Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Një përgjigje jo e plotë e Gazetes “Mapo” për Kosullin e Nderit Ekrem Bardha

by

Nga Pjetër Jaku/

Pas shkrimit: “ Konsulli shqiptar në hetim nga FBI” të datës 16 Prill 2013, Gazeta “ Mapo” përpiqet t’i kërkoi falje Konsullit të Nderit Ekrem Bardha dhe Sekretares së tij Alma Rexhaj. Për dëmin që i ka bërë përsonalitetit të tij,  z. Bardha duhej të ishte konsultuar me avokatin e tij, gjë të cilën e kërkonte me këmbëngulje sekretarja Alma Rexhaj, e bija Donika Bardha dhe miqtë  e tij, që ky rast i pastër abuziv, keqdashës dhe i papërgjegjshëm të ishte ndëshkuar me ligj e jo me  disa  rreshta cinik si përgenjeshtrim.

Së pari: Detroit News nuk shkruan se Ekrem Bardha është në hetim dhe se Alma Rexhaj është arrestuar nga policia. Këtë e shpikin informatorët nga Detroiti, të cilët edhe më pare në komente dhe në shkrime të përsëritura e kanë shkruar në webe pa adresë si dhe në facebook, ku gjithësecili mund të postoj lloj-lloj komentesh. Mundësia e përhapjes së lajmit ( qoftë edhe të rremë, siç ishte ky rast, sjell shumë dëme për përsonin e akuzuar nga informacione si ky) bazuar në thashetheme, të cilat merren për të vërteta. Minimumi i punës së një gazetari, para se të publikoi një lajm të tillë është të sigurohet informacioni nga tri burime të besueshme e jo nga inatqarët e Ekrem Bardhës, të cilët s’po lënë gurë pa levizur për t’i marrë titullin, edhe pse kanë deshtuar në të gjitha tentativat e tyre.

Në kohen e publikimit të këtij shkrimi, Alma Rexhaj, edhe pse e ndodhur me pushime, gjate gjithë ditës prêt telefona nga prindrit dhe të njohurit në Shqipëri e këtu në diasporë se, pse dhe si është arrestuar, kur ajo qoftë edhe për një sekond të vetëm nuk ishte arrestuar, as nuk kish pse të arrestohej. Në korespodencën që Alma ka me Alfred Lelen, fillimisht ai i përgjigjet tepër shkurt dhe jo mirë: “nuk merrem me kroniken e zeze”. Ky lajm i rremë  klasifikohet në kroniken e zezë, pa më të voglen përgjegjësi, kur vetëm pak ditë më vonë, po ky gazetar ( një ndër gazetarët me eksperiencë), shkruan: “…duke i besuar burimit te gazetarit qe ka shkruar lajmin, dmth Detroit News.” Gazetari që ka shkruar lajmin nuk është Detroi News, por njëri nga bashkëpunëtorët e Gazetës “ Mapo”. Duke mos qënë fare i kujdesshëm, Lela vjen në përfundimin: “Nese eshte vendi per ndjese publike, sigurisht do ta kemi guximin per ta bere edhe ate, sic kemi patur paturpesine per te botuar lajme te paverteta dhe me qellime dashakeqe.” Ndërkohë që Alma Rexhaj i deklaron qartë z. Lela: “ne menyre ligjore do ju provoj qe asnje gazete lokale apo ne asnje polici te shtetit te Michiganit nuk ka asnje record per emrin tim….asnjehere nuk kam qene e investiguar dhe jo me keq e arrestuar gjate gjithe jetes sime ne usa.”

A nuk e meriton ky lajm një ndëshkim serioz, ku të bëhët mësim për gazetarinë e papërgjegjshme shqiptare? Ç’detyrime i ka Alma Rexhaj Gazettes “ Mapo”, që t’i sjellë një shqetësim të tillë? Korespodentët “anonim” dhe gazetarët që pranojnë kësi informacionesh duhet të mbajnë përgjegjësi ligjore e jo të mjaftohen me deklaraten naïve te dates 17 Maj 2013, me titullin “ Asnje hetim per Konsullin e Nderit ne SHBA”, shkruan: “Gazeta “MAPO” i kërkon ndjesë biznesmenit Bardha dhe zonjës Alma Rexha për këto pasaktësi dhe shqetësimet që kanë rrjedhur si pasojë e këtij artikulli.” Ku, edhe në këta dy rreshta ka cinizëm dhe pasaktësi, pasi duhej thënë “ Konsullit shqiptar”, sepse,që në titullin e shkrimit të 16 Prillit 2013 thuhet konsulli e jo biznesmeni. Ekrem Bardhës dhe Alma Rexhes u duhej kërkuar falje me një përulje prej fajtori, nëse do të mjaftonte kjo. Të shqetësosh një femër deri në këtë masë, në Amerikë është shumë e denueshme, sa pronarit mund t’i mbyllej gazeta dhe informatorët mund të dënoheshin.

Ekrem Bardhës si Konsull Nderi, dhe si një ndër aktivistët më të njohur të çeshtjes shqiptare, i duhej lënë një vend i veçantë dhe hapsirë e mjaftueshme për të sqaruar rreth këtij informacioni dhe insinuatave prej nga vijnë njoftime të tilla. Një shkrim i qëllimshëm që cenon figuren e çdo njeriu, qoftë edhe pa aktivitetin e Bardhes, duhet dënuar pa as më të voglen luhatje.

