Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Archives for December 2022

Atdhetari i shquar nga SHBA Ekrem Bardha, mbështetë kërkesën që lulëkuqja me katër petale të bëhet simbol i gjenocidit në Kosovë

by

Z. Bedri Islami, shkrimtar dhe udhëheqës i Lëvizjes Popullore të Kosovës në momentet vendimtarë të luftës së Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, ka njoftuar në rrjetin social Facebook se veprimtari i shquar i çështjes kombëtare në SHBA, Z. Ekrem Bardha i gëzohet krijimit të Qendrës “Gjenocidi në Kosovë-Plagë e hapur” dhe i jep mbështetje që lulëkuqja me katër petale të jetë simbol i gjenocidit në Kosovë.

Qendra “Gjenocidi në Kosoë-Plagë e hapur” falënderon veprimtarin e shquar të çështjes kombëtare në SHBA, Z. Ekrem Bardha për mbështetjen që lulëkuqja me katër petale të jetë simbol i gjenocidit në Kosovë.

Të bashkëngjitur keni publikimin e plotë të z. Bedri Islami:

ATDHETARI I SHQUAR EKREM BARDHA MBËSHTET LËVIZJEN “GJENOCIDI NË KOSOVË – PLAGË E HAPUR”

Ekrem Bardha, njëra ndër figurat më domethënëse të lëvizjes atdhetare në Shtetet e Bashkuara, drejtues i njohur dhe mbështetës i fuqishëm i Lirisë dhe Pavarësisë së Kosovës, i pari që ka folur para Kongresit Amerikan në emër të mërgimtarëve shqiptarë në Amerikë, atdhetari , ndoshta i vetmi që në jetën e tij politike është takuar me 7 presidentë të SHBA-së, përkrahës i fuqishëm i Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, së bashku me familjen e tij, ka mbështetur Lëvizjen “Gjenocidi në Kosovë – plagë e hapur”.

Përmes një mesazhi që më ka drejtuar ai cilëson, mes të tjerave, se “Gëzohem që në Kosovë është ngritur struktura “Gjenocidi në Kosovë – plagë e hapur”.

Me dëshirë për të mbështetur Lëvizjen “Gjenocidi në Kosovë – plagë e hapur”, jam dakord që logoja e propozuar prej tyre të jetë simbol unik i përkujtimit të gjenocidit në Kosovë”.

Miku juaj, Ekrem Bardha.

Mitrovicë, jemi me ty!

by

Pyetjeve të vështira të opozitës dhe shoqërisë civile se pse qeveria serbe nuk ka një strategji parandaluese kundër shpopullimit të hapësirave të tëra në Serbi, Vuçiqi po iu përgjigjet duke vendosur barrikada në veri të Kosovës. Sa herë që Vuçiqi zihet ngusht me tema të brendshme të karakterit politik, ekonomik e social, ai hap një front të ri në Kosovë, sepse deri më tani vetëm Kosova i ka shërbyer atij si gomë shëptimi.

Shkruan Mehmet PRISHTINA

Në veriun e Kosovës aktualisht po luhet një dramë e rrezikshme me aktorë të importuar nga nëntoka serbe. Serbët e Kosovës janë vetëm statista në këtë teatër tragjikomik, ku Aleksandar Vuçiqi po mundohet të inskenojë edhe njëherë aftësinë e tij për të mashtruar të tjerët duke luajtur rolin e viktimës, madje duke dalur hapur me një shantazh se “ barrikadat nuk do të tërhiqen deri sa Kosova të pranojë krijimin e asociacionit të komunave me shumicë serbe”. Të gjithë e kanë kuptuar lojën e tij përpos disa burokratëve në Bruksel, të cilët ende besojnë në konstruktivitetin e Vuçiqit, ndonëse jo pak analistë dhe vëzhgues ndërkombëtarë tash më e kanë të qartë se kush qëndron prapa barrikadave në veri të Kosovës. Eksperti amerikan për Ballkanin dhe ish-diplomati Daniel Serwer në një intervistë për mediat në Kosovë ka thënë, ndër të tjera, se kriminelët që kryejnë operacione në veri janë nën kontrollin e Beogradit. Në të njëtjtën linjë është edhe kryetarja e Komitetit të Helsinkit për të Drejtat e Njeriut në Serbi, Sonja Biserko, e cila duke folur për tensionet mes Serbisë dhe Kosovës ka deklaruar se Beogradi nuk është i interesuar për marrëdhënie normale me Kosovën, teksa theksoi se Rusia ka ndikim të madh në këtë çështje.

