Archives for September 2017

Kujtesë-18 vjet më parë- Fëmijët e refugjatëve shqiptarë në Fort Diks

September 18, 2017 by dgreca

NGA ALBANA M LIFSCHIN/

1 Children Of Kosova

Rrefime te femijeve refugjate te Kosoves, nga baza ushtarake e Fort Diksit , N.J. 1999 (USA)/

1 albana Klinton Koha që punova në Fort Diks, Nju Xhërsi, me refugjatët e Kosovës, për mua do të mbetet e paharruar. Jam e sigurtë se shumë prej atyre të cilëve i u dha kjo mundësi mund të thonë të njëjtën gjë. Gjithësesi, për mua ishte diçka e veçantë. Së pari, sepse mu besua që të përgatisja një program radiofonik të përnatshem për “miqtë”,(kështu ishim porositur t’i quanim refugjatët) gjë që më kujtonte profesionin tim në Shqipëri.

Së dyti, dëgjuesit e programit nuk ishin të zakonshëm. Ata ishin të etur për lajmet; ata nuk dëgjonin por përpinin çdo lajm për Kosovën, Shqipërinë e Maqedoninë, ku kishin mbetur pjestarë të familjeve të tyre, por edhe për gjithë Ballkanin. Prisnin me padurim të dëgjonin që forcat e Natos hyjnë në Kosovë. Më kujtohet një mbrëmje kur e hapa transmetimin me lajmin “ Kisha ortodokse serbe kërkon dorëheqjen e Millosheviçit, u dëgjua një thirrje gëzimi e menjëherëshme dhe e fuqishme. Zërat e tyre depërtuan përmes dritares në studion e transmetimit. U rëngjetha. E kam ndjekur reagimin e tyre në çdo transmetim që bëja. E dija kur gëzoheshin, e dija kur hidhëroheshin. Jetoja me ndjenjat e tyre. Ndonjëherë, ata nuk prisnin sa të vinte koha e transmetimit, por më pyesnin sa herë më shihnin jashtë studios: Ç’farë lajmesh kemi sot?
Për ditën e 4 korrikut, ditën e Indipendencës së Amerikës dhashë një program të veçantë në qendër të të cilit vura pjesë nga Deklarata e Pavarësisë së Shteteve të Bashkuara të Amerikës, duke theksuar idenë që në një shtet të vertetë demokratik , njerëzit kanë të drejtë të zevëndësojnë qeverinë që nuk i përmbush interesat e popullit…
Gjithësesi, atë ditë pjesa me interesante e programit tim ishin fëmijët. Ata e mbushën këtë program me këngë, vjersha, e biseda të sinqerta. Mjaft amerikanë që punuan në Fort Dix, kërkonin të dinin se çfarë thoshin këngët apo vjershat e kosovarëve të vegjël.
Vetë jeta e refugjatëve, e secilit prej tyre, kishte diçka tragjike. Por në këngët e vjersha të fëmijëve apo të rinjve e kuptoje që tragjikja qe trashëguar nga e kaluara. Këngët e lirisë, këngët e trimave ishin të parat këngë që mësuan fëmijët kosovarë. Ata mësuan të jetonin me dhimbjen si pjesë e pandarë e jetës. Mësuan të jetonin një jetë të jashtëzakonshme duke e marrë atë si të zakonëshme. Fëmijët nga 10- 14 vjeç, ishin fëmijë të lindur në kohën kur qeveria e Beogradit ua hoqi autonominë (1989) bashkë me të drejtën e gëzimit të jetës dhe u a zëvendësoi atë me ankthin e persekutimit. I mësoi fëmijëve eksperiencën e hidhur të luftës, kur dikush nga familja mund të mungojë në çdo kohë- mund të vritet , të persekutohet apo emigrojë. Fëmijët e Kosovës para se të mësonin këngët e lojrat e fëmijërisë mësuan ato të mërgimit, lëngimit për liri e për atdhe, këngët e trimërisë.Ata kënduan për heronjtë e Kosovës, ata recituan për ata që u burgosën nga sërbi vetëm e vetëm sepse donin lirinë. Këngët e tyre ishin për emigrantët që u detyruan ta lenë vendin e tyre të bukur për shkak të pushtetit serb. Fëmijët e sollën këtë thesar në programin tim. Diçka që më beri përshtypje e që s’do ta harroj kurrë ishte fakti se askush prej tyre nuk këndoi as edhe një këngë fëmijësh, këngë lojrash të moshës së tyre, siç bëjnë fëmijët e lirë kudo në botë. Jo sepse atyre nuk u pëlqenin lojrat e moshës se tyre , por sepse ata u u lindën e u rritën gjatë persekucionit serb. Ajo qeveri u mbylli shkollat që ata të mos e mësonin kurrë historinë e tyre, kulturën e popullit të tyre. Fëmijët e Kosovës para se të mësonin të emërtonin lodrat e tyre, mësuan fjalët “liri “,” burg” dhe “mërgim ». U mësuan të përballojnë diskriminin ashtu sikurse prindërit e tyre. Ata u bënë të fortë si prindërit e tyre. Per më tepër ata u bënë poetë të dhimbjes. Më kujtohet një mbrëmje dikush më solli në studio një vajzë të re me një një vështrim të menduar.
