I falenderojme te gjithe komunitetin shqiptare,ne Shtetet e Bashkueme te Amerikes, qe na u gjinden afer familjes sone ne keto dite te veshtira ,si ne shtepine mortore me 19 dhjetor- ashtu ne varrimin e te dashtunit tone Agim Hysen Mulosmanajt me 21-dhe ne te pamen me 28 dhetor 2014.I Madhi ZOT na dhashte qe te gjithve ua kthefshime ne raste gezimi ne familjet tuaja, Falenderojm te gjith ata te shumet qe na derguen mesazhe-ngushllimi, me ane te telefonave,nga brenda ketu ne Amerike,dhe nga atdheu,qe jane me shumice, ne menyre te posacme falenderojm PRINCIN LEKA si dhe Deputetin e parlamentit shqiptar Besnik Dushaj,-Besim Ndregjonin Kryetar i te persekutuemve,-Rasim Hasanaj,Ishe Konsullin e pdergjitheshem te Kosoves Z:Bekim Sejdiun,-Ishe drejtorin e institutit te Historise se Kosoves Dr:Isuf Bajraktarin-Z:Imer Hasanaj,e shume e shume te tjerve qe jane me dhjetra e dhjetra.
Falendereoj ne vecanti Imamet e nderuem Elez Osmanin – Imam Mustaf Islamin dhe imam Enis Hoxhen per sherbimet e tyne fetare,si ne shtepin mortore,ne vorrim dhe ne te Pame dhe Mevlydin per shpirtin e Agimit Tone.Zoti jau baft Sevap.Vecanarisht falenderoj Dom Pjeter Popen per mesazhet e tij me kete rast te merzis s’one.E Falenderojm Myftiun e PEJES te nderuemin Nexhmedin Hoxhen i cilli si turist ketu ne Amerike,erdhi dhe na gushlloj ne te pamen dhe bani nji predikim fetar,dhe nji pershkrim mbi familjen tone ,Zoti e nderofte Myftiun e Pejes-Kosove..
Falenderojme miq-shoke kumare ,dashamir qe na u gjinden afer me pritje dhe percjelle,dhe sherbimet e rastit.
Te gjithve ne gezime ua kthefshim.
Nga Familja e Binak Alis ( Mulosmanaj )
Archives for December 2014
“SOKRAT BUBËN” E SHKROI KURESHTJA PER TE DITUR CILI JAM UNË
Bisedë me shkrimtarin Thanas Medi, fitues i “Çmimit të Madh Kombëtar për Letërsinë”, për vitin 2013, akorduar nga Ministria e Kulturës për romanin “Fjala e fundit e Sokrat Bubës”./
– Urime për çmimin, i nderuar z. Medi! Si e pritët si njeri dhe shkrimtar këtë vlerësim të lartë në prag të festave të fundvitit 2014?
– Faleminderit, Kozeta! E prita si një gjë që të ndodh rrallë në jetë. Që të mbush me kënaqësi e frymëzim, për të shkruar libra akoma më të mirë në të ardhmen. Besoja gjithmonë, si çdo shkrimtar, se ndonjë ditë puna ime do dilte në dritë, por nuk prisja që kjo të ndodhte kaq shpejt. Që me romanin e dytë. Të mirën më të madhe të çmimit, e shoh te dalja nga një harresë që dukej të qe e përjetshme. Gjykoj, gjithashtu, se një çmim të tillë nuk duhet ta shoh si mbarim të një përpjekjeje të gjatë. Duhet dhe e shikoj si një fillim. Çmimi është shumë, por jo gjithçka. Për të gjithë ata që ngrenë raporte serioze me letërsinë e ku mund të them se futem dhe unë, është nder, po aq është dhe përgjegjësi.
– Titulli intrigues i romanit ‘’Fjala e fundit e Sokrat Bubës’’ të bën kureshtar. Cila është fjala e fundit e tij dhe çfarë keni dashur të përcillni tek lexuesi? Çfarë ka ndikuar më shumë tek ju, për të shkruar këtë roman?
– Romani, veç të tjerash, ka si një nga kolonat bazë, një dashuri të pamundur. Heroi kryesor Sokrat Buba, është fejuar që në djep me vërsniken e vetë, Katerinën e bukur. Ai e do atë që herët dhe më shumë se çdo gjë tjetër në botë. Siç duhen gjërat e rënda. Në heshtje, pa bujë e zhurrmë e që u humbet magjia po të reklamohen orë e çast. Fjala e fundit është një fjalë e shtrenjtë që përbën emëruesin e jetës së tij. Eshtë një fjalë të cilin heroi e mban fshehur, thellë rropullive të barkut të vet. Dhe po ta nxjerrë jashtë, i duket sikur do t’i gjakosen buzët. Me këtë gjetje, kam dashur të përcjell dhe një mesazh që shumëkujt, në kohërat e sotme, mund t’i duket i vjetëruar: dashuria e vërtetë nuk është ajo që bërtet, është ajo që ndjehet. Që vuan në heshtje e s’bën zhurrmë. Dhe se jo çdo dashuri, është dashuri. Për të shkruar këtë roman, më tepër ka ndikuar tek unë kureshtja për të mësuar se cili jam. Dëshira e hershme për të zbuluar e bërë të njohura, rrënjët e trungut tim.
