Archives for December 2015

Ndërroi jetë në Detroit në moshën 109-vjeçare Baba Arshiu

December 26, 2015 by dgreca

DETROIT MI :Komuniteti bektashi ne Shtetet e Bashkuara te Amerikes ka humbur nje nga sherbestaret e devotshem te Teqese. Me 26 Dhjetor2015, ora 4.00, Hiresia e Tij Haxhi Muxherret Baba Arshiu u bashkua me Krijuesin e Tij ne Boten e Perjetshme.Le te lutemi per shpirtin e Tij!
Baba Arshiu ndërroi jetë në moshën 109-vjeçara. Ai sherbeu si Baba i Teqes”Baba Rexhepi” në Detroit në SHBA .
Pat lindur në Sevaster të Vlorës më 1906.
Baba Arshiu i shërbeu gjatë gjithë jetës së tij komunitetit të bektashinjve.E filloi me përkushtim në Vlorë dhe po me përkushtim e vazhdoi dhe e mbylli në Detroid në SHBA
Ka qenë bashkpunëtor i ngushtë i Baba Rexhepit.Teqja ku ai shërbeu në Detroid mbajti të gjallë traditat Shqiptare,motivoi besimtarët për vazhdimësinë e një jete të re dhe shpresën për çlirimin e Shqiperise nga kthetrat e Komunizmit.
Baba Arshiu predikoi tërë jetën e tij si ndihmës i Baba Rexhepit vlerat e bektashizmit,vlerat e lirisë,vlerat e Nacionalizmit paqësor shqiptar unik në llojin e tij në Europë,vlerat e mirësisë dhe humanizmit njerëzor.
Feja bektashiane simbol i atdhedashurisë Kombëtare ka inspiruar dhe idetë politike të Mid’hat Frshërit.
Baba Arshiu , Ju u larguat duke lënë gjurmë të shenjtësisë kur ishit gjallë por u bëtë i përhershëm në vëndin e shenjtë në tyrben e Baba Rexhepit.
Lamtumirë Baba Arshiu.(BS)

Një libër historie me teza te islamit radikal

December 25, 2015 by dgreca

Vështrim mbi librin “ Historia Osmane dhe Institucionet” të Prof. Dr. Mehmet Maksudoglu./
Nga Gezim ZILJA/
Vitet e fundit (2013) është hedhur në qarkullim libri i Prof.Dok. Mehmet Maksudoglu me titull “Historia Osmane dhe Institucionet”. Është një libër me 714 faqe, që ngjall interes sa i takon fakteve historike, i ndarë në tre pjesë dhe 17 kapituj. Pjesa e parë (1289-1453) pasqyron periudhën që nga themelimi i Devletit Osman dhe vazhdon deri në rënien (hapjen) e Kostandinopojës (Stambollit ) në vitin 1453. Pjesa e dytë (1453-1699) ka të bëjë me shtrirjen e Perandorisë (Devletit) Osman. Pjesa e tretë (1699-1922) është një studim i rënies graduale të perandorisë Osmane.
Pjesa e fundit merret me shtjellimin dhe përcaktimin e Institucioneve sociale si Vakëfi, Tarikati, Imaret, Kervansaraj, Hamami, Spitali, Arsimimi, Xhamia, Sibjan mektebi, Medreseja, Enderun. Pa pretendime të shumta si lexues do të ngre disa probleme lidhur me tezat argumentat dhe përfundimet e nxjerra në këtë libër.
Si një lexues i rregullt i librave historikë, veçanërisht atyre që kanë të bëjnë dhe me historinë e Shqipërisë, dëshiroj të shpreh mendimet e mia lidhur me librin e profesorit turk, duke e ilustruar me kundërshëmbuj që lidhen kryesisht me pushtimin osman. Tezat kryesore që hedh autori shpesh janë kontradiktore, nuk përputhen me historinë e vërtetë të pushtimeve turke në Ballkan dhe Evropë dhe në disa raste ka interpretime të gabuara të fakteve historike. Do të ndalem vetëm në tri çështje që kanë të bëjnë me fakte dhe interpretimet e zotit Maksudoglu, të ngritura në libër që për mendimin tim nuk qëndrojnë madje janë tepër të diskutueshme sepse justifikojnë luftërat që zhvillohen për xhihad, si luftëra që janë porosi e Allahut.

