Nga Aurel Dasareti,USA*/
Privatizimi i pakontrolluar në trojet shqiptare, ka krijuar një oligarki dhe jo një demokraci, çoi në një shoqëri të karakterizuar nga korrupsioni dhe abuzim të pushtetit./
Heronjtë ose kriminelët? /
Është bërë vështirë për të dalluar të liqtë nga heronjtë në internet. Në filmat e vjetër kauboj ka qenë e lehtë për të parë se kush ishin njerëzit e mirë dhe cilët ishin të këqijtë. Ata me kapele të bardha ishin heronj, ata me të zezë ishin të liq. Por në internet të gjitha kapelat janë të përhimët. Sidomos të politikanëve. Njerëz të cilët me dekada e shohin veten mbi ligjin. Për shkak se ata e shihnin veten si të jashtëzakonshëm.
Partitë duheshe të jenë të shqetësuara për zbatimin e politikës, në vend se t`i denigrojnë kundërshtarët politikë. U mungon atdhedashuria, përgjegjësia dhe dija.
Pse votuesit i pranojnë udhëheqësit e këqij?
Ka politikanë të mirë dhe të këqij. Cila mund të jetë arsyeja që votuesit t`i pranojnë të këqijtë?
Hulumtimet tregojnë pse politikanët e këqij mbijetojnë. Ka politikanë të këqij, ata që nuk lexojnë dokumentet në mënyrë të kujdesshme, të cilët pozitën si i zgjedhur nga popullata e marrin me qetësi, jo me seriozitet, dhe të cilët, në qoftë se lind mundësia, marrin më shumë kompensim se sa lejojnë rregullat. Shumica prej tyre bëhen politikanë në radhë të parë për të pasuruar veten e tyre.
Ne e dimë se në disa vende politikanët kanë marrë (në mënyrë të paligjshme) turre me mallra të ngrira dhe rimbursime mbretërore të shpenzimeve. Udhëheqësit e zgjedhur (votuar), përmes grabitjes dinake të atdheut të tyre, kanë ndërtuar llogari të yndyrshme bankare në vende të ashtuquajtura “parajsat e taksave”. Njeriu nuk ka nevojë të shkojë në Afrikë për të gjetur shembuj. Historia shqiptare e këtyre 25 viteve “demokratike” mjafton.
Asnjë garanci kundër politikanëve të këqij
Për fat të keq demokracia nuk është një garanci se sundimtarët e këqij do të shqelmohen nga pushteti që posedojnë. Për votuesit është e vështirë të dinë nëse një kandidat i provuar është i “mirë” ose “i keq.” Sundimtarët aktual fshehin aktivitetet si hije, respektivisht si një hapësirë e errët a me fare pak dritë pas një trupi, i cili nuk lë të kalojnë nëpër të rrezet e diellit ose të një burimi.
Sistemi zgjedhor mund të bëjë të vështirë për të përjashtuar lehtë individ të politikës. Ne duheshe të shpresojmë që udhëheqja e partisë përkatëse mban rendin në radhët e veta, të zbulojnë dhe largojnë maskarenjtë, por problemi qëndron aty se veçanërisht ky lloj profesioni është stërmbushur me “Rrotë k…” dhe bash udhëheqësit partiak shqipfolës janë maskarenjtë më të mëdhenj.
Përgjegjësitë e paqarta janë gjithashtu një problem shumës serioz. Është e vështirë për të vënë përgjegjësinë në fajtorin kryesor për rezultatet e dobëta ose pisllëqet në një sistem ku – “të gjithë” kanë përgjegjësi. Në raste rezultatesh pozitive secili lavdëron veten, në raste negative secili fshihet pas secilit.
Kush janë me të vërtetë përgjegjës për sendet e këqija që ndodhin brenda dhe jashtë murit të arbrit? Shumë studime tregojnë se në raste të lehta votuesit falin shpejt kur përgjegjësia është e qartë, ose harrojnë shpejt. Gjashtë muaj pas zbulimeve, popullariteti arrin në nivele normale.
Votuesit e pavarur kanë më pak tolerancë për paaftësitë e politikanëve
Ne shohim se politikanët e korruptuar rizgjidhen edhe kur votuesit nuk kanë harruar dobësitë apo pisllëqet e tyre. Nëse zgjedhësit (votuesit) janë simpatizues fanatik të një partie ose politikani dhe nëse kontradiktat politike ndërmjet partive antikombëtare janë të forta, atëherë shumica e votuesve llogarisin se është në interesin e tyre (privat) për rizgjedhjen e sundimtarit të paaftë ose të korruptuar, sepse kjo e pengon “armikun” për të marrë pozitën.
Pushtet-mbajtësit janë më të pasigurt, kur kontradiktat janë të vogla. Kështu që, është një lajm i mirë kur te votuesit vërejmë dallime të reduktuara politike dhe më pak besnikëri partiake.
Zgjedhësit e rëndomtë (normal) kanë më pak tolerancë ndaj paaftësisë, përtacisë dhe korrupsionit në mesin e udhëheqësve të saj. Disa studime kanë treguar se demokracitë e fragmentuara etnikisht dhe nga pikëpamja gjuhësore kanë më shumë korrupsion politik, rritje më të ngadalshme ekonomike dhe jetëgjatësinë më të shkurtër të jetës.
Por politikanët e korruptuar rizgjidhen edhe në vendet me kontradikta të vogla. Italia, Greqia janë shembuj të mirë. Çka e shkakton këtë?