Kush është fjala e fundit e Sokrat Bubës? Unë besoj kam mirëkutimin tuaj të mos e them, por t’i krijoj lexuesit mundësinë të shkojë i vetëm gjer në fund të librit, gjer në fjalën e fundit të librit për ta mësuar…
– Pas marrjes së çmimit të lartë, a ka ndryshuar diçka në marrëdhëniet me miqtë shkrimtarë, po me lexuesit?
– Përsa më përket mua, në marrëdhëniet me miqtë e mi shkrimtarë nuk ka ndryshuar asgjë. Unë i dua e respektojë ata, ashu si më parë, dhe ndoshta më shumë. Por vërej se tek ata ka ndryshuar diçka, për mirë. Më shohin me më shumë simpati tani. Dhe sikur gjejnë te rasti im, një dëshirë të tyren të realizuar më në fund. Kurse lexuesin do ta ndaja në dy kategori: Ata
që më pranuan e u entusiazmuan që me librin e parë e që sikur u përligjën për besimin e tyre, u bënë njësh me mua. Kurse të tjerët sikur duan të bëhen tani. I përshëndes e respektoj, sido që të jetë. U’a dëgjojë mendimet, sido që të jenë.
– Për shumë lexues emri juaj si shkrimtar është ende pak i njohur, si e vlerësoni arritjen maksimale të librit tuaj, si libri më i mirë i vitit? Është drejtësi nga komisioni, është profesionalizëm, apo ka filluar sfida ndaj mediokërve, shkruesve pa limit, që e vlerësojnë veten si shkrimtarët më të mirë, por në fakt krijimet e tyre ngelen stoqe, myken nëpër kioska të shumta.
– Kjo është nga pyetjet më të dëndura që më janë bërë këto ditë. Ka patur entusiazëm, ka patur dhe zhgënjim e habi. Nga doli ky i panjohur! Entusiazmi erdhi nga sferat e shkrimtarëve, apo letërsisë së lënë në harresë. Kurse zhgënjimi dhe habia, nga ata që kanë qenë më të pompuarit dhe vuajnë nga fiksioni, se letërsia është pronë vetëm e tyre. Mirë është që ç’dokush të mësojë tjetrën. Atë, se letërsia është e të gjithëve dhe e askujt. Se ajo duhet të mbahet me merita dhe jo me tapi. Këtë sikur deshi të afirmonte Ministria jonë e Kulturës, bashkë me komisionin përzgjedhës, apo jurinë e saj në ndarjen e çmimeve. Nga “brenda” di se ministrja, e nderuara znj. Mirela Kumbaro, e mbajti të fshehtë jurinë dhe u tha vetëm kaq: ta marrë ai që e meriton! Një inisiativë vërtet për t’u lavdëruar, vënia e garës mbi binarë të drejtë. E falenderova zonjën Kumbaro gjatë ceremonisë për çmimin, e falenderoj prapë, do ta falënderoj sa herë të më jepet mundësia. Jo se cmimin e mora unë. Edhe për këtë, por më shumë për klimën e re që ndikoi e që unë uroj siqerisht të ketë vlagë të gjatëm në dobi të promovimit edhe në të ardhmen, të asaj ç’është vërtet cilësore, në dallim nga ajo që ju zutë ngoje për letërsinë butaforike që për veshët e shumicës dominon si çdo zhurmë, kundrejt tingullit. Kushdo që mendon se i është ngrënë haku, këtë do donte më tepër se gjithçka. Drejtësinë, paanësinë, në letërsi e gjithëkund tjetër ku nevojitet kontributi njerëzor. Besoj se në Atdhe po fryn me të vërtetë një erë e re. Era e sfidës ndaj klaneve, tarafeve apo frymës së kompromisit me vlerat e dyshimta.
– Në ç’nivel paraqitet struktura narrative e romanit, sekuenca logjike dhe së fundi, tonet e rrëfimit?
– Për këtë mund të flasin kritikët më mirë, megjithatë shkrimtari është dhe kritik. Veten time e shoh të mos rropatet shumë pas “akrobacive” moderniste. E shoh të lëviz brenda traditës, por jo duke mbetur rob i saj. Përpiqem t’i jap asaj një tingull të veçantë. Tingullin e zërit e të shpirtit tim. Sot bëhet më tepër një letërsi e ftohtë, ndaj dhe lexuesi është ftohur shumë prej saj. Atij duhet t’i flasësh me shpirt për ta bërë për vete. Sot të gjithë dinë, por jo të gjithë ndjejnë. Lexuesit duhet t’i zgjosh ndjenjën që të të ndjekë. Këtë përpiqem të bëj.
– Mendoni se mund ta përktheni romanin në gjuhën greke, meqenëse jetoni atje? Cilat janë ambicjet tuaja në krijimtari për të ardhmen?
