Archives for March 2025

-Mistifikimi i të vërtetave historike si dhe mbajtja e tyre e ngrirë qoftë edhe me autoritetin e censurës mbi kritere ideologjike, religjioze, ose të diktateve “të autoriteteve shkencore” nga jashtë, është krim shkencor, por edhe moral, meqë pamundësia e çlirimit nga mashtrimet, shoqërinë e kthen në viktimë të përhershme të përshtatshme për çfarëdo manipulimi!

Jusuf BUXHOVI

Martin Hajdegeri, me të drejtë ngriti çështjen që secila gjeneratë ka të drejtë për rishikimin e historisë në përputhje me “pikëpamjet për të vërtetën e vet”. Kjo arsyetohet me atë se historiografia si shkencë e veçantë shoqërore ka për detyrë të marrë parasysh logjikën e interpretimeve që ofrojnë faktet në vazhdimësi si dhe atë, që qëndrimet e caktuara, të pranueshme ose të imponueshme në një kohë, valorizohen, rishikohen ose edhe korrigjohen në përputhje me ndryshimet shoqërore që vendosin raportet politike. Meqë shtetformi shqiptar (i Shqipërisë në vitin 1912 dhe të Kosovës në vitin 2008) ka kaluar nëpër faza të mbikëqyrjes ndërkombëtare dhe ato ideologjike për mbi gjysmë shekulli, ka qenë e pritshme që edhe ajo që është shfaqë si historiografi “autentike” nga autorët shqiptarë të jetë ndikuar nga këto rrethana, veçmas nga historiografia serbe, që mund të thuhet, se bashkë me diskursin e njohur ideologjik, ia ka përcaktuar kornizat e “të vërtetave” gjithnjë në përputhje me programet hegjemoniste serbe gjatë dy shekujve të fundit. Natyrisht se diktatit të historiografisë serbe ndaj asaj shqiptare, krahas faktorëve nga raporti i forcave, i kanë ndihmuar edhe impulset “shkencore” që kanë ardhur nga “qarku sllavist” i Vjenës dhe shkolla ruse e shekullit XIX-XX në shërbim të drejtpërdrejtë të politikës së njohur të hegjemonizmit pansllavist rus në Ballkan nga Kriza Lindore e këndej, që ka ndikuar edhe hartat politike dhe ato shtetërore. Andaj, ka qenë e pritshme që përjashtimi i shqiptarëve prej hartave politike të Europës sa më shumë që të jetë e mundur, që hisja e tyre në to të jetë sa më e vogël dhe mundësisht nën tutelën e shteteve fqinje (Serbisë, Greqisë dhe Bullgarisë) të shumtën të ngritura dhe të shtrira mbi trungun e etnisë shqiptare.

Kësaj politike i është dashtë parja e mjegulluar e shqiptarëve në histori, veçmas në antikitet dhe mesjetë, si dhe roli i tyre “i pushtuesit” dhe “zullumqarit” gjatë Perandorisë Osmane të ardhur nga Kaukazi, me ç’rast ata, me ndihmën e osmanëve dhe të pranimit të islamit, gjoja kanë rrënuar “shtetin mesjetar serb” si dhe “kishën ortodokse serbe”! Kështu, platformat hegjemoniste , ajo e “Naçertanjes” së Garashaninit dhe “Megaloidhesë” greke të vitit 1844 bashkë me literaturën përcjellëse me plot e përplot gënjeshtra dhe falsifikime ordinare, ia përcaktuan edhe kornizat si dhe hapësirën pamjes së deformuar të historisë së shqiptarëve jo vetëm nëpër qendrat e caktuara hulumtuese dhe studimore evropiane (me përjashtim të shkollës gjermane), por ndikuan që edhe fillet e historiografisë institucionale shqiptare (mbas viteve të njëzeta të shekullit të kaluar) dhe veçmas ato ideologjike gjatë regjimit komunist, të shumtën të mbesin peng i tyre, posaçërisht të çështjet që kanë të bëjë me mesjetën e mesme dhe atë të vonshme, ku dogma e të ashtuquajturit shtet mesjetar serb të identifikuar me dinastinë Rasiane të Nemanjajve tribalë (fis që i ka takuar botës ilire), dhe kishë ortodokse serbe me gjoja autoqefali në shekullin XIII, mbesin të paprekura!

Historiografia ideologjike gjatë gjysmë shekulli në Tiranë, krahas përpjekjeve që së paku, nëpërmes teorisë ilire (gjithnjë në përputhje me kornizat e indoevropianishtes), ta lidh origjinën shqiptare me antikitetin (ndonëse përherë të parë nën ndikimin helen), megjithatë, duke iu nënshtruar klisheve të historiografisë serbe dhe falsifikimeve të saj, gjithnjë nën diktatin ideologjik, që Shqipërisë i ka ardhur nga Beogradi, ka pranuar diskontinuitetin historik dhe veçmas atë etnik, kulturor gjatë Bizantit dhe Perandorisë Osmane, me çka me këto shkëputje i është ndihmuar anatemës së popullit të mjegulluar dhe jashtë strukturave shoqërore dhe politike në mesjetë qofshin ato edhe ndër më të fuqishmet e kohës siç ishte “Despotati i Eprit”i mesit të shekllit XIII, “Mbretëria Arbërore” e Anzhuve e vitit 1272 si dhe dinastive të Balshajve, Thopiajve, Kastriotëve, Dukagjinëve dhe të tjera! Kjo ka bërë që shqiptarët të privohen edhe nga roli i tyre që kishin gjatë shfaqjes së krishterimit dhe më vonë, ku ata ishin ndër të parët që e pranuan dhe i ndihmuan përhapjes së tij tutje Ilirikut. Madje, edhe perandorët e njohur ilir-dardanë Konstandini i Madh, Justiuniani dhe të tjerët, që me të drejtë mund të merren pjesë e trashëgimisë së lavdishme historike arbërore-shqiptare, ku duhet të mbështet edhe identiteti politik dhe shoqëror në kuadër të formacioneve autonome të kohës, përjashtohen prej saj, duke u përvetësuar nga të tjerët!

