Archives for November 2020

Brenda çdo gruaje fle një poete…

November 23, 2020 by dgreca

Intervistë me poeten Neviana Shehi/

Brenda çdo gruaje fle një poete, që pret orën e saj për t’u “zgjuar”…

Takimi me poezinë e Neviana Shehit nuk është një takim i zakonshëm, pasi edhe mjetet dhe tekonolgjia e saj poetike nuk janë të zakonshme. Neviana është poete e imazhit, e figurës së gjallë dhe të freskët, e depërtimit në thellësi të vetvetes dhe në raportet ndërpersonale, ku gjen dhe sendërton trajtat dhe gjendjet, formën dhe përmbajtjen e poezive të saj.

Poezia e saj dallohet për sinqeritetin, ngrohtësinë, thellësinë e ndjenjës dhe sofistikimin e mendimit poetik. Dallohet për elegnacën e fjalës dhe befjen e imazhit, gjetjet e holla dhe finesën e përcjelljes së mesazheve tek lexuesi. Në këtë poezi ka ritme jete, vrullim ndjenjash, vlim pasioni, por mbi të gjitha ka kërkim harmonie e bukurie, tek të cilat me sa duket beson poetja dhe tenton t’i gjejë dhe t’i artikuloj në çdo varg e strofë, në çdo poezi.

Poezia e saj thuret e shthuret në alkiminë e një pasioni të qëndrueshëm, që herë herë endet në kurba të epërme dhe ritmet me të cilat na fton poetja të ecim në rrugëtimin jetësor nuk janë ato të së rëndomtës, të së zakonshmes e të së përditshmes, pasi lënda e parë me të cilën ajo gatuan “bukën poetike” janë rezistenca ndaj të keqes, ndaj manipulimit, janë flirti, joshja dhe emocioni, të cilat përcjellin gjendje të dridhshme, të etshme, kërkuese, klithëse e trallisëse të unit.

Në këtë intervistë, ajo rrëfën me zemër në dorë “sekretet” e poezisë që shkruan, shtysat dhe motivimet e brendshme, rruëgtimin jetësor, pjesë e të cilit është dhe rrugëtimi i saj në fushën e poezisë…

-Çfarë është poezia për Ju?

-Është aq i gjërë dhe njëherësh specifik një përcaktim i mundshëm rreth termit poezi. Poezia për mua është një akt dashurie e poetit për jetën, për veten dhe ata që e rrethojnë, për vetminë, iluzuionin, ëndrrën, është një depërtim në të panjohurën, që banon në thellësitë e shpirtit dhe të pavetëdijes. Poeti dallohet nga njerëzit e tjerë, njerëzit e zakonshëm që ka pranë, pasi me anë të shkrimit estetik, konkretisht poezive, e kthen në energji pozitive gjithçka, gjendjen, kujtesën, emocionin, dhimbjen, vuajtjen, dështimin dhe duke bërë këtë, ai çlirohet nga pengesat brenda vetes dhe ecën me hap më të sigurtë përpara. Thënë ndryshe, poezia është një lloj kat’harsisi shpirtëror, një lloj “liturgjie”, që pastron shpirtin dhe e bën më të pastër qenien humane.

-Kush është Neviana Shehi? Diçka rreth jetës suaj dhe fillimeve letrare…

Kam lindur në qytetin e Durrësit, në një familje arsimdashese…

Deti, aroma e jodit, stërkalat e valëve dhe loja e dritëhijeve, që përthyhen në këtë bregdet magjik, do të ishin substrakti i një kujtese që me kohë do të përcillej nga unë si ndjesi malli e pritjeje, me anë të poezive që do të pasonin njëra tjetrën. Edhe sot këto imazhe janë aq të afërta e të prekshme, sa më duket se me anë të vargjeve dhe strofave i rrok dhe i rikthej në kohë, tashme si metafora dhe simbolika në ikje.

Shkollimin e mesëm e kreva në vendlindje Durrës, në gjimnazin me shumë tradita “Naim Frashëri”. Ambienti letrar i këtij gjimnazi dhe puna e mirë e mësuesit të letërsisë me nxënësit me prirje, më nxitën pasionin dhe talentin në fushën e poezisë. Të kësaj periudhe janë disa cikle poetike, të cilat për vetë kushtet e kohës, nuk munden te shikonin dritën e botimit.

Megjithatë, kjo shkollë u bē stacioni i parë dhe i rëndësishëm i kontaktit tim me emrat e mëdhenj te letrave shqipe dhe botërore. Leximet e shumta të romaneve, novelave, tregimeve, si dhe leximet kolektive të veprave letrare në familje, ndikuan në rritjen time kulturore dhe të dashurisë së ndërsjellte midis meje dhe librit, zgjeruan diapazonin tim krijues dhe liritë e fantazisë.

-Ikja nga Shqipëria, kontaktet me poezinë dhe kulturën perëndimore, duket i dhanë një implus të ri talentit tuaj poetik…Çfarë mund të na thoni në lidhje me këtë?

-Ikja nga atdheu, si shumë të tjerë, në kërkim të një jete tjetër, më krijoi mundësi të reja në të gjitha drejtimet. Së pari, bëri që të vendosja kontakte me kulturën letrare italiane dhe gjermane, solli rifomatime të ndjeshme brenda meje, duke bërë që ta vështroja gjithçka nën një optikë të re, sociale, etike e, sigurisht, edhe estetike. Pra, m’u zgjerua vizioni i lirisë dhe ana konceptuale e poezisë, të cilën tani e vështroja në një plan tjetër dhe në rrafshin krahasues, me atë çfarë shkruhej e botohej në lëmin e poezisë italiane, gjermane dhe evropiane në përgjithësi.

Gjatë qëndrimit në Gjeramani, kreva studimet e larta në FU, Berlin, në degën Hospitality Management dual studium, studim-punë. Për disa vite kam punuar në agjensinë e menxhimit të eventeve të ndryshme kultutore, shkencore, politike -Unitech und Reisen- në Berlin. Kjo përvojë, përveçse më shërbeu në krijimin e një shtrati të qëndrushëm profesional, ishte dhe një shkollë e çmuar, një proces njohjeje e thellë e vetvetes dhe psikologjisë së këtyre vendeve perëndimore, pa të cilën udhëtimi im poetik do të ishte, në mos i mangut dhe i cunguar, të paktën, i pa plotë.

Këto kontakte do të thosha ma zgjeruan vizionin e lirisë si dhe anën konceptuale të poezisë, e cila u pasurua me elementë të rinj artistik, ku vendin kryesor e zënë figurat e gjetura dhe simbolikat e guximshme.

-Poezia juaj dallohet për një një simbolikë të fortë, figura të gjalla dhe imazhe fluide që të mbeten në mendje. Cilat janë disa “sekrete” të saj?…

-Mendoj se poezia është një gjendje trazimi të gjithëkohshëm, që vjen një çast e del nga thellësitë e shpirtit në sipërfaqe, në formën e vargjeve dhe strofave, si një komunikim i veçantë, përtej diskursit të së folurës dhe të së shkruarës sonë të përditshme. “Sekretet” e saj janë të shumta, por “sekreti” im mendoj se është spontaniteti. Ky spontanitet më ka çuar dhe më çon tek ato gjendje dhe imazhe, të cilat i hedh në letër siç më vijnë, pa artifice dhe shtirje. I hedh të gjitha ngjyrat pa retushim në telajon poetike; mungesën, flirtin, dashurinë, ëndrrën, ngjyrat e trishta, pezmin, dhimbjen, ankthin, gjithçka që gëlon në jetë, por që unë në poezi i rikonfiguroj në diçka tjetër, në energjinë pozitive të shpirtit, që ka një nevojë urgjente për t’u çliruar nga rëndomësirat dhe që vjen tek lexuesi si një mesazh për ndryshim dhe përsosje.

Në vargjet e mia hedh copëra realiteti dhe imagjinate, endjet e mia kërkimtare, si kohë arkitipale, si lëvizje fizike, si perceptim, si kujtesë, si arkeologji e ëndrrës së kulluar. Nuk ka një definacion rreth gjithë kësaj, është më tepër një gjendje e kulluar përjetimi metafizik, që më shtyn drejt poezisë si drejt një “meshe” të shpirtit, duke më mundësuar të rikrojoj një minibotë, me anë të një strukture të moderuar të sendërtimit të artit tim poetik. E gjithë kjo tingëllon mbase disi e sofistikuar dhe do të doja ta thjeshtoja në maksimum, duke pohuar se fundja poezia më bën të ndihem mirë, e plotësuar dhe në harmoni me veten dhe të tjerët. Kaq më mjafton.

-Në Itali duket se gjetët, si të thuash, “Itakën”poetike dhe shpërhimet e tua qenë befasuese. Nga njëri vëllim me poezi në tjetrin duket një hop cilësor dhe një pasurim mbresëlënës i spektrit meditativo-lirik dhe modernitetit. Diçka më shumë rreth kësaj…

Pas Gjermanisë, më pas veprimtaria ime transferohet ne Arezzo, Itali, ku kontaktet me poezinë moderne italiane dhe evropiane ishin në pikën më të lartë dhe gjatë kësaj periudhe i kam dhuruar lexuesit tre vellime poetike: “VJESHTE FATESH” 2018, Shtëpia botuese “Klubi i poezisë”, “PËRTEJ VALEVE” 2019, Shtëpia botuese “Klubi i poezisë”, “BURRI I NETËVE TË MIA” 2020, shtëpia botuese “Armagedoni”, Prishtinë, Kosovë. Gjithashtu krijimet e mia janë botuar në gazeta dhe revista të ndryshme letrare, Kosovë, Shqipëri dhe Maqedonia e Veriut. Në konkursin kombëtar kushtuar pandemisë botërore, Covid 19, poezia ime konkuroi me shumë sukses, krahas qindra konkuruesve të tjerë,duke merituar vendin e dytë.

