Archives for November 2016

NJE LETER PUBLIKE NGA BRUKSELI PER KRYEMINISTRIN RAMA DHE SAMITIN E TIJ

November 17, 2016 by dgreca

-EDHE DIASPORA HISTORIKE SHQIPTARE NE BELGJIKE I THOTE “JO” SAMITIT TE EDI RAMES/*Injorim dhe mohimi i të drejtave themelore të “diasporës” nga ana e autoriteteve shqiptare, nuk mund të ketë arsye tjetër përveçse diferencës së frikshme në botëkuptim, vlera, referenca, koncepte, standarde e kritere bazike midis shqiptarësh brenda dhe jashtë shtetit-amë për sa i përket Shtetit, Kombit, lirisë dhe drejtësisë./

*Prandaj, duke u nisur nga këto vlerësime e në pritje që Shteti shqiptar të përafrojë veprimet me deklaratat zyrtare nëpërmjet korrigjimit të kursit ndaj mërgatës politike (gjithnjë në raport me pritshmëritë tona të sipërpërmendura), unë personalisht nuk mundem të marr pjesë, për dekor apo kontorno, në këtë “Samit të Diasporës”, dhe madje as ta konsideroj këtë mbledhje si të tillë./

NGA RAMADAN GJANAJ/ Kryetar i National Albanian European COUNCIL/

Bruksel, me 16 Nëntor 2016/

SH.T. Kryeministrit të Shqipërisë, Z. Edi Rama/

Lënda: Samiti i Diasporës Tuaj/

I nderuar Z. Kryeministër!/

Para 3 muajsh mora një ftesë nga ana Juaj, për të marrë pjesë në Samitin e parë kushtuar “Diasporës Shqiptare”, që do të tubohet në Tiranë në datat 18-20 nëntor 2016. Fillimisht kjo iniciativë më gëzoi pa masë, ndaj dhe u përgjigja pozitivisht pranë ambasadores së Shqipërisë në Bruksel, Zj. Suela Janina. U përgjigja pozitivisht ngaqë ky eveniment përkonte edhe me 60-vjetorin e ardhjes në Belgjikë të refugjatëve politikë shqiptarë, në mënyrë masive dhe të organizuar, teksa ishin larguar nga atdheu dhe trojet e të parëve nën trysninë e plumbave dhe terrorit të diktaturës famëkeqe sllavokomuniste.

Jam i prirur të besoj se gjatë fazës përgatitore të këtij “samiti”, njerëzit Tuaj këtu në Belgjikë ju kanë bërë me dije për zanafillën e mërgatës shqiptare të Belgjikës, e cila është vendosur në këtë vend mikpritës qysh në vitet të para pas LDB, si pasojë e persekutimit në vendlindje për shkak të bindjeve politike antikomuniste dhe kombëtariste, për një Shqipëri të lirë, të bashkuar dhe demokratike.

Edhe pse shumica e këtyre mërgimtarëve politikë kishin marrë rrugën e një ekzili të vështirë dhe të mundimshëm, duke braktisur gjithçka për të shpëtuar jetën, nderin dhe dinjitetin, ata nuk i braktisën asnjëherë gjuhën, kulturën, traditat më fisnike shqiptare, bindjet dhe vlerat morale të mbartura brez pas brezi, si dhe besimin se një ditë historia do t’u jepte të drejtë.

Në shërbim të këtyre bindjeve nacionaliste dhe patriotike ata nuk rreshtën kurrë së vepruari denjësisht në dobi të çështjes kombëtare dhe të atdheut, duke organizuar aktivitete politike për rrëzimin e diktaturës komuniste, vendosjen e demokracisë, rifitimin e lirisë dhe pavarësimin e të gjithë trojeve etnike, edukimin e brezave për trashëgimin e vlerave dhe referencave kombëtariste si qëllim madhor.

Ndryshimet e fillim-viteve ‘90 ngjallën shumë shpresa tek emigracioni politik shqiptar dhe trashëgimtarët, që gjithmonë e kanë konsideruar vehten si pjesë e pandarë e kombit dhe popullit shqiptar, e fateve dhe halleve të vendit, duke ndarë gëzimet dhe hidhërimet me bashkatdhetarët.

Por sot, 26 vite pas ndryshimeve pluraliste parademokratike në Shqipëri, bilanci i ndryshimeve për mërgatën politike shqiptare dhe trashëgimtarët tanë, është i papërfillshëm:

Asnjë nga persekutorët dhe xhelatët që kryen krime dhe terror gjatë diktaturës nuk u dënua!
Asnjë dosje e shefave dhe bashkëpunëtorëve të Sigurimit famëkeq nuk u hap!
Lustracioni duket sikur pritet qëllimisht të kryhet vetëm nga natyra dhe Zoti!

Madje krimet të llahtarshme nuk u dënuan as simbolikisht, qoftë edhe me ndonjë rezolutë formale të Kuvendit të Shqipërisë, prej të cilit në të gjitha legjislaturat paspluraliste u injoruan edhe shqyrtimi, miratimi dhe zbatimi i rezolutave të ndryshme të Këshillit të Europës!