1. Perandori Osmane apo Devleti i mrekullueshëm.

Autori që ë fillim bën një arsyetim lidhur me përdorimin e termit “Perandori Osmane‘‘. Nuk është dakord me këtë emërtim pasi sipas tij nuk ka qenë perandori dhe në dokumentat osmane, korrespondencat zyrtare, traktatet e librat e asaj kohe nuk është përdorur titulli „Imparatoryye-i Osmaniyye‘‘ por Devlet-i Sublim Osman dhe Devleti i Mrekullueshëm.
Mehmet Maksudoglu shkruan:

Largimi nga ky emërtim (perandoria osmane.Shen im.) i përveçëm gjithsesi do të nënkuptonte një vlerësim subjektiv dhe më e pakta shfaqjen e një qëndrimi jomiqësor… Veçanërisht termi perandori nuk është i përshtatshëm për të gjithë strukturën social-politike osmane… Si racizmi ashtu dhe nacionalizmi ishin të panjohur për strukturën osmane… M.Maksudoglu: Historia Osmane dhe Institucionet.faqe 31.
Nëse shikojmë shpjegimin e fjalës perandori si ‘‘një shtet i përbërë nga shumë kombe ku pushteti është i trashëgueshëm dhe në krye ka një tiran (Sulltan apo Perandor) që vendos mbi këdo dhe kudo me dorë të hekurt‘‘, në rastin e Sulltanit dhe qeverisjes së tij pavarësisht nga emërtimet, pushteti absulut i tij dhe trashëgimia e fronit e justifikojnë plotësisht emërtimin Perandori Osmane. Gjithsesi ndryshimi i emërtimit nuk e ndryshon thelbin e shtetit osman si pushtet absolut i një njeriu të vetëm.
Sa i përket racizmit që nuk paska ekzistuar në Devletin osman, vetë autori më shumë se një herë thekson në libër se të krishterët kishin taksa më të rënda se muslimanët dhe një karrierë në perandorinë osmane, në administratë apo ushtri ishte e pamundur nëse nuk ishe mysliman ose nuk konvertoheshe në të tillë.
Le t‘i referohemi Tursun Beut, shkrimtarit më të rëndësishëm turk të kohës së vet dhe kronikanit zyrtar të Sulltan Mehmetit të II, pushtuesit të Kostandinopojës, Ballkanit dhe të Shqipërisë. Si kronikan pothuaj në të gjitha ekspeditat pushtuese, ai përshkruan me hollësi ngjarjet. Pavarësisht nga disa teprime të justifikuara për kohën, për fushatën e dytë të Sulltan Muratit në Shqipëri ai shkruan:
Kurse arsyeja e kësaj fushate të dytë në Shqipëri ishte se raca shqiptare është bërë e tillë që në karakterin e saj kanë hedhur rrënjë mosbindja, këmbëngulja, rrebelimi dhe arroganca. Dhe ajo çka për natyrë nuk zhduket dot nga peripecitë e jetës! Ata derra qenë nënshtruar dhe kishin pranuar zinxhirin vetëm nga tmerri prej kordhës gjakderdhëse të Sovranit. … Të gjithë djemtë e vashat e tyre u kapën dhe u bënë robër, ndërsa meshkujt e rritur u mblodhën dhe i lidhën me zinxhirë. Në çdo vendqëndrim në prani të sundimtarit u ekzekutuan me një të rënë të shpatës aq shumë të pafe sa qe e
pamundur të llogariteshin. Të shtyrë nga kjo frikë, të pafetë që kishin mbijetuar pranuan të bëheshin shtetas të shtruar osmanë dhe të paguanin xhizjenë. (Kronikat e Tursun Beut, Bot shqip. fq.152).
Pesëqind vjet më vonë profesori turk shkruan se racizmi dhe nacionalizmi ishin të panjohur për strukturën osmane madje siç do ta shohim më poshtë shton “ se njerëzit nën devletin osman ishin të lumtur“.
