Archives for May 2020

KRYETARI I VATRES FLET PER “BOTA SOT”

May 2, 2020 by dgreca

Elmi Berisha nga New Yorku: Milosheviqi kishte thënë, se Serbia nuk ka problem me shqiptarët e Kosovës, por me ata të Amerikës!

Nga Nefail MALIQI/

Me rastin e 108-vjetorin e themelimit të Federatës Pan Shqiptare të Amerikës “VATRA”, gazeta Bota Sot ka zhvilluar nje bisede ekskluzive me presidentin e saj z. Elmi Berisha!

Shpeshere disa lidere kan abuzuar me fjalen “bodigard” pa bere asgje per kombin tonë. Jo me fjale por me vepra duhet deshmuar veten. Nese vertete flasin per “bodigart” te kombit tone, jane shqiptaret e Amerikes ata qe meritojne kete epitet, te tubuar perreth “Vatres” qe sot drejtohet nga Elmi Berisha!

Berisha: Amerika ka mbeshtet gjithmone Kosoven nga gjitha qeveritë.. Ne Kosove, perkunde rpropgandes serbe, atje ska shqiptar pro amerikan e antiameriken te gjithe jane me Amerikën!

Sot e para 108 vitesh po aq sa edhe sa lindja e shtetit shqiptar, u lind shkëndija e parë, shpresa dhe dëshira e fuqishme e Shqiptarëve të Amerikës me në krye Fan Nolin dhe Faik Konicën me bashkëpunëtorët e tyre për të krijuar Federatën Pan Shqiptare të Amerikës me emrin e ngrohtë “VATRA” qe drejtohet sot nga veprimtari yne i shquar Ilmi Berisha, e cila i shërbente dhe po i shrebn me përkushtim Kombëtar nevojave dhe interesave të shqiptarëve.

“Vatra” duke i prire themelimit te shtetit shiptar (pak muj para shpallej se Shqipërise se pamvarur) deri në ditët e sotme ishte kujdestar dhe zedhenes e ceshtjes shqiptare ne ballkan ne SHBA permes bijvave dhe bijve tane ne Amerikë te ciklet bene dhe po bejne shume ne sensibilizimin e ceshtjes sone kombëtare ne arenen nderkombëtare.

“Une shprese se ne te ardhmen e afert shiptaret ne Amerike do te kene sentaor, kongresistr, sekrtar shetit, ps ejo nje dite edhe presidntin ta kemi shqiptare ne Amerike. Ketu ne Amerike kemi djemt dhe bjaza te zonja q ekane bere emer ne profesione te ndyrshme duke i dhne i mazh t emire kombit tone. Keta jane bijte dhe bijat tona nga Kosova, sqhiperia , Malii i Zi, Jana, Shkupi e Presheva te cilet me sukeseset e tyre mun dt’i quja ambasador te kombit tone. E them kete me plot bindje sepse shqiptaret ne Amerike e kane deshmuar veten si me integrime ashtu edhe me suksese e tyre te shumta jo vetem ne biznese por edhe ne politike, ku sot kemi shume politikaj e deputet ne komuna e qytete te ndryshme si dhe zyrtare te larte ne Shtepine e Bardhe..” ka thëne ne z. Ilmi Berisha ne biseden tone per gazeten “Bota Sot”

Sipas tij “Vatra” eshte e te gjitheve dhe poltika te Vatres jane gjithkombëtare. Vatra ishte suporti kryesor në formimin e shtetit të parë shqiptar dhe shteti te dyte shqiptar Kosovës. Ne jemi veq ne filanilizim te nje politike strategjie mbarekombëtare e cila do te vazhdoje ne perfaesimin e intersave te popullit shqiptar. Vatra ne njefare menyre eshte sikur Uashngtoni qe nuk mbeshtet asnje parti politike, por ka pas dhe ka gjithmone perkrahje te te gjitheve ne Kosovë, pamvaresisht nga kundershtie apo ardhjet dhe shkuajrjet e qeverive. The shkurt Amerika ka mbeshtet gjithmone Kosoven nga gjitha qeveritë.. Ne Kosove, perkunde rpropgandes serbe, atje ska shqiptar pro amerikan e antiameriken te gjithe jane me Amerikën! “

Berisha: Sikur te ishte gjalle presidenti yne Rugova nuk do te kishin ndodhe keto marrina, qe i qiten faqen e zeze Kosoves

I pyetur per zhvillimet e fundit ne Kosovë z.Berisha en vazhdim ka delaruar : “Tju them te drejten jo vetem se nuk jemi te kënaqur, por edhe shume jemi te zhgenjyer me qasjen dhe manovrimet politike te llidereve ne Kosovë ne kete kohe pandemie kur e tere bota eshte quar ne kemebe te shpetojen jeta te njerezve, kurse ata te shpetojne ose fitojnë karrigat?! Eshte turp kjo cfare po ndodhe sot vetem ne Kosovë. Besoj se sikur te ishte gjalle presidenti yne Rugova nuk do te kishin ndodhe keto marrina, qe i qiten faqen e zeze Kosoves. verq kesaj kjo cfare po dndohe diteve te fundit ne Kosove eshte nje mesdazh i keq per aletaet tane sidomos per Ameriken, ne vend qe te merren me luften kunder pandimise ata jane perqendruar ne luften per pushtet. turp. Ndryshe as krykrimineli Miloshevic nuk do te kishte thene se “Serbia nuk ka problem me shqiptaret e Kosoves, por problemin me te madh e ka me shqiptaret ne Amerike”, qe sigurish i paska rene ne vesh dhe qenka frikesuar nga refreni yne tashme i njohur: Neno moj mos ke frike se ke djemt n’Amerikë…” ka thëne presidenti i Vatres z.Berisha.

