Archives for December 2012

100% of Jews saved In Albania. A Jewish Albanian Celebration in the US Senate

December 3, 2012 by dgreca

In this picture, – Kleit Whittman Gjoka, (my son) and Kara Dioguardi, taken yesterday in the US. Senate, (Rusell Building) where Joe Dioguardi and Shirley Cloyes DioGuardi, organized an unforgettable event with the Albanian-American and American Jewish Community, with congressmen and senators, with Rabbis and Holocaust survivors, saved by the Albanians from the bloodthirsty Nazis and, among many others, ambassadors of different countries, here in Washington DC.

(KARA DIOGUARDI – You most likely recognize her from her days as a judge on American Idol, but in addition to being a hit songwriter and TV personality, DioGuardi is a WB music executive, music producer and author. She is also a co-owner of Arthouse Entertainment, which publishes some of today’s biggest hits, such as tracks from Bruno Mars, Cee-Lo and Eminem).

All who know Kara DioGuardi, know her as the American star and the jury of the America’s Idol; as an astonishing song writer; and a wonderful person as she truly is but for us Albanians she is the daughter of one the most honored activist and leader of the ethnic Albanians, Joseph J. DioGuardi, Member of the U.S. House of Representatives from New York’s 20th district, who together with Shirley, never stopped their hard work and invaluable activities to bring Albania to the platform of the proud nations, to shed light on the history of our people and bring to light our noble deeds throughout history, since the times of the Illyrians, our ancestors who gave birth to Popes and Emperors, including Konstantin the Great, The Roman Emperor who spread all over the empire the Christianity, Skenderb our national Hero who with only few thousand Albanian fighters defeated an Empire and defended the Christian Europe, decades after decades, not simply in one or 2 or 3 battles or in one or 2 or 3 years alone but battle after battle, year after year, never loosing and never retreating becoming stronger and victories every time, becoming the wonder of the whole world, for whom famous people, including our American poet, Longfellow would write century after centuries.

Joe and Shirley Cloyes DioGuardi have been the two brightest bacons in this distant times to bring back to our shores the respect that the Albanians deserve, shedding light to our great history up to our greatest deeds of all, which is – saving every single Albanian Jew during the Second World War and further more saving even every single Jewish Guest (every one of them with no exception), who had managed to escape from other Balkan nations to come and find save heaven in Albania, a unique and the best country, even for this reason alone, the best in the entire world, the best because Albanians did that then and will do it again and again for any one who is in dangerous, even at the risk of sacrificing their own entire families.

Shirley Cloyes DioGuardi a member of the National Honor Society is the Balkan Affairs Adviser, her contribution to recognize the Albanian heroism in saving every single Albanian Jew in Albania during the second war II is next to no one else’s such contribution, both in and outside Albania and this has made her remarkable woman and a pride of our people.

Joe DioGuardi is, with no doubt, the best choice the Albanians ever could have had to raise their voice and address their concerns both inside and outside of the US Senate and U.S. Congress, the man who made it possible to reveal to the entire world the true values of our people and who contributed so much in shaping the future of our nation.

Was it not for his work, the recognition of the Albanian aspirations in Kosova for independence and freedom, would have been much more slower to be embraced by the world community.

Joe helped and rose to a higher level then our Gandhi style, leader, Ibrahim Rugova, to be recognized by the democratic world as the Balkan leader to reason with and it. Joe’s contribution played a crucial role in promoting ideas of democracy and freedom among the suppressed nation of Kosovar Albanians.

Joe Dioguardi played an irreplaceable role to gain the long waited support from the U.S. government in our war against the Serbian medieval aggression.

It was Joe Dioguardi who successfully asked to establish diplomatic relations between The US and Albania, immediately after the fall of Communism in Albania- through and with the invaluable contribute of late Congressman Tom Lantos, who like all his Jewish bothers and sisters of Albania, survived the Holocaust, and was at the time the human rights commission in the US Congress, and of course, a beloved friend of the Albanian people.

Mrs. Annette Lantos, wife of the late Mr. Tom Lantos spoke in this historical gathering, sobbing not only for her beloved Lantos but also touched by the sacrifices and heroism of the Albanians in saving not so many but every single Jew in that bloody war of Nazis occupation.

Joe continues to work for the wellbeing of all the Albanian people, still scattered and spread in different small Balkan states.Kara the, wonderful girl of this great Dioguardi family has become the pride of our fellow citizens, and we are proud of her American-Italian roots with arbereshi (Albanians of Italy and Greece- Arvanitas) blood in her veins, proud that she came to celebrate with us the 100th anniversary of the independence of Albania and the commemoration of our most noble deed of all – saving all of our Jewish people of Albania, 100% of them.

Yes we are the only nation in the entire world that saved every single Jew, Jews that war our people before the war and every Jewish guest, who came to find save heaven in Albania.

All the speakers, Rabbis, Jewish survivors, Albanian families who saved them, congressmen and senators, all spoke about this unprecedented act of the Albanian Nation that is not an achievement of the Albanians alone but should be considered the achievement of the human kind, against evil, something others fail to deliver or would ever come close to what Albanians did not even Denmark, who was a safe heaven for Jews as was Albania, not even our great country where we live, America did what Albanians did for the Jews when they desperately needed more people like the Albanians and the world has so much to learn from the Albanians, to learn how we can resist and challenge and win against the forces of evil, like Albanians did, and the Albanians did such a deed for no other reason, but because they could not do anything different, no matter how ruthless the evils were and no matter what consequences it could have had.

The room in the Rusell Senate Building was full of common and very important people and among them, was our Kara, whose Albanian blood still after 500 of separation, runs in her veins, after 500 years of forceful separation, when her people, left Ottoman prosecution and found refugee in Kalabria (Italy).

Joe, pleasantly so, spoke to the public, that both Italians and the Albanians together should not forget that it was the Albanians those who not only defeated Turks battle after battle, in their homeland, while Europe had lost the courage to fight against such a powerful empire, but further, even when Albanians were in the midst of their war against the Ottoman invasion, not only did not Albanians receive any substantial help from the rest of the Europe, but again it was the Albanians who would turn to help and rescue them.

When the Italians, were at the same time under the threat of foreign invasion, Skanderbe took his best of the best fighters, 4000 of them, crossed over the Adriatic Sea, after leaving the protection of his country to his best generals, and not only came to the aid of Italians but defeated its enemies as he did in every battle with Turks in Albania.

