dgreca – Page 1098 – Dielli

KUJTESE-Zgjedhjet lokale në Komunën e Tuzit, 3 mars 2019

February 19, 2019 by dgreca

1 koalicioni-Tuz Pas hyrjes në fuqi të ligjit për statusin e Komunës së plotë të Tuzit do të zhvillohen zgjedhjet lokale me 3 mars 2019. Ky është një zhvillim shumë i rëndësishëm, sepse përcakton nëse shqiptarët do të qeverisin në këtë komunë, ku përbëjnë shumicën e popullsisë. Kryetari i Komunës zgjidhjet me shumicë të thjeshtë nga Këshilli Komunal (Parlamenti i Tuzit). Në zgjedhjet e v.2017 partitë shqiptare nuk arritën të merrnin shumicën e votave. Arsyeja kryesore ishte kandidimi me tre lista të ndryshme, çka solli përçarje dhe rrjedhje votash, duke krijuar indirekt avantazh për partitë e tjera. Megjithëse me angazhimin e MEPJ-së u mundësua një Deklaratë për Bashkëpunim paszgjedhor mes partive politike shqiptare. Partitë nuk iu përmbajtën asaj. Aktualisht, shpërndarja e 32 mandateve për Këshillin Komunal të Tuzit është si vijon: Partitë shqiptare 12 vende dhe partitë malazeze dhe ajo boshnjake 20 vende. Kjo i ka mundësuar partive malazeze të caktojnë edhe drejtuesin e Komunës. Partitë Shqiptare Partitë malazeze dhe të tjerat Alternativa Shqiptare (ASH)- 7 vende Partia Demokratike Sociale (DPS)-15 Lidhja Demokratike Shqiptare (LDSH)- 3 Partia e Boshnjakëve (PB)-3 Unioni Demokratik Shqiptar (UDSH)-2 Partia Socialdemokrate (SD)-1 Partia Demokrate (DP)-1 Totali: 12 Totali 20 Si rezultat i kërkesës së vazhdueshme nga Tirana zyrtare dhe Diaspora për t’u bashkuar, por edhe si ‘mësim” nga dështimet elektorale në të kaluarën, më 30 janar 2019 në Tuz, tre subjektet politike kryesore shqiptare (Alternativa Shqiptare-ASH, Lidhja Demokratike Shqiptare-LDSH dhe Unioni Demokratik Shqiptar-UDSH) nënshkruan një Deklaratë mbi koalicionin parazgjedhor “Forumi Shqiptar” me sloganin “Malësia në bashkon”. Kjo mundëson kandidimin me një listë të vetme, çka mund të maksimizojë votat e tyre. Institucionet qendrore të Shqipërisë dhe Diaspora e kanë përshëndetur këtë nismë. Tre drejtuesit janë Nik Gjeloshaj (ASH), Nikollë Camaj (LDSH) dhe Fadil Kajoshaj (UDSH). Ndërkohë DPS ka kandiduar me një listë të përbërë kryesisht nga shqiptarë. Në vendet e para janë vënë të rinj, pa ndonjë karrierë të veçantë. Kjo me shumë gjasa është diktuar nga skandalet korruptive, në të cilat është përfshirë DPS së fundmi. Nisur nga eksperienca e zgjedhjeve të kaluara, DPS pritet të bëjë fushatë të fortë, duke përdorur edhe instrumente që nga partitë politike shqiptare atje cilësohen si jo të ligjshme: favorizime në punësime, blerje votash, presione për largime nga puna, etj. Sipas sondazheve të bëra së fundmi rezulton se Koalicioni “Forumi Shqiptar” merr 14 vende, ndërsa partitë e tjera 18 (DPS-12, Boshnjakët-2, Socialdemokratët -2, Demokratët-2). Synimi i partive shqiptare është 15-16 mandate. Rëndësia e koalicionit: Rrit dukshëm mundësitë për një rezultat pozitiv të partive shqiptare. Edhe nëse nuk rezulton fitues, të paktën bëhet faktor vendimtar në caktimin e Kryetarit të Komunës. Pakëson rrjedhjen e votës në favor të partive të tjera, duke maksimizuar votat në favor të spektrit politik shqiptar. Shtron terrenin për një bashkëpunim edhe në të ardhmen (zgjedhjet lokale në Ulqin dhe zgjedhjet e përgjithshme parlamentare në v.2020.) Jep mesazhin e qartë se partitë shqiptare bashkëpunojnë edhe përtej dallimeve krahinore dhe fetare (problem prej kohësh). Krahas kësaj, duhet punuar që koalicioni mos të ketë efekte negative dhe kundërproduktive: Koalicioni parazgjedhor nuk duhet të krijojë përceptimin e fitores së natyrshme dhe të shkaktojë tek elektorati shqiptar pasivitet, indiferencë dhe braktisje të votimit. Duhen shmangur pakënaqësitë e ndonjë grupi votuesish për shkak të bashkimit të partive në një koalicion, në një kohë kur grindjet dhe mosmarrëveshjet kanë qenë të thella dhe shumë të shtrira në kohë. Duhet shmangur vlerësimi klishe “të gjithë qënkan njësoj”. Angazhimi i medias Mediat kryesore në nivel kombëtar mund të angazhohen përmes reportazheve, intervistave dhe emisioneve të formateve të ndryshme për një pasqyrim sa më pozitiv të fushatës së “Forumit Shqiptar”. Drejtuesve të koalicionit t’u krijohet hapësira e nevojshme për të shpalosur qëndrimet e tyre. Synimi kryesor është sensibilizimi i votuesve për pjesëmarrje në votime, si dhe kanalizimi i votave të tyre për Forumin Shqiptar”. Gjatë Samitit të Diasporës (28 shkurt-2 mars) media të ketë në fokus edhe fushatën zgjedhore në Tuz.