Nëse tek libri “Vjeshtë fatesh” isha në fillesat e rrugës poetike, me një lloj tërheqje, krejt normale për poetët e pa afirmuar, pritja e ngrohtë nga lexuesi dhe kritika e këtij libri, do të thosha modest, më bëri që në librin tjetër me titull “Përtej valëve” të “sulmoja” më me “vrull”, duke e pasuruar qoftë fjalorin dhe figurën poetike, qoftë strukturimin formal me elemente të rinj, çfarë me kohë do të më jepte një farë sigurie në këtë rrugëtim sa të bukur, aq dhe të vështirë.

Libri i tretë “Burri i netëve të mia” sapo ka dalë dhe vërej se ka një interes në rritje nga ana e lexuesit për ta pasur në raftin e librave, plus interesimi i kritikës ka qenë në një shkallë të kënaqshme, çfarë më shtyn të mendoj se jam në një kurbë rritjeje estetike dhe do ta vazhdoj pa u ndalur për asnjë çast rrugëtimin poetik.

-Poezia juaj dallohet për sinqeritetin, ngrohtësinë, thellësinë e ndjenjës dhe sofistikimin e mendimit poetik. Gjithashtu spikat për elegnacën e fjalës dhe befjen e imazhit, gjetjet e holla dhe finesën e përcjelljes së mesazheve tek lexuesi…Ndiqni ndonjë “shkollë” poetike apo gjithçka ju vjen natyrshëm dhe sponatnisht?

-Faleminderit për konsideratën. E thënë nga një kritik profesionist si ju, më pëlqen. Ju thashë, kontaktet me poezinë aktuale moderne që shkruhet në Gjermani dhe Itali, njohjet me poetë të ndryshëm evropianë, kanë pasur dhe vazhdojnë të kenë ndikimin e tyre. Por poet nuk të bën asnjë lloj shkolle, poeti lind dhe spontaniteti, ajo që të fal natyra si dhunti dhe talent, janë kryesorja dhe i vënë “vulën” çdo shkrimi letrar, në rastin tim, artit poetik. Pra, e thënë më shkoqur, unë nuk ndjek asnjë “shkollë” poetike, por ritmet e zemrës dhe ndjesitë e shpirtit, që më shtyjnë drejt zbulimit të oazeve estetike, drejt vargjeve dhe strofave, që shprehin unin tim, kujtesën dhe emocionin me të gjitha raportet e ndërlikuara të aktit poetik.

-Të qenit bashkëshorte dhe nënë, a duket se e tkurr dimensionin poetik, a e kufizon mundësinë e arritjes së maksimimit nga ana juaj?

– Jo, përkundrazi. Të qenit nënë dhe bashkëshorte, sigurisht që është një ngarkesë dhe përgjegjësi e madhe në familje. Një gruaje dhe një nëne i duhet shumë përkushtim për të bërë më të mirën e mundshme për familjen e saj dhe kjo në një farë mënyre ka “koston” e vet në krijimtari. Por kjo, mua jo vetëm nuk më ka penguar, por më ka nxitur të vazhdojë më me këmbëngulje rrugëtimin poetik, të kemë prurje të kënaqshme, me vlera cilësore në krijimtarinë time, siç është shprehur kritika profesioniste. Motivimet poetike të një nëne, të një bashkëshortje, mendoj se janë shumëfishi i atyre të një femre “të lirë”, pasi brenda çdo gruaje dhe çdo nëne “fle” një poete, që pret vetëm orën e saj për t’u “zgjuar”.

-Cilat janë projektet e tua në të ardhmen?

-Kam shumë plane dhe “ëndrra”, por të sendërtuara në projekte konkrete, që mendoj t’i realizoj së shpejti, janë dy libra të tjerë, një me haiku dhe tjetri me prozë.

Intervistoi:

Dukagjin HATA

Si të bëjmë që Grinch mos na vjedhë “Ditën e Falënderimeve” ?!

November 23, 2020 by dgreca

Ese nga Rafael Floqi/

Shtetet e Bashkuara vendosën një rekord të ri për rastet e reja të përditshme të koronavirusit, duke u përplasur me rekordin e 12 milionë të infektuarve. Megjithatë, i ftohti i dimrit, gripi dhe, sezoni Covid, këtë vit sapo ka filluar. Megjithëse jemi të lodhur nga maskat dhe distancimi shoqëror, ne jemi bërë më të mirë në përballimin e tij. Por testi ynë më i madh ka akoma për të ardhur. Kjo është “Dita e Falënderimeve”, Thanksgivings.

Pse shqiptarët nuk thonë shpesh “Faleminderit”?

Kuptimi i fjalës shqipe wshtw mjaft domethënës “I falemi nderit” Po pse e kemi zor ta themi. Aq më tepër se ne si shqiptarë. Vini re sa shpesh e përdorin “ Thank You “ amerikanët. Aq shpesh sa e kanë zbehur ngjyrimin e fjalës, aq më tepër me mesazhe me tekst ku e shkurtojnë në një fjalë pa zanore “THNX” . Që më duket se është e njëjta gjë, si në shqip “FLM”. Por madje dhe kur e shqiptojmë e përtypim mes dhëmbësh atë fjalën një pasthirrmë gjysmake në “Falm..derit” dhe duket sikur në vend të nderit , themi ‘der(r)it” në mos më keq ‘menderit’.

Kur prindërit i mësojnë fëmijët të jenë të sjellshëm dhe të thonë “Faleminderit”, “Ju lutem,” dhe fjalë te tjera të zakonshme dhe me edukatë, nuk është gabim të supozoni se ata thjesht u mësojnë atyre sjellje të mira. Por, me siguri nuk keni menduar se ata po mësonin sekretin e lumturisë së përhershme. Shprehja e mirënjohjes ka përfitime psikologjike të shëndetit. Mirënjohja i ndihmon njerëzit të ndiejnë emocione më pozitive, të shijojnë përvoja të mira dhe të përmirësojnë shëndetin e tyre.

Sipas studimeve njerëzit që praktikonin mirënjohjen ishin më optimistë, ndiheshin më mirë për jetën e tyre dhe gjithashtu ushtroheshin më shumë sesa ata që përqendroheshin në gjërat negative, duke nënkuptuar që praktikimi i mirënjohjes ndikoi në mënyrën pozitive të mendimit të tyre. Ndihmon në zhvillimin dhe ruajtjen e marrëdhënieve “Në qoftë se kujtohemi t’u themi faleminderit njerëzve që janë këtu me ne, do ta kemi më të lehtë të kujtohemi t’i themi faleminderit “Atit tonë që është në qiell”, thonë të krishterët. Dhe ndoshta kjo traditë e krishterë është më e ngulitur tek amerikanët , pasi dhe legjenda apo fakti i ardhjes të pelegrinëve të anijes “Mayflower” dhe takimi dhe bashkëjetesa me indianët mbështeteshin në konceptin kristjan të mirënjohjes.

Shumë njerëz që nuk thonë kurrë faleminderit thjesht nuk i vërejnë ose vlerësojnë gjestet e këtij lloji. Atyre u mungon inteligjenca dhe ndjeshmëria e nevojshme emocionale për të kuptuar mirësinë e njerëzve të tjerë ose përpjekjet për ta bërë jetën e tyre më të lehtë. Ata marrin gjithçka që ju bëni për ta si të mirëqenë, sepse kjo është ajo që ata presin nga ne. Kjo mungesë e ndjeshmërisë mund të bëhet kronike. Këta njerëz mund të bëhen edhe më kërkues ose armiqësorë me kalimin e kohës. Nëse filloni t’u thoni jo kërkesave të tyre në një moment, ata do të reagojnë negativisht. Kur kjo të ndodhë, ju ndoshta pyesni veten “Pse e bëra atë për atë person?” Sidoqoftë, është e rëndësishme të kalojmë atë ndjenjën e sikletit dhe madje edhe të fajit për të kuptuar një fakt shumë të thjeshtë: nuk jeni ju, janë ata. Mosmirënjohja ka arsye konkrete psikologjike.

Ju ndoshta keni hasur në njerëz që kurrë nuk ju thonë faleminderit dhe kanë menduar pse sillen kështu. Sipas psikologut Pinhas Berger nga Universiteti i Tel Avivit, njerëzit që kurrë nuk thonë falënderime humbasin mundësinë për të krijuar marrëdhënie të kënaqshme shoqërore. Ata gjithashtu potencialisht pengojnë në rritjen e tyre emocionale.

Faik Konica ishte i bindur se për ta quar një komb përpara pos anëve pozitive dhe pos lëvdatave duhet t’ia tregosh edhe dobësitë dhe të metat që i posedon, dhe jo rastësisht në krejt veprimtarinë e tij shpesh hasim fjalë fyese për vendin dhe për bashkëvendësit e tij. Në shkrime Konica del urryes kundrejt shqiptarëve, ngase nuk mund t’i gëlltite dot budallallëqet e shumta që ata i posedonin, nuk mund të pranonte se kombi i tij përbëhej nga kaq shumë njerëz kokëtrashë, nuk mund të pranonte faktin se si populli i tij merrej me gjëra të kota dhe nuk ushqenin ambicie për ditë më të mira.