Kur jemi te Rusia tash më është e qartë se ndikimi i saj në prodhimin e krizave rajonale është evident. Të gjitha analizat ndërkombëtare shpiejnë në një konkludim se Putini ka nevojë për një vatër të re krize dikund në Ballkan. Arsyeja është e thjeshtë. Kremlini pretendon se një konflikt Serbi-Kosovë do të reduktonte mbështetjen ushtarke të NATO-s dhe SHBA-së për Ukrainën, dhe do ti jepte avantazh ushtrisë së Putinit.

Propaganda e Beogradit është munduar, por pa sukses, që situatën e fundit në verit të Kosovës ta paraqes si konflikt në mes të serbëve lokalë dhe Qeverisë së Kosovës. Kjo tezë tinzare dhe falce serbe ushqehet me iluzionin se fuqia e presionit do ta detyrojë udhëheqjen politike të Kosovës në Prishtinë që të gjunjëzohet para kërkesave serbe për krijimin e Asocacionit të komunave me shumicë serbe. Por ishte ish-emisari gjerman në bisedimet Kosovë-Serbi, Wofgang Ischinger ai i cili në një postim në Twitter, ndër të tjera, ka shtruar pyetjen nëse Serbia është e vetëdijshme që nxitja e dhunës në Kosovë do ta bënte të pamundur vazhdimin e procesit të anëtarësimit në BE. Rrjedhimisht, kjo deklaratë e diplomtatit gjerman na bën të kuptojmë se kurrfarë presioni nga ana e Beogradit nuk mund ta detyrojë Qeverinë e Kosovës të hartojë politika që dalin jashtë kornizës së saj kushtetuese.

Viteve të fundit rajone të caktuara të Ballkanit po zbrazen si pasojë e shpopullimit masiv, sidomos të të rinjëve që po mësyejnë Perëndimin për një jetë më të mirë. Mediat serbe për çdo ditë raportojnë për zbrazjen e fshatrave të tëra në thellësi të Serbisë, ku vetëm disa pleqë kanë mbetur t’i fikin dritat nëpër shtëpitë e vetmuara dhe të braktisura. Beogradi nuk ka një strategji parandaluese ndaj procesit të shpopullimit, por ka zell të tepruar të merret me Kosovën, duke i keqpërdorur serbët lokale për nevoja të konsumit të brendshëm politik. Pyetjeve të vështira të opozitës dhe shoqërisë civile se pse qeveria serbe nuk ka një strategji parandaluese kundër shpopullimit të hapësirave të tëra në Serbi, Vuçiqi po iu përgjigjet duke vendosur barrikada në veri të Kosovës. Sa herë që Vuçiqi zihet ngusht me tema të brendshme të karakterit politik, ekonomik e social, ai hap një front të ri në Kosovë, sepse deri më tani vetëm Kosova i ka shërbyer atij si gomë shëptimi. Dhe në shtypin e Beogradit ka me dhjetëra kolumna e analiza të autorëve të ndryshëm të cilët tash më e kanë kuptuar se Vuçiqi është i paaftë të notojë në ujërat e rrëmbyeshëm të politikës së brendshme, prandaj ai merret me serbët e painformuar duke ua imponuar atyre temën e Kosovës si një adrenalinë nacionaliste.

Fatkeqësisht në grupin e të painformuarve po del të jenë edhe disa diplomatë perendimorë, të cilët si duket ende nuk e kanë kuptuar se Vuçiqi po abuzon edhe me durimin e tyre.

