Nga Shefqet Kërcelli/
Shtetet e Bashkuara dhe Emiratet e Bashkuara Arabe nisën një përpjekje të re të mërkurën për t’iu kundërvënë grupit “shteti islamik”, me anë të rrjeteve sociale. Ideja është për të paraqitur zëra të moderuar dhe tolerantë nga i gjithë rajoni, për t’iu kundërvënë ideogjisë së militantëve të grupit ISIS. Projekti në fjalë quhet Qendra Sawab dhe vepron nga Abu Dabi. Qendra publikoi mesazhe në Twitter dhe postoi një video në YouTube, ku thuhet se militantët shtrembërojnë fenë islame për të përhapur urrejtje, frikë dhe intolerancë. Nënsekretari amerikan i Shtetit për Diplomacinë Publike dhe Marrëdhëniet me Publikun, Richard Stengel, i tha televizionit Alhurra se qëllimi është që të përdoret informacioni për të bindur njerëzit që të mos i bashkohen grupit “shteti islamik” dhe për t’i nxjerrë jashtë loje ata që shfrytëzojnë mediat sociale në rekrutimet për ISIS-in. Zoti Stengel tha se një nga idetë e Qendrës Sawab është të përpiqet të frenojë rrjedhën e luftëtarëve të huaj:-“Pra, nëse dikush argumenton se përse duhet të bashkohet me ISIS, atij t’i shpjegohet se miti i asaj që grupi ISIS përpiqet të krijojë është i rremë, se Kalifati nuk është parajsë, se atje nuk ka ujë, nuk ka drita dhe as internet.” Frenimi i rrjedhës së luftëtarëve të huaj drejt Irakut dhe Sirisë është një nga synimet kryesore të vëna nga presidentit amerikan Barak Obama për t’iu kundërvënë shtetit islamik. Përpjekjet e koalicionit përfshijnë edhe një fushatë gati njëvjeçare bombardimesh prej më shumë se 5 mijë sulmesh ajrore si dhe punën për të ndërprerë financimin e militantëve. Si rrjedhojë është arritur përparim në rimarrjen e kontrollit të disa zonave, por fushata deri tani nuk e ka çrrënjosur grupin shteti islamik nga baza e tij kryesore, Raqqa në Siri, apo nga një numër qytetesh të mëdha të Irakut. Zoti Stengel tha se koalicioni, i cili përfshin më shumë se 60 vende, po arrin sukses. Fakti që ata kanë një armik të përbashkët, ka çuar në marrëdhënie më të ngushta ndërmjet Shteteve të Bashkuara dhe anëtarëve të Këshillit të Bashkëpunimit të Gjirit. Por ai përsëriti pikëpamjen e zotit Obama se lufta kundër terrorizmit është “luftë e një brezi të tërë” dhe nuk matet me muaj apo ditë. “Mendoj se nuk është realiste të thuhet se çdo formë terrorizmi do të zhduket apo çdo manifestim i ISIS do të zhduket. Por, si kërcënim i mprehtë, si kërcënim ekzistencial, si kërcënim që zgjerohet, kjo do të frenohet dhe është duke u frenuar,” tha zoti Stengel. Nënsekretari amerikan i Shtetit e pranon se “askush nuk është imun” ndaj kërcënimit që vjen nga shteti islamik, por se situata është e ndryshme për Shtetet e Bashkuara dhe për vendet e Lindjes së Mesme.
Shënim.
Mendoj se dhe shteti shqiptar mund të reflektojë në lidhje me këtë cështje të rëndësishme dhe të bëhet pjesë e kësaj nisme. Muslimanët shqiptarë predikojnë një islam larg dhunës dhe vrasjeve, larg konfilteve dhe hakmarrjes. Ata e kanë treguar veten me urtësinë e tolerancën e spikatur në trevat shqiptare, larg radikalizmit fetar, por dhe në përpjekjet e tyre për paqe e siguri në botë. Mjaft predikues të fesë islame në Durrës, të cilët kam pasur fatin ti takoj, më kanë shprehur të njëjtin mendim. Feja jonë, s’ka të bëjë me dhunën dhe ekstremizmin, thonë ata. Marinari i vjetër shkodran, Bahri Guri, personazh i librave të mi të detarisë dhe një predikues i rregullt i fesë islame më shpjegon se ne jemi ndryshe nga ISIS. S’kemi të bëjmë fare me ta, ne duam paqe, vëllazëri e qetësi. Feja jonë nuk i pranon të tilla veprime. Nuk e kuptoj cfarë përfaqsojnë këta njerëz që bëjnë veprime të tilla. Më duket aventurë sjellja e tyre, thotë marinari i vjetër . Unë kam qenë dhe në Arabi Saudite, pasi djali im është trajnier i një ekipi futbolli atje. Por si ai dhe nipërit e mi predikojmë islamin tonë paqësor, human, vëllazëror. Ky është mesazhi që më dha ky detar fisnik në këto ditë të Muajit të Madhënueshëm të Ramazanit. Ndaj qeveria jonë për cdo nismë që dënon radikalizmin fetar, ka mbështetjen popullore të muslimanëvë shqiptarë në radhë të parë.
Rishkrimi i Historise
Disa përjetime dhe mendime për të ashtuquajturën luftë antifashiste nacional-çlirimtare
NGA NIKO KIRKA, New York/
Ishte mbasdite dhe unë isha duke bërë detyrat e shkollës, kur dëgjova si një jehonë të largët të kënduar nga shumë zëra, të mirënjohurën këngë “Eja mblihuni këtu”. Vura në kokë kasketën me simbolet e Liceut tonë e shiritin kuqezi dhe vrapova jashtë drejt rrugës nga vinte zhurma. Më dolli para një turmë studentësh që mbanin në ballë flamurin tonë e këndonin këngët patriotike. Njëri prej tyre sa më pa kasketën në kokë, më thirri të futesha midis tyre. Kështu unë dymbëdhjetë vjeçari, student I vitit të parë të Liceut, u bëra pjesë e demonstratës. Të nesërmen në demonstratë mernin pjesë mijra vetë. Në krye ishin dy vajza të veshura me kostume kombëtarë, njëra prej tyre mbante flamurin, kurse tjetra një fotografi të madhe të mbretit Zog. Parrullat ishin kundër Italisë që kërkonte të pushtonte Shqipërinë. U mblodhëm në qendër të qytetit, para Bashkisë, nga ballkoni I secilës foli Fazlli Frashëri kundër pushtuesit. (Ky u internua nga italianët për disa vjet në ishullin Ventotene dhe në 45 u pushkatua nga komunIstët si “tradhëtar”!). Kurse në emër të rinisë foli Pullumb Dishnica.Këto ndodhën ato ditë të prillit 1939 dhe thëniet e historianit Paskal Milo për një aktivitet të dukshëm të Enver Hoxhës nuk qëndrojnë.Ato ditë atë s’e pashë në asnjë rast dhe e njihja mirë, se jepte mësim në vitet e dyta.
