Archives for November 2023

Hakmarrje?!

November 2, 2023 by s p

Astrit Lulushi/

Vëllime mund të mbushen me rrëfime të mijëra rasteve të ndjekjeve penale gjatë diktaturës 45 vjetësh; çdo rast i vetëm është aq rrëqethës saqë shoqëria preferon t’i kalojë në heshtje. Akuzat janë pothuajse gjithmonë shumë rrethanore dhe të prera, kryesisht për paturpësi brutale dhe në mënyrë qesharake të pamundura. Ndjekja e kundërshtarëve ka qenë, edhe sot, një armë e përshtatshme e njerëzve paskrupull për të arritur qëllime të shtrembra ose për të kënaqur ndonjë hakmarrje personale.

Një nga rastet më tragjike dhe patetike është vdekja e trishtë e Agnes Bernauer, një grua e bukur, e bija e një berberi dhe e dashura e Albrecht, Dukës së Bavarisë. Agnes lindi rreth vitit 1410 në Biberach dhe duket se ishte një shërbëtore e thjeshtë në Augsburg në kohën kur Duka Albrecht i Wurtemberg, djali i Dukës Ernest, e njohu. Historia që Agnesa dhe Albrech u dashuruan sot është thjesht legjendë, por është e sigurt se Agnesa ishte jashtëzakonisht e bukur, me flokë të artë dhe tipare delikate fisnike; edhe armiqtë e saj nuk mund të mos lavdëronin fisnikërinë e pamjes së saj. Dihet pak ose aspak për marrëdhëniet midis Albrecht-it dhe Agnesës, përveç se ai e shoqëroi atë dhe e mori me vete në rezidencën e tij në kontenë Vohnburg. Duka Ernest, i vjetri, dinte për praninë e Agnes-ës në Vohnburg, por u kujdes pak, derisa u shqetësuar për të pasur një trashëgimtar ligjor të dukatit të tij. Pastaj i kërkoi birit për t’u martuar me vajzën e Dukës Erik të Brunswick, por Albrecht refuzoi për shkak të dashurisë me Agnesën. Kur pa se bindja ishte e kotë, Duka Ernest mendoi mënyra të tjera për të ndarë djalin e tij nga vajza e lindur e një shtrese më të ulët. Në një turne publik, ai urdhëroi gjyqtarët të refuzonin Albrechtin si birin e tij me arsyetimin se për hir të një konkubine ai kishte neglizhuar detyrat ndaj te atit.

