Ambasadorja amerikane në Prishtinë, Tracey Ann Jacobson, në një intervistë për Zërin e Amerikës dënoi dhunën që përfshiu protestat e kësaj jave në Kosovë dhe bëri thirrje për dialog politik ndërmjet subjekteve politike. Opozita paralajmëroi sërish protesta për të mërkurën më 4 shkurt, me kërkesat për shkarkimin e një ministri serb në qeverinë e Kosovës dhe qartësimin e fatit të kompleksit të minierave Trepça. Ambasadorja Jacobson tha në bisedë me korrespondentin tonë Besim Abazi, se këto dy çështje janë pretekste por jo edhe arsyeja kryesore e protestave në të cilat janë përfshirë edhe njerëz që janë të pakënaqur me zhvillimin ekonomik, luftën kundër korrupsionit dhe përmirësimin e sundimit të ligjit.
Zëri i Amerikës: Zonja ambasadore si e shihni situatën në Kosovë pas protestave të fundit?
Tracey Jacobson: Protesta paqësore është një e drejtë e rëndësishme demokratike. Është mundësi për qytetarët që të nxisin qeverinë që të ngritë çështje që janë të rëndësishme për ta. Është jashtëzakonisht për të ardhur keq që protestat të shtunën dhe të martën u bënë të dhunshme. Kam biseduar me shumë njerëz këtu në Kosovë që janë shumë të shqetësuar me dhunën. Natyrisht, as mbulimi nga shërbimet ndërkombëtare të lajmeve nuk i bënë aspak mirë autoritetit ndërkombëtarë të Kosovës. Nuk e bën Kosovën të duket si një vend që është në rrugën e saj evropiane. Ne e dënojmë dhunën dhe u bëjmë thirrje të gjithë atyre që janë të përfshirë, posaçërisht organizatorëve të protestave të jenë të përgjegjshëm dhe të distancojnë veten nga dhuna që shpërtheu.
Zëri i Amerikës: Kishim qëndrime të ndryshme ndërmjet qeverisë që thotë se organizatori i protestave ishte fajtor dhe opozitës që thotë se ishin qeveria dhe policia fajtore. Kush është fajtor në fakt për dhunën?
Tracey Jacobson: Faji për dhunën atyre që njerëzve që hodhën gurë, që thyen xhamat në ndërtesën e qeverisë, që dëmtuan sheshin Skenderbej, sulmuan restorantin dhe sulmuan pronarin e tij, ata individë. Unë mendoj se ishin 200 -300 syresh që duhet fajësuar për dhunën. Vëzhguesit ndërkombëtarë që ishin në qendrën komanduese gjatë protestës, gjykuan se përgjigja e policisë ishte tërësisht e përshtatshme për kushtet. Kudo në botë kur turma bëhet e dhunshme dhe hedh gurë, policia duhet të përdorë metodat e saj për shpërndarjen e turmës. Mendoj se duhet të përqendrohemi tek ata njerëz që ushtruan dhunë.
Zëri i Amerikës: Zonja ambasadore, çfarë duhet të bëjë qeveria për ta tejkaluar situatën?
Tracey Jacobson: Çdo qeveri duhet të përfshijë popullatën e saj. Kjo është kështu madje edhe për qeveritë si kjo që ka filluar punën tash një muaj e gjysmë. Ata duhet ta përfshijnë popullatën drejtpërdrejtë, ndërmjet medieve, t’ia bëjnë me dije asaj se çfarë planesh kanë, se çfarë po bëjnë saktësisht për çështjet që njerëzve u interesojnë, siç janë zhvillimi ekonomik, vendet e punës, luftën kundër korrupsionit dhe vendosjen e sundimit të ligjit. Po ashtu ata duhet ta dëgjojnë publikun. Çdo qeveri duhet ta bëjë këtë.
Zëri i Amerikës: Publiku, pra protestuesit në këtë radhë, partitë opozitare dhe shoqëria civile kërkojnë shkarkimin e ministrit për komunitete dhe kthim, Aleksandër Jablanoviç, i cili pati një qëndrim ofendues ndaj protestuesve në Gjakovë. Si duhet të zgjidhet kjo situatë? A duhet të shkojë ministri Jablanoviç?
Tracey Jacobson: Pikë së pari, mund të thoni se ministri Jablanoviç apo Trepça ishin arsyeja paraprake apo preteksti, por nuk mendoj se ky është i gjithë rrëfimi. Mendoj se ka shumë njerëz që janë ndjerë të frustruar para së gjithash me gjashtë muaj mosveprimi gjatë procesit të ngritjes së qeverisë dhe ka njerëz që besojnë sikurse unë, se zhvillimi ekonomik, krijimi i vendeve të punës, lufta kundër korrupsionit dhe përmirësimi i sundimit të ligjit, janë gjera që duhet të lëvizin shumë më shpejtë. Nuk do të thosha që këto protesta janë vetëm për Jablanoviçin. Unë do të thosha se deklarata e tij ishte e pamatur dhe fyese për shumë njerëz. Unë e vlerësoj fyese. Kërkim falja e parë nuk ishte e mire dhe pastaj ai kërkoi falje me të vërtetë. Por, ministri Jablanoviç është emëruar nga qeveria, është votuar në Parlament. Ky është një proces demokratik dhe ai mund të largohet nëpërmjet një procesi në qeveri. Ky është vendim që duhet të merret nga qeveria. Nuk besoj që ndonjë qeveri merr vendime për personelin në bazë të protestave në rrugë ku njerëzit hedhin gurë.
Zëri i Amerikës: Por a ka kjo qeveri një fuqi të tillë që të shkarkojë ministrin Jablanoviç duke pasur parasysh që Lista serbe mund të kushtëzojë pjesëmarrjen në parlament dhe kjo mund të çojë në krizë politike?
Tracey Jacobson: Nuk dua të përfshihem në situata hipotetike. Mendoj se koalicioni qeverisës po qëndron dhe ende po punon. Ata po komunikojnë dhe kanë shumicën në parlament, bazuar në zgjedhjet demokratike të vitit të kaluar. Tani kemi qeverinë e partive fituese që u jep njëfarë fuqie. Por, sa u përket çështjeve të brendshme të personelit, janë çështje të tyre të brendshme.
Zëri i Amerikës: Trepça ishte shkaku i dytë për protestat. Opozita akuzon qeverinë se u zmbraps para trysnisë që erdhi nga Beogradi për Trepçën. Ju ishit e përfshirë në debatet rreth kësaj çështjeje, Si e shihni këtë proces?
Tracey Jacobson: Ajo që qeveria u përpoq të bëjë ishte shmangia e likuidimit të Trepçës. Dhe kjo ndodhi për shkak të vendimit te Dhomës së posaçme të Gjykatës së lartë e cila tha që nëse Trepça nuk riorganizohet nga Agjencia e Privatizimit të Kosovës deri më 2 shkurt, ajo do të likuidohet, që do te ishte përfundimi më i keq për të gjithë. Me fjalë të tjera, ajo do të falimentonte, punëtorët nuk do të kishin punë dhe paga. Prandaj, qeveria u përpoq të gjej rrugë për të shmangur një skenar të tillë. Një nga idetë ishte shtetëzimi, që u paraqit në parlament dhe pastaj u tërhoq. Unë mendoj se shtetëzimi është ide e keqe. Pikë së pari do të vinte buxhetin e qeverisë para pretendimeve të kreditorëve, përfshirë ata nga Serbia dhe Greqia që mund të arrinin në 1 miliardë e 400 milion dollarë. Ne e dimë që buxheti i qeverisë është nën trysni dhe qartazi nuk ka mundësi që taksapaguesit e Kosovës të paguajnë një borxh të tillë. Së dyti, shtetëzimi i një ndërmarrje të rëndësishme si Trepça, do të dërgonte një sinjal rrëqethës tek investitorët për drejtimin e ekonomisë së Kosovës. Ekonomia e Kosovës është e orientuar në rrugën evropiane, në ekonominë e tregut, rritjen ekonomike të udhëhequr nga sektori privat. Dhe kthimi në komunizëm apo socializëm jo vetëm nuk do të ndihmonte Trepçën, por as nuk do të tërhiqte investimet për të cilat ka nevojë Trepça për të aktivizuar tërë mundësitë e saj. Mendoj se investuesit tashmë janë të frikësuar nga zhvillimet e së shtunës dhe të martës. Mendoj se vendimet ekonomike duhet të merren asisoj që të nxisin në vend që të shkurajojnë investuesit.
Zëri i Amerikës: Ambasadore, Beogradi kërkon që çështja e Trepçës të shtrohet në tryezën e bisedimeve në Bruksel që pritet të vazhdojnë me 9 shkurt, ndërsa në Prishtinë ka reagime kundër një mundësie të tillë. Si mendoni ju a mund të jetë Trepça pjesë e këtyre bisedimeve?
Tracey Jacobson: Dialogu është vendosur duke u lehtësuar nga Bashkimi Evropian, por çështjet mund të vihen në rend dite nëse pajtohen të dyja palët. Kjo qartazi nuk ndodhë sa i përket Trepçës. Sa i përket bisedimeve, kemi një takim tjetër më 9 shkurt, që do të jetë i pari në pothuaj një vit. Shpresoj të shohim përparim. Ka shumë gjera në pritje nga marrëveshja e prillit të vitit 2013. Palët ishin afër marrëveshjes për drejtësinë para një viti, por nuk e përmbyllën. Janë edhe çështjet e energjisë, telekomunikimeve, sigurimeve. Këto janë të gjitha gjëra të rëndësishme që duhet të zgjidhen dhe mund të zgjidhen nëse të dyja palët ulen në tryezë të gatshëm që të punojnë shumë, të dëshmojnë fleksibilitet maksimal dhe të ecin përpara. Do doja të shihja përmbylljen e këtyre çështjeve para se të hidhen gjëra të reja në tryezë, sepse do të ishte mirë të ketë rrëfime suksesi nga bisedimet, posaçërisht kur kemi një lehtësues të ri, përfaqësuesen e re të lartë të BE-së.