Përkundrazi, simbolet e regjimit gjakatar komunist vazhdojnë të ruhen me kokëfortësi dhe fanatizëm por edhe duke u shfaqur gjithkund, sipas agjendave dhe nevojave politike, ndërkohë që pushtetet dhe qeveritë i përdorin për qëllime klienteliste, teksa heshtin me vetëkënaqësi triumfuese, ose brohorasin për të mbuluar me zhurmë mosveprimin e tyre formal.

Viktimat e djeshme të diktaturës vuajnë ende pasojat e një diskriminimi perfid apo të hapur, dhe për këtë arsye kur flasim për një Samit të diasporës, nuk mund të lemë pa përmendur se pinjollët dhe bijtë e mërgatës politike edhe sot e kësaj dite nuk gëzojnë asnjë të drejtë, madje kalohet në heshtje nga Shteti shqiptar edhe vetë ekzistenca jonë.

Kjo e vërtetë e dhimbshme konstatohet edhe në dokumentet zyrtare dhe websitin e MPJ shqiptare, por edhe në websitin e Kryeministrisë dhe të platformave të ndryshme kushtuar këtij Samiti, ku edhe pse flitet për “diasporën”, nuk gjendet i shkruar asnjë rresht i vetëm për mërgatën politike në pasazhet dedikuar “historisë” së të ashtuquajturës diasporë.

Madje si dëshmi e këtij realiteti absurd dhe të papranueshëm, sot në Shqipëri janë akoma në fuqi një mori ligjesh antikushtetuese që pengojnë dhe diskriminojnë trashëgimtarët e mërgatës politike nga fitimi vetiu i shtetësisë shqiptare dhe, për rrjedhojë, edhe i të drejtave dhe detyrimeve respektive, si çdo shtetas tjetër.

Shumica e të mërguarve politikë, fatkeqësisht, kanë humbur pronat dhe pasuritë e trashëguara, të cilat edhe sot e kësaj dite ndahen me tapi tek të tretë aspak hallexhinj të papronë, por zaptues e përfitues si klientelë politike e për qëllime elektorale, në garën pompoze e mburrjet butaforike se cila forcë politike dhe qeverisje ka ndarë më shumë tapi mbi pronat e pronarëve legjitimë!!?

“Diaspora”vuan plot dhimbje realitetin shqiptar të shkeljes nga skalionet politike katoviciane të të gjitha parimeve dhe standardeve të gjithëpranuara të Kartave ndërkombëtare dhe konventave ku Shqipëria është nënshkruese dhe palë.

Zhvillimet aktuale e kanë përjashtuar realisht mërgatën politike dhe mbarë “diasporën” nga e drejta për të zgjedhur dhe për t’u zgjedhur me votë demokratike e për të kontribuar me përfaqësim politik për drejtimin dhe zhvillimin e vendit, apo për investime me lehtësira e bonuse, sikurse ftohen investitorët e huaj joshqiptarë, që joshen me insistim me anë të praktikave preferenciale administrative e ligjore.

Ky injorim dhe ky mohim të drejtash themelore të “diasporës” nga ana e autoriteteve shqiptare, nuk mund të ketë arsye tjetër përveçse diferencës së frikshme në botëkuptim, vlera, referenca, koncepte, standarde e kritere bazike midis shqiptarësh brenda dhe jashtë shtetit-amë për sa i përket Shtetit, Kombit, lirisë dhe drejtësisë.

Prandaj, duke u nisur nga këto vlerësime e në pritje që Shteti shqiptar të përafrojë veprimet me deklaratat zyrtare nëpërmjet korrigjimit të kursit ndaj mërgatës politike (gjithnjë në raport me pritshmëritë tona të sipërpërmendura), unë personalisht nuk mundem të marr pjesë, për dekor apo kontorno, në këtë “Samit të Diasporës”, dhe madje as ta konsideroj këtë mbledhje si të tillë.

Kam bindjen e thellë e të patundur se një qëndrim imi i ndryshëm do të kuptohej vetëm si një përkrahje apo mbështetje ndaj ndonjë agjende politike momentale, në mos më keq, si një mohim, prej meje, i vlerave dhe idealeve të trashëguara nga të parët.

Duke shpresuar në mirëkuptimin Tuaj, uroj që me këtë “Samit” t’i realizoni agjendën dhe synimet e planifikuara.

