Archives for July 2017

Masa shtesë për viza në SHBA

July 14, 2017 by dgreca

Departamenti Amerikan i Shtetit do t’i kërkojë të gjitha shteteve, të ofrojnë të dhëna shtesë për aplikantët për vizë amerikane dhe të vlerësojnë nëse ata paraqesin një kërcënim terrorist./

Sipas një kabllogrami të siguruar nga agjencia e lajmeve Reuters, vendet që nuk do t’i përmbahen protokollit të ri, ose që nuk do të marrin masa për ta bërë këtë brenda 50 ditëve, mund të përballen me sanksione udhëtimi.

Kabllogrami që i është dërguar të gjitha selive diplomatike amerikane te mërkurën, është përmbledhje e një rishikimi mbarëbotëror të procedurave të kontrollit, i kërkuar si pjesë e urdhrit te ri ekzekutiv të Donald Trumpit, i cili ndalon udhëtimet e qytetarëve nga 6 vende me shumicë myslimane.

Memoja parashtron një seri standardesh që SHBA, do të kërkojë nga shtetet e tjera, përfshirë edhe lëshimin ose planet konkrete për lëshimin e pasaportave biometrike dhe raportimin e rregullt te pasaportave te humbura apo te vjedhura tek Interpoli.
Ajo gjithashtu udhëzon vendet të sigurojnë çdo lloj informacioni tjetër, te kërkuar nga Uashingtoni për aplikantët për vizë, përfshirë detajet biometrike ose biografike. Shtetet do të jenë të detyruara të ofrojnë të dhëna edhe për individë që njihen ose dyshohen për lidhje terroriste apo që kanë precedentë penale.
Kabllogrami parashtron faktorët e rrezikut që qeveria amerikane do ti konsiderojë, kur të vlerësojë një shtet. Disa janë kontroverse dhe disa vende mund ta kenë të vështirë t’i provojnë SHBA-së se, një individ i caktuar nuk është, apo nuk ka potencialin për t’u bërë terrorist.
Nëse ato nuk do të ofrojnë informacionet e kërkuara apo nuk do të hartojnë një plan për ta bërë këtë brenda 50 ditëve, mund të përballen me sanksione të tilla si, ndalimi i hyrjes në SHBA të kategorive të caktuara të shtetasve të këtyre vendeve.

Enigma e Hymnit të Federatës “VATRA”

July 14, 2017 by dgreca

NGA DALIP GRECA*/

Federata Panshqiptare e Amerikës ka Hymnin e saj, që në vitet ’20 të shekullit të shkuar. Por saktësisht; kur dhe në ç’rrethana u krijua ky Hymn, nuk gjejmë të dhëna të plota. Në dy historitë e Vatrës, të botuara deri tani, mungojnë këto të dhëna. Nuk ruhet as ndonjë interpretim i incizuari këtij Hymni, edhe pse kompozitori i tij, ka vdekur relativisht vonë, në vitin ’76 të shekullit të shkuar dhe ai i ka pasur mundësitë e ruajtjes së incizimit. Vetë Kompozitori gjatë të gjithë jetës u mor me muzikë dhe tregëtimin e pllakave muzikore, kishte dhe kompaninë e tij të prodhimit dhe tregëtimit të incizimeve muzikore; ai nuk na ka lënë ndonjë shënim se ne cfare rrethanash e kompozoi Hymnin dhe kur e kompozoi atë. Ne kohethemelimin e Vatres kompozitori ndodhej ne Rumani. Duhet të jetë një bashkëpunim i viteve ’20 i kompozitorit me autorin e vargjeve, i cili ka jetuar ne SHBA deri aty nga viti 1931.

Dimë vetëm faktin se kompozitori iu bashkua Bandës së Vatrës, kur ajo shkoi në Shqipëri pikërisht në vitin 1920.
Është i njohur fakti qe Banda e Vatrës, në vitin 1920, shkoi në Shqipëri dhe i shërbeu shtetit shqiptar, madje shoqëroi dhe Komisionin Ndërkombëtar të Kufijëve në fillimin e mbërritjes së tij në Shqipëri. Bashkë me Bandën e Vatrës shkuan në Shqipëri edhe djemtë e shqiptaro-Amerikanëve për të mbrojtë Atdheun.Trupat mbrojtëse ishin stërvitur në SHBA.Fillimisht Vatra kishte marrë me qera një sallë të madhe në Boston dhe atje mblidheshin vullnetarë nga qytete dhe katunde të ndryshme të Neë Englandit për t’u stërvitur ushtarakisht. Komandanti i trupave vullnetare ishte Aqif Përmeti, i cili shkoi në Shqipëri së bashku me vullnetarët në kohën e Luftës së Vlorës. Sipas Petro Ktonës, ishin 200 vullnetarë që u nisën drejt Shqipërisë. (P. Ktona ”Misioni i Federatës Pan Shqiptare të Amerikës VATRA dje dhe sot”, New York 1978).Aqif Përmeti nuk u kthye më në SHBA, ai hyri në shërbim të ushtrisë shqiptare si oficer i larte dhe i shërbeu Kombit.U gradua gjeneral dhe më 1945 u egzekutua nga Qeveria Komuniste e Tiranës.