E dyta:Që në rreshtin e pare të përgenjeshtrimit, shkruhet: “Në artikullin e datës 16 prill, me titull “Konsulli shqiptar nën hetim nga FBI” ka një sere pasaktësish.”

Kur thuhet ka një sere pasaktësish, duhesh ndalur konkretisht e në secilen prej tyre.Një sërë paskatësish nuk do të thotë të kërkohet ndjesë vetëm për njërën prej tyre !

Ekrem Bardha i ka të gjitha mundësitë ta gjëjë korespodentin nga Detroiti ( në mos e ka gjetur), që i ka dhënë gjithë këto pasaktësi ( një sërë ) dhe të kërkoi nga organet kopetente përballjen me ligjin, pasi ata jetojnë dhe punojnë në vendin ku jeton e punon Konsulli i Nderit. Gazeta“ Mapo” nuk kishte si t’i fabrikonte këto të dhëna, pa ia dërguar dikush nga Detroiti!

Edhe në përgjigjen përgenjeshtruese, përsëri aludohet dhe akuzohet indirekt me shprehjen: “Artikulli hidhte hije dyshimi edhe për Konsullin e Nderit në SHBA…”  Si i kuptonte këto hije gazetari i “mençur” i “ Mapos”, ose bashkëpunëtori nga Detroiti?!

Ka ardhur koha që dikush prej këtyre “ korespodentëve” të përballet me lgjin, ose të shpallet publikisht, si një genjeshtar model me qellime denigruese, duke shkel të drejtën elementare të gazetarisë profesioniste, vërtetësinë e çdo fakti të publikuar.

Në emër të fjalës së lire nuk mund të abuzosh me personalitetin e askujt!

                       

MAPO: Asnjë hetim për Konsullin e Nderit në SHBA

Në artikullin e datës 16 prill, me titull “Konsulli shqiptar nën hetim nga FBI” ka një sërë pasaktësish. Duke iu referuar Detroit Neës, MAPO raportonte mbi një skemë fajdesh në SHBA, për të cilën ishin arrestuar Tom dhe Lekë Duhani. Artikulli hidhte hije dyshimi edhe për Konsullin e Nderit në SHBA, biznesmenin e njohur, Ekrem Bardha. Pas verifikimit të informacionit rezulton se Bardha nuk është pjesë e këtij hetimi dhe se sekretarja e tij, Alma Rexha nuk është ndaluar asnjëherë nga policia amerikane. Për këtë skemë të paligjshme kredish raporti bën përgjegjës dy të arrestuarit Duhani, të pagëzuar nga FBI si “peshkaqenë kredish”. Gazeta “MAPO” i kërkon ndjesë biznesmenit Bardha dhe zonjës Alma Rexha për këto pasaktësi dhe shqetësimet që kanë rrjedhur si pasojë e këtij artikulli.

 

 

Një festë model në Kafe “ Kuvendi”

by

Luvigj Stërbyçi me gruan dhe fëmijët festoi në Kafe “ Kuvendi” Shenkollin e Majit, që bie përherë me 8 Maj, një festë tradicionale që lutet në Bajrakun e Xhanit, të Dukagjinit
Nga Pjetër Jaku
Tashmë po bëhën traditë kremtimet e ndryshme në mjedise publike, duke ndarë gëzimin familjar me më shumë se një rreth të ngushtë. Ditëlindja e një të riu, apo e çdo moshe qoftë nuk mund ta përjetoi gëzimin vetëm me të afërmit dhe, tek-tuk ndonjë shok. Një festë është shumë mirë, qoftë edhe për arsye të ruajtjes së shtëpisë, ta bësh në një mjedis ku kanë mundësi të argëtohen e të kalojnë momente të bukura më shumë se sa mund të pranonte ambient familjar i një shtëpie, sado e bollshme të jetë.
Kështu, Kafe“ Kuvendi” ka mjedise të mjaftueshme dhe të gjitha mundësitë për raste të tilla, për të akomoduar pa sforcim, aq të pranishëm sa mund të kenë evenimete të tilla.
Luvigj Stërbyçi me gruan dhe fëmijët festojnë në Kafe “ Kuvendi” Shenkollin e Majit, që bie përherë me 8 Maj, një festë tradicionale që lutet në Bajrakun e Xhanit, në Dukagjin.
Me këtë rast, si edhe vitet e tjera, Luvigji prêt komshinjët dhe miqtë pa patur nevojë t’i ftoi, pasi siç thotë ai, dhe siç dihet, në këto festa miqtë vijnë pa lajmëruar. Mua më ka rastisur edhe vite të tjera të jemë në festën e Luvigjit dhe në festa të tjera, ku pijet dhe ushqimet tradicionale, gëzimi dhe hareja, qirinjët dhe muzika të bëjnë ta përjetosh emocionalisht një gëzim të veçantë. Me këtë rast, i sapokthyer ngaKuvendi i Vatrës, që u bë në New York në fundin e muajt tëshkuar, Luvigji fton edhe disa nga vatranët e njohur të këtij komuniteti, veçanërisht ata që kanë vite e dekada që punojnë për çështjen kombëtare.
Pas urimit të mirëseardhjes dhe përshendetjeve të festës, Luvigji shpjegon arsyen pse këtë festë deshi ta ndante me vatranët, në gjirin e të cilëve ishte pranuar muaj më parë. “Nuk është vetëm kjo arsye , – shton Luvigji, – por ditë më parë, në Kuvendin e Vatrës në New York, vatranit dhe aktivistit të njohur të komunitetit shqiptar në Amerikë, Vasel Ujkaj iu akordua “ Çmimi i Merites”, të cilin Kryesia e Degës së Vatrës ka menduar t’ia dorëzoj sonte. Ky është edhe një rsat ku unë dua ta falenderoj Kryesinë e kësaj Organizate, që pranoi ta ndaj me mua këtë manifestim, për mikun tonë, Vasel.”
Pjetër Jaku, i cili e kishte ruajtur këtë çmim deri sot, përmendi se, në ceremoninë e New Yorkut, në mungesë të Vaselit, e kishte marrë aktivisti tjetër i njohur në këtë komunitet, Kujtim Qafa, i cili edhe kishte përshëndetur para të pranishëmve. Pjetër Jaku ia dorëzoi Kryetarit të Degës së Detroitit, Alfons Grishaj, i cili me një pëershëndetje modeste, si një transmetim stafetash, autorizoi sekretarin Mondi Rakaj, t’ia dorëzoi Vasel Ujkajt.
Mes emocionesh, Vaseli falenderoi të gjithë vatranët, që kanë kontribuar e kontribuojnë për ta mbajtur gjallë këtë Federatë Panshqiptare të njohur, mbi njëqind vjeçare, e cila, kur shteti shqiptar mungonte, u gjend në mbrojtje të trojeve tona. Në këtë festë nuk mungonin miqtë, jo vetëm nga Veriu, zonat tradicionale të kësaj feste, por edhe nga Jugu. Gjatë festës, Alfons Grishaj do të përmendëte veprimtarinë e Luvigjit, si një nga aktivistët e parë të Levizjes Demokratike të viteve 90-të, i cili, – tha Alfonsi, – e blinte Gazeten “Rilindja Demokratike” dhe, në të shumtën e rasteve ua shpërndante falas zonës ku jetonte. Më pas do të përshëndesnin Kujtim Qafa, Donika Bardha, Luigj Gjokaj etj.
Me tingujt e muzikës së Bedri Rukajt të pranishmit u defryen deri në orët e para të mëngjesit së ditës së re.

