Archives for February 2017

Ish-kryeparlamentari Krasniqi, në Samitin e Katërt Botëror për Paqe

February 7, 2017 by dgreca

1 Krasniqi

Me ftesë të Presidentit të Federatës për Paqe Universale, Thomas G. Walsh, ish- kryetari i Kuvendit të Republikës së Kosovës, Jakup Krasniqi, mori pjesë në Samitin e Katërt Botëror për “Paqe, Siguri dhe Zhvillim Njerëzor“, i cili u mbajt në Seul të Koresë Jugore, nga 1 deri më 5 shkurt 2017, nën organizimin e Federatës së Paqes Universale.Me këtë rast, u mbajt edhe Kuvendi i parë Global i Shoqatës Ndërkombëtare të Parlamentarëve për Paqe.Konferenca punimet i zhvilloi në më shumë se tetë sesione, duke prekur një numër çështjesh me rëndësi për paqen, sigurinë dhe zhvillimin njerëzor. Prezantimet dhe diskutimet e pjesëmarrësve nga shumë vende të botës nxorën reflektimet duke u bazuar në përvojat e vendeve dhe rajoneve të tyre, së bashku me hapat e mundshëm të veprimit për ndërgjegjësim, vizion të ri dhe udhëheqje të guximshme për të zgjidhur çështjet kritike të kohë sonë.Në këtë konferencë, pjesëmarrës nga Kosova ishin edhe deputetët Visar Ymeri dhe Flora Brovina.

Alpinistët Kosovarë drejt majës së Everestit

February 7, 2017 by dgreca

-Presidenti Thaçi ua dorëzon alpinistëve flamurin e Kosovës për ta ngritur në majën e Everestit/

PRISHTINË, 7 Shkurt 2017-Gazeta DIELLI/ Presidenti i Republikës së Kosovës, Hashim Thaçi, sot ka pritur një grup të alpinistëve kosovarë, të cilët në muajt e ardhshëm do të ngjitën në majën e Everestit.

Presidenti Thaçi ka theksuar se përmes sukseseve në shumë disiplina sportive, kosovarët janë duke forcuar identitetin shtetëror dhe duke e promovuar Kosovën në botë.“Jam i vetëdijshëm për rreziqet që paraqet kjo ekspeditë dhe do t’iu mbështesim në çdo hap”, ka shtuar presidenti Thaçi.Nga ana tjetër, udhëheqësi i grupit të alpinistëve, Nazmi Hasanramaj, ka thënë se kjo ekspeditë i kushtohet shtetit të Kosovës dhe për porosi ka paqen dhe promovimin e shtetësisë.“Qëllimi final është ngritja e flamurit të Kosovës në Everest, që sot na dhuruat”, ka shtuar ai.Grupi i përbërë nga Nazmi Hasanramnaj, Qëndrim Sopi, Arineta Mula dhe Haki Hasanramaj janë duke i vazhduar përgatitjet për ngjitjen e vargmaleve më të larta në botë, të cilat janë mbi 8800 metra të larta.“Tash e tri vjet jemi duke u përgatitur. Përgatitjet psikofizike jemi duke i vazhduar intensivisht, ndërsa profesionalisht dhe shpirtërisht jemi përgatitur për të gjitha sfidat, rreziqet dhe sakrificat e mundshme që mund të na presin atje”, ka thënë Hasanramaj.Presidenti Thaçi e ka vlerësuar lart guximin e alpinistëve për këtë iniciativë dhe rrugëtim përplot sakrificë.“Pushtimi i majave të Everestit dhe ngritja e flamurit të Kosovës nga ju, do të jetë një lajm i jashtëzakonshëm për republikën tonë”, është shprehur presidenti Thaçi./b.j/