“Was it not for Skenderbe and the Albanians”, Joe addressed, smiling the Italians and their Ambassador in this event, you and all Italy would be speaking French today instead of Italian.Joe then recounted how Albanians, called in those times as Arbaria (arberesh) built one of the major strongholds in Calibria to resist the Turkish threat. The region called Calibria, Joe explained the Etymology of this name, is not an Italian name but an Albanian name made by two albanian words- Kala = castle and Abria- arberia- Albania. (Calabria = the castle of the Albanians).An emotioanla, Jewish grandmother, of Siver Spring MD, Joana NEwman, told the gathering that she nos has grandchildren who have their children, and was it not for the Albanians who saved her life as a child, living with them as a member of their families, like all the other Jews in Albania, none of her children and grand children would have ever come to be, and this is what makes the great saying a unchallenging realty, that; saving a single life is as if saving an entire nation, and the Albanians have done it time and again.

She told the gathering that she had seen with her eyes, in Albania as a Jewish child, being blended as a child of the family of her Albanian rescuers, how the Nazis in that town killed an entire family, for sheltering a “Partisan” yet nothing she says deterred the Albanians, to keep the Jews in their families and consider them members of their families, and not only in one house or in one town but wherever the Albanians lived.

Rabbis after rabbis, congressman after congressman had nothing but praise for such a nation, whose history is so little known, and whose contribution not yet fully recognized, partly because during the half a centaury of communissem, the government of Albania, did not allow any contact of the Albanians inside with the outsiders, and many of the letters of the survivors were never delivered to the gentiles, but kept in secret government files, that Joe took from the Albanian archives after the fall of the communism in Albania.

On the other hand in Yugoslavia where most of the Albanian lived, in order not to create any sympathy for the Albanian the Serbian government tried to hide all the documents, the reviled the great deed of the Albanians in saving Jews, something that no other nation has ever done.

William Whittman(Sami Gjoka)- The Author of “Shadows Speak in Riddles”, “If I Go To Hell”. and “Life Has Frozen in Albania”.

NJË POST FESTUM?

December 3, 2012 by dgreca

Nga Fadil LUSHI/

Duke e shkarravitur këtë shkrim, në mbrëmje, më mori motra në telefon, ajo heroina fatkeqe e gjeneratës së saj, ajo që u çatdhesua për t’u degdisur në Dardanele, gjegjësisht në pjesën e Trakisë turke. Biseda ishte përplot nota nostalgjike e emocionale. Qortimet e saj, ishin me vend…, sepse ka kohë që nuk jam dukur atypari, në Stamboll. Ajo, pos të tjerash, si me një urdhëresë më tha: ti im vëllaçko, më dëgjo me vëmendje, shko e gjeje atë gocën e bukur, atë çapkënen e mëhallës sime, ajo që ndoshta vazhdon të quhet me emrin Shqipe, atë lazdraken që besoj se, hallet dhe vuajtjet e saj nuk e kanë plakur. Dhe, në do e takosh, të lus puthe në ballë…, sepse ka shumë kohë që nuk e kam parë, që s’ia kam dëgjuar zërin, që nuk ia kam nuhatur erën… U solla poshtë e lart, në kërkim të “Shqipes” dhe, për fat, e “gjeta” diku në një cep të mëhallës së vjetër të kasabasë sonë. Nuk e kisha ditur se jetonte vetëm. Nuk ishte, as çapkëne e as lazdrake, ndërkaq prej bukurisë së saj, s’kishte mbetur dot gjë! Pas ca ditësh, iu paraqita motrës duke e pyetur: ti, moj motër, pa më thuaj se për cilën “Shqipe”e kishe fjalën. Ma ktheu, si me inat, se nëna jonë, Nazë, dikur kishte plot të drejtë kur më thoshte se këtë djalë e kemi paksa “mendjetrashë”(!?)… Andaj këtij “sugari të nënës”, gjatë rrugëtimit, do t’i duhet një përcjellës…, por njashtu edhe gjatë meditimit gjithsesi i duhet një njeri me mendje femër. Eh, le t’i lutet Zotit, se e kam motër dhe është njëmijë e një herë më e mençur se unë, se do t’ia ktheja atë “hazërxhevap”: Po pse nuk më the që në fillim se e ke mendjen te flamuri i Ismail Qemal Bej Vlorës e jo tek ajo “Shqipja” që, kur unë ashtu fshehurazi dua t’i përcjell një “gjysmë përshëndetje”, ma mban kokën dhe shikimin mënjanë e me inat!? Pikërisht kjo telefonatë ma ndryshoi kryekëput subjektin e shkrimit në fjalë e në vijim.

Ç’është e vërteta, subjekti i kësaj shkarravinës do të jetë historia e flamurit si dhe manifestimet e fundit që u organizuan gjithandej trevave shqiptare dhe që iu dedikuan 104-vjetorit të Kongresit të Manastirit, 100-vjetorit të mëvetësimit të shtetit të Ismail Qemal Bej Vlorës, po, në do të kem të drejtë, do të them edhe 99-vjetorit të Shqipërisë londineze. Sot ia vlen ta shkruajmë këtë vështrim gazete, kur më nuk na udhëheqin emocionet, patetizmat dhe kur uji ka rënë në vend të vet. Nuk do të gabojmë nëse do të themi se në këtë 100-vjetor, shqiptarët “pollën” gjithfarë datash të “paqena, gjithfarë figurash patriotike nga mëhallët provinciale”.

Se këto manifestime ishin thjeshtë një “hallakamë”, këtë më së miri i filozofoi, Edmond Tupja (autori i fjalorit erotik shqip), i cili në një shkrim të tij të fundit, pos të tjerash, thotë: “A do t’ia arrijmë asaj dite kur të vizitojmë më në fund panairin e pavarësisë pa u trembur se mos (larg qoftë!) i vetmi panair festiv që do të na mbetet të vizitojmë do të jetë ai i kotësisë”!? Unë, do të vazhdoj të them e të pyes se: a mos vallë këto manifestime, kështu siç u organizuan, nuk “prodhuan” një mal euforish e patetizmash…, a mos vallë nuk “ndërtuam një zabel” ngazëllimesh të pakontrolluara, jo natyrale dhe jo karakteristike për një komb të vjetër…, a mos vallë ky 100-vjetor të gjithë shqiptarëve u dha mundësi të eksponohen pavarësisht se dikur ishin kolaboracionistë, pavarësisht se ishin fukarenj, pasanikë, katundarë, shehërlinj, sherxhinjë e tjerë…, a mos vallë, këtë 100-vjetor e ngarkuam me folkpatriotizëm të skajshëm dhe me kiç (shund)…, a mos vallë nga këto manifestime, me a pa hiri, përjashtuam atdhetarët, gjegjësisht, njerëzit të cilët kishin kryer misionin e tyre patriotik.

Disa prej këtyre manifestimeve iu kushtuan edhe vetvetes, por ama me lekët e popullit, ca u bënë sa për të treguar se edhe ata ishin pjesë e këtij shekulli që na iku…, ca të tjerë i bënë sepse e kishin detyrim moral, ca pse e kishin “detyrim të rremë patriotik” e tjerë.

