per – Dielli | The Sun

NJË HIMN NDERIMI PËR RAMIZ KELMENDIN

January 13, 2017 by dgreca

Me rastin e shkuarjes në amshim të profesorit, publicistit, veprimtarit dhe shkrimtarit Ramiz Kelmendi: Njeriut që u bë Shembëlltyrë e që tërë jetën mbeti një Urti e Lartë/Nga Xhemail Peci/Në letrat shqipe, sa herë flasim me të, ajo me zjarr të shenjtë flet me ne: Shqipëria. Dhe kur sa herë i duhet të flas dhe sa herë i duhet të shkruajë, ajo flet vetë tek letërsia. Kur kohët janë ziliqare e kur thurin lajka me lule, dhe danajtë sjellin dhurata e stolira, po s’folët ju e po s’shkruat ju, për mua kush do flasë? Thellë shpirtit na flet zemërmira: Ramiz, do nxjerrësh nga arkivat zërat e zemrës sime, dhe do hapësh edhe ca libra leximi. Do shkruash me majën e penës sate si anza vet, e do flasësh thellë nga frymëzimi, Do shkruash për zogjtë e mi, ashtu siç shkruan për fletët e Sibilave të Virgjilit. Unë do ta vë dorën në zemër, e ti do ta vësh zemrën në letër. O, do më shkruash prej shpirtit! Kam etje në sytë dhe në bebëzat kam mall, e zemra më mbytet në vaj prej mallëngjimit. Nëpër fletët e gazetave nisi rruga ime kur shkruan me gjak dritës së kandilit. Kam një mall në shpirt, dhe një brengë në zemër e kam si flaka e vetë Qiririt. Nga Kongresi i Berlinit më thau malli e s’më shkroi kush si ti Letra prej Ulqinit!

Orakulli i Dodonës u nis të ma sillte një lajm e një kartë të ma falte si një ogur. Tek vijat e kufirit, degët e Lisit Ilir shtrydhën gjakun, e lotët më rodhën si krua: zgur! Do shkruash me shkronjat e shpirtit tim, edhe për Bashkëluftëtarët e Skëndërbeut! Ramiz, u shua Lahuta, ra heshtja, graniti u thye, ndaj penën rroke, o burrë i dheut!Do flasësh hijshëm dhe me shije, e tok do të kesh edhe buzëqeshjen filozofike. Si Diogjeni: Lëshomani hisen e diellit, do ua thuash kur shfaqen zaret cinike. Do vishesh hijshëm si Lasgushi dhe do ecësh me gjithë takt, Pejës dhe Prishtinës. Do qeshësh lirshëm si Mitrushi, e fjalën si zambak në gjak, sikur lule mbirë në mes të stinës.

I kujt ishte ai zë, e nga vinte ai mall, ajo thirrje dhe ato klithma prej thellësive të zemrës?!…Mbi Penën e Artë ka rënë – bekuar e bardha e shamive të lokemadheve të Rugovës, përmbi penën e bardhë ka rënë zemërthirrja e breznive orëmira. Në magjinë e fjalëve, ka rënë bekimi i shenjtë i Lisit të Gjakut, ka rënë o nënë mbi të: Heshtja e Armëve!

Ka rënë e bardha e bukurive të Pejës, e tok me të gjakimi i Lasgushit për Drinin e Bardhë. Ka rënë, o mëmë, në zemër prej ditëve të burgut, shpresa se një ditë ka me zbardhë. Ka rënë shami e bardhë e Ajkunës e tok me të edhe Lumbardha e Anakreontit. Ka rënë Ujëvarë e Bardhë e Mirushës mbi penën e denjë, siç bie sipër fjalëve vetë bekimi i Zotit.

Do shkruash fejtone e do nxjerrësh pluhurit të harresës gjithë ato Letërkëmbime. Do nxjerrësh edhe Polemikat në Letrat Shqipe, e zemrën tok me penën ndër ligjërime: unë marrë nga zemra jote, ti merr nga zemra ime! Unë vie tek ti e ti vie tek unë, në urën e pesherëtimave rrethuar me gardh e hekura, populli s’duhet të bëjë gjumë!

