Premtimi më 2013 i ekipit Rilindja të Edi Ramës ishte rikthimi në Shqipëri i shtetit me të gjitha funksionet e tij.Fjalori në përdorim aktual i Gjuhës së Sotme Shqipe ka dy përkufizime thjeshtëzuese për shtetin: “organizatë politike që përfshin të gjitha organet e qeverisjes së një vendi (organin ligjvënës, organet ekzekutive, organet gjyqësore etj.)” dhe “njësi territoriale-administrative me vetëqeverisje të brendshme në disa vende borgjeze me organizim federativ’. Fjalorët perëndimorë e përkufizojnë shtetin “person juridik territorial sovran, formuar nga organizata politike e një grupi social të shtrirë në mënyrë të qëndrueshme mbi një territor” dhe “një komb apo territory i konsideruar si një bashkësi politike e organizuar nën një qeveri”.

Përkufizimet e mësipërme nuk do të ishin të plota pa sqarimin që bën Enciklopedia Britanike se “shteti dallohet nga grupet e tjera sociale nga qëllimi i tij (vendosja e rendit dhe sigurisë), metodat (ligjet dhe zbatimi i tyre), territori (sipërfaqja nën juridiksion), dhe sovraniteti.

I ashtuquajturi shtet në Shqipëri çalon totalisht në të katër dalllimet e mësipërme.

Dallimi i parë dhe themelor i shtetit nga faktorët e tjerë është qëllimi i tij për të vendosur rendin dhe sigurinë. Nga kjo pikëpamje, me të drejtë gjithkujt i lind pyetja: a ka ndryshim të dukshëm të shtetit të këtyre tri viteve nga ai i mëparshëm. Faktori krim realisht nuk është dobësuar, nuk është bërë më pak alarmant se tri vite më pare. Faktorët që i mbështetin interesat e tyre politike, ekonomike, juridike tek faktori krim nuk janë pakësuar dhe nuk janë dobësuar. Të dyja palët janë rritur dhe janë fuqizuar. Reaksioni ndaj çdo ndryshimi është bërë më i fortë dhe më i sofistikuar brenda në vetë institucionet e shtetit, brenda në vetë pushtetet përbërëse të sistemit. Kundërshtimi ndaj krimit, ndaj partneritetit politiko-ekonomiko-juridik me krimin është zvogëluar dhe dobësuar më shumë. Nga ana statistikore, krime të ndryshme apo lidhje të ndryshme të krimit mund të shprehen me shifra më të ulëta se më parë, të tjera, ndërkohë marrin përmasa të reja gjithnjë e më sfiduese ndaj çdo aspirate për shtet, rend dhe siguri. Më i pasigurt se kurrë, më i pafuqishëm se kurrë është individi i thjeshtë, është qytetari i papërfshirë në formacionet e pushteteve institucionale dhe jashtinstitucionale të vendit.

Edhe dallimi i dytë, ai i metodës, pra roli i ligjit dhe i mënyrës së zbatimit të tij nuk ka ndryshuar në thelb as krahasuar me periudhën e afërt të para tri viteve, as krahasuar me periudhën 26 vjeçare të tranzicionit, as krahasuar  me periudhën 46 vjeçare të diktaturës. Ligji, i shkruar dhe i pashkruar, hartohet dhe zbatohet nga të fortët kundër të dobtëve. Për qytetarin e thjeshtë i vetmi faktor mbrojtës është shteti, sepse qytetari i thjeshtë nuk ka mjetet financiare, nuk ka njohje dhe miqësi, nuk është pjesë e klaneve. Të humburit janë viktimat dhe të dëmtuarit nga shkelësit e ligjeve, nga kriminelët dhe keqbërësit. Të fituarit janë shkelësit e mëdhenj të ligjit, fushëveprimi i të cilit kap vetëm shkelësit e vegjël dhe kundërvajtësit. Më të njerkës janë të miturit, grate, të moshuarit, romët, të papunët, të varfërit, më të nënës janë uzurpuesit, dhunuesit, përdhunuesit, mafiozët. Duke mos gjetur asnjë shkëndijë shprese tek i ashtuquajturi shteti i tij, qytetari i var shpresat, shpesh në mënyrë abstrakte dhe utopike tek ambasadat kryesore perëndimore në Tiranë, tek personaliteti i ambasadorëve të caktuar, si dhe tek ashpërsimi i qëndrimeve të faktorëve të jashtëm aleatë ndaj faktorëve të brendshëm qeverisës.

Në Shqipëri nga të gjithë të zotët e vendit flitet për shtet të qytetarëve. Ta ndërtosh shtetin e qytetarit domethënë ta mbrosh shumë qytetarin, ta përkrahësh shumë qytetarin, t’i shërbesh më shumë e më mirë qytetarit dhe, në shkëmbim, për ta kryer sa më mirë këtë mision, t’i kërkosh më shumë se më parë qytetarit. Në këto tri vite raporti i shtetit ndaj qytetarit nuk është përmirësuar, nuk është më i mirë respekti i ndërsjellët as përkushtimi i ndërsjellët. Raporti mes sundimit dhe shërbimit nga ana e shtetit ndaj qytetarit është rritur në aspektin e pare – të sundimit dhe është zvogëluar në aspektin e dytë – të shërbimit.