Autori i tekstit te Hymnit ishte prefekti i parë i Vlorës

Le të kthehemi tek Hymni; per t’iu pergjigjur pyetjes se cilët janë autorët e tij, duke shpresuar se së shpejti do të saktësojmë edhe kohën kur u kompozua e kur u egzekutua për të parën herë ai.Teksti i Hymnit të Vatrës është shkruar nga Refo Çapari, një figurë e njohur për kohën.
Historiani i njohur çam Ibrahim D Hoxha dëshmon se Refo Çapari vinte nga familja shumë e njohur Çapari e Çamërisë.Tashmë,që nga viti 2006 kemi një monografi që i kushtohet familjes dhe fisit Çapari, një nga katër dyert më të mëdha e më të rëndësishme në Çamëri. Gjatë 150 vjetëve të vazhdimësisë së saj të pandërprerë, kjo familje lëshoi mjaft rrënjë, duke krijuar kështu një pemë madhështore shumëdegëshe. Prej saj dolën plot prijës luftarakë, politikanë, diplomatë dhe burra të tjerë të zotë, ku ndër brezat e fundit u dallua Refo Çapari, i cili u shqua në përdorimin e penës.(IH)
Sjellim këto të dhëna informuse për autorin e vargjeve të Hymnit të Vatrës, Refo Çaparin (1884-1944); ishte një politikan i njohur shqiptar për kohën dhe njëkohësisht udhëheqës po aq i njohur fetar. Çapari kishte krijuar personalitetin e tij duke shërbyer si i pari prefekt i Qarkut të Vlorës dhe biograf i parë i Ismail Qemalit. Ai konsiderohet të jetë i pari përfaqësues i Besimit Bahá’í në Shqipëri.
Refo Çapari ka lindur në veriperëndim të Greqisë, Çamëri. Në fund të viteve 1900 Çapari ishte diplomuar nga shkolla e ligjit të Stambollit. Pas Deklaratës së Pavarësisë shqiptare me 28 Nënëtor 1912, Çapari u bë i pari prefekt i Qarkut Vlorë. Gjatë Luftës së Parë Botërore ai kishte emigruar në SHBA, ku ishte konvertuar në Besimin Bahá’í, ç’ka sipas arkivit Bahá’í, i takon vitit 1928. Mësojmë po ashtu se në vitin 1931 ai u kthye në Korçë, ku ka përkthyer tekstet Bahá’í në gjuhën shqipe. Në 1938 Çapari filloi botimin në Korçë dhe Tiranë të revistës Bahá’í “Pendë supreme” (shqip: pena siprore).
Përkthimi i parë i publikuar i letërsisë Bahá’í në gjuhën shqipe “Fjalët e Fshehura”,është përkthyer nga Refo Çapari (Arkivi i Qendrës Botërore Bahá’í).
Në një letër të dat 19 gusht 1933, Refo Çapari shpall botimin në shqip të librit të Esslemont “Bahá’u’lláh-u dhe një epokë të re”. Refo ishte martuar me Fiqrije Çapari, nënë e dy vajzave, e cila u gjet ne Prizren shumë vite pas vdekjes së Refos.
Mendohet se Çapari ka ardhur në SHBA në vitet 1914-15 dhe është kthyer më 1931, ndërkohë që kompozitori i Hymnit, pasi kishte shkuar në Shqipëri me Bandën e Vatrës kishte ardhur në SHBA më 1926.Se kur dhe nëç’rrethana lindi bashkëpunimi për Hymnin e Vatrës ende nuk mund ta themi me saktësi, veçse njihet bashkëpunimi i tij me Vatrën.Nëse Hymni i Vatrës është egzekutuar për të parën herë pas kthimit të kompozitorit Asllani nga Shqipëria në SHBA, do të jetë më lehtë që të përcaktohet koha e bashkëpunimit.

Kompozitori , muzikant i shquar nga Leskoviku, i diplomuar në Stamboll dhe Bukuresht