Krahas diskursit përjashtues nga mesjeta në jetën shoqërore dhe politike të saj në dobi të diktatit sllav-ortodoks, historiografia institucionale shqiptare, gjithnjë nën diktatin ideologjik, ka krijuar mundësi të reja, që i njëjti diskurs, të ndikojë drejtpërdrejt edhe raportet e brendshme antihistorike, sidomos ato që solli fillimi i Luftës së Dytë Botërore dhe përfundimi i saj, me ç’rast, fitorja e ideologjisë komuniste dhe përfshirja e dhunshme e shqiptarëve në të, shkaktoi dëme të mëdha gjithë atyre zhvillimeve me të cilat, në përputhje me rrethanat që krijoheshin, kërkohej që të korrigjoheshin vendimet e Konferencës së Ambasadorëve të Londrës.

Kështu, historiografia ideologjike, fitores së komunistëve shqiptarë në radhët e Frontit Antifashist si dhe krimeve të rënda, që u ushtruan nga ana e tyre pas marrjes së pushtetit në bashkëveprim me partizanët jugosllavë, u dha “alibi” në emër “të luftës klasore” dhe qërimit të hesapeve me “kuislingët dhe fashistët”! Me këtë rast edhe slogani “luftë nacionalçlirimtare” u ngatërrua deri te keqpërdorimi, kur dihet “komunizmi” jo vetëm që e përjashton “kombëtarën” por edhe e lufton atë, siç ndodhi në vërtetë. Në këtë frymë, pra që të luftohet çdo përpjekje e kombëtarizmës dhe frymës së saj gjatë Luftës së Dytë Botërore, u erdhën në ndihmë edhe formulimet “kuislingë” dhe “fashistë” ndaj atyre që vepronin për shtet të përbashkët shqiptar në përputhje me rrethanat e kohës, siç ishte shteti i pavarur shqiptar i viti 1943 që doli nga Kuvendi i Dytë i Lidhjes Shqiptare të Prizrenit i nëntor 1943, që përfshiu pjesën më të madhe të viseve etnike shqiptare të shkëputura dhunshëm gjatë pushtimit serb dhe grek të vitit 1912. Qeveria shqiptare e vitit 1943-1944 si dhe rrethanat që e nxorën atë, historiografia shqiptare duhet t’i rishqyrtojë dhe t’i trajtojë në përputhje me rolin historik dhe pasoja që prodhoi ajo si një veprim patriotik i elitave intelektuale, që kishin për detyrë të shfrytëzonin raportin e forcave politike për interesat kombëtare, siç ishin ato të krijimit të një shteti të përbashkët shqiptar. Ky rishikim, bashkë me atë që solli ripushtimi i Kosovës nga Beogradi në nëntor të vitit 1944 në saje të bashkëpunimit internacionalist të komunistëve të Shqipëpisë me ata të Titos me pasoja tragjike për Kosovën (me mbi 50 mijë të vrarë nga terrori partizan), me çështjet tjera që lidhen me vazhdimësinë historike të shqiptarëve në të gjitha fazat e saj nga antikiteti, mesjeta e deri te koha jonë, natyrisht se tërheq pas veti edhe vargoin e korrigjimeve, nga ato të vazhdimësisë pellazge, pranimit të trinomit mbretëror ilir në antikitet (maqedon, dardan, epirot), rolit të Ilirikut në themelimin e Bizantit, pa përjashtuar këtu edhe strukturat feudale autonome në të në fazën e dekompenzimit të tij, pastaj të pushtimeve osmave dhe të krijimit të realiteteve shoqërore dhe politike pesqindvjeçare në të për t’u sqaruar pastaj edhe Rillindja Kombëtare dhe gjithë ai zhvillim që çoi deri te pavarësia e Shqipërisë në vitin 1912, ku me vendimet e Konferencës së Londrës qendra historike (Kosova) u kthye në periferi me fatin tragjik të shuarjes si etni historike dhe kulturore me asimilim ose gjenocide.