Megjithat, ata që do të duhej ta kuptojnë më së miri Vuçiqin dhe qëllimet e tij tinzare, janë politikanët tanë në Prishtinë, të cilët veprimet e tyre politike e shtetërore është mirë t’i koordinojnë me miqtë tanë perendimorë, sidomos me NATO-n dhe SHBA, sepse vetëm në këtë mënyrë mbrohet pacenueshmëria e sovranitetit të Kosovës. Përvoja ka dëshmuar se kur këto veprime janë të koordinuara, Serbisë i ngushtohet hapësira manovruese, kurse shqiptarët shumicë kanë arsye më tepër të brohorasin: “Mitrovicë, jemi me ty!”

NJË URIM QË NGJAN ME NJË POROSI…

by

Nga Dr. Luan Topçiu/

Është një koment, i shkruar në fb, ka nisur si një urim prej miku, natyrshëm por që është kthyer në qendrim të lartë qytetarie, në fund të fundit është një porosi, sa etike po aq dhe estetike, nga një autor i njohur, kritik arti, estet, përkthyes, kryeredaktori i një reviste që del në Rumani dhe shkon në të gjithë botën, autor i shumë librave në shqip dhe rumanisht e me shumë çmime.

E. Zh.

Dr. Luan Topçiu shkruan:

“Është një fakt i gëzuar që në ndarjen e Çmimeve Kombëtare për Letërsinë 2021, për kategorinë “Vëllimi më i mirë poetik i vitit”, e mori poeti ynë Visar Zhiti, me vëllimin “Dorëshkrimet fshehta të burgut”, për një vepër të shkruar në rrethana dramatike, që rrezaton humanizëm dhe vlera të larta artistike. Libri është botuar nga “Onufri”.

Është një akt emancipimi për jurinë, sepse autori është vetiu i emancipuar, sepse libri u shkrua në kushte të jashtëzakonshme dhe doli në dritë, doli nga ferri i burgjeve komuniste. Duke i njohur vlerat e poemave të Visar Zhitit, emancipojmë dhe shoqërinë e sotme. Konfirmimi i cilësisë së poetit është bërë brenda vendit dhe gjuhës shqipe, por dhe jashtë vendit dhe në gjuhë të tjera. Libri „Dorëshkrime të fshehta të burgut” i poetit dhe prozatorit Visar Zhitit është poezi, e shkruar nga një i ri në moshën 29-vjeçare, por dhe dorëshkrim e dokument në të njëjtën kohë, me vlera „sui generis”. Është për të gjithë ata që duan letërsinë dhe çmojnë bibliofilinë, vlerën e patjetërsueshme të dorëshkrimit të një shkrimtari dhe, jo në radhë të fundit, për të gjithë ata që duan të kenë në bibliotekat e tyre një copëzë historie autentike. Në këtë kuptim, do të ishte një anomali në se ky libër i rrallë nuk do të fitonte çmimin e merituar. Libri ka vlera të shumëfishta: estetike, simbolike, dokumentare, historike. Jam i nderuar që kam shkruar parathënien e këtij libri. Urime Visar Zhiti! Urime Shtëpia Botuese “Onufri”!

JO VETEM TARGAT…

by

Ajet Delaj/

Loja politike e thënë në mënyrën më të bute të mundshme pasi realisht është një luftë e hapur me Serbinë që zbaton skenarët rus që ka për qëllim të zhbëjë vetë pavarësinë e Kosovës duhet përballuar nga të gjithë ne, së bashku.

Në cilin shtet të botës një shtet i jep vetes të drejtë të ndërhyjë në jetën e brëndshme të një shteti tjetër edhe kur bëhet fjalë për pakica kombëtare?

Në asnjë.

Në cilin shtet të botës pakicat kombëtare në mënyrë demonstrative nuk paguajnë taksat, ujin, dritat, tarifat e mjeteve private të transportit.

Në asnjë.

Përpara se të filozofojmë se si duhet të sillet Albin Kurti me Serbinë e ndërkombëtarët, duhet që gjithsecili shqiptar që flet shqip duhet ti bëjë vetes një pyetje të thjeshtë :

Kush e pruni Kosovën në këtë ditë halli me marrveshjet skalleruese të bëra nën diktatin e Serbisë?