Duke folur rreth numrit te shioptareve ne Amerike z.Berisha ka shtuar se” Mendohet qe sot ne Amerike te jen jo me pak se nje milion shqiptare sot ne Amerike se bashku me arbereshë dhe te tjeret si ata nga Kosova, Shqiperia, Maqedonia, Malisija, Sanxahku, ata nga e dhimshja Qamrija dhe Lugina e Preshevës. Mos te harrjme se 90% e shqiptarve nga Mali I Zi jan jasht kufive shqiptare!

Veq tjerash deklaratat e Miloshevecit se “Serbia nuk ka problem aq me shqiptaret e Kosoves, sa me shqiptaret ne Amerike”, ne njefare menyre sot po dalin fjalet e tij, se lideret kosovare te cilet Kosoven e kane sjellur ne kete gjendje, permes marrevshjeve misterioze me presidnetin serb Aleksander Vucic, duke shkaktuar kriza te vazhdueshme politike ne vend qe keto eneregji te grindjeve, perqarjeve, polemikave, letrave te perditshme qe tashme jane bere edhe monotone, te cilat edhe kane lodhur popullin tone.. Due perkujtuar fjalet e Milosheviqi kishte thene, se Serbia nuk ka problem me shqiptaret e Kosoves, por me ata te Amerikes, mjafton te pramendim ketu shume veprimtar, sikur ai nga Medvegja Jim Xhema i cili ju hapi dyer ne Shtëpine e Bardhe ne Uashington për shqiptaret e Kosovës

“Sikur lideret e Kosoves qe po hargjojne energji per keto manovirme politike dhe znka koti qe po shkojne ne mulliri serb, t’i shndrronin ne pune, bashkepunim dhe lobim ne favor e ceshjes se Kosovës dhe kombit tone nepergjithesi duke sensibilzuarate ne arenen nderkombetare per integrime evropiane dhe euroatlantike, sigurisht sot Kosoven do ta kishim anetare te BE-se, OKB-së, NATO-s, Interpolit, UNESCO-s dhe organizat tjera boterore..” ka thene ne fund presidenti i “Vatres” ne SHBA z.Ilmi Berisha për gazeten kombëtare Bota Sot.

Shefqet Dibrani: LUSHNJEN SI E PASHË (3)

May 2, 2020 by dgreca

Para Muzeut të Qytetit në Lushnje, 21 dhjetor 1994, ora 16:27/

(Kujtime – Lushnje, 21 dhjetor 1994)/

Diku rreth orës 16:30, të mërkurës, së 21 dhjetorit 1994, ne mbërritëm në Lushnje. Përpara Muzeut të Qytetit, na priten shkrimtar, intelektual dhe të interesuar për të asistuar në atë pasdite letrare. Ata na uronin mirëseardhje, ndërsa nga prapa miku im Musa Hajredini, xhironte me kamerë. Musai, është nga Gjilani, por ka 35 vite, që jetojmë në të njëjtin qytet. Ne kishim udhëtuar bashkë për në Kukës. E pasi ai kishte marrë kamerën me vete ne u dakorduam për të filmuar, aq sa mundte edhe aktivitetin në fjalë.

Pasi ishim vonuar për më shumë se 30 minuta, pa hezitim u futëm menjëherë në sallën e Muzeut. Kishin ardhur shumë të interesuar, dukej se edhe ata kishin përjetuar ankth, për vonesën tonë. Atëherë nuk kishim celular e mjete teknologjike si të sotmet, për të ditur, ku jemi dhe sa do të vonoheshim. He nejse, pa vonuar shkrimtari Faslli Haliti, hapi diskutimin krijues, për të cilin ishin përgatitur intelektual e shkrimtar lokal, anëtarë të Degës së Lidhjes së Shkrimtarëve të cilët në bashkëpunim me Bibliotekën dhe nxënësit e shkollave të qytetit Lushnje, kishin organizuar atë aktivitet të mrekullueshëm.

Qysh në fillim u pa se ishin bërë përpjekjet maksimale për të dal aktiviteti në nivel dhe sa më i realizuar, (pasi siç u zbulua më vonë), ishte hera e parë që prezantohej një autor nga Kosova në qytetin e Lushnjës.

Për librin “LARG PIKON HËNA”, kanë folur krijues, pedagog të gjimnazit, poet e shkrimtar lokal, anëtarë të Degës së Lidhjes në Lushnje, emra të njohur e krijues të profilizuar. Pastaj ishin të angazhuar fëmijë dhe nxënës të shkollimit fillor dhe të shkollave të mesme, të cilët lexuan dhe interpretuan poezi nga libri, disa nxënëse e nxënës kanë ekzekutuar pika artistike muzikore.

