Archives for January 2015

Confronting the Roots of Kosova’s Downward Spiral

January 4, 2015 by dgreca

by Shirley Cloyes DioGuardi/
Six years after “supervised independence” began in Kosova and fifteen years after NATO airstrikes brought an end to Serbia’s genocidal war in Kosova, December 2014 marks a disappointing turning point in Kosova’s recent history. The six-month stalemate in Kosova’s political process, following the general elections on June 8, and ending with the breakup of the coalition that opposed the return of Hashim Thaci as prime minister and his ruling Democratic Party of Kosova (PDK), has deepened Kosova’s democratic deficit. With the election in the Kosova Assembly on December 8 of Isa Mustafa as Prime Minister, Hashim Thaci as Deputy Prime Minister and Foreign Minister, and Kadri Veseli, the former head of Kosova’s shadowy secret service, SHIK, as Speaker of the Parliament, along with the appointment of an excessive number of ministers and deputy ministers, the political elite that has prevented Kosova from flourishing and prospering for the past decade has returned to power.
While Belgrade has taken every measure possible since war’s end to maintain its dominance over Prishtina and to destabilize Kosova and the region, and while the West has yet to grant Kosova full sovereignty and admission to international institutions, the majority of Kosova’s political elite bear responsibility for the nation’s political and economic deterioration because they have failed to engage seriously in state building. Instead of upholding the rule of law, they have lined their pockets by seeking kickbacks and appointing unqualified family members to important positions. Instead of fostering economic development, their privatization activities have led to questionable projects that have enriched them and their foreign partners. As a result, unemployment in Kosova is now at least 40 percent (it is over 60 percent in the 18 to 30 age group) and Kosovar youth have been leaving the country in droves, more often than not illegally.

Contrary to their statements that they played no role in ending the post-election political deadlock, both the European Union and the United States exerted significant pressure on LDK, which won 30 seats in Kosova’s general elections, to abandon the larger coalition and to form a coalition with PDK, which won 37 seats in the 120-member Assembly. The West preferred the political status quo in order to advance their policy of appeasing Serbia, which they wrongly view as the future economic and political engine in Southeast Europe.

The European Union has failed Kosova’s people by giving lip service to ending corruption and organized crime in Kosova and strengthening the rule of law, while simultaneously siding with the corrupt members of Kosova’s political elites. The EU has become part of the problem with the recent revelation by a British whistle blower that judges and prosecutors representing the European Union Rule of Law Mission (EULEX) have shielded powerful politicians by covering up evidence of their corruption. The EU has also turned Kosova into the last European “ghetto” by rewarding Serbia and not granting Kosova visa liberalization—something that the Kosova Assembly should call for immediately.

Visa liberalization is essential not only for economic development, but also because Kosova’s isolation has given rise to the unprecedented and dangerous incursion of radical Islam. While Kosovars are prevented from traveling to Western Europe and the United States, they are free to travel east to Turkey and beyond. Islamic fundamentalists from the Arab world have been financing political movements, building mosques where none ever existed before in Kosova, and giving money to poverty-stricken women in exchange for their wearing the veil and sending their sons to religious schools. For the first time since 1912 (when the 425-year occupation of Albanian lands by the Ottoman Turkish Empire was overthrown), Islamic fundamentalists, widely rejected by Albanians all over the Balkans, have managed to infiltrate a population of secular Muslims, who have lived side by side their Roman Catholic, Eastern Orthodox Christian, and Jewish neighbors in harmony for centuries. Radical Islam is counter to the Albanian model of Islam, the core of which is interfaith tolerance, respect, and understanding.

The U.S. government has also failed Kosova’s people by joining the European Union in propping up Kosova’s corrupt political elites. In the process, America has abused its clout among Albanians, the most pro-American, pro-democratic ethnic group in Southeast Europe. By handing the reins of power after the war almost exclusively to those political leaders who would comply with Western mandates, the West failed to harness the education and expertise of many Kosovar professionals. By continually taking a backseat to Europe, US Administrations have enabled Belgrade to move into the vacuum created by the lack of unity and resolve of the EU’s twenty-eight member nations, five of which refuse to recognize Kosova as an independent state.

At the same time, too many Kosovars think of themselves as an oppressed minority, subject to the whims of Serbia, Russia, and the European Union conspiring against the newest country in the world. The reality is that Albanians are the overwhelming majority of a new state and instead of lamenting genuine and imagined threats to Kosova’s existence, elected officials need to get down to the business of governing, of policing, of providing energy, water, adequate education, and healthcare to all of its citizens, and of introducing anti-corruption measures in every public body, both local and national.

The Kosova government has the power to alter the future of the Prishtina-Belgrade talks by taking control of relations with Serbs in northern Kosova. It also has the power to resist the creation of a special war crimes tribunal for Kosova, when so very few Serbian paramilitary and military troops have been brought to justice for the ten-year occupation of Kosova, the expulsion of a million Kosovars, and the murder and rape of thousands with seeming impunity from 1998 to 1999. The Kosova government could concentrate on bringing this injustice into the international spotlight. It is simply a matter of political will.
Kosova can succeed, but it cannot do so unless Kosovars rise up in the face of adversity and become the masters of their own destiny. It is time for Kosovars, especially the youth, to seize the moment and initiate nonviolent action to bring international attention to Kosova’s downward spiral. It is also time for capable men and women in the Albanian diaspora—too many of whom have turned their backs on Kosova since independence was declared in 2008—to help Kosova move out of the desperate social and economic situation that the country finds itself in. Otherwise, Kosova will continue its drift into a state of economic and political limbo, and it will be at the constant mercy of external powers.