Do ta falë dorën time të djathtë, se kam mall të më shkruash për Faik Konicën! E prapë ta falë dorën time të djathtë se e dua një mbishkrim edhe për Elena Gjikën. Kur i shkroi De Rada: Mirësisë engjëllore të zemrës suaj, e dua veç prej duarve tua! Ramiz, dy dashuritë si Perëndia t’i falë: Migjenin dhe Konicën në zemrën si krua.

Në shtegun e ballit si shtegun e malit, e dua ligjërimin e gjakut në fjalët e tua. Në thelpinjtë e zemrës i dua fjalët që si Drini i Bardhë, të rrjedhin aq fort për mua. Mes përmes Shqipërisë dua t’i bie, si Lasgushi e me të Fishtës atë gjuhë Perëndie, se me flatrët e fjalës sate sa lart e ngrite atë penë me rreze drite: e ngrite një Republikë të tërë Letërsie!

Zemërthirrjen e Petro Nini Luarasit, dua ta shkruajë prapë në ballë të kohës, kur tha se njëqind herë po të biem, sërish duhet të ngritemi. Shqiponjës kur flatrat i dhanë fatosat e kombit – Rozafa kur i mëkoi me qumështin e gjirit. Me penën tënde dua ta shkruajë se breznitë orëmira perënditë ilire i zgjojnë prej gjumit.

Ramiz, u nise për në Portën e Madhe të Letërsisë, kur i kishe vetëm 16 pranvera! Me firmën tënde Hija e Lirisë! Bardhësi Rugove mbolle në flatra fjalësh, se fryma jote e fundit sot e mot është: Fjala!. Sot kalove nga e njëjta Portë e u përcolle nga Republika e Lirisë! E Breznitë Orëmira të puthën ballin për tek përjetësia: Ramiz, thellë penës dhe zemrës sate, më e shenjta dashuri jam unë: Shqipëria!

Londër, 11 janar 2017

BASHKATEDHETARË, RUHUNI NGA KURTHET E ARMIQËVE TË KOMBIT SHQIPTAR!