Zëri i Amerikës: Por jo Trepça?
Tracey Jacobson: Trepça me sa e di unë nuk është në tryezën e bisedimeve më 9 shkurt, sepse, siç thashë, ata duhet të përfundojnë çështjet që janë në rendin e ditës për të cilën tashmë janë pajtuar dhe nuk ka marrëveshje për asnjë çështje të re në bisedime dhe mendoj se përqendrimi duhet të jetë në përfundimin e punës së filluar.
Zëri i Amerikës: Zonja ambasadore, janë paralajmëruar protesta të reja nga lëvizja Vetëvendosje dhe partitë tjera opozitare. Nesër janë paralajmëruar greva njëditëshe në shëndetësi, në arsim, pra ka një grumbullim problemesh përballë qeverisë. Çfarë duhet te jetë qasja e qeverisë por edhe opozitës në këtë situatë?
Tracey Jacobson: Është me rëndësi gjithmonë që qeveria dhe opozita te kenë dialog mes vete. Nuk jam e sigurt që kjo po ndodhë. Por, unë i trimëroi të dyja palët që të ulen, të bisedojnë dhe të zgjidhin dallimet. Protestat janë rrugë e mire për qytetarët që të përfshihen dhe të ngritin shqetësimet, por, në fund të fundit, politika bëhet në institucionet e Kosovës, jo në rrugë. Ata duhet të takohen në kuadër të kushtetutës dhe institucioneve të Kosovës. Sa i përket protestës së javës së ardhshme, do t’u bëjë thirrje të gjithë organizatorëve që të marrin të gjitha masat për të shmangur dhunën dhe kjo përfshinë dërgimin e mesazheve të qarta tek pjesëmarrësit se ata nuk e pranojnë dhunën, të distancohen nga dhuna dhe dëmet që kanë ndodhur në dy protestat paraprake. Shpresoj se do të shohim protestë paqësore, që nuk frikëson banorët e Prishtinës dhe nuk dërgon mesazhe të këqija për Kosovën si shtet bashkëkohor në pjesën tjetër të botës.
Zëri i Amerikës: Ju jeni takuar me zotin Ramush Haradinaj, a keni marrë siguri për një gjë të tillë?
Tracey Jacobson: Ne kishim një takim shumë te mirë. Nuk i diskutoj hollësitë e takimeve të mia private diplomatike, por sigurisht që i kam bërë thirrje që të jetë më i qartë për faktin që partia e tij nuk pranon dhunën. Ai foli për dhunën e policisë, por jo për dhunën nga protestuesit. Ai tha se do të jetë më i qartë për këtë në të ardhmen. Ndava me të po ashtu vlerësimet tona se policia është sjellë në mënyrë të përshtatshme. Ka pasur disa gabime nga individë të policisë, por inspektorati policor i Kosovës dhe EULEX-i po shohin pamjet dhe nëse vërtetohet se policët kanë përdorur forcë të tepruar apo që kanë vepruar në mënyrë të papërshtatshme, do të përballen me procesin e zakonshëm disiplinor. Mendoj që është me rëndësi për të gjithë udhëheqësit politik, që të bëjnë thirrje për qetësi dhe të refuzojnë dhunën. Nëse duan që mesazhet e tyre të dëgjohen, kjo do të ndodhë më mirë në protestë paqësore. Kemi pasur protesta të mëdha që kanë çuar në ndryshime, po mendoj, në vendin tim për të drejtat qytetare në vitin 1964, Mahatma Gandhi në Indi, ishin protesta paqësore dhe këto janë ato lloj protesta ku ankesat mund të zgjidhen në dialog politik.
Zëri i Amerikës: Organizatori kryesor është lëvizja Vetëvendosje dhe zoti Albin Kurti. Pse nuk takoheni me të, të bisedoni me të dhe t’i bëni edhe atij të njëjtat kërkesa?
Tracey Jacobson: Nuk jam takuar me zotin Kurti për arsyet e njëjta që i kam shpjeguar shumë herë dhe kjo për shkak së po pres që Vetëvendosje të heq dorë nga dhuna si taktikë. Jo vetëm dhunës që ka ndodhur në qershor të vitit 2013 ndaj disa deputetëve të parlamentit dhe disa vëzhguesve ndërkombëtarë, por dhunës në përgjithësi. Qartazi nuk kam dëgjuar askënd nga Vetëvendosja të jetë distancuar nga dhuna që ndodhi të shtunën apo të martën. Ishte një grup prej 200-300 vetash. Nuk e di me kë janë të lidhur apo nga kush marrin urdhra. Por, mendoj se është me rëndësi që organizatorët ta distancojnë veten nga veprimet e tilla. Ne kemi parë se për dallim nga e shtuan, të martën kishim shumë më pak protestues. Grupet e shoqërisë civile vendosën që nuk duan të përfshihen në organizimin e tyre. Po ashtu edhe sindikatat e minatorëve nuk ishin atje, pavarësisht se Trepça ishte një nga pretekstet për protestë. Mendoj se kjo është njëfarë shenje se njerëzit nuk duan të jenë të njëjtësohen me dhunën.
Zëri i Amerikës: Sido qoftë, është thënë shpesh edhe nga personalitete politike në botë është thënë se qeveria është përgjegjëse meqë ajo ka edhe autoritetin edhe përgjegjësinë. Çfarë duhet të bëjë qeveria në afat të shkurtër për të shtendosur situatën në Kosovë?
Tracey Jacobson: Gjithmonë pas një zhvillmi si këto të fundit ka një raport që shërbimet e sigurisë e bëjnë, policia e bën për të parë nëse janë nxjerrë mësimet. Marr vesh që qeveria po i zgjatë dorën opozitës. Nuk jam e sigurt nëse ka dalë gjë nga kjo, por ata duhet ta bëjnë këtë. Sigurisht unë i kam nxitur të dy, zotin Mustafa dhe zotin Haradinaj dje që të angazhohen në dialog brenda institucioneve. Dhe, siç thashë, çdo qeveri duhet të jetë e gatshme të punojë me publikun. Nga ajo çfarë kamë parë ditëve të fundit nga paraqitjet e qeverisë në intervista në televizione, mendoj se ata po përpiqen të angazhohen më shumë në mënyrë të drejtpërdrejtë me qytetarët. /Zëri i Amerikës/
Archives for January 2015
Skënderbeu i Korçës, ja kush ishin tre njerëzit që e bënë të lavdishëm
Nga Vepror Hasani*/
KORÇË- Më në fund shpresat për një Skënderbe të lavdishëm u bënë të mëdha. Në ekipin e Skënderbeut pritej të vinte Qemal Omari. Qyteti i Korçës dinte gjithçka që thuhej për të. Do ta emëronin kapiten të përgjithshëm të futbollit, në të njëjtën kohë do të ishte dhe trajner. Gjithçka do të lihej në dorë të tij. Askush nuk do t’i ndërhynte. Për skuadrën e Skënderbeut gjithçka do të niste nga e para. Ai do ta rikrijonte atë sipas mënyrës së vet. Besimi te Qemal Omari ishte i madh. Sigurisht, nuk mungonin as skeptikët, por ata ishin të pakët. Omari kishte një përvojë të madhe sportive. Kishte luajtur me skuadrat e Stambollit. Prisnin, që pas kësaj futbolli korçar të merrte një trajektore tjetër- atë të fitoreve të mëdha. Besonin te mençuria dhe dhuntitë e tij. Ardhjen e Omarit e priste me padurim edhe themeluesi i ekipit të Skënderbeut, Fazlli Frashëri, i cili njihej nga të gjithë për patriotizmin e tij. Frashëri kishte qenë pjesëmarrës edhe në ditën e çlirimit të Vlorës. “Gazeta e Korçës”, 4 shtator 1920, shkruante: “Në festimin për lirimin e Vlorës, i cili do të mbahet më 2, vjesht e I-rë, si përfaqësues i Korçës, shkoi nga senatorët z. Fazlli Frashëri, bashkë më z. Pandeli Calen dhe Tefik Panaritin”. (Tefik Panariti, kryetar i parë i qeverisë së krahinës autonome në Korçë, shënimi ynë V.H). Ardhja së shpejti e Qemal Omarit e kishte ngazëllyer Frashërin. E kishte ëndërruar gjatë shfaqjen e një njeriu të tillë në ekipin e Skënderbeut. Omari po vinte si një njeri i rënë befas nga qielli. Gjithashtu, ekipit të Skënderbeut do t’i shtohej edhe dikush tjetër. Ai ishte qendërsulmuesi Servet Teufik Agaj. Këta do të ishin tre njerëzit që do t’i dhuronin lavdi Skënderbeut. Gjithçka do të fillonte në pranverën e vitit 1931.