Shqipëria iu kundërvu me armë pushtuësit Italian. Në kujtimet e tija Churchill shkruan: “Më 7 prill 1939, në mëngjez herët, trupat italiane zbarkuan në bregdetin shqiptar dhe pas një lufte të shkurtër, e pushtuan atë” Në rrethanat ndërkombëtare të asaj kohe, kur para njëmuaji Çëkosllovakia I hapi dyert armatës gjermanë pa bërë zë dhe Mussolinin po e përkëdhelnin të gjithë, për Shqipërinë e vogël e të varfër ajo që bëri ishte mjaft.
Mbas pushtimit italianët u suall sikur nuk kishin hyrë me luftë, por ishin pritur miqësisht dhe me një farë mirëdashjeje nga shqiptarët. Pas komedisë së bashkimit vullnetar të kurorave mbretërore, ata nuk e prekën administratën e mëparshme. Arrestuan e internuan disa intelektualë të rinj nga ata më aktivët gjatë demostratave dhe filluan menjëherë programin e tyre për fazën e parë të asaj që ata synonin: krijimin e ish perandorisë romake në kuadrin e ndarjës së re të botës.Në stil të gjërë filloi ndërtimi I rrugëve, gazermavë,depove. Tregu u mbush me mallra. Unë nuk e dij ku ishte e çfarë bënte në atë kohë historiani Kristo Frashëri, por jam I sigurt që ai e din se në atë kohë kushdo që vintë në Itali për vizitë mjekësore dhurata më e mirë për doktorin ishte një kg. kafe, e cila në Itali ishte e racionuar, kurse në Shqipëri gjendej me shumicë. Në Durrës u bë proverbiale ajo thenia e puntorit të ngarkim-shkarkimit që kur pyetjes së tij se si do të ishtë socializmi, I deleguari I partisë iu përgjegj se do të kishtë bollëk, a I tha:”Si në kohën e Italisë!” Mos më dalë ndonjë birbo tani e të më thotë që po lavdëroj pushtimin Italian. Po flasim për historinë, pra duhet thënë e vërteta si ka qënë.
Si e përjetonin shqiptarët atë kohë? Sigurisht me hidhërim, se kishin humbur pavarësinë. Po le të përpiqemi ta analizojmë më hollësisht. Shumica jetonte në fshat, pra ishte popullsi rurale. Përveç fshatrave të mëdhej ku kishte dy tri familje të arsimuara e në gjendje të mirë ekonomike shumica dërmuëse ishte analfabete e shumë e varfër. Kështu lind pyetja: një njeri që nuk din e as I intereson jo vetëm çfarë bëhet në botë, por as në fshatin tjetër? Një njeri që mendon vetëm se si të sigurojë një copë bukë për të shuar urinë, a mund të mendonte se një I huaj që ai as e ka parë, I ka pushtuar vëndin që ai nuk e njëh e duhët luftuar kundër tij?! Pra për shumicën dërmuëse të popullsisë në atë kohë as që mund të flitët për luftë kundër pushtuësit.
Si po e përjetonte pushtimin Italian popullata urbane? Ajo përbëhëj nga puntorë, zanatçinj, tregtarë, profesionistë të lirë,zyrtarët shtetrorë e publikë dhe të rinjtë, sidomos studentët e shkollave të mesme. Mbas vrullit të demostratave kundër pushtuësit, me faktin e kryer, shumica iu kthyen punëve të tyre të përditëshme për të siguruar jetesën, kurse urrejtjen ndaj pushtuësit ë mbajtën të mbyllur thellë në shpirtin e tyre. Ndërsa shtresa shoqërore e atyrë që kishin luftuar për pavarësinë e vëndit dhe më vonë për ndërtimin e shtetit si dhe intelektualët e formuar gjatë viteve të pavarësisë vazhdonin të ndiqnin zhvillimet politike në botë që në të ardhmen do të vendosnin fatin e atdheut të tyre. Zakonisht orientimet politike të tyre përcaktoheshin nga politikat që ndiqnin shtetet ku ata kishin studjuar ose kishin jëtuar mjaft kohë. Po si ishtë gjëndja në Europë? Britania ë Madhë e Franca, mbas një periudhe lëshimesh shteteve agresorë të Boshtit, kishin hyrë në luftë kundër Gjërmanisë nazistë, e cila kishte lidhur një pakt (Molotov-Ribentrop) me Bashkimin Sovjetik dhe të dy sëbashku po plaçkisnin Europën. Mbas sulmit nazist, sovjetikët pushtuan pjesën e mbetur të Polonisë. Nazistët pushtuan Danimarkën e Norvegjinë, sovjetikët pushtuan Shtetet Balltikë e sulmuan Finlandën.Nazistët pushtuan Jugosllavinë e Greqinë, sovjetikët pushtuan territore të Rumanisë.Filofrancezët shqiptarë me hidhërim panë shpartallimin e turpshëm të Francës së madhe. Një pjesë e mirë e atyre që ishin të dojçekulturës, nisur nga teoritë raciste naziste që ne shqiptarët na konsideronin të barabartë me ta si racë ariane, dukë pare fuqinë e Boshtit, filluan të mendojnë se me ndarjën e re të botës, do të mund të realizonim bashkimin kombëtar të të gjitha trojeve shqiptare. Filo englezët e paktë kujtonin me hidhërim deklaratën e bërë në prag të pushtimit në Dhomën Komuneve të kryeministrit Chamberlen se ata nuk kishin interesa të veçanta në Shqipëri.Kurse një pjesë e vogël e filoitalianëve nga ata që në të kaluarën nuk kishin ndonjë aktivitet atdhetar as vetë e as familjet e tyre, filluan të bashkëpunojnë me italianët në realizimin e synimeve të tyre në Shqipëri e më tej. Filoamerikanët prisnin duke shpresuar që edhe njëherë tjetër gjigandi I largët të ngrintë zërin e fuqishëm në mbrojtje të vëndit të tyre të vogël. Ndërsa komunistët, simbas shëmbëllit të atdheut të tyre të përbashkët, pra Bashkimit Sovjëtik,mbanin qëndrim dashamirës ndaj fuqive të Boshtit dhe të përçarë midis grupeve të ndryshëm hidhnin idëra të tilla si p.sh. pushtimi sjell zhvillimin e vëndit, gjë që sjell fuqizimin e klasës puntore, premisën për formimin e partisë komuniste. Kurse në jetën praktike përfitonin nga pushtimi I vëndit. P.sh. Qemal Stafa shkruan në gazetën Fashizmi dhe me bursë shteti shkon për studime universitare në Itali sëbashku me “të fëjuarën” Drita Kosturi. Studimet në Itali I vazhdonin edhe Nako Spiro, Manush Myftiu, Arben Puto etj. sigurisht me paret e familjeve të tyre që ishin në gjëndje.Kështu ishin punët në Shqipëri deri më 28 Tëtor 1940, ditën që Italia sulmoi Greqinë. Pra për gati dy vjet, që përkon më një të tretën e gjithë kohës te pushtimit (fillimi I prillit 1939 kur hynë italianët dhe fundi I nëndorit 1944 kur iku gjermani) nuk ka pasur asnjë lëvizje kundër italianëve. Flasim gjithmonë për luftë kundër pushtuësit.
