Rabindranath Tagora(1861-1941)/

“Kur mbasi të ketë dëgjuar të reçitohet një poezi imja, ndonjë më thotë: “Nuk e kam kuptuar’, unë jam i detyruar të hesht.

Në qoftë se i merrni erë një luleje dhe thoni: ‘Nuk kuptoj’ – përgjigjja ime është: ‘Këtu nuk ka gjë të pakuptueshme, është vetëm erë e mirë’.

Dhe në qoftë se, megjithëkëtë, ju ngulni këmbë duke thënë: ‘E di, po ç’kuptim ka?’, Atëherë nuk më mbetet tjetër veç të ndërroj bisedë ose të bëhem i pakuptueshëm, duke pohuar se era e mirë është forma që merr gëzimi i gjithësisë në një lule”.

Dashuria për natyrën

Cilido që të jesh ti, lexues i këngëve të mia

Pas njëqind vitesh,

Unë nuk do të mund të të çoj

As edhe një lule të vetme

Të kësaj pranvere të pasur,

Një fjollë të artë resh që shtrihen atje lart.

Hap dyert e shih jashtë,

Mblidh prej kopshtit tënd kundërmues

Kujtime të erandshme,

Të zhdukura njëqind vite më parë !

Në zemrën tënde do të mund të ndiesh

Gëzimin plot jetë

Që këndova në një mëngjes pranvere,

Duke të dërguar zërin tim të gëzueshëm

Të njëqind viteve më parë.

Përhumbje në Zotin　

Në duart tua, o Zot, koha është e pafund.

Asnjë nuk mund të numërojë minutat.

Kalojnë ditët dhe netët.

Moshat lulëzojnë dhe vyshken si lulet.

Ti di të presësh. Për ta përkryer një lulëz të egër

Shekujt Tuaj ndjekin njëri-tjetrin.

Na nuk kemi kohë me humbë . . .

Në muzg ngutem nga frika se dera Yte mbyllet,

Por . . . ka prap kohë.

Vëllazërim universal　

Hapi sytë e shih:

Zoti yt nuk është para teje.

Ai është atje ku fshatari lëron plisin e fortë

E gurthyesi punon.

Ai është me ta, në diell e në shi,

Dhe rrobët e Tij janë të mbuluara me pluhur.

Hiqe atë mantel dhe zbrit si Ai

Mbi truallin plot pluhur!

Lërim! Ku mund ta gjesh këtë lëërim?

Mësuesi ynë ka marrë mbi shpatullat e Tia

Dhimbjet e njeriut.

Është bashkuar me ne përgjithmonë.

 

Përktheu nga anglishtja: Anton ÇEFA