“Jam 14 vjeç,- tha, quhem Makbule Qerimi. Ajo recitoi një vjershë vargjet e të cilës po i citoj më poshtë.
Pse kështu?
Pse u larguam kështu?
Të jem në mërgim e përmalluar
Pse u largova nga foleja ime?
Të jetojë mërgim si jetime?
Mua më kishte vdekur nëna
Por prapë kisha një nënë
Kisha Kosovën me diell e me hënë
Ndodhem ne Amerikë
Në kazermat ushtarake
Për Kosoven time
Lotët më shkojnë për faqe..
Kur mbaroi, e pyeta se kush e kishte shkruar atë poezi. Mu përgjegj thjesht: Unë. Atë mbrëmje biseduam gjatë. Ishte jetime. Ishte e pjekur tej moshës së saj. E pyeta nëse dëshëronte të rrinte në Amerikë. Ajo ishte e talentuar, e zgjuar dhe Amerika do t’i jepte shumë mundësira. “Jo, më tha, Amerika ka plot njerëz të zgjuar e të talentuar. Amerika nuk ka nevojë për mua. Kosova ka nevojë”.
Nuk e di pse, por atë moment më erdhi ndër mend ai episod i bukur i përcjelle si mesazh i atdhedashurise brez pa brezi. E kam fjalen për zakonin e vjetër të arbëreshëve në brigjet e Italisë kur prindi e ngrinte lart fëmijën e porsalindur duke e kthyer atë me fytyrë nga Adriatiku për të mos harruar kurrë nga kishin ardhur.
Do të shtoja këtu disa fjalë për Alban Berishën 12 vjeçar dhe vëllain e tij Arlin. Albani ishte i pari fëmijë me të cilin u njoha në Fort Diks.
Ishte pasdite tek bisedoja me një grup fëmijësh. Doja të dija se çfarë dëshëronin te degjonin ne programin e tyre. Sigurisht isha përgatitur të dëgjoja kërkesa fëmijësh. Njeri nga fëmijët ngriti dorën duke kërkuar leje të fliste.
– Unë dua të dëgjoj që Kosova u çlirua nga serbët!.
-Si të quajnë? e pyeta
-Alban- mu përgjigj.
I thashë Albanit që edhe unë e prisja me padurim atë lajm dhe spjegoja që përveç lajmeve në programin e mbrëmjes do kishim edhe nje minutazh të caktuar vetëm për ata, fëmijët. E pyeta në se i pëlqenin vjershat.
-Po, më tha, dhe u ngrit duke marrë drejtqëndrim për të recituar. Ndër të tjera vjersha e tij thoshte: “ Më rrahën /më keqtrajtuan/ Më kërcënuan me burg e ferr. Por une s’friksohem /E çfryj zemrën e s’kam dert!
-A e di se kush shkruar këtë poezi, Alban? Djali nuk foli, por i vëllai i tij më i vogël, Arlini bëri me kokë nga ai:
-E ka shkruar vetë.
U mësova të mos habitem më kur dëgjoja që fëmijët e Kosovës i kishin shkruar vetë poezitë që recitonin apo në ndonje rast edhe këngët.
Ishte vështirë ta kërkoje fëmijërinë tek këta fëmijë. Ajo ishtë e përzierë me luftën.
Ata më treguan historitë e tyre, ashtu si e kanë përjetuar ata krimin serb të fundshekullit dhe ato une i perfshiva ne librin tim ne anglisht” Children of Kosova-stories of horror”
Albana Lifschin ,shtator 1999
—————.
Ne vazhdim,ketu po insert disa rrëfime të luftës nga fëmijët kosovarë, te cilat u perfshijne ne liber.
Adnan Murtezi, 14 vjeç, Prishtinë
Ushtarët serbë erdhën me maska tek shtëpia jonë dhe thirrën sërbisht:
-Dilni jashtë! Shpejt!
Ishin të gjithë të armatosur me automatikë.
-Dilni jashtë! Hajt, shkoni tek Natoja! Shkoni tek Klintoni!
Pastaj shanin me fjalë të ndyra..
Ne dolëm jashtë. Ata qëlluan me automatikë në dyert e dritaret tona. Çdo gjë u thye, u shkatërua. Rrugës na shtynin përpara, na shanin dhe herë pas here shtinin me automatik nga të gjitha anët Thërrisnin: “Ikni, zhdukuni! Kosova s’është e juaja, është e jona!”
Ushtarët serbë thyenin xhama dyqanesh e çfarë t’u dilte përpara por nuk na tregonin se ku po shkonim. Kemi ecur kështu ndoshta 5 orë, deri sa na kane çu tek stacioni i trenit. Unë kam tre motra dhe një vëlla të sëmurë. Një motër tjetër ishte e martuar. Ajo mbeti në Prishtinë. Për të nuk dinim asgjë se ku ndodhej e si ishte. …Atë natë nuk na zuri treni të gjithëve. Ne që mbetëm, ramë për të fjetur përtokë. Por askush s’mundi të flerë atë natë. Dëgjonim krisma, të shtënat e ushtarëve serbë. Atë natë dy gra shtatëzana lindën aty, afër trenit Të nesërmen në mëngjes herët u nisëm me tren për në Maqedoni…
Alberta Mehmeti, 14 vjeç, komuna e Gjilanit.
