DR.IBRAHIM RUGOVA, TAKIM ME PAPA GJON PALI II PARA 28 VITEVE

April 26, 2021 by dgreca

PRESIDENTI I KOSOVËS IBRAHIM RUGOVA NË SHQIPËRI TAKIM ME PAPA GJON PALI II PARA 28 VITEVE/

-Presidenti historik i Kosovës Ibrahim Rugova para 28 viteve në Shqipëri në 25 Prill 1993 takoi Papa Gjon Palin II dhe i dhuroi një gur nga muret e qytetit të Ulpianës në shenjë kujtimi për dy martirët e krishterimit, Florin e Laurin/

-“Vizita e Papa Gjon Palit të Dytë në Shqipëri është një ngjarje e madhe për të gjithë shqiptarët, për Shqipërinë, për Kosovën, për paqen në rajon” , theksonte Presideni Rugova në konferencën për shtyp në 23 Prill 1993 para nisjes drejt Tiranës/

-Gazeta e rezistences “Bujku”: Kjo vizitë ka rëndësi të madhe të përkrahjes dhe afirmimit të Shqipërisë demokratike dhe të çështjes shqiptare në përgjithësi, si dhe për paqen dhe stabilitetin në rajon, sepse edhe me këtë mesazh vjen Ati i Shenjtë në tokat shqiptare e në Ballkan/

-Po në vitin 1993, në 11 Mars, në Vatikan Shenjtëria e Tij Papa Gjon Pali II priti në audiencë Presidentin e Kosovës Rugova, e më parë, në Shkurt, Presidenti historik i Kosovës, Ibrahim Rugova udhëheqte delegacionin e Kosovës në Shtetet e Bashkuara të Amerikës…/

Gazeta DIELLI nga korrespondenti në Kosovë Behlul Jashari

PRISHTINË, 23 Prill 2021/ Presidenti historik i Kosovës, Dr. Ibrahim Rugova para njëzet e tetë viteve udhëtoi për në Tiranë për t’u takuar me Papa Gjon Palin II që do vinte në vizitën e parë historike në Shqipëri në 25 Prill 1993.

Gjatë vizitës së Atit të Shejtë Papa Gjon Palit II në Shqipëri, Presidenti i Kosovës Rugova e takoi në Tiranë dhe i dhuroi një gur nga muret e qytetit të Ulpianës në shenjë kujtimi për dy martirët e krishterimit, Florin e Laurin.

“Vizita e Papa Gjon Palit të Dytë në Shqipëri është një ngjarje e madhe për të gjithë shqiptarët, për Shqipërinë, për Kosovën, për paqen në rajon” , theksonte Presideni Rugova në konferencën për shtyp në 23 Prill 1993 para nisjes drejt Tiranës. “Kosova pret papën” ishte titulli i raportimit nga kjo konferencë shtypi në gazetën kosovare të rezistencës “Bujku”, e cila në 24 Prill kryetituj në ballinë kishte edhe “Papa Gjon Pali i Dytë nesër viziton Shqipërinë” dhe “Lutje e Papës për shqiptarët”.

Një nga shkrimet në ballinë kishte mbititullin “Interesim i madh në Kosovë për vizitën e Papës në Shqipëri”, titullin “Manifestime të shumta të shprehjes së mirëseardhjes” dhe nëntitullin “Dëshira e madhe e shumë shqiptarëve për të shkuar në Shqipëri për ta pritur e përshëndetur Papën nuk mund të realizohet për shkak të kufirit të mbyllur midis Kosovës e Shqipërisë e të kontrolluar rreptë nga forcat militare serbe”.

Në këtë shkrim përmbledhje raportimesh që bëja edhe për Agjencinë Shtetërore-Zyrtare të Lajmeve të Shqipërisë theksohej:

“Vizita e Papës në Shqipëri në oponionin shqiptar kudo në Kosovë po pritet me shumë interesim dhe po përjetohet si ngjarje e madhe historike për të gjithë shqiptarët dhe për të gjitha trojet etnike shqiptare, njoftojnë korrespondentët tanë. Njëherit konsiderohet se kjo vizitë ka rëndësi të madhe të përkrahjes dhe afirmimit të Shqipërisë demokratike dhe të çështjes shqiptare në përgjithësi, si dhe për paqen dhe stabilitetin në rajon, sepse edhe me këtë mesazh vjen Ati i Shenjtë në tokat shqiptare e në Ballkan…”

E në 25 Prill të vitit 1993, atë ditë të lume, raportimin për Agjencinë Shtetërore-Zyrtare të Lajmeve të Shqipërisë se si pritej e përjetohej në Kosovë vizita e Papa Gjon Palit II në Shqipëri, e ku theksoja se Papa është sot edhe në çdo familje shqiptare në Kosovë, e nisja herët në mëngjes me telex-in, që ishte mundësia e vetme e lidhjes, dhe me shumë vështirësi, në atë kohë nga Prishtina e Kosova me Tiranën e Shqipërinë.

Më pas për të përcjellë e parë vizitën shkova në Gjakovë, qytetin pranë kufirit të hekurt që ndante, ku mund të shihej Televizioni Shqiptar përkundër pengesave e zhurmuesve që i kishin vënë në gjithë Kosovën në rrethanat e okupimit të egër nga regjimi i Beogradit.

Për vizitën e parë historike të një Pape në Shqipëri, nga transmetimet e Radio Televizionit Shqiptar në televizorin e një familje gjakovare u bënë edhe foto për gazetën e vetme të përditshme shqipe në atë kohë në Kosovë “Bujku”, themelues-kryeredaktor i parë i së cilës isha dhe që si gazetë e rezistencës me orientim e përcaktim të fuqishëm properëndimor euroatlantik e pjesë e lëvizjes e luftës për liri, pavarësi e demokraci dilte nga 18 Janari i vitit 1991, pasi me dhunë ishte ndaluar gazeta tradicionale kosovare Rilindja…

Gazeta “Bujku”, që nga ballina, raportonte gjërësisht për vizitën e Papa Gjon Palit II në Shqipëri, shqiptarëve…

Në ballinë në botimin e 27 Prillit 1993 gazeta kishte mbititullin “Përfundoi vizita e Papa Gjon Palit të Dytë në Shqipëri”, titullin “Mbështetje e madhe morale e politike për shqiptarët” dhe nëntitujt: “Papa falënderoi shqitarët për pritjen e përzemërt e madhështore. – Vatikani i njeh mirë dhe i kupton problemet e popullit shqiptar si në Shqipëri ashtu edhe në viset tjera autoktone. – Në Sheshin ‘Skënderbej’ në Tiranë, që ishte përplot qytetarë, folën Presidenti i Shqipërisë Sali Berisha dhe Ati i Shenjtë Papa Gjon Palit i Dytë”.

Pjesë e raportimit në ballinë ishte edhe ky lajm:

“Dr. Rugova u takua me Papa Gjon Palin II

Tiranë, 26 prill

Mbrëmë në Tiranë kryetari i Republikës së Kosovës dr. Ibrahim Rugova, i shoqëruar nga kryeministri i Republikës së Kosovës dr. Bujar Bukoshi dhe prof. Anton Çetta, patën një takim përshëndetës me Papa Gjon Pali II me rastin e vizitës së parë të Shenjtërisë së Tij, Papës në Shqipëri.

Me këtë rast dr. Rugova i dhuroi Papa Gjon Palit II, në shenjë nderimi, një gur nga muret e qytetit antik të Ulpianës, në shenjë kujtimi të Laurit e Florit, dy martirëve të qytetërimit nga shekulli II në këtë qytet të Dardanisë së vjetër. A.S.”