Një botë me politikanë të mirë dhe të këqij
Supozoni se ne jetojmë në një botë me politikanët e të dyja llojeve, të mirët dhe të këqijtë. Të këqijtë duan për të pasuruar veten e tyre – dhe ata janë të interesuar për rizgjedhje. Një pushtetar i keq ka mund të zgjedhë për të absorbuar sa më shumë pasuri joligjore gjatë periudhës aktuale, ose për të shtuar diçka me shpresën për tu rizgjedhur. Votuesit mund të tregojnë tolerancë zero ndaj korrupsionit – ose mund të jenë të kënaqur me hedhjen e atyre nga pushteti nëse korrupsioni bëhet shumë i madh.
Të shkarkohen politikanët e këqij
Shkarkimi nga posti i pushtetarëve të këqij në udhëkryqin e parë është një zgjedhje e përsosur. Mbajtja në pushtet e njerëzve të mbrapshtë që e ruajnë qetësinë në shpresën për të qenë i ri-zgjedhur, për votuesit do të thotë të përqendrohen në stimuj. Politikanët e këqij duhet të inkurajohen që të veprojnë në një mënyrë më pak të turpshme. Votuesit duhet tu japin prioritet stimujve dhe përzgjedhjeve. Zgjedhja e përkryer shkatërron motivet e politikanit të keq për të treguar ndonjë mirësjellje.
Në qoftë se votuesit i japin prioritet seleksionimit, atëherë toleranca e tyre ndaj sundimtarëve të këqij është zero. Kur votuesit janë të padurueshëm dhe klasa politike ka një përqindje të vogël politikanësh të këqij, votuesit dalin fitues nëse shkarkojnë nga detyra të korruptuarit – sa më shpejt pas zbulimit të tyre.
Nëse u jepet prioritet (përparësi) stimujve atëherë votuesit do të rivendosin krerët e këqij – me kusht se ata janë mesatarisht të korruptuar. Zgjidhen më të mirët prej më të këqijve pra. Kjo u jep votuesve më tepër mirëqenie në qoftë se ka një përqindje të lartë kandidatësh të korruptuar, dhe votuesit do të shohin rezultate të shpejta.
Ndodhën shpesh që votuesit zgjedhin (punësojnë) një politikan i cili është i korruptuar aq sa ai i mëparshmi, kjo sa për të shkarkuar pushtetarët aktual. Hajdutët vijnë – horrat shkojnë. Më i miri bëhet armiku i së mirës. Problemet mbeten, vetëm që njerëzit ndryshojnë.
Por, derisa ekzistojnë ëndrrat, ka shpresë, me kusht që të zgjohemi menjëherë. Pse të frikohemi nga karkalec, ne gjithsesi do të vdesim një ditë?! Fundi-fundit do të jenë tradhtarët-hajdutët që do të përjetojnë një rrahje, jo ne. Ne nuk duam të rrëmbejmë por edhe nuk lejojmë të na rrëmbejnë. Fati i një grupi njerëzish nuk mund të ndërtohet në tragjedinë e grupit tjetër.
Jeta ime ka qenë një ëndërr me shumë ngritje dhe disa ulje. Personalisht, unë nuk do të devijojë nga rruga për të sakrifikuar të mirët, ndërsa armiqtë e Shqipërisë natyrale dhe liderët e korruptuar në politikë, polici dhe ligjësi jetojnë më tej.
Buburrecat, që paguhen për të qeverisur shtetin dhe për të avancuar çështjen kombëtare në të gjitha aspektet, janë vetë shpërdorues të detyrës zyrtare; të zhytur në tradhti, korrupsion, pjesëmarrës në ndërmarrje të përbashkët kriminale. Dhe, çdo natë do të lutesha për shpirtin e tyre sikur ta dija se këta horra do të goditeshin nga një sulm në zemër (infarkt kardiak) ose diçka të ngjashme.
*Ekspert i shkencave ushtarake-psikologjike (dasaretiaurel@yahoo.com.au)
Archives for April 2014
Ali Ahmeti dhe “Toka e Premtuar” e shqiptarëve në Maqedoni
Nga Dukagjin HATA/
Zhvillimet politike në Maqedoni, një ditë para zgjedhjeve presidenciale dhe pak kohë para atyre parlamentare, po nxjerrin gjithnjë e më në pah një ridemensionim të faktorit shqiptar, me anë të BDI-së dhe liderit të saj, zotit Ali Ahmeti.
Lëvizja e Ahmetit për legjitimimin e dy shumicave shtetformuese në Maqedoni, me anë të formulës së presidentit konsenual, është një ide e mirëfilltë politike, e bërë në kohën e duhur.
Pas shqiptimit të fortë të kësaj kërkese, lypsej që faktori politik dhe jo politik shqiptar të ishte në unison, çfarë do ta detyronte pjesën fanatike të Shkupit zyrtar të reagonte politikisht dhe jo me kryeneçësinë e tij të papërpëligjur. Por, për fat të keq, kjo nuk ka ndodhur.
Inercia e vjetër e mllefeve të vogla, hatërmbetjeve dhe etjes për karrige, janë shfaqur rishtas, duke bërë që faktori politik dhe jo politik shqiptar në Maqedoni të ndahet më dysh.