Me respekt

Ramadan Gjanaj

Kryetar

Cc: Z. Ferid Hoxha, Director General of Political and Strategic Issues, MPJ

Zj. Suela Janina, Ambasadore e Republikës së Shqipërisë në Belgjikë

Një prurje me vlerë në letërsinë shqipe për fëmijë e të rinj

November 16, 2016 by dgreca

– Shënime për romanin “Dallgët e këngës” të autorit Astrit Bishqemi/

NGA ALEKO LIKAJ/Pa dyshim, letërsia jonê për fêmijë po kalon sot njê nga periudhat më tê errêta tê kêtyre dekadave tê fundit. E konsideruar mê parê si një nga levat dhe elementet kryesore nê fushên e edukimit dhe të formimit të brezit tê ri, edhe pse e politizuar, tani mesa duket, po vuan nê kêtë periudhë nga njê lloj sêmundje ”foshnjore”, ku më tepër sesa mungesa dhe angazhimi i autorêve, ajo ndesh dhe ka probleme serioze qê lidhen me vetê cilêsinë dhe mesazhet qê përcjell te lexuesi i saj. Mbase kjo edhe nga fakti që sapo u rrêzua komunizmi, kërkoi nêpêrmjet botuesve t’i kthente sytë nga jashtë, nga ajo letêrsi elitare, qê realisht kishte mundur dhe kishte gjetur me kohê dritaren e saj për tê ardhur sadopak, dhe jo e plotësuar mê sê miri tek ne. Këtu do tê përmendja klasikët e mëdhenj e mjeshtrit, nëpêrmjet përrallave, tregimeve, romaneve e rrëfimeve dinjitoze, si: Vellezêrit Grim, Andersen, Pero, La Fonten, Karlo Kolodi, Tuein e plot të tjerë, tê cilêt për hir të realitetit duhet thënë se kanê shoqêruar disa breza njerëzish deri nê ditêt e sotme.
Por ç’ndodhi pas ndryshimit tê sistemit ?
Shtêpitê e reja botuese qê vendosên t’i drejtohen lexuesit tê vogël, më tepêr nga ana komerciale e për fitime, sigurisht zgjodhên dhe përzgjodhên përsêri kêta autorë. Madje, duke vjelur botimet e tyre ndêr vite nê shumë vende tê Europës, edhe pse ato ishin publikuar prej kohêsh nê mjedisin tonë, po edhe duke synuar qê tê zenê e tê pushtojnê gjithê hapësirat nê kêtê fushë, që ështê kthyer tashmë nê mani dhe garê midis tyre, ku tê njêjtin libêr e sjellin tre a katêr botues njëherazi. Ndryshojnê vetêm ilustrimet. Kështu është vepruar me Borëbardhên a Hirushen e Vellezêrve Grim, por edhe me përrallat e Kristian Andersenit e të autorêve të tjerê klasikë. Kjo ndodh se kësisoj botuesit minimizojnê ”kokëçarjet’ me autorët vendas, por edhe për faktin se ilustrimet e veprave qê marrin nga tezgat e Europës, jo vetëm janê tê bukura dhe interesante, por nxisin edhe fantazinë e lexuesve të vegjël. Dhe kështu, suksesi nê kêtê mes ështê i garantuar nê fushên e bisnesit tê tyre si botues.
Ka edhe një problem tjetër:
Ndryshimi i sistemit solli edhe njê mendêsi krejt tjetêr te vetê krijuesit shqiptarë, por edhe njê lloj stepje e frenimi që u reflektua në vitet e para tê nêntêdhjetês, siç ishin ato me veprat e mëparshme tê përshkruar nga ”filli i kuq” e politizimi i tejskajshëm, me këtê pasuri tê paçmuar tê edukimit tê fêmijëve tanë. Por gjithësesi ky moment mendoj se kaloi shumë shpejt, ashtu si në çdo periudhê tranzicioni e transformimi qê kalojnë shoqêritë njerêzore duke hyrê në realitete e hapësira të reja. Edhe pse tashmê një grup krijuesish nga ata mê cilêsorët nê këtê fushë, qê i kemi pasur midis nesh, mungojnë (Kêtu mund që tê pêrmend emra si Profesor Bedri Dedja, një nga pedagogët më nê zê në psikologji e pedagogji të kësaj moshe, përveçse një shkrimtar brilant, por edhe emra tê tjerê, si: Odhise Grillo, Skënder Hasko etj.), ka përsëri kualitete qê për hir tê realitetit pothuajse e kanê tê pamundur tashmê qê tê botojnë. Kjo edhe për shkak tê ”penaliteteve” qê kanê vendosur vetê shtêpitê botuese, ku si përparêsi kêrkojnê tê kesh “tê thata” nê duar. Në kêtê lloj ”pazari” kanë hyrë dhe kanê pêrfituar njerëz tê tjerê, shumica prej të cilëve nuk kanê pasur dhe nuk kanê tê bëjnê ende me letêrsinê e fêmijëve. Kryesisht një pjesë jo e pakët nga kêta ish-intelektualë qê kanê provuar emigracionin dhe qê për kênaqësinê e tyre paguajnê e derdhin para për tê ashtuquajtura ”vepra e libra për fêmijë”, por që nê fakt kanê têrêsisht vlera tê diskutuara, ngaqê e konsiderojnë si gjë tê lehtê tê shkruarit rrëfime, vjersha, fabula dhe përralla. Dhe këto krijime i bëjnë ashtu siç i mbajnê mend nga fêmijëria e tyre e largêt, treguar nê familje.
Por ajo qê bie mê shumë nê sy ka të bëjë me faktin se Ministria e Kulturês dhe ajo e Arsimit janê pothuajse indiferente dhe inekzistente. Pa asnjë plan dhe projekt për këtê letêrsi dhe rolin e rëndêsishêm qê luan ajo në edukimin e brezit të ri. Shoqata Mbarëkombêtare e Shkrimtarêve për Fêmijë e të rinj qê drejtohej deri para pak kohësh nga Pandeli Koçi, edhe pse ka në gjirin e saj emra krijuesish që kanë lênê gjurmë në kêtê fushë, si: B. Xhama, A. Bishqemi, Xh. Bushati, A. Mamaqi, V. Canosinaj, H. Meça, N. Prifti, I. Bobaj, Th. Jani, I. Sulkuqi e plot emra të tjerë tê spikatur, e ka patur tepër të vështirë që të përballet me realitetin e krijuar, edhe pse një pjesë e tyre kanê botuar në këto vite.
Sidoqoftë, prurjet në letërsinë për fëmijë kanê qenê tê pakta dhe nê morinê e botimeve që bëjnê dhe sjellin sot gjithë entet botuese, duken krejtësisht të papërfillshme. Madje, as qê bien nê sy. Kjo më tepêr edhe në sajë të politikave me librin, qê duhet tê shkojë tek lexuesi, praktikë që nuk ekziston fare.
Për tê mos e bêrë ”dramê”, do të përmendja dhe do të sillja në kêtë mes, edhe faktin e mungesës së njê kritike profesionale, qoftë edhe ajo nëpërmejet recensioneve dhe artikujve promovues, që nuk duken e nuk zenê aktualisht as edhe ndonjê hapësirê mediatike.
Por a e ka luajtur rolin e vet, sa dhe si duhet kjo lloj letërsie sot, në kêtê periudhê tê stërzgjatur tranzicioni ?