Sulmi Italian kundër Greqisë, dështimi I turpshëm I saj, hyrja e trupave greke në një pjesë të mirë të territorit shqiptar suallën ndërlikime të shumta në Shqipëri të natyrës ekonomike dhë politike. Pati shkatërrime e dëmtime ekonomike të mëdhaja si dhe rigjallërimin e politikës shoviniste greke me famëkeqen çështje të të ashtuquajturit “Vorio Epir”. Në Korçë u arrestuan e u internuan në Greqi më dhjetra njerëz, midis tyre edhe gra, shumica të besimit ortodoks. Qëndresa greke ndaj fuqive të Boshtit u vlerësua nga Londra e asaj kohë, mbetur e vetme para furrisë nazi-fashiste dhe mbeshteti pretendimet tokësore ndaj Shqipërisë. Shumë dokumenta të asaj kohe tregojnë qartë që sa herë Mbrëti Zog kërkontë të lejohej të formonte një qeveri shqiptare në emigracion si kombet e tjera të pushtuara, në Foreing Office vihej shënimi anash: “Të pyetet qeveria greke”. Ata asnjëherë nuk dhanë pëlqimin, sepse formimi I qeverisë shqiptare në emigrim do të ishte vazhdimi I legjimitetit të shtetit të pavarur shqiptar me kufijtë e njohur botërisht.Edhe mbas largimit të grekëve, qarqet atdhetare I shqetësontë me shumë se rigjallërimi shovinist grëk, qëndrimi britanik. Ata nuk mund të dinin atë që luhej në prapaskenë, por pyëtja “pse vëtëm ne pa qëvëri në emigracion” I mpinte e I detyronte të rrinin në pritje.
Ndërhyrja gjermane në ndihmë të aleates së saj solli pushtimin e Jugosllavisë e të Greqisë. E para u shpërbë dhe si rrjedhim Kosova (pa minierat e Mitrovices)e territoret e tjera shqiptare iu bashkuan Shqipërisë. U bë realitet ëndra shekullore e shqiptarëve për bashkim kombëtar, pavarësisht rrugës e mënyrës si u arrit. Historianët komunistë thonë së kjo ish pa vlerë se vetë Shqipëria ishte e pushtuar dhe nga ana tjetër lavdërojnë luftrat që bënë shqiptarët kundër vendimeve të Shën Stëfanit ndonëse ishim nën pushtimin turk. Përmëndin Kartën e Atlantikut që nuk njeh ndryshime kufijsh, kurse aty shkruhët se “Nuk do të dëshëronim ndryshime territoresh të bëra pa dëshirën e vullnetin e lirë të popullsive përkatëse”. Atdhetarët shkuan edhe më tej duke kërkuar parimin e vetvendosjes që ka qënë, është e do të mbetet parimi kryesor I të gjitha organizmave ndërkombëtare. Nuk mund të mos vemë në dukje që ata ”kolaboracionistët” e qeverisë së Tiranës çelën shkolla anembanë Kosovës ku u formuan ata që punuan, luftuan dhe arrijtën pavarësinë e Kosovës!!
Mbas sulmit gjerman kundër saj Rusia komuniste nëpërmjet Kominternit e rrjetit të tij ndërkombëtar filloi propagandën për ta paraqitur luftën deri dje kapitaliste, si çlirimtare. E stërholloi mashtrimin edhe më tej duke deklaruar shpërndarjen e Kominternit. Me këtë platformë të sofistikuar propagandistike, pra lufta për çlirim të popujve, filloi të paraqitej lëvizja komuniste sidomos në Europë.Ndërsa në Shqipëri disa individë gjoja të frymëzuar nga idetë komuniste, vazhdonin të vegjetonin të ndarë në disa grupe e duke akuzuar njëri-tjetrin. Këtë situatë e shfrytëzoi partia komuniste jugosllave, parti me përvojë shumë vjeçare, duke dërguar emisarët e saj, gjoja të ftuar nga shqiptarët. Shumë e errët është historia e formimit të partisë komuniste shqiptare. Paskal Milo thotë se ka gjetur dokumenta të reja. Ai shkruan se mamitë qenë jugosllavët, kurse fëmija qe shqiptar. Unë mendoj se balta qe shqiptare, kurse qypin e bënë duart e shkathta të ustallarëve sërbo-malazes.Ajo parti me mistere filloi e ashtu vazhdoi. Edhe nga viti 44 deri në 48, ndonëse ishte në pushtet, qëndronte e fshehtë, në ilëgalitet.Dhe gjatë gjithë diktaturës së proletariatit nuk pati kurrë një tabelë identifikimi në godinën ku ishtë selia e saj.
Viti 1941 u mbyll me futjen në luftë të Japonisë militariste në krah të Boshtit dhë gjigandit amerikan në krah të Britanisë. Në Shqipëri veç atentatit të Vasil Laçit, u bënë gadi tre vjet pa ndonjë veprim luftarak kundër Italisë. E kemi fjalën gjithmonë për luftë kundër pushtuësit.
Gjatë vitit 1942 ushtritë e trekëndëshit Romë-Bërlin-Tokio vazhdonin të zotëronin gjëndjen si në Europë, ashtu edhe në zonën e Pacifikut. Megjithatë kish filluar të ndjehej një lloj lodhjeje, shterim forcash. Dhe nga fundi I vitit, me betejën në El-Alamein dhe më pas në Stalingrad filloi kthesa e madhe që Luftën e Dytë Botërore do ta fitonin padyshim aleatët anglo-sovjeto-amerikanë.
Kjo situatë botërore sigurisht që filloi të pasqyrohej edhe në Shqipëri. Përvoja shumë e pasur e komunizmit ndërkombëtar po ndjehej edhe në vëndin tonë.Partia komuniste e sapo formuar,sipas udhëzimeve të ardhura nga jashtë nëpërmjet emisarëve jugosllavë, me parulla për një luftë nacional çlirimtare, filloi të ngjitë tek të rinjtë që ishin synimi kryesor I saj. Nga përvoja dihej se masa e të rinjve përpunohej më shpejt, indoktrinohej më lehtë me ndjenjën e fanatizmit e të urrejtjes për kundërshtarin. Me një disiplinë të hekurt në zbatimin e urdhrave të ardhur nga kupola lart që gjithmonë ishte e mbështjellë me mister, me frikën e ndëshkimit për mos zbatim e tij shumë shpejt ky I ri shndrohej në një terrorist gjakatar. Kështu që gjatë asaj kohe u bënë disa aksione kundër forcave italiane që u propaganduan me të madhë si luftë guerriljesh. Përballë kësaj veprimtarie të organizuar mirë, krahu nacionalist vazhdoi të punonte me mënyrën e vjetër që më parë kish dhënë rezultate të mira, pra më njohje përsonale me individë me influencë në zonat e tyre, pa një organizim efikas të përqëndruar në qendër, pa asnjë lloj disipline. Për më tepër duke përçmuar të rinjtë si “kalamanë”, si “çuna të çoroditur” e të tjera si këto. Dhe kur u kujtuan për gabimin që kishin bërë, ishte vonë. Dhe gjatë luftës civile, ata vazhdonin t’I mbronin të rinjtë me parimin “se ne nuk mund të vrasim bijtë e shokëvë tanë”, kursë ata djem të shndruar në krminelë terroristë ua prenë kokat shokëve të baballarëve të tyre. Duke shfaqur në këtë rast edhe ndjënjën e ndyrë e çnjerëzore të mosmirënjohjes ndaj atyre që vetëm pak kohë më parë I kishin mbrojtur.
