjatë Holokaustit. Nje rezolutë e ngashme ne Senate, Resoluta 601, u paraqit nga Senatori Schumer.

Shume mysafirë kishin privilegjin për të marre pjesë në këtë ngjarje dëgjuan me vëmendje gjatë drekës dy-orëshe rrëfimin unik të herozimit shqiptar dhe vlerësimet që u bënë në nder të kësaj nga shumë politikbëres në SHBA dhe udhëheqës hebre amerikanë.

Luan Mazreku, një i ri nga Kosova dhe anëtar i ri i Bordit te LQSHA, that se ai dinte për shpëtimin e hebrenjve nga Kosova, ai u habit nga rëndesia që kjo paraqet jo vetëm për hebrenjte që shpëtuan, por për të gjithe njerëzimin. “Ky është një shembull”, tha ai “nga i cili e gjithe bota mund të mesojë.”

Mazreku shtoi se “Edhe pse shqiptaret jane nje popull i vogël në tokë për nga popullsia, ata perfaqësojnë një pjesë të madhe të zemrës humane.”

Shirley Cloyes DioGuardi foli per kontrastin në mes të arkitektëve nazistë të “zgjidhjes përfundimtare” për të shfarosur hebrenjtë evropianë, të cilet ishin, në fjalet e Kryetarit të Yad Vashemit Avner Shale, “përfaqësues të Rilindjes gjermane me doktoratura” dhe të popullit shqiptar, shume prej të cilëve ishin të pashkolluar, por të cilët përfaqësonin nivelin më të lartë të moralit.

Shume Anëtarë të Dhomes së Përfaqësuesve u ndalën për të përshëndetur të pranishmit. Në mes tyre ishin Nan Hawork, Reed, Gibson, dhe Engel, si dhe ish-Anetarët Connie Morella dhe Bill Zeliff. Ish-kongresisti Ben Gilman, tani 91 vjec, i cili luajti një rol të rëndësishëm me Tom Lantos dhe Henry Hyde, ishte i ftuar nderi. Megjithatë, ai nuk ishte në gjendje të mirrte pjesë pas një lendim të rëndë në këmbë, por ai dërgoi vlerësimin e tij në mënyrë të shkruar. Gjithashtu, shume rabinë dhe udhëheqës të tjerë hebrenj morën pjesë, dy prej të cilëve, Rabini Warren Stone dhe Leonard Guttman, të cilët dhanë lutjen dhe bekimin, repsektivisht.

Së fundmi, Joe DioGuardi prezantoi anëtarët dhe udhëheqësit italiano-amerikan të Fondacionit Kolombus të Qytetarëve si dhe Fondacionit Kombëtar Italiano Amerikan, dhe ai shfrytëzoi rastin për tu përkujtuar të pranishmëve se ushtria shqiptare, e udhëhequr nga gjenerali i madh Gjergj Kastrioti Skënderbeu në betejën e Apulias në vitin 1461, bindshëm mposhtën pushtuesit francezë që po mundoheshin ta mirrnin nën kontroll Mbretërinë e Napolit. “Sikur të mos ishte për shqiptarët, Italianët do të flisnin frëngjisht sot!” tha ai.

Ngjarja e 28 Nëntorit edhe nje herë tregoi rëndësinë e përpjekjeve 22 vjecare të Liges Qytetare Shqiptaro-Amerikane. Joe dhe Shirley, si udhëheqesitë e LQSHA-së, kanë qenë gjatë këtyre viteve ura, lidhja kryesore, në mes të shqiptarëve dhe politikbërësve të politikës së jashtme të SHBA-ve. Sikur të mos ishte për punën e tyre për të fituar mbështetjen e Kongresit të SHBA-ve, shqiptarët nuk do të ishin ku janë sot: Shqipëria nuk do të ishte një demokraci dhe anëtar NATO, dhe Kosova sigurisht nuk do të ishte as e lire e as e pavarur. Po aq sa është e rendësishme shpëtimi shqipar i hebrenjve, është edhe rrëfimi i shpëtimit të kauzes kombëtare nga Joe dhe Shirley. Pa ata dhe bordin e Liges Qytetare, kauza kombëtare shqiptare do të kishte stagnuar komplet. Pa ata, edhe ky rrëfim unik dhe heroik i shpëtimit të hebrenjve me siguri se mund të kishte humbur në histori. Prandaj, ishte me vend që 20 anëtarët e Bordit të Ligës që ishin pjesëmarrës u prezentuan dhe u mirëpritën me duartrokitje për punën e tyre shumëvjecare.

*Faton Bislimi është kandidat për doktorature në Universitetin e Albertës në Edmonton, Kanada dhe Anëtar i Bordit të LQSHA-së.