Kontakte: Nik Gjeloshaj – tel: 0038 26 90 66663 Nikollë Camaj-tel: 0038 26 90 21151 Fadil Kajoshaj- tel: 0038 26 98 70807

DJEGIA E MANDATEVE, NJË VENDIM POLITIK I TEJSKAJSHËM, POR I DOMOSDOSHËM

February 19, 2019 by dgreca

OPINION NGA ASLLAN BUSHATI/

Në sytë e publikut shqiptar konfiguracioni i Parlamentit të pas 2013-tës, dukshëm është çfaqur më shumë si një autokraci e Edi Ramës , se sa një demokraci e vërtetë parlamentare. Sepse ai pothuaj të gjitha vendimet i ka marrë vetë (shpesh në këmbë) pa pyetur askënd,pa u konsultuar, pa krijuar asnjë hapsirë për të tjerët e për një mendim më të gjërë e përgjithësues. Interesat e klanit tij, e deri në një farë mase të të ashtuquajturës elita e rilindjes socialiste,u janë imponuar interesave të të gjithë shoqërisë shqiptare. Fodull,mburravec, i pa cipë, arrogant, përçmues, imponues, i dhunshëm, tallës, hipokrit, gënjeshtar etj (veti e virtyte këto të dobta për nje kryeministër) , ai i ka manifestuar si asnjë paraardhës tjetër në në këtë detyrë. Partia socialiste si forcë lëvizëse e së majtës shqiptare, është marrë peng nga ky klan, dhe askush nuk guxon të çfaqë mendim ndryshe pale më të kundërshtojë idetë e praktikat e Edi Ramës.

Opozita megjithë përpjekjet e shumta për ti kanalizuar e zgjidhur problemet e mëdha shqetësuese të shoqërisë në rrugë parlamentare, mbeti si një fasadë sepse nuk pati hapsirën e duhur e të nevojshme për të vepruar. Motoja e Edi Ramës : ”S’keni parë gjë akoma” u kthye në një metodë pune jo bashkëpunuese me opozitën duke i mbyllur asaj çdo shteg e duke hedhur poshtë me kartona të gjitha propozimet e saj.