Aty, ku banonim ne, janë dy Shillova, Shillova e Shqiptarëve dhe Shillova ku banonin serbët. Natën që Natoja filloi sulmin ajror mbi Jugosllavi, ne po ndiqnin lajmet e televizionit të Tiranës. Aty dëgjuam se sirenat e alarmit për fillimin e bombardimit të Natos u dëgjuan mbi Beograd. Shqiptarët e Shillovës brohoritën për këtë lajm me të madhe. Këto brohoritje i dëgjuan serbët në anën tjetër dhe atëhere ata filluan të qëllojnë me armë në drejtim të Shillovës shqiptare. Atë natë u plagos një vajzë. Familja e mori për ta çuar urgjentisht në spital. Milicët serbë i ndalën familjarët rrugës dhe u kërkuan dokumentat. Familja i u lut të mos i vononin shumë se vajza kishte humbur shumë gjak e duhej çuar sa me parë tek doktori, në spital. “Ah, ashtu?! A doni ta çoni sa më parë në spital? Çojeni pra!” Thanë ata dhe e shprazën automatikun mbi gjoks të vajzës.
Fatbardha Rexhepi, 12 vjeç, Pogragjë, komuna e Gjilanit (Vajza e kopertines se librit me flamurin kuq e zi ne gjoks)
Në familjen tonë, ndodhi një tragjedi të cilën s’do ta harroj gjithë jetën. Po largoheshim nga shtëpita jonë e nga Kosova të ndjekur prej policisë e ushtarëve serb. Ishte nje kolonë e gjatë njerëzish para e pas nesh. Ne po udhëtonim me traktor. Mbi kokat tona fluturonte helikopteri sërb dhe herë pas here qëllonte. Emta e babait tim po mbante në krah fëmijën një vjeç e gjysëm. Plumbi i snajperit sërb goditi foshnjën, në kurriz. Emta e babit, që ishte gjyshja e fëmijës duke menduar që fëmija i vdiq në duar, u trondit aq shumë, sa i pushoi zëmra në vënd. Ajo quhej Nexhmije Azemi.
Flakron Gjikokaj, 15 vjeç, Deçan
Ishim mbledhur të gjithë në shtëpi kur papritur dëgjuam të shtëna me automatik. Dolëm menjëherë jashtë për të parë se çfarë kishte ndodhur. Rruga ishte e mbushur me ushtarë e milicë sërb. Ne u nxituam të hynim nëpër podrume. Nuk kishin kaluar as dhjetë minuta kur serbët nisën të qëllonin me granata mbi Deçan. Një granatë na ra në kulm të shtëpisë dhe fëmijët nisën të qanin me të madhe. Dolëm prej andej pasi nuk e ndjenim më veten të sigurtë. U nisëm në këmbë për në Kodrali, fshat afër Deçanit. Por edhe aty serbët filluan të sulmojnë me granata. E lamë Kodralinë e u nisëm për në Llukë. Helikopteri serb fluturonte mbi kokat tona e qëllonte. Nga helikopteri janë plagosur plot njerës rrugës. Një komshia jonë, plakë e paralizuar që po e mbanin djemtë, i u lut atyre që ta linin në rrugë e te mos rrezikonin jetën e tyre për të. Prej aty duke ecur gjithë kohën në këmbë arritëm në një fshat tjetër, në Strelcë. Në atë fshat banonte tezja. Edhe aty gjëndja nuk ishte më e mirë. Gjetëm një makinë e ikëm dhe prej aty. Vazhduam rrugën në drejtim të Pejës. Babai atë kohë ishte në Gjermani. Kur i dhanë lajmin që ne do shkonin në kampin e refugjatëve në Stankovec të Maqedonise e la Gjermaninë për t’u bashkuar me ne. Por nuk u takuam dot me të. Nga Stankoveci ne na prunë në Amerikë ndërsa babai tani ndodhet në Stankovec.
Shkabjan Hetemi, 14 vjeç, Prishtinë
E para gjë që nuk e harroj kurrë pasi na dëbuan nga shtëpia, është momenti kur zbritëm nga treni ne Maqedoni. Ushtarët serbët na vunë në kolonë dy nga dy e na urdheruan të ecnim mbi shinat e trenit . Na thanë që askush të mos guxonte të dilte nga shinat se ndryshe do ta vrisnin. Ata ecnin anash nesh me automatik në duar. E dyta, ishte qëndrimi në Bllacë të Maqedonisë. Në Bllacë ndenjëm jashtë tre ditë. Binte shumë shi. Këmbët i kishim në llucë. I gjithë vendi reth e qark ishte kthyer në llucë.. Maqedonët na jepnin qese plastike me u mbrojtë nga shiu. Ne i ngulnim në shkopinj druri dhe i përdornim si strehë. Ushqimin, bukën, e sillnin me traktorë dhe na e hidhnin që nga traktori, kush të mund ta kapte. Aty kemi pritë autobuzin që te na çonte në kamp. Tre ditë kemi pritur në shi. S’kishim ku flinim veçse në baltë. Mamit i ra të fikët. Vëllai na mungonte.Nuk e dinim se ku ishte. Vonë Kryqi i Kuq na njoftoi se ai kishte hyrë në Shqipëri.
( Libri “Children of Kosova-Stories of Horror” u vleresua nga Bordi i Edukimit i Nju Jorkut si tekst shkollor,per studimet sociale, kl.6-12.) Ky liber me dha privilegjin per t’u takuar me presidentin Bill Klinton e mora pergezimet e tij .

