Nga Ramadan Bozhlani/
Dita e 15 gushtit 2015, perëndoj pikëllushëm duke marr me vete një qenie akademike dhe duke e lënë natën që të përballet me dhimbjen shqiptare. Ç’banimi i këtij shpirti njerëzor nga kjo jetë e pushoj nga përkushtimi një mendje të mpreht, një ndërgjegjje të pastërt dhe një zemër fisnike të një profesori të së drejtës të quajtur Esat Stavileci. Përkushtimi i tij i zellshëm ndaj diturisë e ngriti në nivelin më të lartë shkencor, nga cila maje zbriste me modesti nëpër qindra mendje studentore duke ju hapur horizonte diturore përmes të cilave më pas ata kontribuan në jetën shoqërore shqiptare me të njëtën frymë.
Profesori Esat Stavileci shquhej në çdo drejtim për një korrektësi shembullore dhe për ta vën në pah atë më duhet të zbres në vitet studenteske.
Si studenta ishim mësuar me abuzimet e profesorëve që vinin me vonesë ose nuk vinin fare për të ligjëruar dhe pas pritjeve të gjata dëshpërushëm niseshim drejt stacionit për t’u kthyer me autobusët e ngarkuar nëpër qytete dhe fshatra të largëta. Një gjë e tillë asnjëherë nuk ka ndodhur kur kishim ligjirata nga lënda e së drejtës administrative sepse atë e ligjironte profesori Esat Stavileci, i cili na priste para portës së amfiteatrit deri sa u mbushte salla pastaj e mbyllte portën dhe ngjitej në podium me një eleganc mbreslënëse. Orët e ligjiratave i hapte me një dashuri të madhe sa që edhe mendjet e lodhura i tërhiqte me një mjeshtri admiruse për t’u bërë pjesë aktive e atij ambienti të denjët shkencor.
Metoda pedagogjike e tij përfshinte një zbërthim teorik dhe praktik, analizë dhe shqyrtim të lëndës sa që çdo mendje studentore e mveshte mrekullisht me njohuri të thella. Nga njëherë me shembuj joshës nxiste një zbavitje edukative pastaj përsëri na kthente te bërthama e leksioneve. Ai asnjëherë nuk e cenoj shenjtërin e ligjiratave përmes temave politike siç ndodhte jo rrallë me profesorët e tjerë. Orët e ligjiratave i shndërronte në një pasion dhe frymëzim fisnik për të drejtën. Ai me një natyrshmëri e mbjellte diturin tek çdo student dhe e nxiste që ta kultivonte fuqishëm atë. Kur dilnim nga ligjiratat e së drejtës administrative, e ndjenim trurin të stërvitur në nivel të kënaqshëm. Pastaj provimet rezultojshin të sukseshme.
Veprat shkencore, studimet, analizat dhe funksionet e rëndësishme të Esat Stavilecit do të peshojnë në përjetësi si perla rrezatuese tek çdo brez që është nisur të vij si shqipfolës në këtë planet.
Mbas gjithë kësaj përshtypje pozitive, kur e mendojm si të ndjer profesorin
Esat Stavileci përjetojm një tronditje shpirtërore, e cila vazhdon e përfshin çdo qenie shqiptare dhe përfundon tek themelet e shtetit.
Përmasat e jetës së tij të lavdishme natyrshëm do të harmonizohen me vatrën e parajsës!
I leht të qoft dhéu profesor, atje ku do të pushosh ndërgjegjshëm!