Kujtojmë këtu luftën që ajo bëri nga foltorja për vjedhjen e votave elektorale të cilat ndryshuan konfiguracionin e Parlamentit. Por askush nuk ia vuri veshin dhe sot Prokuroria ka fakte të pa kundërshtueshme se opozita ka patur të drejtë. Në parlament ajo bëri një betejë të vërtetë kundër kanabizimit dhe drogave të tjera, sa sot është e njohur edhe botërisht se kjo ka qenë e vërtetë. Ju përvesh luftës kundër kriminalitetit i cili kishte mbërritur deri në Parlament e në hallkat drejtuese të qeverisjes si asnjë herë më parë në Shqipëri. U impenju fort për reformën në drejtësi duke bërë amandamente të qënësishme që ajo të kishte pavarsi e të mos kapej nga askush, por ditën pas miratimit konsensual filloi manovra për kapjen e saj me çdo kusht nga klani i Edi Ramës. Sot Shqipëria është pa Gjykatë Kushtetuese, pa Gjykatë të lartë, me një Prokurore të Përgjithëshme të Përkohëshme dhe e zgjedhur në mënyrë antikushtetuese. Kjo erdhi sepse Edi Rama pati frikë nga drejtësia e vërtetë, duke menduar se ajo mund ta mbyllte atë ( dhe klanin e tij të inkriminuar që drejton) prapa hekurave të burgut. Qëllimisht ai e shkatërroi reformën në drejtësi sepse e filloi nga lart poshtë dhe jo nga e kundërta. Po ashtu qëllimisht investoi shumë tek përfaqësuesit ndërkombëtar duke i mashtruar e duke i future ata në qorrsokak. Shumica e njerëzve sot mendojnë se reforma në drejtësi (megjithë investimin e madh ndërkombëtar) ka dështuar. Veç këtyre Edi Rama i friksuar nga sa më sipër, minoi edhe vetingun në politikë, duke i bërë një dëm të madh gjithë shoqërisë shqiptare.

Parë e vlerësuar nga këndshikimi politik gjithë tabllonë e zymtë të mësipërme, shto këtu edhe: korrupsionin galopant, papunësinë, emigrimin, varfërinë e tejskajshme, demostratat e studentëve dhe të qytetarëve etj, opozita vendosi të verë vehten në provë (në test) me demostratën e 16 shkurtit në Tiranës. Testi tregoi se ajo ishte demostrata më e madhe e historisë së pluralizmit dhe se qytetarët ishin pranë e me opozitën. Ky lexim i demostratës i hapi rrugën vendimit politik të tejskajshëm të opozitës për djegien e mandateve parlamentare. Ky veprim ishte i beftët në lëvizje dhe i pa dëgjuar më parë në historinë parlamentare të Shqipërisë . Kështu ajo shokoi klanin e Edi Ramës, por edhe ndërkombëtrët në Tiranë disa prej të cilëve kanë qenë jo pak mëkatar me këtë opozitë prej një kohe të gjatë.

Djegia në bllok e mandateve të opozitës, gjykoj se është bërë e mirmenduar dhe e parë si mundësia e fundit ( madje dhe e vetme) për disa qëllime politike ku më kryesoret janë:

Për ta larguar Edi Ramën dhe shpurën e tij të korruptuar e të inkriminuar nga qeverisja. Krijimin e një qeverie tranzitore e cila do të mundësonte krijimin e mjedisit e të kushteve të përshtatëshme e të domosdoshme për zgjedhje të lira. Çuarja e vendit në zgjedhje të parakohëshme. Krijimi i imazhit të demokracisë funksionale që do të çonte Shqipërinë drejt hapjes negociatave me BE-në, duke theksuar se në themel e në brendi të kauzës së opozitës është:” zgjedhje të lira e të ndershme me çdo çmim”.