Vrulli i përbaltjes që ka nisur

February 7, 2017 by dgreca

Nga Ilir Levonja/

Për dy ditë me radhë e ngritëm në kupë të qiellit Dritëroin. Tashmë do na duhen edhe dy ditë të tjera ta përflasim. Për dy ditë dominoi entuziazmi i një humbjeje të madhe. Një keqardhje gati kolektive, aq sa edhe homazhet e prillit 1985. Kur e qamë në masë atë, baba Enverin. Gjjeninë e krimit dhe diktaturës së proletariatit. Homazhet ku garuam se kush qante më fort. Dhe gati 80% të objekteve, rrugëve, maleve, pjesë të qiellit etj…, i dhamë emrin e tij. I konkuruam ato ditë. Me sukses të plotë. Aq sa një vdektari komshi, Enveri i pati shprehur keqardhjen që nuk vrau ca më shumë.

Tjetri kishte ngritur supet, mirëpo bac Enveri kishte këmbëngulur:-Po ore po, shqiptarit lëroju nënën që të të dojë. Nuk e shikon, kanë 3 ditë që më qajnë.Ne ia kaluam me sukses ditëve të prillit 1985. Edhe pse në krijimitarinë e tij, amanetet poetike e përbuznin këtë masturbim kolektiv. Për dy ditë i harruam shumë e shumë probleme. Si Eskobarin e Delvinës që peshkonte me jahte luksoze. Edhe pse policia e Greqisë, Interpoli, Apo DEA, policia speciale e Departamentit amerikan që lufton tregun e drogave të rënda. E harruam se si një gazetar bëhet miliarder për dy ditë. U çamë më dysh me luftën pakompromis të një ambasadori kundër korrupsionit dhe reformave. Pasi ne na mjaftojnë birrat. Po çfarë dy ditë…, filluan që më parë me ato fotot ku shfaqej një Dritëro i ligur. Që dukej sheshit që po shuhej. Mirëpo ne nuk na duhet kjo. Rëndësi ka të tregojmë që jemi pranë tij. Pa e vënë re se ajo bjerrje njeriu, stononte me kostumet e sejmenëve të lajkave. Me qeshjet fallco dhe me diçiturat të menduara si të goditura. Një fatkeqësi dhe kafshëri njerëzore që nuk e di se cila dherishte trualli a soj uji na e ngjiz ne shqiptarëve. Këtë etje për tu dukur.Tashmë ka nisur përbaltja. Dhe më e keqja është tek adresimi i akuzave për firma vrasjesh. Mohimin e një realiteti letrar më të gjerë. Atë të cilin realizmi socialist e varrosi sikur të mos kishte ekzistuar. Më e keqja është akoma, kur lufta bëhet brenda llojit. Ku për një inat a qejfmbetje kohe. Dikush na del viktimë e dikush xhelati..Kjo strategji, kjo lëvizje. A ky lloj intrigimi ka nxjerrë kaq e aq disedentë. Edhe pse ata ishin viktima të luftës brenda llojit. Jo të një disidence. Po e theksoj, luftës brenda llojit. Një modë e shëmtuar kjo disidenca brenda bllokut dhe nomeklaturës. Brenda koridoreve të një akademie arti apo shkencas. Brenda redaksive dhe studiove të prodhimit të filmit.

Aq sa shqiptarët edhe pse kanë kaluar 27 vite demokraci, ngritën vetëm një komision. Dhe dënuan vetëm një grua si Nexhmije Hoxha. Dhe këtë për filxhan kafesh. Jo krime kundër njerëzimit. Madje vazhdojnë me mburrje me teoritë e atyre që hanë paçe e pilaf në mëngjes, se, po luftojnë komunizmin duke e demaskuar keq. Me epitete si zonja e zezë etj. Përmes këtyre paçepilafistave ose xhonkomunistat e rinj. Këtyre xhonkomunistave me këto komisione treçerekshekullore, gjoja hetimi për korrupsion në administratë. Dhe që vrapojnë të hedhin karafila po njësoj, mbi Dritëroin, Lasgushin, Fishtën, Koliqin, Camajn etj. Por vetëm pas vdekjes ama. Ndërsa paralelisht shtyjnë urat e tyre në vazhdimin e luftës frontale mes disidentëve të njëjtit lloj.