Futbolli korçar
Deri atëherë futbolli korçar nuk kishte patur ndonjë përvojë kushedi se çfarë. Todo Vaso, Mjeshtri i merituar i sportit, tek një artikull ku flet për historinë e futbollit korçar, shkruan: “Skuadra e parë në Korçë me emrin “Vllazëria” ishte krijuar më 14 prill të vitit 1909 nga Hil Mosi”, duke identifikuar me këtë datë fillimet e sportit korçar, por në të vërtetë kjo shoqëri nuk ishte sportive. Sigurisht, ashtu si në çdo vend tjetër të botës djemtë e shoqërisë “Vllazëria” luanin edhe futboll, por nuk ishin ekip futbolli. Thanas Viso Mborja te “Kujtime nga lëvizja për çlirimin kombëtar”, f. 22, në lidhje me këtë shoqëri, shkruan: “ Më 7 prill të vitit 1909 u mblodhëm në sallën e klubit të ‘Diturisë Shqip”, Hil Mosi, Thanas Floqi dhe unë (Thanas Viso Mborja), dhe aty shtruam nevojën e organizimit të djemve të rinj të Korçës në një shoqëri të tyre. Pasi e biseduam mirë çështjen në këtë mbledhje, vendosëm më në fund të krijonim shoqërinë e djalërisë shqiptare me emrin “Vllazëria”. Kjo shoqëri kishte për qëllim të mbillte në gji të djalërisë shqiptare ndjenjat e dashurisë, të bashkimit dhe të vllazërimit, t’u mësonte atyre shkrim dhe këndim, t’i zhvillonte nga ana fizike me anë të stërvitjes gjimnastikore”. Pra, nga sa shihet më sipër, nuk bëhet fjalë fare për ndonjë shoqëri sportive, por për një shoqëri shkollore. Dhe jo vetëm kaq, kjo shoqëri që përbëhej vetëm nga djemtë ortodoksë, kishte si qëllim të parë shkëputjen e tyre nga “kthetrat” e kishës greke dhe mësimin e gjuhës shqipe. Kryetar i shoqërisë “Vllazëria” nuk ishte Hil Mosi, por A. Pirro Korça dhe veç kësaj, kjo shoqëri nuk mundi të kishte aktivitet. Ndaj ardhja e Qemal Omarit dhe e Servet Teufik Agajt ishte shpresa e vetme për një ndryshim të madh.
Pas vitit 1920
Dhe ndërsa prisnin ardhjen e Qemal Omarit, (kapiten dhe trajner njëkohësisht), pse jo edhe të Servet Teufik Agajt, (edhe ai luante në Stamboll), gjithkush kujtonte me nostalgji rrugën nëpër të cilën kishte ecur futbolli i Korçës. Përpjekjet e Korçës për të patur një skuadër të denjë futbolli kishin nisur pas vitit 1920. Më 1923 u themelua shoqëria “Shpresa” e liceut frances. Bashkia e Korçës nuk e kurseu ndihmën ndaj kësaj skuadre që ajo të ngrihej në nivelin e shumëndërruar. Madje në shtypin e kohës gjejmë edhe informacione të tilla, ku thuhet: “Falenderojmë nxehtësisht Bashkinë e Korçës, e cila pati mirësinë të ndihmojë shoqërinë tonë për të realizuar programin e saj sportiv me një shumë prej 500 franga ar. Shpresojmë që gjithë përkrahësit e sportit të na ndihmojnë qoftë edhe me dhurata të vogla. Kryetari i shoqërisë “Shpresa”, Refi Kasimati”. (“Gazeta e Korçës”, e shtunë, 7 shkurt 1925). Pas shoqërisë “Shpresa” u krijuan edhe shoqëri të tjera sportive, madje Fazlli Frashëri u bë themeluesi i dy shoqërive sportive; i sportklub Korçës dhe i Skënderbeut, të cilat mbetën të shënuara në historinë e futbollit të Korçës si dy nga ekipet më të sukseshme të asaj kohe. Tashmë Frashëri ishte i sigurtë se me ardhjen e Qemal Omarit dhe të Servet Teufik Agajt, vlerat e sportistëve korçarë do të dilnin në pah dhe ata do të bënin emër.
Sportklub “Korça”
Sigurisht, themeluesi i sportklub Korçës ishte Fazlli Frashëri. “Gazeta e Korçës”, 17 gusht 1926 shkruante: “Këto ditë u themelua këtu në Korçë klubi sportiv nën kryesinë e z. Fazlli Frashëri, i cili kohët e fundit po tregon një energji me pasion për organizimin e sportit. Këto ditë do të kërkojnë lejen e qeverisë dhe do të nisin nga veprimet…”. Fazlli Frashëri mundi ta ngrinte në këmbë shumë shpejt këtë skuadër, madje edhe të ndeshej me ekipet e vendeve fqinje. Këtë gjë e mësojmë nga shtypi i kohës: “Sot u nisën për në Manastir lojtarët e sportklub “Korça”, nën kryesinë e kryetarit të klubit z. Fazlli Frashëri për të dhënë një maç futbolli me lojtarët e sport klub “Bitola”, prej të cilit dhe u ftua. Maçi do të bëhet nesër pasdreke dhe lojtarët tanë do të kthehen pasnesër, të hënë. Ju urojmë sukses të plotë. (“Gazeta e Korçës”, e shtunë, 18 shtator 1926). Fill pas sportklub “Korça” erdhi në jetë edhe një skuadër tjetër: “U formua në qytetin tonë (Korçë) një grup sportiv me emrin “Zhgaba” dhe dje mori pranimin duke u njohur zyrtarisht. I urojmë të suksesojnë dhe të përparojnë”. (“Zëri i Korçës”, 23 nëntor 1926). Megjithatë, pavarësisht nga skuadrat e tjera që po krijoheshin, Sport klub “Korça”, kishte nisur të tërhiqte vëmendjen e të gjithëve. Jashtë kësaj vëmendjeje nuk mbeti as Presidenti i asaj kohe, Ahmet Zogut. Shtypi i kohës shkruante: “Prej burimesh të sigurta informohemi se Shkëlqesia e Tij, Ahmet Zogu, Kryetar i Republikës Shqiptare, i dhuroi sportklubit “Korça” 1000 franga ari si ndihmë që të mund të zhvillohet dhe të përparojë. Shkëlqesia e tij ka përkrahur kurdoherë artin, sportin, muzikën moralisht dhe materialisht dhe djelmuria ka mbetur kurdoherë e kënaqur dhe çfaq falenderimet”. (“Zëri i Korçës”, e shtunë, 29 janar 1927).
Skuadra të tjera
Sportit të Korçës nuk i kishte munguar kurrë ndihma, por futbollistët kishin nevojë për një trajner të mirë ashtu siç ishte Qemal Omari dhe për një futbollist të tillë siç ishte qendërsulmuesi Servet Teufik Agaj, nga të cilët mund të mësonin shumë. Bashkë me Fazlli Frashërin ata bëheshin tre, shpirt i plotë i futbollit të Korçës. Por a do të vinte vallë Qemal Omari dhe Servet Teufik Agaj? Të gjithë ishin në pritje. Disa muaj më vonë u themelua edhe një skuadër tjetër. Shtypi informonte: “U formua në qytetin tonë edhe tjatër shoqëri e re, me emrin “Klubi Sportiv Artistik” me qëllim që të merret me çvillimin e ndjenjave sportive dhe artistike të djelmurisë”. “Gazeta e Korçës”, e shtunë, 1 janar 1927). Por edhe kjo shoqëri ishte më shumë artistike dhe më pak sportive. Viti 1927 solli edhe skuadra të tjera të quajtura “Leka i Madh”, “Pirro”, “Brekverdhit”, “Zjarri”, “Tigri”, “Diamanti” etj, por asnjëra prej tyre nuk e pati jetën të gjatë. Në vitin 1929, sipas gazetës “Zëri i Korçës”, 27 gusht 1929, përmenden këto shoqëri sportive: Skënderbeu, Kastrioti, Monarkia, Pirro dhe Dominasten. Edhe nga emrat e përmendur më sipër, si skuadra më e mirë e Korçës, do të përmendej Skënderbeu. Edhe kjo e fundit ishte themeluar nga Fazlli Frashëri.
Ethet e kampionatit
Todo Vaso, mjeshtër i merituar i sportit, te artikulli ku flet për historinë e futbollit korçar, shkruan: “Skënderbeu” u themelua në vitin 1925”, por pa sjellë ndonjë referencë. Gjithsesi, themeluesi i këtij ekipi mbetet sërish Fazlli Frashëri. Viti 1930 do t’i nxiste të gjitha skuadrat e vendit të hynin në një stad të ri më të kualifikuar e më profesional
Enti Kombëtar, organ qendror në Tiranë, kishte përcaktuar 3 prillin e vitit 1930 si datën e kampionatit të parë të futbollit shqiptar. (Federata Shqiptare e Futbollit u krijua më 6 qershor 1930). Në këtë kampionat do të merrte pjesë edhe Skënderbeu. Mesa duket Skënderbeu kishe qenë skuadra më shpresëdhënëse nga të gjitha skuadrat e tjera të Korçës. Pjesë e këtij kampionatit do të ishin edhe Tirana, Bashkimi shkodran, Teuta, Urani (Elbasani) dhe Vlora”. Për këtë arsye njerëzit e sportit në Korçë ishin vënë në lëvizje, dëshironin që në këtë kampionat të prezantoheshin sa më denjësisht. Që prej shumë muajve, po bënin të gjitha përpjekjet për një riformim të Skënderbeut. U zgjodh gjithashtu edhe një këshill i ri për drejtimin e ekipit
Ahmet Zogu, 1000 franga ari
.Përpjekjet për reformim të Skënderbeut janë pasqyruar edhe në shtypin e kohës. “Sikundër patmë lajmëruar në një numë më parë, shkruante “Gazeta e Korçës”, e shtunë, 13 shtator 1930, që prej disa ditësh çështja e riformimit të shoqërisë sportive të Korçës, “Skënderbeu”, kishte hyrë në rrugë të mirë dhe përfundoi brenda një kohe te shkurtër. Botimet tona u vërtetuan plotësisht prej fjalëve dhe çështja sportive e Korçës përfundoi në mënyrën më të mirë e më të pëlqyer. Skënderbeu u formua përsëri. Dje u bënë formalitetet e duhura zyrtare pranë Prefekturës prej anës së Federatës Sportive të Korçës”. Edhe në këtë riformim të Skënderbeut në krye të Këshillit Drejtues të ekipt është përsëri Fazlli Frashëri. Në këto përgatitje të mëdha që kishin përfshirë qytetin e Korçës, sërish ishte bërë pjesë edhe mbreti Ahmet Zogu. Gazetat përcillnin këtë lajm: “Me gëzim muarëm vesh se Lartmadhëria e Tij, Mbreti, i ka dhuruar shoqërisë sportive “Skënderbej” të Korçës, një mijë franga ari. Interesimi i L.M.T. Mbretit, dhe simpathia që yshqen për sportistët korçarë ka bërë përshtypjen më të mirë në gjithë popullin e qytetit”. (Zëri i Korçës, e shtunë 6 dhjetor 1930).