Në kuadër të këtyre ndryshimeve, krahas fokusimit tek roli i fuqive të mëdha te fatet e shtetit shqiptar dhe çështjes shqiptare në përgjithësi nga lufta e parë botërore e deri te ajo e dyta, përqendrimi te stigma “revolucion” dhe “kundërrevolucion” ka rëndësi të veçantë, meqë ajo nuk nënkupton vendosje-zhvendosje mekanike të tyre, kur njëra gjendje zëvendëson tjetrën, siç është vepruar deri më tani, por kërkon korrigjimin e pikëpamjeve të deritanishme si dhe rishkrimin e historisë në përputhje me to, meqë ato nuk kanë dominuar vetëm logjikën politike në vitet e dyzeta dhe të pesëdhjeta të shekullit të kaluar në Shqipëri dhe Kosovën e pushtuar nga Begoradi, por në vazhdimësi në të dy anët e murit shqiptar, kur në njërën anë, është përdorur për forcimin e diktaturës staliniste, ndërsa në anën tjetër, është përdorur për t’u shtypur vullneti i shqipatarëve për barazi, siç ishte rasti me kërkesën për republikën e Kosovës të shfaqur në vitin 1968 dhe të rikthyer fuqishëm në vitin 1981.

Prandaj, kërkesa për korrigjime dhe rishqyrtime historiografike nuk është vetëm e drejta e çdo gjenerate për të vërtetën e vet, siç e thotë Hadegeri, por mbi të gjitha është nevoja që shoqëria shqiptare të lirohet nga mashtrimet ideologjike dhe ato të diktateve nga jashtë, veçmas të historiografisë serbe, në mënyrë që të krijojë rrethanat për bashkim të brendshëm shpirtëror, kulturor, po edhe shoqëror dhe politik. Mistifikimet, mbajtja e tyre “nën embargo morale” dhe të ngjashme nga frika se mund të prodhojnë përçarje, janë vetëm arsyetime antihistorike, që pamundësojnë katarsisin që i duhet secilës shoqëri që jeton nën robëri të gjata…

(Theksime nga promovimi i veprës : “Kosova – histori e shkurtër” në Prizren)

Ivan Pozzoni lindi në Monza në vitin 1976. Ai prezantoi lëndën e Drejtësisë dhe Letërsisë në Itali. Ka botuar ese mbi filozofët italianë dhe mbi etikën dhe teorinë juridike të botës antike; ka bashkëpunuar me revista të shumta italiane dhe ndërkombëtare. Midis 2007 dhe 2018 u publikuan koleksione të ndryshme të vargjeve të tij: Underground e Riserva Indiana, con A&B Editrice, Versi Introversi, Mostri, Galata morente, Carmina non dant damen, Scarti di magazzino, Qui gli austriaci sono più severi dei Borboni, Cherchez la troika e La malattia invettiva con Limina Mentis, Lame da rasoi, con Joker, Il Guastatore, con Cleup, Patroclo non deve morire, con deComporre Edizioni e Kolektivne NSEAE con Divinafollia. Ai ishte themeluesi dhe drejtuesi i revistës letrare Il Guastatore – Quaderni «neon»-avanguardisti; ishte themelues dhe drejtor i revistës letrare L’Arrivista; ai ishte drejtor ekzekutiv i revistës ndërkombëtare filozofike Información Filosófica; ai është ose ishte regjisor i serialeve Esprit (Limina Mentis), Nidaba (Gilgamesh Edizioni) dhe Fuzzy (deComprare). Ai themeloi rreth pesëmbëdhjetë shtëpi botuese socialiste të vetëadministruara. Ai shkroi/redaktoi 150 vëllime, shkroi 1000 ese, themeloi një lëvizje avangarde (NeoN-avangardizëm, miratuar nga Zygmunt Bauman), me një mijë lëvizës dhe hartoi një Anti-Manifest NeoN-Avangarde në tekstet kryesore të historisë universitare të letërsisë, historiografisë filozofike dhe në vëllimet kryesore të kritikës letrare Sëmundja invektive fiton Radugën, përmendja e kritikës së Montanos dhe Stregës. Ai është përfshirë në Atlasin e poetëve bashkëkohorë italianë të Universitetit të Bolonjës dhe është përfshirë disa herë në revistën kryesore të letërsisë ndërkombëtare, Gradiva. Vargjet e tij janë përkthyer në 25 gjuhë. Në vitin 2024, pas gjashtë vitesh tërheqje totale nga studimet akademike, ai u kthye në botën artistike italiane dhe themeloi kolektivin NSEAE (Nuova socio/etno/estetic antropology) [https://kolektivnenseae.wordpress.com/].

Ivan Pozzoni è nato a Monza nel 1976. Ha introdotto in Italia la materia della Law and Literature. Ha diffuso saggi su filosofi italiani e su etica e teoria del diritto del mondo antico; ha collaborato con con numerose riviste italiane e internazionali. Tra 2007 e 2024 sono uscite varie sue raccolte di versi: Underground e Riserva Indiana, con A&B Editrice, Versi Introversi, Mostri, Galata morente, Carmina non dant damen, Scarti di magazzino, Qui gli austriaci sono più severi dei Borboni, Cherchez la troika e La malattia invettiva con Limina Mentis, Lame da rasoi, con Joker, Il Guastatore, con Cleup, Patroclo non deve morire, con deComporre Edizioni e Kolektivne NSEAE con Divinafollia. È stato fondatore e direttore della rivista letteraria Il Guastatore – Quaderni «neon»-avanguardisti; è stato fondatore e direttore della rivista letteraria L’Arrivista; è stato direttore esecutivo della rivista filosofica internazionale Información Filosófica. Ha fondato una quindicina di case editrici socialiste autogestite. Ha scritto/curato 150 volumi, scritto 1000 saggi, fondato un movimento d’avanguardia (NeoN-avanguardismo, approvato da Zygmunt Bauman), e steso un Anti-Manifesto NeoN-Avanguardista, È menzionato nei maggiori manuali universitari di storia della letteratura, storiografia filosofica e nei maggiori volumi di critica letteraria.Il suo volume La malattia invettiva vince Raduga, menzione della critica al Montano e allo Strega. Viene inserito nell’Atlante dei poeti italiani contemporanei dell’Università di Bologna ed è inserito molteplici volte nella maggiore rivista internazionale di letteratura, Gradiva. I suoi versi sono tradotti in venticinque lingue. Nel 2024, dopo sei anni di ritiro totale allo studio accademico, rientra nel mondo artistico italiano e fonda il collettivo NSEAE (Nuova socio/etno/antropologia estetica) [https://kolektivnenseae.wordpress.com/].