***

Më parë, në 11 Mars 1993, Shenjtëria e Tij Papa Gjon Pali II priti në audiencë Presidentin e Kosovës Rugova nga i cili mori një Promemorie për çështjen shqiptare. Gjatë qëndrimit në Itali Presidenti Rugova takoi Kryeministrin e atëhershëm Italian Xhuliano d’Amato, nga i cili kërkoi angazhimin e Qeverisë Italiane për vendosjen e forcave paqeruajtëse në Kosovë si hap i parë për shtensionimin e situatës dhe fillimin e zgjidhjes së krizës.

Para udhëtimit në Itali-Vatikan, po në vitin 1993 – në 16 Shkurt Presidenti historik Dr. Ibrahim Rugova udhëheqte një delegacion nga Kosova, që kishte shkuar në Amerikë me qëllim që të njoftojë udhëheqësit e Kombeve të Bashkuara dhe Shteteve të Bashkuara të Amerikës për shtypjen e të drejtave civile, njerëzore dhe kombëtare të shqiptarëve të Kosovës. Presidenti Rugova bëri publik planin dhjetëpikësh të veprimit për ta zgjidhur krizën e Kosovës dhe për t’u dhënë fund padrejtësive. Për herë të parë kërkon një protektorat civil ndërkombëtar në Kosovë.

Gjatë qëndrimit në Uashington Presidenti Rugova u prit nga Tomas Najllz, Ndihmëssekretar i Shtetit për Evropë dhe Kanada si dhe në Komitetin e Kongresit Amerikan për Marrëdhënie me Jashtë nga kongresmenët Li Hamilton, Tom Lantos dhe Ben Gilman.

Nga 17 deri më 19 Shkurt 1993 Presidenti Rugova mori pjesë në tubimin kushtuar problemit të ish-Jugosllavisë të organizuar nga “Qendra Karter” në Atlanta të Shteteve të Bashkuara të Amerikës…

E, në 11 Gusht 1993 Presidenti Rugova i shkruajti letër Ambasadores së SHBA-ve në OKB, Medlin Ollbrajt, të cilën e falënderon për angazhimin për miratimin e Rezolutës për vazhdimin e misioneve vëzhguese në Kosovë si dhe kërkon që si preventivë Kombet e Bashkuara të marrin në protektorat Kosovën për të normalizuar jetën dhe evituar konfliktin…

26 GUSHT 2005, RUGOVA: KATEDRALJA NËNË TEREZA NË PRISHTINË, E PËRKRAHUR NGA PAPA GJON PALI I DYTË

Në 26 Gusht 2005 Presidenti historik Ibrahim Rugova vuri gurthemelin e Katedrales Nënë Tereza në Prishtinë së bashku me atëherë Ipeshkvin e Ipeshkvisë së Kosovës Imzot Mark Sopi dhe Kardinalin e Uashingtonit Teodor Mekkerik.

“Papa Gjon Pali i Dytë e ka përkrahur personalisht ndërtimin e kësaj Katedraleje”, theksonte Presidenti Rugova…

5 SHTATOR 2017: SHQIPTARËT VATRANË NGA AMERIKA NË SHUGURIMIN E KATEDRALES-SHENJTËRORES SHËN NËNË TEREZA NË PRISHTINËNë 5 Shtator 2017, shumë solemne dhe madhështore ishte festa, mesha e shugurimit të Katedrales-Shenjtërores Shën Nënë Tereza në Prishtinë nga i Dërguari i Posaçëm i Papa Françeskut, Kardinali shqiptar Ernest Simoni – Troshani, e me pjesëmarrje edhe vatranësh të Federatës Pan-Shqiptare të Amerikës VATRA, të cilët edhe u vlerësuan e falënderuan për kontributet. Shqiptarët nga SHBA – Këshilli i Fondacionit për ndërtimin e Katedralës Nënë Tereza në Prishtinë, që vepron në Nju Jork dhe rrethinë, kanë kontribuar për mëse 9 vite me 2 milionë dollarë, që janë mbledhur dhe janë dorëzuar…

Korpusi i Paqes “zbarkoi” për herë të parë në Shqipëri Me 24 Qershor 1992

March 4, 2021 by dgreca

Me rastin e 60-vjetorit të themelimit dhe 29 Vjetorit të “zbarkimit” në Shqipërit të Korpusit të Paqes/

“Korpusi i Paqes” “zbarkoi“ në Tiranë me 24 Qershor 1992 dhe u shpërnda në disa qytete të Shqipërisë: Tiranë, Shkodër, Elbansan, Lushnjë, Berat,Fier, Vlorë, Durrës, Kavajë, Përmet, Pogradec, Gjirokastër, Korçë etj…

– Disa prej pjesëtarëve ranë në dashuri jo vetëm me Shqipërinë, por edhe me vajzat shqiptare, ndërsa një amerikane e korpusit u martua me një djalë shqiptar dhe lindën kështu çiftet shqiptaro – amerikane që bashkëjetojnë edhe sot. Kur u nisëm ishim 22, kur u kthyem u bëmë 32, më tha me të qeshur Craig…

Nga Dalip Greca

Korpusi amertikan i Paqes zbriti për të parën herë në Shqipëri në gusht të vitit 1992, gjashtë muaj pasi forcat demokratike qeverisnin plotësisht vendin. Që në aeroportin e Rinasit ata prekën realitetin e mjerë të Shqipërisë së varfër, ku lopët e bagëtitë e tjera kullosnin në fushën e avionëve pa u trembur nga zhurma e avionëve të rrallë. Po si e përjetuan ata realitetin e Shqipërisë? Kam njohur njërin prej 22 vullnetarëve të Koprpusit të Paqës të cilët patën ardhur në Shqipëri më 24 Qershor 1992 për të kontribuar në fushën e arsimit dhe të kulturës.

Mësuesin Craig Doughert, e kam pasur fqinjë në Nju Jork. Në fakt e ksiha njohur që në qytetin e Lushnjës, ku atij i ra “llotaria” për të dhënë mësim në gjimnazin e qytetit dhe njërës prej vajzave të mia iu dha mësimin e anglishtes. Njohja shkoi pak më tej sepse Craig u bë dhëndër i qytetit tonë, u martua me një vajzë të lagjes time. Kur erdha në Amerikë u takova sërish me të. Madje në zyrat e gazetës ILLYRIA ai solli nxënësit e klasës që u jepte mësim. Më pas erdhi me banim me familje pranë nesh në Bronx. Prej kohësh kisha tentuar që t’i merrja një intervistë, por me takt ai e kishte shtyrë në kohë. Më në fund arrita që t’ia shkëpusja intervistën gjatë një vizite në shtëpinë e tij në Barnas Avenue në Bronx.

***

Craig Doughert ishte njëri nga pjesëtarët e Korpusit të Paqes që në verën e parë të demokracisë shqiptare, zbarkoi në vendin e shqiponjave për të kontribuar për demokratizimin e bastionit të fundit të komunizmit në Europë. Ai thotë se gazetat e asaj kohe në Shqipëri i patën epitetuar si “dallëndyshet e demokracisë amerikane”, ndërkohë që pas kësaj, një qytetar anonim shqiptar, i kishte provokuar më një shkrim të botuar para viteve ’90 në “Zerin e popullit”, ku Korpusi i Paqes, epitetohej si agresor dhe pushtues! Ai, anonimi, u kishte treguar një kopje të atij shkrimi të atëhershëm dhe këtu ishte mbyllur incidenti.

Craig, ashtu si shumë kolegë të tjerë të korpusit, për herë të parë ia kishte dëgjuar emrin Shqipërisë më 1991, por kjo nuk e pengoi ata që të pranonte misionin e ngarkuar. Gati të gjithë pjesëtarët ishin të rinj në moshë. Disa sapo kishin mbaruar kolegjet në Amerikë. Një ndër ta ishte edhe Craig.

