Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Archives for March 2016

TRI FIRMAT E VETËVRASJES SË KOMBIT NGA RAMIZ ALIA

by

Opinion Nga Rasim Bebo, Chikago/

Mora nxitje nga artikulli i Z. Mërgim Korça, që patriotin Kolë Bib Mirakaj, e quan shumë bukur:  “SHARTIM TË SHPIRTIT TË MËSUESIT NË ZËMRAT E NXËNËSVE”, siç e kishte shartue At Gjergj Fishta, At Ambroz Marlaskaj, Mati Logoreci, Ndue Paluca, Gaspër Mikeli e të tjerë veteranë të arsimit shqiptar. Ndaluni pak Z. Mërgim, se sot e mbrapa një çerek shekulli “Dmokracia e pjellë nga komunizmi është bërë më e tërbuar  dhe e lidhur me fqinjët nëpërmjet të quajturit “internacionalizmi proletar”, që vazhdon qysh nga viti 1941, me krijimin  e degës të PKJ nën drejtimin e të deleguarve të Titos dhe vendosën njeriun e tyre, diktatorin Enver Hoxha.”

Tani po marrim vazhduesin e Enverit, pas vdekjes së tij, Ramiz Alinë, i cili hodhi tri firma vetëvrasjeje të kombit shqiptar. Po të jetonte sot Kolë Bib Mirakaj, do të vinte duart në kokë për këto llahtara shkatërruese që i prek deri-diku autori i artikullit, Z. Mërgim Korça.

Po nënvizojmë të tri firmat e Ramiz Alisë:   

1- Refuzoi lidhjen me Gjermaninë dhe firmosi lidhjen me Greqinë mjerane dhe armike shekullore e kombit tonë.

  1. Hodhi firmën për pranimin e Kolonelit të Asfalisë greke, me veladon prifti.
  2. Firmosi që prona të mos u njihej pronarëve.

Me këto tre firma vazhdojnë pasardhësit e zgjedhur prej ti, Sali Berisha, Fatos Nano dhe në vazhdim deri sot.  

Eduard Zaloshnja thotë: “Në 22 vjetët që nga vizita e parë e familjes Shtraus, shansi  për të realizuar një hop të madh për të ecur përpara e kanë pasur katër njerëz: Ramiz Alia, Ismail Kadare, Sali Berisha dhe Fatos Nano. Ky shans, iu dha në vitin 1985. Në atë vit, pas vdekjes së Enver Hoxhës, këta u ndodhën para udhëkryqit: “Ose të ndiqnin shembullin e Ten Siao Pinit, ose të vazhdonin rrugën e Enverit. Fatkeqësisht zgjodhën këtë të fundit.” (gazeta“ILLYRIA”, 21 dhjetor 2006, f. 12).

Agim Shehu thotë: “Me trokitjen e demokracisë në Evropë, Gjermania, mike historikisht e shqiptarëve, i ofroi ndihmë Shqipërisë para se këtë t’ia jepte Sllovenisë. Presidenti Ramiz Alia iu përgjigj të deleguarit të shquar gjerman, F.J. Shtraus: “Nuk na lejon kushtetuta të pranojmë ndihmë të huaj”! Miku i lartë u përgjigj me keqardhje e ironi: “Edhe kështjella më e mbyllur e ka një dalje për çdo rast. Po të duan të zotët e shtëpisë, këtë dalje e gjejnë”! Por të zotët atëherë, që komanduan dhe në demokraci, e kishin përcaktuar, se dalja në Evropë s’duhej të qe  Gjermania, Italia etj, por Athina!  Në atë udhë e donin Shqipërinë siç e bënë. (Gazeta “ILLYRIA”“Kushtetuta në gjykim…” 6-7-2006, f. 23.)

“Më 23 tetor1987 erdhi në Tiranë ministri i jashtëm Hans Deitrih Gensher, i cili tha: ”Shqipëria ka pasuri të mëdha natyrore, lëndë të para, që për ne janë të pazëvendësueshme, si për shembull, kromi. Ajo ka nevojë për prodhime industriale dhe për modernizimin e bujqësisë. Është më mirë të jemi të parët, e të mos themi që humbëm shansin”, tha Shtrausi atë ditë. (Gazeta “ILLYRIA”, 26-10-2007).              

“F. J. Shtrausi i shtriu dorën qeverisë komuniste në Tiranë për një aleancë të mundshme në perspektivë, por oferta që u refuzua me stilin idiotesk klasik nga qeveritarët e padenjë të Shqipërisë, po në këtë kohë “Komsomolskaja Pravda” pati botuar një shkrim  ku thuhej se, Shtrausi kishte refuzuar tri ftesa të njëpasnjëshme për të vizituar BRSS e për të investuar atje. Shkurt fjalët , atje e ftuan por, ai nuk deshi…  Në Shqipëri erdhi vetë, por ne nuk e deshëm.(“ILLYRIA” 8-8-05, f. 11). Shtrausi, ky mbret i Bavarisë, shpresonte të shihte një ndryshim pozitiv në politikën e vendit të vogël Ballkanik, me synim për ta bërë një port të volitshëm në drejtim të lindjes dhe në drejtim të Afrikës Veriore, për ekspansionin ekonomik gjerman në këtë pellg. Përfitimet e Shqipërisë do të ishin të mëdha. Por Tirana zyrtare nuk diti dhe nuk deshi.”                                                          

Përfytyroni ku do të ishte Shqipëria sot, po të kishte bërë një afrim me SHBA dhe me Perëndimin në mesin e viteve ’70, kur Shqipëria kish dalë nga traktati i Varshavës në vitin 1968. Ky hap me një domethënie të mirëfilltë politike, mund të ishte kthyer në një shans për afrim me Perëndimin.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                         Shqipëria në këto vite tranzicioni, jo vetëm ka humbur kohë duke prodhuar kriza të panevojshme, se kështu u intereson fqinjëve tanë, duke bërë “xhiro në boshllëk”, por ka humbur  dhe shansin, se do të ishte qëkur antar i  BE-së dhe i NATO-s. Dhe tani, “rruga kalon nga Athina”, thotë ministro  J. Venixellosi.

Qeveria Shqiptare gjatë periudhës 1997-2005 bëri përpjekje të vakëta, nuk e mori seriozisht projektin e koridorit të 8, për të nxjerrë vendin nga varfëria dhe mjerimi, se ishte një me qeverinë e Athines, që e kundërshtonte kategorikisht ndërtimin e këtij koridori. Qeveria e Fatos Nanos, për marrëdhënie të ngrohta me Greqin, nuk e vlerësoi fitimin që dotë kishte Shqipëria vetëm nga transporti i mallrave, rreth 450 milion dollarë, por nga ana tjetër e bënte Tiranën faktor të politikës ballkanike dhe evropiane njëherësh. Por qeveria  greke kombinoi një sabotim të heshtur me qeverinë shqiptare të Fatos Nanos, për ta shqyrtuar pas vitit 2020 koridorin 8. Veprimtaria e koridorit të 8 nisi në vitin 1998 deri sot. Koridori 8 përmban një autostradë që detyrimisht duhet të kalojë: Durres – Tiranë – Elbasan – Qafë thanë – Shkup – Sofie – Varna, e shoqëruar me morinë e aksesorëve të domosdoshëm për të mbajtur në këmbë këtë strukturë gjigante, uzina prodhimi  materlalesh inerte, fabrika tullash, betoni, magazina, hotele, motele, restorante,  nyje furnizimi me karburant, mjedise çlodhjeje etj.  Është një komplekes i tërë industrial në shërbim të korridorit të 8, që do të sjellë gjallëri të paparë në të gjithë vendin. Për mbi të gjitha, përfitimi ekonomik i të tri vendeve (Shqipëri, Maqedoni, Bullgari) do të jetë i jashtëzakonshëm. Për Shqipërinë emigracioni ekonomik do të kthehet në një fakt historik të së kaluarës, duke çliruar qeveritë e ardhshme Shqiptare… prej luanit të vogël grek. Pra, Ramiz Alia me pasardhësit, janë vetëvrasja e një kombi.