Përfundimi i kampionatit
Ndeshjen e parë të kampionatit Skënderbeu e pati me Vlorën, më 6 prill 1930, të cilën e humbi me rezultatin 2-0, por, megjithatë ai, mundi të qëndronte fort deri në ndeshjen e kulmore të 22 qershorit të këtij viti, cilën e pati me Tiranën dhe që përfundoi me rezultatin 0-0. “E korçarët, siç dihet, – shkruan Besnik Dizdari,- nuk pranojnë të zhvillojnë dy finalet (nga 14 pikë secila) për shkak “të padrejtësive” që i ishin bërë Skënderbeut nga arbitri italian Carlo Lorenzo”. Korça nuk u paraqit as në Korçë më 29 qershor 1930 dhe as në Tiranë më 6 korrik, 1930, për shkak të pretendimeve që patën për ndeshjen direkte midis Skënderbeut dhe Tiranës në javën e fundit të kampionatit. Për këtë arsye, Tirana doli fituese në tavolinë me dy fitore aforfe me të njëjtin rezultat 2-0. Megjithatë Në vitin 1931, në ndeshjet për Kupën e Mbretit Zog I, Skënderbeu mundi të thyente më 18 tetor të këtij viti, ekipin e Tiranës, fituesen e kësaj kupe, me rezultatit 2-1. Kjo fitore e Skënderbeut është e lidhur ngushtë edhe me ardhjen e Qemal Omarit, pasi ai kishte mbërritur në Korçë së paku që nga prilli i vitit 1931, gjë që jo vetëm nuk është thënë, por dhe është manipuluar, duke lënë të kuptohet se Omari kishte ardhur në Korçë në vitin 1932 apo në vitin 1933. Gjithsesi, fitorja e vitit 1933, që i dha Skënderbut titullin kampion, mbetet e paharueshme. Emocionet e kësaj fitoreje po i sjellim më poshtë, ashtu siç janë përjetuar 82 vjet më parë
Mbërritja e Qemal Omarit
Siç e thamë e më sipër, Qemal Omari mbërriti në Korçë që nga prilli i vitit 1931. Pas kësaj date emrin e tij e gjejmë të përmendur edhe te gazetat që botoheshin në këtë qytet. Përmes njoftimeve të ndryshme, kuptojmë se ai është bërë pjesë e ekipit të Skënderbeut. Që të gjithë sportistët e Korçës përpiqen t’i bashkohen kësaj skuadre, të jenë protagonistë në ndeshjet e mëdha të kampionatit e të bëjnë emër. Qemal Omari dhe Servet Teufik Agaji po shndërroheshin në një ogur shpresëdhënës. Gjithkush dëshironte të regjistrohej. Ja çfarë thuhet në një kronikë të shkurtër te“Gazeta e Korçës”, e enjte 4 qershor 1931: “Shoqëria sportive e Korçës “Skënderbeu”, duke dashur t’u përgjigjet lutjeve që i drejtohen, lajmëron të gjithë sportistët e qytetit, të cilët s’janë anëtarë të shoqërisë, se gjer më 4 korrik 1931 pranon të regjistrohen anëtarët të rinj futbollistë kundrejt një takse për hyrje, dy lekë. Pas asaj date nuk do të merret parasysh asnjë lutje. Dëshironjësit duhet t’i drejtohen kapitenit të përgjithshëm z. Qemal Omar ose Këshillës. Nga zyra e shoqërisë”. Tashmë gjithë banorët e Korçës i kishin kthyer sytë nga sporti, me shpresën se mund të ngjiteshin në krye për të qenë kampionë të Shqipërisë. Gaztetat nisën të shkruanin gjithnjë e më shumë për ecurinë e Skënderbeut. Por, kush ishte Qemal Omari, i cili duhej të kishte mbërritur në Korçë në prill të vitit 1931?
Qemal Omari
“Gazeta e Korçës”, e shtunë, 6 qershor 1931, shkruante: “Kapiten Qemal Omari fillon rregullimin e skuadrës futbollistike të Skënderbeut. Me kënaqësinë më të madhe informohemi se shoqëria sportive e këtushme “Skënderbeu” emëroi si kapiten të përgjithshëm të futbollit anëtarin e saj të shquar z. Qemal Omari duke i lënë një kompetencë të gjerë. Z. Qemal Omari s’ka nevojë për rekumandime. Ndonëse në Shqipëri ndodhet vetëm prej dy muajsh, është i njohur mirë midis atyre që merren me lëvizjen tonë sportive dhe veçanërisht me futbollin. Megjithatë e quajmë të arsyeshme të japim disa informata të shkurtra mbi zotërinë e tij, sado që e dimë se kështu do të gjendemi në kundërshtim me modestinë që e karakterizon. Z. Qemal Omari ka njëzet vjet që po merret me futbollin. Disa vite më parë ka marrë pjesë edhe në skuadrën nacionale të Turqisë, vjete me radhë ka qenë sekretar i përgjithshëm i Federatës së Stambollit, ku shërbeu për sa u kthye në atdhenë e tij. Është një arbitër internacional me kartë arbitri GIFA-s (Federation Internacional de Football Association). Në kohërat e fundit organizoi në Stamboll një shoqëri të re sportive “Istambulspor”, e cila sot ndodhet në kategorinë e parë dhe skuadra e saj footballistike fitoi vjet kupën e atij qyteti”.
Qemal Omari, arbiter
“Kur ndodhej para pak kohe në Stamboll, me rastin që arbitroi matchin e championatit midis shoqërive Fenerbahçe-Gallatasaray dy skuadrat më të forta të Turqisë, gazetat e atjeshme e komentuan më fjalët më të bukura arbitrazhin e tij. Për tregim, gazeta “Vëkët” datë 21 mars 1931 shkruan se “… matchi u arbitrua prej z. Qemal Omari, arbitrit më të mirë e më të drejtë të Stambollit”. “Politika” gjithë po asaj date, thosh këto: “Z. Qemal Omari e arbitroi matchin duke mos i lënë vend as parregullimit më të vogël. E përgëzojmë”. Kapiteni i skuadrës nacionale turke Zeqi bej, i pyetur prej bashkëpunëtorëve sportivë të gazetës “Xhumhuriet” midis të tjerave deklaroi edhe këto, në mbarim t’atij matchi: “Dua të flas dhe mbi një pikë kryesore, që ka shumë rëndësi për sportin e Stambollit. Me këto fjalë dua të hyj në çështjen e arbitrave, kundër të cilëve kemi patur ankime. Arbitronjësi i matchit z. Qemal Omari me shikimet e tij në vend dhe duke mos u lejuar lojtarëve as gabimet më të vogla, e drejtoi lodrën me të vërtetë si një arbitër i mbaruar i Europës dhe plotësoi detyrën e tij gjer në fund me zotësi të çquar. Do të qemë shumë të kënaqur sikur edhe arbitrat e tjerë duke vazhduar me këtë mënyrë ta plotësonin kështu detyrën që u përket, e cila lot një rol me rëndësi në përparimin e sportit. Me këtë rast e ndjej për detyrë të falenderoj z. Qemal Omar”, shkruan Gazeta e Korçës, 6 qershor 1931.