Udhëtimi për në Shqipëri ishte një aventurë e lodhshme por e këndshme, ndërsa realiteti i atjeshëm, më shumë se sa sfidë, i paimagjinushëm.

Craig Doughert nuk e pat të vështirë që të rikujtonte në detaje aventurën shqiptare. Po e quaj aventurë pasi asaj nuk i munguan elementët e papritur. Kështu psh., ai kujton se në ditën e parë të zgjimit në hotelin shqiptar, një zgjim paksa i vonuar, të ndëshkonte me moslarjen e fytyrës në mëngjesin e parë shqiptar pasi ujit i dilte “gjumi” shumë më shpejt se sa ata. Ndërsa kur dilnin në shëtitje nëpër Tiranë i shihnin me kurreshtje sikur vinin nga një planet tjetër. Element tjetër i aventurës është një fakt interesant: Shumë prej pjesëtarëve ranë në dashuri jo vetëm me Shqipërinë, por edhe me vajzat shqiptare, ndërsa një amerikane ra në dashuri dhe u martua me një djalë shqiptar dhe lindën kështu çiftet shqiptaro – amerikane që bashkëjetojnë edhe sot. Kur u nisëm ishim 22, kur u kthyem u shumuam, u bëmë 32, më tha me të qeshur Craig. Më pas ai kujtoi pritjen në ambasadën amerikane në Tiranë, ku takuan edhe ish presidentin Berisha, në prani të ambasadorit Ryerson. Biseda me Berishën është zhvilluar në anglisht. Ai u kishte thënë se ishte i sigurtë që herën tjetër, kur ekipi të largohej, biseda do të zhvillohej në shqip.

-Der. Berisha na e parandjeu aventurën e martesës shqiptaro-amerikane, thotë Craig, i cili e flet bukur gjuhën shqipe. Berisha u kish thënë në takimin e parë me të qeshur se ishte i sigurtë se Shqipëria do t’u pëlqente, madje dhe vajzat e djemtë, dhe se ndoshta edhe martoheshin. Shqiptaret janë të bukura dhe familjare të mira.

-Ne të gjthë u shkulëm së qeshuri duke mos i kushtuar vëmendje, por ja tani…kujton Craig.

Ish pjesëtari i Korpusit të paqes, Craig Doughert, nxjerr nga albumi personal një fotografi, e cila i takon muajit gusht 1992. Foto është bërë gati 3 muaj pas mbërritjes. Është një kujtim i tërë ekipit, dalë përpara Universitetit të Tiranës.

Craig m’i prezanton me radhë pjesëtarët e Korpusit të Paqes: në rreshtin e parë, nga e majta në të djathtë; Llenda Corry, e cila u emërua pedagoge në Vlorë, Aimee’, në Përmet, Lynnn Can’t në Fier, Roberti në shkollën e gjuhëve të huaja në Tiranë, Eddie Sottles në Universitetin e Shkodrës, Dina Siber në Kavajë.

Në rreshtin e dytë, nga e majta në të djathtë: Lisa Morgan, punoi në Universitetin e Gjirokastrës, Heidi, në shkollën e gjuhëve të huaja të Shkodrës, Shirley, fillimisht u emërua në Elbasan, pastaj në Tiranë, Anne dha anglisht në shkollën e gjuhëve të huaj të Korçës, Nancy Hohman në Berat, Kristen punoi në Durrës, Tim Walsh në Elbasan, Sean në Universitetin e Korçës, John shkoi e dha mësim në Pogradec, Tom në Universitetine Tiranës, Robert në Gjirokastër, David në Tiranë, Jack në Universitetin e Shkodrës, ndërsa vetë Craig në gjimnazin e Lushnjës. Në intervistë Craig zbulon gjithë të fshehtat e misionit të tij dhe pjesëtarëve të tjerë të Korpusit të Paqes.

-Si ju lindi idea që të rreshtoheshit në Korpusin e Paqes dhe të shkonit vullnetar në një vend që nuk e njihnit dhe as ia kishit dëgjuar emrin?

-Mendoj se meritë për këtë gjetje ka mësuesja ime e praktikës, që ishte kujdestare për mua. Ajo hodhi idenë për Korpusin e Paqes.Më pëlqeu mendimi i saj. Jam i dashuruar pas udhëtimeve në vende të panjohura. Dhe vendosa të shkoj. Do të ishte një përvojë e re, pse të humbja rast? Aq më shumë që atje sapo ishte rrëzuar kështjella komuniste. Kurreshtja ishte e veçantë. Kështu aplikova.

-Sa zgjaten procedurat nga konkurimi, regjistrimi për vullnetar, deri në nisje?

-Pak a shumë një vit e gjysëm. Në fillim dërgova aplikimin në Washington pastaj dhashë disa intervista të njëpasnjëshme për pranimin tim në Korpusin e Paqes duke i bashkangjitur edhe gjashtë referenca nga pedagogët dhe shokët e mi.

-Çfarë kishit dëgjuar ju për Shqipërinë para se të niseshit drejt atij vendi të panjohur?

-Në fillim asgjë nuk dija. As në hartë nuk e dija se ku ndodhej Shqipëria. Kjo është e vërteta lakuriq, si thoni ju shqiptarët. Në fakt kisha dy alternativa për të zgjedhur: Varej nga unë, mund të zgjidhja Europën ose Afrikën. Zgjodha Europën dhe më caktuan në Shqipëri. Mendoj se kam qenë me fat që zgjodha Shqipërinë. Më dërguan një paketë me informacion për Shqipërinë, ku ndodheshin në hartë dhe disa faqe mbi historinë e këtij vendi ku mbizotëronin malet e ashpra. Nuk u mjaftova me kaq. Shkova dhe pyeta disa pedagogë historie dhe linguistë se çfarë dinin ata për këtë vend, por këtu isha i pafat. Nuk mësova ndonjë gjë të madhe tek ata. Mungonte krejtësoisht informacioni për atë vend të izoluar prej botës. Mos harro se ishte fillimi i viteve ’90, menjëherë pas rrëzimit të murit të komunizmit. Tani ndryshojnë punët. Për Shqipërinë mund të gjesh gjithandej informacion në Amerikë.

-Ju kujtohet ekipi me të cilët u nisët në Shqipëri? Sa emra mbani mend?

-I mbaj mend të gjithë emrat, fatkeqësisht jo të gjithë mbiemrat. Më kujtohet nisja, si të ndodhte dje. Për herë të parë u takuam në Philadelphia, ku qëndruam dy a tre ditë. Para se të niseshim u takuam tri herë. Ishim 22 studentë që takoheshim për herë të parë…Ndërsa emrat ua thashë më parë kur ju prezantova fotografinë e ekipit.

– Si u prezantua Shqipëria në sytë tuaj.? U zhgënjyet kur shkelët për të parë herë tokën e shqiponjave?

– Edhe po edhe jo…Pak a shumë e prisnim se jo më kot ishte zgjedhur Shqipëria.Ishte 24 qershor i vitit 1992. Natyra e atij vendi m’u duk shumë piktoreske. Lart nga aeroplani sodisja malet që më dukeshin sikur takonin me qiellin, ndërsa fushat, edhe pse të kursyera, dukej se rrinin ngushtë në prehër të maleve; një bregdet i bukur, që të shlodhte sytë. Të kuptohemi, kjo ishte ndjesia romantike që të falte peisazhi shqiptar. Ndërsa vendi kishte shumë probleme të trashëguara nga izolimi 50 vjeçar.