May 12, 2015 by dgreca

Deklaratat e Kryeministrit Gruevski i hedhin benzinë zjarrit dhe nuk e zgjidhin problemin shqiptar./
DEKLARATË E FEDERATËS PANSHQIPTARE TË AMERIKËS” VATRA”/
Federata PanShqiptare e Amerikës shpreh shqetësimin e thellë për ngjarjet që ndodhën në Kumanovë të Republikës së Maqedonisë dhe qëndrimin e qeverisë Maqedonase. Nga kronikat,shkrimet dhe pamjet televizive nga Kumanova, tabloja është tragjike: Informohet për 22 të vrarë, dhjetra të plagosur dhe 40 të arrestuar. Shtëpi e biznese të rrënuara, njerëz të traumatizuar nga përdorimi i armëve që në orën 4 të mengjesit, brenda një lagjeje të populluar dendur me gati 20 mijë banorë, pothuajse qindpërqind shqiptarë. Operacion i shkallës lartë ushtarako-policore me përdorim masiv të helikopterëve, tankeve, autoblindave e mjetevetë tjera të rënda të luftës kundër të ashtu quajturit “grup i armatosur armiqësor”, përcjell imazhin e një shteti në krizë. Profesionalizmi i ushtrisë dhe policisë maqedonase ishte amatoresk në një lagje të banuar me civilë.
Vatra konstaton se pas gjithë kësaj tablloje ka terr informativ, mungesë transparence,mos spiegim të arsyeve reale të ngjarjeve, brutalitet qeveritar, përgjim të çdo kujt, megalomani tipike sllavo-maqedonase e deri ne cinizëm të theksuar. Skenari policor ngjason me rastin”Monstra” të Shkupit, ku u thanë shumë gjëra, por mungoi transparenca, as autopsi nuk iu bë kufomave!
Deklaratat e qeverisë nuk e zgjidhin problemin, heshtja e faktorit politik shqiptar, pozitës së Ahmetit apo dhe opozitës së Thaçit, i bënë ata përgjegjës para shqiptarëve të vrarë dhe të plagosur, si dhe për shtëpitë e e djegura e bizneset e humbura.
Vatra mendon se Partia qeverisëse e Ali Ahmetit është përgjegjëse për gjakun e derdhur shqiptar, për bashkëqeverisje servile me Gruevskin, ndërsa Opozita e Thaçit, duhet të bëjë kujdes nga skenarët e opozitës maqedonase të Zaevit,demonstrimet e së cilës çuditërisht i prinë konfliktit në Kumanovë!
Politikanë shqiptarë të Maqedonisë, kujdes:- Gjaku i shqiptarëve nuk duhet të derdhet kot! Ju e keni për detyrë t’u hapni sytë shqiptarëve, që të mos bien pre e skenarëve të shërbimeve sekrete ruso-sllave! Jeni përgjegjës për jetët e shqiptarëve!
Bashkatdhetarë: Ruajuni, kurtheve, ruajuni edhe penetrimit të terrorizmit! Ne jemi Komb paqedashës, që respektojmë ligjin, që kurrë nuk kemi sulmuar të tjerët, vetëm jemi mbrojtë! Ndërsa, Kryeministri maqedonas Gruevski, pergjegjësi kryesor i kësaj situate, duket se i ka hipur kalit etnik duke vërtitur në erë shpatën shtetërore për tu mbrojtur nga skandalet që jane publikuar për të dhe po u ngul thikën pas shpine shqiptarëve, duke i futur ata në kurthe e çarqe të përgatitura nga sherbimet e fshehta maqedonase,ruse e serbe. Kujt nuk i intereson stabiliteti në rajonet shqiptare të Ballkanit?
Sllavëve po, Shqiptarëve, JO!
Politikanët shqiptar të BDI-se me në krye Ali Ahmetin dhe ato të PDSH-se se Mendu Thaçit, janë kthyer në sejmenë të oborrit të Gruevskit apo skenarëve të Zaevit. Ndoshat dhe atyre ua kanë zënë gojën me korrupsionin dhe ndjehen të kompromentuar, pa guxuar të denoncojnë gjendjen e rëndë të shqiptarëve, mbi të cilët ushtrohet terror, pa kërkuar plotësimin e të drejtave elementare njerëzore.Marrëveshja e Ohrit ka mbetur sirtareve si një dokument propagandistik, por pa u implementuar në praktikë.
Vatra mendon se ngjarjet ne Kumanovë nga çdo këndvështrim, nuk jane rastësore ,por kane arsye madhor, nuk mund të fshihen pas akuzave dhe kurtheve. Duket qartë se objektivat e UÇK-së të vitit 2001 nuk janë arritur nga trysnia e nderkombëtarëve.Marrveshja e Ohrit nuk është realizuar sepse lufta është ndaluar, por përfaqësimi i shqiptarëve në drejtimin e shtetit, në ushtri, në polici, është fare e paktë ose diku edhe zero, si dhe mirëbesimi midis shqiptarëve dhe maqedonasve është pothuaj i pa realizuar. Gjuha shqipe ndjehet e ndaluar! Sipas këndshikimit të Vatrës, këto dhe të tjera fakte, tregojnë se ndërkombëtarët më parë kanë gabuar në strategjinë për Maqedoninë dhe ata duhet të korrigjojnë gabimet që kanë bërë. Por si hap i parë lypset që t’i kërkojnë me force Gruevskit transparencë, hetime ndërkorkombëtare të pa anshme, objektivitet dhe prerë t’i kërkojnë që të mos i provokojë më shqiptarët,të mos luaj me zjarrin e nacionalizmit,të bëjë dëmshpërblimet e qytetarëve deri në një, e të mos bëhet lodër në duart e rusve, të cilët përpiqen ta trasferojnë konfliktin e Krimesë dhe Ukrahinës në Maqedoni.
New York, 12 Maj 2015

