Archives for August 2013

Ilda Kroni dreams of becoming a Victoria Secret Model

August 6, 2013 by dgreca

By: Ermira Babamusta, New York /

Ilda Kroni is a talented aspiring 18 year old model and actress. A native Albanian from the historic city of Shkodra, she spent 15 years living in the island of Crete, Greece before returning to Albania’s capital Tirana. In 2012 she completed one year training at the elite professional modeling school “Grace Models Tirana”.

Ilda Kroni first entered modeling for a beauty pageant in Montenegro (Ulqin) where she won “Miss Elegance 2012”. In December 2012 she entered the “Top Model Dukagjini” competition, held in Kosovo, where she stood out in her unique and stunning look.

Ilda’s ambition is to be a Victoria Secret top model, and appear on fashion shows in New York, Paris and Milan.

“I think being a Victoria Secret Top Model would be a great opportunity to showcase the essence of what it means to be a woman – classy, beautiful in and out, with strong presence. I have always admired the lifestyle of New York and always follow the fashion trends of great cities like Paris and Milan. My dream would be to one day walk the runways in these magnificent cities,” said the talented and beautiful model Ilda Kroni.

Ilda Kroni is currently competing for the title of “Supermodel of Albania 2013”. Ilda hopes to represent Albanian beauty around the world and present a strong image for today’s modern woman.

“To me a Top Model is a woman who is both unique and interesting and can stand out with her fashion style. Whether it’s the modern metropolitan girl or a red lipstick with black dress look, it is important to always be confident, charming and elegant. I am very proud to be Albanian and I hope to represent my country well and show the world what it means to be a strong beautiful Albanian woman,” said model/actress Ilda Kroni.

Ilda Kroni is also interested in acting. She has performed for the prestigious “Migjeni Theatre” in Shkodra and hopes to have more TV and theater roles in the future.

Albania’s Culture of Rescue

August 6, 2013 by dgreca

by Mal Berisha- Albanian Ambassador in London/

The history of Albanian – Hebrew relations goes back to the Roman times and continues to be strong, peaceful, and excellent in the course of centuries. There has never been a pogrom, crime, offense, persecution performed by Albanians as a native population in their country against the Jews in more than two thousand years since the first Jewish settlement is recorded in the country. It is estimated that in the beginning of 1930, Albania had about 1000 Jews. In 1945 this number was about 3000. The Jewish population increased in Albania three times while in Europe it was reduced in millions. When the Nazi Germans started to persecute Jews in Europe, it was the Albanian King, Ahmet Zogu who instructed all his Consular Missions to grant a visa to every Jew, who, despite the fact that her/his passport had a red “J” for “Jew” stamped on it, should be allowed to enter Albania for an indefinite period of stay. Albania was the only country in 1938 that offered asylum to any Jewish Refugee without asking any questions. From 1937 to the end of the war a big number of Jews entered and were sheltered in Albania, staying there or making their way out to other safe countries Albania is the only country in Europe where no life of a Jew was lost, no Jew was handed over to the Nazis. They were all sheltered by Albanians though there was no government in place to force them to do that nor did they offer hospitality to Jewish Refugees for a monetary gain either. Jewish Refugees were all sheltered by Albanians simply who just pursued their traditional Code of Honour. There are 69 Albanians remembered in the Row of the Righteous at Yad Vashem in Jerusalem.. To better understand why that miraculous behaviour was performed by Albanians it is necessary to explain the most, special, rare, righteous tradition of Albanians which stands above any other moral value and is named BESA.. It is the fundamental part of the Kanun. The Kanun is a very old code among the Albanian society. According to this Code Kanun explains: “The house of an Albanian belongs to God and to the guest” Every hour of the day and night, a man must be ready to receive a guest with bread, salt, and an open heart. He must offer him a bed, a pillow and a worm hearth. To the delight of the Jewish refugees seeking shelter among Albanians – many of whom were Muslims – from the Nazi killing machine “Guest” meant guests in the country as well guest in the house. Every Albanian can see himself as a good man when he is addressed as a man of honour.” A man must defend his guest’s honour even if he endangers his
own life in doing so.”

A few case studies should suffice to show how the strong influence of BESA made Albanians offer shelter between 1930 and 1945 to many Jewish Refugees that tried to survive the Nazi persecution. BESA influenced Albanians of the different religions with a majority of Muslims to provide secret shelters for a large number of Jewish Refugees between 1930 and 1945.