Megjithë këtë, tentativa serioze e BDI-së dhe liderit Ahmeti mbetet një ogur i mbarë për botën shqiptare në Maqedoni. Pas kësaj, në kandarin e të drejtës së një shteti të ngritur mbi artifice dhe konjuktura të rastit, shqiptarët s’mund të jenë më të humburit e përjetshëm.
Lëvizja politike e Ahmetit është një hap i ri në agjendën kombëtare të shqiptarëve, për t’u riformatuar e ridimensionuar si faktor kryesor shtetformues në Maqedoni.
Lideri i BDI-së z. Ahmeti ka argmentuar dhe lobuar politikisht me vendosmëri dhe pa u lëkundur për asnjë çast, se ideja që kreu i shtetit të zgjidhet nga vullneti i dalë nga dy shumica është ide fisnike, më se njerëzore, pasi dy shumica që kanë legjitimitet bëjnë zgjidhjen më të mirë, sepse ne të gjithë jemi dëshmitarë që për 20 vite me radhë është kontestuar gjithmonë për qëllime politike, për qëllime të paarsyeshme, dhe kjo duhet të merr fund. Ne bëjmë ofertë shumë të sinqertë, legale dhe përparimtare, të ulemi të bisedojmë, të diskutojmë, të gjejmë zgjidhje. Ne ua bëjmë me dije që të gjithëve, se do punojmë deri në realizimin e plotë të kësaj platforme që kemi vendosur për zgjidhje dhe nuk do bëjmë asnjë hap pas, sepse vlerësojmë dhe jemi të bindur që çdo zgjidhje konsensuale është zgjidhje përparimtare, shumë më demokratike, më me vlerë që afron dhe bashkon qytetarët.
Zoti Ali Ahmeti ka më se dy dekada që projekton ide dhe lëviz në mënyrë të matur, por me këmbëngulje dhe siguri për të ardhmen e shqiptarëve në Maqedoni, në një Maqedoni pa komplekse historike dhe paranoja, ku shqiptarët të kenë atë peshë dhe rol që iu takon, si pjesë kryesore shtetformuese. Ai është njeriu që ka staturën dhe dinjitetin e duhur, jo vetëm politik por dhe njerëzor, jo vetëm për shkak të kontributeve atdhetare por dhe sociale, për të mbajtur peshën e një aksioni të tillë kombëtar.
Vërtet shqiptarët në Maqedoni përballen me një problematikë të ngjeshur, që lidhet me gjuhën, shkollimin, një soj diskriminimi të shqiptarëve në shkolla e vendet e punës, dhunën ndaj të rinjve dhe grupeve të tjera shoqërore, kontrollin dhe shantazhimin policor të shqiptarëve vetëm për shkak të etnitetit etj. Por gjatë këtyre dy dekadave e sidomos këtë dekadën e fundit, pas inicimit të Marrëveshjes së Ohrit, është bërë shumë në përafrimin e standardeve integruese të shqiptarëve në Maqedoni, për kthimin e identitetit dhe simboleve kombëtare, e meritë kryesore për këtë kurs të pakthyeshëm ka sigurisht dhe lideri i BDI-së e njëri nga protagonistët më aktivë të çështjes shqiptare në Ballkan, zoti Ali Ahmeti.
Pasi ka fituar të gjitha betejat ushtarake, Ahmeti ka hyrë në politikë me ide të qarta dhe vizionare, ku misioni i pambaruar i çështjes kombëtare ka qenë dhe mbetet kryedeviza e tij.
Megjithëse Maqedonia e ka humbur me kohë argumentin e delirit historik dhe aktual, për shkak se, përveç të tjerave, siç parasheh ish kryeministri maqedonas Lubco Georgievski, pas 7-8 vitesh Maqedonia do të jetë shtet mysliman, kurse pas 15 vitesh shtet shqiptar, inercia e delirit vazhdon t’i krijojë konfuzion dhe kokëfortësi.
Por a nuk ka ardhur koha që më në fund shqiptarët të mund t’i kthjellojnë kokat e nxehta maqedonase?
Ali Ahmeti nuk është hera e parë që tenton drejt këtij “kthjellimi”, duke qenë njeriu i duhur, në kohën dhe vendin e duhur, për një mision të tillë.
Njeriu që çoi shtatoren e Skënderbeut dhe të Nënë Terezës në Shkup, që me përpjekje sizifiane ia doli më në fund të zyrtarizojë flamurin shqiptar dhe gjuhën shqipe nëpër institucione, Ali Ahmeti është ai që po luan fort në fushën e kundërshtarit, duke e detyruar Shkupin zyrtar të bëjë “autogol”. Në fund të fundit, lëvizja e BDI dhe e liderit të saj z. Ahmeti është lëvizja e duhur jo vetëm për të zyrtarizuar shqiptarizmin si element shtetformues në Maqedoni, por për të parandaluar dhe vetë shkërmoqjen e Maqedonisë.
Sot e gjithë ditën Maqedonia vazhdon të mbetet “Thembra e Akilit” të një Ballkani tjetër, pa komplekse dhe derivate të së shkuarës agresive; çuarja në vendin që i takon i faktorit shtetformues shqiptar, i jep Maqedonisë, të paktën për një farë kohe, argumentin e mbijetsesës. Edhe pse krijuar si shtet artificial në kohën e Jugosllavisë Federative dhe pa elementët thelbësorë për të qenë republikë e Federates Jugosllave e më vonë, pas viti ‘90 shtet i pavarur, ridimenisionimi i shqiptarëve si njëra nga dy shumicat etnike me të cilat është krijuar ky shtet i “arrnuar” keq, do ta ruante Maqedoninë për një farë kohe nga shpërbërja.