Natyrisht Sulltani, krijoi një sistem të mençur, për të zgjatur sundimin, dhe shfrytëzoi popullsitë vendase, duke u dhënë privilegje një pkese të saj, por gjithmonë nën kontrollin ose vasalitetin e Portës së Lartë. Shëmbulli më tipik i shfrytëzimit dhe racizmit në këtë drejtim është ushtria jeniçere. Ata përbëheshin nga ajka e rinisë së Krishterë të të gjithë Ballkanit, që grabiteshin qysh fëmijë dhe edukoheshin në kushte të ashpra si ushtarë besnikë të sulltanit, të kthyer tashmë në myslimanë. Në të gjithë vendet e pushtuara qindra e mijëra gra rrëmbeheshin, kryesisht të krishtera, shiteshin e bliheshin duke mbushur haremet e Sulltanit dhe të komandantëve të Perandorisë. A nuk ishte kjo një skllavëri?
Në gjithë faqet e librit rreket të shpjegohet se Devleti Osman, (Perandoria Osmane) iu është nënshtruar mësimeve të Islamit dhe si i tillë është i pagabueshëm. Lidhur me këtë problem ai shkruan ‘‘… Nëse ata (të krishterët shën.im) nuk do të kishin qenë të lumtur, nën sundimin osman ata do të kishin ngritur në kryengritje kundër tij, duke tërhequr kështu vëmendjen nga zhvillimi i xhihadit kundër të krishterëve të tjerë. Kjo tregon që administrata osmane ishte e drejtë dhe tolerante ndaj dhimmive të saj dhe ne tani kemi dëshmi të mjaftueshme për ta pranuar si të vërtetë se ata parapëlqenin sundimin osman në vend të atij të krishterë. .. M.Maksudoglu: Historia Osmane dhe Institucionet fq.169‘‘
Në të vërtetë historia e pjesës së pushtuar të Europës dhe Ballkanit është mbushur plot luftra e kryengritje, ku mizoria turke është mëshiruar në thënien e urtë që e kanë të gjithë popujt e gadishullit: ku shkel turku nuk mbin bar.
Çdo kryengritje e çfardo natyre që ishte kundër Sulltanit mbytej me zjarr e me hekur. Nuk kishte mëshirë për kundërshtarin, kështjellat rrafshoheshin, kundërshtarëve u priteshin ose u nguleshin kokat në hunj dhe e u rrëmbehej gjithë pasuria. Në librin e tij “Memorie“, botuar në vitin 1510, Gjon Muzaka shkruan:
“Sulltani hyri në këtë pjesë të Epirit dhe zoti Gjin Muzaka, mbeti përkundruall Vlorës të siguronte vendin që quhej Muzeqe dhe vise të tjera. Jo shumë kohë më pas Murati s’la mjet pa kërkuar që të gjente një mënyrë që të merrte drejtimin e Shqipërisë e vijonte të gjente shkak të ndërhynte e të bënte inkursione të ndryshme: të plaçkiste ata, dmth Shqipërinë dhe çdo ditë rrëmbente nga një numër të madh robërish dhe i kthente në skllevër. Muzaka, Memorie. U shkrua në vitin 1510 dhe u zbulua për herë të parë nga historiani i shquar gjerman Karl Hopfi (1832-1873 në bibliotekën Brankaçiane të Napolit më 1863. Bot shqip fq.83
Nga botimi i Institutit të Historisë, Gjergj Kastriot Skënderbeu dhe Lufta shqiptaro-turke e shek XV, viti 1967, fq. 109, citojmë pa koment:
Lufta e gjatë që u zhvillua midis shqiptarëve dhe turqve i shkaktuan Shqipërisë mjerime të mëdha. Masakrat në masë e pakësuan në një shkallë të konsiderueshme popullsinë. Një rrënim të plotë pësoi ekonomia e vendit. Veçanërisht ato krahina ku u zhvilluan luftime. Një përmbysje të madhe pësuan qytetet. Një pjesë etyre ishte braktisur qysh në fund të shek të XIV e në fillim të shek të XV, kur filluan sulmet turke. Të tjerë u rënuan kur ranë në duart e turqve popullsia e tyre u dëbua ose iku vetë për t‘i shpëtuar
skllavërisë.

