Archives for January 2018

Mark Gjonaj, Betimi dhe Flamuri Kombëtar

January 23, 2018 by dgreca

Mark Gjonaj dhe Flamuri Kombëtar Shqiptar në betimin e tij si Këshilltar në Bashkinë e Nju Jorkut/

Nga Keze Kozeta Zylo/

Nuk është hera e parë që Mark Gjonaj mbledh shqiptarët e Diasporës bashkë në auditoret amerikane, por ato që do të mbahen mend dhe lenë gjurmën e ndritur në historinë tonë kombëtare janë dy betimet e tij, e para si Ansambleist i Shtetit të Nju Jorkut dhe e dyta si anëtar i Këshillit të Bashkisë së Nju Jorkut.

Qindra shqiptarë dhe amerikanë mbushën auditoriumin në Herbert H.Lehman Eduacational Campus për të marrë pjesë në ceremoninë e inagurimit të z.Mark Gjonaj si këshilltar i Bashkisë së Nju Jorkut.

Çdo shqiptar dhe amerikan ndihej tejet krenar për z.Mark Gjonaj, sespse Mark Gjonaj ka ditur të fitoj zemrën e zgjedhësve të tij, por jo vetëm. Mark Gjonaj është një politikan i thjeshtë dhe plot kulturë, komunikues me të gjitha nivelet si dhe një punëtor i jashtëzakonshëm. Të gjitha këto vlerësime u dëgjuan nga goja e zgjedhësve që ndalonin dhe flisnin para kamerave. Amerikanja Karen Siegel, një grua e moshuar fisnike me një kapele të bukur në kokë ndaloi me shumë delikatesë pranë TV “Alba Life” dhe tha: “Unë e dua Mark Gjonaj, ai është gjithmonë pranë të moshuarve, puna e tij e jashtëzakonshme nuk njeh kohë”…

Në këtë ceremoni ishin të ftuara Ambasadorja e Shqipërisë në Washington Floreta Faber, Ambasadorja e Kosovës në Washington Vlora Çitaku të cilat ishin në podium, si dhe Ambasadorja e Kosovës në Nju Jork Teuta Sahatqija, Ambasadorja e Shqipërisë në Kombet e Bashkuara Besiana Kadare dhe Ambasadori i Malit të Zi.

Moderatorja e ceremonisë ishte znj.Lisa Sorin.

Imami i qendrës Islamike shqiptaro amerikane Edin Gjoni bekoi hapjen e ceremonisë së inagurimit. Nxënësit e shkollës së mesme Herbert Lehman interpretuan Hymnin Kombëtar Amerikan ndërsa Hymnin Kombëtar Shqiptar e këndoi Jessica Raja. Me emocion dhe respekt të ve ç antë u prit në sallë hyrja e skuadrës me ngjyrë blu të cilët mbanin në duar flamujt e Kombit Amerikan, të Nju Jorkut etj si dhe Flamurin e Kombit Shqiptar.

Personalitete të larta të politikës amerikane si senatori Jeff Klein, Markos Crespo, ansmambleistë të shtetit të Nju Jorkut, avokatë, miq të afërt të z.Mark Gjonaj i uruan me fjalë miradie për detyrën e re dhe me besim të plotë se ai do të vazhdonte punën plot sukses.

Ambasadorja e Shqipërisë në Washington lexoi përshëndetjen e kryeministrit Edi Rama, ndërsa Ambasadorja e Kosovës në Washington Vlora Çitaku lexoi përshëndetjen e presidentit të Kosovës z.Hashim Tha ç i dhe të kryeministrit z.Ramush Haradinaj.

Me duartrokitje të nxehta u shoqërua familja e z.Mark Gjonaj si bashkëshortja e tij fisnike znj.Roberta dhe dy djemtë e tyre kur u ngjitën në skenë për të shoqëruar betimin e tij. Sipas traditës amerikane betimi i politikaneve të lartë bëhet duke vendosur dorën mbi librin e shenjtë, Biblën. Gjykatësja Llinet Rosado, anëtare e Gjykatës së lartë të shtetit të Nju Jorkut performoi ceremoninë e betimit.

Përshëndetja e z.Mark Gjonaj ishte me përulje për zgjedhësit, me falënderime për shqiptaro amerikanët dhe me besimin e madh tek Zoti. Ai premtoi se do të vazhdojë të ndihmojë të gjithë qytetarët duke e shtuar dhe më shumë besimin e tyre.

FORUMI EKONOMIK BOTËROR NË DAVOS TË ZVICRËS 2018

January 23, 2018 by dgreca

Nga Frank Shkreli/

Takimi vjetor më i njohur në botë i udhëheqsve politikë, ekonomikë dhe të biznesit — “Forumi Ekonomik Botëror, 2018 në Davos” të Zvicrës — zhvillon punimet më 23 deri më 26 Janar. Ashtu si çdo vit edhe sivjet, Forumi Ekonomik Botëror — një ent zviceran i pavarur dhe jo-fitimprurës – organizoi këtë takim i cili zyrtarisht filloi punimet të martën me pjesëmarrës nga mbarë bota. I themeluar në vitin 1971 në Gjenevë të Zvicrës, Forumi ka si mision të vetin, “Përmirësimin e gjëndjes së përgjithsme në botë” dhe deklarohet si ent “I pavarur, i pa-anshëm, objektiv i cili nuk ka lidhje me interesa të veçanta”, ekonomike ose politike. Përveç tjerash, Forumi normalisht boton raporte akademike dhe shkencore, ndërkohë që ndërmerr një numër nismash, në përpjekje për të zgjidhur sfidat dhe problemet me të cilat përballet globi, siç deklarohet, nepërmjet bashkpunimit publik dhe privat.

Historikisht, në këtë forum marrin pjesë më shumë se 2500 përfaqsues nga fusha të ndryshme ekonomike, politike dhe të biznesit ndërkombëtar. Nuk mungojnë gjithashtu as përfaqësues të njohur botërorë të shoqërisë civile dhe të botës intelektuale, akademikë, përfaqsues sindikatash, aktivistë dhe mbështetës të kauzave të lloj-llojshme nga mbarë bota, me qëllimin për të sfiduar përfaqsuesit e elitës politike, ekonomike dhe financiare të botës të mbledhur aty, jo vetëm ata nga Perëndimi por edhe përfaqsuesit politikë dhe ekonomikë të vendeve në zhvillim.

Është e vërtetë pra se në këtë mbledhje vjetore tradicionalisht marrin pjesë edhe kapitalistë të dalluar nga mbarë bota, përfaqsues dhe drejtues të firmave më të mëdha botërore, njerëz të fuqishëm dhe të njohur të politikës dhe të ekonomisë e financave ndërkombëtare por edhe të fushave dhe aktiviteteve të ndryshme të shoqërisë në përgjithësi, për të cilët, me këtë rast, shtrohen darka e dreka dhe kokteje, ekskluzive për të ftuarit.

