Ramush Haradinaj – Page 11 – Dielli

KOMUNITETI SHQIPTAR NË AMERIKË PRITI ME NDERIME ISH KRYEMINISTRIN E KOSOVËS, RAMUSH HARADINAJ

September 21, 2013 by dgreca

Të dielën në orën 10 paradite, z. Haradinaj do të ketë një takim në Shtëpinë e Federatës Panshqiptare të Amerikës VATRA,ku do të pritet nga kryetari i Vatrës dr. Gjon Bucaj dhe Këshilli i Vatrës, për të kaluar më pas në Kishën Katolike Shqiptare “Zoja e Shkodrës”, ku do të pritet nga famullitari dom Pjetër Popaj,do të takohet me ambasadorin Wizner, do të vizitojë Konsullatën e Republikës së Kosovës,ndërsa në mbrëmje,në orën 7 pm, ai është i ftuar nga dega e Vatrës Hudson Valley-NY,e cila do të shtrojë një darkë në Fiorino Restaurant në NJ, pronë e bashkadhetarit Sabit Bytyci, një vatran i vjetër,anëtar i Këshillit të Vatrës. Të hënën lideri Kosovar është i ftuar në Columbia University, ndërsa të Martën do të ketë takime në Washington DC./

Ish Kryeministri i Kosovës, Ramush Haradinaj, është pritur me nderime nga komuniteti shqiptar në Amerikë. Ai ka udhëtuar me Austria Airline dhe ka zbritur në aeroportin Ndërkombëtar JFK të New Yorkut rreth orës 14.00 të ditës së Shtunë. Heroi i Luftës për liri, i ashtuquajturi” Rambo”, që nuk u kap dot nga serbët, dhe sfidanti i Tribunalit të Hagës, ish kryeministri që dha dorëheqjen më 2005- duke u vetëdorëzuar për t’u gjykuar dhe tashmë i liruar plotësisht nga akuzat, gëzon një popullaritet në rritje, jo vetëm në Kosovë, por edhe në Diasporë. Haradinaj së bashku me bashkëshorten Anita, janë ndjerë të befasuar sapo janë shfaqur në mjediset e Aeroportit të New Yorkut. Atyre u janë lehtësuar proceduart e kontrollit dhe janë shoqëruar nga shërbimi policor amerikanë, djem të Kosoëvs dhe të Shqipërisë, që punojnë për policinë amerikane dhe Shërbimin Federal.

Cifti Haradinaj është pritur nga shumë shqiptaro-amerikanë, që kanë dalë ta presin me nderime. Biznesmenë dhe veprimatrë të njohur shqiptaro-amerikanë si Harry Bajraktari, Rrustem Gecaj, Elmi Berisha, Anton Raja dhe shumë të tjerë, i urojnë mirëseardhjen Haradinajt dhe bashkëshortes. E bija e Rrustem Gecaj dhuron një buqetë të madhe me lule shumëngjyrëshe. Në mjediset e aeroportit bëhen fotografi, më pas një intervistë e shkurtër nga TV 21 dhe nisja drejt Hotelit, që u është rezervuar.Në mbrëmje për mysafirin e nderuar u shtrua një darkë në Benjamin Steakhouse në Manhattan nga miqpritësit e tij.

Duke filluar nga dita e dielë dhe në vijim ish Kryeministri Ramush Haradinaj do të ketë takime të shumta sipas një kalendari të ngjeshur. Takimet e tij do të përqëndrohen në New York, New Jersey për të vijuar të martën me 24 Shtator në Washington DC.

E diela e 22 shtatorit do të nisë me një Vizitë në Vatër. Z. Haradinaj do të ketë një takim në Shtëpinë e Federatës Panshqiptare të Amerikës VATRA,ku do të pritet nga Kryetari i Vatrës dr. Gjon Bucaj ne oren 10.00,rreth orës 11 e 30 do të shkojë në Kishën Katolike Shqiptare “Zoja e Shkodrës”, ku do të takohet me famullitarin e Kishës Shqiptare, dom Pjetër Popaj, më vonë do të takohet me ambasadorin Wizner ndërsa në mbrëmje, në orën 7 pm, ai është i ftuar nga dega e Vatrës Hudson Valley me kryetar z. Elmi Berisha,- darkë që do të shtrohet në Fiorino Restaurant, në Nju Xhersi, pronë e bashkadhetarit Sabit Bytyci.

Të hënën lideri Kosovar është i ftuar në Columbia University, ndërsa të Martën do të ketë takime në Washington DC., ku do të ketë takime të planifikuara me politikanë amerikanë, anëtarë të Kongresit etj.

Zoti dhe zonja Haradinaj do të jenë të pranishëm edhe në darkën vjetore që organizon Këshilli Kombëtar Shqiptaro-Amerikanë, ku do të nderohet ndihmës sekretari Philip Riker, ndërkohë që do të nderojë me pjesmarrjen e saj edhe ish Sekretarja Amerikane e Shtetit,zonja Hillary Clinton. Në këtë eveniment do të jenë edhe Presidenti i Shqipërisë Bujar Nishani, Kryeministri Edi Rama, Kryeminsitri i Kosovës Hashim Thaci, Ministrat e Jashtëm të Shqipërisë Bushati dhe Hoxhaj i Kosovës. Po ashtu do të jetë i pranishëm edhe personaliteti i njohur politik i Malit të Zi, Milo Gjukanovic.(Dalip Greca)

PËRBALTJA E NJË LUFTËTARI TRIM TË LIRISË DHE DHËNIA E PAFAJËSISË NGA GJYKATA NDËRKOMBËTARE E HAGËS

September 5, 2013 by dgreca

SHKRUAN: DR. AGIM LEKA/ NEW YORK/

Ky shkrim është i ndarë në katër kapituj. Kapitulli i parë është ribotim i një artikulli me të njëjtën temë, të nxjerrë në Illyria në 2005; kapitulli i dytë është një plotësim i artikullit të vitit 2005, që synon përditësimin me zhvillimet e reja. Kapitulli i tretë është Vendimi i Hagës, pas gjyqit të 2-të; ndërsa i katërti është përfundimi, që merret me sagën e Ramush Haradinajt dhe zhvillimet pasuese.

KAPITULLI I PARË

ARTIKULLI I MËPOSHTËM U BOTUA NË ILLYRIA SI PJESË E NJË SERIE PREJ 13 PJESËSH, ME TITULLIN “KOSOVA: VEND I HISTORISË SË DHIMBSHME (dhe mundime të tjera të kombit të gjymtuar shqiptar). Studimi më pas u zgjerua dhe u rinda në 22 pjesë.

PJESA E PARË U BOTUA NË NUMRIN 1451 TË GAZETËS, DT. 7-9 QERSHOR 2005, PËR T’U NDJEKUR NGA PJESËT E TJERA, NË NUMRAT VIJUES.

PJESË NGA ILLYRIA (PJESA III) (BOTIMI I VITIT 2005)

Intervista vijuese, me Mihajlo Mihajlovin, nxjerr qartazi në dukje synimet dhe politikat e errëta të udhëheqjes serbe të tanishme, për të minuar çdo shpresë për stabilitet në shtetin e ri të pavarur të Kosovës

{Shënim nga autori, më 1, gusht 2013}: “Disidenti sovjetik Andrei Sakharov e kish propozuar zotin Mihajlov për Çmimin Nobel për Paqe. Puna e tij u citua nga Aleksander Solzhenjicin, në Arkipelagun Gulag.

PJESA III

INTERVISTË ME MIHAJLO MIHAJLOVIN: Kostunica përballë Haradinajt

Gazetarja Marijana Milosavjeliç e së përjavshmes NIN, i bëri pyetjen e mëposhtme Mihajlo Mihajlovit (NIN, nr. 2816, 16 dhjetor 2004, f. 14): “Pse e konsideron Perëndimi zotin Kostunica, Kryeministrin e Serbisë, si problem më të madh se zotin Haradinaj, Kryeministrin e Kosovës?

Mihajlo Mihajlov: Arsyeja kryesore nuk është ndonjë komplot antiserb, apo ndonjë standard i ndryshëm gjykimi në verifikimin e krimit. Duhet të kemi parasysh edhe se z. Haradinaj ende nuk është paditur nga Gjykata e Hagës. Ai ka deklaruar tashmë se, në qoftë se do ta paditin, ai do të shkojë atje menjëherë.

Nga ana tjetër, persona tashmë të paditur nga Gjykata e Hagës që prej shumë vjetësh, vazhdojnë të bredhin poshtë e lart në Serbi. Kryeministri Kostunica nuk ka ndërmend t’ia dorëzojë këta Gjykatës së Hagës. Kjo i vë një damkë serioze Kostunicës.

Së dyti, urdhër-arrestet e shumta që janë lëshuar nga autoritetet në Beograd për Haradinajn mund, por mund edhe të mos përligjen. Unë nuk i gjykoj dot.

Unë e di mirë se çfarë ndodhi, ca vjet më parë, kur paraardhësi i z. Haradinaj, Dr. Bajram Rexhepi, u zgjodh Kryeministër i Kosovës. Shtypi në Beograd menjëherë e akuzoi atë si kriminel lufte, në bazë të faktit se ai kish qenë anëtar i UÇK-së në konflikt {kundër Serbisë së Milosheviçit}.

Argumenti kryesor në akuzën kundër Dr. Rexhepit si kriminel lufte ishte zbulimi i kokës së prerë të një personi të kombësisë serbe në zonën ku vepronte njësia e Dr. Rexhepit. Autoritetet mjekësore serbe në Prishtinë arritën në përfundimin se koka ishte prerë me një teknikë kirurgjikale jashtëzakonisht precize. Kjo u mbajt pastaj si provë se prerja e kokës ishte bërë nga Dr. Rexhepi, i cili është, në fakt, kirurg.

Më kujtohet sarkazma me të cilën shtypi botëror i përcolli “dëshmi” të tilla.

Pas gjithë kësaj, është logjike të supozohet që Kostunica do të konsiderohet si person më i urrejtshëm se Haradinaj, në sytë e opinionit publik botëror.”

{Shënim i autorit: Ia lejova vetes të përmirësoj përkthimin anglisht të intervistës më sipër dhe ta korrigjoj emrin e Kryeministrit të parë të Kosovës. Thelbi i përkthimit origjinal, nga Tanja B. Loncar, nuk është prekur.}

Më 8 mars, menjëherë pasi gjykata e krimeve të luftës e Kombeve të Bashkuara konfirmoi padinë kundër Haradinajt, ai dha dorëheqjen nga posti i tij si Kryeministër i Kosovës. Sikurse kish premtuar, u nis për në Hagë, që të përballej me akuzat, të cilat ai i mohon.