2. Osmanët nuk ishin Pushtues.
Lidhur me pushtimet turke dhe luftërat e përgjakëshme që e shoqëruan atë autori shprehet:‘‘ Por Pushtimi nuk është i njejtë me Fet‘hin. Ndërkohë që pushtimi nënkupton nënështrim me dhunë, fet’hi i një vendi do të thotë fjalë për fjalë hapja e një vendi ndaj Islamit, jurisprudencës së tij (sheriatit) dhe vlerave, por pa i detyruar njerëzit në asnjë mënyrë të pranojnë Islamin. M.Maksudoglu: Historia Osmane dhe Institucionet Fq.36.
Ai shkon edhe më tej duke nxjerrë përfundimin e pasaktë:
Është e rëndësishme të theksojmë këtu se ushtria osmane ishte tepër e kujdesëshme për të mos i shkaktuar dëmtime të panevojshme popullit dhe pronës së tyre.. M. M. Historia Osmane dhe Institucionet.Fq.207
Dihet botërshit se ushtria osmane kishte dy shtylla mbështetëse: Islamin dhe plaçkitjen. Pas pushtimit të qyteteve pjesa më domethënëse për ushtrinë osmane ishte vjedhja, plaçkitja, dhe përvetësimi i pasurisë së popujve të mundur. Mjafton të lexohen kronikat e kohës lidhur me pushtimin e Kostandinopojës sesi u plaçkitën e u shkretuan ato vende, aq sa më vonë me urdhër të Sulltanit u organizua ripopullimi i saj ngaqë pjesa më e madhe e popullsisë u shkua nën tehun e shpatës ose u dëbua.
Profesori Maksudoglu gabon që në krye të herës ose për padituri ose qëllimisht. Nëse do të ishte ashtu si thotë ai, Devleti do të kishte një ushtri dishepujsh ose predikatorësh të fesë islame në trevat e banuara nga “të paudhët“ dhe “të pafetë“ siç quheshin padrejtësisht besimtarët e feve të tjera. Por në fillim ishte shpata, lufta, pushtimi ushtarak. Një shtet apo mbretëri pushtohej me forcën e ushtrisë së famshme osmane e njohur për ekzektimet, plaçkitjet dhe rrënimin e qyteteve. Po le të citojmë sërish kronikanin e famshëm, gjatë ekspeditave turke në Shqipëri:
Kronikat e Tursun Beut, faqe 149.
“Çdo çadër ishte mbushur me plaçkë të rrëmbyer. Atëherë u dha urdhëri të shtroheshin në bindje ata harbutë të pafe. Për këtë arsye në çdo vendqëndrim silleshin para sovranit fitimtar meshkujt e lidhur me zinxhirë që luftëtarët guximtarë e të shkathët të islamit me një të rënë të shpatësfap-fap i ekzekutonin . I bënë kështu ata njerëz që aq të etur e të dëshiruar qenë pas vdekjes të shijonin verën e rrënimit që derdhej prej shpatës së shndritshme. Pati ndalesa ku u shkuan në shpatë deri në tre mijë katë mijë shtatë mijë nga të pafetë. Prej kufomave të shumta lugina të thella tanimë ngjasonin si të ishin kodra. Prej gjakut të derdhur rrafshina të gjera tani ngjasonin si Amudarja (lumë në Persi. Shen.im) që rridhet.
A nuk është ky një pushtim me dhunë, ku gjaku i kundërshtarit rrjedh si lumë e luginat kthehen në kodra nga kufomat e të mundurve? Ç’kuptim ka fjala Fet’h ose hapje ndaj islamit, kur shpata dhe zjarri kanë shkatërruar gjithçka? Po le të shkojmë më tej. Citojmë:
“Nga perspektiva ekonomike pretendimi se shtrirja osmane drejt territoreve të tjera për të përfituar lëndën e parë për industrinë e tyre është i gabuar. Psh. Vajtja e tyre në Jemen nuk ishte për shkak të naftës por për t’i parandaluar fuqitë evropiane që t‘i afroheshin rajonit të Detit të Kuq dhe dy qyteteve të shenjta islame Mekës dhe Medinës. Me pak fjalë Devleti Osman nuk kishte për qëllim shfrytëzimin e popullsisë së territoreve të aneksuara prej tij. Në fakt tregëtia dhe industria ishin në duart e popujve jo myslimanë. M.Maksudoglu: Historia Osmane dhe Institucionet.fq31
Mund të ishte dhe ashtu si thotë historiani turk. Por dihet madje kjo pohohet disa herë në libër që tokat e pushtuara (hapje, fet’hi) shpalleshin prona të Devletit Osman, të Sulltanit dhe si sundimtar në to caktohej një ushtarak i lartë osman ose jo. Ai qeveriste si vasal i Sulltanit dhe duhet të paguante një shumë të madhe (haraç) në monedhat e kohës. Veç kësaj gjithë populli duhet t‘i paguante përfaqësuesit të Sulltani (spahiut) deri në pesëmbëdhjetë lloje taksash (haraç e xhelepe s’ka/ është vendi fukara/jetojmë me lakëra/ katër shtëpi me një ka, Këngë popullore e kohës së pushtimit osman.) dhe të nxirrte ushtarë çdo herë për fushatat e pafundme ushtarake të perandorisë.
Popullsia veç taksës që i shkonte direkt Sulltanit paguante taksa të tjera lokale. Në të gjithë perandorinë popujt e nënshtruar ishin të detyruar që në çdo luftë që zhvillonte sulltani të rekrutonin shpesh me forcë djem të rinj që linin kockat në territoret e pafundme të perandorisë në një luftë që nuk kishte kuptim për ta. ( O djema buzë burbuqe/Do vemi te Molla e Kuqe/Do na flasë yzbashi turçe/Moj Turqi a mbeç e shkretë/Qysh s’më le asnjë nga djemtë? Këngë nizamësh). Ku mund të flitet për lumturi e drejtësi të fshatarit shqiptar, bullgar, rumun, grek, serb nën sundimin osman? Mjafton të lexohet “Historia e Ballkanit‘‘ në vitet e sundimit osman të kujtdo autori, për të kuptuar absurditetin e këtij arsyetimi. Citojmë gjithashtu pa koment: Fan.S. Noli Vepra III, fq 295. Kritobuli (Critoboulos) nga Imbri (shek XV) Jeta e Mehmetit të II, Libri III, fq. 367,368
Atëherë Sulltani si përparoi më të tërë ushtrinë u derdh brenda vendit të tyre në kohën që gruri kishte filluar të lulëzonte duke i rënë anë e mabanë pjesës më të madhe të vendit prishi të mbjellat dhe mori me vete një plaçkë të madhe njerëzish dhe koesh të çdo lloji Pastaj shtiu në dorë kështjellat disa me sulm të tjerat me rrethim dhe i bëri rrafsh me tokën.Me një fjalë gjithë çgjeti në rrugën e tij e shkrtoi e grabiti e plaçkiti e rrënoi më së miri.
Bënë plaçkë shumë të madhe (rënia e kështjellës së Krujës) me skllevër burra gra e fëmijë me bagëti të çdo lloji shkurt me çdo lloj pasurie të tundëshme dhe të gjitha këto i zbritën poshtë në fushim.