Është një takim ky i cili tërheq gjithashtu edhe qindra gazetarë, përfaqsues të mediave më të njohura botërore. Forumi ndërkombëtar në Davos mund të jetë i vetmi takim botëror ku – megjithë praninë e përfaqsuesve të lartë ndërkombëtarë të fushave të ndryshme — nuk negociohen as nuk arrihen marrëveshje të asnjë natyre dhe as nuk merren vendime për asgjë, por është — sipas Profesorit Klaus Schwab, i cili ka themeluar “Forumin Davos”, 43 vjetë më parë — një platformë kjo për shkëmbimin e lirë të mendimeve dhe për gjetjen e zgjidhjeve të mundëshme për problemet me të cilat përballet bota, në një atmosferë të izoluar dhe larg nga presionet e jetës së përditëshme politike, ushtarake dhe ekonomike botërore.

Në mesazhin e tij drejtuar pjesëmarrësve në Forumin e këtij viti, themeluesi Klaus Schwab tha se, “Ky takim është një mbledhje me shumë rëndësi që lidhë të gjitha komunitetet tona. Është në duartë e juaja që të përdorni këtë platformë që kemi krijuar, jo vetëm për tu bashkuar me këtë rast, por për të sugjeruar dhe përpiluar zgjidhje të problemeve dhe sfidave që mund të dalin nga idetë dhe pikëpamjet tuaja të çkëmbyera këtu.” Ai u bëri thirrje përfaqsuesve të botës së biznesit, që me “pasion dhe me angazhim” serioz, të luajnë rolin udhëheqës, përballë krizave kritike me të cilat përballen sot shoqëritë, anë e mbanë botës. Por, biznesi vetëm nuk mund ta bëjë këtë, shtoi Profesori Schwab, duke nenvijuar se, është e qartë që “Qeveritë dhe shoqëria civile duhet të jenë partnerë të domosdoshëm në këtë përpjekje, me të vërtetë multilaterale”, thuhet në mesazhin e tij, ndërsa në të njëjtin mesazh drejtuar pjesëmarrësve botërorë, citon Papa Françeskun i cili ka thënë se, “Bota e biznesit posedon mundësi të mëdha për të bërë ndryshimet e nevojshme në botë, duke rritur cilësinë e produktivitetit, duke krijuar vende të reja pune, duke respektuar ligjet e punësimit, duke luftuar korrupsionin publik dhe privat dhe duke promovuar drejtësinë shoqërore dhe duke ndarë të ardhurat, në mënyrë të drejtë dhe të barabartë”.

Në të kaluarën, në mbledhjet e Forumit në Gjenevë kanë marrë pjesë edhe udhëheqësit më të lartë shtetesh dhe qeverishë. Ashtu pritet që edhe këtë vit, megjithë kohën e keqe me borë që ka prekur Davos-in dhe Alpet zvicerane, udhëheqës nga mbarë bota pritet të marrin pjesë në takimin e kësaj jave, përfshirë edhe Presidentin e Shteteve të Bashkuara, Donald Trump, ku pritet që të premten — ditën e katërt dhe të fundit të Forumit –udhëheqsi amerikan të mbajë një fjalim para politikanëve, biznismenëve dhe bankierëve botërorë të mbledhur atje me këtë rast. Javën e kaluar, zëdhënsja e Shtëpisë së Bardhë, Sarah Sanders u tha gazetarëve se gjatë qëndrimit të tij në Davos, Presidenti Trump pret të takohet me udhëheqsit politikë botërorë dhe me përfaqsues të njohur të biznesit ndërkombëtar, me qëllim të “Promovimit të politikave të tija pët të fuqizuar bizniset, industrinë dhe puntorët amerikanë.”

I pyetur nga përfaqsues të medias nëse ishte i shqetësuar se koha e keqe mund të pengonte pjesëmarrjen në Forum, Profesori Klaus Schwab u shpreh se nuk ishte i shqetësuar për këtë, sepse Forumi përbën — atë që, në të vërtetë, duhet të jetë në realitet, dmth. — aspektin e një fshati botëror, “Pra të një fshati global, ku atmosfera natyrore klimaterike luan një rol shumë të rëndësishëm, ndërkohë që në diskutimet tona e gjithë çeshtja e mbrojtjes së mjedisit është në krye të listës së problemeve me të cilat do të merremi”, shtoi themeluesi i Forumit Davos.

Në thelb, Forumi Davos është një mundësi vjetore për udhëheqsit më të lartë politikë, ekonomikë dhe bankarë të botës, që të takohen në një atmosferë krejt jo-formale — për një dialog dhe shprehje të lirë mendimesh e pikëpamjesh për zgjidhjen e problemeve të përbashkëta me të cilat përballet bota. Ky është një mesazh i vlefshëm për të gjithë, qoftë në nivel kombëtar si dhe në atë ndërkombëtar: që si fillim drejtë zgjidhjes së problemeve, duhet të ketë një dialog pa marrë parasyshë se sa të vështira mund të jenë ato sfida, nga protagonistë të cilët mund t’i shohin gjërat nga përspektiva krejt të ndryshme, por që kemi shumë të përbashkëta duke qenë pjesë e të njëjtit vend ose një shoqërie dhe pjesëtarë të kësaj bote të përbashkët, në të cilën jetojmë. Në cilin do nivel të shoqërisë, shtetëror ose botëror, “Është në dorën tonë të merremi me rreziqet dhe me problemet me të cilat përballet bota e sotëme e fragmentuar. Por ne do ia dalim vetëm nëqoftse i bashkojmë forcat tona si bashkpuntorë për zgjidhjen e problemeve të shoqërisë globale. Ne jemi mbledhur këtu (në Davos) si përfaqsues të kulturave dhe kombeve të ndryshme, të punojmë në një frymë bashkpunimi dhe respekti të ndërsjelltë”, përfundoi mesazhin e tij dërguar pjesëmarrësve të Forumit Ekonomik Ndërkombëtar, 2018 në Davos të Zvicrës, themeluesi i këtij enti, Klaus Schwab.

Fryma dhe porosia e këtij Forumi botëror, ç’prej fillimit ka qenë dhe është dialogu dhe mirëkuptimi midis palëve me pikëpamje të ndryshme politike e filozofike në nivel botëror, si hap i parë për identifikimin dhe për zgjidhjen e sfidave dhe problemeve botërore nepërmjet dialogut dhe respektit të ndërsjelltë. Por, kjo frymë e dialogut të Davos-it mund të përdoret si shembull i vyer edhe në nivel lokal e shtetëror – si një mjet dhe mundësi për një dialog dhe mirëkuptim të shkëmbimit të lirë të mendimeve dhe pikëpamjeve midis protagonistëve të ndryshëm politikë — në frymë respekti për njëri tjetrin, si objektiv interesin dhe mirëqenjen e përbashkët — duke identifikuar fillimisht sfidat dhe problemet dhe pastaj për të rekomanduar zgjidhjen e mundëshme të tyre, në frymën e bashkpunimit dhe të respektit reciprok, për mendimet e njëri tjetrit.