Kompozitori i Hymnit është një muzikant që kanë lënë gjurmë pas, jo vetëm në pentagramin ku janë vendosur notat, që kanë muzikuar Hymnin e Vatrës, por diçka më shumë. Kompozitori që muzikoi vargjet e Hymnit të Vatrës quhej Ajdin Asllan.Në shënimet e lëna në një album festiv, në ato që Vatra botonte me urime dhe me fotografi të vatranëve dhe në tërësi të shqiptarëve të Amerikës,gjejmë gjurmët e jetshkrimit të tij. Pikërisht në Albumin festiv të vitit 1953-54, kompozitori i Hymnit ka lënë disa shënime biografike që hedhin dritë në jetën e tij. Përmes atyre shënimeve informohemi se Ajdin Asllan, kishte lindur në rrethinat e Leskovikut me 12 mars 1895. Studimet i pat kryer në shkollën turke dhe greke të vendlindjes, pasi shkollë shqipe nuk kishte përreth. Mësimet shqip dhe ndjenjat atdhetare, siç shprehet në shënimet e veta biografike, Ajdini i mori prej prindërve, të cilët i përcollën ndjenjat kombëtare dhe dashurinë për gjuhën shqipe.Ndërkohë që mësimet e gjuhës shqipe ai i mori privatisht prej patriotit Stefan K. Postenani, që ishte nga Postenani, Katundi i krahinës së Leskovikut(shënim i tij).
Pas luftës Ballkanike, Ajdin Asllani dhe familja e tij u gjendën në një kolonë të gjatë refugjatësh, që u detyruan të linin trojet dhe vatrat e të parëve pas sulmeve të grekëve, që dogjën dhe shkatërruan fshatra të tërë.Familja u vendos në Stamboll të Turqisë. Prindërit pasi u sistemuan në Stamboll, vendosën që ta shkollonin të birin.Dëshira e tij ishte muzika, prandaj prindërit e regjistruan në shkollën e muzikës, e cila i jepte përveç njohurive teorike edhe mundësi praktikimi.Djali kishte talent dhe prindërit e mbështetën. Më 1915 Ajdini, që tashmë ishte 20 vjeçar e la Turqinë dhe shkoi në Bukuresht të Rumanisë, ku emigracioni shqiptar ishte i më i madh në numër, tepër i organizuar dhe vendimtar për formësimin e çështjes kombëtare së bashku me komunitetin shqiptar në Turqi dhe Egjypt. Ajdini edhe në Bukuresht vijoi studimet për muzikë. Në shënimete veta ai shkruan se në Bukuresht “punoja në varjete për të nxjerrë harxhet dhe për të plotësuar praktikën për të cilën kisha aq shumë nevojë.”

Nga Rumania, instrumentist në Bandën”Vatra” në Shqipëri

Në Bukuresht Ajdinit i dhanë kurajo dhe e ndihmuan shumë shqiptarët, por ai veçon ndihmën që i dhanë “Vëllazëria korcare”, Peço Korça dhe Themistokli Bozhani.Tashmë ai ishte plotësuar me njohuri muzikore dhe fryma kombëtare ishte bërë pjesë e shpirtit dhe ndërgjegjes së tij.
Ndërkohë emri i Federatës Panshqiptare të Amerikës kishte pushtuar zemrat e djalërisë shqiptare.Ajdini dëgjon se Banda Kombëtare që kishte krijuar Vatra në SHBA së bashku me vullnetarët e stërvitur në Amerikë, po shkonin në Shqipëri.Edhe atij i rrahu zemra nga krenaria dhe devocioni kombëtar. Mori rrugën dhe shkoi në Shqipëri dhe iu bashkëngjit bandës. Këtë moment, vetë Ajdini e përshkruan kështu:” Më 1920, kur Banda “Vatra” shkoi në Shqipëri bashkë me vullnetarët, me zjarrësinë që kisha për kombësinë t’onë dhe për vendlindjen time vajta në Shqipëri, ku pa humbur kohë mora pjesë në Bandën Vatra, që në atë kohë u emrua Banda Presidenciale.”
Ajdin Asllani qëndroi në radhët e Bandës së Vatrës deri në vitin 1926, moment kur merr rugën e gjatë për këndej Atlantikut.Pra u vendos në Amerikë.Nuk hoqi dorë nga pasioni i tij, muzika, ajo përbënte profesionin e tij. Përë gjatë të gjithë kohës e ushtroi profesionine muzikantit duke u bërë pjesë e orkestrave të ndryshme ose duke i drejtuar ato. Pa kaluar shumë vite ai krijoi orkestrën e vet.Madje për më shumë se 25 vjet ai arriti që të ketë kompaninë e vet, me të cilën prodhonte dhe tregtonte pllaka muzikore. Kompaninë e tij e kishte pagëzuar me emrin”Balkan Phonograph Record Co.”, ku prodhonte pllaka në gjuhën shqipe dhe gjuhët e tjera të Ballkanit.
Në shënimet e shkurtra biografike, ai ndjehet krenar që është shqiptar dhe e thekson me dorën e shkrimin e tij se: ”Jam danga nga Postenani i Leskovikut”. Kypohim ka shumë rëndësi pasi janë bërë përpjekje që krijimtarinë e tij t’ia atribojnë tjetërkujt kombesie, vecanerisht asaj greke.