Por kjo sigurisht nuk është një problem i shqiptarëve. Problem i tyre imediat është të këmbëngulin fort, që tani kur janë pjekur kushtet politike, të jenë në një zë me Ali Ahmetin dhe BDi-në për t’i vnë Maqedonisë me mjete politike, krejtësisht legjitime, integruese dhe legale, “kufirin tek thana”.
BDI është shprehur në të gjitha rastet se Maqedonisë, si vend me demokraci në zhvillim, i lypset vendimmarrje me konsultime më të gjëra dhe gjithëpërfshirëse, dialog më thelbësor për temat me rëndësi të veçantë, por edhe konsensus politik dhe etnik.
Nëse këto detyrime, që kanë qenë dhe mbeten edhe pjesë e Marrëveshjes së Ohrit nuk janë përmbushur në shkallën e duhur, kjo nuk do të thotë se ky deformim mund të vazhdojë në përjetësi. Prandaj konsideroimi i zotit Ahmeti se mbajtja e zgjedhjeve të parakohshme Parlamentare dhe një president konsensual do të krijonin hapësirë për marrëveshje të re për bashkëqeverisje në të cilën do të hapeshin tema në interes të qytetarëve dhe vendit, duhet të kthehej në një konsiderim mbarëshqiptar në Maqedoni e më gjërë.
Thirrja e BDI-a dhe z. Ahmeti ndaj shqiptarëve për një plebishit bojkotimi në Maqedoni, ishte një thirrje për të penguar triumfin pansllav në një republikë të keqarrnuar, ku pushteti personal dhe lobingjet janë ngritur mbi çdo kauzë, dinjitet e partneritet, ku faktorizimi i shqiptarëve ende është një realitet i minuar, që kompromentohet nga dhuna dhe përjashtimi institucional.
Pas kësaj, nuk ka kthim prapa dhe shqiptarët nuk mund t’ia nisin nga fillimi duke luajtur në një fushë të minuar, për hir të integrimit dhe kushtëzimeve të sipërfaqshme euroatlantike.
Pas kësaj lëvizja e të gjithë shqiptarëve në Maqedoni duhet e do të jetë një lëvizje që të mund të garantojë një parneritet të plotë politik në një shtet ku kosensusi i shumicave është e vetmja mënyrë që politika e bunkerizuar të dalë nga llogoret e e vetëizolimit dhe të dëshmojë se retorika intergruese e podiumeve të rastit nuk është një retorikë demagogjike, se sindromi pansllav është tejkaluar dhe se në këtë vis të Ballkanit po fryn një erë e re, ku shqiptarët kanë gjetur më në fund vetveten dhe “Tokën e Premtuar”…
Libri i Dr.Nusret Pllana promovohet ne Berlin
Fjalë rasti me rastin e promovimit të librit “Terrori i Serbisë pushtuese mbi shqiptarët 1844-1999”/
Nga Hajriz Mamaj,Berlin/
Të nderuar bashkatdhetarë, i nderuar ministër Fadil Ismaili, i nderuar ambasador zoti Skender Xhakaliu, I nderuar prof dr.Afrim Hoti, i nderuari Kolonel Xhavit Sadrijaj, të nderuar përfaqësues të ambasadës së Kosovës,të nderuar përfaqësues të ambasadës së Republikës së Shqipërisë.
Kam kënaqësinë që sonte në emër të gjithë juve dhe në emrin tim, ti uroj çaste te mira në mesin e bashkatdhetarëve ,autorit të librit :” Terrori i Serbisë pushtuese mbi shqiptarët 1844-1999” Prof.dr.Nusret Pllana.
Nisur nga fakti qe zoti Pllana librin e ka përgatitur për ne,na takon neve si nikoqir që ti themi së paku dy tri fjalë.
Çdo lexues e ka të vështirë që me një të lexuar të shpejtë të nxjerrë në pah syzheun e një vepre,por vepra të cilën ne sot e kemi para nesh së bashku me atorin nuk na sjellë para ndonjë dileme të madhe sepse këtë dilemë na e lehtëson vete përmbajtja e saj dhe dokumentimi i gjithë asaj që thuhet në libër.
Kompletimi i librit me të dhëna historike dhe shifra të saktësuara në periudha të caktuara brenda viteve 1844-1999 e bënë këtë libër të radhitet ndër librat ma të kompletuar të periudhës së pasluftës,po unë do e radhitja ndër librat më të guximshëm të autorëve shqiptar që atë që shkruhet në të edhe e argumenton me më tepër se 400 foto të botuar në libër e që pasqyrojnë fatin tragjik të shqiptarëve gjatë luftës së Kosovës.