Por djegia e mandateve, si një opsoin i ri dhe i pa provuar më parë, gjykoj se mbart edhe disa rreziqe të cilat mund ta ndryshojnë kahun e drejtimit të lëvizjes politike edhe për keq. Kështu,duke patur vakum kushtetues për një fenomen të pa njohur , ekziston një mundësi që formalisht parlamenti të mbushet me njerez të tjerë të klanit të Edi Ramës (maxhorancës) dhe të shkohet si i thonë fjalës “nga shiu në breshër”. Opsion tjetër është që Edi Rama të mos merakoset fare për lëvizjet politike të opozitës dhe të vazhdojë të drejtojë vendin me qeverinë dhe grupin e tij parlamentar pa opozitë (si në monizëm). Kjo do të ishte gjëja më qesharake për Shqipërinë e 2019-tës , antare e NATO-s dhe kandidate për në BE.

Në kushtet e këtyre opsioneve, opozita me siguri do të përshkallëzonte hapat drejt radikalizmit për arritjen e qëllimeve të përcaktuara në platformën e saj. Ndoshta radikalizimi do të çonte në konfrontime me qeverinë dhe situata mund të precipitonte deri në një luftë civile. Atëherë dëmi do të ishte kolosal për gjithë popullin në Republikën e Shqipërisë dhe afrimi me BE-në do të ishte dekada larg (kështu në vend që të venim vetullat nxorrëm sytë).

Nga ana tjetër, në se opozita, tërhiqet nga kauza e deklaruar, atëhere ajo ka kryer vetvrasje politike dhe me vetdije ka thirrur funeralin e saj. Kështu që përfundimisht jemi para disa situatave të panjohura dhe të komplikuara.

Pyetja më e rëndomtë në këtë rast do të ishte: a ka ndonjë zgjidhje më të pranueshme dhe me sa më pak dhimbje e sakrifica? Mendoj se po. Më e thjeshta do të ishte që Edi Rama ta kuptonte situatën në të cilën e ka katandisur Shqipërinë dhe të pranonte opsinin e opozitës. Në të njejtën kohë Partia socialiste (sa nuk është vonë), duhet të braktis avanturierët, oligarkët e të inkriminuarit dhe të riformësojë të majtën shqiptare si mbrojtëse e shtresave të vobekta e të vlerave të së majtës europiane. Një tjetër do të ishte ndërhyrja e ndërkombëtarëve, por në këtë rast duke qenë palë me opozitën së cilës i kanë borxhe veçanërisht me veprimet e qëndrimet e Lu-ve, Vlahutin-ëve, Mogerin-ëve etj.