GJYKATA SPECIALA ËSHTË FYERJE PËR GJIDHËNIEN E NËNAVE SHQIPTARE
Opinion Nga Ramadan Bozhlani/
Nën qiellin i cili shikoj dramën njëqindvjeçare dhe mbi tokën që mban gjurmë të gjakut e nën të cilën u varrosën trupa të njom të vihen themelet e ngrehinës ogur zeze është fyrje për nënat shqiptare, për ato heroina të cilat në kohën e robërisë ishin bërë nuse në moshë të re që të sjellin në jetë fëmijë të cilët qysh në djep i quajtën ushtarë dhe përgjatë gjidhënies ju kishin kënduar ninulla frymëzuese duke ua skalitur në zemër misionin për liri. Ata fëmij u bën burra në rini e në prehrin e nënave ishin betuar dhe ia kishin vën gjoksin sfidave barbare në të cilat beteja ranë heroikisht shumë prej tyre, disa mbetën të gjymtuar, disa të çrregulluar psikologjikisht dhe të tjerët në gjendjen normale arritën ta shijojnë lirinë. Nënat fisnike nuk nxjerrën asnjë lotë para arkivoleve të tyre, ata i quajtën kurbana të lirisë dhe trupat e tyre ia dorzuan tokës me zemërgjërsi.
Zemrat fisnike të nënave mbartin mërzin e pa shprehur dhe lëngojn për djemt e tyre invalid por nuk ankohen asnjëherë sepse gjaku i tyre e jetësoj lirin, por ato klithën me zërin e hidhur kur djemet e tyre i panë mbrapa grilave nën akuzat e shpifura dhe mezi u mbajtën deri sa i panë të liruar.
Përsëri stuhija u përndez nga akuzat, padit, ndëshkimet, izolimet dhe synimi për themelimin e gjykatës speciale për t’ia njëllosur misionin për liri qenieve më të përkushtuara të cilat e mbartën amanetin e nënave mbi supe deri në realizim. Nënat shqiptare të thyera në moshë ndjehen të lënduar si asnjëherë më parë, sepse, përkushtimit të tyre të shenjët po mundohen t’i dhëjn kahje djallëzore. Ato ndjehen të indinjuara dhe bërtasin me zërin e përvajshëm:
Gjiri ynë ushqej ushtar të cilët luftuan kundër përbindshit serb i cili n’a mbushi tokën me varre të profesorëve, studentëve, n’a torturoj, n’a dhunoj vajzat, n’a masakroj fëmijët dhe n’a vështirsoj frymëmarrjen në truallin në të cilën na zbriti Zoti.
Ç’është ky tempull që thirret në emër të drejtësisë dhe vazhdon ta zbaton traditën e gjykatave serbe që gjykuan me parime djallzore ndaj ëngjujve shqiptar?!
Çdo ditë thërrasin nga nën toka 12.000 të vrarë mizorisht, 500 fëmijë të masakruar, 2000 të zhdukur dhe 8000 femra të dhunuara që t’i vëni para drejtësisë kriminelet serb, por këta zëra nuk dëshiron t’i dëgjon askush!
Për çdo gjë tjetër mund t’i vëni para përgjegjësisë fëmijët tanë, por vetëm për luftën e tyre nuk e keni të drejtën morale dhe juridike.
Pesha e mallkimit të nënave shqiptare çan malet, shkëmbinjët, tokën, detin dhe qiellin, andaj kujdes!
QYTETARE TE VARFER, POLITIKANE TE PASUR
POPULLI YNË I PRIN LISTËS SË VENDEVE MË TË VARFËRA KURSE POLITIKANËT TANË LISTAVE TË PASURVE/
Nga Ramadan Bozhlani/
Agjensioni Anti Korrupsion pasi bëri publikimin e pasurive me përmasa sensacionale të politikanëve, populli i mjerë pësoj një lëndim të thellë deri në tronditje të zemrës fisnike. Sytë e tyre të përvuajtur u zmadhuan para këyre shifrave marramendëse madje ju rrëqethën lëkurat e regjura nga vuajtjet kur heronjët e tyre ju shfaqën si pronar të atyre shumave. Heronjët politik që nuk pushojnë të ju flasin ditë e natë me gjuhën moralizuese për peshën e hidhur të mjerimit sikur të ishin vet përjetues të tij. Oh, sa leht mashtrohemi ne shqiptarët madje edhe portretet ua mbajm nëpër mure.