Një Hero i Madh, kapiten i parë i shekullit të tij

January 23, 2018 by dgreca

Viti Skënderbeu- Nga Fotaq Andrea, “Skënderbeu, Album-Antologji, 1413-2017”/

Skënderbeu, një Hero i Madh, kapiten i parë i shekullit të tij, dëshmi e energjisë së një populli heroik/

DUPONCET, Jean Nicolas/

Një Hero/

Nga parathënia e veprës “Exploits héroiques de Scanderbeg, roi d’Albanie” [Bëmat heroike të Skënderbeut, mbret i Shqipërisë] Paris, 1714./

Në çastin kur vëmendja e Europës është përqendruar mbi Orient, nuk është pa interes të kthejmë vështrimin mbi luftërat e mëdha të shekullit XV. Perandoria osmane, sot aq e dobësuar, sa nuk i ka mbetur veçse marrja në mbrojtje nga Fuqitë e mëdha të Perëndimit, shpaloste atëherë krejt forcën e një kombi ngadhënjyes dhe kërcënonte të pushtonte krishtërimin. Ndër të gjitha ata që i bënë qëndresë përpjekjeve të muslimanëve u dallua heroi, historinë e të cilit e jep këtu Ati Duponcet: histori e çuditshme dhe aq e jashtëzakonshme sa autorit i është dashur të përligjë vërtetësinë e burimeve nga ka vjelur të dhënat. Dhe këtu po japim të shkurtuar parathënien e Atit Duponcet.

Para tij, Ati Causin, jezuit, e kishte vendosur Skënderbeun ndër heronjtë e tij të krishterë, dhe Z. Campion, e kishte renditur ndër njerëzit më të shquar të tij. Por vepra e të parit nuk ishte veçse një lavd që i nënkupton faktet heroike të atij Shqiptari të ndritur, pa i paraqitur ato, kurse nderimi që i bën i dyti, edhe pse më historik, është një shkurtore e këtyre fakteve që vetëm sa janë dhënë përciptazi, si të ishin prekur në sipërfaqe dhe, si te njëri, si te tjetri, nuk do mund të kënaqej një lexues që kërkon të dijë më në thellësi e të ketë një njohje më të plotë të historisë.

Për të paraqitur sa më mirë pamjen, tiparet, shtatin e një njeriu, që ende nuk e kemi parë, nuk është e mjaftueshme të hidhet vështrimi mbi portretin e tij të përmbledhur, nëse nuk do ta shihnim të pikturuar në përmasa të mëdha dhe krejt të natyrshme; po ashtu, për të patur një mendim të drejtë për një luftëtar të lavdishëm, që nuk e njohim veç nga emri e nga fama, duhet ta ndjekim atë hap pas hapi, si të themi, në krejt rrjedhën e jetës, duke njohur hollësitë dhe rrethanat e krejt aksioneve që ndërmori. Por këtu paraqitet vështirësia për mbledhjen e dëshmive të denja për t’u besuar dhe për t’i ruajtur historisë karakterin e vet thelbësor të vërtetësisë. Ati Duponcet beson se e ka hasur këtë karakter në rrëfimin e një historiani bashkëkohës të quajtur Marin Barlet.[…]

Libri i Barletit duhet parë si e vetmja vepër që ne kemi për këtë subjekt të dorës së parë. Mund të shprehim ndoshta çudi se, teksa Skënderbeu ndërmori një luftë aq të gjatë, dhe me aq shkëlqim e ngadhënjim, si ka mundësi të gjendet vetëm një autor i kombit të tij që të jetë përkujdesur për të na mësuar rreth personalitetit që kishte. Kësaj vërejtjeje, Ati Duponcet i përgjigjet se pak kohë pas vdekjes së këtij princi, turqit u bënë zotër të krejt Shqipërisë, se ata të pabesë ishin armiq të Letrave, sikundër e dinë të gjithë, se ndaluan fenë e krishterë dhe i detyruan shqiptarët të merrnin doket dhe zakonet e tyre; sepse, në të kundërt, kush do donte të aspironte në fe të mëparshme, do duhej të përballej me ta veç me armë. Në këtë mënyrë, duke qenë krejt Shqipëria e nënshtruar nga turqit, kush do guxonte të shkruante historinë e një princi që kishte arritur tërë atë lavdi në luftë kundër tyre, me tërë ato beteja në të cilat i kishte mposhtur?

Po prapë, Ati Duponcet bëri kujdes të mos ndjekë hap pas hapi a të përkthejë veprën e Barletit. Ai e pa atë si memorie, nga e cila mori çka ishte e vlefshme, duke i dhënë një formë më të këndshme, duke hequr digresione të kota e duke vendosur kudo rend e qartësi.

Duke iu përgjigjur më pas kritikave për ekzagjerim që i janë drejtuar Barletit nga Z. Sponde, peshkop i Pamiersit, Ati Duponcet kujton bukur në këtë rast një letër të papa Kaliksit III për Skënderbeun. Në atë letër, datuar më 15 qershor 1457, papa i shpreh atij mirënjohjen plot lavd, se i bëri ballë pothuaj i vetëm krejt fuqisë së turqve dhe se gëzohet bashkë me të për famën e madhe që ka krijuar me një vijimësi fitoresh të arritura ndaj të pabesëve.

Në një bref tjetër apostolik, dërguar më 11 shtator të atij viti, për të rigjallëruar Skënder-beun drejt aksionesh të reja, ai vazhdon t’i thurë lavdi, duke iu lutur që të mos kursejë asgjë, që të shkëlqejë edhe më shumë e nëse mundet, të shtojë famën e arritur: “Sepse, vijon ai, nuk ka asnjë në krejt kristianizmin që të mos dijë se çfarë keni bërë ju, që të mos ju ngrejë gjer në qiell me lëvdatat që ju takojnë dhe që të mos flasë për ju si një atlet i vërtetë dhe gjeneral mbrojtës i emrit të krishterë“.