Kulla e Prek Calit dhe restoranti në Tiranë i kryetarit të bashkisë së Malësisë së Madhe

September 18, 2017 by dgreca

1 ok Kulla

Kulla e Prek Calit dhe restoranti në Tiranë i kryetarit të bashkisë së Malësisë së Madhe, Tonin Marinaj Bashkia e Malësisë së Madhe, domethënë kryetari i saj Tonin Marinaj, ka dalë me një deklaratë publike për prishjen e kullës së Prekë Calit, duke thënë se do të prishet çdo ndërtim që është në kundërshtim me ligjet në fuqi. Burrë i ligjeve ky Tonin Marinaj! E atë bar-restorant “Mastela” që ai ka në Tiranë, pranë Hipotekës (Zyrës së Regjistrimit të Pasurive të Paluajtshme) në rregull e ka me ligjet në fuqi? Lokalin shumë të bollshëm ia ka dhënë biznesmeni Irfan Hysenbelliu, i cili ka në atë zonë një kompleks pallatesh. Arsyeja për të cilën ia ka dhënë është se kanë disa punë konfidenciale bashkë me shishet e birrës së Fanes që udhëtojnë transit në territorin e bashkisë së Toninit, me korrierë privatë, të përshtatura për të mbajtur “meze” të shtrenjtë brenda. Nëse ka në Shqipëri ndonjë monument të ndërtimeve të paligjshme, madje të kundërligjshme, sa i përket zaptimit të hapësirave publike dhe ndërtimeve abuzive në to, ky me siguri që është kompleksi i pallateve që ka ndërtuar Irfani, pasi ka zaptuar një pjesë të oborrit të Zyrës së Regjistrimit të Pasurive të Paluajtshme (Hipoteka) në Tiranë. Kjo ka ndodhur para vitit 2005, pra kur në pushtet ishte PS. Në atë kohë zaptimi i kësaj hapësire publike u bë shkak që që Banka Botërore të tërhiqej nga financimi i një pjese të projektit për modernizimin e Zyrës së Regjistrimit të Pasurive të Paluajtshme. Pallati më i lartë i kompleksit ndërtimor, i cili i bën hije Burgut 313, që gjendet aty afër, dhe i cili pallat ka shtatë kate pa leje, është monument i pushtetit abuzues që siguruan disa oligarkë si Hysenbelliu, duke keqpërdorur gazetat dhe televizionet që kanë në pronësi, në kohën që PD ishte në pushtet, në vitet 2005-2013. Ironikisht, lejën fillestare për ndërtim Hysenbelliu e mori nga Edi Rama, në kohën që ai ishte kryetar bashkie. Por katet pa leje Irfani i i ndërtoi kur në pushtet erdhi Berisha në 2005, se kishte garancinë nga Berisha dhe Basha se nuk do t’ i prekeshin ato. Dhe tani Edi Rama kryeministër ia legalizoi Fanes ndërtimet abuzive. Prek Cali mbrojti kufirin shqiptar në kohën që në Shqipëri erdhi komisioni ndërkombëtar për caktimin e kufirit, dhe kur të dërguarit e Beogradit shkuan në Malësinë e Madhe me thasë me flori për t’ u thënë banorëve katolikë që të kërkonin që trojet e tyre t’ i bashkoheshin Jugosllavisë. Dhe nuk ishte çudi që të ndodhte kështu, sepse megjithëse kufijtë ishin vendosur në Konferencën e Londrës në 1913, në 10-12 vitet e ardhshme pati ndryshime në dëm të shtetit shqiptar, siç ishte humbja e rreth 2000 km² në kufijtë verilindorë, në atë që njihej si Zona Neutrale e Junikut, gjë që ndodhi për shkak të luftës së pakuptim, pa mbështetje ndërkombëtare të kaçakëve kosovarë që e përdornin këtë territor të shtetit shqiptar, si bazë për veprimet luftarake. Prek Cali të cilët i trokitën në derë të dërguarit e Beogradit, mund t’ i kishte marrë florinjtë e tyre dhe të kishte pallate e restorante nëpër Europë por nuk e bëri këtë gjë se ishte atdhetar shqiptar. Autoriteti i Prek Calit nuk vinte nga leja për të mbjellë hashash pa të prekur shteti, siç vjen autoriteti i Tonin Marinajt të Edi Ramës. Autoriteti i Prek Calit vinte nga burrnia e atdhetaria e tij. Kulla e Prek Calit u shemb me urdhër personal të Edi Ramës dhe argati Tonin Marinaj e ka zbatuar këtë urdhër për turpin e tij dhe të fisit të tij. Kulla e Prek Calit u shemb pikërisht në kohën që u shpall projekti i Jugosllavisë së Re (me Shqipërinë brenda) nën maskën e Tregut të Përbashkët të Ballkanit Perëndimor. Kur komunistët erdhën në pushtet dhe bënë aleancën me Jugosllavinë, Enver Hoxha para se të shkonte në Beograd dhe të nënshkruante traktatin që e bënte Shqipërinë protektorat të Jugosllavisë, duhet të jepte një provë të madhe të goditjes së një simboli të mbrojtjes së pavarësisë së Shqipërisë nga Beogradi. Dhe ky simbol u gjet duke poshtëruar Prek Calin, të cilin Mehmet Shehu personalisht e tërhoqi zvarrë të lidhur me litar pas xhipit të tij deri në Koplik. Çuditërisht, edhe në narrativën antikomuniste shqiptare është në fuqi legjenda e rreme e krijuar nga propaganda e Enver Hoxhës se Kelmendin e nënshtruan brigadat partizane shqiptare. Në të vërtetë këtë e bënë brigadat jugosllave. Prek Calin e kapën rob me tradhti partizanët jugosllavë në mars 1945 dhe kur e kapën, i kumtuan fjalët e Rankoviçit, Ministrit të Punëve të Brendshme të Jugosllavisë, se jo vetc që do t’ i falej jeta por edhe do të shpërblehej mirë nëse do të pranonte të bëhej deputet në parlamentin e Shqipërisë dhe të shoqëronte Enver Hoxhën në vizitën e tij në Beograd. Kuptohet se Beogradit i duhej Prek Cali për ta bërë të pranueshëm projektin për aneksimin e Shqipërisë nga Jugosllavia. Por Prek Cali, atëherë rreth 70 vjeç, refuzoi duke thënë se nuk e ka shitur Shqipërinë në rini dhe nuk do ta shiste në pleqëri. Këtë histori ma ka treguar një ish-oficer partizan malazez nga ata që u arratisën në Shqipëri në 1948 pas prishjes së Titos me Stalinin, dhe që kishte qenë i pranishëm në vendngjarje. Enver Hoxha e poshtëroi Prek Calin, por nuk e shembi kullën e tij. Këtë e bëri Edi Rama me Tonin Marinajn. Kur Mehmet Shehu e lidhi Prek Calin pas xhipit të tij, u tha partizanëve të pranishëm se cili katolik prej tyre do të dilte vullnetar të merrte timonin. Disa prej tyre dinin ta drejtonin makinën por asnjë nuk lëvizi. Asnjë prej tyre nuk u vu në rolin e Tonin Marinajt. Shqiptaro-amerikanët me prejardhje nga Malësia e Madhe që investuan për restaurimin e kullës së Prekë Calit duhet ta dinë se shembja e saj nuk ka lidhje me ligjet në fuqi në Shqipëri. Kulla u shemb në emër të ligjeve të pashkruara të Jugosllavisë së Re. Në çdo vend të botës, një burrë me meritat e Prek Calit do ta kishte monumentin në kryeqytetin e vendit, me mbishkrimin “Burri i Kufirit”. Kulla do t’ i ishte restauruar me shpenzimet e shtetit. Në Shqipëri ata që kanë uzurpuar shtetin jo veç që nuk e bëjnë këtë, por nuk lejon as që kjo të bëhet me financim privat. Ata që shembën kullën e Prek Calit veç sa zbuluan më qartë fytyrën e tyre si kolaboracionistë neojugosllavë. Do vijë dita që t’ i tërheqim zvarrë të lidhur pas “Mercedesëve” të tyre nga Tirana në Kelmend. Më saktë nga Kryeministria dhe restorant “Mastela” të vendi i kullës së Prek Calit(Autor Kastriot Myftaraj-Dergoi per Diellin Agustin Mirakaj)

