Archives for July 2013

Esperanto- Komunikim të drejtë!

July 8, 2013 by dgreca

Esperanto-folësit do të ndërmarrin një fushatë gjatë vitit 2013 për një drejtësi gjuhësore në bazë të parrullës “Komunikim të drejtë”, në lidhje me Kongresin e 98-të Universal të Esperantos, që do mbahet në Qendrën prestigjioze Harpa, në Rejkjavik, Islandë, me rreth 1000 pjesëmarrës nga më shumë se 50 vende. Kongresi do ketë temë të njëjtë.

Pas një periudhe të shkurtër 125 vjeçare Esperanto është tashmë ndër 100 gjuhët më të përdorura nga 6800 gjuhë që fliten në botë. Ajo është gjuha e 29-të e përdorur në Vikipedi, përpara suedishtes, japonishtes dhe latinishtes. Esperanto përdoret si gjuhë e përzgjedhur nga Google, Skype, Firefox, Ubuntu dhe Facebook, Google Translate. Programi i përkthimeve i Google, kohët e fundit e ka shtuar këtë gjuhë në listën e tij prestigjioze prej 64 gjuhësh. Edhe telefonat e sotëm me ekran të prekshëm janë në gjendje ta përdorin Esperanton. Gjithnjë e më shumë njerëz e flasin Esperanton tani më shumë se islandishten, sipas librit të fakteve të botës që boton CIA e SHBA.

Esperanto jepet mësim zyrtarisht në 150 universitete dhe institucione të tjera të arsimit të lartë dhe në 600 shkolla fillore dhe të mesme në 28 vende. Ajo ka një letërsi të pasur që përfshin 50 000 tituj, me botime të reja që dalin çdo javë. Përveç radioemisioneve të shkurtëra nga shumë vende ka edhe një radiostacion 24 orësh me emrin Mozaiku” dhe një televizion rrjetor në Kinë.

Përparimi i Esperantos ka qenë frenuar nga paragjykimet dhe mungesa e dijenisë, injorimi i fakteve për këtë temë. Adolf Hitleri dhe Josif Stalini i kanë përndjekur folësit e Esperantos. Të dy ata u zhdukën, por Esperanto mbeti, u rrit, u zhvillua dhe përdoret sot gjallërisht për komunikimin ndërpopullor midis mijëra e mijëra njerëzve nga më shumë se 100 vende të botës.

UEA (Organizata Botërore e Esperantos) ka partneritet këshillimor me UNESKO-n, mban lidhje zyrtare me Kombet e Bashkuara dhe me Këshillin e Evropës. Esperanto mundëson në komunikimin ndëretnik një mirëkuptim asnjanës, një nivel të drejtë diskutimesh, duke mbrojtur kështu të drejtën për ekzistencë të gjuhëve pakicë dhe vendore, duke i trajtuar ato mbi një bazë të barabartë dhe duke respektuar ndryshimësinë kulturore dhe gjuhësore të folësve të tyre.

SHËNJTËRIMI I NJË PAPE TË MADH

July 7, 2013 by dgreca

MIK I GJITHË NJERËZIMIT – E VEÇANËRISHT I SHQIPTARËVE/

Nga Frank Shkreli/

Vatikani njoftoi të Premtën që kaloi se Papa Françesku ka nënshkruar dokumentacionin për shpalljen e Papa Gjon Palit II — i cili ndërroi jetë 8 vjetë më parë — shenjtor i Kishës Katolike. Këjo ndodhi pasi Papa Françesku aprovoi mrekullinë e dytë që i atribohet Papa Gjon Palit të II. Vatikani gjithashtu njoftoi njëkohsisht edhe kanonizimin e Papës Gjonit 23-ët, i cili për 5 vjetë udhëhoqi riorganizimin dhe modernizimin e Kishës Katolile deri në vitin 1963, kurë ndërroi jetë.Mirëpo, Papa Gjon Pali II është konsideruar si kandidat për shënjtor,pothuaj menjeherë pas vdekjes. Në prill të vitit 2005, turmat e mëdha në Sheshin e Shën Pjetrit, bërtisnin, “Santo Subito” të Shënjtërohet Menjëherë.

Papa Gjon Pali II kujtohet si njëri prej udhëheqësve më me influencë i shekullit të kaluar. Është i famshëm tanimë roli i tij në rrëzimin e komunizmit. Ai, së bashku me Presidentin amerikan Ronald Reagan — dy udhëheqës gjigantë të gjysmës së dytë të shekullit të kaluar — konsiderohet si personi i cili ndihmoi në rrëximin e komunizimit në vendlindjen e tij në Poloni dhe eventualisht në mbarë Evropën. Ai shërbeu si frymëzim shpirtëror për bashkatdhetarët e tij polakë, gjatë një periudhe shumë të vështirë për ‘ta, nga mbarimi i 70-ave dhe fillimi i 80-ave të shekullit të kaluar. Ish-udhëheqsi i sindikatave polake, Lek Walesa ka thënë se Papa Gjon Pali II u dha polakëve kurajo dhe shpresë për të bërë ndryshime. Sipas Walesës, askush deri atëherë nuk kishte ide se si të rrëzohej komunizmi. Gjatë vizitës së tij në Poloni në vitin 1979, Gjon Pali II u tha bashk-kombasve të tij: “Mos kini frikë”, ndërkohë që iu lutë Perëndisë që të ”sillte Shpirtin e Shënjtë mbi këtë tokë dhe të ndryshonte imazhin e vendit.” Gjatë vizitës së dytë në Poloni më 1983, Gjon Pali sfidoi strukturat shtypëse të shtetit komunist duke u bërë thirrje bashkatdhetarëve të tij, që të keqen ta quajnë të keqe dhe të mirën të mirë duke mos pushuar së kërkuari të vërtetën absolute. Gjon Pali II besonte në paqë dhe e konsideronte luftën si një humbje për të gjithë njërzimin. Ai ka shkruar se, “Shëmbja e bllokut sovjetik nuk u realizua me luftë, por nepërmjet “angazhimit të pa dhunë të njerzëve, në përpjekjet e tyre të vazhdueshme për të zbuluar të vërtetën”.

Gjatë mandatit të tij, presidenti amerikan Ronald Reagan ishte në kontakt të vazhdueshëm dhe shkëmbente rregullisht korrespondencë me Papën Gjon Palin II, gjatë kësaj periudhe shumë kritike për Evropën dhe botën, në atë që revista e njohur amerikane Tajms e pat cilësuar, si një “aleancë e shënjtë për të shembur sistemin komunist” në Poloni dhe në botë. Njihet mirë admirimi që Presidenti Reagan kishte për Gjon Palin II dhe për rolin që ai ka luajtur në shembjen e Murit të Berlinit. Madje edhe bashkohasi i tij, ish-udhëheqsi komunist sovjetik Mikail Gorbaçov, duke folur për admirimin dhe respektin që ai kishte për Gjon Palin e II, ka thënë se “Shëmbja e Perdesë së Hekurt do të ishte e pamundur pa Papa Gjon Palin II.”

Ish-presdienti amerikan Xhorxh Bush në vitin 2004 i akordoi Medaljen e Lirisë Gjon Palit II, me motivacionin: ”Këtij biri të Polonisë…parimet e të cilit në mbështetje të paqës dhe lirisë kanë frymëzuar miliona njerëz për të shembur komunizmin dhe tiraninë.”

Historianët thonë se Papa Gjon Pali i II, nga pozita e tij si udhëheqës i Kishës Katolike, bëri shumë edhe për përmirësimin e marrëdhënjeve të Kishës me fetë e tjera, përfshirë judeizmin, islamizmin dhe ortodoksizmin. Thuhet se një prej objektivave kryesore si Papë ishte që të vendoste Kishën në qëndër të një aleance të re fetare duke bashkuar tri fetë e mëdha botërore, judeizmin, islamizmin dhe kristjanizmin, në një aleancë të madhe fetare.