I ndjeri Robin Cook, ministër i Jashtëm i Britanisë së Madhe gjatë luftës në Kosovë, shkroi më 13 mars 2005 (Dawn, versioni Internet), nën titullin “Një akt guximi të mirëfilltë”: “Pata një numër kontaktesh me Ushtrinë Çlirimtare të Kosovës, para dhe gjatë ndërhyrjes së NATO-s për të ndalur spastrimin etnik të kosovarëve. Luftëtarët e saj treguan guxim të mirëfilltë kur u ngritën kundër makinës së fuqishme ushtarake serbe, pa artileri, mbrojtje ose mbulim nga ajri, për t’u bërë ballë kundërshtarëve. Por ata ishin aq të pamëshirshëm sa çdo forcë tjetër guerrilase në histori, dhe do të kish qenë naive të përfytyrohej se, në mes të spastrimit të mbrapshtë etnik të ndërmarrë nga Slobodan Milosheviçi, ata mund të bënin dallim të qartë midis luftëtarëve serbë dhe civilëve serbë. Prandaj është në favor të mëtejshëm të Haradinajt fakti që ai është shndërruar, nga komandant operativ i UÇK-së, në përkrahës të tolerancës.”

Wesley K. Clark, Komandant suprem i NATO-s gjatë fushatës në Kosovë, 1999, shkroi në The New York Times të dt. 14 mars 2005 për “daljen me dinjitet nga skena” të Haradinajt, duke përfunduar pastaj se: “Pavarësia mund të jetë mënyra më e mirë për të përftuar një shtet funksionues, që prodhon përfitime reale për njerëzit, përfshi këtu edhe serbët e Kosovës. Kur njerëzve u jep përgjegjësi, ata priren të sillen më me përgjegjësi.”

Dorëheqja e Kryeministrit të Kosovës dhe paditja e tij nga Gjykata e Hagës ngjallën shqetësim të madh mes shqiptarëve në Kosovë, të cilët e shohin z. Haradinaj si një nga heronjtë e tyre në historinë e Luftës Çlirimtare kundër makinës luftarake mizore të Slobodan Milosheviçit.

Pavarësisht nga akuzat kundër tij ose njësive të tij guerrilase, z. Haradinaj tregoi edhe një herë tjetër guxim dhe menjëherë iu përgjigj thirrjes për ta nxjerrë veten të pafajshëm. Duket sikur skenari i akuzave kundër Haradinajt mund të vijë drejtpërdrejt nga shërbimet e fshehta serbe, njëlloj sikurse rezultuan të ishin akuzat kundër paraardhësit të tij Dr. Bajram Rexhepi.

Në çdo rast, do të jetë e vështirë, për akuzën, që të mbrojë në gjyq, madje edhe para një “këshilli të urtësh”, tezën se aktet e organizuara të gjenocidit nga ushtria e rregullt e një shteti të njohur nga OKB-ja mund të barazohen me dhunën e tepruar sporadike, ose aktet kriminale të individëve të një force guerrilase vullnetare. Southeast European Times, e cituar nga “Koha Jonë” e datës 3 prill 2005, shkruan: “Ka ligje ndërkombëtare që vlejnë për agresorin dhe ligje që vlejnë për mbrojtësin e popullit; ligje për pushtuesin dhe ligje për luftëtarin e lirisë; ligje për vrasësin dhe ligje për viktimën.”

The Christian Science Monitor e dt. 11 mars 2005 citon Burim Kastratin, i cili i mbijetoi një masakre serbe në maj të vitit 1999, që la 21 të vrarë në fshatin e tij Zahaq, të ketë thënë se ai është i bindur që z. Haradinaj do të jetë në gjendje të dalë i larë nga akuzat: “Një person që vetëmbrohet nuk mund të jetë kriminel. Nuk mund të krahasojmë mizoritë e kryera nga një ushtri që vrau 10 000 vetë, me çfarë bën një ushtar në fushën e betejës, me një armë të vetme.”

Megjithatë, nëse ka raste kur janë kryer akte kriminale ndaj civilëve të pafajshëm, autorët e këtyre akteve duhet të dalin para gjyqit. Gjykata vetë mund të marrë parasysh rrethanat lehtësuese, në atë masë që njësitë guerrilase, të cilat veprojnë në klandestinitet, nuk i kanë mjetet, lehtësitë, shërbimet dhe sofistikimin e një ushtrie të rregullt, të një shteti të stabilizuar. Në këto rrethana, është e vështirë “të bësh dallim të qartë midis luftëtarëve serbë dhe civilëve serbë,” për ta thënë me ish-ministrin e Jashtëm të Britanisë së Madhe, të ndjerin Robin Cook.

Përkundrazi, për sa u përket autorëve të gjenocidit në ish-Jugosllavi dhe veçanërisht në Bosnjë, kryeprokurorja e Gjykatës Kriminale Ndërkombëtare të Hagës, Carla del Ponte, duke folur për gjeneralin Ratko Mladiç, komandant i ushtrisë serbe në Bosnjë dhe Radovan Karaxhiçin, udhëheqësin e serbëve të Bosnjës gjatë luftës, ka vërejtur se qeveritë serbe dhe boshnjake e dinë se ku gjenden këta njerëz dhe se kur ato qeveri thonë se po bashkëpunojnë me gjykatën, “gënjejnë.”

Agjencia e lajmeve B92 raporton më dt. 5 prill 2005 se ministri i Jashtëm i Serbisë dhe i Malit të Zi Vuko Drashkoviç ka thënë se “I pandehuri i Hagës Ratko Mladiç po fshihet prej qeverisë serbe me ndihmën e Agjencisë Informative të Sigurisë (SIA). Është logjike të supozohet se shërbimi e di se ku është Mladiçi, ose të paktën nëse ai është në Serbi apo jo. Pa këtë mbrojtje dhe këtë rrjet bashkëpunimi, Mladiçi nuk do të mund të mbetej i padukshëm. Po të isha unë kryeministër, do të kisha marrë në telefon shefin e SIA-s dhe do ta pyesja se ku është Mladiçi. Dhe po të më thoshte se nuk e dinte, do ta shkarkoja në vend.” Kështu i tha Drashkoviçi gazetës Financial Times.

Kjo deklaratë e zotit Drashkoviç tani është konfirmuar nga një njoftim për shtyp i Departamentit të Shtetit të ShBA, nga Nën-Sekretari për Çështjet Politike Nicholas Burns. Më 10 nëntor 2005, gjatë një raportimi për Komitetin e Marrëdhënieve me Jashtë të Senatit në lidhje me Kosovën, ambasadori Nicholas R. Burns tha: “Ne vazhdojmë përpjekjet tona diplomatike për të bindur qeverinë serbe në Beograd dhe qeverinë e Republikës Serbe në Banja Luka të Bosnjë-Hercegovinës që t’i dorëzojnë dy të paditurit për krime lufte Radovan Karaxhiç dhe Ratko Mladiç, që mbajnë përgjegjësi për masakrat e dhjetë vjetëve më parë. Unë i shpjegova Senatit, sot në mëngjes, se ne ende nuk do të vendosim marrëdhënie normale me Serbinë dhe Malin e Zi, sa kohë që Mladiçi nuk i është dorëzuar Hagës.

Atyre u duhet të marrin një vendim. Në qoftë se qeveria serbe dëshiron të jetë pjesë – të jetë plotësisht pjesë e NATO-s dhe BE-së, atëherë ata duhet ta meritojnë këtë. Nuk ka asnjë vend, në NATO ose në BE, që do të lejonte një të akuzuar për kriminel lufte të bridhte poshtë e lart në territorin e atij shteti. Dhe, në fakt, Mladiçi ka ndenjur i fshehur për dhjetë vjet, dhe për tetë nga këto dhjetë vjet ka gëzuar mbrojtjen e plotë të shtetit serb dhe të ushtarakëve serbë, siç e kanë pohuar këta vetë

Prandaj, nëse ata duan të trajtohen nga Shtetet e Bashkuara dhe NATO-ja si një vend që meriton anëtarësinë e ardhshme, ose edhe thjesht partneritetin, atëherë duhet të sillen siç duhet dhe ta arrestojnë Mladiçin, ose ta bindin që të dorëzohet vullnetarisht. Por ky është një kusht paraprak absolut, për pranimin e Serbisë në Partneritetin për Paqe. Ia dhashë këtë mesazh drejtpërdrejt Kryeministrit Kostunica, si dhe Presidentit Tadiç, kur isha në Beograd para tre javësh.”

Megjithatë, Kryeministri Vojislav Kostunica mbetet sfidues. Ja çfarë deklaroi ai në 2004: “Ky vend nuk është një furnitor me mall njerëzor i Gjykatës së Hagës.” (B92, 21 shkurt 2004). ME SA DIHET PUBLIKISHT, AI NUK DUKET TË KETË NDËRRUAR QËNDRIM.

The New York Times e datës 1 prill 2005, në një artikull të Nicholas Wood, shkruan se “Autoritetet serbe të Bosnjës thanë se janë duke hetuar rreth 900 zyrtarë të qeverisë së tyre, për të zbuluar nëse ata kanë pasur gisht në vrasjen e më shumë se 7 000 burrave dhe të rinjve myslimanë nga qyteti i Srebrenicës në 1995, gjatë luftës në Bosnjë. Grupet e të drejtave të njeriut thanë se numri i madh i zyrtarëve të akuzuar për përfshirje në vrasjet tregoi se shumë zyrtarë, politikanë dhe oficerë të sigurimit me poste drejtuese në luftë ishin ende në pushtet.”

Që prej 16 dhjetorit 2004, datë e intervistës së lartcituar me Mihajlo Mihajlovin, qeveria serbe dhe autoritetet në Republikën Serbe të Bosnjës janë përpjekur, me gjysmë zemre, të plotësojnë pjesërisht disa nga kërkesat e Gjykatës Ndërkombëtare të Hagës.

Shkruan e përditshmja britanike The Guardian: “Përballë presionit të madh nga Bashkimi Europian dhe ShBA, Kostunica ka hequr dorë nga kundërshtimi i ekstradimit të të akuzuarve dhe, që prej vitit të shkuar, ka ekstraduar gjithsej 13 të dyshuar. Si shpërblim për këto veprime, atij do t’i jepet drita e gjelbër për të filluar diskutimet, në rrugën e gjatë drejt pranimit në BE.” Mes të akuzuarve, është edhe gjenerali Nebojsa Pavkoviç, komandanti i Ushtrisë Jugosllave gjatë konfliktit në Kosovë. Megjithatë, protagonistët më të rëndësishëm të krimit në Ballkan, gjenerali serbo-boshnjak Ratko Mladiç dhe udhëheqësi i serbëve të Bosnjës dr. Radovan Karaxhiç, që të dy përgjegjës për masakrën në Srebrenicë, ende nuk janë arrestuar.

Duke dëshmuar para Kongresit të ShBA, në 18 maj 2005, Nën-Sekretari i Shtetit Nicholas Burns tha se “Serbia duhet ta mbyllë kapitullin e errët të viteve nëntëdhjetë, duke arrestuar dhe ekstraduar ish-gjeneralin Ratko Mladiç, dhe shtoi se Washington-i po e rrit presionin ndaj qeverisë serbo-boshnjake, që të veprojë po ashtu me Radovan Karaxhiçin.”

