MIT’HAT FRASHËRI/

 Nga kreu i Dangëllis dalloj me mall/

Pullazë e Frashërllinjve  dhe teqenë/

Samin’ prej bronxi, Abdylë e Naim benë,/

Po, ti, Mit’hat, pse nuk je, aty, vallë?/

 Ti, Lumo, u prive  burrave të rrallë,/

Në Manastir, e bëre alfabenë;/

N’Europë, Ti, e mbrojte mëmëdhenë,/

Të gjuhës shqipe shpuzë, mbajte gjallë./

 

Ti, n’Vlor’ me Ismail  ngrite  flamurë;/

Makutve fqinjë, maskën, ua çore/

Dhe çamët  muhaxhir  në  mbrojtje i more./

 

I Ajkës  Kombit, prijs, o Lumo, o burrë,

Që nga  të kuqtë u shave, t’hodhën gurë,

Ti, ngel  profet. Medet, s’ke  një shtatore!

 

 

          SAFET BUTKA

 

N’Atdhe u ktheve o Safet  shkollari

Me dituri  europe i pajisur.

I mbolle dije  n’mendje çdo  shqiptari

E afsh për komb  çdo shpirti të molisur.

 

Kur hasmi u dynd,  revoltë u çove  i pari

Në burgje larg u pate degëdisur

Në krye  çetash, Safet  kumandari

Me armë n’dorë, qylaf  shkab- qëndisur,

 

I re pushtuesit, egër,  më çdo  ças,

Po skota  ku  Dushani  prijës qe

Të ra  me pushkë, o Safet, nga pas.

 

Ti, kur tradhtinë e të kuqve pe,

Një çast me ankth e brengë e plot  maras

The: – Jo vllavrasje! – e vetes tënde i re.

 

 

           ABAZ KUPI

 

Kur besa e lidh’ në Mukje, u shkel nga djaj,

Kjo tradhëti nga Bazi u dënua;

Të kuqtë Atdhen’ përçanë, e  krodhën në vaj,

Abazin  shanë e  vetë u fryn’ pallua.

 

Medet,  Kosova shkjaut iu dorëzua

Po kuqot festë  bënë  e berihaj.

Që n’Durrës, luftoi Bazi, u harrua.

Përmendej lufta, jo  kush i priu asaj.

 

Po trimat që ranë, atje, për lirinë,

Jetim, në varre, ngelën si mjeranë …

Ata me gjeneralin  kan’ lavdinë,

 

Siç ka  ky me ata që pas, i vanë.

Abazi më shtat’ prill nderoi  Shqiprinë.

Heronjve  u priu, plumb derdhi mbi dushmanë.

 

            LEF NOSI

 

Tek shoh, tani, shtatoren tënde ngritur

Përlotur them-Mirse na vjen, Lef  Nosi!

Po sikur po më dukesh i mërzitur!

Zemruar je me ne? Pash Zotin, mos!

 

Se ne, gjitmon, kush je e kemi ditur

Po ishim aq në hall e në kaos,

Sa gjallë gjer më sot qysh kemi mbritur;

T’i n’Vlorë flamurë e ngrite e bëre çmos

 

I mbrojte t’shenjtat firma:amanenë:

Le libra, arshiva, le filatelinë;

U rreke me Antonë e Mehdi benë

 

Ta nxirrje nga humnera Shqipërinë,

Po djajtë e kuq, o Lef, kokën ta prenë

E s’dijmë as kockat ku i ke, as hinë.

 

 

      NACIONALISTI I MERGUAR

 

Kur dimri  i pleqërisë … të mbërtheu,

E le  mërgatën  dhe si shpend  në erë

Drejt  çerdhes  fluturove  edhe njëherë …

Te vatra e lashtë të thërriste … dheu!

 

Sa  ja pe  malet, shpirti ngazëlleu;

Dikur  atje  për shkabën  me dy krerë

Luftove me Safetin  sy-sqifterë

Të sprapsje  atë yll që vendin  gjak e ngjeu.

 

Brengosur  Shqipërinë e vatrën gjete!

Po s’di pse flaka e vatrës të kujtoi

Kolonjën e qëmoçme e të sëmboi.

 

– Ah, Zot! – psher’tive e kokën e mbështete

   Te  shiltja, ne oxhaku e ashtu … mbete;

   At’çast një shkëndij’vatre… fluturoi.

 

 

 

 

        LUFTËTARI I LIRISË

           (Diversanti)

 

O, ti, ushtar i  lashtë që altar

Flamurin  pate e  faleshe  mbi të

Kur shum’kërthinj  gogsisnin në shullë!

Ti, që për komb u hodhe  shpesh në zjarr.

 

E predha “hëngre” si peshqesh qyqar,

Po lavde  kurrë s’lype  për këtë,

Si nuk  u tha,  o plak, për ty një gjë ?

Se për Atdheun’ kur dreqi … e pat marrë

 

Ti, pushkën  more e kaptove  kufinë.

Kaçak u fute  atje kur  ishte zi.

Në mal, në terr, në  borë e suferinë

 

U ndoqe  nga koshadhe e polici.

Mes plumbave e çave  shpesh  pusinë

Përzhitur flakësh, komit për Liri!

 

        KËNETA E VLOCISHTIT

 

Je thar’ nga  skllevër o kënetë e zezë

E shumë aty  u groposën gjallë!

Moçal  që katandise  në varrezë,

U mpikse  me gjak  robi  e me kokallë.

 

Ç’nur  paske, o Vloçisht, këtë  mëngjes

O fush’që pjell  panxhar, ndonëse  jo rrallë

Çukitin  kocka, plisave, ca  shpezë!

Po kur turistë vijnë, u thuhet  vallë

 

Që robër t’fjalës lirë at’moçalishte

Me thonj e thanë  uritur  e cullak;

Gjiht’baltë e duke hequr … osh  kërbishte

 

Llucë anash  hidhnin, zhytur  në batak;

Gjakosur nga shushunja e kallamishte,

Nga t’rojeve  goditje  me dajak! …

 

 

 

              PENËS

 

Kur  dielli u err n’agim të avenirit

Dhe jeta  varej mu në fije t’perit

Prej ftohmës, prej urisë, prej  zinxhirit;

Nën ankthin e kërbaçit  të kapterit

 

E të  hafijes  Judë  syvampirit;

Kur gjendesha  pa mbrojtje midis tmerrit

E mendja  ish  në pragun e delirit,

Veç pena më dha  forcë t’i bëj  ball ferrit.

 

S’më  la  në baltë! N’atë  burg  mizor,

Me penë e sfidova  tiraninë.

Midis betonit  akull në dhjetor

 

Sa mbyllte roja i kuq  me dryn  qelinë,

N’at varr të gjallësh, un’me laps në  dorë

I thurja komunizmit telendinë.