harry bajraktari – Dielli

Kombi shqiptar përjetë mirënjohës kongresistit Engel

July 20, 2020 by dgreca

Nga Harry Bajraktari-*

Pas 30 vjetësh si anëtar i Dhomës së Përfaqësuesve, Eliot Engel nuk do të rikthehet vitin e ardhshëm në Kongresin Amerikan.

Ky është një lajm i keq për komunitetin tonë, për kombin shqiptar, por edhe për zonën e tij zgjedhore, për shtetin e New York-ut, për Kongresin Amerikan dhe për Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Për tri dekada tashmë, Engel ka qenë një mbështetës i të drejtave të njeriut, një amerikan i madh dhe një ligjvënës i shquar. Si Kryetar i Komitetit të Punëve të Jashtme në Kongresin Amerikan, ai është shquar si një mik i madh i popujve liridashës dhe demokracisë në botë.

Gjatë 30 viteve që ka shërbyer në Kongresin Amerikan, Engel është karakterizuar së pari nga dashuria e tij e madhe për Amerikën. Ka besuar gjithmonë se roli udhëheqës amerikan do ta bënte botën më të mirë dhe vetë popullin amerikan më të sigurtë. Gjatë gjithë karrierës ka treguar mbështetje për Izraelin, Kosovën, popullin shqiptar dhe të gjithë popujt në botë që u është mohuar një shtëpi dhe e drejta e vetëvendosjes.

Humbja e tij në zgjedhjet e fundit është sidomos e rëndë për shqiptaro-amerikan që e kanë dashur dhe janë mësuar që ta kontaktojnë sa herë që kombi ynë është përballur me kohë të vështira. Mirëpo, ky nuk duhet të jetë një moment vajtimi, por krenarie. Në demokraci, të gjitha karrierat politike janë të destinuara të mbarojnë një ditë. Sot, është dita që të vlerësojmë udhëtimin e jashtëzakonshëm në politikë dhe ndihmën historike që Engel dha për Kosovën dhe popullin shqiptar.

Gati 30 vjet më parë, kur Engel sapo kishte nisur punën si një kongresist i ri, trokita në zyrën e tij në Bronx, për t’i folur për vuajtjet e popullit të Kosovës. Ai nuk më njihte, por me priti me bujari dhe më dëgjoi me vëmendje. Ishte fillimi i një bashkëpunimi 30-vjeçar. Por edhe i një miqësie të madhe midis nesh. Më e rëndësishmja, ai nuk u bë thjesht mik me mua, po u bë mik me komunitetin shqiptar në SHBA. U bë një mbështetës i madh dhe i vendosur i lirisë dhe demokracisë në trojet shqiptare në Ballkan.

Në atë kohë, pak njerëz e dinin se ku ishte Kosova në Washington dhe politika zyrtare amerikane ishte ende kundër pavarësisë. Kongresisti Engel që nga fillimi deri në fund pati një besim të palëkundur te vetëvendosja e Kosovës si e vetmja zgjidhje. Në ato vite të para, shqiptarët e Kosovës ishin si shprehej ai vetë: “populli më i shtypur në Europë”. Shumë shpejt u dha me passion pas kësaj kauze që u bë diçka personale për të. Ai e vizitoi Kosovën disa herë, duke filluar nga viti 1993, kur ende vuante nën thundrën e regjimit fashist të Slobodan Millosheviqit. Në 1996, kongresisti Engel ngriti flamurin amerikan në mes të Prishtinës duke dhënë sinjalin se SHBA nuk e kishte harruar Kosovën duke u dhënë njerëzve shpresë dhe kurajo.

Në vitin 1998, pas vrasjes së Adem Jasharit u nis për në Kosovë, mirëpo, rojet ushtarake serbe nuk e lanë që të hynte në kufi. Atëhere kongresisti Engel mbajti një konferencë shtypi me gazetarët ndërkombëtarë që kishte marrë me vete dhe tha: “Millosheviqi nuk po na lë që të hyjmë sot në Kosovë, po shumë shpejt do të vijë dita kur do ta nxjerrim Millosheviqin jashtë nga Kosova dhe pastaj do të jemi ne që nuk do ta lëmë që të hyjë”.

Këto ishin fjalë profetike, sepse një vit më vonë vërtet Kosova ishte e çliruar, SHBA kishte udhëhequr NATO-n në luftë dhe vetë Engel kishte këshilluar ngushtë presidentin Clinton gjatë zhvillimeve që sollën çlirimin.

Unë pata nderin që bashkë me kongresistin Engel dhe një grup shqiptaro-amerikanësh e miq të komunitetit, të ishim nga delegacionet e para që vizitonin Kosovën pas çlirimit. Kishim me vete edhe Anthony Athanas në një udhëtim shumë emocional dhe të paharrueshëm për të gjithë. Ishim me Engelin në Kosovë, kurse Millosheviqi ishte jashtë dhe nuk guxonte të hynte.