A ka ndonjë ndryshim në qëndrimet e z.Kurti në opozitë me tani në veprimtarinë si Kryeministri i Kosovës përsa i përket raporteve dhe përballjes me trashëgimtarët ideologjik e shpirtëror të Millisheviçit në Beograd.

Unë them JO e pikërisht për atë premtim e këtë qëndrim e ka votuar populli i Kosovës.

Nëse i referohemi ambasadores se Kosovës të para ca viteve drejtuar ish klasës politike se e keni “dhi” unë po shkoj pak më tej kur dëgjoj e shikoj politikane e analistë në Kosovë.

Akuzojne Albin Kurtin për faqen e zezë të tyre që mynxyrën që i kanë hedhur sipër Kosovës përgjatë 20 viteve nuk po e fshin me profesionalizëm e shpejt z Kurti.

Kjo është turp e pafytyrësi.

Për mua detyrë e çdo shqiptari që flet shqip është të rreshtohet në mbështetje të Kryeministrit të Kosovës në përpjekjen e tij për ti kthyer sovaranitetin Kosovës atë sovranitet që e ka fituar me luftë së bashku me aleatët në 1999-tën stampuar në Kuvendin e Kosovës në 2008 dhe që e ka konfirmuar gjykata e Hagës.

Albin Kurti po lufton për atë sovranitet që e kanë kufizuar të shiturit e Kosovës me fusnota e gjithfarë poshtërsish të inicuara në Beograd e Moskë.

Lufta dhe përpjekja për konsolidimin e sovranitetit e lirisë së Atdheut është detyrim që buron nga qenia shqiptar.

Kam bindjen se Kryeministri Kurti pavarësisht bindjeve të tij ideologjike që mund të mos jemi dakort shumë nga ne është plotësisht në shërbim të Atdheut në përballjen e tij e të ekipit të tij me Serbinë e pikërisht për këtë duhet ta mbështesim fort.

Ata që kane shtrënguar kosovarët të braktisin Atdheun madje duke kaluar nga shpia e hasmit me se pakti duhet të heshtin se bashku me zuzarët e tyre që për etikë quhen analistë e media, natyrisht jo të gjithë pasi nuk besoj se kanë gjë për të thënë e për të dhënë në shërbim të Atdheut.

Lufta per liri, indipendencë, e dinjitet njerëzor është e vështirë por padyshim e lavdishme e ata që e bëjnë janë bijtë e martirët e Atdheut. God Bless all.

BOTOHET ROMANI “ FȄMIJȄRI E THINJUR” I SHKRIMTARES ZHANETA BARXHAJ

by

-Disa vlerësime për romanin “ Fëmijëri e thinjur”:

Ky libër mbart një melodi të egër dhe një tjetër të ëmbël, që rrjedhin trishtueshëm si nga gryka vetmitare e një cule (ah, në këtë rast duhet thënë e një longari, sepse rrëfyesit- vetiu dhe melodia – janë dy), nga ajo dorë e lëmuar që kalon butë përmbi peisazhe të ashpra dhe ngaqë i gjithë teksti, i thurur si një qilim prej një fëmije, është i varur aty tek oborri i fëminisë, duke na lejuar ta shohim atë jo vetëm nga ana e mbarë, por edhe e prapme: të shohim kandrrat e bubuzhelat që kanë gëluar nën të, por edhe thiletë, fijet e bëra komb etj. Ndihet shqetësimi për të shpuar medoemos në truallin gjuhësor – libri është i pasur me frazeologjizma, krahinorizma e dialektlizma – por sonda që shpon këtë truall duhet të jetë pajisur me një kokë diamanti në majë, sepse kështu shkohet më thellë.