Kam bindjen se autori, së bashku me e ekipin që kanë përgatitur nuk e kanë patur të lehtë të studiojnë dhe shikojnë qindra fotografi të bëra në vende të të ndryshme të Kosovës,viktima të pushtuesit serb ,ushtria dhe policia e të cilit nuk ka kursyer barbarizmin mi popullatën e pambrojtur shqiptare dhe gjithë këtë barbarizëm autori e ilustron me fotografi autoktone nga terreni. Madje autori shkon edhe gjurmon edhe më thellë urrejtjen për shqiptarët dhe pasqyron ne libër dëshirën e një kryeçetniku serb i cili në vitin 1941 shkruan :
“Do të jem shumë i lumtur kur Kosta Peçanci do të më jap urdhër që: Llapi,Sitnica dhe Drini do të bartin dy muaj koka të shqiptarëve dhe se atje në Kosovë nuk do mbetet asnjë plis për farë”
Thellimi në zbulimin e urrejtjes për shqiptarët e shtyn autorin të gjurmoj në periudha të caktuara historike nëpër të cilat ka kaluar populli shqiptar,madje ai zbulon planet serbe të vitit 1945 ku të gjithë shqiptarët shpallën kriminel dhe urdhërohen forcat çetnike për formimin e Kampeve. Këtë urrejtje ndaj shqiptarëve e zbaton në vitin 1989 1999 Kryekrimineli i Ballkanit Sllobodan Miloshevi ,cili bëri planin për shfarosjen e shqiptarëve në të cilin thuhej:
a. Në Kosovë toka e djegur duhet të përfshijë të
gjitha anët e saj.
b. Tymi i vatrave shqiptare të dëshmojë se ato vise
janë fikur përgjithmonë.
c. Kufomat e karbonizuara dhe shtëpitë e bëra
shkrumb të shkaktojnë trishtim vdekje prurës.
ç. Botës t’i themi: Po i vrasim, se po na detyrojnë.
d. Toka e shën Savës duhet të hakmerret. Shqiptarët
i pastron vetëm thika dhe zjarri.
Kushdo që një projekt të tillë e sheh dhe e lexon medoemos se do i del në ndihmë atdheut dhe në rrethana të tilla do kyçet në mbrojtje e tij .Autori i librit si duket këtë urrejtje e ka vërejtur edhe më herët,nga burgosja e tij e parë në vitin 1986,për veprimtari patriotike ilegale dhe qëndron në burg pesë vite,dhe burgosja e tij e dytë në vitin 1996 kësaj here si anëtarë i Këshillit Drejtues të Odës Ekonomike të Kosovës dhe është bërë kadi me kohë që të jetë në radhët e para për të shprehë urrejtjen ndaj atyre që bënin plane për zhdukjen e popullit të tij. Kështu, autorin e librit e gjejmë në ballë të luftës si luftëtar dhe si lajmëtar i lirisë nëpërmjet Radios ” Kosova e lirë”si folës i parë nga fronti i luftës nëpërmjet valëve të kësaj radio.
Karakteristik e këtij libri është se autori është vet përjetues i kësaj lufte dhe vetë ështe shkrues dhe fotografues i saj dhe kur krejt kësaj i shtohet edhe puna ekipore e një grupi historianësh dhe gjuhëtarësh më zë në Kosovë si Prof.dr Emin Kabashi,redaktor i librit,Prof.dr Shyqri Galica,,Prof.dr Sabit Uka,Prof.dr. Shefki Sejdiu,Prof.dr Jusuf Osmani,Prof.dr Halit Halimi,Prof.dr.Hakif Bajrami,Prof.dr Gjyltekin Shehu,Gjen.lejt. Agim Çeku,Veprimtari i çështjes shqiptare Adem Demaçi, e bëjnë veprën me vlerë universale dhe të pavdekshme.
Në këtë libër lexuesi mund ti gjej të gjitha planet serbe për çfarosjen e popullit shqiptar të Kosovë,po lirisht mund te themi edhe mbarë trojeve shqiptare. Autori nuk e lë lexuesin te pa informuar me fakte dhe shifra për planet serbe gjatë kësaj periudhe për të cilën është zotuar 1844 – 1999.
Autori ofron të dhëna edhe për periudhën e Gjenocidit Serb 1878 – 1999
Për mizoritë Serbe mbi shqiptarët e Sanxhakut të Nishit 1878 – 1912,për nënshkrimet false se gjoja ata dëshirojnë të mbesin nën serbi.Autori shpalos edhe Konventën Jugosllavo – Turke të vitit 1938 e që zbatimi i saj duhej të fillonte në vitin 1939. Sipas kësaj marrëveshje në Anadoll janë shpërngulur afro 500 000 shqiptarë ndërsa në Kosovë sipas Ligjit për Kolonizimin e Kosovës janë vendosur 20 000 serb dhe 5000 malazez.
Në këtë libër autori zbulon edhe ndarjen e Kosovës në dy zona gjatë viteve 1912 – 1915
Në zonën e Austrohungarisë dhe në zonën Bullgare. Madje autori në libër një vend të caktuar i kushton edhe Elaboratit të Vasa Çubrilloviçt për zhdukjen e shqiptarëve , Planin e Moleviçit 1941,Planin e Drazha Mihajloviçit 1942,Shtabin e Josip Broz Titos 1950 – 1966 të cilit plan i printe Aleksander Rankoviçi dhe Kersta Cervenkovski dhe disa antishqiptar tjerë. Në fund të librit autori një vëmendje të veçantë ia kushton ngjarjeve të viteve 1968 – 1999 ,periudhë kjo e kërkesave të studentëve për Republikën e Kosovës.
Ajo çka lexuesin e mban nën ethe është pasqyrimi në libër i luftës së fundit në Kosovë,masakrat e ushtruar ndaj popullit të pambrojtur të Kosovës nga bandat kriminale ushtarako policore serbe, të gjitha këto të dëshmuara me fotografi që për lexuesin shkakton dhimbje për fatin e atyre që kanë qenë në duart e këtyre krimineleve, jeta e të cilëve ka përfunduar tragjikisht dhe mizorisht. Këtë masakër autori e ka pasqyruar në mënyrë të denjë në libër.