Trashëgimia në SHBA: Rekorde Shqiptare, regjisor “Leskoviku”

Gjenden CD që vërtetojnë autorsinë e Ajdin Asllanit me pseudonimin ”Leskoviku” .Në to shkruhet:”Muzikë shqiptare-Regjisor Ajdin Asllan-Leskoviku”. Ka shumë mundësi që ai përdorte pseudonimin muzikor”Leskoviku”. Gjate kerkimeve të mia kam gjetur dhe kam shijuar krijime të tij si “Valle me Klarinetë dhe llautë “si dhe “Valle devollitçe me gërnetë”.Sipas shënimeve shoqëruse në klarinetë luan vetë instrumentisti virtuozë, që lunate në disa instrumente, Ajdin Asllan.
Kompozitori i Hymnit të Vatrës kishte lindur me 1895 dhe ndërroi jetë në SHBA më 1976. Ai ishte një multi instrumentist që kishtë lënë gjurmë në jetën muzikore të emigrantëve nga shumë vende të Ballkanit.Është e vërtetuar se ai ishte mjeshtër në shumë instrumente si: Klarinetë, Oud, llautë, lauto, ishte njëkohësisht instruktor dhe pronar i pavarur. Orekstra e tij ishte pjesë e skenave të klubeve të natës dhe ishte shumë i kërkuar nga komunitetet shqiptare, turke, greke, madje dhe armene në Avenunë e 8-tënë Neë York City nga mesi i shekullit 20-të deri në vitet ’60.
Ka të dhëna se Ajdin Asllan në vitet ’30 dhe ’40 të shekullit të shkuar ka bërë disa incizime që i dhanë famë. Dikur, ai ka pasë dhe një dyqan të njohur, që tregtonte pllaka me muzikë ballkanike. Dyqani ishte në 42 Rivington në anën e ulët dhe me pas, përfundimisht u vendos në 27 street, mes avenusë 7 dhe 8. Prodhimet e tij shënoheshin me inicialet me etiketën “Me-Re-Rekorde Shqiptare.”
Le të kthehemi tek Hymni i Vatrës. Vargjet shprehin shpresën se lindja e Vatrës do të shkallmojë errësirën dhe skllavërinë, do të sjell një diell plot shkëlqim. Hymni bën thirrje për bashkim rreth Vatrës.
Ja vargjet e plota:

HYMNI I VATRËS

Vëllezër u dërmua
Errësir’ e Skllavërisë.
Lindi me dirsë nderi,
Një djellë plot gëzim

Vatra kështjell’ e dashur,
E mëmë Shqipërisë
Me dashuri na mblodhi,
Rreth Shkabës në mërgim.

Për dashuri dhe për bashkim,
Rreth Vatrës të pa ndarë!
Bashkohuni me një mejtim,
Si burra shqiptarë!
*Me rastin e festimeve te 100 Vjetorit te Themelimit te Federates Panshqiptare te Amerikes”VATRA” CD me Hymni i Vatres i interpretuar nga Kori i Asamblit Kombetar nen kujdesin e mjeshtrit Zhani Ciko, iu dhurua Vatres me 28 prill 2012 nga Ish Kryeminstri i Shqiperise dr. Sali BERISHA.

“Dosjet” zhgënjyese të Sigurimit të Shtetit

July 14, 2017 by dgreca

Nga Alma LIÇO*/

E vendosur në kodrën pranë liqenit artifiçial të Tiranës, ajo ndërtesë dy katëshe përcjell një pamje joshëse dhe relaksuese. Gjethet e pemëve të larta, krijojnë një kurorë të blertë, që si aureolë qarkon atë vend. Fëshfërima e lehtë dhe ledhatuese, e shoqëruar me cicërima zogjsh, i ngjason një sinfonie tingujt e së cilës vijnë nga shumë larg. Veçanërisht atë ditë, ajo mrekulli e natyrës përpiqej modestisht të zbuste dilemat dhe pasiguritë e pritshmërive tona, të zvarritura pafundësisht në rrjedhën e viteve të postdiktaturës.

Në pjesën ballore të asaj ndërtese është vendosur një portë e hekurt, e cila vijon me një rrugë të ngushtë, gjithashtu të gjelbëruar. Institucioni i hapjes dhe bërjes “transparente” të dosjeve të Sigurimit të Shtetit kriminal komunist, i krijuar disa muaj më parë, është vendosur provizorisht aty, në rrëzë të asaj kodre.

Është mesi i qershorit dhe dielli në atë orë të ditës është disi përvëlues. Sakaq, një djalosh i sjellshëm me uniformë afrohet të kangjellat e portës hyrëse. Nëpërmjet një buzëqeshjeje të lehtë e konfidente, duket sikur kujtohet për në dhe vizitën tonë të mëparshme në atë vend. Një muaj e gjysëm më parë, se bashku me tim shoq, ishim paraqitur pranë autoriteteve të atij institucioni, me shtysën e natyrshme të njohjes me dosjet personale dhe ato të etërve tanë, të krijuara nga Sigurimi famëkeq i Shtetit.