E tek shqiptarët si duket krenaria e tyre proverbiale s’i le të shprehin mirënjohjen për punën e dikujt në favor të tyre “ Ne jemi një komb i ftohtë, shkruante Konica ku secilido mendon për veten e tij… Ata shqiptarë për të cilët bota thonë se janë “të egër”, shqiptarët e maleve e të pyjeve, ata s’janë të ftohtë, por përkundrazi, janë shqiptarë të mirë… sikur të kish njerëz t’u jepnin të kuptonin [t’i ndërgjegjësonin]. (Vepra 3, f. 100). Por si qysh?

Njerëzit që nuk thonë kurrë faleminderit (sepse nuk duan, ose nuk dinë si ta thonë) zhvlerësojnë ose minojnë vlerën e gjesteve dhe përpjekjeve pozitive të njerëzve të tjerë. Kjo ka një ndikim në shoqëri. Kështu, ata përfundimisht do të marrin përsëri atë që i projektojnë botës: mosbesimin dhe armiqësinë.

Historia e “Ditës së Falënderimeve” dhe “Festa e gjelit”?

Por le të kthehemi tek Thanskgiving- “Dita amerikane e Falënderimeve” që është një festë federale në Shtetet e Bashkuara, e festuar të enjten e katërt të Nëntorit. Ajo filloi si një festival i vjeljeve, dhe sot e kësaj dite pjesa kryesore e festimeve të Falënderimeve mbetet “Darka e Falënderimeve”. Darka tradicionalisht përbëhet nga ushqime dhe pjata autoktone të Amerikës, përkatësisht: gjel deti, patate (zakonisht pure), gravy, (një farë çervishi) kunguj, misër, bishtaja, boronica (tipike në formë salce) dhe (ëmbëlsirë) pie me kunguj. Falënderimet vlerësohet si fillimi i sezonit të festave vjeshtë-dimër ku hynë dhe Krishtlindjet dhe Viti i Ri.

Kur po diskutoja me një komshiun tim të ri shqiptar, ngjitur shtëpisë për festimet e “Thanksgiving këtë vit mes pandemisë. Nëna e tij që ka pak kohë që ka ardhur nga Shqipëria e pyeti, se çfarë është kjo festë. “ Festa e gjelit “ iu përgjigj ai. Në pamje të parë duket si një darkë familjare ku mbreti është mishi i gjelit të detit dhe aq, por jo ajo ka një domethënie më të madhe të ngulitur në psikologjinë kolektive amerikane.

Ngjarja që amerikanët zakonisht e quajnë “Falënderimi i Parë” u festua nga Pelegrinët pas korrjes së tyre të parë në Botën e Re në tetor 1621. Kjo festë zgjati tre ditë dhe, – siç tregohet nga i pranishmi Edward Winslow – morën pjesë 90 amerikanë vendas dhe 53 pelegrinë. Kolonistët e New England ishin mësuar të festonin rregullisht “falënderime”, ditë lutje duke falënderuar Zotin për bekime të tilla si fitorja ushtarake ose fundi i një thatësire, ndaj u quajt kështu.

Dyqind e tridhjetë e një vjet më parë, Presidenti George Washington e deklaroi të enjten, e 26 nëntorit një ditë “Falënderimesh”, një ditë për amerikanët për të njohur “mundësinë për të krijuar në mënyrë paqësore një formë qeverisjeje për sigurinë dhe lumturinë e tyre”. Në 1863, kur Presidenti Abraham Lincoln i shndërroi Falënderimet një festë kombëtare, vetëm disa muaj pas Betejës së Getisburgut, ai kasnecoi, “Bekimet për të korra të frytshme dhe qiej të shëndetshëm në mes të një lufte civile me përmasa dhe ashpërsi të paparë … Ato janë dhuratat e hirshme të Zotit të Madhërishëm, i cili, na ndëshkoi ne me zemërim për mëkatet tona, megjithatë na e ka kujtuar mëshirën. Ndaj më është dukur e përshtatshme dhe e duhur që ato ( falënderimet) të pranohen solemnisht, me nderim dhe mirënjohje si me zemër dhe një zëri si një kremtim nga i gjithë Populli Amerikan “.

Politikë “pёr drejtësi” racore me “Thanksgiving” e parë

Në një kohë kur Amerika po lodhet nën peshën dhe kontradiktat e historisë së saj, erdhi dhe përkujtimi i 400 vjetorit të hedhjes së spirancës, së anijes “Mayflower” ( Lulja e majit”në këto brigje. Në kohën kur vendi është detyruar të përballet me trashëgiminë e dobët të skllavërisë dhe racizmin sistematik që u rrit nga ai “Mëkat Origjinal” shkruajnë aktivistë radikalë që kërkojnë rishkrimin e Historisë së Amerikës parë me këndvështrimin e sotëm kujtojnë se statujat që përkujtojnë heronjtë e Konfederatës janë rrëzuar dhe hequr. Janë shfaqur “monumente të reja”, siç janë fjalët Black Lives Matter të pikturuara me shkronja të verdha fluoreshente në pragun e Shtëpisë së Bardhë.

Vetëm disa javë më parë Presidenti Donald Trump njoftoi krijimin e Komisionit 1776 për të promovuar “arsimin patriotik” dhe “mrekullinë e historisë amerikane” si kundërpeshë ndaj Projektit 1619, johistorik, antiamerikan e suportuar nga gazeta prestigjioze e majtë New York Times, një seri arsimore të botuara në internet, me emrin e vitit kur u sollën skllevërit e parë në Virxhinia. Sipas këtyre “historianëve” që i shohin të gjitha momentet historike si dallime racore. Dhe se gjoja Amerika nuk është vend i lirisë po i ndërtuar si vend i mëkatit të parë të skllavërisë duke u shoqëruar me paragjykime antisociale dhe raciste nga ana tjetër duke mos gjykuar njerëzit nga sjelljet dhe karakteri por nga ngjyra e lëkurës. Pasi duke qenë i bardhë, ti je racist qysh në lindje dhe non sense të tilla si faji i “whiteness”.

Ku përshtatet zbarkimi i anijes Mayflower brenda historisë amerikane? Çfarë rëndësie duhet t’i kushtojmë ardhjes së këtyre kundërshtarëve anglezë? Si e informon ajo ngjarje në të tashmen?, pyet gazetari i BBC , Nick Bryant i cili është njeri që mbështet këto ide.

Ndoshta është një gabim të shikosh ardhjen e Mayflower si ndërveprimin e parë midis kolonëve të bardhë dhe indigjenëve të Amerikës së Veriut. Kontaktet me evropianët kishin vazhduar për të paktën një shekull, pjesërisht sepse tregtarët e skllevërve kishin në shënjestër amerikanët vendas. Kur pelegrinët dolën në breg, disa anëtarë të fisit Wampanoag dinin të flisnin edhe anglisht.

Mayflower është një dokument historik domethënës, “djepi i përkundës i lirive tona”, siç e tha një historian në mënyrë evokuese. I nënshkruar nga Pelegrinët dhe të ashtuquajturit të huaj, mjeshtrit, tregtarët dhe shërbëtorët e tyre duke kërkuar liritë fetare sollën me vete idenë për të krijuar një koloni të suksesshme, që ra dakord të miratojë “ligje të drejta dhe të barabarta për të mirën e Kolonisë”. Që eksperimenti i parë në vetëqeverisjen e Botës së Re, disa studiues madje e shohin atë si një lloj Magna Carta Amerikane, një model për Deklaratën e Pavarësisë dhe Kushtetutën e SHBA. Pra nuk është vetëm puna e gjeli, apo jo?

Për të gjitha ato, vetëm për kohën e vetme kur Etërit Pelegrinë shfaqen më të madhe në imagjinatën kombëtare, është pikërisht në Festën e Falënderimeve, në atë festë para Krishtlindjes me pie me gjel deti dhe kunguj, kur e gjithë Amerika shton kaloritë dhe bashkohet i gjithë fisi. Kjo festë kombëtare rrjedh nga kremtimi që shënon korrjen e parë në vitin 1621, kur kolonët zbarkuan dhe u takuan me fisin Wampanaog me indianët e Amerikës. Kjo është paketuar si një akt i bashkëjetesës paqësore, një banket i shoqërueshëm që sugjeron se Etërit Pelegrinë u mirëpritën nga amerikanët indigjenë me krahëhapur. Megjithatë, shumica e asaj çka u mësohet nxënësve e shkollave amerikane në lidhje me këtë festë nuk i reziston shqyrtimit të ngushtë historik.

Sipas autorëve të duan të zhdukin kulturën dhe historinë amerikane , si vendi i lirisë, barazisë dhe ndjekjes së lumturisë që është në themel të kushtetutës amerikane aktuale amerikane e ta zëvendësojnë atë me vendin e mëkatit origjinal të skllavërisë, kjo është një mitologji, jo një histori. Ka pasaktësi të paqëndrueshme, thonë ata. Është menduar, për shembull, që mishi i gjahut ishte mishi kryesor që u ofrua. Menuja e sotme me paj e me gjel deti dhe kungull u shpik nga një botuese e revistës “Shekulli 19-të”, një Martha Stewart e kohës së saj, e cila kishte lexuar për atë festën e parë dhe kishte lobuar pranë Abraham Lincolnit për t’i kthyer Falënderimet në një Festë Kombëtare. Por sidoqoftë mit apo jo ç’të keqe ka ideja që përcjell lirinë e barazinë.