Ditë festive
Sigurisht, Fazlli Frashëri, njeriu i pasionuar pas futbollit korçar, që kishte ëndërruar kaq gjatë ardhjen e një njeriu si Qemal Omari, tashmë po ndihej më më i qetë. “Skënderbeu” do të shkëlqente medoemos. Në të vërtetë kështu mendonin të gjithë. Në gjithë qytetin e Korçës ditët po bëheshin edhe më të hareshme. Edhe gazeta e përmendur më sipër, kështu e përshkruante atnmosferën e atyre ditëve: “Shoqëria e Korçës mund të quhet e lumtur dhe mund të mburret që numëron midis radhëve të saj një sportsmen me zotësinë e z. Omari. Ne nga ana jonë i urojmë suksese në detyrën që ka marrë përsipër, duke qenë të sigurtë se aktiviteti i tij do t’i sjellë shumë dobira jo vetëm sportit të Korçës, por edhe atij të Shqipërisë përgjithësisht. Edhe një rekumandim të vogël sportistëve të “Skënderbeut”, na duket jo i tepërt. Në qoftë se ata duan të përparojnë vetë dhe të ngrejnë gjithmon lart ngjyrat e shoqërisë së tyre duhet të tregohen përherë sportistë të disiplinuar e të zellshëm. Kështu do të mundin t’ua lehtësojnë barrën udhëheqësve të tyre dhe do të plotësojnë detyrën që kanë kundrejt popullit sportdashës të Korçës, i cili po i ndihmon sikundër nuk ndihmohen sportistët në asnjë qytet tjetër të shqipërisë”. (“Gazeta e Korçës, e 6 qershorit 1931) . megjithate pas dy vjet perpjekjesh, Skenderbeu mundi te merrte titullin kampion. Emocionet e ketij kampionati po i sjellim me poshte
Kampionati i vitit 1933
Besnik Dizdari e përshkruan kështu: “Kampionati i vitit 1933 ka një ecuri marramendëse për skuadrën e Korçës, një aventurë rrokullisëse për skuadrat e tjera, qysh nga java e parë deri tek e fundit. 2-0 me SK Tiranës, 3-1 Bashkimit Shkodran në Shkodër, 0-0 me Teutën në Korçë, por 0-0 me SK Tiranën në Shallvare, 2-1 Bashkimit Shkodran në Korçë, 1-0 SK Kavajës dhe kampion dy javë pa mbaruar gara”. Dhe pothuajse në përfundim të kampionatit të vitit 1933, skuadrat pjesëmarrëse kishin arritur këto rezultate: Skënderbeu: 8 matche, fituar 5, barazim 2, humbur 1, goalsa 18:6, pikë 12. Bashkimi shkodran: 7 matche, fituar 5, humbur 2, goalsa 14:8, pikë 10. Teuta: 7 matche, fituar 2, barazuar 2, humbur 3, golasa 11:10, pikë 6. Sportklub Tirana: 7 matche, fituar 2, barazuar 2, humbur 3, goalsa 10:11, pikë 6. Sportklub Kavaja: 7 matche, fituar 1, humbur 6, goalsa 4:19, pikë 2. (“Gazeta e Korçës”, e shtunë 10 qershor 1933) Ndërkaq, po kjo gazete, e kësaj date, e përshkruante kështu situatën mes skuadrave që mund të shpalleshin kampione:
Ndeshjet e fundit
“Nesër çvillohen në fushat e Durrësit dhe të Tiranës matchet e fundit të kampionatit kombëtar. Skënderbeu u dha fund që pardje matcheve të kampionatit. Tani mbeten katër skuadrat e tjera, të cilat kanë për të zhvilluar edhe një match, nesër rivalja e Skënderbeut për titullin e kampionatit të këtij viti, skuadra e Bashkimit shkodran piqet në fushën e Durrësit me Teutën, të inkurajuar prej fitimit të pardjeshëm kundër Skënderbeut. Ky match do të jetë tepër interesant, ose të paktën kështu paraqitet. Në një anë skuadra do të përpiqet të fitojë kundër Durrësit për ta barazuar nga pikët me Skënderbeun, por do të kërkojë një fitim të bujshëm që të mundë kështu të barazojë, ose më mirë të themi të kalojë Skënderbeun nga golat për të fituar kampionatin. Por që të kalojë skuadrën korçare i duhet një punë tepër e madhe, i duhet të futë një seri golash, gjë që na duket e pabesueshme, në rast se të dy skuadrat do të çvillojnë lodrën e tyre të rregullueshme. Më anën tjetër, Durrësi duke qëndruar përkrah Tiranës nga pikët si dhe golat, do të përpiqet me çdo mënyrë të shkëputë nga duart e Tiranës vendin e tretë të klasifikimit duke u munduar të mundë Shkodrën me një rezultat të mirë. Sidoqoftë, në rast se të dy skuadrat që piqen nesër në Durrës do të bëjnë një lodër me të vërtetë sportive futbollistike, rezultati do të jetë me një ndryshim të vogël dhe me këtë mënyrë kampionati i mbetet përfundimisht skuadrës së Skënderbeut, nga që ajo ka bërë gola më tepër dhe ka marrë (pësuar) më pak, gjë që shpresojmë se do të merret parasysh”
Në Tiranë
“Matchi i dytë i kësaj dite zhvillohet në Tiranë midis sportkub Tiranës dhe sport klub Kavajës. Skuadra e kryqytetit do të përpiqet të triumfojë kundër Kavajës për të siguruar vendin e tretë në kampionatin e këtij viti, në rast që nuk anullohet matchi i zhvilluar pardje të dielë në Tiranë midis Bashkimit shkodran dhe skuadrës Tiranase që përfundoi 3-2 në favor ë së parës. Në rast që anallohet ky match, dhe në rast fitimi nesër të sportklub Tirana, kundër Kavajës dhe një humbje të Shkodrës në Durrës, sporklubi vete 8 pikë si dhe Shkodra mbetet 8 pikë. Gjithashtu 8 pikë vete edhe Durrësi, porse të dy të parat do të kenë për të zhvilluar dhe matchin e anuluar dhe ajo skuadër që do të fitojë nga ai match do të klasifikohet e dyta në kampionat. Por a do të anulohet matchi Shkodër –Tiranë? A do të humbasë Shkodra kundër Durrësit. Këto janë pyetje që askush nuk mund t’u përgjigjet me siguri, prandaj dhe çdo parashikim është i tepërt. Matchi i nesërm do të na përgjigjet për pyetjen e dytë dhe vendimi i Federatës për të parën”
(“Gazeta e Korçës” e shtunë, 10 qershor 1933)
Skënderbeu kampion
Të dielë muar fund matchet e kampionatit kombëtar që përfunduan. Në Durrës: Teuta – Bashkimi shkodran 1-0. Në Tiranë: Sportklub Tirana-Kavaja 4-1. Me këtë humbje të Shkodrës në Durrës, Skënderbeu i Korçës fiton kampionatin kombëtar të futbollit. (“Gazeta e Korçës”, e martë, 13 qershor 1933). Ndërsa “Gazeta e Korçës”, e mërkurë 14 qershor 1933 sjell këtë përshkrim: “Korça fiton kampionatin kombëtar të futbollit. Vullneti për fitim, kurajoja dhe fati janë tri gjërat që futnë këtë vit në kampionatin e katërt të futbollit skuadrën korçare Skënderbeun. Atje ku ka vullnet dhe kurajo, ka edhe fitim. Dhe kjo thënie kaq e bukur u vërtetua me fitimin e kampionatit. Skuadra e Korçës në fillim të kampionatit dukej një skuadër jo në formë dhe kjo provohet nga thëniet e shumë sportdashësve të cilët gjer në atë moment që shihnin skuadrën e tyre në fushë ishin të kënaqur me vendin e tretë, ose të katërt në klasifikim se lojtarët ishin dhe të papraktikuar, ardhja e papandehur e centërforwardit, Servet Teufik Agaj u dha një kurajo të madhe dhe i shtyti, si edhe disa arsye të tjera për një bashkëpunim më vllazëror. Fitimi i match-it të parë kundër skuadrës kampione të tri viteve me radhë ua shtoi edhe më tepër zellin për fitim. Vazhdojnë matchet e tjerë edhe skuadra kampione e përkrahur prej vullnetit, kurajos, sigurimit dhe fatit, korr njëpasnjë fitime të bujshme. Qendron në krye të klasifikimit, që në krye gjer në fund të kampionatit, dhe asnjë skuaddër tjetër nuk mund ta rrezikojë për ta rrëzuar. Shkodra e ndjek këmba këmbës, por fati i saj i keq, nuk e lë që ta arrinjë. Herë e ngre me një pikë diferencë dhe herë e rrëzon me dy pikë. Dhe së fundi në matchin me Durrësin mundet me një rezultat vërtet të shtrënguar 1-0, por që i kushtoi dy pikë të vlefshme se me këtë mënyrë Korça do ta merrte kampionatin vetëm nga golasat. Thamë më sipër faktorët krysorë të fitimeve të skuadrës korçare në kampionatin e katërt, por nuk duhet të harrojmë se njëmbëdhjetësihi i Skënderbeut kishte në gji të tij dy kollonat. Me këtë nuk duam të themi se skuadra përgjithësisht nuk lojti mirë, përkundër, shumica çvilloi një lojë të bukur- këto dy kollona janë patjetër Klani Marjani i çkathët, gjak ftohtë dhe kudroherë gati, ruajtës besnik i portës së tij dhe Halfi Fori Stasa i shpejtë, dredharak dhe kurdoherë i pari në vendin e rrezikut, të cilit i bën ballë fare bukur. Kurse vija e parë ushqehet bukur prej vijës së dytë, Agaj është rregullonjës, shpirti i vijës së parë si edhe i tërë skuadrës. (“Gazeta e Korçës”, e mërkurë 14 qershor 1933).
Servet Teufik Agaj
Megjithatë, na duhet të themi se Servet Teufik Agaji edhe sot e kësaj ditë përmendet edhe nga analistët e sportit shqiptar. Besnik Dizdari, ndërsa përmend emrat Tomor Ypi, Thoma Vangjeli, Enver Kulla dhe Nexhat Dishnica, shkruan: “në mes të të cilëve qëndronte Servet Teufik Agaj-qendërsulmuesi më i mirë i kampionatit, ardhja e të cilit nga Turqia për te Skënderbeu rriti tejet forcën sulmuese. Të gjithë këta gjetën në këtë kampionat harmoninë e lojës, efikasitetin e sulmit, larminë taktike – natyrisht në kontekstin e vetë nivelit modest që paraqiste futbolli në Shqipëri”. Gjithashtu, në lidhje me këtë kampionat Besnik Dizdari shkruan edhe diçka tjetër: “Korça këtë titull e kishte pritur prej 4 vjetësh. Kundërshtuese, krenare, befasuese, braktisëse, ajo gjithmonë kishte menduar se i takonte titulli. Shpesh gjykonte se me pa të drejtë ia rrëmbenin atë nga duart. Trajneri Qemal Omari kishte guxuar, në një farë mënyre, ta shformonte për ta riformuar këtë Skënderbe. Ia kishte arritur. …Skënderbeu qe laboratori dhe praktika e punës së tij, që solli suksesin e titullit: Korça kampione…”, Në këtë kampionat Servet Teufik Agaj rezultoi shënues i 7 golave përcaktues të titullit kampion.