Kanë kaluar 27 vite nga koha kur u përmbys regjimi diktatorial. Më shumë se një çerek shekulli, ku viktimat e regjimit, si në një lumë të trazuar, lundrojnë të çoroditur në ujra të turbullta, pa mundur të përballen me të vërtetat e bëmat monstruoze të atij shërbimi kriminal e shërbëtorëve të tyre. Të zhgënjyer, pa asnjë orientim, ata nuk u lejuan kurrë të njihen me intrigat kriminale të inskenuara në laboratorët vrastare të asaj makine të përbindshme. Përveç disa episodeve të shkëputura të një demagogjie qaramane e të pështirë, për asnjë çast të vetëm nuk u çfaq në horizont vullneti politik për të hedhur dritë e bërë drejtësi për atë të kaluar aq makabre, që viktimizoi e copëzoi qindra mijëra familje të pafajshme, të konsideruara kundërshtare të regjimit komunist. Për më tepër, shefat e sigurimit e xhelatët në shërbim të tyre, nuk u gjykuan e ndëshkuan kurrë për krimet e kryera në dhjetëra vite. Ata kriminelë, rrugëtuan e vazhdojnë të ngjiten të çpenguar në majat e piramidës së shtetit postdiktatorial. Fshikullim i pamëshirshëm dhe fyes deri në palcë për viktimat e asaj lufte të padrejtë. Me tepër se dëshpëruese.

Si për ironi e ogur të mbrapshtë, mëngjesin e asaj dite isha ndeshur rastësisht me njerin prej tyre. I hipur në një makinë luksoze, më kishte hedhur një vështrim të mbushur me qesëndi shpotitëse. Ishte operativi i sigurimit që terrorizoi në internim familjen tonë. Në ato kohëra të tmerrshme, ai çfaqej herë pas here si hijenë që ushqehej me gjak e gulçima të pafajshmish, ashtu siç ishin mësuar të trajtonin të pambrojturit, ata, monstrat e sojit të tij.

Hëmmm….si të mos mjaftonte pandëshkueshmëria dhe mos bërja e drejtësisë, një rastësi e pakëndshme, por aspak e habitshme, e solli ta kisha epror për disa vite në periudhën postkomuniste………ai mizori, që na kishte ngjallur krupën, ai shërbëtori i pashpirt që na kishte imponuar të duronim në heshtje kërcënimin e shpatës së “Demokleut”, ai kameleoni, ishte ngarkuar nga ish Partia e tij “e reformuar” të “godiste” padrejtësitë e diktaturës dhe të propagandonte vlerën e demokracisë!!!! ……Hipokrizi ulëritëse!!!!

……Ai i paudhi, dhe përbindshat e llojit të tij, në emër të të njejtit ndëshkim përjashtues të stilit komunist, në pamundësi tashmë për t’i burgosur e internuar viktimat e tyre, hodhën në rrugë të madhe, të papunë, qindra, mijra të mbijetuar të regjimit. Me sa duket, maska e engjëjve është tejet e rëndë për ato qenie diabolike. Shëmbëlltyra e djallit u shkon për shtat.

…….Disa minuta më pas, teksa ngjisnim shkallët e institucionit, gati po na mbyste dilema dhe padurimi për përgjigjet e pyetjeve që na mundonin prej një jete të tërë. Vallë do gjenim në ato dosje të vërtetat që kishin shoqëruar persekucionin e familjeve tona? Do arrinim të identifikonim emrat apo pseudonimet e personave që ishin shkaktarë, apo të përfshirë në projektimin e atyre krimeve makabre?

Tentativat hipokrite të post diktaturës për të zbardhur krimet e komunizmit, prej shumë vitesh na kishin vendosur nën pushtetin bllokues të një skepticizmi e mosbesimi të natyrshëm. Nje zë i brendshëm, i formëzuar nga përvojat e hidhura e të gënjeshtërta, na përsëriste se edhe këtë rradhë, gjithë kjo iniciativë propagandistike për të hedhur dritë mbi faqen më të errët të historisë së diktaturës, do të rezultonte një flluckë sapuni. Kriminelët komunistë kishin patur kohë të mjaftueshme për të pastruar e zhdukur gjithë implikimet e tyre në masakrat kundra qindra, mijëra shqiptarëve…….kësisoj krimi komunist nuk do të kishte përmasat e frikshme, të papërsëritshme, të pakrahasueshme me asnjërin prej vendeve që përjetuan ferrin e atij regjimi mizor.

Sakaq, na orientuan të hynim në një zyrë modeste, ku dy nëpunës mjaft të predispozuar e të sjellshëm, ishin të gatshëm të na informonin për kërkimet e kryera në arkiva…….

– Vallë, kush ishin kriminelët e përfshirë në masakrimin, dhe më pas djegijen e trupit të atit të bashkëshortit tim, dhe miqve të tij nacionalistë?

-Cilët ishin personat që terrorizuan tim atë, e më pas edhe familjarët e tjerë, ku nëpërmjet kërcënimeve e shantazhit, iu kërkua dhunshëm të shndërroheshin në bashkëpunëtorë të Sigurimit të Shtetit?

– Kanë një emër të shkruar personat që projektuan degdisjen në internim të familjeve tona, në kampin me tela me gjemba të Tepelenës, e më pas në kampe të tjera?