– Romani është përkthyer në greqisht, me titullin ‘’Nomadët e fundit’’, pres tani së shpejti t’i hapet rruga e botimit. Po me këtë titull, në shqip, është botuar dhe në “Amazon” të Amerikës. Si edhe romani i parë, “Hija e mallkuar. Ambicja ime në letërsi është vetëm një: të arrij majën më të lartë të mundshme. Nuk më hutojnë më të mëdhenjtë e letërsisë, siç më kanë hutuar e trembur dikur. Dua dhe vetë të bëhem i madh. Nuk e kam aspak mungesë modestie këtë, e kam synim, e kam kuotën që i kam caktuar vetes të arrij. E kam ambicje të jetë si krijues. E kisha edhe para çmimit. Pasi po nuk synove të jesh shumë, është e sigurt se do mbetesh pak.
– Jeta juaj pas viteve ‘90 është në emigracion, në Greqi. Cilat janë problemet e shumta të emigrantëve atje dhe veçanarisht për ju si shkrimtar? A ndiheshe i harruar nga institucionet e kulturës së Mëmëdheut tonë si shkrimtar i emigruar?
– Emigracionin në Greqi e vuaj prej më shumë se njëzet vjetësh. Kam qenë mësues letërsie, me universitet, e si shumë të tjerë iu nënështrova punëve më të rëndomta. Veçse, kjo situatë kishte të këqiat dhe të mirat e saj. E mira më e madhe ishte ajo që dukej dhe më e keqja: vuajtja, dhembja, marrja nëpër këmbë e personalitetit njerëzor. Pasi këto gatuan, zunë edhe brumin e letërsisë së ardhshme. Atë që mund ta shkruaja vetëm unë. Promblemi i parë, imediat, i emigrantëve në Greqi ka qenë sigurimi i një dokumenti që do t’i mbante ata në këtë vend. Ky është problemi fizik. Kurse tjetri, shpirtëror, ka qenë dhe është ingranimit në një shoqëri të keqkuptuar dhe që e pranon të huajin me vështirësi. Mes tyre, ata që kanë vuajtur më shumë, janë ish njerëzit e letrave, artit e kulturës. Këta e ku padyshim futem dhe unë, “ferrin” e emigracionit e kanë vuajtur më shumë. Ndoshta dyfish. A ka qenë i ndjeshëm atdheu politik e kulturor ndaj kësaj mase njerëzish? Për hir të së vërtetës, të gjithë thonë se nuk ka qenë. Kështu them edhe unë. Shpresojmë të jetë këtej e tutje.
– Le të hidhemi tek fëmijëria juaj. Si ka qenë ajo dhe a e keni pasur ëndërr të merreshit me letërsi? Nëse po, cilat kanë qenë pengesat e mosbotimeve?
– Unë kam dy fëmijëri. Të parën, deri në dhjetë vjeç, në Xarrë të Sarandës, kurse më pas në Dhoksat të Lunxhërisë. Të dya kanë qenë të bukura. Mes vështirësish e peripecish të panumërta, por edhe mes një gëzimi e entusiazmi kolektiv.
Unë u rrita mes një fisi të madh, ku mbizotëronte harmonia e dashuria për njeri-tjetrin. Kjo ndoshta ngjizi të qenën njeri i mirë.
Fisi im ishte i valles e i këngës së bukur. Kjo ndoshta mbolli tek unë prirjen e të marrurit me art.
Kur shkruaja librin që fitoi çmimin, më ndodhte nganjëherë t’ia mirrja këngës, dhe kjo sikur më ndihmonte për të shkruar më mirë. Në fëmijërinë e dytë, atë të Dhoksatit, zbulova librin artistik. Lexoja ç’të më binte në dorë: tregime, romane e poezi. Sidomos poezi. M’u bë hije ideja se dhe unë mund të bëhesha poet. Kur isha në gjimnazin “Asim Zeneli” të Gjirokastrës, nxorra në dritë krijimet e para. Poezi të rëndomta të them të vërtetën, nga të cilat nuk ruaj ndonjë kujtim të veçantë. Botova dhe ndonjë cikël në organet letrare të kohës.
U ndava shpejt me poezinë dhe e mbajta frymën te tregimi, proza. Kjo m’u duk një gjë më e rëndë. Sikur u ndjeva më mirë këtu. Ishte si një kostum që i qëndroi më mirë shtatit tim. Kur isha student bëra një punë më përfaqësuese, një vëllim me tregime e novela, por nuk m’u botua nga shtepia botuese “Naim Frashëri’’ e kohës. Për arsye ideologjike. Ma kthyen mbrapsht me motivacionin “nxin realitetin”. Nuk pretendoj tani se ato tregime qenë kush e di çfarë, por jam i bindur që ishin në nivelin e letësisë që botohej, dhe botimi i tyre mbase do kishte qenë një shtysë e fortë që të isha më intensiv në punën si krijus dhe jo krejt i panjohur për lexuesin. Që atëhere pata një tërheqje nga puna në tavolinë, tjetër gjë se larva e krijimit rritej tek unë, gjersa u bë roman i parë e pastaj “Sokrat Buba” që ma shpërbleu lodhjen me çmim.