  1. Janullatosi me firmën e presidentit Ramiz Alia u pranua në Shqipëri në Korrik të vitit 1991, duke deklaruar se vinte si misionar i përkohshëm në krye të kishës së rrënuar ortodokse në Shqipëri. Vendosja e Janullatosit në krye të KOASH-it, ishte më fatalja e veprave e antikombtare të kryera nga politikanët shqiptarë në këtë 100 vjet jetë të shtetit tonë. Tani pas 25 vjet, në vitin 2016, vëmë re mos mbajtje të fjalës, një sharlatanizëm  pa rrugëdalje. Pse ndodh kështu: Prifti kolonel me veladon, anëtar i “Kupolës komuniste në Shqipëri, është i sinkronizuar me Panterën e zezë dhe me anëtarët e tjerë si, Sali Berishën, Fatos Nanon, Edi Ramën etj, siç parashikohej, fjala e tij është e parë dhe e dëgjueshme në kupolë, përderisa në Shqipëri ai ka ngritur Shtetin  grek brenda shtetit shqiptar. Kjo principatë greke e krijuar prej tij në Shqipëri vlerësohet realisht nga kryeministri grek Cipras, i cili shprehet hapur, se Janullatosi: “ka punuar mirë për Greqinë”. Dhe për këtë  apendiks shtetëror  të formuar me sukses prej tij, siç deklarohet nga Athina zyrtare, Janullatosit i ofruan vendin e presidentit të Greqisë. Por këtë detyrë, ai nuk e pranoi pasi. “Arsyetoi se fronti më i mirë për të, do të ishte vijimi i punës në dobi të Greqisë, brenda në Shqipëri. Ka krijuar sinodin e shenjtë me shumice greke. Meshimi nëpër kisha në gjuhen greke, miratimi i një statuti, ku nuk figuron Kombësia Shqiptare, ka zhvlerësuar klerikët e shquar shqiptarë si Fan Nolin, Visarion Zhuvanin, Kristofor Kisin etj.(Gazeta “55”, 4-2-2015 “kryeministri grek vlerëson Janullaosin”).                                                                              

Historiani Grek Nikolas Stavros vlerëson:  “Futja në dorë e kishës  shqiptare është fitoria më e madhe e jona në Shqipëri në shek. XX” (Prof. Dr. Eshref Ymeri, “Top Çannel 4-12-2004).                                      

Për të greqizuar Jugun e Shqipërisë u ndërtuan shumë kisha për nder të Shën Kozmait në Aliko, Vrisera, Himarë, Çarçovë etj. Në vitin 2009 Janullatosi shoqëroi prefektin e Thesprotisë Vasili Gjogjakas, për t’i parë këto kulte me emrin e njeriut që punoi për greqizimin e shqiptarëve. (“DIELLI” 22-12-2013).

Nga Arben Llalla: Gjatë rrugës për në Butrint është ngritur  një flamur gjigant i Greqisë me qëllim që turistët e huaj të mendojnë se këtu është territor grek. (20-8-2014). Afresku i ri ikonografik, te Katedralja ortodokse e Tiranës, paraqet Kryepeshkopin Anastas, tek zbret nga qielli si Jezu Krishti… të ikonizuar në murin brenda kishës.  Kryepeshkopi zëvëndëson Krishtin në mendjen e besimtarëve, duke imituar pozitën gjysëm-hyjnore  e gjysëm-njrëzore të Zotit Perëndi. (A. Llalla “DIELLI” 13-9-2015).

Janillatosi ka deklaruar në gazetën  greke “Kathemerini”: “Nuk e kuptoj idenë e shqiptarëve që “Feja e shqiptarit është shqiptaria”, këtë tezë do ta luftojmë duke dalë hapur kundra “Rilindjes kombëtare Shqiptare” (Prof. Dr. Eshref Ymeri).                                      Me urdhër të Edi Ramës më 28 tetor 2014 është thirrur bordi i Ministrisë së Arsimit në ilegalitet, ka miratuar pa asnjë transparencë  dhe ka dërguar në shkolla një listë e re librash për bibliotekat shkollore ku janë përjashtuar “Nënë Tereza”, “Ibrahim Rugova”,  dhe krejt letërsia studimore e Kosovës, si dhe e “De Rada” dhe një listë me 385 tituj. (Ramiz Demaku, “Skandal”, “Bota Sot”, 5-11-2014. )

Po citojmë D. Agollin: “Në vendin tim, në vendin tënd / një kokë e çmendur po çmend një vend. (Ilir Levonja 25-12-2015).

Kryeministri Edi Rama me Ministrin e P. J. Ditmir Bushatin po propozojnë  “Rilindësit” e rinj të diplomacisë, militant të PPSH, përfaqësues të denjë të baballarëve e gjyshërve të tyre, të cilët janë vetëm nomenklaturë e regjimit të kaluar stalinist. Me këto propozime Edi Rama gjen rrënjët dhe frymëzimin. (gazeta “55” 8-2-2015).

Ku janë të 300.000 vende pune?Po vjedhin e vjedhin pushtetarët pa pushim dhe korrupsioni nuk ka të ndaluar. Polarizimi i shoqërisë shqiptare, në njerëz që nuk dinë fundin e pasurisë dhe atyre që nuk kanë bukë për të ngrënë, është bërë një tragjedi kombëtare. Shqipëria , që afro gjysma e popullsisë ka lëshuar vendin e saj, po vuan nga një qeverisje e keqe, e mbrapshtë dhe kriminale. Kriminel nuk është vetëm ai që vret, kriminel është edhe ai që urdhëron për të vrarë. Profesor Petro Fundo thotë:“diktatorët si Enver Hoxha, vazhdojnë të sundojnë edhe pas vdekjes”.                         3. Firma e tretë e tradhtisë së Ramiz Alisë: Katovica Shqiptare që është diskutuar top–sekret nga Ramiz Allia, të cilën ai e mori nga Gorbaçovi, thuhet kështu: “Të sekuestruarve dhe të shpronësuarve do t’u japim nga një letër në dorë, që t’u njihet prona, por asnjëherë nuk do t’ua japim. Në forma të ndryshme do t’i ngatërroni, nga Gjykata e Shkallës së Parë në të Dytën dhe për defekte teknike të kthehen për rigjykim në Shkallën e Parë. Këta janë të moshuar dhe fuqi nuk kanë, duhet të kemi kujdes nga fëmijët e tyre: Por këta duke ju dhënë një pasaportë dhe me pak presion i largojmë jashtë vendit. Ata që pretendojnë dhe do të këmbëngulin, do të lëndohen. Pasuria e tërë na përket ne. Se ne e bëmë”.

Erdhën vërdallë pasardhësit e Ramiz Alisë, duke folur dhe përfolur për pronat si Bufi, Nano, Berisha, Rama, këta kanë pranuar konventat ndërkombëtare, por konsumojnë prej 25 vjetësh shkeljen e një prej të drejtave themelore të njeriut, të drejtën e pronës. Shqipëria ka humbur  të gjitha gjyqet me pronarët legjitim në Gjykatën Evropiane të të Drejtave të Njeriut në Strasburg. Janë qindra vendime nga kjo Gjykatë, që kanë dënuar shtetin shqiptar për këtë shkelje të së drejtave të njeriut, duke shkaktuar një kosto qindra miliona ero buxhetit shtetit. (N. Çika, 6-12-2015).