Më parë, Carla del Ponte, prokurorja e Gjykatës së Hagës për krimet e luftës në ish-Jugosllavi, kishte deklaruar se “Për mendimin tim, komuniteti ndërkombëtar nuk do të mund të marrë pjesë në ceremonitë përkujtimore me rastin e dhjetëvjetorit të gjenocidit në Srebrenicë, në qoftë se Karaxhiçi dhe Mladiçi nuk arrestohen dhe nuk i dorëzohen Gjykatës së Hagës. Unë vetë nuk do të marr pjesë.” Dhe, në fakt, ajo nuk mori pjesë në ceremonitë përkujtimore.

Kur bëri një vizitë në Beograd, me qëllim që ta nxiste qeverinë serbe për të arrestuar kriminelët e supozuar të luftës, të përmendur më lart, Carla del Ponte bëri publike një video, më 2 qershor 2005, që tregonte masakrën e 6 boshnjakëve të sfilitur dhe të torturuar nga milicia serbe afër Srebrenicës, në korrik të vitit 1995; katër nga viktimat ishin fëmijë nën 18 vjeç. Kësaj masakre i kish paraprirë një ceremoni, gjatë së cilës një prift serb ortodoks i kish dhënë bekimin milicisë serbe, për të pasur sukses në këtë mision. Kjo video dokumentare e tronditi opinionin publik serb dhe vetë qeverinë, “duke i detyruar udhëheqësit serbë që më në fund të pranonin rolin e vendit të tyre në masakrën më të rëndë të kryer në Europë, që prej Luftës së Dytë Botërore.” Në fakt, z. Tadiç, President i Serbisë, doli në televizion në Beograd së bashku me Carla del Ponte-n dhe deklaroi: “Serbia është tronditur thellë. Krimet janë kryer në emër të popullit tonë. Ato imazhe janë provë e një krimi të përbindshëm kundër personave të një feje tjetër, dhe fajtorët kanë qenë të lirë deri më tash.”

Suplementi Weekend Australian i The Times, i datës 4 qershor 2005, komentonte jo pa ironi: “Autoritetet serbe nuk vonuan t’i arrestonin fajtorët, pasi u transmetua videoja, por pyetjet mbeten se pse u deshën 10 vjet për t’i kapur këta njerëz, nëse identitetet e tyre njiheshin. Përgjigjja mund të ketë të bëjë me karremin e anëtarësimit të Serbisë në Bashkimin Europian po aq sa edhe me dëshirën për të vendosur drejtësi.”

Courtney Angela Brkiç, autore e “Stillness And Other Stories” dhe “The Stone Fields” (një rrëfim i punës së saj me gërmimet në varret masive jashtë Srebrenicës), shkruan në një OP-ED te gazeta The New York Times e datës 11 korrik 2005 të titulluar “The Wages of Denial” :

“Serbia duhet të heqë dorë nga përralla se vuajtjet e saj gjatë luftës ishin të barasvlershme me shkatërrimin që ua bëri të tjerëve. Dalja me një deklaratë të ndershme për Srebrenicën do të kish qenë një hap i parë në drejtimin e duhur, çka parlamenti serb duhej ta kish bërë. Sa kohë që njerëzit në Serbi e mohojnë bashkëfajësinë në krimet e luftës, ata largojnë çdo shpresë për drejtësi dhe ia rrezikojnë seriozisht të ardhmen dinjitoze vendit të tyre. Ndihmat Perëndimore në para që i janë derdhur Serbisë mund të ndihmojnë për të rindërtuar infrastrukturën e atjeshme, por nuk do të bëjnë asgjë kundër kancerit që ia gërryen zemrën atij vendi.

KAPITULLI I DYTË SHTESË

PËRDITËSIM I ARTIKULLIT TË VITIT 2005

1 gusht 2013

Z. Haradinaj u nxor, prej Gjykatës Ndërkombëtare të Drejtësisë në Hagë, dy herë i pafajshëm ndaj të gjitha akuzave. Fragmenti i mëposhtëm nga Wikipedia jep një tablo të qartë të peripecive që iu desh zotit Haradinaj të kalonte, duke pritur që të merrte fund ai kalvar që shpesh u bie në hise udhëheqësve të ushtrive çlirimtare të popujve të shtypur.

Edhe pas shpërbërjes së Federatës Jugosllave, të drejtat dhe dinjiteti i tyre shpesh u ekspozohen një përbaltjeje globale, të sajuar nga makina e fuqishme e propagandës së vendit shtypës, në këtë rast, e shtetit serb.

Ish-Drejtori i Ndjekjeve Ligjore Publike, Lordi MaDonald of River Glaven QC (Queen’s Counsel) ka thënë: “Kjo ndjekje ligjore ishte një orvatje e trashë për të barazuar rezistencën me agresionin. Ishte turp për komunitetin ndërkombëtar.” [41] (Citat nga Wikipedia).

Kësisoj, fitorja e zotit Haradinaj të cilit iu njoh pafajësia e plotë nga Gjykata më e Lartë Botërore e Drejtësisë, është dyfish e rëndësishme – jo veç për atë personalisht, por edhe për popullin e Kosovës. Ndërkohë, trupat e mijëra qytetarëve të vrarë të Kosovës ende mbeten në varre makabre të panjohura ose janë shkrumbuar në furrat e përbindshme të një shteti të mirënjohur terrorist.

Sipas burimit shqiptar “24 Orë” të dt. 31 korrik 2013, rreth 12 500 shqiptarë janë vrarë dhe 2 750 janë zhdukur. Deri më sot, vetëm 3 serbë janë dënuar për këto masakra.

Ky standard i dyfishtë në vlerësimin e jetës, sipas kriteresh të ngjashme me ato të Aparteid-it, përfaqëson një sfidë për brezin tonë, si njerëz vullnetmirë, në të dy anët e ndarjes etnike.

Shkrimtari jugosllav dhe i burgosuri i mendimit, i ndjeri Mihajlo Mihajlov, që për shumë vjet jetoi në të njëjtën qeli burgu jugosllav me kolegun e vet kosovar Adem Demaçi – fitues i çmimit Sakharov dhe njëzet e shtatë vjet i burgosur – u citua më lart, tek shprehte përshtypjet e veta aq parashikuese, për pafajësinë e zotit Ramush Haradinaj. Ai ishte, pa dyshim, i vetëdijshëm për të gjitha intrigat që regjimi serb ishte në gjendje të thurte, kur ishte fjala për të denigruar, ose së paku për të vendosur në të njëjtin plan, luftën për çlirimin kombëtar të shqiptarëve të Kosovës me aktet mizore të ushtrisë dhe të policisë serbe, kundër popullsisë civile në Kosovë. Në fakt, gati një milion qytetarë të Kosovës u dëbuan nga trojet e tyre stërgjyshore, gjatë një përpjekjeje të frikshme për të arritur zgjidhjen finale të planit historik serb për spastrimin etnik të popullsisë shqiptare.

Në korrik 1995, më shumë se 7 000 burra dhe djem të rinj u ekzekutuan nga ushtria serbe, edhe pse ishin nën mbrojtjen e Kombeve të Bashkuara, në Srebrenicë të Bosnjës.

Bota e qytetëruar nuk mund të toleronte më përsëritjen e atyre skenave të tmerrshme, që të kujtonin krimet më të shëmtuara kundër njerëzimit, gjatë Luftës II Botërore.

Ishte meritë e ndërhyrjes së NATO-s, nën udhëheqjen e gjeneralit Wesley K. Clark, Komandat Suprem i Aleatëve, dhe e sakrificave të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, që më në fund forcat e së keqes pësuan disfatë dhe u krijua një shtet i pavarur i Kosovës.

Është meritë e presidentit William Clinton, monumenti i të cilit në qendër të Prishtinës garanton simbolikisht mbijetesën e Kosovës; dhe e presidentit George W. Bush, që e përshpejtoi shpalljen e pavarësisë së Kosovës dhe monumenti i të cilit ngrihet kryelartë në një qytezë shqiptare afër Tiranës që ai vizitoi, që shteti i lirë dhe i pavarur i Kosovës është sot realitet. Sot që po shkruhen këto radhë, shteti i pavarur i Kosovës është njohur nga njëqind e një shtete të botës.

Presidenti William Clinton dhe Presidenti George W. Bush, njëlloj si Presidenti tjetër George H. W. Bush që ia vuri kufirin te thana Presidentit Milosheviç të Serbisë, ecën në gjurmët e Presidentit Woodrow Wilson, për të thelluar një traditë të Presidentëve amerikanë në mbrojtje të shteteve të vogla dhe të ekspozuara ndaj rrezikut, duke theksuar, njëkohësisht, fisnikërinë e Kombit Amerikan.

KAPITULLI I TRETË

VERDIKTI I FJALËPËRFJALSHËM I GJYKATËS ME DOKUMENTIMIN PËRKATËS (shih WIKIPEDIA)

Gjyqi i dytë

Gjyqi i dytë filloi në 2011, përballë një trupi gjykues të dytë, të përbërë nga tre gjykatës të tjerë. Z. Haradinaj sërish mbrohej nga Ben Emmerson Q.C, z. Rodney Dixon. Akuza thirri 56 dëshmitarë kundër zotit Haradinaj, ndërsa zoti Haradinaj edhe një herë nuk thirri asnjë dëshmitar të mbrojtjes.

Më 29 nëntor 2012 Ramush Haradinaj u nxor i pafajshëm për herë të dytë.[39] Këtë herë, për shkak të impenjimit të skajshëm të gjykatës dhe të palëve, nuk pati akuza për frikësim të dëshmitarëve. Përkundrazi, gjykatësit përfunduan se jo vetëm nuk kish prova për të dënuar zotin Haradinaj, por edhe se, provat e siguruara tregonin se ai ishte përpjekur të ndalonte sjelljen kriminale, sa herë që kish mundur.[40]

Akuza kryesore ndaj zotit Haradinaj ishte se ai kish marrë pjesë në një plan kriminal për të përndjekur civilë. Gjykata e adresoi drejtpërdrejt këtë akuzë dhe deklaroi, në përmbledhjen e vendimit, se:

“Edhe sikur të konfirmohej ekzistenca e një plani të tillë, çka nuk është bërë nga ky trup gjykues, nuk ka asgjë në provat që të tregojë se Ramush Haradinaj ose Idriz Balaj mund të jenë përzier në ndonjë plan të tillë të përbashkët. Përkundrazi, provat tregojnë se, kur Ramush Haradinaj mori vesh për arrestimin dhe keqtrajtimin e Skënder Kuçit, ai shkoi në Jabllanicë për të folur me Nazmi Brahimajn në lidhje me lirimin e Skënder Kuçit, duke i thënë këtij se “gjëra të tilla nuk duhet të ndodhin më, sepse e dëmtojnë çështjen tonë.” Kur Dëshmitari 3 shkoi te Ramush Haradinaj pasi ish arratisur nga Jabllanica dhe ishte kapur pastaj nga Lahi Brahimaj, Ramush Haradinaj i ofroi ushqim dhe strehë Dëshmitarit 3, dhe pastaj e la të lirë që t’i bashkohej familjes. Akuza nuk ka paraqitur asnjë dëshmi të besueshme për të konfirmuar se Ramush Haradinaj kish qoftë edhe vetëm dijeni për krimet që po kryheshin në bazën e UÇK-së në Jabllanicë.”