Ku i bën karshillëk kohës me një provincializëm uni një bir oborri. Dhe shqiptarët magjepsen duke besuar se po ndertojnë demokracinë. Jo, jo aspak! Demokraci po ndërtojnë rumunët që nuk po lëvizin nga sheshi. Pasi nuk e pranojnë fakti edhe kështu edhe ashtu.Dritëroi vdiq komunist me mëkatet e kohës. Dhe të tiat bashkë. Për aq sa i takon në atë bashkëstrategji të luftës së klasave apo të tjera. Dhe do pranonte me qejf dënimin. Atë dënim të cilin Lasgush Poradeci i madh e përfshinte nën përemrin Ne, poetët jemi fajtorë. Ia ka thënë Ismailit, e keni tek Ftesë në Studio.Komunist vdiq edhe Petro Marko. Fashist Gabriele D’Annunzio në Itali. Socialist Pablo Neruda në Kili etj.Ashtu si edhe plot zëra të tjerë tek ne me bindje krahësh. Fitimtarësh dhe të mundurish.Po si i bëhet halli që në atë aparat shfarosje, dosjexhinjsh, kapterrash, sekretarësh, prokurorësh. Që edhe sot e kësaj dite flasin se gjithçka e kanë bërë konform ligjeve të shtetit, Kushtetutës së vendit. Nga ai aparat kërkash që kanë yshtur një politikë denigrimi shqiptari karshi shqiptarit. Dhe fërkojnë duart kur bijtë e nomeklaturës merren me firot e Agollit. Me mëkatet e artistëve midis njëri-tjetrit. Dhe përballë ne që harbojmë si të dehur seksualisht. E harrojmë mëkatet apo shfarosjen e klerit katolik. Pikërisht prej këtyre baballarëve të sejmenëve që ne sot i votojmë. Këtyre që i hedhin karafila poetit mëkatar. Pastaj shkojnë e dalin studiove, fitimtarë.Dhe me të drejtë. Shfarosja e katoliçizmit nuk ka marrë as sot shpagim. Kushedi, edhe atje poshtë. Ose në botën matanë, Enveri u zgërdhihet klerikëve, françeskanëve të Shkodër loce. Se bukur fort, i ka futur në një amulli si ajo e kohës, kur gjysma donin Dovletin . Dhe gjysma mëvetësinë.

Vaçe Zela, valsi yne i lumturise

February 7, 2017 by dgreca

Me rastin e 3 vjetorit te ndarjes nga kjo bote te artistes sone te madhe, Vaçe Zela (7 prill, 1939 – 6 shkurt, 2014)/

Nga Sadik ELSHANI/*Sot, me 5 shkurt, 2017 iu dha lamtumira e fundit poetit, shkrimtarit, gazetarit, publiçistit, dramaturgut, skenaristit, njeriut, Dritero Agolli. Nena Shqiperi, “Hallemadhja jone shekullore” e futi ne gjirin e saj te ngrohte per ta mbajtur ne perjetesi. Ndersa tri vite me pare, me 5 shkurt te vitit 2014, na la Vaçe Zela, kengetarja, artistja jone e madhe. Edit Piafi yne u nda nga kjo bote per t’u ngritur ne qiellin e perjetesise prej nga eshte duke shendritur si nje yll qe nuk shuhet kurre. Eshte zeri i saj, Jane kenget e saj qe do ta mbajne ate gjithmone te gjalle ne mesin tone.

Vaçe Zela u lind me 7 prill te vitit 1939, te njejten dite kur Shqiperia u pushtua nga Italia fashiste. Atdheu u pushtua, humbi pavaresine, por po ne ate dite te veshtire, ai vend lindi Vaçe Zelen, e cila pak vite me vone do te behej krenaria, Nderi i Kombit. Kjo mund te jete vetem nje rastesi, por eshte me shume se nje rastesi, eshte nje metafore e ngadhnjimit te se bukures mbi te keqen. Ajo ishte nje dhurate per kombin tone.