“Por është trillimi më i madh që është më i dëmshëm, shtojnë ata. Në një ritregim mashtrues, vendi i amerikanëve vendas në atë tryezë zakonisht është keqpërdorur dhe keqkuptuar. Falënderimet kanë inkurajuar idenë se amerikanët autoktonë përshëndetnin me kënaqësi kolonët evropianë të bardhë; ndihmuan në mësimin e të ardhurve të rinj se si të mbijetojnë në Botën e Re; jetuan së bashku në mënyrë harmonike; u bashkuan së bashku për këtë festë dhe pastaj u zhdukën nga historia.

Falënderimet janë bërë si pasojë thonë ata një vello amerikane, një mantel i padukshëm nën të cilin janë fshehur të vërtetat e papërshtatshme të historisë për shekuj me radhë ndaj si të tilla duhet të mos festohen e të hiqen si puna e statujave.

Megjithëse kishte një ndjenjë qetësie në ato vitet e para, kryesisht për shkak se fisi Wampanoag dëshironin aleatë kundër një fisi rival, ajo shpejt u shpërbë. Amerikanët vendas u bënë viktima të kolonëve; pre e grabitjeve të tyre tokësore, shfrytëzimit të burimeve të tyre natyrore dhe sëmundjeve fatale të importuara nga Evropa, nga të cilat ata nuk kishin imunitet. Të gjitha këto tensione shpërthyen në një seri luftërash midis banorëve autoktonë të Anglisë së Re dhe kolonizatorëve që u grabitën tokat atyre.

“Etërit Pelegrinë pohuan gjithashtu dominimin e racës së bardhë, shpesh me forcë vrasëse. Gjatë këtyre viteve të para, në një cikël vrasjesh për hakmarrje, kishte masakra në të dy palët. Por është trillimi më i madh që është më i dëmshëm. Në një ritregim mashtrues, vendi i amerikanëve vendas në atë tryezë zakonisht është keqpërdorur dhe keqkuptuar. Falënderimet kanë inkurajuar idenë se amerikanët autoktonë përshëndetnin me kënaqësi kolonët evropianë të bardhë; ndihmoi në mësimin e të ardhurve të rinj se si të mbijetojnë në Botën e Re; jetuan së bashku në mënyrë harmonike; u bashkuan së bashku për këtë festë përplasjeje dhe pastaj u zhdukën nga historia. Është një rrëfim i vlefshmërisë koloniale; të pranimit të sajuar; të akomodimit të së bardhëve. Është një histori që pranon me vlerë nominale një vulë kolonie të projektuar nga Massachusetts Bay Colony, e cila paraqet një indigjen amerikan gjysmë të zhveshur duke iu lutur anglezëve për “Come Over and Help Us.”, pohojnë ideatorët e këtyre teorive.

“Falënderimet janë bërë si pasojë një vello amerikane, një mantel i padukshëm nën të cilin janë fshehur të vërtetat e papërshtatshme të historisë për shekuj me radhë, thonë këta farë studiuesish, si Nick Bryant, në shkrimin “Në 400 vjetorin e Mayflower : cfarë dimë gabim rreth etërve pelegrinë”. Shkrim i cili ka brenda një nonsens ‘ndonëse pranon se Thanksgiving është një mit, përpiqet ta hedhë poshtë me përgjithësime historike dhe wshtw krejt i ngjashëm me ta që rrezojnë statujën e Kolombit që s’ka asnjë lidhje me historinë e SHBA, përveç faktit se zbuloi Amerikën.

“Megjithëse kishte një farë qetësie në ato vite të hershme, kryesisht për shkak se fisi Wampanoag dëshironte të regjistronte aleatë kundër një fisi rival, paqja shpejt u shpërbë. Amerikanët vendas u bënë viktima të kolonëve; pre të grabitjeve të tyre tokësore, shfrytëzimit të burimeve të tyre natyrore dhe sëmundjeve fatale të importuara nga Evropa nga të cilat ata nuk kishin imunitet. Të gjitha këto tensione shpërthyen në një seri luftërash midis banorëve autoktonë të Anglisë së Re dhe kolonizatorëve

“Kjo, pra, është një histori më shumë e konfliktit sesa e bashkëpunimit, e gjakderdhjes, jo e vëllazërisë. Festat e Falënderimeve ndonjëherë mbaheshin për të festuar fitoret mbi Amerikanët Vendas. Etërit Pelegrinë pohuan gjithashtu dominimin e racës së bardhë, shpesh me forcë vrasëse. Gjatë këtyre viteve të para, në një cikël vrasjesh për hakmarrje, kishte masakra në të dy palët. Por egërsia e kolonëve të bardhë ishte groteske. Ndarja racore ka qenë prej kohësh vendosja e paracaktuar e jetës amerikane, dhe ata kolonët e parë të bardhë shënuan vijën e ngjyrave në gjakun e amerikanëve vendas. Megjithatë, deri më sot, Etërit Pelegrinë vazhdojnë të portretizohen kryesisht si vetë viktimat e persekutimit, azilkërkuesit origjinalë që ikën nga intoleranca fetare e atdheut të tyre.”, përfundon ai.

Kjo, pra, është një histori më shumë e konfliktit sesa e bashkëpunimit, e gjakderdhjes, jo e vëllazërisë. Festat e Falënderimeve ndonjëherë mbaheshin për të festuar fitoret mbi Amerikanët Vendas, thonë këta autorë, që kanë të njëjtin mentalitet si ata rrëzuesit e statujave si të Kolombit apo të baballarëve të kombit e tjerëve që luftuan për heqjen e skllavërisë si presidentit dhe gjen. Ulisess Grant . Ide të përkrahura nga krahu radikal i demokratëve në kongres si Alexandra Ocasio Cortez dhe disa universitete prestigjioze si Harvard dhe Princeton University, që janë bërë vatra të indoktrinimit të ekstremit të majtë dhe të rivlerësimit të historisë së SHBA dhe aktivistë kundër fjalës së lirë.

Sipas këtij gjykimi edhe znj. Cortez duhet ta ndërrojë mbiemrin, pasi ka mbiemrin e një konkuistatori spanjoll, Hernán Cortés de Monroy y Pizarro Altamirano, Markezi i Parë i Luginës së Oaxaca-s që drejtoi një ekspeditë që shkaktoi rënien e Perandorisë Azteke dhe solli pjesë të mëdha të asaj që tani është Meksika kontinentale nën sundimin e Mbretit të Kastiljes në fillimin e shekullit të 16-të , që emërtoi Gjirin e Kalifornisë me emrin e tij “ Deti i Cortezit”.

Mjerisht kësisoj studiuesish nuk e kuptojnë se historia e djeshme nuk mund të shihet në dritën e idealeve dhe të mentalitetit të sotëm.

Pandemia dhe Festa e Falënderimeve

Por le të lemë historinë dhe t’i kthehemi të sotmes. 2020-ta do të mbahet mend, si një vit i pikëllimit dhe vështirësive të mëdha në historinë e Amerikës dhe të gjithë botës. Amerikanët janë përsëri në luftë – me njëri-tjetrin politikisht dhe me virusin. Dhe, si në 1863, shumë do të mungojnë në festimet e këtij viti – dhe mbi 240,000, të vdekur nga koronavirusi sipas numërimit të fundit dhe 12 milionë të infektuar. Të gjithëve na duhet kohë për të mbajtur zi dhe për të shëruar tok me ata që duam. Por koronavirusi vazhdon të na testojë duke na mbajtur larg edhe nga festat. ‘

Një miku im shqiptar profesor i Historisë Amerikane A.Z , dhe pse republikan, mendon se Biden fitoi pasi përmendi në debatin presidencial karrigen bosh në festën e Thanksgiving. Prapë Thanksgiving dhe politikë. Vdekja nuk ka pse të bëhet pjesë e politikës, sëmundja nuk njeh parti. Mjerisht ka ndodhur.

Na thuhet se tubimet e vogla në ambiente të mbyllura mund te nxisin dhe arrijnë kulmin me infektimet me raste koronavirusi. Madje guvernatori Murphey i New Jersey, ka aprovuar një urdhër për të mos u grumbulluar më shumë se 10 veta për darkë. Familja dhe miqtë kur bëhen bashkë me dhe pa maska sepse ashtu duken “mirë”. Dhe nuk është fakti pse vetëm njerëzit asimptomatikë janë shkaktarët e pjesës më të madhe të kësaj përhapjeje. Është po ashtu edhe fakti se ne nuk duam të mendojmë keq për të dashurit tanë. Ne duam t’u besojmë atyre dhe të besojmë se ata nuk do të na dëmtojnë. Dhe kjo i bën shumë nga traditat tona të Falënderimeve, -me komoditetin që kërkojmë dhe zakonet të cilat ne dëshirojmë – veçanërisht. mjaft të rrezikshme në mes të një pandemie.

Çdo familje do të duhet të peshojë mirë rreziqet e festimit të Falënderimeve, personalisht ose në mënyrë virtuale. Kjo llogaritje duhet të varet nga nivelet e transmetimit të sëmundjes në komunitet, aksesin lokal në kujdesin shëndetësor, moshën dhe kushtet themelore mjekësore së të afërmve tanë. Ndërsa këshilla jonë dhe opsioni më i sigurt është të festojmë festën brenda vatrave tona shtëpiake ose praktikisht, disa amerikanë do të marrin pjesë në tubime edhe më të mëdha festive. Por edhe për ato familje, ka mënyra për ta zvogëluar rrezikun. Por është habi se guvernatorët që ndalojnë dhe darkat familjare, nuk thonë gjë për tubimet e protesta politike. Hipokrizia e guvernatorit të Kalifornisë Gavin Newsom që ndalon njerëzit të festojnë , shkon vetë në darkë mondane pa maskë dhe me shumë donatorë madje mjekë, shpjegohet me thënien “ bëni si them unë mos bëni si bëj unë” ka revoltuar mjaft kalifornianë.