Arrestohet gjenerali Syrja Gjoka për shpërdorim detyre

May 16, 2014 by dgreca

TIRANË, 16 Maj/-Policia Ushtarake ka bërë të mundur arrestimin e gjeneral brigade Syrja Gjoka, aktualisht komandant i Brigadës Logjistike Tiranë, pas vendimit të gjykatës së rrethit Beratit, i cili urdhëron masën e sigurisë, “arrest me burg”, për akuzën e “shpërdorimit të detyrës”.
Akuzat që rëndojnë mbi gjeneral Syrja Gjokën i referohen periudhës 2011-2012, kohë në të cilën ai ka shërbyer si komandant i Bazës të Forcave Ajrore Kuçovë.
Gjeneral brigade Syrja Gjoka gjithashtu është paditur nga Policia Ushtarake edhe dy herë të tjera në prokurorinë e rrethit Tiranë për ‘Shpërdorim detyre”, “Vjedhje” dhe “Vjedhje nëpërmjet falsifikimit të dokumenteve”

“PËRJETË ME SHEFIKUN”, LIBËR NGA URTI OSMANI, NË KUJTIM TË BASHKËSHORTIT

October 12, 2013 by dgreca

Nga: Prof. dr. Pajtim BEJTJA/

Në përvjetorin e parë të ndarjes nga jeta të mësuesit të merituar, prof. dr. Shefik Osmanit, bashkëshortja e tij, Mësuesja e Popullit Urti Osmani, e njohur, veç të tjerash, edhe përmes mjaft botimeve shkollore, ndryshe nga më parë, doli para lexuesve me një libër me kujtime për të. “Shefikut, –shkruan ajo në kushtimin e librit, – bashkëshortit tim të paharruar, me mirënjohje të thellë, për kujdesin e jashtëzakonshëm, që ka treguar dhe për dashurinë e pakufishme, që më ka dhuruar”.

Për të shkruar librin ajo ka pasur shtytjen ngulmuese të miqve të saj e të Shefikut, por natyrisht edhe një dëshirë të vetën, veçse hezitonte, “sepse hartimi i një libri me kujtime nuk është i njëjtë me atë të një teksti mësimor“. Kur vendosi t’i hidhte në letër kujtimet e saj, ajo shprehej e merakosur dhe e mallëngjyer: “Vallë, a do të mundem unë, që t’i shkruaj të sakta dhe ashtu si duhet e si e meriton, kujtimet e mia të një jete, me Shefikun e shtrenjtë?”.

Në fakt, Urtia e ka pasur edhe të lehtë, edhe të vështirë për ta bërë këtë. E ka pasur të lehtë, sepse për një jetë bashkëshortore mbi pesëdhjetëvjeçare, të ngjeshur me përjetime dhe me një veprimtari të përbashkët intelektuale e krijuese, ke ç’të kujtosh, ke ç’të shkruash. Veç kësaj, asaj i vinin në ndihmë edhe botimet e Shefikut dhe shkrimet e të tjerëve për të, si dhe mjaft letra, shënime, dorëshkrime dhe ditarë të tij, të gjetura në kohën që merrej me hartimin e librit. Por Urtia e ka pasur edhe të vështirë për ta shkruar librin, sepse i duhej të mobilizohej mendërisht e shpirtërisht për të plotësuar detyrimin moral dhe shpirtëror që ndiente, ndërkohë që ngjarja dhembjeprurëse ishte ende e freskët.

Pas një pune disamujore, këmbëngulëse e të pasionuar, duke shfrytëzuar dhe seleksionuar të gjitha burimet e mundshme, arriti ta përfundonte në kohën e duhur librin. E ka shkruar atë me dashuri, me sinqeritet dhe me dhembje të thellë, duke e pasqyruar me vërtetësi figurën poliedrike të Shefikut, në tërësinë e dimensioneve të saj. Na ka dhënë kështu, siç shkruan prof. dr. Tomor Osmani, “portretin e një personaliteti të devotshëm, me vlera të veçanta dhe me kontribute shumë të rëndësishme, kryesisht në fushën e arsimit tonë kombëtar“.