Vaçe Zela ishte nje artiste e perkryer me plot kuptimin e fjales. Ajo nuk ishte interpretuese mekanike e kenges, ajo i jepte shpirt kenges me zerin e saj te vecante, melodioz e plot muzikalitet. Per arritjet e perkryera artistike, ajo ishte mjaft kembengulese dhe e vendosur. Siç tregonin, poeti Dritero Agolli dhe kompozitori Tish Daija, ajo kishte kerkesa te larta artistike si per tekstin, ashtu edhe per muziken – luftonte per çdo varg, luftonte per çdo note. Gjithmone do te mbetet model i persosmerise profesionale e artistike.

Si nje artiste e pashoqe ne hapesirat tona dhe si nje grua fisnike me vlera te larta njerezore, u be shembull, u be burim frymezimi per shume vajza te reja, artiste te ardhshme – ka qene percaktuese e fateve te jetes se tyre. Shume vajza te reja thonin se do te beheshin si Vaçe Zela dhe shume prinder u thonin vajzave te tyre: Te me behesh si Vaçe Zela. Ky eshte nje nga vleresimet me te larta qe mund t’i behen nje artisti.

Kenga e saj gjithmone sjell optimizem, hov rinor, te merr ne krahet e saj magjik e te shpie ne nje bote magjepse, t’i largon per nje çast hallet, brengat e jetes. Ja si shprehet per kete kengetari Sherif Merdani: “Ne jetuam ne nje Shqiperi qe lengonte, qe renkonte. Ku kengetari burgosej per kengen e tij, poeti pushkatohej per vepren e tij. Zoti nuk na i vrau shpresen, dergoi nje ze qe na i zbuti dhimbjen dhe na dha shprese, kjo ishte Vaçja.”

Vaçe Zela eshte vlere kombetare, eshte diamanti i kurores se muzikes se lehte shqiptare. Kenget e saj jane nje copez e shkelqyer, e arte e mozaikut te kultures sone kombetare. Me kenget e Vaçe Zeles shpirti i kombit tone eshte me i pasur, me fisnik. Kenget e saj jane per te gjitha brezat, te gjitha koherat – kenge qe pelqehen e kendohen ne te gjitha trevat shqiptare. Jo me kot ajo kishte lene amanetin, porosine e saj qe arkemorti me trupin e saj te zbriste ne aeroportin Prishtines e pastaj te vazhdonte per ne Tirane me makine, ashtu, mespermes Shqiperise, si kenga e saj qe jehonte ne gjithe Shqiperine Etnike.

Ajo u paraqit me plot sukses edhe ne skenat e huaja dhe me interpretimet e saj plot elegance, me zerin e saj te vecante ajo i magjepsi edhe artdashesit joshqiptare, shpalosi vlerat shpirterore te popullit tone para botes. Jane kenget e vendit tone, kenget e shpirtit tone.

Jeta e nje artisti, shkençetari, madje edhe e çdo njeriu, eshte vepra e tij. Njerezit jetojne me vepren e tyre, mbahen mend per vepren e tyre. Vaçe Zela krijoi nje art me vlera te veçanta artistike. Kenget e saj, zeri i saj i embel, i ngrohte, i veçante e plot muzikalitet do te jehoje nder vite e shekuj. Teksti i zgjedhur, muzika plot ritem, e rrjedhshme, interrpretimi me gjithe shpirt – keto jane kenget e Vaçe Zeles. Kenget e saj jane valsi i lumturise, optimizmit dhe krenarise se kombit tone. Kenget: “Valsi i lumturise”, Rrjedh ne kenge e ligjerime”, “Djaloshi dhe shiu”, “Kenget e vendit tim” e shume e shume te tjera, qe jane margaritare te muzikes sone, do te mbeten gjithmone me ne e do te kendohen gjithmone me shume dashuri, respekt e mirenjohje ndaj Vaçes. Ne skenen muzikore shqiptare ajo ishte dhe do te mbetet e vetme (unike), e paperseritshme, e pakrahasueshme, e paimitueshme, e paarritshme. Kengetare te reja, behuni me te mira se Vaçe Zela, por mos u mundoni ta imitoni ate! Ajo ishte dhe do te mbetet njeshi.