13 Republikanët në garë për në Shtëpinë e Bardhë – në 2016

January 4, 2015 by dgreca

“Kjo është fusha më e hapur e garës presidenciale – për zgjedhjet partiake Republikane – që ne kemi parë ndonjëherë,” tha një strateg GOP për revistën politike “The Hill” në Uashington./Nga Beqir SINA – New York/
WASHINGTON D.C.: Republikanët, në SHBA, thonë se lista e tyre e gjatë, me trembëdhjet “të fortit” e tyre, që janë duke menduar të nisin sfidën e garës brenda partisë së tyre – në zgjedhjet paraprake, për zgjedhjet presidenciale 2016, është e madhe dhe entuziaste. Në mesin e më të mirëve republikan, simbas medias amerikane, jan disa të zgjedhur nga grupet më të ndryshme në historinë e kohëve të fundit, sumë prej tyre pa një pararojë të qartë.
“Kjo është fusha më e hapur e garës presidenciale – për zgjedhjet partiake Republikane – që ne kemi parë ndonjëherë,” tha një strateg GOP për revistën politike “The Hill” në Uashington.Çka, do të thotë se kësaj radhe do të ketë një rrugë të vështirë nga të gjithë sfidantët, e cila parashikohet të dalë me një rezultat të ngushtë, në fitoren e tyre – prej çdo njerit prej kandidatëve. “Fitorja, në fillimore – kësaj rradhe thonë strategët republikan – do të varet nga ajo “se si ata gjatë fushatës fondmbledhse gjatë këtij viti(2015) do luftojnë për të siguruar paratë, mediat, dhe natyrisht votuesit, e tyre republikan nëpër shtete. Ngaqë, çdo njerit prej tyre, do të i duhet një fitore e hershme, e cila duhet të fillojë që nga “shtëpia” shtetit të tyre, e cila ka rëndësi në fillim të kësaj beteje”.
Revista politike – një nga mediat më prestigjoze dhe referuese në SHBA “The Hill” ka biseduar me strategët e secilit grup lobist- duke pyetur ata për garën republikane, për të gjetur cilësit dhe disa nga karakteristikat, e secilit prej 13 kandidatëve Republikan që aktualisht renditen si më poshtë, dhe janë më të përfolurit deri tani.
Grupi i ashtuquajtur i ” Tre më të fuqishmeve”:
Këta 3 kandidatë, mometalisht konsiderohen si më të “fuqishmit”, mbasi mendohet se do të jen brenda partisë me baza më të sigurta sidomos ato të donatorëve duke pasur potenciale të mira- për të kapërcyer “hendekun” konservatorë, që është pika më e fortë, deri tani për tu kapërcyer në radhët e republikanëve.
Senatori Rand Paul (Kenektikat)
Zoti Paul – megjithëse, nuk ka ka qenë në nivelin e duhur disa muaj më parë, por që nga atëherë, mendohet se ai është bërë i fortë, sidomos në lidhjet e tij me mediat. Ai, është për atë që presidenti i ardhshëm i SHBA – me veprimet ekzekutive për reformën e imigracionit, duhet të mos ndalet dhe të dijë se si të vendos.
Përveç kësaj Senatori Rand Paul – thuhet se ka të trashëguar infrastrukturën e fushatës së babait të tij, kur ai në mënyrë “agresive” e pat ndërtuar atë duke filluar qysh në shtëpinë e tij – nga Silicon Valley në Uashington.
Fushata e tij – gjithashtu mund të apelojë tek votuesit e rinj – të cilët kanë prirje demokratike në vitet e fundit. Ai ka shansin më të mirë, për të fituar zgjedhjet paraprake në Iowa, e cila do ta bënte atë të fuqishëm me një dalje të tij në krye të Republikanënve, dhe të padiskutueshëme për më pas.
Governatori Chris Christie i Nju Xhersit
Zoti Christie “Ka për të “ngulur” përsëri këmbëngulës dhe të kthimit të tij në një politikan republikan i “flaktë”” tha një strateg – duke shtuar se “Republikanët e duan dhe kan besim tek Chris Christie.”
Ai tashmë ka një veçori në fushatat Republikane, sidomos për mbledhjen e fondeve, duke filluar nga New Yorku dhe New Jersey, dhe ka shumë përkrahje nga suksesi i tij – si kryetar i Shoqatës së Guvernatorëve Republikanë, duke e rritur përkrahjen e tij – në shkallë kombëtare.
Por, simbas strategëve republikan – pra tyre që përgatisin fushatat, thuhet se Christie, do të duhet të përqëndrohet në një fitore në fillimore në shtetin e New Hampshire, pa humbur kohë, sepse, votuesit konservatorë në Iowa dhe Karolinën e Jugut – ka të ngjarë të mos ia japin atij votat dhe përkrahjen financiare.
Ish-Governatori i Floridës – Jeb Bush
Me emrin e mirë “ID” dhe me “një prurje” tjetër nga dinastia e famshme e Bush-ve, president, dhe me një qasje në linjat e thella politike dhe ngritjen e fondeve – nisur ato qysh prej orgjinës së familjes së tij, Bush, do mendohet se do të mbetet në krye, me shance të mëdha – për të dalë i besuari Republikanëve në fillimore, si ai do të jetë në 2016 në Shtëpinë e Bardhë. Mbasi, ai mendohet se mund të ketë sukses për të bindur republikanët, sidomos mbi fushën që ai ka drejtuar atë të governatorit.
“Ka shumë dallime mes politikbërjes së tij dhe vëllait të tij, George W. Bush kur ihste President, “ID” është më i dashur dhe më i pëlqyeshëm – në rradhët e Republikanëve,” tha një strateg republikan.
I ashtuquajturi :”Grupi Konservatorë”
Ish- Governatori i Arkanesas Mike Huckabee
Ky grup krysohet nga ish kandidati Maike Huckabee, sipas anlasitëve amerikan të zgjedhjeve partiake.”Nëse ai është në fushën e lojës(kandidatë), llogarit duhet bërë ndryshe krejtësisht,” tha një strateg. “Ai është në gjendje të tërheqë shuma të mëdha fondesh në mesin e të pasurve konservatorëve qysh në zgjedhjet paraprake.”
Mbasi ata mendojnë se kjo është një mbështetje e madhe, sepse Huckabee, gëzon një pasuri të mirë edhe vet por ka edhe një farë popullariteti tek republikanët. Por, vetëm në qoftë se ai është i prirur për të lënë prapa, ato mnagësit e mëparshme, thonë strategët, vetëm kështu, ai mund të bënte edhe më të mirën ngaqë ai e bëri në 2008, sepse vetëm kështu ai do të jetë në gjendje për të mbledhur më shumë para, mbasi tashmë ka një rrjet, dhe është një “mall i njohur” për Republikanët.
Në këtë mënyrë “Ai nuk mund të nënvlerësohet”, tha një tjetër strateg.
Senatori Ted Cruz nga Teksasi
Markë Cruz, i përket linjës partiake të konservatorizmit “fanatik”. Ai do të luajë kartën simbas strategëve republikan në fillim të fushatës në shtetet më kritike të votimit, të votimeve paraprake, siç quhen këtu disa shtete. Ai duket se gëzon mbështetjen – kur “kundërshtarët e tij përdorin në sulmet kundër tij, veçanërisht atë kur përpiqen ta portretizojnë atë si një ekstremist i “ekstremit të djathtë”.
Këto atribute ai do t’i shfrytëzojë mirë në se ai i përdor mbledhjen e fondeve – duke krijuar një pjesëmarrje të fortë për fushatat e tij – veçanërisht, në shtete si Iowa dhe Karolinën e Jugut, që njihen si më konservatoret republikane në SHBA.
Por, këtu ka një problem të madh – sepse teksa Huckabee, do të jet në garë, dhe strategët pyesin me të drejtë “në qoftë se ka aq fonde të mjaftueshëm në një “shtëpi” për të dy? në kampin Republikan.
Senatori Marco Rubio i Floridës
Shumica e republikanëve të intervistuar të pyetur për senatorin Rubio në nivelin e kandidatëve të fortë, brenda Partisë Republikane, e rrëzojnë atë nga kjo listë, për shkak se kandidatura e tij – simbas tyre është e varur nga ajo e ish Governatorit të Floridës Jeb Bush – mbasi emrat e tyre vijnë nga i njëjti shtetet Florida – si Republikan.
“Ata të dy kanë nevoja në mbivendosjen për mbledhjen e fondeve,” tha një tjetër strateg. “Ka donatorë nga ata të cilët japin për të dy Jeb dhe Rubio, por jo shumë nga ata të cilët japin para vetëm për Rubio.”
Megjithatë, republikanët kanë shpresa të mëdha për Rubio, tha një strateg tjetër pra për një “kandidat të gjeneratave” siç e quajti ai përzgjedhjen nga Republikanët, që mund t’a përdorin në zgjedhjet presidenciale 2016.
Governatori Scott Walker Wisconsin
Zoti Walker, ka një të kaluar të tij – të rinisë e cila paraqitet sikonservatore, në atë që mendohet se republikanët kan për ta mbështetur, atë sado pak . Kjo është një dukuri që mendojnë strategët republikan për të mbijetuar në rradhët e tyre, në gara të vështira si kjo për në Shtëpinë e Bardhë. E vetmja gjë e që është për t’a “zbrapsur” atë, është ajo që strategët thonë, se ai nuk është “një yll” apo ka karizmën për të “kalaruar në një fushë si kjo” të mbushur me njerëz e personalitete të mëdha Republikane.
Një mrekulli që mund të vijë nga Iowa Kështu është quajtur konkurrenca e fortë dhe rruga e ngushtë për çdo kandidatë, nëse ata do të jenë në gjendje të depërtojnë qysh në fillim në Iowa.

Goverantoi i Teksasit Rick Perry

“Në garën fillimore republikane të 2012,Goverantoi i Teksasit Rick Perry, vendosi për të kandiduar, dhe kishte një shumë 18 ose 19 milion dollar, në një llogari bankare të fushatës së tij – çka konisderohet një pikënisje,” tha një strateg.
Por, Perry, simbas tyre mund të ketë një shans të mirë të tij – për në Shtëpinë e Bardhë, në 2016, në se ai përfiton nga dobësit e të tjerëve brenda Republikanënve. Strategët republikan thonë se ai nuk është aq popullor sa Huckabee dhe aspak i zjarrtë si një konservator si Cruz.