***
Krijuesi Astrit Bishqemi sot është padyshim një nga figurat më tê veçanta e të spikatura të letêrsisê shqipe për fêmijë e tê rinj. Përveç disa botimeve me studime në fushë të kësaj letërsie, më tepër pêr nevoja universitare, të studentêve qê studiojnë nê ciklin e ulët tê arsimit tonë të lartë, boton herê pas here tekste të karakterit shkencor, duke mos u shkëputur nga pasioni i tij i zjartë që ka tê bêjê me krijimtarinë artistike për botên e fêmijve dhe tê rinjve. Jam befasuar para pak kohësh për botimin e tij më të fundit, romanin ”Dallgët e këngês”, qê ka njohur edhe njê botim më pas nê Shkup të Maqedonisë, nga një prej shtëpive botuese tê atij vendi, ku kritika atje e konsideron veprên si njê nga prurjet mê serioze nê kêtê fushê për lexuesin tonë të vogël. Jo vetëm stili dhe karakteti pedagogjik për lexuesit e moshês së pubertetit, së cilës i drejtohet autori, por edhe psikologjia e natyra e asaj bote fëminore, që në një kohë të caktuar shfaq e mbart virtyte e personalitet në mjedise mes të rriturve.
Nuk e di pse më kishte shpëtuar pa lexuar kjo vepër e bukur artistike. Ndoshta për faktin se për një dekadë e gjysëm ndodhem tani edhe larg, në një cep të Perëndimit të Europës, por edhe se Astriti, një tip i heshtur dhe i pafjalë, me një lloj ndrojtjeje e meditativ në shoqëri, më tepër nuk i pëlqen që të flasë e të tregojë për krijitarinë e tij, me një modesti deri nê tepri, parapëlqen të merret me studime e të shkruajë pa bërë bujë në mjediset krijuese aty në Shqipëri. Sidoqoftë, unë kam qenë i vëmendshëm për gjithçka dhe kam ndjekur rregullisht kurbën e botimeve për fêmijê e tê rinj në vendin tim.
Por le të kthehemi te libri që tashmë është në duart e lexuesit dhe që për mua personalisht, nga cilësia dhe thjeshtêsia për tê shkuar në njê botë tê virgjêr, është në fakt një ngjarje dhe prurje cilësore në letêrsinë tonë për fêmijê e tê rinj nê kêto vitet e fundit.
Autori i vendos ngjarjet në një fshat diku nga jugperëndimi i vendit dhe i shpalos në retrospektivë, duke sjellë një periudhë të lavdishme të shqiptarëve, siç ishte ajo e luftës kundêr okupatorit fashisto – nazist (Mendohet nga disa krijues se është vjelur shtershëm ajo periudhë, po ja që paska edhe tema të tilla të freskëta e tërheqëse si ajo që na sjell Bishqemi, jo më me një tregim apo novelë, po me një vepër më të gjerë e më serioze, me një roman). Nê fillim vizatohen njê fshat e personazhe malsorêsh, një mjedis qê gëlon nga kêngët, bejtet, romuzet e shakatë pa qedere, në ambjente të ndryshme: në sheshe ku banorët mblidhen e kuvendojnë fshatçe, në shtëpitë e tyre në raste gêzimesh e hidhêrimesh, apo edhe nê klubin e fshatit, ku buzêmbrêmjeve, të lodhur nga punët e ditës, burrat nxitojnë të pijnê ndonjê kafe apo tê hedhin edhe nga ndonjë kupë raki. Shpesh nê kêto skena janë të pranishëm edhe fëmijë kureshtarë, që ndalin këmbêt për tê dêgjuar se ç’thonê mê tê rriturit.
Pêrmbi të gjithê shquhet rapsodi i fshatit Shaqir Kuqi, qê stigmatizon vese e karaktere plot humor, krijime qê i bëjnê të qeshin pa të keq të gjithë. Nê fakt, fshati jeton gjallërisht me ato kêngê qê i ngre edhe nêpër dasma, kuvendon gjatë pêr to, duke i cilêsuar si ngjarje artistike.
Vizatohen nê kêto ambjente edhe gagaçi Dule Jazeja e Maze Kërma, por edhe Safeti të cilit banorêt i kanë venê si mbiemër nofkën Bisha. Kjo për shkak se kur ishte student në Romë, merr përsipër tê shoqërojë atje për ta kuruar një bashkfshatarin e tij të sêmurê, por që pas ca ditësh dërgon telegramin: ”Sulua kaq shkruar. Perëndia. Stop. Tabuti Shqipëria kushton qimet kokës. Stop. Varros këtu xhepin tim. Stop”. Por ish-studenti ka bërê njê ”allishverish tê ndyrë”, një bisnes, duke e shitur trupin e Sulos si kadavër studimi për studentêt e mjeksisë nê kryeqytetin Italian; me ato para i lejon pastaj vetes njê lloj lluksi nê jetên romane të natês. Ndêrsa dy miqtë e tij të tjerë që përmendêm, ndonëse përshkruhen nga autori me nota humori si karaktere, në fakt janë të molepsur me vese tê neveritshme: qylaxhinj, ngatêrrestarë, plaçkitës e plangprishês nê raport me banorët e fshatit, deri nê një degradim edhe më tê plotë sa herë që i ndeshim nê faqet e romanit.
Kênga qê buron nga kraharori i malësorëve nê kêto mjedise shpërfaq botën e pasur të malësorit, virtytin, pastêrtinë shpirtêrore e sensin patriotik përballê pushtuesit tê huaj; ështê njê institucion qê shkon e kalon në fshat ndêr breza deri tek më tê rinjtê, si Metja e Xhevahiri. Ky i fundit i mbyll fletêt e romanit si njê poet i vërtetë.