Libri është ndërtuar sipas një strukture të menduar mirë. Hyrjen e tij e ka shkruar prof. dr. Tomor Osmani,”Mjeshtër i Madh”, pedagog në Universitetin “Luigj Gurakuqi” të Shkodrës. Ndër të tjera, ai ka vënë në dukje se “Urtia është ndalur në ato momente që nuk janë pasqyruar në ndonjë botim kushtuar Shefik Osmanit. Këtë veprimtari të bashkëshortit nuk e ka parë thjesht në rrafsh personal, por e ka lidhur me gjithë zhvillimin e arsimit në gjithë trojet shqiptare, por edhe në diasporë“. Më tej, pas parathënies së autores, vijojnë 7 krerë, të shkruar me një stil lakonik e me një gjuhë të thjeshtë e pa stërhollime, po me ngrohtësi dhe me ndjenjë të pastër, me kujdesin për të qenë e saktë dhe korrekte në ato që shkruan.

Dy krerët e parë, “Njohja dhe mbresa nga jeta bashkëshortore” dhe “Ngjarje të shënuara”, që zënë një të tretën e librit prej afro 300 faqesh, autorja ua ka kushtuar kryesisht jetës intime bashkëshortore (njohjes, lidhjeve, fejesës, martesës, prejardhjes etj.), jetës arsimore e pedagogjike në Shkodër e në Tiranë etj., si dhe disa ngjarjeve që kanë vënë në dukje aftësitë e spikatura të Shefikut si metodist dhe si organizator e drejtues, të shfaqura qysh në fillimet e veprimtarisë së tij.

Vendin kryesor në libër e zë kreu i tretë, ku pasqyrohet gjerësisht “Veprimtaria shkencore e atdhetare e Shefikut”, duke filluar nga puna që ai kreu në Shtëpinë Botuese të Librit Shkollor dhe në Institutin e Studimeve Pedagogjike. Vend me rëndësi në këtë krye zë përshkrimi i veprimtarisë së tij në diasporë, me synimin atdhetar që asnjë fëmijë i imigracionit shqiptar të mos mbesë pa mësuar gjuhën shqipe dhe pa u shkolluar në gjuhën amtare. Autorja ka paraqitur të dhëna konkrete për ndihmesën e Shefikut në shkollat shqipe të mësimit plotësues në Zvicër, Suedi, Gjermani etj., përmes punës së drejtpërdrejtë në to dhe botimeve të posaçme në ndihmë të nxënësve të këtyre shkollave. Ajo ka pasqyruar edhe rolin e rëndësishëm që ka luajtur Shefiku në seminaret me mësuesit dhe veprimtarët e këtyre shkollave, të organizuara në Prishtinë, Prizren, Durrës etj. Në paraqitjen e këtyre veprimtarive autorja i është referuar kryesisht periudhës pas vitit 2004, periudhë e shkurtër, por që siç thotë ajo, “e ngjeshur me veprimtari dhe krijimtari, ashtu si e gjithë jeta e tij“. Ajo nuk ka synuar ta pasqyrojë në mënyrë të plotë gjithë veprimtarinë e Shefikut në shërbim të arsimit tonë kombëtar, gjë që nuk mund të realizohet brenda një libri me kujtime.

Udhëtimet e shumta në vende të ndryshme të botës (si në Itali, Gjermani, Holandë, Zvicër, Iran, Emiratet e Bashkuara Arabe dhe në Arabinë Saudite), gjatë një periudhe 17-vjeçare (1991-2008), për t’i dhënë shtysë mësimit të gjuhës shqipe nga fëmijët e imigrantëve, apo për probleme të ndryshme arsimore e botime janë paraqitur më hollësisht në kreun e katërt, “Shënime dhe mbresa nga udhëtimet”. Dëshmitare e këtyre udhëtimeve dhe veprimtarive ka qenë vetë Urtia, si bashkëpunëtore në botimet dhe si shoqëruese në shumicën e udhëtimeve.