Pas këtij vendimi, u ngritën dyshime serioze në lidhje me arsyet pse ishte dashur që z. Haradinaj të paditej. Në fakt, një ish-Drejtor i Ndjekjeve Ligjore Publike, Lordi MaDonald of River Glaven QC (Queen’s Counsel) deklaroi dje: “Kjo ndjekje ligjore ishte një orvatje e trashë për të barazuar rezistencën me agresionin. Ishte turp për komunitetin ndërkombëtar.”[41] Qeveritë edhe të Shqipërisë edhe të Kosovës kanë kërkuar një hetim publik të sjelljes së Kryeprokurores Carla Del Ponte, në lidhje me vendosmërinë e saj për ta çuar përpara këtë akuzë.[42]

Geoffrey Nice, një prokuror i ICTY për çështjen e Milosheviçit, shkroi në një artikull në Koha Ditore se të paktën tre juristë prokurorë me eksperiencë e këshilluan Del Ponte-n që të mos e akuzonte formalisht Haradinajn, meqë fajësia e tij nuk do të mund të provohej.[43]Një prej këtyre juristëve ishte Andrew T Cayley Q.C., jurist nga më të respektuarit në Gjykatë dhe aktualisht Kryeprokuror i Gjykatës Kamboxhiane. Ai deklaroi se po ndiente presion në rritje për ta paraqitur akuzën, megjithë një mungesë flagrante provash.[41]Sir Geoffrey Nice Q.C. komentoi se presioni për ta paraqitur akuzën kundër Ramush Haradinajt vinte prej Kryeprokurores atë kohë, Carla Del Ponte-s, dhe përsiati se ajo dëshironte ta përdorte akuzën kundër Haradinajt si monedhë shkëmbimi me Beogradin, për ta bindur qeverinë serbe që të dorëzonte kriminelët e arratisur të luftës, Ratko Mladiçin dhe Radovan Karaxhiçin.[41][44][45]

Pasi analizoi në tërësi provat fillestare, Andrew T. Cayley Q.C. i shkroi Kryeprokurores së atëhershme për t’i thënë se akuza nuk mund të shkonte përpara, në bazë të provave që disponoheshin.[41] Ai raport u hodh poshtë menjëherë dhe Cayley u qortua për opinionet e veta.[41] Në protestë ndaj mënyrës si kryeprokurorja e shpërfilli këshillën e Cayley-t dhe e vazhdoi akuzën kundër zotit Haradinaj, tre prokurorët kryesorë Geoffrey Nice Q.C., Andrew T Cayley Q.C. dhe Mark Harmon u larguan nga detyra e Prokurorit.[41]

KAPITULLI I KATËRT

Përfundim

Luftëtari i lirisë z. Ramush Haradinaj doli dy herë i pafajshëm përballë të gjitha akuzave. Ai është tani qytetar i lirë sërish, me reputacionin të rikthyer, falë vendimit të Gjykatës Ndërkombëtare të Drejtësisë.

Megjithatë, jeta e tij politike u këput në mes dhe jeta e tij familjare u dëmtua rëndë, për shkak të viteve që qëndroi në arrest dhe shqetësimit për ecurinë e gjykimit në Hagë.

Saga e tij, megjithatë, nuk ka shenja se do të përfundojë së shpejti. Proverbi i mëposhtëm, pas gjase i vitit 1650 përafërsisht, por i popullarizuar nga Volteri në shekullin e 18-të: “Në qoftë se hedh mjaft baltë, ca do të ngjitë,” duket se nuk do ta lërë të qetë, pavarësisht nga vendimi i Gjykatës për pafajësi.

Si rezultat, errësimi i së vërtetës nga një makinë propagandistike e pamëshirshme, që synon të parandalojë dhënien e pafajësisë, mund t’i bëjë edhe vëzhguesit qëllim-mirë të pranojnë mundësinë e fajësisë, për palën e akuzuar. Kjo mund të ndodhë madje edhe në prani të vendimit për pafajësi të dhënë nga Gjykata Botërore e Drejtësisë, edhe pse me hidhërim të madh që një udhëheqës guerrilas në një pozicion të tillë me përgjegjësi historike, pas gjase e tradhtoi besimin e popullit të vet dhe idealet e larta të njerëzimit, d.m.th. shqetësimin për mirëqenien dhe dinjitetin e tjetrit.

Carla del Ponte, Kryeprokurorja në Hagë, tani është bërë objekt kritikash të hapura nga kolegët e vet, për zellin e tepruar që tregoi në akuzimin e zotit Haradinaj, dhe ajo mund të akuzohet vetë për abuzim me detyrën, për shkak të disa padive që janë ngritur. Në fakt, “Prokurori Sir Geoffrey Nice QC spekuloi se ajo dëshironte ta përdorte akuzën kundër Haradinajt si “monedhë shkëmbimi” me Beogradin, për ta bindur qeverinë serbe që t’i dorëzonte kriminelët e arratisur të luftës, të mirënjohurit Ratko Mladiç dhe Radovan Karaxhiç.[41][44][45]”

Kjo akuzë që është ngritur nga kolegët e saj do të vazhdojë të rëndojë në karrierën e saj dhe të ekspozojë egërsinë e saj të pashpjegueshme, duke implikuar që fati i Ramush Haradinajt po konsiderohej prej saj si “monedhë shkëmbimi” për të arritur një synim që do t’i lejonte të arrinte suksesin kryesor të karrierës, ose kapjen e kriminelëve të vërtetë të luftës, që gëzonin mbrojtjen e qeverisë serbe.

Edhe sikur akuzat e bëra ndaj saj të mos çoheshin më tutje, asaj do t’i duhet të jetojë, tash e tutje, me dyshimet që ngjalli sjellja e saj, meqë, në fakt, Ramush Haradinaj u trajtua si një person me të cilin mund të bëheshin eksperimente të paligjshme.

Në lashtësi, kjo shembëllzohej në shprehjen latine: “Fiat experimentum in corpore vili” (le të bëhen eksperimente në trupin pa vlerë), çka të kujton gjithë ato ngjarje të llahtarshme, që lidhen me trajtimin që u është bërë “racave inferiore” në histori. Kjo frazë u përdor, tani së voni, në një dramë nga Jane Taylor “Ubu and the Truth Commission,” që trajton shtetin e Aparteid-it dhe aktet e tij kriminale.

Ndërkohë, populli dhe shteti i pavarur i Kosovës vazhdojnë të përballen me vështirësitë e një shteti të ri, në kërkim të qetësisë që iu duhet për të jetuar në paqe me fqinjët, në kontekstin e një Europe demokratike, të mbrothët dhe të bashkuar. Pafajësia e një komandanti dhe udhëheqësi të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, e shpallur nga Gjykata e Hagës, do të përmbushë dëshirën e tyre që bota të njohë se lufta e tyre kundër gjenocidit ishte e drejtë dhe e ndershme, dhe se sakrificat e tyre nuk shkuan dëm.

Pa çka se plagët e kosovarëve vazhdojnë të rrjedhin gjak. Shpresa e tyre që qeveria serbe do të kërkojë pendesë dhe falje mbetet ende synim i paarritshëm, sidoqë bota mbarë pret me padurim që konflikti i fundit etnik në Europë të gjejë zgjidhje.

Megjithatë, plagët që iu shkaktuan shqiptarëve të Kosovës ndihmuan për të forcuar vendosmërinë e tyre që të marrin vendin që meritojnë, në gjirin e shteteve të Europës. Shqiptarët e Kosovës tani munden vërtet të shohin me besim drejt së ardhmes. Shteti i tyre është njohur nga njëqind e një shtete dhe anëtarësimi i tij në Bashkimin Europian është bërë i dëshirueshëm jo vetëm për popullin në Kosovë, por edhe për vetë Bashkimin Europian.

Në fakt, shumë anëtarë të këtij Bashkimi morën pjesë, si anëtarë të NATO-s të udhëhequr nga ShBA, në luftën kundër Jugosllavisë, për të mbrojtur kosovarët nga shfarosja.

Teksa Europa u shtrin dorën e integrimit shteteve të Ballkanit, edhe anëtarësia e shtetit të Kosovës në OKB do të bëhet realitet.

Edhe një herë, Shtetet e Bashkuara do të sigurojnë që Kosova, si anëtar me të drejta të plota i Kombeve të Bashkuara, do të ketë shansin të japë kontributin e vet në këtë institucion të nderuar botëror.

Më në fund, kosovarët mund të gëzohen se fëmijët e tyre do të mund të rriten si qytetarë të një Europe të Bashkuar dhe të gëzojnë të gjitha privilegjet që do të sillte me vete ky status. Sakrificat e prindërve dhe të të parëve të tyre më në fund e dhanë efektin e dëshiruar. Shqiptarët e Kosovës janë tashmë zotër të fateve të veta!

VILIFICATION OF A VALIANT FREEDOM FIGHTER AND THE VERDICT OF INNOCENCE BY THE HAGUE INTERNATIONAL COURT OF JUSTICE

September 5, 2013 by dgreca

By Dr. Agim LEKA/ New York

This writing is divided into four headings. The first heading is the republication of an article on the same subject printed in Illyria in 2005,the second part is an addendum to the 2005 article to bring the events of the narrative up to date. The third one is the Hague verdict of the 2d trial, the fourth heading is the conclusion touching on the saga of Ramush Haradinaj and its aftermath.

HEADING No: ONE

THE FOLLOWING ARTICLE WAS PUBLISHED IN ILLYRIA AS PART OF A SERIES OF THIRTEEN PARTS UNDER THE TITLE OF “KOSOVA: A LAND OF AGONIZING HISTORY (and other ordeals of the dismembered Albanian Nation)”.THE STUDY WAS LATER EXPANDED AND WAS SUBDIVIDED IN TWENTY-TWO PARTS.

PART ONE APPEARED ON THE ISSUE #1451 0N JUNE 7-9, 2005 . THE REMAINING TWELVE PARTS CONTINUED THEREAFTER ON THE FOLLOWING SUBSEQUENT ISSUES.

EXCERPTS FROM ILLYRIA ( PART III ) ( 2005 PUBLICATION)

The following interview with Mihajlo Mihajlov, vividly emphasizes the sinister goals and policies of the present Serbian leadership in undermining any hope of stability in the nascent Kosovar independent state.

{Note from the writer on August 1, 2013}: “ The Soviet dissident Andrei Sakharov nominated Mr. Mihajlov for the Nobel Peace Prize. His work was cited by Alexander Solzhenitsyn in The Gulag Archipelago.”