Pavarësisht nëse jeni duke pritur dikë apo jeni mysafir, dijeni nivelin tuaj të rehatisë me të qenit në ambiente të mbyllura kundrejt natyrës, distancimin shoqëror dhe mbajtjen e maskave. Kërkoni nga të gjithë të tjerët që do të bashkohen me ju ta marrin në konsideratë gjithashtu.

Lërini të gjithë të dinë se çfarë bëjnë të tjerët. Adoleshentët nuk janë të vetmit që janë të ndjeshëm ndaj presionit të bashkëmoshatarëve. Ne që të gjithë jemi. Shumica e amerikanëve kanë veshur maska që nga pranvera, dhe mbajtja e maskave është rritur që atëherë (nga 78% në prill në 89% në qershor, sipas Qendrave të SHBA për Kontrollin dhe Parandalimin e Sëmundjeve). Dhe një shumicë e të rriturish sipas CDC, gjithashtu kanë mbajtur distancën 2 metra larg, duke shmangur vendet e mbushura me njerëz, duke larë duart, duke shmangur restorantet dhe anuluar aktivitetet sociale për të zvogëluar rrezikun e infektimit të tyre me Covid. Ndërsa jo të gjithë i bënë të gjitha këto gjëra në mënyrë të vazhdueshme ose të përshtatshme, njerëzit po përpiqen. Anëtarët e familjes suaj ndoshta janë gjithashtu. Bëni të ditur se i keni vërejtur dhe i vlerësoni veprimet e tyre.

Takimet e Falënderimeve këtë vit do të jenë pak si të bëni një udhëtim familjar në rrugë. Të gjithë ata që hipin në makinë duhet të ndihen të sigurt gjatë gjithë udhëtimit. Edhe nëse jeni një shofer i shkëlqyeshëm që zakonisht udhëton me shpejtësi 10 milje në orë, nëse gjyshja nuk ndihet e sigurt me atë shpejtësi, atëherë duhet të ngadalësoni shpejtësinë në mënyrë që ta ndihmoni të ndihet rehat.

Nuk ka asnjë plumb argjendi kundër koronavirusit, por ne kemi mjaft masa pjesërisht mbrojtëse që janë shtesa dhe janë shumë efektive kur shtresohen së bashku. Tani e dimë, për shembull, që njerëzit në ambiente të mbyllura me ajër me qarkullim të dobët mund të infektohen edhe nëse mbajnë maska. Ne kemi parë gjithashtu që të jesh në një turmë jashtë pa një maskë mund të jetë e rrezikshme. Synoni të paktën të mbani të paktën dy në tre nga këto masa si mbajtjen e maskave, distancën shoqërore dhe ajrimin.

“Sindroma e Çrregullimit e Ditës së Falënderimeve”

Katër vjet më parë, rreth kësaj kohe të vitit, një sëmundje e re e çuditshme emocionale u shfaq në të gjithë Amerikën. Mund ta quaj atë “Sindroma e Çrregullimit të Falënderimeve”. Dhe që atëherë, ajo është rritur në mënyrë të vazhdueshme në ashpërsi dhe përhapje. Ju ndoshta do t’i njihni simptomat në anëtarët e familjes ose, mjerisht, edhe brenda vetes tuaj.

TDS “ Thanksgiving Distress Syndrome” prek njerëzit që kalojnë festën e Falënderimeve me anëtarët e familjes me bindje të kundërta politike nga ato të tyret, nga e cila pak familje përjashtohen. Vuajtësit e kësaj sindrome shfaqin sjelljet e mëposhtme: Frikë nga darka e Falënderimeve me të afërmit nga pala tjetër politike, një tendencë për të pirë shumë dhe, më e keqja, një detyrim i pakontrollueshëm për t’u përfshirë në argumente politike të hidhura që i bëjnë të gjithë të pranishmit të ndjehen të mjeruar, të hidhëruar dhe të nxituar për t’u larguar. Kjo Sindromë është gjithashtu e lehtë për tu kapur dhe e vështirë për t’u kontrolluar pasi një familje të infektohet, dhe kjo prek partizanët e të dyja palëve në mënyrë të barabartë. Edhe pse nuk është zbuluar ende asnjë vaksinë për TDS, ka shpresa!

Duke ndjekur disa rekomandime dhe rregulla të arsyeshme të sjelljes, dhe duke bërë përpjekje për të qenë të vetëdijshëm dhe duke ushtruar një mënyrë vetëkontrolli, dëmtimi serioz për shumë miqësi për të ardhur keq mund të shmangen.

Frenoni detyrimin tuaj për të filluar një bisedë me fjalët “Unë thjesht jam i kënaqur që Biden fitoi” ose “Unë jam aq i shkatërruar se Trumpi humbi”. Apo pyetje të tilla idiote, si kush është më proserb ( tradhtar) Rama që shkon me Vuçiçin apo Basha që “fshehu “ kasetën e masakrës së Krushës? Pasi gëzim për triumfin ose pikëllimi për humbjet, bashkëbiseduesit tuaj, do t’i duken se janë, po aq fyese dhe sa dhe tërheqëse. Po pse të hapin gjyq, kur s’fitoni gjë ?

Ndonjëherë, me shumë përpjekje, mund të jetë e mundur të flasim për politikë me dikë që nuk pajtohet duke e bërë atë një diskutim abstrakt, p.sh “Çfarë mendoni se Trump duhet të kishte bërë ndryshe?” Për shembull, por darka e Falënderimeve nuk është vendi për t’u praktikuar kjo aftësi e vështirë diplomatike.

Ekziston një e vërtetë psikologjike që qëndron në themel të këtyre rekomandimeve, që askush duket se nuk i pranon: Pavarësisht sa elokuentë mendoni se jeni, apo sa jeni të bindur që mendimet tuaja janë të vetmet të sakta, nuk ka gjasa të ndryshoni natyrën njerëzore. As mendimin e të tjerëve. Pranoni që nuk mund të fitoni asnjë luftë politike (njerëzit nuk ndryshojnë mendim sepse ne duam që ata ta bëjnë atë gjë të tillë), nuk ndryshohen opinionet me argumente, por ju nga na tjetër mund të arrini të prishni një darkë familjare, të ngjallni mëri, hatër mbetje dhe të dëmtoni ose shkatërroni seriozisht një marrëdhënie familjare. Mua më kanë qëlluar që edhe me miq në darka familjare pasi duke punuar në TV mi dinë mendimet u janë shmangur debateve pasi janë muhabet pa bukë. A ia vlen? Mos harroni se nuk ka mungesë të shokësh të një mendjeje me të cilët do të jenë të kënaqur të flisni për zgjedhjet pafund; kërkoji ato në një rast tjetër.

Të gjithë e dimë që të flasësh për politikë në tryezën e Falënderimeve, por dhe Vitit të Ri është e sigurt që do të përfundojë në një konflikt dhe fatkeqësisht, kur edhe masat e shëndetit publik për të kontrolluar pandeminë janë politizuar. Është më mirë ta pranoni këtë paraprakisht dhe të vendosni disa rregulla themelore. Qëllimi këtu është që të kemi një Ditë falënderimesh argëtuese dhe të sigurt; për të mos e ndryshuar mendjen e askujt. Në mënyrë që të vendosni rregulla themelore midis njerëzve me profile të ndryshme rreziku, duke shfrytëzuar më shumë shkencën e sjelljes sesa të shëndetit publik.

“Ju nuk doni të jeni Grinch që vodhi pushimet,” thotë Dr. Tony Fauci, Drejtori i Instituteve Kombëtare të Alergjisë dhe Sëmundjeve Infektive. Pushimet na japin një mundësi për qëndrueshmëri dhe lidhje në familje, por ato gjithashtu lejojnë krijimtari në mënyrën se si ne festojmë.

Në mitologjinë amerikane të Festës së Krishtlindjeve, njihet Grinch një personazh i trilluar i krijuar nga Dr. Seuss. Ai njihet më shumë si personazhi kryesor i librit për fëmijë “Si Grinch Vodhi Krishtlindjet! “(1957) Ai është luajtur shprehur nga shumë aktorë të ndryshëm, Jim Carrey. Grinch përshkruhet si një krijesë leshtore, me bark, tenxhere, në formë dardhe, me hundë të butë, me një fytyrë si mace dhe personalitet cinik. Në përshtatjet me ngjyra të plota, ai zakonisht ka ngjyrë jeshile në avokado. Ai ka kaluar 53 vite, duke jetuar i izoluar në një shkëmb, me pamje nga qyteti i Whoville. Ai posaçërisht e urren sezonin e Krishtlindjeve, duke shënuar veçanërisht zhurmat e ndryshme të kohës së Krishtlindjes, duke përfshirë edhe këndimin e këngëve të Krishtlindjeve. Në pamundësi për ta duruar më shumë festën, ai vendos ta shkatërrojë atë një herë e përgjithmonë. Dhe ne nuk duhet të bëhemi të tillë apo jo?