Projekti i Alisë që po zbatohet nga politikanët aktualë, nuk shkon vetëm  kundra pronarëve legjitimë, por në dëm të shumicës së shqiptarëve… idioti komunist nuk e ka parashikuar dot Gjykatën e Strasburgut apo me vetëdije ai dhe politika aktuale ja kanë ngecur popullit shqiptar faturën e grabitjes së pronave të tyre. Tani shumica e pronarëve legjitim po i drejtohen Strasburgut dhe pritet që vendimet kundrejt Shqipërisë të shtohen bashkë me ta edhe miliona ero që taksapaguesit shqiptar duhet të paguajnë, vetëm për faktin se qeveria nuk ka vullnetin  te kthejë pronat tek pronarët dhe pushtetarët vazhdojnë të ngelen besnikë të projektit politik të Ramiz Alisë.

                   Rasim Bebo, Addison, Çikago  IL. USA.  Mars 2016 

FJALË TË PATHËNA PËR SALI TAHIR BAJRAKTARIN E SHIPSHANIT

by

Nga Ramiz LUSHAJ/
1.Ekspozita “Shkollat Amerikane në Shqipëri” e 7 marsit 2016, e hapur në hollin kryesor të Muzeut Historik Kombëtar në Tiranë, më kujtoi një personazh publik të veçantë. Sali Tahir Bajraktari, i thonë. Nga bajraku, fisi e krahina e Shipshanit të Malësisë së Gjakovës. Një nga të shkëlqyerit nxanas i shumanshëm i Shkollës Teknike “Harry Fultz”. Ai, kaherit, prej asokohe të rinisë së tij, rrezatonte trefish: i ditur, trim, i pashëm.
Ai – në ato vite shkollore – bani emër, la emër, e mbeti emër i mirë, aq sa portretin e tij dhe fakte nga jeta e veprimtaria e tij i sjellin në mendje e i përcjellin në biseda dhe breza pasardhës të “Harrifultzëve”. Dikush flet për një foto të tij në shtypin e kohës. Një tjetër tregon se për pak sa nuk i mbeti emri në histori si atetantor ndaj një personaliteti tejet të njohur. Rrëfejnë dhe për qëndresën e tij vetjake e në grup shkollarësh qëndrestarë ndaj pushtimit fashist të 7 prillit 1939. E rrëfejnë…gjithandej, shumkush.
Sali Tahir Bajraktari në 73 vite moshe i përjetoi shumë regjime përgjatë nji shekulli: të Zogut repblikan e mbretnor, të Nolit kryengritës e pushtet jetëshkurtë, të fashizmit Italian, të nazizmit Gjerman, të Komunizmit tipik alla-shqiptar, të Demokracisë të pambrrime e, në disa prej tyne, u godit shpesh e fort po gjithnji qëndroi në kambë, gjithmonë në ecje, përherë përballës deri në sfida. Ai kishte një jetë të atillë me qëndrime e lartësime që ka me i folë dhe të nesërmes, po erdhi një farë kohe me ashpërsi komuniste të luftës së klasave, me diferencime politike e tri internime ndaj tij e familjes së tij të madhe, po nuk i munguan në derë e udhë ata që e njohën për mirë dhe e deshën përnjimend, paçka se fjala e mirë publike ceremoniale, plotërisht, e gdhendur, e thuktë, duket se iu tha nga poeti bashkvendas, Selim Aliaj, vetëm në tubimin përcjellës për në banesën e tij të fundit, në agun me diell e me ngrica të vitit të lodhur nga dështimi i regjimit komunist e në rizgjim demokratik – më 1991.
2.
Sali Tahir Bajraktari i Shipshanit ishte djalosh malësor rreth 16 vjeçar kur mori rrugën nga kulla e tij trojenike në Kasaj të Tropojës, nga Qafë Morina kult mitik- historik-legjendar, për në kryeqytetin shqiptar, në shkollën teknike amerikane “Harry Fultz”, një shkollë e atillë që edhe pse po ban gati një shekull nga hapja e saj nuk po mundet t’i dalin rivale astenji shkollë shqiptare e derisotme, si për nga mësimdhania, baza material, përgaditja profesionale e nxanësve, etj.
Tirana e shpallur kryeqytet në Kongresin e Lushnjës më 1920 dhe Sali Tahir Bajraktari, i datëlindjes 1919, i ardhun nga “Nënprefektura e Kosovës” (siç thirrej atëherit “Malësia e Gjakovës”), përkitazi, ishin pothuaj moshatarë.
Po, asokohe, Sali Tahir Bajraktari, ky malësor i ri, vinte në kryeqytet me një qytetërim të avancuar prej kohësh. Lartësisht, në dy shekuj.
Të parët e tij, Din Bajram Bajraktari e Bek Din Bajraktari, prej se nga Lidhja Shqiptare e Prizrenit dhe Tahir Bek Bajraktari në Kryengritjen e Pavarësisë të 1912-tës në Shkupin dardan udhëtonin me trena, pasi Kosova ishte me linja hekurudhore. E, prej atëherit bota malësore e alpinëve dardanë modern ishte e madhe, kishte “kryeqëndrat” e veta të qytetërimit, si e thoshin ma të vjetrit në shprehjet e përveçme: “nga Shkodra në Shkup”, “nga Gjakova në Pejë”, “në Plavë e Guci”. Aty, nëpër Kasaj të Shipshanit, bash për skej kullës së Bajraktarit të Shipshanit, kalonte rruga antike ardiano-dardane, e prej nga vitet monarkiste të Kohës së Zogut kishte dhe një rrugë për të lëvizë dhe me makinë për me ra dekteri në qytetin e Gjakovës me rrethina.
Sali Tahir Bajraktari vinte në kryeqytetin e Shqipërisë Londineze nga Dera e Kulla e Bajrakut të njohur të Shipshanit, e cila kishte nxjerrë figura atdhetare me përmasa rajonale e deri kombëtare si Din Bajram Bajraktari, Bek Din Bajraktari, Tahir Din Bajraktari, Rrustem Tahir Bajraktari e të tjerë, të cilët luftuan atdhetarisht e trimnisht me bajrak, me mendttari, me gjak e me plagë kundër serbëve, malazezëve, turqëve, austro-hungarezëve, si para e gjatë Lidhjes Shqiptare të Prizrenit e deri në Dy Luftërat Ballkanike, në Luftën e Parë Botërore.
Ndonëse asokohe po binte gradualisht fuqia e bajrakut si instituticion, Sali Tahir Bajraktari ia ndiente peshën e genit e të traditës bajrakut të tij, po nuk ia ndjente aq shumë nevojën në realitetet jetësore e shkollore në kryeqytetin e Shqipërisë, pavarësisht se ishte larg kullës e trevës së tij. Kjo për faktin se Sali Tahir Bajraktari i Shipshanit dhe po të mos e kishte mbiemrin “Bajraktari”, ai ishte vet një bajrak i gjallë i kohës së tij shkollore.
3.
Sali Tahir Bajraktari në shkollën teknike në Tiranë ishte në kulmin e rritës së vet nga shtati fizik listar alpin e nga mendja e tij me fuqi krejt genetike e bile disi magjishme.
Ky shkollar malësor, si e thonë të tjerët, kishte një zgjuarsi natyrore të lakmueshme, demonstronte një shkathtësi të admirueshme.
Me thanë të vërtetën e cilësojnë si fort të pashëm. Si ai ma. Një Sali Bajraktar.
Me thanë të drejtën ishte i dhanun pas mësimeve, veçmas në shkencat ekzakte dhe i dallueshëm në praktikat mësimore. I kapte mësimet qyshce në klasë, por dhe rrinte ultas e ngultas për me nxanë dije. E kishte merak të madh mos me mbetë pas të tjerëve dhe nuk e donte veten me e ulë kryet para “profesorëve” të tij mjaft të zotë.
E, në koftë se atëherë do të ishte shpik kompjuteri, pa më dyshje, do t’i thoshin Sali Tahir Bajraktarit “kompjutër” në simbolikë, në përngjasi dijetare memoriale.