Diçka më konkrete për mbresat e para. Si ju pritën nëpër familjet shqiptare, në mjediset publike, në mjediset shkollore?
Na kishin njoftuar që më parë se në Rinas do të ishte i pranishëm televizioni shqiptar kështu që ishim të veshur me kostume. Ceremonia ishte zyrtare. Pas Rinasit na dërguan në Hotel Arbëria, ku qëndruam për dy net. Një hotel modest, kur ditën e parë provova të hap çesmën për të larë sytë, por…ah… s’kishte ujë. Më vonë do të mësoheshim me kapriço të atilla. Mëngjeset e tjerë nxitoja të çohesha shpejt….Na shpërndanë në familje të ndryshme tiranase. Qytetarët shqiptarë janë njerëz zemërmirë dhe bujarë. Kisha lexuar për këtë cilësi të tyre, por tani nuk kam më nevojë ta vërtetoj. E përjetova vetë në familjen Grezda. Më trajtonin ngrohtësisht dhe shumë miqësisht. Ata i kam miq dhe tani pas shumë vjetësh. Edhe shokët e mi më thanë se ishin ndarë shumë miqësisht me familjet e tyre ku kishin bujtur.

Nëpër familje tiranase qëndruam për sa kohë u trajnuam, më pas na shpërndanë nëpër rrethe të ndryshme të vendit; nga veriu në jug. Misioni ynë ishte mësimdhënia e anglishtes. Mua më caktuan në qytetin e Lushnjës. Erdhën dhe më shoqëruan për në Lushnje Asqeri Lamçe, drejtor i Drejtorisë së Arsimit, Diana Aliaj mësuese e anglishtes. Bashkë me ta ishte dhe Dhimitër Sema, mësues, kryefamiljari, ku do të sistemohesha dhe do të flija. Familja ku më dërguan më priti shumë mirë. Kishim pak problem me komunikimin. Asnjë në atë familje nuk fliste anglisht, por djemtë e tyre flisnin italisht dhe unë flas spanjisht dhe kështu kemi komunikuar për një kohë të gjatë. Kam përshtypje shumë të mira për atë familje pasi më pritën dhe më trajtuan shumë mirë.

-Mund të tregoni disa nga mbresat tuaja në qytetin e Lushnjës? Si ju pritën lushnjarët, ekipi i mësuesve të gjimnazit ?

– Përgjithësisht kam kujtime shumë të mira. Ata ishin mësues që vërtet kishin pasion dhënien e mësimit, i respektonin dhe i donin nxënësit. Në fillim isha shumë kureshtar për eksperiencat e tyre. Por kam diçka që dua ta përmend. Ditën e parë që u paraqita në shkollë takova drejtorin e shkollës, Ilir Gjeçin. Në atë çast ai ishte duke vendosur xhamin e një dritareje dhe më kërkoi ta ndihmoja. Përkthyesja që ishte mësuesja e anglishtes po vihej në siklet të më thoshte mua. Iliri tha se unë isha mësues si gjithë të tjerët kështu që s’kishte ndonjë gjë të keqe ta ndihmoja qoftë dhe për vendosjen e një xhami. Duhet të mësohesha. Dhe unë sigurisht isha shumë dakort me të. Pastaj, mbaj mend se shkova në zyrën e tij, në drejtori; ku ai më pyeti: Dua të di një gjë, këtu, në gjimnazin tonë, jeni si simbol i pranisë amerikane si një mësimdhënës? Nëse je këtu si mësues do të trajtohesh njëlloj si mesuesit e tjerë. Me simbol me sa kuptova unë ai do të thoshte sikur unë isha politikan dhe do të shkoja dy herë në javë në shkollë sa për t’u paraqitur. Por unë i thashë që isha atje si mësues do të mësoja nxënësit. Dhe dua t’më trajtosh njësoj si kolegët e mi shqiptarë.

-Kaq dua të di,- më tha ai. Dhe këtu fillon jeta ime në Lushnjë. Me Illirin dhe kolegët e tjerë kalova shumë mirë; më donin dhe më respektonin. Nuk shkonin në kafe pa më marrë mua me vete. Më çonin në mjedise publike, por shpesh në to flitej vetëm për politikë dhe mua kjo nuk më jepte ndonjë kënaqësi. Sidoqoftë, ishte një përvojë për të përvetësuar gjuhën shqipe, që ia kisha vënë si qëllim vetes.

-Ju në Lushnjë gjetët edhe bashkëshorten tuaj. A e kishit në mend të ktheheshit çift në SHBA? Si e priti nëna juaj fejesën…?

– Gjendja s’ka qenë fare e përshtatshme për një fejesë dhe unë as e kisha në plan pasi sapo kisha mbaruar misionin për Korpusin e Paqes, punë s’kisha, por…Fakti që nusja ishte shqiptare s’ishte aspak problem në familjen time pasi të gjithë ishin të gëzuar që unë kisha vendosur të martohesha dhe nëna më tha nëse e do, mere… dhe kaq.

– Si ndodhi që gati gjysma e ekipit u martua në Shqipëri? Diçka më shumë rreth këtij informacioni?

Ne ekipin tone ishin 11 vajza dha 11 djem. Nga 11 djem 9 u martuan me vajza shqiptare dhe një vajzë amerikane u martua me një djalë shqiptar. I pari nga ne ishte Tom, që dha lajmin e gëzuar. Ai u martua me sekretaren e korpusit të paqes, që ishte një shqiptare. Tom rrinte në Elbasan pas martese u vendos në Tiranë dhe jepte mësim në universitet, pasi ata që kishin gradë shkencore u vendosën nëpër universitete. Dhe të gjithëve na bëri përshtypje dhe menduam ç’është kjo? Nuk na kishte shkuar në mendje se kjo lloj aventure ishte ngjitëse dhe do të na prekte edhe ne të tjerëve. Nuk zgjati shumë kohë; dhe “sëmundja” na preku radhazi; një nga një u martuam. Doli profecia e ish presidentit Sali Berisha.
Mund të jepni ndonjë detaj më shumë për profecinë e Berishës? Bëri shaka apo…?
Jo, s’besoj se ka nevojë për detaje shtesë. Është ajo që ju thashë në fillim të bisedës. Në fillim, në pritjen që na u bë në ambasadën amerikane, takuam ish-presidentin Berisha, me të cilin komunikuam në anglisht dhe na tha që ndoshta herën tjetër do të komunikonim me të në gjuhën shqipe dhe na parashikoi fatin se do të njheshim me shumë vajza shqiptare dhe se ndoshta edhe martoheshim me to,… ne të gjithë qeshëm duke mos i kushtuar vëmendje, por ja tani…Ky fakt është bërë realitet. Ne bashkëjetojmë me shqiptaret. Kemi krijuar familjet tona. Kjo na ka mbajtur të lidhur me Shqipërinë.

– Për sa kohë punuat në Shqipëri? U larguat bashkë siç erdhët apo në kohë të ndryshme?

– Unë punova gjithsej dy vjet e gjysëm. Megjithëse në fillim erdhëm të gjithë bashkë kur u larguam, ikëm në kohë të ndryshme. Unë u largova në qershor, të tjerët ikën në korrik apo gusht, diçka e tillë.Tim, që ishte edhe gazetar dhe ishte vendosur në Elbasan, qëndroi edhe 6 muaj më shumë pasi kishte hapur një stacion Radio plus. Siç ju thashë ai ishte i martuar me një vajzë shqiptare.

– Po t’iu bënin thirrje për të shkuar përsëri me një ekip që do të nisej në Shqipëri, a do të pranonit?

– Varet, ka mundësi që po. Por edhe varet se herën e parë unë isha vullnetar por tani kam familje dhe s’mund ta pranoj një ofertë të tillë pa pagesë. Unë jam shumë i lumtur që vajta kur isha student.

– Çfarë ju ka pëlqyer në Shqipëri(përveç vajzave)?