Më vonë, ashtu si me Presidentin Bill Clinton, kongresisti Engel do të lobonte Presidentin Ë Bush për të njohur dhe mbështetur pavarësinë e Kosovës. Engel ishte nga zyrtarët e parë të huaj që vizituan Kosovën pas pavarësisë, si republika më e re në Europë.

Kam rreshtuar këtu një numër shumë të vogël të veprimtarive të shumta të kongresistit Engel gjatë viteve të tij në Kongres, por puna e tij ka qenë shumë më komplekse dhe voluminoze dhe do të kërkojë libra për t’u përshkruar.

Kongresisti Engel është themeluesi dhe drejtuesi i përhershëm i Kaukusit të Çështjeve Shqiptare në Kongresin Amerikan, mjeti më i fuqishëm politik që kemi pasur që nga Noli dhe Konica.

Që në vitet e para si kongresist ai u bë një mbështetës i hapur i pavarësisë së Kosovës, shpesh duke qenë zëri i vetëm që e shqiptonte atë si e vetmja zgjidhje e pranueshme e konfliktit. Ishte ndër të parët që priti Ibrahim Rugovën në Washington DC, në 1991 dhe lidhi me të një miqësi që vazhdoi deri në fund të jetës së Presidentit të Kosovës. Me kolegët e tij, ai luajti një rol të drejtpërdrejtë në sigurimin e fondit të parë federal kushtuar posaçërisht Kosovës. Shuma prej 5 milionë dollarësh kishte në fakt një vlerë të paçmueshme. Ajo shpalli zyrtarisht angazhimin amerikan për Kosovën

Në 1994, ai drejtoi dëgjesën e parë kushtuar në mënyrë të posaçme Kosovës, në Komitetin e Dhomës për Çështjet e Jashtëme dhe së bashku me kongresistin Ben Gilman ushtruan presion mbi Administratën Clinton që të mbështeste më fuqimisht Kosovën kundër shtypjes nga Millosheviqi.

Ai udhëtoi në Kosovë, në prill 1993, dhe u kthye përsëri aty në korrik 1996, për të inauguruar hapjen e Zyrës Amerikane të Informacionit, të njohur nga populli si “Zyra Amerikane”. Ai ishte identifikuar me këtë projekt që nga fillimi dhe u deshën vite që të bëhej realitet.

Ai ngriti flamurin amerikan në mes të Prishtinës, në atë korrik 1996, duke ngritur bashkë me të peshë edhe zemrat e shqiptarëve të Kosovës, në një prej periudhave më të rënda për ta. Ishte koha kur shqiptarët ndiheshin të lënë në mëshirën e Millosheviqit pas Marrëveshjes përjashtuese të Dejtonit. E kam dëgjuar kongresistin Engel t’i referohej shpesh herë asaj si “Ambasada e parë e SHBA-së”, në Kosovë.

Me kolegët e tij të kaukusit, ai e detyroi Administratën Clinton që të kushtëzonte murin e jashtëm të sanksioneve ndaj Beogradit me zgjidhjen e situatës në Kosovë. Ai punoi shumë që të pengonte emërtimin zyrtar të UÇK-së si terroriste nga Administrata duke i shkaktuar një goditje të rëndë përpjekjeve të propagandës dhe lobimit serb.

Sugjerimet nga kongresisti Engel ishin kyçe në procesin kur Administrata Clinton shqyrtonte alternativat me të cilat mund të ndalte spastrimin etnik në Kosovë dhe mbështeti fuqimisht ndërhyrjen ushtarake në 1999. Ai udhëhoqi kolegët e tij në debate dhe rezoluta madhore në Kongresin Amerikan lidhur me luftën.

Pas çlirimit të Kosovës, u bashkua me ne në vizitën e parë të organizuar si grup në Kosovën e lirë për të shkatërruar keq nga lufta. U përqafuam me lot në sy, kur kaluam për herë të parë kufirin dhe shkelëm në tokën e lirë, vetëm pak javë pasi trupat serbo-jugosllave ishin larguar të mposhtur nga NATO.

Që atëhere, kongresisti Engel ka shkuar pothuajse çdo vit në Ballkan dhe ka vijuar punën e tij në dekadën që vijoi për të bindur Administratën Bush që të njihte pavarësinë e Kosovës. Dhe që prej pavarësisë ka lobuar nga një vend në tjetrin që të njohin republikën e re dhe organizatat e mëdha që ta pranojnë Kosovën si anëtare, përfshi këtu edhe Bankën Botërore, FMN-në, FIFA-n etj. Ai është ende duke lobuar për ne pranë Interpolit dhe UNESCO-s.

Pas pavarësimit të Kosovës, ai punoi ngushtë me një tjegtër agjensi qeveritare amerikane, Programin për Sfidën e Milleniumit, për t’i siguruar vendit të drejtën për të konkurruar për një paketë shume të madhe ndihmëse. Në vitet e fundit, Kosovës i janë akorduar 50 milionë dollarë për të përmirësuar furnizimin me energji dhe transparencën qeveritare. Dhe nëse gjithshka shkon mirë, shifra mund të shtohet me disa dhjetëra milionë të tjerë.