– Sa i orientuar jeni si shkrimtar me zhvillimet e letërsisë në Shqipëri, Greqi e diasporë? Cili nga shkrimtarët e njohur ka ndikuar më shumë në krijimtarinë tuaj dhe disa nga veprat tuaja letrare?
– E thashë edhe më lartë. Me emigrimin në Greqi unë u ndava për një kohë të gjatë nga puna në tavolinë me letërsinë. Pasoi një periudhë e gjatë heshtjeje kur vetëm akumuloja, por nuk shkruaja. Tani nuk kishte më censurë botimi, por unë ia ngrita vetes. Doja që ajo që do shkruaja e do nxirrja në dritë, të ishte patjetër më e mirë nga të tjerët. Kjo solli vonesën. Kështu, më 2011 botova romanin e parë te ‘’Toena’’ në Tiranë, “Hija e mallkuar”. Dhe pak më pas, më 2013, ‘’Fjala e fundit e Sokrat Bubës’’, i cili më nderoi me çmimin. Me letërsinë shqiptare, atë greke e më gjerë, përpiqem të jem sa më në kontakt. S’duhet të dashurohesh me veten e të mos lexosh të tjerët. Duhet të lexosh, në qoftë se nuk do që një ditë të përfundosh i tharë. Kush ka ndikuar më shumë? Janë disa, ndoshta secili nga pak: Tolstoi, Çehovi, Balzaku, Cvajku, Markezi, Kuteli, Xoxa e padyshim Kadarea i madh.
– Ju faleminderit dhe suksese!
– Faleminderit juve! (Bisedoi Keze Kozeta Zylo)
30 Dhjetor, 2014
Staten Island, New York
Humanizem e bamiresi
Nga Adriana Ashiku/
Organizatat shqiptare amerikane “Shpresë & Paqe (The women’s Organization “Hope & Peace”) dhe Organizata Shqiptare Amerikane “Duart e Hapura” (The Albanian Amarikcan Open Hand Association) janë shumë aktive në komunitetin shqiptar në Bronx e më gjerē. Përfaqsuesit e tyre Mimoza Dajçi e Aleks Nilaj i sheh kudo në takime e veprimtari të ndryshme jo vetëm pranë diasporës shqiptare, por edhe nëpër evente amerikane.
Puna e tyre e palodhur (vullnetare) njihet edhe për kujdesin psikologjik, human e bamirës. Pak kohë më parë The AAOHA drejtuar nga Z. Alkes Nilaj mblodhi një sasi të konsiderueshme ndihmash në veshmbathje, i cili i dërgoi në Bosnje për zonat e përmbytyra nga rreshjet. Ai u interesua deri në fund të mbërritjes së tyre në destinacion për familjet në nevojë.
Ndërsa Organizata e gruas “Hope & Peace” në bashkëpunim me oragnizata amerikane që meren me kujdesin e rritjen e fëmijëve patën disa konsulta për një famijle shqiptare, ku prindërve u rrezikohej e drejta për rritje dhe edukim i fëmijëve të tyre. Themeluesja e kësaj organizate Znj. Mimoza Dajçi me punën e saj të palodhur arriti të qetësonte situatën, të mbyllte konfliktet brenda familjes në mënyrë që fëmijët të qëndronin pranë prindërve të tyre. Interesimi i Znj. Dajçi ka qenë i suksesshëm edhe në sistemimin e një nënë të re të divorcuar në apartament me qira të ulët. Përpjekjet e organizatës që ajo drejton kanë qenë të frytshme përsa i përket mbrojtjes së të drejtave të gruas e të fëmijëve, por nuk mund të bëhen publike për arsye privatësie.
Edhe me rastin e festave të fundvitit këto dy organizata së bashku treguan kujdes të veçantë që me ndihma në ushqime të furnizonin familjet me të ardhuara të pakta e ato familje që kishin konflikte në çift, pasi papunësia dhe ekonomia e dobët sjell sigurisht grindje brenda familjes. Ndihma në ushqime përfituan banorët në Lagjet Bronx e Queens, ato konsistuan në miell, vaj, makarana, gjela deti, fruta, karta krediti në shumën $ 50. 00 seicila e konserva të ndryshme. Z. Aleks Nilaj për punën e tij të jashtzakonshme në dobi të komuniteteve është nominuar me disa Çmime nga Senatori Jeff Klain, Assemblyman Mark Gjonaj, Organizata Pelham Parkway Association dhe Morris Park Association.