Në Michigan përkujtohet 102 Vjetori i Kryengritjes së Malësisë

by

Nga Pjeter Jaku/

Para se të vinim te mbrëmja

Në Bibkliotekën e Kishës së Shën Palit, e cila  dalngadalë po merr profilin e një biblioteke funksionale me shtimin e rafteve dhe fondin e librave, Don Fran Kola kishte thirr një drekë në nderim të mysafirve të ardhur për Kryengritjen e Malësisë. Veç të ftuarve kryesorë, tëcilët  do përmenden në këtë shkrim për pjesën e  aktivitetit kryesor, kishte edhe aktivistë të njohur nga komuniteti shqiptar në Michigan, si Konsulli i Nderit të Shqipërisë në Michigan, Ekrem Bardha, Kryetari i Degës së Vatres për Michiganin, Pishtari i Demokracisë Alfons Grishaj,Kryetari i Shoqates “ Malësia e Madhe” Pashko Gjokaj, aktivistë të njohur Julian Çefa, Kujtim Qafa, Toni Jynçaj, Donika Bardha, bisnesmeni Paulo Shkreli, Mondi Rakaj, Petrit Doda etj. Gjatë drekës biseda u përqendrua në problemet e komunitetit si dhe në ato të vendit prej nga vijmë. Forma bashkëbiseduese  qe më shumë afër  njëdialogu të Ambasadorit me të pranishmit, i cili mori pyetje dhe sugjerime nga Dr. Gjon Buçaj, Kryetari Ballit, Adriatik Alimadhi, Don Fran Kola, Konsulli i Nderit Ekrem Bardha, Kujtim Qafa, Alfons Grishaj, Donika Bardha e ndonjë tjetër.

Mbrëmja festive

Të dielen me  07 Prill 2013, në Sallën “ Gjergj Kastrioti” të Qendrsë së Shën Palit, nga ora 7:00 Pm deri afer ores 01:00 Am u përkujtua 102 Vjetori i Kryengritjes së Malësisë, një nga ngjarjet më të njohura të historisë tonë. Mbrëmja festive nëpërkujtim të kësaj ngjarje ishte nën kujdesin e Shoqatës  Patriotike-Atdhetare “ Malësia e Madhe” dhe Këshilli i Kishës së Shën Palit. Fjalën e mirëseardhjes e mbajti Kryetari i Shoqatës, Pashko Gjokaj, pasi më parë kishin hyrë flamurtarët, në krye të të cilëve printe veteranii njohur Vasel Ujkaj, pas   hymneve të flamujve Shqiptar dhe Amerikan, që u interpretua nga e njohura Ermelinda Paparisto, dhe pas mbajtejes së një minuti heshtjeje në kujtim të rënëve në këtë betejë.

Mbrëmjen përkujtimore e nderonin me pjesëmarrjen e tyre: Ambasadori i Shqipërisë në Amerikë, Gilbert Galanxhi me zonjen e tij si dhe  atashetë ushtarak Albert Mullai dhe Everest Haxhi, Konsulli i Përgjithshëm në Amerikë, Dritan Mishta me zonjen e tij, Kryetari i Federatës Panshqiptare “ Vatra”, Dr. Gjon Buçaj me zonjën e tij, Kryetari Ballit Kombëtar Shqiptar, njëkohëshëm Zevendës Ministër i Transporteve të Republikës së Shqipëris, Adriatik Alimadhi me një ekip të partisë së tij, etj… Nga përsonalitetet  amerikane ishin Majori i qyetit Sterling Heights dhe menxheri i Shelby Township.