Skënderbeu, arbëreshët dhe ne

September 18, 2017 by dgreca

1 agim Kola 2

Nga Agim Kola/New Yok

Rreth viteve 2000-2003 po kryeja Masterin në Edukim Muzikor. Si pjesë e programit mësimor ishte edhe praktika pedagogjike për rreth 3 muaj. U caktova në Edgemont Junior/Senior High School në Scarsdale, New York, që bënte pjesë në 50 shkollat më të mira në ShBA. Këtë e vërtetoi edhe banda frymore e shkollës, me një nivel profesjonal sikur të kishin mbaruar shkollë muzike, e jo sikur të ishin nxënës të zakonshëm gjimnazi. Atje takova edhe një nga mësuesit e tunxhit, në prag të pensionit, që e kishte mbiemrin Matrimogno. Sapo e mori vesh që isha shqiptar më tha në anglisht: unë jam arbëresh, nuk di të flas shqip, por babai kur ishte gjallë më pati porositur të mbaja mend dy fjalë: “Gegë and Bukë”. Nuk e dinte kuptimin e këtyre fjalëve, dhe unë, shumë i emocjonur ja përktheva me një frymë.

2 scanderbeg

Kjo praktikë në këtë shkollë u bë shkak që disa vite më vonë të banonim në këtë vend. Mbas transferimit shkova te zyrat e regjistrimit të seksjonit të arësimit ku u prita nga një mesogrua me mbiemër DeVito. Më priti me shumë dashamirësi dhe kur e mori vesh nga ishim, për habinë time më foli shqip: unë jam arbëreshe dhe flas pak shqip. Nëna flet shumë mirë, po unë pak,…di të numëroj-dhe filloi-një, dy, tre, katër, pesë, gjashtë, shtatë, tetë, nëntë, dhjetë. Unë u mahnita se sa mirë i shqiptonte fjalët dhe sa mirë i kishte mbajtur mend tërë këta vite. Vazhduam bashkëbisedimin në anglisht dhe u ndamë si miq.

Në një kohë që kombet tjera absorbohen në dy-tre breza në Amerikë e vende të tjera, Arbëreshët ruajnë më dinjitet gjuhën, kulturën, veshjet, zakonet, traditat dhe fenë e tyre, si në Itali, ashtu edhe në vende të tjera si ShBA, Brazil, Kili, Argjentinë, Meksikë, Venezuela, Uruguai, Kanada, etj. Kjo dashuri e rrallë për mëmëdheun, që erdhi si pasojë e dëbimit të tyre nga okupacjoni osman, u kultivua brez mbas brezi. Edhe pse janë qytetarë Italjanë, në shpirt e identitet mbajnë origjinalitetin Arbëror. Gjergj Kastrioti Skënderbeu ngeli udhëheqësi i tyre, edhe pas vdekjes, si simbol i bashkimit dhe i qëndresës kombëtare, ashtu siç thotë edhe Naimi i madh:

S’kishin ata thash’ e theme

Të këqija e të rreme

Donin gjithë mëmëdhenë

Dhe kombin e Skënderbenë.

Janë tre gjëra që nuk i ndryshon dot, nënën, babain dhe vendlindjen. Këta tre faktorë përbëjnë DNA-në fiziologjike dhe shpirtërore të njeriut. Të tjerat gjëra në jetë mund të ndryshojnë, përkatësia politike, fetare, shoqërore etj., por jo tre faktorët më lart. Këtu duhet të fillojë dhe mbarojë debati me ata që vjellin vrer për Skënderbeun e Shenjtëreshën Nënën Terezë. Këtu duhet të ndahet shapi me sheqerin, nqs do vesh fenë mbi atdhenë, të është korruptuar DNA. Çajupi thotë:

Mëmëdhe quhet toka
ku më ka rënur koka,
ku më ka dashur mëm’ e atë,
ku më njeh dhe gur’ i thatë,
ku kam pasurë shtëpinë,
ku kam njohur perëndinë,
stërgjyshët ku kanë qenë
dhe varret që kanë vënë,
ku jam rritur me thërrime,
ku kam folur gjuhën time,
ku kam fis e ku kam farë,
ku kam qeshur ku kam qarë,
ku rroj me gaz e me shpresë,
ku kam dëshirë të vdesë.

Por paradokset s’kanë të mbaruar për kombin tonë. Në ditët e sotme, kur Skënderbeu na nderon me prezencën e tij jo vetëm në Tiranë, Prishtinë, Shkup, Dibër, por edhe në Itali, Angli, Francë, Danimarkë, Gjermani, Austri, Zvicër, Belgjikë e ShBA, nderohen gjithashtu edhe armiqtë e Skënderbeut, me të cilët ai luftoi dhe fitoi betejat. Në asnjë vend tjetër të botës nuk nderohet edhe luftëtari edhe armiku i tij, por në viset shqiptare kjo ka arësyet e veta. Në Prishtinë kemi Xhaminë e Sulltan Mehmetit II, me të cilin Skënderbeunë luftoi në 1450. Në Ulqin e Ohër janë xhamitë e Ali Pashës me të cilin Skënderbeu luftoi më, në Shkup gjendet xhamia e Mustafa Pashës dhe xhamia e Isak Beut, kundër të cilëve Skënderbeu luftoi dhe fitoi përkatësisht më 1448 dhe 1457. Në Prizren është xhamia e Mehmed Pashës dhe e Sinan Pashës, me të cilët Skënderbeu luftoi dhe fitoi. Në Preshevë kemi xhaminë e Ibrahim Pashës me të cilin Skënderbeu luftoi e fitoi në 1453. Në Pejë gjejmë xhaminë e Hasan Beut, ushtrinë e të cilit Skënderbeu e mundi në betejën e Ohrit.