Kjo Festë Falënderimesh mund të jetë një kohë për të rikrijuar traditat tona dhe për t’u kthyer në rrënjët historike sa amerikane dhe shqiptare, se gjithnjë pas Falënderimeve është dhe 28 Nëntori. Nëse përdorni ditën për të reflektuar në bekimet tuaja dhe bëni zgjedhje për të optimizuar sigurinë nga virusi në vend të ruajtjes së zakoneve familjare ju do të nderonit pikërisht qëllimin origjinal të George Uashingtonit, duke bërë Thanksgiving një festë ” të sigurisë dhe lumturisë” së familjes.

Dhe tani më falni nëse e kam tepruar me këto mendime. Ndërkohë, ju bëftë mirë!

LUFTA E UÇK E DREJTË

November 23, 2020 by dgreca

— GJYKATA SPECIALE SPEKTAKËL ME ARRESTIMET. TË HETOHET SERBIA/

Komandanti i UÇK Faton Klinaku, me detyrë Sekretar i OVL dhe aktualisht ushtrues i detyrës së Kryetarit të Organizatës së Veteranëve të Luftës së UÇK-së në Republikën e Kosovës, në një rrëfim ekskluziv me gazetarin Sokol Paja, për gazetën Dielli, Organ i Federatës Panshqiptare të Amerikës VATRA, New York, deklaron se Gjykata Speciale po bën spektakël me arrestimet e padrejta të krerëve të shtetit dhe të luftës. Gjykata Speciale sipas Komandant Klinakut si fillim duhet të gjykojë masakrat dhe genocidin serb në Kosovë.

ARRESTIMET E KRERËVE TË SHTETIT TË KOSOVËS TË PAPRANUESHME

Gjëra të ngjashme kanë ndodhur edhe në të kaluarën nga drejtësia e UNMIK-ut dhe e EULEX-it. Nisur nga fakti se ata i janë përgjigjur çdo herë drejtësisë, arrestimet janë të papranueshme dhe i konsiderojmë vetëm spektakle mediatike të Prokurorisë. Ky është një akt i rëndë në dëm të shtetit të Kosovës dhe të qytetarëve të shtetit tonë. Kjo është goditje ndaj luftës sonë për liri dhe pavarësi.

EVROPA NJË PADREJTËSI NË DËM TË SHQIPTARËVE TË KOSOVËS

Natyrisht që është një padrejtësi e madhe që na bëhet si popull, për shkak se është absurde të ndiqen e gjykohen ish-luftëtarët e UÇK-së, para se të ndiqen e gjykohen krimet dhe masakrat deri në genocid, të shkaktuara nga serbët dhe Serbia pushtuese në Kosovë. Nuk është vetëm faji i Evropës këtu, por faj kanë edhe politikanët tanë, e sidomos deputetët e Kuvendit të Kosovës që më 2015 kanë pranuar të miratojnë një Gjykatë Speciale një etnike. Kjo gjykatë është e papranueshme dhe ne nuk do ta njohim asnjëherë. Kosova nuk ka bërë krime në Kosovë, Serbia ka bërë një genocid dhe krime monstruoze në popullsinë e pafajshme. Ata që duhet të japin llogari janë serbët që vranë, jo ne që mbrojtën lirinë, atdheun e familjet tona.

AKUZAT NDAJ UÇK VIJNË NGA SERBIA

Në bazë të asaj çka kemi parë në aktakuzën e ngritur nga prokuroria në Hagë, janë akuza të përkthyera nga prokuroria për krime lufte e Serbisë, janë akuza banale sepse shumica e tyre bazohen në procese gjyqësore që i ka trajtuar më herët drejtësia ndërkombëtare në Tribunalin e Hagës dhe drejtësia e UNMIK-ut e EULEX-it në Kosovë. Akuzat janë të pavërteta dhe të pabazuara në prova. Këto akuza kërkojnë baltosje dhe përçarje.

BARAZIMI I AGRESORIT ME VIKTIMËN

Kjo që po bën Gjykata Speciale është e turpshme dhe e papranueshme. Barazimi i agresorit me viktimën, përveç që është e rëndë, lirisht mund të themi se në rastin tonë po përndjeket viktima e po harrohet agresori dhe kjo në vetvete përbën edhe krim të drejtësisë. Një drejtësi e padrejtë. Kjo është kryekëput një shëmti e ndyrë.

REAGIMI I QYTETARËVE NDAJ ARRESTIMEVE

Situata në Kosovë është e brishtë si në aspektin politik por edhe në atë të sigurisë, sidomos pas arrestimeve të krerëve të UÇK-së. Ndaj këtyre arrestimeve, shohim shumë reagime të njerëzve që nuk pajtohen me akuzat dhe gjykimet nga Gjykata Speciale. Këto ngjarje kanë shkaktuar shumë trishtim dhe tension. Është e rëndë kjo që i ka ndodhur shtetit të Kosovës dhe qytetarëve të saj. Kjo është një padrejtësi e rëndë dhe ofendim ndaj luftës së pastër dhe të drejtë të UÇK.

GJYKATA SPECIALE NË GJYKATËN KUSHTETUESE

Ne si Organizatë e Veteranëve të Luftës së UÇK-së, së bashku me Shoqatën e Familjeve të Dëshmorëve dhe Shoqatën e Invalidëve, i kemi drejtuar kërkesë deputetëve të Kuvendit të Kosovës për çështjen e skadimit të mandatit të Gjykatës Speciale dhe presim nga ta që ta dërgojnë këtë çështje për interpretim në Gjykatën Kushtetuese, sepse kështu siç po vepron është Gjykatë e jashtëligjshme dhe kundërkushtetuese. Një gjykatë me mandate të skaduara do të thotë se është në shkelje të ligjit çdo veprim apo gjykim që vjen prej saj.

KËNGËTARI SHERIF MERDANI DHE VËLLAI IM ILIRJANI…

November 23, 2020 by dgreca

nga Visar Zhiti/

(Kjo pjesë është shkëpur nga burgologjia “Ferri i çarë” i Visar Zhiti dhe botohet në nderim të vëllait të tij, Ilirjan Zhiti, që shkruante vargje dhe maksima, i cili një muaj më parë ndërroi jetë…)

…E ndjeva të dielën në burg… Për siguri, i numërova ditët me gishtat e vrarë: po, po, sot i takon të jetë e diel, por jashtë telave me gjemba. Oh, si po ma përthith shpirtin, po e hedh në ajër në ca si gjeratore ku përzihet gazi me brengën.

Sot martohet yt vëlla, Iliriani, sikur pëshpërit letra ime më e fundit. Sot, sot, në kohën që unë do të jem nën dhé, duke shtyrë vagonin e rëndë, në shtëpinë time të largët vjen nusja e bardhë. O Zot, bëj që sot të mos vritem, të mos prishet hareja e dasmës me një telegram të zi. S’e di, edhe nëse nuk shkon lajmi, shkojnë rënkimet e mia, enden nëpër tryezat plot me miq e këngë, futen te gota e rakisë së tim eti, te kulaçi i dasmës që e ka bërë nëna, te loti i motrës, te këpucët e vëllezërve, në pjatat e atyre që më duan. Unë s’do të jem atje, në dasmën e afërt e të largët, ajo s’mund të shtyhet, jo, në asnjë mënyrë, s’dihet sa vonoj, s’ka kthim të shpejtë, më vjen keq, shumë keq që do të mungoj, që ju do të dëshpëroheni për mungesën, s’është faji im, por ngazëllimi im do të jetë, i përzier me urimet rrëzëlluese.

…Pra, ëmbëlsira mes dhëmbëve do të ketë një si hidhësirë, lumturia do të spërkatet me pikla të ndritura arseniku. Trishtimi do t’i zmadhojë sytë e nuses, fytyra do të marrë një si përzgjatje ikonash bizantine me zbehtësim hëne, por gjithsesi, bukuria do të shfaqet, sepse fustani i bardhë, velloja prej flladesh, pavarësisht nga çmimi e gurët e çmuar që mund të ketë, edhe pa rubinë fare, njëlloj duhet të emocionojë në të gjithë botën. Ajo një herë vishet. Teksa zvarget nëpër shkallë e në dysheme si një shteg bore, ai shteg i ëndërrt është i më i paharrueshmi dhe më magjepsësi në çdo jetë.

Ti, ti, vetja ime, po shihje malet përreth, sa shumë ishin afruar, oborret e burgut ngushtuar, fjetoret shformuar, shihi ngrehinat – shkurtepsur, me ato dritaret me llamarina si sy të zënë, ja dhe telat me gjemba, ferra shteti, kurse vendrojat qenë zmadhuar, edhe ushtarët, edhe grykat e armëve. Mu sipër tyre një shtëllungë e bruzdë reje dhe re të tjera iknin krushqërisht, me një ceremonial të parrëfyeshëm qiellor. S’i kishe pasur ndonjëherë zili retë, ishte hera e parë. Të mbështilleshe me to a të ishe re edhe vetë, të ikje, të ikje, sipër rrethimit, të rendje me erën mbi male, të ikje, të ikje si në përrallat që tregonte xhaxhai yt, ik e ik e ik e ik e… – ç’bëri pastaj? – po prit, s’ka mbërritur ende, ik e ik e ik… – po mjaft – ik e ik e ik, vazhdonte ai, pa asnjë ngjarje, veç rrafshinës së zbrazët, hiçnajës dhe asaj ecje pa mbarim… të ishe re, të kundroje nga sipër lumenjtë si fjongo e shtëpitë – kuti dhuratash, të kërkoje një dasmë në qytetin tënd të vogël. “Ku do të jenë mbledhur, në ç’lokal, se apartamenti s’nxë dot një dasmë të tërë. Kanë marrë orkestër? Venë muzikantët atje ku s’kanë biografi të mirë për Partinë? Nëna e ka pëlqyer nusen, se nënat gëzohen shpejt, por s’kënaqen lehtë. Po babai a sheh dot, apo i janë dobësuar sytë edhe më dhe vetëtima e nuses do t’ia djegë paksa qerpikët? E letra, letra nga burgu, kur mbërrin? Ndoshta e ndalin policët, s’e nis fare operativi me censorët, “s’lejohet aq shumë ndjenjë, pale dhe vargje. Nuk zuri mend ai? Ej, i dënuar, je dënuar për poezi! Hiq dorë!”