Vlen të theksohet se qëkurse u dërguan këto dy Brefe apostolike, Skënderbeu përsëri do të shkëlqente me arritjen e shumë fitoreve, në mbrojtje të Krujës, duke e detyruar dy herë Mehmetin të heqë dorë nga rrethimi i qytetit, krahas aksionesh të tjera të shumta, edhe më të ndritura e më të denja për t’u admiruar nga ato për të cilat flet këtu Kaliksi. Kur të shqyrtojmë se ç’fjalë zgjedh një Papë, armik i çdo ekza-gjerimi e i çdo lajkatarie, për të cilësuar Skënderbeun, që ende ishte, të themi, në mesin e karrierës së tij, a mundet atëherë të hedhim hije dyshimi për autorin e jetëshkrimit të tij, duke pretenduar se ai paska treguar zell të tepruar për lavdinë e heroit që na përshkruan dhe për atdheun e tij, dhe se na i paska tejkaluar kufijtë e së vërtetës? […]

[Përfundimi]

[…] Atë çka Mehmeti ndërmori në vitet e fundit të jetës së tij, [pushtimi i Kalabrisë më 1481], një objektiv që i dukej ende i largët, ai do ta kishte realizuar kohë më parë, po të mos kishte hasur rrugës Skënderbeun si një pengesë e pamposhtur ndaj synimeve të veta. Tek rrëzoi fronin e perandorëve të Orientit, i fryrë nga një sukses aq i madh dhe përherë po aq ambicioz sa dhe plot guxim e mendjemadhësi, ai, në rastin më të parë, do t’i kishte kthyer armët dhe përpjekjet kundër perandorisë së Perëndimit dhe rrënimi i kësaj perandorie do të sillte me vete rrënimin e krishtërimit. Ishte kësisoj vetë Providenca ajo që dha goditjen e saj tek i kundërvuri atij Skënderbeun, si dikur kur ajo i kundërvuri Juda Makabeun qafirit Antiok, për të ndalur ngadhënjimin e tij dhe për të shpëtuar besnikët nga mjerimet e tmerrshme që i kërcënonin. Ja ç’thotë Shkrimi i Shenjtë për këtë hero të popullit Çifut: “Që mblodhi tërë ata që ishin të gatshëm për të vdekur dhe që nën drejtimin e tij, luftëtarët do luftonin për mbrojtjen e Izraelit; që ai ngriti lart dhe përforcoi lavdinë e kombit të tij; që vrumbulliste e ndeshej si luan; që i ndiqte ngado armiqtë e Perëndisë e të popullit të tij dhe që tmerri nga emri i tij i bënte armiqtë të merrnin arratinë; që bëmat e tij kreshnike ishin gëzimi i Jakovit, inati dhe zhgënjimi i mbretërve të pabesë”. E gjithë kjo i përshtatet aq bukur Skënderbeut, sa askush nuk do mund ta përshkruante nën këto tipare, po të mos kishim mundësi të ngrinim vështrimin lart, drejt njeriut të shenjtë për të cilin na flet Shkrimi, apo sikur të mos e hasnim këtë lavd në ndonjë libër më pak të shenjtë. Kujtimi i Juda Makabeut, shton Shkrimi i Shenjtë duhet të bekohet përjetësisht; mendoj se kështu duhet të jetë edhe për kujtimin e Skënderbeut dhe se të gjithë ata që do të lëçisin këtë vepër, nuk do të harrojnë kurrë kujtimin e një njeriu aq të famshëm sa ishte gjallë në Europë e në Azi, për shumësinë e fitoreve që korri mbi muhamedanët, armiq të betuar të Jezu-Krishtit dhe të Kishës së tij, aq i rekomandueshëm për tërë Krishtërimin.

In sœculum memoria ejus in benedictione . [Qoftë përjetë i bekuar kujtimi i tij].

PAPADOPULO-Vretos Andrea (1800-1876).

“Compendio dell’Istoria di Georgio Castriotto,… ” [Kompedium për Historinë e Gjergj Kastriotit], Napoli, 1820, Parathënie, f. 1, VIII, IX.

Heroi i Shqipërisë meriton emrin “I Madh”, mposhti dy perandorët më të fuqishëm.

Në ka luftëtar që meriton me të drejtë emrin “I Madh”, ky është pikërisht Heroi i Shqipërisë, Skënderbeu, që brenda një territori të ngushtë dhe me një grusht ushtarësh, shumë-shumë tre, pesëmbëdhjetë a tridhjetë mijë vetë, përherë ngadhënjeu mbi armata prej njëqind a dyqind mijë turqish.[…] Akti më i shquar që ngriti lavdinë e Skënderbeut është se mposhti dy perandorët më të fuqishëm tek të cilët turqit u mbështetën për të vendosur sundimin e tyre në Europë, për të bërë pushtime në shkallë të gjerë, si dhe për të ushtruar ndikimin e tyre në çështjet politike të të Krishterëve. Trimëria nuk është e vetmja meritë e Heroit Shqiptar; ai ishte i kujdesshëm, bujar, i dashur dhe zotëronte ato cilësi popullore që i vinte në zbatim në çastet më të vështira e të pashpresa, duke i bërë me fletë edhe ata që shfaqeshin më të dëshpëruar.

PAPADOPULO-Vretos Andrea

CHARTON, Edouard (1807-1890).

Skënderbeu, kapiten i parë i shekullit të tij.

Historia e luftërave që ndërmorën të krishterët gjatë shekujve XIV e XV, për t’iu kundërvënë pushtuesve turq në Europë, ndonëse e pasur në guxim e vetëmohim, nuk shfaq asnjë emër që të kujtojë tipin e heronjve të kohëve të lashta po aq mirë sa emri i Skënderbeut, princit të Shqipërisë. Prijës i shteteve të vogla që ndodhen para portave të islamizmit ngadhënjyes, i ndodhur përballë valës së fuqishme të goditjeve të para, ai shfaqi mbi të gjitha gjeninë dhe energjinë e karakterit të tij kur mjetet dhe burimet i kishte të pamjaftueshme në zotërimet e veta. Kreshnikëritë e tij, të kremtuara edhe në ditët tona në këngët popullore të Epirit ishin në Europë për një kohë të gjatë objekt i një admirimi të njëzëshëm.

Pavarësisht nga cilësitë e shkëlqyera që i dhanë famë si kapiten i parë i shekullit të tij, Skënderbeu njihej si njeri i jashtëzakontë për nga vullneti me të cilin duronte vështirësitë e luftës, për nga guximi dhe forca e krahut. Biografët e tij përmendin shumë shembuj me dema, derra, njerëz të prerë me një të rënë të shpatës dhe përllogarisin gjer në tre mijë vetë numrin e kundërshtarëve që ai vrau me dorën e tij. Sa jepte sinjalin e betejës, Skënderbeu lëshohej me tërbim kundër armikut, e përvishte krahun e djathtë për të dhënë më mirë goditjet. Edhe pse përherë i pari në sulm, gjatë gjithë jetës, ai nuk mori veçse një plagë të lehtë. Admirimi që të krishterët kishin për kampionin e Krishtit, nuk ishte më i paktë tek turqit; sepse kur Shqipëria – që krahu i Skënderbeut nuk e mbronte më -, u dynd nga ushtritë osmane, kundërshtarët e tij muhamedanë u dyndën drejt vendit ku preheshin eshtrat e heroit të krishterë për të marrë në heshtje dhe me nderim fetar, ndonjë copëz nga këto eshtra, të bindur se një shkëndijë trimërie e Skënderbeut do t’i sillte lumturinë zotëruesit të këtyre relikteve të çmuara.

GRUP AUTORËSH (1837).

Nouvelles annales des voyages et des sciences géographiques” [Analet e reja për udhëpërshkrimet dhe shkencat gjeografike], vëll. 3,Paris 1837, f. 94-96.