Të nderuar lexues, më lejoni të shpjegohem edhe pak (me kusht të mos ju bezdis). A mos vallë, manifestimet (të ndara), karshi 100-vjetorit të shtetit të Ismail Qemal Bej Vlorës, (sa herë dhe sa më shumë i referohem historisë së Flamurit të Ismail Qemal Bej Vlorës, aq më shumë ndihem i vockël) (nuk) ishin, toptan manifestime që padyshim (edhe kësaj radhe)…, “shprehën atë fytyrën e absurdit” të shqiptarëve të përçarë, gjithandej Kosovës, Maqedonisë, Republikës politike të Shqipërisë, Luginës së Preshevës dhe Malit të Zi…, të atyre shqiptarëve, me inteligjencë qytetare, oksidentale, orientale e rurale…, a mos vallë, edhe në këtë 100-vjetor, gjithfarë “protagonistë patriotë shqiptarë” mëtuan ta (ri) shpalosin e ta (ri) ngritin flamurin kombëtar, vend e pa vend, në rrugë, në stadiume, në sheshe qytetesh, në tezga pazaresh, në ura autostradash e jo ku tjetër, dhe kështu duke u mundësuar “personave të panjohur” ta djegin atë. Lëre që nuk i dolën zot flamurit, por edhe as që i vunë vetes (pa) përgjegjësinë foshnjarake e qesharake!

A mos vallë, njerëzit që ishin trashëgimtarë të rrugëtimit të flamurit të Ismail Qemal Bej Vlorës, nuk i privuam nga e drejta e tyre (Rexhep Qosja, e shumë të tjerë) për të qenë të pranishëm në manifestimin qendror në Sheshin Skenderbej!??.., a mos vallë, kështu siç e festuam NDARAS këtë 100-vjetor (që ditë më parë na “iku ashtu kokulur”), meritoi një “kostumografi dhe skenografi politike tejet të ngarkuar”…, a mos vallë, skenës së Sheshit Skenderbej në Tiranë, i munguan akademikët dhe studiuesit e mirëfilltë të historisë së Flamurit dhe shtetit të plakut vlonjat…, a mos vallë nuk kishte një vend, së paku për Kristo Frashërin, në jo për diçka tjetër, atëherë së paku për moshën e tij…, në jo për diçka tjetër, atëherë së paku për pendën e tij. Ndoshta, profesori i nderuar Frashëri, nuk deshi të duket atypari, ndoshta ishte i frikësuar se Historinë do t’ia përflisnin e do t’ia lexonin bythaprapthi, njashtu siç nuk u duk atypari edhe i madhi ynë, Ismail Kadare!??

Ti, i nderuar lexues, “vërtet beson” se vallë, në Sheshin Skenderbej, nuk u gjet një cep për njerëz, të cilët një pjesë të kësaj historie e shkruan me gjakun e bijve dhe bijave të tyre…, a mos vallë, këtij manifestimi, i nevojitej një gjuhë popullore dhe një filozofi krejt tjetër, pse vallë i duhej e gjithë kjo arrogancë, ky egoizëm, ky duf patologjik, që i duhej e gjithë kjo paradë nihilizmi, bajraktarizmi…, gjithë ky folklor i stërngarkuar a kjo çmirësi e NDASI, qoftë ajo të ishte gjeografike, politike, urbane, rurale e të tjera ndasish! A mos vallë, edhe pas 100 vjet mëvetësie të shtetit të Ismail Qemal Bej Vlorës, shqiptarët anembanë trevave të tyre autoktone, nuk e mësuan leksionin që llafos urtësinë e rilindësve shqiptarë si dhe atë leksionin që shpjegon bashkimin e mendimit politik ndërshqiptar…, një bashkim që s’ka hiç takat të lëvizë nga udhëkryqi!??…, apo në do të vrasësh flamurin, gjunjëzoja memorien a mbamendjen.

Kështu, siç shqiptarët i organizuan dhe i festuan këto data të shenjta (ndaras), atyre u mbetej vetëm ta “NGRITNIN E TA SHPALOSNIN FLAMURIN KOMBËTAR NË GJYSMËSHTIZË”, siç do të thotë, Mesila Doda, në një shkrim të saj të paradokohshëm.

At Gjergj Fishta, dikur tha: FLAMURI KOMBËTAR S’KA ÇKA LYP NDËR NE, PO QE SE DASHNI S’KEMI PËR ATDHE”!.., dhe për njëri-tjetrin.

E shtrenjta ime Motër, të fala nga vatani dhe urime Ditëlindja e Shqipes sate.

Rrugëtimi historik i Ismail Qemalit

December 3, 2012 by dgreca

(Nga arratisja deri në Pavarësi)

Nga Gani Qarri/

Pas shpërthimit të Luftës Ruso-Turke, në prill të vitit 1877, gjendja e krijuar në rajon, tregonte se shpërbërja e Perandorisë osmane ishte vetëm pyetje kohe, ashtu si edhe copëtimi i territoreve të saj, nga Fuqitë e Mëdha. Por problemi kryesor për shqiptarët, qëndronte aty se kjo shpërbërje i kishte gjetur ata të pa përgatitur për situatën e krijuar ndaj kërcënonte seriozisht edhe tërësinë e tyre territoriale, sidomos nga Rusia e cila me qëndrimet e saj tendencioze për mohimin kategorik të ekzistencës së popullit dhe Shqipërisë në tërësi, synonte shuarjen e përhershme të çështjes sonë kombëtare, daljen e Serbisë në bregdetin shqiptar dhe dominimin rus në Ballkan. Kështu që, Ismail Qemali si njëri nga intelektualët dhe diplomatët më të shquar të kohës në oborrin e sulltan Hamitit të dytë,do ta hetonte shpejt dhe vlerësonte drejt e me kohë, krizën e thellë e cila pritej ta përfshinte Perandorinë osmane, në fund të shekullit XIX. Ndaj,pa asnjë hezitim e vonesë, filloi përpjekjet dhe bashkëpunimin me intelektualë dhe patriotë të kombit kudo që ata vepronin, për mbrojtjen e trojeve shqiptare dhe gjetjen e mundësive të zgjidhjes së çështjes kombëtare. Në atë kohë,ky Burrë-Shteti, konsiderohej si diplomat shumë largpamës dhe njëri ndër personalitetet më të zgjuara të Perandorisë osmane,ndaj duke parë rreziqet të cilat kërcënonin shqiptarët me shkatërrimin e kësaj Perandorie, në vitin 1897,ai do ti dërgonte një promemorie Sulltan Hamitit të dytë,me anë të së cilës kërkonte futjen e reformave që mund ta ruanin tërësinë tokësore Perandorake dhe me këtë edhe shpëtimin e tokave shqiptare nga grabitjet e fqinjëve, duke synuar kështu shpalljen e një shteti autonom në kuadër të Perandorisë,pasi që në atë kohë Evropa dhe Bota, ende nuk pranonin krijimin e një shteti shqiptar në Ballkan.