E di qe shumëkush nga ju që do e keni në dorë këtë libër e sidomos fëmijët do ta përjetojnë rrënd realitetin e shpalosur në libër sepse asnjëherë deri me sot nuk është shpalosur më bindshëm gjenocidi serb mbi shqiptarët se sa në librin e Prof .dr Nusret Planës ” Terrori i Serbisë Pushtuese mbi shqiptarët 1844-1999” nga ana e autorit dhe redaksisë e cila për herë të parë qytetërimit botëror i ofron pasqyrën e një masakre të bëre ndaj një populli të pambrojtur që mëzi e vëren në globin tokësor,por shumë i etshëm për liri. Përveç autorit ,një meritë të veçantë kanë i gjithë ekipi që ishte i kyçur në hartimin e librit .Dhe nëse një ditë opinioni evropian do të dhe ai botëror do i bindet të vërtetës që pasqyron ky libër dhe do i nderonte të gjitha këto viktima që pësuan nga ky gjenocid do e propozonte librin për çmimin Nobel ,për asgjë tjetër jo,por për të vërtetën se çka ka bërë Serbia në Kosovë e jo të propozohet Dacici si ideator dhe nxitës i këtyre masakrave .Duke e parë këtë libër shpresojmë që faktori ndërkombëtar ti besoj syve për atë që shohin e jo për atë çka ju thonë të tjerët. Ti ofrosh opinionit botëror një libër kapitale me dëshmi kaq bindëse për atë se çka ka ngjarë në Kosovë duhet përgëzua autorin për një punë të tillë sepse autori , gjeneratave të ardhshme po ua lë në duar një realitet që populli i tij e ka përjetua gjatë luftës së fundit në Kosovë.
Duke e falënderuar autorin për një punë kaq me vlerë për historiografinë shqiptare,me plotë të drejtë shprehë mendimin tim se ky libër do radhitet ndër librat më bindës për ata që nuk kanë përjetuar torturat serbe dhe faktorit ndërkombëtar do ia prekë ndërgjegjen se shqiptarët nuk kanë merituar një gjenocid të tillë.
HASAN PRISHTINA NUK KA TRASHËGIMTARË TË DREJTËPËRDREJTË
*NUK DO TË PUSHOJ DUKE PROMOVUAR FIGURËN E HASAN PRISHTINËS/
*Përgjigjje disa dashakeqinjve që po i pengon kontributi im për rivlerësimin e Hasan Prishtinës/
Nga Mehmet Prishtina/
Në Foto: Mehmet Prshtina, i dyti nga e majta, gjatë promovimit të shtatores së Hasan Prishtinës në Prishtinë/
Kohët e fundit, sidomos pas intervistës sime në Zërin e Amerikës, bërë para disa ditësh, disa persona, pa asnjë kontribut në asnjë fushë të zhvillimit shoqëror dhe patriotik, kanë lështuar në shtyp, nëpër rrugë e lokale disa sulme dezinformuese dhe fyese në drejtim timin, lidhur me kontributin dhe iniciativat e mia personale që po jap në rivlerësimin dhe lartësimin e figurës së të madhit Hasan Prishtuna.
Sipas logjikës sharlataneske të këtyre intividëve ziliqarë e lakmiqarë e me një mentalitet provincial, pa asnjë profil të spikatur, unë duke qenë se nuk bëj pjesë në njerëzit më të ngushtë të këtij tribuni politik dhe patriotik, por në një shkallë më tutje, duhet të jem i privuar të mos merrem me të, sepse sipas arsyetimit të nënkuptuar të këtyre njerëzve provincial, ekziston një “ligj’ i panjohur nga askush në legjislacionin e Kosovës, sepse në çdo simbol të historisë duhen të merren vetëm rrethi i afërt i familjarëve dhe askush tjetër.
Mirëpo, duke e ditur botërisht se Hasani s’ka trashëgimtar të drejtpërdrejt, madje as fëmijë vëllai apo motre, atëherë, sipas kësaj llogjike i bie që duhet të heshtin edhe ata njerëz të farefisit në Prishtinë, të cilët kanë dëshirë apo kanë në ndërgjegjen e tyre vetëdijen njerëzore dhe kombëtare për të ndihmuar në popullarizimin e këtij rilindasi të madh shqiptar, i cili në shumë momente të historisë ka qënë i privuar nga konjiktura të ndryshme.
Një ndër të rrallët këtu jam edhe unë, autori i kësaj replike këtu, që, më shumë me denigruesit e personalitetit tim, me këtë përgjigje kam për synim, që pavarësisht modestisë (sepse modestia e tepruar, sidomos në rastet kur edhe të fyejnë është edhe budallallëk), ta njoftoi opinionin kosovar me gjithçka që kam bërë për Hasan Prishtinën. Është fakt, se pas vitit 1999, qeveria e Kosovës kishte probleme të ngutshme, për të zgjidhur dhe mundësit e nderimit dhe rivlerësimit të fugurave të tilla të historisë ishin kuptueshëm të kufizuara. Por, edhe më vonë, sidomos pas vitit 2008, kur u shpall pavarësia e Kosovës, buxheti ynë qendror dhe lokal mbetet realisht shumë i varfër dhe pa shumë mundësira subvencionimi në fushën e kulturës, dhe nuk të jep shumë shanse për të ndërtuar projekte simbolike për historinë tonë. Në këto kushte, duke ndjerë edhe familjarisht se çfarë do të thotë të luftosh për liri, prej disa vitesh në emër të misionit tim të brendëshm shpirtëror i jam përkushtuar ”rilindjes” madhështore të Hasan Prishtinës, me qëllim, që ai të zërë atë vend, që realisht duhej të kishte në ndërgjegjen e të gjithë shqiptarëve, ashtu siç e ka patur realisht në hoistorinë e Shqipërisë së shek të XX-të, kur së bashku me Ismail Qemalin, përbënë atë dyshe të pavdekshme, që së bashku me diplomacinë austriake ishin themeluesit e Pavarsisë sonë Kombëtare.