Legjenda: Muzeu i Qytetit në Lushnje, 21 dhjetor 1994. (Faslli Haliti, majtas, Shefqet Dibrani, në mes, Visra Zhiti, ngritur duke lexuar, Kadri Fishta, Dalip Greca ehe Elmaz Qerreti)…

Ia vlen për ta theksuar se në Lushnje, më 21 dhjetor 1994, ka ndodhur një ngjarje e mirë kulturore, ndoshta jo e atyre përmasave të ngjarjeve historike, por e rrallë, e papërsëritshme dhe ndikuese në karrierën time, andaj si ngjarje, si diskutim krijues, ka mbetur e paharruar duke më bërë, përjetësisht të lidhshëm me Lushnjën.

Pasi në vazhdim të këtyre kujtimeve, do t’i publikojmë, kuptohet për të parën herë, të gjitha diskutimet asaj dite, fillimisht po përshkruajmë rrjedhën e ditës me tërë atmosferën emocionale, kuptohet për aq sa kanë mbajtur në kujtesë. Më duket se për t’i ikur “mësyshit”, të atij entuziazmi disa herë u fikën dritat?! Shqipëria atyre viteve përballej edhe me krizën energjetike, por për fat të mirë nuk zgjatej aq, e në kuadër të emocioneve më duket se as që është vërejtur.

Vërtetë mbretëronte atmosferë impozante dhe e rrallë, për të mos thënë, edhe për lushnjaret, e papërsëritshme. Për mua, takimi me Faslli Halitin, Fatbardh Rustemi, Kadri Fishten, Dallëndyshe Çupa, Vasil Bozon, Flora Hajdarin, ishte ngjarje që ka mbetur në kujtesën time të asaj dite. Ndërsa me IlirLevonjen, tashmë sikur ishim familjarizuar, por mbaj mend se kishin ardhur edhe familjarët e Visar Zhitit, Eda Agaj, vëllai e ndonjë tjetër.

Pas diskutuesve rreth librit dhe pas ekzekutimeve të mrekullueshme nga nxënësit e shkollave të qytetit, i erdhi edhe fundi atij aktiviteti, ku pashmangshëm vinte edhe ndarja. Lamtumira. Por se ishte në nivel, do të përpiqemi ta dëshmojmë në këto kujtime e prezantime!

Gjendja sociale në Lushnje dhe përgjithësisht në Shqipëri ishte e shkretë, si të themi ishin ato vitet e tronditjeve të mëdha të pasdiktaturës komuniste. E lushnjarëve as 50 vjet diktaturë sistemi nuk ua kishte shkatërruar traditat e zakonet, për ta pritur e grishur mikun, në mënyrë të veçantë një poet që vinte nga Kosova, që për të parën herë prezantohej në Lushnje. Ishin këto zakone pse ata nuk dëshironin ne të iknim nga qyteti i tyre, të paktën pa na shtruar një gotë, një kafe a si themi ne në Kosovë, pa e pirë një gotë me ujë. Unë nuk isha vetëm, me mua ishte gruaja ime Fexhrija, vajza Donika, (atëherë dy vjeçare), Musa Hajredini, kameraman dhe mik imi, ndërsa karvanit tonë nga Tirana, përveç Visarit dhe Edës, iu bashkëngjit edhe redaktorja në gazetën “DARDANIA”, Jeta Gjika e ndonjë tjetër.

Pavarësisht nga kjo, ne ishim bashkë me lushnjarët, rreth 25 veta. U futem në një restorant aty afër. Ishte një dyqan rishtas i hapur. Një mesoburrë, me origjinë nga Tetova ose Gostivari, nuk mund ta them. Inventari ishte krejtësisht i ri, prandaj gjithçka shkëlqente. Kush ku mundi, e si mundi, zuri vend pranë tavolinave të shumta.

Siç thash më lart gjendja sociale në Shqipëri ishte një mizëri e llojit të vet, gjendje kjo që e kishte mbërthyer më shumë shtresën intelektuale, sidomos shkrimtarët dhe artistët, e cila është një kategori, më sociale kudo në botë. Artistët muzikor, piktorët e skulptorët e bashkë me shkrimtarët duhet të futen në kabinetet e tyre për të shkruar e krijuar vepra artistike, prandaj gjithkund e gjithherë janë shtresë me nevojë sociale të theksuar. Ata sikur ranë në hall, se kush do t’i bartte ato shpenzime?!…

Këtë rast po përpiqem ta shpjegojë, sa për të nxjerr në pah, atë gjendjen e shkatërruar ekonomike që përjetonte Lushnja dhe Shqipëria në përgjithësi, e në veçanti intelektualët. Kam vërejtur se u ndanë në disa grupe, secili për t’i paguar një a dy pije të tjerëve. O Zot sa shqetësuese për mua ka qenë ky rast. Jo, jo nuk ka mundësi të shpjegohen ato ndjenja trishtimi që më kapluan. Më duhej të mos lëndoja mikpritjen e bujarin e tyre, as nuk dëshiroja të krekosesha si gjel deti, prandaj deri sa unë bisedoja me mikun tim Musa Hajredinin, kameramani që më shoqëronte, për t’i bartur ne ato shpenzime, u dëgjua zëri i pronari, siç thash të atij mesoburrit rreth të dyzetave, i cili tha: O miqtë e mi lushnjarë, pasi Ju e keni nderuar këtë poetin e ardhur nga Kosova, unë dëshirojë t’ju nderoj juve, prandaj mos u shqetësoni fare, pasi shpenzimet i heq pronari i lokalit. Nuk ka mundësi të shpjegohet se si u çliruan të gjithë, natyrisht më shumë se ata për vete, edhe unë, sepse nuk dëshiroja të lëndoja sedrën e nikoqirit, të cenoja bujarinë e tyre, mikpritjen shembullore, e cila për mua, më kurrë nuk do të përsërit në përmasat dhe formatin e Lushnjës.