Dr Ben Carson
Republikanët, thonë se ai nuk do të ketë ndonjë vend për të zgjuar ndonjë vëmendje të veçantë në rradhët e republikanënve. Ai nuk ka lënë ndonjë “respekt”, edhe kur ai provojë të hyjë në këtë listë partiake edhe në vitin 2012.
Simbas strategëve republikanë: “Ben Carson – është shumë interesantë”. “Ai është i rëndësishëm për diskutime … por është e sigurt se ai nuk do të fitojë, por, ai duhet të jetë në debate, sepse nxit debate brenda partisë Republikane”

Grupi i “të vegjëlve” Republikan

Governatori Mike Pence i Indianës

Në këtë grup bëjnë pjesë tre guverntaor dhe një Senator .Governatori Mike Pence i Indianës, është përcaktuar në këtë grup si “një konservator social me një rekord të fortë si guvernator. Nëse rradha i vjen një governatori konservator – që nuk është në drejtimin e duhur në këtë grupim republikanësh, ndoshta atëhere është Pence që e bën, atë më së miri – për President” tha një strateg.

Governatori Bobby Jindal Lousiana
Strategët republikan thonë Jindal, si ai ka një rekord të fortë në politikën republikane, por i mungon karizma për të bërë gjurmë në fushën republikane, si në rang shteti apo edhe këmbëtare.”Ai nuk është i preferuar i askujt dhe “rezervë” i të gjithëve,” tha një republikan.
Strategët kryesisht besojn se Jindal do të jetë një prani e madhe në fillim të fushatës, por thonë se ai është i mundshëm për një vend të Kabinetit në një administratë të mundshëme republikane.
Senatori Rob Portman nga Ohio
Senatori Republikan Portman ka një reputacion të mirë si një republikan i moderuar, e cila në karateristikat e garuesve nuk është domosdoshmërisht një atribut i mirë në procesin primar, për të fituar, çka i zvogëlon shancet qysh pa nisë gara.
Governatori John Kasich i Ohio
Guvernatori Kasich, me origjinë babën Chek dhe nënën kroate është jo shumë popullor për shkak të të qenit kongresmen në një nga shtetet më kritike të SHBA – Ohajos.
“Mirëpo ai mund të jet mjaft i mirë – mendojnë ekspertët e këtyr zgjedhjeve mbreda partisë se ai bën shumë për të qenë një zëvendëspresident,” tha një strateg.
“Kasich është ende në përgjithësi, politika e Ohajos, pak a shumë vendit ku politika i lihet qendrës – çka nuk vlen fare për të përfaqësur një President republikanë,” tha një tjetër strateg. “Por politikan si ai sjellin shumë në debatin e Republikanëve në garën brenda partisë së tyre.”

Pse nuk i terheq Tirana zyrtare dekoratat e Rankoviçit dhe kriminelëve të tjerë serbë?!

January 4, 2015 by dgreca

Djetëra armiq te betuar popullit shqiptar dhe popujve te tjere nen sundimin komunist autoare te masakrave dhe krimeve janë dekoruar pas lufes se dyte boterore nga qeveri ko muniste shqipatre dekorta qe i mbajne edhe sot. Midis tyre ben mne sy kriminle te njohur si Rnkociç, Mugosha , Kardeli etje ushatrake kominste serbe etje pergjegjes per qinda krime ndaj shqiptareve dhe poujve te tjerë nën regjimin komunist ne shqiperi duhe ish Jugosllavi. Keto dekorta te larta ata i mbajenë edhe sot pasi shteti demokrtaik shqiptar nuk i ka tërhequr ato shti si ka bërë edhe me dekortat e titijt e larte te kriminlelve komuniste te Shqipërisë. Fatesisht parktike te tilla vazhdojne edhe sot.Dekorimi i ish kriminelve komuniste nje prkatike njeherzai edhe faqja e zeze e shtetit shqiptar qe ende vazdon të aplikohet
VENDIM Nr. 117, datë 5-9-1945
Mbi dhënie dekoratash DEKORATA PËR PERSONALITETE TË HUAJA Në bazë të propozimit të kryetarit të Qeverisë Demokratike dhe komandant i Përgjithshëm i Ushtrisë Kombëtare Enever Hoxha. Duke marrë parasysh se shumë personalitete të huaja të vendeve aleate, gjatë Luftës NÇ të popullit tonë kanë kontribuar dhe ndihmuar me të gjitha mjetet dhe për të shfaqur mirënjohjen e për ta shpërblyer e nderuar veprimtarinë e tyre në dobi të atdheut e të popullit shqiptar, Kryesia e Këshillit Antifashist Nacional-Çlirimtar Vendosi: Të dekorohen me dekoratat, personat që përmenden në listën që vijon: 1. Gjeneral Ivan Milutinoviç, me Urdhrin “Hero Kombëtar” 2. “Lolo Ribar, me Urdhrin “Hero Kombëtar” 3. Ramiz Sadiku, me Urdhrin”Hero Kombëtar” 4. Ivan Ribar, me Urdhrin e “Flamurit” 5. Eduard Kardjel, me Urdhrin e “Flamurit” 6. Bllazho Jovanoviç, me Urdhrin e “Flamurit” 7. Radovan Zogoviç, me Urdhrin e “Flamurit” 8. Dëshmori Miladin Popoviç, me Urdhrin e “Flamurit” dhe “Medaljen e Kujtimit” 9. Dushan Mugosha, me Urdhrin e “Flamurit” dhe “Medaljen e Kujtimit” 10. Gjen. Lt. Arso Jovanoviç, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. I. 11. Aleksandër Rankoviç, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. I. 12. Milovan Gjilas, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. I 13.Gjen. Lt. Peko Dapçeviç, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. I 14. Brigadier E. F. Davies, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. I 15. “T. Churchill, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. I 16.Kolonel Velimir Stoiniç, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. I 17.Lt. Kolonel C. A. S. Palmer, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. I 18.Major Ivanov Konstantin, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. I 19.Kapiten Thomas Stefan, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. I 20. Gjen.maj. Svetkozar Vukmanoviç, urdhrin “Ylli Partizan”, kl. II dhe Medaljen e “Kujtimit” 21.Gjen. Terziç Velimir, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. II 22. Kolonel Vojo Todoroviç me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. II, me urdhrin e “Trimërisë” dhe “Medaljen e Kujtimit” 23. Fadil Hoxha, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. II, dhe Med. e “Kujtimit” 24. Kiler Peter, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. II 25. Obrat Cicmil, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. II 26. N/kol. Mijat Vuletiç, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. II 27. Major Savo Stonoju, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. II 28. “H. W. Tilman, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. II 29. G. W. Seymour, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. II, 30. “Ë. V. G. Smith, me urdhrin “Ylli Parti.”,kl. II 31. “J. K. H. Shaw, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. II, 32. “M. J. Thornton, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. II, 33. “V. Robinson, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. II, 34. “E. Nordthrop, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. II, 35. Kapiten J. M. Lyon, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. II, 36. Toger Tjurin Vladimir, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. II, 37. “John O’Keefe, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. II, 38. Major Tomishek Teodor, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. III, 39. “Viktor Kobol, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. III, 40. Kapiten Niazi Dizdareviç, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. III, 41. Toger Nick Cooky, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. III, 42. Kaporal George Routsis, me urdhrin “Ylli Partizan”, kl. III, 43. Kapiten G. S. Duffy, me urdhrin e “Trimërisë”. 44. Bije Vokshi, me urdhrin e “Trimërisë” 45. Hajdar Dusha, me urdhrin e “Trimërisë” 46. Emin Duraku, me urdhrin e “Trimërisë” 47. Xhevdet Doda, me urdhrin e “Trimërisë” 48. Vaso Strugari, me urdhrin e “Trimërisë” 49. Michel Popoviç, me urdhrin e “Trimërisë” 50. Xhafer Vokshi, me Medaljen e “Kujtimit” 51. Elhami Nimani, me Medaljen e “Kujtimit” 52. Xhavid Nimani, me Medaljen e “Kujtimit” 53. Safete Numani, me Medaljen e “Kujtimit” 54. Ymer Pula, me Medaljen e “Kujtimit” 55. Mehmet Hoxha, me Medaljen e “Kujtimit”. Ky vendim hyn në fuqi menjëherë.
Për Kryesinë e Këshillit Antifashist Nacional Çlirimtar
SEKRETARI: Koço Tashko d.v.(Kortezi: Gazeta Minerva )