Dole në oborrin tjetër me diell, që shumë po shndrinte, por pak po nxehte. U përshëndete me dikë, se për ku ngutej, në asgjëkundi.

Por Valerit ia the gëzimin dhe brengën. Edhe dëshirën. Një këngë, doje një këngë sot, ja, tani, sa pa vajtur në nëndhé. Po martoje vëllanë, “të trashëgohet”, – të tha ai, “në kokë tënde”, – qeshe ti, “dhe në tënden”, – ta ktheu.

Po ne kemi këngëtar, më të mirin e muzikës së lehtë, i famshëm, Sherif Merdani, i dënuar pas Festivalit XI, edhe festivalin e dënuan, se u këndua si në Europë.

E harrove ç’biografi ke, i pandehur? Të bëmë dhe arsimtar ty, të lejuam dhe të këndosh e ti na tundje gjurin në skenë. Keni qenë të pasur, tregtarë!

Nënën ia burgosën në fillim. Kërkonin floririn. Ku e keni fshehur?! Konfiskonin gjithçka, ç’shihnin, mor dhe gramafon, djepa, shpirtra.

Sherifi i vogël merrte vëllanë e porsalindur në krahë, të mbështjellë me batanije dhe ia jepte policit te porta e rëndë. E ky ikte, s’dihej se ku… ia çonte në qeli s’ëmës që t’i jepte gji, të pinte qumështin e athët nga ankthet. Kështu çdo ditë. Dëgjonte të qarat e bebes dhe priste t’ia kthenin, ishte vëllai i vockël fare, se mos ti ishe i madh. Së brendshmi ndiente një si ndezulli dhe sytë i rrëmbusheshin me lot.

Korça mërdhinte e mbështjellë me borën e saj. Nëna tani ledhatonte foshnjën, e mbështetur pas një muri të ftohtë. Qumësht muresh që klithnin… Edhe ti doje përkëdhelitë e saj, e doje atë në shtëpi, por dhe shtëpitë po i merrnin ata që zbritën nga malet, gjoja si çlirimtarë. Kështu të iku fëmijëria, përndjekje një pas një, kjo ishte loja jote, si me bomba të vërteta. Dhe çdo ngjarje shkrihej jo vetëm në kujtesën tënde, por dhe në zërin tënd. Ngopej me dhembje ai zë si me shi. Deshe të këndoje. Patjetër. Ndryshe do të plasje. Sa mirë këndon, more djalë! Kështu bëje pasditeve, kur të çuan mësues fshatrave të Skraparit, andej ku nuk shkonte askush, kishin nevojë, ti mbaje dhe një harmonikë goje, pastaj në Librazhd…. Ç’zë mahnitës, thoshin për ty, një drithërimë që s’e ka askush, është ca elegjiak.

Si mund të këndojë në skenat e socializmit, ku duhet optimizëm, vrull revolucionar dhe biografi e mirë politike? Kjo e fundit është e para. Po atë duhet ta nxjerrim në publik, që të propagandojmë se edhe te ne mund të këndohet me nivel të lartë artistik, se te ne përkrahen talentet, ka liri proletare, e ç’liri, më e përçudnuara në botë…

…këndon Sherif Merdani. Dhe ai dilte nga errësira në skenë, me kostum të zi, i gjatë, flokët e errët me zbardhëllime të pakta. Kur e shihja ashtu, edhe unë i fshehur mes brohërimave të spektatorëve, se si më dukej, dhëndër i përzishëm. Pse ishte veshur aq elegant, për ardhjen apo për lamtumirën? Dhe vërtet, kur këndonte “Këngën e nënës”, njerëzit mbanin frymën, prekeshin, paska dashuri më të madhe, për atë që të ka dhënë jetën, përloteshin. Duartrokitje të fuqishme, biiiiiiizzzz, prapë këngë dashurie, ç’zë, i thellë, nga vjen kështu me kaq dëshpërim si gëzimi, me kaq gëzim si dëshpërimi, ritëm i ri, hare, jetë, kitara, 1, 2… supe të zhveshura grash, 3 kitara… u bënë 9, “ten guitars”, Tom Xhons tamam. S’e ke dëgjuar në këngët italiane ti, sa melodioz e i ëmbël, në ato të ndaluarat. E di si më duket tani? Sikur jam në Romë, ku s’kam qenë kurrë. Festivali XI mbaroi, sa i bukur, por asnjë këngë për Partinë dhe shokun Enver, ku i çon mushka ata? Çfarë the, mushka? Ej, është kohë veturash e avionësh, pyet: ku i çon zemra?

Nisën kritikat, ritme të shthurura, saks, xhaz, të ndalohet, Ple(h)numi IV, vetë Enveri ça s’shau, Europë e përdalë… Ç’këndoi ai me biografi të keqe, Sherif Merdani? “Duart e tua”, – lidhiani…

E zbritën nga autobusi, teksa shkonte në punë larg, dhe i hodhën prangat nja dy civilë të rinj si personazhet e Kafkës. Ke dëgjuar këngë të huaja në televizionin italian, ke kënduar si ata, ke përhapur idetë e tyre…

Në burgun e Spaçit… vrau veten, kështu thanë… Në fakt ra nëpër zgafellat e minierës, u thyen shkallët e lagura dhe të brejtura prej rrëshekëve me ujëra acide dhe, ndërsa binte në humnerën e ngushtë të ferrit, desh Zoti që marteli i tij me gjithë kolonën metalike ngecën shkëmbinjve (ngaqë ajo ka ca këmbka si kthetra) dhe mbetën të varura fare pranë kokës së përgjakur të njeriut. E çuan në spital pa ndjenja dhe më pas në burgun e Burrelit.

Muzikë sipas kërkesave të dëgjuesve: “Kënga e nënës”, – prezantonte folësi i Radio-Tiranës në altoparlantin e varur në dritaren e pistë të qelisë së madhe, por nuk këndonte më Sherif Merdani. Dhe vetëm në këtë rast folësi përmendte emrin e këngëtarit tjetër.

Këngëtarë të tjerë shkonin studiove, nxirrnin me leje të Ministrisë së Punëve të Brendshme nga Arkivi i Zi këngët e atij armikut të bukur, vinin kufjet në vesh dhe dëgjonin 5-6 orë në ditë, donin të mësonin si i kishte shqiptuar a-të dhe r-të, vibrimet, por pse ashtu mësohet dhembja?

“Ah, – psherëtinte nëna ime, – qysh i dëgjon e shkreta nënë e Sherifit ato këngë tani! Se mos e hap radion ajo…ooiii” – tundte kryet e zbardhur.

Unë e njoha këngëtarin në ditët kur sillnin të burgosur të tjerë për të mbushur kampin e akullt të Qafë-Barit. Kishte mërzi tjetër në fytyrë, me flokë të irnosur në tëmtha e me një shapkë të bardhë në kokë, nga ato që i qepin vetë të burgosurit me copa çarçafësh. Iu afrova, mund ta ndihmoja për thasët a thjesht të pinim një kafe, të mblidhte veten, unë kisha pak në qese, të gjitha këto për hir të këngës.

Kur u miqësuam e shkëmbenim libra italisht dhe anglisht, mbaj mend se si ai erdhi njëherë me ngut në vendin ku flija, radha e dytë e shtretërve, vaisi kryet aty në anën kundruall dhe i pashë lot të mëdhenj në sy, të kulluar siç nuk janë shpesh në burg. “Falemnderit për poezinë që më kishe kushtuar, e mrekullueshme! S’e kam ditur se më kanë dashur aq. Ma shkruaj, e dua nga dora jote, se do të di ta ruaj.” “Falemnderit!” Më pa edhe një grimë e iku shpejt duke mbledhur kindat e kapotës së arnuar. S’pata kohë të lëvizja nga shtrati, ndieja lektisje brenda vetes, gëzim e mallëngjim njëherësh, ngaqë kisha dalldisur prekshëm një tjetër, këngëtarin. Një si ngjyrë mëllage, pllanga-pllanga, i veshi muret. Po binte muzgu hallavitës i burgut.

Rende për në depon e ushqimeve, nxore pakon e madhe të llokumeve nga thesi yt, e ruaje për këtë ditë, e diel dasme, e shqeve me duart e harbuara, i dhe një rojës së burgosur të depos, pa i thënë asgjë, dhe e mbajte frymën te Valeri. “Dua një këngë, – i the i ngashëryer, – merre dhe një llokume tjetër.” “Shkojmë te Sherifi?” I dhe llokumen e urimit. Po këto të tjerat? T’i hamë të gjitha. Ashtu kokë më kokë të tre, pas murit para shkallëve të korridorit të zyrave të riedukimit.