Sipas të vërtetës historike, veprimtarinë kryesore partia e sapo formuar e filloi më terrorin kriminal duke vrarë anëtarët e saj në atë që quhej “spastrimi”. Të bije në sy fakti që emisarët jugosllavë, zotërit e vërtetë të partisë, në fillim shprehen për Enver Hoxhën si I ngathët, dembel, I paqëndruëshëm, me përbuzje e quajnë lopë, por pastaj kur ai aktivizohet në fushatën e “spastrimit” kundër shokëvet të vet, fillojnë e lavdërojnë dukë parë tek ai njeriun e duhur për t’u shndruar në vegël të bindur të tyre.
Për atë që propaganda komuniste e ka cilësuar si “likuidimi I fraksionit të Sadik Premtes” , prisja që historiani Milo edhe si me origjinë nga ajo zonë, ta shtjellontë hollësisht si aktin fillestar të terrorizmit komunist. Por jo. Vetëm me dy fjalë si “Anastas Lulua u vra në luftë” dhë “pasi iu vranë shokët Sadiku kaloi në ilegalitet të thëllë”. Po si more Paskal nuk thua se Lulon e vranë më plumb prapa kokës shokët e vet? Si nuk thua që krimineli I shndruar në partizan Idriz Seiti, I udhëzuar nga terroristi gjakatar Mehmet Shehu me përvojë të madhe nga lufta civile në Spanjë në likuidimin e shokëve të idealit, vret komisarin e Çetës Plakë Xhemil Çakërrin dhe plagos komandantin e çetës Neki Ymerin? Si nuk thua që ata “trima atdhetarë” që kishin dalë gjoja për të luftuar pushtuësin, pushkën e parë nuk e shkrehën kundër tij, as kundër “kolaboracionistëve”, por kundër shokëve të idealit? Ti duhet të flisjë për atë gjakderdhje që sipas atyre që janë thënë ka kushtuar jetën e afër një qind të rinjve dhe që është akti I parë I terrorit që do të vazhdonte gjysmë shekulli. Pra kish të drejtë Zonja Donika Omari (nënkuptohet Luani) kur në një shkrim të sajin thoshte se nuk mund të ndodhte që një lëvizje në fillim e mirë të shndrohej më von në të keqe, se e keqja brenda saj ka qënë që në fillim. Dhe sigurisht nipi e njihte mirë dajën e vet!
Synimi I komunizmit botëror për të marë pushtetin me çdo kusht e mjet në çdo vënd sigurisht nuk mund të realizohej vetëm me ca të rinj qofshin edhe fanatikë të vendosur. Ashtu si para lufte me të ashtuquajturit “fronte popullore”, në kushtet e luftës, u ideua e u përpunua skema djallëzore e “lëvizjeve nacionalçlirimtare” ku do të përfshiheshin individë pa dallim feje, krahine dhe ideje, bilem edhe me bindje antikomuniste. Dhe këto lëvizje, në prapaskenë, do të drejtohëshin nga komunistët. Kështu që edhe në Shqipëri, nën drejtimin e emisarëve jugosllavë, filloi aktiviteti për të arritur tek ajo që do të quhej Konferenca e Pezës. Kristo Frashëri gënjen kur thotë që partia komuniste hoqi dorë vullnetarisht nga programi I saj politiko-ideologjik. Ai e din mirë se ai vëprim ishte mashtrim. Vendimi që çetat partizane do të përdornin yllin e kuq në flamur e në kapelë përcaktoi që luftimet që do të bënin kishin karakter ideologjik e jo luftë kundër pushtuësit. Dhe më kryesorja vetëm partia komuniste në atë lëvizje do të ishte formacion I organizuar e do të përfaqësohej me delegatë, kurse kushdo tjetër do të pranohej vetëm si individ. Në synimet e në rrjedhimet që pati ajo mbledhje ishte një dështim që pasqyrohet qartë në kritikat e autokritikat e organizatorëve. Kështu po mbyllej edhe viti I katërt pa luftë kundër pushtuësit. Dhe vetvetiu lind pyetja: kur ka ndodhur ajo luftë që shkëlqen me bëmat e saja, ajo epope madhështore e popullit shqiptar? Vetëm në shtatë muaj të 43-shit kur Italia fashiste ishte në grahmat e fundit nga goditjet e forcave anglo-amerikane? A u rrëzua Duçja e bashkë me të edhe fashizmi më 25 Korrik? Po le të vazhdojmë.(VIJON)
XHAFER DEVA,NJË JETË LUFTË PËR NJË SHQIPËRI ETNIKE TË LIRË DHE DEMOKRATIKE
Nga SEJDI PEKA/
Është shpallur dita e 26 Janarit,si dita përkujtimore e viktimave të holokaustit në mbarë botën.Për neve shqiptarët kjo përkujtimore ka një rëndësi dyfish të veçantë.E para se ne jemi ndër ata popuj që në vendin tonë nuk është vrarë asnjë njeri me kombësi hebreje nga fashistët gjerman dhe për këtë kemi përse të jemi krenarë.Kemi humbur shumë kohë që të themi të vertetën historike se mbrojtja e hebrenjve i takon në rradhë të parë kontributit të Xhafer Devës,ish Ministër i Brendëshëm në qeveritë e Rexhep Mitrovicës dhe Mehdi Frashërit.Dhe e dyta me këtë rast neve përkojtojmë holokaustin e diktaturës komuniste që për 50 vjet ushtroj kundër popullit tonë;për marrjen e pushtetit deri në vitin1944 dhe për mbajtjen e pushtetit pas këtij viti deri në rënjën e komunizmit.Sa të marrë duken me këtë rast“historianë”të tillë që janë produkt i katedrës së shkollës famkeqe të Partisë Komuniste si Paskal Milo,Pëllumb Xhufi a ndonjë tjetër,që bëjnë përpjekje të shtrembërojnë historinë tonë kombëtare.Duke përkujtuar 70 vjetorin e të ashtuquajturës “masakër e 4 Shkurtit”,përsëri lukunia e propogandës bolshevike u vërsul ashpërsisht dhe Ilir Meta më idiotësinë e një njeriu të sëmurë nga edetë komuniste hodhi idenë më agresive antikombëtare:të heqë emërin e një rruge në Tiranë që mban emërin e më të madhit të mbëdhenjëve të historisë tonë kombëtare, Ibrahim Rugovës dhe të zëvëndësojë atë me “dëshmorët e 4 Shkurtit”.Një paturpësi e tillë dhe përdhosje e këtijë kollosi të Kosovës martire duhet demaskuar.Por a ka patur një masakër të 4 Shkurtit apo një maskaradë të propogandës komuniste të asaj kohe,historia dhe faktet historike duhet të flasin në dritën e të vertetës.