3. Xhihadi si luftë e shenjtë e diktuar nga Allahu.

Teza e tretë, shumë e diskutueshme është, që lufta për xhihad (lufta e shënjtë) është një luftë e drejtë kudo dhe kurdo që ajo zhvillohet.
Autori shpjegon që është i natyrshëm dhe i drejtë pushtimi i tokave në Evropë pasi ato iu dedikuan qyteteve të shenjta të islamit. Ai shkruan:
Kur Tirjaki Hasan Pasha u rrethua në Kështjellën Kanixhe në vitin 1601nga Duka i Madh Ferdinand i Austrisë dhe nga një ushtri e madhe hungareze, komandanti i rrethuar i nxiti moralisht ushtarët e tij duke iu thënë: Kanixha dhe territori rrethues i saj janë kthyer në Vakëf, për qytetin e shenjtë Medine el-Munevvveres, që do të thotë se të ardhurat e përfituara nga ky vend do të shkonin për qytetin e Pejagamberit dhe se krijuesi nuk do të lejonte që kjo pjesë toke të binte në duart e jo besimtarëve. M.Maksudoglu: Historia Osmane dhe Institucionet. fq 48. Dhe më tej
Ekspasioni i osmanëve ishte domosdoshmëri e ‚‘besimit‘‘ ‚‘të qenët‘‘ një devlet që zbatonte Urdhëresat e shenjta mbi tokë.. Po aty. fq 195
Personalisht gjithçka e shkruar më sipër më ngjason mjaft me tezat e ekspasionit të fesë islame nga grupimet radikale në ditët e sotme. Meqënëse këto toka të Austro-Hungarisë, dhe shumë të tjera të pushtuara me luftë ishin toka shpallur vakëf nga Sulltani, ku jetonin njerëz që nuk kishin asnjë lidhje me islamin, që nuk ishin të pafe (ishin të krishterë, shen.im), ishte e mjaftueshme sipas Maksudoglu-së që të derdhej gjak e të mos i merrnin tokat dhe qytetet ata, që jetonin në tokat e tyre. Dhe më tej:
Një luftë e zakonshme mund të bëhet për shkaqe territoresh apo tregëtie, hakmarrjeje apo lavdie ushtarake- “të gjitha këto të mira të përkohëshme të kësaj bote‘‘ Një luftë e tillë është e dënueshme. Por një luftë xhihadi ndërrmeret në kushte të rrepta të caktuara nga rregullat e islamit, dhe vetëm në emër të çështjes së Allahut.. Të gjitha motivet e tjera të ulëta përjashtohen rreptësisht. M.Maksudoglu: Historia Osmane dhe Institucionet. fq.206.
Dhe meqënëse Allahu është i pagabueshëm del që lufta për xhihad në kundërshtim me çdo luftë tjetër ishte (është) një luftë e drejtë. Po cili është këtu ndryshimi me tezat e myslimanëve radikalë sot për luftën e shenjtë dhe vendosjen e Shtetit të Kalifatit në të gjithë botën? Nëse flitet për luftë të shenjtë dhe pushtime në emër të zgjerimit të fesë islame, cilët popuj dhe shtete do të ishin ata që do të pranonin të pushtoheshin se pëlqejnë islamin?
Nëse libri do të shkruhej për historinë e perandorisë osmane nuk do të ishte ndonjë gjë e re. Por nëse tezat për pushtimet osmane si hapës (Fet’h) të fesë islame do të merreshin si një vullnet i Zotit, kjo jo vetëm nuk është e vërtetë por është një teori mjaft e rrezikshme. Asnjë kombi nuk mund t’i imponohesh me shpatë dhe ta konsiderosh “te pafe‘‘, thjesht se nuk është i fesë myslimane.