Pas fjalës së mirësardhjes përshëndeti Don Fran Kola, famullitar i Kishës së Shën Palit dhe , Dom Ndue Gjergji nga Kisha katolike “ Zoja Pajtore” në Michigan. Don Fran Kolaj pasi falenderoi pjesëmarrsit  në përkujtim të kësaj ngjarje historike dhe bekoi darken, ndër të tjera tha:

“Nuk janë malet e vrazhda, as jeta e vështirë, që e bëjnë malësorin në veçanti, e shqiptarin, në përgjithësi, guximtar e të fortë. Jane virtytet e Nderit,Burrerise,Beses,Urtise,Drejtesise,Bujarise, Trimërisë dhe Mikpritjes, që ia forcon zemrën, ia mbush syrin me shkëndija e shpirtin me guxim, aq sa të mos i trembet asnjë armiku, asnjë rreziku, as luftës, as gjakut, as vdekjes! Pra, jane virtytet qe ia mbajnë njeriut moralin lart ne çdo rast;e bëjnë krenar,e nxitin t’i besoj vetes dhe t’i beje ballëçdo së keqeje.”

Gërshetimi i programit muzikë dhe përshendetje ishte realizim i bukur, sidomos me vallet e fëmijeve interpretuar mjeshtrisht prej tyre nga puna e koreografes së njohur, Joli Paparisto. Fjalën kryesore për këtë ngjarje historike e mbajti Lekë Camaj, malësor përndryshe me banim e  punë në Kosovë, një nga shqiptarët e nderuar në lidhje me çeshtjen e Kosovës, të cilin serbët e kishin pasur gjithëmonë në shenjester.

Ai i dhuroi Shoqatës “ Malësia e Madhe” një  vepër arti ( pikturë), ku ishin portretet e Dedë Gjo Lulit dhe Kolës ( të birit), realizuar sipas një fotoje të Marubit.Takimin e përshendetën Ambasadori Galanxhi, Kryetari i “Vatrës” Dr. Buçaj, Kryetar i Ballit Kombëtar, Adriatik Alimadhi, Majori i qytetit Sterliung HTS, menaxheri iShelby Twp.

Simon Sinishtaj recitoi një fragment nga “Lahuta e Malësisë” e Gjergj Fishtës, ndërsa në fund folën edhe Lulash Palushaj e Rrok Doka Junçaj. Përkujtimi i ngjarjeve të tilla, sidomos për brezin e ri,është me të vërtetë arritje e edukimt atdhetar në  diasporë, kjo më së shumëti meritë e qendrave fetare dhe veçanërisht qendres së Shën Palit, e cila ka marrë rolin kryesor në këtë fushë të rëndësishme. Nuk ka asnjë aktivitet, duke përfshirë edhe dasmat e ditëlindjet, aktivitetet kulturore, ngjarjet historike, deri tek takimet në dukje jo të kësaj rëndësie, që në këtë qendër të mungoi Flamuri, kënga patriotike, vallja e bukur shqiptare e deri tek pijet e gatimet tradicionale të një cilësie shumë të mirë.

    ***

Fjala përshëndetëse e Ambasadorit të  Republikës së Shqipërisë në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, Gilbert Galanxhi

 I nderuar z. Pashko Gjokaj

President i shoqatës shqiptaro-amerikane “Malësia e Madhe”

I nderuar Don Fran Kolaj

Drejtues i komunitetit katolik të Kishës së Shën Palit

I nderuar z. Ekrem Bardha

Konsull i Përgjithshëm Nderi i R.Sh. në Michigan

Të nderuar pjesëmarrës dhe të ftuar,

Motra dhe Vëllezër,

Ju sjell përshëndetjet më të përzemërta dhe vlerësimet më të larta

të qeverisë shqiptare dhe të Ministrit të Punëve të Jashtme të sapoemëruar

z. Aldo Bumçi, për punën e palodhur dhe përkushtimin

shembullor në ruajtjen e historisë, traditave, gjuhës e kulturës sonë

të lashtë.

Gjithashtu, më lejoni t’ju falenderoj nga zemra për mundësinë që

më krijuat mua dhe bashkëshortes time, si dhe stafit të

Ambasadës, për të marrë pjesë në këtë ceremoni përkujtimore,

mbresëlënëse dhe kuptimplotë, në përvjetorin e 102-të të

Kryengritjes së Malësisë së Madhe – djepit dhe kështjellës së

shpirtit liridashës të kombit shqiptar.

Ashtu siç është cilësuar nga shumë studiues, patriotë e shtetarë,

Kryengritja e Malësisë së Madhe ishte preludi i Pavarësisë, ishte

kushtrimi mbarë-shqiptar i brezave liridashës për t’i dhënë fund një

herë e mirë pushtimit dhe zgjedhës otomane; sa bukur e ka

përshkruar At Gjergj Fishta këtë kushtrim:

“Se me sodit emni i Zotit,

Ç’ka jemi nipa t’Gjergj Kastrioitit,

E shqiptarë që i thom na vetit,

Ma duva nuk i mbajmë mbretit”.