Albrecht u acarua shumë dhe sapo u kthye në Vohnburg, e njohu Agnesën si gruan e tij. Me pëlqimin e xhaxhait, Dukës Uilliam, ai u zhvendos në kështjellën Straubing, të cilën ia dhuroi Agnesës, duke e quajtur Dukesha Agnes. E gjora nuk e shijoi shkëlqimin e oborrit. Ajo kishte frikë nga zemërimi i Dukës së vjetër dhe ndërtoi, në një paraqitje melankolike të fatit të saj të trishtuar, një kishë të vogël në manastirin e Karmelitëve në Straubing. Lumturia ishte e shkurtër. Në mungesë të Albrecht-it, Duka Ernest e kapi Agnesën, e burgosi dhe e denoncoi si shtrigë. Ishte koha e gjyetisë (inkuizicionit). Dënimi i saj ishte vendosur përpara se të fillonte gjyqi dhe vendimi e shpalli fajtore se i kishte bërë magji Dukës Albrecht dhe kështu kishte kryer një vepër penale. Aktgjykimi urdhëroi që ajo të mbytej në lumë dhe Duka i vjetër nënshkroi vendimin. Xhelatët e çuan gruan e re te ura në Straubing dhe e hodhën në ujë, në prani të një morie spektatorësh. Rryma e tërhoqi në breg dhe ajo ngriti krahët e saj duke iu drejtuar njerëzve për ndihmë. Njerëzit u prekën dhe ajo mund të kishte shpëtuar, nëse një nga xhelatët, nga frika e zemërimit të dukës së vjetër, nuk do të kishte marrë një degë dhe duke kapur flokët e saj, duke e mbajtur nën ujë derisa u mbyt. Kjo ndodhi në vitin 1435. Agnes u varros në varrezat e Shën Pjetrit në Straubing. Kur Duka i ri në kthim u informua për vdekjen e tmerrshme të Agnes së tij të dashur, u betua për hakmarrje dhe në aleancë me kushëririn e tij Dukën Ludwig të Bavarisë, filloi një luftë të fuqishme kundër babait të tij. Megjithatë, me ndërmjetësimin e Perandorit, ai u pajtua me të atin në këshillin e Bazelit. Duka i vjetër ndërtoi një kishëz mbi varrin e viktimës së pafajshme dhe dha një meshë, që mbahet çdo vit, për mirëqenien e shpirtit të saj. Duka Albrecht më pas pranoi të martohej me Anën, Princeshën e Brunswick-ut, nga e cila pati dhjetë fëmijë, megjithëse nuk mund të thuhet se jeta e tij martesore ishte e lumtur. Në 1447 Duka Albrecht e transferoi trupin e Agnes në kishën që ajo kishte ndërtuar në manastirin Karmelit; vendin e prehjes së mbetjeve të saj e stolisi me një imazh të bukur mermeri me mbishkrimin e thjeshtë:

“Agnes Bernauerin. Pushoftë në paqë.”

Poetët që kanë përjetësuar emrin e saj, dhe populli i Bavarisë, ndër të cilët kujtimi i saj është ende i çmuar, e quajnë atë “engjëlli i Augsburgut”.

Një nga ndjekjet më komike u zhvillua në 1474 kundër një gjeli, i cili kishte qenë aq mendjemadh sa pretendonte se bënte vezë. Krijesa e gjorë u gjykua solemnisht; u dënua të vdiste në kunj dhe u dogj publikisht me urdhër të autoriteteve të Bazelit.

Ç’të thuash më tej në detaje rreth ndjekjeve penale të inkuizicionit, të cilat u ringjallën pas 500 vjetësh në një biznes sistematik që përfshiu shpërblime të mëdha për gjyqtarët, torturuesit, xhelatët, inkuizitorët, denoncuesit, dëshmitarët dhe të gjithë personat e lidhur me procesin. Është një punë e dhimbshme të kalosh mbi statistikat e thjeshta dhe të mos ngjallet indinjata më e thellë; madje edhe tani nuk është zhdukur midis “të civilizuarve” që mundohen ta zbutin “K”-në me “S”. Liderë që u vunë në krye të protestave kundër diktaturës, peshkut të madh të prishur nga koka në ujin e ndenjur; sot, pas 30 e ca vjetësh dënohen nga bijtë e nomenklaturës që mbajnë gjallë inatin e ndêrprerjes së rehatit.

STANDARTI I DYFISHTË I ERDOGANIT MBI “GJENOCIDIN”