Mbrojtja e Skënderbeut provoi çka mund të bëjë energjia e një populli.

Gjithçka i nënshtrohej fuqisë së Mehmetit II dhe tërë princërit që ai sulmoi, u gjunjëzuan; vetëm njëri i bëri ballë dhe në të shumtën e rasteve ngadhënjeu dukshëm. Mbrojtja e tij e arrirë, dhe po aq e admirueshme provoi çka mund të bëjë energjia e një populli, qoftë edhe i paktë në numër kur, i ndihur nga përparësia e terrenit, udhëhiqet nga një njeri sa i vendosur, po aq edhe trim e i guximshëm. Dhe kuptohet lehtë këtu se bëhet fjalë për Gjergj Kastriotin, princin e Shqipërisë, që u pavdekësua me emrin Skanderbeg dhe që luftoi me sukses osmanët e tërbuar që në kohën e Muradit II, kur ishin të vendosur për të shkatërruar dinastitë e krishtera. Z. Hammer, vlerësues i ndershëm për gjithçka që ka të drejtë të mbetet në Histori, e ngre lart figurën e këtij luftëtari; dhe ja si shprehet: “Ky njeri, me të drejtë i famshëm, lartohet në Histori, i madh për gjithë luftërat që zhvilloi dhe për urrejtjen ndaj otomanëve, si dhe për mbrojtjen heroike të vendit të tij për të jetuar i pavarur, duke i përkushtuar jetën e vet. Nuk mund të mos i biem pas me admirim përgjatë tërë asaj karriere të bukur njëzet e pesëvjeçare në luftërat që ndërmori gjatë fundit

të mbretërimit të Muradit II dhe gjysmës së parë të mbretërimit të pasuesit të tij Mehmeti II.”

Hammer flet me hollësi për aksionet e Skanderbegut dhe lexohet me endje të veçantë rrëfimi i tij për të, duke shkaktuar kënaqësi të vërtetë tek përjeton nga afër tërë ato skena dobësie e poshtërsie, aq të shumta në radhët e të krishterëve të asaj periudhe. Shpesh Skanderbegu hasi në tradhtarë edhe në radhët e njerëzve që shërbenin nën urdhrat e tij. Providenca deshte që ai t’u shpëtonte tërë grackave.[…] Më 1461, Mehmeti II, i dëshpëruar që nuk po e mposhtte dot, i ofroi paqen, duke i njohur zotërimin e lirë të Shqipërisë dhe Epirit, me kusht megjithatë që ai t’i dërgonte peng të birin. Skënderbeu nuk e pranoi kushtin, duke arsyetuar se i biri ishte tepër i ri.

Ai përmblidhte në vetvete, thotë Z. Hammer, krejt virtytet e kapitenëve të mëdhenj.

SISMONDE de Sismondi (1773-1842).

“Histoire des républiques italiennes du Moyen Age”, [Histori e republikave italiane të Mesjetës], vëll. 6, Paris 1840, f. 389-395.

Europianët nuk e mbrojtën Skënderbeun, ishin të hallakatur nga luftërat midis tyre.

Si mori nën kontroll gjithçka që kishte qenë në pronësi të t’et, Skanderbeg thirri një kuvend të princërve epirotë të barabartë me të, jo në shtetet e tij apo të tyre, por në Alessio (Lyssus), qytet që ndodhet midis Krojës dhe Skutarit dhe që i përkiste venedikasve. Emrat e këtyre princërve epirotë që përgjatë shumë shekujve kishin ruajtur të drejtën të mbronin shtetasit e tyre dhe t’i udhëhiqnin në luftë, në vend që të qeverisnin vasalët e lidhur me familjet e tyre, rrallë shfqen në Histori; dhe lufta e Skënderbeut është flaka e fundit që do t’i ndriçojë. Binte në sy në kuvendin e Alessios Arianit Topia, që qeveriste vendin pranë grykës së Cattaro-s [Kotorit]; Andre Topia, fisniku i maleve të Kimerës [Himarës], që asnjëherë nuk kanë pësuar zgjedhën e muslimanëve; Muzakajt, aleatë të Kastriotëve; Dukagjinët, që banojnë në brigjet e lumit Lodrino [Drinit]; Lekë Zakaria, fisniku i Daniës; Pjetër Spani, fisniku i Drivastit [Drishtit], familja e të cilit pretendonte se rridhte nga Theodosi i Madh; Lekë Dushmani, Etjen [Stefan] Cernoviçi, fisniku i Malit të Zi, si dhe shumë princër të tjerë, që në atë kuvend ishin vënë nën urdhrat e komandantëve të Skutarit, Alessios dhe të qyteteve e kështjellave të tjera venedikase.

Ky kuvend vendosi, në emër të mbarë Shqipërisë, të vazhdohej lufta që Kastrioti u kish bërë deri atë çast turqve me forcat e pakta të feudeve të veta; e emëroi atë gjeneral të krejt Epirit, i premtoi e i dha ndihmë në të holla, që i çuan të ardhurat e tij në dyqind mijë florinte si dhe i ngriti në këmbë një ushtri prej tetë mijë kalorësish dhe shtatë mijë këmbësorësh.

Latinët [Europianët], jo që nuk krijuan një kryqëzatë për të mbrojtur Skënderbeun, por ishte përkundrazi, ky Hero që u thirr në Itali nga Papa Piu II për të mbrojtur Ferdinandin dhe për të dëshmuar në këtë mënyrë mirënjohjen për birin e atij Alfonsi nga i cili kishte marrë mirësira.

Lufta midis Skënderbeut dhe krejt fuqisë turke kishte vijuar gjatë nëntëmbëdhjetë vjetëve; dhe italianët, spektatorë moskokëçarës të kësaj lufte të madhe, e duartrokisnin Heroin, pa i dhënë ndihmë për tërë ato fitore të tij. Vetë ishin të hallakatur nga luftërat midis tyre dhe as që mendonin për rrezikun që po i kanoste nga aq afër.