Të nderuar pjesëmarrës,

Sot ne përkujtojmë me nderim të thellë emra fort të ndritur që i

dhanë jetë, gjak e motiv Kryengritjes; përkujtojmë Dedë Gjo Lulin,

Mehmet Shpendin e Isa Boletinin, Çun Muçën e Baca Kurtin, Ndue

Gjonin e Hilë Mosin, Risto Siliqin e Luigj Gurakuqin, e shumë e

shumë të tjerë që me pushkë e penë gdhendën historinë e lirisë;

nderojmë Grudën e Hotin, Kastratin e Shkrelin, Plavën e Gucinë,

Kelmendin e Tuzin, Shkodrën e Nën-Shkodrën, që ndezën

shkëndijën e lirisë për gjithë Shqipërinë.

Lavdi të përjetshme të gjithë këtyre emrave pishtarë për Lirinë e

Pavarësinë e Kombit Shqiptar!

Në 24 mars 1911, burrat e burrneshat e Malësisë së Madhe ndezën

shpresën e shqiptarëve që Flamuri i Kastriotit të valëvitej sërish i

lirë mbi çdo oxhak shqiptar; që gjuha jonë e lashtë dhe e bukur

shqipe të flitej e shkruhej në çdo cep të trojeve shqiptare; që një nga

popujt më të lashtë të Ballkanit, populli shqiptar, të kishte shtetin e

vet, të lirë e të pavarur.

Historia dëshmoi se përpjekja titanike e filluar në 24 mars 1911 i

dha zemër gjithë trojeve shqiptare, që njëra pas tjetrës bashkuan

zërin, mendjet, pushkët e gjakun, për të kurorëzuar në 28 nëntor

1912 shpalljen e pavarësisë së Shqipërisë.

Për të ndeuar historinë, më lejoni të falenderoj Kishën Katolike

Shqiptare për kontributin dhe rolin e pamohueshëm historik në

dobi të kësaj kryengritjeje, por edhe të pavarësisë së Shqipërisë në

tërësi. Mendjet e ndritura dhe patriote të klerikëve katolikë

shqiptarë të kohës, me vetëdije e largpamësi, me qartësi politike dhe

diplomaci bashkëkohore, arritën të ngrihen mbi interesat e një

grupimi fetar për t’i dhënë jetë idealit shumë-shekullor të mbarë

kombit shqiptar që kurrësesi nuk mund të hiqej nga kujtesa

kombëtare shqiptare, idealit që jetonte për çdo shqiptar në Heroin

tonë Kombëtar, Gjergj Kastriotin Skënderbeun, në sallën e të cilit

edhe sot jemi mbledhur.

Të nderuar pjesëmarrës,

Historia ka treguar dhe vazhdon të tregojë se shqiptarët kurrë nuk

kanë bërë as edhe një luftë të vetme pushtuese; në të kundërt, ndër

shekuj kanë luftuar vetëm për lirinë dhe nderin e tyre. Nuk është e

rastit që Zoti e bekoi kombin shqiptar me Nënë Terezën, nënën

shenjtore shqiptare që e nderon mbarë njerëzimi. Ndër shekuj kemi

pasur dhe vazhdojmë të kemi heronj, të shpatës, pushkës e penës,

por mbi të gjitha, të fjalës së Zotit.

Vëllezër e Motra,

Jemi krenarë që jemi shqiptarë, sepse kemi me Çfarë dhe me Kë të

krenohemi. Sot, të mbledhur këtu në këtë sallë të shenjtë, me

mijëra kilometra larg trojeve shqiptare, në këtë vend të bekuar që

quhet Shtetet e Bashkuara të Amerikës, jemi që të gjithë

dëshmitarë se dashurinë për Atdheun e mbajmë të gjallë, se

zakonet, gjuhën, traditat e kulturën shqiptare kemi ditur ta

përcjellim nga njeri brez tek tjetri, se patriotizmin shqiptar dimë ta

mbajmë gjithmonë ndezur dhe do ta trashëgojmë tek brezat që do

vijnë, në trojet shqiptare, por edhe kudo ku shqiptarët jetojnë e

punojnë.

Zoti ju bekoftë!

Zoti e bekoftë Kombin Shqiptar!

Zoti i bekoftë Shtetet e Bashkuara të Amerikës dhe diasporën

shqiptare që jeton e punon këtu!

I përjetshëm qoftë emri dhe kujtimi i Heronjve të Kryengitjes së

Malësisë së Madhe!

Ju faleminderit.

 

Në Teqen Bektashiane të Baba Rexhepit u festua Sulltan Nevruzi

by

Pjetër Jaku/

Me datën 24 mars 2013, ditën e dielë nga ora 4:00 Pm deri afer ores 8:00 Pm besimtarë bektashianë jo vetëm nga Detroiti, festuan  Ditën e Sulltan Nevruzit.

Këtë festë që bie njëkohshëm me Ditën e Pranverës, ose Ditën e Luleve, në Teqen Bektashiane të Baba Rexhepit në Detroit, e vetmja Teqe në Amerikë, u  mblodhën më shumë se  pesëqind besimtarë besktashianë dhe miqtë e tyre nga besimet e tjera. Baba Rexhepi, një ndër ish klerikët më të njohur në Amerikë, i cili shërbeu për më shumë se 50 vjet në këtë Teqe, është kleriku i parë dhe i vetëm që gëzoi respektin e të gjitha besimeve,  jo vetëm në Komunitetin Shqipitar të Michiganit por, edhe te gjithë shqiptarëve që jetojnë e punojnë në Amerikë. Vendvarrimi i Tij, tashmë është bërë vend i njohur peligrinazhi, jo vetëm në ditë festash, por, pothuajse në të gjitha ditët e vitit. Në këtë festë u fol më së shumti për bashkëjetesën ndërfetare, ku shembujt konkret nuk mungonin dhe nuk munguan as në këtë ditë. Pjesëmarrja e Kryetarit të Shoqatës “ Kastrati”, Nikollë Vneshta, Kryetarit të LDK-së Dega Michigan Nikollë Pepës, aktivistëve vatranë Pal Rakaj, Lush Popaj e Marjana Popaj, Kryesisë së degës së Vatrës për Michiganin etj e tregoi këtë.