JANA WENT TO PRAGUE

Jana went to Prague

chiudendo a chiave in un cassetto

tutta la dolcezza dei suoi cristalli di bohèmienne,

si sente in trappola, chiusa fuori da ogni gabbia,

e, rimanendo alla finestra, abbracciata alle sbarre,

osserva incuriosita la confortevolezza della non libertà.

Jana went to Prague

mettendo nella sua borsa tutti i suoi dipinti, le sue idee,

la sua interpretazione triste della ferinità brutale di ogni maschio,

inchiodato sulla carta, condannato, come mero organo,

a suonare nelle chiese durante i funerali,

a trasportare l’inaffidabilità dei propri ormoni

come macigni di Tantalo.

Jana went to Prague

col cuore scoraggiato dalla noia della solitudine,

dimenticando il coraggio di noi free spirits

nel resistere alle svendite o ai saldi di emozione,

moderando i nostri istinti alla soddisfazione,

tiene stretti nelle sue mani d’artigiana,

fredde come sanno essere fredde le mani delle ragazze di Karlovy Vary,

i disegni di un drago, i segni degli incisivi dell’amore di sua figlia

incastonati, come fosse ambra, nella dura plastica di un sex-toy.

Jana went to Prague

con il suo sorriso da diamante smarrito in un giardino

a mettere in discussione il suo indiscutibile valore

davanti a un bicchiere di vino e di imbarazzo,

l’imbarazzo angosciato di noi dirty persons,

quando cerchiamo di rateizzare le nostre schiavitù,

affidandoci alle braccia di chi ci mostra scarso interesse.

Jana è andata a Praga, e non so se tornerà,

inebriandomi ancora col sapore del suo sorriso

con la contagiosità del suo profumo,

con l’entusiasmo della sua pelle,

Jana è andata a Praga, e io sarò lì, con lei.

JANA SHKOI NË PRAGË

Jana shkoi në Pragë

duke e mbyllur në një sirtar

gjithë ëmbëlsinë e kristaleve të tij bohem,

ndihet i bllokuar, i mbyllur nga çdo kafaz,

dhe, duke qëndruar në dritare, duke përqafuar hekurat,

ajo vëren me kureshtje komoditetin e moslirisë.

Jana shkoi në Pragë

duke vendosur të gjitha pikturat e tij, idetë e tij, në çantën e tij,

interpretimi i tij i trishtuar i egërsisë brutale të çdo mashkulli,

i gozhduar në letër, i dënuar, si një organ i thjeshtë,

për të luajtur në kisha gjatë funeralit,

për të bartur mosbesueshmërinë e hormoneve të dikujt

si gurët e Tantalit.

Jana shkoi në Pragë

me një zemër të dekurajuar nga mërzia e vetmisë,

duke harruar guximin e ne shpirtrave të lirë

në rezistimin ndaj shitjeve ose shitjeve të emocioneve,

duke moderuar instinktet tona për kënaqësi,

mban fort në duart e artizanatit të saj,

të ftohta pasi duart e vajzave të Karlovy Vary mund të jenë të ftohta,

vizatimet e një dragoi, shenjat prerëse të dashurisë së vajzës së tij

vendoseni, sikur të ishte qelibar, në plastikën e fortë të një lodre seksi.

Jana shkoi në Pragë

me buzëqeshjen e tij si një diamant i humbur në një kopsht

për të vënë në dyshim vlerën e saj të padiskutueshme

përballë një gote verë dhe turpi,

sikleti i dhimbshëm i neve të pistave,

kur përpiqemi të shlyejmë skllavërinë tonë me këste,

duke u besuar në krahët e atyre që na tregojnë pak interes.

Jana shkoi në Pragë dhe nuk e di nëse do të kthehet.

ende më deh me shijen e buzëqeshjes së tij

me ngjitjen e parfumit të tij,

me entuziazmin e lëkurës së tij,

Jana shkoi në Pragë dhe unë do të jem atje, me të.

BRONCHOPNEUMONIA

Sei arrivata dalle oscure terre del freddo Est,

riarse dai roghi luminosi di Jan Hus e di Jan Palach

– mi ricordano il suono indistinto del tuo nome

che non so ancora dire, che non so ancora urlare-,

sei arrivata con una borsa piena delle mie fatiche di Ercole

senza riuscire a scambiare i tuoi occhi coi miei occhi,

senza riuscire a scioglierti sotto i colpi del sapore corrosivo del mio alito

(la mia lingua taglia, erode, brucia).