Shkrimtari, historjani dhe filozofi i famshëm i rilindjes franceze Volteri e admiroi dhe e nderoi Skënderbeun duke shkruar për të në veprat e tija. Gjithashtu, tre opera janë shkruar për Skënderbeun, njëra prej tyre nga kompozitori i madh Antonio Vivaldi. Papa e deklaroi “Captain General of the Holy Sea, për luftën kundër otomanëve, duke i dhënë titullin “Athleta Christi”. Në librat e historisë së Europës Skënderbeu konsiderohet “figurë udhëheqëse e shekullit XV”. Skënderbeu ishte tmerri i otomanëve për 25 vjet me rradhë, kjo duket edhe nga shprehja e famshme e Sulltanit mbasi vdiq Skënderbeu: Tani që të pafetë humbën shpatën dhe mburojën e tyre, kush mund t’i mbrojë ata nga zemërimi im? James Wolf, komandanti i forcave ushtarake britanike në Quebec, Canada thotë për Skënderbeun që ai shkëlqen mbi të gjithë drejtuesit ushtarakë, të vjetër e modernë, në mënyrën e drejtimit të një ushtrie të vogël. Me 26 Tetor 2005, Kongresi i ShBA-së lëshoi një rezolucjon në nder të 600 vjetorit të lindjes së Gjergj Kastriotit Skënderbeut, udhëheqës shteti, diplomat dhe gjeni ushtarak në rrolin e tij si mbrojtës i Europës Perëndimore nga okupacjonit otoman.

Fqinjët tanë, kanë përdorur të gjitha mënyrat e metodat për ta shfarosur kombin tonë. Kur e panë që s’e morën dot me luftë Kosovën, menduan që të përdorin hilen e vjetër, kalin e Trojës, financimin e fondamentalizmit arab në një shtet të ri, të dobët dhe që manipulohej lehtë. Dhe kur macja fle, minjtë hedhin valle-thotë një shprehje e vjetër. Kosovarët harruan shpejt se kush i çliroi nga dhuna serbe. Pashko Vasa, si të jetonte në ditët tona thotë:

Shqyptar’, me vllazën jeni tuj u vra,
Ndër nji qind çeta jeni shpërnda;
Ca thone kam fè, ca thonë kam din;
Njeni:”jam turk”, tjetri:”latin”
Do thonë: “Jam grek”, “shkje”-disa tjerë,
Por jemi vllazën t’gjith more t’mjerë!

Por ku tjetër konsiston lufta ideologjike për asgjësimin e kombit shqiptar?

Asgjësimi i simboleve kombëtarë, heronjve kombëtarë, historisë, kulturës e gjuhës me anën e shpifjeve, shtrembërimit të historisë, përdorimin e mediave në favorin e tyre, ashtu siç bëhet edhe propaganda e ISIS. Kur padituria sundon vendin, bëhet shumë i lehtë manipulimi i fakteve, ose “shpëlarja e truve”. Pseudo-historianët e pseudo-patriotët kanë dalë si kërpurdhat mbas shiut, që nën flamurin e lirisë së fjalës, janë duke u përpjekur për të shkatërruar dita-ditës e në mënyrë sistematike çdo ‘gur’ të historisë, që nga Iliria e deri në ditët e sotme. Mjeda thotë për këta:

Qoftë mallkue kush qet ngatrrime
ndër kto vllazën shoq me shoq,
kush e dan me flak’ e shkrime
çka natyra vet’ përpoq.

Sot më shumë se kurrë duhet të inkurajojmë historjanët, kërkuesit, akademikët, politikanët, gjuhëtarët e të gjithë intelektualët e tjerë që të mprehin penat e tyre dhe të sqarojnë publikun për historinë tonë të lashtë e të lavdishme, jo me mburrje boshe, por me fakte. Sepse jemi një nga vendet, gjuhët dhe popujt më të vjetër të botës dhe i takojmë Europës gjeografikisht dhe historikisht.

Më shumë informacjon për prezencën e Gjergj Kastriotit Skënderbeut nëpër botë:

Angli, corner of Inverness Terrace & Porchester Gardens, London.

Francë, Place Skanderbeg, Pont-de Flandre, Paris.

Danimarkë, ku vula e tij ruhet në Muzeun Kombëtar.

Gjermani, punime në dru nga Jost Amman, Frankfurt: Kthimi i Skënderbeut në Krujë, Fitorja e Skënderbeut në betejën e Torviollit, rrethimi i parë i Krujës, beteja e dytë e Oranikut, beteja e Orhrit, rrethimi i dytë i Krujës, Skënderbeu i drejtohet popullit, dhe Vdekja e Skënderbeut. Austri, ku ruhet përkrenarja dhe shpata e heroit në muzeun Kunthistorisches, 1010 Wien.

Itali, Piazza Scanderbeg, Rome, Galeria Uffizi, Florence,

Zvicër William Rappard Park, Geneva

Belgjikë, monumenti në sheshin Prévost-Delaunay, Brussels.

Hungari, parku qëndror në Budapest.

Maqedoni, monument në Shkup e Dibër

ShBA, Kisha shqiptare e Shën Palit, Rochester Hills, Michigan

Draining the Swamp of Turkish Money and Influence

September 18, 2017 by dgreca

By David L.Phillips/

1 David L. Phillips

Turkey has mastered the art of buying influence in Washington. It pays expensive consulting contracts to lobbyists for “strategic consulting services in connection with political and public policy issues before the United States Government impacting the Republic of Turkey’s interests.” Turkey also makes major gifts to think-tanks, which act like lobbyists, circumventing the Foreign Agents Registration Act.