Kryetari i Këshillit të Teqes, aktivisti dhe biznesmeni i njohur, Konsulli i Nderit, Ekrem Bardha e hapi dhe e drejtoi festën. Fillimisht ia dha fjalën Baba Arshiut ( 107 vjeçar ) që për dekada të tëra punoi në këtë Teqe me Baba Rexhepin. Baba Arshiu foli shkurtimisht për historikun e  kësaj feste, ku më pas u plotësua edhe nga Dervishi, tashmë i njohur Elidon Pashaj.

Famullitari i Kishës “Zoja Pajtore e Shqiptarëve”, Dom Ndue Gjergji përshendeti në emër të dy famullive Katolike të Michiganit, Kishës së Shën Palit dhe Kishës së tij, pasi Don Franit iu desh të udhëtonte për Kanada. Në përshëndetjen e tij ra në sy bashkëpunimi ndërfetar dhe, sidomos në kohën e  Baba Rexhepit, Don Prenk  Ndrevashës dhe Imam Vehbi Ismailit, çka nënvizoi folësi duhet vazhduar edhe më tej në ditët e sotme dhe në  kohët që do vijnë.

Më pas, Kryetari i Degës së Vatrës  për Michiganin, “ Pishtari i Demokracisë” dhe  Editori i Revistës “ Kuvendi”, Alfons Grishaj përshëndeti të pranishmit me shprehjet paqësore dhe rrugët që duhet të ndjekin klerikët e sotëm për një bashkëpunim në të mirë të komunitetit dhe të besimtarëve në përgjithësi.

Aktivisti i njohur Kujtim Qafa, me nota shumë prekëse solli kujtime të bashkëpunimit me Baba Rexhepin dhe mirësinë që sillte fryma e tij në komunitetin shqiptar të Amerikës. Ai, – tha Kujtimi,- është edhe sot këtu, midis nesh e po feston me ne, sepse fryma e Tij ka qënë dhe është e përjetshme.

Dervish Elidon Pashaj lexoi më pas letrën përshëndetëse që kishte dërguar Ambasadori Shqiptar në Amerikë, Gilbert Galanxhi, ku dhe ai e theksonte më të madhe frymën e  bashkëpunimit ndërfetar, çka është dallimi favorizues dhe dukshëm frytëdhënës në vendin prej nga vijmë.

Profesori i Universitetit “ Marmara” të Stambollit, Dr. Prof. Mehmet Ali Balkanologiu, veç përshëndetjes , foli edhe për historikun e kësaj Feste, duke filluar me Mekën dhe Baba Aliun, për të ardhur të misticizmi i njohur që e dallon këtë fe dhe që e bënë shumë më të pranueshme  se shumë fe e sekte  të tjera.

Baba Arshiu bekoi darken, ndërsa Ekrem Bardha edhe njëherë bëri thirrje për bashkëpunim dhe  mirëkuptim ndërmjet njëri tjetrit, për harmoni e paqe, që sa më shumë të afrohemi e të kuptohemi larg ekstremiteteve dhe nxitjeve të panevojshme. Nëse nuk duam Zotin, – tha folësi,- s’kemi si ta duam as njëri tjetrin.

Pse nuk duhet të heshtë Donika Bardha?

by

nga Pjetër Jaku/

Ne Foto: Nga e majta:Eliot Engel,motra e Senatorit John Kerry,Wesley Clark,Ekrem Bardha, Cameron Kerry,Donika Bardha,Richard Holbrook, Harry  Bajraktari,aktori Sam Waterston/

 /DHE VJEN NJË KOHË… /

E vërteta është e vetmja  meritë që i jep dinjitet dhe  vlerë historisë.”/

Lord Ekton/

 Është shtatori i vitit 90- kur Donika Bardha me një grup shqiptarësh merr vizën për të vizituar Atdheun e ëndërruar. Pas konsultimeve me të atin, Ekrem Bardha, aktivist i njohur i çeshtjes shqiptare, ajo merr “ vizën”, edhe pse mund të rrezikohej, siç ndodhi në të vërtetë. Pas zbritjes në Rinas, Donika detyrohet nga autoritet komuniste të asaj kohe të kthehet nga kishte ardhur; nga Rinasi në Zyrih. Katër ditë në Zvicër dhe, më në fund, merr “ok” për t’u kthyer përsëri në Shqipëri.

Ç’pau në Shqipëri Donika në vitin e fundit te regjimit komunist ( sistemit politik një partiak?)

Më tregoi që bashkë me kënaqësinë që ajo ndjeu, mbasi shkeli në token e prindërve dhe u bashkua me kusherinjtë për herë të parë, gjithashtu u gershetua dhe trishtimi i madh për varfërinë që ajo pa. Ajo pa një treg shqiptar bosh, njerëz jo të shëndetshëm,  dhe me fytyra të lodhura nga regjimi në fuqi.