Marinsat e Ambasadës së SHBA, dhurata për fëmijët e jetimores

December 25, 2015 by dgreca

Marinsat e Ambasadës së SHBA, dhurata për fëmijët e jetimores “Zyber Hallulli”/
Trupa e Marinsave të Ambasadës Amerikanë në Tiranë zgjodhi fëmijët e jetimores “Zyber Hallulli” për programin e tyre të këtij viti “Lodra për Fëmijët”.
Programi “Lodra për Fëmijët” nisi në Los Anxheles, Kaliforni, në 1974 nga Majori Bill Hendricks. Ai u frymëzua nga gruaja e tij, Diane, e cila u mundua t’i dhuronte një fëmijë në nevojë një kukull që e kishte bërë vetë, por nuk gjente asnjë organizatë nëpërmjet ssë cilës ta bënte. Me propozimin e saj, ai mblodhi disa marinsa vendorë, të cilët mblodhën dhe shpërndanë 5000 lodra për fëmijët e qytetit. Përpjekjet e tyre ishin aq të suksesshme, san ë vitin 1948, “Lodra për Fëmijët” nisi si një fushatë kombëtare. Mësoni më shumë mbi këtë program këtu:http://goo.gl/cXLsPW
The Marine Security Guard Detachment of the U.S. Embassy Tirana sponsored children from the Zyber Hallulli Orphanage for this year’s Toys for Tots program. Toys for Tots began in Los Angeles, California in 1947 by Major Bill Hendricks. Major Hendricks was inspired by his wife Diane when she tried to donate a homemade doll to a needy child but could find no organization to do so. At her suggestion, he gathered a group of local Marine reservists, who coordinated and collected some 5,000 toys for local children that year. Their efforts were so successful that, in 1948, Toys for Tots was launched as a national campaign. Learn more about the program here: http://goo.gl/cXLsPW {SHK}

PO U VJEN ORA PËR TË IKUR…

December 25, 2015 by dgreca

Nga Ramiz LUSHAJ/
Gjykata Kushtetuese e Kosovës, shqyrtoi kërkesën shkrimore të Presidentes Jahjaga dhe prej të mërkures të 23 dhjetorit 2015, me një Vendim prej 39 faqesh, e ka rrëzuar Marrëveshjen për Asociacionin e Komunave me Shumicë Serbe, të nënshkruar në Bruksel në 25 gushtin e këtij viti vijues nga dy kryeministrat në fqinjësi e armiqësi: Mustafa-Vuçiç. Kjo Gjykatë, sipas “Zëri i Amerikës”, kumtoi juridikisht: “Asociacioni i komunave me shumicë serbe do të themelohet, siç është paraparë me Marrëveshjen e Parë, të ratifikuar nga Parlamenti i Kosovës, përkatësisht sipas Marrëveshjes së prillit të vitit 2013 për normalizimin e marrëdhënieve me Serbinë”.
Pamëdyshje, prej 23 dhjetorit 2015 ka ra dha kryeministri Isa Mustafa me kabinetin e tij qeveritar. I ka ardhë ora për të ikur. E kjo duhet të ndodh para 29 janarit 2016 kur është paraparë një tjetër takim dypalësh Mustafa-Vuçiç. Është në nderin e tij të mbetur të ikin sa më shpejtë. Është në turpin e Kosovës e të Kombit Shqiptar ta mbajnë ma gjatë këtë njeri pushtetar që nuk u ba as “krye”, që nuk mbeti as “kokë”!

Patjetër, Isa Mustafa erdhi në krye të qeverisë së re të Kosovës, si një shpresë e re e krenari e ditës, të paktën në vetëdijen time atdhetare, pasi në trojet etnike shqiptare kishim për herë të parë një akademik kryeministër, i cili nuk vinte as me pushkë krahut e as me revole në brez dhe ishte disa mandate kryebashkiak i Prishtinës, garanat përvoje që do të kryente një qeverisje kryeministrore të mirë, të vyer, historike. Po, ky, “Isa i dytë”, “Isa i madh”, tashma është zvogëlue shumë, së tepërmi, jo nga trupi i tij, po nga turpi i zi, i randë, i papamë, nga Marrëveshjet e fundit të nënshkruara shtetnisht me Serbinë e më Malin e Zi, sepse na solli një zhgënjim kombëtar, shtetar, qytetar, moral.