Qytetari dhe shteti kanë të drejta dhe detyra ndaj njëri tjetrit. Të drejtat e qytetarit janë detyra të shtetit. Detyrat e qytetarit janë të drejta të shtetit. Sa më shumë të respekohen, sa më pak të shkelen ato, aq më në përkryerje e në harmoni funksionojnë shteti dhe shoqëria.

Këto tri vite është folur shumë për detyrat e qytetarit ndaj shtetit, ku mendohet se ky i fundit në periudhën e tranzicionit kanë çaluar. Edhe në diktaturë flitej për të drejta dhe detyra, për raporte mes tyre. Dhe sllogani më i përdorur ishte: askush nuk mund t’i kërkojë të drejtat pa i përmbushur një për një detyrat. Kështu, çdo qytetari, sapo trokiste në një zyrë të shtetit, menjëherë i mbyllej goja. Në çdo sistem, vërtet, qytetari ka detyra ndaj shtetit. Detyra e tij e pare është pagesa në kohë e taksave dhe tatimeve, pa i fshehur asgjë shtetit. Edhe në sistemet më të përkryera ndodh që qytetari nuk e përmbush si duhet këtë detyrë apo detyrat e tjera. Sistemet, sa më të përkryera, i kanë mjetet e tyre për të bërë që qytetari t’i përmbushë detyrimet, nga më i varfëri tek më i pasuri. Por i kanë edhe mjetet për të nxitur pasurimin e qytetarëve dhe për të penguar varfërimin e tyre. Dhe i përkryejnë ato papushim. Nga ana tjetër qytetari ka të drejta të cilat shteti është i detyruar t’ia përmbushë atij edhe kur qytetari ndodhet prapa hekurave, pra edhe kur është i dënuar me heqje lirie.

Dobësimi i raporteve mes qytetarit dhe shtetit shënon dobësimin e shoqërisë dhe dobësimin e shtetit. Të gjithë kemi pohuar me një gojë, për shembull, se më 1997 ra shteti. Askush në botë nuk e besonte se aq lehtë bie shteti. Raportet mes qytetarit dhe shtetit, mes shoqërisë dhe shtetit kishin një gjysmë shekulli që ishin shkëputur. Qytetari ishte një skllav i shtetit. Më 1990 skllavi u çlirua nga pronari i tij, por nuk ishte në kërkim të lirisë, ishte në kërkim të një pronari tjetër. Nganjëherë krijohet përshtypja se ai, edhe sot e kësaj dite, është në kërkim të një pronari tjetër dhe nuk është i ndërgjegjësuar se shteti është i tij e për të dhe nuk është ekskluzivitet i krerëve të politikës, i krerëve të bizneseve, i krerëve të krimit. Në këtë tranzicion, më e keqja e të këqijave, është rrënuar edhe elektorati, edhe ai pasiv, edhe ai aktiv, të dy kanë mundësuar që vendin, shtetin, shoqërinë ta sundojnë krimi- Dhe të gjithë së bashku ta sundojnë qytetarin e thjeshtë, anëtarin e thjeshtë të elektoratit, anëtarin e thjeshtë të popullit.

Gjithsesi, tre përbërësit kryesorë të çdo shteti janë tre: vendi, populli, sistemi. Shteti ka integritetin territorial (tërësinë tokësore) të paprekshme e të pacënueshme. Ai ka kombin dhe popullin, përkatësisht qytetarët dhe banorët. Ka sistemin politik që rregullon pushtetin. Sipas sistemit politik një shtet mund të jetë monarki absolute, kushtetuese, diktaturë fashiste, komuniste, republikë presidenciale, gjysmëpresidenciale ose parlamentare.

Monarki absolute ishte Franca e Lugjit XIV, kur ai thoshte «Unë jam shteti», çka tregon se pushteti është i përqëndruar në duart e një njeriu dhe shteti ishte në shërbim të tij.

Për një diktator fashist si Musolini shteti është gjithçka e qytetari asgjë: «Gjithçka brenda shtetit, asgjë përjashtë shtetit, asgjë kundër shtetit.» Për një diktator komunist si Lenini: «Sa kohë ekziston shteti, nuk mund të ketë liri; kur ka liri, atëherë nuk ka Shtet.» Të njëjtin kuptim për shtetin ka komunisti anarshist Mihail Bakunin: «Atje ku fillon shteti, mbarojnë liritë individuale, dhe anasjelltas.»