….Nga këto pyetje të ethshme, por të heshtura, të bllokuara në kufijtë e një monologu kryengritës, na shkëputi zëri mbështetës i nëpunësit. Me entuziasmin e natyrshëm të një personi që ka nderin të përcjellë një sihariq, na njoftoi se nuk rezultonte të kishim bashkëpunuar me Sigurimin e Shtetit….. a thua se nuk e njihnim këtë aspekt të jetës sonë. Në atë situatë tragji-komike nuk po e kuptoja dot nëse duhet të qeshja apo të qaja…..

Me tej, me ton dashamirës që nuk përputhej aspak me informacionin e mangët, na siguroi se në dokumentat arkivore, nuk ekzistonte asnjë implikim për ne dhe etërit tanë…….me pak fjalë, nuk figuronim të ishim survejuar apo favorizuar nga Sigurimi i Shtetit. Dhjetra vite vuajtjesh të pashëmbullta, me përfshirje nga më çnjerëzoret të atyre qënieve monstruoze, ishin përmbledhur me tre-katër fjalë ……….Nuk po u besonim veshëve.

Teksa dëgjoja këto shtrembërime të turpshme, përpiqesha të përfytyroja atin e tim shoqi, të cilin dashuria për Shqipërinë etnike, të çliruar nga pushtimi kriminal sllavo-komunist, e detyroi të hiqte dorë nga e ardhmja e ndritur, si student i shkëlqyer i inxhinierisë, në një nga universitetet e Italisë. Në një luftë të pabarabartë disa vjeçare kundër bandave terroriste të sigurimit, në mes të acarit dhe urisë, së bashku me miqtë e idealit, dha jetën e tij të re në malet e vendlindjes.

Përfytyroja gjithashtu tim atë të torturuar, të lidhur kokë e këmbë, tërhequr zvarrë për muaj të tërë. Përmes kërcënimeve për jetën e tij, të bashkëshortes dhe tre fëmijëve të mitur, nën peshën e dhunës fizike dhe psikologjike, ai duhej të pranonte të bëhej bashkëpunëtor i Sigurimit të Shtetit. Im atë duhej të nënshkruante një dokument. Një firmë e vetme që e damkoste me vulën e turpit. Një firmë nën terror, që e detyronte të përdhoste vlerat e familjes, e të pështynte mbi gjakun e të atit dhe qindra mijëra shqiptarëve të tjerë që u ekzekutuan për të mbrojtur lirinë e të drejtat njerëzore. Disa shkronja të shkruara nga një dorë e dridhur, që do ta obligonin t’u bënte gjëmën miqve të tij më të ngushtë. Ishte si të thuash një pakt i dëshpëruar me djallin, për të helmuar me tej jetët e njerësve që ishin po aq të vuajtur e fatkeqë sa ai……ai, ati im i dashur, qëndroi….rezistoi…. Refuzimi i tij pasoi me internimin familjar që mori fund vetëm me rënien e diktaturës.

U befasuam. Skepticizmi i atij proçesi farsë, i tejkaloi dhe parashikimet tona më dekurajuese. Pritshmëria modeste për të njohur emrat e xhelatëve të dukshëm e të padukshëm, të njohur e të panjohur, rezultoi mision i pamundur. Funksionarët e Sigurimit të Shtetit i kishin zhdukur të gjitha përfshirjet e tyre në krimet mizore ndaj fateve të qindra, mijra bashkëvuajtësve tanë. Por ndërkohë, ishin të ngazëllyer të zbulonin emrat e viktimave të brishta, që nën presion ishin thyer, ishin gjunjëzuar, duke pranuar dëshpërimisht bashkëpunimin me djallin.

Të helmuar, zbritëm me përtesë shkallët dhe u larguam nga ai institucion. Sakaq, vapa ishte bërë më përvëluese, dhe gjethet e pemëve kishin ndalur fëshfërimën e tyre. Dukej sikur kishin vendosur të heshtnin për t’u solidarizuar me zhgënjimin tonë. Një tjetër gënjeshtër, një tjetër tymnaje për të mos lejuar kurrë zbardhjen dhe dënimin e krimeve të komunizmit dhe të veglave të tyre gjakatare.

Vallë, ku janë ata kriminelë? Kanë nevojë të jenë të padukshëm???….Përpiqen vallë të fshihen?… Aspak……..janë aq sfidues e të sigurtë në botën e tyre të mbrapshtë, të larë me lot dhe shuarje jetësh të pafajshme….e si mund të ndodhë ndryshe kur ekzekutimet, burgimet dhe internimet e qindra, mijëra bashkëkombasve, janë katandisur në fraza të thata e copa letrash pavlerë, që fshehin në heshtje dhimbjet e plagët e pakuruara, që ende pikojnë gjak???

KJO ËSHTË FARSA DEMOKRATIKE E KOHËS QË PO JETOJMË.

(Në kujtim dhe nderim të etërve tanë qëndrestarë, Ndoc Kol Mirakaj dhe Nevzat Muhamer Liço, si dhe gjithë bashkëatdhetarëve të tjerë që i rezistuan mizorisë dhe terrorit të bishës komuniste, ndonëse shumë prej tyre paguan me jetë).

“What does it mean to be Shqiptar?”