Muajin e kaluar, në 4 Korrik, kongresisti Engel udhëtoi përsëri në Ballkan. Ai iu bashkua Ambasadorit të SHBA-së në prerjen e shiritit për inaugurimin e ambasadës së re amerikane në Kosovë, për të cilën qeveria e SHBA-së investoi 280 milionë dollarë. Nuk ka dëshmi më të fuqishme të përkushtimit amerikan për Kosovës dhe synimit për prani afatgjatë në rajon sesa kjo seli moderne. Në fakt, ambasada është shenjuar si “ndërtesë e gjelbër”, një shembull frymëzues për të ndihmuar Prishtinën që të ecë në një drejtim më të ndjeshëm ndaj mjedisit.

Nga inaugurimi i korrikut 1996 në inaugurimin e korrikut 2019, kemi të njëjtin njeri, të njëjtin udhëheqës dhe mik, të njëjtën devotshmëri dhe përkushtim ndaj kauzës sonë. Nuk ka të dytë si kongresisti Engel.

Puna e tij nuk kufizohet te Kosova. Si themelues i Kaukusit të Çështjeve Shqiptare, ai u përqendrua menjëherë me problemet e demokracisë në lindje të Shqipërisë. Ndihmoi në jetësimin e Fondit Shqiptaro Amerikan të Ndërmarrjeve dhe ka punuar ngushtë me çdo qeveri shqiptare në 27 vitet e fundit.

Ai loboi shumë që Shqipëria të bëhej anëtare e NATO-s dhe u ftua personalisht nga Presidenti Ë Bush në ceremoninë e nënshkrimit në Washington DC.

Ai ka udhëtuar shpesh në Shqipëri, si vëzhgues zgjedhjesh, si pjesë misionesh faktmbledhëse, si dhe për t’u takuar me të gjithë udhëheqësit politikë të vendit përgjatë viteve.

Kongresisti Engel loboi që Presidenti Sali Berisha të ftohej në Shtëpinë e Bardhë, në 1995, si dhe për të siguruar ndihma për Shqipërinë gjatë dhe pas krizës së vitit 1997.Në mes të konfliktit të atij viti të rëndë, ndërsa Shqipëria rrezikohej të rrokullisej në luftë civile, ai udhëtoi për të përfaqësuar Shtetet e Bashkuara në negocitat e drejtuara nga ish-kancelari Franz Vranitzky, duke ndihmuar që të arrihej kompromisi politik që shpëtoi Shqipërinë. Më etj u angazhua që të garantoheshin paprekshmëria e kufijve dhe e integritetit territorial të Shqipërisë.

Kongresisti Engel ka punuar në vite me shqiptarë të Malit të Zi dhe ka vizituar vendbanime shqiptare atje, sidomos Ulqinin dhe Tuzin. Ai ka punuar me udhëheqësit e shqiptarëve të këtij vendi. Ai ka qenë shumë herë edhe në Maqedoninë e Veriut, ku ka zhvilluar marrëdhënie të rëndësishme bashkëpunimi me një numër udhëheqësish shqiptarë dhe ka ndihmuar që të sigurojë një përfshire më të madhe të shqiptarëve në qeverisje, nëpërmjet jetësimit të Marrëveshjes së Ohrit.

Në ditën e tij të parë, si kryetari i ri i Komitetit të Dhomës për Punët e Jashtme, ai u takua me një grup shqiptaro-amerikanësh nga Maqedonia e Veriut dhe Mali i Zi, për të diskutuar me ta pikëpamjet dhe aspiratat e tyre politike.

Në korrik, rrugës për në Prishtinë, ndaloi në Luginën e Preshevës, për t’u takuar me udhëheqës lokalë të komunitetit shqiptar në Serbi. Ai kërkoi nga ky komunitet prej kohësh i injoruar dhe harruar që t’ia shpjegonin shqetësimet dhe shpresat që kishin për të ardhmen e tyre politike.

Askush, ndonjëherë më parë, në historinë e gjatë të kombit shqiptar, nuk ka qenë kaq shumë i përfshirë, për një kohë kaq të gjatë dhe këtë nivel suksesi.

Ai është mbi gjithshka një njeri shumë i mirë dhe i përkushtuar ndaj familjes. Ai është miku im më i mirë në botë dhe ndjehem i bekuar që e kam njohur e kam punuar me të për 30 vjet.

Do të doja ta falenderoja sot kongresistin Engel për kontributin dhe përkushtimin e tij të madh për çështjen kombëtare shqiptare. Do t’i jemi përgjithmonë mirënjohës. Vitin që vjen, ai nuk do të jetë më anëtar i Kongresit, por do të vazhdojë të jetë, ashtu si edhe më parë, një Ambasador i madh i Popullit Shqiptar.

Zoti të bekoftë kongresisti Engel! Krenohemi me ju!

*Harry Bajraktari është themelues dhe botues i gazetës Illyria (1991-1998), një drejtues i komunitetit shqiptaro-amerikan, filantrop dhe përfitues i shumë çmimeve, duke përfshirë Nderin e Urdhrit të Kombit nga Presidenti i Shqipërisë, Medaljen Presidenciale të Kosovës për Meritat & Bardhë Thirrja Presidenciale e Shtëpisë për Amimin e Shërbimit.