U ndamë bujarisht e burrërisht me të gjithë, por mbaj mend kur pronari më tha se sa herë të ktheja në Lushnje, të kisha parasysh mikpritjen e tij, edhe për të fjetur keni vend u shpreh ai, me një respekt e dashuri të rrallë.

Më pas ne vizituam edhe Lokën e Visarit, pasi babai i tij Hekuran Zhiti, dramaturg, autor dhe i përvuajtur, kishte disa vite që kishte ikur. Nëna dhe vëllai dhe të terët e familjes së Visar Zhiti, na priten në mënyrë engjëllore. Ndenjëm fare pak, se kishim për tu kthyer në Tiranë, pasi të nesërmen do të iknim për në Zvicër.

Eh si ishte ajo kohë, si kanë qenë ato rrethana tejet dramatike, me të cilat përballej Kosova, ndërsa autori i këtyre mbresave, pasi ishte i angazhuar në ato veprimtaritë që i bënin kudo shqiptarët e Kosovës, kurrë nuk arriti t’i nxjerr këto tekste për t’i publikuar gjatë atyre viteve. Përjashtohet vetëm diskutimi i Visar Zhitit, që kishte të bënte me librin e Ida A. Spahiut “Si ta shkruaj psherëtimën”. Prandaj ato diskutime që u thanë dhe u lexuan në atë mbrëmje të mrekullueshme, mbeten në arkivin tim, këtu e 26 vjet me radhë. Tamam një çerek shekulli, linçim demokratik! Natyrisht me rrezikun permanent që gjithçka të kishte përfunduar.

Është kjo një arsye e fort, pse them se thirrja engjëllore e Shpend Sollakut ishte mesazh i fortë për të më inspiruar që t’iu qasur këtij rrëfimi, fillimisht për t’i gjetur e sistemuar ato incizime, pastaj për t’i nxjerr nga shiriti, dhe për t’i kompletuar edhe më mirë me disa materiale të tjera, që i kisha të ruajtura në bibliotekën time.

Tash pas më shumë se një çerekshekulli po shpalosen ato emocione dhe ato diskutime profesionale të cilat padyshim përcaktuan edhe fatin e krijimtarisë sime.
Faleminderit Shpend, faleminderit Lushnje!…(vijon)

VALSI VJENEZ

May 2, 2020 by dgreca

Nga Mustafa Xhepa/

– Po shkruaj për jetën e inxhinierit Selim Zyma, kushëririt tënd. Kur të jesh i lirë shkojmë në Tiranë të flasim me vajzën e tij. Dua të saktësoj pak gjëra.- Më thotë Kujtim Bevapi, drejtori i bibliotekës së Elbasanit. Jemi miq të kahershëm.
– Shkojmë të dielën.
Pranverë. Aromë lirie. Ata që kanë lyer duart me gjak, Sigurimi i Shtetit, janë arratisur në Çamërinë e pushtuar pas Luftës së Dytë Botërore. Njerëzia thonë se janë nën mbrojtjen e Asfalisë. E tmerrshme, kur mendon që Sigurimi i Shtetit ekzekutoi qindra shqiptarë të pafajshëm, nën akuzën, “agjentë të Asfalisë”.
Pranë urës së Zaranikës qëndrojnë në pritje disa mikrobusë të vjetër. Të blerë dorë e dytë apo e tretë në Itali. Shoferët që dikur punonin me taksitë e shtetit, tani kanë dalë privatë. Afrohet një i njohur i Kujtimit.
– Ejani tek unë! Edhe dy të tjerë e nisemi për Tiranë.
– Të presim për dy pasagjerë do të thotë të rrimë edhe një orë këtu.- Kujtimi nguron.
– Hajde! Dil prapa!- Shoferi i drejtohet një djali në sediljen e parë.
– Mos ma prishni! Uluni në dy vendet e para!

Aeroporti i Budapestit “Ferihegy” gumëzhin me udhëtarë që lëvizin brenda kampit socialist. Në daljen qendrore është duke pritur një punonjës i ambasadës austriake. Është i shqetësuar. Gruaja nga Tirana nuk duket gjëkundi. Shkon të pyesë sërish punonjësin e informacionit.
– Po! Hilda Zyma, me linjën e Malevit nga Republika Popullore e Shqipërisë, e ka kaluar kontrollin. Shikoni në sallën e pritjes!
Diplomati kërkon me sy. Fotografia, të cilën i treguan në ambasadë, nuk i shembëllen me ndonjë grua në sallë. Duke i buzëqeshur afrohet një hije. Nuk i është ndarë që kur ka ardhur në aeroport.
– Ajo plaka atje!- Tregon me gisht dhe largohet “syri vigjilent”.
Ulur në fundin e radhës së karrigeve, gri të errët, është një plakë e kërrusur. Veshur me kostum të kaltërt, i zbardhur, i gjërë për trupin e saj të rrëgjuar. Moda e viteve dyzetë. Nuk i shkon me moshën.
– Zonja Zyma, mirësevini!- I shtrëngon dorën e tharë.
Hildës i mbushen sytë me lot. Fjala zonjë i duket prej një bote tjetër. Ajo nuk ekziston më. E shembur, njëherë e përgjithmonë. Kërkon ta falenderojë. Fjalët i mbyten në dashurinë që ka lënë pas. Vajzën, Ismeten. E ka rritur me thonj. Ngrënë e pangrënë. Punë të rënda. Jetë kasolleje, me çati e derë llamarine.