Ngrihën për t’u ndodhur para portreteve të tyre të cilat kanë mbishkrime me fjalët më fisnike:” Drejtësi”, “Dinjitet”, “Punë”, “Antikorrupsion” etj. Tani e kuptojmë pse n’a quani popullin më të mirë në botë! Edhe pse n’a keni gjunjëzuar ne nuk rebelohemi e as nuk revoltohemi, madje aq të mirë jemi sa që ju ndihmojmë t’i realizoni qëllimet e juaja të pista. Ju po përfitoni në korriz të njerëzve që çdo ditë i ndjejnë dhimbjet e plagëve të para dhe mbas luftës.
Ja shikoni se si n’a dergjen prindrit nëpër shtretër të cilët mundohemi t’i shërojm me mjete popullore. Ja shikoni fëmijët sa të mërzitur i kemi nuk kanë mundësi të arsimohen më tutje dhe ja të tjerët të cilët i arsimuam me shumë sakrific sa të zhgënjyer ndjehen për shkak mungesës së punës. Ja shikoni të vegjlit tanë me lotë në sy çdo ditë na kërkojnë ëmbëlsira dhe veshmbathje. Shikoni edhe sofrat tona sa të varfëra i kemi vetëm me lëng na servohen në mëngjes e në darkë. Tashmë e zbuluam sekretin përse ne jemi kaq të varfër si popullë, meqenëse ju e paskeni mjelur ditë e natë të mirat. Tani e kuptojm përse në çdo katër vite konvertoheni në lypsar të ethshem duke e shkelur cep në cep këtë tokë që absorboj më shumë gjak se ujë. Me përgjërim n’a kërkuat votat gati-gati sa nuk qanit dhe në këtë mënyrë n’a ngjallët mëshirë. Të varfërit të ken mëshirë për të pasurit! Po ju përse nuk n’a ndjeni ne meqenëse jemi në pikë të hallit?!
Apo ndoshta edhe jeni lodhur nga ne meqenëse jemi bërë lypsar të shumtë dhe të përditshëm për gjërat më elementar të jetës.
Si keni mundur ta helmoni gjakun shqiptarë deri në këtë gjendje?!
Nga kjo ego edhe shtazët në xhungël janë të çveshura.
Ne edhe pse jemi të varfër kemi dinjitet nuk vijm të ju kërkojm juve.
Tani e tutje heronjët tanë do jenë të varfër por të ndershëm sikurse është kryetari i Hanit të Elezit Rufki Suma.
Prandaj ju nuk jeni më të denjët të qëndroni nëpër ambiente tona shtëpiake.
Fytyrat e tyre me makijazh përfunduan në duart e gërvishura duke i shtrënguar me gjithë forcat që kishin dhe duke ua dhën formën e topave të basketit.
Pastrona listat nga maskarenjët…. !
DEMASKONI PËRGJEGJËSIT DUKE I DAMKOSUR/
Nga Ramadan Bozhlani/
Periudha heroike kur qeniet kombëtare u shuan në përkushtim, u flijuan, u martirizuan dhe u sakrifikuan duke u mveshur me atributet e heronjëve, dëshmorëve, invalidëve, veteranëve dhe ushtarëve për hirë të lirisë është përmbyllur me përfundimin e luftës në Kosovë.
Ata që janë rrekur pas kësaj periudhe ta përfillin frazën “trim pas luftës dhe valltar pas darsmës” tmerrsisht janë të shumtë dhe siç duket kanë hasur në bashkpunim të mirëkuptushëm me hierarkin e komisioneve dhe me personalitetet ushtarake që qëndrojnë në periferi duke dhën deklarata hipokrite. Në këtë marrveshje djallëzore zuri fill çmenduria alla shqiptare që arriti t’i qorrollis krijesat mbi siperfaqe të tokës deri në tronditje. Edhe Frojdin sikur ta kishim zgjuar nga varri vështirë do ta kishte rehabilitimin e kësaj tronditje. Ambiciet e sëmura të tipit shqiptarë nuk paskan limite dhe shkojn deri atje sa që lehtas blihen dhe shiten titujt e lavdishëm të dëshmorëve, invalidëve, veteranëve dhe ushtarëve për hirë të përfitimeve materiale.