– Njerëzit që kam takuar, ju shqiptarët jeni shumë të afrueshëm e bujarë. Unë jam tip i mbyllur dhe e kam shumë të vështirë të takoj njerëz por në Shqipëri s’e kisha këtë vështirësi. Në Shqipëri mu dha rasti të takoj plot njerëz edhe të huaj, si anglezë e italianë. Të gjithë ishin të kënaqur. Ndoshta e keqja e shqiptarëve është në marrëdhëniet me njeri-tjetrin, dhe kjo jo për të gjithë, por për ata që merren me politikë. Gjëja që më pëlqeu më shumë ishte eksperienca që fitova si mësues. Kisha punuar edhe më parë si mësues, por asnjëherë s’e kisha patur klasën të gjithë timen. Njerëzit ishin pak a shumë njëlloj edhe nga gjendja ekonomike dhe u përshtata shpejt. M’u duk një vend, ku varfëria i kishte barazuar qyetarët e vet. S’ka më keq se një vend i varfër, por të them të drejtën mua, vrfëria nuk më bënte përshtypje. E rëndësishme ishte se njerëzit po aspironin për një jetë ndryshe, një jetë demokratike, të lirë.Pata rastin që të shkoja edhe nëpër dasma. Më pëlqenin shumë. Më kujtohet që shkuam në dasmën e inspektores te gjuhëve të huaja në Lushnje, Afërditës. U kënaqëm. Bëmë dhe fotografi me nusen…

– Si do ta përcaktonit përvojën që fituat në Shqipëri?

Kur u ktheva nga Shqipëria burri i tezes, Mark, më ka thënë: Ti ishe djalë i mirë… por ke vajtur në Shqipëri si djalë dhe je kthyer si burrë. Mu hapën sytë, eksperienca që fitova në punën time si mësues, kuptova më shumë për jetën, fitova një gjuhë tjetër përveç anglishtes dhe spanjishtes.

– A ekziston mundësia e një takimi të ish vullnetarëve të korpusit të paqes që punuan në Shqipëri?

-Unë do të kisha shumë qejf. Ndoshta ka mundësi pasi shumë grupe të tjerë e bëjnë një takim të tillë por s’e di. Nëse do ta organizojmë një takim të tillë do të ishte vërtetë shumë interesante.

***

Treguesit e fotografive: 1/ Gusht 1992. Pjesëtarë të Korpusit të Paqes përpara godinës qëndrore të Universitetit të Tiranës

2/Me familjen Grezda në Tiranë

3/ Në laboratorin e gjuhën angleze në gjimnazin e Lushnjës

4/25 maj 1994 me klasën e I-b në shkollën “18 tetori”

5/ Në një dasëm shqiptare.Nusja është kolegia shqiptare, inspektorja e frëngjishtes, Afërdita Arapi. Majtas Craig, djathtas,Glenda Corvallis, amerikania që punoi në Vlorë

6/ Një kujtim me familjen lushnjare Sema

7/Qershor 1944, me kolegët e gjimnazit”18 tetori”

8/Përpara korpusit të Paqes

9/ Në ditën e dasmës, Craig dhe Dallëndyshja

10/Bashkë me Eddie Suttles, i cili dha mësim në universitetin e Shkodrës

UEFA Nations League- Shqipëria kërkon kokën e Bjellorusisë

September 3, 2020 by dgreca

Liga e Kombeve- Bjellorusi-Shqipëri/

Ditën e Premte, ora 14:45, në stadiumin Olimpik Kombëtar Dinamo të Bjellorusisë.

Mandatory Credit: Photo by Sergei Grits/AP/Shutterstock (6988270g) Anton Putilo, Klodian Duro Anton Putilo, of Belarus, left, vies for the ball with Klodian Duro of Albania during the Group D qualifying soccer match, at the Dinamo Stadium in Minsk, Belarus Belarus Albania Euro 2012 Soccer, Minsk, Belarus

ANTALYA, TURKEY – NOVEMBER 15: Anderi Chukhlei (red jersey) of Belarus vies for the ball with Roshi Odise (white jersey) of Albania during a friendly football match between Belarus and Albania at Akdeniz University Stadium on November 15, 2013 in Antalya, Turkey. (Photo By Okan Ozer/Anadolu Agency/Getty Images)

Shqiperia kerkon koken e Bjellorusise

Përgatiti Albano Kolonjari

Shqipëria ka një bilanc negativ në përballjet me Bjellorusinë. Ekipet kanë zhvilluar pesë takime ndërmjet tyre, dy herë kanë fituar bjellorusët, dy ndeshje janë ndarë në barazim dhe një herë kanë fituar kuqezinjtë me golavarazhin e përgjithshëm 8-5 për bjellorusët. Shqipëria ndeshjen e parë në Ligën e Kombeve do ta luajë përballë Bjellorusisë në Minisk. Kuqezinjtë janë në Grupin e katërt ku bëjnë pjesë Shqipëria, Bjellorusia, Lituania dhe Kazakhstani. Bjellorusia dhe Shqipëria u përballën me njëri-tjetrin për herë të parë në vitin 2006. Ndeshja përfundoi në barazim 2-2. Bjellorusia është e pamposhtur në tre takime që ka zhvilluar në shtëpi me Shqipërinë, duke regjistruar një fitore dhe dy barazime. Kuqezinjtë janë optimistë dhe kërkojnë të regjistrojnë fitoren e parë në fushën e kundërshtareve të tyre. FSHF ka bërë të ditur se”:nuk kanë udhëtuar me ekipin lojtarët Hysen Memolla, Ylber Ramadani dhe Ardian Ismajli. Memolla e Ismajli kanë ardhur të dëmtuar në grumbullim dhe nuk u rikuperuan dot për sfidën e parë, ndërsa Ramadani ka pësuar një dëmtim në stërvitje. Të tre këta lojtarë do të qëndrojnë në Shqipëri e do vazhdojnë terapi dhe stërvitje në mënyrë të diferencuar me shpresën që të mund të rikuperohen për ndeshjen e dytë kundër Lituanisë në “Air Albania Stadium” ditën e hënë”. Në përbërje të ekipit Kombëtar mungon edhe talenti Kumbulla për shkak dëmtimi por dhe Armando Broja për shkak skualifikimi. Me ekipin Kombëtar nuk është bashkuar dot Lenjani i cili nuk u lejua të udhëtonte drejt Shqipërisë duke e cuar në shtatë numrin e lojtarëve që mungojnë për këtë ndeshje. Për herë të parë me ekipin Kombëtar janë bashkuar mesfushorët talentuar Endri Çekiçi dhe Qazim Laçi, si edhe sulmuesi i Armando Broja dhe talenti 17-vjeçar i Interit, mbrojtësi Ramen Çepele . UEFA i ka besuar këtë sfidë suedezit, 36-vjeçarit Kristofer Karlson. Ne ndihmë të tij do të jenë gjyqtarët anësorë Daniel Gustavson dhe Maks Robin Vilde, gjyqtari i katërt është Fredrik Klite, po nga Suedia. Delegate e UEFA-s është Alina Kapatina nga Moldavia.

Tranjeri Reja.

Objektivi ynë është që të fitojmë grupin jam i bindur që kemi një skuadër të mirë, kemi cilësi, e rëndësishme është të jemi mirë psikologjikisht dhe fizikisht. Ne mund të luajmë kundër të gjithëve dhe e kemi treguar këtë kundër Turqisë, kundër Islandës që mendonim se ishim inferiorë. Nuk është një moment si në vitet e tjera kur lojtarët vijnë nga kampionatet dhe i kanë kushtet dhe ne e dimë se në çfarë gjendje janë. Për ne është e rëndësishme që të fitojmë, të paraqitemi mirë, të vazhdojmë në rrugën që kemi nisur dhe skuadra të jetë kompakte bashkë dhe duke uruar që gjërat të shkojnë mirë dhe mos të ndodhin probleme. Objektivi ynë është të fitojmë grupin, por ka pikëpyetje të shumta. Sepse kur shkon në fushë, nuk luan veç për tëluajtur. Dua të shoh një skuadër agresive, që të bindë, të sakrifikojë. Këtë do të doja të shikoja n 90 minuta”.