Alle anime gemelle non occorrono due anime,

si scontrano come corpi nella concretezza della terra,

si scontrano sulle bollette da pagare, sui conti in rosso, su vite in bilico,

alle anime gemelle non occorrono due corpi

attraverso cui scopare, rotolandosi voluttuosamente in letti madidi

su cui restano impressi i segni delle catene,

alle anime gemelle non occorrono due menti,

alle anime gemelle non occorrono due cervelli,

alle anime gemelle non occorrono due cuori.

Sei volata via come la brezza del fantasma di un amore fragile

lasciandomi il compito di rimettere insieme i cocci

della nostra nuova lingua: italiano – english – český,

in un threesome che, ragionevolmente, caratterizzerà la nostra storia,

a fare i conti con il tuo timore di amare e la mia incapacità d’essere amato,

a tossire, a vomitare sangue, a bruciare (due mesi?)

d’una inarrestabile bronchopneumonia amorosa.

Alle anime gemelle non occorre niente,

bastano a se stesse, figurine doppie

sovrapposte sull’album dei ricordi della vita,

a mettere in rilievo un attimo brillante di felicità

al tatto di un Dio che colleziona cadaveri e esperienze altrui,

a Milano, a Karlsbad, o a Milansbad.

BRONKOPNEUMONIA

Ti erdhe nga tokat e errëta të Lindjes së ftohtë,

e djegur nga zjarret ndriçuese të Jan Hus dhe Jan Palach

– më kujtojnë tingullin e paqartë të emrit tënd

që ende nuk di të them, se ende nuk di të bërtas,

ti erdhe me një thes plot me punët e mia herkuliane

pa mundur të ndërroj sytë e tu me sytë e mi,

pa mundur të shkrihem nën goditjet e shijes gërryese të frymës sime

(gjuha më pritet, gërryhet, digjet).

Shpirtrat binjakë nuk kanë nevojë për dy shpirtra,

përplasen si trupa në betonin e tokës,

ata përplasen për faturat për të paguar, për llogaritë e tepërta, për jetën në bilanc,

shpirtrat binjakë nuk kanë nevojë për dy trupa

për t’u futur, duke u rrotulluar me epsh në shtretër të lagësht

mbi të cilat mbeten të ngulitura shenjat e zinxhirëve,

Shpirtrat binjakë nuk kanë nevojë për dy mendje,

Shpirtrat binjakë nuk kanë nevojë për dy tru,

shpirtrat binjakë nuk kanë nevojë për dy zemra.

Fluturove si flladi i fantazmës së një dashurie të brishtë

duke më lënë detyrën të marr copat

e gjuhës sonë të re: italisht – anglisht – český,

në një treshe që, në mënyrë të arsyeshme, do të karakterizojë historinë tonë,

të përballem me frikën tënde për të dashuruar dhe paaftësinë time për t’u dashuruar,

kollitje, të vjella gjaku, djegie (dy muaj?)

të një bronkopneumonie të pandalshme dashurie.

Binjakët e shpirtit nuk kanë nevojë për asgjë,

mjaftojnë në vetvete, figurina të dyfishta

mbivendosur në albumin e kujtimeve të jetës,

për të nxjerrë në pah një moment të shkëlqyer lumturie

në prekjen e një Zoti që mbledh kufomat dhe përvojat e të tjerëve,

në Milano, në Karlsbad ose në Milansbad.

RINO

Prima che la critica si accorga che esista

dovrò fare la fine drammatica di Rino Gaetano,

senza che l’airbag che protegga l’autista

senza che il tempo mi tenga la mano.

Battere, battere, battere i tasti

battere forte, battere ancora

coll’emergenza di acuti scoliasti

che cambieranno l’ordito com’è ora.

E io intanto scrivo, piangendo lacrime di cinnamomo,

nel cuore la donna che ha miscelato i miei cromosomi,

mi tocca vivere di chicane come in autodromo,

col coltello tra i denti a rivedere tutti i miei assiomi.

Non sono certo di riuscire a sopravvivere

dopo tanta sofferenza e dolore,

al massimo mi ritroveranno cadavere,

arrivando a sentire il mio cattivo odore.

RINO

Përpara se kritikët të kuptojnë se ekziston

Më duhet të bëj fundin dramatik të Rino Gaetanos,

pa jastëkun e ajrit që mbron shoferin

pa kohë më kapur dorën.

Prekja, prekja, prekja e tasteve

rrih fort, rrih përsëri

me shfaqjen e studiuesve akute

që do të ndryshojë modelin siç është tani.

Dhe ndërkohë shkruaj duke qarë me lot kanelle,

në zemrën time gruaja që përziu kromozomet e mi,

Më duhet të jetoj me shikanë si në një pistë hipodrom,

me një thikë midis dhëmbëve për të shqyrtuar të gjitha aksiomat e mia.

Nuk jam i sigurt se mund të mbijetoj

pas kaq shumë vuajtjesh dhe dhimbjesh,

më së shumti do të më gjejnë të vdekur,

vjen për të nuhatur erën time të keqe.