Sistemi politik në shtetet demokratike përbëhet nga tri pushtete: pushteti ekezekutiv (qeveria), pushteti legjislativ (parlamenti) dhe pushteti juridik (drejtësia). Ligji është ai që rregullon pavarësinë dhe bashkëveprimin e këtyre tri pushteteve. Nëpërmjet kontrollit që ushtron secili prek këtyre pushteteve garantohet që pushteti të mos keqpërdoret. Ligji i garanton instrumenet që çdo pushtet të kontrollojë pushtetet e tjera.

Rol të fuqishëm në kontrollin e dy pushteteve të tjera ka drejtësia. Në Shqipëri pikërisht drejtësia, pushteti ligjzbatues në tërësi, është më i korruptuar, është krejtësisht i kontrolluar nga politika. Kryeministri i Shqipërisë tha në një seancë të fundit plenare se bashkëbiseduesit ndërkombëtare e quajnë haptas organizatë kriminale sistemine e drejtësisë së këtij shteti. Në këto kushte, investimet e rëndëssihme perëndimore nuk arrijnë kurrë në Shqipëri.

Prandaj Reforma në Drejtësi është themelore dhe urgjente për Shqipërinë, për fatin e demokracisë dhe të shtetit. Kjo reformë kërkon ndryshime kushtetuese e për këtë nevojitet edhe një gjithëpërfshirje politike. Ata që duan zvarritjen dhe dështimin e reformës, kërkojnë një reformim të plotë të kushtetutës. Në fakt, kushtetuta e Shqipërisë, e merituar më 1998, është kafshuar keqas, është shqyer disa herë deri tash. Për një kushtetutë të re që t’i qëndrojë një kohe të gjatë kërkohet krijimi i një grupi pune dhe i kushteve sa më optimale për të dhënë një projekt sa më të paqortueshëm.

Kjo nuk mund të pengojë kryerjen sa më të shpejtë të reformës në drejtësi. Qëllimi kryesor i kësaj refome është për ta nxjerrë drejtësinë nga kthetrat e politikës dhe për ta pastruar atë nga shtresëzimet kriminale. Politika, ekonomia, shoqëria, krimi, të gjithë janë në konflikt interesi ndaj kësaj reforme. Prandaj edhe miratimi, sidomos zbatimi i saj duket një utopi.

Realizimi i reformës në drejtësi do të ishte fillimi i mbajtjes së një premtimi të dhënë tre vjet më parë. Kjo përbërje aktuale e Kuvendit i ka të gjitha të dhënat për ta dështuar miratimin e reformës. Vajtja në zgjedhje të reja të parakohshme, për një përbërje të re krejtësisht të painkriminuar dhe pa konflikt interesi, si dhe një formulë e re për qeverisjen e vendit dhe për kryerjen e reformës mbase do të ishte zgjidhja.

 

Së paku 43 persona janë vrarë dhe mbi 200 persona të tjerë janë plagosur nga sulmi terrorist në Aeroportin Ataturk të Stambollit.

Një masakër e vërtetë kundër civilëve.

Familje të shkatërruara, prindër që presin fëmijët dhe fëmijë që presin prindërit të kthehen në shtëpi nga udhëtimi.

Apo të tjerë që shkojnë të kalojnë pushimet në Stamboll –

dhe nuk do të mbërrijnë kurrë tek të dashurit e tyre apo në destinacionin e dashur –

për shkak të mendjeve të çmendura që vrasin jetë në emër të Zotit,

ndërkohë që Zoti na e ka dhuruar jetën që ta jetojmë deri në fund në respekt të lirive të njeriut,

ku liria e lëvizjes është fondamentale në një shoqëri të lirë dhe demokratike.

Terrorizmi  me emrin ISIS kërkon që t’i frikësojë njerëzit, t’ua bëjë të pamundur jetën dhe t’ua cënojë liritë e shtrenjta.

Terrorizmi me emrin ISIS në emër të fesë, vret pa dallim feje, vret të krishterë, myslimanë, hebrej dhe hindu.

Vret fëmijë, prindër e gjyshër! Vret njerëz të pafajshëm!

Vret në Siri, në Paris, në Bruksel dhe në Stamboll!

ISIS na kërcënon se mund të na vrasë në qytetet tona, sheshet, klubet apo aeroportet tona në Europë apo botë!

Motivacioni barbar që vret ISIS është një kauzë për çdo qytetar të globit dhe njerëzimin që të bashkohet kundër terrorizmit!

Njerëzimi duhet ta shpëtojë botën nga rreziku i atyre që e ndajnë me raca, etni dhe religjione.

Kjo është kauza se përse njerëzimi do të fitojë kundër ISIS dhe çdo kërcënimi terrorist!

Qytetërimet e emancipuara dallohen prej humanizmit universal.

Njeriu qan njëlloj për viktimat e pafajshme

edhe për viktimat e Charlie Hebdo,

qan njëlloj edhe për viktimat e Parisit, të Brukselit dhe të Stambollit.