Historia jonë,e një populli të vogël por “mjaft fatkeq” siç shkruan Abdyl Frashëri,është një histori e shkruar me gjak dhe me vuajtje,prandaj edhe meriton të shkruhet ashtu siç është.Para do kohësh, kur ish Kryeministri Berisha hodhi idenë se “historia e popullit tonë duhet të rishkruhet”,nga të gjitha anët në median e shkruar dhe të folur,një gjurulldi e madhe u bë,duke e kundërshtuar këtë ide me një ide tjetër që vinte nga katedrat e historisë së marksizëm-leninizmit se “historinë e kan shkruar fitimtarët”,me institutin e studimeve marksiste.Edhe argumentet historike të historianve Beqir Meta e Muharrem Dezhgiu,u sulmuan egërsisht dhe paturpësisht nga mediat e majta që dominojnë mjetet e informimit në Shqipëri.Por në asnjë mënyrë neve ish të përndjekurit politik nuk mundet të pranojmë që historinë tonë kombëtare t’a shkruajnë sipas idesë së tyre të marrë dhe meskine historianët e sëmurë me ideologji komuniste.Është e vertetë se populli shqiptar i strehoj dhe i mbrojti ata,ashtu siç duhet të pranojmë të vertetën historike se hebrejt i mbrojtën edhe qeveritë e ashtuquajtura “kuislinge”sipas historiografisë komuniste,në rastin konkret qeveria e Rexhep Mitrovicës dhe Mehdi Frashërit.Ishte një marveshje e nënshkruar nga qeveria shqiptare e asaj kohe me përfaqsuesin e qeverisë gjermane për Europën juglindore Fojerbah, “se ushtria gjermane ishte kalimtare nëpër Shqipëri dhe nuk kishte asnjë të drejtë të ndërhynte në punët e brendëshme të shtetit shqiptarë”.Në zyrat dhe institucionet nuk kishte flamurë gjerman.Nuk kishte në Shqipëri të formuar Parti Naizste.Në këtë kohë ministër i brendshëm ka qenë po sipas historiografisë komuniste “kuislingu”Xhafer Deva. Deva,ishte negociatori më kryesorë i marveshjës që Shqipëria kishte një “status specifik”në krahasim me vëndet e tjera të Europës që ishin të pushtuar nga fashizmi.Në vitin 1949,menjëher me formimin e Aleancës së Atlantikut të veriut NATO, “kuislingu”sipas komunistve,do të ishte një bashkpuntor i ngushtë i kësaj aleance.Deva me përkushtim dhe vendosmëri, si njeri i traditës dhe besës së vendit që e kishte lindur,i mbrojti hebrejt me nderë dhe dinjitet nga çfarosja e gjermanve.Me këtë rast ky fakt i rëndësishëm nuk mundi asnjëherë me u përmendë si e vertetë historike.Kundër Xhafer Devës dhe të gjith nacionalizmit shqiptar në përgjthsi, është hedhur kaq shum baltë nga komunistët, sa që është mjaft e vështirë të përgatitet opinjoni për të mësuar të vertetën e historisë tonë kombëtare sidomos në periudhën gjysmë shekullore të regjimit komunist.Me emrin e Xhafer Devës është e lidhur e ashtuquajtura masakra e 4 Shkurtit 1944,që po sipas historiografisë komuniste “ishte një vepër mizore e Xhafer Devës”,si nata e Shën Bartomeleut.Po a është e vertetë masakra e 4 Shkurtit në Tiranë ashtu siç e kan shkruar komunistët?Kjo mbetet për t’u parë nga historianët në të arthmen dhe gjithsejcilit i duhet dhënë “haku”që i takon me faktet që duhen shikuar në dritën e diellit,pa emocione të natyrës komuniste.Por sipas fakteve historike rezulton se komunistët në luftë për marrjen e pushtetit dhe për të përligjur vrasjet dhe masakrat e tyre anë e kënd Shqipërisë, gënjeshtrën dhe propogandën i kishin parësore.
Në faqen e internetit është i publikuar një shkrim i autorit Erion Habilaj sipas rrëfimeve të historianit Kadri Dingu, një dëshmitarë “okularë” i kësaj ngjarje,botuar në gazetën “Tirana observer”,në pervjetorin e kësaj masakre.Që në fillim të rrëfimit,megjithse historiani ka qenë pedagog i katedres së historisë P.K.Sh. dhe sekretar i komitetit partisë punës në Lushnjë,bëhet fare i pa besueshëm. “Atë natë dimri të ashpër”,e fillon rrëfimin e tijë Dingu,kur dihet se në Tiranë nuk mundet të ketë dimër të ashpër kur trëndafilet çelin gonxhe edhe në dimër; “duke tërhequr zvarrë nëpër rrugica e kanale u pushkatuan barbarisht 84 njerëz,u arrestuan dhe u internuan 500 të tjerë”.(Po aty,E.Habilaj sipas rrefimit të K.Dingut.)Po se kush ishin këta njerëz që u internuan dhe ku u internuan asgjë nuk është vertetuar. Dhe duke cituar tregimin e një nënë që ja kishin pushkatuar djalin atë natë të 4 Shkurtit 1944,autori shkruan se “Lidheni qenin bertisnin Qazim Mulleti dhe Osman Kazazi”.Është përsëri fare e pa besueshme që prefekti i Tiranës ne atë kohë të shkonte shtëpi në shtëpi dhe rrugë në rrugë duke pushkatuar dhe tërhequr zvarrë njerëz.Por historiani Dingu nga 84 njerëz që sipas tijë u pushkatuan atë natë,megjithse ka patur më shum se një gjysmë shekulli kohë në dispozicion,nuk ka mundur të grumbullojë më tepër se 30 emra edhe këta ka shum mundësi të jenë vrarë në rrethana të tjera dhe jo me 4 Shkurt si pretendon propoganda komuniste.
Nga ana tjetër një tjetër autor në gjurmët e së vertetës së masakrës së 4 Shkurtit,Astrit Jegeni,na jep në dosierin e dt.04.02.2002 në “Forumi shqiptar”disa fakte që hedhin dritë mbi të vertetën.Duke cituar gazetën “Bashkimi”të dt.03.02.1945,që në atë kohë ishte organi më i besueshëm i komunistëve shqiptar, ishte shkruar një njoftim se “ftohen familjet,far e fis,ose shokët dhe çdo qytetar,që di emrat e martirve të 4 Shkurtit 1944,të njoftojë brenda ditës së sotme pranë këshillit N.çl. të qytetit të Tiranës”.Siç shihet edhe një vit nga koha e kësaj ngjarje,komunistët megjithse ishin ustallarë në fushën e propogandës,nuk kishin mundur të plotsonin emrat se kush ishte vrarë në “natën e Shën Bartolemeut”.Po sipas këtij autori përsëri gazeta Bashkimi,në dekleratën e Komitetit Qendror të P.K.Sh.me rastin e 4 Shkurtit,jepen vetem emrat e katër personave të vrarë.Dhe ky është versioni më i besueshëm se natën e 4 Shkurtit mundet të jenë vrarë vetëm 4 njerëz me urdhër të Xhelal Stavelecës,ish komisarë i Brigadës parë partizane dhe më vonë i dënuar në vitin 1947 në Romë për krime lufte në Shqipëri nga gjykatat italiane.Me dt.9.Shkurt po kjo gazetë shkruan se Ali Visha po në këtë datë të një viti më parë “kishte vdekur nga torturat e xhelatve të popullit”.Ndërkohë historiani K.Dingu,dr.i shkencave historike, në listën që paraqet me të vrarët e 4 Shkurtit 1944 është edhe Ali Visha.Është fare e pa kuptim që i njejti person të jetë vrarë me 4 por edhe me 9 Shkurt.Duke e parë në këtë këndvështrim dhe shum fakte të tjera,në të njejtën kohë duke ndjerë mjaft keqardhje në se me të vertetë ka patur të vrarë,një gjë është shum e vertetë;se 4 Shkurti ishte sajesë e propogandës komuniste për të diskredituar Xhafer Deven dhe në të njejtën kohë për të justifikuar vrasjet e masakrat e tyre kundër popullit në të katër anët e vendit.