Sistemimi i këtyre kategorive fisnike në lista për t’ju dorzuar në mënyrë solemne memories historike ishte akt i vonushëm por edhe në këtë kohë dorzohen me përbaltje,cenime,fyerje dhe ofendime deri në marrëzi fatale.
Kjo vones paska pasur një arsyeje skandaloze të fryhen listat sa të jet e mundur dhe ma do mendja se këtë trimëri e kanë pasur vetëm ata që thirrën në emrin e luftës për ta bërë këtë menaxhim të skrupullt.
Të jesh i pajisur me meritat e luftës nuk do të thotë të jesh kaq i priviligjuar sa që t’i pagëzosh të tjerët me epitetet fisnike: dëshmor, veteran, invalid dhe ushtar.
Ja çfarë keni bërë me këtë proces manipulues keni hedhur mjegullnaj e dyshime në këto lista sa që në prespektiv do të gjykoheni edhe ju se keni hyrë në këtë list duke i bler titujt e lavdishëm. Shenjtëris së këtyre listave është dashur t’ju shndërroheni në gardian madje në gladiator por ju patët kurajon të shkelni edhe mbi krenarin superiore kombëtare pjesë e të cilës keni qenë edhe ju por me këtë veprim u çveshët nga meritat me të cilat u mveshët gjatë luftës.
Prirjet e shëmtuara të shqiptarve e bën këtë popull të ndershëm të ndjehet i turpruar dhe i fyer rënd para të tjerëve por mos harroni se populli shqiptarë atdhedashurin nuk e ka të verbuar deri në atë shkallë ku të bëhen në syt e tij pazare poshtruse dhe të ju shitet sapuni për qebap.
Në emër të popullit kërkoj protesta para Organizatava të Veteranëve të Luftës së UÇK-së me pankarta “pastrona listat nga maskarenjët”,”demaskoni përgjegjësit duke i damkosur”. Nëse Organizatat e Veteranëve të Luftës së UÇK-së nuk çliroheni nga kjo përgjegjësi atëherë përmes heshtjes e kuptojm ujdin e tyre me këtë manipulim të pamoralshëm i cili e tërheq mallkimin e brezave që do vinjne.
Për ata që ngarendën të bëhen pjesë e këtyre listave me pretendimin që ta përfitojnë perjetësinë ua konfirmoj realizimin e synimit me mallkimin e përjetshëm.
A MOS DËGJUAT NDONJË PYETJE NGA TË ZHDUKURIT …
….PËR GJATË SHKELJES SË TERRITORIT TË SERBISË?!/
Nga Ramadan Bozhlani/
Shpresa e mëshirës kaloj nga një fytyrë tek një fytyrë tjetër dhe nga një vit tek një vit tjetër deri sa u ligështua nga forca morale dhe u dergj nga lëngata.
Moralistët hiqën dorë me keqardhje dhe dëshprim nga teorit e tyre, atdhetarët u zhgënjyen ndërsa vetëm ata që këmbëngulen në përndezjen e fantazisë luksoze në kushte mjerane siç janë politikanët kryelart mbetën të poshtruar karshi atyre që me dhimbje vendosën të shpërgulen nga trualli arbëror i ushqyer me gjakun fisnik.
Shtëpit e arnuara nga plagët e luftës sot po ndrrojn titullar, e disa të tjera po e perjetojnë aktin fatal mbylljen e dyerve me shtat dryna.
Pytjeve të trishta të mësimdhënësve: kush mungon sot?
Ju përgjigjen me zë të përvajshëm nxënësat: ata më të zellshmit që i shikojshim si e ardhmja e vendit, kanë marr rrugën për emigrim!
Familje, shkolla, lagje, qytete dhe vendlindje lamtumirë se shpresa po na zhvendos në toka të tjera përmes udhëve të torturushme.
Ndarjet e këtilla tepër të vështira po e ujitin me lotët e dhimbjes tokën për të cilën u flijuan në emër të lirisë.