Eshtê pikërisht Xhevahiri I burrëruar tashmë që e risjell nëpërmjet kujtimeve gjithë historinë, ndërsa kthehet i ftuar në fshat si poet e krijues. Takimi me xha Banon vuv, ish-kujdestarin e shkollës, qê vetëm murmurit, sepse tê huajt ia kanê prerë gjuhën për shak tê këngëve patriotike që këndonte gjithë shpirt, ështê emocionues. Është dhe njê prej arsyeve që shkrimtari personazh, i rritur dhe i dalê nga dallgêt e kêngës, shtjellon, rrêfen plot emocion jo vetêm ngjarje të atyre viteve tê lêna pas, të cilave u ështê rikthyer, por edhe vizaton, jep e pasqyron për nxênêsit, me shumë realizêm, gjëndjen e situatat ku kalojnë personazhet e tij. Kësisoj, përveç kolektivitetit e solidaritetit për njêri-tjetrin, ndjen mê tepêr detyrên dhe mallin për atdheun e nëpêrkêmbur nga pushtuesi. Goxho Bleta, mësues Fuati, Xha Banoja, Guraliu, Nexhdeti, Lame Kalla, Metja, Xhevahiri, Bedua…. janë në fakt një pjesê e galerisë së gjerë që sjell autori në faqet e romanit të tij, të cilët mundin t’ia dalin nê luftê me veset, zakonet e të huajt në emër tê lirisë.
Subjekti i romanit kompozohet me mjeshtëri në disa linja, që herë ecin paralel e herë kryqëzohen me njëra-tjetrën. Kështu, dallojmë linjën e Xhevahirit, poetit të vogël që rritet si në moshë ashtu edhe në karakter e në krijimtari. Linja tjetër është ajo e rapsodit popullor Shaqir Kuqi, i cili martirizohet për shkak të krijimeve që vinin në lojë dhe demaskonin njerëzit e pashpirt e tradhëtarë si Safet Bisha. Linjë tjetër është ajo e këngëtarit xha Bano, shërbyesit të shkollës, të cilit ia presin gjuhën pse përhapte këngët e rapsodit popullor. Të gjithë këto linja na kristalizojnë e na plotësojnë plotësojnë idenë kryesore, atë të dallgëve të fuqishme që ngre e godet një krijim artistik i goditur, i fuqisë që ka arti në masat e thjeshta.
Meritë e autorit është aftësia e skalitjes së personazheve, që të bën që dikë ta neveritësh e ta urresh (Safet Bishën për të cilin dhamë detajin e mbiemrit më lart, Dule Jazen, Maze Kërmën) dhe dikë tjetër ta simpatizosh e ta dashurosh (plakun rapsod xha Shaqirin, personazhin kryesor – Xhevahirin, këngëtarin Bano, komandantit të çetës partizane, komandant “Borxhi”, sepse kur kishte dalë partizan, ishte kujdesur të shlyente më parë disa borxhe që kishte, duke marrë parasysh pasojat: në luftë mund të linte edhe kokën dhe borxhet… etj.)
Të goditur e të bukur janë edhe titujt e kapitujve (“Gjuha eshtra s’ka, po eshtra thyen”, “A vritet kënga?” etj.) apo epigramet që janë vënë në fillim të kapitujve, si:
“Mos më lini të këndoj, vëllezër, kur të më plaket fjala e kënga!” (f.42)
“Kënga jeton gjithmonë në zemër të popullit, si shkëndia në gurin e strallit” (f. 120);
“Mua mund të më qëllosh me kobure, por këngën jo” (f. 111); etj. etj.
Kur shfleton edhe faqen e fundit të librit, ndjehesh vêrtet i impresionuar, jo vetëm nga stili dhe gjuha ku mbizotëron realisht fraza e krehur, e ngritur dhe e ndêrtuar me informacion dhe aksion, që eshtê tipar dallues për moshën e lexuesit të cilit i drejtohet autori, por edhe e përshtatur mirê nga ana pedagogjike. Kjo për mênyrên sesi ndikon psikologjikisht te fëmija lexues, duke e bërë atë qê ta përjetojë emocionalisht e të mësojë prej saj.
Mendoj që Astrit Bishqemi, duke sjellë njê temë të shtatêdhjetë viteve më parë, kryesisht nga periudha e luftês kundêr okupatorit nazisto-fashist, ka ditur ta shmangë fillin e kuq te veprave me të cilat ishim mesuar t’i ndeshnim vazhdimisht në sistemin që lamë pas, duke vënë në plan të parë patriotizmin e njerëzve tê thjeshtë, tê cilët vazhdimisht e kanë parë dhe i kanë zhvilluar betejat me pathosin patriotik e mëmêdhetar.
Romani i ka shpëtuar skematizmit e personazhet lëvizin në hapësira që tingëllojnë besueshëm, jo vetêm kur flasin, dialogojnë apo në monologje, por edhe nê veprimet e tyre që nuk ngjajnë aspak me të shkuarën e kësaj letërsie.
”Dallgët e kêngës” do ta konsideroja edhe unë, pa asnjê dilemê, nga prurjet serioze mê të mira artistike tê letêrsisê sonë shqipe për fëmijê e të rinj. Nê aspektin e edukimit dhe tê formimit tê brezave, por edhe një lloj ”shkolle” e model për krijuesit e rinj, nga ku mund tê mêsojnê shumë gjëra.
Marr shkas jo vetêm nga ky libër e krijim interesant, por dua ta uroj dhe ta përgêzoj autorin Astrit Bishqemi për kontributin qê sjell, pikërisht në kêtê situatê jo tê mirê e aspak të shêndoshê qê po kalon kjo letërsi nê këtê periudhê të stêrzgjatur tranzicioni, e cila për hir tê së vërtetës, ka krijuar edhe njê lloj ”kosto” në fushên e edukimit e të punës me librin.
Aleko LIKAJ