Eleminatoret e Kampionatit Europian.

2 shtator 2006

Bjellorusi-Shqipëri 2-2

17 nëntor 2007

Shqipëri-Bjellorusi 2-4

Eleminatoret e Kampionatit Europian.

12 tetor 2010

Bjellorusi-Shqipëri 2-0

26 Mars 2011

Shqipëri-Bjellorusi

1-0

15 nëntor 2013

Miqësore

Bjellorusi-Shqipëri 0-0

Portierë: Thomas Strakosha, Etrit Berisha, Alban Hoxha

Mbrojtës: Elseid Hysaj, Berat Gjimshi, Ardian Ismajli, Marash Kumbulla, Lorenc Trashi, Hysen Memolla, Ramën Çepele, Ermir Lenjani, Frederic Veseli, Enea Mihaj

Mesfushorë: Klaus Gjasula, Keidi Bare, Odise Roshi, Qazim Laçi, Lindon Selahi, Myrto Uzuni, Ylber Ramadani, Amir Abrashi, Endri Cekici, Qazim Laci

Sulmues: Armando Sadiku, Armando Broja, Bekim Balaj, Florian Kamberi, Rey Manaj, Sokol Cikalleshi.

Portierë: Alexander Gutor (Shakhtar, Soligorsk), Yegor Khatkevich (Isloch, Minsk Region), Sergei Ignatovich (Dynamo Brest).

Mbrojtës: Alexander Martynovich (Krasnodar, Russia), Maxim Bordachev (Torpedo-BelAZ, Zhodino), Alexander Sachivko (Shakhtar, Soligorsk), Nikolay Zolotov (Ural, Yekaterinburg, Russia), Maxim Shvetsov ( Dynamo Minsk “), Nikita Naumov (Zhetysu, Taldykorgan, Kazakhstan), Roman Yuzepchuk (Dynamo Brest), Alexey Legchilin (Neman, Grodno).

Mesfushorë: Stanislav Dragun, Igor Stasevich, Pavel Nekhaichik, Evgeny Yablonsky (all – BATE, Borisov), Max Ebong (Astana, Kazakhstan), Yuri Kovalev (Arsenal, Tula, Russia), Ivan Bakhar (Dynamo-Minsk ”), Dmitry Podstrelov, Alexander Selyava (both – Shakhtar, Soligorsk), Andrey Khachaturyan (Torpedo-BelAZ, Zhodino).

Sulmues: Maxim Skavysh (BATE, Borisov), Vitaly Lisakovich (Lokomotiv, Moscoë, Russia).

KUJTESA- Si u realizua kthimi i Familjes Mbretërore shqiptare në Atdhe

June 27, 2020 by dgreca

-me rastin e 18 vjetorit – 28 qershor 2002-/

*Nga Ekrem Spahiu/

Megjithëse diktatura komuniste ra si regjim në pranverë tëvitit 1991 dhe në Shqipërinisi të ngrihej një sistem demokratik, Familja Mbretërore shqiptare ende nuk lejohej të kthehej nëatdhe nga pushtetarët e kohës. Asokohe politika gjente justifikim në absurditetin e mbajtjes në fuqi të vendimit të udhëheqjes komuniste në Kongresin e Përmetit, të 24 majit 1944, ku i “… ndalohej Mbretit Zog dhe Familjes Mbretërore kthimi në Shqipëri”. Por arsyeja e vërtetë dihej se cila ishte… Familja Mbretërore, personaliteti i Mbretit Leka, mund të ndryshonte shumë gjëra në skenën politike, madje mund ta përmbyste statusquo-në e dakordësuar. Droja ndaj këtij faktori madhor politik ishte e prekshme,qoftë në artikulimet publike të politikës së kohës, qoftë në frymën e përgjithshme që sundonte e kontrollonte median. Në fillimvitet ’90-tënuk u lejua madje as veprimtaria politike e Partisë sëLegalitetit në atdhe. Aprovimii PLL-së u bë rreth 15 muaj mbas lejimit të partive politike në vend.

Sot, në distancën e kaq shumë viteve, kthimi i Familjes Mbretërore shqiptare, mund të duket si njëproces i natyrshëm, e pa ndonjë ngarkesë të posaçme, por siç do ta shtjellojmë më poshtë, nuk ka qenë aspak e lehtë. Ky kthim u bë i mundur si rezultat i kombinimit tënjë përpjekjeje madhore të faktorit mbretëror/legalist në Shqipëri, ndërhyrjes së miqve ndërkombëtarë të Mbretit Leka e gjithashtu edhe rrethanave të brendshme, që luajtën një rol gati vendimtar në një pikë të caktuar.

***

Mbreti Leka, – qëishte larguar foshnje dy ditësh nga Shqipëria, më 7 prill 1939 nga pushtimi fashist dhe qëgjithë jetën e tij ia kishte kushtuar atdheut e kombit, -me rënien e diktaturës,donte sa më parë të kthehej në Shqipëri, pore kishte të pamundur për shkak të koniukturave të kohës. Por Ai nuk mund të rrinte duarkryq e tëpristepërshumë vite.Nëkoordinimdhe me mbështetjenga faktorëtë rëndësishëm ndërkombëtarë, të interesuar edhe për të testuar demokracinë në Shqipëri,Mbreti Leka vendos qënë momentin mëtë përshtatshëm thjesht të vijëdhevizitojë Shqipërinë.

Rast i volitshëm u konsiderua 50-vjetori jubilar i krijimit të O.K.L.L, (Organizata Kombëtare e Lëvizjes së Legalitetit) në kongresin e Zall-Herrit. Më 21 nëntor 1993 bëheshin 50 vjet nga kjo ngjarje e rëndësishme për lëvizjen mbretërore në Shqipëri.Kjodatë ukonsiderua si oportune qëMbreti Leka të kthehejnë atdhe për herë të parë që prej largimit në 7 prill 1939.

Kështu, më 19 nëntor 1993, rreth orës 16:00, menjë avion të posaçëm, mbërrin në Rinas Mbreti Leka, i shoqëruar nga stafi ivet, shqiptarë dhe të huaj.Pas kryerjes sëprocedurave të hyrjes në aeroport, niset drejt Tiranës dhe akomodohet në suitën 214 të Hotel “Dajti”.

Lajmi i mbërritjes së Mbretit në Tiranë u përhap si rrufe në gjithë vendin.Mijërambretërorë, nga të katër anët, udhëtojnë për gjithë natën dhe, në orët e para të mëngjesit, ishin para Hotel “Dajti”, përgjatë bulevardit e deri te Pallati i Kongreseve. Këtu, në sallën e madhe të kësaj ndërtese, në ora 10:00, do të kremtohej 50 vjetori i O.K.L.L. por në thelb do të realizohej takimi i ëndërruar me Mbretin Leka.

Të alarmuar nga interesimi i jashtëzakonshëm i mbretërorëve për t’u takuar me Mbretin,pas mesnate, rreth orës 03:00, funksionarë të lartë të SHIK-ut dhe Policisë së Shtetit, shkojnë në Hotel “Dajti” dhe kërkojnë kthiminnë Rinas dhe largimin e Mbretitnga Shqipëria, për shkak të “problemeve” me “dokumentete udhëtimit dhe armatimeve personale”.