Kryeministri në detyrë, prej 23 dhjetorit, duhet të ikin e ta marrin me veti dhe zëvendsin e tij Hashim Thaçi, qeverinë e tyne, sepse te dy i ka nxjerrë në “pension politik” akt-thyemja e Kushtetutës së Kosovës, çka e dëshmoi ma së forti e ma së miri dhe Gjykata Kushtetuese e Kosovës. Te dy janë ortakë të këqinj në firmen e hedhur padrejtësisht e pabesisht në Marrëveshjen e 25 gushtit 2015. Ka firmos Isa, po Hashimi nuk i ra hasha, përkundrazi, te dy ishin mbrojtës të saj në Parlamentin e Kosovës, në takimet Presidenciale me Jahjagen e ato diplomatike në Prishtinë e kudo tjetër. Aq të zjarrtë ishin “po”-në e tyre “pro” Serbisë e Malit të Zi, saqë e burgosën një të tretën e opozitës parlamentare të Kosovës, i gjakosen qytetarët e Kosovës në protestat e tyre në rrugët e Prishtinës, çka s’banë me ia mbrri me e mbledh përdhunshëm Kuvendin e Kosovës edhe në sallen me gaz lotsjellës apo ndokund tjetër, etj. Këto fakte, dukuri e ngjarje ndodhen dhe pas 10 Nëntorit 2015 kur Gjykata Kushtetuese e Kosovës e pezulloi Marrëveshjen për Asociacionin… Kjo vetbindje e tyre deri në ekstremitete i ban këta të dy fajtor me faj të randë kombëtar, politik, moral, sepse këta i avancuan deri në akte tradhtie panshqiptare Marrëveshjet e tyne me Serbinë për Asociacionin dhe për Demarkacionin, saqë me krijue “shtet brenda shtetit” në komunat me shumicë serbe si dhe tue iu dhanë toka të Kosovës sikurse Malit të Zi sivjet (me Marrëveshjen e Hashimit) e Serbisë tevona (me Marrëveshjen e Isës). Asnjani e as tjetri nuk mbetën “burra shteti të karrikes” së vet e të Kosovës, veçse iu duhet të ikin si “të bijtë e fikes”, me barrë turpi kombëtar, etj. Aq ma keq në se te dy këta, Isa e Hashimi, erdhën në krye të qeverisë së re të Kosovës me “kushtin” për të nënshkrue të tilla marrëveshje antikombëtare, sepse iu duhej të mbronin vetëveten nga penalitetet e drejtësisë të Kosovës e të EULEX duke e dëmtue kaq keq Kosovën me të tilla ankande politike antikombëtare. Aq ma keq në se këta të dy, Isa i LDK e Hashimi i PDK, përndryshe dhe Hashimi e Isa, do të rrijnë ende në pushtet për t’i mbrojtë këto marrëveshje të zeza me kulisa të pista, etj.
Këta të dy, Isa kryeministër e Hashimi zëvendëskryeministër e ministër i jashtëm erdhën në pushtet përngjashëm sipas “skenarit serb”, që kur erdhi Vuçiç kryeministër i Serbisë e bani ish kryeministrin para tij, Ivica Daçiç, zv/kryeministër e ministër i Jashtëm. Përndryshe, këta të dy, Isa e Hashimi apo Hashimi e Isa, le të veprojnë si Daçiç e Vuçiç, që kur vjen çështja me nënshkrue Marrëveshje të tilla si kjo “Asociacioni i komunave me shumicë serbe” ata e lanë përkohor pushtetin e vet, hyjnë në zgjedhje të parakohshme, që Marrëveshjen e prillit 2013 të Hashimit me Daçiçin ta firmosin Isa me Vuçiçin në gusht 2015, e njëkohësisht e njejtësisht, këta të katër, t’i mbrojnë këto marrëveshje sëbashku, sipas mënyrës së vet, kundër Kosovës dardane, kundër Kombit Shqiptar. Tashti, me sene të re, në fill 2016, ka ardhë ora për të ikur Isa Mustafa tue e marrë me veti dhe Hashim Thaçin e qeverinë e tyre, pasi kështu e vetëm kështu bien Marrëveshjet e Tyne me Serbinë e Malin e Zi. Ndoshta ky do të jetë, e thanun ndryshe: pas 17 shkurtit 2008, ky do të ishte ”çlirimi i dytë” i Kosovës.