11 Years of Kosova’s Independence and DIELLI

February 19, 2019 by dgreca

BY RAFAELA PRIFTI/

On February 16 2019, the celebration of Kosova’s eleventh year of independence was hosted by a number of Albanian American Community Organizations at the Hilton Westchester. Vatra the Pan-Albanian Federation of America proudly joined all the associations that made the event possible. Vatra’s President Dritan Mishto, Vice President Agim Rexhaj, Secretary Nazo Veliu, Treasurer Marjan Cubi. Dielli’s Editor Dalip Greca, from the Executive Council Zef Balaj, from the Board, Leke Perlleshi, Medi Hoxha, Pashko Camaj and Asllan Bushati, Veiz Belliu, Mehill Gjuraj and Pashke Maksuti joined the celebration alongside representatives of Royalists’ Party. The proceeds from the fund raiser would go to support the Bytyqi Brothers Foundation. The family members of the late Bytyqi brothers were present at the event.The main speaker and one of the sponsors of the celebration, New York City Councilman Mark Gjonaj delivered the main remarks of the evening. He thanked twenty five organizations of the Albanian American community that hosted the celebration (the full list is posted at the end of the article). In commemoration of the twentieth anniversary of Kosova’s liberation, the evening honored the Bytyqi Brothers, whose Foundation is committed to bringing justice to the deceased and missing persons. The main speaker provided an overview of the devastation caused by the war: over 100,000 structures destroyed and damaged, over 800,000 people expelled or displaced, over 20,000 girls and women raped and assaulted, over 13, 950 people killed and over 1, 620 still missing. Council Member noticed that on account of the divisive politics of the Albanian leadership and the heavy lobbing of the Serbs in Congress, the aggressor is trying to play the victim. “We are the victims!” he stated firmly. In the next part of the speech, he criticized the current positions of the politicians in relation to the borders of Kosova and the issue of tariffs which he referred to as “a public relations war’. The final criticism in Mark Gjonaj’s remarks for the evening was formulated in a form of a question” Where is the unified national agenda?” Speaking after him, Ambassador Teuta Sahatqija of the General Consulate of Kosova in New York, stated that “Victory requires sacrifices”. The freedom fighters and the families who lost their members in the war paid the ultimate price. She said that the actions and dedication of the diaspora are equally valuable in giving voice to the suffering in Kosova and providing a platform for the sacrifices of its people. The last speaker, Gani Shehu, Chairman of the Atlantic Association, said that Kosova’s army is the second biggest achievement after its independence. On December 14th the Kosova Assembly adopted the legislature to turn the Security Force into Kosova’s Army. Mr. Shehu pointed at the flags of US, Albania, Kosova and to a new black-colored flag designed to honor the missing. The Masters of the Ceremony were Besa and Shpend Xani. The national anthems were performed by tenor Riad Ymeri. The Marching Guard of the NYPD Illyrian Society of Law Enforcement Officers greeted the opening of the event. The list of entertainers included Arben Kransniqi, Artan Kola, Besim Muriqi, Donika Ukshini, Entela Ilirjani, Haxhi Zeneli, Hajro Ceka, Ida Tili-Trebicka, Kino Gara, Mirsad Ceka, Nik Carku, Sebahete Berlajolli.

Looking back a year ago, the February 2018 issue of Dielli brought to the reader messages and telegrams of congratulations for the 10th anniversary of Kosova’s independence from President Trump, former president Bill Clinton, former Secretary of State Madeleine Albright, General Wesley Clark, Junior Senator of Iowa Joni Ernst, former US Ambassador to the UN Mrs Nicki Haley, NY Congressman Elliot Engel, the speech of Kosova’s Ambassador to the US Ms. Vlora Citaku at the diplomatic reception, reflections from Enver Krasniqi. University of Prishtina PhD Professor of Economics, Anna Di Lellio, Sociologist and Policy Analyst. In the same issue, Dielli covered the meeting of Vatra’s Executive Council Members and a delegation of Kosova’s Ministry’s of Diaspora and Strategic Investments at its headquarters, the opening of the photo exhibition “Breathing New Life” of photographers Shkelzen Rexha and Arben Llapashtica co-sponsored by Vatra at the offices of Kosova’s General Consulate in New York, the homage to Bytyci brothers at the cemetery by a joint group of Kosova’s officials documented and sponsored by Vatra’s Media Coordinator Dritan Haxhia, whereas Dielli’s editor, Dalip Greca provided a detailed account of the celebration of the 10th anniversary of Kosova’s independence at Marina del Ray, where fifteen community organizations came together for the festivities and Vatra’s Chairman Dritan Mishto delivered the main note of the evening. Such events have been part of our community’s life and Dielli has been documenting and recording them for 110 years.

*Albanian American Association Ana e Malit, Albanian American Community Association, Albanian American Cultural Foundation, Albanian American National Council, Albanian American Educators Association, Albanian American National Organization, Albanian American Open Hands Organization, Albanian American Puka Community Association, AAWO Motrat Qiriazi, Albanian Roots, Association Malesia e Madhe Ny, Atlantic Association, Dibra Community Association, Dom Simon Filipaj Foundation, Illyrian Society of Law Enforcement Officers, Kosova Lindore Association, Kraja Association, “Marigona” Albanian Woman Organization, MAASBESA, Peja Association, Plave Guci Foundation, Rugova Association, Shoqata Skenderbej, The Women’s Organization Hope and Peace, VATRA the Pan-Albanian Federation of America