Për vetëm pak ditë që qëndroi në Shqipëri, pasi katër ditë “i humbi”, Donika preku realitetin shqiptar dhe u kthye në Amerikë me besimin se do bënte diçka për ata njerëz, sidomos për spitalet, pasi më keq se spitalet nuk ishte asgjë tjetër.

Kishte dëgjuar dhe lexuar më parë disa shkrime të BBC, ku merrnin në analizë gjendjen në Evropen Lindore e, veçanërisht në Shqipëri. Fotot me fëmijë të sëmurë, ishin publikuar edhe në The New York Times nga gazetari i njohur Bill Hamilton.Poashtu, gazetari Stephen Kinzer, duke shkruar për konfliktin Kosovë-Jugosllavi, përshkruante edhe pamundësinë e Shqipërisë dhe gjendjen e saj për të ndihmuar shqiptarët e Kosovës. Për gjendjen e spitaleve do të shkruhej, në po këtë gazetë, edhe nga Brenda Fowler.

Donika donte të bënte diçka për situaten e rëndë që ajo pa, dhe falë njohjeve e veprimtarisë patriotike të Ekrem Bardhës,  filloi të mendonte se,  ç’mund të bënte për ata njerëz, që t’u lehtësonte sadopak vuajtjet?

Në atë kohë Donika punonte në zyren e babait te saj, Ekrem Bardha dhe ia shpjegoi me pak fjalë  atë situatë që ajo pa në viziten e saj të parë në Shqipëri. Ekremi ndërhyri me anë të kontakteve të tij dhe, mbas pak kohe ai i thotë Donikes: “ Qeveria amerikane na ka vene ne dispozicion nga zyrat humanitare te Pentagonit transportimin e mallrave mjekesore falas.” Donika Bardha filloi menjëherë kontaktet me faks me Ministrinë e Shëndetsisë, me spitalet dhe mjekë të ndryshëm, duke kërkuar listat e nevojave me emërgjente.

 /INTENSITETI I NJË PROJEKTI/

 “Disa cilësi janë tepër të mira për t’ua prishur shijen me levdata.”/

Ralf Valdo Emerson/

            Donika Bardha nuk kishte asnjë mundësi për të kontribuar në problemin shqiptar më parë se në vitin 1991, kohë kur filloi komunikimi me qeverinë shqiptare, për nismën e aksionit të madh në ndihmë të shëndetit të atij populli të vuajtur. Së pari duhej ndihmuar Spitali Kirurgjikal, pra Spitali Nr.2 siç njihej në Shqipëri. Në kokën e Donikes ishin saktësuar ide, të cilat duheshin vënë në funksion të aksionit në një kohë sa më të shpejtë. Tashmë Shqipëria ishte hapur e faktet ishin të mjaftueshme për të trokitur, aty ku duhej, por më parë duhej  sistemuar projekti. Letërkëmbimet me spitalet intensifikohen. Donika, edhe sot e ruan posten e kësaj nisme, firmosur nga mjekët e njohur që e drejtonin; Kastriot Dauti, Panajot Boga dhe Mustafa Xhani. Komunikimet e para mbajnë datën 17 Janar 1992, ku disa klinika të këtij spitali dërgojnë kërkesat, jo vetëm për ilaçe, por edhe për mjete,  nga më të thjeshtat: tavolina operacionesh, mikroskopë, matës tensioni, pjesë ashensoresh dhe disa materiale  e aparatura elektrike. Gjithashtu, edhe Spitali Nr. 4, (ose Spitali Infektiv siç njihet në Shqipëri), dërgon një listë kërkesash, që në numër e kalojnë shifren e 50-të pjesëve, disa prej të cilave duheshin  në mijëra copë, firmosur nga Kozma Tavanxhi. Për të gjithë përsonat me të cilët Donika punonte, nga Institucionet Amerikane të Ndihmës, i kërkoheshin dokumentat e shkollimit të tyre dhe gradat që mbanin, për të qënë sa më të besueshëm.

Me Klubin Shqiptaro-Amerikan të Partisë Republikane, kryetar i të cilit ishte Ekrem Bardha, i kërkohet bashkëpunim për të garantuar mbështetjen dhe ndihmën e tyre. Problemi me i madh dhe, pothuajse i pamundur, ishte transporti i këtyre ndihmave. Ndihma e Ekrem Bardhës për sigurimin e transportit ishte vendimtare. Me njohjet e tij i siguron së bijës një takim në Pentagon, ku një avion ushtarak i tonazhit  të rëndë do të vihej në dispozion të transportit të këtyre ilaqeve nga Amerika në Itali. Mjetet e grumbulluara mund të dërgoheshin edhe direkt në Shqipëri, por aeroporti i Rinasit nuk ishte i mundshëm për zbritjen e avionve të tillë. Ndaj, nga Italia në Rinas u përdoren aeroplanë të tonazhit të lehtë, duke bërë tre fluturime. Korespodenca e Donikës me Bill Barta, Ralph Plumb, John Garvin, Dave Farguhar, David Janey, Paul Baumguart etj. ruhet e sistemuar edhe sot në arshiven personale të saj, nje dossier mbi 50 faqe nga kjo pune.