Si promovues i të drejtave të njeriut, dindjitetit njerëzor dhe solidaritetit ndërkombëtar,Papa Gjon Pali II udhëtoi anë e mbanë botës, duke vizituar gjithsejt 130 vende, gjatë periudhës që ai ka shërbyer si udhëheqsi shpirtëror i Kishës Katolike.

Një nga këto vende që vizitoi Gjon Pali ishte dhe Shqipëria, kur me 25 prill, 1993, ai puthi tokën arëbërore, “tokën e harmonisë të tre besimeve”, sipas Ismail Kadaresë. Ismail Kadare ka shkruar për këtë vizitë se, “Papa Gjon Pali i Dytë u prit në Shqipëri me të njëjtin ngazëllim nga gjithë populli shqiptar, katolikë, ortodoksë e myslimanë, bashkë. Dhimbja njerëzore, ëndrra për lirinë i kishte afruar më shumë se çdo gjë tjetër, të tre besimet. Me udhëtimin e tij në Shqipëri, Papa Gjon Pali II, kreu udhëtimin e ndërprerë të një pape tjetër në shekullin e 15-të. Liria e shqiptarëve ishte në kërcënim përballë ushtrisë otomane, dhe Papa Kaliksi do të vinte për t’u dhënë zemër shqiptarëve, në aktin e fundit të qëndresës së tyre. Papa Gjon Pali II erdhi bashkë me fillimet e lirisë”, ka shkruar Kadare, për vizitën e historike të Papës në Shqipëri.

Në sheshin Skenderbe në Tiranë, para mijëra qytetarve që kishin dalur për ta pritur, Gjon Pali II me fjalët baritore, inkurajuese dhe shpresësdhënse — drejtuar një populli të vuajtur por bujar — për një të ardhme më të mirë për kombin shqiptar, iu drejtua me këto fjalë: “Popull shqiptar, ec përpara me guxim drejt shtigjeve të solidaritetit. Është një rrugë e vështirë kjo, por në ‘të janë mbjellë farat e shpresës. Të shoqëroftë forca e martirëve të tu, dëshmitarë gjithmonë në roje të lirisë në vitet e pafund të shtypjes së regjimit totalitar. T’i ndriçoftë hapat e tu dashuria për familjen, shpirti i vëllazërimit, mikpritja ndaj të huajit dhe vetitë që e dallojnë popullin tuaj, veti këto që përbëjnë pasurinë më të çmuar shekullore shqiptare.”

Presidenti i atëhershëm i Shqipërisë, Dr. Sali Berisha përshëndeti me atë rast Gjon Palin në emër të të gjithë shqiptarëve, duke theksuar lidhjet historike midis Vatikanit dhe të kombi shqiptar. “Lidhjet e Shqipërisë me Selinë e Shënjtë janë lidhje shpirti dhe lirie”, tha udhëheqësi shqiptar. “Në historinë e tyre, shqiptarët kanë patur në Selinë e Shënjtë mikun dhe aleatin e tyre, kanë gjetur mbështetjen e fuqishme në luftën dhe përpjekjet e tyre për të ruajtur lirinë, ndërsa tek Ju, mikun e shquar që lutej gjithnjë për Shqipërinë. Zoti e ka dëgjuar lutjen Tuaj dhe sot Ju vini në një Shqipëri të lirë. Ne, dhe brezat që do vijnë, do t’ju jemi gjithmonë mirënjohës”, tha ndër të tjera ish-presdienti i Shqipërisë Sali Berisha

Lidhjet e Papës Gjon Palit me Shqipërinë dhe me kombin shqiptar kalonin nepërmjet Nënë Terezës, me të cilën ai kishte jo vetëm njohuri, por edhe bashkpunim të ngushtë, por mbi të gjitha ai shprhte gjithmonë respekt për të dhe për kombin që lindi këtë bijë të madhe. Nënë Tereza, e shoqëronte Papën në këtë vizitë historike në Shqipëri dhe Papa Gjon Pali falënderoi kombin shqiptar dhe iu drejtua Nënë Terezes duke thënë se, “Nuk mund të mos përshëndes sot një njeri që ndodhet sot midis nesh, Nënë Terezen e Kalkutës. Të gjithë e dimë se cili ështe atdheu i saj. Atdheu i saj është këtu! Edhe në kohët e izolimit të plotë të Shqipërisë, ishte kjo rregulltare e përvuajtur, kjo shërbyese e përvuajtur e më të varfërëve që përfaqësonte në të gjithë botën emërin e Atdheut të saj. Me personin e Nënë Terezës, Shqipëria është nderuar gjithmonë”, ka thënë Papa.

Papa Gjon Pali II ishte gjithashtu edhe shumë afër Kosovës gjatë kalvarit të saj, dhe jo vetëm shpirtërisht. Nga pozita e tij si një udhëheqës botëror dhe fetar, ai përpiqej që të zgjonte ndërgjegjen e botës mbi krimet që po ndodhnin në Kosovë. Në një deklaratë “Urbi at Orbi”, dmth. drejtuar Romës dhe botës, udhëheqsi i Kishës Katolike, prononcoi uratën e tij para botës, “Për tokën e martirizur të Kosovës, ku lotë e gjak vazhdojnë të përzihen në një skenar dramatik urrejtjeje dhe dhune. Mendoj për ata që janë vrarë, për ata që kanë mbetur pa shtëpi, për ata që janë larguar me forcë nga familjet e tyre, për ata që janë detyrua të ikin larg…Të mobilozohet solidariteti i të gjithëve anë e mbanë botës,” vazhdoi Gjon Pali i II, “që më në fund të flitet serish për vëllazërim e paqë. Si mund të qëndrojmë pasiv para lumit të dhimbshëm të burrave e grave të Kosovës që trokasin në derën tonë duke kërkuar ndihmë”?, sfidoi botën Papa Gjon Pali, për të bërë diçka për Kosovën martire. Si një shëmbëll i seriozitetit të Papës për të sensibilizuar botën mbi gjëndjen tragjike në Kosovë, dhe për thirrjet e tija për aktivizim ndërkombëtar në mbështetje të Kosovës, ish-presdienti amerikan Bill Klinton shënon në biografinë e tij, telefonatën që ai shkruan se mori nga Papa Gjon Pali II, me të cilën, Papa i drejtohet atij me kërkesën: “Zotëri President. Duhet të bëni diçka për Kosovën. Këjo gjëndje nuk mund të tolerohet më.”

Njëri ndër këta burra të Kosovës që trokiti në derë të Papës Gjon Palit II për t’i kërkuar ndihmë për Dradaninë e tij të vuajtur, ishte Presidenti Ibrahim Rugova, i cili ka patur disa takime me Gjon Palin II. Pas vdekjes së Papës, Presidenti Rugova ka thënë se, “Papa Gjon Pali ishte një mik dhe At për Kosovën. Ai ka merita të mëdha për lirinë, pavarësinë dhe demokracinë e vendit tonë, Kosovës. Mund të them se isha mik i një Pape dhe njeriu të Madh. Kosova dhe shqiptarët në përgjithësi, do ta kujtojnë si At të shënjtë të Madh, i cili ka bërë shumë për kombin tonë”, ka thënë Ibrahim Rugova.

Edhe ish-presdienti i ShqipërisëAlfred Moisiu e ka vlerësuar Gjon Palin II si, “një figure të madhe, pasi ai është jo vetëm baritori i katolikëve në mbarë botën, por edhe i mbarë njerëzimit, sepse kontributi i tij ka përmasa të tilla…ai i ka dhënë njerëzimit atë që i ka munguar, dashurinë e njeriut për njeriun”, ka thënë ish-udhëheqsi shqiptar.