As drejtësi, as përgjegjësi historike

February 28, 2020 by dgreca

… Nexhmije Hoxha jetoi gati një shekull, po nuk gjeti asnjë minutë kohë për të kërkuar ndjesë për krimet e diktaturës që ndihmoi që të vinte në fuqi e të mbahej me dhunë mbi popullin.

Nga Harry Bajraktari/

Një shprehje e thotë se ata që nuk mësojnë nga historia janë të dënuar që ta përsërisin.

Asnjë vend në Evropën Lindore nuk pati një regjim komunist më të egër se Shqipëria, mirëpo, po sa kanë mësuar vërtet nga kjo tragjedi shqiptarët?

Vdekja e gruas së diktatorit Enver Hoxha na kujtoi të gjithëve se gati 50 vjet krime e padrejtësi nuk u pasuan nga asnjë dhënie llogarie e mbajtje përgjegjësie.

Nexhmije Hoxha jetoi gati një shekull, po nuk gjeti asnjë minutë kohë për të kërkuar ndjesë për krimet e diktaturës që ndihmoi që të vinte në fuqi e të mbahej me dhunë mbi popullin.

Kush u përgjigj përpara drejtësisë për elitën kombëtare që u shkatërrua, për njerëzit e nderuar të shoqërisë që u pushkatuan, vdiqën në burgje nën tortura çnjerëzore, u dergjën në qeli të zhveshur nga dinjiteti, u internuan, u izoluan, u detyruan të fajësojnë veten publikisht etj.

Kush mban përgjegjësi për fëmijët e lindur në kampet e punës, të dënuar që foshnje me një jetë “të deklasuari”.

Një prej tyre, që u ka mbijetuar kampeve në Shqipëri, gazetari Beqir Sina, është larguar nga Shqipëria në SHBA. Ky është fati i shumë pasardhësve të të persekutuarve. Kurse nipërit e mbesat e kryekomunistëve po gëzojnë edhe Shqipërinë e re.

Askush nuk do që të shohë hakmarrje dhe gjakderdhje që do të çonte në luftë civile. Po një gjyq për krimet më të rënda dhe për diktaturën duhej bërë. Ku është një gjyq si ai i Nyrembergut, për komunizmin shqiptar?

Jo vetëm që askush nuk u dënua për krime, po askush nuk mori përgjegjësi. Askush nuk dha llogari. Askush nuk kërkoi ndjesë. As sa për sy e faqe.

Vetë gruaja e diktatorit që jetoi 30 vjet pas rënies së komunizmit, nuk tregoi kurrë pendim. Përkundrazi, deri në fund, përsëriti propagandën komuniste. Ashtu si Ramiz Alia, u tallën me popullin dhe me historinë.

Komunizmi shqiptar nuk doli kurrë në gjyq.

Për t’u kthyer te fjalia e parë e shkrimit. Pse duhet të kenë frikë sot politikanët e korruptuar? Ata që abuzojnë në krye të vendit? Ata që kanë bërë krime apo janë të lidhur me krimin, me drogën, ata që shkelin ligjin dhe vjedhin popullin? Në fund të fundit, kur pas 50 vjet krimesh të tmerrshme të komunizmit u pa që askush nuk u dënua, pse duhet të kenë frikë këta të sotmit për krime më ordinere?

Tre dekada në liri e demokraci, Shqipëria nuk e ka realizuar potencialin e saj të madh. Sigurisht jeta është më e mirë e nuk krahasohet me vitin 1990, po vendi mbeti jashtë BE-së, kur ajo u zgjerua disa herë, nga 12 në 28 anëtarë.

Demokracia nuk ka përparuar. Përkundrazi, sot, 30 vjet më vonë, vendi po shkon drejt një diktature. Vetëm një parti është në të gjitha nivelet e pushtetit. Ish-ministri i fundit i Brendshëm në kohën e komunizmit është sot kryetar i Parlamentit. Korrupsioni është kudo kurse drejtësia nuk ka forcë. Institucionet kanë humbur besimin e popullit.

Shumë nga këto probleme janë të kohës, po një faktor i madh për gjendjen e sotme është se u mbyll një kapitull i historisë pa nxjerrë mësime. Nuk pati një tribunal të madh për kriminelët dhe fajtorët kryesorë. Nuk pati gjyq historik për sistemin. Nuk pati as përgjegjësi e as drejtësi. Edhe shkrimet për vdekjen e Nexhmije Hoxhës nuk kishin reflektimin e duhur. Ikja e saj më kujtoi shanset që u humbën në këto 30 vjet dhe që nuk do vijnë më.

**Harry Bajraktari është themelues dhe botues i gazetës Illyria (1991-1998), një drejtues i komunitetit shqiptaro-amerikan, filantrop dhe përfitues i shumë çmimeve, duke përfshirë Nderin e Urdhrit të Kombit nga Presidenti i Shqipërisë, Medaljen Presidenciale të Kosovës për Meritat & Bardhë Thirrja Presidenciale e Shtëpisë për Amimin e Shërbimit.