LEOPOLDUS

Mando questa mia raccomandata a Leopoldus von Attolicus,

certo che nel rapporto di forze lui sia Pompeo o Crasso ed io sia Spartacus,

sperando che la risposta non arrivi mediante piccione viaggiatore,

mio nonno, sangue valligiano, aveva dote di grande cacciatore.

Chiedo a Leopoldus von Attolicus e alla sua vivace ironia salace

di spazzar via doppielingue e critici letterari, come Traiano con un dace,

senza riuscire a volermi mai essere maestro di dizione,

chi l’ha fatto nascondeva sempre manovre d’addomesticazione.

Tentò, anni fa, a racchiudermi nella tela che ammazzò Simone il Gran Maestro dei sarti,

l’ultimo fu, invece, doppialingua, il Jep Gambardella de’ noantri,

in mezzo il flâneur con l’Alzheimer e l’esito contemporaneo d’una merda d’artista,

oramai sto lontano dai maestri – non soffro i Ponteggi – il fegato amaro m’ha trasformato in etilista.

Leopoldus von Attolicus, io, discendente di Villon, arrogante scribacchino,

ti chiedo di dedicarmi un motteggio o dei versi di spirito che mi ubriachino:

meglio, senza mezzi termini, crepare fulminati da cirrosi epatica

che morire, lentamente, confinati in questo star system d’arte apatica.

LEOPOLDUS

Unë ia dërgoj këtë letër të regjistruar Leopoldus von Attolicus,

i sigurt se në balancën e pushtetit ai është Pompei ose Krasi dhe unë jam Spartaku,

duke shpresuar që përgjigja të mos vijë me pëllumb transportues,

gjyshi im, i gjakut të luginës, kishte talentin e një gjahtari të madh.

Pyes Leopoldus von Attolicus-in dhe ironinë e tij të gjallë dhe të gjallë

për të fshirë dygjuhët dhe kritikët letrarë, si Trajani me valle,

pa qenë në gjendje të dëshiroja të bëhesh mjeshtër i diksionit,

kushdo që e bënte atë gjithmonë fshihte manovrat e zbutjes.

Ai u përpoq, vite më parë, të më mbyllte në kanavacën që vrau Simone, Mjeshtrin e Madh të rrobaqepësve,

Megjithatë, e fundit ishte dygjuhëshe, Jep Gambardella de’ noantri,

mes flâneurit me Alzheimer dhe rezultatit bashkëkohor të mutit të një artisti,

Tani i rri larg mësuesve – Skelat nuk e duroj – mëlçia e hidhur më ka kthyer në alkoolike.

Leopoldus von Attolicus, unë, pasardhës i Villonit, shkarravitës arrogant,

Ju kërkoj të më kushtoni një shaka ose disa vargje të mprehta që do të më dehin:

më mirë, pa i grirë fjalët, të vdesësh i goditur nga cirroza e mëlçisë

se sa të vdesësh, ngadalë, i mbyllur në këtë sistem yjor apatik të artit.

L’EPATITE IVA

Il contribuente italiano medio tra tasse, imposte e accise

subisce morsi e ricorsi stoici peggio che alla Corte d’Assise,

navigando sempre in cattive acque, lo hanno dichiarato santo

e contro le scottature da cartella esattoriale usa la tuta d’amianto.

L’epatite IVA è una malattia altamente contagiosa,

il cuneo fiscale ha la funzione di un catetere senza ipotenusa,

drenare liquidi dai buchi neri dei conti correnti non millanta

l’idea di far chinare concittadini sofferenti a quota Novanta.

La metafora del drenaggio, verso lo Stato italiano, non è balzana,

l’Agenzia delle Entrate ci rivolta i calzoni come indomita mezzana,

la malattia è ormai cronica, come terapia sedativa resta la flat tax

la calma piatta dei mercati internazionali non ci facilita il relax,

tra salvare 5.000.000 di italiani o incrementar lo spread

la scelta è tanto semplice che non ci vorrebbe un Dredd,

speriamo solo che un nuovo dottor Sottile non emetta prelievi forzati

sul 6‰ dei conti correnti dei soliti disgraziati.

HEPATITI IVA

Tatimpaguesi mesatar italian midis taksave, detyrimeve dhe akcizave

vuan kafshimet stoike dhe apelon më keq se në Gjykatën e Asizave,

duke lundruar gjithnjë në gjendje të rëndë, e shpallën shenjtor

dhe kundrejt djegieve të faturave tatimore vesh një kostum azbesti.

Hepatiti IVA është një sëmundje shumë ngjitëse,

pyka fiskale ka funksionin e një kateteri pa hipotenuzë,

kullimi i lëngjeve nga vrimat e zeza të llogarive rrjedhëse nuk është mburrje

ideja për t’i bërë bashkëqytetarët e vuajtur të ulen deri në vitet nëntëdhjetë.

Metafora e kullimit, ndaj shtetit italian, nuk është e çmendur,

Agjencia e të Ardhurave na i kthen pantallonat si një prokurë e paepur,

sëmundja tashmë është kronike, taksa e sheshtë mbetet si terapi qetësuese

qetësia e sheshtë e tregjeve ndërkombëtare nuk na e bën të lehtë relaksimin,

ndërmjet kursimit të 5,000,000 italianëve ose rritjes së përhapjes

zgjedhja është aq e thjeshtë sa nuk do të duhej një Dredd,

le të shpresojmë që një Dr. Sottile e re të mos lëshojë tërheqje të detyruara

në 6% të llogarive rrjedhëse të fatkeqve të zakonshëm.