Po kush është Xhafer Deva për të cilin shqiptarët jan të informuar vetëm me propagandën komuniste,si njeri kuisling në shërbim të fashizmit,injorant,katil dhe trathëtar i interesave kombëtare.Dhe për këtë njeri që për një kohë ka bërë emër në historinë tonë kombëtare,e verteta mbulohet me natë në mënyrë të qëllimshme.Unë personalisht nuk e kam njohur Xhafer Deven.Por kam patur fatin të njoh dhe të bisedoj gjatë me dr.prof.Rexhep Krasniqin në vitin 1995 në Amerikë,ish n/kryetar i asamblesë kushtetuese të Shqipërisë në vitin1943,n/kryetar i Lidhjes së dytë të Prizrenit në vitet1943-44,ministër i arsimit në qeverinë e Mehdi Frashërit, dhe Kryetar i Komitetit Shqipëria e lirë në Neë-York nga viti 1956-1992.Edhe këtë fakt duhet të njohin shqiptarët, se Komiteti Shqipëria e lirë ka patur atributet e një qeverie previzore në mërgim,me përkrahjen morale dhe materiale të qeverisë amerikane.Qindra mijra shqiptarë të ndjekur nga regjimi komunist dhe që strehoheshin në kampe,si në Itali,Jugosllavi,Francë,Austri etj.,me ndërhyrjen personale të Krasniqit pranë qeverisë amerikane erdhën në Amerikë.Komiteti Shqipëria e lirë,me këtë përkrahje ka punuar pa u lodhur në fushën diplomatike,politike dhe ushtarake për përmbysjen e regjimit komunist dhe vendosjen e demokracisë ne Shqipëri.Dhe në këtë përpjekje një vënd të rëndësishëm zen Xhafer Deva.Tani,kollosi i patriotizmit dhe nacionalizmit shqiptar,Rexhep Krasniqi nuk jeton më,por unë i jam shum mirnjohës z.Idriz Lamaj,për një kohë të gjatë gazetarë dhe spiker i “Zërit të Amerikës”në gjuhën shqipe dhe z.Hysen Biberaj një luftëtarë i papërkulur për një Shqipëri etnike demokratike,që më mundësuan të njohë këtë personalitet,këtë shkencëtarë të letrave shqipe.Gjatë një muaj të qendrimit në New-york,nuk kishte pothuaj asnjë ditë që nuk bisedoja me Krasniqin.Nuk është për t’u çuditur kur ish Kryeministri Berisha ju drejtua kohë më parë deputetve të Prlamentit shqiptar duke i pyetur: “e njihni ju kush është Rexhep Krasniqi”dhe heshtja në sallë.Përsëri përgjigjet pyetjes së tij Kryeministri “e shikon se nuk e njihni”.Rexhep Krasniqi ka qenë bashkpuntori më i ngushtë i Xhafer Devës gjatë luftës së dytë botërore dhe më vonë në kuadrin e “Komitetit Shqipëria e lirë” dhe përgatitjën e ushtarve të lirisë në “Kompaninë 4000” nw Mynyh TW Gjermanisw Pwrwndimore,për rrëzimin e regjimit komunist të Enver Hoxhës .Deva ka qenë Kryetar i Lidhjes së dytë të Prizërenit në vitin 1943 dhe Krasniqi N/Kryetar i kësaj lidhje, që organizoj popullin e Kosovës në luftën e armatosur për jetë a për vdekje kundër instalimit të regjimit kriminal bolshevik serb në Kosovë.Më vonë bashkpunimi i tyre do të vazhdonte në emigracion në kuadrin e Komitetit Shqipëria e lirë në Amerikë.Arkivi i këtij Komiteti,veprimtaria e të cilit përfshinë një kohë më se 35 vjeçare,hedh dritë edhe në veprimtarinë e Xhafer Devës.Rexhep Krasniqi në shkrimet dhe kujtimet e tijë tregon se Deva ka mohuar gjithnjë në mënyrë kategorike për ndonjë masakër që mundet të jetë bërë me urdhërin e tijë për sa kohë ai ka qenë Ministër i Brendëshëm në qeverinë e Rexhep Mitrovicës. Xhafer Deva ka lindur në Mitrovicë në vitin 1904,nga një familje gjakovare qytetare që kishte zbritur në Gjakovë me origjinë nga Deva e krahinës së Hasit.Një njeri i shkolluar në Stamboll,me profesion inxhinjer,ishte një poligliot në njohjen e shum gjuhve si anglisht,gjermanisht,turqisht,frëngjisht dhe italisht.Në librin “Isa Boletini”,autori Skender Luarasi,duke bërë fjalë për kreshnikun e Kosovës shkruan se “vetëm për atë natë që me trimat e Kosovës e ndali ushtrinë e Xhavit Pashës në kodrat e Levanit për të mos hyrë në Vlorë,duke mbrojtur flamurin dhe shpalljen e pavarsisë,asnjë vepër tjetër mos të kishte bërë,Isa Boletini është Hero i Popullit”.Në këtë kuptim.gjith jetën e tijë,Xhafer Deva e ka shkrirë në luftë dhe përpjekje të jashtzakonshme për çlirimin e Kosovës nga pushtimi serb dhe bashkimi me Shqipërinë i të gjitha trojeve të mbetura jasht shtetit amë.Në fushën diplomatike dhe ushtarake,edhe në emigracion me përkrahjen e qeverisë amerikane,përpjekjet e tijë nuk kan pushuar asnjëher për rrëzimin e regjimit komunist dhe vendosjen e demokracisë në Shqipëri dhe në Kosovë.Me 09.Prillë.1950,Xhafer Deva i shkruan Rexhep Krasniqit i cili në atë kohë ndodhej në Australi: “Shperthimi i një lufte në Ballkan dhe ma gjanë nuk duhet të na gjejë të pa përgatitun.Na nuk mund të bajmë mrekulli,por me një bataljon,të cilin mund ta krijoj dhe udhëheqi,do të zbarkojmë në Tropojë dhe nga aty mund të thejmë një pikë sa me hy në Rrafsh të Dukagjinit dhe për të ngritur në këmbë mbarë Kosovën e trojet tona etnike”(Idriz Lamaj,Angazhimi i Xhafer Devës për përfshirjen e Kosovës në planin ushtarak të Ëashingtonit fq.2).Dhe po aty,Lamaj shkruan se, “ me 26 Qeshor 1950,pak para mesnate filloj hedhja e parashutistëve të Xhafer Devës në Shqipëri.Ata ishin të gjith kosovarë dhe të veshur me uniformë ushtarake amerikane.Ata ishin përgatitur në një kamp ushtarak amerikan duke patur Devën ditë për ditë në fushën e stërvitjes”.-Në këtë kohë komunistët në Beograd dhe në Tiranë u alarmuan si ata e njihnin mjaft mirë se kush ishte Deva.Gazeta “Zëri i Popullit”në Tiranë dhe si motra e sajë në Beograd “Veçjerrne Novosti”shkruanin artikuj të gjatë se “Xhafer Deva ishte në lëvizje”.Duke hequr një paralele me atë që ndodhi 49 vjet më vonë në Kosovë,kur U.Ç.K. shpërtheu kufirin pikërisht në Tropojë në drejtim të Koshares duke hyrë në rrafshin e Dukagjinit,tregon atë strategji dhe aftësi të Devës si prinjës ushtarak shum i zoti.Qeveria e Rexhep Mitrovicës,në të cilen ministër i brendëshëm ishte Deva,akuzohet nga historiografia komuniste si qeveri kuislinge.Duhet shkuar më tej strategjisë së kësaj qeverie e cila kishte për qëllim të çfrytzonte konjukturat politike të kohës për bashkimin e të gjitha trojeve shqiptare në një shtet të vetëm. “ Asnjëher në këtë kohë në Shqipni nuk ka ekzistu një parti naziste,as nuk ka patur formacione të organizuara të rinisë shqiptare.Në asnjë godinë shtetërore ose qender publike,përveq flamurit kombëtar, nuk është ngritun flamur i huej”.(Rexhep Krasniqi, “Xhafer Deva,jeta dhe veprimtaria,fq.73”.)