Tiranë, 25 dhjetor 2015

LIBËR PËR SHTEPINË E LIBRAVE

December 25, 2015 by dgreca

Fadil Kroma, SHËNIMET E BIBLIOTEKISTIT, Ulqin, 2015/
Botimi i librave të ndryshëm varësisht prej temave të cilat trajtojnë paraqet një moment të veçantë për autorin dhe mjedisin përkatës. Por, kur autori është në pension nuk ka dilemë së ai botim tek opinioni i gjerë merr vlera emocionale. Dhe nuk ka si të jetë ndryshe sepse Fadil Kroma pas daljes në pension nuk ka qendruar statik, por ka mbledhur material dhe sistemuar ate në formë të kujtimeve për kohën e angazhimit të tij profesional si personi numër një i bibliotekës popullore në Ulqin.
Andaj në sajë të pasionit, qasjes profesionale dhe angazhimit permanent ai opinionit i paraqitet me librin e tij Shënimet e bibliotekistit. Libri në fjalë i shtohet gamës së botimeve të ndryshme nga autorët shqiptarë të botuara viteve të fundit duke trajtuar çështjet të cilat kanë qenë preokupuese por në rrethana të reja pa cenzurë dhe paragjykime.
Libri në fjalë trajton periudhën 130 vjeçare të librit përkatësisht të bibliotekës në Ulqin. Autori ka përdorur një litetarurë selektive e cila kryesisht ka të bëj me bibliotekën në këtë qytet, duke na ofruar të dhëna me interes per biliotekat personale të personaliteteve të kohës në Ulqin. Kjo njëherit është edhe periudha deri në Luftën e Dytë Botërore. Me pas kjo çështje trajtohet me te dhëna me të plota nga viti 1945, nga del qartë se kemi të bëjmë me një periudhë dinamike por edhe intriguese për kohën tonë. Në mënyrë të veçantë autori trajton kohën e tij kur ka drejtuar bibliotekën deri sa doli në pension(1967-2003), me plot detaje, sepse ai ishte dëshmitarë okularë i rrethanave shoqërore të kohës.
Duke lexuar ketë libër del qartë se ishte pikërisht libri qe tregonte jo në formë të metaforës por të realitetit pozitën e shqiptarëve në Ulqin dhe përgjithësisht në Mal të Zi. Një e dhënë e tillë dëshmohet me konstatimin se libri në gjuhën shqipe për të parën herë bëhët pjesë e inventarit të bibliotekës në vitin 1969, e ate duke i falenderuar angazhimit direkt të Fadil Kromës, duke i sjellur ata nga “Rilindja” e Prishtinës.
Nga ajo kohë e deri më 1981, ishte koha e konsolidimit të bibliotekës me libra në të dy gjuhët serbisht dhe shqip, duke qenë si e vetme e tillë në Mal të Zi. Ndërsa pas ngjarjeve të marsit të vitit 1981 në Kosovë pushteti i kohës i tëri ishte i angazhuar në fushatën antishqiptare, ku nuk ishte përjashtim as libri.
Pas burgosjes së disa mësimdhënësve me procese të montuara politike dhe largimit nga procesi mësimor nga Biblioteka e Ulqinit u izoluan hiç më pak se 3250 libra. Dhe një qasje e tillë vazhdoi deri në vitin 1991, kur ato iu kthyen lexuesve, pas rënies së sistemit monist. Është kjo një dëshmi transparente se pushtetit të kohës iu pengonte libri në shqip pavarësisht se ku ishin botuar ato, nga del qartë se ne ekspansion ishte albanofobia ku nuk kanë munguar as pasojat për individ të ndryshëm.
Autori i librit në këtë periudhë kohore ishte në shënjëstër të strukturave speciale të pushtetit sepse angazhohej ne mënyrë profesionale për pasurimin e bibliotekës, organizimin e veprimtarive të ndryshme kulturore e artistike, duke e bërë bibliotekën vatër kulture për të gjithë dashamirët e saj. Ne këtë aspekt ai sfidoi rrethanat e kohës, duke qenë parimor se çdo gjë e bëri për të mirën e qytetarëve të Ulqinit.
Në libër ofrohen të dhëna me interes për historikun e bibliotekës, për objektin, të punësuarit, veprimtaritë e zhvilluara etj. duke qenë një regjistër arkivor në miniatur. Madje nuk gaboj nëse them se disa të dhëna paraqesin dosje në miniaturë të cilat mund të zgjerohen dhe pasurohen në një botim tjetër eventual, madje mund të jetë edhe inspirim për hulumtime të ndryshme publicistike.
Çështjet përkatëse autori i trajton pa subjektivizëm duke mos qenë konformistë, por kritik dhe parimor ashtu si i ka hije një personi me imazhin e formuar profesional.
Në pjesën e fundit autori na prezanton të fotokopjuara disa materiale me vlerë në formë të albumit duke e pasuruar në mënyrë faktografike veprimtarinë e tij personale por edhe të bibliotekës në veçanti e Qendrës së kulturës në përgjithësi.
Në sajë të përmbajtjës dhe trajtimit të temës libri Shënimet e bibliotekistit dëshmon qasjen serioze te autorit ndaj librit në veçanti dhe bibliotekës së qytetit të Ulqinit në përgjithësi.
Urojmë dhe shpresojmë qe me rastin e botimit të dytë nga ky libër do të eliminohen disa gabime teknike dhe gjuhësore, por patjetër do të plotësohet me të dhëna të tjera të cilat janë të nevojshme të publikohen për opinion e gjerë.
Andaj si i tillë ky botim pa dilemë së do të zgjojë interesim dhe do të mirëpritet nga opinioni i gjerë, sepse kemi të bëjmë me një tematikë e cila për të parën herë trajtohet në një botim të veçantë në gjuhën shqipe jo vetëm në Ulqin por edhe më gjerë.

*(Fjala e mbajtur me rastin e përurimit të librit në Ulqin me 23.12.2015)