Ndërsa, Dom Lush Gjergji, që ka takuar shpesh Gjon Palin II, në një intervistë për Radion Evropa e Lirë, pas vdekjes së Gjon Palit, ka venë në dukje mbështetjen e palëkundshme të Papës për Kosovën, gjatë takimeve private në Vatikan me të dhe me Ipeshkvin e atëhershëm të Kosovës, Imzot Nikë Prela. Sipas Dom Lush Gjergjit, “Do të mbetet një kujtim i paharrueshëm fjala e madhe e Papës Gjon Palit, thënë më 1981 pak para shpërthimit të ngjarjeve të Kosovës se “pas popullit tim polak”, i tha ai Imzot Nikë Prelës dhe mua, “po ua shploj zemrën dhe po u them se më së tepërmi e dua popullin shqiptar, sepse keni vuajtur shumë dhe padrejtësisht dhe na e keni dhuruar Nënë Terezën”. “Kur e përqafoi Nikë Prelën në karrocë, Papa i tha dhe këtë fjalë që më ka mbetur gjithnjë në zemër dhe në veshë. “Kosova – shpresa jonë, Kosova-plaga jonë”, kujton Dom Lush Gjergji.

Gjatë gjithë kohës që jetoi, në personin e Gjon Palit II — sidomos në kohë të vështira — kombi shqiptar kishte një përkrahës aktual dhe të fortë në këtë botë. Tani, shqiptarët kudo, kanë një Shënjt mbrojtës që së bashku me Nënë Terezën do të luten, sipas vet uratës së Gjon Palit kushtuar kombit shqiptar, “Për një ditë në të cilën ky popull fisnik të shohë edhe njëherë të realizuara dëshirat më të thella të shpirtit të tij, atëbotë kur të gjithë — bijë e bija të tij — do të kenë mundësi të bashkohen në harmoni të plotë për të rindërtuar një të ardhme në drejtësi e paqë.”

Këjo ishte lutja e Papës Gjon Palit II, mikut të madh të shqiptarëve për fatet e kombit shqiptar. Këjo është dëshira e madhe e të gjithë shqiptarëve, në këtë vit të shënjtërimit të tij.

Fatbardha Saraçi, mbesa e Qazim Mulletit: Persekutimi i Mulletëve dhe fati i hidhur i Hajries, gruas së prefektit

July 7, 2013 by dgreca

Nga Ani Jaupaj/

Ne Foto: Hajrie Mulleti me të birin, Reshitin/

TIRANE : Ish-prefekti i Tiranës, protagonisti i njërës prej komedive më të famshme shqiptare “Prefekti”, Qazim Mulleti, la pas arratisjes së tij, përveç gruas e djalit, edhe vëllezërit bashkë me familjarët e tyre. Të gjithë, aktivë politikisht ose jo, u internuan. Kjo është historia e njërës prej mbesave të tij, Fatbardhës, e cila, e frymëzuar prej vuajtjeve që ka parë, është duke shkruar vëllimin e tretë të librit “Dhimbje”. Përveç intervistës e njohjes me të, prej vëllimit të dytë të këtij libri, jemi njohur edhe me jetën që iu desh të kalonte Hajrie Mulleti, gruas së ish-prefektit, bashkë me të birin, Rreshitin. I gjithë ilariteti i shkaktuar prej komedisë “Prefekti”, ironizues dhe tallës me prefektin e Tiranës në kohën e pushtimit fashist, Qazim Mulletin, ka rënduar mbi supet e gjithë pjesës tjetër të familjes së tij. Edhe të atyre fëmijëve të sapolindur, që as e kishin idenë se ç’do të thoshte të ishe në krye të drejtimit të qytetit, të udhëtoje me makinat e shtetit, apo gjithfarë privilegjesh, që për një kohë të shkurtër familja mund të kishte. E më shumë akoma, nuk mund të kuptonin se nga buronte gjithë ajo urrejtje e përbuzje, që kohë më vonë e një pjesë të madhe të jetës, njerëzit do tregonin ndaj tyre. Qazim Mulleti në prag të rrezikut u largua nga Shqipëria, për t’ia lënë “të keqen” jo vetëm së shoqes dhe djalit të tij të vetëm, por edhe gjithë familjarëve të tjerë, vëllezërve me gjithë kishin e ç’kishin në shtëpi. Një prej tyre është Fatbardha Saraçi Mulleti. Mbesa nga vëllai e ish-prefektit, që i pa dyert e internimit që 5 vjeç, pas daljes prej tij, për shkak të një marrëdhënieje të vjetër shpirtërore me letërsinë, mblodhi e shkroi gjithë ç’kish parë me sy e dëgjuar me vesh nëpër shëtitjet nga njëri fshat në tjetrin e nga kasollet në baraka. Ashtu si ajo, të pangrëna, të paveshura, ishin edhe sa e sa femra të tjera, që të bëra tok, kanë bërë të mundur botimin e vëllimit të dytë të librit “Dhimbje” me autore një nga vetë bashkëvuajtëset. Sot, Fatbardha është duke punuar

Fatbardha Saraçi Mulleti në kohë të ndryshme, gjatë viteve të internimit, si dhe kohët kur ishte mësuese

me vëllimin e tretë, por deri atëherë, të njihemi me jetën e saj dhe të atyre që u bënë pjesë e këtij libri. E meqë shkaku i gjithë rrjedhës së jetës së tyre erdhi i tillë për shkak të xhaxhait, Qazimit, do të flasim pikërisht për ato çka ai la pas, në kampin e tmerrshëm të Tepelenës, gruan, Hajrien dhe të birin. Si dhe gjithë fisin që rropatej fushave e të korrave në Savër të Lushnjës apo ngado t’i degdiste partia. Gjithë historitë e emrat që shohim në librin “Dhimbje” ju i keni prekur vetë? Të gjitha historitë janë të vërteta, ato jetuan bashkë me mua që kur isha 5 vjeç e vazhdojnë të jetojnë deri tani, që kam prekur të 70-at. I kam njohur këto nëna e bija ndër vite në qytetet e Tiranës, Kavajës, Lezhës, në fshatrat ku kam punuar, Zadrimë, Kallmet, Dajç etj. Në ato vite bashkëjetese me të keqen, të gjitha ngjarjet e librit ishin pjesë e së përditshmes dhe liria ishte vetëm një iluzion. Duhet të ketë qenë vetëm dëshira për t’i ndarë këto dhimbje me të tjerët, sepse me letërsinë jo nuk ju lidh gjë… Në fakt, letërsia ka qenë brenda meje gjithnjë. Pasioni për të lexuar libra artistikë e shkruar kujtimet e mia, më ka shoqëruar përherë. Por po, ka qenë më së shumti dëshira për t’i njohur njerëzit me ato realitete të hidhura, me ato vrasje për së gjalli e pushkatime, që sot as mund ta imagjinojnë se ç’janë. Prekeshin e vuanin njerëz që as kishin të bënin me ngjarjen e parë. Vuanin dënimet e të tjerëve. Një nga këta ishit edhe ju vetë, apo jo? Babai apo ju vetë keni bërë diçka që i ka shkelur në kallo..? Im atë, Haki Mulleti, pati studiuar në Austri e pas kthimit punoi në administratë. Asnjë lidhje nuk kishte me politikën, por meqenëse vëllai i tij, Qazim Mulleti u largua nga Shqipëria, e kapën këta që mbetën këtu. Së pari e burgosën e mandej e internuan bashkë me ne. Kjo ishte arsyeja pse prej vitit ’44 nuk e kujtoi më babanë në shtëpi, edhe pse gjithë ne të tjerët u nxorëm nga shtëpitë në rrugë për të lëvizur kasolle më kasolle të Kavajës e Lushnjës. Ju keni qenë fare e vogël, ç’kujtoni nga ajo kohë? Sado e vogël të ishe, nuk mund të mos përjetoje pushkatimet që të detyronin të shihje në oborret e shkollës në Kavajë. Na nxirrnin jashtë për t’i parë, sado që përpiqeshim të mbyllnim sytë. Ndoshta shërbenin si shembuj, se një ditë të gjithë mund të kishim të njëjtin fat. Megjithatë, ju arritët t’i tejkaloni të gjitha sepse mundët të ndiqnit ëndrrën tuaj, të shkolloheni… Përveç se dëshirë e imja, kjo ishte një edukatë me të cilën na kishte ushqyer babai. Ishte brenda meje dhe do bëja gjithçka për ta arritur. Megjithatë, po të vijoja të jetoja në Lushnjë, nuk do arrija të shkoja përtej shkollës 8-vjeçare. Njerëzit e mamasë më morën në shtëpinë e tyre në Shkodër, kështu që munda të vazhdoj edhe gjimnazin. Por edhe pas kësaj kohe u ktheva në Kavajë, ku më duhej të flija sërish në një shtrat me disa njerëz. Punova në bujqësi, u përpoqa duke takuar Ramiz Alinë për t’i kërkuar shkollë, por pa i thënë se kush jam, sado që babai më tha se disa ndere ia kemi bërë, duhet t’i kishe thënë kush ishe. Pas vdekjes së tim ati shkova në Lezhë, ku për fat kishin nevojë për arsimtare. Në këtë kohë nisi një dashuri e re për nxënësit, dashuri e cila më shoqëroi gjithnjë. Bashkë me mësimdhënien nisa edhe plotësimin e dokumenteve për të ndjekur Fakultetin e Shkencave Natyrore për Biologji-Kimi, meqenëse në këtë degë kishte nevoja rrethi. U përqendrova vetëm në këto dy gjëra të reja të jetës sime dhe arrita t’ia dal më së miri. Studioja deri në agim, flija pak orë, e në mëngjes merresha me nxënësit, me ngritjen e laboratorëve, me edukimin e tyre dhe të vetes, derisa arrita të përfundoj studimet. Nuk është pak për “njollën” që kishit… Nuk është pak vërtet, por nuk ishte as e lehtë për ta arritur. I gjithë përkushtimi në studime më mori edhe kënaqësinë e krijimit të një familjeje, të cilën e realizova në moshë të vonë, kështu që pati gjithsesi kosto. Megjithatë, edhe me arritjet që pata, nuk munda të vazhdoj punën time pa u prekur. Në kohë të ndryshme mund të prekeshe nga lufta e klasave dhe në fakt më ndodhi një herë në ’67-n e mandej në ’75-n. Në këtë rast të dytë isha e para që u hoqa nga puna për të mos u rikthyer më deri në vitet e demokracisë. Për mua aty mbaroi gjithçka deri në rifillimin e jetës së lirë.

Hajrie Mulleti: Nga komedia te skleroza e vdekja në kampet e Tepelenës

Krahas Qazim Mulletit, një emër tjetër real që prekej në komedinë “Prefekti”, ishte edhe ai i së shoqes, Hajries, e cila në gjithë vitet që njerëzit gajaseshin me dialektin a veprimtaritë e të shoqit, hante groshë me krimba në kampin e Tepelenës. Por cila ishte në të vërtetë kjo grua, përtej stereotipave të krijuar të komedisë?

Martesa dhe lumturia e shkurtër

Hajrie Mulleti ishte e lindur në Tiranë në një nga ato familjet po aq të vjetra e po me aq tradita sa të të shoqit. Pas fejesës me Qazim Mulletin, u martua me të në Vjenë më 1929. Meqenëse i shoqi ishte emigrant politik, Hajries iu desh ta rriste të birin e vetme në Shqipëri, duke shpresuar gjithnjë në mundësinë e një ribashkimi me të shoqin. Dhe në fakt ajo ditë erdhi pas nëntë vitesh, edhe pse zgjati fare pak. Ju duk gati si një rilindje, por gëzimi u pre shpejt në mes. Diktatura ishte pas dere, i shoqi, pas drejtimit të Bashkisë së Tiranës, për të shpëtuar veten, duhet të kthehej sërish nga kishte ardhur.

Grabitja e pronave dhe internimi

E nxorën me forcë nga shtëpia dhe iu grabit çdo gjë, përfshi dhe dhuratat që kishte marrë nga prindërit e saj. E internojnë bashkë me të birin, Reshitin 15-vjeçar, në kampin e Tepelenës më shumë bashkëvuajtës të tjerë. Flinin në kazermë bashkë me 200 veta të tjerë pa dallim moshe a seksi. S’kishin dritë, as ngrohje. Ushqimi ishte vetëm një copë bukë e zezë. Por për shkak të të birit duhej përballuar gjithçka. Duhet të duronte edhe dhimbjet e shpinës prej ngarkesës së druve që i vinin të transportonte, në vend të karrocës, për familjet e oficerëve. Por kjo ishte vetëm njëra anë e medaljes. Bashkë me të, ishin edhe motrat e vëllezërit e saj. Njëri u pushkatua i pari për shkak të bindjeve antikomuniste. Të tjerët ndoqën fatin e tij, u larguan nga jeta njëri pas tjetrit në internim, pa u parë a folur me të motrën. Natyrisht që nëse do të pranonte të bënte ndarjen nga i shoqi, fati do ishte më pak mizor, por këtë nuk e bëri kurrë. Sëmundja dhe vdekja

Hajrie Mulleti, gruaja e Qazim Mulletit, në internim në Tepelenë

Punoi në bujqësi, me hipertension, për të rritur të birin, në ato kushte që jeta e kishte hedhur. Kjo ishte gruaja që komedia e bënte të çalë, injorante, qesharake, tek ajo numëronte kafshatat e munguara të bukës së të birit. Por duhet të kalonin shumë vite përpara se e gjithë kjo të dilte në dritë. Aq vite sa Hajria ishte plakur, bërë me sklerozë, në internim. Fjalët e vetme që mund të shqiptonte pas sëmundjes, kur e pyesnin, ishin: “Jam te shtëpia e babait tim, në oborrin me diell e plot lule, në dhomat e mëdha me jorganët e bardhë”. Imazhe këto që i kishin mbetur nga vajzëria e që shtynte netët e errëta të pagjumësisë. Vdiq në një barakë prej llamarine e dërrase, mes baltës së Myzeqesë, në vitin 1980 larg Tiranës së saj, së cilës iu largua 35 vite më parë, për të mos iu rikthyer kurrë. Pas largimit të së ëmës, i biri, Reshiti, vetëm qante, i mbetur tashmë i vetëm, pa të ardhme e me zemrën mbushur me plagë.

Traumat e të birit

Reshiti jetoi me të atin për fare pak vite. Edhe në kohën që ishin bashkë, për shkak të luftës e angazhimeve të të atit, momentet e tyre së bashku ishin të numëruara, kështu që kujtimet e tij ishin të lidhura vetëm me nënën. Kur një i ftuar, mik i familjes, e pyeti Qazimin se pse nuk e merr dhe djalin me vete, përgjigjja e tij ish se politikanët nuk merren me gra e fëmijë. Mbas vitit 1944 nënë dhe djalë i kishin arrestuar disa herë, duke i mbajtur në biruca të veçanta. Hajria pati presione të ndryshme në vitet pas largimit të të shoqit, për t’i grabitur pronat, ndërsa Reshiti akuzohej se shkruante parulla kundër komunizmit. Nuk mungonin as keqtrajtimet fizike nga shokët e shkollës, as herët kur kthehej i gjakosur në shtëpi. Kjo mënyrë jetese e përndoqi Reshitin në vitet më të mira të jetës, për t’i lënë kështu gjurmë të përhershme edhe kur koha do sillte të jetonte i lirë.

Qazim Mulleti në krye të Tiranës

Thuajse të gjithë qytetarët e kryeqytetit e pranuan me dëshirë zgjedhjen e një tiranasi në postin e kryetarit të bashkisë. Sekretar personal i tij ishte Mehmet Rushiti, ndërsa nënkryetar Halil Mëniku, që drejtoi më pas kryeqytetin përkatësisht në vitet 1943-1944. Shumë plane të nisura në kohën e Zogut, si godina e korpusit universitar, kolonadat apo sot Muzeu i Arkeologjisë, Akademia e Arteve, ku në atë kohë u vendos edhe opera, Kryeministria dhe hotel “Dajti” morën drejtim në kohën e kryebashkiakut Mulleti. Por reliktet e punës së tij, të cilat ekzistojnë edhe sot, janë banjat publike nën tokë. Sipas nipit të Qazim Mulletit, Tanush Mulleti, me të marrë postin e drejtuesit të Tiranës, nisi vendosjen e çezmave publike në rrugica, si dhe ndërtimin e banjave publike në disa pika të rëndësishme të qytetit, duke zgjidhur njëkohësisht problemin e kanalizimeve nëntokësore. Një tjetër sipërmarrje e vështirë e kryebashkiakut ka qenë heqja e varrezave brenda qytetit. Për të zgjidhur këtë situatë të vështirë, ai e nisi nga vetja. “Ne kena pas afër xhamisë te Pazari i Ri varrezat e shtëpisë. Por duke dashur me bo i reformë e me i çu varrezat mo larg qendrës, Qazimi e nisi nga vorrezat tona e në ven të tyne ma pas u ndërtu markata e Pazarit të Ri”, rrëfen Tanush Mulleti. Karrocat me kuaj që në atë kohë mbizotëronin, nuk u lejuan të shkelnin në qendër të Tiranës, duke i dhënë kështu qytetit të viteve ’40 një pamje më të pranueshme. Në kohën kur Bashkia drejtohej nga Qazim Mulleti, u ndërtuan dhe furrat e para elektrike të bukës në kryeqytet.(Kortezi: Panorama)

Qeverisja në koma

July 7, 2013 by dgreca

Nga Bekim REXHEPI

E kemi përsëritur me sa e sa herë se zgjedhjet e përgjithshme në Kosovë, kanë pasur parregullsi alarmante, deri në kriminalizim e tyre. Madje, gati të gjithë komisionarët kishin njoftuar e saktësuar se në kohë dite, përdiell ishin mbushur kutitë e votimit me fletëvotime të paligjshme, me çfarë u privua vullneti i qytetarëve dhe thellësisht ai u kriminalizuar. Fakti që në shumë raste ishte rikthyer votimi, në disa komuna, tregoj se faktorët kriminalizuesë i zgjedhjeve e kishte parapërgatitur që më parë terrenin e manipulimit të madh të votës së lirë të qytetarëve. Natyrisht, edhe nga kjo nuk kishte si të ndodhte ndryshe, veçse me tendencën e vetme të kriminalizohej një shoqëri e tërë, me kriminel ordinar. Kosova nga ato zgjedhje ka dalë me një qeveri të kriminalizuar, me një qeveri qe vjedhë ashiqare, pa turp ku dominoj edhe mentaliteti egalitarist.

Pra, një zyrtar partie e shteti, deputet a ministri, me një rrogë minimale, që aktualisht do sillej në Evropë, ata ashtu siç kishin vjedhur votat, ata ashtu edhe po bëheshin milioner të ri, në shtetin e ri!. Madje më milioner se ata zyrtaret e partive, të shtetit, deputet a ministrat në Evropë. Ky fakt është ogurzi për një Kosovë qe s’kishin ëndërruar shqiptaret. Ajo Kosovë e ëndrrave shqiptare nuk është as ne fije të realizohet, sepse derisa të ketë qeveritar hajna, e kriminel, duket se shteti e ka të vështirë të bëhet, ndonjëherë edhe të mëkëmbet.

Këta qeveritar, madje shumë zyrtar e deputet që ta thonë hapur, troç madje se; më mirë, e më rëndësi është interesi i tyre për ta, se sa i shtetit, fundi fundit me ndonjë batutë, “shteti në bisht të sorrës”, sepse sipas tyre shtetin se kanë bërë të tjerët (prijës shqiptar) dhe s’është çudi se pse ata s’mund ta bëjmë ata?!.

Stafi i qeverisë më shumë janë në procese e procedura gjyqësore se sa janë në vende pune, e ne shërbime të qytetarit. Këta (qeveritarët) më shumë janë në vend pune për vete dhe përfundimisht në shërbim të vetvetes, se sa ne shërbim të shtetit dhe qytetarëve.

Asociacioni i komunave serbe dhe ndalesa në kompetenca

Në këtë stad ku ndodhemi me dialogun politik me Serbin për veriun e Kosovës, zgjidhja përmes marrëveshjeve, aktualizon problemin e asociacionit të komunave serbe dhe ndalesa në kompetenca të tyre dhe konkrete, qe duhet të japi qeveria e Kosovës minoritetit serb qe nuk përfillë fare shtetësin e Kosovës dhe asgjë qe ka të bëjë me të.

Nuk mund të diskutohet se problemi i veriut nuk ka përplasur opinione të shumta, por të gjitha përplasjet dukshëm kanë rënduar në një zgjidhje subtiliteti dhe mashtrimesh, por këto gjithsesi i rëndojnë të papërgatiturit në politikë.

Kosova nuk ka kërkuar asnjë pëllëmbë të tokës serbe dhe as nuk përzihet në rregullimin e brendshëm të Republikës së Serbisë. Është një argument në vetvete se Kosova ka bërë koncesione pa iu kërkuar fare, dihet qe në Serbi ka tri komuna autoktone me shqiptar dhe Kosova nuk ka kërkuar fare, ashtu siç po kërkon Serbia të ketë autonominë me kompetenca ekzekutive të asociacionit të komunave serbe. Një sërë vizitash në Prishtinë të diplomacisë ndërkombëtare, e veçmas ajo e baroneshës Eshton, duket se të vetmin qëllim ka pasur ta zbuesi edhe më fortë Hashim Thaçi, i cili viteve të fundit është shndërruar në një lider nescimus, madje duke u fshehur pas një “realpolitike”, ai po synon tu japi dhe tu lejoj edhe një autonomi të zgjeruar me kompetenca ekzekutive për asociacionin e komunave serbe.

Qe nga marrëveshja e parë e deri të ratifikimi i saj në Kuvendin e Kosovës, qe u përcoll me tensione të brendshme politike, kemi fare pak lëvizje konkrete të marrëveshjes në teren, thuhet se janë hequr disa barrikada në thellësi të veriut, por ajo që është më e betonizura është akoma ne lumin Iber, nuk ka pësuar ndryshim! A po ecën me kujdes qeveria Serbe drejtë synimit të saj, këtë nuk duhet mohuar sepse paraprakisht duket kështu.

Propozimi i kryeministrit serb Daçiç, që komanda në veri të Kosovës të jetë serb dhe të jetë kush tjetër pos i suspenduari, dy herë radhazi Nenad Djuriç. Dhe më pas po ashtu propozimi tjetër, po nga ky kryeministr i Serbisë Ivica Daçiç, qe data e mbajtjes së zgjedhjeve lokale në Kosovë, duhet të jetë 3 nëntori i këti viti, ai tha shprehimisht se: “Jemi pajtuar rreth disa çështjeve që grupet punuese nuk kanë mundur t’i dakordojnë në lidhje me mbajtjen e zgjedhjeve lokale, kemi biseduar edhe për datën orientimisht kjo do të duhej të ishte më 3 nëntor. Në anën tjetër për ne është e rëndësishme që serbët në Kosovë e Metohi të mund të votojnë dhe të marrin pjesë në zgjedhje me dokumente të Serbisë”.

Ministria e Punëve të Brendshme e Kosovës jo larg ditësh nga propozimi serb, njoftoi me vendimin e vet se i emëruari do të jetë vet Nenad Djuriç, në pozitën e ushtruesit të detyrës së drejtorit rajonal të policisë Mitrovicë-Veri. Gjithashtu edhe Qeveria e Kosovës, më pas është pajtuar ( madje edhe disa zhurmues të opozitës në Kosovë e pranuan atë), qe propozimi i Daçiçit të jetë edhe data e mbajtjes së zgjedhjeve në Kosovë.

E gjitha kjo, tregon se politika serbe ka zënë vend krucial në zhvillimet politike në Kosovë, ajo më nuk ka fuqi ti shmanget ndërhyrjes serbe, së paku gjerat kështu duken në realitet.

E sidoqoftë, këtu duhet shtuar se ka një mendim se koha e politikës në Kosovë po kotet në parmakun e mashtrimit! Në të kundërtën e sotmja, do të duhej të jetë kohë e të menduarit konkret të zgjidhjes se problemeve dhe jo të sajimeve të tjera, për kohë të tjera kërkimesh dhe krizash më të thella. Vërtetë kemi një qeveri në koma, se cilës pak fare, pak i kanë mbetur gjasa dhe shpresa të zgjohet, zgjimi i saj mbase do të jetë i rënd dhe ndofta i vonë për rikonpenzime politike, ekonomike dhe shoqërore për Kosovën në të ardhmen.

Liqeni i Ujimanit (Gazivodës)

Pse Serbia synon qe ky liqe të futet nën juridiksionin apo nën kontrollin e asosacionit serb të komunave serbe në Kosovë, sepse përpos shkritores se xehes dhe metalit në Zveçan, dhe gjysmë kontrollit të minierës së Trepçës në Stan Terg, ajo qeveria Serbe përpiqet qe për serbet e Kosovës, qe akoma si percepton si të tillë, të krijoj një sistem të pavarur funksional jashtë varësisë nga qeveria e Kosovës dhe shteti i Kosovës. Më këtë duket se synohet qe definitivisht kjo pjesë e veriut të Kosovës të mund të shkëputur nga administrimi qendror, me qëllim që më pastaj, dhe ndofta të mund të krijoj parakushte të një secesioni.

Sa për kujtesë në vitin 1981, një terrorist serb ishte nisur me një destinacioni, liqeni i Ujimanit. Mbushur një arkivol me përplot eksplozivi, për ta shpërthyer paranojën e liqenit, më qëllim që të shkarkonte sasinë e pakontrolluar të ujit dhe të shkaktonte dëme të mëdha, të paparashikueshme për qytetin e Mitrovicës me rrethinë. Por, ky qëllimi i kriminelit serb, ishte përmbysur pasi një shofer taksie, shqiptar qe po e voziste automjetin me arkivol, pas dyshimeve, kishte arritur që para aktit të krimit, të paralajmëroj policin, dhe ishte kapur befas ky terrorist. Në memoria kjo ngjarje, ç’mund të bëhet nëse qeveria e papërgjegjshme do tregohet ne bisedime me Serbin, e cila po planifikon një kontroll serb, lokal për Liqenin, akoma pa u bërë marrëveshja për kërkesën e qeverisë serbe, qeveria e Kosovës e njohur për lëshime marramendëse mund të tregohet edhe më shumë e papërgjegjshme, edhe më këtë rast.

Serbet qe mund ta kenë nën kontroll liqenin një ditë, mbase do të mund të luajnë me pjesën jugore të Mitrovicës me rrethinë, pasi që dihet se sasia e ujit qe lëshohet nga liqeni i Ujmanit është jetike edhe për pjesën jugore.

E nëse ky aset ekonomik i Kosovës, shpërdorohet, apo u epet në duart atyre që janë, akoma me ato ngarkesa, elemente paranojë dhe raciste se nuk duan dhe nuk munden të jetojnë në një shtet ku shumica janë shqiptar, pra një minoriteti serb prej 4% qe gjithnjë e më shumë synon të pavarësohet nga administrimi juridik i Kosovës përbën një rrezik të paimagjinueshëm për qytetin e Mitrovicës dhe rrethinën e saj.

Serbia në Evropë po Kosova?

Qëllimi i Serbisë ngadalë po realizohet, nuk ka rëndësi se në çfarë fazash do të realizohet ai, por faktikisht gjasat janë të mëdha. Serbia ka shfrytëzuar veriun e Kosovës, për tu futur në BE, dhe njëkohësisht ka frenuar Kosovën qe ajo të inkuadrohet në institucionet ndërkombëtare pa e zgjedhur çështjen serbe në veri të Kosovës. Është e vërtetë qe Serbia po ia del edhe me BE-në, e edhe me Kosovën. Por, çfarë me Kosovën? Ishte kjo një pyetje qe na ngarkon, të kuptojmë se çfarë po arrin Kosova me politikën e saj. Kosova ka akumuluar një problem të madh në veriun e saj, për një kohë të gjatë, heshtja e saj dhe retorika zhurmuese mbase dhe i kanë vënë kushte të tjera një realiteti tashmë atje, dhe zgjidhja me mjete kushtetuese doli të jetë pa efekte. Por, angazhimi i diplomacisë nuk mund të zgjasë kohen e “gjendjes së ngrirë”, në veri të Kosovës qe kishte tensionet e saja. Hapat e ndërmarrë nga BE-ja, quan gjithsesi në ulje bisedimesh sa teknike e, sa politike. Palët do të duhej të kishin përgatitjet e tyre për këto bisedime, ishin të lira të zgjidhnin përfaqësuesit e tyre në to, mbase ne to nuk mund të shkohej pa ndonjë përgatitje, deri me tani shihet qartë se kush ishte më i përgatitur!. Serbia, më afër BE-së, ndërsa Kosova më me pak garanci se do të mund të ofrohet më lartë se çka bërë.

Një Serbi shoviniste, mbi 300 mije njerëz të vdekur, ndërsa vetëm në Kosovë me mbi 20 mije shqiptare, përveç 150 mije objekteve të shkatërruara dhe mbi 1 milionë njerëzve te dëbuar, po bëhet anëtare e Bashkësisë Evropiane, falë zgjuarsisë se saj.

Ndërsa Kosova mbete akoma një vend i brishtë, me një politikë xhuxhe dhe pa identifikuar realisht prioritetet e saj. Duke humbur kohën në përqasje anësore dhe të padobishme për vendin, duke mos luftuar krimin, korrupsionin duke shtrirë autoritarizmin dhe duke lënduar tej mase demokracinë.

SEVDALLINJTË MANJAKË TË PARTIVE – DIVERSION EDHE KUNDËR MEDIAVE ONLINE

July 7, 2013 by dgreca

Nga SKËNDER BUÇPAPAJ/

Njëfarë lexuesi i botimit online të gazetës ‘Dielli’, i cili nënshkruan gjithnjë me ndajshtimin profesional ‘M. A. Economics’, mëtoka tashi t’ia imponojë kësaj gazete politikën botuese. Sipas tij në ‘Dielli’ u dashka të botojnë ekonomistë, mjekë, aparatçikë, por të mos botojnë gazetarë profesionistë të dëshmuar një jetë të tërë. Kjo do të ishte njëlloj sikur ne gazetarët t’i urdhëronim ekonomistët të na e lënë ne profesionin e tyre meqë edhe ne e dimë sa bëjnë 3+5. Me të njëjtën logjikë, t’i urdhëronim mjekët, juristët, inxhinierët, politikanët e të tjerët të na i lënë ne klinikat, studiot, laboratorët, karriket, pushtetet e tyre. Sidomos këtë ta bënin ata që janë më të shquarit në fushat përkatëse.