 /DONIKA BARDHA DHE SHOQATA E NDIHMAVE”THE ALBANIAN AIDS SOCIETY”/

”Historia e gjërave që nuk kanë ndodhur, nuk është shkruar kurrë.”/

Henri Kisinger/

           Në fund të fundit çdo aksion në të mirë të një çeshtje madhore mbetet në histori. Çdo veprim i yni që i shërben një kauze, mbetet e i shënuar diku, që dikush nesër  t’i referohet. Faktet asnjëherë nuk mungojnë dhe nuk pushojnë së ekzistuari, edhe nëse dikush mundohet t’i injorojë. Jetojmë në kohën e kronikave të ruajtura dhe arshivave përsonale, të cilat sa më vonë të shkoi, marrin më tepër rëndësi. Sipas dokumentave, puna e Donikës fillon në vjeshtën e vitit 1991 dhe përfundon në Mars 1993. Thuhet, por jo e shkruar deri më sot, se Donika ishte koordinatore për sigurimin e nevojave, të mjeteve, medikamenteve  dhe të transportit, kurse Donikës në të gjitha korespodencat i duhej të nënshkruante si Drejtore Programi.  Këtë e kërkonin rregullat e punës në Amerikë.

Dërgimi i  më shumë se dy milion dollarëve, ( vlerë medikamentesh dhe mjetesh spitalore ), është një shumë që kërkon menaxhim dhe angazhim të gjatë. Donika Bardha u desh të angazhohej për sigurimin e mjeteve dhe ilaçeve, duke levizur për një kohë të gjatë. Donika Bardhës iu desh të shkonte disa herë në Washington, konkretisht në Pentagon me ndërmjetësimin e të atit për të kontaktuar Greg Touma, përsonin që ndihmoi në sigurimin e transportit, i cili edhe i shoqëroi ndihmat në Shqipëri. Edhe me Ambasadorët Amerikan në Londër e Shqipëri iu desh Donika Bardhës të mbante korespodencë të rregullt, lidhur me aksionin e ndihmave, ( R.Saitz dhe W.Rajerson ), korespondencë e cila do t’i kalonte caqet e ndihmës për Shqipërinë, duke u futur në problemet e Kosovës, sidomos Ambasadori Amerikan në London G.H. Saitz. Bash për këtë, Donika ruan letërkëmbimet me Profesor Ali Aliun dhe Dr. Bashkim Xhafen, deri te Ministri i Shëndetësisë Tritan Shehu, lidhur me pjesën që do të dërgoheshin në Kosovë, duke u shpjeguar hollësi të paketimeve dhe të etiketave të veçanta që mbanin. Firmën e Donika Bardhës mban edhe falenderimi që bëhët në emër të The Albanian Aid Society, kompanisë së njohur amerikane, “ Northwest Medical Teams International, INC.” Nga kjo Kompani merr pergjigjen me 3 shtator 1992, prej Zv/Presidentit Carl Britton Leëis; “It is a privilege to have you as part of our team”.

Donika thotë: “… një ndihmë të madhe kanë dhënë të gjithë ata që u angazhuan me këtë projekt. U krijua një bashkepunim me Albanian Aid Society me coordinator Gjevalin Gegaj dhe të gjitha qendrat fetare në Komunitetin Shqiptar të Detroit-it, me personat si Kasem Myftari, Tony Juncaj, Julian Cefa, Niazi Bardha, Shaban Shemsedini, etj. Por, një meritë të veçantë ka dhe mjeku shqiptar Ramazan Hajdini, që u kontaktua nga Gjevalin Gegaj, i cili nga Chicago siguroi disa medikamente mjeksore me rëndësi për spitalet shqiptare. Albanian Aid Society u muar me grumbullimin e të hollave për të paguar shpenzimet e ndryshme gjatë këtij aksioni.”

Gjithashtu, Donika ruan dhe është në gjendje të shpjegoi gjithë dokumentacionin përcjellës të mjeteve, deri në dorëzimin e tyre në destinacionin e duhur ( biletat e udhëtimit dhe shpenzimet e hoteleve që kanë pasur në Shqipëri), ku Tony Junçaj dhe Kasem Myftari punuan disa ditë për shkarkimin dhe sistemin e tyre.

                            / ME NE FUND…/

Nga kureshtja për të ditur më shumë rreth këtij projekti e pyes Donikën se, pse ajo ka heshtur kaq kohë, pa vënë në pah punën e saj?

Si gjithnjë modeste, Donika përgjigjet: “Flasim per nje histori qe ka ndodhur 20 vite me pare, ne nje kohe, kur une pashe nga afer gjendjen emergjente qe po kalonte populli shqiptar. Atëhere i vetmi preokupim i imi, ishte që të vija veten time në dispozicion të kësaj ndihme dhe fatmirësisht, babai im, më siguroi ndërmjet ndihmes së Departamentit të Mbrojtjes, aviona ushtarakë për transportimin e mallrave, që unë dhe të tjerët kishim grumbulluar.

Komuniteti i Shqiptareve në Micigan ishte dhe është edhe sot, nje grup i veçantë, plot aktivistë, njerëz me zemër të madhe, dhe me dashuri për Shqipërinë dhe popullin shqiptar. Sadisfaksioni im dhe i grupit nga Detroiti,  ishte që të arrinim të përfundonim me sukses dergimin e mallrave (përfshi medikamente etj) në destinacion. Për të gjithë stafin, njerëzit që ne punuam, unë edhe sot ruaj një respekt për ta dhe bashkëpunim tonë.

Mbasi përfundoi kjo ndihmë modeste, se çfarë u tha, apo se si u komentuan ngjarjet, kjo nuk ishte shumë e rëndësishme.”

15 Shkurt 2013