E Ç’MUND TE PRITET MË TEPËR NGA KËTA POLITIKANË!

November 16, 2016 by dgreca

NGA HASAN KOSTRECI/

‘Nëqoftëse e fitoj luftën, historinë e bëj vetë’, shprehej Hitleri kur e akuzuan se do të dënojë historia për krimet që po bënte dhe sidomos për bombardimet nëpër qëndra sanitare, spitale etj. Pra, diktaturat vetëm kështu veprojnë dhe asnjëherë nuk pyesin për rregulla dhe ligje ndërkombëtare. Ato e deformojnë gjithashtu historinë, herojtë i bëjnë tradhëtarë dhe anasjelltas dhe si e tillë të njëjtën gjë bëri edhe regjimi komunist, i cili manipuloi, sipas interesit, të gjitha ngjarjet e zhvilluara si gjatë lufte, ashtu edhe më mbas. Ata nuk e quajtën dhe vazhdojnë akoma të mos e quajnë tradhëti prishjen e marëveshjes së Mukjes, e cila i ndau përfundimisht shqiptarët në dy grupe dhe shkaktoi atë luftë vëlla vrasëse, ose Luftë Civile, siç e ka përcaktuar edhe historiani Uran Butka në librin e tij. Ata patriotët e nderuar dhe me emër si Mehdi Frashëri, Lef Nosi e ndonjë tjetër, të cilët edhe nëqoftëse përkohësisht bashkëpunuan me pushtuesin, e bënë vetëm për interesa të kombit, por nuk bënë ndonjë tradhëti, siç e tillë mund të quhej marëveshja që bëri Enver Hoxha mbas lufte, që për interesa pushteti, deshi t’ia bashkëngjisë Shqipërinë Federatës Jugosllave. Por komunistët asgjë nuk pranojnë, bile as krimet e bëra gjatë dyzet e pesë viteve kur ata ishin në pushtet, të cilat nuk qenë pakë, por një masakër e pa ndërprerë dhe sistematike, e cila mbeti e egër dhe e pamëshirshme deri në fund.