*Redaksia e Diellit falenderon gazetarin Vepror Hasani per bashkepunimin me Diellin. Ai e nisi shkrimin enkas per ne. Faleminderit!
Konferenca e parë e stërvitjes rajonale “Adrion-Livex-2015”
“Adrion-Livex-2015”, marrin pjesër: Shqipëria, Kroacia, Greqia, Italia, Mali i Zi dhe Sllovenia., Iniciativa “ADRION”, është një nismë bashkëpunimi midis vendeve të Adriatikut dhe Jonit dhe ka për qëllim rritjen e bashkëpunimit në fushën e sigurisë detare./
Më datën 29 janar 2015, në Komandën e Forcës Detare u zhvillua konferenca e parë planëzuese e stërvitjes rajonale “Adrion-Livex-2015”. Në këtë konferencë morën pjesë kuadro drejtues dhe organizues të kësaj stërvitje nga vendet pjesmarrëse të iniciativës “ADRION”, konkretisht nga Shqipëria, Kroacia, Greqia, Italia, Mali i Zi dhe Sllovenia. Iniciativa “ADRION”, është një nismë bashkëpunimi midis vendeve të Adriatikut dhe Jonit dhe ka për qëllim rritjen e bashkëpunimit në fushën e sigurisë detare. Këtë vit është edicioni i 10-të i kësaj stërvitje, ku bazuar në sistemin e rotacionit të vendeve pjesmarrëse, vendi organizator i kësaj stërvitje është Shqipëria. Është hera e dytë kur detarët tanë, mbas stërvitjes “Adrion-Livex” të zhvilluar në vitin 2009, do të jenë protogonistë dhe mikpritës të kësaj stërvitje, ndaj ky event kërkon përkushtim dhe përgjegjsi të madhe. Për realizimin me sukses të kësaj stërvitje janë marrë të gjitha masat organizative dhe teknike nga Komanda e Forcës Detare dhe strukturat përkatëse në Flotilje dhe anije. Ky seriozitet u pa dhe në konferencën e parë të kësaj stërvitje ku u prezantua dhe diskutua qëllimi, objektivat, pjesmarrësit, mjetet, situatat detare, rajoni, formacioni i anijeve, radiokomunikimi,etj. Ishte vecori që për herë të parë në këtë stërvitje po bëhen përpjekje maksimale për të përmbushur STANAG-et e NATO-s. Në ndihmë të këtij objektivi madhor është dhe Qëndra jonë e Simulimeve Shqiptaro-Amerikane në Komandën e Doktrinës dhe Stërvitjeve. Kështu specialistët e kësaj qendre, zoti Tony Darlington dhe major Lulëzim Salihi i shpjeguan pjesmarrësve radhën dhe modalitetet që përdorin sektorët përkatës në strukturat e NATO-s për këto lloj stërvitje. Gjithashtu në mars të këtij viti në këtë Qendër do simulohen të gjithë skenarët e mundshëm të kësaj stërvitje të madhe detare, e cila do finalizohet në qershor të këtij viti. Gjatë konferencës specialistët e Degës së Planifikimit dhe Operacioneve në Komandën e Forcës Detare, si dhe përfaqësuesit e Flotave pjesmarrëse të kësaj inciative, Ai i Kroacisë, Lt.Nikola Basic, i Italisë, Lt.Paulo Calvaruso, i Greqisë Kapiten i Rangut të II-të Iosif Papadakis dhe i Malit të Zi, Lt. Ivan Lakovic, prezantuan dhe disktuan variantet dhe detajet e mundshme për realizimin me sukses të stërvitjes detare rajonale “ADRION-Livex-2015”. Konferenca u drejtua nga Kapiten i Rangut të I-rë Adnand Agastra, Shef Shtabi i FD, i cili vlerësoi punën cilësore që është bërë në përgatitjen e kësaj konference përgatitore nga grupi planëzues, gjë që garanton zhvillimin normal të kësaj stërvitje rajonale detare. Në fund të konferencës paraprake, Kapiten i Rangut të I-rë, Adnand Agastra, në emër të Komandantit të Forcës Detare, i falenderoi pjesmarrësit e kësaj konference për diskutimet dhe mendimet e vlefshme që ndihmojnë zhvillimin normal dhe realizimin e objektivave të stërvitjes “ADRION-LIVEX-2015”.
ATENTAT I DËSHTUAR I KOMINTERNISTËVE KUNDËR AHMET ZOGUT NË VITIN 1928
Ne Foto: Faik Shatku nga Dibra (1889-1964)-gjykatës/
Shkruan:Eugen SHEHU/
Në fillim të vitit 1927,duket se politika e jashtme e Shqipërisë kishte arritur në parametra të kënaqshëm.Përgjithsisht,kjo politikë,orientohej drejt fqinjësisë së mirë në Ballkan dhe pritej drejt lidhjes e bashkëpunimit me kombet e qytetëruar të perëndimit.Veçanërisht kjo gjë,vërehej në nënshkrimin e një sërë marrëveshjes e paktesh me Italinë,por edhe me marrëdhëniet e qëndrueshme të Shqipërisë me Anglinë,Zvicrën,Amerikën etj.Në këtë kontekst,Politika e Mbretit Zog nuk mund të mos ngjallte pështjellime në Beograd e Athinë.Të parët që vazhdonin me tone ankuese,ndaj lidhjes së Zogut me politikën perëndimore ishin ustallarët e guzhinës sllave të beogradit.Një varg protestash prej tyre synonin të paraqisnin të panevojshëm qëndrimin e presidentit Zog,lidhur me masat e tij për ruajtjen e Adriatikut.Por presidenti shqiptar,në vitin 1927 duke dashur të ruajë idenë e pavarsisë së politikës së jashtme të tij,nuk nguroi të deklaroi se ishte për krijimin e Paktit Adriatik midis Shqipërisë,Italisë,Jugosllavisë dhe Greqisë.Përpara kësaj ideje interesante të tijën,Greqia heshti ndërsa Jugosllavia bëri sikur pranoi në fillim,për t’lënë më pas plotësisht në haresë.Menjëherë pas kësaj,Beogradi bëri çishte e mundur të informonte kancelaritë evropiane se kinse Presidenti shqiptar,po ndërmerrte masa energjike për të fortifikuar kufijtë e Shqipërisë Veriore,në dëm të miqësisë me popujt jugosllav.Fjala ishte në të vërtetë,për një vendroje të thjeshtë që shteti shqiptar i asaj kohe,ndërtonte në malin e Taraboshit,jo shumë larg kufirit,çfar parashihej edhe në rregulloren e ruajtjes së kufijve.Por edhe në takimin me ministrin fuqiplotë jugosllav në Tiranë,kur ky i foli Presidentit Zog për postën e Taraboshit,burri i pjekur shqiptar iu përgjigj :“Ne nuk kemi nevojë të fortifikohemi se jemi një vend antar i Lidhjes së Kombeve,që sigurohemi nga trakte ndërkombëtare“.(Arkivi Qendror i shtetit-Tiranë.Fondi Legata Italiane,dosj.304,fle.18)
Nënteksi ishte i qartë.Shqipëria kish firmosur një pakt me Italianët,të cilët mund të shndrroheshin nesër në rivalë potencial të beogradit dhe atyre që fshiheshin pas tij.Ndërkaq në verën e vitit 1927,Beogradi nisi të grumbullojë në territoret e veta,një numër kundërshtarësh të Presidentit Zog,të cilët i mbante dhe i financonte Beogradi me paratë e veta,përkundrejt statutit të emigrantit politik.Madje ai nuk mungoi të thërras edhe kundërshtarë të tjerë politik të Zogut,të cilët jetonin në Shqipëri,Itali apo Austri.Aq i zellshëm tregohej shtabi serb në këtë proces të fshehtë antishqiptarë,sa nuk vonoi të krijohej komuniteti i Beogradit me shqiptarë,të cilët përgaditeshin të rrëzonin presidentin e tyre në Shqipëri për interesa të serbisë shovene.Grumbullimi i antizogistëve shqiptarë,filloi që në Triestë e mbaronte në Prizëren.Ata instruktoheshin prej emisarëve të beogradit,paguheshin me para në dorë dhe nisën t’u afroheshin kufijve të shtetit amë,sipas planit ushtarak të studiuar më së miri.Ndërkaq vazhdonte armatosja e tyre,“nga Franca,Belgjika dhe arsenalet luftarake të Kragujevacit“.(Ar.Qendror.i shtetit-Tiranë.Fondi 252,dosja 14,fleta 118).
Presidenti Zog e kishte mirë të gdhendur në memorje politikën ekspansioniste të Beogradit,qysh kur ai u largua nga jugosllavia e cila e cilësoi si shqiptar kokëfortë(„tvrdogllavi shiptar“)Zogun,ai gjatë largimit ministrit të jashtëm Pashiqit i pat thënë fjalët historike se „ndahemi si miq,dhe takohemi si armiq“.