Duket se këta të Derës së Bajraktarit të fisit tim të Shipshanit e kanë pasë për gen ndër brezni, diçka krejt genetike, për me kanë “kompjuter” të tillë, çka iu shprehet njëjtësisht dhe ndër degëzimet e tyne, tek shumë e në shumësi nipash e mbesash si dje dhe sot. E, iu priftë e Mbara, e iu ndrittë e Mira me i pasë shembuj e shembullime të tilla dijetare dhe në ditë-vitet e shekujt e ardhshëm.
E, unë, e kam njoft nga afër Besnik Sali Bajraktarin, një nga mendjet “kompjuter” të kësaj dere bajraktarësh, të kësaj kulle dijetarësh genetik, i cili si dhe të tjerët e genit të gjakut e tamblit të tij të trungut me degëzime, ia thotë matematikës si bilbili kangës. Po ky Besniku dhe diçka ma tepër: është shahist i kalibrit të madh që ka dalë në duele me kampion bote dhe prej kohësh është i zgjedhur nënkryetar i Federatës Shqiptare të Shahut, për ma tepër: pjesmarrës e përfaqësues i Shqipërisë dhe në disa kongrese ndërkombëtare.
Pra, këta të “Derës së Bajraktarit” e kanë shahun “meny” të ditës dhe të jetës së vet familjare e publike.
E njof dhe ndryshe Besnik Sali Bajraktarin, atëhere kur ai ishte krejt i ri e “me cene” në biografi politike të motmoteve moniste, atëherit kur ishin të internuem për së treti familjarisht e fatkeqësisht në Brisë, në fshatin ma të largët dhe ma reliev thyer shkëmbor në krejt rrethin e Tropojës. I internuan në vitin 1976 nga Kasajt në Brisë. Për pesë vjet, po ngaqë ishin të punës së madhe e të mirë dhe me sjellje morale e shoqërore të lartë, ngaqë ishin të vlerësuar nga brisianët mërturas, i kryen mbi tre vjet internim, po kësaj here, nuk mujtën, ma saktë: nuk i lejuan shtetërisht e politikisht me u kthye në fshatin e lindjes, në trollin e tyre. Kësokohe, i riu Besnik Bajraktari, tregoi një rast tejet unik, plot me sakrifica e sfida për shkollimin e tij, pasi shkonte nga Brisa e Tropojës, e kalonte Qafën e Agrit, dh e binte deri në Breg-Lumi të Shkodrës me e ndjek shkollën e mesme bujqësore, që atëherit kishte për drejtor Mahir Domin, profesorin e nderuar të Universitetit të Shkodrës. Tri orë bante me shkue deri në Breg-Lumi dhe tre orë e gjysmë me u kthye për nelt në Brisë. Udhëtonte dhe në kohë me reshje e trashësi bore sa që gjunjtë në rrehe ia kapnin telat e linjës telefonike dhe në gjithato herë kur kthehej mbrëmjeve i jehonin rrugës ulërimat e ujqërve të maleve përrreth. E, Besniku i tejkalonte të gjitha, shkëlqente në mësime, në sjellje, në dukjen e tij, në udhët e tij…
4.
Sali Tahir Bajraktari i Shipshanit, një nga të veçantit nxënës të shkollës teknike të Tiranës, ishte mjaft i lidhun me shoqërinë. Ai nuk të linte në udhë po të tha “mik” dhe ishte e vështirë me i dalë para në udhë edhe po ta kishe “armik”. Ai, pa fol me tepri, njihej si malësor tipik alpin për nga traditat, karakteri e fiziku i tij, por ndokush dhe e krahasonte me Kreshnikët e Eposit të Veriut.
Në shkollën teknike të Tiranës (e cila dhe sot mban emrin e saj të parë “Harry Fultz”) u njoft nga afër e mirësisht, në kushte e rrethana të caktuara, me nxanës “harryfultz”. Me Mehmet Shehun e “Luftës së Spanjës” dhe kryeministrin e mavonshëm të Shqipërisë Socialiste. Me Fadil Hoxhën që u ba personazhi politik ma kryesor i Kosovës në vitet e Luftës Partizane, në krye të LKJ të Kosovës, në drejtimin disa dekador të Kosovës (KSA në kuadrin e RSFJ). Me Mustafa Gjinishin – një nga luftëtarët e prijtarët e shquar; njëri nga shtatë antarët e Këshillit Antifashist Nacionalçlirimtar, një nga antarët e Shtabit të Përgjithshëm të UNÇL të Shqipëris (10 korrik 1943), sekretar i mbledhjes të Konferencës së Mukjes, etj.. Me Perlat Rexhepin e Vlorës që shkroi “Epopenë e Tre Heronjëve të Shkodrës”. Me gjirokastrin Abedin Çiçi, Mjeshtër i Madh, njeriu me punë e shpirt dritë, që i trokiti në derë dhe kur Salihi ishte në internimin e dytë klasor ideo-politik ndëshkimor në Fier.
E, më rrëfen shumkush, se A. Çiçin e ka njoft në praktikat mësimore të agronomisë në Fidanishten e Laprakës. Apo ma saktë, qysh atëherë i madhi A. Çiçi shihte tek Sali Tahir Bajraktari një nga njerëzit ma të shquar të trevës së tij, Malësisë së Gjakovës, e ma shumë e ma mirë – një burrështetas të kohës së ardhme. Sali Tahir Bajraktari me Mehmet Shehun, ma i madh në moshë, ishte njoft në verën e vitit 1936 kur, ky i fundit, punonte përkohor si traktorist në fermën e shkollës teknike të Tiranës.
Sali Tahir Bajraktarit, këto njohje me figura të tilla, kjo shoqëri në dyert e “Harry Fultz”-it, këto lidhje në kryeqytetin e Tiranës, kjo kohë aktive shkollore, ia rritën ma shumë personalitetin e tij, ia shtuan veprimtarinë e tij, e brumosën ma tej e ma fort atë. Qysh atëherit, këto e të tjera veçanti të tij, e kthyen Sali Tahir Bajraktarin e Shipshanit në një personazh publik.
E njifte dhe vet Mbreti Zog si dhe disa ministra të Qeverisë së Tij, jo vetëm se ai vinte nga një derë e njohur e bajraktarëve të Shipshanit të Malësisë së Gjakovës, por dhe nga që ai, Sali Tahir Bajraktari, po rritej ndër vite si një bajrak i kohës, në kohë, për kohën.
Kulla e tij bajraktare në Kasaj të Tropojës, veçmas pas vdekjes së Tahir Bek Bajraktarit, si dhe shteti monarkik në Tiranë për të mbajtur lidhjen e vet me këtë derë e me këtë krahinë luftarake të Shipshanit, e kishin një mendim e projektim me e çue Sali Tahir Bajraktarin me studime për jashtë shtetit, por…jeta nganjëherë nuk është aq e bukur apo e vështirë siç shfaqet në andrra e në sy-pamje të parë.
5.
E premtja e zezë e 7 prillit 1939, ma fort e ma qartë se astenjiherë tjetër, e shfaqi lartësisht e botënisht të riun Sali Tahir Bajraktari si një nacionalist të shquar, si një patriot të madh.
Ua thashë kryhere se Sali Tahir Bajraktari ishte trup lisnar, e përngjasonte me ata “kreshnikët e Alpeve”, me personazhe të Eposit të Kreshnikëve, për të cilët “Harryfultzit” kishin njohje dhe nga vepra “Visaret e Kombit”: Vëll. II (1937) dhe Vëll. IV (1939), etj.
Ai, Sali Tahir Bajraktari, energjinë e tij fizike dhe shpirtërore shpesh herë e kthente në një fuqi të madhe, si më 7 prill 1939 kur ai i theu forcërisht me levë hekuri dyert e magazinës ushtarake të shkollës. Hynë aty. U armatosën me armë.
Misioni i shenjtë i mbrojtjes kombëtare të Atdheut të vet i nisi për udhë drejt Durrësit. Mirëpo në Shijak, ura mbi Erzen ishte minosur dhe rruga ishte e pakalueshme për ma andej drejt Portit Detar, ku pushka kushtrimtare jehonte mes flakëve të luftës mbrojtëse atdhetare. Aty erdhën lajme jo të mira nga fronti i luftës. Heroi përballës Mujo Ulqinaku ishte vrarë në krye të detyrës ushtarake luftarake. Qëndresa shqiptare ishte thyer në det e në tokë. Ushtria fashiste italiane po marshonte me hapat: me zjarr e hekur, me flakë e gjak në pushtimin e gjithkahshëm të Shqipërisë.