Dhimbja nuk ka ngjyrë, fe apo racë,

dhimbja është universale!

Edhe solidariteti nuk ndan në raca të privilegjuara dhe më pak të privilegjuara!

Solidariteti është universal dhe bashkues për të luftuar të gjithë bashkë kundër terrorit!

Prandaj sot qajmë për viktimat e Stambollit dhe prandaj sot ne duhet të jemi më të bashkuar se kurrë për të luftuar terrorizmin!

Lotët e dhimbjes për viktimat e pafajshme në Siri, Paris, Bruksel, Stamboll e kudo ku jeta bëhet e pamundur prej terrorit, duhet të na bëjnë bashkë!

Deri sa bota të jetë e paqtë!

Prandaj sot ne jemi të gjithë me Stambollin!

Je suis Istanbul – Nous sommes Istanbul!

 

Titulli/ Politikanët e Shqipërisë në delir për Brexit, parashikojnë BExit, SHBAexit!        

Nga Elida Buçpapaj

(Grotesk)

Politikanët e Shqipërisë londineze me maçkë e me kuçkë janë në eufori të plotë duke shijuar Brexit!

I ka kapur aq shumë entusiazmi analizues sa kanë vendosur që me punimet e këtyre dy-tri ditëve botuar në shtypin e Tiranës të mbrojnë në Universitetin e metropolit Europianist nga një Ph.D. për të marrë titullin Brexit-ologë!

Janë gjetur po ashtu sponsorët për një seri botimesh dhe përkthimin e tyre në gjuhët angleze, franceze, gjermane, kineze dhe hindu.

Do të ketë edhe një çmim me emrin David Cameron për Brexit-ologun më të thekshëm shqiptar. Thuhet se do të vijë vetë Cameron në një Gala që do të jepet live në të gjithe televizionet kombëtare shqiptare përfshi BBC.

Maçkë e kuçkë e përdor si eufemizëm përkatërisht për opinionistët dhe portalët  që po shkruajnë e botojnë me një bollëk të paparë oped-e, opinione, editoriale, shkrime, analiza, komente, reagime, polemika, debate, dialogje, monologje duke shkaktuar zili deri në Oksford për mënyrën se si janë duke i qarë hallin dhe përshkruar tash e mbas vetminë e madhe të Anglisë.

Po e analizojnë situatën në nivel kombëtar, kontinental dhe global se çfarë pritet pas referendumit të 23 qershorit, që për koincidencë përkon me datën e zgjedhjeve në Shqipëri, tri vite më parë.

Politikanët e Shqipërisë londineze po shqetësohen tmerrësisht për fatin e botës anglo-saksone, kur ata imagjinojnë shkëputjen e Skocisë nga Britania e Madhe, ditë e ëndërruar që nga koha e Sir Walter Scott e deri tek Sir Sean Connery, kryespiuni 007, më i famshëm i Mbretëreshës.

Pas shkëputjes së Skocisë i vjen rradha Irlandës së Veriut që t’i bashkangjitet Republikës së Irlandës.

Politikanët e Shqipërisë londineze po u qajnë hallin bursave, miliardave që shkrumbohen, uljes të vlerës së Pound-it, ndërsa nga ana tjetër e shohin legjitime që të qeshin nën hundë me të gjithë ish-Ambasadorët e Britanisë së Madhe në Tiranë që u jepnin leksione me qëllim integrimin e Shqipërisë në BE!

Dezintegrimin e ishullit, politikanët e Shqipërisë londineze, e shohin si hapin e parë të një efekti domino apo reaksion zinxhir, quajeni si të doni, a nuk doli Marine Le Pen menjëherë me thirrjen për Frexit, që pritet të shkojë deri tek dezintegrimi i BE-së. Nga BE të bëhet BExit!

Në këtë pikë politikanët shqiptarë me maçkë e kuçkë nuk përmbahen, nuk pyesin fare për sjelljen diplomatike dhe tallen për fushë!  Sidomos me zyrtarët e BE-së dhe veçanërisht e kanë pikën e tyre të dobët Ambasadoren Vlahutin e cila do të mbetet pa punë kur të dezintegrohet BE-ja!

Kur të mbetet pa punë, parashikojnë  politikanët shqiptarë,  Ambasadorja Vlahutin do të bëhet ish-Ambasadorja Vlahutin dhe më në fund do ta mbyllë gojën e nuk do t’i lodhë me reformën në drejtësi. E çfarë i duhet Shqipërisë reforma për drejtësi tani kur të gjithë po dalin exit!

Por, politikanët shqiptarë nuk ngopen as me Brexit dhe as me BExit, pas dezintegrimit të BE-së syrin e parashikimeve e kanë përtej oqeanit, aty e kanë pikën e qejfit,  sepse sipas tyre kur arrin të dezintegrohet ish-Mbretëresha e Deteve e përse të mos dezintegrohen sidomos SHBA-të, një ish-koloni e Brexit!