Gjate karrieres se saj te shkelqyer ajo u nderua me shume mirenjohje, çmime, urdhra e dekorata: Artiste e Merituar, Artiste e Popullit, Nderi i Kombit – e vetmja grua shqiptare qe u nderua me kete titull per se gjalli. Por çmimi me i larte e me domethenes per te dhe çdo artist te vertete, ishin duartrokitjet e zjarrta te publikut, adhurimi per zerin, kenget, artin e saj.

Tani ka tri vite qe ajo prehet e qete ne token shqiptare, ne zemrat e shqiptareve dhe te gjithe adhuruesve te muzikes, artit dhe vlerave te larta te bukurise njerezore!

Gjithmone ne zemrat tona!

Filadelfia, 5 shkurt, 2017

*Sadik Elshani eshte doktor i shkencave te kimise dhe veprimtar i bashkesise shqiptaro – amerikane.

“BIJTE E SHQIPES”-LAMTUMIRË DRITEROI YNË !

February 7, 2017 by dgreca

Nga ceremonia e organizuar në Filadelfia/

NGA LLAZAR VERO/

Në të gjitha trojet shqiptare, kudo në botë ku jeton edhe një shqiptar i vetëm, është ndjerë me dhimbje dhe respekt të veçantë, ndarja nga kjo jetë e poetit, romancierit, publicistit, skenaristit, dramaturgut, atdhetarit të shquar – DITERO AGOLLIT. Ai u nda nga ne i rrethuar si asnjë autor dhe shqiptar tjetër, i rrethuar nga dashuria e pastër e gjithë bashkatdhetarëve. Si askush në periudhën midis dy shekujve ai na mësoi si të duam atdheun, gjuhën shqipe, jetën me gjithë larmishmërinë e saj.

Në sallën e veprimtarive të Qëndrës Kulturore të Shoqatës “Bijtë e Shqipes” në Filadelfia do të organizohej lamtumira dhe nderimi i figurës së madhe të Dritero Agollit. Në krye të saj në një tavolinë ishte vendosur portreti i poetit të dashur të popullit tonë me një shirit të zi në këndin e sipërm të tij, dhe një vazo me lule. Filluan të vinin bashkatdhetarët e parë. Qëndronin paksa përballë portretit të tij, në shënjë nderimi dhe kalonin në sallën tjetër. Kështu njëri pas tjetrit dhe disa herë në grupe të vogla bashkatdhetarët shprehnin dhimbjen dhe respektin për këtë krijues dhe luftëtar të paepur për mbrothësinë e kombit shqiptar. Dritero Agolli ishte ndër autorët më të lexuar dhe të dashur të popullit tonë në gjysmën e dytë të shekullit të kaluar dhe në këtë fillim të shekullit të ri. Dhe sekreti ishte i thjeshtë. Me penën e tij ai solli midis nesh jetën me dhimbjen dhe gëzimin e saj dhe bukurinë e gjuhës shqipe. Jo më kot studiuesit e artit të tij thonë se tek vepra e tij gjen Naimin dhe Çajupin, Mjedën dhe Nolin, Migjenin dhe Poradecin.

Pastaj, të gjithë u ngritën në këmbë dhe me një minutë heshtje nderuan jetën dhe veprën e të madhit DRITERO.

Mbi të gjitha tek Driteroi njeriu i thjeshtë gjente shokun dhe mikun, që i vinte dorën në ballë atdheut kur kishte halle, kur kishte dhimbje. E nisi rrugën e jetës si trim dhe si trim e mbylli. Faqebardhë.