Nxënësit luftëtarë të shkollës teknike të Tiranës i kthyen nga rruga luftarake e nisur drejt frontit të luftës. Ata u detyruan të ikin prej andej, nga Shijaku, të arratisen drejt Maqedonisë. Atje i futën në një kamp në Gostivar.
Pas disa ditësh Sali Tahir Bajraktarin e çuan në Tropojë, në fshatin e tij të lindjes, në Kasaj të Shipshanit. Aty qëndroi pak kohë, pasi iu doli “falja” atyre që ishin qëndrestarët antifashistë të 7 prillit 1939 dhe, nga që ishte maturantë, atij si dhe të tjerëve, iu dha e drejta për të kryer provimet e diplomimit. Ai u rikthye në Tropojë i diplomuar “agronom”, detyrë të cilën e zotëronte mjaft mirë, aq sa dhe vet puna e bujqësisë ia kishte nevojën atij, profesionit të tij, veçmas në dekadat e para të pasçlimit e të internimeve të tij në Lushnje, Fier, Tepelenë.
6.
Sali Tahir Bajraktari, i diplomuar në shkollën teknike të Tiranës, i rikthyer në Tropojë, filloi punë për nji kohë të shkurtër si përkthyes i italishtes në minierën e kromit në Kam të Bytyçit të Tropojës. Ai u largua prej andej dhe kontribuoi në profesionin e tij të agronomit, në pronat e familjes së tij të madhe, në truallin e bajrakut të tij.
Pas kapitullimit të Jugosllavisë në prill 1941, ky shtet federal monarkist u copëtua nën ndikimin italo-gjerman. Me Dekret Mëkambësor, nr. 133, datë 3 dhjetor 1941, në Qeverinë e Tiranës u krijua Ministria e Tokave të Lirueme dhe Prefektura e Kosovës me qendër në Prizren përbahej nga disa komuna administrative me territore e popullsi të ndryshme.
Një ndër to ishte dhe komuna e Becit, ku Sali Tahir Bajraktari emërohet sekretar i saj dhe, tevona, me largimin e kryetarit, e kreu zyrtarisht dhe këtë funksionin shtetëror.
Në disa dokumenta arkivore gjenden “Raport mbi sjelljet e autoriteteve serbe kundra shqiptarëve gjatë kohës së sundimit të tyne në rajonin e komunës së Becit”, “Raport mbi djegjet e shkatërrueme prej serbëve në kohën e shkatërrimit të tyne”, etj.
Në dokumentin e parë na tërhjek gjuha e të shkruarit, kultura e të trajtuarit të çështjeve qyshce në kryefjalë, në fillesë. Aty thuhet tekstualisht: “Në ditët e para e fatëzeza që zbritën serbët e malazezët në këto vende, ata u dukën të butë, të sjellshëm dhe sikur të dishim çka don me thanë Qeverim drejtësie. Po sikur thotë një fjalë e vjetër “Ujku qimen e ndrron e vesin s’e harron”, ashtu dhe pushtuesit e Kosovës nuk shkojnë shumë pa i dhanë ngjyrë tjetër sundimit të tyre. Pikësëparit jugosllavët kërkuan dorëzimin e armëve dhe të çdo lande që kanë lidhje me mjete lufte. Shqiptarët e këtushëm, mbas shumë e shumë vuajtjeve shtazore pa kurrfarë mëshire e njerëzie, banë dorëzimin që kërkohesh. Edhe sot kur kujtohen për këtë veprim bahen sit ë mahnitun. Megjithëse çdo armë e municion ishte dorëzue, gjindarmërija jugosllave nuk mbetesh kurr e mjaftueshme, kërkonte rishtas me sasi të shumta tue përdorë çdo mjet barbarizmi që mund të kujtojë historija…”.
Në dokumentin e dytë shohim përgjegjësinë e lartë zyrtare në trajtimin me emra e mbiemra dhe me fakte të dëmeve të shkaktuara nga serbët në fshatin Bec, si, konkretisht: Çel Shabani dhe Mus Zeneli nga 12.000 franga shqiptare secili; Ukë Myrta, Rexhep Sejdia, Dervish Bajrushi, Isuf Musa, Palush Marku, Demush Shabani, Man Halili nga 10.000 franga shqiptare secili, etj., etj.
Komuna e Becit, e drejtuar nga Sali Tahir Bajraktari, u kthye në një bazë të randësishme të Luftës Nacionalçlirimtare në këtë trevë e për Rrafshin e Dukagjinit. Kati i parë i saj i ngjante një spitali partizan, ku shëroheshin të sëmurët nga të ftohtit e nga plagët e luftës. Atyre iu shërbente si një “mjeke popullore” dhe e shoqja e tij, Fatimja e derës (oxhakut) së fisme të Bajram Hazir Rrogamit të Tropojës.
Në arkivën time, në një dosje, kam disa faqe me kujtime të veteranit Ali Zenun Qelia i Shipshanit. Ai tregon se si me njësitin e tij partizan shkoi në komunën e Becit dhe e mori aty Xheladin Hanën – Hero i Popullit, i cili ishte i plagosur dhe e kishin mjekuar e ia kishin shpëtuar jetën Sali Tahir Bajraktari me të shoqen e tij. Ata e morën prej aty dhe e çue në fshatin Valbonë. Atëherë, në vitet e komunizmit, janë kanë interesuar veçanarisht Ali Z. Qelia dhe im atë, Ali Lushaj, që Bek Din Bajraktari i vrarë në luftë me sllavët të shpallej “Dëshmor i Atdheut”, që ky akti ndaj Xheladin Hanës të përmendej si vlerë e luftës partizane dhe të ekspozohej në stenda të muzeut krahinor apo të rrethit. Kjo çështje shkoi për shqyrtesë deri tek sekretari i parë i KP të rrethit, po gjithçka mbeti në pikënisje, pa u krye atë ditë e sot. E kjo është fjala e parë publike e shkruar për këtë akt të lartë të familjes Bajraktari të Shipshanit, të vet Sali Tahir Bajraktarit e të vet Fatime Rrogamit-Bajraktari, bashkëshortes së tij dinjitare, e ditur, e përkushtuar, një malësore tipike e kohëve të vështira të luftës e të monizmit.
7.
Pas Tahir Bek Bajraktarit, në linjë genetike, bajraku i takonte Rrustem Tahir Bajraktarit, vllaut të madh të Sali Tahir Bajraktarit. Ai e mbajti nja shtatë vite. Deri në hapin e fjalën e fundit të tij. Ishte fort i ditun e mjaft i lidhur me fshatin e tij, krahinën e tij, bajrakun e tij. I kishin hije për mirë: fjala me peshë në kuvende, pushka trimnore në beteja e pamja bukurnore e burrnore. Dinte artin e luftës. Bante art tradite në komunikimin me njerëzit e fisit e të Nënprefekturës, me të Rrafshit të Dukagjinit. Fliste edhe në gjuhët e huaja: në italisht, në serbisht…
Asokohe Rrustem Tahir Bajraktari nuk kishte shumë nevojë për Bajrakun e Shipshanit, po për emrin e veprimtarinë atdhetare, ditunore e prijtare të tij kishte nevojë vet bajraku i Shipshanit. Dukej si i lindun për t’i prirë bajrakut të vet.
Përgjatë historisë, bajraku i Shipshanit, sikurse dhe të tjerët në Malësinë e Gjakovës, ishin mjaft të lidhur me krahinën e Plavë-Gucisë, me tre bajrakët e saj, me viset e saj. Vet dera e Bajraktarit të Shipshanit kishte krijuar lidhje farefisnore me këtë trevë epike, që Lufta e saj e Nokshiqit e viteve 1879-1880 ishte Parathënie e Shpalljes së Pavarësisë në Vlorën e 1912-tës të Ismail Qemalit, apo siç thonë vargjet: Si dy male i rrijnë Historisë / Nokshiqi e Vlora e Pavarësisë”…/