Por mirë ai regjim ishte diktatorial dhe siç thamë, vetëm kështu dinte të vepronte, sepse ata nuk kishin as humanizëm, as besë dhe as moral, por ç’ndodhi në nëntëdhjetën dhe mbas shëmbjes së tij? Në Gjermani, përshëmbull ndaj nazizmit dhe kriminelëve të luftës u organizua Gjyqi i Nurenmbergut ku morën dënim me vdekje apo burgim sipas fajit, mjaft gjeneralë dhe oficerë të lartë, bashkëpuntorë të Hitlerit. Ashtu ndodhi edhe në Itali apo Japoni. Po a u bë një gjë e tillë edhe tek ne dhe pse jo? Sepse Partia demokratike e ardhur qysh në fillim në pushtet me shprehjen se të gjithë jemi fajtorë dhe të gjithë bashkëvuejtës, deshi që ta shperndajë atë tek gjithë shqiptarët dhe ky qe zhgënjimi i parë, sidomos e shtresës së persekutuar, e cila i kishte ende të freskëta pasojat e atij regjimi, si dhe kujtimin e familjareve të vrarë, të pushkatuar apo të vdekur nëper burgjet dhe kampet e internimit. Mashtruese është gjithashtu edhe shprehja e socialistëve, të cilët thonë se ne jemi ndarë njëherë e mirë me ish partinë e punës dhe nuk na lidh me të më asgjë, por në realitet që të dyja gënjëjnë, sepse jo vetem mentalitetin, por edhe veprimet që bëjnë, tregojnë se janë ende besnikë ndaj idealeve të baballarëve të tyre. Reagimi i menjëhershëm i një pjese nga ata ndaj dekororimit që presidenti i republikës u beri gjashtëdhjet e tetë të pushkatuarve nga M. Shehu gjatë periudhës së luftës në Lushnjë, është një shëmbull se ata nuk pranojnë kurrë t’u cenohen liderit e tyre shpirtërorë. ‘Po pse t’i fryhet edhe njëherë atij zjarri’, u shpreh për këtë ngjarje zoti Klosi dhe ai ka ndofta të drejtë, sepse ato veprime si hapja e dosjeve, dënimi i krimeve të komunizmit, kthimi i pronave etj, duhej të ishin kryer me kohë dhe deri sa nuk janë bërë, e quajnë atë kapitull të mbyllur. Po si ato mund të kryheshin, kur zyrtarët nëpër institucionet kryesore, në parlament, pedagogë si personi që përmëndëm pak më lart e deri historianët nga të cilët pritej të zbardhej historia, qenë me shkolla partie apo marksiste- leniniste. Duke i hedhur keto ngjarje për t’i diskutuar “Masat’, siç po shohim shpesh nëpër studiot televizive, është një tjetër mënyrë e vjetër dhe e trashëguar, e cila më shumë ka për qëllim t’i futë edhe njëherë shqiptarët me njëri me tjetrin në grindje, se të zgjidhin gjë. E ç’mund të pritet atëhere nga këta politikanë, që të flasin me seriozitet për ngjarje të ndodhura shtatëdhjet e ca vjet më parë, kur ka mjaft aktuale, po aq të rëndësishme për të ardhmen e Shqipërisë e të Kombit Shqiptar dhe asgjë nuk po bëjnë. Por, që të mos mbetemi vetëm me argumenta dhe konkluzione, të cilat për lexuesin shqiptar janë bërë aq bajate dhe po aq të mërzitëshme, t’i përmbahemi edhe njëherë shprehjes së thënë në fillim të këtij artikulli, që historinë e bëjnë fituesit dhe fitues në realitet si në dyzet e katrën ashtu edhe në nëntëdhjetën, janë po e njëjta palë, me të njëjtin mentalitet dhe me pak modifikime, me të njëjtin program, prandaj shqiptarët, nëqoftëse e ndjejnë veten të zhgënjyer, të ofenduar apo edhe të mashtruar, demokracia ua jep atë të drejtë që të veprojnë, ndryshe kështu do vazhdohet edhe për njëzet e pesë vjet të tjera dhe të njëjtin histori që është shkruar këtu e shtatëdhjet e ca vjet përpara, do dëgjojmë.

Kosovë-KFOR-i, rol të rëndësishëm

November 16, 2016 by dgreca

-Zëvendës Komandanti i Komandës së Forcës së Pëbashkët në Napoli viziton KFOR-in. Shfrytëzoi rastin t’i përshëndesë pjestarët e kontigjenitit kanadez që shërbejnë në KFOR/

PRISHTINË, 16 Nëntor 2016-Gazeta DIELLI-B.Jashari/ Zëvendës Komandanti i Komandës së Forcës së Përbashkët në Napoli, Gjeneral Lejtnant Alain J. Parent u mirëprit nga Komandanti i KFOR-it, Gjeneral Major Giovanni Fungo në kampin “Film City”, shtabi qendror i misionit të NATO-s-KFOR në Prishtinë.Gjenerali Parent u njoftua nga komandanti i KFOR-it dhe stafi ndërkombëtar i shtabit qendror për zhvillimet e fundit në situatën aktuale politike dhe atë të sigurisë në Kosovë. Mëtej, aktivitetet e fundit operacionale dhe trajnuese të ndërmarra nga KFOR-i i janë prezantuar gjeneralit së bashku me sfidat e tanishme dhe të ardhshme me të cilat KFOR-i përballet.Njoftimi i dërguar sot thekson se, Gjenerali Parent shprehu vlerësim për rolin e rëndësishëm që KFOR-i është duke lujatur në përmirësimin e procesit të stabilizimit.Krahas vizitës, Zëvendës Komandanti i Komandës së Forcës së Përbashkët në Napoli shfrytëzoi rastin t’i përshëndesë pjestarët e kontigjenitit kanadez që shërbejnë në KFOR.

JFC NAPLES DEPUTY COMMANDER VISITED KFOR

Pristina, November 15^th, 2016. JFC-NP Deputy Commander Lieutenant General Alain J. Parent was welcomed by COMKFOR, Major General Giovanni Fungo at Camp “Film City”, NATO KFOR HQ in Pristina.General Parent was briefed by COMKFOR and the international HQ staff on the latest development in the current security and political situation in Kosovo. Furthermore, the latest operational and training activities conducted by KFOR were presented to the General together with the current and future challenges KFOR is facing.

