Vullnet Mato/
DUKE FSHIRË LOTËT E SAJ/
Mbesa vogëlushe,/
doli në mesditë,/
kur derdhej /
lumi diellor te sheshi./
Zërat e kalamajve,/
që laheshin në dritë,/
nga dritarja, /
më pllaquriteshin te veshi.
Pas disa çastesh,
dera e dhomës u rihap,
dhe mbuluar nga lotët
hyri mbesa…
Brofa nga divani
dhe renda me vrap,
tronditur nga kuja e saj
plot dënesa…
Zëri i bukuroshes
dridhej si tel violine,
por melodia e dhimbjes
ishte krejt e thjeshtë.
Përplaste krahët,
si fluturim gjeraqine,
se Beni nuk e qaste
në lojën e vet…
Duke pritur rubinët
që i kërcenin mbi faqe,
do vij t’i lutem unë Benit!
thashë dhe mendova kështu:
Eh, ta dinë benët e kësaj lagjje,
me sa përgjërime do i paguajnë
kur të rritesh këta lotët e tu!…
BETIMI BRENDA VETES
Kur më goditën
për gjoja gabime ideologjike,
u betova brenda vetes
tri herë me radhë,
se s’do të shkruaj më poezi
për sferën publike,
edhe po të më nxihej prapë
floku i bardhë.
Por, ja që edhe vjershërimi
qenka një ves,
si cigarja pa të cilën
duhanxhiu dot nuk rri.
Dhe nisa prapë
çibukun e poezisë ta ndez,
si djaloshi,
që fshehtas të mëdhenjve e pi.
Dhe me poezi u fola sërish
njerëzve të zemrës,
të gjithë të dashurve të mi
dhe tërë miqve.
Fillova t’i këndoj bukurisë
dhe hireve të femrës,
ndonjëherë zura të shaj
dhe veset e të ligjve.
U bëra zë gjithë vajzave
dhe djemve të ri,
të duhen pa hile
e paramendime hipokrite,
të shihen me njëri-tjetrin
sinqerisht symësy
kudo qofshin,
në të gjitha gjerësitë gjeografike.
Kësisoj frymëmarrjen njerëzore
e bëra më të gjerë,
hyra kokë e këmbë
në mes të realitetit të prekshëm,
mora përgjegjësi qytetare,
për të folur me të tjerë,
duke qëndruar këmbëkryq
në thelbin e së vërtetës.
Hyra në mesin e logjikës
së mprehtë të kohë sime,
me dashuri dhe urrejtje
mbushur njëkohësisht,
për të përqafuar njeriun
me ndjenja sublime,
duke pështyrë direkt në surrat
djallin me bisht.
Sakaq brenda meje u kryqëzuan
rrufetë e horizonteve,
ylberet shpalosën ngjyrat
në brigjet e shpirtit tim.
Ndjeva se u bëra më i denjë
të quhem njeri i kësaj bote,
njerëzimit të madh t’i thur
edhe unë ndonjë himn…
RIZGJIMI PRANVEROR
Ngazëllon po të soditësh rizgjimin e natyrës,
në këto çaste mëngjesore kaq solemne,
kur toka e përgjumur fillon lan fytyrën,
në dushin e madh e çudibërës të rrezeve.
Fshesa e rrezeve si amvisë e kujdesshme
nis të fshijë nga dheu hijet përrallore
duke zbuluar pak nga pak konturet e së djeshmes,
si mozaikë të kredhur nën blozën natësore.
Pllajat e pyllëzuara vështrojnë majëmalet,
dhe nisin të stolisen para pasqyrës së qiellit.
Kumbullat sykaltra përshkëndisin petalet,
për të pritur vizitën madhështore të diellit.
Zogjtë e tulatur nëpër degët blerore,
shkundin gjumin nga puplat, me cicërima,
qingjat e fjetur staneve ndër bregore,
përshëndesin agimin me të parat blegërima.
Gonxhet mes gjetheve, rihapin gjinjtë
dhe zënë të shkundin kristalet e vesës,
grunjërat e mëndafshta drejtojnë kallinjtë
dhe luhaten në valëzimin e ndritshëm të dehjes.
Gjithë konturet e së djeshmes dritësore,
tashmë shfaqen madhërisht në ripërtëritje,
me zbardhëllimin e së sotmen pranverore,
mbushur plot e përplot me qumësht drite…
ZEQIR LUSHAJ/
MBRETËRESHA TEUTA KALTËRON LOTË…
Loti i Mbretëreshës Teuta u ba Atlantik,
Shpata e saj djep e urë për brezat
Duart i mban si Hark Triumfi
Nga Ulqini… në Rozhajë … Uashington.
Loti i syve të saj kaltron dhimbjen Nane
Çan gurin e kufinit të Tokës Tonë të ndame…
Dy gjinjtë e saj si liqenet Shkodër e Plavë
Ujvarë mbi Xhubletë e mbi Plisin e bardhë.
Gjaku i saj në Lim,Valbonë, Zetë, Moraçë…
Zemrën shkijet po don me ia plasë…!