Synimi i shkrimtarit duhet të jetë habia e lexuesit, ndjellja e vëmendjes, mbajtja vazhdimisht në tension e saj. Këtë lloj vëmendjeje- le ta quajmë një lloj qengji të llajërt- shkrimtari bën çmos ta lidhë me tërkuzën lara-lara te vetë strumbullari i fabulës, për të kullotur tërfilin e zi të shkronjave në lëndinat e faqeve. Por mund të ndodhë që befas ai të mërzitet, të shikojë haje të tjera në çairet e imagjinatës. A e ka shkrimtari instiktin për ta ndjerë këtë dhe me çfarë marifetesh e ndjell sërish në faqet e veta, çfarë dredhish e teknikash përdor? Mendoj se te ty kjo është bërë në disa mënyra, por më e rëndësishmja është zgjedhja e kompozicionit: sfondi dhe personazhi. Rrëfyesi i parë tregon sfondin, ngjyrat dhe bojrat e tij, rrëfyesi i dytë tregon vetëveten. Burma që shkallëzon intensitetin emocional është te gishtat e tu dhe ata e njohin mirë gradacionin. Mund të zgjatesha më shumë, por të gjitha mund të përmblidhen veç tek fjala “i bukur”, e cila mbart brenda vetes ngjyresa të tilla që si thonë dot shkrime të tëra…

Balil GJINI

*** *** ***

“Një periudhë e ngulitur për keq në ndërgjegjen e kombit, e sjellë përmes vështrimit qortues të një fëmije, të cilit iu nëpërkëmbën e iu thinjën ëndrrat atëherë kur ato duhej veçse të lulëzonin. Një fëmijëri a rini e gjymtuar, si pasojë e shoqërisë ende të papërgatitur për të ndenjur mbi këmbët e veta e që s’di të orientohet në çastet më të vështira të ekzistencës së saj. Pas ardhjes në letërsi përmes një poezie të spikatur, ku shquhet menjëherë finesa dhe eleganca e vargut, Zhaneta Barxhaj ia del të jetë vetvetja edhe në prozën e gjatë, me një frazë të pangarkuar nga teprica të panevojshme, duke ruajtur raportet mes elementeve kyçe të romanit, dialogut konçiz e kompozicionit të zhdërvjellët, si treguesit më të qenësishëm të stilit të saj.”

Thanas MEDI

*** *** ***

“Është e vërtetë që toka dhe natyra jetojnë me shpirtin e njerëzve që rrinë në të”. Këto fjalë të autores në romanin “Fëmijëri e thinjur”, rrokin thelbin e krejt monologut dramatik në këtë rrëfim ngjethës. Monologimi nuk ngërthen vetëm zërin e një personazhi, por të një brezi të tërë të humbur. Ky tekst është autobiografia letrare e personazhit rrëfimtar dhe biografia e një populli. Rrëfimi u përngjan peizazheve të trishta që zgjohen përmes fjalës. Befasuese dhe absurde ngjarjet në këto peizazhe, po aq sa befasues dhe jehonë e absurdit bëhet rrëfimi. E dërrmuar harta shpirtërore e Shqipërisë së asaj kohe, e dërrmuar gjendja shpirtërore e rrëfyesit dhe lexuesit. Kjo e fundit është pa dyshim arritja e Zhaneta Barxhajt në këtë roman: saga e saj e dhimbjes si autore bëhet saora saga e vetë lexuesit. Teksti nuk ka pezm në ngjizjen e situatave. Janë situatat e rrëfyera me vërtetësi lakuriqe, ato që e krijojnë pezmin gjatë leximit. As nuk akuzohet kurrkush. Në këtë mënyrë jemi të gjithë të akuzuar. Jemi fëmijë të thinjur të një epoke mjerane, në një atdhe mjeran, që në vend që të mësojë të thinjë tragjeditë, thinj pa pikë mëshire të ardhmen e tij.

Toka dhe natyra e peizazheve të tragjedisë 97 është një tatuazh që mbetet i freskët në shpirtin e lexuesit që për më tepër nuk e ka përjetuar atë kohë si dëshmitar okular. Këtij lloj lexuesi madje i krijohet pështjellimi se dëshmia ka qenë prej kohësh brenda tij, por ai thjesht ka heshtur për të mos lënduar të tjerët përreth.”

Alisa VELAJ