July 14, 2017 by dgreca

BY EDUARD BUCAJ/A couple of years ago in NYC, a young Albanian teenager posed the question, “What does it mean to be Shqiptar?” At first, the reaction for some might be, “this is silly, and he couldn’t be serious!” The teen went on to say that he meets different Albanians all the time (in NYC that certainly isn’t unusual) and everyone has a different idea of what it means to be a Shqiptar, but what’s the truth? The fact is that many Albanians today do NOT know what it really means to be Shqiptar and/or many have forgotten! The first question one should ask is: what have your parents taught you? What do you know about our history? We can blame communism, capitalism, or better yet, today’s internationalism, or even more accurately, parental-ism or lack thereof. It doesn’t matter where you’re from; Albania, Kosova, or any of the diaspora; USA, Europe, East or West, the epidemic is the same result!

How has this happened? Who or what is responsible for this tragic identity crisis phenomenon? So many different views plagued us, even during the recent elections in Albania! After the last couple of decades of freedom from an oppressive dictatorial government, Albania suffered so much corruption as in many other emerging democracies, but also accomplished many noteworthy milestones. Nonetheless, the Albanian people, from all regions, have spoken just as this young teenager: “What does it mean to be a Shqiptar?” Hence, the last TWO overwhelming wins of Socialists in Albania! As a Cham (ethnic southern Albanian from Çameria) or a Dardan (ethnic northern Albanian from Kosova) it is clear we have a common cross to bear involving suffering of the worst kind; invasion, genocide, rape, mass murder, displacement, and today’s political oppression/corruption. For Albania, the suffering has been subtle, but systematic by our own poisoned hand!

With that, we are a very complex people; that’s an understatement but a fact. We come from different regions, speak different dialects, fight and survive different enemies and circumstances. Yet with all these differences we remain the same at our core; with our culture, our language, and most importantly our values! Like eagles, each one is a ‘potential’ leader soaring high and powerfully with unmatched sharpness and strength. But what does it mean to be a Shqiptar? This teenager went on to say, these Albanians say this and those say that, etc….Therefore, if so many have forgotten what it means to be a Shqiptar, it’s time to set the record straight!

We cannot know or do everything, but only with a simple common desire that there is good probably in everyone, which should give us all hope for the future. People are not born bad, but how and where they are raised has a definite effect on how they end up. Where there is an absence of good in some people or an instruction of the opposite, there lies the corrosion.

What does this have to do with our question; what does it mean to be a Shqiptar? Well, when one studies history carefully, you will find there has always been a set of common beliefs or values of the Albanians in some way, shape or form regarding a Creator-God and the universal laws of nature. The ‘Greek’ gods we know were actually Pelasgian Gods, nonetheless, every Shqiptar gave gifts, tribute, and homage to some superior being that appealed to the individual, but did everyone believe? The foreign communistic ideology and its atheist faith have done harm to society in general, but more specifically to the Shqiptar identity! Why? In Albania, during one of the most heinous communist dictatorships, the regime exterminated religious clerics, intellectuals, and patriots and transformed the Albanian mentality. This does not mean if you are an atheist, you are a bad person, but the moral code of the communist was set out to destroy the very core values that made up the fabric of these ancient stubborn people who refused to be defeated by any means over the ages. In six month’s Kosova will

celebrate its 10th Independence Anniversary which could not have been made possible without the many patriots, intellectuals, and her religious clerics. They had to unite with a common purpose. Many Kosovar Albanian families were in blood feuds for decades, but for the sake of the nation they had to come together to fight off the evil foreign (Slavic) communists. In an unprecedented event, these Albanians, despite their own pride, came together in the tens of thousands in a mass forgiveness ceremony for the good of the nation, which eventually led to Kosova’s independence. Is the mission over? What have we done to move toward Cameria’s independence or the other forsaken lands? Have we arrived? NO! Instead we are comatose with an independence and imaginary freedom, while many still remain chained as slaves to this ideology by fighting one another for position and status despite the fact that our adversaries continue to attack us on all fronts (North, East, West, South) and more tragically from within! This foreign communist ideology has affected many Albanian people (regardless of their party lines affiliation) and is threatening even our greatest ally, USA!

We must look at our heroes and heroines and not necessarily our leaders of today to analyze what it means to be a Shqiptar or a Shqiptare, respectively. Albanians tend to be warm and at times very hot people who are emotionally charged, full of vigor, energy, and passion, hence their successful accomplishments, large and small throughout the ages, everywhere. Typically, an authentic Shqiptar, regardless of region, religion, political views, immigrant or non-immigrant background, is “traditional.” Tradition is sacred, it’s passed down from generation to generation. After all, Albanian is one of the oldest Indo-European languages making it and its native speakers primordial. Our civilization is constantly moving and changing, or as the internationalists call it, ‘evolving’, throughout the eons, Shqiptari or Shqiptarja have been passionately fighting zealously to keep their identity alive. Despite the many barbaric ravages from the Roman conquest by the West into Illyrian lands, to the Slavic invaders from the North, and the relentless Orient Ottomans from the East and the very successful cunning Greeks from the South, it is amazing the Albanian language and its people still exist today. The most indispensable part of this ancient tradition is the family and their BESA. The basic fundamentals of the family structure are the most sacred tradition of all, and one’s Besa. It is the respect of one’s own family code of honor, loyalty, and love that transcends the advancement of a culture and its civilization throughout the ages. Eventually, as the family grows larger into clansmen, then into various tribes, it becomes a nation rich in slightly different traditional dresses, idioms, etc., but the core values remain the same. Because people are human beings you will have exceptions to these values, however for the most part, the pure common denominator for all Shqiptars is the inclination to one’s family, unity! Aren’t we then one big family? Yes!