– Ejani, – tha këngëtari, – futemi në atë që gjoja është dhoma e kulturës. M’i kanë lënë mua çelësat, ngaqë di t’i bie fizarmonikës, – dhe, me të mbyllur derën, i hodhi rripat e atij instrumenti krahëve. Sikur dyfishoi krahërorin e vet. Zbrazi frymë. Se si t’u duk, si në një torturë. Fluturoi lehtë gishtat nëpër tastierë, tinguj, një melodi, kaq e ëmbël… muaj mjalti… kështu kishe lexuar nëpër libra, të porsamartuarit shkojnë e mbyllen në një dhomë hoteli, shohin shiun nga xhamat, pyllin, veturat, çifte kuajsh e s’dalin fare, bëjnë dashuri natë e ditë. Në diktatura s’lejohet. Zëri i këngëtarit të rrëqethi. Ajrin e shndërroi në cicërima gjithë flatrime zogjsh, që s’dihet se si ikën. Po i këndonte dashurisë, zëri forcohej, malli bashkë me të, por jo me tone të larta, jo, jo, nuk duhej të dëgjohej jashtë, një ngjirje mahnitëse sikur zëri të qe fërkuar në kurrize dritash në botën e tejme, me qytete të gjallësh. Kënga ecte e lumtur nëpër këmbësore, anash vitrinave llamburitëse, po, po, kishte prapë të tilla, ku rrotulloheshin veshje grash me shkëndijime të befta, fustane të ujvarta, çizme me majë të hollë sa takat – me t’i veshur duhej të vallëzoje vetvetiu – magnetofonë që përsëritnin këtë këngë, krehra, lëviznin vetë mbi floknaja muzgjesh, të kuq buzësh, mund të shkruaje xhamave me të: “Të dua”, por papritur fjala e kuqe shndërrohej në vazhdë gjaku. Këngëtari kishte anuar kokën e rëndë mbi fizarmonikë, e ngriti dhe buzëqeshi. Nisi të këndonte anglisht këngën e vet, atë që kishte kompozuar me mend në qelitë e Buu-uh- rrr-bbrrr-e-e-l-i-i-t-t, “When I am dead, my dear!”. “Është poezi e Kristina Rosetit”, – tha shpejt dhe zëri i tij nisi të ndizte qirinj, flakët e të cilëve, nga shkaku i lotëve, ngjanin si brerore të rubinta. Pastaj solli bregun e detit, dallgët që kërkonin të shuanin një emër të shkruar mbi rërën e lagur, emër vajze, i së fejuarës së këngëtarit – detin, detin të kesh rival në dashuri. – Dhe “Këngën e nënës, – iu lutët ju, – do ta këndosh?” “Patjetër!” Të ecësh krah për krah me nënën, nën borërimën e dhembshme të moshës, njeriu plaket, e ka dramën e vet, të bukur e madhështore. Pse shpiken dënime të tjera? Ah, zëri shtrihej, donte të mbulonte gjithësinë, pastaj hovte, hidhej nga njëri yll në tjetrin dhe vishej me argjend, po, po, e gjete, këngëtari ynë ka zë të argjendtë me gdhendje pikëllimi dhe t’u nëpërmendën servise fisnikësh, korniza, shandanë, pasqyra, bastunë dhe pena pranë një telefoni të zi, të mbledhur kutullaç si një kotele. Ti je supersticioz, macet e zeza s’ke qejf të të dalin përpara. Po është mace shtëpie! U ngrit dhe iku te pragu i dasmës, ku dëgjohej kënga. Si ta ruajmë këtë zë? Është yni!

Shfryu fizarmonika ose ai, a të dy bashkë një brengë, aq të madhe tani, teksa Sherifi e la mbi tryezën e pluhurosur. Buzëqeshi dhembshëm. “S’mund të bëja dot më shumë, kaq mundesha”, – dukej sikur thoshte. “Po ti bëre shumë, falemnderit, më dhe këngën, atë që s’duhej të mungonte tek unë sot. Të jam mirënjohës përgjithmonë.”

A kanë mbërritur retë e mia në dasmë? I nisa vetë si një karvan kuajsh. Qielli i natës qe ulur fare mbi kokët tona; i dëshpëruar sa më s’bëhet, po kërkonte ngushëllim nga ne. “Ju e dëgjuat një këngë, mendoni dhe për mua, – sikur lutej, – hidhmëni vështrime të gëzuara. Në djall telat me gjemba, perandoria komuniste në djall! Ndizeni dasmën brenda vetes, lartësojeni në qiell. Ejani, ta bëjmë këtu.” Ti u bëre re njëherë dhe tani po prin karvanin e kuajve të reve. Janë krushqit. Tani ti po sjell një re të bardhë, qumështore, kalin e nuses, kurse reja tjetër e përflakur është kali i dhëndrit. Fluturoni.

Jeni të ftuar ta vazhdojmë dasmën në qiell, sepse toka s’ju mblodhi dot, s’e mbajti premtimin, ja, ja, pas xhamave ajrorë, po enden ngadalë pëllumba, fare ngadalë ose shami vallesh. Horoskopi u trand prarueshëm. Rruga e Qumështit, pikon gjiri i nuses, edhe mund të jetë shtatzënë, erashka hënash, ylbere të dehura dhe dy re në krye, të bruzta, prindërit. Po ç’kanë? Patjetër që janë të gëzuar midis reve të tjera të lumturisë, por një letër…

Kush e solli atë letër nga toka dhe iku? Nga nëntoka, nga ferri i saj. O Zot, ç’letër e mrekullueshme, pikërisht tani, me vulën e burgut. Po pse tani? Ta kishte lënë për pas dasme, meqë nuk e solli dot para saj. Ta ketë bërë me qëllim postieri?! “Ç’do të thotë burg, të lutem, thuama”, – pyeti një re e vogël puplore. “Herë tjetër, – iu përgjigjën, – po shko dhe mbaji fustanin nuses nga pas.”

Ngashërime, po qanin, jo me zë, jo, mosni, është dasmë. Letra… nuk e lexonin dot, sa prekëse. Leko, Frisko, u thoni të pushojnë, se juve ju dëgjojnë ata… Zonjë, je mamja e tre djemve dhe e një çupe, secilit i takon gëzimi i vet që është i të gjithëve. Jemi dëshpëruar bashkë, kur ishte për t’u dëshpëruar, të gëzohemi bashkë tani që duhet të gëzohemi. Është dhe porosia e tij, e ka shkruar në letër. Këndoni, ju lutem, një valle, dasma vazhdon.

Te xhamat pati një si dyndje resh, kuaj të bardhë dhe mes tyre llapsi një dritë e madhe, e diellt dhe reja në krye s’po shikonte dot më, e verbuar.

* * *

Sherifi na erdhi për darkë në atë apartamentin e vogël, tek ai pallati i keq në Lushnjë. Sa u gëzua nëna ime dhe e përqafonte.

“Ai është vërtet? – më ndalnin rrugës shokë nga fabrika e tullave. – Këndon, këndon më?”

Po, Sherifi u ngjit prapë në skenë, kur diktatura kishte dalë nga skena.

Në një koncert kishte ardhur një këngëtar i njohur italian, Toto Cotugno. Prezantuesja i shpjegoi në italisht se kolegun e tij shqiptar e akuzuan dhe për një këngë të tij, pse e këndoi, pse, pse pikërisht atë…

– Dhe e dënuan? – u trondit italiani.

– Po.

– Ju kërkoj falje, – tha ai dhe sytë iu rrëmbushën me lot. Dhe e kënduan të dy atë këngë, krah për krah, mes duartrokitjeve.

Ishte e para falje dhe e vetmja që na u kërkua neve.

RIORGANIZOHET DEGA E FEDERATËS “VATRA” NË WORCESTER, MASSACHUSETTS

November 23, 2020 by dgreca

-RIORGANIZOHET DEGA E FEDERATËS “VATRA” NË WORCESTER, MASSACHUSETTS-

Dega e Vatrës në Worcester, Massachusetts, sipas njoftimit të sekretarit të saj studuesit Thanas L. Gjika përfundoi riorganizimin e saj. Njoftimi iu përcoll Kryesisë së Vatrës gjatë mbledhejs së saj virtuale të 22 nëntorit 2020, organizuar në Zoom.

Dega ka përfunduar pagesat e anëtarësisë, përfshirë dhe Gazetën Dielli, duke i dërguar ato në qendër, së bashku me listat emërore, formularët, adresat, emaliet,numrat e telefonave etj.

Në njoftimin e tij, z. Thanas L. Gjika shkruan:

Të nderuar Zotërinj Elm Berisha, President i Federatës PanShqiptare të Amerikës” VATRA”

Z. Besim Malota, Zv. President

Z. Dalip Greca, Editor i Gazetës DIELLI

Ju njoftoj se Federata VATRA, Dega Worcester- MA u riorganizua me këtë përbërje të anëtarëve dhe të Kryesisë.

Gjithsej 23 anëtarë(Lista dhe pagesat i janë dëguar editorit të Diellit Dalip Greca dhe arkëtarit Marjan Cubi).

Dega zgjodhi për kryetar Z. Arben Cika, Zv Kryetar Z. Aleks Gjonca dhe Sekretar, Z. Thanas L. Gjika.

Ju lutemi meqenëse ky riorganizim ndodhi në prag të Festës së 28 Nëntorit, po ta shikoni të arsyeshme botojeni në numrin special të gazetës Dielli – listën, e keni bashkëngjitur me attachment dhe bëni një urim si kryesi e Federatës

Gjthë të mirat,

Thanas L. Gjika, Sekretari i degës.

Kryesia e Fedeartës Panshqiptare të Amerikës”VATRA” e duartrokiti njoftimin dhe i dërgon përgëzimet më të ngrohta degës së Vatrës në Worcester , MA.