November 2, 2023 by s p

Nga GIAN ANTONIO STELLA/

“Corriere della Sera”, 28 tetor 2023 – Përktheu: Eugjen Merlika/

Ata të Hamasit, thotë Erdogani, nuk janë terroristë por “luftëtarë” për “popullin e tyre e tokën e tyre”. Po kurdët që mbrojtën Kobanen dhe armenët e përzënë nga azerët? Sigurisht, të përcaktohet se cili është kufiri i saktë mes “dhunës së ligjëshme” dhe mizorisë barbare të atij që revoltohet ndoshta është e pamundur. Historia e shekujve të fundit është plot me bomba të shpërthyera nga gjindje të bindura se nuk kanë alternativa e akoma më tepër se janë në të drejtë pa marrë parasysh “dëmet anësore”. Ndonjëherë mund të jetë në të drejtë. Por shkandullon përçmimi me të cilin presidenti turk merr të drejtën të shpërndajë patenta “luftëtarësh atdhetarë” atyre që janë shtyrë deri në therjen e të sapolindurve dhe t’u a mohojë jo vetëm izraelianëve të çakërdisur nga agresioni, por edhe militantëve kurdë të damkosur si “terroristë” edhe se ecnin nëpër rrugë në ndihmë të Kobanes kurde, të rrethuar nga grykëprerësit e Isis. Ose militantëve armenë të territorit të mbyllur të Nagorno-Karabakut, një tokë e krishterë dhe armene prej dymijë vitesh, e mbrojtur në një luftë të përgjakëshme me azerët shiitë mbas fundit të “nënës së madhe” sovjetike dhe të zbrazur pak javë më parë nga përzënia biblike e së paku njëqindmijë të shpërngulushish armenë. Një përzënie e përshëndetur nga Rexhep Taip Erdogani me këto fjalë: “Na ka bërë krenarë fakti që Azerbaixhani e ka çuar përpara veprimin ushtarak në kohë të shkurtëra e me respektin më të madh për civilët”. Tekstualisht. Nuk mjaftoi, presidenti turk I ka shtuar ligjëratës së tij në mbrojtje të Hamasit ndonjë fjalë tjetër mbi luftën në vazhdim: “kishim synime të mira, por e mori lumi atë punë. Kishim në program të shkonim në Izrael, por nuk do të shkojmë. Gjysma e viktimave palestineze janë fëmijë, të cilëve u shtohen gra e pleq. Një masakër që po arrin përmasat e një gjenocidi. Rilexojmë: gjenocidi. Saktësisht ajo fjalë kundër së cilës ai kundërvepron çmendurisht kur ndonjëri guxon t’I a bashkëngjisë plojës së armenëve në Turqi një shekull më parë. Dy pesha e dy masa.

“Corriere della Sera”, 28 tetor 2023 – Përktheu: Eugjen Merlika

DY NËNTORI, DITA KUR TË PAKTIT LUTEN PËR TË SHUMTIT

November 2, 2023 by s p

Ndue Bacaj/

Që kur Krijuesi i gjithësisë e ndau jetën e krijesave të tij (njerzve), në dy pjesë, në atë të përkoshmën- toksore, dhe në atë të amshueme (qiellorë), njërzimi dalngadal filloi të ndërgjegjësohet, për respektin, nderimin dhe përkujtimin e atyre që tashma i përkisnin jetës së amshueme , ku janë jo pak por rreth 80 miliardë shpirtra (që kur lindi njeriu e deri sot), të cilët jetës sonë tokësore si kujtim i kanë lënë trupin e tyre që ia kishin marrë përkohësisht, dhe ku si simbole kujtese të përhershme janë varret e tyre. Te këto varre që i vizitojmë çdo dy nëntor gjejmë prehje shpirtërore, n’a rikthehen ëndërrat e kujtimet dhe në imagjinatë tonë na duket sikur këtë ditë do të takohemi e çmallemi, me të afërmit e të dashurit tanë, të cilët prej kohësh janë larguar nga kjo jetë toksore… Ditën e dy nëntorit besimtarët Kristian (katolik) e quajnë ditën e shpirtrave të Purgatorëve, ose në gjuhen popullore dita e të Shumtëve (të Shumave). Në përkujtim, nderim e respekt të të shumtëve, me dy nëntor, pranë varreve të tyre vendosim lule si shenjë i dashurisë që nuk shuhet, kryqa si simbol besimi ku kryqëzohet hyjnorja me toksoren, ndezim qirinjë si simbol përshpirtje e drite të pasosun, si dhe vendosim pranë këtyre varreve, gjëra kryesisht konsumi, që dhurohen për shpirtin e të afëmëve dhe të dashurve. Gjithashtu me dy nëntor varret bekohen e pranë tyre flitën uratë e bëhen lutje për shpirtin e tyre që të gjejnë prehje, por në këtë ditë çohen edhe mëshë nëpër Kisha… I gjithë ky përkujtim, nderim e respekt ka vlera jo vëtëm për shpirtrat e atyre që nuk i përkasin më jetës toksore, por edhe për të gjallët e kësaj jete toksore, të cilët në këtë ditë kujtohen më shumë se kurrëse se këtu jemi vëtëm kalimatarë, që shpesh me dashje apo pa dashje bëhemi edhe mëkatar. Në këtë ditë kujtohemi se të gjithë pa perjashtim, të pasur apo të varfër, të mirë apo të këqinjë, të lumtur apo dëshpruar do të kemi nevoj që pasardhësit tanë të na nderojnë e kujtojnë, që të mos na humbë emri e varri, por edhe të luten për shpirtrat tonë që të gjejnë pak prehje e pak dritë në jetën e amshueme. Kujtesa e nderimi i të dashurve e të afërmëve tanë që nuk jetojnë më, në jetën toksore është edhe ngushllim, por edhe detyrim moral që duhet të trashigohet nga njëri brez në tjetrin…