Gjergj Kastrioti, modeli i Atit të kombit, një shenjt i shqiptarisë

January 23, 2018 by dgreca

Kryetrimi i Kastriotëve shkoi pas mendjes së trimave arbëror e ata mbas tij…/

1 dom Pjetri 1 Marku 1 salle 1 Victory Muzaka 1 me prof Gurakuqin “Gjergj Kastrioti, asht fatosi i lirisë dhe i pamvarėsis sė kombeve, tue qenë që dëshira e lirisë qe ajo që ma s’pari e shtyni at burrë të përmendun me rrok armët pėr Shqipnin. Prandaj të gjith shqiptarët e vërtet, pa ndërlikim partie a besimi, do ta nderojnë Skënderbeun, si nji fatos të kombit e do t’u bahet nam me kremtue emnin e punėn e tij. Skënderbeu, asht ideali i liris e i pamvarsis së Shqipnis.” At Gjergj Fishta O.F.M. (1870-1940)/

Nga Klajd Kapinova/

Viti 2018, është shpallur me të drejtë nga shteti amë shqiptar dhe Qeveria e Tiranës si Viti i Gjergj Gjon Kastriotit. Është e rëndësishme që bota shqiptare të mirëinformohet se komuniteti ynë në SHBA, asnjëherë nuk e ka harruar kryetrimin e Arbërisë, i cili, me të drejtë është përfshirë ndër 4 (katër) strategët më të mëdhenj ushtarakë të të gjithë kohërave në historinë e njerëzimit. Në akademitë ushtarake amerikanë mësohet arti i luftës së tij me ushtri të vogla shumë praktike, duke i rezistuar Perandorisë Otomane, e cila kishte shpallur zyrtarisht përmes sulltanit kalifatin (xhihadin) kundër trojeve të Arbërisë dhe shteteve të krishtera të Ballkanit …
Hartsdale, New York. Meshë dhe Simpozium Shkencor Përkujtimor në New York, në 550-vjetorin e kalimit në amshim të Heroit Kombëtar Gjergj Kastriotit.
Viti jubilar kushtuar Kryetrimit të Arbërisë Gjergj Kastriotit, po përkujtohet kudo ndër shqiptarët në SHBA. Në disa shtete, si: New York, Michigan, Philadelphia, Florida, dhe në disa qytete të Kanadasë, ku ka shqiptarë, mësojmë se diaspora shqiptare kudo ndodhet po organizohet me veprimtari të ndryshme përkujtimore kushtuar kryetrimit legjendar.
Në traditën e saj të vazhdueshme patriotike dhe kulturdashëse, këto ditë kisha katolike shqiptare e Zojës së Shkodrës, pranë Qendrës Kulturore Nënë Tereza në Hartsdale, New York, në bashkëpunim me Federatën Panshqiptare “Vatra”, përkujtuan kalimin në amshim, më 17 janarin të vitit 1468, të Kalorësit të Krishtërimit, Atletit të Krishtit, Mbrojtësit të Krishtërimit dhe të popullit shqiptar.
Për këtë ngjarje, në kishën katolike shqiptare Zoja e Shkodrës në Hartsdale New York, u mbajt një meshë drite shumë e veçantë në bashkëcelebrim nga shumë meshtarë shqiptarë, përkushtuar birit të denjë të Arbërisë, strategut të madh ushtarak Gjergj Gjon Kastriotit.
Mesha përkujtimore, u celebrua nga meshtarët miq të ardhur nga vendlindja, si ipeshkvi i Rreshenit imzot Gjergj Meta, dom Vlash Palaj famullitar në katedralen e shën Shtjefnit në Shkodër dhe meshtarët e famullisë sonë I Përndershmi dom Pjetër Popaj dhe ndihmës famullitari dom Viktor Deda etj.
Gjatë predikimit të tij, mons. Gjergj Meta, ka kujtuar se një meshë drite e tillë ishte mbajtur po në këtë ditë, në vendin ku 550 vjet më parë, kaloi në amshim në Lezhë heroi ynë kombëtar Gjergj Kastrioti, aty ku u mbajt dhe Kuvendi i Besëlidhjes së Shqiptarëve.
Ndërkohë, falë përgatitjes së gjërë historike, prelati i ri katolik, disa herë gjatë shërbesës fetare ka renditur shumë fakte dhe prova historike të kohës, që sipas predikuesit vërtetonin se Gjergj Kastrioti, ishte një mbrojtës heroik i qyterimit perendimor, i cili, luftoi deri në fund të jetës së tij për mbrotjen e trojeve shqiptare dhe civilizimin e mbarë krishtërimit.
Shumë emocionuese ishin intepretimet gjatë meshës të disa perlave apo kryeveprave klasike të muzikës së përbotshme kishtare, të interpretuar me profesionalizëm dhe ndjenja shpirtërore nga artistët profesionistë të famshëm shqiptare si kantautori dhe artisti i madh Frederik Ndoci, i cili, intepretoi Ave Maria etj., dhe artistja Donika Ukshini Gjokaj.
Meshtari ynë i përkushtuar atdhetar, I Përndershmi dom Pjetër Popaj, në cilësinë e organizaorit dhe mikëpritësit, udhëhoqi denjësisht veprimtarinë, duke shprehur vlerësimet për figurën e rëndësishme të historisë për mbarë kombin tonë, ku ndër të tjera tha: “Mirëse keni ardhur në Simpoziumin shkencor kushtuar 550-vjetorit të kalimit në amshim të Gjergj Kastriotit. Prania e juaj këtu pa dallim feje e krahine, na gëzon të gjithëve dhe në mënyrë të veçantë i jepni soleminitetin e duhur ditës së madhe të gjithë kombit shqiptarë. Po të mos ishte Heroi Kombëtar Gjergj Gjon Kastrioti, ne si komb nuk do të ekzistonim si shqiptarë dhe kurrë nuk do të flisnim shqip…”
Mbas meshës solemne, të gjithë të pranishmit u drejtuan në ambientet e Qendrës Nënë Tereza, ku, u zhvillua akademia përkujtimore, në nderim të 550-vjetorit të kalimit në amshim të Heroit Kombëtar dhe kryetrimit të Arbërisë të pavdekshmin Gjergj Gjon Kastriotin.
Flamuri amerikan dhe ai shqiptar me ngjyrë të kuqe dhe shqiponjën dykrenare qëndronte përkrah një busti të madh të Gjergj Kastriotit, punuar në fibër glass, krijim artistik i skuptorit të talentuar Kristaq Kapidani, i cili, hijeshtonte ambientin shqiptar, të cilët, ndiheshin krenar për Kryetrimin e njohur të trojeve të Arbërisë.
Ndër miqtë special të ftuar ishte imzot Gjergj Meta, ipeshkëv i Rreshenit, don Vlash Palaj, famullitar i katedralës së shën Shtjefnit në Shkodrër, Ambasadorja Teuta Sahatçia konsulle e përgjithshme e Republikës së Kosovës, zv. ambasadori i Republikës së Shqipërisë në OKB-së Arben Idrizi, Fr. Nathan Preaston nga kisha ortodokse shqiptare e shën Nikollit në Queens, NY, asamblisti i porsazgjedhur dhe njëkohsisht aktivist i kishës sonë zoti Mark Gjonaj, kryetari i Vatrës Dritan Mishto, anëtarë të trungut të familjes princërore të Muzakajve, Victoria Muzakaj Murphy me bashkëshortin, që kishin udhëtuar nga Texas-i në New York, enkas për të marrë pjesë në shënimin e përkujtimit të 550 vjetorit të kalimit në amshim të Gjergj Kastriotit si dhe përfaqësuesit e komunitetit shqiptarë, liderë, veprimtarë, gazetarë, shkrimtarë, muzikantë, artistë emigrantë të rinj dhe veteranë shqiptarë, që prej vitesh jetojnë e punojnë në SHBA.
Gjatë një bisede me shqiptaro amerikanen Victoria Muzaka Murphy e emocionuar tha se ka zbuluar prejardhjen e saj nga familja e madhe e Muzakajve, dhe se ndjehet thellësisht krenare për rrënjët e saj të lashta shqiptare, që shkojnë deri në epokën kastriotiane të Gjergj Kastriotit.
Ajo ndër të tjera tha se: ”Unë, mund të mos e flas gjuhën shqipe, por gjakun e kam shqiptar. Dhe gjaku shqiptar na bën një familje. Ju jeni familja ime dhe unë jam familja juaj”.
Kisha katolike Zoja e Shkodrës, është besëlidhje e vlerave etnike arbërore në SHBA. Gjatë viteve të fundit institucionet kulturore të kishës në New York, janë bërë epiqendra në përkujtimin e fytyrave të ndritshme të pushkës (liri) dhe pendës (dituri).
Krahu i djathtë i meshtarëve dom Pjetër Popaj e dom Viktor Deda, aktivisti veteran i kishës katolike Zoja e Shkodrës dhe editor i revistës fetaro kulturore Jeta Katolike, moderatori veteran i palodhuri Mark K. Shkreli, është bërë bashkideatori i shumë paraqitjeve me kulturë të personaliteteve më të shquara të krenarisë së kombit tonë.
Kryeredaktori i revistës Shkreli, ishte caktuar nga komisioni përgatitor për të bërë hapjes e Simpoziumi Shkencor, në 550-vjetorin e vdekjes së Kryetrimit tonë kombëtar, të madhit dhe të veçuarit, Gjergj Gjon Kastritotit.