Nexhmije Hoxha vdiq ne moshen 99 vjecare pa u penduar per krimet e diktatures.

Diktatura shqiptare pushkatoi pa gjyqe apo me gjyqe fallso kundershtaret e regjimit.
5, 577 burra dhe 450 gra u ekzekutuan

Më shumë se 26 mijë njerëz u burgosën dhe 77 mijë u dërguan në kampe të punës.

KRENARË U NISËN, MË KRENARË U KTHYEN

April 16, 2019 by dgreca

Nga Harry Bajraktari*/
    “Batalioni Atlantiku” i cili u formua në Prill të vitit 1999 në SHBA, këto ditë po kremton 20 vjetorin e themelimit të tij. Para dy dekadash nga hoteli “Royal Regency” në New York, shumë të rinj vullnetarë shqiptaro-amerikanë nisën rrugtimin e tyre historik për t’iu bashkuar UÇK-së në luftën e shenjtë për lirinë dhe pavarësinë e Kosovës.
    Ky është organizimi i parë në këtë mënyrë që është bërë ndonjëherë jashtë atdheut për të marrë pjesë në një luftë për liri, e që ka një rëndësi tejet të veçantë për faktin se këta luftëtarë të këtij batalioni u nisën nga SHBA. Shumë luftëtarë nga këtu që shkuan në luftë për t’ u përballur me ushtrinë dhe policinë serbe, janë të lindur në SHBA që do të thotë se familjet e tyre arritën të edukojnë fëmijët në atë frymë që ta duan atdheun dhe vendin prej nga kanë ardhur ata vetë.
                Sot pas 20 vjetësh, në mënyrë të organizuar, udhëtuan nga i njëjti vend në Kosovë dhe Shqipëri për të kujtuar këtë ngjarje të madhe historike të kombit tonë. Në mesin e këtyre luftëtarëve të rinj e të vendosur ishte edhe një vajzë shumë e re, Linda Muriqi, e cila kishte shprehur dëshirën dhe vullnetin e saj që edhe ajo të jipte kontributin për Kosovën, në luftë kundër forcave ushtarako-policore serbe.
     Ideja e Mark Gjonaj, anëtar i Këshillit Bashkiak të New York-ut, në bashkëpunim me komunitetin shqiptaro-amerikan dhe Shoqatën Atlantiku, me Gani Shehun kryetar, që kjo ngjarje të shënohet në mënyrë sa më dinjitoze, duke vendosur përgjatë rrugës së kombit në Kosovë dhe Shqipëri nga një flamur kuq e zi në çdo 100 metra, është një ide që simbolizon më së miri rrugëtimin historike dhe pjesëmarrjen në luftë të këtij batalioni dhe sakrificën e popullit tonë. Nga një flamur vëhet edhe për të gjithë të pagjeturit që familjet i presin me dhimbje të madhe eshtrat e tyre prej 20 vjetësh.
     Mark Gjonaj ka arritur të bëjë edhe një punë shumë të rëndësishme rreth unifikimit të organizatave të shumta në komunitetin tonë, shqiptaro-amerikan.
                Luftëtarët e Batalionit Atlantiku me komandantin Hysni Syla, me krenari të jashtëzakonshëm u nisën dhe shumë më krenarë u kthyen në SHBA, meqë kishin lënë Kosovën e çliruar nga një armik shekullor që kishte vrarë, masakruar, dhunuar, dëbuar e zhdukur shqiptarët për ta ndërruar strukturën e popullatës në favor të asaj serbe në Kosovë.
    Luftën e Kosovës e ka mbështetur i gjithë komunitetit shqiptaro-amerikan në mënyra të ndryshme, qoftë materialisht, qoftë me lobim dhe me protesta të vazhdueshme në Washington dhe New York. Këtu do të theksoja edhe kontributin e Florin Krasniqit, i cili për shumë kohë ka bërë furnizimin me armë të UÇK-së dhe mjete tjera të nevojshme.
                Pjestarët e Batalionit Atlantiku sot pas 20 vjetësh janë në Kosovë e Shqipëri për të kujtuar sakrificën e madhe që bëri populli ynë për liri, që Kosovës i ka munguar me shekuj.
                Tre pjestarë të këtij batalioni, tre heronj të sotëm, vëllezërit Bytyqi, Ylli, Mehmeti dhe Agroni nuk u kthyen kurrë në vendin prej nga u nisën, ata u masakruan pasi lufta kishte përfunduar nga policia serbe dhe trupat e tyre u gjetën të hudhur bashkë me shumë shqiptarë të tjerë në një varrezë masive në Serbi. Askush deri më sot nuk ka dhënë përgjegjësi, dhe askush nuk është dënuar, kur dihet se ata që bënë krimin në një burg ishin në pozicione të larta në policinë serbe, me emër e mbiemër.
                Serbia duhet të japë gjithësesi përgjegjësi për gjithë gjenocidin e kryer në Kosovë, për mijëra e mijëra shqiptarë të vrarë: fëmijë, gra e pleq, për dëbimin masiv në zbrazjen e Kosovës nga shqiptarët, për numrin e madhe e të pagjeturve dhe për dhunimin e mbi 20.000 femrave. Është shumë e domosdoshme që klasa jonë politike të bëjë më shumë që Serbia të detyrohet të japë llogari para drejtësisë sonë dhe asaj ndërkombëtare për gjenocidin e kryer në Kosovë.
                Sot, pas 20 vjetësh, çdo gjë është ndryshe. Kosova ka bërë ndryshim, por jo aq sa është pritur. Duhet më shumë vullnet dhe punë për të ecur ajo drejt një ekonomie më të qëndrueshme dhe një demokracie integruese evropiane.