Ishte krejt e trishtuar, që vetëm para 5 vjetësh, emri i Hasan Prishtinës po i kthehej brezit të ri të banorëve të dy shteteve, Shqipërisë dhe Kosovës, pikërisht atëherë kur nis edhe aksioni im, i sponsorizuar prej meje, për të risjellë në qëndër të vëmendjes një Yll të ndritur të kombit shqiptar.
Isha edhe unë mes shumë të tjereve, që sensibilizova qeverinë dhe botën intelektuale, duke ndihmuar, që Universiteti i kryeqytetit më të ri të Europës, të quhet “Hasan Prishtina”. Isha unë dhe vetëm unë që akordova nga vetja një shumë të lartë financiare për xhepin e një individi, qoftë ky dhe një biznesmen, për ngritjen e shtatores së tij tek oborri universitetit me emrin e tij. Isha unë dhe djemtë e mi studentë në Gjermani, që kaluam shtatoren e Hasan Prishtinës nga kufiri dhe e çuam në Shkup, mes shumë peripecish me rastin e 100- vjetorit të Pavarsisë sonë Kombëtare, duke rrezikuar edhe jetën. Isha unë dhe vetëm unë, që dhurova po të njëjtat mjete financiare që monumenti i tij, ku së bashku me Skënderbeun tonë të lavdishëm të qëndrojnë krenarë në sheshin më të madh të kryeqytetit të gjithë shqiptarëve në Tiranë. Isha unë dhe vetëm unë që bëra të njëjtën gjë me një përmendore tjetër të re të tij në “kryeqytetin e tretë të vjetër” të shqiptarëvë, Shkupin, të cilin më 1912 e çiroi Hasani.
Sot vetëm Skënderbeu dhe Hasani kanë nga një monoment në tre kryeqytete shqiptarësh në Tiranë, në Prishtinë dhe në Shkup, ku edhe kam kontribut modest. Isha unë së bashku me dy–tre miq të tjerë që arrita të bindja disa burra me integritet të njohur intelektual, që të bënim një Simpozium shkencor tepër dinjitoz në Shkup më 13-14.10.2012 për Hasan Prishinën. Isha unë dhe vetëm unë, që kam botuar rreth 10 libra studimorë mbi të. Isha unë dhe vetëm unë, që kam përkujtuar vrasjen e Hasan Prishtinës në Selanik pas 80- vjetorit të vrasjes nga dora e tradhetarit Ibrahim Qelo. Isha unë ai që më 12 Gusht 2012, në 100- vjetorin e çlirimit të Shkupit nga mbi 30000 luftëtarë të prirë nga Hasan Prishtina, Isa Boletini, Idriz Seferi dhe Bajram Curri, përkujtuam këtë ditë historike me një marshim madhështor në Shkup me mbi mbi 200 burra e familjarë atdhetarësh.
Do jem unë dhe vetëm unë që do botoj gjithë veprën e Hasan Prishtinës, një biografi të gjallë dhe dinjitoze për të dhe pothuaj të gjitha fjalimet e tij. Do jem unë dhe vetëm unë, që do realizoj disa projekte të rëndësishme, duke harxhuar nga xhepi im në nderim të këtij personaliteti të madh, sepse unë kam një raport shpirtëror me të të trasmentuar nga prindërit e mi atdhedashës dhe jetoj me të pavarësisht nga streset dhe tensioni i jetës së përditshme, që ka secili.
Po ju more zotërinj çfarë jeni duke bërë? Më ndiqni mua, duke e “përkthyer” dhe shndërruar në armiqësi aktivitetin tim idealist dhe patriotik?
Babai im dëshmor më ka mësuar se me respektin ndaj të parëve nuk duhet të mburremi. Por i detyruar nga provokime të tilla, kur kushdo që të ishte do priste falënderime, unë e flaka njëherë të vetme modestinë për t’u treguar bashkëkombasve të mi, se, edhe në mos qënsha bir fizik i atij Burri (sepse, siç u tha edhe më lart, ai pati fatin e keq të mos linte trashëgimtarë), por për të u bënë me dije gjithë shqiptarët, se jam përvec një pjestar i trungut të tij familjar dhe një bir shpirtëror dhe super i denjë i Hasan Prishtinës, të cilin e kam nderuar dhe e dua më shumë se të gjithë paraardhësit e tjerë të mi. Ata të gjithë në heshtje e ruajtën kujtimin e tij, duke na mbrujtur me dashurinë, kurse unë dhashë dhe do vazhdoj të jap një kontribut edhe tej mundësive të mia, që, së bashku me instucionet e tjera shtetërore shqiptare, të bëhet plotësisht e mundur që në këtë shekull të ri të shqiptarëve të ndrij edhe Ylli i Hasan Prishtinës, Kalorësit të Paepur të Pavarsisë Kombëtare, që ishte ëndrra e tij sublime.