Në fillim të kumtesës së tij Shkreli tha: “Që nga Viti i Ri 1468, Skënderbeu, bashkë me Fisnikët e Arbërit, që i kishte ftuar, sikur kishte bërë më 2 mars 1444, filluan këshillimet për t’u përgatitur për të sulmuar kështjellën turke të Elbasanit. Por, në ato ditë, siç na thotë jetëshkruesi i tij, prifti Marin Barleti, “…e zunë një palë ethe të rënda…”. Është titulli i një filmi, “Ushtarët vdesin me çizmet mbathur”. Edhe pse me ethe të rënda, kur i thanë se turqit do të sulmonin Shkodrën afër lumit Kir, ai u çua në këmbë, u vesh me rrobat luftarake, por nuk mundi të hyp mbi kalin e tij. U kthye në shtrat për mos t’u ngritur më. I rrethuar nga fisnikët dhe familja, Gjergj Kastrioti Skënderbeu vdiq, para 550 vitesh, më 17 janar 1468. Françeskani Dhimitër Frangu, miku dhe bashkëpunëtori i ngushtë i Heroit tonë Kombëtar, thotë: “…ra i sëmurë nga një ethe e fortë… Më në fund, duke ndjerë vdekjen fare pranë, thirri rreth vetes kapedanët dhe pati me ta një bisedë të gjatë. Ata u përlotën…” (Dh. Frangu, fq. 63). Sikur i pati bashkuar fisnikët para vdekjes së tij, pas 550 vitesh, Ai vazhdon t’i bashkojë shqiptarët kudo që janë, në trojet tona dhe në diasporën anë e mbanë botës.”
Ndërsa më poshtë, ai theksoi se: “Dy qeveritë e shteteve shqiptare, në Tiranë dhe Prishtinë e kanë shpallur Vitin 2018 – Viti i Gjergj Kastriotit-Skënderbe. Edhe Kisha Katolike, në Shqipëri dhe Kosovë, e ka bërë të njëjtën gjë. Kudo po organizohen konferenca, simpoziume, seminare, mbrënje solemne, për ta përkujtuar këtë “super-njeri” të kombit tonë. Poashtu, skikur bëmë ne sot, për shpirtin e Gjergjit gjatë vitit do të kremtohen edhe meshë të shumta. Në kuadër të këtij Viti Jubilar, edhe ne sonte, jemi bashkuar në këtë vend të shenjtë, për t’ju bashkuar “fisnikëve e kapedanëve” dhe familjes në Lezhe, ashtu të “përlotur” për t’i bërë homazhë këtij kolosi jo vetëm të kombit por të tërë Evropës.”
Zoti Shkreli, tregoi se përmes Gjergj Kastriotit, fisin e Arbërit e njohi bota. Atë e nderuan mbretër e gjeneralë të koshës, e nderuan papët e Romës, e paten frikë armiqtë, u përmend në veprat e shumë shkrimtarëve dhe poetëve, si Peshkop Fan Noli dhe Atë Gjergj Fishta, duke mos munguar as të huajt, sikur amerikani Henry Longfelloë që i kushton 173 vargje, kroati Fra Andria Kaçiq Mioshiq, me 17 poema epike, kroati tjetër nga Dubrovniku, Ivan Mazhuraniq, që në veprën “Osman”, nuk e lë pa e përmendur atë, etj.
Në mbyllje, Shkreli citoi disa nga thëniet dhe vlerësime për Gjergj Kastriotin, duke filluar nga papët e Romës dhe deri tek studiues shkrimtarë të huaj etj. Kështu Papa Pali VI, më 1968 mori pjesë aktive gjatë manifestimit katër ditore, në nder të 500-vjetorit të Skënderbeut. Janë të paharrueshme fjalët e tij me atë rast: “Ne ju shohim me kënaqsi, pse e dijmë se shpirti me të cilin ju e kujtoni këtë ditë është ai i gjithmonëshmi i fisit tuaj, i cili gjithëherë, mbi çdo interes ka vendosur vlerat e trashëguara të Besës, të Nderit e të Burrënisë.” “Fatosi Skënderbeg ka qenë personifikimi i gjallë i këtyre cilësive: ai ua ka lënë si trashëgim, bashkë me miqësinë e miqëve të vjetër të Atdheut tuaj, ndër të cilët kjo Seli Apostolike gëzohet që bën pjesë, mbasi e numëron veten ndër ata që kurrë s’i dolën fjale. Këto virtyte Gjergj Kastrioti ua ka lënë në roje trashëgim të shënjtë në Atdhe dhe në mërgim”, dhe përfundon porosinë: “Uroj që kjo trashëgimi të japë mundësi dhe meritim, që të jeni element kuptimi dhe paqeje ndërmjet fisesh e gjuhësh të ndryshme. Këso dore do të rindërtohet testamenti i Skënderbeut dhe Atdheu i juaj do të shkëlqejë me meritime të reja, Atdheu i juaj, të cilin na e kemi aq fort për zemër dhe që e bekojmë me dashuri atënore.”
Mëritë të madhe në këtë aktivitet mbarëshqiptarë kanë edhe antarët e tjerë të komisionit përgatitës, si: kryetar i komisionit përgatitor dhe kryetari i këshillit të kishës Leonard Berishaj, kryetari i Qendrës Nënë Tereza Marjan Cubi, n/kryetar i këshillit të kishës Dr. Pashko Camaj, shkrimtari dhe drejtori i programit Mëhill Velaj.
Moderatori Mëhill Velaj, në fillim ftoj kantautorin dhe artistin e madh Frederik Ndocin dhe Donika Ukshini Gjokaj për të interpretuar hymnet kombëtare të SHBA-së dhe Shqipërisë.
I ftuari special nga Shqipëria, Prof. Romeo Gurakuqi, historian, shpalosi kumtesën e vetë me titull: “Viti i Gjergj Kastriotit–Skënderbeut, si kohë reflektimi”.
I ftuari tjetër special nga Kosova ishte Dr. Fahri Xharra, publicist, i cili, për shkaqe shëndetsore nuk mundi të marrë pjesë në Simpozium dhe moderator Mëhill Velaj lexoj kumtesa e tij: “Tentimet e mohimit të Gjergj Kastriotit Skënderbe nga ana shqiptare”
Dr. Azeta Kola, historiane nga komuniteti shqiptar në New York, u paraqit me temën: “Gjergj Kastrioti, Lidhjet me Mbretërinë e Napolit, Papatin dhe Republikën e Venecias në shekullin e pesëmbëdhjetë”.
Një tjetër studiues i komunitetit tonë Dr. Pashko Camaj, përfaqësues i Federatës “Vatra” ligjëroi kumtesën: “Federata Vatra për heroin kombëtar Gjergj Kastrioti”.
Simpoziumin e kanë përcjellur edhe mediat e komunitetit tonë, si: Zëri i Amerikës me gazetar Ilir Ikonomin, i cili e përcolli të gjithë tubimin LIVE, gazeta Dielli me editor Dalip Grecën, studiuesi Klajd Kapinova për revistën Jeta Katolike, TV Kultura Shqiptare me producent Adem Belliu, gazetari Beqir Sina për gazetën Bota Sot, Halil Mula TV21 etj.
Gjatë një bisede të zhvilluar mbas takimit me aktivistin Leonard Berishajn, kryetari i këshillit të kishës dhe kryetar i komisionit veprimtarisë në fjalë, tha: “Ne, anëtarët e këshillit të kishës Zoja e Shkodrës New York, si dhe anëtarët e komisionit organizativ, konstatojmë se kjo veprimtari e rëndësishme kombëtare është realizuar me sukses, në nivel të duhur, në mënyrë cilësore e dinjitoze. Shprehim kënaqësi për bashkëpunimin dhe falënderojmë ligjëruesit, përfaqësuesit diplomatik, të gjithë pjesëmarrësit e simpoziumit dhe të gjithë ata që me angazhimet e veta i kontribuan këtij suksesi, si fjalimet përshëndetëse, kumtesat e ligjëruesve, telegramet, letër-falënderimi i Floreta Faber, Ambasadore e Republikës së Shqipërisë në Washington DC, Prof. Sami Repishtit, etj.”
Veprimtari i komunitetit, ish drejtuesi i radios Zëri i Kombit, Xhevat Kuka, në tubim recitoj një poezi kushtuar Gjergj Kastriotit, shkruar nga ai enkas me rastin e Vitit të Gjergj Kastriotit.
Meshtari i nderuar i komunitetit tonë dom Pjetër Popaj, këshilli botues i revistës Jeta Katolike, kryeredaktori i saj Mark K. Shkreli me editorët: Simon Vukel dhe Klajd Kapinova, po përgatisin këto ditë një numër special të revistës në fjalë në shqip-anglisht dhe me ngjyra, kushtuar tërësisht, figurës, jetës dhe veprës së personalitetit më të shquar të të gjithë kohërave Gjergj Gjon Kastriotit. Aty do të përfshihen të gjitha kumtesat e ligjëruesve dhe studime të tjera nga autorë të komunitetit tone, të pabotuara më parë.
Në fund për të ftuarit dhe të pranishmit e tjerë u dha një koktej me ushqime të lehta (finger foods), të përgatitur nga Shoqata Drita me në krye Mark Berishaj dhe verërat e shijshme, të sponsorizuar nga gazetari dhe fotografi Dritan Haxhia.

