Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Archives for March 2015

MIKU I MIRË DHE TË QESHURAT TA ZGJATIN JETËN!

by

Nga Makfire M Canolli/
Libri është miku më i mirë dhe nuk plaket kurrë! Por kur edhe autorin e librit e ke mik atëherë libri të bëhet dy fish mik edhe më i mirë dhe më i dashur! E unë për fat, të tillë miq kam shumë e një ndër ta është edhe Profesori i nderuar Salih Zogiani!
Para pak ditësh më erdhën librat e tij të mbushura përplot thesare të Kombit dhe Atdheut tonë dhuratë nga vetë dora e autorit qe i kishte nisur përmes një mikut tonë të përbashkët Shaban Mehmetit i cili jeton e vepron këndej oqeanit. Ne mërgimtarët jemi mësuar të qajmë edhe në raste gëzimi edhe atëherë kur duhet të qeshim ne qajmë sepse largësia dhe malli po e bëjnë të vetën dhe ne jemi si ai fëmiu qe është me vaj në buzë!. Por ,të qeshi me lotë ka kohë të gjatë qe nuk më ka ndodhur dhe falë librave dhe anekdotave të profesor Salih Zogianit unë këto ditë pranvere qe nuk të ngjajnë aspak me pranverën dhe të shkakton një lloj mërzitjeje, malli e nostalgjie i kalova duke u çmallur me pasuritë shpirtërore dhe trashëgëminë tonë të lashtë qe falë profesorit të nderuar z. Zogiani ajo sot ruhet dhe bartët tek brezat e rinjë. Edhe pse ndodhem larg Atdheut e na ndajnë mijëra kilometra, male, fusha dete e oqeane në mes,unë përmes librave të profesorit Zogiani shëtita gjithë andej në trojet tona dhe më dukej vetja si një shqiponjë duke fluturuar në çdo cep të Atdheut tonë.
Sado që lexuesi të jetë i pa disponuar dhe ndoshta e ka filluar një ditë pa humor të mirë anekdotat e profesor Salihut lexuesin e bëjnë për vete qysh në fillim dhe vështirë e ka të ndalet së lexuari. Ato jo vetëm qe të sjellin disponim dhe të qeshurat e ke vështirë t’i ndalësh por në vete bartin edhe mesazhe edukative. Profesori ynë i nderuar me një talent prej një mjeshtri të rrallë që ia di rendin dhe peshën fjalës i ka gdhendur dhe skalitur aq bukur anekdotat dhe ka arritur qe lexuesin ta mëshiroj nga afër sa me anekdotën aq edhe me personazhet e tyre apo vetë rrëfyesit e anekdotave. Këto ditë dimri ndiehsha shumë e mërzitur dhe shpesh herë më dukej se po më përfshinë thellë në shpirt një lloj depresioni por falë anekdotave të profesorit të nderuar unë tani ndihem sikur të kisha ngrënë mjaltin e të gjitha bletëve të cilat e kan thithur nektarin e të gjitha luleve të Shqipërisë! Hoqa mallë për Prishtinën, Prizerenin, Gjakovën, Pejën, Llapin e Gollakun e të gjitha fshatrat e Kosovës, pa i harruar ato andej nga Presheva, Kumanova e deri në Shqipëri!
Me të drejtë autori thotë se “Anekdota nuk i tregohet gjithkujt dhe gjithkund”! Prandaj ai që nuk e kupton anekdotën dhe nuk e zbërthen formulën e saj ai i lexon kotë sepse në disa raste ndodh edhe ta ngatërron me barcoletën. Unë falë babait tim i cili shpesh mbrëmjeve na tregonte anekdota, ato i dua dhe me kënaqësi i dëgjoj e i lexoj.
Shpesh herë më dukej se pranë meje ndodhet i ulur babai im i ndjerë dhe më bëhej se po e dëgjoja zërin e tij kur e lexoja ndonjë anekdotë qe ai ma kishte treguar dhe kështu e hoqa edhe mallin e tij e më dukej se po bisedonim e po qeshnim së bashku. Ndieja emocione edhe kur hasja në ndonjë anekdot të treguar nga ndonjë mik i babait dhe më dukej se po e shoh të ulur në konakun e babait tim! Te anekdotat e profesorit Salih Zogiani gjejmë shumë virtyte njerëzore si trimërinë, bujarinë, mikpritjen, zgjuarsinë, etj. por edhe gjejmë anët negative si dembelinë, kopracinë, gënjeshtrën, mendjemadhësinë e disa veti tjera negative.
Ajo që më bëri përshtypje është se duke i lexuar anekdotat nga profesor Salih Zogiani shpesh herë lexuesit i duket se po i sheh bashkëbiseduesit e asaj ngjarje dhe vetvetiu të pasqyrohej skena çka i jepte shpirtë akoma më shumë me plot humor, pa e harruar edhe dialektin apo të folurën e gjuhës pavarsisht se cilit rajon apo zonë i takonte anekdota.
Kur ka ndërruar jetë i pavdkeshmi bacë Anton Çeta të gjithë kemi menduar se aty morrën fund edhe anekdotat dhe trashëgimia jonë gojore, por nuk e kemi ditur se krah i djathtë i tij paska qenë Profesor Salih Zogiani dhe ai do ta vazhdon rrugëtimin dhe do të ecë gjurmëve të bacës Anton për të mbledhur margaritarë të çmuar gjithë andej në trojet tona dhe trashëgimin kulturore gojore nuk do ta lë të mbulohet me pluhurin e harresës por do ta stolisë e do ta hedhë në letër për të mbetur përjetssisht si thesar i kombit trashëgim për brezat e rinjë!
Ne mërgimtarët jemi mësuar t’i nderojmë të tjerët, të japim për Atdheun, t’i presim e t’i nderojmë politikanët tanë sa her vinë në vizita në diasporë por nuk jemi mësuar qe dikush nga ata të ketë bë diçcka për nder tonin. Për ne mërgimtarët nder dhe respekt pati profesori ynë Salih Zogiani kur një libër përplot anekdota ua dedikoi mërgimtarëve në shenjë respekti dhe dashurie!
Thonë se e qeshura ta zgjatë jetën! Prandaj profesori ynë i nderuar anekdotat që ai i mbledh gjithandej trojeve tona si thesar dhe trashëgimi gojore e shpirtërore dhe na i sjell neve lexuesve dhe admiruesve të tyre duke e përcjellur mesazhin e tyre sa edukativ aq edhe humoristik ai edhe na e zgjatë jetën secilit nga ne, prandaj uroj nga zemra që të të ketë shëndet, lumturi familjare dhe mbarësi e suksese në rrugëtimin e mbledhjeve të thesareve tona kombëtare gjithandej trojeve tona!
Ju e pasuruat jo vetëm bibliotekën time por edhe mendjen dhe mbi të gjitha shpirtin tim duke i sjellur freski, frymëzim dhe aromë Shqipërie!
T’u zgjat’të jeta profesori ynë i nderuar Salih Zogiani ashtu siq po i zgjatni Ju jetët tona duke na sjellur humor dhe ëmëlsi shpirti përmes anekdotave dhe po e bartni këtë pasuri kombëtare ndër breza me radhë. Ne mërgimtarët nuk duam para, as nuk kemi nevojë pë asgjë më shumë se sa për dashuri dhe një fjalë të ngrohtë e të ëmbël e ato na i dhuruat Ju përmes librit tuaj “Anekdota shqiptare 5” dedikuar mërgimtarëve!
Faleminderit profesor i nderuar për këto dhurata me shumë vlerë dhe për mjaltin që ma dhurove si mehlem shpirti nga trojet e Atdheut tonë!

LUM KOSOVA QE TË KA DJALË

Kush gjithë jetën nëpër oda
mblodhi për ne anekdota,
fjalë me peshë, fjalë shqiptare
bacë Salihi me zemër të madhe!

Qysh i vogël në fëmijëri
me urtësi e mençuri
kur moshatarët loznin me lodra
Profesorit në shpirt i flinte anekdota!

Fjalët ne oda qe i dëgjonte
në shpirt e mendje i strehonte,
kur në dritë me libra i qiti
na i dhuroi s’i mehlem shpirti!
Ja dinë vlerën tanë Kosova

por më së shumti diaspora,
mërgimtarët të gjithë i nderoi
enkas për ta librin e botoi.
E nderon gjithë shqiptaria

me të krenohet Shqipëria,
brezat shekujve do ta kujtojnë
Profesorin me anekdotë!
Mos të shterroftë mendja e pena

njëqind vite t’u zgjatë jeta,
për të mbledhur gjithmonë thesar
anë e kënd trojeve mbarë.
Ju tregove gjuhëve tjera

se ne kemi më shumë vlera,
gjuha jonë me margaritarë
i ka fjalët përplot thesar!
Dritë pastë nëna qe të lindi

bekuar djepi qe të rriti,
nder për kombin shqipëtarë
lum Kosova qe të ka djalë!
Në shenjë respekti këto vargje dhuratë për Prof. Salih Zogiani

nga Diaspora motra mërgimtare!
©Makfire M Canolli
New York

Gjyqi i Shopenhauerit…

by

rrëfim nga Dine Dine/
Kjo ngjarje ka ndodhur, pak kohë pasi e arrestuan Ahmet Kolgjinin për të dytën herë.
Ishte një e dielë vere. Gjithçka dukej frymësuese; dielli vezullues, nji fllad i ëmbël që të mbushte me frymë, lulet shumëngjyrëshe në oborr dhe flutura nga më të ndryshme në madhësi e ngjyra, që përpiqeshin të rrëmbenin nektarin e luleve, zogj të pambarim çuçurisnin aq gëzueshëmm e shpenguar në drurët plot gjelbërim të plepave aq sa pa e tepruar mund të them, se të jepnin përshtypjen e një sinfonie, plot ngjyra e nuanca. Që të jem i sinqertë, shkak i këtij frymëzimi, ishte bërë një arsimtare e hijshme, e cila një ditë papritur erdhi e u ul pranë karriges sime, ndërsa haja drekë në mencën e sektorit, pasi atë ditë nënën s’e kisha aty.
Pa u zgjatur, ajo m’u lut që të dukesha herë pas here në Shtëpinë e Kulturës, për t’i rënë fizarmonikës, duke më thënë se ishte e vetmja mundësi për t’u parë pa rënë në sy. Kur e pyeta nëse vërtet dëshironte të më shihte sa më shpesh, ajo tundi kokën me një buzëqeshje të ëmbël dhe u zhduk si nji krijesë ere… veçse emocionet që ajo më krijoi më mbetën të pashlyeshme…
Nevoja për pak dashuri të çiltër, më kishte bërë aq optimist dhe me flatra, sa atë ditë besoja se gjithçka mund të ndyshonte dhe të përbysej… kjo ishte edhe arsyeja që dola në oborr dhe nisa t’i bija muzikës së gojës, që e ruaja si sytë e ballit, atë relike të fëmijërisë, pasi në atë kohë nuk ishte e lehtë t’i gjeje në shitje. Kështuqë atë ditë kisha atë ndjenjë, që më shtynte ta shijoja natyrën në mënyrë të veçantë.
Dukej se edhe harmonika Olympia, atë ditë kishte një tingëllim ndryshe… dhe unë vazhdoja t’i bija e t’i bija… kur papritmas një zë metalik ma preu melodinë në mes… U ktheva dhe pashë përgjegjësin e sektorit, Rrapin hipur në majë të bunkerit përballë shtëpisë sime…
-O Dine! Më telefonuan para dy orësh, po unë e paskam humbur fare… Për hatrin tim, nisu sa më shpejt në Degën e Brendshme… se të presin atje.
S’e merrja vesh për ç’arsye duhej t’ia kisha hatrin atij, por sidoqoftë i thashë si me ironi, e gjysëm shakaje se: “Zakonisht, në kësi rastesh, ata s’të mundojnë, po vijnë e të marr me gaz… po kët rradhë paskan ndërruar stil, si duket!”
-Jo Dine, jo! Të ma besosh, nuk është aspak për keq. Ja kur të kthehesh, hajde dhe më tako se jam në merak!
-Vajtja dihet shoku Përgjegjës, po ardhja asnjëherë…! – ia mërmmërita jo pa ankth dhe në sy të tij i hypa menjëherë biçikletës, dhe i thashë se do të mundohem të jem atje sa më parë…
Rrugës ndërsa mendoja njëmijë rrethana, m’u kujtua një episod i ndodhur shumë vite më parë…
Ndërsa çlodhesha në nji breg kanali, dëgjoja një bilbil që ligjëronte për shtatë palë qejfe, e nuk pushonte për asnjë çast. U përpoqa ta dalloj zogun këngtar, mes gjetheve të denduara, po ato e fshihnin dhe qe e pamundur ta shihja.
“Ku e gjen gjithë atë energji… – mendoja ndërsa me sy kërkoja ta zbuloja derisa në nji moment e pikasa. E që të mos zgjatem me meditimet dhe admirimin që po përjetoja ato çaste, ndërsa dëgjoja atv çuçurimën e tij të ëmbël e melodioze, që e zotëronte përsosurisht… nxjerr instinktivisht nga xhepi llastiqet, i fus një gur zalli të vogël dhe i tërheq thjesht për ta trembur… Po do ti, shkon guri dhe e godet mu në shenjë këngëtarin e fshehur ndër gjethe dhe ai rrëzohet i pajetë te këmbët e mia…
U preka shumë, kur e pashë atë krijesë të vogël e të pafajshme, që aq mrekullisht ligjëronte pak çaste më parë, që pa trazuar askënd e kishte mbushur vendin. Ndërsa e shihja, ndjeva ta urreja veten. I zemëruar i kapa llastiqet i bëra copa copa dhe i hodha në kanal. Ky qe çasti i fundit i vrasjes së zogjve, nga ana ime, të çfardolloji. M’u kujtua pikërisht ky episod, ndërsa i bija muzikës me aq pasion, nën efektin e një dalldie dashurore, kur Përgjegjesi i sektorit, më kish ndërprerë në mes, duke më lajmëruar të shkoja në Degën e Brendshme…
Kisha kaluar Savren, dhe isha diku afër Fabrikës së Plasmasit, i përhumbur ndër mendimet, kur dikush papritur ma vuri dorën në krah.
-Po ku je ore, se kemi katër orë që të presim! Na bëre merak. Shokët e Degës janë shqetësuar, se u vonove shumë!
Ndjehesha aq i tensionuar, sa isha gati t’u përgjigjesha se: “Për shqetësimin e atyre shokëve, as po më plaste fare…”, po heshta, që mos ta acaroja edhe më tej situatën, pa e marrë vesh se pse më kishin thirrur.
Iu përgjigja shkurt se: “Nuk kishte qenë faji im, dhe se isha nisur menjëherë sa po më kishin lajmëruar!”
Dhe vazhdova me biçikletë në drejtim të qytetit, ndërsa “gazi” që ishte parkuar në cep të rrugës, më ndiqte nga pas me shpejtësinë e biçikletës sime.
Provoja një gjendje të tmerrshme tensioni, pasigurie dhe ankthi, që edhe mund edhe s’mund ta shpjegoja. Pse jo, edhe njëlloj frike, kur çoja ndërmend se më “kishin ftuar” të më arrestonin pa shumë bujë.
Ndoshta ishte më mirë kështu e pabujshme… dhe prisja që sapo të hapej dera, tre a katër prej tyre të më mbërthenin duart mbas shpine, e të më vinin prangat duke shqiptuar ato shprehjet tashmë bajate: “Në emër të Popullit, je i arrestuar” dhe kështu ankthi merrte fund njëherë e mirë!
Mendime nga më kontradiktoret më shoqëruan gjithë rrugës. Sapo iu afrova portës metalike jeshile, një person civil, që si duket qe ngarkuar të më priste, më pyeti për emrin dhe më shoqëroi sipër. Trokiti në derë, dhe vetëm pasi dëgjoi një “Hyr!”, hapi dhe mbasi mori një “Faleminderit!” u largua.
Personi që më ftoi përzemërsisht të ulesha, më prezantoi edhe dy të tjerët, që unë s’i njihja. I pari që u ngrit e më dha dorën, më tha se ishte hetuesi i Ahmet Kolgjinit, ndërsa tjetri nuk e kujtoj fort mirë se si m’u prezantua. Hetuesi i Ahmetit, kishte nji palë mustaqe të zeza, të prera me kujdes, që s’më lanë ndonjë përshtypje fort të mirë. Tjetri kishte një fytyrë të rruar e të shëndetshme, që të jepte përshtypjen e një babaxhani.
Sapo u ula, hetuesi i Ahmetit m’i nguli sytë, sikur përmes atij vështrimi do të zbulonte gjithë sekretet që mund t’i shërbenin punës së tij hetimore.
-Do t’i biem shkurt – tha Hetuesi i Ahmetit – Pasi nuk kemi shumë kohë në dispozicion! – dhe bëri ca lëvizje me duar sikur kërkonte diçka mbi tavolinë, pastaj hapi një sirtar dhe prej andej, nxorri një fletore.
E pashë që ishta fjala për nji fletrore timen dhe kur ai më pyeti me autoritetin e dokumentit ndër duar se e “Kujt ishte ajo fletore…?!” nuk hezitova të pranoj se “Ishte e imja!”
-A mund të na shpjegosh se e kujt është kjo punë, që mban emrin tënd përsipër?
Ja thashë, dhe ai pa më lënë kohë të vazhdoj m’u drejtua me gisht:
-A e di ti se Shopenhaueri është filozof pesimist dhe reaksionar, dhe se idetë e tija janë në kundërshtim të plotë me pikpamjet tona marksiste-leniniste? Po ç’të duhet ty, nji i ri, i edukuar me mësimet e Partisë dhe të shokut Enver të merresh më kësi paçavuresh, që i kanë çuar njerzit deri në vetvrasje?! Po të flas për të mirën tënde!! Më kupto drejt! Po të qe ndryshe, s’të thërrisja fare, po të linim të zhyteshe në atë batak dhe një ditë të bukur, do të vinim prangat dhe të fusnim brenda, ku e kanë vendin të gjithë ata që merren me kësi prapësish…! A më kupton?! Sot je i thirrur vetëm se ta duam të mirën tënde! Ti nuk e di se çfarë ka katranosur ai shoku yt?! Jam i sigurt se ti nuk e di aspak, sepse po ta dije, nuk do t’ia kishe dhënë kurrën e kurrës atë fletore. Ai e ka përdorur, atë fletore tënden, për të bërë agjitacion e propagandë… Hë si thua ti… mendon se unë po gënjej?!
-Unë vetëm një gjë mund ta them me siguri, që Ahmeti s’kishte nevojë që ta përdorte fletoren time për të bërë agjitacion e propagandë. Ahmeti nuk ma ka kërkuar atë fletore, dhe as e dinte që unë isha marrë me përkthimin e Shopenhauerit, dhe as besoj se “Metafizika e Dashurisë”, që kisha marrë guximin ta përktheja, mund të ishte diçka e rëndë për mua dhe për atë… Po ta dinte, sigurisht do të qeshte me të madhe, për anglishten time të varfër. Libri i Ahmetit kish mbetur aksidentalisht në shtëpinë time, prej një kohe të gjatë, mbasi atë e kishin interrnuar prej disa kohësh në Kampin e Çermës.
Një ditë kishte ardhur në Gjazë, të shihte një mikun e vet, dhe ndërsa po largohej u pamë rastësisht, dhe atij ju kujtua libri.
-Besoj se nuk të duhet, – më tha – po deshe ma kthe!
Libri, bënte gjumë prej kohësh në shtëpinë time, prandaj edhe unë nxitova, shkova në shtëpi ia mbështolla me të shpejtë me një gazetë dhe ia dhashë. Qysh prej asaj kohe s’jemi parë më… Tani që po e shoh fletoren time këtu, e kuptoj që e paskam harruar dhe gabimisht ia kam dhënë bashkë me librin. Kjo është e gjitha!
Në fakt gjithçka kisha thënë, s’përputhej me të vërtetën, pasi Ahmeti atë ditë kishte qenë për drekë në shtëpinë time, dhe kishim ndejtur pothuaj gjithë ditën bashkë.
Bile atë ditë ftova edhe kushërinjtë e mi, edhe ndonjë shok tjetër dhe hëngrëm, pimë e bëmë muhabet gjithë kohës, sigurisht duke trajtuar edhe ato tema, për të cilat rreziku i kokës ishte i pranishëm.
Hetuesi i Ahmetit, më hodhi një vështrim disi zhbirues, sikur t’i kujtohej diçka e rëndsishme, që i kish dalë nga mendja, dhe tha: “Po a e di ti se Ahmeti, ka bërë agjitacion e propagandë me Shopenhaurin tënd!?”
-Së pari ai nuk është Shopenhauri im, dhe së dyti Ahmeti nuk ka pasë nevojë të përdorë fletoren time, se e njeh anglishten më mirë se unë…
-Edhe ne e dimë kët gjë, por fakti është se ai ka përdorur pikërisht materialin tënd. Shopenhauerin e kishte idhullin e tij, dhe a e di ti pse?! Ja po ta tregoj unë: Sepse Ahmeti ishte tip thellësisht fetar. E ka pranuar vetë këtë gjë! Ai shpesh shprehte nji sentecë të Shopenhauerit që e kishte bërë të vetën: “Zoti është ideja ime!” Kuptohet që ai ishte i prekur nga ideollogjitë reaksionare, po ajo që më habit është se pse i duhej të të infektonte edhe ty… Pse duhej t’u mbushte mendjen të tjerëve se “Feja është shërim!” kur i më i madhi i doktrinës sonë ka thënë që “Feja është opium për popullin…”?! Dhe ai heshti nji çast.
Ne nuk na vjen keq për të, sepse ai tashmë e ka mbushur kupën! – Vazhdoi Hetuesi i Ahmetit, – Po të ishte ashtu do t’i vinim prangat ty! Do të mjaftonte edhe vetëm kjo fletore që ti ke përpara, e që e pranon se është e jotja, për të vënë prangat e për të rrasur në burg… sepse ke përkthyer nji libër të ndaluar, me përmbajtje reaksionare, që s’ka asgjë të përbashkët me ideollogjinë tonë përparimtare! Edhe fakti, që ai të ka besuar ty Shopenhauerin tregon se ka pasur shumë besim tek ti, si shok që të ngushtë që ishit.
Kuptohej që tani Hetuesi i Ahmetit po përdorte edhe shantazhin që të më friksonte, qoftë për të fajsuar Ahmetin, apo edhe mua që kisha rënë viktimë e një “Armiku të deklaruar”.
Heshta një hop, pastaj u shpreha se nuk kisha pasur asnjë lloj shoqërie të veçantë me të, se kisha shkuar në shtëpinë e tij si gjithë të tjerët, në ndonjë rast hidhërimi… dhe kaq…
Por ai këmbëngulte, bile më akuzoi se isha parë shpesh të shkoja në shtëpinë e Ahmetit natën. Jo vetëm kaq, po akuzohesha se rrija gjatë me të dhe kjo tregonte se më kripesh edhe muhabeti.
“Oh – ju thashë gjoja me njëfarë habie, – është e vërtetë që më keni parë të shkoj andej, por jo në shtëpinë e Ahmetit, shkoja në shtëpinë e Ismail Spahiut, sepse punoja me të dhe ai e kishte zakonin që mbante gjithnji bishta lopatash rezervë, dhe mua më ndodhte shpesh që të më thuheshin bishtat gjatë punës, dhe gjithnji gjeja derman te Ismaili. Kjo mund të jetë nji arsye që jam parë shpesh asaj rruge, po unë kthehesha në të majtë nga Ismaili dhe jo në të djathtë ku banonte Ahmeti… Kështu që mund t’tju kenë dhënë informacion të gabuar në kët rast!
Ai m’i nguli sytë me një lloj nervozizmi sikur desh të më hante, por u përmbajt, sepse donte t’ia arrinte qëllimit. Për një çast u step dhe bëri sikur u ngrit nga karrigja dhe përsëri u ul si me rrëmbim
-Sa për dijeni, ne informacionet i kemi gjithmonë të sakta, dhe që ta dish ti, Partia jonë, nuk akuzon kurrë njerëz mbi informata të rreme!
-Unë besoj është thjesht një keqkuptim – shtova me një lloj pafajsie ironike pa u zgjatur!
-Ti thua që te Ismaili rrije nga dy orë për nji bisht lopate?!
-Jo, – thashë prerë. – Ismaili ishte njeri mikpritës dhe nuk të linte t’i dilje nga shtëpia pa nji gotë raki, dhe e shoqja sapo niste rakia e bënte mezen gati… dhe kështu kalonte ora pa u ndjerë. Dhe unë që s’para pi raki, me nji gotë behesha në qejf dhe harroja se nëna bëhesh merak…
-Nejse, – më ndërpreu Hetuesi i Ahmetit – nuk na interesojnë hollësirat, por çfarë bisedonit kur bëheshe në qejf… se helbete…
-Flisnim për hudhrat, qepët, domatet, sepse edhe unë isha qejfli dhe i mbillja çdo vit në kopështin tim… ja për kësi gjërash, po edhe për problemet e ndërtimit, mbasi të dy ishim të profesionit si muratorë dhe shpesh punonim bashkë…
-Unë besoj sinqerisht se me Ismailin mund të kesh diskutuar kësi gjërash, sepse je njifarë pelivani ti, që i përshtatesh seicilit, nuk po ta them me kuptim të keq, të më besosh, por meqë ra fjala, duam të dijmë se ç’bisedoje me Ahmetin, se ai është intelektual, ka njohuri të gjera dhe kulturë të gjerë, di gjuhë të huaja, është i këndshëm në bisedë, apo jo?
Fillimisht bëra sikur buzëqesha, po ishte si një lloj ngërdheshje nga e keqja.
-E di që s’do të më besoni, po ai ishte një tifoz i sëmurë futbolli. Po të rastiste që të punonim bashkë në bujqësi, nga mëngjesi në mbrëmje bënte tifozllëk.
-Sigurisht do të ketë qenë me gjermanët – tha Hetuesi i Ahmetit, dhe unë mbeta disi i shastisur, se nuk isha i përgatitur, për kët variant gënjeshtre. Por aty për aty iu përgjigja shpejt e shpejt, se sigurisht bëhej fjalë vetëm për skuadrën e Traktorit të Lushnjes, pasi në ishim rritur në atë qytet.
Në fytyrën e Hetuesit të Ahmetit u shfaqën shenja irritimi, pasi u ngrit në këmbë dhe me gishtin tregues, m’u kërcënua plot mllef:
-Dëgjo o Dine, ndofta mendon se na mrekullove me këto pallavra që na shpike, po dije se një ditë do të bien mbi kurrizin tënd. Po të paralajmëroj, sepse vetë fakti që ke shfletuar Shopenhauerin, autorin më pesimist, më reaksionar, që është në kundërshtim flagrant me ideollogjinë tonë, objektive, optimiste, që ndërton socializmin me forcat e veta, pra vetëm ky fakt është i mjaftueshëm për të t’i futur të dyja këmbët në një këpucë. Nëse ti nuk do ta kuptosh, paç veten më qafë!
Sot, unë të kam thirrur këtu për fletoren që mban sipër emrin tënd përsiper për të na shpjeguar lidhjet e tua me Ahmet Kolgjinin, i cili e ka përdorur këtë material me dëshirën tënde, ku dhe si i ka dashur qejfi, duke abuzuar dhe bërë agjitacion e propagandë kundra pushtetit tonë popullor… Por, meqë jemi këtu te fletorja e Shopenhauerit, do të bëj edhe një pyetje tjetër, për të parë se sa i sinqertë je me ne…
Po për ato esetë e tjera që janë mbas kësaj që ke përkthyer, e që unë jam i sigurt se ti, në mos i ke lexuar, së paku i ke shfletuar të gjitha… dhe që besoj ti i mban mend mirë, çfarë mund të na thuash? Po për Gratë, për Vetvrasjet, për Zhurmat, për Letërsinë… çfarë mendimi ke… apo thjesht s’i ke lexuar dhe nuk di gjë fare për to?
Në të vërtetë unë i kisha përkthyer të gjitha ato, po vala e arrestimeve që kishte përfshirë gjithë brezin tonë, më kishte detyruar t’i digjja të gjitha… kështu që e vetmja rrugdalje ishte që mos t’i jepja asnji lloj shpjegimi të mëtejshëm për kët gjë.
Ndërsa hetuesi përpiqej me çdo kusht të më tërhiqte të pranoja se kisha dijeni edhe për esetë tjera, e në veçanti për atë “Mbi vetëvrasjen”, për një moment m’u fanit para syve portreti i shokut tim, Ahmetit. Befas shpërtheva në të shara: “Maskarenj, të paftyrë, ushtroni zanatin më të padenjë në botë, atë të mashtrimit të njerëzve të ndershëm që s’ju kanë asnjë borxh, për t’i dërguar në fund të ferrit, vetëm e vetëm pse nuk e duroni dot inteligjencën e tyre. S’e kuptoj ç’kërkoni më prej tij?! E latë tërë jetën në burg! Herën e parë e arrestuat në bangat e shkollës, kur ishte pothuaj fëmijë! Pse edhe atëhere bënte agjitacion e propagandë?! Ishte i urtë, i zgjuar ndaj ju vriste sytë. E groposët të gjallë në ferrin e burgut të Burrelit edhe pse qe pa mbushur 18 vitet! Mëkatarë të pandreqshëm! Mos u mërzisni, në këtë botë do të paguhen të gjitha! S’dini se ç’bëni! S’ju vret ndërgjegja për asgjë, dhe ndjeheni mirë vetëm duke bërë keq…!
E kisha humbur pothuaj fare… Kujtoja Ahmetin dhe më bëhej sikur e kisha para syve, me mallin që s’më ndahej asnji çast, kur ndjeva një dorë që më shtrëngoi papritur: Ej, kujt i flet kështu?! Më duket se ke lajthitur! Më qe vërsulur hetuesi i Ahmetit.
U përmenda… E ndjeva se nuk isha mirë, e megjithatë më duhej të vazhdoja…
Ai buzqeshte hidhur, dhe bënte ca ecejake para meje në pritje të ndonjë përgjigjeje dhe kur e pa që s’mori asnji lloj përgjigjeje, mori një copë letër dhe filloi të shkruaj vetë. Pasi shkroi rreth një gjysëm faqeje, me dorë, ku ndjehej vetëm zhurma e stilolapsit, ma dha ta lexoja… Unë iu ankova se asgjë prej atyre që kishte shkruar nuk ishte e vërtetë. Atëhere ai, i indinjuar thellësisht ma shtyu letrën me nervozizëm, para syve të mi dhe më ulëriti: Merre dhe shkruaj vetë çfarë të do qejfi. Me dorën që po më dridhej, mora stilolapsin dhe shkrova gjithçka që isha i bindur që s’mund ta përdornin si dëshmi kundra Ahmetit. Përsa më përkiste mua, pranova se fletorja me 44 faqe ishte e imja, dhe hodha një firmë, duke pranuar gjithçka nën përgjegjsinë time…
Pas disa muajsh më erdhi rradha edhe mua, të kem fatin e keq të Ahmetit dhe sapo u futa në sallën e gjyqit, gjykatësi Sofokli Papajani, për t’u bindur se deklaratën e kisha firmosur vetë, gjoja konfidencialisht më tha: “Gabim i madh të lexosh Shopenhauerin, sepse ka çuar me mijra vetë në vetvrasje!”
Unë vetëm heshta dhe ai s’u zgjat më tej! Emri i Hetuesit të Ahmetit, nuk u përmend askund. Pas gjithë atyre fatkeqsive të hetimit dhe gjykimit, më çuan nga Kaushi drejt e ne Spaç. Në Kampin e Spaçit më prisnin shokët e vuajtjeve nëpër kampet e Interrnimit si Qemal Dema, Lekë Mirakaj, Naim Staravecka, kushëriri im Adnan Nasufi, e shumë të tjerë me të cilët njiheshim qysh fëmijë. Pasi u përqafova me mall me të gjithë, në fund vura re fytyrën ngjyrë dheu të Ahmetit…
U përhumbëm në krahët dhe mbetëm ashtu të varur në qafat e njëri tjetri derisa dikush prej shokëve na thirri… Hej, po jemi edhe ne të tjerët këtu.
Kur u nisëm drejt mensës për darkë, pasi qe si traditë, që të burgosurit e rishtë ishin mjaft të uritur, u afruam edhe njiherë me Ahmetin… dhe i pëshpërita në vesh një thënie të Shopenhaurit që e pëlqenim të dy: “Është e vështirë që e një e keqe të vijë pa kompensimin e vet!”
Ai me një buzqeshje të dhimbsur, edhe njëherë ma hodhi krahun në qafë dhe më shtrëngoi edhe njëherë dhe u ulëm në tavolinën e bukës, duke kujtuar kohët e shkuara dhe ndarë atë të keqe ku na kishte hedhur fati e që s’dihej se kur do t’i vinte fundi…
New York , janar 2015
New York , janar 2015

Flet nga Kanadaja modelja Frenki Karaj

by

-Ta jetojmë jetën sikur te ishte dita e fundit/
-Kam prezantuar Koncertin e Pranverës dhe Mis Albania në Kanada/
– Mashkulli im ideal duhet te ketë zgjuarsinë, humorin dhe thjeshtësinë/
– Mendoj se meshkujt në Shqipëri janë dominues dhe prepotent


Nga Albert Z. ZHOLI/
Ajo është rritur në Kanada, por gjuhën shqipe e flet në mënyrë perfekte. Edukimi i saj arsimor ndahet mes Amerikës dhe Kanadasë ku ajo të dyja shkollat i përcakton të cilësisë shumë të lartë. Në Kanada e filloi karrierën e modelingut dhe tashmë kërkesat në Shqipëri dhe vende të tjera janë të përjavshme. Por më shumë se të qenit modele ajo dëshiron të jetë një intelektuale e aftë dhe me karrierë./
Kur je larguar nga Shqipëria?

-Jam larguar në vitin 2000, kam qenë 9 vjeçe. Ishte një dëshirë e nënës që sot e kuptojmë sa mirë ka bërë. 

Si je ndjere në Kanada dhe a ke pasur shenja racizmi?

-Jam ndjerë shumë mire pasi në Kanada nuk ekziston racizmi, çdo njeri ndjehet i barabartë. Është shtet që ka çdo kombësi. 

Keni disa kërkesa për modele, cila është paraqitja e parë?

-Po, kërkesa për modeling kam pasur plot. Për herë të parë në moshën 18 vjeç, kam qenë modele e kompanisë Carolyn’s Modeling në Toronto por nuk e vazhdova më gjatë pasi me merrte shumë kohë me shkollën e lartë që do vazhdoja. Dhe pse për një kohë ju përkushtova shkollës së lartë, kërkesat për modeling sa vinin dhe rriteshin. Shpesh herë e pyesja veten, sikur t’i përkushtoja pak kohe s’do ishte keq.


Imazhi i kujt jeni aktualisht?

-Aktualisht jam imazhi i “LiliSposa” me fustanet e nusërisë 2015 në Tiranë. 

Si është shkolla kanadeze në krahasim me atë shqiptare?

-Unë kam ikur e vogël nga Shqipëria, në klasën e 4-ët. Nuk ja kam idenë shumë me shkollat shqiptare, por shkollat kanadeze të japin me shumë mundësi për një edukim shkollor. 

Studimet e larta ne Amerike, a ndiheshit e vetmuar?

-Jo, përkundrazi, u ndjeva e mirëpritur nga pedagoget e shkollës dhe shoqëria s’më mungonte. Gjithashtu kishte dhe studentë të tjerë që kishin udhëtuar nga shtete te ndryshme për të njëjtën arsye dhe kjo më bënte të mos ndihesha e vetme apo e vetmuar. Në Amerikë isha vetëm për dy vjet, pasi dy vjet i bëra në Toronto, Kanada. Jashtë orareve të shkollës ka gjithmonë aktivitete që mund të merresh, një arsye tjetër që s’më linte të ndihesha e vetmuar. Por mbi te gjitha familja ime, sidomos mami, më qëndronte pranë dhe pse ishim 1 orë larg me avion. Përveç këtyre, çdo 3-4 javë udhëtoja për në Kanada dhe kështu gjatë gjithë kohës kam qenë gjithmonë aktive, dhe kur je aktive si mund të ndiesh e vetmuar? Pastaj s’më linte njeri mua te ndihesha e vetmuar, gjithmonë jam e rrethuar nga njerëz që më duan.


A ka ndryshime mes Amerikës dhe Kanadasë?

-Jo, nuk kanë ndonjë ndryshim të madh. Te dyja shtetet, si Kanadaja dhe Amerika, janë vende sociale, multikulturore dhe multi-kombësi. 

A jeni e dashuruar dhe cila është e veçanta në dashurinë tuaj?

Dashuria është një gjë shumë e bukur, sidomos kur besimi, çiltërsia dhe sinqeriteti si mungojnë. Mua këto s’më kanë munguar asnjëherë dhe kam qenë gjithmonë e dashuruar, sidomos me njerëzit që më vlerësojnë si person por dhe kohën që i përkushtoj. 

A ka ndonjë mashkull qe ju ka rrëmbyer zemrën?

-Hehe, po çfarë të them!? Kam një personalitet ku s’më mungon konfidenca dhe kjo sikur e sfidon pak një mashkull për të më rrëmbyer zemrën. Po është dikush që më ka rrëmbyer dhe ja kam rrëmbyer zemrën dhe që më lumturon shumë. Sigurisht është shqiptar.

Minifundet janë veshje e përditshme apo në raste të veçanta?

- Te dyja rastet janë të veçanta. Më pëlqen të vishem sipas stilit tim dhe kjo përfshin minifundet. Për mua dhe ditët e përditshme janë raste te veçanta, pasi ajo që ikën nuk vjen më dhe pse jo? Ta jetojmë jetën sikur te ishte dita e fundit. 

Ngjyra më e preferuar në veshje?
-Mua me pëlqejnë te gjitha ngjyrat, pasi ato janë pjesë e jetës se përditshme, por do veçoja ngjyrën e zezë. 

E praktikoni plazhin nudo?
-Po, e praktikoja dikur, kur isha 1 ose 2 vjeçe… hahaaaa. 

Cili është mashkulli ideal sipas jush, çfarë duhet të ketë?
-Mashkulli im ideal duhet te ketë xhentilecën, përkujdesjen mbi veten dhe normalisht për mua, zgjuarsinë, humorin dhe thjeshtësinë. 

Ku vihet re maskilizmi i shoqërisë shqiptare?

-Mendoj se meshkujt në Shqipëri janë dominues dhe prepotent, por këto cilësi janë shqetësuese për te gjithë femrat në gjithë shoqërinë njerëzore. 

Ngjyra e preferuar?

-Siç përmenda me sipër, çdo ngjyrë ka vendin e vet ne shijet e mia por në veçanti ngjyra bojë qiell dhe e kuqe pak me shumë. 

Po syzet, këpucët dhe parfumi i preferuar?
Jam shumë çmendur pas parfumeve, kam shumë por për momentin preferoj Giorgo Armani si dhe Miss Dior. Kam dhe disa palë syze që i ndërroj shpesh si Burberry, Roberto Cavalli, Raybans, Guçi. Këpucët janë hobi im. Mund te kem rreth 70 palë ne gardërobe. Të preferuarat e mia janë Christian Loboutin, posedoj 3 palë për momentin dhe dua të rris koleksionin.

Jeni supersticioze?
-Jo, nuk jam.

Mendoni te ktheheni ne Shqipëri?
-Jetës nuk i dihet, ndoshta një ditë edhe mund të kthehem por për momentin me pëlqen te kthehem për pushime, pasi në Kanada kam ikur në moshë shumë të vogël dhe kam krijuar një jetë tjetër atje.

Angazhoheni me aktivitete Shqiptare atje?

-Po, kam prezantuar Koncertin e Pranverës, Miss Albania në Kanada si dhe mbrëmjet për Festën e Flamurit. Ka qenë një eksperiencë shumë e bukur. Gjithashtu kam qenë pjesëtare e Grupit të Valleve që kemi kërcyer tek festat tona kombëtare.

GRANATIMI I USHTRISË AKTIVE SERBE MBI VENDBANIMET E PA MBROJTURA CIVILE

by

Shkruan:Isuf B. Bajrami/
DEKLARATË DËSHMIE/
PËR GRANATIMI I USHTRISË AKTIVE SERBE MBI VENDBANIMET E PA MBROJTURA CIVILE NË LAGJEN “QENAR QESHME” MË 28.03.1999, E CILA ËSHTË DORËZUAR NË GJYKATËN E QARKUT NË GJILAN PAS LUFTËS POR AKOMA NUK ËSHTË PËRFILLUR NGA ASKUSH/
Me fillimin e bombardimeve të NATO-së (me 24 mars 1999) mbi caqet e ushtrisë serbe në Kosovë, filloi një shpresë për jetën dhe lirinë e afërt për popullatën e pambrojtur në Kosovë. Njëkohësisht filloi edhe tmerri dhe frika e popullsisë civile shqiptare, e cila mbeti nën mëshirën e forcave paramilitare serbe dhe ushtarako-policore.
Qysh në ditën e parë të bombardimeve të NATO-së caqet e Ushtrisë serbe në Komunën e Gjilanit, popullata e pambrojtur shqiptare në shumicën e fshatrave të Karadakut si në Livoq i Ulët, Livoq i Epërm, Cerrnicë, Pasjak, Bresalcë, Përlepnicë, Shillovë, Malishevë, Uglarë, Pogragjë, Velekincë, Llashticë, Lladovë, Zhegër, etj. u urdhëruan nga forcat paramilitare serbe, që banorët shqiptarë t’i lëshojnë këto vendbanime.
Më 27. 03. 1999 para mbrëmjes, Komandanti i policisë serbe për lagjen e “Qenar Qeshmes”, Vitomir Iliqi, nga fshati Kormijan K. K. Kamenicë me vendbanim ne lagjen Kamnik (banesë shoqërore) ka qenë duke kaluar afër shtëpisë së Ramadan Azemit nga fshati Suharne. Ka trokitur në dritarën e shtëpisë së tij dhe kur ka dal mixha Ramë me bashkëshorten e tij, Iliqi i ka thënë;”… nesër do të ketë bombardime në lagjen “Qenar Qeshmë”!!!”. Kjo ka të bëjë lidhur me vëzhgimin e një grupi të oficerëve të Ushtrisë serbe, të cilët me një automjet të tipit NIVA (ishin tre vetë) e kanë vëzhguar lagjen tonë. Vëzhgimi ka qenë një javë para bombardimeve, të cilët për tri dite rresht e vëzhguan lagjen e “Bregut të Diellit” dhe në lagjen “Qenar Qeshmë”.
Më 28.03.1999 në ora 22 Komandanti i policisë serbe për “Qenar Qeshme”, Vitomir Iliqi së bashku me dy persona ka ardhur afër derës së hyrjes së shtëpisë të Hetem Murtezit (baba i Hajdin Murtezit dhe Ukshin Ajdini). Ka vëzhguar terrenin (shtëpitë e Hetemit dhe të djemve të Ukshinit dhe Ajdinit) me qëllimin se ku kanë qenë, dhe në cilën shtëpi gjenden anëtarët e gjerë të familjes.
Djali i Hetemit, Ukshini sëbashku me djalin e hallës së tij Ahmet Halili me vendbanim në fshatin Zhegër K.K Gjilan, ishte i strehuar së bashku me familjen e tij (tre fëmijë dhe bashkëshortja). Në kohën e lartpërmendur kishin dalë në derë të shtëpisë së babait të tij dhe në atë moment ndeshen me një civil të panjohur (kishte të veshur farmerka dhe një xhemper ngjyre hiri). Ai kishte tentuar ta hapte derën e dyerve të oborrit, por në atë moment e kishte parë Ukshinin dhe Ahmetin. Ishte tërhequr mbrapa dhe disa metra nga aty, kishte renë në një vend me rërë. Aty kishte qëndruar dy-tre minuta dhe pastaj është ngritur në këmbë për t’u larguar. Me rastin e largimit, ai i bashkohet në një vend më larg komandantit të policisë Vitomir Iliqit. Iliqi me këta dy persona të panjohur kanë vazhduar pastaj rrugën dhe afër 100 metra në rrugën e epërme që ka hyrjen tek varrezat, me këta tre kanë ardhur edhe tre persona të panjohur! Janë ulur dhe kanë biseduar për planet e tyre. Vitomir Iliqi u kthye me dy persona afër shtëpive tona te muri i varrezave, mbi shkollën fillore “Abaz Ajeti”, dhe aty janë ulur. Kurse tre personat tjerë, të panjohur (bashkëpunëtorë të Iliqit) kanë dalë në lagjen e epërme “Bregu i Diellit”, afër shtëpisë së mixhës Ramë dhe Shabanit të Uglarit.
Të njëjtën natë, më 28.03.1999 në ora 22.00 e kam pare Iliqin kur e ka shkrepur revolen me predhë ndriçuese, për t’i sinjalizuar forcat e ushtrisë serbe të cilat ishin të stacionuara në lagjen “Zabeli i Sahit Agës”, për gjuajtje nëpër shtëpitë shqiptare në lagjen e “Qenar Qeshmë” dhe në lagjen “Bregu i Djegur” në Gjilan.
Shumë qytetarë të lagjes “Qenar Qeshmë” dhe “Zabelit të Sahit Agës”, janë dëshmitarë të cilët e kanë dëgjuar komandën ushtarake: “Nishani” ( merrë në shënjestër) dhe komandën tjetër “Pali” (zjarr). Gjuajtja e parë me granatë është bërë në shtëpinë e Shaip Zekës. Nga kjo gjuajtje është goditur dhoma e ndejës. Fatmirësisht asnjë anëtarë i familjes nuk ishte në atë dhomë, pasi që në atë moment ata ndodheshin në oborrin e shtëpisë. Nga ky sulm, është dëmtuar një dhomë e shtëpisë së Shaipit, ku të gjitha tjegullat e shtëpisë kanë rënë në tokë. Përveç kësaj, në këtë sulm të ushtrisë serbe është plagosur djali i Shaip Zekës, Isa Zeka.
Në afërsi të shtëpisë së Shaipit, nga ky granatim janë plagosur rëndë Zyhrije Pireva (e lindur me 13.08.1978) dhe Fikrije Pireva (1981). Familja Pireva menjëherë i marrin për t’i dërguar me automjet e tyre privat në ambulanten e qytetit. Sipas deklaratave të familjes, janë ndalur nga policia serbe dhe janë pyetur se;” … ku jeni duke shkuar”, ata janë përgjigjur:” …në ambulant, për kontrollim mjekësor. Janë të plagosura 2 vajza”.
Policja serbe i ka urdhëruar të kthehen mbrapa dhe ju kanë thënë:”… lypni ndihmë prej UÇK-së dhe NATO-s!!!” Me atë rast një polic e ka gjuajtur veturën me automatik dhe e ka plagosur për së dyti herë Fikrijen. Këta prej frikës kanë shkuar drejt në spitalin e qytetit, dhe i kanë dërguar të plagosurit.
Zyhrije Pireva ka vdekur në Spitalin e Gjilanit dhe është varrosur në varrezat e qytetit më 01.04.1999.
E dyta Granatë është gjuajtur në shtëpinë e Ukshin Ajdinit. E ka kapur vetëm kulmin e shtëpisë. E shoqja e Ukshinit, Hasije Ajdini ka qenë në katin e 3-të, e frikësuar që e kishte kapur flaka e granatës. Për fat nuk kishte eksploduar në shtëpinë e tij, të gjithë fëmijët kanë qenë në shtëpi. Fëmijët e vëllezërve, Babai, Nëna, Fëmijët e nipit të Ahmet Halilit nga zhegra. Mbas 5 minutave ka ardhur Fqinji i parë Xhavit Daku dhe ka pyetur a keni shpëtua familja e juaj, se granata ka rënë në kulmin e shtëpisë së juve.
Unë ju kam përgjigjur se jemi të gjithë mirë, fati i jone nuk ka eksploduar në shtëpi, por ka rënë në varreza.
E treta gjuajtje e granatës është gjuajtur pranë shtëpisë mixhës Ramë, ka pasur të plagosur.
Gjuajtja e katërt është gjuajtur në oborrin e mixhës Ramë, predha ka rënë në murin e oborrit para shtëpisë. Në dalje të derës kanë qenë në shtëpinë e mixhës Ramë, Ramadan Salihu është vra në vend, një copë e granatës e ka rrokur në kokë dhe të gjithë trutë ja ka qit në tokë.
Hajdin Murtezi është plagosur rëndë, bashkë me të është plagosur mixha Ramë dhe e shoqja e tij që gjendet ende gjallë.
Mixha Ramë dhe Hajdin Murtezi kan vdekur si pasojë e palgosjes prej Granatimit.
Granata e pestë është gjuajtur te shtëpia e Shabanit të Uglarit. Granata ka rënë në kulmin e shtëpisë dhe të gjitha tjegullat kanë qenë të thyera. Granata e ka rrokur pllakën e katit të dytë të shtëpisë dhe copat i kanë rënë shtëpisë së Xhemajl Ymerit të LLadovës, shtëpisë së Aziz Kadriut të Zhegrës . Në ballkon të shtëpisë së vet është vrarë Xhemajl Ymeri.
Granata e gjashtë prej forcave ushtarake serbe, përsëri është gjuajtur në shtëpinë e Xhemajl Ymerit, ku i ndjeri ishte i vrarë në vend. Kishte edhe të tjerë të plagosur, por nuk kanë guxuar të lajmëroheshin për shkak të policisë serbe!
Shtëpitë kanë qenë të dëmtuara shumë prej granatimit, shtëpia e mixhës Ramë, shtëpia e Shabanit, shtëpia e Xhemajl Ymerit, shtëpia e turkut dhe banesa ku ka Banuar Hajdin Murtezi.
Me datën 28. 03. 1999 në këto vrasje dhe plagosje nga ushtria dhe policia serbe, ajo mbrëmje ka qenë shumë e trishtueshme për këto familje dhe banorët e “Qenar Qeshmes”. Atë natë, vrasja e Ramadan Salihut dhe Xhemajl Ymerit, si dhe plagosja rëndë e Hajdin Murtezit dhe Zyhrije Pireva e Lindur më 13. 08. 1978. Në atë moment ka qenë Masar Morina dhe vajza e tij, e cila ishte motër medicionale.
Të nesërmen në mëngjes me 29.03.1999 dita e Bajramit, tmerrin nga vrasjet dhe plagosjet prej forcave serbe, Hajdin Murtezin e kanë sjell Fëmijët e vet në shtëpinë e të Atit Hetem Murtezit. I plagosur shumë rëndë prej granatimit, as fytyra nuk i shihej, as sytë e gjithë lëkura i kishte rënë dhe mishi prej copave të granatës e copave të betonit!!!
Kishte edhe copa të mëdha në tërë trupin e tij. Kishte dhimbje shumë, sikur kur e nxjerr prej zjarrit i djegur ishte prej flakës së granatës dhe copave. Ne nuk guxonim që ta dërgojmë në spital, shkaku se kishte ushtarë dhe polici serbe. Tentonin të na vrisnin dhe thoshin lypni ndihmë prej UÇK-së dhe NATO-s!!!
Ne jemi detyruar ta thërrasim mjekun shqiptar në shtëpi për ndihmë mjekësore, ai ishte Shaqiri nga Burinca me banim në lagjen “Qenar Qeshme”, ku i ndihmonte edhe vajza e Ukshin Ajdinit (motër medicionale). Vajza e vëllait të Hajdinit, i kanë dhënë ndihmë mjekësore, ushqim artificial, injeksione dhe vaksinim kundër helmimit të gjakut. Edhe Shaqiri i kishte thanë Meritës se nuk e zënë 24 orëshi, ka për të vdekur se është rëndë i plagosur dhe merr helmim gjaku prej plagëve të rënda.
Merita dhe doktori bënin pastrimin me alkool dhe me jod trupin e tij.
Tre muaj ai është shëruar prej motrës medicionale Merita Ajdini dhe Shaqiri nga fshati Burincë me banim në Lagjen tonë dhe Dr. Maliq Bajrami doktor i syve.
Ai ishte shtrirë në krevat dhe tërë kohën i kanë nxjerr nga trupi me pincetë copa të granatës, prej fytyrës, kokës dhe trupit deri në vdekje. Kanë mbetur shumë copa granate në trupin e tij dhe helmi i tymit të granatës ia dogji mushkëritë dhe organet e frymë marrjes. Vdiq në mënyrë më mizore, me plagë të rënda të granatimit të forcave ushtarake dhe policore serbe.
Të vrarë dhe të plagosur janë:
1. Zyhrije Pireva. E Lindur me 13.08.1978 emri i babait Sherif, emri i nënës Bahtije e lindur ne fshatin Tugjec Komuna e Kamenices ne vitet 1970-ta familja e saj janë shpërngulur nga fshati dhe jetojnë në lagjen qenar qeshme (arbëria). Kanë shtepinë e vet, shkollen fillore dhe 8 vjeqaren Zyhrija e ka kryer në shkollen Thimi Mitko në gjilan, shkollen e mesme gjimnazin Zenel Hajdini e ka kryer në Gjilan si dhe fakulltetin pedagogjik e ka kryer në Gjilan. Esht plagosur rënd prej granatimit të ushtrisë aktive serbe me 28.03.1999 në ora 22:00, ka qenë ditë Bajrami. Ushtria serbe ka granatuar shtepine e Shaip Zekes Dhe Zyrija është plagosur rënd prej copave të granates, me të ka qenë edhe kusherira e saj Fikrije Pireva edhe kjo ka qenë e plagosur. Familjaret e Zyrisë e kanë marrur me makin për ta dërguar në ambullanten e qytetit policija serbe e kanë kthyer e kanë plagosur edhe një herë Fikrije Pireven me automatik dhe e kanë derguar në spitalin e Gjilanit ku dhe prej plagëve të rënda Zyhrija ka vdekur në spital me daten 01. 04. 1999 ka vdekur dhe është varrosur në varrezat e qytetit në Gjilan.
2. Ramadan Salihu, i lindur me 23. 06. 1950 emri i babait Ymer Salihu, emri i nënës Mevlyde. I Lindur në Gjilan, shkollen fillore dhe 8 vjeqaren e ka kryer në shkollën Musa Zajmi, shkollen e mesme ekonomike e ka kryer në Gjilan, Fakulltetin Ekonomik e ka regjistruar, ka qenë futbollist i klubit futbollistik DRITA në Gjilan, ka punuar në entin e banimit (SIZ) në Gjilan, ka qenë shef i kontabilitetit. Me daten 28.03.1999 është granatuar prej ushtrisë aktive serbe shtëpia e Ramadan Azemit, granata ka rënë në murin e oborrit para deres së hyrjes së shtëpisë 7 metra para tyre. Ramadani gjeti vdekjen në vend, Hajdini dhe mixha Ramadan Azemi me bashkshorten u plagosen rëndë prej granates. Ramadan Salihu të nesermen është varrosur në varrezat e qytetit të Gjilanit.
3. Xhemajl Ymeri, i lindur me 20. 06. 1938, emri i babait Zenel, emri i nënës Arzije. I Lindur në fshatin LLadov, komuna e Gjilanit. Shkollen fillore 8 vjeçare e ka kryer në Zheger, ka punuar prej vitit 1974 në KOSOVA TRANS të Gjilanit deri në vitin 1990. E kanë larguar prej punes dhe deri në vitin 1999 ka punuar si Taksi privat. Është granatuar shtëpia e tij prej ushtrisë aktive serbe prej Zabelit të Sahit agës. Granata ka rënë në shtëpinë e tij ku ai ishte në terasen e shtëpisë dhe është vrarë në vend. Copat e granates janë gjetur para shtëpisë së tij. Ky ka vdekur me daten 28. 03. 1999 në ora 22:00 në kohen e granatimeve. Varrimi është bërë të nesërmen në varrezat e qytetit të Gjilanit.
4. Hajdin Murtezi, i Lindur me daten 20. 09. 1944, emri i babait Hetem M. Uka. Emri i nënës Nagjije. I Lindur në fshatin Sefer, Komuna e Preshevës. Shkollen fillore e ka kryer në fshatin Sefer, shkollen e mesme ekonomike e ka kryer ne Gjilan, Fakulltetin Juridik e ka kryer ne Prishtinë në vitet e 70-ta. Familja e tij erdhi në Gjilan për të jetuar me shtëpi në lagjen qenar qeshme numer 16/A në Gjilan. Hajdini është punësuar në Viti si shef në entin e inkuadrimit dhe pas andej ka kaluar në Gjilan në entin për inkuadrim ka punuar deri në vitin 1999. Me daten 28. 03. 1999 në ora 22:00 policia serbe ishte në vëzhgim. Ushtria serbe aktive granatoi shtëpinë e Ramadan Azemit, aty ishte Ramadan Salihu, vdiq në vend me daten 28. 03. 1999. Hajdin Murtezi u plagos rëndë dhe prej plagëve të rënda ka vdekur në vitin 2001 si dhe është varrosur në varrezat e qytetit në Gjilan. Ramadan Azemi është plagosur rëndë dhe ka vdekur në vitin 2000, gjithashtu ka qenë e plagosur edhe bashkëshortja e Ramadanit. Në vend të ngjarjes janë gjetur copat e granates të ushtrisë serbe.
5. Ramadan Azemi, i lindur me 15.07.1928. Emri i babait Alim emri i nënës ?……./ i Lindur në fshatin Suharnë, Komuna e Bujanovcit. Është shpërngulur prej fshatit dhe kishte shtëpinë e vet në lagjen “ish-qenar qeshme” në bregun e diegur në Gjilan. Shtëpia e Ramadan Azemit është granatuar nga forcat ushtarake aktive serbe prej Zabelit të Sahit ages ku ishte depoja e ushtrisë serbe ku si pasojë gjeti vdekjen në vend. Ramadan Salihu u plagos rëndë, Hajdin Murtezi u plagos rëndë. Ramadan Azemit, granata ka rënë në murin e oborrit para deres së hyrjes, ku dhe prej pasojave të plagëve ka vdekur me daten 11. 05. 2000. Varri i tij gjindet në varrezat e qytetit të Gjilanit. Edhe bashkëshortja e tij është plagosur.
6. Fikrije Pireva është plagosur me granatim, ku është plagosur për së dyti me automatik nga polici serb me datën 28.03.1999.
7. Isa Zeka është plagosur në shtëpinë e vet, prej granatimit me 28. 03. 1999.
8. Është rrahur prej policisë serbe plaku i vjetër, Tefik Vokshi.
Pasi përfundoi granatimi në lagjen tonë, filluan ta granatojnë edhe fshatin Malishevë. Me rastin e granatimit të fshatit Malishevë, ka pasur të vrarë dhe të plagosur. Emrat nuk i di, por janë të njoftuar përgjegjësit e fshatit Malishevë. Gjuajtja është bërë nga ushtria serbe, me bazë ushtarake në “Zabelin e Sahit Agës”.

Në ditën që janë vorrosur Ramadan Salihu dhe Xhemjal Ymeri, policia serbe që kan qenë në varrim i kanë ofenduar njerëzit, i kanë torturuar, ku në mesin e të torturuarve është edhe vellau i Ajdin Murtezit, Faredin Murtezi, të cilin edhe fizikisht e kanë rrahë. Katër policë, me uniforma dhe me makinën “ZASTAVA” e kanë derguar deri te salla e sporteve, pasi e kan torturuar dhe rrahur fizikisht e kan qit jashtë makines. Njëri prej tyre i kishte thënë me injorancë, “mbase je me ni datlindje të njejtë me timen po të liroj!!!”.
Policia serbe katër herë kanë ardhë te shtëpia e Hetem Murtezit, me na regjistruar sa anëtarë jemi në shtëpi dhe kërkonin armë. Një herë kan ardhur me daten 10. 04. 1999 policia speciale me uniforma, të përgaditur me armatim të gjatë. Mbi dhjetë policë ishin, por ne anëtarët e familjes së Hetem Murtezit ishim të stresuar. Ata iu drejtuan babës – plakut 80 vjeqar në oborrin dhe i thanë; ”A i ke djemtë të gjithë në shtëpi, a keni armë …!”. Babai Hetemi i tha po …, se nuk e ka ndegjuar mir dhe prej merzisë se djalit që ishte i plagosur rëndë. Ajdin i tha;”… babë, i thuaj se nuk kemi armë .”Ai u tha se nuk kemi armë, por policia fillaun kontrollimin e shtëpive. Pasi kontrolluan shtëpi për shtëpi shkuan. Me policinë speciale këtë herë ka qenë edhe Vitomir Iliqi, policët tjerë rrinin në gjendje gadishmerie.
Me datën 15. 04. 1999, kemi dalur Ajdin Murtezi me të vllaun Ukshin Ajdinin te shitorja. Aty banonin Romët, te banesa e socialit, në Lagjen tonë. Aty në atë moment ka ardhur Vitomir Iliqi, me makinë “Niva” ka qenë vet i 3-ti. Ka dalur vet prej makines dhe iu ka drejtuar Ajdinit, i cili ishte i plagosur prej granatimit dhe i tha;”… shif si je plagosur, se ti nuk na don neve, shtetin tonë serbinë. Kurse romet na dojnë neve dhe këta nuk i nguc kerkush.”
Çdo herë që vinin me na regjistruar nëpër shtëpitë tona, na thojshin një problem ma i vogli me ndodh dhe ku ka terorista kem me gjujatë me topa. Ushtria serbe atyre shtepive që kanë terrorista shqiptarë ka me ja vra të gjithë familjen. Pysnin ku ka UÇK, në atë shtëpi ku dyshonin se kishte ushtarë të UÇK-së, ushtria aktive serbe gjuante me topa, në ato shtëpi dhe policia i rrethonte për t’i vrarë të gjithë.
Në fund të muajit Maj, kanë kaluar me dhjetra makina paramilitare dhe kombi të mbushur plot me paramilitarë të cilët i kishin djegur shtepitë në fshatin Llashticë dhe Velekincë, si udhëheqës ( komandant ) i tyre ishte Zara.
Në Lagjen tonë na lajmeruan, që të gjithë banorët e Lagjes të shperngulen, se ai që nuk shperngulet prej shtëpive të veta i vrasim dhe shtëpitë i kallim.
Ne banorët që ishim në këtë lagje dolem 10 – 15 vetë, kurse të tjerët kishin ikur më herët. Aty erdhi një makinë, aty ishte një prej policisë speciale dhe na tha;”… e keni lypë NATO-në, le t’ju ndihmojë NATO. Çizme e ushtrisë së NATO-së, nuk ka me mundur të hyjë në Kosovë. 20% NATO-ja na ka shkatërruar neve, kurse ushtria dhe policija serbe juve shqiptarve 80% ja u kemi q… nënën. Ju kemi shkatërruar.”
Gjuajtja që është bërë në këtë lagje, është bërë prej ushtrisë serbe – ushtri aktive, të cilët ishin të vendosur në bazen ushtarake “Zabeli i Sahit Agës”. Aty ishte edhe Depoja e armatimit serb. Në vëzhgim ishin edhe policia serbe, policia speciale dhe ushtria paramilitare serbe.
Edhe në Malishevë, të njejtën mbrëmje, kanë gjuajtur ushtria aktive serbe .
Ç’do herë që është bërë kontrolla e policisë, regjistrimin e shtepive, në krye të policisë ka qenë polici Vitomir Iliqi. Regjistrimi u bë nëpër disa kartela të mavita.
Në shtëpinë e Fahri Idrizit, nga Zhegra me banim në Lagjen tonë, gjatë granatimit të ushtrisë aktive serbe nga Kazerma në “Zabel”, nji granatë të cilën e kishte goditur shtëpinë e Shabanit të Uglarit, copat i kanë goditur shtëpitë e Xhemajl Ymerit dhe Fahri Idrizit. Një copë të predhës nga Topi MT-12, i ushtrisë aktive serbe, gjendet akoma në shtëpinë e Xhemajl Ymerit. Kjo copë e predhës mund të shërbejë si provë materiale për të vërtetuar se me të vërtetë është gjuajtur nga topat e ushtrisë aktive serbe.
Gjatë granatimit të NATO-së mbi caqet serbe, Vitomir Iliqi në muajin e pestë e ka burgosur edhe Masar Morinën.

NË BORÅS TË SUEDISË U MBAJT FESTIVALI I POEZISË ”SOFRA POETIKE BORÅS 2015”

by

Nga Sokol Demaku/
Poezia ka veti dhe aftësi të mrekullueshme për të shprehur gëzime dhe hidhërime, vuajtje dhe fitore, shpeshherë në pak rreshta./
Në një atmosferë madhështore në qytetin Borås të Suedisë në organizim të Qednrës Kulturore Shqiptare Migjeni nga ky qytet dhe Shoqatës së Shkrimtarëve dhe Artistëve Shqiptar në Suedi ”Papap Klemnti XI” Albani për herë të tretë me radhë u mbajt Festivali i poezisë ”Sofra poetike Borås 2015”.
Të prnanishëm anëtar të QKSH ”Migjeni”, anëtar të ShShASh në Suedi, poetë, poete, miq suedez, anëtare të shoqatave kulturore shqiptare si motra të QKSH Migjeni në Suedi, anëtar të shoqatave suedeze që kanë miqësi dhe bashkëpunim me QKSH Migjeni, albanologu i njohur dhe miku i madh i shqiptarëve Ullmar Qvick, poetë dhe poete nga Norvegjia, Gjermnai, Zvicra dhe peot suedez dhe shqiptar që jetojnë dhe veprojnë në Suedi. Puntor kulturor dhe udheheqës të enteve kulturore të qytetit Borås ku edhe e zhvillon akvitietin e vetë QKSH Migjeni.
Me fjalën e moderatorës solide dhe sharmante Saranda Iseni filloj punën Festivali i tretë me radhë i poezisë ”Sofra poetike Borås 2015” në qendër të qyteti të textilit në Borås. Hapjen solemne të këtij evenementi e bënë Krystari i ShShASh në Suedi Hysen Ibrahimi dhe Kryetari i QKSH Migjeni në Borås Bahtir Latifi.
Ata në fjalën e tyre thanë se janë krenar me ate cka bejnë për zhvillimin dhe kultivimin e gjuhës dhe kulturës shqipe në mërgatë dhe se edhe me do angazhohen në të ardhmen në këtë drejtim, ata u dëshiruan të pranishmëve momentet ë këndshme në shijimin e krijimeve poetike të autorëve tanë nga vendlindja dhe mërgata.
Pastaj mori fjalen anëtari i kryesisë së QKSH Migjeni Hamit Gurguri i cili në emër të kësaj shoqate falendertoj së pari miqt suedez për ndihmen që japin në punën e shoqatave tona kulturore këtu dhe respetkin që tregojnë për gjuhën dhe kulturën tonë.
Fastivalin përshendeten edhe Erika Strömber nga Borås, Bardha Mance nga Athina, Behide Hasani nga Zvicra një humanitare e nohur nga mergata atje, si dhe me fjalën e tij prej albanalogu i dha ate që meriton ky manifestim peotik pra me fjalne e tij Ullmar Qvick.
Fjala e mikut të shqiptarëve në Festival Ullmar Qvick
Kära deltagare i poesidagen ”Sofra Poetike”!
Först vill jag rikta ett varmt tack till arrangörerna för denna albanska poesidag, då framför allt till Sokol Demaku och Albanska kulturcenret Migjeni här i Borås. Jag vill också hälsa ledningen för den albanska författar- och konstnärsföreningen, med Hysen Ibrahimi som ordförande och som uppkallats efter påven Clemens XI, som hade albanskt ursprung.
Min hälsning till er alla denna poesidag anknyter till poesins egenart och den innebörd och betydelse som denna konstart har. För många år sedan läste jag om en skald under vikingatiden, som uttryckte varför han blivit diktare. Han sa med det högtidliga språk som användes för 1000 år sedan:
JAG UNDFICK SMÄRTANS GÅVA, OCH DÄRFÖR BLEV JAG SKALD. Denne okände poet för ettusen år sedan ger oss budskapet att lidandet och smärtan kan ses positivt, som en gåva, eftersom den kan förvandla det onda till något gott och vackert, till poesi.
Den albanska poesin har mycket smärta och likaså mycket längtan efter frihet. Därför tror jag att denne vikingatidens nordiska poet har en samhörighet med de albanska poeterna i våra dagar.
Smärtan över hemlandets öde, över grymma fienders dåd, över döden som drabbar hårt och skoningslöst, allt detta är ingredienser i albansk poesi. Naturligtvis finns där också kärlekslycka och optimism, men ändå inte så mycket som smärta och längtan.
Jag undfick smärtans gåva och därför blev jag skald. Genom tusen år talar forntidens poet till oss.
Här finns tanken på rening och försoning genom lidandet och att smärtan förvandlas till en gåva, som kan räckas fram till nästan. Det är poesins underbara förmåga att föra fram glädje och sorg, lidande och seger till oss, ofta på några få rader. Poesin går genom årtusenden och har viktiga budskap också till nutidens människor. Jag hälsar därför med stor glädje detta initiativ att på nytt sätta den albanska kulturen och poesin e centrum för vår uppmärksamhet och hoppas att alla får en god behållning av dagen.
Të dashur pjesëmarrës në ditën e kulturës ”Sofra poetike”!
Së pari dua të shpreh falënderimet e mia të ngrohta për organizimin e kësaj dite të poezisë shqipe, në plan të parë Sokol Demakut dhe Qendrës së kulturës shqiptare ”Migjeni” këtu në Borås. Përshëndetja ime i drejtohet edhe kryesisë së Shoqatës së Shkrimtarëve, Artistëve dhe Krijuesve Shqiptarë në Suedi, me në krye Hysen Ibrahimi, shoqatë që mban emrin e Papës Klementi XI, i cili ishte me prejardhje shqiptare.
Përshëndetja ime për ju të gjithë në këtë ditë të poezisë është e lidhur me karakterin e poezisë dhe me domethënien dhe kuptimin e kësaj lëmie të artit. Para shumë vitesh lexova për një poet në kohën e Vikingëve i cili spjegoi pse ishte bërë poet. Ai e shprehu me gjuhën solemne të përdorur para njëmijë vitesh. E MORA DHURATËN E DHIMBJES, DHE PRA U BËRA VJERSHËTAR. Ky poet i panjohur para një mijë vitesh na jep mesazhin se si vuajtja dhe dhimbja mund të shihen pozitivisht si dhuratë, duke qenë se ajo mund të shndërrojë të keqën në diçka të mirë dhe të bukur, në poezi.
Poezia shqipe ka shumë dhimbje dhe në të njëjtën kohë shumë mall për lirinë. Për atë arsye besoj se ky poet nordik nga koha e lashtë ka një lloj ngashjërie me poetët shqiptarë deri në ditët tona. Dhimbja për fatin e atdheut, për krimet e armiqëve mizorë, për vdekjen që vjen papritur dhe pa mëshirë, të gjitha këto janë pjesë përbërëse në poezinë shqipe. Kuptohet se në këtë poezi jetojnë edhe lirika, lumturia e dashurisë dhe optimizmi, prapë jo aq shumë sa dhimbja dhe malli.
E mora dhuratën e dhimbjes, pra u bëra vjershëtar. Nga koha e lashtë na flet poeti nordik. Këtu shihet mendimi për një pastrim dhe një pajtim përmes vuajtjes, se si shndërrrohet dhimbja në një dhuratë për ti dorëzuar njeriut tjetër. Poezia ka veti dhe aftësi të mrekullueshme për të shprehur gëzime dhe hidhërime, vuajtje dhe fitore, shpeshherë në pak rreshta. Poezia kalon nepër shekuj dhe përmban mesazhe të rëndësishme edhe për njerëzit e kohës sonë. Për atë arsye mirëpres me gëzim të madh këtë iniciativë për të futur përsëri kulturën shqipe dhe poezinë në qendër të vëmendjes duke shpresuar që të kemi të gjithë dobi dhe kënaqësi nga dita e Sofrës poetike.
Fetah Bahtiri
Recension

NJË ROMAN AUTOBIOGRAFIK PLOT ME NDJENJA, EMOCIONE E PËRRMALLIM PËR VENDLINDJEN

NUHA ZULLUFI: ”LARG VENDLINDJES”, Roman, PRISHTINË, 2014
Botues: Shoqata e Shkrimtarëve dhe Artistëve Shqiptarë ”Papa Klementi XI Albani”, Suedi.
Libri roman me titullin ”Larg vendlindjes” i kushtohet familjes së autorit, prejardhjes së saj, vendosjes si muhaxhir në Kosovë e në Suedi, jetës së rënduar gjithnjë larg vendlindjes.
Libri fund e krye është i sajuar në bazë të kujtimeve, mbushur me përmallim plot me travaje për vendlindjen, për florën e faunën e saj, për gjeografinë dhe për njerëzit e saj.
Gjërat janë shtruar dhe thënë ashtu si i ka parë syri, si i ka kuptuar mendja dhe si i ka ndier shpirti i autorit.
Në libër hasim shkrirje ndjenjash dhe emocionesh të cilat depërtojnë me lehtësi edhe në shpirtin secilit lexues.
Prej nga lind gjithë ky frymëzim, ky përmallim, kjo dashuri dhe kjo vuajtje kaq e madhe e autorit?
Fati jetësor deshti që familja muhaxhire e autorit përsëri u bë muhaxhire – në Suedi, larg vendlindjes, me çka tani edhe një herë, pra përsëri, u bë muhaxhir në vendlindje – në Koliqin dhe Kosovën e tij të dashur. Muhaxhir në Kosovë, muhaxhir në Suedi!…
Muhaxhir një herë…
Muhaxhir dy herë!…
Muhaxhir shumë herë!…
Romani është i shkruar larg vendlindjes, në formën e vetës së parë (unë) dhe ka karakter autobiografik. Pra, është i mbështetur në kujtimet e autorit për ngjarjet e ndodhitë me të cilat jeton dhe në të cilat ai ”gjen ngushëllime”, i përshkuar me mall e përmallim për vendlindjen – Koliqin, me dashuri për atdheun, për familjen e farefisin (sidomos për nënën dhe babain), me përshkrime edhe romantike e edhe realiste të ngjarjeve, ambienteve e të njerëzve të vendlindjes, por edhe me shumë tabllo të jetës muhaxhiriane në Suedi.
Naracioni në formë të një kronike për familjen dhe vendlindjen gjatë një kohe të caktuar është një mënyrë e të shprehurit dhe e derdhjes së kujtimeve me ngjyra artistike, të cilat librit ia ndërtojnë vlerën dhe kriterin për t´u klasifikuar edhe në beletristikë, por më shumë i përket publicistikës.
Romani është i pasur me figura stilistike, me primesa të një gjuhe e nëndialekti të vendlindjes së autorit, me shumë shprehje e fraza të bukura popullore, cilën gjuhë autori dëshiron dhe insiston ta ruaj e ta kultivojë, karakteristika këto të cilat paraqesin një kolorit interesant për lexuesin dhe librit ia shtojnë vlerën. Ndërkaq, me një sistematizim më të mirë struktural romani do të mund të ishte edhe më i suksesshëm.

Libri: “Vec një zemer”
Autor: Shuquri Sejdijaj

U vazhdua me promovimin e librit të autorit Shuquri Sejdijaj me titull “Vec një zemer” për të cilën foli Hysen Ibrahimi, e ku në mes tjerash ai tha se ky libër është një në të cilin lexuesi do gjejë vendlindjen dhe mallin e autorit për te, do gjejë idilin e vendlindjes, o do gjejë edhe ndjenjen e atdhedahsurisë dhe daurinë ndaj vendlindjes. Eshtë një libër që lexuesi memzi pret të kaloj nga poezia në poezi për të mbushur shpirtin me ndjnejn e poetit.

Recension
Qibrije Hoxha

RINOJE JETËN EDHE ATËHERË KUR TË BËHET SHTRIGË PLAKË

Të nderuar miq, pjesëmarrës të festivalit të poezisë ”Sofra poetike Borås 2015” edhepse fizikisht sot nuk jam me ju, sepse gjindem në Kosovë, kam nderin që të flas për poezinë e poetes tonë Lebibe Zogiani.
Êshtë shumë e lehtë ti lexosh dhe të ndjesh kënaqësi me poezitë e bukura të Lebibes. Êshtë kënaqësi e jashtëzakonshme të lundrosh lehtë nëpër vargjet kuptimplota herë herë të trazuara të poetes.
Por nuk është aspak e lehtë që të dish të përcjellësh bukurinë e fjalës saj dhe mesazhin tejet njerëzor të shpirtit të dlirë të Lebibes. Për ta bërë këtë me sukses duhet të kesh bukurinë e shpirtit të saj dhe fuqinë e lapsit të saj gjë të cilën jo të gjithë ne kemi fatin ta posedojmë.
Ajo që mua më dha guximin që ti shkruaj këta rreshta modest për poezinë e Lebibes, është mesazhi të cilin e përshkon mrekullueshëm me anë të poezisë RINOJE JETËN EDHE ATËHERË KUR TË BËHET SHTRIGË PLAKË.
Ju lutem me guximin tim sot dhe çdo ditë Qoftë edhe një ëndërrë të vetme, mos e kaloni Jepni jetë, dritë , rinone jepni shpirt Provo, të rilindish edhe për herën e dytë Nuk ka më bukur se të vdesësh guximshëm Kur edhe nata të bëhet dritë…! Poezia e Lebibes nuk është vetëm shprehje e lineare e ndjenjave të saj. Ajo përcjell mesazhe të cilat afirmojnë vlerat njerëzore. Poezitë kushtuar Nënës, Atëdheut, Nënë Terezës, këngëtareve të kombit Nexhmije Pagarushës dhe Vaçe Zelës dhe disa të tjera, përbajnë mesazhin e vlerave, të cilat lenë gjurmë te lexuesit, mësojnë për vlerat dhe rëndësinë bukurisë dhe traditave kombëtare.
Êshtë kënaqësi të njohësh dinjitetin e lartë të një femre e cila këtë dinjitet e fitoi me ”luftë” të guximshme me vehten dhe ngadhnjen në betejat e saj. Këto mesazhe krijojnë respekt për poeten por edhe mesojnë se si ngadhnjehet:
Jo, nuk mund ta falë krenarinë Më falë Nëse nuk e dua veten time
Nuk do t’më duash as ti …………………………..
Sa herë desha të jem ti
Nuk isha më unë
E shkurt e gjatë
Më duaj kështu si jam
Fjala më e bukur që ma fale
Krenari të kam, më the atë ditë aq ëmbël
Dhuratë që e ruaj me shumë mall…
Betejat e Lebibes për fitoren e dinjitetit të saj ajo i pasqyron jashtëzakonisht bukur tek poezitë: SHPRESA NUK VDES ME TY dhe DASHURIA NUK VDES ME TY. Guximshëm dhe bukur poetja ligjëron për jetën e saj, përvojat e saja të hidhura të cilat në vehte mbartin mesazhin shumë të fuqishëm femror apo njerëzor.
Më së bukuri, për ruajtjen e dinjitetit, Lebibja i bën thirrje femrës, bën thirrje dhe lutet shpirtërisht, pafundësisht që guximi të mbizotërojë shpirtin e femrës në mënyrë që të ngadhnjejë dinjiteti i saj. Dhe këtë poetja e bën fuqishëm në poezinë e saj TË THËRRAS ME MALLIN E GËZIMIT TËND
Të thërras me mallin gëzimit tënd O NËNË
Vlerat themelore të traditës tone kombëtare, që është falënderimi, poetja Lebibe Zogiani i sjell në poezinë MIKUT ULLMAR QVICK
Dashurinë për Atëdheun poetja e shpreh me një ngrohtësi dhe thellësi të mrekullueshme njerëzore në poezitë:
MI MORI FJALËT DHEMBJA, 100 VJET DESHA TË UDHËTONTE GËZIMI e tj.
Presim edhe shumë tituj librash poetja jonë e mrekullueshme Lebibe Zogiani, sepse pa mesazhet tua për dashurinë, për njerëzoren dhe drejtësinë ne do të mbetemi më të etshëm, më të zbrazët dhe më të paguximshme.
Të uroj shëndet, rrezatim të bukur të buzëqeshjes tënde, dridhjen e këndshme të zërit të të bukur me recitimet tua të cilat na mbushin me energji, mirësi dhe dashuri!
Suksese të tjera me tituj të ri, poetja e dashur Lebibe Zogiani!

FESTIVALI I POEZISË ”SOFRA POETIKE BORÅS 2015”
VENDIMI I JURISË

Festivalin e poezisë ”Sofra poetike Borås 2015” e kanë organizuar bashkërtisht Shoqata e Shkrimtarëve dhe Artistëve Shqiptarë ”Papa Klementi XI Albani”, Suedi dhe Qendra Kulturore Shqiptare ”Migjeni”, Borås, Suedi.
Bartësit e manifestimit kanë formuar një juri të cilës i është dhënë detyra që t´i vlerësojë të
gjitha poezitë konkuruese në Festival dhe t´i ndajë çmimet. Juria ka këtë përbërje:
Fetah Bahtiri, kryetar
Xhavit Çitaku, anëtar dhe
Bahtir Latifi, anëtar.
Jurisë i janë dërguar të gjitha poezitë që kanë konkuruar për çmimet. Sipas kërkesës së Jurisë, poezitë janë dorëzuar të koduara, pra me shifra dhe juria nuk ka pasur njohuri se cilët janë autorët e krijimeve letrare. Kështu, të gjithë autorët kanë qenë anonimë.
Ka pasur edhe ndonjë poezi pa shifër, pa kod – me emrin e saktë të autorit, por këto poezi nuk janë marrur fare në konsiderim për ndonjë çmim.
Juria e ka pranuar detyrën dhe çështjen e ka shtruar me përgjegjësi të plotë dhe ka punuar shumë seriozisht, në mënyrë vetëmohuese. Juria ka hasur në vështirësi serioze. Ka hasur në shumë poezi tepër të bukura, shumë të suksesshme, ashtu që ka pasur vështirësi t´i përcaktojë 4 + 4 për çmime.
Pas shumë konsultimesh të ndërsjella, Juria ka vendosur:
Së pari, të gjithë pjesëmarrësve që kanë konkuruar për çmime në Festivalin e poezisë ”Sofra poetike Borås 2015” e që sot janë të pranishëm këtu në manifestim, t´u ndahet nga një fletëfalënderimi.
Juria u shpreh falënderime dhe respekt të veçantë për miqtë suedezë të cilët kanë konkuruar me krijime e tyre në gjuhën suedeze dhe kështu e kanë pasuruar veprimtarinë tonë dhe është konkretizuar një bashkëpunim i frytshëm shumëvjeçar i dy kulturave – asaj shqiptare dhe suedeze.
Tack ska ni ha, våra svenska vänner! Tack så mycket!
3. SHSHASHS i ndan këto çmime:
– Çmimi i parë për peozinë më të mirë dhe 300:- kr i ndahet autorit ”Bora 7” për poezinë ”Vëllaut tim”. Autore Lebibe Zogiani.
– Çmimi “Gjergj Fishta” dhe 200:- kr i ndahet autorit “Bora 8” për poezinë “Nëse koha pret”. Autore Myrvete Almazi
– Çmimi “Lasgush Poradeci” dhe 200:- kr i ndahet autorit “Bora 28” për poezinë “Zhgënjimi”. Autor Bajram Muharremi
– Çmimi prej “Ali Podrimja” dhe 200:- kr. i ndahet autores Lusi Hordvardson të poezisë në gjuhën suedeze “Lyssna, lyssna”.
4. QKSH Migjeni i ndan këto çmime:
– Çmimi i parë për peozinë më të mirë dhe 300:- kr i ndahet autorit “70VL44-12-W-8”për poezinë “Hapma zemrën, o nënë!” Autor Vilhelme Vranari
– Çmimi “Naim Frashëri” dhe 200:- kr i ndahet autorit “Bora 4” për poezinë “Ik ti!…”Autor Isa Ferizi
– Çmimi “Migjeni” dhe 200:- kr i ndahet autorit “Bora 21” për poezinë ”Uuuuuu!…”Autor Vaso Papaj
– Çmimi Azem Shkreli prej 200:- kr. i ndahet autorit Henrik Mimersson të poezisë në gjuhën suedeze “Du”.

Borås, 28.03.2015 Juria e Fesdtivalit ”Sofra poetike Borås 2015”