Kështu duke folur lirshëm për këtë emër të madh të të njërit prej shqiptarëve të mëdhenjë të kombit tonë, të gjithë bashkë kaluan tek salla e veprimtarive ku u urganizua dhe ceremonia e lamtumirës të poetit tonë të dashur Dritero Agolli.

Ceremonin e hapi kryetari i shoqatës z. Tajar Domi i cili pasi shprehu dhimbjen për humbjen e këtij qytetari të madh të kombit tonë u kujtoi pjesëmarrësve se vetëm tre muaj më parë në këtë qëndër kishim festuar 85 vjetorin e lindjes së tij nga e cila u vendos që t’i dërgohej poetit tonë të dashur një letër përshendetëse dhe urimi për një jetë më të gjatë. Ishte vet z. Tajar Domi që ia dorëzoi letrën familjes së Driteroit në mes të muajit Nëntor, duke marrë mirënjohjen dhe respektin për këtë veprim të thjeshtë, vlerësues dhe dashamirës të komunitetit tonë për njeriun e madh të letrave dhe mendimit qytetar.

Më pas e mori fjalën z. Sadik Elshani që solli mbresat e tij nga krijimtaria e këtij autori të shquar të kombi tonë, duke filluar nga poema e tij e famëshme “Devoll, Devoll” dhe duke vazhduar me shumë të tjera dhe sidomos me romanin e madh “Shkëlqimi dhe rënia e shokut Zylo” apo me “Njëriu me top” etj. Mbresat e tij shtriheshin në një hapsirë të gjërë kohore që niste në vitet e shkollës së mesme në Kosovë dhe vazhdonte në vitet studentore për të mos u ndarë deri në ditët tona e më së fundi deri në këtë ditë të mbrame lamtumire. Z. Sadik e mbylli fjalën e tij me disa vargje të tij kushtuar Dritero Agollit: ” Përherë do të jesh në këtë botë,/Si një trandafil në gotë,/ Poet i shpirtit të kombit tonë/…..”.

Me të njëjtën ndjenjë dhimbje dhe respekti foli edhe z. Vlashi Fili , shkrimtar dhe sekretar i Shoqatës “Bijtë e Shqipes”. Pasi shprehu ndjenjat më të larta të dhimbjes dhe respektit për këtë figurë madhore të kulturës shqiptare ai lexoi një poezi të tij kushtuar Driteroit të madh, ku ndërmjet të tjerash shkruan: “Driteroi as ka vdekur as vdes,/ Atë do ta kemi përherë midis nesh.”

Si në një ditë ngushëllimesh secili nga pjesëmarrësit donte të sillte kujtime dhe mbresa nga jeta dhe krijimtaria e poetit dhe njeriut tonë të madh. Llazar Vero solli disa kujtime të tij nga dita kur po përgatitej për shtyp poema e madhe e Driteroit “Nënë Shqipëri”, emocionet dhe këmbëngulja e poetit deri në çastet e fundit për të saktësuar çdo fjalë dhe varg. Ndërsa zonja Mirela Prifti recitoi poezinë e njohur të tij : “Kur të jesh mërzitur shumë” që është kthyer në një këngë të dashur për të gjithë me muzikën e Ardit Gjebresë.: ” …Kur të jesh mërzitur shumë,/ Në raft të librave kërkomë,/Aty do të jem fshehur unë,/ Në ndonjë fjalë a ndonjë shkronjë./…

Sipas traditës shqiptare, i zoti i shtëpisë, Tajar Domi i ftoi për një kafe të gjithë pjesëmarrësit në këtë ceremoni. Njërëzit vinin dhe shkonin dhe fjala e mirë zinte vend në bisedat e tyre për njeriun e tyre, e dukej sikur kërkonin ta mbanin përherë të gjallë mes dashurisë dhe respektit, një dashuri dhe respekt që nuk mund të matej as me mijëra kilometra të largësisë me vendin amë, Shqipërinë.

LLAZAR VERO
Filadelfia, më 5 Shkurt