Ago Agaj, “i quajturi krenaria e Vlorës”,bashkluftëtar i Devës në luftë për një Shqipëri etnike demokratike dhe kundër komunizmit, prefekt i Mitrovocës,ministër i ekonomisë në qeverinë e Rexhep Mitrovicës,në kujtimet e tijë në shkrimin “Si e njofta Xhafer Devën”shkruan se, “Shkruaj si njeri në moshë të kaluar por edhe si njeri para Zotit.Zoti dhe kombi nuk duhet të gënjehen.Xhafer Deva kishte këto vetijet e kosovarit dhe hidheshe në luftë pa i vënë gurë ballit si asnjë tjetër për të mbrojtur popullin e tijë.Ishte burri,shqiptari më i shkëlqyer i gjeneracionit të tijë”.(Po aty,fq.1 dhe 116).Është me të vertetë për të ardhur shum keq kur të gjith ata që gjith jetën e tyre luftuan për një Shqipëri etnike demokratike dhe kundër instalimit të murtajës komuniste në Kosovë dhe në Shqipëri të mos vlersohen por përkundrazi të injorohen.Kjo tregon se shoqëria jonë dhe politika në Shqipëri është tejet e infektuar nga reminishencat e regjimit komunist.Nga ky batak që kemi rënë sa më parë duhet të ngrihemi që të rendim në rrugën e vështirë të demokracisë dhe të bashkohemi me kombet e tjera të qytetëruara.Trathëtia kombëtare nuk ka qenë kurrë dhe asnjëher në anën e nacionalistëve.Nacionalistët ishin të vendosur në idenë e tyre, të një Shqipërie etnike demokratike të bashkuar me të gjitha trojet e sajë,të mbetura padrejtësisht jashtë shtetit amë nga konferenca e Londrës e vitit 1913. Shqipëria dhe çeshtja kombëtare u trathëtua nga Enver Hoxha dhe komunistët që shërbyen në veprën e tyre kriminale kundër popullit shqiptar. “Këtu provohet se qendrimi kundrejt Kosovës është trathëtia më e madhe e Enver Hoxhës që dërgoj shqiptarët me derdh gjakun për me u sigurue komunistëve jugosllav sundimin e Kosovës.”(Shih Tajar Zavalani,Historia e Shqipërisë,pjesa e dytë,fq.278/79,Londër 1966).Duhet hedhur poshtë me neveri ideja e historianve komunistë që ulurijnë nëpër TV e kapura nga Edi Rama se nacionalistët shqiptarë me Mitat Frashërin,Xhafer Devën,Abaz Kupin etj e kan humbur luftën.Eshtë një gënjeshtër monstruoze.Duke u larguar nga Shqipëria pas marrjës së pushtetit nga komunistët, Mitat Frashëri do të deklaronte:”ne po largohemi nga Shqipëria jo për të shpëtuar kokën por për të vazhduar luftën për përmbysjën e komunizmit dhe fitoren e demokracisë në Shqipëri”.Ata kishin humbur një betejë por nuk kishin humbur luftën.Dhe me të vertetë,pas shumë përpjekjesh,gjakut të derdhur për lirinë e Shqipërisë ,komunizmi u përmbys dhe ka fituar ideja e nacionalistëve dhe antikomunistëve shqiptarë,ideja e Mitat Frashërit për një Shqipëri të lirë,demokratike të bashkuar me Europën dhe kundër murtajës bolshevike.
Lidhja e dytë e Prizrenit e udhëhequr nga Deva dhe intelektualët të tjerë më të spikatur të Kosovës ,do të mbetet në kapitujt më të shkëlqyer të historisë tonë kombëtare.Në këtë kohë populli i kosovës që po luftonte për jetë a për vdekjë kundër brigadave serbo-malazeze,në mbrojtje të kufijve etnik,në vjeshtën e vitit 1944,u sulmuan pabesisht edhe nga brigadat partizane shqiptare të Enver Hoxhës.Forcat ushtarake të Lidhjes së dytë të Prizrenit tani më kishin mbetur ndërmjet Shillës dhe Karibdës.Edhe Shaban Polluzha me trimat e Drenicës legjendare kishin mbetur të rrethuar,nga brigadat serbo-malazeze të Titos dhe në anën tjetër nga brigadat partizane shqiptare të Enver Hoxhës.Egërsia komuniste nuk kishte të ndalur.Më tepër se 44 fshatra u bënë shkrumb e hi. “Numuri i të vrarve dhe i viktimave të pafajshme që u pushkatuan nga komunistët në Kosovë dhe vise të tjera në Maqedoni e Mal të Zi,arrinë në 47.000 deri në 50.000 shqiptar. Më se ¾ e burrave,ajka e trimave dhe patriotve të vertetë ranë në sheshin e luftës,”shkruan Tahir Zajmi,sekretari i komitetit qendror të Lidhjes së dytë të Prizrenit,në veprën e tijë “Lidhja e dytë e Prizrenit”Bruksel,1966.Drejtuesit e Lidhjes,ata që kishin mbetur gjallë,bashkluftëtarët e Xhafer Devës,oficerët dhe luftëtarët që kishin luftuar trimërisht në formacionet e kësaj lidhje, u dorzuan në brigadat partizane shqiptare “si shqiptari në besë të shqiptarit”, por që ata menjëher u dorzoheshin forcave jugosllave që i prisnin me thikë në dorë duke i ekzekutuar menjëher.Në listën e gjatë me qindra mijra dëshmorësh po shënojmë vetëm disa prej tyre:Musa Shehi,Kryetari i kuvendit të Lidhjes së dytë të Prizrenit,Prof.Kol Marxhini,nën kryetar i komitetit qendror të Lidhjes,Aqif Bluta n/kryetar i Lidhjes,djemt e Isa Boletinit,Asllan Boletini,Mujo Boletini,Pajazit Boletini;nipat e Isa Boletinit,Kapllan Boletini,Skënder Boletini,Bedri Peja,sekretari i Lidhjes;Uk Sadik Berisha dhe Shaban Berisha dy djemt e Sadik Ram Berishës,udhëheqsi i kryengritjes së rrafshit të Dukagjini,Skender Curri,Esat Berisha,Mulla Idriz Gilani etj. “Një vend nderi të posaçëm lypset dedikue batalionit “Hasan Prishtina të përbame prej të rijve në një moshë fare të njomë,që u shkri në tansi prej 