Photo: vaticannews.va

May be an image of candle holder and fire

See Insights and Ads

Create Ad

All reactions:

Samiti i Ballkanit Perëndimor kundër Diskriminimit Racor

November 2, 2023 by s p

Kryeministri i Republikës së Kosovës, Albin Kurti bashkë me Presidenten e vendit, Vjosa Osmani-Sadriu, hapën sot zyrtarisht punimet e Samitit të Ballkanit Perëndimor kundër Diskriminimit Racor.

Ky samit dyditësh shënon një ngjarje të rëndësishme vjetore që bashkon palët kryesore të interesit nga i gjithë rajoni, për të ndarë më së miri praktikat dhe strategjitë për adresimin dhe luftimin e diskriminimit racor ndaj komuniteteve rom, ashkali dhe egjiptian.

Këtë vit, me moton “Unitet në diversitet”, Samiti nuk do të fokusohet vetëm në sfidat, por edhe në histori suksesi e praktika të mira, qofshin ato të institucioneve apo komuniteteve. Përveç bashkimit të ekspertëve, liderëve dhe aktivistëve për të diskutuar dhe zhvilluar strategji efektive për luftimin e diskriminimit racor në të gjitha format e tij, Samiti ofron platformë për ndarjen e historive dhe përvojave të njerëzve të prekur nga diskriminimi racor.

Në fjalët e tij të hapjes, Kryeministri Kurti ka theksuar se shtetet përfitojnë nga diversiteti etnik, dhe se sot jemi këtu me përkushtimin për të mos lejuar që diskriminimi të rrezikojë një të ardhme më të mirë për të gjithë qytetarët tanë pa dallim. Duke veçuar secilën arritje që ka kontribuar në luftimin e pabarazisë dhe diskriminimit, kryeministri tha se ne jemi këtu sot dhe do të flasim nesër e çdo ditë për rrugën tonë të përbashkët.

Ndërkaq Presidentja Osmani ka deklaruar se ndihet e nderuar të jetë në hapjen e Samitit të Ballkanit Perëndimor kundër Diskriminimit Racor të cilin e konsideroi një platformë të duhur për ta ngritur zërin tonë kundër diskriminimit të çfarëdo lloji, por në të njëjtën kohë edhe për ta riforcuar përkushtimin tonë institucional kundër diskriminimit racor në veçanti.

Pjesë e ceremonisë së hapjes ishte edhe një ekspozitë pikturash me autorë nga komunitetet rom, ashkali e egjiptianë, si dhe të fëmijëve të Qendrës Ditore për Fëmijë në Situatë rruge.