Mbi atë llamarinë të ndryshkur trokitën një natë dimri të akullt dy oficerë të lartë të Sigurimit të Shtetit. Ajo nuk ua hapi. E mbante me të dy duart, fort. Kishin tentuar edhe herë të tjera. Ishte metodë e mësuar nga shefi Beria i BRSS-së, babai i përdhunimit. Në shoqërinë e re të klasës punëtore e fshatare, përdhunimi, instikti i njeriut të ri, ishte arma që përdorej kundër klasës së përmbysur. Oficeri më i bëshëm në trup e hapi me forcë.
– Dëgjo ti e huaj! Partia ta ka shpallur burrin …- Hilda shtrëngoi Ismeten e vogël në krahëror.
– Të pafajshëm …- Hildës i ra të fikët.

Diplomati austriak e mban prej krahu, sikur ta ketë nënën e tij.
– Zonjë nuk ndjeheni mirë? Dëshironi të pushoni pak në ambasadë?
– Dua të nisem. Ta shoh, para se…!- Fshin lotët me duart që i dridhen.
– E kam këtu.- I tregon biletën për në Vjenë.
Avioni ngjitet mbi re. Hilda mbështet kokën prapa. Mbyll sytë.

– Mami, mami!- Ismetja e vogël e tërheq nga dora. Është hera e parë që i lejojnë të takohen me Selimin. E rrëmbyen natën. Akuza sabotator. I vunë prangat në duar inxhinierit topograf Selim Zymës që kishte punuar për caktimin e kufinjve të vërtetë të Shqipërisë në vitin 1942. U përpoqën serbët ta vrisnin, ashtu si një palë pushtuesish të tjerë kishin vrarë gjeneralin italian Enriko Telinin, kryetarin e Komisionit Ndërkombëtar Kufipërcaktues mes Shqipërisë dhe ardhacakëve të përtej detit. Gjenerali kishte futur brenda kufirit të Shqipërisë Janinën dhe pjesët e tjera të Çamërisë. Me duart e pushtuesve të rinj, “Bijtë e Stalinit”, serbët ia arritën qëllimit.
– Mami! Këtu do të dali babi! Hajde! Afrohemi te dera!
– Qëndroni aty ku jeni! Takimi sot është vetëm me të parë. Do ti shikoni armiqtë në dritaren e katit të dytë.- Polici largon me të shtyrë disa gra të moshuara që mbajnë në duar boçe me ushqime.

Fillojmë të ngjisim Krrabën. Pa vajtur te Ura Trembëdhjetë, ndërsa zbret marshin me të kërcitura, mikrobusi bën prapa.
– Një muaj kam që e ndërrova dreqin e freksionit. Do të ketë vendosur të përdorur.- Flet i trembur shoferi.
– Hajde gjeje këtë punë,- thotë Kujtimi.- Paratë t’i marrin për të ri.
Rruga është e ngushtë me dredha, e ndërtuar para Luftës së Dytë Botërore. Pak është vënë dorë për ta mirëmbajtur. Qarkullimi është shpeshtuar dhe në kthesat e shumta, pa pamje, mundet fare lehtë të ndodhin aksidente.
– Ja këtu ra një Opel dje.- Vajza prapa nesh i tregon gruas që ka në krah.
Poshtë në faqen e shkëmbit rri ngecur në mes shkurresh një Opel i shtypur në pjesën e përparme. Lutemi të mos ketë patur viktima. Në Tiranë arrijmë rreth orës njëmbëdhjetë. Shoferi ndalon prapa Piramidës. Marrim në këmbë rrugën për te shtëpia e Ismete Zymës. Është në pjesën e bulevardit pranë stacionit të trenit. Derën e apartamentit e hap vetë Ismetja. Takohemi me mall. Është disa vite më e madhe se nëna ime, por kanë shkuar shumë. Ka ardhur edhe te Banesat në Elbasan, kur na kishin degdisur pasi na kishin rrëmbyer shtëpinë.
– Ylli nuk do të vonohet, doli për të bërë pak pazare.- Ylli Kostreci është bashkëshorti i saj dhe kushëriri i mikut tim Uran Kostrecit. Njeri shumë i mirë.
– Rrimë në kuzhinë, jemi më rehat këtu.- Ulemi në divanin përballë bufesë, ndërsa Ismetja afron një karrige dhe ulet pranë nesh. Bisedat zënë njëra-tjetrën. Kujtimi e falenderon për mikpritjen dhe informacionin.
– Porsa ta botoj do t’ua sjell vetë në Tiranë.
– Të falenderoj me zemër në dorë.- Ismetja e përqafon.
– Jeni i pari që po shkruani për babanë tim.
– Me inxhinierin Selim Zyma krenohet jo vetëm Elbasani, por e gjithë Shqipëria.- Kujtimi flet i emocionuar.