Fourteen U.S. firms and individuals have filed documents with the Department of Justice disclosing their work as agents of the Republic of Turkey, its embassy, or its Ministry of National Defense. These firms have ties to former politicians on both sides of the aisle.

HalkBank, a state-owned Turkish bank, recently hired former Congressman Bob Wexler and Ballard Partners for $375,000 each quarter. Mehmet Hakan Atilla, Halkbank’s deputy general manager, has been charged by the Justice Department for conspiring to evade sanctions on Iran.

The Gephardt Group, founded by former House Democratic leader Dick Gephardt was hired by Turkey from February of 2016 through December of 2016 for $1.7 million. The Gephardt Group sub-contracted Capitol Counsel LLC, led by former Republican Congressman Jim McCrery, for $32,000 a month. The Gephardt Group also sub-contracted Greenberg Traurig LLP, where Rudy Giuliani works, for $40,000 each month.

Greenberg Traurig subcontracted The Daschle Group, founded by former Democratic Senate Majority Leader Tom Daschle. The Daschle Group was to receive $432,000 in 2017.

Turkey and its embassy hired Amsterdam & Partners LLC for $50,000 each month, which subcontracted Mercury, which receives $20,000 each month. Paul Manafort was employed by Mercury.

The Flynn Intel Group, run by General Michael Flynn, was paid $530,000 by Turkish concerns to advance Turkey’s national security interests.

In May, Burson-Marsteller signed a contract with the Turkish Embassy for $1.1 million. Capitol Counsel gets $32,000 each month; Madison Group $20,000 each month; McBee Signal $20,000 each month; Jim Arnold $20,000 each month; MediaFix gets $9,000 each month. Turkey also paid APCO Associates $741,000 in 2016.

Think tanks are also cashing in. The Brookings Institution received multi-year six-figure gifts from the Turkish Industry and Business Association (TUSIAD), a progressive trade promotion agency traditionally tied to Turkey’s secular establishment.

The Atlantic Council of the United States has also benefited from Turkish largess. According to its web site, the Atlantic Council received gifts from the Turkish government and other Turkish sources beholden to the Turkish government in FY 2015:

– Turkish Ministry of Energy & National Resources ($250,000-$999,999).

– Türkiye Halk Bankası A.S. ($100,000-$249,000).

– Türkerler İnşaat ($50,000-$99,000).

– SOCAR Turkey Enerji A.Ş ($25,000-$49,999).

In 2013, the Atlantic Council released a list of “foreign government entities” that have given funds over the previous five years. The list includes Turkish concerns (without amounts)

Petroleum Pipeline Corporation (BOTAS) (Turkey)

– Istanbul Natural Gas Distribution Company (IGDAS) (Turkey)

– Turkey Army College

– The Electricity Generation Company (EUAS) (Turkey)

– Turkish Petroleum Corporation (TPAO) (Turkey)

Turkish sources do not give money to be nice. Funds support the Atlantic Council’s annual regional energy and economy conference in Istanbul, and office operations.

Al-Monitor reported on the Atlantic Council’s participation in the visit of Erdogan to Washington in May 2017, DC. “Atlantic Council leadership is enthusiastically pursuing its relations with Erdogan and reportedly drew up a detailed memo for him offering advice on how to handle his meeting with Trump.”

The Atlantic Council arranged a forum at the Turkish Ambassador’s residence for Erdogan to pitch Washington luminaries such as Madeline Albright, William Cohen, and David Petraeus. Erdogan asked for help getting the U.S. to suspend military assistance to Syrian Kurds. He also demanded the extradition of Fethullah Gulen.

While the Atlantic Council was inside the residence providing a forum for Erdogan on May 17, U.S. citizens were outside being beaten up by Erdogan’s security guard. Nineteen members of Erdogan’s security detail have been indicted by a Grand Jury.

An Atlantic Council employee testified at a hearing of the Europe Sub-committee of the House Foreign Affairs Committee in April 2017. Witnesses are required to submit a “truth in testimony” disclosure form. Question 5 asks: “Since January 1, 2013, have you or your organization(s) received any contract or payment originating with a foreign government related to the subject of the hearing or your representational capacity at the hearing?”

The Atlantic Council’s 990 Form submitted to the Internal Revenue Service indicates that Turkey, Azerbaijan and other governments are financiers. The Congressional Research Service should do an analysis of money flowing to think-tanks, including where the money comes from, for what purpose it is given, and whether think-tanks are functioning like lobbyists. If so, their 501(C)3 tax-deductible status should be revoked.

In addition to the law, there are ethical issues. Turkey just signed a contract for $2.6 billion to buy S-400 missiles from Russia. Turkey’s President Erdogan is increasingly authoritarian, stealing elections and jailing opponents. In the Turkey case, think-tanks taking money from Turkish sources are abetting an anti-American and anti-NATO agenda.

Contractors and think-tanks pocket huge sums from Turkey. Time to spotlight Turkey’s investment in their activities.

Mr. Phillips is Director of the Program on Peace-building and Rights at Columbia University’s Institute for the Study of Human Rights. He worked on U.S.-Turkish relations as a Senior Adviser to the Department of State. His recent book is An Uncertain Ally: Turkey Under Erdogan’s Dictatorship.