Samiti i Ballkanit Perëndimor kundër Diskriminimit Racor do të vazhdojë nesër me pesë sesione, që ndër të tjerash do të shqyrtojnë; Buxhetimin e përgjegjshëm për romët, Praktikat e mira dhe sfidat ne dy nivelet e qeverisjes, Mekanizmat institucionalë për zbatimin e ligjeve dhe politikave kundër diskriminimit racor, Njohuritë digjitale, Ekzaminimin e pengesave ndaj komuniteteve rom, ashkali dhe egjiptian, Histori suksesi dhe praktikat më të mira në luftën kundër diskriminimit racor – Përvoja nga Ballkani Perëndimor, si dhe Shërbimet e bazuara në komunitet.

Samiti organizohet nga Zyra për Qeverisje të Mirë, të Drejta të Njeriut, Mundësi të Barabarta dhe Jo-Diskriminim në kuadër të Zyrës së Kryeminisitrit, mbështetur prej konsorciumit të përbërë nga VoRAE, HEKS, Terre des Hommes Kosovë, me fonde të Agjencisë Zvicerane për Zhvillim (SDC).

Tefta Tashko Koço, zëri magjepsës që i shndërroi në himne këngët lirike shqiptare

November 2, 2023 by s p

Tefta Tashko Koço në traditën e këngës lirike shqiptare ishte padyshim një privilegj. Edhe ne, si gjithë kombet e qytetëruara, duhet të kishim, dhe e patëm një zë që magjishëm këndoi dhe hyjshëm mrekulloi. Shpirti ynë i plaguar në një kohë të trazimtë pati atë si një balsam. Lartoi kudo ku ajo e ofroi praninë e saj të purifikuar dhe hijeshinë plot sharm dhe delikatesë. E mrekullueshme dhe me një vokal të jashtëzakonshëm. Me një personalitet të mbrujtur në kulturë të gjerë dhe karakter të fortë, me ambicie dhe zell përkushtimi.

Hyri në vetëdijen shqiptare të atyre viteve të pështjellimta si një shkreptimë drite, në një përpjekje për të dëbuar terrin që mbante në nënshtrim atë ëndje për të bukurën. Tefta Tashko Koço kishte kaq shumë të jepte këngës shqiptare, lirikës, shpirtjes së skenës, dhe në jetën e saj të shkurtër dha shumë, dhe la një thesar. Ajo i dha këtij visari të çmuar, jo vetëm zërin dhe përkushtimin plot pasion, por edhe zemrën, atë ndjenjë të thellë dhe të themeltë që e thërriste në këtë gjëmim atdhetarie, në këtë mëvetësim të vlerave dhe manifestim pasuror.

Tefta Tashko u lind më 2 nëntor 1910 në Misir, në qytetin e vogël Fajun, pranë Kajros, Egjipt. I jati, me origjinë nga Frashëri i Korçës, pati emigruar në Egjipt, në fund të shekullit të kaluar. Shkollën e mesme për muzikë, Tefta Tashko e kreu në Montpelier të Francës. Për arsye ekonomike nuk mundi të vazhdojë menjëherë shkollën e lartë. Punoi disa kohë në një cirk të Parisit për të siguruar jetesën, periudhë e cila u pasua me përfundimin e arsimit të lartë. Rreth viteve 1935-36 kreu një kurs kualifikimi në Romë. Vitet 1935-1939 kanë qenë vite të një pune të madhe artistike të saj. Më 26 nëntor 1935 pas kthimit të saj në atdhe, Tefta jep koncertin e parë të saj në Korçë, ku korri një sukses të madh. Kishte hyrë tashmë në fazën e promovimit të vlerave interpretuese. Virtuoziteti i saj shoqërohet me duartrokitje dhe ovacione në dhjetëra koncerte që ajo zhvilloi në të gjithë Shqipërinë. Harta e “pushtimit” me zërin e saj magjik dhe hiret vendos piketat në Tiranë, Shkodër, Durrës, Korçë, Elbasan, Vlorë, etj. Turet e saja artistike padyshim që ishin një sipërmarrje e vështirë, për vetë gjendjen në të cilën ishte Shqipëria e atyre viteve, ku mungesa e infrastrukturës, ambienteve, sallave dhe kushteve e shndërroi këtë ballafaqim vlerash në një sfidë. Asaj do t’i mungonte pothuajse gjithçka për të shpërfaqur talentin dhe artin e saj, por do t’i mjaftonte shpirti, zelli dhe pasioni, që Tefta Tashko të dëshmonte se ishte jo vetën një interpretuese e kalibrit, por edhe një kontributore e vlerave. Përmes artit të saj ajo mëkoi më dritë shpirtin e trazuar dhe zymtësinë e jetës së vështirë ku kridhej Shqipëria e atyre kohëve.