Për të evituar ndonjë përplasje të mundshme mes mbretërorëve dhe policisë, Mbreti Leka respekton “kërkesën” e zyrtarëve të shtetit dhe,në ora 08.30, del nga hoteli, niset për në Rinas dhe largohet nga atdheu, pa mbushur 18 orë.Ky ishte largimi i dytë traumatik pas atij të7 prillit 1939.

***

Vjen viti 1997. Në një moment shumë të vështirë për Shqipërinë dhe popullin shqiptar, partitë politike, në marrëveshjen e 9 marsit 1997,për të përfituar nga kredibiliteti që kishte Mbreti nga jugu në veri të vendit (socialistët nuk mund të shkonin në veri, ndërsa demokratët nuk mund të shkonin në jug),lejuan “kthimin e Mbretit Leka I në atdhe”, madje edhe “zhvillimin e referendumit për formën e regjimit”.Mbreti mbërriti në Shqipëri për herë të dytë më 12 prill 1997, duke përdorur po ato dokumente udhëtimi si në 1993.

Referendumi do të zhvillohej më 29 qershor 1997,në të njëjtën ditë me zgjedhjet parlamentare. Mbreti zhvilloi një fushatë shumë dinjitoze në mbarë vendin dhe fitoi referendumin me votën e shqiptarëve. Politika e kohës, e befasuar nga rezultati surprizë, urdhëronte KQZ-në, të mos shpallte fitoren e Monarkisë dhe tëzgjaste procesin e numërimit, deri sa të manipulonte votat pro Republikës. Përballë këtij manipulimi të hapur, mbështetësit e Mbretit që votuan pro Monarkisë, vërshuan në një tubim-protestenë sheshin “Skënderbej” dhe përgjatë bulevardit “Dëshmorët e Kombit”, duke kërkuar shpalljen e rezultatit. Policia ndërhyri me armë për të shpërndarë protestuesit, duke vrarë njërin prej tyre dhe plagosur shumë të tjerë. Prokuroriaurdhërohettë nisë hetimet, duke e akuzuar Mbretin Leka “Për organizim e grumbullim të manifestimit të paligjshëm për rrëzimin e rendit kushtetues dhe armëmbajtje pa leje”.

Mbreti Leka, për të evituar konfliktet e provokacionet, fiks pas tre muajshdetyrohet të largohetpërsëri nga atdheu më 12 korrik 1997, me premtimin se ishte i gatshëm të kthehej në momentin që do ta kërkonte populli shqiptar.

***

Një nga prioritetet kryesore të Partisë “Lëvizja e Legalitetit”, ka qenëkthimi i Familjes Mbretërore në atdhe.Momentii parë, shumë i rëndësishëm, i këtij procesi, ishte hartimi dhe firmosja e njërezolutenë 04.06.1998 nga kryetarët e të gjitha partive (tëdjathta dhe qendrës së djathtë) opozitare parlamentare dhe joparlamentare, ku ndër të tjera kërkojnë: “…i bëjmë thirrje Mbretit Leka I për t’u kthyer në atdhe, pasi edhe procesi gjyqësor i ngritur ndaj tij është një farsë politike e koalicionit të majtë”.

Ndërkohë vjen dhe momenti më i mirë për ta realizuar kthimin e Familjes Mbretërore në atdhe. Në vitet 2001-2005, Partia “Lëvizja e Legalitetit” ishte në pikun e fuqisë së saj politike dhe me njëkredibilitet të madh në elektorat, jo thjeshtë seishte parti parlamentare, por edhe për shkak të qendrimeve të mbajtura dhe kompaktësisë sëgrupitparlamentar. Shkurt, PLL ishte faktor real në politikën shqiptare.

Me nismën e grupitparlamentartëPLL, në pranverën e vitit 2002, filloi përgatitja e infrastrukturës së duhur institucionale për kthimin e Familjes Mbretërore në atdhe. Pas një lobimi të fuqishëm me drejtuesit e partive parlamentare, u arrit një marrëveshje politike kukryetarët e 9 grupeve parlamentare të Kuvendit të Shqipërisë, më 17 qershor 2002, firmosën një dokument të përbashkët, kundër të tjera shkruhej: ”Duke respektuar Familjen Mbretërore Shqiptare, jemi të bindur se respektojmë themelimin e shtetit modern shqiptar nga Mbreti Zog I. Me kthimin e Familjes Mbretërore nëatdhe, merr fund një padrejtësi e shkaktuar nga pushtimi fashist dhe diktatura komuniste”.

Deklarata e grupeve parlamentare u shoqërua me kërkesën e 74 deputetëve firmëtarë (nga 140 që kishte Kuvendi), ku kërkohej: “Ne, deputetët e Kuvendit të Shqipërisë, të mbështetur në vlerësimin që kemi për historinë e Shtetit Shqiptar dhe vazhdimësinë e tij juridike, si dhe në zhvillimet e sotme demokratike, paraqesim kërkesën tonë që Nëna Mbretëreshë Geraldina dhe Familja Mbretërore Shqiptare të vijnë e të jetojnë përgjithmonë në Shqipëri”.

Pse duhej firma e 74 deputetëve?

Partia Socialiste kishte mazhorancën dhe drejtonte Qeverinëdhe Kuvendin, ndërsa opozita kishte gjithsej 53 deputetë. Mbreti Leka vazhdonte tëishte nën akuzë për ngjarjen e 3 korrikut 1997 dhe vazhdonte procesi farsë i seancave gjyqësore. Në këto kushte pasigurie, për të shmangur votimin në Parlament ku mund të kishte rrjedhje votash, me shumë negocime u arrit të merren 74 firma = 52.9% të numrit të deputetëve të Kuvendit, duke e bërë të panevojshëm një votim formal.

Edhe pse kanë kaluar shumë vite, në cilësinë time si ish-deputet e kryetar grupi, por edhe si ish-kryetar i PLL, gjej rastin të rifalenderoj të gjithë deputetët firmëtarë për atë akt politik e patriotik, poredhe njerëzor njëherësh.

Pas kësaj arritjeje të madhe politike, Partia “Lëvizja e Legalitetit” me gjithë strukturat e saj, filloi organizimin dhe përgatitjet për një pritje dinjitoze të Familjes Mbretërore. Më 28 qershor 2002, ditë e premte, që në orët e para të mëngjesit kishin ardhur në Tiranë me mijëra legalistë dhe qytetarë të ndryshëm nga të gjitha rrethet e Shqipërisë dhe trevat shqitare. Nisja e organizuar për në Rinas u bë nga sheshi “Nënë Tereza”. Në aeroportin“Nënë Tereza”, atmosfera ishte e jashtëzakonshme – festë kombëtare. Me flamuj kombëtarë dhe të Legalitetit, me pankarta në duar, me kostume të larmishme kombëtare, nën muzikën e orkestrës frymore dhe asaj popullore,me këngë e valle, të pranishmit festonin dhe i uronin mirëseardhjen Familjes Mbretërore në atdhe.

Në ora 11.15, ulet në Rinas avioni “Boeing727” i kompanisë “Million Air”, qëtransportoi nga aeroporti “Lanceria” i Johanesburgut, Familjen MbretëroreShqiptare të përbërë nga: Nëna Mbretëreshë Geraldinë, Mbreti Leka I, Mbretëresha Suzan, Princi trashëgimtar i kurorës Leka II dhe Kontesha Virxhinia (motra e Nënës Mbretëreshë Geraldinë).

Mbreti Leka, sapo zbriti në Rinas u shpreh për mediat e shumta: “Dua të falënderoj popullin shqiptar, shtetin shqiptar që na dha këtë rast me u kthye në atdheun tonë”.