Diplomacia shqiptare në kolaps

January 4, 2015 by dgreca

Nga Dr. Enver Bytyçi/
Kryeminstri shqiptar u shfaq me rastin e vitit të ri në ekranet e televizionit serb B92. Por këtë radhë ai u imitua nga një humorist i Beogradit, i cili e paraqiti zotin Rama në gjuhën shqipe. Sentenca e asaj që u tha ndonëse me humor, mund të përmblidhet me një përfundim: Rama dhe Vuçiç ishin marrë vesh për replikat, të cilat ne i pamë në ekrane me qëllim që secila palë të ndihëmonte palën tjetër për rritjen e popullaritetit në elektoratin përkatës. Dhe prej nëntorit ka rrjedhur shumë ujë. Megjithatë ka disa ditë që përpiqem të gjej, të lexoj apo të ndjek në ekranet e televizionit ndonjë lajm për diplomacinë shqiptare, por pa sukses. Shqipëria ka një ministri të jashtmeme një staf nga më të shumtit ndër dikasteret e tjera, nekemi sa e sa ambasada e ambasadorë, konsullata dhe konsuj të punësuar e ata të nderit, por asnjë nuk bëhet i gjallë të na thotë se çfarë po bëhet nga pikëpamja diplomatike në këtë vend.Dhe kjo ndodh, sepse edhe këtë fushë të veprimtarsië shtetërore e ka uzurpuar vetë kryeministri Rama, duke mënjanuar nga funksionet të gjitha strukturat diplomatike të vendit. Kryeministri bën lajm me arrogancën diplomatike të tij kur shkon në Beograd. Ai bën lajm me batutat që hedh në Bruksel, duke i kërkuar llogari Europs për punët e qeverisë shqiptare. Bën lajm kur ia hypën avionit për Pekin ose kur u ngjitet iniciativave rajonale për tërheqjen e investimeve kineze, thjesht me synimin që të shkëpusë një investim të premtuar qeverisë së mëparshme për ndërtimin e Rrugës së Arbërit. Bën lajm kur u thotë ambasadorëve të huaj “Ma thoni ju çfarë kërkon opozita”! Bën lajm kur fallsifikon bisedat me personalitet politike europiane dhe përgënjeshtrohet prej tyre. Bën lajm kur takohet me Xhorxh Sorosin. Bën lajm kur shkon një javë në Amerikë e replikon me ndonjë adoleshent të nacionalitetit serb, i cili jeton e studion atje!!! Dhe bën lajm kur merr pas vetes gjithmonë nja dy ambassadorë të huaj, madje edhe në rastet kur shoqërohet nga fotoja e diktatorit.
Pastaj vjen postkonferenca e shtypit, vjen postlajmi i përgënjeshtrimit të asaj që shqiptarët e kanë parë live në televizione, e për më tepër akuzohen gazetarët, gazetat, ekranet e televizionit, opozita, shoqëria civile e madje vetë lexuesit e shtypit dëgjuesit e radios, shikuesit e televizionit apo ndjekësit e rrjeteve sociale. Dhe e gjithë kjo shfaqje qeveritare në fushën e zhvillimit të diplomacisë e të marrëdhënieve me jashtë përmblidhet në atë që quhet “Fasada diplomatike e kryeministrit Edi Rama”. Ndërkaq qytetarët shqiptarë paguajnë me taksat e tyre dhjetra e qindra diplomat, të cilët janë ndrydhur, janë ngujuar, nuk veprojnë, sepse e gjithë iniciativa diplomatike qëndron në duart e liderit politik të së majtës. As vetë ministri, Ditmir Bushati, nuk ka hapësirë të shfaqë mendimin e tij, për të mmos folur për ekspertizën diplomatike e të sjelljes së shtetit shqiptar në marrdhniet ndërkombtare, sidomos me vendet e rajonit dhe raportet e tij me BE-në dhe NATO-n.
Qytetarët shqiptarë paguajnë taksa për të mbajtur në këmbë diplomacinë e vendit me shpresën se kjo diplomaci do ta shpërblejë e rikthejë në të mirë të tyre atë që ata japin. Dhe është normale që çdo qytetar të paguajë edhe për diplomacinë, ashtu si për gjithçka tjetër në administrimin e punëve të shtetit. Por raporti është i disproporcional midis asaj që japintakaspaguesit dhe asaj që japin përfituesit. Të dy palët, në rastin konkret qytetarët shqiptarë nga njëra anë dhe diplomatët nga ana tjetër, kanë detyrimet e ndërsjellta: Njëra palë paguan punën e tetrës palë, pala tjetër e kthen reston përmes rritjes së investimeve, rritjes së dinjitetit dhe integritetit shtetëror, kujdesit për jetën, dinjitetin dhe integritetin e shtetasve shqiptarë, përfshirë edhe emigrantët, si dhe shërbimet për qytetarin.
Ndërkaq me dhimbje shohim që kjo ndërvartësi nuk i ruan ekuilibrat e vet.Gjatë vitit që sapo lamë pas pritej që diplomacia shqiptare të sillte zhvillime të reja rreth asaj që shefi i mazhorancës e ka emërtuar marrëdhënie strategjike me vendet e tjera. Qeveria e zotit Rama që në fillim kishte shpallur si partner strategjik Turqinë. Madje me një lloj reklame, të paparë ndonjëherë tjetër. Ndërsa sot mund të konstatojmë se marrëdhëniet shqiptaro-turke janë në nivelet më të ulëta të dhjetë viteve të fundit. Më tej u fol për marrëdhënie strategjike me Italinë, ndërkohë që kryeministri Italian u shfaq në Tiranë vetëm pas 16 muajsh të qeverisjes, pa ndonjë qasje strategjike e interesante për interesat e vendit tonë. U fol edhe për lidhjet strategjike me Greqinë, ndërkohë që edhe me Athinën vihet re një ftohje e këtyre lidhjeve. Ndërkohë aleati ynë më i rëndësishëm strategjik, Shtetet e Bashkuara të Amerikës, kanë kaluar prapa listës së Lipe Shtogut, pasiqë prej kaq kohësh në qeverisje, zoti Rama nuk ka shënuar asnjë qasje, asnjë hap në thellimin e bashkëpunimit në boshtin Tiranë-Uashington. Me hir apo me pahir, kryeministri ynë lidhjet me SHBA-në i ka kufizuar me ish-ambasadorin Arvizu dhe I ka ulur në nivelin e ministres së mbrojtjes. As ministri i Jashtëm, zoti Bushati, duket se nuk ka ndonjë derë të hapur në Departamentin e Shtetit.
Në Europë Shqipëria u përfaqësua me përparësi në samitin e Berlinit dhe në një koment të rastit e kam konsideruar këtë një shans të madh të shqiptarëve e të shtetit shqiptar. Por edhe ky samit u shndërrua shpejt në një samit anekdotash në vend që të shënonte një pikë kthese në thithjen e investimeve europiane për infrastrukturën e vendit në kuadër të projekteve rajonale. Angela Merkel u duk se do të bëhej varka e shpëtimit të qeverisjes e të vetë zhvillimeve në vend, por kjo nuk ndodhi për shkak të qeverisjes me arrogancën enkdodike e jo me projekte konkrete, ku të shfaqej serioziteti dhe ekspertiza e pakontestueshme e tyre. Duket se viti 2014 do të shënojë thjesht startin e një përpjekjeje të qeverisë shqiptare pë të ndërtuar në fshehtësi një aleancë të vjetër e të re, pra, për të ripërtërirë lidhjet e dikurshme me perandorinë ruse (sovjetike) dhe me shtetin kinez. Por edhe në këtë rast dështimi mund të matet me përparësinë që knë krijuar vendet tona fqinjë, si Serbia dhe Greqia, Madje dhe Maqedonia e Mali i Zi. Ashtu si Enver Hoxha nuk mundi të evitonte lidhjet e Pekinit me Beogradin e Bukureshtin, ashtu dhe zoti Rama me shoun e takimeve me kryeministrin kinez nuk mundi ta bëjë Tiranën kërthizën e rajoni. Mjafton për të arritur në këtë konkluzion fakti që pikërisht Bukureshti dhe Beogradi janë dy pikat e takimit të krerëve të shteteve të Europës Qendrore e Juglindore me liderët kinezë.
Ndërsa në ministrinë e Jashtme askush nuk ka folur për një strategji të qartë, çfarë kanë ndërmend të arrijnë, cilat janë objektivat dhe synimet e punës diplomatike në terma konkretë, çfarë përpjekjesh do të bëhen për fusha të caktuara të diplomacisë, veçmas për diplomacinë ekonomike e të tjera si këto. Ministria e Jashtme është shndërruar në një zyrë protokolli, madje shumë e lehtësuar për shkak të vizitave të rralla që shefat e diplomacisë së vendeve të tjera bëjnë në Shqipëri. Ministria e Jashtme po luan gjithashtu rolin e noterit të kryeministrit shqiptar, për të shënuar veprimtaritë e tij dhe për ta shoqëruar atë kur i hipën sa një avioni, një tjetri, pa menduar për agjendën e vizitave, bisedave, marrëveshjeve, memorandumeve dhe përpjekjeve të tjera për rritjen e imazhit të Shqipërisë dhe përfitimit respektiv nga ky imazh. Fluturime e shpenzime që zoti Rama i ka adresuar më së shumti për të marrë pjesë në panaire, ekspozita apo për ndonjë leksion universitar dhe më pak për agjenda disktutimesh për projekte konkrete në Shqipëri.