PROF. DR. REXHEP KRASNIQI: BIR SHPIRTI I BAJRAM CURRIT

February 18, 2019 by dgreca

Me rastin e 20-vjetorit të largimit nga kjo jetë/

Nga Frank SHKRELI/

Në bisedë e sipër me mikun dhe kolegun tim Idriz Lamaj, ai më kujtoi se ky muaj shënon 20-vjetorin e kalimit në amshim të njërit prej udhëheqsëve më të dalluar, më të nderuar dhe për shumë dekada ndër më të respektuarit e diaporës shqiptaro-amerikane, Prof. Dr. Rexhep Krasniqi. Për më tepër, Idrizi më njoftoi se me këtë rast, në Kosovë është botuar një libër për jetën dhe veprimtarinë e këtij burri të madh të Kombit shqiptar. Nuk e kam lexuar ende librin, por mund të them se një vepër e tillë na mungonte ne këtu në diasporë, megjithse kemi pasur nderin dhe fatin ta njihnim Dr. Krasniqin, por më shumë besoj se kjo vepër u nevojitet lexuesve anë e mbanë trojeve shqiptare – e sidomos brezit të ri, të cilët, për arsye që dihen, mund të mos kenë dëgjuar fare për Dr. Rexhep Krasniqin.

Libri i autorit Dr. Besim Muhadri: “Prof Dr. Rexhep Krasniqi Një Jetë në Shërbim të Shqipërisë Etnike”, botuar kohët e fundit në Kosovë

Por kush ishte Prof Dr. Rexhep Krasniqi? Ai lindi në Gjakovë në vitin 1906 ku edhe mbaroi shkollën fillore, ndërsa shkollën e mesme e kreu në akademinë e njohur “Theresanium” të Vjenës, një ndër entet më të njohura dhe aristokrate të para Luftës së Dytë Botërore në Evropë. Siç shkruan – në vend të parathënies — edhe autori i librit, “Prof. Dr. Rexhep Krasniqi -Një jetë në shërbim të Shqipërisë Etnike” – në artikullin e botuar ditët e fundit në gazetën Dielli, organ i Federatës Pan-Shqiptare Vatra, “Rexhep Krasniqi kaloi një jetë tepër të rëndë dhe shumë të dhimbëshme, sepse që në moshën 8 vjeçë mbeti jetim, pa të dy prindërit. Duke parë një fëmijë tepër të zgjuar, por edhe në një gjendje tepër të vështirë, atdhetari dhe arsimdashësi, Bajram Curri, ose siç do ta quajë Noli ynë i madh, Tribuni i vegjëlisë, personalisht atë do ta adoptojë si “Bir shpirti”. Në mungesë të prindërve Bajram Curri do ta shoqëronte atë për herë të parë me rastin e regjistrimit në shkollë në Vjenë”, shkruan autori.