GLI UOMINI SENZA COGNOME

Gli uomini senza umanità non hanno il cognome,

vivono, inintelligibili, come uno spartito di sole semibiscrome,

coltivando il loro misero orticello, due camere e un bagno,

in cerca di condoni reiterati, su terreni del demanio.

Gli uomini schiavi dell’indifferenza non hanno il cognome,

ci immunizzano, inutili, come la milza nell’addome

dal fervore, dall’interessamento, dalla solidarietà civile,

convertendo l’egotismo dello stilita in uno stile.

Gli uomini senza intelligenza non hanno il cognome,

martellano, propagandistici, con l’arroganza di una réclame,

condannando il mondo a un’esposizione a 100.000 röntgen

col contegno truffaldino della piramide di Chefren.

Gli uomini senza cognome, si chiamino Roberti, Lorene, Glorie,

devono essere affogati dentro ettolitri di damnatio memoriae,

non ci devono tangere, novelli Mario Chiesa,

ché buttare i nostri valori nel cesso non è una bella impresa.

BURRAT PA MBIEMRA

Burrat pa njerëzi nuk kanë mbiemra,

ata jetojnë, të pakuptueshëm, si një numër i vetëm gjysëmbisquavers,

duke kultivuar kopshtin e tyre të vogël të mjerueshëm, dy dhoma gjumi dhe një banjë,

në kërkim të amnistive të përsëritura, mbi pronat shtetërore.

Burrat skllevër të indiferencës nuk kanë mbiemra,

na imunizojnë, të kota, si shpretka në bark

me zjarr, interes, solidaritet civil,

duke e kthyer egoizmin e stilitit në një stil.

Burrat pa inteligjencë nuk kanë mbiemër,

ata godasin me çekiç, propagandistik, me arrogancën e një reklame,

duke dënuar botën ndaj ekspozimit ndaj 100,000 röntgen

me sjelljen mashtruese të piramidës së Khafres.

Burrat pa mbiemra quhen Roberti, Lorene, Glorie,

ata duhet të jenë mbytur në hektolitra damnatio memoriae,

ata nuk duhet të përfshihen, Mario Chiesas i ri,

sepse hedhja e vlerave tona në tualet nuk është një ndërmarrje e mirë.

SE AVESSI L’AUTORIZZAZIONE

Se avessi l’autorizzazione di scriverti,

ti direi che non credo nei miracoli,

che leggo, in lacrime, tutti i tuoi articoli

con un magone che mi strozza con l’aderenza dei suoi tentacoli.

Bevo Santal Plus ananas e cocco,

sono finiti i tempi del mio scrivere senza succo

sono diventato grande, marionetta sotto scrocco,

non utilizzo più i miei tre versi, a stocco.

Nemmeno se finisco in scacco matto,

nell’esistenza, sai, io non mi arrocco

m’impiego ma non mi spacco

mi scontro con la vita e non m’ammacco.

NËSE DO TË KISHA LEJE

Nëse do të kisha leje të të shkruaja,

Unë do t’ju thoja që nuk besoj në mrekulli,

që i lexova, me lot, të gjithë artikujt tuaj

me një gungë që më mbyt nga ngjitja e tentakulave të saj.

Unë pi ananas Santal Plus dhe kokos,

Kohët e shkrimit tim pa lëng kanë ikur

Unë jam rritur, një kukull e lirë,

Unë nuk i përdor më tre vargjet e mia, në mapi.

Edhe nëse përfundoj në mat,

në ekzistencë, ju e dini, unë nuk strehohem

Unë punoj shumë, por nuk punoj shumë

Përplasem me jetën dhe nuk mavijohem.

AVVELENATA

Quando mi metteranno nella terra scura,

non infilatemi in un classico completo nero,

basta una tuta, e senza truccatura

in modo da spaventare i morti al cimitero.

Tu, che mi hai dato una stilettata al cuore,

capricciosa tanto da non far rumore,

per intraprendere una vita più eccitante

dimmi se adesso il presente ti è inebriante,

dimmi se ne è valsa la pena

condannarmi ad anni di cancrena,

per fuggire te stessa e i campi della Brianza,

che sembran freddi ma sprigionano amore in ogni circostanza.

Quando mi metteranno nella terra buia

non vestitemi da agente delle assicurazioni,

bruciate il mio corpo e sabbia torni sabbia,

da costruirci castelli ed ombrelloni.

Tu, che non rispondi più ai miei battiti vitali,

smorfeggiando come davanti a un film di Alvaro Vitali,

per percorrere nuove strade, di periferia,

sconoscendo i tuoi tratti di albagìa,

non ti accorgi di aver perso il mio amore eccezzziunale

impersonando la Sig. Bianca Scheda alle elezioni al Quirinale,

tu adesso vivi una vitaccia da borghese

tirando avanti con cinquecento euro al mese.

Quando mi chiuderanno nell’urna,

lasciatemi almeno una bottiglia di Grand Marnier,

almeno non sono finito in una marna,

fortunato di non essere mai uscito su Atelier.