Ushqimet u siguruan nga organizata të ndryshme amerikane, nga disa bisnese në Bronx si Euro fresh Produce, Mariano’s Fruit Market, Deli grocery 750 Lydig Ave. Jewerly Lydig, Kisha Elhoim Christian ne Queens, Jewish Community Center në Pelham Parkway. Gjithashtu antarët e këtyre organizatave falenderojnë për mbështetjen me ndihma në ushqime për festat e fundvitit Bronx Borough President Ruben Dias Jr. , Assemblyman Mark Gjonaj, Kryetaren e PPNA Znj. Edith Blitzer, mikun e shqiptarëve Z. Joseph Thompson, Znj.Z. Liljana Pekic, Petrit Prendaj, Momudu Kita si dhe aktivistë të tjerë shqiptarë e të huaj.
New York, Dhjetor 2014
U diplomuan 884 oficer të rinjë policie në Nju Jork
*- Bill de Blasio përballet përsëri me reagime negative
*Kadetë të rinjë shqiptarë, u diplomuan dje në mesin e shumë oficerve nga 50 vende/
Nga Beqir SINA – New York City/
NEW YORK CITY : Bill de Blasio – Kryetari i Bashkisë së Nju Jorkut, mbas dekleratave të tij – kontraverse, ka marrë një përzierje të reagimeve, nga uniformat blu të qytetit, firshkëllima dhe duartrokitje, kthim kurrizi dhe përqafime – gjatë daljes së tij në publik në nji ceremoni madhështore në Nju Jork.
Një reagim mjaft negativ i erdhi atij papritur, dje, megjithse, ai foli me fjalë shumë dashamirëse madje nuk kurseu as superlatiavt, kur ai doli në podium në një ceremoni diplomimit të hënën në mëngjes të 884 kadetëve të rinjë.
Simbas, analistëve njujorkez, ceremonia e diplomimit të rekrutreve ka reflektuar në tensionet e para që kan lindur midis disa oficerëve të policisë dhe kryetarit të Bashkisë më të madhe në vend, si “një haraç të ri me poliicinë i De Blasios ndaj dy policëve të vrarë në fillim të këtij muaji në një pritë anti-policore.”, shkruan shtypi i qytetit të Nju Jorkut, mbas asj që ndodhi edhe dje.
Në fjalën e tij, kryetari i bashkisë vlerësoi oficerë të rinj për kurajon e tyre.
“Ju mund të jeni në shumë raste pjesë e zgjidhjes, dhe se është një bekim që ju i jeni përgjigjur një thirrje të denjë. Bibla na tregon në një nga pasazhet më të fuqishme në Bibël se:” Lum ata që përpiqen për paqen, sepse ata do të quhen bij të Perëndisë, ‘”tha de Blasio.
Zakonisht, oficerët e rinj hedhin lart kapelet dhe dorezat e tyre të bardha në festimin e diplomimit.
Kurse , ditën e hënë, klasa e kadetëve 2014 – përshëndeti vetëm duke nderuar me një qëndrim ceremonial me shikim drejt qiellit, duke vështruar në një ekran të madh në mes të sallës së pallatit të sportiti Madison Square Graden fotografit e dy zyrtarëve të poliicisë të vrarë javën e kaluar : Wenjian Liu dhe Rafael Ramos të vrar më 20 dhjetor.
Edhe pse krimi është në nivele rekord, të rënjes së tij në qytet – shumë vetë thonë se morali është i lodhur dhe i akuzojnë tashmë kryetarin e bashkisë de Blasio për dekleratat e tij të “pamatuara” në fillim të protestave anti-policore. Disa nga udhëheqësit e sindikatave të policisë, në Nju Jork, thonë se kryetari i bashkisë i ka kontribuar “një klime të mosbesimit ndaj policisë” duke kujtuar protestat anti-policore, dhe kanë shkuar aq larg sa për të fajësuar de Blasio për vdekjen e Ramos dhe partnerin e tij Wenjian Lu.
Dhe kur de Blasio tha këto fjalë miradie: “Ju do të përballeni me të gjitha problemet që kanë pllakosur shoqërinë tonë, problemet që ju nuk e keni krijuar.Dhe se ju jeni policia më e mirë në botë”, reagimet qenë negative, teksa dikush bërtiti duke drejtuar gishtin nga De Blasio si fajtor.
Bashkia thekson se kjo nuk është hera e parë që një kryetar bashkie, në Nju Jork, ka qenë i fishkëllyer në një diplomimit të policisë.
Një zëdhënës i de Blasio thotë se ajo ka ndodhur edhe me ish-kryetarët Giuliani dhe Bloomberg.
Kurse, numëri një i poliicisë në Nju Jork, Bratton – thuhet se është duke u përpjekur për arritjen e një paqe mes zyrtarve të poliicisë dhe kryetarit të bashkisë i sulmuar.
“Ne së bashku do të bëjmë, që ky ekip udhëheqje, ky kryetar bashkie, dhe ne do të bëjmë gjithçka në fuqinë tonë, për të pajisur ju, për të trajnuar ju, për t’ju mbështetur ju, dhe vendosur në krye të detyrave për mbrojtjen tuaj dhe të qytetarve të Nju Jorkut” tha Bratton.
“Ne nuk kemi asnjë zgjidhje tjetër, për të ecur përpara – vetëm duhet të mendojmë për sigurinë që duhet për këta njerëz dhe sigurinë e qytetit tonë,” tha Braton.