    *Autori është veprimtar dhe biznesmen i shquar i komunitetit shqiptaro -amerikan dhe themelues i gazetës Illyria.

GAZETA “DIELLI”, NJËQIND E DHJETË VJET, NJË EPOKË PËRTEJ SHEKULLIT

April 3, 2019 by dgreca

NGA HARRY BAJRAKTARI*/

Gazeta “Dielli ” u themelua nga Federata Pan-Shqiptare “Vatra” në Boston më 1909, kur Shqipëria ende ishte nën sundimin e Perandorisë Osmane. Gazeta “Dielli” është dhe mbetet gazeta me jetëgjatësi më të madhe nga të gjitha gazetat dhe publikimet tjera të botuara në gjuhën shqipe në Shqipëri dhe në diasporën shqiptare. Një gazetë që i dha frymë shqiptarizmit, aq sa është jeta e saj sot. Vetë emri i saj simbolizon dritën, kundër errësirës.

Sivjet kjo gazetë po kremton 110 vjetorin e saj në rrethana krejt tjera nga atëherë kur u botuan numrat e parë të saj nga dy intelektualët më të mëdhenj atëherë e sot, Fan Noli dhe Faik Konica.

Gazeta “Dielli”, si organ i “VATRËS” që në fillim të daljes së saj në dritë, u bë zë i fuqishëm i atdheut dhe i shqiptarëve kundër pushtimit të Perandorisë Osmane, duke nxitur e motivuar shqiptarët të bashkoheshin në një kauzë të përbashkët për liri dhe pavarësi të Shqipërisë. Nga Bostoni i SHBA, kjo gazetë ringjalli fuqishëm idetë e Rilindjes Kombëtare në një kohë ku në atdheun tonë mbretëronte një terr i plotë dhe ishte ndaluar çfardo letre e publikuar në gjuhën shqipe.

Kontributi i “Diellit”, përmjet shkrimeve të Fan Nolit, Faik Konicës, Çekrezit, Panaritit dhe intelektualëve të tjerë që vepronin në Boston, ku ishin të përqëndruar shqiptarët e ardhur nga atdheu, për kohën ishte i pazëvendësueshëm që edhe shqiptarët, të fundit në Ballkan, të fitonin lirinë dhe pavarësinë. Kjo ëndërr e hershme e shqiptarëve, u realizua në vitin 1912, kur në Vlorë u ngrit Flamuri ynë i bukur dhe Shqipëria filloi të bëhej. Kjo ëndërr e madhe e shqiptarëve u përgjysmua në Konferencën e Londrës më 1913, ku jashtë Shqipërisë, mbetën gjysma tjetër e territoreve shqiptare bashkë me Kosovën që sot ka pavarësinë.

Gazeta “Dielli”, si organ i VATRËS, kishte reaguar ashpër kundër fuqive të mëdha rreth copëtimit të Shqipërisë, ku tokat shqiptare pa të drejtë iu kishin dhuruar shteteve fqinje: Serbisë, Malit të Zi dhe Greqisë. Kjo gazetë kishte luftuar për çdo pëllembë tokë të krahinave të shumta shqiptare, duke ngritur zërin edhe në Konferencën e Versajës më 1919, kundër projektitimit famkeq, sidomos të Rusisë, që edhe Shqipëria Londineze të copëtohej dhe t’u jipej serbëve dhe grekëve. Këtë tragjedi të projektuar kundër shqiptarëve, e shpëtoi presidenti i SHBA, Thomas Woodrow Wilson.

Në këtë kontekst dëshiroj t’ them dy fjalë për mikun tim, biznesmenin dhe veprimtarin e VATRËS dhe të gjithë shqiptarëve, z. Anthonio Athanas, i cili ishte edhe bashkëpuntor i Nolit e Konicës. Zoti Athanas ka qenë një figurë shumë e respektuar nga të gjithë shqiptarët në Amerikë, në Shqipëri dhe në të gjitha trojet tona, si dhe nga shumë amerikanë. Ka ndihmuar Shqipërinë në të gjitha krizat e saj. Ka mbështetur edhe Kosovën, kur u hap çështja e saj për liri dhe pavarësi. Restoranti i tij ka qenë një Ambasadë shqiptare, derë e hapur për miqtë tanë. Ai, ishte njëurëlidhës me administratën në Washington dhe kishte influencë në qeverinë amerikane, nga që kishte një lidhje të ngushtë me presidentin Kennedy dhe vëllezërit e tij.

Restorantin e tij e kanë vizituar edhe shumë kryetar e personalitete të vendeve të ndryshme të botës.

Anthonio Athanas ishte edhe mentor i imi.

Gazeta “Dielli” dhe gazeta “Illyria”, kjo e fundit e themeluar në vitin 1991 kanë ngajshmëri, ndonëse janë themeluar në kohë, kushte dhe rrethana të ndryshme. Këtu ka një koincidencë, e para doli vetëm tri vjet para shpalljes së pavarësisë së Shqipërisë, ndërkaq e dyta 8 vjet para se Kosova të fitonte lirinë në luftën e fundit në Ballkan.

Siç dihet gazeta “Dielli” ushtroi influencë të madhe në afirmimin e çështjes kombëtare për liri dhe pavarësi dhe njëherësh nuk la anash imperativin e konsolidimit të të shtetit demokrtik shqiptar, i cili kaloi nëpër një rrugë tejt të vështirë krizash. Në këtë mënyrë ishte edhe me gazetën Illyria, e cila u parapriu ngjarjeve të bujshme deri në fitimin e lirisë dhe pavarësisë së Kosovës, kundër Serbisë. Roli i të dyjave ka qenë i pazëvëndësuseshm për krijimin e opinionit tek administrata amerikane dhe populli amerikan.

Këto dy gazeta shërbyen si një urë lidhëse në mes shqiptarëve të Amerikës dhe shqiptarëve në Shqipëri, Kosovë dhe viset tjera shqiptare. Gjithashtu kontribuan edhe në forcimin e marrëdhënieve të Tiranës, Prishtinës dhe Shkupit me administratën amerikane.

“Dielli” ka demaskuar ideologjinë komuniste dhe ka ndihmuar rrëzuarjen e diktaturës së Enver Hoxhës që për 50 vjet kishte groposur Shqipërinë. Ka mbështetur parezervë pluralizmin dhe zhvillimin e demokracisë në Shqipëri.

Vlerat e gazetës “Dielli” dhe kontributi i saj në ngritjen e çështjes kombëtare dhe të kulturës shqiptare për 110 vjet të shkuara, nuk kanë karahasim me ndonjë publikim tjetër në gjuhën shqipe as në atdhe dhe në diasporën shqiptare, sepse kjo u mbijetoi të gjitha furtunave që për mendimin tim është një mrekulli e rrallë që do t’i kishin lakmi edhe komunitetet tjera të shumta në SHBA. Kjo mbijetesë e kësaj gazete është meritë e komunitetit tonë, atëherë para 100 vjetësh dhe sot pas 100 vjetësh, me VATRËN si organ i saj.

Gazeta “Dielli” përmjet editorëve të saj ka përcjellë idetë kombëtare të një brezi tek brezi tjetër, duke ruajtur kontinuitetin e saj deri në ditët e sotme, me editorin e tashëm, Dalip Greca, i cili me punën e tij ka vazhduar traditën e saj kombëtare, fizionominë dhe mos lënien në harresë të figurave intelektuale që vepruan në komunitetin tonë shqiptaro-amerikan për këto 110 vjet.

Kur filloi të dalë gazeta “Dielli” ishim në luftë për të krijuar Shqipërinë, e sot pas 110 vjetësh kemi dy shtet shqiptare: Shqipërinë dhe Kosovën, si dhe një konsolidim të shqiptarëve në Maqedoni, në Mal të Zi dhe Luginë të Preshevës.

Emëri i Ekrem Bardhës që ka jetë të gjatë në SHBA lidhet me të gjitha Lëvizjet kombtare që u organizuan në komunitetin tonë. z. Bardha pas meje mori në dorë botimin e gazetës “Illyria” dhe mund të them se ka qenë dhe mbetet një figurë e rëndësishme në komunitetin tonë shqiptaro-amerikan. Ai, për 60 vjet me radhë, ka dhënë një kontribut të çmueshëm për çështjen kombëtare, me veçanti për lirinë dhe pavarësinë e Kosovës. Me z. Bardha, Anthonio Athanas dhe me një grup të shqiptarëve të Amerikës, menjëherë pas luftës vizituam Kosovën e lirë. Ky fakt flet për atdhedashurinë e madhe të tyre. Me ne ishte edhe kongresmeni amerikan, miku ynë Eliot Engel.

Do të doja dua të përshendesja edhe botuesin e sotëm të gazetës “Illyrias”, Vehbi Bajramin që vazhdon ta mbajë këtë gazetë, e cila po bën jetë prej tri dekadash.

Shkrimin tim, me rastin e 110 vjetorit të gazetës “Dielli”, do ta përfundoja me një konstatim: “Dielli” ka një biografi shumë të pasur, me një histori të gjatë kombëtare dhe me një thirrje të përhershme që së bashku të veprojmë për interesin e përgjithshëm të atdheut, ashtu si bënë Rilindasët tanë.

*Autori është biznismen dhe veprimtar i njohur i komunitetit shqiptaro-amerikan dhe themelues i gazetës Illyria

MALËSORË MË 3 MARS VOTONI PËR TË MARRË FATIN NË DUART TUAJA!

February 26, 2019 by dgreca

Nga Harry Bajraktari*/

Më 3 Mars, të dielën, shqiptarët e Malësisë së Madhe në Mal të Zi do t’u drejtohen kutive të votimit për të zgjedhur përfaqësuesit e tyre legjitim në komunën e Tuzit, e cila pas shumë përpjekjeve politike u themelua në Shtatorin e vitit të kaluar.

Ne Foto:Koalicioni Shqiptar per Komunen e Tuzit/

Këto zgjedhje janë historike, duke marrë parasysh të kalurën e kësaj krahine, e cila është lënë anash nga pushteti, më herët në kohën e komunizmit dhe më vonë pas rënies së tij.

Partitë politike të Malësisë së Madhe të komunës Tuz: Alternativa Shqiptare, Lidhja Demokratike Shqiptare dhe Unioni Demokratik i Shqiptarëve në këto zgjedhje për herë të parë po dalin në një listë të përbashkët (koalicion) për zgjedhjet lokale që do të mbahen të Dielën më 3 Mars. Ky është koalicion parazgjedhor dhe shumë i favorshëm për të marrë në duart e veta fatin e Malësisë së Madhe: zhvillimin ekonomik, ruajtjen e identitetit, zgjërimin e rrjetit shkollor dhe ndaljen e migrimit të shqiptarëve nga kjo krahinë e madhe, e cila përbëhet nga shumë fshatra, të cilat nga mos perspektiva me dekada të tëra braktisën trojet e tyre dhe dolën në botën perëndimore, sidomos në SHBA. Nga regjistrimi I vitit 1981 e deri në regjistrimin e fundit 2011 shihet rënie e numrit të banorëve jo vetëm në Malësinë e Madhe, por edhe në trevat tjera shqiptare siç janë Ulqini, Ana e Malit, Tivari, Plava e Gacia, Rozhaja e lokalitete të tjera shqiptare. Një numër mbi 5% e shqiptarëve është në kryeqytetin e Malit të Zi në Podgoricë.

Komuna e Tuzit përbëhet nga shumica shqiptare, që do të thotë se tani është rasti historik të udhëheqet nga vetë ata. Në vitin 1975 në Tuz u hap gjimnazi në gjuhën shqipe, ku pas kryerjes së tij, shumë malësorë u regjistruan në fakultete të ndryshme në Prishtinë dhe në shkollat e larta në Gjakovë, Prizren e Pejë. Këto kuadro të shkolluara nga Malësia e Madhe, për fat të keq nuk mundën të gjenin punë në trevën e tyre të varfër e të pazhvilluar, andaj u detyruan të emigronin jashtë krahinave të tyre. Malësia e Madhe ka dhënë shumë atdhetarë e personalitete të artit dhe kulturës shqiptare, si Dedë Gjo Lulin, shkrimtarin Martin Camaj e piktorin Gjelosh Gjokaj, i njohur në përmasat evropiane e shumë personalitete të tjera.

Nga kjo anë shqiptare sot ka shumë malësorë të vendosur në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, si në Detroit, New York dhe në shtetet tjera amerikane. Nga këtu, ata në forma të ndryshme kanë ndihmuar dhe mbështetur atdheun, si vendasit e tyre në Mal të Zi, e sidomos kanë ndihmuar lirinë dhe pavarësinë e Kosovës, qoftë duke marrë pjesë në demonstrata në Washington dhe New York pranë OKB-se, qoftë materialisht dhe së fundmi duke marrë pjesë edhe në radhët e UÇK-së.

Pra, kur merret parasysh ndjenja e dashurisë ndaj trojeve tona etnike dhe kontributi i tyre që dhanë malësorët nga SHBA për kombin, një kthim borxhi për ta, do të ishte dalja masive e banorëve të Malësisë së Madhe në votimet e së dielës më 3 Mars. Kësaj thirrje, këtij obligimi, besoj se t’i bahkohen edhe malësorët në SHBA dhe ata që jetojnë në vende të ndryshme të Evropës, dhe që kanë të drejtë vote.

Malësorë, merreni si obligim moral e kombëtar, kudo që jetoni e keni të drejtë vote, të dilni masivisht dhe votën tuaj ta jipni për “Forumin Shqiptar”, përkatësisht për listën zgjedhore “Malësia na Bashkon”, për komunën tuaj Tuzin. Në këtë mënyrë ju votoni për perspektivën tuaj, për zhvillimin ekonomik të Malësisë së Madhe, për krijimin e vendeve të punës, shkollimin e fëmijëve, dhe së fundmi, për lumturinë e familjeve dhe fëmijëve tuaj.

*Autori është veprimtar dhe biznesmen i shquar i Komunitetit Shqiptaro-Amerikan dhe themelues i gazetës Illyria.