Archives for January 2014

Ç’KUPTIM KISHIN ZGJEDHJET VENDORE NË KOSOVË!

January 17, 2014 by dgreca

Nga Fadil LUSHI/

Në Fjalorin e Gjuhës së Sotme Shqipe jepet ky shpjegim për votën:1. E drejta e secilit për të shfaqur mendimin në kohën e zgjedhjeve ose kur vendoset një çështje bashkërisht në një organizatë politike, shtetërore a shoqërore; shprehja e mendimit a e vullnetit nga secili për të zgjedhur dikë në një organ etj. ose për të vendosur për një çështje; mendimi që shpreh dikush në raste të tilla dhe fleta a diçka tjetër që përdoret për këtë qëllim. Votë vendimore (deliberative). Votë këshillimore (konsultative). E drejta e votës. Me shumicë votash. Jap votën për dikë a për diçka e pranoj a e përkrah, e miratoj. Numëruan votat. 2. Votim. Votë e lirë (e fshehtë, e përgjithshme). Mekanizmi i votës. Vë (hedh) në votë; e tjerë.

Ky nocion që shpjegon filozofinë e votës zakonisht gjen shprehje në shoqëritë me demokraci të zhvilluar, ku secili qytetar me drejtë vote gjithmonë sundon vullnetin e tij ekskluzive sa i përket votës, pavarësisht se cilit individ a partie politike ia dedikon atë. Ajo votë gjithmonë mbetet ose konceptohet si deliberative, e pavarur, humane, emancipuese, autonome dhe, në instancë të fundit, edhe e paprekshme. Ajo në vete përfshin edhe filozofinë e mesazhit që përcjell, ajo ka për detyrë të “shpërblejë dhe të nderojë”, por në raste të veçanta, madje-madje ashtu papritur, “di dhe të të ndëshkojë pamëshirshëm edhe të të turpërojë dhe të të dëshpërojë keqas”. Shprehja e mendimit të lirë gjegjësisht e votës nuk duron arrogancë, nuk pëlqen makiavelizëm, qoftë të jetë individual a kolektiv, ajo nuk lejon që të jetë pjesë a “hisedare” e keqqeverisjes vendore a qendrore, ajo nuk lejon që të jetë pjesë e korrupsionit, premtimeve fëmijërore dhe të zbrazëta të politikanëve me moral të dyfishtë…, ajo në asnjë mënyrë nuk lejon a nuk dëshiron të skandalizohet, të kontrabandohet e të keqpërdoret. Ajo nuk lejon çfarëdo qoftë ndërhyrje të brendshme a të jashtme, ajo nuk lejon që pranë saj të ketë çfarëdo sekserësh, sejmenësh a edhe “tyxharë dhe kumarxhinj politikë provincialë, të veshur me kostum të zi dhe çorape të bardha”!?

Në kuadër të zgjedhjeve të paradokohshme vendore që u organizuan në Kosovë (që nga “mëvetësimi” i asaj vote), padyshim se u karakterizuan me një psikologji dhe filozofi të re dhe gjithsesi më të avancuar të votës deliberative, u ndërtua a edhe u hetua një mentalitet krejt tjetërfare në kontekst të humanizimit dhe emancipimit të saj, dhe njëkohësisht u ndërtuan fillet e para të rrënimit të asaj “kështjellës” së votës së vjedhur…, të blerë, të kontrabanduar duke i thënë njëherë e përgjithmonë stop nepotizmit dhe shpërdorimit të standardeve dhe kritereve të saj. Dhe kur u përjashtuan të gjitha këto abuzime, atëherë këto zgjedhje vendore fituan të drejtën që të karakterizohen si zgjedhje sa demokratike (të lira, të drejtpërdrejta dhe të fshehta) e “rebeluese”, po aq edhe ndëshkuese. Në historikun e zgjedhjeve vendore, po edhe parlamentare, të Kosovës, për herë të parë vota deliberative e qytetarit kosovar kishte guximin politik që ta ndëshkojë keq e më keq qeverisjen dhe keqmenaxhimin e institucioneve nga ana e teknokratëve, burokratëve dhe të atyre që mendojnë se institucionet politike na qenkan pronë e gjyshërve të tyre me opinga!? Pos gjithë kësaj që u tha më lart, nuk e ka vështirë sot gjithsecili të parashtrojë pyetjen, ç’imazh dhe ç’kuptim kishin zgjedhjet në fjalë, ç’porosi ata përcollën dhe kujt ia dedikuan? Tekefundit, nuk është me rëndësi se kush fitoi dhe si fitoi, kush ishte humbës dhe pse humbi, me rëndësi është fryma e re kundrejt një politikëbërjeje të moderuar, të hapur, të çiltër, parimore, të urtë, largpamëse, të drejtë, paqësore dhe të pavarur, përkundër asaj fryme politike grabitqare, politikës së grushtit të hekurt, politikës së kulaçit e kërbaçit prej lëkure…, politikës që mbijeton “herë me të mirë e me premtime të bukura, herë me kërcënime, me shtrëngim e me dhunë”… dhe herë më herë me kallashë të “ndryshkur”, të blerë dikur moti me lekët e popullit!?

Nëse vota e çdo qytetari në Kosovë dikur “frenohej” të reflektonte mungesën e ndryshimit të filozofisë së mbrapshtë, ajo këtë mot në ikje e sipër u detyrua të rebelohet për të ndëshkuar politikanët e fjetur! Kjo votë (vendore) e qytetarit kosovar, padyshim se është produkt i një mendësie të re evropiane, një votë që ka takatin të vlerësojë, po njëkohësisht edhe di të ndëshkojë “teknokracinë, burokracinë politike, agallëkun, recidivistët e rrezikshëm si dhe njerëzit që kanë rënë në rehati”! Këto zgjedhje vendore që u organizuan në Kosovë, u karakterizuan edhe me ca emra me tipare dhe veçori dalluese që kryekëput dallohen nga disa politikanë aktualë, në veçanti ata që i takojnë krahut të luftës. Ky ndëshkim më së miri u vërejt në kryeqendrën e Kosovës respektivisht në lëkurën e Isa Mustafës, i cili u mposht nga ana e Shpend Ahmetit, kandidatit që paraprakisht kishte përfunduar studimet master për politikë publike në Universitetin e Harvardit në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, kurse pastaj gjatë viteve 2002-2004 të specializonte në fushë të zhvillimit politik dhe ekonomik. S’duhet harruar se po i njëjti i ka kryer studimet universitare në Fakultetin e Ekonomisë dhe Administrim-Biznesit në Universitetin Amerikan në Bullgari gjatë viteve 1996-2000. (Së fundi, mund të thuash se Shpend Ahmeti nuk “është produkt autokton” i VETËVENDOSJE-s, ai vjen nga partia e dikurshme politike “FRYMA e RE” dhe, rrjedhimisht, e folmja e tij politike, kryekëput dallon nga ajo e Albin Kurtit, sidomos në aspekt të “nacionalizmit dhe filozofisë së tij izolacioniste”! (Mero Baze).