Ndërkohë, përsëri unifromave blu të Nju Jorkut, nuk po i mungojnë në rradhët e tyre edhe shqiptarët e Amerikës. Në rrejetet sociale facebook dhe twitter, janë anëtarë të familjeve të tyre, që kan postuar sot edhe fotografitë e të afërmeve të tyre – që u diplomuan dje në ceremoninë e 884 oficerë të rinj të policisë në këtë klasë diplomimit 2014.
Ku si tha numëri një i poliicisë në Nju Jork, Bratton, teksa përshendeste kadetët e rinjë, se :” Ata flasin më shumë se 60 gjuhë dhe ata vijnë nga më shumë se 50 vende . Dhe tani ata janë të ngarkuar për ruajtjen tonë – , dhe veten e tyre, që të bëjnë jetën e qytetarëve sa më të sigurt”.
E CUDITESHME POR E VERTETE DHE… C’MITIZIMI I SIMBOLEVE SHQIPTARE….
Nga Arif MATA-New York/
Nje dialog i tensionuar ne banakun e nje pike shitjeje te Benjamin Moore ne Mcdonald Avenue Brooklyn 15 vjet me pare,vazhdon te me kthehet ne mendje here pas here qe prej asaj kohe. Duke e vene vehten ne poziten se une i dhashe rruge atij dialogu dhe se “ndoshta nuk bera mire “, perpiqesha ta harroj e largoj nga kujtesa.Pergjithesisht ky eshte dhe pozicioni qe shqiptaret mbajne ne raste te tilla ndersa grekerit i japin jete shpesh e pa harruar,dhe ne menyre shume konsekuente, duket sipas nje plani perhere mesymes te mire studiuar e vendosur, qe nga kreu i shtetit, drejt nje objektivi qysh dy shekuj me pare e me heret,vazhdimin e zgjerimit shtetar me toke shekullore shqiptare dhe jo vetem.
E ne, sporadikisht e ne pozicion terheqes duke bere vetem gjysem mbrojtjeje te ceshtjes tone kombetare,vazhdojme ta etiketojme pune segmentesh,me se shumti cilesuar si pune prifterinjsh ortodoks.
E takuam shqiptaro-grekun apo jo, bashke me kusheririn tim te pare nip Greqie qe
greqishtja e tij e beri Petritin ta pyes se nga ishte.
“Nga Preveza” – i pergjigjet ai.
“Ju me siguri duhet te jeni shqiptar” – vazhdova une.
“Jo” – me pergjigjet ai sipas perkthimit te Petritit,qe dhe une e kuptova.
“Po Preveza vetem 100 vjet me pare ka qene e populluar thuajse krejt me shqiptare” – i drejtohem une prape.
“Jo” – me pergjigjet prere ai
Si mund te me thuash jo, – i kthehem une?.
“Se ju nuk e njihni historine” – me pergjigjet ai.
“Po si more guxon te me mesosh historine mua mor gjak prishur” i kthehem une me nje ton te ngritur, me anglishten time te atehershme duke ju afruar dhe me prane?
Beni si i frikur dhe largohet nga dera,duke i rene kembes pak. Mbeta ne dere duke e pare tek largohej, ne fakt i mbushur me zemerim dhe duke menduar,se si me kaq fanatizem mund te mbrohet nje e pavertete fund e krye historike. Si “kane dale nga gjaku”vetem brenda nje shekulli pyieta vehten?Ne fakt kisha lexuar me shume se nje here,nga c’kane shkruar vizitore apo gazetare per Camerine,se si shqiptaret atje kane frike te identifikohen si te tille. Pse akoma jo arbereshet, pas edhe 5 shekujsh?
Pa medyshje, shtypja politike kthyer ne doktrine shovene qe nga maja e shtetit grek,bashkerenduar mbrapshte me rolin e kishes se tij ka arritur dhunshem te injektoje thuajse ne shpirtin e cdo shtetasi fjalen e “Zotit grek”.
Perballe,ne veri te saj qendron nje popull i lashte sa vete berthma helene e konglomeratit grek e me heret me”fene” udherrfyese-shqiptarizmin por me hapesire shteterore rrudhur tragjikshem nga aleanca ortodokse e fqinjeve te veriut e jugut te Shqiperise,mbeshtetur dhe nga geni i eger i yni qe nuk eshte “zbutur” deri ne ditet tona. Le te punojme fort e te mundemi.
***
23 dhjetor 2014. Duke shkuar per ne pune,sapo kisha marre lajmin e rende te vrasjes se djalit te Visar Zhitit, Atjonit te pashem e te mencur,femije i vetem i prinderve Zhiti e vetem 19 vjecar. Hidherimin stermadh qe paska qene paracaktuar te bjere mbi keto prinder te vuajtur e te urte, qe vetem nje pjese te tij munda ta mbaje ashtu i tromaksur per 10 minuta para se ta ndaja me shokun e vuajtjeve te Visarit, Hasan Bajon.Jeta vazhdon dhe une vec keshtu veprova duke u lutur qe Zoti i madh tju jape force ketyre prinderve te gjore te durojne gjemen e urdheruar po nga i madhi Zot.