Unë mendoj se ‘Dielli’ bën mirë që i boton mendimet e ndonjë Çini. Edhe ne ia kemi botuar në gazetën tonë online sa herë që Çini na i ka dërguar. Natyrisht, nuk kemi menduar se ia shtonim kështu vlerat gazetës, por e kemi respektuar dëshirën e tij të padëmshme për të shprehur mendimet e tij publikisht për një çështje të caktuar. Prej kohës kur botues i ‘Diellit’ është kolegu i nderuar Dalip Greca ne kemi një partneritet të frytshëm me këtë gazetë. Kjo periudhë, për më tepër, përkon edhe me një nga kohët më të ndritshme të Federatës Panshqiptare Vatra, të drejtuar nga atdhetari i ndritur Dr. Gjon Buçaj, duke na i kthyer në kujtesë kohët e dritëshme të Vatrës së Konicës, Nolit dhe kolosëve të tjerë vizionarë të shqiptarisë.

Në shkrimin “Votimet më të mira të organizuara ndonjëherë në Shqipëri dhe qejf mbetja gazetareske”, lexuesi Çini, krahas kënaqësisë prej të përvuajturi ndaj kësaj arritjeje të 23 qershorit 2013, shpreh pakënaqësinë prej arroganti ndaj shkrimit të zonjës Buçpapaj për letërkëmbimin publik midis Dr. Berishës dhe Gentjanit 16 vjeçar që i lutet idhullit të tij të mos largohet asnjëherë nga politika. Në shkrimin e saj zonja Buçpapaj, fare thjesht, pa lënduar njeri, vetëm duke ia kujtuar Berishës arsyet për se Gentjani të mos e lexojë përgjigjen e Berishës, shprehet kundër një forme të tillë bajate të propagandës. Shqetësimi i kryesor që ngre zonja Buçpapaj në shkrimin e saj është politizimi i parakohshëm i fëmijëve, moshë lehtësisht e lëndueshme, çka çon edhe në zhgënjime të cilat shndërrohen po aq lehtësisht në trauma për brezin e ri.

Misioni i gazetarit, siç është i ndryshëm ndaj misionit të ekonomistit, mjekut, juristit, inxhinierit e tjerë, është i ndryshëm ndaj misionit të politikanit. Është politikani ai që vendos për mënyrën dhe kohën e largimit nga politika, ashtu siç ka vendosur ai për mënyrën dhe kohën e ardhjes në politikë. Është punë e tij si e percepton ai verdiktin e Sovranit në kohë të caktuara. Ndërsa gazetari e ka për mision të pasqyrojë dhe ta shprehë të vërtetën cilado qoftë ajo. George Orwell, të cilin, për shembull, Berisha e parapëlqen në retorikat e tij, thotë se gazetaria është edhe ajo që iu pëlqen veshëve tanë, edhe ajo që nuk iu pëlqen.

Sikur të ishte duke marrë fjalën në ndonjë mbledhje të organizatës bazë të partisë, ky Çini, stigmatizon shembullin që nuk duhet lejuar dhe që duhet ndaluar, si dhe stimulon shembullin e përparuar, që duhet përhapur dhe inkurajuar. Shembull i përparuar për shkrimet me temën e 23 qershorit, sipas tij, janë shkrimet e Dr. Enver Bytyçit dhe të Dr. Elton Marës. Shkrimet e Bytyçit me këtë temë unë nuk i lexoj, sepse e marr me mend se çfarë mund të shkruajë një drejtor aktual i marrëdhënieve publike të Ministrisë së Kulturës në këtë rast. Ndërsa shkrimet e Marës i lexova. Më 21 qershor ai bën thirrje për votim sa më masiv, iu kundërvihet thirrjeve për bojkotim të votimeve, ashtu siç kemi bërë edhe ne me shkrimet tona. Ai beson se qeveria, me punën e madhe që ka marrë, do të fitojë një mandat të tretë. Më 3 korrik Mara ngre pyetjen a fitoi apo humbi sovrani me votën e tij të 23 qershorit. Ai i shtron me qetësi dhe mirësjellje mendimet e tij, pa rënë në sevdallosje ndaj ndonjë partie apo lideri, pa tone arrogante, brutale, fyese, si ato të lavdëruesit të tij.

Lexuesi i lartpërmendur i ‘Diellit’, z. Cini, e krahason rolin e zonjës Buçpapaj me rolin e Kasandrës së antikitetit. Ai bie në skemën e biografit zyrtar të Berishës dhe, padashur, kështu e lartëson rolin dhe figurën e së kritikuarës së tij. Kasandra e mitologjisë greke, nga Homeri e deri sot, në penën dhe gojën e poetëve, filozofëve, oratorëve, është simbol i profecisë së pagabueshme. E vetmja mbresë negative që e shoqëron emrin e saj është se profecitë e saj nuk janë dëgjuar në kohën kur ajo i ka shpallur. Ajo është parashikuese e tragjedive. Zonja Buçpapaj nuk ka parashikuar asnjëherë tragjedi, dhe 23 qershori nuk ishte e tillë, siç e kishin paralajmëruar shumë Kasandër dhe Kasandra, ‘të djathtë’ apo ‘të djathta’, e cila, sipas tyre, do të ndodhte po të fitonte e majta.

Sikurse e thotë vetë titulli i shkrimit “Votimet më të mira të organizuara ndonjëherë në Shqipëri dhe qejf mbetja gazetareske”, autori e mban lugën e tij plot duke i mëshuar idesë së përkryeshmërisë së zgjedhjeve të 23 qershorit. Kjo, në fakt, është ide e vëzhguesve ndërkombëtarë, ndërsa humbësit e zgjedhjeve në thelb nuk pajtohen me këtë përkufizim. Ata të gjithë shpallin se votat e LSIsë ishin të blera me para në dorë. E çfarë organizimi të mirë kanë votimet e blera. E çfarë organizimi të mirë kanë zgjedhjet ku 30% e votimit ishte votim familjar?

Organizimi i votimeve të 23 qershorit është një precedent që nuk bën të përsëritet me kurrë në Shqipëri për një fakt tjetër tejet kapital: mbajtjen e vendit për rreth tetë muaj rresht në fushatë të pandërprerë parazgjedhore dhe zgjedhore. Një ekonomist fare i thjeshtë, edhe z. Çini, mund t’i bjerë lapsit dhe të llogarisë humbjet e Shqipërisë nga këto zgjedhje. Në maj dhe qershor, për shembull, PD shpall se ka nxjerrë në sheshe 2 milionë njerëz. Partitë tjera kanë nxjerrë pjesën e mbetur. Të mbash në sheshe 3 milionët e vendit tënd me muaj të tërë është një papërgjegjshmëri e pafalshme. Përveç kostos shumë të lartë, për një vend kur një pensionist merr mesatarisht as 100 Euro në muaj, në një vend ku zgjedhjet kostojnë me miliona Euro por ku partitë i fshehin burimet dhe po ashtu edhe bëjnë edhe ekonomistët militantë.

Z. Çini është ngelës edhe në profesionin e tij. Ai dështon edhe kur e llogarit si humbje rezultatin zgjedhor të PS – kur në fakt është rreth 100 000 vota më shumë se katër vjet më parë. Edhe kur llogarit numrin e deputetëve përsëri gabon.

Tashi ‘demokratët’ mëtojnë se kocka në fytin e tyre të humbësve është pikërisht LSI e larguar nga koalicioni. Kur Meta u largua nga koalicioni, ndonjë allçak i PDsë shpallte se, me këtë largim, PD do të merrte 40% elektorat më shumë se në vitin 2011 kur kishin qenë aleatë PD-LSI. Zonja Buçpapaj e quante një fantazi të pabazuar dhe kundërproduktive një mendim të tillë. Allçaku përdorte faceboookun për të sharë zonjën Buçpapaj dhe mua. Për këtë ai gradohej menjëherë zëvendëministër i Jashtëm. Tash Metës ia përmendin bllokun në dorë të gjithë në PD, nga i pari tek i fundit, por ata ishin faktor kryesor i mosdhënies së drejtësisë ndaj njeriut me bllok në dorë, për çka zonja Buçpapaj i pati kritikuar në kohën kur ndodhte. Kur Berisha mori bashkinë e kryeqytetit, ne e përkrahëm, sepse ishte precedent krejt i papranueshëm që Edi Rama të kërkonte një mandat të katërt në bashkinë e kryeqytetit. Kur Berisha mori presidentin, kryeprokurorin, kreun e SHIKut, në përplasje madje me aleatët amerikanë dhe evropianë, ne e kritikuam si të dëmshme për të ardhmen e tij politike, të PD, demokracisë, integrimeve. Ne nuk u pajtuam as me mosndriçimin e skandaleve të shumta gjatë qeverisjes së PD, sidomos në mandatin e dytë.

Më tej autori i shkrimit “Votimet më të mira të organizuara ndonjëherë në Shqipëri dhe qejf mbetja gazetareske”, ia lejon vetes ta kritikojë PDnë për çështjen e pronës, për çështjen e ish të burgosurve dhe ish të përndjekurve politikë, për çka ne e kemi kritikuar sistematikisht për politikë ekstremisht të majtë të PD në këtë tetë vite, sidomos në mandatin e dytë.

Z. Cini nuk harron as në këtë shkrim të merret me ish presidentin Bamir Topi. Këtë temë në fakt nuk e harroi as PD, e cila e vuri makinerinë e saj propagandistike kundër Topit dhe Spahiut më shumë se kundër Ramës. Ndërsa Metën, gjoja si padashje, e harruan fare, për çka u kuajtuan vetëm tashi. Në fakt kinezëria e kohës së Revolucionit Kulturor e PD se Meta do ta tradhtonte Ramën dhe do të kthehej tek fitimtari Berisha pësoi fiasko totale.

Partia e Bamir Topit fitoi 30 mijë vota në zgjedhjet e 23 qershorit, por, falë ligjit aktual zgjedhor, nuk fitoi asnjë deputet. Nëse bashkohej me PS ose PD e kishte të sigurtë një grup parlamentar. Por Topi dëshmoi integritet dhe nuk u bashkua me Islamët, Kadelët, Dogjanët dhe Dukët e PD dhe aleatëve të saj.

Qëndroj tek kjo temë, sepse z. Çini e ka alergji të jashtëzakonshme Bamir Topin, për çka nuk kërkoj arsye personale, siç bën Cini me të tjerët. Siç e përmenda më lart, ne Cinit ia kemi botuar të gjitha opinionet e tij kundër Topit. Por ne nuk e kemi pranuar dhe nuk e pranojmë rolin diversionist në mediat, qoftë ato audiovizive, qoftë të shtypura, qoftë online, qoftë sociale.

Z. Çinit, i cili na ishte paraqitur si mik i një mikut tonë të ngushtë, i duket burrëri e madhe që të përdorë miqësinë në facebook për të kundërkomentuar çdo koment të zonjës Buçpapaj në facebook, për të bërë komente negative kudo që zonja Buçpapaj boton në mediat online, për të organizuar edhe miq të tij që t’i bashkohen në këtë mision.

Ne e kemi për detyrë t’ia kujtojmë atij dhe çdokujt se çdo media ka politikën e saj botuese. Përpjekja për t’ua imponuar atyre politikën botuese është një totalitarizëm stalinist i kulluar. Edhe në facebook secili e administron vetë faqen e tij dhe është ai pëgjegjës për të. Përpjekjet për stalking janë të dënueshme dhe të papranueshme. Prandaj facebooku ka vënë në dispozicion mjetin e bllokimit dhe ka paraqitur tek çdo përdorues kujtesën e etikës së facebookut.

Këto ne i respektojmë me skrupulozitet. Dhe askush nga miqtë e facebook nuk ka pse të ndihet i cënuar pse ne i parashtrojmë mendimet tona edhe kur janë të ndryshme apo të kundërta me të tjerët. Komunikimi funksionin kur ekziston mirëkuptimi i ndërsjellët për ndryshueshmërinë apo kundërshtinë e pikëpamjeve. Demokracia ua kthen të gjithëve funksionin e të menduarit, të cilin diktatura ua kishte marrë, pasi për ta mendonte Vëllai i Madh.

Faqet në facebook dallohen edhe për nga përkatësia profesionale: Gazetarët paraqesin rubrikat e tyre, arritjet e tyre, idetë e tyre; piktorët paraqesin punimet e tyre; kineastët paraqesin sekuencat e filmave të tyre; këngëtarët albumet e tyre; politikanët samitet e tyre. Nga ana tjetër, paraqesin edhe pjesë të jetës së tyre private që duan t’i ndajnë me miqtë. Kjo nuk ka pse të lëndojë askënd.

Edhe ne kemi të drejtën tonë t’i profilizojmë faqet në facebook, ku t’i përfshijmë edhe botimet e reja, shkrimet e reja, gazetën tonë online e tjerë. Ato janë pjesë e suksesit tonë të një karriere të gjatë, qoftë kur kemi qenë në Shqipëri, qoftë në Perëndim prej gati 20 vitesh ku e ushtrojmë profesionin e gazetarit me sukses të plotë. Një arritje rekord për ne përbën gazeta e përditshme “Bota sot”, e botuar në Evropë, Amerikë, Kosovë, Maqedoni, e cila arriti tirazhin rekord me 200 000 kopje, diçka e paarritshme në mediat shqiptare në tërësi, diçka e paarritshme nga mediat e këtij lloji të të huajve në Perëndim. Ky sukses është i lidhur shumë ngushtë me rolin tonë – unë si kryeredaktor dhe zonja Buçpapaj si redaktore kolumniste.

Duke qenë gazetarë profesionistë me një karrierë të gjatë dhe tejet të suksesshme, ne jemi edhe anëtarë aktivë të disa shoqatave ndërkombëtare, perëndimore, zvicerane apo shoqatave të krijuesve artistikë. Ky është një kapital profesional, etik, njerëzor i cili nuk mund të zbehet as të mohohet prej askujt. Zonja Buçpapaj kohët e fundit, përveç botimeve poetike, ka bërë edhe botime publicistike. Vlerësimet e autoriteteve të larta të mendimit, kulturës, dijes publicistikë, shkrimeve shqipe si ato të Jusuf Buxhovit dhe të Dr. Përparim Kabos për librin “Tirania e tranzicionit” apo të Frank Shkrelit për librin “Trauma e tranizicionit – Ditari i një gazetareje” janë dëshmi objektive e padiskutueshme.

Urojmë që z. Çini, në kuadrin e ndryshimit epokal që po pritet të ndodhë në Shqipëri, çka shpresojmë të ndikojë edhe në emancipimin e mendësive edhe tek shqiptarët nëpër botë, të mos merret më me zonjën Buçpapaj. Le të merret me temat e veta apo të nxitura nga shkrimet e autorëve të tjerë. Dhe të mos mëtojë për grada nga një regjim i cili tashmë ka pushuar përfundimisht së dhëni grada.

Ndërkohë, mendojmë se gazetari asnjëherë nuk duhet të konfondohet me lexuesin. Kjo lidhet me etikën profesionale dhe morale. Sepse nëse gazetarët guximtarë do t’i sulmonim rregullisht me taborret e militantëve, atëherë do t’ia marrim shpirtin së vërtetës. Zoti Çini është ekonomist, ai për arsyet e tij personale nuk i pëlqen shkrimet tona. Ok. Deri këtu nuk ka asgjë të keqe. Për të shprehur mendimet e tij, ai ka spazion e komenteve si lexues, ku le të thotë çfarë mendon, pa fyer dhe pa cënuar integritetin e gazetarëve dhe të mediumit ku ata i botojnë shkrimet.

Me këtë rast, edhe një herë shprehim vlerësimin tonë ndaj botuesit të Diellit, z. Dalip Greca dhe kryetarit të Vatrës, z. Dr.Gjon Buçaj, që përmes Diellit, i kanë dhënë dritë fjalës së lirë, së cilës në Shqipëri i është zënë fryma në Shtratin e Prokrustit.