300 vetësh në grykat e Podujevës në mbrojtje të një pike strategjike,kundër ushtrisë bullgare e udhëhequr prej komisarve komunist.Këtë betejë të përgjakshme poeti shqiptar e ka quejt “Termopilet e Kosovës”.Brigadat partizane shqiptare u dorzuan forcave komuniste jugosllave që po pushtonin Kosovën edhe shumicën e oficerve të Lidhjes si:kol.Fuat Dibra,komandant i forcave ushtarake të lidhjes dhe shtabin e tijë,kol.Asllan Vela,n/kol.Sidki Shkupi,kapiten Hajdar Planeja,kap.Rasim Dajçi,kap.Gjon Destanishta,major,N,Hoxha,kap.Mark Thani,toger Nush Dobruna,n/toger Qazim Gostivari,asp.Reshit Kaçaniku etj.Të gjith këta oficerë jan dorzue në komandën e brigadës partizane në Prizren,e cila menjëher i ka dorzue në autoritetet komuniste jugosllave që i kan ekzekutue pa vonesë.”(Kosova në vjetët 1941-1945 dhe Xhafer Deva.-R. Krasniqi,fq.67/68).Masakrat vazhduan edhe pas vendosjes së regjimit komunist serb në Kosovë.Në pranverën e vitit 1945,8000 luftëtarë të Lidhjes së dytë të Prizrenit dhe patriot të tjerë,lulja e djalërisë kosovare, u grumbulluan në Prizren dhe në internarin Kukës,Pukë,Shkodër,në marrveshje me qeverinë komuniste të Enver Hoxhës u dërguan në Tivar dhe u ekzekutuan.
Xhafer Deva dhe emri i tijë,nuk mundet më të mbulohen me natë dhe të mbeten peng i historianve të institutit të studimeve marksiste leninste.Personalisht unë ndjehem shumë krenarë se Babaj im Iljaz Peka ka qenë bashkluftëtari dhe miku më i ngushtë i Xhafer Devës si dy bij të trevës së Krahinës së Hasit,në “Lidhjën e dytë të Priërenit”në luftw pwr kundërshtimin e instalimit të regjimit komunist në Shqipëri dhe Kosovë por edhe më vonë në kuadrin e komitetit Shqipëria e lirë në Amerikë.-Xhafer Deva vinte nga Polo Alto e Kalifornisë ku banonte, për t’u takuar në New-York me Iljaz Pekën që e kishte mikun e tijë më të mirë-tregonte Rexhep Krasniqi. Emigracioni politik antikomunist në Europë dhe Amerikë,kan bërë përpjekjet e duhura pranë qeverisë së Kosovës,dhe së shpejti eshtrat e Xhafer Devës,nga Amerika,do të pushojnë në Mitrovicën e tijë legjendë të Isa Boletinit,në tokën shqiptare,për të cilën gjith jetën luftoj me nderë e dinjitet.
Berisha: Rama na shpalli luftë në Kuvend
Nuk kishin kaluar vetëm pak minuta pasi Rama kishte nisur fjalën e tij, ish-kryeministri Sali Berisha është ngritur nga karrigia e deputetit, ndjekur edhe nga deputetët e tjerë të opozitës kanë bojkotuar Kryeministrin e ri. Në një prononcim për mediat Berisha theksoi se nuk mund të qëndronte në Kuvend pasi mazhoranca i shpalli luftë opozitës.
“Në dëgjojë një retorikë të ulët. Me sharje dhe fyerje ndaj pozitës mendon se do të mundë të kapërcejë premtime alla Papandreu me të cilat mashtroi dhe mori votën e shqiptarëve. Vetëm me mashtrime publike për shërbim shëndetësor falas, për dëmshpërblim brenda dy viteve të të përndjekurve, për legalizime falas, për ulje të taksave për 95% të shqiptarëve. Në këto rrethana. Nuk kishte hapësirë për të ndjekur ligjeratën paranojave, banale të një piktori dështak që sot flet në emër të qeverisë. I rikujtoj zotërisë se sot janë dy data. 11 shtatori që nderon gjithë njerëzimi viktimat e Nju Jorkut, por dhe 11 shtatori i Pinocetit. Moralisht shprehu nderim për të parim, por në shpirt kishte të dytin. Ne erdhëm këtu, por Rama na shpalli luftë. Ajo që mazhoranca bëri ishte e paparë, nuk ndodh dhe në Korenë e Veriut që diskutimi të behet pa e marrë materialin dhe pa i dhënë qoftë një ditë të vetme. Nëse vijohet ne këtë mënyrë dëshmohet se etërit janë aty. E dëgjuat krahasimin me vitin ‘92, kjo është hakmarrje. Por në këtë rrugë do i ketë ditët e shkurtra. Demokratët nuk mposhtën, pasi demokratët janë të pathyeshëm”, u shpreh ai.
Vetëm Dashamir Shehi i LZHK dhe Gjovalin Kadeli, ish-deputet i PS, kanë ndjekur deri në fund fjalën e Ramës.
Ndërkohë Kryeministri nuk ka vonuar dhe e ka komnetuar këtë situatë edhe në rrjetin social facebook, ku theksoi se programi i Kryeministrit Edi Rama ishte fund e krye sharje, urrejtje dhe poshtërime ndaj opozitës dhe popullit opozitar.
“Demokrate dhe demokratë, shqiptare dhe shqiptarë, këta janë neobllokmenët, të mbushur me urrejtje dhe vetëm urrejtje të etërve të tyre. Ne jemi këtu të gatshëm për çdo qëndresë, çdo sakrificë! Të gjithë jemi dhe do të jemi në këmbë! Të dashur miq, sharje, urrejtje dhe poshtërime ndaj opozitës dhe popullit opozitar, ky ështe programi i Edvin Kristaq Ramës dhe neobllokmenëve në pushtet. Ne jemi dhe do të jemi për çdo qëndresë, për çdo sakrifice, për të mbrojtur vlerat e lirisë nga bijtë e etërve mizorë!” shkruan Berisha në fb.
Ndërkohë që po mbrëmjen e sotme PD ka mbledhur në një mbledhje urgjente grupin e saj parlamentar si dhe aleatët opozitarë, nga ku pritet të ketë një qëndrim të qartë lidhur me mënyrën sesi do të proçedojë opozita, ndërsa programi i qeverisë së re pritet të diskutohet në parlament të shtunën në orën 10:00.