Shqipëri Etnike, prill 2014/
Angelo Sagnelli – Cikėl poezish, pėrkthyer nga A. Kallco/
BUZĖQESHJA JOTE
E guximshme buzėqeshja jote kur magjeps
Shikimin tim arratisės qė pėrthyhet;
E mė vėshtron pėrbrenda nė shkėlqimit tėnd
S’ka mbrojtje qė tė mė lėrė frymė tė marr.
Kėshtu vjedhurazi befasohem
Tek mbaj duart me gishtėrinj,
Ndėrsa shikimi e derdh fjalėn
Nė fundin e njė gote pa mbarim.
KOHA IME
Kjo, kjo ėshtė koha ime
Kėtu e kam trupin dhe kuptimin;
Zotėroj ėndrra dhe mendime,
Por pėrjetėsisht i vetėm jetoj.
Mė plagos dhe ngushėllon dashuria;
Ia ndryshon rrjedhėn ēdo mendimit tim,
Jeton pėr vete, pėr mua ėshtė mister
Dora qė mė hedh nė skėterr’.
Arti dhe dashuria nė lojėn hyjnore
Nota ėshtė njė tingull i njė violine;
Gjurmėt nuk e mbajnė dot kohėn qė arratiset,
Por fjalėn, po, nė jehonėn e njė fėshfėrime.
MUNGESA JOTE
Mungesa jote bėhet e plotė
Natėn e ftohtė kur mbulesat,
Kur mbėrthimi nuk e gėzon ndjenjėn,
Qė mė kot nė heshtje thėrret.
Dashuria nuk pėrhumbet nė kalldrėm
Pritjet dhe arratisjet e mia nė hapėsirė;
Gjak i ngrohtė qė del nė fyt,
Duke hapur velat e reja futrunės.
Por kur ora kalon dhe gjithēka qetėsohet
Ėndrra pėrmblidhet nė njė pritje tjetėr;
Nė kėto dhoma tė zbrazėta dhe pa kohė
Mbetet shkėlqimi i njė drite tė ndezuar.
DASHURIA ĖSHTĖ ENERGJIA MĖ E PASTĖR
Energjia m’i kap ndjenjat
Dhe i shtegton ku nuk i lejohet;
Shkėlqen me njė ndjesė forca e saj
Dhe fuqia e saj shumėfishohet.
Jetė pėr jetė nė moton e pafund,
Ku ēdo gjė vėrtitet pafundėsisht,
Ku shikimi im ėshtė gjithmonė pak i guximshėm
Dritėn e kohės larg e kap.
Dashuria mė jep energjinė mė tė pastėr;
Ajo qė djeg dhe qė pėrhapet nė univers,
Ajo qė ekzaltohet duke u dredhur nė trup,
Ajo qė frymėzon pa bėrė zhurmė aspak.
NĖ NJĖ PUTHJE
Nė njė puthje
Sa fjalė
Tė zhurmėshme
Shndėrrohen tė shurdhta
Dhe sa shkėmbinj
Mermeri,
Si kulla argjili
Bien mbi tokė!
Nė buzė…
Ngrohtėsia e ėmbėl
E njė foleje
E burgos njė gabian
Gati pėr fluturim.
Kaltėrsia
Ėshtė njė pelerinė me yje,
Njė qiell i pafund
Pėr atė qė i vetėm nuk rron.
PETALET
Edhe petalet
E kėtij trėndafili tė kuq
Do tė bien nė mbrėmje.
Ti… mblidhi.
Janė germat
E njė fjale tė pathėnė.
Nė tasin tėnd tė bardhė
Ende aromė do tė kenė.
E VĖRTETA NĖ KOHĖ
Cdo ide e pranuar ėshtė njė moral,
Qė i shtrin ndjesorėt e vet nėpėr stinė,
Era ėshtė gati ta rrallojė
Atė qė ngrihet qė qiellit t’ia afrojė stuhinė.
Kėshtu prapė kthehet njė diell i ri
T’i sythojė bimėt, lulet dhe barin;
Njeriu lodhet t’i bluajė idetė,
Nė kėrkim tė asaj qė koha do ta prishė…
DUART TONA
Duart tona
Nuk janė unaza
tė thyera zinxhirrėsh,
por njė trup i vetėm,
ku jehona e jetės
rrjedh nėpėr vena.
E kėrkojnė njėri-tjetrin
E gjejnė,
Dėgjojnė.
Angelo Sagnelli (Anxhelo Sanjeli) lindi nė vitin 1945 nė (Lendinara) Romė ku edhe aktualisht jeton. Ėshtė autor i disa veprave poetike si: Ethe nė kohė, Ethe dashurie, Zbrazėti, U kujdesa pėr poetė tek Kafeneja greke, Dita ėshtė kohė, Qytetėrimi i poetėve.
Ka marrė shumė vlerėsime si Germat e argjendta nė vitin 2008. Prej vitesh ėshtė drejtor artistik i Festivalit art tė Spoletos pėr letėrsinė dhe promovon Ditėn Ndėrkombėtare tė Poezisė pranė Kafenesė greke, nėn kujdesin e Presidentit tė Republikės italiane. Ka marrė vlerėsim edhe nga ish-Presidenti italian Karlo Axelio Campi./