PART III

INTERVIEW WITH MIHAJLO MIHAJLOV: Kostunica versus Haradinaj

The journalist Marijana Milosavjelic of the weekly magazine NIN ( # 2816, Dec. 16, 2004, page 14)), posed the following question to Mihajlo Mihajlov: “Why the West considers Mr. Kostunica, the Prime Minister of Serbia as a bigger problem than Mr. Haradinaj, the Prime Minister of Kosovo?

Mihajlo Mihajlov: “The main reason is not an anti-Serbian conspiracy or a different judgment process of verifying the crime. One must also consider that Mr. Haradinaj has not as yet been indicted at the Hague Tribunal. He has already declared that should he be indicted, he would go there at once.

On the other hand, people already indicted by the Hague Court, for many years now, freely roam around Serbia. Prime Minister Kostunica has no intention of delivering them to the Hague Tribunal. That is a serious blemish for Kostunica.

Second, the numerous warrants that have been raised by Belgrade authorities for arresting Haradinaj, may or may not be justified. I have no way of judging them.

I know exactly what happened, a few years ago, when the predecessor of Mr. Haradinaj, Dr. Bajram Rexhepi was elected Prime Minister of Kosova. The Belgrade Press immediately accused him of being a war criminal on the basis that he had been a participant in the Kosova Liberation Army in the conflict { against Milosevic’s Serbia}.

The main argument for accusing Dr. Rexhepi as a war criminal was the discovery of an amputated head of a Serbian national in the operating zone of Dr. Rexhepi’s unit. The Serbian medical establishment in Prishtina concluded that the head had been amputated with extremely precise surgical skill. This was assumed to be proof that the decapitation had been performed by Dr. Rexhepi, who happened to have been a surgeon.

I remember the sarcasm with which the World’s Press greeted such “evidences.”

After all this, it is logical to assume that Kostunica may be considered to be more of an odious person than Haradinaj, in the World’ s public opinion”.

{Note from the writer: I have taken the liberty to improve the English translation of the above interview and cite the correct name of the first Prime Minister of Kosova. The essence of the original translation by Tanja B. Loncar, remains intact}.

On March 8, immediately after the UN War crimes tribunal confirmed the indictment against Haradinaj, he resigned his post as prime minister of Kosova. As he had promised, he departed for the Hague to face the charges, which he denies.

The late Robin Cook, Great Britain’s Minister of Foreign Affairs during the Kosova war, wrote on March 13, 2005 (Dawn, the Internet Edition) under the title “An act of real courage:” “ I had a number of contacts with the Kosova Liberation Army before and during the NATO intervention to halt the ethnic cleansing of the Kosovans. Its fighters demonstrated real courage in taking on the formidable Serb military machine with no artillery, armour or air coverage to match their opponents. But they were as ruthless as any other guerrilla force in history, and it would be naïve to imagine that in the middle of the vicious ethnic cleansing by Slobodan Milosevic they made a neat distinction between Serb combatants and Serb civilians. It is therefore, all the more to the credit of Haradinaj that he has made the transition from KLA field commander to advocate of tolerance.”

Wesley K. Clark, NATO Supreme allied commander during the 1999 Kosova campaign, writing in the N.Y. Times of March 14, 2005, refers to Haradinaj’s “dignified exit” and concludes that : “Independence may well be the best way to get a functioning state that produces real benefits for people, including Kosova’s Serbs. When people have responsibility, they tend to behave more responsibly.”

The resignation of Kosova’s Prime Minister and his indictment by the World’s Court have caused dismay among the Kosovar Albanian population who look upon Mr. Haradinaj as one of their heroes in the history of the War of Liberation against Slobodan Milosevic’s ruthless war machinery.

Independently from the accusations against him or his guerrilla units, Mr. Haradinaj again showed courage and immediately responded to the call for a chance to exculpate himself. It seems that the scenario of accusations against Haradinaj may be coming straight from the Serbian Intelligence Services themselves just as the accusations against his predecessor Dr. Bajram Rexhepi turned out to be.

At any rate, it would be difficult to make a case in a court of law or for that matter in a gathering of “ elderly wise men” by equating organized genocidal acts by the regular army of a UN recognized state with sporadic excessive violence or criminal acts by individuals of a voluntary guerrilla force. Southeast European Times, as cited by “Koha Jone” of April 3, writes: “There are international laws that are in force for the aggressor and for the protector of people, for the conqueror and for the freedom fighter, for the killer and for the victim.”

The Christian Science Monitor of March 11 edition, quotes Burim Kastrati, who survived a Serb massacre in May 1999, that left 21 people in his village of Zahaq dead, as saying that he is confident that Mr. Haradinaj will be able to clear his name: “ A person who is defending himself cannot be a criminal. We can’t compare the level of atrocities by an army that killed 10.000 people to a soldier on the ground with only one weapon.”

Nevertheless, in those instances in which criminal acts have occurred against innocent civilians, those responsible should be held responsible in a court of law. Extenuating circumstances may be considered in the court’s independent judgment given that guerrilla units from their clandestine hideouts do not have the facilities, services and sophistication of a regular army of an established state. Under those conditions, it is difficult “to make a neat distinction between Serb combatants and Serb civilians” to quote the former foreign minister of Great Britain the late Robin Cook.

By contrast, relative to the perpetrators of genocide in the former Yugoslavia and particularly in Bosnia, the chief prosecutor of the International Criminal Court in the Hague, Carla Del Ponte, speaking of General Radko Mladic, the commander of the Serbian Army in Bosnia, and Radovan Karadzig, the leader of the Serbians in Bosnia during the war, has claimed that the Serbian and Bosnian governments know where the wanted men are located, and when they say they are cooperating with the court, “they are lying.”

B92 News of April 5, 2005 reports that Serbia-Montenegro Foreign Affairs Minister Vuko Draskovic said that “ Hague suspect Ratko Mladic is hiding from the Serbian government with the help of the Security Information Agency (SIA). It is logical that the service knows where Mladic is, rather , whether he is in Serbia or not. Without this protection and this web, Mladic would not be able to remain invisible. If I were prime minister, I would call the SIA chief and ask him where Mladic is. If he replied that he did not know, I would dismiss him from the position immediately.” Draskovic told the Financial Times.

The assertion of Mr. Draskovic is now being confirmed, through a Press Release by the U.S. State Department, by no less than R. Nicholas Burns, Under Secretary for Political Affairs. On November 10, 2005, in a briefing to the Senate Foreign Relations Committee on Kosova, Ambassador Nicolas R. Burns said: “We continue our diplomatic efforts to convince the Serb Government in Belgrade and the Republika Srpska Government in Banja Luka in Bosnia-Herzegovina to give up the two indicted war criminals who are responsible for the massacres of ten years ago, Radovan Karadzic and Ratko Mladic. And I spoke this morning in the Senate about our withholding of a normal relationship with Serbia and Montenegro, specifically, until Mladic is turned over to the Hague.

They have to make a choice. If the Serb Government wants to be part- fully part of NATO and the EU, they have to then act like it. There is no country in NATO or the EU that would allow an indicted war criminal to roam at large in the territory of that state. And in fact, Mladic has been at large for ten years and for eight of those years was protected fully by the Serb state, by the Serb military, by their own admission

And so if they want to be treated by the United States, by NATO, as a country that is worthy of future membership or even a partnership, then they have to act like it and have to arrest Mladic or convince him to surrender voluntarily. But that is an absolute prior condition to any Serb admission into Partnership for Peace. I gave that message directly to Prime Minister Kostunica as well as President Tadic when I was in Belgrade three weeks ago.”

Prime Minister Vojislav Kostunica, however, continues to be succinctly defiant. This is what he proclaimed in 2004: “This country isn’t a delivery service for human merchandise to the Hague tribunal.” (B92, February 21, 2004.) SO FAR AS IT IS PUBLICLY KNOWN, HE DOES NOT APPEAR TO HAVE CHANGED THIS POSITION.

The N.Y.Times of April 1, 2005, in an article written by Nicholas Wood, states: “The Bosnian Serb authorities said that they were investigating nearly 900 officials of their own government to determine whether they had a role in the killings of more than 7000 Muslim men and boys from the town of Srebenica in 1995 during the war in Bosnia. Human rights groups said the large number of officials accused of involvement in the killings showed that many officials, politicians and security officers who conducted the war were still in power.”

Since December 16, 2004, which is the date of the above mentioned interview with Mihajlo Mihajlov, the Serbian government and the authorities in Bosnia’s Serb Republic have reluctantly tried to satisfy partially certain demands of the World’s Court in The Hague.

The British Daily Guardian writes: “ With a great deal of pressure from the European Union and the U.S., Kostunica has given up on standing against the extradition of inductees and has extradited a total of 13 suspects since last year. The reward for his actions will be the ‘green light’ for the beginning of discussions on the long road towards entrance into the EU.” Among the inductees, is included Gen. Nebojsa Pavkovic, the commander of the Yugoslav Army during the conflict in Kosova. However, the most important protagonists of the Balkan crimes, Bosnian Serb General Ratko Mladic and Dr. Radovan Karadzic, the leader of the Bosnian Serbs, both of them responsible for the carnage of Srebrenica, remain elusive.

In his testimony in front of the U.S. Congress on May 18, 2005, Undersecretary of State Nicholas Burns said that “ Serbia should close its dark chapter of the nineties by arresting and extraditing the former general Ratko Mladic, and added that Washington is increasing its pressure on the Bosnian Serb government to do the same for Radovan Karadzig.”

Earlier, Carla del Ponte, the Hague Tribunal prosecutor for the war crimes in the former Yugoslavia, had stated:” In my opinion, it would be impossible for the international community to attend the commemorative ceremonies on the occasion of the tenth anniversary of the genocide in Srebenica, if Karadzig and Mladic are not arrested and delivered to the Hague’s Tribunal. For myself, I shall not participate.” And, indeed, she did not attend the commemorative ceremonies.

Carla del Ponte, visiting Belgrade with the purpose of inducing the Serb government to arrest the above mentioned alleged war criminals, released a video on 6-02-05 covering the massacre of 6 Bosnian tortured and emaciated civilians in July of 1995 by Serb militia near Srebenica, among them four children under the age of 18. This massacre was preceded by a blessing to the Serb militia on the part of a Serb Orthodox priest for success of the mission. This documentary video stunned the Serb public opinion and the government itself “forcing Serb leaders to finally acknowledge their country’s role in the worst massacre in Europe since World War II.” In fact, Mr. Tadic, the President of Serbia, appeared on Belgrade’s T.V., with Carla del Ponte, and declared : “Serbia is deeply shocked. The crimes had been carried out in the name of our people. Those images are proof of a monstrous crime committed against persons of different religion and the guilty have walked as free men until now”

The Weekend Australian of the Times of June 4, 2005, wryly comments : “Serbian authorities quickly arrested the men after the footage was aired but questions remain over why, if their identities were known, it took 10 years to apprehend them. The answer may lie in the lure of eventual European Union membership for Serbia, as much as a desire for justice.”