Moshe Mandili and his 7 member family were among 120 Jews who travelled from Belgrade to Albania during the Italian occupation that started in 1938. They stayed in Tirana at the Refik Veseli’s Family while Italians were there. Later on, in 1943, Albania was occupied by Germans. Refik Veseli took them to his parent’s house in a village. There, they stayed one year. When they felt that Germans were coming to chase them, they were taken to a cave and saved. This host family took all the risks.

Sulo Mecaj was a farmer in Kruja and lived with his wife and son in a small house he built with his father. In 1943 he opened his house to ten Jews, members of the Battino family. When Sulo received a message that the Germans were going to his house looking for Jews, he told the Jews that when he gives a signal, they should go to the space that he had prepared for them in the attic. Panic surfaced and Sulo tried to reassure the Jews that it was unlikely they would be discovered. One Jew asked, what would happen if the Germans will set the house on fire. To reassure them, Sulo asked his only son to go to the attic with them and suffer their fate if the house is set on fire. Sulo had no choice. It was a matter of honour.

In 1943, the Germans asked the Albanian authorities to summon the Jewish Leaders to present a list of Jews living in Albania. That was the first step to collect them and transfer them to concentration camps. At that time Albania was ruled by Albanians who were forced to comply with the German orders. However, when the Albanian Quisling government signed the initial agreement with the German invaders they included the following provision: “The Germans have no rights to intervene into internal affairs of Albania”. Rafael Jakoel an Albanian Jew was summoned to turn up at the Minister of the Interior Xhaferr Deva who served the Germans. In spite of this he was first of all an Albanian and influenced by BESA. Rafael was very scared expecting he would be asked to provide a list of the Jews that were sheltered. To his pleasant surprise the Minister told him that he had called him only to tell his people to keep a low profile. When the Albanian Quisling government signed the initial agreement with the German invaders they included the following provision: “The Germans have no rights to intervene into internal affairs of Albania”. Rafael Jakoel an Albanian Jew was summoned to turn up at the Minister of the Interior Xhaferr Deva who served the Germans. In spite of this he was first of all an Albanian. Rafael was very scared expecting he would be asked to provide a list of the Jews that were sheltered. To his pleasant surprise the Minister told him that he had called him only to tell him the Jewish issue in this country is an internal issue.! We will never hand over our Jews, neither those who were always here, nor those who took shelter in recent years. Albanians have a rich and sometimes tragic history. But in their long history of relations with neighbours, invaders, guests, sojourners, minorities, people in need, the story how they saved 100 per cent of Jews during the time of Holocaust is like a jewel in their crown.

Irene Grubman who survived the war being hidden by an Albanian family sums it all up: ““Farewell, Albania, I thought. You have given me so much hospitality, refuge, friends and adventure. Farewell, Albania. One day I will tell the world how brave, fearless, strong, and faithful your sons are; how death and the devil can’t frighten them. If necessary, I’ll tell how they protected a refugee and wouldn’t allow her to be harmed even if it meant losing their lives. The gates of your small country remain open, Albania. Your authorities closed their eyes, when necessary to give poor, persecuted people another chance to survive the most horrible of all wars. Albania, we survived the siege because of your humanity. We thank you”.

100 VJET NGA GJENOCIDI I USHTRISË DHE XHANDARMËRISË MALAZESE NË LUG TË BARANIT

August 6, 2013 by dgreca

Nga Harry Bajraktari/

Njëqind vjet më parë ushtria e Malit të Zi nën udhëheqjen e kriminelit Sava Llazareviq, i quajtur në popull Savë Batarja, në muajn prill të vitit 1913, në Lug të Baranit te Pejes dhe në pjesët tjera të Dukagjinit te Kosoves, bëri terror të rëndë fizik e psikologjik të përmasave gjenocidiale. Pas okupimit nga Serbia dhe Mali i Zi në vitin 1912, Kosova nga pushtuesit u nda në zona të interesit. Mali i Zi mori pjesën më të madhe të Dukagjinit ( kufiri malazezo- serb kapej nga burimi i Drinit të Bardhë dhe kalohej deri në rrjedhën e lumit Erenik në Dri dhe ngjitej pastaj nga ana e djathtë e Erenikut drejt Bogiqes), ndërsa pjesën tjetër të Kosovës, Serbia. Si pasojë e dhunës, qindra familje shqiptare iu kapën maleve të ashpra plot borë, duke lënë pas gra, fëmijë e pleq të vdekur, si dhe shtëpi të djegura dhe të shkatërruara.

Krimet masive filluan në fundin e dimrit të vitit 1912, me ardhjen e Avro Cemoviqit, komandant i ushtrisë së Malit të Zi. Qeveria e Kral Nikollës në këtë kohë lëshoi një ultimatum ku ftoi tërë popullatën e Lugut të Baranit të braktis kombin dhe të konvertohej në fenë ortodokse. Në këtë kontekst dëshiroj të përmend një citat të Dr. Zekeria Canës, lidhur me këtë ngjarje: ” Më 5 prill 1913 Sava Llazareviq me forcën e tij doli në Kryshec të Lugut të Baranit, mblodhi popullin, kërkoi të shkonte drejt në kishën ortodokse për t’ u kryqëzuar dhe kur askush nuk iu bind urdhërit të tij, pushkatoi 12 fshatarë. Në fshatin Kpuz vrau edhe 8 të tjerë, kurse në Dobërdol, Myftar Elezi u masakrua me bojanetë. Ekzekutimet vazhduan edhe në fshatrat tjera të Lugut të Baranit”. Në valën e këtij terrori, Sava Llazareviq, pasi i kishte detyruar të hapnin vetë varret, pushkatoi 14 fshatarë të Baranit të Epërm.

Urdhërin e autoriteteve malaziase për ndërrimin e kombësisë dhe fesë e kishte refuzuar në mënyrë të prerë edhe Bajraktari i Vranocit, duke u përkujtuar atyre se kjo “ishte punë që s’ bëhej kurrë” dhe se nderi është mbi të gjitha. Pas refuzimit, krimineli Sava Llazareviq urdhëron Bajraktarin që gjithë Bajrakun e tij ta tubonte: gra, burra e fëmijë dhe t’i dërgonte për t’ u konvertuar dhe pagëzuar në njërën nga kishat ortodokse në Pejë. I ndodhur ngusht, kur popullata shqiptare s’ kishte armë për t’ u mbrojtur, Bajraktari i Vranocit, autoriteteve malaziase u thotë se ” territori i tij është i madh dhe nuk ka mundësi ta tubojë popullin për tri ditë, siç theksohej në ultimatum.

Mirëpo,nën kërcënim të vazhdueshëm të vrasjeve masive të fshatarëve të Lugut të Baranit- popullata shqiptare e kësaj pjese të Dukagjinit u nis për në Pejë, ku te Ura e Gurit, i pritnin xhelatët- ushtria dhe xhandarmëria malazeze, si dhe priftërinjtë ortodoksë që kur të kalonte turma shqiptare ta stërpiknin atë me “ujë të bekuar”. Kësaj mase që po lëvizte drejt qytetit të Pejës u prinin Sali Bajraktari dhe Arif Halili, burra të guximshëm me ndjenjën e thellë kombëtare. Pas shumë provokimesh, gjatë rrugës, nga banorët serbë e malazezë, kjo masë e madhe shqiptare arriti tek Ura e Gurit. Mbi urë ushtria malazeze, të riut Zenel Bajraktarit i fut dhunshëm në duar flamurin malazes, duke e detyruar atë që ta puthte dhe ta mbështillte rreth ballit. Mirpo, i riu nga Vranoci, në vend se ta zbatonte urdhërin, ai e hedh flamurin në tokë dhe, me të dyja këmbët, aq sa kishte fuqi e shkelmon dhe e bën copë mbi copë. Pas këtij akti heroik, xhandarmëria filloi ta kërkonte Zenelin, ndërkohë që para bojanetave të forcave malaziase doli Sali Bajraktari, i cili me një vendosmëri të prerë u thotë” Unë jam organizator dhe unë përgjigjem për këtë popull të pafajshëm- nuk ndërrojmë kurrë as komb as fe”. Pas këtij qëndrimi stoik, xhandarmëria ekzekutoi menjëherë Sali Bajraktarin e Vranocit dhe Arif Halilin nga Poçesta, të cilët më guxim kundërshtuan politikën gjenocidiale të Kral Nikollës, kundër popullit shqiptar. Pas 87 vitesh u zbuluan vorret ku preheshin trupat e tyre te pushkatuar nga forcat malazese. Ky akt heroik dhe aktet tjera të ngjashme në Lug të Baranit- dhe mbarë Dukagjinin, bënë që të dështojë skenari i turpshëm i Podgoricës. Edhe pas kësaj drame, krimet e ushtrisë malazeze mbi popullatën shqiptare vazhduan bashkë me ushtrinë serbe në gjithë Kosovën. Ky është një tregim i shkurtër i kësaj tragjedie të ndodhur para 100 vjetësh. Drama e tragjedi të tilla brenda kësaj distance kohore, Kosova ka përjetuar në vazhdimësi nga politika fashiste serbo-malazese.

Kjo ngjarje përshkruhet më së miri në vargjet e kësaj kënge:

Haj medet për Lug të Baranit,

n’ kam asht çue Savë Llazari,

Savë Batarja në kam asht çue,

Don shqiptarëve fenë me u ndërrue,

N’ Baran të Epërm, Sava asht shkue…

… Katërmdhet’ burra i ka bashkue,

në Shpat të Baranit na i ka çue,

i ka shtie vorret vetë me i marue,

të katërmdhetit i ka pushkatue.

Kqyr tash Sava çka ka punu

Ai me topa paska gjue,

Në Vranoc gjylet na i kanë shkue,

Krejt Vranoci asht tmerrue,

Janë ndal burrat, janë besatue

Mandej rrugën e kanë fillue

Këtij populli kush i prini?

Sal Bajraktari, Arif Halili…

Nuk po donë në kish me hi

“Bajraktar thonë me na pri

në të zezën Pejë po donë me hi”.

Nën përkujdesjen e presidentit të Kosovës Dr. Ibrahim Rugova, në Vranoc dhe në Pejë, në vitin 2003 u përkujtua 90 vjetori i gjenocidit malazes mbi popullatën e Lugut të Baranit. Në shënimin e këtij përvjetori të kësaj ngjarje të tmerrshme, morën pjesë mbi 5000 vete nga të gjitha anët e Kosovës, si dhe ambasadori amerikan William Walker, që popullit tonë i kujtohet për fjalët e thëna në Reçak, në janar të vitit 1999, ku vrasjen dhe masakrimin e 45 shqiptarëve nga policia dhe ushtria serbe e cilësoi si vepër kundër njerëzimit.

Shtrohet pyetja, ku ndodhemi sot si komb, 100 vjet pas kësaj ngjarje mizore në Lug të Baranit?

Pas shumë përplasjeve dhe fustrimeve njëshekullore, me lehtësi mund të konstatojmë se shqiptarët asnjëherë s’ kanë qenë në pozitë më të mirë politike e kombëtare, të orientuar thelbësisht nga Evropa dhe SHBA. Sot Shqipëria është në NATO dhe kandidate për t’ u bërë anëtare e plotë me të drejta të barabarta me vendet e Bashkësisë Evropiane. Në anën tjetër, Kosova, e cila deri në vitin 1999 ishte e robëruar, fitoi lirinë, ndërsa më 2008 u bë shtet i pavarur dhe sovran, e sigurt për të ardhme evropiane dhe në rrugë për të hyrë në NATO. Mendoj se Tirana dhe Prishtina duhet të punojnë më shumë për një pozicion më të fortë politik e kombëtar të shqiptarëve në Maqedoni, Luginë të Preshevës dhe në Mal të Zi. Prandaj sot shqiptarët ndodhën krejt ndryshe nga e kaluara e tyre e hidhur historike, duke i hapur vetes perspektivë, mirëqenie sociale, forcim të demokracisë në frymën evropiane, euro-atlantike, në një hapësirë të përbashkët, me kufij të hapur integrues. Sot, 100 vjet pas, shqiptarët ndodhen të grumbulluar në një komb dhe në dy shtete, me një numër shumëfish më të madh të banorëve dhe me një potencial më të madh intelektual e kreativ për ta çuar kombin drejt një zhvillimi e integrimi evropian. Në rrethana tjera gjeo- politike, shqiptarët mund të jetojnë në një shtet të vetëm etnik. Jam i sigurt se koha po lëviz në anën tonë.

Të gjithë e dimë se pa mbështetjen e SHBA-ve ne nuk do të ishim këtu ku jemi sot. Pra, shumë mrrekulli ndodhen për shqiptarët në këtë relacion miqësie me Washingtonin. Dhe mu për këtë arsye, shqiptarët kanë një dashuri të thellë ndaj Amerikës, tash e 100 vjet. Ky shtet i fuqishëm na ka mbështetur në ditët më të vështira të ekzistencës sonë, kur të tjerët përpiqeshin të na fshinin nga Ballkani. Në vendosjen e lidhjeve dhe forcimin e kësaj miqësie me SHBA, merita më e madhe u takon shqiptarëve të Amerikës, si më parë, ashtu edhe sot.

Në fund të këtij shkrimi, dua të them një konstatim : Ne, kurdoherë, si sot ashtu edhe në të arshshmen, duhet të përkujtojmë sakrificën e popullit tonë për liri dhe kjo sakrificë duhet të jetë motiv i vazhdueshëm që të ecim përpara si komb dhe në asnjë mënyrë të mos lejojmë që tragjeditë e së kaluarës të na kthehen.

* Autori është veprimtar dhe biznesmen i njohur i komunitetit shqiptaro-amerikan dhe themelues i gazetës Illyria

“Klithmëlindja” e një poeti*

August 6, 2013 by dgreca

Nga YLLI HOXHAJ /

Arturi, ky poet i ri e i begatshëm, djalë i Përmetit, jeton e punon në Amerikë për më shumë se një dekadë. Si shumë bashkëkombës edhe ai ndoqi rrugët e botës për një jetë më të mirë. Tej kontinentesh dhe oqeanesh, larg vendlindjes, ish-ushtaraku, këto vitet e fundit, na u shfaq poet… Arturi poet?!…Në gazetat e vendlindjes : “Dëshnica”dhe “Përmeti” dolën faqe me poezi, dërguar nga Massachusetts-SHBA. …. Shpejt erdhi dhe libri i parë poetik, me një titull,si një rënkim mërgimtari: “ Dashuri që më kthen pas”.Edhe për këtë libër, këto gazeta shkruan e botuan komente. Dëshnicës i vinte një poet i ri.Është gëzim e ogur i madh, kur vjen edhe një poet më shumë. Poetët janë lisat e lartë të kulturës dhe të qytetërimit të një komuniteti. Ata kanë brumin e dritës dhe të shkëlqimit, kanë butësinë e begatinë e blerimit të natyrës, kanë shpirtin e qiririt, kanë aftësitë dhe dobësitë e profetëve për t’u sakrifikuar për “pakëz dritë”, kanë diçka të përbashkët me bilbilat, me dallëndyshet dhe me agimet e ditës. Dhe, megjithatë janë kaq të thjeshtë, kaq të zakonshëm, kaq të nevojshëm dhe të dashur…Një qytet pa një poet do të ishte i vrazhdë, i heshtur,i shurdhët, disi si një muzg ,… midis mjegullave gri… Dëshnica me atë reliev të bukur, me të gjitha mirësitë,djep i orakullit të Dodonës pellazgjike, siç ka bilbilat e natyrës, dhe lisat hyjnorë, ka edhe djemtë e saj: poetë , shkrimtarë, intelektualë të dëgjuar e të mirënjohur, që kudo ku ndodhen, punojnë, krijojnë e këndojnë poezi plot frymëzim. Ndaj, kur i vjen një poet apo poeteshë e re, Dëshnicës i shndrit më shumë nuri e i shkëlqen më shumë balli…Tërë krahina ka mbi dhjetra buronja poezish, që vijnë hera-herës me prurje të begata. Dhe nuk e tepëroj po të them se çdo fshat ka pasur e vazhdon të nxjerrë: poetë e shkrimtarë, studiues e shkencëtarë, këngëtarë e krijues, artistë të fjalës e të valles, të punës dhe të skenës. Artur Vrekaj është lindur poet në njërën prej këtyre vatrave: në Vatrën e Fshatrave të Rrëzës Lindore të Trebeshinës së Dodonës, në buronjat e Podgoranit të Përmetit.

Po kush e bëri poet Arturin?

… Kur lexon librat e tij poetikë dallon qartë: mallin e përvëluar për Shqipërinë, për miqtë e për shokët, për prindërit e të afërmit, për bashkëdëshnicarët,…për gjuhën shqipe, për këngën e bilbilave të lumit të Podgoranit, për Trebeshinën dhe trëndelinën e saj… Eh, sa mall i pashuar!…Dhe tërë këtë trazim të shpirtit ai e përjeton si mërgimtar, dhe kjo ia dyfishon muzën:

/”Malli bëhet diell,

diell për mërgimtarin,

atje kemi jetën,

atje duam varrin”…

Ja, tani kemi në dorë Librin e ri poetik, të cilit i jep emrin “Klithmëlindje,” emër, që flet sa për lindjen edhe për klithmën. Këtë dukuri të përjetshme sa për botën njerëzore aq edhe të natyrës, Arturi e përjeton si poet, dhe na e jep nëpërmjet një metafore të përngjitur. Sa herë ka lindje, ka edhe klithmë, dhe anasjelltas: Lind një fëmijë nëpërmjet dhimbjeve dhe klithmave ; lind një stinë, nëpërmjet erërarave dhe shkreptimave ; lind blerimi i natyrës nëpërmjet reve dhe shirave; lind edhe një këngë, nëpërmjet tingëllimës së shpirtit dhe një pikë -lotmalli:

” Si kalimtar i përditshëm klithmëlindjet e jetës

i përjetoj në çdo stinë./

…Dua të jem një klithmë-lindje !…. /

Çdo ditë me lindjet njerëzore,/

Çdo ditë me klithmë-dehjen e agimeve pranverore.

Sigurisht, edhe libri i tij poetik:”Klithmëlindje “ është gjithashtu një lindje. Autori vjen tek kjo përmbledhje poetike me një pasuri motivesh. E tërë lënda poetike e librit grupohet në pesë cikle, të cilat i lidh lajtmotivi i kësaj metafore. Në hapësirën gjeografike Shqipëri –Amerikë poeti gjen motivet dhe strallin e shkrepjes poetike; sheh në ëndërr kumbullën e oborrit të fëmijërisë,…dëgjon zogjtë e malit që I ngjiten tej e tej Trebeshinës me këngë e klithma; dëgjon gurgullimën e burimit dhe të lumit poshtë fshatit dhe i hedh ato në vargje. Janë motive të shpirtit të malluar…Eshtë larg dhe afër. Dëgjon vajzën qe lexon e flet shqip,sheh bashkëkombësit e tij atje që përparojnë e civilizohen,ndjek edhe me mall e shqetësim përparimin e ngadalshëm të vendlindjes dhe bën poezi, dhe grumbullon motive. Punon dhe shkruan edhe kur është me familjenedhe kur është në turnet e natës.

” …Malli bëhet zë,…

zëri i nënës plakë,

djem na dogji malli,

me lot e me flakë…

Malli na jep flatra

flatra si shqiponja

vijmë e do të vijmë/

në vatanet tona…

Edhe në këtë vëllim poetik, poeti rimerr motive malli dhe vjershëron , por mundohet të mos e përsërisë veten. Ka një tis trishtimi pse edhe vendi i tij nuk ecën si Amerika,atdheu i tij i dytë. Dhe ky merak, e bën poetin edhe “ inxhinier urash të papara”:

“ Dhjetra ura kam hedhur Atlantikut ,

gjer tutje, në Adriatik.

Zbathur do ta bëj kthimin, ju betohem

…Pa pushuar kund,

Duke kapërcyer çdo trafik.

… Këtyre urave të mallit të përvëluar,

që më afrojnë Shqipërinë me atdheun tim të dytë,

Ua derdha shpirtin tim shqiptar kollonave,

që t’u qëndrojnë stuhive,/

edhe pasi të kem mbyllur sytë!

Ka një frymë lirike që e përshkon librin në çdo cikël. Ajo është e ngrohtë, e sinqertë, madje e derdhur ëmbël që të mbetet në mendje. Poeti ia jep në dorë zemrën e tij lexuesit,dhe të duket se lexuesi në ato lirika gjen zemrën e vet… Kjo

është edhe një nga veçoritë e poezisë së Arturit:

“…Ah, moj kumbull që të pres

çdo pranverë, si lajmëtare,

bardhësia jote më jep

pasaportën përmetare …

Gjuha poetike e autorit ka një hop përpara në krahasim me librin e parë. Kjo është dukuri premtuese për një poezi të ardhshme më të maturuar… Ai priret nga

metafora të cilën, kryesisht, e përpunon duke krijuar bashkime fjalësh. Duhet t’i shqyrtosh me vëmendje ato,sepse, në disa raste, e vështirësojnë kumtimin poetik.

Por ka edhe poezi të arrira që me këto fjalë kompozita tingëllojnë bukur e plot muzikalitet:

… Shkoi dhe lumi lumërisht,

Doli shtratit turbullisht,

Me zall mali zalloi fushën,

La njerëzit në hall për bukën!

Libri që po na vjen është një prurje e re cilësore dhe vetiake që na sjell poeti Vrekaj në sofrën e begatë poetike të poezisë dëshnicare e kombëtare. I urojmë poezisë së Arturit mirëseardhjen dhe udhën e mbarë, të lexuesit!

* Parathënia e librit “Klithmëlindje” me autor Artur Vrekaj botuar në Qershor 2013.

Një çmim special për përkthimin e Kuranit në gjuhën shqipe

August 6, 2013 by dgreca

Instituti Shqiptar i Mendimit dhe i Qytetërimit Islam organizoi ceremoninë e Çmimit AIITC – Edicion Special, për të vlerësuar përkthimin e Kuranit në gjuhën shqipe dhe autorin e tij, teologun Hasan ef. Nahi./

Nga Jolanda Lila/

Çmimi AIITC, i cili zhvillohet për të shtatin vit radhazi, u kurorëzua me ceremoninë e shpalljes së fituesit të tij, ditën e hënë, datë 05 Gusht 2013 në mjediset e Hotel Sheraton në Tiranë, për të vlerësuar kontribuesin më të shquar në fushën e literaturës, shkencës dhe kulturës islame ndër vite.

Të pranishëm në këtë eveniment ishin: Kryetari i Komunitetit Musliman të Shqipërisë, Haxhi Selim Muça, përfaqësues të trupit diplomatik të akredituar në vendin tonë, përfaqësues të shoqatave dhe organizatave të ndryshme, politikanë, gazetarë, artistë, si dhe miq dhe bashkëpunëtorë të ngushtë të Institutit Shqiptar të Mendimit dhe të Qytetërimit Islam.

Ceremonia u hap me fjalën përshëndetëse të Drejtorit të AIITC, Dr. Ramiz Zekaj, i cili pasi paraqiti një ekspoze të shkurtër mbi historikun e Çmimit AIITC ndër vite, shpjegoi dhe arsyet se pse këtë vit ky konkurs dijesh vjen si një edicion special.

Ndër të tjera, Dr. Zekaj tha: “Këtë vit, Çmimi AIITC vjen me një edicion special, për të vlerësuar një vepër e cila i kalon kufijtë e kohës dhe nuk mund të kufizohet në një vit të caktuar. Bëhet fjalë për përkthimin e Kuranit të Madhërishëm në gjuhën shqipe”. Më pas ai shpalli dhe fituesin e këtij ediconi special të Çmimit AIITC, Hasan ef. Nahin, duke i akorduar titullin “Mjeshtër i Madh i Përkthimit të Kuranit në Gjuhën Shqipe”, me motivacionin: “Kontribut i shquar në fushën e literaturës, shkencës dhe kulturës islame”. Pastaj shtoi se Çmimi AIITC iu akordua Hasan ef. Nahit, sepse ai ishte dhe mbetet jo vetëm njëri ndër përkthyesit më të mirë të kuptimeve të Kuranit në gjuhën shqipe, por edhe një nga pedagogët, hoxhallarët dhe intelektualët më të shquar në fushën e shkencës dhe kulturës islame gjatë shekullit të kaluar.

I pranishëm për të tërhequr këtë çmim ishte i biri i Hasan ef. Nahit, Faik Nahi. Çmimin dhe medaljen e dorëzoi Kryetari i Komunitetit Musliman të Shqipërisë, Haxhi Selim Muça, i cili përshëndeti për organizimin e këtij eventi unik në vendin tonë.

Programi i ceremonisë vijoi me shfaqjen e një dokumentari të përgatitur nga AIITC, rreth Kuranit Famëlartë. Mes të tjerash, dokumentari prezantoi fakte rreth historikut të përkthimeve të Kuranit në gjuhën shqipe, duke theksuar se përpjekjet e para në këtë drejtim janë bërë që në shek. XVII, e më pas kanë vijuar në periudhën e Rilindjes nga autorë të tillë si Naim Frashëri, Ilo Mitkë Qafëzezi etj., të cilët kanë bërë përkthime të pjesshme. Ndërsa përkthimet e plota të Kuranit janë realizuar vetëm në vitet ’80 të shekulli XX, në Kosovë.

Aktiviteti u mbyll me shtrimin e një darke iftari, siç e kërkon tradita e muajit të Ramazanit dhe të pranishmëve iu dhurua versioni më i fundit të publikimit të Kuranit në formë libri dhe DVD-je.