Aty nga fundviti 1942 banda çetnike sllave e Marko Vaçeliqit mësyni tek Stanet e Hotit, në Lipovicë, duke kërcenue e për të pushtue krejt Plavë-Gucinë. Kur në pranverën e vitit 1943 sulmuan çetnikët e Pavle Gjurishtit, komandant i formacioneve çetnike në Malin e Zi, atëherë u muar vendimi popullor institucional për me ngritë kompani vullnetare në Plavë-Guci për ta mbrojt atë nga sulmet e Çetinës e të Beogradit e deri të Moskës. Prapë në shtator 1943 çetnikët e kërcenuan krahinën për pushtim, donin të hynin në qytetin e Plavës “për të likujduar komunistët”, por në bisedime me Shemsi Ferrin, Shaban Bej Rexhepagajn e Hajro Shahmanin u detyruan me u zmbraps deri në kufijtë e 1912-‘13-tës.
Në fillim të nëntorit 1943 repartet çetnike të Veliçko Bojoviqit e sulmuan krahinën legjendare të Plavë-Gucisë. U lëshua kushtrimi luftarak. Në këtë luftë mori pjesë dhe një formacion ushtarak vullnetar i Shipshanit, i prirë nga bajraktari i fisit, nga Rrustem Tahir Bajraktari. Ai e mbante flamurin (bajrakun) në ballë të betejës.
Në një nga ditët e kësaj lufte sa lokale dhe (ndër)kombëtare, tue u kthye hypur në kali shale për në qytetin e Plavës e kapin dhimbje të forta të zemrës dhe ai bie përtokë. Pësoi dëmtime frakturore jo të lehta e shtypje të randa, çka e banë me e nxanë shtratin e lëngesës e të shpresës për shpëtim. Ai qëndroi tek një familje me mbiemrin Beshkoviq në Plavë, me sa duket të origjinës shqiptare, të cilët u përkujdesën për Rrustem Tahir Bajraktarin si për djalin e vet për me ia mjekue plagët, me ia shërue dhimbjet, me e ngritë në kambë si një luftëtar prijtar i zoti.
Kur lajmi i shkoi në vesh Sali Tahir Bajraktarit u nis nga komuna e Becit e shkoi në krahinën e Plavë-Gucisë, tek vllau i tij. Ai e mori Flamurin e Bajrakut të Shipshanit për me e çue tek kulla e vet në Kasaj. Thonë se një ditë Sali Tahir Bajraktari shkoi në një përpjekje luftarake me çetnikët sllavë. E mbante Flamurin e Bajrakut.
Ishte beteja e fundit që valvitej Flamuri i Bajrakut të Shipshanit.
Sali Tahir Bajraktari ishte i fundit bajraktar i Shipshanit që printe në një luftë me bajrakun e fisit në dorë.
Pas asaj lufte në Plavë-Guci, Sali Tahir Bajraktari u kthye në shtëpinë e tij, bashkë me vllaun e vet, Rrustem Tahir Bajraktarin dhe me Flamurin e Bajrakut të Shipshanit. Thonë se Rrustemi qëndroi një apo ma shumë ditë në kullën e tij në Kasaj dhe ndrroi jetë ende pa i mbush tridhjetë pranverat e moshës së tij.
Ai mbeti në historinë që ende nuk është shkruar plotërisht, saktësiht, lartësisht për jetën e veprimtarinë e tij e të bajrakut të vet, të Dinastisë Bajraktari të fisit të Shipshanit.
8.
Sali Tahir Bajraktarit ishte nxënës në shkollën teknike amerikane “Harry Fultz”, një vit pas shtetëzimit të saj nga Zogu, po gjithë jetën e tij në komunizëm e përndoqi me trajtesa e mbingarkesa politike fakti se ishte një “Harry Fultz”.
Përkundrazi ai një thanie të njohur të Harry Fultz “Përpiqu të bësh Shqipërinë vend për të cilin vlen të jetosh” e kishte moto të veten, pavarësisht se dhe për shërbesa të larta kombëtare e qytetare ndaj vendit të vet dhe nuk i mori shpërblesat e merituara. Përkundrazi: e internuan tre herë, atë vet dhe familjen e tij të madhe. Të parën herë, në vitet 1953-’55 në Lushnje-Tepelenë-Lushnje. Të dytën herë, në vitet 1959 deri më 1970, në Fier, në NB “Çlirimi”. Të tretën herë, më 1976 në Brisë. Pas internimit të fundit nuk u kthyen ma në vendlindjen e vet, në Kasaj të Shipshanit, përveçse kur Sali Tahir Bajraktarin e çuan për ta varrosur në vendlindjen e tij trojenike. Aty ku lindi dhe u rrit si bajraktar, si luftëtar, si dijetar, si shtetar, si shqiptar.
Sali Tahir Bajraktari në jetën e vet i pati dy martesa me çika nga dyer të mëdha, të njoftuna ndër Shqiptari për pushkë e mendje, për traditat, vlerat e virtytet e tyre. E para martesë ishte me Xhevahiren e derës së Sahit Hoxhës të Fletit të Pukës. E dyta martesë ishte me Fatimen e derës së Bajram Hazirit të Rrogamit. I pati 12 fëmijë: Drita, Mustafa, Tahiri, Bedrija, Nexhmija, Makbulja, Besniku, Bahria, Zarifja, Vojsava, Fiqireti, Afërdita, të cilët gëzojnë një emër të mirë, i qëndruan kohës me vështirësi e krenari, me sakrifica e dinjitet. U rritën vet të mirë e rritën fëmijë të mirë. Me gene të trollit, në brezni. Me i rritë këta fëmijë atij i duhej shpesh herë të tregohej e të çertifikohej “rebel” i kohës me të gjithë ata kurthaçi që nuk ia donin të mirën, që donin me ia klucë të keqen, që e sulmonin për zotësitë, që e ndiqnin me “cenet” e biografisë, etj. Atij, në internime nga Brisa në Fier-Lushnje-Tepelenë, në veprat e mëdha të dritës si në Fierzë, në qytetin alpin të Bajramcurrit, etj. për me i ruajt fëmijët e vet, familjen e vet, i duhej të sillej si Shqiponja në Folenë e Vet…
Sali Tahir Bajraktarin vërtet nuk e lanë të rritej i madh me pushtet e në shtet, po as nuk mujtën me e ba “të vogël” në kullën e vet, në udhën e vet. Atë nuk e lanë apo nuk ia mundësuan me i demonstruar vlerat e tij të rralla në lartësitë e kohënave sado të vështira, por as nuk mundën për me ia hup genet në rrjedhat e brezave të tij degëshumë. Ai po rritej i madh që në rininë e tij në shkollën teknike të Tiranës, po dhe kur u ba i madh në moshë e me thinja dukej e ndjehej sikur të ishte djalosh i ri.
Sot, lisnaja e tij në vargavijë genetike, dhe deri me nipër e mbesa të derës kombëtare Bajraktari, janë të njohur për mirë: juristi e shahisti Besnik Sali Bajraktari, djemtë e Tahir Sali Bajraktarit, vllaznit Mulaj të Universitetit Ndërkombëtar të Tiranës, vllaznit Ponari të firmës “Kassel”, të Fondacionit “Kastriot Kadri Ponari” etj. Këta, të gjithë, janë si notat e pentagramit, apo ndryshe: secili me instrumentin e vet, me hapin e tij, përndryshe: janë një ansambël vlerash e arritjesh bashkëkohore.
Faktikisht, nipat e mbesat e Sali Tahir Bajraktarit janë genemirë në truallin e kullat e tyre, por kanë një nderim e kumtim të veçantë për dajën e tyre, për Dinastinë Bajraktari të Shipshanit, prej se nga Din Bajram Bajraktari, Bek Din Bajraktari, Tahir Bek Bajraktari, Rrustem Tahir Bajraktari e të tjerët të mavonshmit, si Mustafë Sali Bajraktari, martir i demokracisë prej vitit 1976, “Qytetar Nderi” i Tropojës, emrin e të cilit prej 26 majit 2016 do ta mbajë Sheshi kryesor i kësaj njësie administrative të madhe, ish nënprefekturë, ish qendër rrethi e komune, etj. apo si e ceki në disa shkrime të mijat “kryeqyteti” edhe i krahinës time të Shipshanit ndër dekada të shekujve të fundit.