Në një letër drejtuar Baki Kongolit, Tefta shkruan: “Koncerti u prit mirë me entuziazëm nga dëgjonjësit, këngët elbasanase u pëlqyen shumë. Sukses i plotë. Kaq për anën morale. Sa për anën materiale na u desh të paguanim 37 franga ari nga xhepi për shpenzime të pianos dhe lokalit.”

Ajo këndoi e regjistroi dhjetëra disqe nga visari i muzikës popullore, këngë të cilave ajo i mishëroi me përkushtimin dhe pasionin e saj. Tefta Tashko Koço shquhej për vokalin e saj të jashtëzakonshëm, virtuozitetin interpretues dhe ngrohtësinë e impaktit. Këto veçori ajo nuk i derdhi vetëm në traditën e këngës së zonës nga ajo ishte, poe e pasuroi atë me emblemat e këtij thesari të shpirtit krijues. Pikërisht në këto vite, Tefta futi në programet e saj krahas arieve lirike të autorëve të shquar botërorë si Moxart, Guno, Shubert, Verdi, Donixeti, Pergolezi, Belini, Puçini, Rosini, etj, dhe këngët popullore shqiptare, si pjesë integrale e kulturës muzikore popullore shqiptare. Janë rreth 89 këngë popullore të të gjithë qyteteve të Shqipërisë që Tefta i kishte në repertor dhe rreth 36 prej tyre ajo i regjistroi në pllaka gramafoni në vitet 1930, 1937 dhe 1942 në Paris, Francë dhe Milano, Itali.

Të njohura mbeten këngët që ajo interpretoi me ndjeshmëri dhe përfshirje emocionale: “Kroi i fshatit tonë”, “Dola në penxhere”, “Kur më vjen burri nga stani”, “Oh, ku po shkon moj goce e vogël”, “Ishin dy kunata, moj zonje”, “Zare trëndafile”, etj. Në këto koncerte Tefta në fillim u shoqërua nga pjanisti Tonin Guraziu e më pas nga Lola Aleksi (Gjoka). Në vitin 1937 ajo njihet me baritonin Kristo Koço dhe ky i kthyer në atdhe, me një zë të bukur. Ata martohen në vitin 1940. Më 1941 nisen në Milano ku inçizon këngët popullore. Ndërkohë që ishte në Itali ju shfaqën shenja të sëmundjes së saj të rëndë. Me kthimin e tyre në atdhe, në kohën e luftës, u lind djal Eno. Në vitet e para të çlirimit jep një sërë koncertesh në radio e në qytete të ndryshme të vendit. Kontributi i Tefta Tashko Koço spikat edhe si mbrujtëse e brezit të ri të talenteve në Liceun Artistik si pedagoge. Nderoi vendin në skenat e huaja duke interpretuar me sukses role nga operat “Traviata”, “Boheme”, “Berberi i Seviljes”, “Peshkatarët e perlave”, etj. Në moshën 37 vjeçare shtrohet në spital. Edhe pse ishte trajtuar në ish-Bashkimin Sovjetik, ajo nuk mundi të ngrihej më. Edhe pse e dergjur në shtrat, duke u zvargur në agoninë e sëmundjes, ajo pret plot miq e njerëz të artit. Mbylli sytë në mesnatën e 22 dhjetor 1947 duke lënë amanet djalin e saj 3-vjeçar. Ishte shumë shpejt për t’u larguar nga jeta një ikonë e muzikës lirike, një emblemë e gruas që bëri revolucion përmes artit dhe rolit si mëkuese e dijes. Ishte një ikje e pamëshirshme që rrëmbeu nga tradita jonë një veprimtare të çmuar të vlerave dhe veprës virtuoze. Por pas ka mbetur emri dhe repertoi, zëri dhe imazhi, kujtesa dhe mirësia, gjithçka që ajo e mëkoi kaq bujarisht. Motos ‘’Vdes dhe nuk dorëzohem’’ ajo i qëndroi besnike deri në fund të jetës dhe nuk u dorëzua për emancipimin e Shqipërisë.