Shtat vjeteori i pavarësis do t’i gjen nëpër përrenj, nëpër male dhe nëpër rrugë të dërrmuar, të lagur, të baltosur, të frikësuar, të tmerruar dhe me ankthe mu në shtetin e atyre që qenien tonë kombëtare e torturuan, e dhunuan, e masakruan, e pushkatuan dhe u munduan me të gjitha forcat akademike, diplomatike, politike dhe ushtarake te çbanojn nga trualli amnor e me kënaqësi edhe nga ky planet, por, motivet e ikjes janë edhe më tragjike: kafshata e bukës, shërimi i sëmundjeve dhe e ardhmja e fëmijëve.
Edhe familjarët e të zhdukurve udhëtojn për të njëtat arsyje nëpër ato rrugë dhe mund të shkelin mbi eshtrat e familjarëve të tyre sepse ai shtet mban peng eshtrat e afërsisht dy mijë të zhdukurve.
A ka gjë më të rënd nën këtë qiell se sa familja të shkel mbi eshtrat e antarit të tyre të zhdukur që nga lufta, dhe ai atje nën tokë të klith nga gëzimi se familja e tij mbi tokë erdhi për t’ia kthyer eshtrat në vendlindje, por ata mbi tokë i preokupojn edhe një mijë brenga të tjera dhe nxitimthi mundohen ta kalojn territorin e atij shteti që ju ka hap plag të pashërushme.
Klithja në formë të pytjes e nxjerrur nga eshtrat e të zhdukurve nga nën toka e Serbis e çan dheun dhe i ndjek pas: kush po ju detyron ta braktisni atdheun, për të cilin ne u flijuam ?!
“Kafshatë që s’kapërdihet është or vëlla mjerimi, kafshatë që të mbetë në fyt edhe të zë trishtimi”, Migjeni përmes kësaj fraze shtrin fuqin e fjalës poetike për ta kapur dramaticitetin e mjerimit të njeriut shqiptar edhe në vitin 2015-të.
Vetëm për një çast të mundohemi t’i ndjejm shumë prindër kur fëmijët e tyre kanë nevoj për shërim dhe parat për kontrolle mjeksore dhe barna duhet t’i sigurojn duke trokitur nëpër porta të shumta. A nuk është ky një terror emocional për çdo nënë e baba?! E ka edhe shumë situata të tjera të ngjethura që zemrën njerëzore e coptojn në mijra pjesë.
Preokupimet e larmishme dhe të pandashme prej shumë vitesh shumicën e popullit e orientuan drejt një vendimi të tillë fatal, dhe përball këtij vendimi kushdo e në veqanti ata që ishin përgjegjës për mirëqenien e tyre privohen nga e drejta morale për ta vën para përgjegjësisë këtë karavan njërzish të rrënuar moralisht.
Ky fenomen po i trondit edhe eshtrat nën varre por siç duket shqiptarët po kërkojn me vendosmëri prespektiv, i kanë mbyllur veshët e stërlodhur nga broçkullat dhe s’ka njeri që i spraps dhe t’i rikthehen në botën e tyre të çveshur nga shpresa dhe ëndrrat, nëpër sofrat e tyre ku kryepjata është e mbushur me lëng dhe nëpër ambientet e tyre ku më shumë zotron terri se sa drita.
Gjysma e qeverisë së sotshme mbart mallkimin dhe përgjegjësin për këta lotë të derdhur të dhimbjes sepsa ajo ishte ne krye të tyre përgjat tetë viteve, le te merr inciativen fisnike për të ja konfiskuar pasurin atyre që u pasuruan në korriz të popullit dhe për t’i rehabilituar këta njerzë që do të kthehen me varfanjak se sa ishin.
Ndërsa kryeministri le të merr një inciativ tjetër fisnike duke jav kërkuar pagat e gjashtë mujorshit të paralizës institucionale deputetëve si dhe uljen e rrogave të tyre në emër të rehabilitimit të këtyre të mjerëve.
Shpresa kthehet me plane konkrete që kanë synim fonde për mirëqenien e tyre, e jo deklarat të thata dhe foshnjore se tek e fundit ju do të mbartni mallkimin historik për humbjen e dinjitetit të këtij populli fisnik.