Në vitin 1934 Rexhep Krasniqi ka marrë titullin akademik “Doktor Fillozofie” nga Universiteti i Vjenës, teza e të cilës ka qenë, “Kongresi i Berlinit dhe Shqipnia Verilindore”, nën mbikqyrjen e Profesorit austriak Karl Patsch, Kryetar i Institutit për studime ballkanike pranë Universitetit të Vjenës dhe njëri prej albanologëve dhe historianëve më të njohur të asaj kohe në Evropë. Pasi përfundon studimet universitare në Vjenë, Rexhepi i ri këthehet në Atdhe dhe emërohet menjëherë profesor i historisë dhe gjeografisë pranë gjimnazit në Gjirokastër, ku edhe shërbeu si zëvendës drejtor deri në vitin 1938. Po këtë vit, Rexhep Krasniqi emërohet Drejtor i Arsimit të Mesëm në Ministrinë e Arsimit në Tiranë dhe më vonë Inspektor Epruer pranë kësaj ministrie. Më 1941, ai caktohet Komisar i Lartë i Shkollave të Mesme në Kosovë dhe Drejtor i Gjimnazit të parë në gjuhën shqipe në Prishtinë. Dr. Rexhep Krasniqi në një numër të revistës “Shëjzat” të vitit 1974 e përshkruan kështu emërimin e tij në Gjimnazin e Prishtinës nga Ministri i atëhershëm i Arsimit shqiptar, Prof. Ernest Koliqi: “Për organizimin e Internatit ku do të banojshin 200-studentë – shumica e të cilëve do të studjonin me bursa të qeverisë shqiptare – Ministri i Arsimit, Prof. Ernest Koliqi, emëroi Prof. Vasil Andonin me titull rektor dhe si ndihmës mësues, Lirak Dodbibën, të cilët qenë dërguar në krye të detyrës (në Kosovë) në Tetor, 1941. Për drejtimin e gjimanzit të Prishtinës ishte caktuar një arsimtar i merituar Kosovar që ishte në Tiranë. Por ky për arsye personale në çastin e fundit u tërhoq. Ministri Koliqi, që i kishte dhënë një rëndësi të jashtëzakonshme, zhvillimit të arsmit kombëtar në krahinat kosovare, u gjënd në njl pozitë të vështirë për zevëndsimin e tij. Më në fund, me pëlqimin e plotë të tij, ai i ofroi Prof Krasniqit drejtimin e shkollës në fjalë si Komiser i Ministrisë, i cili njëkohsisht do ruante pozitën që kishte në atë kohë edhe si Inspektor Epruer në Ministrinë e Arsimit, bashkë me arsimtarët e njohur si Karl Gurakuqi, Aleksandër Xhuvani, Anton Deda, Kolë Kamsi e Kostaq Cipa.”

Për t’i ra shkurt, fati i këtyre burrave gjatë dhe pas Luftës së Dytë Botërore dihet. Megjithëse, me këto koka, jo vetëm atëherë, por edhe sot, Kombi shqiptar mund të krenohej para botës së qytetëruar dhe me të cilët – atëherë dhe sot – për nga përgatitja e tyre akademike, politike dhe njerëzore, e sidomos për nga atdhedashuria e tyre, do të krenohej çdo popull. Pas luftës, Dr. Rexhep Krasniqi pësoi të njëjtin fat me të tjerët — ndër më të mirët e Kombit – duke u detyruar të largoheshin nga Atdheu i tyre. Edhe ai merr rrugën e mërgimit, duke u vendosur së pari në Siri pastaj prej aty shkon në Australi, ku për mungesë të gjuhës anglisht detyrohet të bëjë lloj punësh, përfshirë fabrikën e automjeteve, për të siguruar bukën e gojës.

Për fat të tij, por më shumë për fatin e komunitetit shqiptaro-amerikan, Dr. Rexhep Krasniqi ftohet në vitin 1957 nga Departamenti Amerikan i Shtetit që të vinte në Shtetet e Bashkuara për të marrë pjesë në formimin e Komitetit “Shqipëria e Lirë”, me qëndër në New York. Dr. Krasniqi e drejtoi këtë ent shqiptaro-amerikan, të financuar nga Amerika, deri në shëmbjen e komunizmit. Ishte në këtë rol që Prof. Dr. Rexhep Krasniqi siguroi admirimin e komunitetit shqiptaro-amerikan, pothuaj pa dallim. Komiteti Shqipëria e Lirë shërbente në atë kohë, si ambasadë dhe si konsullatë, por edhe si zyrë ndihmash për shërbime të ndryshme për të gjithë shqiptarët në nevojë, pasi nuk ekzistonin marrëdhëniet diplomatike midis Shqipërisë dhe Shteteve të Bashkuara, ndërsa për Kosovën dihej pak ose aspak. Për çfardo nevoje qoftë, shqiptarët e arratisur nga regjimi komunist i drejtoheshin Komitetit “Shqipëria e Lirë” për ndihmë.