– Vajta me mamanë ta takonim.- Fshin lotët.
– Në dritaren e burgut bënte me dorë një plak me mjekër të zezë, të madhe…- Shkundet me ngashërim.
– Më falni!- Pret të qetësohet.
– As mamaja nuk e njohu.- Fshin sytë.
– I dukej i huaj. Jo njeriu që kishte dashur më shumë se jeta.
– Selim! Selim!- Thërriste.
– Jam Hilda!- Babai na puthte me dorë.
– Është Ismetja!- Ai vazhdonte të na puthte. Nuk e lanë. E tërhiqnin nga prapa. Mbahej fort te dritarja. E morën. E pushkatuan.
Heshtje…Stjuardesa pyet Hildën nëse dëshiron të pijë diçka. Ajo e refuzon me tundjen e lehtë të kokës. Mbyll sytë përsëri. Ditëlindja. Ishte ftuar edhe një djalë i ri, student i inxhinierisë.
– Selimi është i zgjuar, i pashëm. Kam frikë se do të të rrëmbejë zemrën.
– Baba, unë jam e rritur tani. Tetëmbëdhjetë. Pastaj e kam takuar edhe herë të tjera.
– Të paska lënë gjurmë!
– Është nga një vend i vogël. Kemi lidhje gjaku me ta. Princ Vidi quhej mbreti i tyre. Albania.
Hilda hap sytë. Zonja që është ulur pranë saj në avion i buzëqesh.
– Isha në ëndërr.
– Me siguri e bukur, sepse po qeshnit.
– Si ëndrrat.

– E humba fare. Ylli po vonohet. T’ju nxjerr pak raki dhe diçka për të ngrënë.
– Jo,- thotë Kujtimi,- kafeja është tamam.
– Mbas lajmit që morëm për pafajsinë e babait, nëna u përpoq të kontaktonte me përfaqësuesit e ambasadës austriake. E pengonin. Një ditë arriti të takojë konsullin austriak. Ia tregoi të tërën. Ai premtoi se do të na merrnin në Austri. Nuk ndodhi ashtu. Tirana komuniste lejoi vetëm nënën. Mua më mbajtën peng këtu. Në Austri vajti te vëllai im, më i madh në moshë, që kishin lënë me gjyshin, kur erdhën në Shqipëri. Verin. Tani siç e shihni, pas ndryshimeve, do të shkojmë edhe ne si familje.
U ndamë me Ismeten duke i uruar udhë të mbarë. Rrugën për te “Piramida e Djallit” e bëmë pa folur. Ishim prekur thellë.

– Tani, Valsi Vjenez! Çiftet të zgjedhin partnerët.- Na ftoi babai. Eh i dashuri baba! Nuk të dëgjuam.
– Po shkoni në strofkën e ujqve.- Na këshillove. Ishim të rinj plot ëndrra. Selimi donte që Shqipëria e vogel t’i ngjasonte Austrisë.
– Do ta bëjmë! S’i mungon gjë.- Më mbulonte me të puthura.- Është e pasur me minerale, njerëz … e bekuar nga Zoti natyra e saj.- Po ujqit Selim rrinin gati për ta shqyer?
– Vajzat rendën te partnerët. Mua këmbët … drejt Selimit.
– Zoti Zyma, pricesha e mbrëmjes ju zgjodhi juve. Jeni me fat!- Babait i shkëlqenin sytë. Vlerësonte krenarinë dhe burrërinë e Selimit.

– Zonjë avioni ka ndaluar.
– Më falni!
I tërë bagazhi i Hildës, çanta e dorës që e ka qepur vetë. Shoferit të taksisë i jep adresën dhe mbështet kokën te xhami.
Në modë ishte vallzimi me trupat pranë, “International-style Viennese waltz”.
– Gjatë çdo rrotullimi kontakti i trupave rriste ndjenjën që kishim për njëri-tjetrin. Dora e djathtë e Selimit vendosur në kurrizin tim; dora ime e majtë mbi shpatullën e tij të djathtë. Dy duart e tjera kapur pranë lartësisë së gjoksit. Kur më takonte, një zjarr më diqte përbrënda.
– Të dua,- tha,- më shumë se jeta ime.- Vendosa kokën pranë zemrës së tij,- edhe unë.
– Zonjë arritët te shtëpia.- Shoferi hap derën e taksisë.

21-VJETORI I MASAKRËS SË STUDIMES

May 2, 2020 by dgreca

-Kryeministri në detyrë Kurti bëri homazhe në 21- vjetorin e Masakrës së Studimes/

Vushtrri, 2 Maj 2020-Gazeta DIELLI/

Sot në mëngjes Kryeministri në detyrë i Republikës së Kosovës, Albin Kurti, bëri homazhe tek varrezat e dëshmorëve në Studime të Vushtrrisë.