Fitorja e Shpend Ahmetit nuk ishte vetëm një ngadhënjim, ajo ishte edhe një goditje e fortë për keqqeverisjen së Isa Mustafës, si dhe një leksion për stafin e tij se si duhet bërë “detyrat (politike) shtëpiake në Prishtinë dhe gjetiu në hapësirat e vetadministrimit vendor, politik, ekonomik, social, kulturor e tjerë”!? Fitorja e LDK-së në nivel shtetëror u zbeh me humbjen e Prishtinës, një humbje që mbase kërkon a i duhet një shpjegim, po edhe një analizë më e detajuar politike. Një të tillë shpjegim kërkon edhe disfata e thellë e AAK-së, në veçanti e lidershipit të saj, Ramush Haradinajt, mungesa (e gjatë) e të cilit në skenën politike gjithsesi u vërejt “ashiqare”! Se kush duhet të largohet nga kjo parti, është një pyetje hipotetike. Një gjë është e vërtetë, në kryeminderin e kësaj partie politike nuk ka vend për dy taborë, o do shkojë Ramushi, o do ikë stafi i tij i përgjumur. Sipas logjikës formale, udhë tjetër s’ka.

Edhe ish-kryebashkiaku i Mitrovicës u mposht nga Agim Bahtiri, përndryshe biznesmen kërpudhash. Fitorja e tij është pjellë e një filozofie evropiane, po edhe e retorikës së tij…, ajo fitore ishte edhe një “sikterisje” a një shpullë imazhit të sajuar, krekosjes dhe arrogancës së padurueshme të komandantëve të dalë nga lufta.

Mimoza Kusari-Lila (e magjistruar për administrim biznesi në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, që gjatë asaj kohe vijoi studimet në Institutin Ekonomik në Universitetin e Kolorados dhe në Universitetin e Duquesne në Pittsburg, ku përfundoi magjistraturën në e-biznes) kishte diç më tepër, respektivisht kjo fitore e saj tronditi themelet e kalasë së shovinizmit mashkullor në Kosovë dhe gjetiu. Për listën Srpska-Daçiq nuk do llafos gjë, sepse prej dhjetë komunave, i fitoi bindshëm nëntë.

Koalicionet mes partive politike nuk mund të thuash se ishin kryekëput parimore, ato ishin pjellë e një makiavelizmi të moderuar ballkanik dhe, t’i shtosh diç më tepër këtij fenomeni, kjo do të thotë ta “prishësh këtë muhabet paszgjedhor”. Pavarësisht nga “rezultatet” e dala të (pa)pritshme nga këto gara, mbetet të themi se këto zgjedhje vendore duhet të jenë përfundimisht një test për ato parlamentare, pa marrë parasysh se do jenë ndëshkuese ose ndryshuese…, edhe pse këto dy nocione janë me kuptime diametralisht të kundërta.

MOS HESHT!

January 17, 2014 by dgreca

Faik KRASNIQI/Prishtine/

Kisha shumë gjëra për të thënë, por në këtë moment është heshtja që mbizotëron, heshtje e çuditshme, një heshtje që bërtet me gjithë shpirt.

Shpesh herë kam heshtur, ndoshta për mos të lënduar, ndoshta për mos t’u grindur, ndoshta s’e kam thënë me veten nuk ja vlen. Por, duke ruajtur heshtjen me ambientin jashtë vetes, hapa luftën brenda vetes. Mijëra zëra mendimesh rebeloheshin dhe bërtisnin. “Ti duhej të flisje të na lije deshifrimin, në komunikim, sepse në trurin tënd ne lindëm, tani zgjidh dhe merr, sepse ne nuk do të heshtim deri sa ti të reagosh dhe të na lirosh nga heshtja jote”. Kështu, nga ajo mori, zhurmë që nuk heshtë në trurin tim, mësova të mos heshtë…

Heshtja vetëm heshtë, tjetri nuk mund të kuptojë heshtjen tënde, formën dhe mesazhin e saj. Ndaj heshtja heshtë, nuk flet, dhe si rrjedhojë nuk mund të thuash që heshtja ka kuptim. Për mua nuk ka…

Heshtja mbi të gjitha është një ndrydhje e shpirtit brenda një trupi të ligështuar. Në disa raste shfrytëzim i një lirie mendimi të brendshëm në masa të kufizuara.

Dëshira për t’i mbijetuar ndërgjegjes së thellë në saje së cilës vetëm shpirti mund t’i përshkojë hallet, problemet e një monotonie të vazhdueshme, si rrjedhim i këshillojnë vetëdijes të qëndrojë brenda këtij kufiri të limituar. Një favor relativ që i bëjmë koshiencës sonë duke mos pasur guxim të përballemi me gjendjen e jashtme reale (pra heshtja), duhet pasur kujdes sepse në epërsi e sipër ai zhvillohet dhe kthehet në një makth – një makth i cili e çon njeriun në ndrydhje të plotë ku çdo gjë që i rrethon e bën atë skllavin e errësirës së thellë!

Nga brendia më pëshpëriti diç, heshtja nuk është zgjidhje, vetëm tejkalim i problemeve pa zgjidhje!

Të heshtur do të jemi vetëm atëherë kur të vdesim. Sa të jesh njeri i gjallë, në lëvizje, në kontakt me shoqëri e gjithçka tjetër që na rrethon, nuk kemi pse heshtim! Ne duhet të flasim në kohën e duhur dhe të mbrojmë interesat tona nëpër mes fjalës. Nuk jam dhe shumë dakord me thënien ‘’heshtja është flori’’, sepse në këto kohë që po jetojmë duhet të jesh shumë dinamik e më potencial. Aty ku është e drejta të flasësh nuk ke pse hesht jo.