Throughout our history it’s been proven that many of our adversaries have been trying to destroy us, be it through war, assimilation, or undoubtedly the most effective: evil ideology that pins brother against brother. Today’s selfie ideology of me, myself, and I have plagued our people to the point where our kids have to ask, “What does it mean to be a Shqiptar?” Shame on us all for allowing this to happen!

Twenty-five years ago, Albania could only dream of the opportunities we have currently. Rather, the toxic brainwashing persists today!

Being Shqiptar means being a good person, a good spouse, a good parent, a good child, a good neighbor, a good student, a good Christian, a good Muslim, a good soldier…banu besnik!

“What can you do to promote world peace? Go home and love your family.” – Saint Mother Teresa

NJE JETE NE SKENE

July 14, 2017 by dgreca

NGA MARJANA BULKU/

Janë dhjetra tekste, mijëra tinguj,qindra interpretime , vargje intervistash e komunikimesh mediatike e megjithatë asgjë nuk e gdhend në kujtesë portretin e një artisti më shumë sesa emocionet që fal aktualiteti i konotacionit artistik tek mjeshtri i madh Arif Vladi.është një kontakt midis artistit dhe kohës ,është një dialog, një thirrje,një kushtrim që duket se nuk mbaron kurrë e përmëtepër kur artisti e tejkalon madhështinë artistike jo përmes look-ut, përdorimit nga politika e momentit,por përmes fuqisë që i ka dhuruar zoti si dhe mjeshtërisë së kultivimit të artit.Mjafton ti kthehesh zërit të tij, këngëve -himn,teksteve- mesazh,tingujve- kushtrim dhe vemendja e zakonshme njerëzore dhe ajo kritike natyrshëm do të pohonin se Arif Vladi është sa skenik në art po aq edhe kreshnik në histori.E shkuara dhe tashmja e Kosovës me pasiguritë e së ardhmes janë duartrokitur prej vitesh nga publiku shqip folës.Historia e Shqipërisë ushqehet nga epizmi skenik përmes teksteve burimore, kostumeve tradicionale të atyre trevave bujare e të besës, të guximit e heroizmit kreshnik.Të risjellësh historinë me këngë dhe të marrësh miliona duartrokitje në këmbim,nuk është një akt i thjeshtë i një populli duartrokitës, por një akt i thellë meditimi ,kujtese dhe reflektimi historik.Pavërisht yshtjeve politike, populli di ti dallojë ,cmojë e mos harrojë heronjtë e vërtetë prandaj don këngën më shumë se fjalëboshët politikanë,e mbase pikërisht është kjo arsyeja që kujtesa popullore dhe kënga gdhendin paralelisht të njejtat ngjarje e njerëz.Skena është arena ku artisti shpalos cilësitë që kompletojnë veprën artistike dhe kush shkëlqen në skenë i jep veprës artistike një përmasë tjetër, përtej skenës,përtej kohës duke ju bërë një shërbim të madh të gjitha këtyre aspekteve.Kur dëgjon Arif Vladin, nuk ke se si të mos i kthesh sytë nga Kosova dje dhe sot, nuk ke se si të mos ndjesh admirim për heronjtë e saj të vërtetë, nuk se se si të mos cmosh mjeshtërinë e kompozitorit Edmond Zhulali, apo të ndjesh peshën e fjalës së mencur të Agim Docit.Dhe natyrshëm do të shkosh edhe te Ansambli Dibra, instrumentistët e nderuar, mjeshtri i kompozimit Përparim Tomcini,kostumet e larmishme që vizatojnë koloritin e larmishëm të asaj zone aq të pasur në traditë e ku kulmon mendimi unik që në art ashtu si edhe në mjaft fusha të tjera aktet individuale nxisin ato kolektive që përmes mirënjohjes përjetësojnë dicka që është përtej artitpërtej nesh.Kjo lartësi sublime që jo cdo artist mundet të na e dhurojë është një prej vlerave që ka Dibra, Shqipëria, Kosova, Diaspora.Kreshnik në skenë dhe epik në lirizmin e tij, Arif Vladi ka marrë nderime dhe i ka dhuruar skenës një prej standarteve më të larta të komunikimit me spektatorin duke e edukuar atë me fakte historike dhe vyrtyte që përcjell teksti letrar dhe konteksti artistik.