Ne tren gjej e hyj ne bisede me dy adoleshent 13-14 vjecar. Ne fakt ato ishin tre shoke shkolle te birte e nje turku,nje greku e nje algjeriani, te tre te lindur ne Brooklyn, New York. Ne funksion te idese se ketij shkrimi po i quaj turku,greku e algjeriani. Ndersa dy te paret luanin e qeshnin si te rinj qe shpesh kthehen ne bezdi per te tjeret, une tentova ti kthej ne serioze. Algjeriani me kufje ne vesh qendronte me vehten e vet.
Ju drejtohem dy te pareve. Ju jeni burra te rinj,,qenkeni shoke te mire e mire beni qe rrini bashke se dhe vendet tuaja te origjines jane fqinje, e vazhdova duke i pyetur se a dinin perkatesisht tuqisht e greqisht. Me thane te dy se po, i falenderova duke perfocuar meriten e tyre e shtuar se per kohen qe ata jetojne edhe dy gjuhe jane pak. I riu turk i thote shokut te vet grek:”Po e ka mire ai” duke u drejtuar nga une dhe vazhdoi:”Dy popujt tane kane pothuajse kulture e zakone te njellojta”duke e perseritur e insistuar por djali grek ne dileme te zgjatur per tu pergjigjur papritmas kthehet nga une e me pyet:”Po ju nga jeni?”Une i pergjigjem se jam shqiptar. Per habine time i riu grek leshon pasthirrmen:”Oh, shit po keta jane njelloj!”Nderkohe kishim mberritur ne stacionin qe ata do dilnin nga treni.Djali turk me pershendeti te kisha nje dite te mire,i riu grek vetem eci ne dalje ndersa algjeriani pasi me tha diten e mire leshoi nje thumbim per te dy shoket e tij:”Hey, goodman,leni ata se jane loko, qe te dy”.Duke i buzeqeshur algjerianit me erdhi ne mendje thenia e urte:”Mos ha pershesh me cull se te sperkasin”,por une kete e kisha parapranuar e vazhdova te meditoj gjate rreshqitjes se trenit R drejt Manhattanit.
I riu grek vecse shprehu mendimin me te cilin eshte bombarduar qysh se ka lindur qe me kaq perfitim klasa politike greke e ka menaxhuar ka gjate kohe.
Po ne shqiptaret c’bejme?
Se pari, ju falemi mendjes ,guximit dhe perpjekjeve heroike te Rilindasve ne fillim te shek. XX-te, e luftetareve te lirise te asaj kohe. Vazhdojme te nderojme per gjysem vazhduesit e tyre qe bene shtetin e pare shqiptar europian. Pastaj per gjysem shekulli ju arratisem Europes qe i perkasim. Ne vitet 90 te , te fundmit e Europes rame ne mend shumica po e shume jo,per ta lene regjimin e kuq komunist alla shqiptar. Per me shume se dy dekada iu futem procesit demokratik te zhvillimit, nga ku kemi dy realitete shume te dukeshme; se pari vendi ka ndryshuar pozitivisht me se shumti bazuar ne inisiativen e lire te qytetarit te cprangosur dhe se dyti ne krijimin e nje grupi oligarkesh komunisto-demokrato-kapitalist. Nderi e dinjiteti i pjeses me te persekutuar akoma nuk eshte rivendosur, perkundrazi sot gjendet nen regjimin e femijve te baballareve qe i shtypen e i vrane. Komunizmin e pergjakshem jemi te fundmit e Europes qe akoma nuk e kemi denuar me ligj. Ata qe na kishin vezhguar, survejuar si kerpudhat helmuese ne zyra, lagje, miqesi, shoqeri e deri ne familje akoma si njohim mire e se kemi bere dot ligjin e vet-pastrimit publik sepse klases tone politike ne pushtet deri me sot i eshte dashur e kunderta. Per te bere privatizimin shkuam deri ne Argjentine e nuk e kemi perfundur akoma. Ne fakt eshte krijuar nje corap qe si gjendet me filli. Qeverite demokratike njera pas tjetres plotesuan rregullin zhvillimor kombetar, me formulen, dy hapa para e nje prapa. Se fundemi kemi nje qeveri e pushtet qe ka per program rilindjen, cka nenkupton se tenton te fshije te pakten teorikisht nga historia dhe ate zhvillim qe ishte arritur per nje shekull dhe ndoshta shpejt do te kemi nje pushtet e qeveri qe do tja nis nga e para perseri.
Kur do te braktiset kjo menyre te qeverisuri e jashtekoheshme?Deri tani nuk ka qartesi bindese.Mbas vertet nevojes dhe per kapital kinez mos kemi dhe njehere oreks per udhetim politik nga lindja!?