Courtney Angela Brkic, author of “Stillness :And Other Stories” and “The Stone Fields” ( an account of her work excavating mass graves outside Srebenica), writes on the OP-ED of the New York Times of 07/11/05 under the title “ The Wages of Denial” :

“Serbia must relinquish the fairy tale that its own wartime suffering was equivalent to the devastation it visited on others. Adopting an honest declaration on Srebenica would have been an important first step, and the Serbian parliament should have taken it. For as long as Serbia’s people deny complicity in war crimes, they undercut any hope for justice and cheat their country out of any decent future. The Western aid money that has poured into Serbia may help rebuild the country’s infrastructure, but it will do nothing to cut out the cancer that riddles the country’s heart.

HEADING No: TWO

ADDENDUM

UPDATING OF THE 2005 ARTICLE

August 1, 2013

Mr.Haradinaj was acquitted twice from all charges by the International Court of Justice at the Hague. The following excerpt from Wikipedia gives a clear picture of the saga Mr. Haradinaj underwent while waiting for a closure of the calvary that often befalls upon leaders of Liberation Armies of oppressed peoples.

Even after the dissolution of the Yugoslav Federation, their rights and dignity are often exposed to a world wide vilification engineered by the power of the propaganda machinery of the oppressor nation, in this case, the power of the Serbian state

As a former Director of Public Prosecutions, Lord Madonald of River Glaven QC said: ”This prosecution was a stupid attempt to equate resistance with aggression. It was an embarrassment to the international community.”[41] (Quote from Wikipedia).

Thus, the victory of Mr. Haradinaj by acquiring from the Highest World Court of Justice the mantel of complete innocence is doubly important not only for him personally but particularly for the people of Kosova. In the meantime, thousands of Kosova’s executed citizens still lie in the macabre unknown graves or have been incinerated in the abominable furnaces of a well organized terrorist state.

According to the Albanian publication “24 Ore” of July 31 ,2013, circa 12,500 Albanians were killed and 2,750 have disappeared. To this date only 3 Serbs are behind bars for these massacres.

This dichotomy on the appreciation of life on Apartheid-like lines represents the challenge of our generation of men of good will on both sides of the ethnic divide.

The late Yugoslav writer and prisoner of conscience Mihajlo Mihajlov, who for many years shared a Yugoslav prison cell with his fellow Kosovar writer Adem Demaci – a Sakharov Prize winner who suffered twenty-seven years in jail- is quoted above to have expressed his prescient feelings about the innocence of Mr. Ramush Haradinaj. He surely was aware of all the intrigues that the Serbian regime was capable of concocting when it came to denigrate or at least to place on equal footing the war of national liberation of the Kosovar Albanians with the horrific deeds of the Serbian army and police against the civilian population of Kosova. Indeed, almost one million of Kosova’s citizens were expelled from their ancestral lands in a gruesome attempt to achieve a final solution of the Serbian historical goal of ethnic cleansing of the Albanian population.

In July 1955, more than 7000 men and boys were executed by the Serbian army, while being under United Nations protection, in Srebenica, Bosnia.

The conscience of the civilized world could no longer tolerate a repeat of those horrific scenes reminiscent of the worst crimes against Humanity during World War II.

It is to the merit of NATO’s intervention, led by the American General Wesley K. Clark, Allied Supreme Commander , and to the sacrifices of the Kosovar Liberation Army that finally the forces of evil succumbed and an Independent Kosovar State was established.

It is to the merit of President William Clinton, whose monument in the center of Prishtina symbolically guarantees Kosova’s survival and to President George W. Bush who expedited the declaration of Kosova’s Independence and whose monument stands proud in a suburb of Tirana he visited, that a free Independent Kosova state is now a reality. At this writing ,the Independent State of Kosova is recognized by one hundred-one nations in the World.

Both President William Clinton and President George W. Bush as well as President George H. W. Bush who traced the red line to President Milosevic of Serbia, join President Woodrow Wilson in establishing a tradition of American Presidents to protect the vulnerable small nations and thus glorifying the nobility of the American Nation.

HEADING No:THREE

VERDICT OF THE HAGUE TRIBUNAL WITH ITS DOCUMENTION (VERBATIM)

EXCERPT FROM WIKIPEDIA

Second Trial

The second trial began in 2011 in front of a second Trial Chamber made up of three different judges. Mr. Haradinaj was represented again by Ben Emmerson Q.C, Mr. Rodney Dixon. The Prosecution called 56 witnesses against Mr. Haradinaj and again Mr. Haradinaj called no defence witness.

On November 29, 2012 Ramush Haradinaj was acquitted a second time.[39] This time, due to the extreme diligence of the court and of the parties there was no allegation of witness intimidation. Instead the judges found that not only was there no evidence to convict Mr. Haradinaj, the Court held that the evidence established that he had acted to prevent criminal behaviour where he could.[40]

The central allegation against Mr. Haradinaj was that he participated in a criminal plan to persecute civilians. The Court directly addressed this allegation and stated in its summary of the judgment that:

“Even if the existence of such common plan were established, which is not the finding of the Chamber, there is nothing in the evidence to indicate that Ramush Haradinaj or Idriz Balaj may have been involved in any such common plan. On the contrary, the evidence establishes that when Ramush Haradinaj found out about the detention and mistreatment of Skender Kuçi, he went to Jabllanicë/Jablanica to speak to Nazmi Brahimaj regarding Skender Kuçi’s release, telling him that “no such thing should happen anymore because this is damaging our cause”. When Witness 3 was brought to Ramush Haradinaj after his escape from Jabllanicë/Jablanica and subsequent apprehension by Lahi Brahimaj, Ramush Haradinaj offered food and accommodation to Witness 3 and released him to his family. No credible evidence has been presented by the Prosecution to establish that Ramush Haradinaj was even aware of the crimes committed at the KLA compound in Jabllanicë/Jablanica.”

After this ruling, there were serious questions raised as to why Mr. Haradinaj was ever indicted in the first place. Indeed, a former Director of Public Prosecutions, Lord Madonald of River Glaven QC, said yesterday: “This prosecution was a stupid attempt to equate resistance with aggression. It was an embarrassment to the international community.”[41] The governments of both Albania and Kosovo have demanded a public inquiry into the behavior of the Chief Prosecutor, Carla Del Ponte over her conduct to bring this indictment forward.[42]

Geoffrey Nice, the ICTY prosecutor in the Milošević case, wrote in a column in Koha Ditore that at least three experienced prosecution lawyers advised Del Ponte against indicting Ramush Haradinaj since it could not be proved he was guilty.[43]One of those lawyers was Andrew T Cayley Q.C. one of the most esteemed lawyers at the Tribunal and currently the Chief Prosecutor at the Cambodian Tribunal. He stated that he felt increasing pressure to bring the case despite an acute lack of evidence.[41] Sir Geoffrey Nice Q.C. commented that the pressure to bring the case against Ramush Haradinaj stemmed from the lead Prosecutor at the time, Carla Del Ponte and he speculated that she wanted to use the indictment against Haradinaj as a “coin” to trade with Belgrade in order to convince the Serbian Government to hand over its high profile war criminal fugitives, Ratko Mladic and Radovan Karadic.[41][44][45]

After a thorough review of the initial evidence, Andrew T. Cayley Q.C. wrote to the Chief Prosecutor at the time in which he told her that the prosecution could not proceed on the evidence it had.[41] That report was immediately discarded and Cayley was reprimanded for his views.[41] As a result of the manner in which the chief prosecutor ignored Cayley’s advice and pursued the indictment against Mr. Haradinaj, three senior prosecutors Geoffery Nice Q.C., Andrew T Cayley Q.C. and Mark Harmon left the office of the Prosecutor. [41]———————————–

HEADING No: FOUR

Conclusion

The freedom fighter Mr. Ramush Haradinaj was acquitted twice from all charges. He is now a free citizen again. His reputation has been redeemed by the verdict of the International Court of Justice.

His political life was truncated and his family life was terribly interrupted by the years of confinement and preoccupation with the proceedings at the Hague tribunal.

His saga, however, will not end for the foreseeable future. The following proverb, dating from circa 1650 and popularized by Voltaire in the 18th Century, : “If you throw enough dirt, some is sure to stick” will continue to hunt him, the Court’s verdict of innocence not withstanding.

As a result, the obfuscation of truth by a ruthless propaganda machine, whose intent is that of preventing a judgment of innocence, may induce even well intentioned observers to acquiesce to the possibility of guilt for the alleged accused party. This may happen even in the face of a verdict of innocence by the World’s Court of Justice, albeit with a great deal of chagrin, for a guerrilla leader in such a position of historical responsibility presumably failed his people and the high ideals of Mankind i.e. concern for the wellbeing and dignity of his fellow man.

Carla Del Ponte, the Chief Prosecutor at the Hague, is now exposed to open criticism by her peers for her overzealousness in prosecuting Mr. Haradinaj and may face charges of abuse of her powers by looming law suits. Indeed, “Prosecutor Sir Geoffery Nice QC speculated that she wanted to use the indictment against Haradinaj as a “coin” to trade with Belgrade in order to convince the Serbian Government to hand over its high profile war criminal fugitives, Ratko Mladic and Radovan Karadic.[41][44][45]”

This accusation by her own peers will continue to tarnish her career and expose her alleged inexplicable cruelty for this would presumably imply that the fate of Ramush Haradinaj was being considered by her as a bargaining “coin” to achieve a goal that could crown her with success in her career by capturing the real world criminals that were hiding under Serbian government protection.

Even if the future court proceedings against her alleged abuse of power were to be dismissed, she will have to live with the doubts that her behavior fostered, for in effect Ramush Haradinaj was being treated as a person in which unlawful experiments could be performed.

In ancient times, this was epitomized in the Latin locution: “Fiat experimentum in corpore vili” (Let experiment be made in a worthless body), reminiscent of so many abhorring events handling “subhuman races” in world history. The phrase was recently used in a play by Jane Taylor “Ubu and the Truth Commission,” a work about the Apartheid state and its criminal acts.

In the meantime, the people and the Independent State of Kosova continue to face the hardships of a nascent nation, in search of the serenity that they deserve to live in peace with their neighbors within the framework of a democratic, prosperous and united Europe. The innocence of a leading commander of the Liberation Army of Kosova (UCK), as declared by the Word’s Court, will satisfy their longing for recognition that their war against genocide was just and honorable and that their sacrifices had not been in vain.

In the meantime, the wounds of the Kosovar people continue to bleed. Their hope for atonement and asking forgiveness on the part of the Serbian government remains as yet an unachievable goal for them as well as for Humanity which is eager to see a resolution of the latest European ethnic conflict.

Nevertheless, these same wounds, that were inflicted upon the Kosovar Albanians, helped to strengthen the resolve of their people to continue to struggle to find their deserved place in the family of European nations. The Kosovar Albanians can definitely look upon the future with confidence. Their state is now recognized by one hundred and one nations and its membership to the European Union has become a desirable goal not only for the Kosovar people but for the European Union as well. Indeed, many of its members participated, as part of NATO, under the leadership of the United States, in the war against Yugoslavia to protect the Kosovar people from extinction.

As Europe becomes more integrated with the addition of other Balkan states, the United Nations’ membership for the state of Kosova will become a reality as well.

Once again, the United States will be there to make sure that Kosova, as a full-fledged member of the United Nations, will have the opportunity to give its contribution to this august World Institution.

The Kosovars may finally rejoice for their children and grandchildren will be able to grow up as citizens of a United Europe and enjoy all the privileges that such a status would offer to them. The sacrifices of their parents and forefathers, finally have yielded their desired effect. At long last, the Kosovar Albanians have become masters of their own fate!

Komandanti kosovar paraqitet në gjyq

July 20, 2013 by dgreca

Nga Pellumb KULLA/

Në të vërtetë ky është një shkrim i hartuar në 2006, një javë pasi komandanti i Dukagjinit Ramush Haradinaj, la postin e kryeministrit të Kosovës dhe u paraqit përpara Gjykatës Ndërkombëtare të Hagës, e cila pat qenë ngritur enkas për të gjykuar krimet në luftën komplekse që serbët e Millosheviçit nuk lanë qoshe të ish-Jugosllavisë pa i vënë flakën. Është i pabotuar më parë dhe iu riktheva tani që rreth figurës së Haradinajt u pa një re pluhuri që m’u duk pa vend që u ngrit. Ky opinion është dhënë në një klub diskutimesh në internet. Dhe bash si tani ne që përshëndetëm udhëtimin drejt Hagës së komandantit kosovar, duruam ironira për tiparet folklorike të gëzimit tonë. Kush mendonte atëherë që lirimi i komandantit të UCK-së nga gjykata ndërkombëtare do të zgjaste mbi gjashtë vjet! Dhe nuk qënka liruar ende, se ja vazhdon gjykimi tek ajo më e vështira, kombëtarja!… Ja shkrimi:

Atë ditë që kryeministri i Kosovës, zoti Ramush Haradinaj, dha dorëheqjen dhe deklaroi ndërmendjen e paraqitjes aty ku e akuzonin, e përshëndeta edhe unë si shumë e shumë të tjerë. Përshëndetja ime ishte e pa menduar, si të thuash, e vetvetishme. Instinkti më pengoi të bëja llogari politike, apo gërmime mbi listën e akuzave që i faturohen kryeministrit të Kosovës. Nëse akuzat janë të rënda, nëse veprat mizore janë të tmerrshme dhe, sidomos, nëse ato vërtetohen, natyrisht, i tërë dënimi dhe përbuzja do të bjerë mbi Haradinajn. E jo mbi Rugovën, Klarkun, Eliot Engellin, apo politikanët e mbarë Shqipërisë që e përshëndetën gjestin e tij. Dhe, vetkuptohet, nuk do të bjerë as mbi mua që në fund të fundit nuk bëra ndonjë deklaratë publike kushediçë, përveç asaj ngritje të zërit deri në “nivelet e larta” të këtij klubi të gjërë diskutantësh.

E përshëndeta dhe rikthehem në të, pak edhe për inat të atyre që prisnin zotin Haradinaj të merrte malet, tani që e thirri Gjyqi i Hagës. Dorëzimi i tij ishte i bukur, sepse qe shfajësimi i parë i Komandantit të Zonës së Dukagjinit para nesh. Shfajësimin njerëzit e bëjnë me llafe, por ai lloj shfajësimi nuk është kurrë si ky i veprave. Nuk dua të hyj nëpër tërë hamendjet mbi kurthet dhe intrigat, mbi dorën e fshehtë të miqve të fuqishëm të serbëve, “që e shtynë Presidentin Rugova të caktonte për kryeministër një “kriminel”, e blla-blla-blla, që pastaj, kur të vinte akuza nga Haga, ky parvëny në postin kryeministror, t’ia mbathte maleve me gjithë pasonjësit e tij” e pallavra të këtij lloji. Edhe ata që mendonin se Haradinaj nuk do të paraqitej në thirrjen nga Gjykata, nuk kanë shumë faj kur shohin Bin Ladenin të rrijë guvave, kur Sadami ndënji muaj me rradhë i fshehur në një pusbodrum, kur doktor Karaxhiçi dhe gjenerali Mlladiç fshihen ende, që prej 10 vjetësh nëpër xhunglat e nacionalizmit serb, dhe kur mjafton të shkelësh pultin në TV dhe do të shohësh pa tjetër filma me gjeneralë kriminelë nazistë, të maskuar që mbijetojnë nëpër Argjentinë e gjetiu. Sill po të duash ndërmend dhe faktin që Haradinaj është bashkëkombas i mijëra narkotrafikantëve, kriminelëve, hajdutëve mbarëshqiptarë, që gjallojnë mbi këtë rruzull, nën identitete të dubluara e tripluara!

Në fakt, unë përgjigjem disi i prekur që na i cilësuan si folklorike, patetike e dithirambike, përshëndetjet që i bëmë gjestit të Haradinaj, epitete me të cilat ishin të mbushura replikat kundër nesh. Ne, një dorë anëtarësh të këtij klubi, “përfaqësojmë folklorin shqiptaromadh”, prandaj një e dy edhe fshikullohemi nga “lartësitë e kësaj qasje të ftohtë, moderne, mbiatdhetare perëndimore”…

Së pari, nxitoj t’ju them, që vihet re fort qartë se të gjithë ju që nënqeshni me folklorin tonë, jeni katërcipërisht të bindur se kur fjala është për zotin Haradinaj, do të keni të bëni me një kriminel të kallëpit të Karaxhiçit. Dhe ky është një paragjykim edhe më i poshtër, se paragjykimi dhe urimi ynë që të mos jetë ashtu. Së dyti, unë nuk di se si mundet një njeri, i racës “vështirësisht të zhillueshme të shqiptarëve”, pra ky Haradinaj, të jetë kaq i dyzuar dhe të vuajë dyzimin në një shkallë aq të lartë, sa para ca vitesh të ketë qenë kriminel, përdhunues, të ketë arritur deri aty sa të ketë shpuar me bajonetë barqe grash shtatzëna, dhe tani të bëjë gjestin fisnik të respektimit pa lëkundje të institucioneve ndërkombëtare?! Ta vesh në dukje këtë, nuk të bën aspak folklorik dhe patetik, më duket!

Si mundet që të ketë shqiptarë që të jenë kaq fare të paanshëm, sa ta shohin konfliktin në truallin e Kosovës si një ndeshje palësh të barabarta?! Si ndodhka që argumenti i përjetshëm në situatën “pushtues-liberatorë” nuk hyka fare në punë në këtë rast?! Unë e kuptoj që komandanti vendas ka përgjegjësi për bëmat e ushtarëve të tij, por, a nuk paska dhe nja pesë pikë shfajësimi më shumë një komandant, që ndryshe nga armiku, e zhvillon betejën para oborrit të gjyshes së vet dhe i ka që të gjithë ushtarët të traumatizuar nga që kanë parë motra të lebetitura nën shalët e pushtuesve, të cilët më shumë se sa shfrynin epshet, zbraznin poshtërimin mbi to?!

Në këtë botë shohim ende mijëra përmendore komandantësh, strategësh e perandorësh, të cilëve nuk u përmenden mëkatet e ashtuquajtura të “dorës së dytë”. Stalini fitoi luftën mbi nazizmin, por ama para dhe pas saj, pushkatoi me dhjetra mijëra oficerë të vetët, mes të cilëve shumë e shumë gjeneralë dhe mareshallë. Napoleoni ia shfarosi Francës lulen e rinisë dhe pa vrarë shumë mendjen braktisi pesëqindmijë ushtarë në mes të dimrit të Rusisë. E të mos hyjmë, pastaj, në parcelat e mëkateve që i atribuohen presidentëve amerikanë që nga Hiroshima e deri në qërrimin e hesapeve me diktatorë dhe terroristë. Fati i atyre që komandojnë do te jetë gjithmonë i tillë, kompleks. Këto të “dorës së dytë” të tyre përbëjnë një mal me mëkate! Përse nuk duhet ta shohim me këtë dritë dhe Komandantin e rajonit të Dukagjinit dhe kryeministrin e Kosovës, që shkon të përgjigjet për veten dhe ushtarët e tij deri aty në majat e majave të drejtësisë?!

Ai ka shkuar në Hagë i sigurtë dhe i vendosur dhe unë,
përsëri, e përshëndes dhe uroj që të dalë i nderuar!(Publikohet me lejen e autorit)

HARADINAJ: I BERA OFERTE THACIT QE T’MA LINTE MUA QEVERISJEN, POR S’PRANOI!

July 19, 2013 by dgreca

I ftuar në emisionin “Tonight Ilva Tare”, në RTV “Ora News”, Ramush Haradinaj ka folur për akuzat e luftës dhe si do bëhet Kryeministër.Përpara gazetares Ilva Tare, Haradinaj ka deklaruar është nder të udhëheqësh një projekt për liri dhe se është i bindur që do të jetë kryeministër.“Unë i kam marrë përsipër të gjitha rreziqet e mundshme se qëllimi ishte i shëndetshëm për Kosovën edhe gjatë politikbërjes kuptohet që jo të gjitha shkojnë në bazë të planit. Çfarë është me shumë rendësi, ajo që edhe sot besoj se do të kishim fituar më shumë kohë. Ajo do të ndodhë pas një kohe. Po, po po, e bazoj në ato që punoj, në ato që ndodhin në terren dhe në ato që ndodhin në mendjet e njerëzve të Kosovës”, u shpreh Haradinaj.

Në lidhje se pse nuk funksionoi marrëveshja me Hashim Thaçin, Haradinaj u shpreh:

“Unë i kam bërë një ofertë zotit Thaçi dhe PDK-së. Duke vlerësuar gjendjen në vend, një analizë të cilën ata jo se e mohonin, por një gjendje jo të mirë. Trendet e brendshme, nuk po flasin për obligimet e kosovës regjionale, ndërkombëtare, në planin e jashtëm edhe në planin e brendshëm duhet shumë më shumë të bëhet, por për qeverisjen në vend. Unë i thashë që nëse dëshiron… krahas angazhimit ndërkombëtar që ai e zhvilloi, nëse dëshirojmë që ta përforcojmë pozicionin tonë, na duhet një qeverisje efektive në vend sepse situata e brendshme ta dikton nivelin tënd kudo që shkon. I bëra një ofertë që ai ta lëshonte qeverisjen, ta merrja unë udhëheqjen dhe të kryeja këto punët e shtepisë, si i quaj unë . Kishte një interesim në fillim por ajo nuk ndodhi, më vjen keq që s’ka ndodhur. Do të ishte mirë sepse do kishim fituar kohë, atë që thashë, po luftoj me kohën, do të ishte mirë që të kishim fituar betejën me kohën.”

Haradinaj nuk ka lënë pa përmendur edhe marrëveshen me Beogradin midis kryeministrit Thaçi dhe Daçiç.

“Marrëveshja s’është e përkryer, por ne e përkrahim këtë proçes. E përkrahim marrëveshjen dhe të gjitha detyrat që dalin nga ajo.Duhet të ishim më funksional brenda në Kosovë, në mënyrë që situata në terren të diktonte edhe marrëveshjen më të mirë. Mirëpo me gjendjen reale çfarë e kemi me kualitetin e qeverisë me atë si është gjendja në veri atëherë ne e mendojmë këtë si një zhvillim real drejt shtrirjes së juridiksionit tonë në veri. Kuptohet dhe ajo do të kishte mundësi për më mirë por në zhvillimet çfarë kanë ndodhur ne besojmë se përmes kësaj që është arritur, të mund ta shtrijmë juridiksionin në veri.Një Kosovë unike me rend dhe ligj në të gjithë territorin e vet, me qytetarë të integruar, pra aludoj veriun. Pra do të kemi një Kosovë që ka rend dhe ligj, që kushtetutshmëria vlen në të gjithë territorin me të gjithë njerëzit e vet”, tha Haradinaj.

Në lidhje me pyetjense kurrë do ta njohë Serbia Kosovën, Haradinaj u përgjigj:

“Unë i ndaj këto dy tema. Interesi im i parë është të zotërojmë veten. Interesi i dytë është që atë që ne zotërojmë, të na e njohin të tjerët. Ne e kemi tash këtë, të arrijmë të zotërojmë vetveten , të arrijmë të jemi zot shtëpie në shtëpinë tonë pastaj me siguri etapa tjetër do të jetë, e shoh dhe atë që do të ndodhë. Do të ndodhë me anë të proceseve të integrimit në BE. Nuk do të mundet as Serbia as ndonjë vend tjetër me konflikte të ngrira të vazhdojnë. Ju e dini se kriteret për anëtarësim në BE vetëm sa po ashpërsohen dhe kuptohet që BE nuk i lejon më vetes atë që ka ndodhur me Bullgarinë e Rumaninë që u bë tolerancë në nisje dhe pastaj me i zgjidhë ato që janë akumuluar. Me ne do të jenë shumë më striktë. Do të kërkojnë preçiz si duhet të veprojmë ne për të shkuar më tutje, pra e shoh që do të ndodhë, por për mua janë dy tema të ndara. E para është zotërimi i asaj se kush jemi. Të jesh zot shpie. Që kushtetuta, rendi dhe ligji, juridiksioni i Kosovës të funksionojë në tërritorin e vet, tek të gjithë njerëzit e vet. Pastaj bilateral me fqinjin do të avancojmë gradualisht”.

Në lidhje me votimin e ligjit për amnistinë, Ramush Haradinaj u shpreh:

“Ne e kemi përkrahur marrëveshjen, produktet e marrëveshjes. Ky është një produkt i marrëveshjes. Ne kemi kritikuar kualitetin e ligjit. Jo idenë e ligjit ose idenë për të mbërritur deri ku kemi mbërritur. Për fat janë bërë disa ndryshime cilësore në ligj. Është hequr neni 3 që është i panevojshëm. Edhe janë bërë disa ndryshime. Kur ndodhi përmirësimi i ligjit, kuptohet mbeti vetëm neni 5. Edhe kuptohet tash që është fokusuar kritika aty por e vërteta është pak më ndryshe. Ligji ishte pak më i zgjeruar. E para e votuam sepse në vizionin tonë ishte një ligj i nevojshëm për integrim në veri, por për fatin tonë edhe kualiteti i tij u përmirësua gjatë rrugës”, tha Haradinaj.

Haradinaj tha se nuk i gjykon qëndrimet që mban Vetëvendosja për këtë ligj.

Pyetjes nëse do të shkruante një autobiografi të tijën, Haradinaj ju përgjigj:

“Nuk besoj. Nuk mbaj ditar, nuk shkruaj vargje, nuk shkruaj poezi. Kam një koncept tjetër. Teza të caktuara, ose qëllime ose qëndrime ose diçka që më bën përshtypje ose që më hyn në punë e mbaj shënim. Përshembull të dëgjoj diçka të ndershme nga media ose nga ju që më duket se është me kuptim atëherë atë e shënoj, por vetëm si thënie pa e ditur pse, prej kujt, nga ato mundohem ti ndaloj”, u shpreh Haradinaj.

Ramush Haradinaj ka folur gjithashtu edhe për veprimet e EULEX-it në Kosovë, rihapjen e dosjeve për disa nga ish komandatët e UÇK-s, midis tyre Fatmir Limaj, Sylejman Selimi.

“Është e vështirë të vlerësosh Euleksin, pa e vlerësuar gjyqësorin tonë ligjin tonë. Dëmi është tek ne, efekti është i gjyqësorit të Kosovës. Kosova ka dështuar për të bindur të tjerët që ka gjyqësor profesional, të paanshëm dhë që mundet të gjykojë çfarëdo lloj krimi, pa marrë parasysh se kush është ky, pavarësisht se kush është viktima. Është dashur një herë të fitosh këtë mandate, këtë të drejtë. Gjyqësori ynë është dash me qenë I vlerësuar se mundet të gjykojë këdo qoftë, që ka bërë krime në luftë, përfshrirë një serb. Nuk do të jetë I diskriminuar se është serb, por do të gjykohet në bazë të ligjeve të Kosovës për veprat që mund të ketë bërë. Përfshirë një shqiptar apo kushdo qoftë. Mosaftësimi I Kosovës deri në këtë shkallë ka lënë hapërsira për të interpretuar në mënryra të ndryshme të atyre që kanë ndodhur në luftë dhe është e vështirë si të thuash se është e padrejtë të shqyrtosh ngjarje të cakuara ,ta zëmë, është e padrejtë që më kanë thirrur dhe më kanë… Megjithatë ligji shqyrton. Defekti është para se të mbërrijmë këtu . Do të thotë nuk mund tash të thuash a ka të drejtë Euleksi që shqyton një incident apo një ngjarje. Unë besoj se Gjykata do të vendosë në pafajësinë e zotërinjve të cilët janë sot të akuzuar. Dhe besoj shumë se nuk kanë ndodhur krime që ata akuzohen. Çka është më e keqja për ne, është se ne nuk kemi krijuar gjyqësor tonin. Nuk kemi arritur të themi se nuk ka lidhje kush është, është vëllai, Axha, është komandanti është kryetari I shtetit. Ligji është ligj. Ne duhet të shkojmë nga krijimi I gjyqësorit nga krijimi I ligjit në Kosovë I cili na jep të drejtat t’I themi tjetrit ,ne bëjmë ligjin në vendin tonë. Nuk ka nevojë të vijë dikush të na trajtojë cilëndo etapë të jetës sonë që në e bëjmë”.

Ndërsa për fushatën për zgjedhjet e 3 Nëntorit, për pushtetin lokal dhe për platformën që do të ndjeki dhe koalicionet Haradinaj tha: “Ne kemi një koalicion me Lidhjen Demokratike të Dardanisë, që udhëhiqet nga Nexhat Daçi ,kryetar i Kuvendit më përpara. Jemi në koalicion me grupe të organizuar qytetare në disa komuna që na përkrahin. Nuk kemi arritur një marrëveshje koalicioni me subjektet e mëdha me PDK ose LDK në këtë raund të parë. Në raundin e dytë do ta shqyrtojmë si të shkojmë ne bazë të specifikave. Ne shpresojmë të jemi vetëm në garë dhe ta kërkojmë ndihmën e tjerëve, por do ta shqyrtojmë edhe mundësinë ose kërkesën e dikujt për ndihmë.”

Ndërsa për sa i përket Bashkimit kombëtar me Shqipërinë, Haradinaj tha:

“Shumë interesante kjo temë. Unë mendoj se krahas asaj që ndodh në rrugëtimin tonë drejt BE-së nuk duhet t’ia lënë krejt integrimit në BE, do të thotë ne kemi filluar të themi që do të bashkohemi BE dhe po na vjen më lehtë, por nuk është krejt ashtu. Edhe në BE ke regjione që nuk ndërlidhen më vete. Ne duhet me qënë krijues së ideve integruese ndërshqiptare. Psh ekzistojnë disa dhoma ose ta quajmë senat, parlament me krijue një dhomë shqiptare të tillë. Kur bëhen zgjedhjet për BE për parlamenti Europian të gjitha vende votojnë për vete për komunën dhe për parlamenti e BE-së. ky parlamenti I BE-së është një model I mirë. Një parlament shqiptarë që ti japi vetes disa detyra që nuk bien ndesh me kushtetutat e vendeve ku jetojnë edhe në rast se jetojnë në Kosovë dhe në Shqipëri, por dikush mund të zgjedhë me përfaqësu në atë vend edhe nga rajonet e tjera nga shtete fqinje, nga diaspora secila dhomë mund të kishte 4-5 përgjegjësi, kryesisht simbolike si fillim që do të merrej me standaritn e gjuhës, me historinë kombëtare që do të merrej më shënimin e datave festive me dhënien e çmimeve kombëtare ose me tema të tjera. Pra një dhomë me obligime jo aq ekzekutive, një dhomë nderi ta quajmë ashtu, shqiptare. Dhe ajo do të ndikojë në një farë mënyre që njerëzit me vazhdu. Pastaj ngadalë po presion të madh pa ndikuar në temat integruese apo në raporte integrale me fqinjët të kemi dhomën tregëtare ekonomike të kemi dhomën kombëtare të sportit. BE-ja I ka në komisione . Vendet janë të pavarura, por kanë komision të përbashkët për tregëtinë . Shqiptarët nuk e kanë të ndalur për të qënë krijues për të ndërmarrë veprime të një integrimi të ndërsjelltë që nuk bie në konflikt me parimet integurese të BE-së dhe me mardhëniet bilateral. Ka hapësira pra kushtetuese ligjore që e lejojnë që shqiptarët të krijojnë një integrim të brendshëm.”

Ndërsa në fund të intervistës së tij, Ramush Haradinaj ka folur për maxhorancën e re në Shqipëri dhe marrëdhëniet e tij me kryeministrin e ri, Edi Rama.

“Nuk kam ndonjë marrdhëni shumë me zotin Rama. E kam përcjellë në politikë, është një rast interesant. Nuk ju thash se përse doja të fitonte Berisha. Përse kam vepruar ashtu. Është rruga. Në fakt për ta bërë këtë rrugë që sot lidh kombin ka qënë një ngarkesë financiar për Shqipërinë. Unë e di se ndoshta kanë mbetur rrugë pa u bërë në jug të shqipërisë ose në veri apo tjetër vend. Mirëpo ajo rrugë është tepër strategjike do të na ndihmojë në një kohë afatgjatë. Ne kemi edhe një projekt të papërmbushur ai kushton rreth 400 milion euro është hekurudha. Lidhja me hekurudhë Kosovë-Shqipëri. Berisha e kishe në plane ta bënte hekurudhën. Hekurudha do të vinte nga Lezha ne drejtim të Kosovës. Më vjen keq se ai do ta kishte bërë”, përfundoi RamushHaradinaj.(Kortezi”TV ORA NEWS)