Në vend të strategjive dhe programeve për të ndërtuar në mënyrë të diferencuar marrëdhëniet me vendet e tjera, diplomacia shqiptare është konceptuar e zbatuar në modelin e aksioneve politike të brendshme. Kjo ka bërë që psh vizitat e kryeministrit në disa kryeqytete të rajonit, Europës e më gjerë të marrin formën e aksioneve për shkyçjen e energjisë elektrike, duke promovuar një shouv të tipit aksionist, madje të konturuar me deklarata enveriste. Meqenëse enverizmi gjen mbështetje edhe sot në qarqet e majta jo vetëm në territorin e Shqipërisë Londineze, Edi Rama po e përdor atë si model të gatshëm për të bërë politikë e diplomaci “sfiduese” me botën që na rrethon. Dhe duke e përceptuar këtë sfidë si konkurencë barsoletash e tundje të gishtit, ai po e përdor metodologjinë ideologjike enveriste në mënyrën e tij pragmatiste, me qëllim përfitimin e kapitalit politik brenda vendit.
Nuk është e rastit që pas çdo vizite të kryeministrit shqiptar të kryer gjatë vitit 2014 jashtë vendit, portalet e komunikimit në rrjetet sociale dhe në media janë ndalur gjatë në pjesën gri të diplomacisë së kryeministrit, për ta shpallur atë si “fitues të konkurencës së barsoletave”. Ndërkaq për barsoletë është bërë ministri i Jashtëm, Ditmir Bushati, nëse kemi parasysh deklarimet e tij të pa vend, si ajo në një ekran televiziv amerikan, ku shprehej se “Kombi amerikan është një komb kompleks”. Kjo do të thotë se qeveria shqiptare ende është në fazën foshjore të saj në të bërit politikë e diplomaci, pasiqë ajo ende nuk ka kuptuar faktin se epoka e globalizmit nuk është epokë e konfrontimit dhe e konkurencës së barsoletave, por është process i konkurencës në paqe e stabilitet të vendeve kudo në botë, para së gjithash të vendeve europiane, është konkurencë e kombeve në zbatimin e vlerave të demokracisë liberale e funksionale.
Në përgjithësi vizitat dhe evenimentet ndërkombëtare të kryeministrit shqiptar gjatë këtij viti kanë nisur me një eufori të tejskashme dhe kanë përfunduar në zhgënjim. Le ta konkretizojmë këtë me tri argumente, samitin e Berlinit, vizitën në Beograd dhe “rilindjen” e marrëdhënieve me Kosovën. Në Samitin e Berlinit u duk se Angjela Merkel donte t’i jepte Shqipërisë dhe zotit Rama një mbështetje të hapur, një suport moral dhe politik të pazakontë, duke rriskuar me qejfmbetjen e finjëve tanë, si Serbia e ndonjë vend tjetër i rajonit, kur i dha Edi Ramës rolin e përfaqësuesit të këtyre vendeve në konferencën e përbashkët për shtyp. Duhet pranuar së në këtë gjest inkurajues të zonjës Merkel ndikoi fakti se pritshmëritë europiane për qeverisjen e zotit Rama ishin përtej se optimste. Por ky samit ka filluar të shihet gjithnjë e më tepër si zhgënjim, jo për shkak se Berlini ka humbur përkushtimin në këtë drejtim, por sepse Edi Rama u përpoq ta shfrytëzojë rolin që i dha Merkel për marketing politik të brendshëm e të sfidojë rregullat e demokracisë në vend. Kjo është arësyeja pse në takimet e tjera, si ai i Vjenës, kryeministri shqiptar mbeti në hije të zhvillimeve dhe për më tepër pse nga Samiti i Berlinit e deri më sot asnjë projekt konkret nuk është shpallur.
E njëjta gjë ndodhi edhe me vizitën në Beograd. Në fillim një demonstrim force nga ana e zotit Rama, e cila përfundoi pas një muaji si një flluskë sapuni. Droni i lëshuar në ndeshjen e futbollit Serbi-Shqipëri në Beograd, u përdor nga kryeministri shqiptar me të njëjtën mënyrë gjatë konferencës së shtypit me kryeministrin serb, Vuçiç. Por pas një muaji në takimin e dytë Rama-Vuçiç u u shfaq një qëndrim krejt i ndryshëm, i cili nuk i korrespondon qëndrimeve publike në Beograd të para një muaji të zotit kryeministër.
Sa i përket Kosovës, zoti Rama gjithnjë e më shumë po kërkon të bëhet tutori I saj. Para pak javësh, dmth pas dy vizitave në Beograd, ai këshilloi se i duhet dhënë fund marrëdhënieve të tensionuara me Serbinë, duke paralajmëruar Prishtinën, se nuk kishte të ardhme të Kosovës pa Beogradin. Tentativa për të diktuar politikat rajonale të Prishtinës ishin të dukshme në fjalën e kryeministrit tonë në një shout ë organizuar në Prishtinë në Baton Haxhiu. Dhe kjo përpjekje ka zgjuar një reagim të brendshëm të justifikuar në qarqet politike e jo politike në Kosovë. Madje janë shfaqur akademikë me emër, të cilët kanë reaguar ashpër rreth kësaj klime paternaliteti në marrëdhëniet midis Prishtinës e Tiranës. Unë nuk mund të bëj Nostradamusin, por nëse i besoj ndjenjave që përjetoj në këtë rast, më duket se zoti Rama ka marrë misionin e ish-Presidentit serb, Boris Tadiç, që “konfliktin shqiptaro-serb ta zgjidhin Tirana me Beogradin, duke mënjanuar viktimën njëqindvjeçare të këtij konflikti, pikërisht Prishtinën”. Pasojat e një ndërmarrjeje të tillë i kam analizuar në një koment timin para vizitës së tij të parë në Beograd, ku gjithashtu kam parandjerë se kjo mund të ndodhë midis dy qeverive përkatëse. Tani mund të them se “ngritja e zërit” në “mbrojtje të Kosovës” në fund të nëntorit ka mundësi të shërbejë si argument i qëndrimeve në dobi të angazhimit Tiranë-Beograd, duke mënjanuar Prishtinën. Ndryshe zoti Rama mund të këmbëngulte për zbatimin e marrëveshjeve midis Serbisë e Kosovës, si parakusht i njohjes reciproke të të dy shteteve. Ndërkohë në samitin e dytë të Beogradit kushtuar projekteve kineze flitet për një lidhje hekurudhore midis Beogradit e Shëngjinit, ndërkohë që kjo hekurudhë duhet të kalojë përmes Kosovës. Por Kosovës qeveria e mëparshme i premtoi portin e Shëngjinit, të cilin zoti Rama thuhet se ia ka premtuar Kinës. Kosova u përjashtua nga pjesmarrja në samitin e Beogradit, kur është diskutuar për projekte të tilla e ndërkohë territori i saj është pjesë e këtyre projekteve. Një kontradiktë, të cilën mund ta shpjegojë vetëm zoti Rama si dëshmitar dhe aktor i lidhjeve të reja që ka skicuar.
Nisur nga këta shembuj gjithkush gjykon se diplomacia shqiptare gjatë vitit 2014 ka vuajtur mungesën e një strategjie të qartë dhe është lënë në duart e një individi, të cilit i duhet të mendojë e të veprojë jo vetëm për diplomacinë, por edhe për energjinë dhe luftën kundër vjedhjes së saj, për ndërtimet me e pa leje, për bujqësinë, minierat, lumenjtë, liqenet, malet, fushat, detet e vendosjen e kufirit detar, për lidhjet me Kinën e lodhjen e europianëve. Për Batonin, Shkëlzenin (Maliqin) nga njëra anë dhe për të ironizuar Frangajn e Hysenbelliun, nga ana tjetër,
Vetëm rolin e SHBA-ve dhe nevojën për mbështetjen e saj ndaj Shqipërisë, Kosovës e shqiptarëve në rajon kryeministri ynë e ka heq nga axhenda e tij. Edhe në një foltore në Prishtinën e çliruar nga Amerika e Bill Klintonit e të pavarësuar me një deklarim solemn në Tiranë nga Xhorxh W. Bush, Edi Rama nuk gjeti një fjalë për të thënë në adresë të SHBA-ve. Kurse miku i vetëm amerikan i tij, ambasadori Arvizu, para se të largohej e shpalli kryeministrin me shumë ironi si “mik të Angjela Merkelit”, çka do të thotë se edhe në këtë rast ai do të dështojë, në momentin që Merkel t’ia njohë atij huqet që ka. Ndoshta në Europë po binden përditë se çfarë përfaqëson politika dhe diplomacia personale e zotit Rama. Asgjë më shumë sesa një rol prej paternalisti, që dëshiron të tërheq vëmendjen rreth vetes e të shndërrohet në qendrën e botës. Me siguri ai e quan sukses të madh faktin që në TV B92 të Beogradit një aktor serb e ka imituar në një nga spektaklet e vitit të Ri 2015, duke e bërë personazh të rajonit. Duke ditur se Beogradi liderët e fuqishëm të Shqipërisë e Kosovës është përpjekur t’i diskreditojë, rasti i hymnizimit të kryeministrit Rama, më ngjan si skenar për një sjellje të kundërt me atë të diskreditimit përshembull të Ibrahim Rugovës.