General Parent appreciated the important role that KFOR is playing in order to improve the process of stabilization.On the sidelines of the visit, JFC-NP Deputy Commander took the opportunity to greet the Canadian contingent serving in KFOR.

Kosovë-Qeveria miraton nismat për tre marrëveshje ndërkombëtare

November 16, 2016 by dgreca

*“Marrëveshja dypalëshe në mes të Qeverisë së Kosovës dhe Qeverisë së Shteteve të Bashkuara të Amerikës për vlefshmërinë e pasaportave të Kosovës për dhënien e vizave jo-emigruese në Shtete e Bashkuara të Amerikës”, “Marrëveshja për punën fitimprurëse të anëtarëve të familjeve të një misioni diplomatik apo posti konsullor të karrierës, ndërmjet Republikës së Kosovës dhe Kanadasë”, “Marrëveshja ndërmjet Republikës së Austrisë dhe Republikës së Kosovës për shmangien e tatimit të dyfishtë për tatimet në të ardhurat dhe parandalimin e evazionit fiskal dhe shmangies”/

-Mustafa: Në asnjë rast zgjedhjet nuk mund të lidhen me demarkacionin e kufirit me Malin e Zi, qeveria po bën një punë shumë të mirë/

PRISHTINË, 16 Nëntor 2016-Behlul Jashari/ Qeveria e Kosovës miratoi sot në parim nismat për lidhje të tre marrëveshjeve ndërkombëtare: “Marrëveshjes dypalëshe në mes të Qeverisë së Kosovës dhe Qeverisë së Shteteve të Bashkuara të Amerikës për vlefshmërinë e pasaportave të Kosovës për dhënien e vizave jo-emigruese në Shtete e Bashkuara të Amerikës”, “Marrëveshjes për punën fitimprurëse të anëtarëve të familjeve të një misioni diplomatik apo posti konsullor të karrierës, ndërmjet Republikës së Kosovës dhe Kanadasë” dhe “Marrëveshjes ndërmjet Republikës së Austrisë dhe Republikës së Kosovës për shmangien e tatimit të dyfishtë për tatimet në të ardhurat dhe parandalimin e evazionit fiskal dhe shmangies”.Gjatë mbledhjes, qeveria e Kosovës mori edhe vendimin përfundimtar për shpronësimet me interes publik të pronave që preken nga ndërtimi i ndërtesave të përhershme të menaxhimit të integruar të kufirit me Serbinë në dy vendkalime – Merdare dhe në Bërnjak. U mor edhe vendimi preliminar i shpronësimit për interes publik të pronave që prekën nga ndërtimit i autostradës nga Prishtina deri në venkalimin kufitar me Maqedoninë-Hani i Elezit.Qeveria e Republikës së Kosovës e drejtuar nga kryeministri Isa Mustafa, zhvilloi sot mbledhjen e 116-të të rregullt, të 48-ën këtë vit.

Në hapje kryeministri i Kosovës foli për zhvillimet dhe ngjarjet e rëndësishme të një jave më parë. “Ne, së bashku me komisionerin Hahn javën e kaluar kemi lansuar Axhendën e Reformave Evropiane, e cila krijon infrastrukturë të qëndrueshme për zbatimin e Marrëveshjes së Stabilizim Asociimit, si marrëveshje e parë kontraktuale me Bashkimin Evropian. Javën e kaluar, po ashtu, kemi marrë Raportin e Progresit ose Raportin e vendit në të cilin në disa fusha të rëndësishme tregon progres të Republikës së Kosovës dhe po ashtu evidenton fusha në të cilat ne duhet të bëjmë përpjekje më të mëdha për të ndryshuar gjendjen”, theksoi kryeministri Mustafa.

Qeveria e Kosovës, e koalicionit të dy partive më të madha, PDK e LDK, ku përfshihen edhe parti të vogëla dhe minoritetet, pas më pak se një muaji mbushë dy vjet të punës që nga zgjedhja në 9 dhjetor 2014 në Kuvendin kosovar të konstituuar një ditë më parë, gjashtë muaj pas zgjedhjeve të parakohëshme parlamentare të 8 qershorit.

Zërave për zgjedhje të reja të parakohëshme parlamentare në Kosovë kryeministri Mustafa u është kundërpërgjigjur edhe nga mbledhja e sotme e kabinetit qeveritar duke u shprehur se, “në asnjë rast zgjedhjet nuk mund të lidhen me demarkacionin e kufirit me Malin e Zi” dhe se, “qeveria po bën një punë shumë të mirë”.

Ministri i Punëve të Brendshme, Skender Hyseni, informoi kabinetin qeveritar për pjesëmarrjen e delegacionit të Kosovës në Asamblenë e Përgjithshme të Interpolit, në Indonezi, si dhe për përgatitjet që janë duke u bërë për të aplikuar në këtë organizatë të bashkëpunimit ndërkombëtar policor.

Kryeministri Mustafa, në emrin personal dhe të qeverisë uroi Policinë e Kosovës për vlerësimin e lartë të marrë nga raporti i Transparency International. “Kjo flet që kemi një organ i cili është krejtësisht i pavarur, që bënë punën e vet dhe që ka arritë që të ketë një vlerësim shumë të lartë nga një organizatë prestigjioze ndërkombëtare”, u shpreh ai.