Vlen të përfshihet në këtë njohje të vlerave dhe të kontributit të saj këngët popullore që Tefta Tashko regjistroi pranë “Columbias”-Itali më 1942: “Un’o ty moj të kam dashur”; “Kjo dashtnija kjoft mallkue”; “Kenke nur’ i bukurisë”; “Për një ditë, kur del goca në pazar”; “Këndon Kumrija”; “Metelikun ta kam falë”; “Ma ven dorën përmbi dorë”; “Dallandyshe vaj, vaj”; “Qante lulja lulen”; “Moj fëllanxë”; “Sa me shpejt ma vunë, moj, kambën”; “Dy gisht përmni vetull”; “Moj hyrije, bukurie”; “ Shamija e beqarit”; “Iku nata”; “Del një vashë prej hamamit”; “Zare trëndafile”; “Të dua, moj goc, e vogël”; “As aman, moj lule”; “Kroi i fshatit tonë”; “O moj sylarushe”; “Dolla në penxhere”; “Bilbil çapkëni”; “As u gremis moj lejthate”; “Dashtnuer tu bana”; “Ani, moj Hatixhe”; “Seç këndon bilbili malite”; “Shkapërceva dy-tri male”; “Edhe ky bilbili çka qënke një zog”; “Kam shtëpinë e vogël”; “I kam hypë vaporit”; “Fry, moj er’ e malit”; “O na atë fushë t’mejdanit”; “Edhe gurët e sokakut”.

Tefta Tashko Koço mbetet një pioniere e artit vokal, një yll në muzikën operistike, për zërin e saj të ngrohtë e për të magjishëm.

Tefta Tashko Koço la një familje të madhe. Një emër i madh nga një femër e madhe dhe shpirt i pasur artistikisht që quhet me plot gojën Divë.

Pas vdekjes ju akordua titulli i lartë “Artiste e Popullit” si dhe për nder të saj jepen çmime e organizohen konkurse. Më 2 mars 2004 Këshilli i Bashkisë së Përmetit i dha titullin “Qytetare Nderi e Përmetit”. Busti i saj ngrihet sot në qendër të qytetit të Përmetit. Për të është bërë dhe një monografi nga Pandi Bello.

Tefta Tashko Koço erdhi dhe iku, për të mbetur një yll shndritës i traditës së muzikës sonë lirike. Koha së cilës ajo jetoi dhe u përkushtua, ishte periudha më e vështirë nëpër të cilën kalonte Shqipëria; zëri, arti dhe virtuoziteti i saj ishin si një balsam për shpirtin e plaguar. Ajo dha maksimumin në ato pak vite që jetoi, la një repertor të pasur dhe një testament të vlertë. Mirënjohja dhe vlerësimi janë obligim për gjeneratat dhe frymëzim për brezat e artistëve dhe këngëtarëve.

Albert Vataj

May be a black-and-white image of 1 person

See Insights and Ads

Create Ad

All reactions: