reshat kripa – Page 17 – Dielli

PËR LIRI, PËR SHQIPËRI, PËR FLAMURIN KUQ E ZI!

September 7, 2015 by dgreca

Meditim gjatë një ndeshjeje futbolli/

Nga Reshat Kripa/

Me një grup miqsh ishim mbledhur për të parë ndeshjen ndërkombëtare Danimarkë- Shqipëri, për eliminatoret e kampionatit europian të futbollit.. Patjetër që pika më kulminante e ndeshjes ishte rezultati i barabarte zero me zero. Por mua ajo që më tërhoqi gjithashtu vëmendjen ishin tifozat kuq e zi, të gjithë me nga një qylaf mbi krye me simbolin e shqiptarizmës, shqiponjën dykrenore në mes.. Nuk ishin një e dy të tillë por të gjithë tifozat e pranishëm në atë takim historik. Në atë mori qylafësh nuk pashë asnjë me yll të kuq. Atëherë më doli nga shpirti një thirrje që prej vitesh e mbaja të fshehur:

Ky është nacionalizmi shqiptar! Kjo është Shqipëria e vërtetë!

Shikoja dhe meditoja. Para syve më dilnin vargjet e pavdekshme të poetit të madh Gavril Dara i ri që në poemën “Kënga e fundit e Balës” shkruante:Mori bilë, bilë e lalës,

Mori e bukur dhe e ndritur,

Pse më solle në mon e shkuar?

Si me magji këto vargje më kthyen gjashtëdhjetë vite më parë, atëherë kur isha ende një fëmijë i paformuar. Por komunizmi nuk pyeste nëse ishe fëmijë apo plak. Ai nuk kishte peshore t’i ndante njerëzit. Të gjithë i fuste në të njejtin thes dhe i degdiste në humnerat më të thella. Kështu më përplasi edhe mua. Por ky ndëshkim ishte shpëtimi im. Unë nuk u bëra një lake sahan lëpirës i çorbës komuniste pasi, në ato hone të thella, ndesha ata burra të rrallë që u bënë mësuesit e mi. që nuk do t’i vijnë më këtij vendi dhe që më bënë ky që jam sot.

Shihja qylafët e bardhë me zhgabë dhe para syve më shfaqesh figura e Abdurrahman Kreshpës, të cilit vetëm dy ditë më parë i kremtuan njëvjetorin e ndarjes nga jeta. Ishim në kampin e punës së detyruar të Urës Vajgurore. Ai na grumbullonte ne të rinjve rreth vetes dhe, si një mësues i paarritshëm, na mësonte se kush ishte nacionalizmi shqiptar. Kur fliste sytë i shndrisnin dhe goja i ligjëronte mbi dhjetë pikat e pavdekshme të programit patriotik shqiptar. Na fliste për dishepujt që e kishin përpiluar kërë program dhe ne e dëgjonim të mahnitur. Na fliste edhe për qylafët e bardhë me zhgabën dykrenore dhe ne e pyesnim:

– Çfarë përfaqësonte ai qylaf?

Dhe ai përgjigjej:

Ishte simboli i shqiptarizmës, simboli i lirisë.

Më dilte para syve figura madhështore e Pater Mëshkallës që na predikonte:

Bëhuni të mirë që t’i shërbeni sa më shumë atdheut.

Natyrisht, edhe atij i bënim të njejtën pyetje. Përgjigja e tij ishte:

Shqipërinë, flamurin kuq e zi me zhgabën dykrenore në mes.

I të njejtit mendim ishte dhe juristi i shquar Xhevdet Kapshtica. Ai na mësonte se si

duhej të silleshim në shoqëri, Si të mos binim pre e propagandës së atyre që nuk kishin as fe dhe as atdhe. Ne e dëgjonim dhe , natyrisht,edhe atij i drejtonim pyetjen. Përgjigja e prerë e tij ishte:

Ai qylaf simbolizon thirrjen : Për Liri, për Shqipëri, për Flamurin Kuq e Zi!

Këto figura më dilnin para syve në ato çaste kur në stadiumin e Kopenhagenit pashë

ata burra, të gjithë me qylaf të bardhë dhe shqiponjën dykrenore në mes. M’u duk sikur në ato qylafe pashë Shqipërinë e vërtetë, për të cilën ishin sakrifikuar aq dhe aq burra të shquar, ku edhe unë kisha vënë një gur, sado të vogël për ringjalljen e tij. Pashë këta qylafë dhe nga sytë më rrodhën, pa dashje, dy pika lot.

Përse?/ – më tha miku që kisha pranë.
Mos më pyet, – iu përgjigja. – As vetë nuk e di. Po të mendohesh më thellë do ta

kuptosh.

Miku heshti për disa minuta. Pastaj me një zë ku më tepër shprehej dhimbja tha:

Mos e ke fjalën për thirrjet tona që kanë mbetur një zë në shkretëtirë dhe nuk i

dëgjon askush?

Unë heshta, ndërsa ai vazhdoi:

Mos e ke fjalën për të rënët tanë që ende nuk kanë ende një varr ku të afërmit të

derdhin dy pika lot apo të vendosin një tufë me lule?

Unë përsëri nuk iu përgjigja. E kuptoja se ku donte të dilte ai, por e shikoja se përgjigja ime ishte e kotë. Zëri i mikut tim ushtoi përsëri:

Shikoji qylafët e bardhë! Ndjenja kombëtare nuk mund të shuhet kurrë. Ndaj nuk

duhet të heshtim.

Keni të drejtë, miku im, ne nuk do të heshtim Do ta ngremë zërin tonë deri në kupë të qiellit. Do ta ngremë se, në fund të fundit, ne jemi fitimtarët e vërtetë të asaj lufte të madhe kundët sistemit komunist. Jemi ne fitimtarët sepse, ndërsa atyre iu zunë duart kallo duke duartrokitur sistemin e tmerrshëm që sundoi për dyzetegjashtë vjet dhe drejtuesit e tij tiranë, ne patëm kurajom t’i kundërvihemi dhe megjithëse u vramë, u burgosëm dhe u internuam, përsëri mbijetuam dhe sot jemi përsëri gjallë, përsëri për t’u ngritur kundër çdo lloj padrejtësie.

Ndoshta, tani për tani nuk kemi pushtet. Atë e kanë gllabëruar ata që na shtypën dje. Ndoshta, tani për tani, jemi ende të varfër, por do të vijë dita që e drejta të triumfojë dhe në mos ne, bijtë tanë ose nipërit tanë do të dijnë si duhet udhëhequr ky vend. Para syve vazhdonin të më dilnin qylafet e bardhë me shqiponjën dykrenore në mes dhe në veshët e mi buçiste fuqishëm parulla e vjetër nacionaliste që na i citoi Xhevdet Kapshtica:PËR LIRI, PËR SHQIPËRI, PËR FLAMURIN KUQ E ZI!

Mos ia prisni krahun Osman Haxhiut!

July 8, 2015 by dgreca

Nga Reshat KRIPA/
Në median elektronike lexoj njoftimin e mëposhtëm:
“Kreu i Shtetit shqiptar në vlerësim të shembullit të tyre frymëzues në organizimin, drejtimin e luftës si dhe në mbrojtjen të lirisë e të Pavarësisë së Atdheut, vlerësoi institucionalisht me Dekoratën “Nderi i Kombit”, Komitetin “Mbrojtja Kombëtare” e Luftës së Vlorës 1920, anëtarë të së cilit ishin: Osman Haxhiu, Duro Shaska, Ali Beqiri, Alem Mehmeti, Qazim Kokoshi, Beqir Sulo Agalliu, Hamit Selmani, Hysni Shehu, Myqerem Hamzarai, Murat Miftari, Sali Bedini, Hazbi Cano.
Në këtë ceremoni solemne Presidenti Nishani dekoroi gjithashtu me Dekoratën e lartë “Nderi i Kombit” (pas vdekjes), edhe Osman Haxhiun, Selam Musain, Zigur Lelon, Sali Muratin, Sado Koshenën, Kanan Mazen dhe Ahmet Cane (Lepenicën) me motivacionin: “Për veprimtari të shquar në luftërat për lirinë dhe pavarësinë e Atdheut, si dhe trimërinë e vetëmohimin në organizimin e luftës epope të Vlorës të vitit 1920”.
Ky dekorim u krye ne bazë të propozimit të dy shoqatave patriotike “Labëria” dhe “Ismail Qemali”. Të them të vërtetën një njoftim i tillë, mua si vlonjat, më gëzoi pa masë pasi, megjithëse me shume vonesë, u arrit vlerësimi i duhur për shumë figura të shquara që historia komuniste i kishte lënë në heshtje, madje i kishte vlerësuar me atribute fyese si gjoja “tradhëtarë”, “Kolaboracionistë” e të tjera.
Por shpejt ky entusiazëm m’u shua pasi konstatova se drejtuesit të Luftës së Vlorës, të paharruarit Osman Haxhiu, ia kishin prerë njerin krah. Nuk ka në Vlorë qytetar që nuk e di se Osman Haxhiu kishte dy krahë të fuqishëm në këtë luftë të madhe, dy Qazimët, Qazim Kokoshin dhe Qazim Koculin. Ndërsa i pari ekzistonte në listën e të dekoruarve, i dyti ishte fshirë krejt. Përse? e tij në fletet e medias elektronike lexoj:
Kush ishte Qazim Koculi? Nuk jam historian por duke shfletuar Wikipedian e tij lexoj:
Lindi më 22 gusht 1887 në fshatin Kocul të Vlorës. Arsimin fillor e kreu në vendlindje ndërsa atë të mesëm në gjimnazin “Zosimea” të Janinës. Studimet e larta i përfundoi në Akademinë e Lartë Ushtarake të Stambollit pas të cilës fitoi gradën/Nëntoger. U emërua më pas në Marinën Ushtarake të Perandorisë Osmane, ku fitoi gradën e Togerit. Më 1909 nuk i bindet një urdhri ushtarak të një eprori të tij gjatë një beteje detare në Prevezë, për t`iu dorëzuar flotës italiane, ku luftoi heroikisht me torpendierën e tij të vjetër.
Pas nxjerrjes së urdhër-arrestit nga komanda perandorake, Koculi arratiset për në Argjentinë, ku qëndron deri në vitin 1912. Kthehet këtë vit në Vlorë, pasi iu përgjigj një thirrjeje të Ismail Qemalit. Ky i fundit e cakton drejtor të portit të Vlorës, detyrë të cilën e kreu deri në çastin që porti u mor në administrim nga italianët në tetor të vitit 1914. Deri në vitin 1917 ishte kryekatundar në Brataj të Vlorës. Nga ky vit e deri më 1919 ishte nënprefekt i Tepelenës. Më 21-31 janar 1920 merr pjesë si delegat i Vlorës në Kongresin Kombëtar të Lushnjës, nga i cili u emërua edhe senator.
Është aktiv në Luftën e Vlorës të vitit 1920 dhe njihet si një ndër organizatorët e Kuvendit të Barçallasë. Meqë Gjenerali Piacentini i cili i komandonte ato nuk denjoi t’i përgjigjej ultimatumit të drejtuar atij nga komisioni i dalë nga Kuvendi i Barçallasë që brënda 48 orëve të largoheshin trupat italiane nga Vlora, më 29 maj 1920 në Beun u zgjodh Komiteti i Luftës së Vlorës me Komandant të Përgjithshëm Qazim Koculin. Hyri në Vlorë në krye të trupave shqiptare, pas një beteje të zhvilluar më parë, më 3 shtator 1920. Pas kësaj lufte kreu detyrën e prefektit të Vlorës.
Zgjidhet deputet i Vlorës në zgjedhjet e para të 5 prillit 1921. Ishte mbikqyrës i qeverisë së Pandeli Evangjelit së bashku me Bajram Currin dhe Avni Rustemin në periudhën tetor-nëntor 1921. Kriza e dhjetorit 1921 e gjeti në krahun e forcave që ishin për rrëzimin e qeverisë së Evangjelit. Nga kjo krizë ai u bë protagonist jo me ndonjë dëshirë të madhe, duke hyrë në histori edhe si kryeministri njëditor i Shqipërisë. Ai më 6 dhjetor u ngarkua nga Këshilli i Naltë për një kabinet prej 8 anëtarësh. Paraqiti dorëheqjen me argumentimin se nuk ia thoshte administrimit si i ndershëm që ishte. Në zgjedhjet e 27 dhjetorit 1923, Qazim Koculi u zgjodh sërish deputet i Vlorës në Kuvendin Kushtetues. Gjatë kësaj kohe vazhdoi të përkrahte po atë linjë politike që ishte për rrëzimin e qeverisë.
Koculi ishte ndër pjesëmarrësit dhe përkrahësit e Lëvizjes së Qershorit 1924. Në qeverinë e dalë nga kjo kryengritje, Koculi ishte ministër i Punëve Botore. Me dështimin e kësaj qeverie dhe me Triumfin e Legalitetit, Qazim Koculi emigroi jashtë Shqipërisë bashkë me politikanët e tjerë.
Emigracionin politik Koculi e kaloi në Vienë dhe Paris. Gjatë kësaj kohe ai pajtohet me Mbretin Zog dhe pranoi që të ishte kryetar i Komitetit të Kosovës në mërgim. Ishte për kthimin në atdhe para 7 prillit 1939, por një gjë e tillë u kundërshtua nga shokët e tij. Pas pushtimit fashist, Koculi u kthye në Shqipëri, dhe në dhjetor 1939 emërohet anëtar i Këshillit të Lartë të Shtetit. Në qeverinë e Mustafa Krujës ishte Ministër Shteti dhe në çastet e fundit të kësaj qeverie u emërua Komisar i Lartë në Vlorë, në kohën kur qe rritur lëvizja komuniste atje. Më 2 janar 1943 Qazim Koculi vritet në Vlorë nga batalioni mercenar dibran i Halil Alisë si hakmarrje për 1920-ën. Mustafa Kruja në shënjë proteste si edhe indinjate ndaj italianëve si edhe personalisht ndaj Mëkëmbësit të Mbretit Jacomoni që nuk pranoi që të arrestoheshin e të çoheshin në gjyq vrasësit e Qazim Koculit, paraqiti menjëherë dorëheqjen nga posti i kryeministrit.
Përshkrimi ishte i plotë. Një jetë e tërë e vënë në shërbim të atdheut. Por nuk u mjaftova me kaq. Vazhdova shfletimin e fleteve te medias. U ndala në një studim kushtuar kësaj ngjarje historike nga studiuesi i njohur vlonjat Profesor Albert Habazaj:
Teksti i Historisë së Shqipërisë, vëll. 2; 1965 na informon me gjuhën e kohës, se disa rrethe politike të vendit të bindura se bisedimet shqiptaro – italiane nuk po jepnin ndonjë rezultat, kërkonin të organizohej një veprim energjik, që mund të arrinte deri në luftë të armatosur kundër ushrive italiane në Shqipëri. Zëdhënësit më aktiv të kësaj rryme ishin Qazim Koculi dhe Spiro G. Koleka, deputet të Vlorës në Këshillin Kombëtar. Sipas tyre, një veprim i tillë jo vetëm do t’i tregonte opinionit publik botëror vendosmërinë e shqiptarëve për të mbrojtur pavarësinë dhe tërësinë tokësore të atdheut të tyre, por, po të realizohej me sukses, do t’u jepte shqiptarëve një armë më të fortë për të kundërshtuar pretendimet tokësore jugosllave e greke në kurriz të Shqipërisë.
Emrat e tyre janë “emblema e Luftës së Vlorës” dhe përderisa Lufta e Vlorës është faqe lavdie në historinë e Shqipërisë edhe ata janë portrete me dritë nderimi e lavdie në përmendoren e historisë kombëtare. Sikurse Sulejman Delvina me patriotët e Kongresit Kombëtar të Lushnjes dhe me qeverinë e Tiranës, edhe Komiteti “Mbrojta Kombëtare” i Vlorës, 29 maj 1920 me Osman Haxhiun, Sali Bedinin, Hamit Selmanin, Duro Shaskën, Hazbi Canon, Beqir Sulon, Ali Beqirin, Alem Mehmetin, Hysni Shehun, Qazim Kokoshin, Murat Miftarin, Myqerem Hamzarajn, me komandantët e Luftës së Vlorës major Ahmet Lepenica që dha dorëheqjen pas gjashtë ditëve e kapiten Qazim Koculi që e kreu këtë detyrë deri në fund të luftës, si dhe me Halim Xhelon, sekretarin e Komitetit zemërzjarrtin e ditur për Atdhe, mendojmë se i bëjnë më shumë dritë çdo botimi të Historisë së Popullit Shqiptar, sepse qenë pikërisht ata që udhëhoqën e drejtuan të organizuar e me plan luftimi trimat e Labërisë dhe të krahinave të tjera shqiptare që e rrokullisën në det të turpëruar Perandorinë e Re Romake. Nuk i përmend Historia e Shqipërisë, 2 – këta emra që i ngritën Shqipërisë Pavarësinë e ulur, që ia grisën “esnafët e mëdhenj të mëmës plakë”. Duheshin përmendur, të paktën emrat dhe gjykojmë kështu se historia është histori, nuk është ideologji, sepse na kujton një shprehje të prof. Luan Malltezit: “Politikanët kanë të drejtë të japin mendime, por jo të ndikojnë mbi historianët”.
Lerxoj këto shkrime dhe, me të drejtë pyes:
– Përse e sakatosët Osman Haxhiun? Përse ia pret njërin krah? Përse duhej të
mungonte Qazik Koculi në këtë ceremoni?
Dhe mua më dukej sikur Osman Haxhiu ngrihej nga varri dhe ua kthente dekoratën inspiruesve të saj, pasi ai nuk mund të jetonte me një krah të prerë. Kishte lindur i lirë dhe duhej të jetonte i tillë. Deri kur do të vazhdonte mentaliteti komunist në gjykimin e ngjarjeve historike? Harrojeni, o nostalgjikë të sistemit të përmbysur, të grumbulluar në lloj lloj “shoqatash patriotike”, harrojeni kohën e perënduar përgjithmonë. Qytetarët i njohin bijtë e tyre të vërtetë dhe ata nuk mund t’i shuani dot nga kujtesa e tyre. Këtë mos e harroni.
Çuditërisht para syve më dalin vargjet e bashkëluftëtarit të Qazim Koculit, të pavdekshmit Fan Noli që shkruante:
Allallah, o rezil e katil Allallah,
Shtroni udhën me hithër e shtok turfanda,
Gumëzhit o zinxhir e kamzhik batërma
Lehni, laro kaba:
Hosana Baraba!

Hijet që lëvizin

July 4, 2015 by dgreca

Nga Reshat Kripa/
Sot mora pjesë në një promovim librash të një autori i cili kishte kaluar 22 vjet në burgun komunist. Bëhet fjalë për një nga mandelat shqiptarë, se të tillë ka patur plot në regjimin e përmbysur, Fjala është për Bedri Çokun dhe librat e tij “Ëndërr e fundosur” dhe “Arrestova shokun tim” që i kushtohet kryesisht ngjarjeve të paharruara të revoltës së Spaçit më 21-23 maj 1973. Dëgjoj referuesit e ndryshëm që flasin njeri pas tjetrit dhe para syve më dalin ato ditë të tmerrshme që ishim të detyruar t’i jetonim. Mbi të gjitha më dalin figurat e paharruara të katër martirëve të rënë në atë revoltë: Pal Zefit, nismëtarit të fillimit të revoltës, Hajri Pashajt, që guxoi të fyente zëvendësministrin e brendshëm, Dervish Bejkos si i prijsi kryesor i përleshjes me policinë dhe Skënder Dajës që me zërin e tij të fuqishëm u drejtoi thirrjen e famshme ushtarëve dhe civilëve që vigjilonin përreth dhe këto i paguan me jetët e tyre. Më dalin këto figura dhe pyes:
• A kanë një varr këta martirë ku të afërmit dhe dashamirësit të derdhin dy pika lot
apo të vendosin një tufë me lule të freskëta si vetë jetët e tyre?
Askush nuk më jep përgjigje. Miku im, Agim Bejko, rezident në Francë, ka vite që interesohet për gjetjen e vendit ku ndodhen eshtrat e të vëllait, Dervishit. E kanë adresuar në disa vende, por më kotë. Askush nuk i tregon. Ne keto çaste më kujtohen katër vargje të një poeme të një poeti anonim:

Po kërkoj, kërkoj më kotë,
Të gjej vendin ku ka rarë,
Nuk e di në ka në botë,
Një të vdekur pa një varr

Po, një vend i tillë, për fat të keq, është atdheu ynë. Janë mbi 4500 martirë të cilëve nuk u dihet vendi i varrit. Propaganda qeveritare dhe ajo opozitare e ngrejnë zërin në kupë të qiellit për të zhdukurit nga serbët në Kosovë dhe bëjnë mirë. Por a nuk do të ishte e moralshme që të njejtën gjë ta bënin edhe për të rënët nga komunizmi në Shqipëri? Kjo pyetje kërkon përgjigje.
Shoqata e jonë është anëtare e Shoqatës Ndërkombëtare e të Burgosurve Politikë dhe Viktimave të Komunizmit me qendër në Berlin e cila për çdo vit zhvillon Kuvendet e saj në të cilat ka marrë pjesë edhe një delegacion i shoqatës tonë. Krahas punimeve të kuvendit organizatorët, në të gjitha vendet e lindjes, na kanë shoqëruar nëpër një burg apo kamp përqëndrimi komunist të kthyer në muze. Në kuvendin e fundit ishim në Rumani ku u përurua monumenti madhështor, kushtuar viktimave të genocidit komunist, në qendër të Bukureshtit. Një monument i tillë ka kohë që është ngritur edhe në Washington, megjithse Amerika nuk e provoi mbi shpinën e saj se çfarë ishte genocidi komunist. Po në vendin tonë? Kudo sundon heshtja.
Qysh në vitin 2006 është miratuar një rezolutë e Kuvendit të Shqipërisë në mbështetje të asaj të Asamblesë Parlamentare të Këshillit të Europës “Mbi Ndëshkimin e Krimeve të Kryera nga Regjimet Komuniste”, rezolutë të cilën deputetët e majtë, pa dhënë asnjë arsye, e bojkotuan dhe deri më sot, megjithse kanë kaluar nëntë vjet, është realizuar vetëm një pikë ajo e krijimit të Institutit të Hetimit të Krimeve të Regjimit Komunist, i cili deri më sot nuk është lejuar të bëjë asnjë hetim por ka mbetur fare formal duke u marrë me botim apo perurirm të ndonjë libri.
Ka vite që kërkohet nga shoqatat e të përndjekurve politikë kthimi i burgut të Burrelit dhe
kampeve të Tepelenës dhe Spaçit në muze, madje për këtë të fundit është ngritur edhe një shoqatë së cilës nuk po i hapen dyert dhe për më tepër nuk është vendosur asnjë pllakë përkujtimore. Ka vite që kërkohet ngritja e memorialit të viktimave të komunizmit, madje për këtë ekziston edhe një vendim i Kuvendit të Shqipërisë, por që ka mbetur në letër. Ka vite që qeveria miratoi një projekt-ligj me anën e të cilët u lindte e drejta e dëmshpërblimit të menjëhershëm të burgosurve politikë që janë gjallë me moshë mbi 85 vjeç, projekt-ligj që në komisionet e kuvendit u shndërrua në mbi 75 vjeç dhe që, çuditërisht, mbeti në sirtaret e kuvendit dhe që qeveria e sotme e shndërroi në një ligj tjetër që i shtrin afatet deri në vitin 2017. Përse të ndodhin të tilla fenomene në vendin tonë? Drejtuesit e partive politike dhe politikanë të njohur deklarojnë, nga të dy anët e politikës, se të përndjekurit politikë qenkan shtylla kurrizore e tyre. Rrjedha e ngjarjeve tregon te kundërtën. Të përndjekurit politikë kërkohet të trajtohen si karem për interesat e tyre politike. A është e moralshme edhe një gjë e tillë? Edhe kjo pyetje kërkon përgjigje.
Çuditërisht unë jam një person i dyzuar. Brenda vetes time ekziston një person i dytë që mendon ndryshe nga i pari. Ky dyzim më ka lindur pas ndryshimeve demokratike dhe kjo ka arsyet e veta. Tradicionalisht i përkas një familjeje të patrazuar në përkatësitë partiake. Asnjë anëtar i fisit tim nuk ka qenë i organizuar me organizatat nacionaliste, Balli Kombëtar dhe Legaliteti. Asnjë individ i fisit tim nuk ka qenë i arratisur për motive politike. Madje një pjesë e fisit ka qenë e lidhur me Lëvizjen Nacionalçlirimtare. Atëherë, si përfundova në krahun e djathtë?
Qysh kur isha fëmijë shikoja tim atë që mbrëmje për mbrëmje dëgjonte fshehurazi lajmet e Radio Londrës dhe i komentonte ato me miqtë e tij më të afërt. Copëza nga këto biseda i kapte edhe veshi im dhe pak nga pak tek unë formoheshin këto bindje që kam sot. Fati e pruri që të burgosesha që në moshë të re dhe atje kontakti me intelektualët e rrallë që njoha bëri që të vendosesha përfundimish në krahun e të djathtës nacionaliste.
Gjithmonë kam ëndërruar për lirinë. Ndaj u bashkova qysh në çastet e para me lëvizjen demokratike për përmbysjen e sistemit totalitar. Në këtë lëvizje u hodha pa asnjë paragjykim. Shikoja që pjesa dërmuese e atyre që ishin në krye të saj, i përkisnin klasës së pushtetit të përmbysur. Megjithatë kjo nuk më shqetësonte pasi mendoja se kushdo ka të drejtë të hedhë poshtë pjesën e keqe të zemrës së tij dhe të jetojë me atë më të mirën, siç thoshte Hamleti i Shekspirit. Kushdo ka të drejtë të ngrihet edhe kundër së kaluarës së tij kur ajo nuk është e drejtë. Por, para se të kryej një veprim të tillë, personi duhet të reflektojë. Ai duhet të pranojë që deri atëherë kishte ndjekur një rrugë të gabuar, gjë që nuk ndodhi në asnjë rast dhe nga asnjë individ. Filluan të shajnë komunizmin “në themel dhe në çati” por pa treguar rolin e tyre sado të vogël në atë sistem jo njerëzor. Kjo gjë solli që në krye të dilnin edhe disa “gojë mjalt’e trup përlyer” që në të kaluarën nuk linin pa thurrur lavde për “mrekullitë e botës socialiste”.
Janë pikërisht këta lakej që sot ndodhen në pushtet apo opozitë që e kanë bërë karakterin tim të dyzuar. Duke qënë në detyrën e Kryetarit të Degës së Shoqatës Antikomuniste të të Përndjekurve Politikë të Tiranës pothuajse përditë hasem me çështje që u përkasin atyre dhe që, për fatin e keq, është shumë e vështirë të gjejnë zgjidhje. Dyzimi im më bën që të dyshojë nëse një gjë e tillë vjen nga burokracia e zakonshme që ekziston në administratën shtetërore apo mosdashja e tyre. Në rast se do të ishte e para do ta konsideroja si një pakujdesi që shpejt mund të korigjohej por, po të ishte e dyta, do të më vinte shumë keq pasi, duke qënë vetë një anëtar i së djathtës nuk do të më vinte mirë që një qeveri e po të së djathtës të kishte një mendim të tillë.
Tani le të kthehemi në çështjet që preokupojnë më tepër të përndjekurit politikë. Në krye të tyre, natyrisht, qëndron antikomunizmi. Ishte ky motivi pse iu kundërvumë komunizmit, që u dënuam dhe vuajtëm për gati nje gjysmë shekulli terror. Por a është luftuar komunizmi në Shqipëri? Përgjigja është një e vetme: JO! Më 20 shkurt 1991 rrëzuam monumentin e diktatorit. Menduam se bashkë me të shporrëm edhe shpirtin e tij por gabuam. Kishim rrëzuar vetëm bronxin e atij monumenti ndërsa shpirtin e kishim lënë të lirë të endej nëpër Shqipëri dhe të përgatiste masakra të tjera si ajo e vitit 1997 ku përsëri të vrarët ishim ne, të përndjekurit politikë. Ju kujtoj Bujar Kaloshin, Lekë Çokun, Besnik Hidrin, Bashkim Shkurtin, Fredi Shehun, Besim Çerën, Besim Manolin, Gëzim Shabanin, Gjergj Mehmetin, Adem Shehun, Skënder Kalenjën e të tjerë. A mund të më thoni emra ish-komunistësh të masakruar në këtë periudhë? Po mundët përgjigjuni.
Para katër vitesh e kisha hapur kompjuterin në median elektronike “Zemra shqiptare”. Po lexoja një njoftim mjaft interesant të bërë nga zonja Sadie Kryeziu. Ajo shkruante:

Kohë më parë, në një nga kontaktet e mia të para me mediat shqiptare, ajo që më bëri të përqëndrohesha ishte një debat me temë: “Të lemë pas të shkuarën”. Kjo nënkuptonte të harronim krimet dhe kriminelët. Kjo shkruhej më saktë nga bij të tillësh, që donin që “baballarët e tyre” të lyer me krime të “flinin e të preheshin të qetë”. Por pas 14 dhjetorit të vitit 2010 duket që ajo që kisha lexuar e dëgjuar më parë në këtë debat të kishte marrë një rrugë tashmë. Ishin pikërisht Ministrat e Jashtëm të Lituanisë, Letonisë, Bullgarisë, Hungarisë, Rumanisë dhe Çekisë që i kishin kërkuar në një letër zyrtare Komisares Europiane për Çështje të Drejtësisë zonjës Vivian Reding të dënonte “Miratimin publik, mohimin dhe trivializimin e krimeve totalitare”. Zëdhënësi i komisares së Bashkimi Europian kishte thënë:
“Ne e marrim shumë seriozisht këtë kërkesë. Krimet e regjimeve totalitare janë pjesë e kujtesës kolektive të Europës”.
Për krimin duhet të vlejnë të njëjtat norma. Letra e vendeve ish-komuniste të Bashkimit Europian, ishte si pikënisje e nismës së Ministrit të Jashtëm Lituanez, Audronius Azubalis. Gjashtë ministrat e kishin bazuar këtë te mohimi i holokaustit, i cili ishte i dënueshëm si në Gjermani, ashtu dhe në shumë vende të tjera.

Lexoja njoftimin e mësipërm dhe mendoja se do të ishte dashur që krahas nënshkrimeve të ministrave në fjalë të kishte qenë edhe ajo e ministrit tonë, si përfaqësues i shtetit me përndjekjen më mizore dhe që aspironte për t’u futur në Bashkimin Europian. Mendoja se nuk ishte vonë që edhe tani përfaqësuesit e shtetit shqiptar t’i bashkëngjiteshin zyrtarisht kësaj nisme. Një gjë e tillë do të ishte në nderin dhe dinjitetin e çdo personaliteti shtetëror. Por nga Shqipëria nuk ndihej asnjë zë i tillë. Shqipëria ishte e shurdhër në këtë drejtim. Të mos harrojmë se kjo është edhe një nga kërkesat kryesore që Bashkimi Europian dhe Kombet e Bashkuara i kanë paraqitur Shqipërisë.
Për fat të keq, në Shqipëri, zërat e burrave të shquar ose zërat e rinj që kërkojnë një reflektim sa më të plotë të idealeve perëndimore, pothuajse nuk ndihen fare. Shqipëria po kalon një periudhë tensionesh të krijuara artificialisht për mbajtjen ose marrjen e pushtetit, të ngritura nga udhëheqës karrieristë dhe që mbështeten nga individë të ngjashëm me ta, pa moral dhe pa parime ose nga turma militantësh fanatikë, që nuk shohin më larg se hija e tyre ose interesa për fitim e karrierë të pamerituar.
Këto mendoja me vete dhe pyesja:
– Përse u dashka që një delegacion i Kombeve të Bashkuara t’i kërkojë Shqipërisë dënimin e krimeve të komunizmit? A nuk e dinë shqiptarët se komunizmi ishte ai që i la me shekuj prapa vendeve të tjera? Atëherë, si mund të ndërtohet kapitalizmi me mendësi komuniste?
Po shetisja me një mikun e tij në bulevardin “Bajram Curri”. Po afroheshim te vendi ku ky bulevard bashkohet me Rrugën e Kavajës. Në një pallat të kohës së perënduar, ende i pasuvatuar, ndërtuar me tulla silikate, ishte shkruar me tulla të kuqe: “Rroftë Partia e Punës”.
Nuk u besova syve të mi. Tani, pas gati njëzetepesë vjetësh, në vendin tonë kishte ende parulla të tilla të një diktature që pretendojmë se e kemi rrëzuar. Ia tregova mikut. Ai buzëqeshi dhe tha vetëm një fjalë:
– Katovica!
Nuk pata kurajo t’i ktheja përgjigje. Nuk dija çfarë t’i thosha.

Mos harroni! Kujtojini dhe votoni për Doktor Halim Kosovën …!

June 18, 2015 by dgreca

Nga Reshat Kripa*/

Në këto ditë të fundit të fushatës zgjedhore për pushtetin lokal, para syve më del ajo pamje e tmerrshme e atyre viteve të errëta të kaluara në periudhën e zezë të sundimit komunist. Mbi të gjitha më dalin para syve figurat e ndritura te atyre burrave te shquar, ajkës së kombit shqiptar, që shkuan para plumbit dhe litarit me thirrjen : “Për Liri, për Shqipëri, për Flamurin Kuq e Zi”. Më dalin figurat e papërsëritura të atyre që më mirë pranuan prangat e rënda të burgut se sa lirinë e dhunuar. Më dalin figurat e atyre mijra grave heroina dhe fëmijve të tretura thellë nëpër kampet e tmerrshme të internimit.

Më dalin këto pamje dhe nga zemra më shpërthen një thirrje: “Mos harroni”! Mos harroni të rënët tanë, por mos harroni edhe ata që i vranë, pasi pinjollët e tyre janë sot në krye të shtetit për të ringjallur përsëri figurën e diktatorit të përmbysur dhe një nga këta është edhe Kryetari i Partisë Socialiste dhe Kryeministri, Edi Rama, ati i të cilit, Kristaq Rama, ishte ai që firmoste, pa nguruar aspak, dënimin me varje të poetit Havzi Nelaj në gushtin e vitit 1988, në një kohë kur komunizmi në botë kishte filluar të merrte rrokullimën. Mos harroni të burgosurit dhe të internuarit politikë, por mos harroni edhe ata që i burgosën dhe i internuan, pasi ata vetë dhe pinjollët e tyre sot janë mbledhur rreth Partisë Socialiste për t’i bërë gropën demokracisë në vendin tonë, për të restauruar kohën e përmbysur. Por mos harroni edhe sharlatanin dhe karrieristin Ilir Meta, figurën më të urryer të politikës shqiptare dhe të ashtuquajturën parti të tij, një parti mafiozësh dhe të inkriminuarish, që kanë zaptuar politikën shqiptare.

Mos harroni! Kujtojini dhe votoni për Doktor Halim Kosovën dhe Partinë Demokratike e koalicionin e djathtë, sepse ishte ky koalicion që në legjislaturën e parë të tij 1992-1997, realizoi përmbysjen e regjimit totalitar, që u dha lirinë ish të dënuarve politikë, që shkolloi me mijra bij tanët që regjimi i kishte lënë në errësisrë, që punësoi me mijra të tjerë në të gjitha rangjet e administratës, duke filluar nga drejtorët e institucioneve shtetërore dhe deri në krye të parlamentit dhe partive politike.

Mos harroni vitin e zi 1997 të organizuar dhe drejtuar nga falangat socialisto-komuniste. Mos harroni martirët e rënë në ato ditë të zeza. Mos harroni Bujar Kaloshin, Lekë Çokun, Besnik Hidrin, Bashkim Shkurtin, Fredi Shehun, Besim Manolin, Gëzim Shabanin, Gjergj Mehmetin, Azem Hajdarin, Besim Çerën, Adem Shehun dhe plot të tjerë bij nënash të familjeve të përndjekura politike dhe demokrate, një masakër e vërtetë që pasoi me nxjerrjen nga burgu të autorëve përgjegjës të dhunës komuniste dhe dëmshpërblimin e tyre, anullimin e ligjit të lustracionit të miratuar dy vjet më parë, i cili nuk i lejonte këta persona të merrnin pjesë në administratën shtetërore, pushimin nga puna të mijra të përndjekurve politikë e të tjera.

Mos harroni, por votoni për Doktor Halim Kosovën dhe Partinë Demokratike e koalicionin e djathtë, pasi ishte ky koalicion që i rezistoi me vendosmëri dhunës së kuqe dhe që solli, në vitin 2005, përsëri në pushtet Partinë Demokratike dhe këtë koalicion.

Por mos harroni edhe Partinë Socialiste e koalicionin e majtë por shikoni se si ka vepruar ajo gjatë këtyre viteve. A nuk ishte ajo që, me urdher të Edi Ramës, i nxorri jashtë nga parlamenti deputetët e saj kur votohej Rezoluta e Kuvendit të Shqipërisë, në mbështetje të asaj të Asamblesë Parlamentare të Këshillit të Europës, “Mbi ndëshkimin e krimeve të komunizmit”? A nuk ishte ajo që, kur votohej ligji “Për dëmshpërblimin financiar të të përndjekurve politikë”, po me urdhër të Edi Ramës i nxorri deputetët nga salla? A nuk ishte ajo, kur diskutohej amendamenti mbi dëmshpërblimin e të pushkatuarve pa gjyq, përsëri me urdhër të Edi Ramës, i nxorri deputetët nga salla, madje pati edhe ndonjë, si ish kryeministri i zbardhur para kohe i socialistëve, Pandeli Majko, t’i quante ata “Plehra”? Cilët ishin plehra, zoti Majko? Mos vallë vullnetarët e batalionit 4000 të NATO-s që vinin në Shqipëri për ta çliruar atë nga thundra komuniste? A nuk ishte, më së fundi, Partia Socialiste ajo që, me urdhër të kryetarit të saj, Edi Rama, doli përsëri jashtë kur dikutohej ligji i ri i lustracionit që do të flakte jashtë politikës më shumë se gjysmën e socialistëve të Shqipërisë. Dhe, çuditërisht sot këta kameleonë derdhin lot krokodili pët të përndjekurit politikë dhe kandidati i tyre grumbullon një grusht renegatësh që në të kaluarën nuk ishin gjë tjetër veçse një grup hajdutësh apo përdhunuesish të familjarëve të tyre dhe që pushteti i atëhershëm, qëllimisht, i futi në rangun e të përndjekurve politikë.Mos harroni, por votoni Doktor Halim Kosovën dhe Partinë Demokratike e koalicionin e djathtë sepse ishte ky koalicion që e futi Shqipërinë në Këshillin e Europës qysh në legjislacionin e parë të tij, që e futi Shqipërinë në NATO dhe liberalizoi vizat me Bashkimin Europian, në legjislacionin e dytë. Votoni për Doktor Halim Kosovën dhe Partinë :Dermokratike e koalicionin e djathtë që ndërtoi Autostradën e Kombit, rrugën që bashkoi dy shtetet shqiptare me njeri-tjetrin, autostradën Tiranë-Elbasan, autostradat Levan-Vlorë dhe Levan-Tepelenë, mijra kilometra rrugë rurale dhe rrugë të tjera në të katër anët e Shqipërisë. Votoni Doktor Halim Kosovën dhe Partinë Demokratike e koalicionin e djathtë për ngritjen e mirëqënies së vendit tonë, për zhvillimin e bujqësisë moderne shqiptare, për rritjen e pagave dhe pensioneve. Së fundi, votoni Doktor Halim Kosovën dhe Partinë Demokratike e koalicionin e djathtë se është e vetmja forcë politike në Shqipëri që do të zgjidhë brenda një kohe relativisht të shkurtër problemet e të përndjekurve politikë duke filluar nga dëmshpërblimi deri në kërkesat e tjera të tyre.

Filozofi Friedrich Nietzsche, qysh në vitin 1906, shkruante në librin “Vullneti për pushtet”:

“Kam fatin që kam gjetur, pas mijra vjetësh aberacioni dhe konfuzioni, rrugën që të çon te një “jo” dhe te një “po”.

Unë ju mësoj që ti thoni “jo” gjithçkaje që ju bën të dobët, që ju ezauron.

Unë ju mësoj që t’i thoni “po”çdo gjëje që të jep forcë, që grumbullon forcë, që justifikon ndjenjën e forcës.”

Ndaj, t’i themi “Jo” pushtetit të kriminelëve që kanë zaptuar shtetin. T’i themi “Jo” korrupsionit që mbizotëron në vendin tonë. T’i themi “Jo” mashtrimit dhe hipokrizisë shtetërore. T’i themi “Jo” blerjes dhe vjedhjes së votës së lirë.

Le t’i themi “Po” rivendosjes së shtetit ligjor të së drejtës. T’i thermi “Po” rivendosjes së të drejtave të njeriut. T’i themi “Po” Shqipërisë europiane.

Ndaj, le t’i flakim tutje të gjitha mospërputhjet e mendimeve që mund të kemi me njeri-tjetrin dhe të bashkuar të votojmë për kandidatin e Partisë Demokratike doktorin e nderuar Halim Kosova dhe partitë e koalicionit të djathtë, sepse vetëm kështu mund ta bëjmë realitet ëndrrën tonë shekullore për një Shqipëri të lirë, demokratike dhe moderne. Përndryshe, nesër do të jetë shumë vonë.

Përpara drejt fitores!

*Mbajtur në takimin e zhvilluar me Kandidatin e Partisë Demokratike për Bashkinë e Tiranës, Zotin Halim Kosova, me të përndjekurit politikë të kryeqytetit.

A e dini gjuhën shqipe, zoti Kryeminstër?

May 29, 2015 by dgreca

Nga Reshat Kripa/
Ndoqa me interes punimet e Forumit Ekonomik të Vienës, ku merrnin pjesë Kryeminstrat e Shqipërisë, Kosovës, Sërbisë, Malit të Zi, Bosnjes dhe Maqedonisë, si dhe mjaft personalitete të tjerë te shquar të këtij forumi. Ndoqa fjalët e mbajtura për rrugët që duhet të ndiqen për afrimin e këtyre vendeve në gjirin e Europës së Bashkuar. Nuk jam specialist për këto çështje dhe nuk do të flas për to. Por më tërhoqi vrejtjen një veçanti që binte në sy për këdo shqiptar. Të gjithë Kryeministrat pjesmarrës i mbajtën ligjëratat përkatëse në gjuhët e tyre dhe ishin përkthyesit ata që e përkthenin në gjuhën e secilit. Kështu edhe Kryeministri i Kosovës foli në gjuhën Shqipe. Por një gjë të tillë nuk e vumë re te Kryeminstri ynë. Përse? Mos vallë ai nuk e di gjuhën shqipe? Në të njejtën linjë me të shkoi edhe Ministri i Ekonomisë. Një fenomen të tillë tek këta zotërinj e kemi hasur edhe në takime të tjera ndërkombëtare. Mos vallë nuk e ka gjuha shqipe elokuencën e gjuhëve të tjera? Ndaj dua t’i pyes:
•A dini gjuhën shqipe, zoti kryeministër dhe ju zoti Ministër?
Hidhni vështrimin në qytetet e vendit tonë. Kaloni nëpër rrugët e tyre dhe lexoni
reklamat e dyqaneve apo kinemave. Të duket vetja sikur je në rrugët e Londrës apo New Yorkut. Rrallë të sheh syri ndonjë reklamë në gjuhën shqipe. Dëgjoni fjalorin e përdorur nga gazetarët dhe analistët nëpër televizione apo gjithë të rinjtë tanë në përgjithësi. Dëgjoni deputetet dhe pushtetaret. Mbizotërojnë fjalët e huaja dhe kryesisht ato angleze. Edhe në festivalet e ndryshme muzikore, që janë të pafund, mbizotërojnë këngët e huaja, madje do të thoja kryesisht të tilla. Përse ndodh një gjë e tillë në vendin tonë?
Para shumë vitesh parlamenti francez miratoi një ligj që ndalonte përdorimin e gjuhës së huaj në emërtimet e reklamave e të tjera. A nuk është koha që një ligj i tillë të miratohej edhe te ne. Por kush duhet të jetë nismëtari i një inisiative të tillë? Dikush mund të thotë se duhet të jetë Akademia e Shkencave ose më mirë Instituti i Gjuhësisë. Edhe unë e pranoj se një nismë e tillë duhet nisur nga ata. Po kur ata e kanë harruar këtë detyrë ç’duhet bërë? Mos duhet heshtur?
Në një shtet normal do të ishin organet shtetërore ato që do ta kryenin këtë detyrim, do të ishte Ministria e Arsimit dhe natyrisht edhe kreu i qeverisë. Por edhe ato e kanë harruar gjuhën shqipe. Kryeministri, për fat të keq, nuk e di gjuhën shqipe pasi nuk ka mundësi që në një takim ndërkombëtar si ai i zhvilluar në Tiranë kryeministrat e vendeve të tjera të flasin në gjuhën e tyre, ndërsa Kryeministri ynë në anglisht. Pra, të nderuar lexues, më ktheni një përgjigje për këtë çështje. Unë po ju pres.
Ndërkohë ndër mend më tingëllojnë vargjet e arta të poetit të madh kombëtar, At Gjergj Fishta:
Pra, mallkue njai bir Shqyptari,  qi këtë gjuhë të Perëndis’,  trashigim, qi na la i Pari,  trashigim s’ia len ai fmis;  edhe atij iu thaftë, po, goja,  qi përbuzë këtë gjuhë hyjnore;  qi n’gjuhë t’huej, kur s’asht nevoja,  flet e t’veten e lèn mbas dore.