Prof. dr. Shefik Osmani është njëri prej didaktikanëve më në zë të arsimit fillor shqiptar. Ndër të tjera, ai është autor i rreth 40 librave me karakter mësimor, metodik e historik, si dhe i qindra shkrimeve në gazeta e revista shkencore dhe kulturore, të shkruara në periudhën 1940-2011. Kjo veprimtari krijuese si dhe, në përgjithësi, veprimtaria e përkushtuar atdhetare, arsimore e pedagogjike e Shefikut, është çmuar, vlerësuar e nderuar me dekorata e tituj, si dhe me kushtime (dedikime) nga personalitete të arsimit e të kulturës, kolegë e miq të tij, që janë paraqitur nga autorja në kreun e pestë, “Vlerësime, dekorime dhe dedikime”. Më të rëndësishme prej tyre janë “Çmimi i Republikës” i shkallës së tretë, për “Fjalorin Pedagogjik Shqiptar” (1984); titulli “Mësues i merituar”(1989) dhe titulli “Drejtues kërkimesh (Profesor)”(1995).

I shkurtër, por mjaft mbresëlënës është kreu i gjashtë i librit, i titulluar “Vetmia, nuk kapërdihet”. Është një përsiatje dhe një rrëfim i sinqertë e i hapur i autores për ndjenjat që ajo ka provuar pas shuarjes së njeriut të saj më të dashur, është një “bisedë” në mungesë me të, me bashkëshortin dhe bashkëpunëtorin e një jete të tërë. Një marrëdhënie kjo që e ka karakterizuar shkëlqyeshëm prof. dr. Vehbi Hoti në monografinë kushtuar Mësuesit të Popullit Ethem Osmani, babait të Shefikut: “Urtia u bë shoqe e jetës, e punës dhe e krijimit e Shefikut. Një çift bashkëshortësh për t’u pasur zili, kudo e kurdoherë bashkë..”. Është mjaft prekës shqetësimi i madh i Shefikut se kujt mund t’ia linte kujdestarinë e Urtisë. “Kujt do t’ia lë unë Urtinë?”, shprehej ai dhe “A mund të kujdesesh për Urtinë?“, i drejtohej kohët e fundit ndonjë të njohuri.

Duke bërë një përmbledhje të jetës, të veprimtarisë dhe të krijimtarisë së Shefikut, Urtia, si bashkëshorte e tij, nuk ka si të mos ndjehet krenare për tiparet e larta njerëzore që e karakterizonin atë, për gjithçka që ai bëri në shërbim të arsimit tonë kombëtar, për gjurmët që ka lënë…

Një gjetje interesante përbën kreu i shtatë i librit, “Ligjërata përmes fotografive“, ku përmes fotografive janë pasqyruar pjesëmarrje dhe ligjërata të Shefikut në veprimtari brenda dhe jashtë vendit. Duhet theksuar se fotografi shprehëse e domethënëse përfshihen edhe në pjesët e tjera të librit, me synimin për ta pasqyruar më bukur jetën e tij dhe për t’i paraqitur më të gjalla veprimtaritë dhe ngjarjet e përjetuara.

Libri në fjalë mbyllet me paraqitjen e disa veprave të Shefikut përmes kopertinave të tyre dhe me bibliografinë e përdorur për këtë botim.

“Përjetë me Shefikun”, është libër që lexohet me interes dhe kureshtje edhe nga ata që e kanë njohur nga afër apo që kanë bashkëpunuar me Shefikun, madje edhe nga ata që kanë shkruar për të. Kjo falë punës së përkushtuar të autores, e cila meriton përgëzime dhe lavdërime, ngaqë ka ditur ta portretizojë në mënyrë bindëse dhe tërheqëse Shefikun, “tamam ashtu siç ka qenë“, duke ndriçuar edhe tipare apo momente të jetës e të veprimtarisë së tij, pak të njohura apo të panjohura më parë.

Tiranë, më 12 tetor 2013

( E dërgoi për publikim, prof. Murat Gecaj )