Rishkrimi i Historise

January 4, 2015 by dgreca

Disa përjetime dhe mendime për të ashtuquajturën luftë antifashiste nacional-çlirimtare
NGA NIKO KIRKA, New York/
Ishte mbasdite dhe unë isha duke bërë detyrat e shkollës, kur dëgjova si një jehonë të largët të kënduar nga shumë zëra, të mirënjohurën këngë “Eja mblihuni këtu”. Vura në kokë kasketën me simbolet e Liceut tonë e shiritin kuqezi dhe vrapova jashtë drejt rrugës nga vinte zhurma. Më dolli para një turmë studentësh që mbanin në ballë flamurin tonë e këndonin këngët patriotike. Njëri prej tyre sa më pa kasketën në kokë, më thirri të futesha midis tyre. Kështu unë dymbëdhjetë vjeçari, student I vitit të parë të Liceut, u bëra pjesë e demonstratës. Të nesërmen në demonstratë mernin pjesë mijra vetë. Në krye ishin dy vajza të veshura me kostume kombëtarë, njëra prej tyre mbante flamurin, kurse tjetra një fotografi të madhe të mbretit Zog. Parrullat ishin kundër Italisë që kërkonte të pushtonte Shqipërinë. U mblodhëm në qendër të qytetit, para Bashkisë, nga ballkoni I secilës foli Fazlli Frashëri kundër pushtuesit. (Ky u internua nga italianët për disa vjet në ishullin Ventotene dhe në 45 u pushkatua nga komunIstët si “tradhëtar”!). Kurse në emër të rinisë foli Pullumb Dishnica.Këto ndodhën ato ditë të prillit 1939 dhe thëniet e historianit Paskal Milo për një aktivitet të dukshëm të Enver Hoxhës nuk qëndrojnë.Ato ditë atë s’e pashë në asnjë rast dhe e njihja mirë, se jepte mësim në vitet e dyta.
Shqipëria iu kundërvu me armë pushtuësit Italian. Në kujtimet e tija Churchill shkruan: “Më 7 prill 1939, në mëngjez herët, trupat italiane zbarkuan në bregdetin shqiptar dhe pas një lufte të shkurtër, e pushtuan atë” Në rrethanat ndërkombëtare të asaj kohe, kur para njëmuaji Çëkosllovakia I hapi dyert armatës gjermanë pa bërë zë dhe Mussolinin po e përkëdhelnin të gjithë, për Shqipërinë e vogël e të varfër ajo që bëri ishte mjaft.
Mbas pushtimit italianët u suall sikur nuk kishin hyrë me luftë, por ishin pritur miqësisht dhe me një farë mirëdashjeje nga shqiptarët. Pas komedisë së bashkimit vullnetar të kurorave mbretërore, ata nuk e prekën administratën e mëparshme. Arrestuan e internuan disa intelektualë të rinj nga ata më aktivët gjatë demostratave dhe filluan menjëherë programin e tyre për fazën e parë të asaj që ata synonin: krijimin e ish perandorisë romake në kuadrin e ndarjës së re të botës.Në stil të gjërë filloi ndërtimi I rrugëve, gazermavë,depove. Tregu u mbush me mallra. Unë nuk e dij ku ishte e çfarë bënte në atë kohë historiani Kristo Frashëri, por jam I sigurt që ai e din se në atë kohë kushdo që vintë në Itali për vizitë mjekësore dhurata më e mirë për doktorin ishte një kg. kafe, e cila në Itali ishte e racionuar, kurse në Shqipëri gjendej me shumicë. Në Durrës u bë proverbiale ajo thenia e puntorit të ngarkim-shkarkimit që kur pyetjes së tij se si do të ishtë socializmi, I deleguari I partisë iu përgjegj se do të kishtë bollëk, a I tha:”Si në kohën e Italisë!” Mos më dalë ndonjë birbo tani e të më thotë që po lavdëroj pushtimin Italian. Po flasim për historinë, pra duhet thënë e vërteta si ka qënë.
Si e përjetonin shqiptarët atë kohë? Sigurisht me hidhërim, se kishin humbur pavarësinë. Po le të përpiqemi ta analizojmë më hollësisht. Shumica jetonte në fshat, pra ishte popullsi rurale. Përveç fshatrave të mëdhej ku kishte dy tri familje të arsimuara e në gjendje të mirë ekonomike shumica dërmuëse ishte analfabete e shumë e varfër. Kështu lind pyetja: një njeri që nuk din e as I intereson jo vetëm çfarë bëhet në botë, por as në fshatin tjetër? Një njeri që mendon vetëm se si të sigurojë një copë bukë për të shuar urinë, a mund të mendonte se një I huaj që ai as e ka parë, I ka pushtuar vëndin që ai nuk e njëh e duhët luftuar kundër tij?! Pra për shumicën dërmuëse të popullsisë në atë kohë as që mund të flitët për luftë kundër pushtuësit.
Si po e përjetonte pushtimin Italian popullata urbane? Ajo përbëhëj nga puntorë, zanatçinj, tregtarë, profesionistë të lirë,zyrtarët shtetrorë e publikë dhe të rinjtë, sidomos studentët e shkollave të mesme. Mbas vrullit të demostratave kundër pushtuësit, me faktin e kryer, shumica iu kthyen punëve të tyre të përditëshme për të siguruar jetesën, kurse urrejtjen ndaj pushtuësit ë mbajtën të mbyllur thellë në shpirtin e tyre. Ndërsa shtresa shoqërore e atyrë që kishin luftuar për pavarësinë e vëndit dhe më vonë për ndërtimin e shtetit si dhe intelektualët e formuar gjatë viteve të pavarësisë vazhdonin të ndiqnin zhvillimet politike në botë që në të ardhmen do të vendosnin fatin e atdheut të tyre. Zakonisht orientimet politike të tyre përcaktoheshin nga politikat që ndiqnin shtetet ku ata kishin studjuar ose kishin jëtuar mjaft kohë. Po si ishtë gjëndja në Europë? Britania ë Madhë e Franca, mbas një periudhe lëshimesh shteteve agresorë të Boshtit, kishin hyrë në luftë kundër Gjërmanisë nazistë, e cila kishte lidhur një pakt (Molotov-Ribentrop) me Bashkimin Sovjetik dhe të dy sëbashku po plaçkisnin Europën. Mbas sulmit nazist, sovjetikët pushtuan pjesën e mbetur të Polonisë. Nazistët pushtuan Danimarkën e Norvegjinë, sovjetikët pushtuan Shtetet Balltikë e sulmuan Finlandën.Nazistët pushtuan Jugosllavinë e Greqinë, sovjetikët pushtuan territore të Rumanisë.Filofrancezët shqiptarë me hidhërim panë shpartallimin e turpshëm të Francës së madhe. Një pjesë e mirë e atyre që ishin të dojçekulturës, nisur nga teoritë raciste naziste që ne shqiptarët na konsideronin të barabartë me ta si racë ariane, dukë pare fuqinë e Boshtit, filluan të mendojnë se me ndarjën e re të botës, do të mund të realizonim bashkimin kombëtar të të gjitha trojeve shqiptare. Filo englezët e paktë kujtonin me hidhërim deklaratën e bërë në prag të pushtimit në Dhomën Komuneve të kryeministrit Chamberlen se ata nuk kishin interesa të veçanta në Shqipëri.Kurse një pjesë e vogël e filoitalianëve nga ata që në të kaluarën nuk kishin ndonjë aktivitet atdhetar as vetë e as familjet e tyre, filluan të bashkëpunojnë me italianët në realizimin e synimeve të tyre në Shqipëri e më tej. Filoamerikanët prisnin duke shpresuar që edhe njëherë tjetër gjigandi I largët të ngrintë zërin e fuqishëm në mbrojtje të vëndit të tyre të vogël. Ndërsa komunistët, simbas shëmbëllit të atdheut të tyre të përbashkët, pra Bashkimit Sovjëtik,mbanin qëndrim dashamirës ndaj fuqive të Boshtit dhe të përçarë midis grupeve të ndryshëm hidhnin idëra të tilla si p.sh. pushtimi sjell zhvillimin e vëndit, gjë që sjell fuqizimin e klasës puntore, premisën për formimin e partisë komuniste. Kurse në jetën praktike përfitonin nga pushtimi I vëndit. P.sh. Qemal Stafa shkruan në gazetën Fashizmi dhe me bursë shteti shkon për studime universitare në Itali sëbashku me “të fëjuarën” Drita Kosturi. Studimet në Itali I vazhdonin edhe Nako Spiro, Manush Myftiu, Arben Puto etj. sigurisht me paret e familjeve të tyre që ishin në gjëndje.Kështu ishin punët në Shqipëri deri më 28 Tëtor 1940, ditën që Italia sulmoi Greqinë. Pra për gati dy vjet, që përkon më një të tretën e gjithë kohës te pushtimit (fillimi I prillit 1939 kur hynë italianët dhe fundi I nëndorit 1944 kur iku gjermani) nuk ka pasur asnjë lëvizje kundër italianëve. Flasim gjithmonë për luftë kundër pushtuësit.
Sulmi Italian kundër Greqisë, dështimi I turpshëm I saj, hyrja e trupave greke në një pjesë të mirë të territorit shqiptar suallën ndërlikime të shumta në Shqipëri të natyrës ekonomike dhë politike. Pati shkatërrime e dëmtime ekonomike të mëdhaja si dhe rigjallërimin e politikës shoviniste greke me famëkeqen çështje të të ashtuquajturit “Vorio Epir”. Në Korçë u arrestuan e u internuan në Greqi më dhjetra njerëz, midis tyre edhe gra, shumica të besimit ortodoks. Qëndresa greke ndaj fuqive të Boshtit u vlerësua nga Londra e asaj kohë, mbetur e vetme para furrisë nazi-fashiste dhe mbeshteti pretendimet tokësore ndaj Shqipërisë. Shumë dokumenta të asaj kohe tregojnë qartë që sa herë Mbrëti Zog kërkontë të lejohej të formonte një qeveri shqiptare në emigracion si kombet e tjera të pushtuara, në Foreing Office vihej shënimi anash: “Të pyetet qeveria greke”. Ata asnjëherë nuk dhanë pëlqimin, sepse formimi I qeverisë shqiptare në emigrim do të ishte vazhdimi I legjimitetit të shtetit të pavarur shqiptar me kufijtë e njohur botërisht.Edhe mbas largimit të grekëve, qarqet atdhetare I shqetësontë me shumë se rigjallërimi shovinist grëk, qëndrimi britanik. Ata nuk mund të dinin atë që luhej në prapaskenë, por pyëtja “pse vëtëm ne pa qëvëri në emigracion” I mpinte e I detyronte të rrinin në pritje.
Ndërhyrja gjermane në ndihmë të aleates së saj solli pushtimin e Jugosllavisë e të Greqisë. E para u shpërbë dhe si rrjedhim Kosova (pa minierat e Mitrovices)e territoret e tjera shqiptare iu bashkuan Shqipërisë. U bë realitet ëndra shekullore e shqiptarëve për bashkim kombëtar, pavarësisht rrugës e mënyrës si u arrit. Historianët komunistë thonë së kjo ish pa vlerë se vetë Shqipëria ishte e pushtuar dhe nga ana tjetër lavdërojnë luftrat që bënë shqiptarët kundër vendimeve të Shën Stëfanit ndonëse ishim nën pushtimin turk. Përmëndin Kartën e Atlantikut që nuk njeh ndryshime kufijsh, kurse aty shkruhët se “Nuk do të dëshëronim ndryshime territoresh të bëra pa dëshirën e vullnetin e lirë të popullsive përkatëse”. Atdhetarët shkuan edhe më tej duke kërkuar parimin e vetvendosjes që ka qënë, është e do të mbetet parimi kryesor I të gjitha organizmave ndërkombëtare. Nuk mund të mos vemë në dukje që ata ”kolaboracionistët” e qeverisë së Tiranës çelën shkolla anembanë Kosovës ku u formuan ata që punuan, luftuan dhe arrijtën pavarësinë e Kosovës!!
Mbas sulmit gjerman kundër saj Rusia komuniste nëpërmjet Kominternit e rrjetit të tij ndërkombëtar filloi propagandën për ta paraqitur luftën deri dje kapitaliste, si çlirimtare. E stërholloi mashtrimin edhe më tej duke deklaruar shpërndarjen e Kominternit. Me këtë platformë të sofistikuar propagandistike, pra lufta për çlirim të popujve, filloi të paraqitej lëvizja komuniste sidomos në Europë.Ndërsa në Shqipëri disa individë gjoja të frymëzuar nga idetë komuniste, vazhdonin të vegjetonin të ndarë në disa grupe e duke akuzuar njëri-tjetrin. Këtë situatë e shfrytëzoi partia komuniste jugosllave, parti me përvojë shumë vjeçare, duke dërguar emisarët e saj, gjoja të ftuar nga shqiptarët. Shumë e errët është historia e formimit të partisë komuniste shqiptare. Paskal Milo thotë se ka gjetur dokumenta të reja. Ai shkruan se mamitë qenë jugosllavët, kurse fëmija qe shqiptar. Unë mendoj se balta qe shqiptare, kurse qypin e bënë duart e shkathta të ustallarëve sërbo-malazes.Ajo parti me mistere filloi e ashtu vazhdoi. Edhe nga viti 44 deri në 48, ndonëse ishte në pushtet, qëndronte e fshehtë, në ilëgalitet.Dhe gjatë gjithë diktaturës së proletariatit nuk pati kurrë një tabelë identifikimi në godinën ku ishtë selia e saj.
Viti 1941 u mbyll me futjen në luftë të Japonisë militariste në krah të Boshtit dhë gjigandit amerikan në krah të Britanisë. Në Shqipëri veç atentatit të Vasil Laçit, u bënë gadi tre vjet pa ndonjë veprim luftarak kundër Italisë. E kemi fjalën gjithmonë për luftë kundër pushtuësit.
Gjatë vitit 1942 ushtritë e trekëndëshit Romë-Bërlin-Tokio vazhdonin të zotëronin gjëndjen si në Europë, ashtu edhe në zonën e Pacifikut. Megjithatë kish filluar të ndjehej një lloj lodhjeje, shterim forcash. Dhe nga fundi I vitit, me betejën në El-Alamein dhe më pas në Stalingrad filloi kthesa e madhe që Luftën e Dytë Botërore do ta fitonin padyshim aleatët anglo-sovjeto-amerikanë.
Kjo situatë botërore sigurisht që filloi të pasqyrohej edhe në Shqipëri. Përvoja shumë e pasur e komunizmit ndërkombëtar po ndjehej edhe në vëndin tonë.Partia komuniste e sapo formuar,sipas udhëzimeve të ardhura nga jashtë nëpërmjet emisarëve jugosllavë, me parulla për një luftë nacional çlirimtare, filloi të ngjitë tek të rinjtë që ishin synimi kryesor I saj. Nga përvoja dihej se masa e të rinjve përpunohej më shpejt, indoktrinohej më lehtë me ndjenjën e fanatizmit e të urrejtjes për kundërshtarin. Me një disiplinë të hekurt në zbatimin e urdhrave të ardhur nga kupola lart që gjithmonë ishte e mbështjellë me mister, me frikën e ndëshkimit për mos zbatim e tij shumë shpejt ky I ri shndrohej në një terrorist gjakatar. Kështu që gjatë asaj kohe u bënë disa aksione kundër forcave italiane që u propaganduan me të madhë si luftë guerriljesh. Përballë kësaj veprimtarie të organizuar mirë, krahu nacionalist vazhdoi të punonte me mënyrën e vjetër që më parë kish dhënë rezultate të mira, pra më njohje përsonale me individë me influencë në zonat e tyre, pa një organizim efikas të përqëndruar në qendër, pa asnjë lloj disipline. Për më tepër duke përçmuar të rinjtë si “kalamanë”, si “çuna të çoroditur” e të tjera si këto. Dhe kur u kujtuan për gabimin që kishin bërë, ishte vonë. Dhe gjatë luftës civile, ata vazhdonin t’I mbronin të rinjtë me parimin “se ne nuk mund të vrasim bijtë e shokëvë tanë”, kursë ata djem të shndruar në krminelë terroristë ua prenë kokat shokëve të baballarëve të tyre. Duke shfaqur në këtë rast edhe ndjënjën e ndyrë e çnjerëzore të mosmirënjohjes ndaj atyre që vetëm pak kohë më parë I kishin mbrojtur.
Sipas të vërtetës historike, veprimtarinë kryesore partia e sapo formuar e filloi më terrorin kriminal duke vrarë anëtarët e saj në atë që quhej “spastrimi”. Të bije në sy fakti që emisarët jugosllavë, zotërit e vërtetë të partisë, në fillim shprehen për Enver Hoxhën si I ngathët, dembel, I paqëndruëshëm, me përbuzje e quajnë lopë, por pastaj kur ai aktivizohet në fushatën e “spastrimit” kundër shokëvet të vet, fillojnë e lavdërojnë dukë parë tek ai njeriun e duhur për t’u shndruar në vegël të bindur të tyre.
Për atë që propaganda komuniste e ka cilësuar si “likuidimi I fraksionit të Sadik Premtes” , prisja që historiani Milo edhe si me origjinë nga ajo zonë, ta shtjellontë hollësisht si aktin fillestar të terrorizmit komunist. Por jo. Vetëm me dy fjalë si “Anastas Lulua u vra në luftë” dhë “pasi iu vranë shokët Sadiku kaloi në ilegalitet të thëllë”. Po si more Paskal nuk thua se Lulon e vranë më plumb prapa kokës shokët e vet? Si nuk thua që krimineli I shndruar në partizan Idriz Seiti, I udhëzuar nga terroristi gjakatar Mehmet Shehu me përvojë të madhe nga lufta civile në Spanjë në likuidimin e shokëve të idealit, vret komisarin e Çetës Plakë Xhemil Çakërrin dhe plagos komandantin e çetës Neki Ymerin? Si nuk thua që ata “trima atdhetarë” që kishin dalë gjoja për të luftuar pushtuësin, pushkën e parë nuk e shkrehën kundër tij, as kundër “kolaboracionistëve”, por kundër shokëve të idealit? Ti duhet të flisjë për atë gjakderdhje që sipas atyre që janë thënë ka kushtuar jetën e afër një qind të rinjve dhe që është akti I parë I terrorit që do të vazhdonte gjysmë shekulli. Pra kish të drejtë Zonja Donika Omari (nënkuptohet Luani) kur në një shkrim të sajin thoshte se nuk mund të ndodhte që një lëvizje në fillim e mirë të shndrohej më von në të keqe, se e keqja brenda saj ka qënë që në fillim. Dhe sigurisht nipi e njihte mirë dajën e vet!
Synimi I komunizmit botëror për të marë pushtetin me çdo kusht e mjet në çdo vënd sigurisht nuk mund të realizohej vetëm me ca të rinj qofshin edhe fanatikë të vendosur. Ashtu si para lufte me të ashtuquajturit “fronte popullore”, në kushtet e luftës, u ideua e u përpunua skema djallëzore e “lëvizjeve nacionalçlirimtare” ku do të përfshiheshin individë pa dallim feje, krahine dhe ideje, bilem edhe me bindje antikomuniste. Dhe këto lëvizje, në prapaskenë, do të drejtohëshin nga komunistët. Kështu që edhe në Shqipëri, nën drejtimin e emisarëve jugosllavë, filloi aktiviteti për të arritur tek ajo që do të quhej Konferenca e Pezës. Kristo Frashëri gënjen kur thotë që partia komuniste hoqi dorë vullnetarisht nga programi I saj politiko-ideologjik. Ai e din mirë se ai vëprim ishte mashtrim. Vendimi që çetat partizane do të përdornin yllin e kuq në flamur e në kapelë përcaktoi që luftimet që do të bënin kishin karakter ideologjik e jo luftë kundër pushtuësit. Dhe më kryesorja vetëm partia komuniste në atë lëvizje do të ishte formacion I organizuar e do të përfaqësohej me delegatë, kurse kushdo tjetër do të pranohej vetëm si individ. Në synimet e në rrjedhimet që pati ajo mbledhje ishte një dështim që pasqyrohet qartë në kritikat e autokritikat e organizatorëve. Kështu po mbyllej edhe viti I katërt pa luftë kundër pushtuësit. Dhe vetvetiu lind pyetja: kur ka ndodhur ajo luftë që shkëlqen me bëmat e saja, ajo epope madhështore e popullit shqiptar? Vetëm në shtatë muaj të 43-shit kur Italia fashiste ishte në grahmat e fundit nga goditjet e forcave anglo-amerikane? A u rrëzua Duçja e bashkë me të edhe fashizmi më 25 Korrik? Po le të vazhdojmë.(VIJON)