BETIMI I KËSHILLTARIT MARK GJONAJ

January 22, 2018 by dgreca

BETIMI I KËSHILLTARIT MARK GJONAJ, NJË CEREMONI EMOCIONUESE QE NA BEN KRENARE/

Ka qenë një ceremoni model dhe e mbushur me emocione inaugurimi dhe betimi i z. Mark Gjonaj të dielën, 21 Janar 2018, në orën 1 pasdite, e organizuar në auditorin e Herbert H. Lehman Educational Campus në E. Tremont, në Bronx. Shqiptarët ishin të parët që nisën të plotësonin formularët e prezencës dhe ishin po ata që i dhanë kolorit kombëtar ceremonisë. Natyrisht të gjithë jemi ndjerë krenarë me përfaqësuesin tonë,Mark Gjonaj, i cili pas dy mandatesh të sukseshëm si ansambleist i shtetit të Nju jork-ut, tash do të na përfaqësoi edhe në Këshillin bashkiak të metropolit njujorkez. Edhe këtu është i pari shqiptar…
U përmend shpesh nga moderatorja Lisa Sorin, por edhe folësit, kolegët e Markut, kongresistë e senatorë të Nju Jork-ut, shprehja:”Për të parën herë një shqiptar në ………”. Urojmë që të mos i jetë i vetmi.
Në Amerikë të gjithë përfaqësuesit e zgjedhur të komuniteteve në ceremoni të tilla u respektohet Kombi nga vijnë, simbolet kombëtare, Flamuri, traditat dhe kultura. Të gjitha këto ishin me shumicë SHQIPTARE në ceremoninë e Mark Gjonajt: Prezenca e përfaqësuesëve tanë në podiumin drejtues të ceremonisë: Dy klerikët e nderuar, famullitari Dom Pjetër Popaj i Kishës Zoja e Shkodrës dhe Imami Edin Gjonaj i Qendrës Islame në Queens, NY;prezenca dhe përshëndetja e përcjellja e mesazheve të Kryeministrave të Shqipërisë dhe Kosovës, i Presidentit të Kosovës, nga ambasadoret shqiptare dhe asaj të Kosovës në Washington, Floreta Faber dhe Vlora Citaku, prania e ambasadores shqiptare në Kombet e Bashkuara së bashku me diplomatë të tjerë të Misionit si dhe e Konsulles së Përgjithshme të Kosovës së bashku me ndihmësit e saj në radhët para të rezervuara të sallës,interpretimi i Himnit shqiptar nga këngëtarja Jessica Raja, programi shumë emocionues i Grupit të valleve”Rozafat” i Qendrës “Nënë Tereza” veshur me kostumet kombëtare , të drejtuara nga Mjeshtrja e Madhe Anxhelina Nika , madje dhe kuzhina ishte shqiptare….(Për më shumë lexoni në Diellin e printuar)