Homazhet u bënë në nderim të 21- vjetorit të Masakrës së Studimes ku humbën jetën 116 persona. Shumica e qytetarëve të Vushtrrisë dhe të fshatrave në rrethinë ishin larguar me forcë nga shtëpitë e tyre prej forcave serbe në fund të Marsit dhe fillimit të Prillit 1999, përderisa disa prej tyre ishin në gjendje të rrinin deri më 2 Maj. Më 2 Maj 1999 policia Serbe dhe forcat paramilitare kishin nxjerrë me forcë nga konvoi qytetarët, u kishin kërkuar para dhe më pas i kishin vrarë 116 persona në vend. Krejt kjo kishte ndodhur brenda 2 orësh. Sot, 21 vjet pas, akoma askush nuk ka marrë përgjegjësi dhe askush nuk ka kërkuar falje për këtë masakër. Është koha e fundit që kriminelët të paguajnë për të bëmat e tyre.

****

Kryetarja e Kuvendit të Kosovës, dr. Vjosa Osmani ka përkujtuar 21-vjetorin e Masakrës në Studime ku u vranë 116 civilë shqiptarë/21 vjet më parë në Studime të Vushtrrisë nga forcat serbe u vranë 116 shqiptarë.Brenda dy orësh, teksa po dëboheshin me dhunë për në Shqipëri nga forcat paramilitare serbe, u vranë mizorisht 116 civilë, në mesin e të cilëve fëmijë, gra, burra e pleq. Kjo tregon qartazi përpjekjet e regjimit të asaj kohe për spastrim etnik dhe gjenocid ndaj shqiptarëve.Në këtë ditë, bashkëndjejë me familjet e tyre në këtë përvjetor dhe ua rikujtoj se misioni ynë i vazhdueshëm do të jetë që kryesit e veprës të marrin dënimin e merituar.Sot, shkaku i pandemisë Covid-19, familjet nuk do të mund të jenë te varrezat e të familjarëve të tyre për t`i kujtuar, por do t`i kujtojmë bashkërisht në secilën familje, sepse ata janë edhe familjarë tanë që dhanë jetën për shtetin dhe lirinë tonë!Përveç se do t`i rikujtojmë për çdo 2 maj, do ta përsërisim se nuk ka paqe të qëndrueshme pa zbardhjen e të gjitha krimeve të luftës të bëra nga Serbia.Ndaj, çfarëdo procesi negociatash nuk ka kuptim nëse drejtësia nuk shkon në vend.Për krimet ndaj shqiptarëve nuk duhet të ketë aministi. Duhet të ketë vetëm një epilog. E ky epilog është dënimi i atyre që i kryen këto krime!

Qoftë i përjetshëm kujtimi për 116 civilët e vrarë të Studimes!

NEW YORKU, I LEHTËSUAR NGA MAKTHI I KORONAVIRUSIT…

May 1, 2020 by dgreca

TË GJITHË SINJALET DËSHMOJNË SE NEW YORKU ËSHTË LEHTËSUAR NGA MAKTHI I KORONAVIRUSIT, POR BETEJA S’KA MBARUAR/

-Sot Spitali Javits Center në Manhattan bëri përgatitjet e fundit për t’i mbyllur dyert…Të Enjten, anija COMFORT la New York-un pasi kreu misionin; spitalet janë kthyer në normalitet, numri i viktimave kanë shënuar minimumin e shifrave. Në fund të tunelit po duket drita…

-Prej dy ditësh radhazi New Jersey shënon më shumë viktima se sa New Yorku.

Spitali i përkohshëm i Ushtrisë amerikane në Qendrën Jacob K. Javits në Manhattanin perëndimor është mbyllur të Premten pas trajtimit të afro 1100 pacientëve.

Media e New York-ut e dha lajmin të konfirmuar nga një zëdhënës i Agjencisë Federale për Menaxhimin e Emergjencave.

Pacientët e fundit në qendrën spitalore dolën të shëruar ndërsa pjesa e mbetur u transferua në spitalet e tjerë. Në fakt deri të premten në mëngjes atje kishin mbetë rreth 10 pacientë.

Më shumë se 1,094 pacientë u trajtuan në këtë qendër spitalore të përkohshme. Spitali i improvizuar, me 1.000 dhoma në pjesën perëndimore të Manhattanit u hap në fund të marsit.

Pajisjet mjekësore vitale dhe furnizimet e tjera në Javits Center dhe tre objektet e tjera të përfunduara – përfshirë ato në kampuset e Universitetit Stony Brook dhe Universitetit Shtetëror të New York College në Old Westbury në Long Island – do të mbeten në vend, për të qenë të gatshëm për të pritur pacientë në rast se ka një valë të dytë të COVID-19.

Stafi ushtarak në Javits Center është planifikuar të largohet nga Manhattan nga fillimi i javës tjetër.

Spitali fushor i ngritur në Central Park me kapacitet 68 shtretër mund të mbyllet në fund të javës së ardhshme.

Sinjali tjetër i lehtësimit të qytetit nga makthi i Koronavirusit është dhe përfundimi i misionit nga Spitali lundrues i Marinës, anija Comfort, e cila u largua nga qyteti të enjten, e përcjellë me nderime nga zyrtarët dhe NYPD.