Veçanërisht pas vrasjes së Ceno bej Kryeziut,ministër i Shqipërisë në beograd,tentativat e rrëzimit të Presidentit Zog erdhën duke u shtuar.Beogradi nxitoi të forconte bashkëpunimin me organizatën „Bashkimi Kombëtar“ duke bërë çështë e mundur të përmbyste Zogun,qoftë edhe me anën e atentatit.Në muajt e parë të vitit 1928,tek burri i shquar i Matit ishte pjekur mendimi për ndryshimin e qeverisjes nga Republika në Monarki.Në këto,die ai udhëhiqej jo vetëm prej shembujve të mbretërve në Ballkan,por edhe nga mentaliteti i shqiptarëve,të cilët të mbarsur me mentalitetin osman,kërkonin të kishin mbi krye gjithmonë,një prijës i cili të ishte personifikimi i tyre.Të gjithë këto sa thamë më lart,por sidomos përparimi i pa krahasuar i Shqipërisë me fqinjët e saj,çuan në hedhjen në sulme të verbëta,të kundërshtarëve politik të tij.Ngase format klasike të luftërave për të mposhtur burrin e Matit dështuan,antizogistët thirrën në qendër të vëmendjes së tyre krimin ordiner,krim i cili të kujtonte komplotet me të cilët bollshevikët ortodoks eleminuan kundërshtarët politik të tyre.Ndonëse komploti ( për të cilin do të flasim më poshtë) ende nuk është zbardhur në dimensionet e duhura,është vërtetuar tashmë se do të kryhet midis dy-tri bollshevikëve shqiptarë të organizatës „Bashkimi Kombëtar“ si dhe dy-tri pjestarëve të Organizatës së Brendshme Revullucionare Maqedonase- VMRO (Vunutrashnja Makedonaska Revullucionarna Organizacija). Për çudinë e shqiptarëve,në fillim të vitit 1928,një organizatë misterioze ka vepruar në Tiranë nën emrin „Komiteti Maqedon“. Ashtu siç u deklarua më pas në hetuesi,atentati kundër Presidentit Zog,ishte marrë përsipër të kryhej nga Teodor Gjeorgjev dhe Teodor Vullkanov,të dy agjent bullgarë të VMRO-së si edhe nga antarët e organizatës „Bashkimi Kombëtar“,Anastas Pandelja dhe Ibrahim Arapi.Kuptohet që përpara këtyre katër vrasësve të verbër,qëndronin forca të caktuara politike dhe usztallarë të beogradit,Sofjes dhe Moskës.Me egzekutimin e Presidentit Zog,ata parashihnin të arrinin dy gjëra.Së pari,të eleminonin atdhetarin e madh,burrin që po u dilte zot fateve të vendit të tij dhe mbarë shqiptarëve.Dhe së dyti,të shndrronin Shqipërinë,nga një vend i vogël që përparonte drejt qytetërimit perëndimorë,në një gërmadhë të orientuar nga komunizmi ortodoks,ku eksapnsionizmi sllavo-grek do ti kishte duart dhe më të lehta në synimet e saja.
Ishte gjetur pikërisht qyteti bregdetar i Durrësit,vendi ku do të realizohej atentati,në kohën kur Presidenti Zog do të shkonte atje për pushime.Njëri grup,që s’kish lidhje me atentatorët,ishte porositur të vëzhgonte lëvizjet e Presidentit,me ç’rast do t’i udhëzonte dy-tri ditë para atentatit,vrasësit shqiptaro-bullgar.Njëri prej grupit të atentatorëve,Gjeorgjevi,kishte shkuar në Shqipëri ç’prej vitit 1923,ai njihej dhe ishte i deklaruar se pat shkuar në Tiranë si udhëheqës i Federatës Ballkanike që kishte për qëllim bashkimin e shteteve ballkanike nën flamurin e komunizmit.Ndërkaq edhe Vullkanov kishte prirje të veçanta bollshevike.Të dy këta,pos idealit,bashkoheshin edhe prej marrëdhënieve shumë të ngushta familjare.Nuk është aspak për tu çuditur që rolin e koordinatorit të këtij atentati, e kryente kryesekretari i Konsullatës Bullgare në Tiranë.Në ditët e para të qershorit të vitit 1928,Zyra Sekrete e Ministrisë së Punëve të Brendshme Shqiptare,pati marrë njoftime mbi disa takime të fshehta të bullgarëve me komunistët shqiptarë,nuk pati vështirë të hidhte dritë mbi komplotin.Brenda pak ditësh,komplotistët u dërguan për gjykim.Jehona e kësaj ngjarjeje nuk mund të kalonte pa shtjellime në radhët e agjentëve të fshehtë të Beogradit e Sofjes,të cilët patën shprehur të zhduknin kësaj radhe Presidentin Zog. Ndërkaq,komentet ishin të shumtë edhe në shtypin shqiptar.Mendoj të sjell në këtë radhë,disa komente të gazetës „Shekulli i ri“ të datave 29 dhe 30 qershor 1928 .
„Teodor Gjeorgjev : Në fillim të muajt korrik 1926,së bashku me një agjent të Federatës Ballkanike të quajtur Zankov,shtetas Bullgar shkoi në Itali për të blerë disa vegla makina për automobila.Zarkovi kishte ardhur në Tiranë.Kopovski,ky ishte agjent i Federatës në Tiranë dhe të gjitha udhëzimet që i vinin m’i jepte mua me anë të një nënpunësi… Me Zonko-in kemi qëndruar në hotelin “Ballkan” të Triestes.Në një kafe të këtij qyteti jemi takuar me një njeri siç e mësaova më vonë ishte Hasan Prishtina.Zankov-i filloi bisedimet me një njeri që siç ma prezantoi ishte Hasan Prishtina.Mbasi mbaruan bisedimet,Prishtina më tha që pas dreke ora 14.00 ta prisja në këtë vend se kishte një pyetje për të bërë.Kur u takuam në orën e caktuar,Hasani më pyeti si shkojmë në Shqipëri dhe për disa persona.Pastaj më pyeti në mundesha unë të fabrikoja bomba për t’i përdorur më vonë kundër Zogut kur ky të vinte në Durrës.Iu përgjigja se në Durrës njoh Ibrahim Arapin dhe Anastas Pandelen,për këtë të fundit më tha se s’kishte besimMbas disa ditësh Zankov-i u nis për në Vjenë dhe unë për në Durrës.Kur erdha këtu i tregova kunatit tim Teodor Vullkanov bisedimet me Hasan Prishtinën dhe së bashku shkuam në garazhin e Ibrahim Arapit të cilit i thamë atë që na propozoi Prishtina.Arapi na këshilloi të mos bëjmë fjalë se edhe muret kanë vesh.
Shefki Shatku : – Në pyetsi ke thënë se Hasan Prishtina të komandoi të drejtohej tek I.Ohri në Kavajë në rast se nuk kishte për të gjetur material për fabrikimin e bombës se ai kish mjaft të tilla qysh nga koha e luftës së madhe ?
Teodor Gjeorgjev : Po
Shefki Shatku : Tani thua se pyete Vjenën,por më parë pretendoje se propozimin e Hasan Prishtinës ia refuzove krejt ?
Kiço Bisha ; Në rast se Vjena do të përgjigjej në favorin tënd bombën kush do ta fabrikonte ?
Teodor Gjeorgjev : Unë se materialin e kisha sjellë nga Austria dhe italia.
Po nga kjo gazetë “Shekulli i ri “ të datave të sipërpërmendura,po sjell disa shkurtesa dhe nga procesi gjyqsor kundër Ibrahim Arapit,30 vjeçar,siç doli edhe nga seancat gjyqsore ky kishte qenë anëtar i shoqërisë “Bashkimi” të Avni Rustemit.Ja një pjesë kryesore nga procesi ndaj tij.
Shefki Shatku : Çfar relazioni ke pasur me Hasan Prishtinën ?
Ibrahim Arapi ; Vetëm nga fytyra e njoh.S’kam ndonjë relacion dhe as jam njohur me të.
Shefki Shatku ; Pse u arratise kur edrhi qeveria legale ?
Ibrahim Arapi; Kam qenë anëtar i shoqërisë “Bashkimi”.
Shefki Shatku ; Ku e takove Gjeorgjev-in ?
Ibrahim Arapi ; Kur shkova në Itali e porosità të më sillte disa vegla për garazhin tim.Të nesërmen e kthimit tim në Durrës e takova në pazar së bashku me kunatin e tij Vullkanov dhe e pyeta për porosinë.M’u përgjigj negativisht… dhe më tregoi bisedimet me Hasan Prishtinën…
Shefki Shatku ; Këta e kishin marrë përsipër atentatin ?
Ibrahim Arapi ; …Gjeorgjevi i kish premtuar Prishtinës se dinte të bënte bomba.
Shefki Shatku : Dini ndonjë atentat tjetër kundër kryetarit të Republikës ?
Ibrahim Arapi ; Sulejman Kadriu më ka kallzue se përgaditen dy atentate kundër presidentit,emrat e guximtarëve nuk mi rrëfeu.Po vetëm më tha se një atentat do të bëhej nga një safene pranë Pallatit me pushkë të gjatë dhe tjetri do të kurdisej nga një person që ka miqësi me rrethin e kryetarit për tu pranuar nga shkëlqesia e tij në audiencë.Ky person ka qenë tuberkuloz dhe nuk trembej për jetën e tij edhe sikur të kapej ,atentatin do ta bënte brenda në sallën e audiencës.
Në fund të procesit kundër Ibrahim Arapit janë lexuar deponimet e tij në polici.Në thelb të dëshmisë së tij është fakti se Arapi ka pranuar propozimin e Hasan Prishtinës të bërë nga Gjorgjevi.
Ja dhe një shkurtesë nga procesi i mbajtur kundër Teodor Vullkanovit,i cili ka qenë i datëlindjes 1898,i lindur në Sofje duke bërë disa studime për pikturë.Kurse ka pasë dhënë motrën për grua Teodor Gjorgjevit.Ja një pjesë të procesit gjyqsor ndaj tij.