Per cudi, nuk i falemi Zotit qe i kemi si majen e Ajsbergut Shqiptar, po i jemi futur c’mitizimit te Skenderbeut, Nane Terezes, Rugoves, Kadarese, ndoshta neser dhe te kryetrimit Jashari!! Jemi pararendesit ligjor te botes se sotme ne trajtimin modern te minoriteteve, ne fakt dhe per krijimin e tyre, ndersa djali grek vazhdon ne rrugen e Nicholas Gage e kane ngritur fole per zogjte e qyqes greke deri dhe ne Himaren martire ilire e per ato te qyqes serbe deri ne koklen e Myzeqese se plleshme. A nuk eshte per te vene kujen o bashkekombas? E qeveria jone e sotme eshte per zero-problem me fqinjet a thua se krejt shqiptaret jashte kufirit politik, nen politiken e qeverisjen e vendeve fqinje nuk kane asnje te drejte kombetare per te zgjidhur!
Le ta mbylim kete histori qe e filluam me shqiptaro-grekun e Prevezes. Doktorin politikan, sa se pushkatuam qe e permendi vendlindjen e tij per toke arberore e Edi Ramen e cuam deri ne qiell per perplasjen ne sy te Vucicit , se Kosova e lire ka ikur boterisht nga kulari serb. Te dyja nuk jane qendrime krejt te drejta, meqenese semundja e internaciolizmit vazhdon te na mundoje e demtoje akoma. Deshperuese eshte se si dhe me pare por ca me keq qe qeveria e fundit po punon dobet per permiresimin e jetes te qytetarit ne zbatim te premimeve qe beri kaq doreleshuar dhe me djallezi mund te themi, para se vota e tij ta binte ne fuqi. Standarti i jeteses, eshte lidhja me bazike e njerezve me vendin e vet, me Atdheun, qe ta duan ate.Mesimi tragjik eshte i fresket. A nuk e “tradhetuan” Atdheun nga viti 1990 e deri me sot gati nje e treta e popullsise vetem se i paten kthyer ne skllever? Kjo plage vazhdon te jete e hapur e te rrjedhe gjak. Disa dite me pare u vertetua edhe nje here. Asnje dem nuk na vjen as nga nacionalizmi i keq i Doktorit dhe as ai i tepruar i Rames perkundrazi, kur qendron e vertetohet nga e drejta historike e jashte” politikes” per te mashtruar per vota, e i marr si shprese per gjitheushtaret e shqiptarise, qe jetojne ne te kuqen e dronit qe me 14 tetor fluturoi ne Beograd.
* * *
Duhet program politik kombetar afatgjate me i plote e me i kohes se ai qe kemi, i bere nga te gjithe bashke e te vendosur per ta zbatuar se bashku midis vetit e nga kushdo qe verdikti i sovranit e bie ne udheheqje se bashku dhe me miqte. Eshte e pa mundur qe ata(te medhenjte) qe nga maja e Civilizimit te Trete te mos e kene kuptuar se sa e kane demtuar kombin shqiptar historikisht paqedashes, per te garantuar paqen e shmangur te vetmen arsye qe i ndjell shqiptaret dhe per lufte te re, jashte te ciles nuk mund te mbetet as rajoni yne.
E qeveria jone e sotme ka shpallur me te madhe, planin zero-problem me fqinjet,a thua se shqiptaret jashte vijave politike te vendosura nga ato e nderkombetaret ne rrethana te hershme nuk kane asnje te drejte kombetare te pa zgjidhur. Albin Kurti e Ismail Morina i kane te panumert miqte, kudo qe jetojne ne trojet e veta etnike.Kjo eshte e drejta jone e patjetersueshme,per te jetuar bashke, si te nje rrace e te nje gjaku, pa demtuar askend e ne fqinjesi te mire,ne Ballkan e ne Europen e drites.
Dhe vertete ne fund, nje e vertete jo per te qeshur. Para pak kohe bashke me djalin e vogel me erdhi ne shtepi nje shok i tij, turk e bir turku 20 vjecar, Hasan e quanin e kur e pyeta se c’dinte per Skenderbeun, jo vetem se dinte jo pak, por dhe e njihte si” tradhetarin” me te madh te Turqise.Por,vetem pak dite me pare degjuam dhe pergjerimin e fundit te kryeministrit turk A.Davutoglu per shqiptaret e Carshise se Shkupit!
Nga t’ia mbaje HEROI YNE KOMBETAR, turqet e akuzojne se ka vrare shume pushtues turqe e shqiptaret pse ka “vrare” shume shqiptare clirimtare. LIRIA asnjehere ne histori nuk ka patur cmim te caktuar. Detyra e te gjalleve eshte vetem se ti nderoje te renet per liri e te bejne dhe ato si te renet kur tu bjere barra e atdheut. Per nje qellim, me i madhi e me i shejnti,te PERJETESOJME KOMBIN e Atdheun, ne te drejten e Zotit e te Paqes.
Arif Mata
Staten Island, NY
Dhjetor 2014
- « Previous Page
- 1
- 2
- 3
- 4
- …
- 64
- Next Page »