Karvani i gjatë i makinave të simpatizantëve të mbretërisë shoqëroinga aeroporti “Nënë Tereza” e deri në Tiranë,pjesëtarët e Familjes Mbretërore, që përshëndeteshinnga qytetarët e shumtë të vendosur përgjatëgjithërrugës. Ekzaltimi arriti kulmin kur Familja Mbretërore mbërriti në Vilën Nr. 4dhe pjesëtarët e familjes zbritën nga makinat për t’u akomoduar në këtë rezidencë, që ishte fill pas Hotel “Rogner”, 100 metra larg selisë së qeverisë shqiptare dhe njëndër më modernet ndërtesa në kryeqytet.

Kështu, pas 63 vitesh mërgimi të detyruar nëpër vende të ndryshme të botës, Familja Mbretërore shqiptare u kthye përfundimisht në atdhe me të gjitha nderimet e duhura, ashtu sikurse e meritonte, jo thjeshtë për kontributet e jashtëzakonshe që kishte dhënë për shtetin dhe kombin shqiptar,por edhe për të ardhmen e shqiptarëve.

* ish deputet & ish kryetar i PLL-së

QËNDRO, SHQIPËRI!

April 25, 2020 by dgreca

Nga Frank Shkreli/

25 Prilli, 2020 shënon 27-vjetorin e vizitës së Papës Gjon Palit II në Shqipëri. Vizita e Papës në Shqipëri, 27-vjet më parë, ishte një datë historike — dhe për brezin që ishte dëshmitar i asaj vizite do të mbetet përgjithmonë e paharrueshme, për një kohë të gjatë, për ta dhe për Kombin shqiptar. Papa Gjon Pali i II, me atë rast, “shkeli në tokën shqiptare, duke e puthur e bekuar truallin e nepërkëmbur të shqipeve”, komenton radio Vatikani, duke shënuar këtë ditë historike në historinë e Kombit shqiptar dhe të marrëdhënieve të tij shekullore me Vatikanin.

Ajo vizitë ndodhi pas një dimri të gjatë e të egër nën regjimin ateist të komunizmit. I vetdijshëm dhe i mirë informuar për gjëndjen e shqiptarëve, nën pothuaj gjysëm shekull komunizëm, në vizitën e parë të një Pape në Shqipëri, me 25 Prill, 1993, Papa Gjon Pali i dytë, e cilësoi vizitën e tij në Atdheun e shqipeve, si “Një ditë që na e dhuroi Zoti”. Ishte gjithashtu një ditë, që sadopak mundi të bindëte shqiptarët se bota nuk i kishte harruar ata, me gjithë vet-izolimin e Shqipërisë komuniste nga pjesa tjetër e botës, e sidomos izolimit nga Perëndimi, për pothuaj gjysëm shekulli.

Kudo që shkoi dhe me këdo që u takua, gjatë asaj vizite, Papa Gjon Pali II vetëm shprehi dashurinë, mirëkuptimin dhëmbjet e tij për vuajtjet dhe për martirizimin e njerëzve të pafajshëm gjatë periudhuës së komunizmit, ndërkohë që vuri në dukje edhe fisnikërinë e shqiptarëve tani dhe gjatë historisë, si popull e si komb. 27-vjet pas vizitës së Papa Gjon Palit në Shqipëri, kujtojmë fjalët e tija dashamirëse drejtuar shqiptarëve: “Ty o popull fisnik shqiptar, ta drejtoj përshëndetjen time të ngrohtë dhe të dashur! Gjatë një dimri kaq të ashpër dhe të lodhëshëm vuajtjesh dhe provash, Kisha heroike në Shqipëri, e tronditur nga persekutimi i rëndë dhe i gjatë, por e pasuruar nga dëshmia e martirëve të saj, ka ndarë deri në pikën e fundit dhimbjet dhe shpresat e Kombit, duke mbajtur të gjallë dhe me sakrificën personale të shumë anëtarëve të saj, traditën e lashtë të krishterë, me bindjen se ajo përfaqëson një vlerë të përhershme të identitetit autentik shqiptar”.

Me të drejtë, Radio Vatikani e ka cilësuar vizitën e Papa Gjon Palit II në Shqipëri, jo vetëm si historike dhe të paharrueshme, por edhe si fillimi i një shprese, që nuk zhgënjen. Vizita e Papës Gjon Palit më 1993 në tokën arbërore, megjithë historinë e persekutimeve të regjimit komunist ndaj kundërshtarëve të tij, qofshin ato për arsye fetare ose politike, tregon se gjithçka ngjallet e përtërihet.

Duke dëshmuar entuziazmin e shqiptarëve për demokraci në fillim të 1990-ave, ai u tha shqiptarëve se, “Në çiltërsinë tuaj pashë guximin e një demokracie të re, të një demokracie që po ecën me hapa të sigurta drejt lirisë, pas sa vitesh të pafund dhe të errët të një diktature dhe të ateizmi mbytës”. Por, me atë rast, Papa Gjon Pali II pati edhe një porosi për shqiptarët, një amanet që është aq aktual edhe sot, ndërkohë që për arsye dhe rrethana krejt të tjera, Shqipëria, Kosova, shqiptarët në përgjithësi dhe bota mbarë, po kalojnë nepër një periudhë tepër vështirë e dramtaike, si përfundim i përhapjes së koronavirusit, në mbarë planetin:“Shqipëri qëndro në lartësinë e detyrave që të presin”, e thirrja për kujtesën e përhershme: “të mos harrohet e kaluara, por të shikohet e të ndërtohet me guxim e ardhmja”, ”kjo liri e besimit fetar, të cilën ju më në fund po e shijoni, nuk është vetëm një dhuratë e çmuar e Zotit për ata që kanë hirin e fesë, por është një dhuratë për të gjithë, sepse liria e besimit në Perëndinë është themeli i garancisë për çdo shprehje të lirisë.Ajo prek njeriun në intimitetin e vet, në atë pikë të shenjtë dhe të padhunueshme që është ndërgjegjja, ku qenia njerëzore takohet me Krijuesin dhe fiton ndërgjegjësinë e plotë të dinjitetit të vet. Nga një liri e tillë, e trajtuar ashtu siç duhet, nuk ka përse t’i trembemi asnjë çrregullimi shoqëror”, ka porositur Papa Gjon Pali II, gjatë vizitës së tij në Shqipër me 25 prill, 19, dhe ka theksuar se, sado të vështirat qofshin sfidat ato janë më të lehta për tu përballur me, kur sipas tij,”Siç na mëson edhe feja: nëse kemi një Krijues të përbashkët, që të gjithë jemi vëllezër”, është shprehur ish-udhëheqsi i Kishës Katolike.

Në këtë përvjetor të vizitës së Papa Gjon Palit II, të dates 25 prill, 1993 le të kujtojmë porositë e asaj dite të paharrueshme, si tejet aktuale edhe përball realitetit të sotëm shoqëror të vendit dhe për aktualitetin e sotëm politik e shoqëror. Ç’rregullimet politike, shoqërore dhe shëndetsore — përfshir edhe epideminë e koronavirusit, gjithëçka është më e lehtë për tu përballur me to, nëqoftse përballë këtyre sfidave sillemi si vëllezër dhe në bashkpunim me njëri tjetrin, siç porosiste Papa Gjon Pali II, 27 vjetë më parë në Shqipëri. Kjo është e vetmja mënyrë për të ulur tensionet aktuale politiko-shoqërore në botën shqiptare dhe për të hapur shtigje të reja drejtë një demokracie të vërtetë, si në Shqipëri ashtu edhe në Kosovë. Ashtu që, shqiptarët, “të fluturojnë sa më lartë si shqiponjat, që nuk e lenë kurrë folenë e tyre”, — sipas fjalëve që Papa aktual – Papa Françeskut – deklaroi gjatë vizitës së tij në Shqipëri vite më vonë. “Shqipëri, qëndro në lartësinë e detyrave që të presin”, sepse gjithçka ngjallet dhe përtërihet.