Duket se New Yorku është lehtsuar nga makthi i koronavirusit. Vala e egër Koronovirusit ka kaluar, por beteja nuk ka mbaruar, aq më shumë po të marrim në konsideratë paralajmërimet e rikthimit. Gjithësesi nuk do të jetë si makthi që kaluam. COVID-19 nuk është më fare i panjohur, një përvojë u fitua, pavarësiht kostos së lartë dhe jetëve të humbura. Plagët që shkaktoi do të duhen kohë të mjekohen. Njerëzit e dashur që shkuan,nuk mund të kthehen më. Fatkeqsisht shumë prej tyre ikën pa”Lamtumirë”. Shumë nipër e mbesa mbetën pa gjyshër. Ikën dhe mosha të reja. Jeta e gjithësecilit ka ndryshuar thelbsisht. Njerzit kanë mbetur me trauma në shpirt.

Por nëse “bisha” e padukshme kthehet spitalet dhe personeli mjeksor janë të përgatitur, ventilatorët nuk do të mungojnë, maskat dhe dorshkat gjithashtu.Në pritje të vaksinës, administrata amerikane për Ushqim dhe Ilaçe ka miratuar ilaçin kurues që ka rezultuar efektiv në mjekimet e bëra në spitale.

Presidenti Donald Trump deklaroi se udhëheqësi i kompanisë Gilead, ka premtuar se do të dhurojë një milion shishe të ilaçit, remdesivir. Zëvendës Presidenti Pence njoftoi se ilaçi, i cili është krijuar fillimsiht për trajtimin e Ebola-s, do të shpërndahet që të hënën. Ilaçi ka dhënë efekte progressive dhe është eksperimentua në disa spitale në vende të ndryshme të botës.Veprimi i remdesivir zvoglon ditët e shfaqjes së simpotmave të koronavirusit nga 15 në 11…

Shtetet e Bashkuara të Amerikës janë më të prekurit nga COVID-19, me 1 milion 126 mijë 432 të infektuar(Vetëm të Premten u raportuan 31 mijë e 409 të infektuar të rinj), ndërkohë që edhe për viktimat mbanë vendin e parë me 65 mijë e 598 (Gjatë ditës së Premte u raportuan 1 mijë e 742 të vdekur). Edhe për numrin e të shëruarëve Shtetet e Bashkuara të Amerikës mbajnë vendin e parë me 160 mijë e 179 të rikuperuar, ashtu siç mbajnë vendin e parë edhe për testimet duke testuar deri tani 6 milion e 668 mijë e 458 persona.

New Yorku nuk mbanë më peshën e rëndë të ditëve të më parshme si për numrin e të infektuarëve ashtu edhe për viktimat ditore. Guvernatori Cuomo u tregua opitmist gjatë konferencës së shtypit të Premten tek përmendi dhe shifrën e ulët të viktimave në 24 orshin e fundit, por ai paralajmëroi se nuk ngutet që t’i japë fund mbylljes së New Yorkut, veçanërisht për Big Apple. Ulja e kurbës, tha ai, e ka burimin edhe tek distancimi dhe mbyllja. Ai sërish deklaroi se distancimi social dhe puna e madhe e ët gjitëhve atyre që e parballuan betejën, kanë bërë të mundur që të mbajnë larg spitaleve rreth 100 mijë njujorkez, të parashikuar se do të prekeshin nga COVID-19.

Gjatë së Premtes guvernatori u mor gjatë edhe me procesin mësimor të këtij viti akademik dhe mbajtjen mbyllë të shkollave.

Guvernatori Cuomo urdhëroi të premten që të gjitha shkollat në New York do të mbeten të mbyllura për pjesën tjetër të vitit akademik dhe paralajmëroi që mësimi tradicional në klasë mund të mos kthehet në kohë për semestrin e vjeshtës, pasi kriza e koronavirusit vazhdon të shkatërrojë shoqërinë.

Duke folur gjatë konferencës së tij të përditshme për COVID-19 në Albany, Cuomo tha se ekipi i tij kishte përcaktuar se nuk ka asnjë mënyrë për të rihapur shkollat para se të përfundojë semestri më 26 qershor.

Po si janë shifrat? Gjatë ditës së Premte New Yorku regjistroi vetëm 289 viktima(nga 306 të Enjten), duke e çuar shifrën e përgjithshme në 24 mijë e 69, ndërkohë që të infektuarit e rinj e kaluan shifrën 3 mijë, duke regjistruar gjithsej 315 mijë e 222 të infektuar. Fqinji i tij, New Jersey prej dy ditësh regjistron më shumë viktima; sot u raportuan 310 të vdekur(nga 458 të Enjten), ndërkohë që u shënuan 2 mijë e 388 të infektuar të rinj(numri i përgjithshëm është 118 mijë e 652).

Massachusetts regjistroi 157 viktima mes së Enjtes dhe të Premtes, duke e çuar numrin e përgjithshëm të jetëve të humbura në 3 mije 562, Ilinoisi raportoi 140 të vdekur(numri i përgjithshëm i viktimave 2 mijë e 355, California 90(numri i përgjithshëm 2 mijë e 14), Pannsylvania 187(numri i përgjithshëm 2 mijë e 541, Michigani 119(numri i përgjithshëm 3 mijë e 789, Florida 50 të vdekur gjatë së premtes, Teksasi 33, Louisiana 60, Connecticut 89, Georgia 34, Maryland 62, Ohio 38, Indiana 49, Virginia 30, Minnesota 24 etj…

Përgatiti: Dalip Greca

New York, 1 Maj 2020.