Dhe pastaj ajo puna e reformës në drejtësi is over. Mbyllet përfundimisht.

Nga dezintegrimi i SHBA do të krijohen 50 shtete, që do të kenë 50 DASH e në Shqipëri do të hapen 50 ambasada; nga çdo shtet i ish-SHBA do të dalë një president që do të emërojë në Shqipëri seicili nga një ambasador!

Ndërsa ky aktuali s’do të ketë çfarë të bëjë, aq më tepër që e ka tepruar shumë duke ndërhyrë deri në punët e brendëshme e shkelur sovranitetin!

Dezintegrimit dhe shkërmoqjes i shpëton vetëm Sali Berisha me të tijtë, Edi Rama me të tijtë, Ilir Meta me të tijtë, plus maçkat dhe kuçkat, sidomos ky Fatmir Mediu, me të gjithë të emëruarit në Gjykatën e Lartë dhe atë Kushtetuese, me gjithë presidentin, kryeprokurorin e shefin e SHIK-ut.

23 qershori 2016 do të do të hyjë në historinë botërore si data e startExit, ndërsa për klasën politike shqiptare kjo datë përkon me triumfin në rrang global të sistemit të tyre model dhe sfidues ndaj BE, SHBA, NATO, CIA, FBI, Interpol, ku të gjithë rrezikojnë të dezintegrohen përveç sistemit të Shqipërisë londineze që shkëlqen si fener ndriçues i mafies demokratike.

 

Titulli/ Prof.Servet Pëllumbi t’ua nisë ditareve nga i vëllai Lirim Pëllumbi, i njohur në Durrës për burgosjen e të vëllait të Anton Çettës 

Nga Elida Buçpapaj

Profesori i socialistëve Servet Pëllumbi  me rastin e 25 vjetorit të PS, ka botuar ditarin e tij politik të titulluar “Përvoja ime në Partinë Socialiste”, i cili ka shkaktuar polemika tek personazhet e përmendur. Por, kur ballafaqimi është i hapur, vihen pikat mbi “i” dhe e vërteta zbardhet.

Problemi është për të vërtetat e diktaturës që i mban të fshehura pikërisht kjo klasë politike. Këto të vërteta lidhen me krimet e diktaturës dhe me personat që njihen si persekutorë dhe ekzekutorë të tyre. Hapja e Dosjeve dhe zbulimi i veprimtarisë të eksponentëve dhe spiunëve të ish-Sigurimit do të ishte rruga e duhur për pastrim të ndërgjegjes në raport me krimet e kryera, sikur kanë vepruar të gjithë vendet që kanë dalë nga regjime diktatoriale, ku Shqipëra zë vendin e parë për nga mizoritë dhe shtazëria e regjimit stalinist.

Por në vend të zbardhjes të krimeve të komunizmit, ka një përpjekje të qartë për rehabilimin e sistemit dhe figurave kriminale siç është rasti i Mehmet Shehut.

Duke u kthyer tek Profesor Servet Pëllumbi që vjen nga garda e vjetër, ish Profesor i Shkollës të Partisë nga ku dilnin kuadrot e sistemit, ai është njëri nga ata që nuk mbështet hapjen e dosjeve.

Kam parë dikund Prof. Pëllumbi thotë se “të hapësh dosjet sikur të hapësh një varr ku mungon skeleti”. Kjo logjikë e Profesorit për të mos hapur Dosjet bie ndesh me veprimet e tij që sot del e boton ditaret, fjalë goje të thëna nëpër raste specifike a veprime të bëra në rrethana të caktuara, shpesh private, shpesh biseda konfidenciale, që kanë shkaktuar reaksion negativ sepse personazhet e përmendur i konsiderojnë ato si spekulim apo lajthitje të profesorit.

Por ndërsa Profesori merret me ditarë e kujtime duke u futur në qendër të vemendjes, qytetarët e Durrësit emri i tij i lidh në mënyrë të tërthortë me plagë të hapura nga diktatura dhe nuk harrojnë rolin e zi të Lirim Pëllumbit, ish-kryetarit të Degës të Brendëshme të qytetit të Durrësit, që është vëllai i Prof.Servet Pëllumbit.

A ju kujtohet këngëtarja e shquar Alida Hisku kur doli publikisht e tha femrat i përdhunonin nëpër burgje dhe gjatë hetuesisë. Iu sulën si çakej Alidës!

Lirim Pëllumbi, shefi i Degës të Brendshme të Durrësit, kujtohet pikërisht për tmerre të tilla se si i merrte vajzat më të bukura të Durrësit dhe i përdhunonte nëpër ambjente të Currilave. Këto kujtime tmerri ka Durrësi për vëllain e Prof.Servet Pëllumbit.

Përse nuk flet Prof.Servet Pëllumbi asnjëherë për vëllain e tij. Prandaj nuk dëshiron Prof.Servet Pëllumbi që të hapen dosjet?!

Prej këtij kapitulli do të duhej që t’i niste ditarët e tij ish-Profesori i Shkollës të Partisë. Aq më tepër kur thirrja për “katharsis” ka qenë një apel i kahmotshëm i liderit historik të PS që është Fatos Nano.

Prof.Pëllumbit i takon ta hapë këtë faqe të nxirë e të fshehur e të tregojë për të vëllain, sidomos sepse në Durrës Lirim Pëllumbi njihet si figura që në fund të viteve ’70 ka arrestuar dhe burgosur kardiologun e njohur të qytetit Beniamin Çetta, vëllain e të madhit Anton Çetta, i njohur në Durrës si Dr.Beni.

Dr.Beni gëzonte reputacion të madh në qytetin e Durrësit, e donte gjithë qyteti sepse ishte i zoti, i përkushtuar dhe i pakursyer. Për fatin e tij të keq Dr.Ben Çetta kishte rënë në dashuri me një vajzë durrsake shumë të bukur. Të dy duheshin pa masë e ndofta do të krijonin edhe familje e do të bënin edhe fëmijë. Por Sigurimi nuk i la. Pak a shumë i njëjti skenar si në filmin gjerman që ka fituar Oscar “Das Leben der Anderen”- “Jeta e të tjerëve”. Ëndërra e tyre u kthye në dramë. Sepse kryetarit të Degës të Brendshme të Durrësit Lirim Pëllumbit i ra në sy e dashura e Dr.Benit dhe sipas stilit të njohur kërkonte ta kthente në një viktimë të tij të rradhës.

Vajza nuk pranoi sepse ishte e dashuruar me Dr.Benin, atëhere Lirim Pëllumbi thirri hetuesin dhe e detyroi që ta arrestonin Dr. Ben Çettën me akuzën për agjitacion dhe propagandë, sepse në vitin 1965 Dr.Beni paskish thënë se, për t’iu shkuar sa më shpejt në ndihmë pacientëve me probleme kardiake duhen makina, pasi me biçikleta nuk arrihet të jepet ndihma e nevojshme. Dhe kjo fjalë goje e shqiptuar vite më parë, që ishte vetëm një vërejtje në të mirë të pacientëve, nga pozita të një profesionisti,  iu kthye në provë krimi dhe Dr.Ben Çettën e arrestuan dhe e burgosën. Dr. Ben Çetta ishte vëllai i të madhit Anton Çettës, shkrimtarit, profesorit të letërsisë dhe patriotit shqiptar, i njohur për pajtimin e gjaqeve në Kosovë. Dr.Ben Çetta ishte kopje e vëllait, por në fushë tjetër. Prandaj Durrësi nuk e harron kurrë, nuk ia harron edhe vuajtjet, edhe arrestimin, edhe burgosjen e një njeriu të pafajshëm të burgosur nga një kriminel si Lirim Pëllumbi.

Dr.Ben Çetta doli nga burgu vetëm pas rrëzimit të diktaturës. Paçka se qyteti e mban në zemër kujtimin e tij, për të nuk kujtohet kush, as PD e qytetit, as PD në Tiranë. As ata që shesin dekorata. Ata merren vetëm me llogaritje për marrje pushteti ndërsa plagët e shkaktuara nga diktatura i harrojnë.

Por Durrësi nuk harron, Durrësi e kujton me dashuri Dr. Ben Çettën dhe me neveri Lirim Pëllumbin.

Dhe kur Prof.Servet Pëllumbi hap e kujton ditarët e partisë, Durrësi i thotë, Ok hapi ato ditarë sepse personazhet e tyre janë gjallë e të japin vetë përgjigje, por nise së pari nga Lirim Pëllumbi dhe kërkoi ndjesë qytetit për bëmat e tyt vëllai, kërkoi ndjesë familjes Çetta. Sepse të paktën këtë e ke për borxh.

Prandaj duhen hapur Dosjet, që të zbardhet e vërteta!

 

Titulli/ Petro Zheji, shenjtori, mentori, i persekutuari i gjithë elitës shqiptare këtë çerekshekulli dhe dy fjalë për Artur Zhejin 

Nga Elida Buçpapaj

Në shtypin shqiptar është ribotuar një biografi jo vetëm e Artur Zhejit, por e gjithë familjes së tij, me nënë e babë, me listë familje nga Kastriot Myftaraj.

Për hir të së vërtetës, do të shpreh mendimin tim.

Nuk kisha menduar kurrë se mund të fliste dikush pa superlativa për Petro Zhejin.

Nuk kisha menduar se mund të dilte dikush e mund të hidhte pluhur në figurën e tij poliedrike të një gjeniut-patriot dhe altruistit të përmasave të Petro Zhejit.

Nuk di në botën shqiptare një altruist të tillë përveç Nënë Terezën.

E adhuronin të gjithë, miq e armiq, intelektualë, akademikë, profesorë, ziliqarë, spiunë.

Petro Zheji mund të ishte Kryetari i Akademisë të Shkencave;

Petro Zheji mund të ishte Ministër i Kulturës,

Petro Zheji mund të ishte Ambasador i Shqipërisë në SHBA, Francë, Itali, Gjermani.

Nëse në Shqipëri do të ishte rrëzuar me të vërtetë nga themelet ngrehina e diktaturës.

Petro Zheji është figura më e ndritur e një shqiptari.

I fundmi shqiptar me të gjitha ato vyrtyte, superinteligjencë, mirësi, kulturë, sakrifica, që përbën farën shqiptare.

E gjithë elita e sotme politike në Shqipëri ka dalë prej hundës së Petro Zhejit.

Të gjithë nxënës të përulur të tij, ai në përmasat e Shenjtorit në një apartament të mjerë, ku gjithë rinia elitare shqiptare shkonte dhe i falej.

Sepse ai i mësonte se si të mbeteshin njerëz!

Sepse Petro Zheji rrezatonte dituri, rrezatonte kulturë, rrezatonte shqiptari, rrezatonte antikomunizëm, rrezatonte antikonformizëm, rrezatonte mirësinë e Zotit.

Im atë, i persekutuar nga diktatura e njihte Petro Zhejin kur punonin bashkë në Shtëpinë Botuese Naim Frashëri, Petro Zheji ishte përkthyes, ndërsa im atë redaktor.

Im Atë e adhuronte Petro Zhejin, Im Zot Fan Noli i dukej nxënës përpara gjenisë së Petro Zhejit.

Edhe nëse Im Zot Fan Noli do të ishte gjallë ashtu do të ndihej përpara gjigandit të gjuhës shqipe.

Kur nuk më doli e drejta e Universitetit, im atë i shkoi Petro Zhejit në shtëpi dhe iu lut nëse do të ishte e mundur të më jepte mua, bijës së tij të vetme, leksione të frëngjishtes.

Petro Zheji pranoi menjëherë. Shtëpia e tij dhe jona ishin në dy cepe të kundërta të Tiranës. Ai nuk mungoi asnjëherë. Ai nuk mori asnjëherë asnjë lek.

Dita e javës kur na vinte në shtëpi për ne ishte festë e madhe.

Ishte simboli i së mirës dhe ndershmërisë. Tek ne fliste pa doreza, talleshim dhe qeshnim me kukullat e regjimit dhe të pseudoelitës.

Ishte besimtar i madh dhe nuk ka shkelur kurrë dikë në besë. Ka ndihmuar kë ka mundur, cilido që i ka kërkuar ndihmë pa i kërkuar kurrë shpërblim, pa i marrë kurrë shpërblim.

Regjimi komunist me superstrukturën e ka urryer sepse përpara tij ishin liliputë, ndërsa ai gjigandi i mirë.

Familja e Petro Zhejit mund të konsiderohet me gojën plot një nga Familjet e Mëdha të Shqipërisë. Që nga Spiro, i jati, të gjithë të ditur, të shkolluar, të pasur dhe sidomos patriotë, çka binte ndesh me logjikën e diktaturës së proletariatit dhe të çakejve të sodit.

Në fushën e përkthimit, njohjes të gjuhëve, erudicionit, kulturës, poligloti Petro Zheji është unik për kohën që jetoi, për shekullin XX-XXI.

Unë nuk gjej sot një kokë shqiptare që ta krahasoj me të.

Ishte punëtor i madh. I mblidhte të gjitha fjalorët e dialekteve të shqipes për të qëmtuar një perlë të gjuhës shqipe;

Është i pari që e ka mbrojtur tezën se gjuha shqipe është nëna e të gjitha gjuhëve, nga ky plan i kalon të gjithë shkencëtarët dhe linguistët shqiptarë prej Eqrem Çabejit e këtej.

Në lidhje me ndryshimin e mbiemrave. Në diktaturë të ndërroje emrin e familjes ishte mënyrë për t’i shpëtuar ferrit të persekutimit, për t’i shpëtuar rrezes së shikimit të diktaturës kriminale.

Marr një shembull brenda gjakut tim, dy dajat e nënës time nga Starova e bënë mbiemrin Darova.

Por Petro Zheji është njohur vetëm me këtë emër. Sikur e gjithë familja e tij. Nga familja e Petro Zhejit kanë dalë intelektualë të elitës, Gjergj Zheji, Vera Zheji e me radhë.

Nuk kam dëgjuar asnjë shqiptar që t’i akuzojë këta emra apo t’i marrë nëpër gojë ! Kanë mbetur të respektuar nga fillimi në fund, me jetë të pastër nga nisja në finish.

Ndërsa Petro Zheji ishte përjashtimi, antirregulli, antirryma, antikonformisti, tallësi dhe përqeshësi ndaj të keqes, adhurues i lirisë, dhe luftëtar i paepur i saj, ishte adhurues i dijes dhe dijetar i përmasave kozmike, ishte adhurues i kulturës dhe ishte një diell që buronte kulturë. E njihte kulturën Perëndimore, të Francës, Italisë, Gjermanisë që zor mund ta njihnin kokat e këtyre vendeve. I adhuronte SHBA, Perëndimin sepse aty e kishte shpresën për shpëtimin e Shqipërisë dhe Shqiptarëve.

Mbeti i persekutuar në diktaturë, por edhe gjatë çerek shekulli në post diktaturë, sepse u persekutua nga dishepuj e tij, nga ata që Petro u përpoq me gjithë shpirt që t’u mësonte diçka.

Në lidhje me SHBA nëse Petro Zheji paska thënë se  “aty paska gjetur komunistë” nuk besoj kurrëqysh të jetë kjo arsyeja e kthimit të tij.

Në fakt, Petro Zheji ishte ithtar i së vërtetës, ka thënë atë që shumë e kanë thënë pas tij, sepse të parët që shkuan në Amerikë ishin komunistët, ish-sigurimsat, njerëzit e diktaturës dhe Ramiz Alisë, pasi ata kishin mundësi që të merrnin viza, pasi i kishin në dorë të gjitha instrumentat e shtetit.

Arsyeja që është kthyer në Shqipëri mund të ketë qenë zhgënjimi apo malli për vendin e tij, sepse Petro Zheji është Shqiptari më i madh i kohës sonë.

Arsye e kthimit në Shqipëri dhe e jetës së tij është padyshim Artur Zheji. Kur Petro Zheji kishte një zemër për të dashur të gjithë botën, e si të mos e deshte të birin e tij, të cilit i kushtoi jetën.

Artur Zheji nga ana e tij ishte produkt i të jatit dhe një aktoreje të shquar. Ishte i lindur mes kulturës, i rrethuar prej librave, prej dijes, prej elitarizmit. S’kishte nga të dilte ndryshe. Ishte i përkëdhelur. Padyshim që ishte. Por nuk e përkëdhelte shteti, e përkëdhelnin prindërit e tij, rrethi i tij.

Të fillojmë e të diskutojmë jetën private të gjithësecilit do të thotë të vemë në lëvizje logjikën e regjimit kriminal.

Ta kthejmë në krim një  histori dashurie të Artur Zhejit kur ishte 23 vjeçar, është çmenduri. Aq më tepër kur ai ka treguar kujdes atëror për frutin e dashurisë së tij. Nuk e braktisi vajzën asnjëherë.

Në lidhje me formatin e Artur Zhejit. Mos harrojmë se Petro dhe Arturi u larguan nga Shqipëria si refugjatë në vitin 1990, ndërsa në moshën 29 vjeçare Artur Zheji punonte gazetar tek Radio Radicale dhe ishte miku i të madhit Marco Panella! Njihte italishten në mënyrë perfekte dhe kishte fituar një vend pune që ia kishte zili çdo kush sot e jo 25 vjet më parë dhe këtë gjë e kishte arritur me forcat e veta!

Kthimi i Artur Zhejit në Shqipëri mund të shpjegohet me faktin e ngopjes me Perëndimin. Këtë shpjegim e jap duke u nisur nga eksperienca e refugjatëve, që pasi e shohin se çfarë është Perëndimi, kërkojnë të kthehen në vendin e tyre duke shpresuar për një copy paste apo kushedi çfarë.

Fakti është se u kthyen në Shqipëri Ati dhe i Biri, Petro Zheji nga SHBA dhe Arturi nga Italia. Zoti mbeti në qiell, ndërsa shqiptarët nuk gjenjë ende forca që të ringjallen dhe e vetmja mënyrë për të mbijetuar është konformizmi.

Të jetosh në Tiranë nuk ke si të mos konformohesh. Dhe vetëm këtu mund të jem dakord me Kastriot Myftarajn, por kësaj kilisheje nuk i shpëton dot askush, kush dëshiron që të jetojë në Atdheun e tij. Dhe konformizmi shihet si një sakrificë për qëllime patriotike, deri sa elita vijon të dergjet mjerueshëm duke merituar mëshirën dhe neverinë. S’ka Samaritan të Mirë në Tiranë! Asnjë! Petro Zheji po, ishte Samaritani i Mirë!

Më vjen mirë që skulptori i mirënjohur amerikan Thomas Marsh, autor i statujës në nderim të viktimave të komunizmit  “Goddess of Democracy” e vendosur ne Washington, DC ka treguar gadishmëri të plotë të krijojë  statujën e Petro Zhejit, të gjuhëtarit antikomunist dhe të elitarit elitarist, statuja e të cilit e ka vendin përpara Akademisë së Shkencave të Republikës së Shqipërisë. Ashtu sikur edhe Akademia e Shkencave do të nderohej me emrin e Petro Zhejit.