E HELMUAR

Kur më futën në tokë të errët,

mos më vish me një kostum klasik të zi,

vetëm një jumpsuit, dhe pa make-up

në mënyrë që të trembin të vdekurit në varreza.

Ti që më ke dhënë një thikë në zemër,

mjaft kapriçioz për të mos bërë zhurmë,

për të nisur një jetë më emocionuese

më thuaj nëse e tashmja është dehëse për ty tani,

më thuaj nëse ia vlente

Dënoj veten me vite të tëra gangrene,

për të shpëtuar veten dhe fushat e Brianzës,

qe duken te ftohte por e leshojne dashurine ne cdo rrethane.

Kur më futën në tokë të errët

mos më vishni si agjent sigurimesh,

djeg trupin tim dhe rëra kthehet në rërë,

për të ndërtuar kështjella dhe çadra.

Ti, që nuk u përgjigjesh më rrahjeve të mia jetësore,

duke u grimosur sikur të shikonte një film të Alvaro Vitalit,

për të udhëtuar në rrugë të reja, në periferi,

të pavetëdijshëm për tiparet tuaja arrogante,

nuk e kupton se ke humbur dashurinë time të jashtëzakonshme

duke imituar znj. Bianca Scheda në zgjedhjet në Quirinale,

tani jetoni një jetë borgjeze

duke marrë me pesëqind euro në muaj.

Kur më mbyllin në urnë,

më lini të paktën një shishe Grand Marnier,

të paktën nuk përfundova në një merle,

me fat që nuk u publikua kurrë në Atelier.

LA MIA CATTIVA STRADA

Non so se so ancora battere sui tasti,

oramai è tre giorni che sono astemio,

forse è arrivato il momento dei rimpasti

con uno scrittore più giovane e più degno.

I telegiornali continuano a sproloquiare sul Donbass,

su tutti i canali fanno lo stesso solfeggio,

a me esce spontaneo un ta me rutt el cass,

coi sovietici alle porte non si stava peggio.

La nostra cattiva strada è lastricata di edicole madonnarie,

dove ci fermiamo a versare ogni lacrima necessaria

una lacrima una tessera, due lacrime due tessere annonarie,

in modo che ognuno finisca di piangere la sua Catilinaria.

Chi ha seguito la mia cattiva strada otto anni,

se è stata davvero una prigione

non mi faccia l’ipotesi di chiedermi i danni,

o di condurmi per mano in Cassazione.

RRUGA IME E KEQ

Nuk e di nëse mund të shkruaj akoma çelësat,

Unë kam tre ditë që jam totalisht i pashtershëm,

ndoshta ka ardhur koha e riorganizimeve

me një shkrimtar më të ri dhe më të denjë.

Lajmet vazhdojnë të zhurmojnë për Donbass,

në të gjitha kanalet bëjnë të njëjtin solfezh,

një ta me burtt el cass del spontanisht,

me sovjetikët në portat gjërat nuk ishin më keq.

Rruga jonë e keqe është e shtruar me edikula madonare,

ku ndalemi për të derdhur çdo lot të nevojshëm

një lot një kartë, dy lot dy letra me racion,

në mënyrë që të gjithë të mbarojnë vajtimin e Katilinarisë së tyre.

Kush ndoqi rrugën time të keqe tetë vjet,

nëse vërtet ishte burg

as mos mendo te me kerkosh demshperblim,

ose të më çojë për dore në Gjykatën e Lartë.

ODIO MISHIMA E MAJAKOVSKIJ

La lettera che ti ho spedito ieri

non è mai arrivata a destino

era la più triste dei canzonieri

sarà la sfiga, sarà il declino.

Odio Mishima e Majakovskij

hanno avuto il coraggio, la nostalgia

il nichilismo di Bukowski,

di non ricoverarsi in cardiologia.

Lombardia mia, Lombardia in fumo

respiri Tavor Valium e Serenase

che fanno bene all’epitalamo

sempre presenti nei nostri beauty-case.

La lettera che ti ho spedito oggi

non so se è arrivata a destinazione

l’ho cercata invano tra i necrologi

dei morti vittima di distrazione,

l’ho cercata tra le lapidi mortuarie

tra i morti senza informazioni intestatarie.

Odio Majakovskij e Mishima

hanno avuto la forza e le mani

senza alcun filosofema

di scrivere la lettera di domani.

I URREJ MISHIMA E MAYAKOVSKY

Letra që ju dërgova dje

nuk arriti kurrë në destinacionin e saj

ishte libri më i trishtë i këngëve

do të jetë fat i keq, do të jetë rënie.

I urrej Mishima dhe Mayakovsky

kishin guximin, nostalgjinë

Nihilizmi i Bukowskit,

të mos pranohen në kardiologji.

Lombardia ime, Lombardia në tym

merrni frymë Tavor Valium dhe Serenase

të cilat janë të mira për epitalamusin

gjithmonë prezente në rastet tona të bukurisë.

Letra që ju dërgova sot

Nuk e di nëse ka arritur në destinacion

E kërkova më kot mes nekrologjive

të viktimave të vdekura të shpërqendrimit,

E kërkova mes gurëve të varrit

mes të vdekurve pa informacion pronësie.

I urrej Mayakovsky dhe Mishima

ata kishin forcën dhe duart

pa asnjë filozofi

për të shkruar letrën e nesërme.