C’EKUILIBRAT ETNIKE DHE MUNAFAKËT POLITIK

January 17, 2014 by dgreca

WOLLTERI; „mik i dashur,unë nuk jam dakord me mendimet tuaja,/

por jam gati të jap jetën,që ju të mund të shprehni lirisht ato“/

Shkruan:Eugen SHEHU /

E nisa kështu me këtë thënie të Wolterrit.Ndërsa shqiptarët e shtetit amë zgërdhinden drejt një „ballkani perëndimor të europianizuar“,dhe luftën politike për menjanimin e Nacionalizmit shqiptar nga politika dhe mediat,hijenat fqinje sllavoortodokse „paradoksalisht“… shfaqen sa ma unikë në tendencat e tyre shoveniste ekspansioniste si etnike ashtu dhe fetare.Shfrytëzimi prapë i çdokujt për të risjellë në ditët e sotme historinë tragjike të kombit shqiptarë në këtë gadishull do të afronte veç klithma.Jo klithma pulëbardhës që enden në mëndafshin e deteve,por përkundrazi klithma korbash që kurë nuk ngopen nga lumejtë gjakut të derdhur nga fqinjët e shqiptarëve dhe shqipërisë nga ata të vjetër e të rinj.Aq tragjik është ky rrit i lashtë,saqë historia e këtij gadishulli ka vënë kurdoherë në provë kujtesën e saj.Një paralele e hequr në zemër të shekujve do të na kujtonte ne shqiptarëve në çdo kohë se kemi mbetur pre e lakmive të shovenizmit sllavoortodoks dhe sot e kësaj dite me ndihmesën e hazardit politiko diplomatik të „europës së civilizuar“.Me sa duket që pjesa jo internacionale e kombit tonë ende nuk mund të shkundet nga gjaketa e të qenurit skllav,ndaj gjithmonë kërkon të gjejë formën dhe mënyrën më të lehtë të një „bashkëjetese“ qoftë dhe me një grup vëndesh të cilat as i kanë fshehur dhe as i fshehin projektet e tyre të zhbërjes së Kombit Shqiptar dhe pse jo të fshirjes nga gjeografia të Shqipërisë Etnike vetëm për të pasur një copë pushteti në dorë

.Tezat që lançohen nga kolltugofakët dhe kozmopolitistët munafik,sigurisht me prapavijë politike, se kërkesat për ribashkimin e kombit shqiptar dhe të Shqipërisë Etnke,na qenkan“destabilizues për paqen dhe sigurinë rajonale“ na qenkan në kundërshtim me „partnerët stretegjik“.Broçkulla të tilla janë propaganda dhe gënjeshtra ordinere të lançuara nga serbo-sllavët përmes miopëve dhe servilëve të tyre shqipfolës si poliagjentë të strategjive djallëzore,që në një mënyrë koherente dhe kohezive jan dhe do të mbeten në shërbim të shkatërimit të kauzës sonë kombëtare,që rrezikojnë dhe identitetin kombëtar por dhe ate shetëror e territorial të Shqipërisë e Shqiptarëve në përgjithësi në gadishullin ballkanik,duke atakuar tashmë jo vetëm vlerat e luftës për mbijetesë territoriale e shtetërore,por edhe identiteti nacional,gjuhësor,kulturor e fetar,gjithmonë në emër të një klauzole të çuditshme që ka shpikur Bashkimi Eurpian“për fqinjësi të mirë“ si kusht për vendet ballkanike e në veçanti për shqiptarët,dhe pikërisht pas kësaj fshihen djallëzitë që burojnë që nga Kongresi i Berlinit (1878),ai i Londrës (1913)-traktati i fshehtë i Londrës (1915),konferenca e Versajës (1919),Prishja e Marveshjes së Mukjes (1943),djegjen dhe përgjakjen e Shqipërisë dhe Shqiptarëve më 1997,përmes Asfalisë dhe UDB-së, për të ardhur tek marrveshja e 1.prillit.2013 në Shkodër me kumbarë serbosllavogrekët dhe marveshja e 19.prillit.2013 në Bruksel ku kalohej nga „bisedime teknike“ në ato politike madje dhe pa pëlqimin e legjislativit në dëm të Kosovës dhe privilegj të serbisë kriminale,kur viktima do barazohej me xhelatin.

SIMBOLIKA DHIMBËSE

Të thuash se Republika e Kosovës na qenka „multietnike“ kjo asht një çmenduri nostalgjikësh të pushtimit dhe regjimit ish-jugosllav,nga i cili mbas një shekulli robërie të egër më në fund kapëm rrezet e liririsë përmes pellgjeve të gjakut dhe martirizmit të mijëra dëshmorëve të Kombit Shqiptar.Ate tezë mund të na e servirin vetëm kolltugofakët dhe servilë të paskrupullt të mbështjellur me vellon e krimit,amoralitetit dhe korupsionit nga më të ndryshmet,pse jo dhe të agjenturave të ndryshme antishqiptare.Të barazosh 95 % të shqiptarëve etnik me 5% minoritarë,e aq më tepër të legjitimosh kriminelët e gjenocidit dhe etnocidit të ushtruar ende pa dy decenie më parë, kur ende freskia e dhimbjeve mbi vare nuk ashtë shuar,kur ende zbulohen varre masive dhe të tjerëve ,ku shpresa e dhimbjes për të dashurit e tyre nuk asht shuar,do të thotë dhe një krim në mes krimeve,dhe shqiptarët kanë kodet e tyre të pashkruara në raste të tilla,një sentencë e vjetër na kujton kur thotë se „Mund të jetosh me dy fytyra,por vdes i pafytyrë“.Sipas rregullave dhe normave të së drejtës ndërkombëtare,ndër të tjera,krime ndërkombëtare konsiderohen dhe ;“agresioni,zotërimi kolonial me forcë,gjenocidi,robëria dhe aparthejdi,si dhe pirateria në det të hapur“pra sipas së drejtës klasike ndërkombëtare“. (G.Gilbert,“The Criminal Responsibility of Staates“.ILC 39,1990,fq345).

Pa dashur që të thellohemi në detaje të simbolikave butaforeske si ajo e fundit të dy qeverive në Prizren, e cila ma së shumti do ti shërbejë qeverisë së Edvin Kristaq Ramës,si një gardh kapërcyes, në realizimin e një ëndre të tijën kahmotshme për tu ulur dhe në prehërin e beogradit se sa „të drejtës Kushtetuese për mbrojtjen e shqiptarëve kudo ku ata janë“,ky do bredhi ashtu siq kishin bërë dhe para ardhësit e tij gjysëm shekulli me radhë,shqiptarët përsëri do të mbeten në hamullitë e tyre përgjersa lobet dhe shërbeimet sekrete sllavo-greke kapin majat e pushteteve shqiptare.

Shqiptarët nën Malin e Zi,janë të privuar nga vendim marrjet egzekutive,të diskriminuar në sferën e kulturës dhe nën presionin e shpronsimit duke rivënë në skenë mënyrën e shtetërimit të pronave shqiptare përmes së cilës politikë defaktorizohet pjesa e kombit shqiptar atje.

Shqiptarët e Luginës së Preshevës nuk vuajn nga lëmoshat e kristaqthaçëve,por vuajn nga kolonializimi agresif shovenist serb,i cili në mënyrë institucionale dhe dretpërdrejtë bën çmos për zbrazjen e Luginës së Preshevës dhe rikolonializimin e saj me serb të Banatit e Kikindës,ndaj veç lërjes jashtinstitucionale,ndalesave buxhetore,përdor dhe masat e presioneve psikologjike,duke e rrethuar të tërë Luginën nga Medvegja në Bujanovc me ushtri e xhandarmëri,dhe të heshtësh faktin me realitetin po ashtu asht dhe një krim.

Ndaj politikanët shqiptarë kozmopolit po heshtin problemin e pazgjidhur kolonial shqiptarë në gadishullin ballkanik,është një çështje në vete dhe për vete,mirëpo kjo nuk duhet ti japë dhe „privilegj“mbi asnjë bazë qoftë morale,politike apo shkecore,të mos ngrijë zërin apo të korrigjojë,apo ndërtojë madje dhe të artikulojë programe politike mbi baza shkencore, strategjike kombëtare,siç artikulohen përmes Nacionalistëve Shqiptarë,mbase çështja kombëtare shqiptare,nuk duhet parë vetëm si një çështje monopoli të elitave drejtuese politike shqiptare qofshin dhe të momentit zyrtare shqiptare,por duhet ndarë me shkencën dhe intelegjencën mbarëshqiptare si mbrenda Shqipërisë Etnike ashtu dhe jashtë.Tek e fundit të gjitha fazat e kolonializmit të trojeve shqiptare ( që përmendëm më lartë) duhet të ngrishë ndërgjegjen kombëtare shqiptare se rreziqet janë permanente përderisa rishfaqen bollshevizmat me teoritë e tyre antikombëtare për „konfederat Ballaknike“ apo „ballkani perendimor“ „fqinjësie të mirë“ e kështu me radhë duke parapërgaditur opinion shqiptar me idetë qëllimkqija dhe antikombëtare për mbledhje të përbashkëta edhe me ato,greke, malazeze,sllavomaqedonase dhe një ditë kur të shohim dhe ate serbe.Intelegjenca shqiptare duhet duhet pa rreshtur të ngrejë zërin dhe ti dekonspiroj këto djallëzi sllavo-greke,që u servohen opinionit shqiptar përmes servilëve dhe puthadorëve të tyre në Tiranë,Prishtinë e Shkup,mbase kjo do të ishte një fatalitet gjithkombëtar,në emër të disa „integrimeve“ ireale.

Cështja kombëtare shqiptare nuk mund të heshtë dhe durojë në përditshmërinë e saj suplementët e tradhëtisë dhe demagogjisë së politikbërësve shqiptarë apo ato të paskulisave diplomatke ndërkombëtare.Kjo mënyrë politike servile e kolltugofakëve të Tiranës dhe Prishtinës,mund të rrezatoj dhe dëmtojë rëndë dhe përpjekjet për liri e demokraci institucionale të shqiptarëv për rreth si në Mal të Zi,në Luginën e Preshëvës dhe në Fyrom.

Në të kundërtën do të inkurajonte servilët politik të integristëv të Fyromit që dhe më tej të thellojnë në emër të pushtetit antishqiptarizmin e tyre,mënyrë që dita ditës i forcon në një koloboracionizëm të hapur me sllavomaqedonasit.Pse duhet të themi kështu !?

RROBËRIT E LUMTUR TË FYROMIT

Shqiptarët në Fyrom si kurë më parë gjenden në shënjestër të pushtetit unitarist sllavomaqedonas,ata jan të goditur nga të gjitha poretë e jetës private,shoqërore, politike,ekonomike kulturore e fetare.Ky shtet hibrid i cili paraqet një konglomerat artificial i cili në mbrendësinë esaj kam ë shumë shqiptarë etnik (880.000),turq,bullgar,vlleh,serb e boshnjak e magjupë se sa vetë sllavomaqedonas,tregon ambiciet e saja me „elegancë“ që të jetë trashigimtare e vërtetë e sistemit kriminel të ishjugosllavisë,madje duke u vërë në boshtin mes Beogradit dhe Athinës,kur asht në pyetje Kombi Shqiptar.Na ka ra rasti të dëgjojmë edhe fyerje të tillë nga kuvendi i tyre duke na emërtuar si „makedonski albanci“ që në përkthim do të thotë“shqiptarët maqedonas“,dhe për fat të keq po këtë kurth mirë të programuar do ta kapin edhe mediat shqiptare në shtetin amë,pa e menduar se adresojnë një fyerje ndaj pjesës së kombit të vet që përbëjnë gati 1 miljon shqiptarë etnik në trojet e tyre etnike,të pushtuara nga aleanca e krishterë ballkanike që më 1912 dhe të kolonizuara nga ardhacakë serb,bullgar,dhe egejas.Dhe ripushtimit të këtyre trojeve etnike shqiptare pas vitit 1944, pikërisht në saje të bashkëpunimit të komunistëve shqiptarë me ato serbosllav.

Në gjendjen e sodit ku gjenden shqiptarët nën Fyromin,e kanë të vështirë shqiptarët të kuptojnë se nga kush marrin goditjet ma të rënda dhe shpesh të papërballueshme,nga politikanët miopë të shtetit amë,që marrin të drejtën të krahasojë një komb një milionësh në trojet e veta autoktone,me nja 4500,sllavomaqedonas të Liqenasit,nga srvilizmi dhe vazaliteti i „inetgristëve“shqiptarë të akomoduar në dyert e një sistemi albanofobikësh,apo nga sistemi i cili përdor në mënyrë të paskrupulllt dhe mirë të drejtuar të gjitha mekanizmat shtetërore me botëkuptime shkombëtarizuese dhe praktika etnocidit në të gjitha nivelet e sistemit „shtetëror“

Duke përdorurorganet e gjygjësisë,policisë shtetërore me gjithë sigurimet e saja të fshehta, dhe grupet e tyre mafioze për të luftuar jo vetëm opozitën shqiptare atje,por edhe për të mbërthyer intelegjencën dhe median shqiptare,kjo sjellje e përcjellë dhe me vrasje enigmatike, me procese të montuara politike,me incidente raciste ndaj të rinjëve shqiptarë,vizatime kryqash nëpër vendbanime shqiptare,uzurpim pronash të vakëfeve muslimane, ndërtim kishas në vendbanime shqiptare,ngritje kryqash me buxhet edhe të taksapaguesve shqiptarë,provon qartasi që nëqoftëse atje ka ndeshje të ndonjë politike gjeostrategjike evropiane apo të SHBA-ve,atëherë shqiptarët minimum që duhet bërë patjetër duhet federalizuar Fyromin,ashtu siç është dhe Belgjika,ose kjo kreaturë duhet të pësojë fatin e ishjugosllavisë komuniste.

Ideja e hedhur në treg se shqiptarët do të bashkohen „nën qiellin e evropës së bashkuar“ tashmë sa vjen dhe po i çjer maskat e gënjeshtra,këtë die perverse e hedhur nga politika „Tironse“ dhe e përcjellë nga disa diplomatë dallkaukë se gjoja në EU apo me aderimin në NATO,shqiptarëve do t’ju përmirësohet statusi politik është aq sa për të qeshur edhe për të qarë.Dhe pikërisht kjo tezë kolltukofagëve u jep të drejtën që popullit shqiptar ti hedhin pluhur syve,për të mbajtur në pushtet dhe për ti gëzuar të pakta ato privilegje që ia mundëson një qeveri dhe një kryeministër serbofil siç është ai i Fyromit.Kjo politikë tregon qartazi animozitetin e parimeve racionale në mes të qytetarit shqiptar dhe politikanit shqipfolës.Nga ky animozitet buron dallimi i qartë tashmë qoftë në veprim,mendim apo dhe realizim në drejtim të zgjidhjes të çështjes shqiptare,pamvarsisht se partia shqiptare e ulur në prehërin e kryeministrit serbofil mbetet në vazhdimësi një rrobër i lumtur,i një grupi udhëheqësish të tyre të zënë peng,kursi politik është ma se i domosdoshëm në relacion me qytetarët shqiptar, parrullat e tyre që hedhen se ndërkombëtarët nuk lejojnë ribashkimin e shqipërisë,janë pallavra të kota dhe boshe.As Europa por as SHBA-të fillimisht nuk ishin për zhbërjen e ishjugosllavisë por u zhbë.Shqiptarët nuk do të mund gjithmonë të gëlltisin broçkulla të tilla si gjer më tani,madje në mënyrë krejt të paturpshme dhe ofenduese kur ti shohësh se si para kamerave televizive dhe në mediat e shkruara,deklarojnë se „shqiptarët janë shtetformues“ ose „skemi kuadro“ për këtë apo atë post.Këta miopë lëshojnë ofendime ndaj tërë një kombi atje,duke u dhënë duar dhe gojë të lirë shovenistëve sllavomqedonas. Kjo tashmë na bën të vemë në dyshim qëllimin e këtij grupi familjar drejtuesish të integristëve.,ndaj ata mes të lakmuarit të padronit dhe partisë për të defokusuar pllatformën politike sipas vullnetit dhe të drejtave kombëtare shqiptare në Fyrom,ky grup megallomansh do të përcaktohet për të parën, meqë për të dytën është në nivelin e rrobit.

Përgjithësisht siç thash që nga fillimi kemi më shumë arsye që shqiptarët të flasin hapur dhe në unison të rihapin për kontestin historik e politik,ashtu siç edhe kanë të drejtën legjitime të përcjellin zërin e arsyes në adresë të ndërgjegjes intelektuale e politike shqiptare.Një komb prej 12 miljonësh nuk mund të qëndrojë gjithmonë kujdestar mbrojtës nga shovenizmat sllavo-greko ortodokse që na rrethojnë,kur ne me të drejtë kujt si kemi borxh,por na kanë borxhe,edhe ata që na i prenë gjumtyrët edhe ata që na i morën.Rivendosja e ekulibrave në gadishullin ballkanik duhet domosdoshmërisht të rivendosen,në të kundërtën do të mbetemi gjithmonë gazi i botës duke qarë e shkruar letra dyerve të ambasadave cilat do qofshin ato.Ne shqiptarët kemi të gjitha potencialet që sot në shekullin XXI mos druajmë nga ropatjet për rreth oborit.

Bern-Zvicër

Asimilimi i irredentizmit dhe i separatizmit shqiptar në Maqedoni

January 17, 2014 by dgreca

Shkruan: Arben LLALLA*/

Këto ditë po flitet nga partitë politike shqiptare për sjelljen e Ligjit për të drejtat e ish-të burgosurve dhe të përndjekurve politik në Maqedoni. Pas 24 viteve të pluralizmit të brishtë Maqedonia ndoshta është i vetmi shtet ish-komunist që nuk i ka shpërblyer ish-të burgosurit politik, në veçanti ata me kombësi shqiptare të cilët janë rreth 25.000. I gjithë procesi për të shpërblyer këtë kategori ka ngecur në vend pa filluar fare, kjo jo vetëm për faj të drejtuesve të shtetit që i përkasin etnisë sllave, por edhe të vetë të ish-të burgosurve politik shqiptar të cilët prej 20 vitesh i gjejmë në postet më të larta të Republikës së Maqedonisë. Prej kaq vitesh ish-të burgosur dhe të dëmtuarit politik shqiptar ankohen se asgjë gjë nuk është bërë për kompenzimin e viteve të burgut që kanë kryer. Por janë vetëm këta të ish-burgosur politik që dikur sistemi komunist i ish-Jugosllavisë dhe i Maqedonisë të pas viteve 1990 i burgosi si separatist dhe irredentistë janë asimiluar dhe janë ulur në njëjtën tryezë me dhunuesit, përdhunuesit dhe dëmtuesit e tyre duke u kujdesur për zhvillimin dhe forcimin e asaj që u dënuan dikur.

Sot, janë me qindra ish-të burgosur politik që drejtojnë postet më të larta të Republikës së Maqedonisë duke filluar nga ministra, deputet, drejtor ministrish, inspektor të policisë dhe të zbulimit dhe kundërzbulimit sllavë. Janë vetë këta shqiptar që u dënuan për aktivitetet e tyre kombëtare të 1968, 1981, e me radhë e deri tek lufta e 2001, që sot persekutojnë njeri-tjetrin, duke u nxjerrë pengesa ish-shokëve të tyre të një ideali. Kjo kategori po i shërben me zell të madh atyre që i gjykuan dhe i dënuan për të drejtat e njeriut, për gjuhën dhe flamurin shqiptar. Të duket qesharake kur shikon se një pjesë ish-të burgosurve politik janë dënuar përse kanë dashur gjuhën, arsimin dhe flamurin shqiptar dhe kanë votuar këto vitet e fundit me aq zell ligjet për mos përdorim e gjuhës dhe flamurit shqiptar ashtu siç i takon në të vërtetë. (Siç duket separatistët dhe irredentistët e dikurshëm u asimiluan, u integruan në atë që ata e luftonin dhe e kundërshtonin me aq forcë dhe krenari).

Prandaj mendoj që statusi i ish-të burgosurit dhe të dëmtuarit politik në Maqedoni asnjëherë nuk do të rregullohet me Ligj për vitet e burgut që kanë kryer në kohën e diktaturës komuniste në ish-Jugosllave, por edhe në Republikën e Maqedonisë të pas viteve 1990, sepse ata u dënuan për shkatërrimin e Jugosllavisë dhe bashkëngjitjen e tokave shqiptare që ndodheshin në atë Federatë me Shqipërinë. Më duket e jashtë logjikës që sot shteti sllavë të vlerësojë në të holla vitet e burgut të tyre. Nëse vërtetë do të ekzistonte dëshira e shtetit të Maqedonisë për t’i shpërblyer vitet e burgut dhe rehabilitimin me Ligj të kësaj kategoria, kjo gjë do të ishte bërë me kohë sepse po kalojnë shumë vite dhe një pjesë e mirë ish-të burgosur politik kanë vdekur dhe askush më nuk ua kujton as emrin atyre dhe jo më ti vlerësojë. Çdo gjë për fat të keq po harrohet, aktivitet e këtyre të burgosur politik po ç’vlerësohen nga vetë ish-të burgosurit politik që gjenden prej shumë vitesh në institucionet më të larta të Republikës së Maqedoni. Një pjesë e mirë të ish-të burgosurve janë asimiluar në kuptimin e plotë të fjalës për aktivitetet e tyre kombëtar të dikurshëm sepse ata po punojnë, jetojnë dhe po hanë në një tryezë me dhunuesit, përdhunuesit dhe gjykatësit e dikurshëm. Askush nuk mund të mohojë se sot s’ka asnjë ish-të burgosur politik ministër, deputet apo drejtues i lartë i ndonjë institucioni shtetëror në Maqedoni, por siç duket këta që gjenden në këto pozicione nuk janë burgosur për çështje kombëtare, por për diçka tjetër sepse do kishin bërë përpjekje të mëdha për të sjellë atë Ligj të shumëpritur në radhë të parë për të dëmshpërblyer vetveten e tyre.

E di që shumë ish-të burgosur politik do të preken për këto që kam shkruar, por e vërteta dhembë, më mirë të thuhet ashtu siç është se sa ta fshehim, të shtiremi sikur s’ka ndodhur asgjë nga këto sa kam thënë më lart. Prandaj është e udhës që në fillim të pastrojmë oborrin tonë të shtëpisë nga plehrat se sa ti kërkojmë fajet tek fqinji.

*Vërej: Ky shkrim është një homazh për ata ish-të burgosur politik që punuan një jetë të tërë për bashkimin kombëtar.

Peligrinazhi i zotit Rama në linjën nga Prizreni në Beograd!!!

January 17, 2014 by dgreca

Shkruan: Dr. Enver Bytyçi/

Drejtor Ekzekutiv i Institutit të Studimeve të Europës Juglindore, Tiranë./

Njoftimi i të mërkurës së kaluar nga ana e ministrit të Jashtëm të Serbisë, Mrkiç, se kryeministri shqiptar, Edi Rama, muajin e ardhshëm do të vizitojë Beogradin dhe se në këtë takim do të flitet për Kosovën, ka tërheq vëmendjen e qarqeve të shumta shqiptare e antishqiptare, të ekspertizës e të vetë publikut. Kjo ndodh jo thjesht për faktin se pas vizitës së diktatorit Hoxha të nëntorit 1946, kjo është vizita e parë e një kryeministri shqiptar në Serbi. Më së shumti për faktin se Mrkiç u shfaq i entuziasmuar se në takimet e Ramës me krerët më të lartë të shtetit të Serbisë do të flitet për Kosovën. Pikërisht kjo pjesë e axhendës Rama në Beograd sjell në vëmendje frikën se ai do të pajtohet me kërkesën e udhëheqësve serbë të së shkuarës e të të sotmes për “një zgjidhje të konfliktit shqiptaro – serb midis Tiranës dhe Beogradit”. Nuk po ndalem në fenomenin e trishtë, që ne shqiptarët vizitat dhe axhendat e kryeministrit tonë i marrim vesh gjithnjë nga të huajt, në rastin konkret nga ministri i Jashtëm I Serbisë.

Para dy vitesh, në një konferencë për shtyp në Bruksel, ish-Presidenti i Serbisë dhe kumbari i marrëveshjes midis Ramës dhe Metës nënshkruar në pranverë në Shkodër, pra Boris Tadiç, kërkoi që “Konflikti shqiptaro-serb të zgjidhej në bisedime të drejtpërdrejta Tiranë-Beograd”. Atëbotë kryeministri i vendit, Berisha, në përgjigje të kërkesës së Tadiç refuzoi kategorikisht implikimin e Tiranës zyrtare në zgjidhjen e konfliktit midis Kosovës dhe Serbisë. Madje një vizitë e përfolur e Tadiç në Tiranë, mesa duket për këtë shkak u anullua dhe nuk u bë kurrë, derisa ai erdhi në Shkodër si anëtar i Internacionales Socialiste për të celebruar martesën Rama-Meta. Kjo lidhje e përfolur si e ngjajshme me atë të Miladin Popoviçit e Velijmir Stojniçit me Enver Hoxhën e Koçi Xoxen në emër të Internacionales Komuniste është shkaku kryesor që e bën të dyshimtë edhe vizitën e kryeministrit Rama në Beograd.

Në të vërtetë është e duhet të jetë praktikë normale në marrëdhënieve midis shteteve vizita e ndërsjelltë e autoriteteve shtetërore, sepse përmes kontakteve të tilla rritet interesi i palëve për bashkëpunim, aq më tepër në kushtet e një rajoni, i cili synon të mbërrijë përmes integrimeve lokale në dyert e Kontinentit Europian. Por a është në interesin strategjik të Shqipërisë dhe të Kosovës që kreu i ekzekutivit shqiptar, cilido qoftë ai, të bisedojë për Kosovën në Beograd? Zoti Rama dhe Zoti Thaçi sapo nënshkruan një dokument të përbashkët për bashkëpunimin strategjik midis të dy vendeve dhe më duhet të besoj se të dy kanë idenë dhe përceptimin e nevojshëm të interesave strategjike të shqiptarëve. Së paku teorikisht ata u kanë thënë shqiptarëve se këto interesa strategjike kanë aftësinë t´i bëjnë legjitime nga pikëpamja juridike përmes marrëveshjes në fjalë. Ndërkaq në praktikë, angazhimi i zotit Rama në Beograd për Kosovën rezulton si një mision sizifi. Por me një ndryshim, gurin që të tjerët kanë mundur ta ngjisin në majën e kodrës, do ta rrokullisë poshtë këmbëve të shqiptarëve ai që as nga pikëpamja formale nuk ka bërë më të voglin mundim në këtë ngjitje të çeshtjes së Kosovës e të çeshtjes shqiptare në rrugën e mundimshme të vetëvendosjes.

Në analizën e kohës për propozimin e presidentit serb, Tadiç, për lidhjen e drejtpërdrejtë Tiranë-Beograd të zgjidhjes së konfliktit, kisha argumentuar se nëse qeveria shqiptare do të pranonte këtë propozim, atëherë do të kishim disa pasoja shumë të rënda për çeshtjen ende në rrugëzgjidhje të shqiptarëve.

Së pari, bisedimet midis Shqipërisë dhe Serbisë do të mundësonin automatikisht që zgjidhja të jetë në favor të serbëve. Kjo sepse në tryezën e bisedimeve do të vihej opsioni i ndarjes së Kosovës. E sido që Kosova të ndahet, përfituesi i vetëm është Beogradi, ndërkohë që humbësit e mëdhenj janë shqiptarët. Ky argument është përforcuar në rrejdhën e zhvillimit të bisedimeve midis Prishtinës dhe Beogradit, të cilat janë konkretizuar me marrëveshjen e 19 prillit 2013 dhe disa marrëveshjeve të tjera. Ndonëse gjatë kësaj kohe pala serbe teorikisht iu është përgjigjur kërkesave të Brukselit për nënshkrimin e marrëveshjeve në fjalë, praktikisht ka vepruar në drejtimin e kundërt, duke krijuar idenë e statukuosë së konfliktit, ose të konfliktit permanent në veri të Kosovës, me qëllim lodhjen e komunitetit ndërkombëtar dhe ndarjen e saj.

Agjencia Austriake e Lajmeve me 21 shtator 2012 njoftonte për një deklaratë të kryeministrit të Serbisë, Ivica Daçiç, për ndarjen e Kosovës. Ndërkohë asokohe askush nuk u shqetësua e askush nuk pyeti nëse kjo ishte një ide, një përceptim apo një përpjekje e Beogradit për të realizuar këtë ndarje. Në atë lajm u njoftua se shefi i ekzekutivit të Serbisë ishte i bindur që ndarjen e Kosovës do ta pranonte edhe Prishtina. Këtë pjesë po e riprodhoj fjalë për fjalë të shprehur në gjuhën gjermane për ata që mund ta kuptojnë ose duan ta përkthejnë. (Er sei sicher, dass dies von Kosovo-Albanern in Pristina (Prishtina) akzeptiert ëürde, sagte der sozialistische Politiker). Pikërisht kjo deklaratë e kryeministrit aktual të Serbisë, i cili do të jetë mikpritësi i kryeministrit shqiptar, Rama, më bën të arësyetoj se diskutimi për Kosovën midis dy homologëve do të jetë në funksion të idesë fikse të udhëheqësve të Beogradit për ndarjen e Kosovës.

Cili do të ishte kompromisi, cili do të ishte shpërblimi, kush do të fitonte e kush do të humbiste, të gjitha këto janë objekt i një analize të pasojës së bisedimeve Rama – Daçiç për Kosovën. I njohur është fakti se kryeministri shqiptar më së paku është krejt injorant sa i përket njohurive, sjelljeve dhe qëndrimeve që ai mban e duhet të mbajë ndaj kësaj çeshtjeje themelore për shqiptarët. Që zoti Rama ka njohuritë minimale sa i përket konfliktit shqiptaro-serb dhe qoftë edhe për këtë arësye do të bëhej viktimë e Beogradit, kjo nuk ka nevojë të dokumentohet, pasiqë opinioni publik është i njohur me gafat e tij në këtë fushë. Por dyshimi nuk ka pse të mos shkojë përtej këtij konstatimi. Trashëgimia e zotit Rama dhe partisë së tij sa i përket lidhjeve me Beogradin është e hidhur dhe besohet që kjo trashëgimi shihet si nostalgji e brezit të sotëm të Partisë së Punës, shto këtu Partisë Socialiste, për lidhjet e hershme midis Tiranës zyrtare dhe Beogradit zyrtar, aq sa ka mundësi që zotit Rama kur të shkelë në Beograd t´i përfytyrohet vizita e diktatorit e para 66 viteve si dhe përulësia e tij para Titos.

Përulësia në marrëdhëniet me fqinjët e me fuqitë e tjera e politikanëve socialistë është një traditë e trashëguar gjithashtu për shkak të nevojës për ruajtjen me çdo kusht të pushtetit. Ky tipar dallues e komplikon axhendën e bisedimeve për Kosovën të kryeministrit shqiptar gjatë vizitës së tij në Beograd. Ndërkaq bisedimet për marrëdhëniet dypalëshe, edhe nëse ato do të jenë në favor të Beogradit, nuk e dëmtojnë aq shumë interesin jetik të Shqipërisë dhe shqiptarëve, sepse në demokraci ka shumë mundësi korrigjimi e reflektimi.

Së dyti, bisedimet për Kosovën në Beograd me një prirje të dukshme e të qartë lëshimesh në dëm të interesave tona strategjike do të zhvleftësonin të gjithë investimin e faktorit shqiptar e të atij ndërkombëtar për implementimin e ndërtimin e shtetit më të ri në Europë. Të gjitha vendet që e kanë njohur Kosovën si shtet të pavarur e sovran do të zhgënjeheshin nga një pabesi e tillë e kryeministrit shqiptar. Askush në Shqipëri, në Kosovë, ndër shqiptarët e Maqedonisë e të gjithë ata shqiptarë që sado pak kanë bërë sakrifica për lirinë e Kosovës, nuk do të pajtohej me mohimin e këtyre sakrificave. Donatorët dhe taksapaguesit e vendeve anëtare të NATO-s ose të BE-së, të cilët kanë dhënë kontribute në vetëvendosjen e shtetndërtimin e Kosovës do të ishin gjithashtu të zhgënjyer nga një sjellje e tillë e premierit të ekzekutivit shqiptar.

Ndërkohë një përpjekje e Ramës për t´u marrë në Beograd me Kosovën do ta kthente procesin e zhvilluar në mbi 20 vitet e fundit në zero dhe kjo do t´i kushtonte shqiptarëve dhe lirissë së tyre aq shumë, pa kurrëfarë mundësie rikuperimi dhe riciklimi të rikthimit në normalitetin e sotëm. Edhe nëse thjesht do të bisedohej për Kosovën, pa premtuar asgjë, e pa marrë asnjë vendim, Serbia do ta përdorte këtë si kartë në diplomacinë ofensive të saj për të paralizuar mundësinë e njohjeve të reja të Kosovës nga vendet e shumta, të cilat ende nuk e kanë njohur pavarësinë e saj. Të pesë shtetet europiane do të gjenin një kasus belli për të kundërshtuar presionin e Brukselit për njohjen e Kosovës. Ky do të ishte shërbimi më i keq që kryeministri i Shqipërisë do t´i bënte çeshtjes së Kosovës dhe çeshtjes shqiptare në përgjigjësi gjatë kësaj vizite. Serbia është e interesuar që kryeministri Rama të pranojë thjesht të diskutojë për Kosovën, duke këmbngulur në një argument që si rastësisht e solli Mustafa Nano në një botim të tijin online, sipas të cilit ““kur Berisha thotë „Kosova e pavarur ka përfaqësuesit e vet me legjitimitet kombëtar dhe ndërkombëtar”, kërkon për të ulur kështu profilin e Tiranës zyrtare në adresimin e interesave shqiptare. Por edhe Shqipëria ka përfaqësuesit e vet me legjitimitet Kombëtar, përveçse shtetëror“.

Së treti, një trajtim i problemeve të Kosovës midis Ramës dhe Daçiç do të zhvleftësojë institucionet e Kosovës, udhëheqësit politikë të saj dhe do të shkaktojë një përçarje të re midis shqiptarëve të elitës politike e intelektuale. Zoti Rama edhe në këtë rast mund të ketë mbështetjen e Rexhep Qoses ose Adem Demaçit, por ende nuk është e qartë nëse do të ketë mbështetjen e institucioneve të Kosovës. Por edhe nëse ai do ta ketë mbështetjen e kryeministrit Thaçi, siç e përmend Daçiç para 17 muajve, me siguri se do të hasë në rezistencën e të gjitha subjekteve të tjera politike në Kosovë, përfshirë edhe AKR-në e Pacollit, për rolin e Mimoza Kusarit në këtë parti.

Ndërkaq në Shqipëri zoti Rama gjen dhe do të gjejë mbështetjen e qarqeve të caktuara në qëllimet dhe axhendën e vizitës së tij në Beograd. Analisti Nano e inkurajon zotin Rama në misionin e tij, jo për adresimin, por për çmontimin e interesave shqiptare. Por të kësaj kategorie janë gjithashtu disa prej lobeve proserbe në elitën politike dhe intelektuale e gazetareske të Shqipërisë. Mos harrojmë se kur Vasa Çubrilloviç hartoi në marsin e vitit 1936 memorandumin e shfarosjes së shqiptarëve në Kosovë, rekomandonte që për ta bërë Tiranën të heshtë duhet hedh një sasi e caktuar parash. Një formulë e tillë nuk ka pse të përjashtohet edhe në kushtet e sotme, aq më tepër se në Beograd ekziston prej 140 vitesh një shkollë e tillë veprimi në mënyrën më perfekte të mundëshme.

Prej kohës kur Tadiç dhe Daçiç kanë lëshuar tezën e ndarjes së Kosovës ka rrjedh shumë ujë nën urën e lumit Ibër. Është nënshkruar më 19 prill të vitit të kaluar një marrëveshje midis Prishtinës dhe Beogradit për normalizimin e marrëdhënieve midis të dy vendeve në konflikt. Në Kosovë janë bërë formalisht zgjedhjet lokale të çertifikuara edhe për Veriun e vendit. Dhe në Prizren u mblodhën më në fund të dy qeveritë shqiptare, ajo e Shqipërisë e kryesuar nga Edi Rama dhe ajo e Kosovës e kryesuar nga Hashim Thaçi. Mbledhja e para një jave në Prizren ishte e para e këtij lloji, por shumica e analistëve e portretizuan atë si një shou mediatik, ashtu siç rezulton të jetë marrëveshja e 19 prillit 2013 midis Daçiç e Thaçit si dhe zgjedhjet lokale në veriun e Kosovës. Edhe vizita e zotit Rama në Beograd është e para vizitë e një kryeministri shqiptar në më shumë se 60 vite. Ndoshta dhe kjo vizitë do të konsiderohet si „historike“, për shkak të risisë, siç qe Mbledhja e Prizrenit, apo për shkak të vendimeve që do të merren, kjo mbetet të shihet. Por një gjë është e sigurt, asnjë diskutim, asnjë vendim, asnjë marrëveshje midis Tiranës dhe Beogradit, sa i përket Kosovës, nuk sjell dobi për shqiptarët. Historikja mund të shpjegohet vetëm me dëmet që do të mund të sjellë diskutimi i kësaj çeshtjeje në Beograd.

Shou mediatik, mashtrimi i publikut, ngjyrat e akteve të tilla u janë shitur shqiptarëve shpesh herë si pjesë e përpjekjeve titanike të qeverisë së Kosovës dhe së fundi të qeverisë së “rilindjes shqiptare” në interes të kombit shqiptar. Deri të mërkurën e kaluar patëm përshtypjen se Rama me mbledhjen e Prizrenit kishte interes të tijin jetik të amortizonte akumulimin antipatriotik të tij në rastin e ndërtimit të Rrugës së Kombit, një vepër strategjike kjo, e cila flet një million heë më shumë sesa një letër e mbushur me bojën e një marrëveshjeje strategjike, e cila u nënshkrua nga të dy kryeministrat e shqiptarëve në të dy anët e kufirit. Menduam se Thaçi ishte i interesuar që të rikuperojë kapitalin politik për shkak të dështimit të tij në bisedimet me Beogradin.

Por zbulimi që vjen nga Beogradi për axhendën e vizitës së zotit Rama në Serbi na bën të dyshojmë edhe më shumë në atë çfarë ndodhi me mbledhjen e përbashkët të qeverive në Prizren. Dyshimin na e kishte mëkuar dhe heshtja e medias e institucioneve të Serbisë, ndërkohë që ato nuk lanë rast pa reaguar ndaj një deklarate kundër fobisë ndaj shqiptarëve të ish-kryeministrit Berisha në nëntorin e vitit 2012. Tani, nëse temë diskutimi do të jetë Kosova në Beograd, është e sigurt se mbledhja e dy qeverive në Prizren ishte një lojë politike në prapaskenë për t´i dhënë zotit Rama kapitalin politik të nevojshëm dhe për ta përforcuar atë “në patriotizmin e tij” në marrëdhënien e re me Beogradin. Se cili është roli i zotit Thaçi në këtë pingpong politik, koha do të mund ta sqarojë. Vetëm një gjë është e njohur: Ish-kryeministri i ndjerë i Serbisë, Zoran Xinxhiç, kishte shprehur në vitin 2002 dëshirën e tij që ndarjen e Kosovës ta realizonte me zotin Thaçi e jo me zotin Rugova. Ndërkaq zoti Tadiç, duket se ka marrë dakordësinë e Thaçit në rekrutimin për Kosovën që do t´i bëjë zotit Rama. Peligrinazhi I Prizrenit po transferohet në Beograd dhe ka mundësi të vijojë më pas në Tiranë. Prishtina zyrtare do të detyrohet në këtë rast të bëjë rolin e sehirxhiut.