Kjo promemorie gjeti jehonë deri te vet qeveritarët e Perandorisë,por sado që idetë e stërholluara të Ismail Qemalit pranoheshin me dëshirë nga udhëheqësit perandorak dhe Sulltani,kërkesa për bashkimin e katër vilajeteve dhe krijimin e një shteti autonom shqiptar në këto territoret,ani pse kjo ide nuk kundërshtohej fort nga shumica e Fuqive të Mëdha, derisa paraqitej në kuadër të Perandorisë, e armiqësoi atë me Sulltan Abdyl Hamitin e dytë,i cili ishte kundër çfarëdo forme të shtetësisë shqiptare, ndaj vendosi që si masë ndëshkimi, ta transferonte Ismail Qemalin në Tripoli.

Pasi që vendimin e Sulltanit për transferim e shihte si rrezik për jetën, dhe kurth për eliminimin fizik të tij, Ismail Qemali vendosi që në vitin 1900, me ndihmën e konsullatës angleze të arratisej nga Stambolli,duke shkuar së pari në Athinë ku do ta takonte mbretin grek-Jorgji, takim ky i cili do ta përcillte si hije e zezë gjatë gjithë jetës, sidomos pas vrasjes së 4000 e disa shënime flasin edhe për 7000 djem të ri shqiptar nga Jugu i Shqipërisë të cilët atëbotë ishin marrë nizam nga Perandoria,por me arsyetimin e gjoja të një tentim dezertimit të tyre,ata do të vriteshin që të gjithë sipas një urdhri të gjeneralit gjakatar turk, Xhavit Pasha.

Faji për këtë tragjedi kombëtare, do ti hidhej Ismail Qemalit,”bazuar” në dyshimin se kinse gjatë qëndrimit në Athinë, mund të kishte arritur një marrëveshje të përfolur konspirative me mbretin Jorgji të Greqisë,për kalimin e Shqipërisë së Jugut nën pushtimin grek, ndaj nisur nga ky qëllim ai kishte ftuar ushtarët shqiptar që ti dorëzonin armët dhe dezertonin nga ushtria e Perandorisë për ç`gjë Xhavit Pasha do ti pushkatonte që të gjithë -këta mijëra djem të ri. Duke mos harruar dhembjen për flijimin e këtyre mijëra djemve të rinj shqiptar,kur flasim për gjendjen e Perandorisë së atëhershme turke, siç edhe pritej nga të gjithë,ajo pa reforma të menjëhershme,do të shkatërrohej shpejt dhe pa shërueshëm nga kryengritjet dhe luftërat në rritje kundër saj gjithandej. Ndaj,mjerisht fati më i keq e priste Shqipërinë, e cila në këtë rast me bekimin e Fuqive të Mëdha,ajo ishte para që do të copëtohej nga vendet hegjemoniste fqinje të cilat prisnin me një këmbë për t`iu vërsulur asaj si ujku gjahut dhe gllabëruar nga të gjitha anët. Gjendja e krijuar do ti detyronte atdhetarët shqiptarë kudo e sidomos Hasan Prishtinën,i cili ishte më i zëshmi me vërejtjet e tij në Parlamentin turk, se nëse nuk do të pranoheshin kërkesat e shqiptarëve për një shtet autonom në kuadër të Perandorisë, ai i pari do ti printe luftës, dhe kështu do të ndodhte që nga fillimi i saj më vonë, i cili në bashkëpunim me Bajram Currin e Isa Buletinin do ta parapërgatitnin me kohë popullin për kryengritje të përgjithshme kombëtare. Ndaj,Ismail Qemali duke parandjerë situatën,kishte vendosur që sa më parë të largohej nga Perandoria dhe bashkë me atdhetarët e tjerë shqiptar, kudo që ata vepronin, të përpiqej për shpëtimin e atdheut në ato kohë. Sipas raportit të konsullit austriak në Vlorë dërguar në maj të vitit 1900, në Vjenë të Austrisë, ai bashkë me tre djemtë e tij do të arratisej po atë vit nga Stambolli dhe Perandoria për t’u bashkuar me atdhetarët shqiptarë në vendet Evropiane të cilët ishin të gatshëm të luftonin për çlirimin e Shqipërisë. Fal karrierës së tij të bujshme diplomatike, inteligjencës që zotëronte dhe njohjes që kishte me politikan, ambasador e diplomat të vendeve të ndryshme në Evropë dhe më gjerë,bashkatdhetarët shihnin te Ismail Qemali udhëheqësin e tyre politik dhe njërin nga prijësit kryesor të shtetit të ardhshëm kombëtar të cilin ata ëndërronin ta krijonin. Me tu arratisur nga Stambolli, ai do të vizitonte disa shtete evropiane, ku do të përgatiste opinionin për shtetin autonom ,për të cilin deklarohej hapur dhe vendosmërisht, duke paralajmëruar njëkohësisht rrezikun e copëtimit të trojeve etnike shqiptare nga vendet hegjemoniste fqinje të cilat nxiteshin me të madhe që në atë kohë nga Rusia për pushtimin e tyre. Pas disa muajsh lobimi, Ismail Qemali nga mesi i tetorit të vitit 1900,do të kërkonte nga shqiptarët kudo, që ata të bashkoheshin për krijimin e shtetit të tyre autonom në kuadër të perandorisë,si një zgjidhje e përkohshme,për të cilën nuk kërkohej pëlqimi dhe as pranimi i tij nga Fuqitë e Mëdha. Ndryshe, në atë kohë ishte i pa mundshëm krijimi i një shteti kombëtar,kur në Evropë ekzistonte bindja se shqiptarët nuk ishin të zotët të mbanin shtet, ndaj parashihej krijimi i një shteti autonom në kuadër të Perandorisë, udhëheqja e mirë e të cilit,do ti bindte Fuqitë Evropiane për të pranuar të drejtën e kombit tonë për krijimin e shtetit të tij mbi trojet e veta në Ballkan. Madje siç do të shprehej Ismail Qemali,për shqiptarët kishte ardhur koha kur nuk mjaftonte vetëm gatishmëria e flijimit të jetës për atdhe por ata tani duhej të mësonin edhe për ta mbajtur dhe udhëhequr si duhet, shtetin e tyre të ardhshëm kombëtar. Ndaj, pas krijimit të një shteti autonom në kuadër të Perandorisë, puna e parë që bashkëkombësit duhej të bënin, ishte hapja e shkollave në gjuhën shqipe ku shqiptarët do ta mësonin atdhedashurinë dhe ngritjen e vetëdijes kombëtare, gjë që pa një shtet autonom nën regjimin e sulltanit Abdyl Hamitit të dytë, këto ishin të pa mundura,ngase edhe mësimi në gjuhën amtare,për shqiptarët ndalohej nga Perandoria turke. Për këtë qëllim,Ismail Qemali kishte vizituar disa vende Evropiane si Anglinë, Italinë dhe Austro-Hungarinë, ku kishte kërkuar ndihmën e fuqive të mëdha dhe përkrahjen e tyre për krijimin e shtetit autonom me shpresën se pas forcimit të autonomisë së Shqipërisë, shqiptarët do të mësoheshin të qeverisnin me vetveten dhe të mbanin e udhëhiqnin edhe shtetin e tyre të pavarur, pas daljes nga Perandoria, e cila pritej të shembej shpejt. Duke udhëtuar nga vendi në vend, dhe marrë mendimet e secilit nga diplomatët dhe ministrat e shumtë evropian, Ismail Qemali shpejt do të bindej se ndihmë të sinqertë,në atë kohë ishte e gatshme të ofronte vetëm Austro-Hungaria, e që më vonë kjo edhe do të dëshmohej në vepër, gjatë përgatitjeve për shpalljen e pavarësisë së Shqipërisë,kur angazhimi dhe përkrahja e Qeverisë së Austro-Hungarisë, në dobi të çështjes shqiptare, ishte më e madhe se e cilit do vend tjetër në rajon dhe më gjerë.

Madje, nga shumë historian, analist e studiues të këtyre ngjarjeve, mendohet se pa ndihmën e Austro-Hungarisë dhe ministrit të jashtëm Leophold Bertchold, krijimi i shtetit shqiptar, gati se do të bëhej i pa mundur në atë kohë, ndaj me të drejt,në frymën festive të 100 vjetorit të pavarësisë,dhe në mënyrë krejtësisht të merituar,një rrugë në Tiranë u nderua në këtë vit jubilar, me emrin e ish ministrit të jashtëm austriak,ndihmësit dhe përkrahësit më të madh-nga jashtë, të pavarësisë së Shtetit Shqiptar, Leophold Berchtold. Në fillim të shpërbërjes perandorake,shqetësimi i parë serioz i atdhetarëve shqiptar për rrezikun e nisjes së copëtimit të trojeve të tyre, do të vinte nga pretendimet Bullgare për shtrirjen e kufijve të saj, sipas marrëveshjes Ruso-Turke të Shën Stefanit,e cila synonte marrjen e një pjese të Kosovës deri në Kumanovë, pjesën veriperëndimore të Dibrës dhe Drenovën me Boboshticë deri në afërsi të Korçës Ndaj, që me fillimin e kryengritjes së armatosur të Lëvizjes Kombëtare Shqiptare, Ismail Qemalin e Hasan Prishtinën i gjejmë kudo me përpjekjet e tyre për krijimin e një komiteti udhëheqës të kryengritjes,të cilët për mbështetjen e luftës, kërkonin ndihmë nga të gjitha shoqëritë shqiptare që vepronin brenda dhe jashtë vendit deri në Egjipt. Ismail Qemali kishte edhe një detyrë më tepër të ngarkuar nga rrethanat e ajo ishte për shuarjen e panikut dhe ruajtjen e qetësisë në popull edhe nën kushte lufte,e cila dëshmohet me telegramin e datës 9 nëntor të vitit 1912,që ai i dërgonte nga Vjena parësisë së Vlorës me të cilin përpiqej ti qetësonte shpirtrat e alarmuar të shqiptarëve nga sulmet e pa reshtura të ushtrive greko-serbe të cilat kishin mësyrë Shqipërinë nga Jugu dhe verilindja. Ndaj, ai u bënte thirrje shqiptarëve nga atje që edhe në ato çaste të rënda lufte e pushtimi,ta ruanin qetësinë dhe shpërndanin lajmin e gëzueshëm se: ” E ardhmja e Shqipërisë ishte siguruar, kurse ai dhe delegatët tjerë do të vinin me vaporin e parë që do të nisej për në Shqipëri”. Por, para se të shkonte në Vjenë, Ismail Qemali kishte vizituar shoqatat atdhetare në Rumani, nga të cilat ai do të inspirohej dhe bindej përfundimisht, që në vend të autonomisë së një shteti kombëtar në kuadër të Perandorisë e cila ishte para shkatërrimit të përgjithshëm,të shpallte Pavarësinë e plotë të Shqipërisë. Kështu që me të arritur në Vjenë,ku delegacioni shqiptar do të pritej në nivel in më të lart ministror nga vet ministri i jashtëm Austro-Hungarez, Leophold Berchtold, kërkesa e Ismail Qemalit drejtuar këtij burrështetasi të famshëm evropian dhe përkrahësi besnik të Shqipërisë së pavarur,do të shprehej për ndihmë në arritjen e Pavarësisë, të cilën Leophold do ta merrte seriozisht dhe përhapte me vendosmëri në të gjitha takimet ministrore të shteteve evropiane, duke ndihmuar edhe delegacionin shqiptar me një anije për arritjen e tyre sa më parë në Shqipëri,ku ata do ta shpallnin Pavarësinë e vendit të tyre. Ndaj,Ismail Qemali me bashkëpunëtorë, nga Trieste udhëtuan me Vaporin austriak “Baron Bruck” të cilët më 22 nëntor të vitit 1912,do të mbërrinin në Durrës,ku kishin planifikuar të shpallnin Pavarësinë. e Shqipërisë, sikur me të arritur aty,të mos gjenin një gjendje aq alarmante dhe të acaruar nga frika e marshimeve serbe të cilët kishin mësy për të marrë Shqipërinë e mesme dhe bregdetin shqiptar,në mënyrë që të pengonin edhe shpalljen e Pavarësisë së Shqipërisë. Por,fal luftës së vendosur të Isa Buletinit me bashkëluftëtarët e tij, në hapësirat në mes Drinit të Bardhë dhe Drinit të Zi, shqiptarët arritën të bllokonin ushtrinë pushtuese serbe të gjeneralit gjakatar-Jankoviq,duke i mundësuar kështu Ismail Qemalit me bashkëpunëtorë që të shpallnin Pavarësinë e Shqipërisë edhe pse jo në Durrës. Kurse ai vet për shkak të luftimeve,mundi të arrinte vetëm një ditë pas shpalljes së Pavarësisë, në Vlorë . Ndaj, Ismail Qemali me delegatët shqiptar,të shtrënguar nga gjendja e krijuar dhe tensionet e ngritura në qytetin bregdetar, do të niseshin me urgjencë për në vendlindjen e tij,të cilët pas disa ditësh rrugëtimi plotë sfida e vështirësi,më në fund, natën e 27 nëntorit,do të arrinin në Vlorë, ku të nesërmen më 28 nëntor të vitit 1912, përfundimisht do të shpallnin Pavarësinë e Shqipërisë dhe formimin e qeverisë së parë të sajë.

Gani Qarri Cyrih, Nëntor 2012.

PËRKATËSIA PËRENDIMORE E SHQIPTARËVE

December 3, 2012 by dgreca

Jusuf BUXHOVI — KOSOVA — Perandoria Osmane/ Me rastin e promovimit të tre vëllimeve mbi historinë e Kosovës,

Nga Frank Shkreli*/

I nderuar Profesor Buxhovi, të nderuar pjesëmarrës. Fillimisht dëshiroj të përshëndes Vatrën për organizimin e promovimit të këtyre veprave të historisë së Shqiptarëve, mu në këtë 100-vjetor të shpalljes së Pavarësisë kombëtare. Unë jam i kënaqur të marr pjesë në këtë promovim, jo vetëm për rëndësinë që ka vepra e historianit Jusuf Buxhovi për historiografinë shqiptare, por edhe për faktin se me autorin jam njohur shumë vite më parë, kur Zoti Buxhovi vinte në Uashington si pjesë e delegacioneve të Kosovës, të kryesuara nga Dr. Ibrahim Rugova. Ishte ajo periudhë, kur Zoti Buxhovi dhe intelektualët e tjerë shqiptarë të Kosovës, erdhën në Washington t’u flisnin drejtë për drejtë zyrtarëve amerikanë mbi gjenocidin që po ndodhte në Kosovë kundër shqiptarëve të Dardanisë.

Ishte këjo një përsëritje e historisë sonë kombëtare, e asaj historie 100-vjetë më parë, dhe për të cilën shkruan Z. Buxhovi, kur një grup tjetër atdhetarësh dhe patriotësh nga të gjitha trevat shqiptare, delegacione të kryesuara nga Ismail Qemali, Luigj Gurakuqi, Isa Boletini e të tjerë, endeshin anë e mbanë Evropës nga Vjena, në Romë, e në Londër, për të siguruar përkrahjen e botës së atëhershme për çlirimin e shqiptarëve nga zgjedha otomane, si dhe për të siguruar mbështetje për çështjen e pa-zgjidhur të kombit shqiptar, përpjekje këto që kishin për objektiv korigjimin e vendimeve të pa drejta dhe tragjike të konferencave të ndryshme ndërkombëtare në kurriz të kombit shqiptar.

Pas përpjekjeve dhe lufërave të shumëta, Kosova u çlirua dhe u bë shtet i pavarur. Si i tillë, shteti i Kosovës kishte nevojë për një histori të shkruar, pasi historia e saj, si pjesë përbërse e historisë së kombit shqiptar, duhet patjetër të rivlerësohet, jo sepse një gjë të tillë e kërkon turku, sllavi ose greku, por për arsye se ajo është deformuar dhe keq trajtuar, jo vetëm, nga këta armiq të kombit, për qëllimet e tyre ekspansioniste, por edhe nga komunizmi shqiptar në bashkpunim me komunizmin ndërkombëtar, për arsyet e tyre ideologjike.

Është domethënës dhe me rëndësi kombëtare fakti që historiani Jusuf Buxhovi, ka botuar këto tre vëllime ekzaktërisht këtë vit, me rastin e 100-vjetorit të Shqipërisë, pasi bota fatkeqsisht di shumë pak për historinë e shqiptarëve dhe ato që i di, janë të influencuara nga propaganda turke, serbe, greke dhe ruse të cilët gjatë shekujve, falsifikuan historinë e vërtetë të Arbërit, pa asnjë përgjegjësi morale, historike ose politike.

Në këtë 100-vjetor të festës së madhe shqiptare, vepra e Zotit Buxhovi i paraqet lexuesit një përmbledhje faktesh dhe dokumentacioni të nevojshme për çdo njërin që kërkon të mësojë dhe të kuptojë historinë e shqiptarëve, jo vetëm në kontekstin kombëtar por edhe në atë ndërkombëtar.

Mua më ra shorti t’i them dy fjalë në lidhje me vëllimin e dytë të Z. Buxhovi, dmth., mbi Perandorinë Osmane, si një prej perandorive që ka zgjatur më shumë se çdo tjetër, ç’prej kohës së antikitetit. Zoti Buxhovi në këtë vëllim nënvijon proceset dhe qasjet historiketë perandorisë osmane në relacion me shqiptarët, si pjesë e historisë së Evropës dhe të botës. Ai përshkruan jetën dhe lëvizjet politike, ushtarake, diplomatikedhe intelektuale të shoqërisë otomane në relacion me shqiptarët dhe anasjelltas, duke u bazuar në dokumentacion arkivash vendesh të ndryshme, e sidomos siç thotë edhe vet autori, në arkivat e pasura gjermane.

Është këjo një histori e trashëgimisë së një perandorie, që la gjurmë dhe një trashëgimi të rëndë ku i shkeli këmba, sidomos ndër ne shqiptarët.

Profesor Buxhovi shkruan për çmimin e lartë që kombi shqiptar ka paguar nën sundimin ottoman, si dhe për luftën e tij të për të dalur nga terri i natës së gjatë të pushtuesve otomanë. Turqit otomanë shkaktuan shkatërrime të papërshkrueshme në jetë njerzish dhe dëme të mëdha materiale, përfshirë edhe përpjekjet për të eliminuar kulturën, gjuhën dhe traditat shekullore të shqiptarëve.

Në të vërtetë, Prof. Buxhovi i paraqet osmanlijtë si pushtues të Arbrit e jo si administratorë, në kundërshtim me disa të tjerë që pretendojnë se osmanët ishin vetëm administratorë të trojeve shqiptare. Në përputhje me historiografinë botërore, Profesor Buxhovi dokumenton se Perandoria osmane në Ballkan kishte ardhur dhe sillej si një fuqi pushtuese. Po të kishin qenë osmanlijtë vetëm administrues në trevat shqiptare, pse atëherë pavarësia e Shqipërisë ishte ndër të fundit dhe më e vështira në Evropë?

Tema kryesore e këtij libri është se lufta e Arbërit kundër pushtuesve osmanë pasqyron mbijetesën dhe vazhdueshmërinë e “ndjenjave dhe të vetdijes perëndimore’’, në rezistencën shekullore të Shqiptarëve ndaj barbarëve turq e sllavë.

Zoti Buxhovi thekson se qëndresa dhe lufta e shqiptarëve gjatë pesë shekuj okupimi osman, tregon se shqiptarët ishin të gatëshëm që me çdo kusht e mjet, mbi të gjitha, të ruanin identitetin e tyre kombëtar, gjuhën, kulturën dhe mënyrën e tyre të jetesës. Lufta dhe rezistenca epike e Gjergj Kastriotit – Skënderbe, prej një çerek shekulli kundër otomanëve, thotë autori, do të shërbente si një frymëzim për brezat e ardhëshëm të shqiptarëve, breza, të cilët edhe pas vdekjes së heroit kombëtar, rezistuan duke iu kundërvenë okupimit osman me aq sa kishin mundësi e fuqi.

Zoti Buxhovi në librin, ‘’Kosova në Periudhën e Osmanlijve’’, shkruan se megjithse ‘’Perandoria Osmane kërkonte një emancipim shoqëror dhe politik të Shqiptarëve, i cili të ishte në përputhje me islamin dhe frymën e tij’’, rilindasit shqiptarë si dhe në përgjithësi, Lëvizja Kombëtare Shqiptare….jo vetëm që nuk do të kërkojnë Orientin, por duke iu këthyer antikitetit, ku ata si pasardhës të Pellazgve… do të mbështeten te qytetërimi perëndimor.’’

Ai vazhdon duke thënë se ‘’Lidhja Shqiptare e Prizrenit dhe kërkesat e saj si edhe formimi i Qeverisë së Përkohëshme, paraqet këthimin e Shtetit të Arbërit për herë të parë pas 500-vjetësh — ndonëse në përmasat e vilajetit të Kosovës — nuk ishte gjë tjetër pos shprehje e vullnetit politik dhe shpirtëror (të shqiptarëve) për t’u këthyer në Perëndim, pikërisht aty ku kishte mbetur Gjergj Kastrioti – Skendërbeu para pesë shekujsh, i vetmi që kishte kundërshtuar dhe luftuar pushtimet osmane.
Për më tepër, si rrjedhim ose si pasojë e shtypjeve osmane, Zoti Buxhovi thotë se gjatë periudhës së Osmanizmit, rezistenca ndaj pushtimit turk, jo vetëm “nxjerrë në pah të vërtetën për sjelljen e Arbërve, në përputhje me vetëdijen përendimore’’ të tyre, por në të njëjtën kohë, ajo rezistencë kundër pushtuesve osmanë, shkakton lindjen e një shqiptarizmi ose nacionalizmi të fuqishëm shqiptar, i cili u kultivua gjatë dekadave duke nxitur dhe duke u dhënë shqiptarëve guximin dhe besimin në vetveten, një ndjenjë këjo, që më në fund, çoi deri në lëvizjet e shekullit të kaluar drejtë — jo vetëm pavarësisë së Shqipërisë, por edhe në pavarësinë dhe shtet formimin e sotëm të Kosovës’’, thotë autori.

Nacionalizmi dhe ndjenjat e shqiptarizmit kanë lindur dhe janë formuar — duke përdorur mjetet dhe duke shfrytëzuar rrethanat dhe metodat që shqiptarët kishin në dispozicion. Nacionalizmi shqiptar, në të vërtetë, sipas Zotit Buxhovi ka ndikuar pozitivisht edhe në zhvillimet brenda perandorisë osmane, sidomos pas sundimit të Sulltan Hamitit, duke thënë se nacionalizmi shqiptar nxiti madje edhe forcat e shëndosha nacionaliste turke, të cilat do të kishin më vonë ndikime historike në krijimin e një Turqie evropiane ose përendimore.

Zoti Buxhovi nënvijon edhe faktin se revolucioni xhonturk është krijuar, influencuar dhe organizuar nga shqiptarët me 1908 në Ferizaj. Këto zhvillime dhe influenca e shqiptarëve në këtë revolucion të xhonturqve, sipas prof. Buxhovit, e kishin bërë Kosovën qëndër me rëndësi të lëvizjeve kombëtare shqiptare, e të cilat më në fund ndihmuan, që 100-vjetë më parë më 1912, të shpallej pavarësia së Shqipërisë.

Nacionalizmi shqiptar i asaj kohe, sipas Z. Buxhovi, ishte dhe mbetet një trashëgimi lënë brezave të shqiptarëve të Kosovës dhe të përpjekjeve politike të tyre shekullore për shtet-formim — për të siguruar përfundimisht, të drejtat natyrale të kombit shqiptar. Zoti Buxhovi thotë gjithashtu se Kosova ishte qendra, e atij që ai e cilëson si ‘’graviteti kombëtar’’, politik e kulturor i shqiptarëve, dhe përmendë, natyrisht, Lidhjen Shqiptare të Prizrenit, revolucionin e xhonturqve, si edhe 14 pikat e Hasan Prishtinës — si ide këto dhe një program që i paraprinë shpalljes së pavarësisë së Shqipërisë më 28 Nëntor 1912 në Vlorë.
Titulli i tre vëllimeve është ”Kosova”, por këtu në të vërtetë flitet dhe përshkruhet historia e të gjithë shqiptarëve. Është historia e kombit shqiptar, sepse Kosova nuk mund të shikohet si një koncept gjeografik, ndryshe nga Shqipëria e të gjithë shqiptarëve, por Shqipëria natyrale dhe Kosova si pjesë e kësaj Shqipërie natyrale paraqitet nga Z. Buxhovi në këtë vëllim si qendra e vlerave kombëtare, kulturore dhe shpirtërore, por në të njëjtën kohë e paraqet Kosovën madje edhe nën pushtuesin ottoman, si pikënisja e lëvizjeve për pavarësi dhe shtetformim e të gjithë shqiptarëve.

Unë nuk jam historian dhe si i tillë nuk jam në gjëndje të vlerësoj sa duhet e si duhet rëndësinë e kësaj vepre, por besoj se duhet të bindemi për vlerën historike të veprës së prof Buxhovit, po të marrim parasyshë reagimet e Akademisë së Shkencave të Serbisë, e cila i konsideron këto tre vëllime prej më shumë se dy mijë faqesh, ”si një ”pamflet”. Siç duket, ata as nuk i kanë parë këto tre vëllime, e lere më t’i kenë lexuar.

Në të vërtetë, kritikat e ashpëra të akademisë serbe ndaj veprës së Buxhovit duhet të konsiderohen si një vlerësim, pasi është pikërisht këjo akademi, ajo që ç’prej mesit të 1880-ave ka përgatitur terrenin ideologjik nacionalist serb si edhe atmosferën politike dhe ushtarake për të pastruar Kosovën etnikisht njëherë e mirë, duke rekomanduar vrasjen, shpërnguljen dhe dëbimin me dhunë të qindra mijërave shqiptarëve gjatë gjithë historisë dardane.

Ishin tezat dhe rekomandimet e kësaj të ashtuquajtur akademi, të cilat janë zbatuar gjithmonë me përpikëmëri nga politika shoviniste serbomadhe duke përfunduar në disa gjenocide dhe shpërngulje në masë të shqiptarëve.

Profesor Buxhovi kundërshton pretendimet shpifëse serbe se shqiptarët janë të ardhur në Ballkan dhe si ‘’vasalë të perandorisë osmane’’, nuk kanë histori të veten dhe, si të tillë, duhet të zhduken nga harta e Ballkanit. Për t’ia arritur këtij qëllimi — bashkrendonin veprimtaritë kundër Shqiptarëve –osmanët, rusët, serbët, dhe grekët të cilët gjatë gjithë historisë, kërkesat e shqiptarëve i cilësuan dhe ia paraqitën botës si ‘’kërkesa të ekstremistëve shqiptarë’’.

Por siç ka pas thënë dikur senatori amerikan Barry Goldwater, ekstremizmi në mbrojtje të lirisë nuk është mëkat. Shqiptari kurrë nuk ka dashur atë që nuk është e tija, shqiptari kurrë nuk e ka ngritur flamurin e tij në luftëra për të pushtuar tokat e të tjerëve, por vetëm e vetëm në mbrojtje të lirisë së vet.

Të përshendes i nderuar Profesor Buxhovi për këtë vepër historiografike mbi Kosovën, me të cilën i ke dalë zot historisë dhe ruajtjes së identitetit unik, pro-perëndimor të Kombit Shqiptar. Vet autori ka thenë se këto tre vëllime nuk janë fillimi as mbarimi, mbi këtë subjekt. Por, Jusuf Buxhovi me botimin e ‘’Historisë së Kosovës’’ — në këtë 100-vjetor të Pavarësisë kombëtare ka dhënë kontributin e tij të çmueshëm, “ndaj plotësimit të pasqyrimit të kuadrit historik të Shqipërisë së natyrshme, si një realitet shoqëror, kulturor dhe politik i tërësisë së qytetërimit perëndimor, ku i ka rrënjtë’’ kombi shqiptar dhe ku historia dhe i Madhi Zot e kishte vendosur.

Këtë e ritheksoi edhe Presidenti i Shqipërisë, Bujar Nishani, në një fjalim me rastin e 100-vjetorit të Pavarësisë Kombëtare, duke u shprehur se ne

“Kemi qenë, jemi dhe do jemi, vigjëlues të rreptë të qytetërimit perëndimor, të cilit, pavarësisht trilleve historike që hera-herës na kanë ndarë, — vetvetiu i përkasim’’.

Vepra e Profesor Jusuf Buxhovit është për tu vlerësuar në këtë moment të historisë shqiptare, një vepër këjo që nderon historinë kombëtare, por ndaj historisë të gjithë kanë obligime, sidomos ata që kanë privilegjin të udhëheqin sot kombin shqiptar. Një mesazh serioz i kësaj vepre është, siç tha edhe autori në një intervistë: kujdes që të mos bëhemi “çorbë ballkanike’’ e pa shije, duke ia dorëzuar interpretimin e historisë sonë dikujt tjetër. Unë do të shtoj të mos biem pre e kërkesave të shëmtuara për ndryshimin e historisë të kombit shqiptar nga pasardhësit e ish-perandorive okupuese. Sepse një popull i cili nuk mbron historinë e vet, një popull që nuk ruan identitetin e vet kombëtar në trojet e tija antike, si dhe vlerat dhe traditat e veta kulturore shumë shekullore, të trashëguara nga të parët, ai popull është i destinuar të asimilohet ose të zhduket si komb nga faqja e dheut.

*Kumtese e mbajtur ne promovimin qe organizoi Federata Vatra te shtunen me 1 dhjetor ne Royal Regency Hotel nw Yonkers, NY

“KOSOVA” E BUXHOVIT”, DRITARE PËR TË PARË QYTETËRIMIN PERËNDIMOR TË SHQIPËTARËVE

December 2, 2012 by dgreca

Libri në tri vëllime“KOSOVA” i autorit Jusuf Buxhovi u promovua në New York nga Federata Pashqiptare e Amerikës /

Federata Panshqiptare e Amerikës “VATRA” promovoi të shtunën me 1 dhjetor, në mjediset e lukosze të Royal Regency Hotel në Yonkers, NY, librin në tre vëllime ”Kosova” të autorit Jusuf Buxhovi, i cili ishte i pranishëm së bashku me botuesin Ramiz Tafilaj.

Kishin ardhë pjesmarrës të shumtë nga New Yorku, Connecticut dhe New Jersey. Ndodhej Konsulli i Përgjithshëm i Kosovës në New York, z. Bekim Sejdiu. Aktivitetin e ndoqën media të komunitetit, të Kosovës dhe të Shqipërisë: Botuesi i Illyrias Vehbi Bajrami, Televizioni 21, RTK, TV Kultura Shqiptare, TOP NEWS, e të tjerë.

Pjesmarrësve dhe autorit ua ka uruar mirëseardhjen kryetari i Vatrës, dr. Gjon Bucaj, i cili pasi ka folë për vlerat e librit, ka prezantuar drejtusen e aktivitetit, studenten Blerta Mujaj, bijë e vatranit Ramiz Mujaj.

Zonjusha Mujaj ka ftuar pranë foltores botuesin Ramiz Tafilaj me banim në Huston, i cili ka folur për projektin e Historisë së Kosovës, pritjen e shkëlqyer që i ka bërë publiku dhe shitjen e më shumë se 20 mijë kopjeve deri më tani.

Ai tha se do të dëshironte që së shpejti të promovonin në New York edhe përkthimin anglisht të librit,i cili tashmë është në process botimi.

Konsulli i Përgjithshëm i Kosvës në New York, Bekim Sejdiu, ka përshëndetur pjesmarrësit, ka përgëzuar autorin Jusuf Buxhovi për librin; ka falenderuar Federatën Panshqiptare të Amerikës, Vatra, për këto promovime cilësore dhe ka inkurajuar përkthimin anglisht të librit.

Më pas e kanë marrë fjalën radhazi sipas kumtesave të përgatitura, duke u përshtatur me renditjen kronologjike të përiudhave historike që trajton libri:

1- Editori i Diellit, Dalip Greca solli një CV të plotë të jetës dhe krijimtarisë të Prof. Jusuf Buxhovit dhe tregoi per suksesin dhe kundershtite e deritanishme.

2- Studiuesi Idriz Lamaj trajtoi në kumtesën e tij vështrime rreth librit të parë, Antikiteti dhe Mesjeta.

3- Gazetari Frank Shkreli, ish drejtor i Divizionit të Euroazisë në Zërin e Amerikës, trajtoi problemtikën e librit të dytë, që rrok periudhën shumëshekullore të pushtimit Osman

4- Gazetari Sinan Kamberaj trajtoi prurjet e librit të tretë, nga Konferenca e Londrës e deri në Protektoratin ndërkombëtar të Kosovës.

Më pas foli prof. Jusuf Buxhovi, i cili pasi falenderoi Federatën Vatra për organizimin e shkëlqyer dhe seriozitetin shkencor në trajtimin e kumtesave, iu përgjigj pyetjeve të shumta nga salla.Në fund autori nënshkroi shumë libra.