DREJTORESHA E ZERIT TE AMERIKES PO VIZITON BALLKANIN

September 18, 2017 by dgreca

Uashington – Drejtoresha e Zërit të Amerikës Amanda Bennett është duke bërë një turne në pesë vende të Ballkanit, ku do të flasë mbi rolin e Zërit të Amerikës dhe ndikimit dhe efektivitetit të programeve të tij për rajonin./

VOA

Drejtoresha Bennet do të takohet me përfaqësues të mediave partnere të Zërit të Amerikës, gazetarë vendas dhe zyrtarë qeveritarë në Serbi (18-19 shtator), Bosnje Hercegovinë (20-23 shtator), Mal të Zi (24-26 shtator), Shqipëri (26-28 shtator) dhe Kosovë (28-30 shtator). Drejtoresha Bennett shoqërohet në këtë turne nga Dr. Elez Biberaj, Drejtor i Divizionit të Euroazisë, Alen Mlatisuma, Redaktor Përgjegjës për Internetin në Divizionin e Euroazisë, Dzeilana Pecanin, Shefe e Shërbimit Boshnjak të Zërit të Amerikës dhe Arben Xhixho, Shef i Shërbimit Shqip të Zërit të Amerikës.

Dr. Biberaj tha se vizita e drejtores Bennett është e para në Ballkan e një drejtori të Zërit të Amerikës. Gjatë vizitës në pesë vende të Ballkanit, drejtoresha Bennett do të shpjegojë se si po i përgjigjet Zëri i Amerikës sfidave të sotme me të cilat ndeshet media, si dhe ndryshimit të panoramës mediatike. Sipas Dr. Biberaj, drejtoresha Bennett do të theksojë se misioni i Zërit të Amerikës nuk ka ndryshuar që nga dita e transmetimit të pare, para 75 vjetësh – të tregojë të vërtetën, të jetë i saktë dhe i balancuar dhe të njohë audiencat me Amerikën.

Dr. Biberaj thotë se “në një botë ku besimi tek media po bie, Zëri i Amerikës vazhdon të luajë një rol jetik, si një prej burimeve më të besuara të lajmeve. Zëri i Amerikës ofron alternativën e njoftimit të bazuar në fakte, përballë propogandës, shërben si një mjet ku mund të gjesh alternativat që ofron opozita, si dhe debatin publik, duke nxitur zhvillimin e shoqërive të lira e të drejta.”

Shërbimet e Ballkanit të Zërit të Amerikës ofrojnë programe cilësore, në platforma të ndryshme, dhe kanë një ndikim dhe ndjekje të lartë në rajon, duke ofuar lajme dhe informacion të paanshëm dhe të besueshëm, që shtypi i politizuar vendas nuk është gjithmonë në gjendje ta japë.

Zëri i Amerikës ndiqet nga 12% në Serbi, 13.4% në Bosnje Hercegovinë, 26.5% në Mal të Zi, 60.5% në Shqipëri dhe 64% në Kosovë.

1 drejtoresha

Amanda Bennett, Drejtore e Zërit të Amerikës

Amanda Bennett, është autore librash, fituese e çmimit Pulitzer dhe ka punuar në gazetarinë hulumtuese. U emërua drejtore e Zërit të Amerikës në mars 2016. Gjatë vitit 2013 ka qenë kryeredaktore e rrjetit të lajmeve Bloomberg News, ku krijoi dhe drejtoi një ekip global gazetarësh dhe redaktorësh hulumtues. Ka qenë bashkë-themeluese e projektit të rrjetit Bloomberg News për Gratë. Nga qershori 2003 deri në nëntor 2006 ka punuar si redaktore e gazetës The Philadelphia Inquirer, ndërsa para kësaj, redaktore e Herald-Leader në Leksington të Kentakit. Ka qenë gjithashtu tre vjet kryeredaktore projektesh për gazetën The Oregonian në Portland. Pas diplomimit në Harvard College, Bennett ka punuar si korrespondente e gazetës Wall Street Journal për më shumë se 20 vjet. Ajo ka patur aty role të ndryshme, si: reportere për industrinë e automobilëve në Detroit në fund të viteve 70 dhe në fillim të viteve 80, reportere për Pentagonin dhe Departamentin e Shtetit, korrespondente dhe kryeredaktore e zyrës në Pekin, korrespondente kombëtare për ekonominë dhe, më në fund, shefe e zyrës së kësaj gazete në Atlanta deri në vitin 1998, kur kaloi me gazetën The Oregonian.Bennett fitoi, së bashku me kolegët e saj të gazetës Wall Street Journal, çmimin Pulitzer të vitit 1997 për raportim mbi tema të vendit. Në vitin 2001 drejtoi një ekip të gazetës The Oregonian, që fitoi çmimin Pulitzer për shërbimin publik. Projektet e ekipeve për gazetarinë hulumtuese, ku ajo bënte pjesë në Bloomberg News, kanë fituar ndere të shumta, si: çmimin Loeb, Polk, Barlett & Steele, çmimin Headliners Award, çmimin Society of American Business Editors and Writers Award dhe çmimin Overseas Press Club.Bennett ka qenë anëtare e bordit të çmimeve Pulitzer nga viti 2003 deri në 2011 dhe ka shërbyer si bashkëkryesuese e Bordit Pulitzer në vitin 2010. Ajo ka shërbyer gjithashtu në bordet e çmimeve Loeb, të Shoqatës Amerikane të Redaktorëve të Lajmeve, të Fondit për Gazetari Hulumtuese, të bordit të këshilltarëve për shtypin në Universitetin Temple, të bordit të drejtorëve të rrjetit jofitmprurës të lajmeve Axis Philly dhe të Muzeut Rosenbach, një muze librash të rrallë në Filadelfia.Ajo është autore e gjashtë librave si In Memoriam (1998), bashkë-autore me Terence B. Foley; The Man Who Stayed Behind (1993), bashkë-autore me Sidney Rittenberg; Death of the Organization Man (1991) dhe The Quiet Room (1996), bashkë-autore me Lori Schiller. The Cost of Hope, një libër me kujtime për betejën që ajo dhe bashkëshorti i saj i ndjerë, Foley, bënë kundër kancerit të veshkave, u botua në qershor 2012 nga Random House.Së bashku me bashkëshortin, Donald Graham, ajo është themeluese e fondacionit TheDream.US, që ofron bursa universitare për fëmijët e emigrantëve pa dokumente.