Archives for December 2015
Në promovimin e librit “Vetëvrasja e një Kombi”
Nga Dr. Gjon BUCAJ/*
Librin “Vetëvrasja e nji kombi” Vatra e promovon kryesisht si kontribut për zbardhjen e realitetit të përiudhës së Luftës së Dytë Botnore në Shqipni, e cila asht trajtue në mënyrë të njianëshme nga histriografia komuniste. Të gjitha përsonalitetet shqiptare që kanë marrë pjesë në detyra të ndrysheme gjatë përiudhes prej okupimit Italian e deri në fitoren e komunizmit, janë damkose si kuislingë, kolaboracionista, trathtarë, anmiq e tjera epitete denigruese, tue përfshi edhe ata të përiudhes sovrane të monarkisë, si monarkofashista. Si të tillë janë përndjekë e dënue të gjithë si grup, pa ba dallim në se ndokush punoi për interes të okupatorit ose, nën okupatorin, për interes të atdheut e të kombit.
Nevojën e një dallimi të tillë e ka përmendë edhe kryeministri i atëhershem Berisha, në një mbledhje të Komisionit për kremtimin gjithëkombëtar të 100 vjetorit të pavarësisë.
Historiografia komuniste e ka trajtue, në të njajtën mënyrë të njëanshme, të gjithë përiudhen e luftës dhe të asaj mbas të ashtuquejtunit çlirim, tue falsifikue historinë simbas interesave dhe porosive të anmiqve shekullorë, në dam të së vërtetës dhe të interesavet tona kombëtare.
Vatra, tue ndjekë qellimin me dhanë një kontribut sado modest, për zbardhjen e përiudhës së luftës së Dytë Botnore në Shqipni, para pak ditëve promovoi librat “Masakra e Tivarit” dhe Lufta Civile në Shqipëri 1943-1945” nga Uran Butka, autor i njohun si historian dhe studiues serioz.
Pikërisht me këtë qellim po bahet edhe ky promovim i librit “Vetëvrasja e një kombi”, i lanun në dorëshkrim nga Kolë Bib Mirakaj dhe i botuem tash vonë me kujdesjen e të birit, i cili u rrit nepër burgjet dhe kampet e tmerrshme të komunizmit. E falënderojmë Lekën që e nxori në dritë dhe që na e solli t’a promovojmë.
“Vetëvrasja e një kombi” asht një dëshmi autentike mbi rrjedhën e ngjarjevet dramatike që zhvilloheshin gjatë luftës, ku autori largpamës shihte kjartë rrezikun që po i kërcnohej kombit shqiptar nga bolshevizmi. Kjo deshmi asht me interes të posaçëm për lexuesin dhe për historianin objektiv, tue qenë autori vetë një ndër aktorët ma me randësi të ngjarjeve të kohës, dhe një njeri i cili, në çfarëdo lloj rrethanash, rreziku a rahatije, e ka thanë të vërtetën burrnisht, ashtu si e ka pa me ndërgjegjen e vet, pa e lëmue për hatër të mikut as pa e randue për inat të anmikut. Prandej porosia e ime me bindje asht që të dhanat e pasqyrueme në këtë libër, lexuesi mud t’i merrë si vërteta pa frikë se gabon, kurse aty ku autori jep gjykime, lexuesi mund të ketë gjykimet e veta.
Mbi librin asht folë e shkrue e do të flitet edhe këtu sot, por unë due të shtoj diçka, shkurtimisht, mbi përsonin e Kolë Bib Mirakës, të cilin kam pasë fatin t’a njoh përsonalisht. Besoj se ishte viti 1991, kur i nipi Nikolla, po nisej për Shqipni. Tue dijtë propagandën helmuese të komunizmit dhe me qellim që t’i qetsoj për patriotizmin e njerëzve të tyne, bana nji fotokopje të një faqeje të gazetës “Albanie Libre” me ua dhanë familjeve të Mirakajvet që po delshin nga katakombet e diktaturës. Në atë faqe gazete pasqyroj teksti i deklaratës së Kol Mirakajt në Asemblenë e Përgjithëshme të Blokut Kombtar Indipendent në Romë, në vitin 1951, ku thuhej përafërsisht: “Në se Greqia a kushdo tjetër synon të grabisë edhe një pëllamë të asaj toke, edhe ashtu të cungueme, do t’i veheshem në dispozicion edhe njeriut ma të pa denjë me pri, sikurse asht Enver Hoxha që më ka këputë krahin e djathtë e tha loçkën e zemrës, me të vetmin kush të më dhanë një pushkë dhe të vdes tue mbrojtë kufijt e atdheut”.
Po ju sjellë disa epiode që kam ndigjue nga goja e tij ose nga të tjerë, dhe kështu formoni vetë opinion mbi këtë përsonalitet shumë të përfolun.
*
Në vitin 1941 asht ba një tentative invazioni nga Jugosllavia, për të përzanë Italinë, që u prit mire në Nikaj-Mertur e deri në Dukagjin, por kur u pa se shumica ishin ushtarë dhe oficera serb të kamufluem me qeleshe të bardha, u alarmuen dhe u çuen më kambë 5000 vullnetarë, të cilëvet u prini Kol Biba dhe i dëbuen. E thotë kanga popullore: “Se këtu i thonë Mertur e Shalë, t’lanë me hi, nuk t’lanë me dalë”. Aty u plagos Kol Biba dhe, për atë shkak, aty e mbas asht mbajtë me shtagë gjithë jetën. Në se atyne shqiptarëvet që u futën me serbë në Shqipni ua njohim qëllimin e mire për dëbimin e okupatorit Italian dhe i nderojmë si patriotë për vepra tjera, duhet t’ua njohim qellimin e mire edhe atyne që u vunë pushkën, jo për të mbrojtë Italinë, por për të mbrojtë Shqipninë prej rrezikut serb. Gjaku i Kol Bibës u derdh për të mbajtë kambën serbe larg tokës shqiptare.
*
Kur asht marrë vendimi me hapë shkollat shipe në Kosovë pa lejen e Italisë, asht dashtë dikush të sakrifikohej dhe Kol Biba asht ofrue vullnetar, por Ernest Koliqi ka thane se arsimi ishte profesioni i tij, prandej i takonte atij të sakrifikohej (epizod i ndigjuem prej Zef Perndocës nga goja e Ernest Koliqit). Ndoshta kjo asht një nga arësyet pse italianët e cilsojshin Koliqin si “i squet, mentalitet intrigant, i shkathtë në përdorimin e fjalës, i rrezikshëm…”dhe ankoheshin për tendencën me u largue nga influenca italiane e parties fashiste tue krijue lëvizjen e shqipeve, siç ishte qellimi i Kol Bibës me themelue partinë “Birt e Shqipes” (Këto cilsime e ankesa janë në librin e historianit Muharrem Dezhgiu “Shqipnëria nën pushtimin italian 1939-1943”, si citate të përkëthyeme shqip nga raportet e Pariani-t).
*
Ka shkue në Korçë, qendër kulture e patriotizmi, pët të mbajtë një fjalim në Kinema Majestic dhe, kur ka dalë në podium, askush nga publiku që mbushte sallën nuk asht ngritë më kambë, por të gjithë kanë rrahë shkelma për tokë në shej proteste. Ka pritë i qetë derisa publiku ka heshtë, disi i habitun, mandej ka fillue me folë. “Ndoshta ju po çuditeni, por mue nuk po më shqetsojnë shkelmat t’uej, pse e dij se janë drejtue kundra kësaj uniforme që kam veshë e po më bahet zemra mal”. U ka spjegue se Italia e kishte okupue Shqipninë me force dhe se ai e shqiptarët tjerë që vendosën me “bashkëpunue” u gjetën para një dileme, si vëllaznit në një familje kur u asht kallë shpija flake, të rrijnë në një anë dhe të shohin me dhimbje shpinë e pasuninë kah digjet, apo të hidhen në tym e në flak dhe të shpëtojnë çka të munden. Shpinë tone, u ka thane, e ka kapë zjarmi i luftës dhe, të vetëdisjshëm se do të përcëllohemi e do të përlyhemi, jemi zhytë dhe diçka kemi shpëtue e diçka edhe kemi fitue me bashkimin e tokavet etnike dhe hapjen e shkollavet shqipe ndër to. Si të mbarojë lufta, Italia do të largohet nga vendi i ynë. Në rast të kundërt u ka premtue se do të kapte pushkën për t’a luftue deri sa të mos mbetej nji ushtar italian në Shqipni. Shumë vjet ma vonë, këtu në Amerikë, shkuem pët të vizitue nji intelektual korçar, Vasil Alarupin, që vuente nga kanceri në një spital të Bostonit. Gjatë ma se dy orëve të vizitës, ai foli për shumë gjana, si njeriu që e din se e ka jetën të shkurtë. Ndër të tjera përmendi se “traktet kundër italianëve në Korçë i shpërdajshim na, nacionalistat dhe Kolë Biba e dinte”, dhe përfundoi: “E kam adhuruar Kolë Bibën”.
*
Kosovarët e kanë adhurue, pse e dijshin se çashtja e Kosovës ishte prioritet jetësor i tij. Kur ka shkue në Gjilan, tregojshin kosovarët, se ia kanë shtrue rrugën me qylyma prej kodrës së Livoçit e deri në qendër të qytetit. Këtë rast e ka pohue vetë Kol Biba në Romë, por ka shtue se makina e tij nuk ka prekë më tokë deri në qendër, pse të rijt kosovarë nga antuzjazmi e kanë çue nalt me krahë.
Një prishtinas ka tregue se si Kol Biba ia kishte lirue dy nipat që i kishte arrestue kuestura italiane si komunista. U ka dhanë edhe nga një pushkë pse “u duhen me vra veten kur t’u vine serbët, pse janë vëllaznue me ta”. Kjo tregon se ai e parashihte rrezikun sllav. (Këto dy episode i tregon Zef Përndocaj).
*
Dihet se Kol Biba i ka ndimue hebrejt gjatë luftës, dhe me siguri ka dokumenta mbi ketë pikë, por nuk janë hulumtue. Asht një shenim në monogrfinë mbi Halim Spahinë, nji tregtar gjakovar, që ka shkrue dr. Nuri Bashota, ku përmendet se një antar i familjes Adizhes thotë se Pashuk Biba dhe Kol Bib Mirakaj u kanë ndimue familjevet ebraike me shkue në Shqipni e prej andej në Itali e në Zvicër.
Një tregtar ebraik nga Vlora me mbiemën Levi, i arrestuem nga SIMI – Sherbimi Informativ Ushtarak Italian, e Kol Biba e ka shpëtue nga pushkatimi, me kërcnim tepër të guximshëm, dhe mandej ka refuzue “peshqeshin për mirënjohje”.
*
Një herë e pyeta: “A ke pasë ndonjë satisfakcion për të gjitha këto sakrifica që ke ba, pa kurrfarë interesi përveç atij të kombit e t’ atdheut?” M’u përgjegj se ka pasë dy: i pari kur Mul Delia, Bajraktari i Hotit, i sëmundë, i ka dërgue nji letër prej Lindjes së Mesme ku jetonte dhe e ka autorizue me folë në emën të tij kudo t’ishte nevoja në takime kombëtare. Kjo ka qenë dëshmi besimi të thellë. I dyti rast ka qenë në një kafe në Romë, dikurë në vitin 1946, kur i vëllaj i tregtarit hebraik të cilit ia kishte shpëtue jetën, u drejtohet shqiptarëvet prezent dhe, me lot për faqe nga përmallimi, u tregon me hollësi ngjarjen, dhe përfundon tue thane se “po t’i kishte prendue Shkëlqesa tëhollat që i ofruem për mirënjohje, sot nuk do t’ishte refugjat si unë, por do të kishte së paku dy pallate këtu në Romë”.
*
Nuk arreston antifashistin: Patër Zef Pllumi në shkrimet e tij tregon se kur kryeministri Mustafa Kruja priti në audiencë intelektualin e madh patër Gjon Shllakun, u nda me përshtypjen se ky i fundit ishte me parime komuniste, prandej i kërkon ministrit të mbrendshëm t’a arrestonte si komunist. Kolë Biba e njifte patër Shllakun si student kur kalonte verën te frati në Iballe i thotë se nuk e arrestoj pse ai asht anti fashist por jo komunist.
Kol Bib Mirakaj u rrit dhe u brumos në frymën e Kanunit të Malevet që ka në themel parimet e drejtësisë e të demokracisë. Gjatë luftës mbajti qëndrim dhe veproi si e mendoi ma mire për kombin e vet, u përpoq me të gjitha fuqitë që pat me e shpëtue prej komunizmit, tue e mbajtë në gjinin e botës përendimore. Shteti amerikan ia njofti këto realitete dhe i hapi derën, edhe pse ka qenë minister dhe federal i fashizmit.
Kur erdhi në Amerikë, shoqnia deshtën me i sigurue jetesën pa pasë nevojë me punue. Ai u falënderue por tha me të preme: “Sa të mundem me luejtë kambë e dorë, qebesa, bukën do t’a fitoj me djersë” dhe shkoi në punë, deri sa e kapi dhimta e kancerit. Praktikisht ai e kreu jetën tue punue.
Profesor Jusuf Luzaj e pat vizitue kur ishte i shtruem në spital, erdhi edhe për vorrim e mbajti një eulogji, ku vuni në dukje vlerat e këtij atdhetari të palodhun. Dëshmon Viktor Daragjati se ishte në makinë tue u këthye prej vorrimit, kur Imer Doda e falënderoi për fjalët që tha. Ai iu përgjegj se vetëm kishte shpenzue frymën me i thanë fjalët që Kolë Biba i kishte meritue me vepra, dhe shtoi se “Kolë Biba ka qenë njeri i madh i kombit por nuk vlerësohet sa e meriton, pse ka qenë katolik dhe malësor nga veriu”. Këto janë fjalët ashtu si i mban në mend Viktori dhe i thotë me vetëdijen e përgjegjsisë së ndërgjegjës që ka kushdo që përseritë fjalët e dikujë, i cili nuk jeton ma.
Kolë Biba ka shkue i përvluem prej dhimës e mallit për familje e për atdhe dhe me ndërgjegje të qetë para Zotit. Jetoi me parimet e trinomit që e ka të gëdhendun mbi gur të vorrit: ZOT, FAMILJE, ATDHE, por rendi Familje mbanej Atdhe, nuk e dij nëse asht i drejtë mbasi vetën edhe familjen i ka vu në shërbim të interesit t’ atdheut.
* Fjala e hapjes ne promovimin e librit te Kol Bibe mIrakaj, organizuar nga Vatra, New York, 13 dhetor 2015
“Vetëvrasja e një kombi” – “Kolaboracionistë” e “patriotë” …
* Kanë kaluar njëzetepesë vjet nga përmbysja e regjimit totalitar dhe në Shqipëri vazhdojnë të qarkullojnë termat “kolaboracionist” e “patriotë” dhe drejtuesit e shtetit shqiptar përpiqen ende të prangosin me hekurat e rënda “kolaboracionistët” dhe të ekzaltojnë “patriotët”. Po kush janë këta “kolaboracionist”?. /
*Duke shfletuar librin “Vetvrasja e nje kombi”/
Nga Reshat Kripa*/
Kur isha në moshën e fëminisë historinë e Shqipërisë e njihja siç ma kishte mësuar historiografia totalitare që studiohej në shkollat tona. Sipas saj, çdo luftëtar nacionalist më shfaqej si Sali Protopapa i filmit “I teti në Bronx” apo si ballistët e filmit “Kur zbardhte një ditë”. Por pata fatin, e theksoj pata fatin, që Zoti i Madh dhe i Madhërueshëm më mori mendjen dhe u ngrita kundër atij sistemi duke shpërndarë trakte në rrugët e qytetit tim. U arrestova dhe u dënova. Në burg takova ata burra të rrallë që, në ato kondita kur karakteri im nuk ishte formuar ende, më treguan të vërtetën e këtij vëndi dhe rrugën nëpër të cilën duhej të ecja. Ndaj them se pata fatin, pasi atje mësova të vërtetën historike dhe këtë të vërtetë e regjistrova në memorien dhe ndërgjegjen time për të mos e harruar kurrë.
Nuk e di sepse por, në këto çaste, më vijnë ndër mend vargjet e pavdekshme të Ndre Mjedës:“Lirinë e keni ju, na hekrat kemi!”
Dikush do të më thotë se hekurat, që ndrydhën një popull të tërë për gati gjysmë shekulli, i hodhëm poshtë njëzetepesë vjet më parë. Po, i dashur mik, keni të drejtë, por ju harroni se hekurat nuk janë vetëm ato që diktatorët i përdornin për të lidhur kundërshtarët e regjimit. Mua më duket sikur poeti nuk kishte vetëm këto lloj hekurash parasysh por, më tepër, ato që ndrydhnin ndërgjegjen e njerëzve, ato që nëpërmjet slloganeve demagogjike mundoheshin të fitonin kredibilitet në sytë e opinionit publik. Dhe këto lloj hekurash ishin më të rënda se ato që përdornin diktatorët.
E pra, kanë kaluar njëzetepesë vjet nga përmbysja e regjimit totalitar dhe në Shqipëri vazhdojnë të qarkullojnë termat “kolaboracionist” e “patriotë” dhe drejtuesit e shtetit shqiptar përpiqen ende të prangosin me hekurat e rënda “kolaboracionistët” dhe të ekzaltojnë “patriotët”. Po kush janë këta “kolaboracionist”?
Kjo pyetje qëndron pezull në skakierën e politikës shqiptare. Mendimet janë të ndryshme dhe shpesh herë përplasen midis tyre. Të ashtuquajturit historian të periudhës totalitare i rendisin politikanët që morën pjesë në administratën e pushtuesve në radhën e kolaboracionistëve. Pikërisht për këtë emërtim, shumë prej këtyre politikanëve, me vendosjen e pushtetit komunist, shkuan në satër pa as më të voglin hezitim. Të tjerët ishin detyruar, për të mos pësuar të njëjtin fat, të merrnin rrugën e emigrimit në vendet perëndimore ku kishin gjetur një strehë të sigurtë dhe një liri veprimi.
Pas ndryshimeve demokratike lindi edhe nje kategori tjetër historianësh që ngjarjet e asaj periudhe i shikonin me nje sy tjetër. Kjo kategori pretendonte se ngjarjet historike nuk duheshin parë bardhë e zi. Ylberi ka shtatë ngjyra dhe të gjitha ato duhen patur parasysh.
Kur u themelua Fronti Nacionaçlirimtar, në Konferencën e Pezës, komunistët, mjeshtra të mashtrimit, hodhën parullën demokratike të bashkimit “pa dallim feje, krahine dhe ideje”, parullë që simbolizonte bashkimin e gjithë forcave politike në një front të vetëm dhe zgjidhjen e problemit të pushtetit pas fitores me anën e zgjedhjeve të lira. Por, pas Konferencës së Mukjes, papritur, kjo parullë demokratike u zëvendësua me atë revolucionare: “Pushteti buron nga gryka e pushkës”, ndërsa hymni i partzanëve u bë kënga:
Bijt’e Stalinit jemi ne,
Që derdhim gjakun an’e mbanë
Sa të valojë përmbi dhe,
Flamuri drapër e çekan!
Vini veshin! Komunistët dhe partzanët nuk luftonin për flamurin kuq e zi me zhgabën dykrenore në mes por për flamurin me drapër e çekan të vendit ku sundonte diktatura komuniste, të vendit që kishte në krye tiranin Stalin, që synonte të pushtonte të gjithë botën.
Ju lutem, më falni për këtë hyrje pak a shumë të gjatë, por të gjitha këto më dolën parasysh kur përfundova së lexuari kujtimet e një “nacionalisti të ndezuar dhe antikomunist” siç ishte Kol Bib Mirakaj, biri i një familje të shquar të rrethit të Pukës që fillon me atë të Bib Ndoj Mirakës që më 1912, së bashku me Frrok Bajraktarin, Hajdar Nimanin dhe 47 burra të tjerë, çelën kushtrimin në shtatë bajrakët e Pukës dhe u organizuan në luftë duke thyer forcat turke dhe duke ngritur flamurin e kuq me zhgabën dykrenore te kisha e Qielzës dhe duke vazhduar me bijtë e tij, Pashuk Bib Mirakajn i cili u vu në krye të rezistencës antikomuniste duke dhënë edhe jetën e tij në vitin 1946, Pal Bib Mirakaj që vazhdoi rrugën e të vëllait, Pashukut, deri në vitin 1951 dhe më pas kaloi në Jugosllavi për të vazhduar përpjekjet për një Shqipëri të lirë dhe, në mënyrë të veçantë, më i dëgjuari prej tyre, Kol Bib Mirakaj, i cili në vitin 1941 udhëhoqi forcat vullnetare në luftë kundër sulmeve shoviniste të çetnikëve serbë dhe malazes që kishin depërtuar në pjesën veriore të Shqipërisë, duke i dalë zot Shkodrës heroike. Në këtë betejë Kol Bib Mirakaj u plagos rëndë në këmbën e majtë dhe shpëtoi nga vdekja vetëm në saj të ndërhyrjes së mikut të tij nga katundi i Midhes në Pukë, Prendush Colit. Ja si u shpreh intelektuali vlonjat Ago Agaj, një figurë tjetër e shquar e nacionalizmit shqiptar, në ceremoninë përkujtimore për përcjelljen e tij në banesën e fundit:
I lidhur me atdhenë e vet ngushtësisht, të cilin e kish larë me gjakun e tij, të vëllait dhe të birit më të madh dhe shumë të tjerë të fisit të tij , si ndoshta askush nga neve të tjerët, nuk donte të largohej nga buza e Adriatikut, se i dukej sikur valët e tij e mbanin të lidhur me atdheun. Ai thosh përhera: “Kur të detyrohem të largohem shumë nga Shqipëria, asht ma mirë të vdes”.
(Ago Agaj, “Salikimi i Kol Bib Mirakajt”, “Shqipëria e Lirë”organ i Bllokut Kombëtar Indipendent, 15 gusht 1968, faqe 4)
Por të mos harrojmë edhe birin e tij, Ndoc Kol Mirakajn, një nxënës i shkëlqyer i gjimnazit të Shkodrës dhe i universitetit të Torinos në Itali në degën e Inxhinierisë Politeknike, drejtues i lëvizjes kunderkomuniste që kishte si objekt shkatërrimin e çerdheve komuniste në Kosovë dhe në Shqipëri, që pranon më mirë të vetevritet se sa t’u dorëzohet hordhive komuniste më 29 gusht të vitit 1949.
Kjo është historia e kësaj familje të madhe. Por le të kthehemi te autori i librit të përmendur më sipër, te Kol Bib Mirakaj. Propaganda komuniste është munduar me çdo mjet ta errësojë këtë figurë të shquar, duke i atribuar lloj-lloj shpifjesh dhe emërtimesh por, kurrë nuk ia arriti qëllimit të saj. Figura e këtij nacionalisti të shquar sot është vendosur në piedestalin e figurave të shquara të këtij kombi. Ai, së bashku edhe me burra të tjerë të mëdhenj si Mustafa Kruja, Ernest Koliqi, Xhevat Korça, Patër Anton Harapi, Rexhep Mitrovica, Ago Agaj, Xhafer Deva, e të tjerë,bashkëpunuan me italianët apo gjermanët me qëllimin e vetëm se, në këtë mënyrë, do t’ia arrinin qëllimit për lulëzimin e Shqipërisë Etnike e cila, për herë të parë në historinë e këtij vendi, u krijua në sajë të vullnetit të këtyre dy vendeve, gjë që nuk e kishte bërë asnjë vend tjetër i botës. Ja si shprehet Kol Bib Mirakaj për këtë çështje:
Kam dhanë bashkëpunimin tim jo me “kambë në kapërcyell”, por lealisht e me guxim, pa kompromis,me bindje të ndërgjegjëshme, se pas fatit të kryem dhe në rrethana që gjindej Atdheu ( vetë në pamundësi me i ba ballë okupacionit me forcë, e ndërkombëtarisht abandonue në fatin e vet) ajo ishte e vetmja mënyrë me mujtë me i vjeftë çashtjes kombëtare deri sa Atdheu të gjindej në ato rrethana.
N’anën tjetër, kishe bindjen se ajo fazë historie, ndoshta, ishte e vetmja rasë që i paraqitej Shtetit Shqiptar për me arrijtë në bashkimin e tij, në kufijtë që na caktojnë Gjaku, Gjuha, Historia dhe Ekonomia, pra ndër Kufijtë Etnikë. Kishe bindjen e plotë se ishte pikëpjekja e Kombit tonë me historinë, për me realizue aspiratën më të madhe e të drejtë të tij, për t’afirmue drejtësinë kundër tregjeve diplomatike që ishin ba në kurrizin e tij prej shekujsh.
Kjo bindje u vërtetue tanësisht në prill të vitit 1941, me zmadhimin e Shqipënisë ndër kufiojtë etnikë.
Po i të njejtës linjë me të është edhe Patër Anton Harapi kur, në vitin 1945 në sallën e gjyqit, u deklaronte gjykatësve kriminelë:E pranova detyrën se nuk mujshe me pamun Shqypninë të pushtueme prej anarkije, nuk dojshem të krijohej nji babiloni shqyptare me luftë vllavrasëse qi zhgatërronte katundet, familjet. Ndjeva mëshirë si për popull e gjithashtu edhe për Shqypni.
Qeshë i shtrënguem të zgjedh njerën dysh: a të baj nji marri tue e pranue këte detyrë, a të tregoj nji dobësi tue u largue. Vendosa ma mirë të baj nji marri ose, sikurse thonë ata shqyptarë qi duen të ruhen të pastër, desha të kompromentohem!”
Le të sjellim tani një shembull nga e majta shqiptare: Emrush Myftari, një i ri komunist kosovar, pjesmarrës i luftës së Spanjës përkrah brigadave internacionale, shokë me Xhemal Kadën, Petro Markon, Skënder Luarasin, edhe këta luftëtarë të Spanjës, me fitoren e forcave të Frankos kthehet në qytetin e tij të lindjes, në Pejë. Atje vazhdon luftën kundër okupatorëve jugosllavë. Më 17 prill 1941 Jugosllavia kapitulloi përpara ofensivës gjermane. Emrushi së bashku me një grup shumë të madh pejanësh pret ardhjen e çlirimtarëve gjermanë, siç i quante ai, ndërsa një grup serbësh ishin ngujuar në bashkinë e qytetit për ta pritur “okupatorin” me armë. Me mbërritjen e tanksit të parë gjerman, një vajzë e re i dhuron komandantit të tij një kurorë me lule të freskëta. Emrushi hipën në tanks dhe së bashku me turmën e madhe i drejtohen vendit ku ishin serbët. Fillon përplasja. Nga ana kosovare vriten dymbëdhjetë trima. Së fundi serbët detyrohen të dorëzohen. Për këtë veprim, Emrushi u dënua me vdekje nga komunistët, vendim që mundi të zbatohej në vitin 1945.
Si duhet ta quajmë veprimin e këtij heroi, kolaboracionizëm apo patriotizëm? Si shpjegohet që ky luftëtar, që kishte luftuar edhe kundër gjermanëve në Spanjë, tani bashkohet me ta? A mos duhet quajtur tradhëtar? Jo dhe jo. Atë e thirri zëri i atdheut. Ishin pikërisht gjermanët që i sillnin lirinë e atdheut, që e shkëpusnin nga robëria shekullore e serbomëdhenjve. Ai, së bashku me intelektualët shqiptarë që cituam më lart, luftonin për Shqipërinë Etnike. Ishte pikërisht Gjermania që e kishte kthyer Shqipërinë në kufijtë e saj natyral, me përjashtim të krahinës së Çamërisë. Ishte Gjermania që kishte korigjuar një gabim të pafalshëm të kryer nga Franca dhe Anglia në Konferencën e Londrës. Ishte së fundi Gjermania që e trajtoi vendin tonë jo si një vend të pushtuar por si një vend të lirë. Ishin pikërisht komunistët ata që, duke mohuar vlerat kombëtare, ia kthyen sërish këto krahina jugosllavisë, armike e betuar e popullit tonë.
Shfletoj internetin dhe ndalem tek faqja për patriotin Vaso Pashë Shkodrani. Lexoj: Administrator në Ederne në vitin 1879. Atje merr titullin Pasha. Guvernator në Liban në vitin 1883. Qënia në këto detyra nuk e pengoi të mendonte dhe të punonte për Shqipërinë. A nuk ishte edhe Turqia pushtuese? A nuk i shërbeu edhe ai Turqisë? Atëhere, përse Vaso Pasha quhet patriot dhe intelektualët tanë kolaboracionist?
Vazhdoj më poshtë me Ismail Qemalin: Kryesekretar i Ministrisë së Punëve të Jashtme të Turqisë më 1868. Guvernator i Varnës dhe Danubit të Poshtëm më 1870. Anëtar i komisionit të kushtetutës turke më 1876. Guvernator i Tripolit dhe vali në Siri në vitin 1897. Deputet në parlamentin turk në vitet 1908-1912.
Atëhere përse Ismail Qemali quhet patriot dhe intelektualët tanë kolaboracionist? Pyetjet e tjera janë të njëjta si për rastin e Pashko Vasës.
Nëse do të vazhdojmë më tej do të shohim se edhe udhëheqësi i Lidhjes Shqiptare të Prizrenit, Abdyl Frashëri ka qënë dhjetë vjet deputet i parlamentit turk, ndërsa vëllai tij Samiu një figurë e njohur që turqit e kanë një nga figurat më të shquara të historisë së tyre, madje edhe eshtrat e tij prehen atje dhe jo ne vendlindjen e tij dhe një stadiumi i kanë venë emrin e tij për kujtim.
Atëherë, përse të mos e quajmë të njëjtë edhe veprimin e këtyre intelektualëve tanë gjatë periudhës së Luftës së Dytë Botërore?
Një argument tjetër që vërteton se ata nuk ishin “kolaboracionistë” është ai se, sipas kritereve të demokracive perëndimore, nuk është provuar se Kol Bib Mirakaj, Mustafa Kruja, Rexhep Mitrovica, Xhafer Deva, Ago Agaj apo ndonjë nacionalist tjetër shqiptar të ketë qenë kolaboracionistë. Në vendet ku regjimet e tyre shquheshin për demokraci të mirëfilltë, ata u pritën ngrohtë, u rrethuan me nderimin e njerëzve dhe kryen punë mjaft me përgjegjësi. Po të ishte provuar se ata kishin qenë kolaboracionistë, përkrahës të fashizmit etj, atëherë asnjërit nuk do t’i lejohej qëndrimi për asnjë çast në vendet më demokratike të botës.
Ja një shembull tjetër për sa thamë më sipër : Qeveria shqiptare iu kërkoi aleatëve kthimin e atyre që ata i quanin “kriminelë lufte”. Le të citojmë zotin J. E. Jacobs, funksionar për shërbimin e jashtëm të Shteteve të Bashkuara. Në një letër miqësore drejtuar Zeusit shqiptar, që mban datën 5 korrik 1945, ai shkruan:
I dashuri, Gjeneral-Kolonel Hoxha,
Tue iu referue bisedimit tonë të pasun para disa javësh të shkuara mbi çështjen e kthimit të kriminelëve të luftës shqiptarë, dëshëroj t’ju njoftoj se letra me datë 22 qershor 1945 e Ministrit të Drejtësisë, drejtue Komitetit Ndërkombëtar të Luftës në Londër, i asht dërgue atij komiteti.
Në mbështetje të listës së 43 kriminelëve të luftës të pretenduar, që asht pregatitur më datë 23 shkurt 1945, atë listë e kisha me vete në Caserta, në udhëtimin e fundit ku u bisedue kjo çështje.Me gjithë se nuk mund t’ju siguroj se çfarë masa do të merren, unë mund të them se autoritetet në Caserta janë duke e investigue këtë çështje dhe mundësisht në një kohë të shkurtër mund të mirret ndonjë masë.
Me respekt, i dashuri Gjeneral-Kolonel.
Jam fort i sinqert i juej.
Zoti Jacobs ishte një personalitet i majtë. Megjithatë le ta lemë atë dhe të vazhdojmë se si rrodhën ngjarjet e mëpastajme. Sado që u mundua legata shqiptare në Romë të merrte informata mbi këta “kriminelë lufte” nuk ia arriti qëllimit. Në një relacion që Zv/ministri i jashtëm Mihal Prifti i dërgon Legatës Shqiptare në Paris, midis të tjerave shkruhet: Legata prej Rome na njofton se është në pamundësi të bëjë relacionin mbasi i mungojnë informatat (Viti 1952, Dosja 95/1, Fleta 14/8).
Gjithashtu në një letër që Mihal Prifti i drejton Ministrisë së Drejtësisë shkruhet:
Sikurse është në dijeninë tuaj kjo Ministri kërkoi nga Qeveria franceze, dorëzimin e kriminelëve të luftës. Në përgjigje të kërkesës sonë, Qeveria Franceze deklaroi se për dorëzimin e tyre në bazë të ligjit francez datë 10 mars 1927, nevojiten këto dokumenta:
- Lista e krimeve që kanë kryer
- Mandat arrestimi ose në mungesë, kopjen e dënimit të gjyqit
- Origjinalin, ose kopjen autentike të librave gjyqësorë mbi të cilat bazohet kërkesa e Qeverisë Shqiptare (K. RN. S. L. K.2 1.4.1952)
Natyrisht që Qeveria Shqiptare nuk mundi kurrë t’i siguroj këto dokumenta pasi nuk i dispononte. Atëherë ajo kërkoi vizë në Ambasadën Franceze për të dërguar në Paris dy të ashtuquajtur dëshmitarë, Xhavit Qesen dhe Riza Caushanin, vizë që iu mohua nga ana e Ambasadës Kjo vizë nuk iu refuzua së koti. Iu refuzua se ata predikonin për diçka që nuk i përgjigjej realitetit. Iu refuzua sepse personat që kërkonin ata për t’i gjykuar ishin ajka e kombit shqiptar dhe një gjë të tillë Europa dhe e gjithë bota e dinin mirë.
Le të kthehemi tani në një temë tjetër: “Kush janë fitimtarët e kësaj beteje të madhe”? Dy janë idetë që janë ndeshur me njera tjetrën gjatë shekullit të kaluar. E para ideja nacionaliste që mbështetej në ekonominë kapitaliste të tregut të lirë ku individi të kishte të drejtën e fjalës dhe të veprimit, të drejtën e pronës dhe të banimit, të drejtën e shkollimit dhe specializimit, të drejtën e votës së lirë dhe përfaqësimit. E dyta mbështetej në ekonominë socialiste ku individi pothuajse nuk kishte asnjë të drejtë, ku prona ishte rrëmbyer dhe bërë pronë e shtetit, ku shkollimet dhe specializimet bëheshin vetëm për persona të zgjedhur nga regjimi, ku e drejta e votës së lirë mungonte plotësisht.
Përfaqësuesit e idesë së parë ishin Kol Bib Mirakaj, Mithat Frashëri, Abas Kupi me pasuesit e tyre. Ishim ne që u ngritëm kundër diktaturës totalitare, që luftuam dhe dhamë jetët tona për Liri, për Shqipëri, për Flamurin Kuq e Zi. Ndërsa përfaqësuesit e së dytës ishin diktatori Enver Hoxha, Mehmet Shehu, Hysni Kapo dhe xhelatët e tjerë. Ishin ata, ndjekësit besnikë të tyre që ju zunë duart kallo nga duartrokitjet për ta duke iu thurrur hymne lavdie dhe kur e panë se ai u përmbys, si rezultat i revoltës popullore, ndërruan fletën dhe u kthyen në socialistë apo demokratë.
Ndaj, në këto ditë, kur në vendin tonë është instaluar sistemi kapitalist i ndërtimit të shoqërisë, pikërisht ai sistem për të cilin ne luftuam, fitimtarët e vërtetë të tij jemi ne, nacionalistët shqiptarë, është “Apostulli i shqiptarizmës” Mithat Frashëri dhe dishepujt e tij është Kol Bib Mirakaj, është Abaz Kupi sepse pikërisht idetë e tyre fituan, ndërsa humbësit janë mbeturinat e sistemit të përmbysur. Ndoshta. tani për tani, ata kanë arritur majat e pushtetit. Ndoshta, tani për tani, kanë arritur majat e pasurimit. Por do të vijë dita që e vërteta do të triumfojë mbi vendin tonë dhe të gjitha kanë për t’ju dalë nga hundët. Atëherë ata i prêt vetëm një gje: ndëshkimi i drejtësisë shqiptare. Kjo ditë do të vij.
* Percjelle nga Editori i Diellit ne promovimin e librit te Kole Bibe Mirakaj”Vetevrasja e nje Kombi”, 13 Dhjetor 2015
KOLË BIBË MIRAKAJ: “ VETVRASJA E NJË KOMBI ”
NGA IDRIZ LAMAJ*/
Nju Jork- 13 Dhetor 2015 / Për librin e Kol Bibë Mirakajt: “VETVRASJA E NJË KOMBI” kanë shkruar dhe do të shkruajnë studiues tonë të njohur. Unë këtu do të percjell një shkrim të prof. Ernest Koliqit, i cili asht shkrue këtu e 47 vjet ma parë me rastin e vdekjes të Kolë Bibës. Shkrimi i plotë i prof. Koliqit do të pasohet me nji paragraph vlerësues të prof. Rexhep Krasniqit për autorin e librit në fjalë, po me rastin e vdekjes së tij, nji mendim timin të shkurtë për këtë vepër të vlefshme historike dhe dy-tri fjalë përfunduesi dedikue Pal Bibë Mirakajt /
Ernest Koliqi: /
Kolë Bib Mirakaj
Edhe nji shok i vlefshëm u shkoq papritmas nga aradhja në mëgrim e dalzotsave të Liri, i ftuem përte Dyerve të kësaj Jete nga ai Za urdhënuer të Cilit çdo njeri mishit e gjakut asht i shtërnguem t’i ndëgjojë. Kolë Bib Mirakaj na la shi në nji kohë kur mërgata ndiente ma tepër se kurr nevojen për hovin e pashterrshëm të ndiesive patrjotike dhe për rysnin e tij njerzore e shoqnore. Mund të thuhet se Vdekja e gjet në kambë, në llogor të qëndresës së ngrehun kundra mohuesave të traditave ma të shëndoshta shqiptare, kundra zotnuesave qi përpiqen me i a tha tharmet jetësore kombit t’onë. Ai dikur luftar trim e i vaditun në përdorim të pushkës, tashi në megrim zhvillonte nji luftë idenash me armët kalorsiake të ndiesive të zjarrta të veta. Ushqente bindje të patrandun në vërtytet rilindëse të popullit prej shtresave ma gjenuine të cilit ai rridhte.
Kolë Biba si moshë përfshihej n’at ortë qi njofti dy luftat e mëdhaja botnore, qi u gazmue e u dejë në shpalljen e pamvarsis shqiptare, qi u dalldis n’epopen e shkurtë por plot afsh pësimi patrjotik të Mbretit Wiedit, qi gzoi e vuejti në tallazin e ngjarjeve nëpër të cilat u përshkue ky brezi ynë i pafat. Ajo e Kolës mund të quhet brezni orëzezë, sepse fati e paracaktoi të gjallojë në nji periudhe historike ku kënaqjet qenë të shkurta dhe mjerimet të pambarueme. Rrethana të turbullta, – qi terratisshin shpesh-herë ndër shpirtna dritën udhëhjekse t’idealeve kombtare edhe n’atdhetarët ma të kulluet, – kërkuen prej vepruesave në fushë kombtare dej arenzi (çelikut) e qindresë së rrebtë ndër nisme e ndër përpjekje politike. Therorit ma të nalta, guximi ma i vërvitun, vendosja ma e ngurtë nuk mjaftuen orvatjeve të shqiptarizimit, shpesh të denueme për në mposhtje nga fuqi madhore, nga anmiksija e fatit. Historija e Shqipnis, tue zanë fill nga veprimtarija e Skanderbegut, e tue vazhdue me nisme vetqeverrimi të Karamahmud Bushatit e t’Ali Pashë Tepelenës, me kryengritje kosovare e të Ded Gjo’ Lulit, e prap ma vonë me tjera orvatje të Rilindasve deri në ditën e sotme, paraqitet përgjithsisht si varg deshtimesh, të rrethueme, po, me trimni kreshnike por e shkueme huq, – varg epopesh lavdiplote, drita e së cilave u shue në terr e në harresë.
Zanafillen i Ndiemi e kishte prej atyne fiseve malsore, në të cilat mbet e paprekun gjatë rrjedhimit të qindvjetave rraja ma e pastër e bujare e gjindes arbnore. Ato fise qenë muroja e rracës s’onë e ruejten kufijt e atdheut me gjoksa viganorë e, mbrenda kufijve, doket e gjuhën e të Parvet, fizjonomin e vetit ethnike, pasunin e pikatun të traditave qi ne na shquen nga kombet tjera e na lejon m’u thirrë Shqiptarë. Para se me u arsimue në Shkodër në shkolla austrjake, Kolë Biba e begati menden e zemrën dhe e mbrumosi karakterin në frymë të dokeve qi ushqehen në gjak ilyro-shqiptar. Idealet e burrnis e të nderit i a gdheni në shpirt vargu i kangve të rapsodve qi përmban, në trajtën njomsisht primitive, nji palc përftimesh e ndiesish të larta njerzore. Afshi epik i rapsodive të bjeshkve, ku Zanat ruejnë sekretet e thalbit ethnik t’onë, e frymzoi gjatë jetës – jo vetëm atë por edhe rrethin e tij shtëpijak dhe krahinuer. I vëllai Pashuk Biba, i biri Ndoc Kolë Mirakaj e tjerë pjestarë të farefisit e të krahinës shuguruen me gjak të pastër fisnikinë e zanafilles së tyne dhe fituen të drejtën m’u këndue në lahuta të sotme e t’ardhëme si Kalorsa kreshnikë të Lirisë. Kola ra deshmor në nji luftë tjetër, n’atë të përpjekjeve civile jo ma pak e vlerët, ndoshta tue shpresue të kapi heret a vonë pushkën m’u mate ballafaqe me anmiqt e Shqipnis ashtu si ishte matun shpesh ma përpara. Në shtat mbante varrët qi luftat për liri t’atdhuet i shkaktuen dhe ndoshta ato varrë i a kanë shkrutue të të gjallët.
Ndonse travajët e jatës s’e lanë kurr të qetë, Kolë Biba nuk e ndërpreu asnjiherë mundimin e vet për forcim e naltësim t’atdheut. Meritë kryesore e tij qe orientimi i pashëmangun në vijën e drejtë të shqiptarizmit. Ai si fënerë kishte testamendin e patrjotve ma mende-ndritun që shprehi Shqipnija nga gjini i vet. Në pështjellim të ngjarjeve, në përleshje të pasjoneve, në rrapamë të rrymbave të nduernduerta politike qi dallojnë botën e vogël të politikës shqiptare, ai mbante syt e ngulun n’epope të përflakun të Fishtës, në mësime largpase të Gurakuqit, në thjeshtësin burrnore të Bajram Currit. Këta të Mëdhej ai i njofti si udhëhjeksa në lamije të atdhetarizmit, shembullin e tyne përpiqej të ndiqte.
Mjerisht, po e shtjerrtueme në dukje, pa e thellue vargun e ndodhive qi u gërshetuen në përiudhat e fundme të historis së kombit t’onë, na jepet me mendue se kreshnikija – begati e madhe në trashigim të gjakut arbnuer, – u shkri kot e se përpjekjet atdhetare ma të shqueme i asgjasoi nji fat plotë mizori.
Nuk asht ashtu. Edhe Skanderbegu humbi luftën mbasi çmeriti botën në Lindje e në Prendim me trimnit e veta. Epopeja e tij nuk u vorros me të. Erdhi tue lëshue dritë përhera ma tepër e, mbas pesqind vjetësh, lulzoi e qiti fryt agimesh fatlume për kombin t’onë. Therorit e atdhetarëve nuk njohin bjerrje. Kohë mbas kohe ato kërthnetën në dobi të popullit të cilit i u kushtuen.
Kolë Biba jo vetem kreu mbrenda rrethanave qi fati i parashtroi detyren e vet si Shqiptar gjallnik e zemër-ndezun, por u naltësue nëpërmjet flijes së trupit të vet dhe të gjakut farefisnuer, në kambën e atyne atdhetarvet qi fuqizuen rrajën e shqiptarizmit. ( “Shejzat”, 1968. Nr. 4-6, fq. 247).
Ndërkaq, prof. Rexhep Krasniqi, historian i njoftun në kohen e tij dhe Kryetar i Komitetit “Shqipëria e Lirë”, shkruen ndër të tjera me rastin e vdekjes të Kolë Bibë Mirakajt:
“ …Me 17 Maj ndrroi jetë bashkatdhetari Kolë Bib Mirakaj. Jeta dhe veprat e tij në sherbim të çashtje shqiptare janë të njoftuna prej të gjithve dhe me gjithë anmiqësitë që ka krijue në sheshin politik, të gjithë ata që e kanë njoftë kanë qenë të detyruem me e çmue për burrninë dhe virtytet e tij të nalta, tipike të krahinavet tona malore…” (“Shqiptari i lirë”, Mars-Gusht 1968. fq. 4).
****
Librin e Kol Bibë Mirakajt: “Vdekja e nji kombi” e kam lexue me vemendje. Kjo vepër, pa marrë paraysh se çfarë debati mund të ngritë sot ose nesër, asht me randësi të veçantë historike. Për mendimin tim, kambëngulja e autorit për qendrim të pamshirshëm ndaj rrymës komuniste, dhe kritikat për përçamjen e krenve të nacionalizmit, janë shumë të drejta. Sot mund të kundërshtohet ky mendim, por në qoftë se analizohen në hollësi tmerret që i solli komunizmi kombit tonë dhe damet që sollën përçamjet e krenve të nacionalizmit gjatë asaj periudhe nuk ka si mos të simpatizohet Kolë Bib Mirakaj për shprehjen e mendimeve të tij shkoqun dhe guximshëm në këtë vepër historike me titull tronditës: “VETVRASJA E NJË KOMBI”. Fundi i fundit ai ishte pjesëmarrës i dalluem në ato zhvillime historike-politike dhe i njoftun për sakrificat përsonale, familjare dhe farefisnore ndaj çeshtjes shqiptare, gjatë asaj përiudhe. Prandaj, mendimet e tij të shprehune burrnisht qendrojnë në çdo kohë. Kur mendohet se në çfarë gjendje mbeti shteti shqiptar para zbarkimit të forcave pushtuese italiane asht prekse dhe e ndershme kjo shprehje tij :
“ Kemi hy me bindje se me veprimtarinë dhe vetmohimin tonë, po i kursejshim atdhuet një “ katastrofë ” ma të madhe, e kështu, kemi bindjen edhe sot e kësaj dite. Kemi pasë vetëdijen se Shqipnija n’atë gjendje të krijueme nga forca madhore, kishte humbë nji pjesë të indi- pendencës së sajë, po që askush nuk mund t’ia evitonte ose kufizonte ma tepër se ne atë humbje ndër ato rrethana, kemi ndije për detyrë impe- rarive ndaj atdheut mos me e dezertue në atë kohë aq të vështirë dhe mos me e lanë barken pa zot në fatin tragjik të tallazeve.” (“VETVRASJA E NJË KOMBI” fq. 81). Kurdo të shkruhet historia jonë kombëtare për të cilën bahet shumë fjalë, hatrtuesit e saj nuk mund të nxjerrin nga tryeza e analizi- mit të zhillimeve historike të asaj përiudhe këtë vepër të Kolë Bibë- Mirkajt.
***
Ky shkrim i kushtohet Pal Bibë Mirakajt, i cili ishte mik i ngusht i familjes tonë. Për 7 vjet Pali mbajti ndërlidhjet midis grupeve luftara- ke antikomuniste prej maleve të Pukës, Mirditës, Shalës e Shoqshit, Lumës, Hasit dhe Malësisë Gjakovës. Axha im Alush Halili Lamaj qendroi në mal me Tahir Hoxhën e Gashit prej pushtimit të Tropojës nga komunistët me 16 tetor 1944 deri nga fundi i vitit 1949, kur u arratis në Jugosllavi. Pal Bibën e lidhte miqësia e ngusht vllaznore me babën tim, Shpendin dy axhallarët Alushin e Shabanin, dhe nanën time Borën. Gjatë atyne viteve Pal Biba, sa e sa herë levizte nëpër Malësi të Gjakovës dhe kishte takim me Tahir Hoxhën në Lum të Gashit, ndalohej te kulla jonë, në katundin Shoshan, furnizohej me ushqim dhe përcillej natën nga baba im, për në vendin që ai e kishte caktue.
Kur ne erdhëm këtu në New York, dy muaj mbas vdekjes të Kolë Bibës, Pali menjiherë erdhi dhe u përqafue ashtu si burrat e dikurshëm malsor me axhen babën dhe nanën time. Kurr nuk harroj kur hyni për herë të parë në shtëpinë tonë në Bronx dhe të dera e apartmentit i tha nanës t’ime: “ Oj Borë, nji bukë kollomoqi të nxet dhe nji pshere djath se jamë përngutë ”, dhe nanës time iu mbushen sytë lot m’u te dera e dhomës pritjes ku nana, axha dhe baba im të plakun e të lodhun memzi pritshin me u përqafue me Pal Bibën.
* Majte sot me 3 Dhjetor 2015 ne promovimin e librit te Kol Bibe Mirakaj”Vetvrasja e nje Kombi” organizuar nga Federata Panshqiptare e Amerikes”VATRA”
Serbët nuk ndalen , ne me heshtjen tonë iu ndihmojmë
Nga Fahri XHARRA/
Ne duhet të dimë se çka shkruhet për ne ne , pa marrë para syshë ardhjen : o për të ke o për të mirë. Duhet të dimë për shumë arsye , të vetëdijesohemi se nuk jemi në tapetin e kuq të popujve që bota “shastriset” për ne,nuk jemi në listën e vendeve që iu kishte propozuar dikush dikujt si vendin e dytë për jetesë pas vendlindjes . Por nisur nga propaganda serbe ne jemi :” përzierje e komponentëve te ndryshëm etnik apo përzierje e kulturave serbe. Me emrin qe ia dhanë kombit të tyre të ri , shqiptarët përmenden së pari në shek.11 pas Krishtit me etnonimin Albanët e apo Arbanët (Ферјанчић 1988 ). Erdhën si barinj kështu që gjetjet arkeologjike për shqiptarët janë shumë të vështira- nuk janë të njohur për vendbanimet e tyre të përhershëm e as profesionet e tyre , por nëse kërkohet diçka për ata , atëherë duhet kërkuar nëpër bjeshkë apo male ne varret e tyre të pa identifikuara. Barinjtë e kohërave të dikurshme mu si Hunobulgarët apo fiset e pastra hune nuk janë të njohur nga poçeria e tyre , të cilat zakonisht gjenden në vendbanime ,por atyre duhet përcjellur lëvizjet , migrimet dhe vendet e ndryshme të vdekjes; ashtu edhe shqiptarëve; larg vendit të tyre të lindjes , larg vendit të tyre amzë.
Burimet e shkruara dhe gjuha e tyre tregon për prejardhje të ndryshme të fiseve shqiptare nga të cilat i njohim Arbanet (Шиптара ) dhe Mirdites (Мардаита ) e që të dërgojnë në Azinë e mesme nga Kaukazi e deri në Siri . (arheolog Djordje Jankovićhttp://www.rastko.rs/rastko/delo/11620).Të kotë e ke të bisedosh me serbet ne takime ndërkombëtare nëse nuk iu përplasë për fytyre këto trillime të zakonshme sllave. .
Unë dhe mbarë populli nuk mundemi që në këtë kohë të dëgjojmë se çka flitet për ne mediumet e hapura ; vetëm mund ta paramendojmë se çka bisedohet , shkruhet ,postohet për ne qarqe të mbyllura dhe vendim marrëse. Ndoshta edhe politikë bërësit tonë nuk e dine sepse edhe sikur ta dinin nuk kanë “gojë “ për të folur .E ata që i përcjellin janë të përzgjedhur mu nga ata që shumë pak dine.
Çka tjetër thuhej , në prag të bisedimeve për statusin e Kosovës , deri në vitin 2008; “ Po kalojnë shekujt dhe ne tokat tona ( Serbe fxh) në Kosmet ( Kosovë fxh) “ llogorojnë” ( pra , jo të përhershëm) shqiptarët , të cilët shumohen e terrorizojnë pravosllavinë ( ortodoksizmin serb) , Tani kur këta po e kërkojnë pavarësinë thirren ne dy çështje se janë autokton e çka nuk është e saktë sepse po këta me imagjinatat e tyre e mashtrojnë veten dhe boten. Ne akademitë e Rusisë , Gruzisë , Armenisë dhe Italisë janë shënimet qe tregojnë se ka ekzistuar Albania e Kaukazit dhe se kjo e sotit e ka emrin nga ajo.
Një fakte tjetër nga shqiptaret është se ata janë shumicë ; e vërtete sepse Kurani atyre iu lejon martesën me katër gra dhe se natalitetin e pa kufizuar e kanë ç’frytëzuar si armë për dëbimin e te tjerëve “(vecernje novosti,13.10.2005god. )
Asgjë e re nga politika antishqiptare serbe’; vetem se shqiptaret me sjelljet e tyre po e trashin propagandën serbe .
“ Чак, 1838. године скоро 400 година после првог турског пописа – у Пећи (како записује Јозеф Милер): Срби чине 92,09 одсто становништва. (Приредио – Ђорђе Бојанић ) “
Në vitin 1445 në Kosove e Metohi kishte vetëm 46 familje shqiptaresh te posa ardhurl ndërsa serbe ishin 12 844 familje. (. У жупама: Косово, Сиринићкој, Средачкој, Ибарском Колашину, Биничкој Морави, Призренском Пољу, Лабу Шиптара тада нема. )
Në atë kohë pra ( 1445 ) në Pejë nuk ishte asnjë familje shqiptare. Bile edhe ne vitin 1838 , gati 400 vjet pas regjistrimit turk – në Pejë 92.09 % ishin serbë (Чак, 1838. године скоро 400 година после првог турског пописа – у Пећи: Срби чине 92,09 одсто становништва.)
E ngjashme apo e njejte me deklaratat e hoxhëve tanë të “merituar” te cilët na helmuan historinë , origjinën dhe ardhmërinë. E njëjtë edhe me hasankaleshat e viteve 60-70-ta.
Të thyhen nervat kur i lexon shënimet serbe te kohëve të sotit , por të humbë orientimin edhe shkrimet e pseudoshqiptarëve që rrëshqasin në te njëjtin akull antishqiptar.
Për ata që duan të mësojnë se çka shkruajnë serbët . më poshtë oi japi ne origjinal disa shënime plotësuese.
***
(По Рабану ми смо их називали Рабанаси, односно Арбанаси, како их и данас зовемо. Странци су их звали Албанцима и то из два разлога. Зато што су знали њихово порекло из кавкаске Албаније и зато што су са њима дошли први пут у додир на пределу Белиграда испод Томора. Белиград су Латини називали Албом, што је превод његовог српског имена на латински језик. Турци су их називали Арнаутима, што на арапском значи – „они који се нису вратили.” Они се стварно нису вратили, остали су у Србији. Сами Арбанаси нису за себе употребљавали ни једно од тих имена, они се називају Шћипетари, асвоју земљу Шћиперија. На њиховом језику реч шћипе или шкипе значи крш, брда или комове. Шћипетар се може превести на српски језик са Брђанин. Аустроугарски писци су, крајем 19. и почетком 20. века, намерно давали погрешно тумачење значења имена Шћиперија, уместо земљом брђана, називали је „земљом орлова„. То је требало да пред светом да Арбанасима неко племенитије порекло њиховог народног имена. * Deretiç_
vecernje novosti,13.10.2005god.
Приредио – Ђорђе Бојанић
На Косову и Метохији (Старој Србији) било је, пола века после Косовске битке, само 46 новоусељених албанских кућа (Албанци су племе са Кавказа које је населило данашњу Албанију почетком 11. века), како сведочи први турски попис из 1445. године за области Дренице и Подрима.
А српских кућа: 12.844. У жупама: Косово, Сиринићкој, Средачкој, Ибарском Колашину, Биничкој Морави, Призренском Пољу, Лабу Шиптара тада нема.
У Пећи, на пример, тада није било ниједне албанске породице…
Чак, 1838. године скоро 400 година после првог турског пописа – у Пећи (како записује Јозеф Милер): Срби чине 92,09 одсто становништва.
Данас, после НАТО злочиначке-агресије, под називом „Милосрдни анђео“, у Пећи (седишту српског патријарха) живи само неколико Срба!
Долазак Албанаца на њихове данашње територије…
Албанци воде порекло са Кавказа. Албанија на Каквазу налазила се на истоку ове планине, између Каспијског мора и врха Кавказа. Једино по чему је та стара Албанија била позната јесу велики и опасни пси, такозвани кавкаски овчари.
Године 1043. побуњени намесник Сицилије, бивши византијски војсковођа Ђорђе Манијак, покреће војску преко Јадрана, у којој је било и Албанаца са женама и децом, да би у бици код Дојрана Манијак трагично изгубио живот.
Пораженим Албанцима, без бродова који су пали у руке Византинаца, Срби су омогућили да се населе у српском Поморју, околина Скадра (некадашња престоница Србије). Убрзо су се одомаћила два назива за ову етничку заједницу, турски назив Арнаути – “они коју немају где да се врате” и назив Шћиптар, којим су се Арбанаси најрадије називали.
Населили су се на данашњој територији Албаније, углавном су се бавили сточарством , пошто су живели у планинским пределима.
Искористили су најезду Турака и тако се одомаћили.
По Рабану ми смо их називали Рабанаси, односно Арбанаси, како их и данас зовемо. Странци су их звали Албанцима и то из два разлога. Зато што су знали њихово порекло из кавкаске Албаније и зато што су са њима дошли први пут у додир на пределу Белиграда испод Томора. Белиград су Латини називали Албом, што је превод његовог српског имена на латински језик. Турци су их називали Арнаутима, што на арапском значи – „они који се нису вратили.” Они се стварно нису вратили, остали су у Србији. Сами Арбанаси нису за себе употребљавали ни једно од тих имена, они се називају Шћипетари, асвоју земљу Шћиперија. На њиховом језику реч шћипе или шкипе значи крш, брда или комове. Шћипетар се може превести на српски језик са Брђанин. Аустроугарски писци су, крајем 19. и почетком 20. века, намерно давали погрешно тумачење значења имена Шћиперија, уместо земљом брђана, називали је „земљом орлова„. То је требало да пред светом да Арбанасима неко племенитије порекло њиховог народног имена. * Deretiç
То није необично, зато што су данашњи Албанци мешавина различитих етничких компоненти, односно различитих култура. Они који су дали име овој новој нацији, забележени су први пут тек у 11. столећу, под етнонимима Албани и Арбани (Ферјанчић 1988). Они су били досељени сточари и зато су археолошки тешко препознатљиви – нису познати по трајним насељима ни занатској производњи; требало би тражити њихова гробља у планинским пределима. Сточари ранијих епоха, као Хунобугари или угарско племе, нису забележени по сопственој грнчарској производњи, која је најчешћи археолошки налаз у насељима, већ по гробљима и гробном инвентару, којима се могу пратити њихове сеобе изван матичног простора.
Писани извори и језик указују на разнородно порекло албанских племена, међу којима исходиште најзначајнијих Арбана (Шиптара) и Мирдита – Мардаита треба тражити у предњој Азији, од Кавказа до Сирије.
arheolog Djordje Janković
http://www.rastko.rs/rastko/delo/11620
- « Previous Page
- 1
- …
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- …
- 94
- Next Page »