“Shefki Shatku ; U ka kallëzuar Gjeorgjev-i për çështjen e bombës ?
Teodor Vullkanov ; Vetëm dy fjalë
Shefki Shatku ; Gjeorgjev do të përgadiste bombën ?
Teodor Vullkanov ; nuk më tha se nuk shkojm mirë për arsye familiare.
Shefki Shatku ; Po atëherë të foli për çështjen e bombës ?
Teodor Vullkanov ; Nuk e di “
Më 2 korrik 1928,në bazë të provave të qarta,të dala nga deponimet e katër të arrestuarve kryesorë,gjykata shqiptare dënoi me vdekje Bullgarët Gjorgjev e Vullkanov,si edhe shqiptarin Ibrahim Arapi.Të tjerët,ngase patën treguar gjithshka që dinin,që në fillim,u liruan.Me këtë akt ligjor,qeveria dhe drejtësia shqiptare,u jepte një goditje të merrituar krejt qarqeve antikombëtare,të cilat kërkonin instalimin e komunizmit në Shqipëri dhe pengimin e reformave demokratike të ndërmara nga shetit i atëhershëm shqiptar,Dy muaj më pas,në bazë të vullnetit të popullit shqiptar i përfaqsuar prej Asamblesë Kushtetuese,burri i Matit shpallet Mbret i Shqiptarëve,duke u përballur me detyra të reja edhe më të vështira.Besoj se shumkush pak shqiptarë të asaj kohe, e patën kuptuar se shpëtimi i Mbretit të tyre prej këtij atentati,ishte shpëtim i tyre(qoftë edhe për 11 vjet) prej murtajës së rrezikshme të komunizmit ,që më vonë kjo u dëshmua.Por ajo që ka dhe një rëndësi të veçantë,është fakti që Mbreti i Shqiptarëve,Ahmet Zogu,jo vetëm kurë si njohu kufijtë e vitit 1913,por aq më tepër edhe atë copë të një shqipërie të mbetur politike e shpëtoi nga kthetrat e njëfar të ashtuqujature “federate ballkanke” ku do të dominonin popujt sllavo-grek,si gjithmonë nën dirigjimin e politikës Francese e Ruse.Kjo është një meritë e Mbretit Zog.
Bern-Zvicër
MËSUESJA E ROGANËS
Nga Rrustem Geci-Dortmund/
Jam e përkushtuar në edukimin dhe mësimdhënien sa më cilësore tek nxënësit, shprehet mësuesja Belgize Hyseni-Kryeziu. Për 15 vjet të punës sime dhe të angazhimit tim në Shkollë Fillore „Metush Krasniqi“ në Roganë, kujtoj se kam bërë atë që duhet bërë. Nxënësit e mi e kanë nxënë kuptimin e ligjërimit, kuptimin e gjuhës dhe shkrimit, dhe kuptimin e vlerave historike dhe kuturore të popullit tonë. Dituritë e thella janë vlera të kohës sonë. Zhvillimet teknologjike në arsim japin shumë mundësi të marrjes së diturive. Nxënësit e mi, thotë Belgizare Hyseni-Kryeziu, e flasin dhe e shkruajnë drejt e bukur, gjuhën e letërsisë, identitetin suprem të qenies sonë.
Belgizare Hyseni-Kryeziu u lind në fshatin Breznicë në vitin 1974, nga prindërit; babai Hyseni, dhe nëna Elmazja. Belgizare Hyseni-Kryeziu shkollën fillore e kreu në vendlindje, të mesmen në Gjilan, ndërsa Fakultetin e Mësuesisë në Universitetin e Kosovës, në Prishtinë. Jeta e mësues, këngëtares së talentuar, spikeres dhe moderatores së shkëlqyer, Belgizare Kryeziut, është plotë beteja pune dhe suksesi. Dashuria për shkollën, dashuria për atdheun, dashuria për kulturën e popullit tonë, mësuesen e Roganes, Belgizare Kryeziun, e bëjnë vërtet mësuese të dalluar, dhe të rrespektuar.
Jeta ime me nxënës është bota ku unë krijoj. Thellësitë dhe gjerësitë e diturisë janë të pafund. Fal gjuhës së letërsisë nxënësit e mi, shprehet mësuesja Belgizare Hyseni- Kryeziu, mund të marrin dijet më cilësore për moshën. Për 15 vjet punë që jam mësuese në Roganë, çdo çast me nxënësit unë e përjetoj si çast të parë. Jam krenare për punën që bëj. Shkolla fillore „Metush Krasniqi“ ka 368 nxënës, dhe 35 arsimtarë. Me këtë shkollë e kam jeten time të mësues. Plotë e kam kraharorin me liri, plotë kam kraharorin me Kosovë. Në shkollë këtu ku punojë kemi një atmosferë të mirë kolegialiteti, ku unë ndjehem jashtëzakonisht e nderuar. E ndiejë veten të gëzuar, që shumë nga nxënësit e mi, sot janë studentë nëpër Universitetet e Kosovës. Liria e Kosovës më thotë Belgizare Hyseni-Kryeziu, është mundësi e madhe në arsimin tonë bashkëkohor.
E kaluara jonë nuk krahasohet me të sotmen. Unë shkollën e mesme e kam kryer në Shtëpitë-Shkollë. Kushtet e mësimit atë kohë kanë qenë nën rrethim policor. Por, fal atdhedashurisë të mësuesve për shkollën, dhe vullnetit të nxënësve për më shumë dije, ia kaluam edhe armikut edhe historisë. Mësuesi i Kosovës sot ka planprogramet e Kosovës së lirë, dhe ligjëron historinë dhe kulturën e popullit tonë me të gjitha vlerat dhe cilësitë e kohës.
Unë jam e diplomuar për pedagoge, por, letërsinë, këngën popullore, dhe folklorike, etnikumin e vendit tim, e kam për zemër, dhe e lëvroj me shumë dëshirë. Jam një çik kurnace dhe pak e druajtur në dëshirat e mia për këngën dhe poezinë. Në Luftën e UÇPBM- së, e tërë familja ime, në Breznicë, ishte krah dhe pjesëmarrëse me kryengritësit e Luginës. Në kohën që po jetojmë, tregon mësuesja e Roganës, Belgizare Hyseni- Kryeziu, nuk jam pa ëndërr. Unë i takoj dy shekujve, atij që iku, dhe këtij që jam. Profesioni i mësueses më pëlqen shumë, dhe këtë punë e bëj me pasion.
Në sferën e familjes më thotë Belgize Hyseni-Kryeziu jam e kënaqur; kam dy fëmijë, një vajzë dhe një djalë. Bashkëshorti im, Gazmend Kryeziu me profesion është Magjistër i Farmacisë, ai më ndihmon shumë, në krijimin e hapësirës për punë. Unë dhe Gazmendi punojmë pandërprerë me fëmijët. E ardhmëja na do të ditur. Bija ime, Enisën, dhe biri im, Etniku, janë nxënës të mirë. Fëmijët e mi shprehet Belgizare Hyseni-Kryeziu, përveç mësimeve që marrin në shkollë, ata kanë „marrëdhënie“ të mirë edhe me bibliotekën në shtëpi.
Rogana, ku unë jetoj dhe punoj, më pëlqen shumë. Kushtet për jetë po edhe për punë ( në kushte fshati ) janë të kënaqshme. Rogana nga këdvështrimi im lirik, ka një pamje të pjatës së zgjeruar. Në Roganë, me pak investime mund të krijohen shumë vende për çlodhje, rekreacion, dhe aktivitete sportive. Në kohën e lirë ose mbrëmjeve, vargje të pashkruara ndjekin jetën time të pakënduar.
Në krijimet e mia në poezi fjala mbetet e para. Rogana është fshat i arsimuar dhe me qytetari të formuar. Rogana aktualisht ka 6 doktorë të shkencave, 15 magjistra, 13 shkrimtarë, mjekë, inxhinjerë, farmacistë, profesorë të profesioneve të ndryshme, kompozitorë, pikorë, skulptor, sportistë kombëtar dhe ndërkombëtar, me medale të parë, të dytë, të tretë, pilot, gjeneral, dhe kuadro nga të gjitha profesionet. Në Roganë ka rreth 100 qytetarë me diplomë Universiteti. Fshati Roganë ka 3 mijë banor. E kaluara e Roganës është ende e pashkruar. Në Roganë sot kemi rreth 230 biznese. Ndërtimi i shkollës së re që ka filluar pak muj më parë, është një ëndërr ma shumë për Roganën. Rogana me pamje të pjatës së zgjeruar, është si ( Unazë ) për 11 fshatra të Komunës së Dardanës dhe Komunës së Bujanocit॑. Gjatë një shekulli luftë kundër armikut serb, Rogana i dha lirisë së Kosovës, 75 dëshmorë.
Në kohën e lirë, jo rrallë, në mua troket muza, që t´ia hapi dritaren për ndonjë varg të çastit. Në këtë jetë kështu s´i është, dashurisë të gjithë i përkulemi. Jeta i do sukseset dhe kremtimet e saj. Unë lexoj vazhdimisht letërsi dhe shkencë më thotë Belgizare Hyseni-Kryeziu. Jeta në letër, dhe shkronjat e gjuhës në libra, prej kohësh ma kanë marrë gjumin. Sonte mund të shkuaj në fletoren tim; Jam lodhur nga gushtat e zemërimit / dhe nga inatet dashakeqe të pasqyrave/ vetëm vetes pa pasqyre mund t´ia hapi zemrën / dhe hijeve me hënë dhe yje…
Rrustem Geci – Dortmund, 2015
- « Previous Page
- 1
- …
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- …
- 68
- Next Page »