Askush si ai nuk ka luftuar për Kosovën dhe Shqipërinë, prandaj është mbytur në detin e dashurisë për të. Do vdes i lumtur nëse atje në botën e përtejme do më jepte dorën e, qoftë edhe njëherë, dhe do më thotë ”Faleminderit biri im, për gjthë ato që ke bërë për mua”. Ata që më goditën pabesisht, kur unë me dashuri po kontriboj në çdo drejtim për të ngritur në formë rivlerësimi emrin e tij duket se nuk i dëshirojnë përpjekjet e mia. E megjithatë, e ardhmja do t’i vlerësoj me objektivitet përpjekjet e sinqerta të misionit tim, kurse jam i bindur se do t’i zhyt në errësirën e anonimatit “trimëritë “ e pritave mediatike.
Kësaj here kaq. Dhe, jo për ata që kakarisin marrëzira, sepse nuk meritojnë të merrem me ta, por për hir të një informimi të saktë të masës së gjerë.
The Albanian Student Association co-hosts UConn’s First Eastern European Conference
By Krisela Karaja and Céline St. Pierre/
The Albanian Student Association (ASA) and the Polish Cultural Society (PCS) at the University of Connecticut (UConn) hosted the first Eastern European Conference in the Rome Ballroom on the main UConn campus in Storrs, CT. on Sunday, March 31, 2014,The event was an amalgamation of two past events: the Annual Albanian Conference hosted by the ASA and the Annual Polish Festival hosted by the PCS.
Both groups were enthusiastic to collaborate on one event this year, in an effort to learn more about each others’ cultures while also exposing the greater UConn community at large to both cultures. The ASA and PCS were also excited to co-host a formal event together, as they were able to invite guest speakers to make remarks on issues crucial to their communities.
ASA and PCS members, other UConn students, family, friends, and guest speakers were in attendance. The night began with the opening of the buffet—featuring byrek, pierogies, and an assortment of other Mediterranean and Polish foods—to all guests. Dinner was accompanied by introductory remarks by both Presidents: PCS’s Céline St. Pierre and the ASA’s Krisela Karaja. The two presidents first introduced their respective organizations and issued their president’s speeches, both of which dealt with the notions of community and touched upon the various views in regards to nationalism for both of these diasporic populations.
The guest speakers offered their insight on specific topics relevant to their communities. On behalf of PCS, Adrian Baron, attorney and partner at Podorowsky, Thompson, and Baron in New Britain, CT opened with a few remarks about the Polish Community in New Britain. He spoke about how the area along Broad Street eventually became known as Little Poland. This designation helped revitalize the town and fostered a strong sense of community which resulted in lower crime rates.
He was followed by Mithat Gashi, Chair of Vatra Education Foundation, who spoke about the importance of collaboration between both cultural groups, the importance of ensuring that younger generations involve themselves in leadership roles in their respective communities, and the necessity of ensuring that future leaders of both ASA and PCS are prepared in order to continue the progress that the organizations have been making in recent years. Gashi said that the Pan Albanian Federation of America-Vatra was established on April 28, 1912 in Boston by a group of mostly Orthodox Albanians to promote and defend the independence and security of the Albanian territories because Albania’s existence was threatened by its neighbors. He extended greetings from Vatra’s President, Dr. Gjon Bucaj, and encouraged students to learn more about Vatra’s history, to apply for Vatra’s Scholarship for next academic year, and to join Vatra.
Michael Gwara, an alumnus of the PCS, followed Mr. Gashi and spoke about the Visa Waiver program for Poland. This is a strong issue in the Polish American community as it is very hard to obtain a visa to come to the US, despite the fact that the Polish nation has no visa requirement for citizens of the United States.
ASA alumnus and current JD candidate at New England Law in Boston, MA, Esmeralda Bardhollari, then informed the audience of her current efforts to start a nonprofit organization and battered women’s shelter in Albania in the near future. The final speaker for the evening for PCS was Darek Barcikowski, founder of White Eagle Media and the Polish Newspaper BiaƗy OrzeƗ who explained how his grassroots effort to establish a Polish newspaper eventually blossomed into a successful media establishment accessible to Polish communities across the country.
The evening reached its conclusion with a few remarks by ASA member Marsilda Bialczak, who is currently helping the organization spearhead the “Wheels For Olsi” initiative on GoFundMe.com [http://www.gofundme.com/7vta1s] in an effort to raise money for a young man and friend of the ASA living in Albania. This young man suffers from Becker Muscular Dystrophy, and is in dire need of an electric wheelchair for mobility.
These remarks were followed by the issuing of awards for the alumni and seniors of each organization, the opening of the dance floor with an Albanian valle, and a short demonstration of Polish traditional dancing. The evening included a mix of music from both cultures, courtesy of DJ Gëzim Bylyku.
The event was enjoyed by all. Both presidents sincerely hope that the organizations can turn this into an annual celebration and/or continue to collaborate on similar events in the future.
Caption: Mithat Gashi with Krisela Karaja (standing), her father, Stathaqi, and sister, Jonela, a teacher and a doctoral student at UCon’s First Eastern European Conference
- « Previous Page
- 1
- …
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- …
- 70
- Next Page »