Një qytet në ankthet e pushtimit…

by

Nga  Andrea  Liko & dr. Niko  Ferro/ Lushnjë : kronikë plot nerv e 24 orëve të 6 prillit 1939./

Këto kanë ndodhur në qytetin e Lushnjës më 6 prill 1939, plot 77 vite më parë, në ditën e fundit të lirisë, në orët e pragpushtimit  fashist . Kronika është  e  plotë, e dokumentuar, e ruajtur mirë. Eshtë një kronikë plot nerv në  rritje me një ankth përcëllues…

Shënimet nisin në orën 9 të mëngjesit të së enjtes së madhe, asaj para Pashkëve. Në pijetore flitet vetëm pë Italinë e italianët, të cilin “ishin ashtu” e “janë kështu”. Çaste të tilla u hapin rrugë muhabeteve me heroizma të së djeshmes. Midis folësve kishte dhe pjesëmarrës të Luftës së Vlorës, të cilët më shumë mbanin mend përzënien e “pepinove” dhe e thjeshtonin  gjëmën tek pragu i derës…

Dhe befas shfaqen dy skuadrilie të aeroplanëve italianë, të vendosur në formacion luftimi, që ecnin mjaft ultë, pak mbi lartësitë e pemëve. Njerëzit prisnin kthimin, por ai vonoi. Gjatë tërë ditës, guida u përsërit edhe dy herë…Sakaq, fusha e vogël e shkollës plotore u mbush me fletushka të verdha, me shkrim në gjuhën shqipe. Mjetet të propagandës fashiste bënin thirrje për moskundërshtim, pasi “po vinin vetëm për të ndihmuar” dhe se “Italia ishte një mike e madhe e Shqipërisë” etj., etj. Mësimi u ndërpre, nxënësit vrapuan për në shtëpi t’u tregonin prindërve pë “zogjtë e hekurt” dhe përmbajtjen e fletushkave…

Kaq u desh dhe koha e ankthtë e pritjes mbaroi. Vala e zëmërimit lindi vetiu në shpirtin e të gjithëve dhe dallga e njerëzve u grumbullua para nënprefekturës. Tërë sy e vesh, lushnjarët prisnin ndonjë lajm nga Tirana, në mos, po, nga Durrësi. Në mesditë, nënprefekti i Lushnjës, Tafil Boletini organizoi një takim me personat më me ndikim në popull. Njëri nga dëshmitarët, mësuesi Ahmet Shehu, ka lënë këtë shënim : Nënprefekti tha se Lushnja dhe lushnjarët janë ndeshur edhe tjetër herë me italianët, madje u ka bërë ballë në kohë edhe më të këqija. Tash Shqipëria po është në po ato kondita. Them se fllota italiane do zbarkojë në skelat e vendit tonë…Të pranishmit i drejtuan pyetjen sa retorike, aq edhe plot tension : E zotëria juaj, çfarë këshille na jepni; çfarë urdhëroni të bëjmë ? Nënprefekti nuk u mendua dy herë : duhet një fuqi luftuese nga e gjithë nahija e Lushnjës.

Atij iu kërkua të njoftonte të gjitha komunat dhe kështu u bë…

Nuk dihet se si, por në darkë, rreth orës 17.00, në Lushnjë sollën ca armë – ndofta nga Tirana -, kryesisht pushkë, bashkë me fishekët. Trimi i njohur Rrahman Uruçi, i cili më vonë komandoi grupe e brigada partizane, veçonte se “…binte në sy mungesa e armatimit të rëndë dhe fakti që pushkët ishin thuajse vjetërsira”. Sidoqoftë, sipas kujtimeve të vet nënprefektit Boletini, “…rreth 3000 vet u turrën kush e kush me marrë nji pushkë. Më është dasht me ndërhy shpesh me ja dhanë armën ma të zotit…Më bante çudi një farë entuziamit të miletit. Kishte raste që vinin edhe 2 a 3 veta për derë, sikur po shkonin me festu e jo me luftu…”.

Ende pa u errur, tek Çesma e Kalifasë u grupuan vullnetarët e parë. Vetëm nga Karbunara ishin 2 “batalione” me 150 vetë secili; rreth 200 pushkatarë erdhën nga Darsia. Të shumë ishin ata nga zona e Libofshës, mbi 500 vullnetarë. Ata i komanonte patrioti Zoi Ndreko. Luftëtari i regjur Llazar Bozo u printe kolonjarëve. Pasi u bë ndarja e armëve, nënprefekti dhe komandanti i xhandarmërisë u sugjeruan luftëtarëve që të vendoseshin përgjatë bregdetit Seman – Karavasta – Divjakë – Shkumbin. Pati nga ata që donin të niseshin për në Durrës apo Vlorë, por autoritetet nuk ishin të këtij mendimi.(!).

Por kjo situatë tensioni solli edhe surpriza aspak të mira. Aty para mesnatës, nga Lushnja u larguan pikërisht më të nevojshmit, nënprefekti dhe komandanti i xhandarmërisë.(!). Ikën fshehurazi, me nxitim të madh, gati hajdutshe…Kjo solli një heshtje të qelqtë në qytet dhe një pikëpyetje me goditje këmbane tek njerëzit. Mësuesi patriot Ahmet Shehu, tashmë komandant i pushkatarëve të Karbunarës, tregon se “atë natë askush nuk e vuri kokën në jastëk”…

…E premtja  shpirtakullt e 7 prillit 1939 u gdhi me fytyrën e trishtimit. Zyrat kryesore të shtetit ishin boshatisur. Në qytet kishte qendruar vetëm kryetari i gjyqit, Teki Libohova. Ai së bashku me Arif Kurtin morën në dorë zyrat e lëna bosh. Ndërkohë u zbulua se centrali telefonik ishte shkatërruar. Në mjedis kishte edhe telegrame të djegura…(!).

Në gjuhën e liturgjisë, e premtja para Pashkëve të Mëdha quhet “e premtja e zezë”. Më 7 prill 1939 ajo ishte tamam e tillë. Ndërsa u rreshtun mbi kodra dhe dëgjonin bombardimet e Durrësit, lushnjarët e ndjenin se goditja e vezëve të kuqe të Pashkës  këtë radhë do të ishte ndryshe…

Ne Foto: Pamje nga qendra qytetit e Lushnjes viti 1941.  Nga e djathta ushtaret italiane.

KORBAT SHOVENË ME RRASO SHENJTËRIE

by

Nga Idajet Jahaj, Vlorë/

 Shkak për këtë meditim m’u bë një artikull i autorit Vasil Çika në gazetën “8 Nëntori” të korrikut 2006, me titull “Shën Kozmai dhe Janullatosi nuk janë njerëz të perëndisë”. Autori, me shqetësim atdhetar dhe me argumente të bollshme, jep fytyrën e vërtetë të këtyre megaliidheistëve grekë që “çjerrin” tokën shqiptare me … fjalët e kazmat e tyre ogurzeza, si në zhvarrimet e Kosinjës në Përmet, etj.
Njohuritë për qëllimet, veprimet dhe teoritë e tyre – janë të shumta. Por me të drejtë, tek çdo shqiptar i vërtetë vibron një shqetësim: prej dy shekujsh vazhdon kjo çjerrje! Vazhdon edhe sot, më shumë se kurrë, bile jo larg, si dikur, por brenda tokës sonë!
Vërej fotografinë e Janullatosit (në gazetë) dhe bëra krahasimin e fytyrës së tij me atë të priftit grek tek filmi “Udha e Shkronjave”. Sa të ngjashëm: në rraso, në veshje, në kapuçin e zi të kokës, ku ruajnë aq qëllime të zeza, në zinxhirin e gjatë me kryqin e varur mbi gjokset e tyre të zes. Mjekra apo duart e tyre të bardha janë mashtruese, fshehëse të qëllimeve të tyre shovene; nga ato s’mund të pikojë gjë tjetër, veçse gjak shqiptari (si tek thika e priftit të filmit) që goditi në kurriz bartësin tonë të urtë të shkronjave të bekuara shqipe. Qielli dhe dielli i shkronjave tona është verbues për këta kroba shovenë të megaliidhesë.
Pra, dy korba: Shën Kozmai, i shekullit të 18-të dhe Janullatosi i sotëm, të dy këta – të simbolizuar – bukur te prifti i “Udhës së Shkronjave”. Prifti (i filmit) ngriti thikën, këtë mjet ogurzi të patrikanës greke ndaj shqiptarëve. Por, i bazuar dhe i puthitur në të, edhe kryqi ogurzi e gjakpikues. Shën Kozmai i Janullatosi e një sërë korbash të tjerë kanë goditur e goditin me thikat e fjalëve të tyre për “gjuhën e ëmbël greke” e “për gjuhën barbare shqipe”, për “Greqinë e bukur” e “Shqipërinë e mallkuar”, për hapjen e shkollave të tyre në tokën tonë e për lënien pas dore të tonave, etj., etj.
Shovinizmi grek, me prarojë këta korba shovenë me rraso të zezë, është nga shovinizmat më kriminalë të planetit. Kryqet, thikat dhe fjalët e tyre kanë rrjedhur vazhdimisht gjak shqiptarësh.
Duke gjetur një fushë të lirë veprimi këta korba tash rrëmbyen edhe kazmën dhe rrëmuan nëntokën tonë, në Kosinjë të Përmetit, për të nxjerrë e varrosur në kishat tona eshtrat e “martirëve” të tyre të luftës së Dytë Botërore, në tokën tonë! Nuk gjetën sa duhet eshtra të tyre, dhe i plotësuan me eshtrat nga tonat, shpesh edhe me eshtra kafshës (gomarësh) (kështu u përhap lajmi). Por shpërndanë gjithandej mbi tokë eshtra nga të baballarëve të fshatit Kosinjë, të burrave, gjyshërve, grave apo fëmijëve shqiptarë. Sikur vendi këtu të mos kishte zot fare.
E kështu shovenët hodhën vallen e hijenave e dhelprave të varreve që e bëjnë tokën limer për të lëpirë ndonjë kockë të thatë! Dhe lëndina e Kosinjës ngjan kështu me eshtra të shpërndara sipas një darke bishe greke!
Ndërsa korbi i shovenëve, Janullatosi, që populli shqiptar nuk e di ende kush e ka vënë atë këtu (ose edhe e di, po i ka ngecur sharra në gozhdë!), e pse qëndron akoma, – ai, duke shkelur autoqefalinë e Fan Nolit, në kishën tonë ortodokse, flet lirisht në ekranet tona që “brezat e rinj shqiptarë të mësojnë gjuhën ideale greke!” Dhe bekon veprimet e zhvarrosjeve makabre. Kështu kishat tona ata i “shenjtërojnë” me megaliidhé, me helenizim të tokës sonë. 
Mbarë populli shqiptar është indinjuar jashtë mase nga kjo liri e shovenëve të jugut. Ata po lejohen të përdhunojnë atë ç’ka është më e shtrenjtë: truallin tonë etnik. E pse? Sepse shteti ynë bën njërin sy qorr e njërin vesh shurdh për krushqinë (financiare) me fqinjët shovenë të jugut. Popullorçe kjo përkthehet: lëre pushtin për një kohë të gjatë pranë gruas apo nënës, mos kundërshto, se prishesh me ‘të, e të prishen llogaritë. Ai do lodhet nga ky shoqërim e do iki vetë!
Mërmërima e revoltës rrit dallgët e shpirtit revoltues të këtij populli që s’ka pranuar kurrë të shkelet nga i huaji… kundër shovenëve grekë, por edhe ndaj renegatëve tanë.
E ky ngre në ekranin e kujtesës historike e në qiejt e atdhetarisë sonë dy vargje poetësh tanë të mëdhenj:
-të Ali Asllanit:
“Varen eshtrat e shqiptarëve
Mu në sqepat e skifterëve”
E tani kjo duhet thënë:
“Varen eshtrat e shqiptarëve,
Mu në sqepat e shovenëve”!
Dhe, i dyti, rilindësi i madh, Pashko Vasa:
Kët’ nënë të dashtun a do ta lamë
Që t’vijë i huaji e ta shkelë me kambë?
Jo, jo, kët marre askush s’e do!…
 (2009)

Dielli arkiv-Mes emigrantëve sirianë, luftëtarë të ISIS”

by

Dielli, September 15th, 2015/*

Ndërkohë që Bashkimi Europian ra dakord në parim për shpërndarjen e 160 mijë refugjatëve në shtetet e unionit, një tjetër deklaratë e fortë ka ardhur mbi emigrantët sirianë që çdo ditë e më shumë po zbarkojnë në brigjet italiane e në ishujt e Greqisë.

“Dy në 100 emigrantë sirianë janë mbështetës të Shtetit Islamik”. Ky është paralajmërimi që ministri libanez i arsimit i ka dhënë Kryeministrit britanik, David Cameron.

Ministri libanez, Elias Bousaab, i cili u takua me Cameron gjatë një vizite të papritur në Britani, tha se grupi ekstremist po dërgon xhihadistë të trajnuar për të goditur objektivat në Perëndim.  Nëse kjo është e vërtetë, atëherë Europës do t’i duhet të përballet me mbi 3000 xhihadistët, të cilët sipas ministrit libanez, janë mes 160 mijë refugjatëve që do të shpërndahen në shtetet e BE- së. Bousaab tha se duhet një bashkëpunim më i madh në luftën ndaj Shtetit Islamik, pasi sipas tij ISIS është në një rritje të vazhdueshme dhe më e frikshmja është se ata kanë rekrutuar edhe një numër të madh fëmijësh. “Bota duhet të zgjohet e të bëjë diçka për këtë”, tha Elias Bousaab në takimin që pati me Cameron. {Sh.Kercelli}

*PS: Ky shkrim eshte botuar ne Dielli 15 shtator 2015, ishte paralajmerimi I pare qe dha nje gazete shqiptare per rrezikun e ISIS me te infiltruar te ISIS ne radhet e refugjateve. E ribotojme me kerkese te lexueseve.

Ne Foto:Harta e goditjeve terroriste-Origjinal.