Dr Hamdi Oruçi duke i dorëzuar pllakën e artë Dr. Prof. Rexhep Krasniqit, në emër të komunitetit shqiptaro-amerikan, New York, 28 Nëntor, 1975

Ishte pikërisht për aktivitetin e tij në shërbim të komunitetit shqiptaro-amerikan, që Dr. Hamdi Oruçi, një tjetër kolos i diasporës shqiptare të pas luftës në Amerikë, i dorëzoi Dr. Rexhep Krasniqit, në emër të komunitetit shqiptaro-amerikan, pllakën e artë – simbol falënderimi jo vetëm për punën e tij të palodhur për të ndihmuar shqiptarët e shpërndarë, por edhe për veprimtarinë e tij politike dhe atdhetare, në fushën e ruajtjes së gjuhës dhe të kulturës shqiptare në këtë vend, të drejtave bazë të njeriut dhe për përpjekjet e tija për liri e demokraci të vërtetë për Kombin shqiptar.

Unë e kisha takuar disa herë Rexhep Krasniqin dhe me çdo rast, ashtu si edhe disa të tjerë të kalibrit dhe të brezit të tij, gjithmonë na jepte zemër e kurajo ne të rinjve në atë kohë, që të vazhdonim punën e tyre në komunitet, që të mos harronim gjuhë e kulturë, e prejardhje. Në vitin 1972 kisha filluar një broshurë tepër modeste për të rinjët, “Rinia Shqiptare në Mërgim”, e cila i kishte rënë në dorë Doktorit të nderuar. Dhe në karakteristikën e tij që e dallonte, për një nismë megjithse tepër modeste, Prof Krasniqi kishte gjetur kohë të më shkruante një letër duke më dhënë kurajo për të vazhduar ndërsa me porosiste: “I kam lexue rishtas edhe të dy numrat e së përkohëshmes “Rinia Shqiptare në Mërgim”. Secili fillim ashtë i vështirë, por nga përmbajtja e artikujve që keni botue deri tashti më duket se jeni në rrugë të mbarë e që përputhet me moton e juej, “Lux et Veritas” (Drita dhe e Vërteta”. Të shpresojmë se me kohë, broshura juej ka me u ba një përmbledhje e fuqive të reja të kulturës dhe virtyteve të Kombësisë Shqiptare në këtë vend të lirisë dhe të përparimit.” Në të njëjtën letër, Doktor Krasniqi më jepte kurajo gjithashtu për vazhdimin e shkollës, dhe të mësoja anglishten, ashtuqë, sipas tij të, hyja “në radhën e shqiptarëve të paktë të kësaj kategorie, në këtë vend.”

Fjalët dashamirëse, porositë, këshillat, guximi, por edhe ndihmat që nuk i kursente për të gjithë, e dallonin atë nga shumë të tjerë. Në këtë përvjetor, kujtimet e mia më të sinqerta, jo vetëm nga unë, por nga të gjithë ata që e kanë njohur dhe të cilët në një mënyrë ose një tjetër kanë përfituar nga ndihmat dhe nga këshillat e tija në nivel personal — janë të shumëta dhe të përzemërta dhe vazhdojnë të jenë të gjalla edhe në ditët e sotëme. Për kontributet e tija të panumërta dhe për arritjet jetësore në diasporë dhe anë e mbanë trojeve shqiptare në Atdhe, komuniteti shqiptaro-amerikan i kishte shprehur falënderimet e veta Ditën e Pavarësisë së Shqipërisë, me 28 Nëntor, 1975 duke e dekoruar Dr. Rexhep Krasniqin me pllakën e artë me këtë motivacion: “Për punën e tij të vazhdueshme në Shqipëri dhe jasht Atdheut, me vendosmëri dhe ndershmëri kombëtare, me dedikim të papërkulur, në lamën e përparimit kulturor dhe politik të popullit shqiptar dhe Shqipërisë, ku një ditë jo të largët do të vendosen liria e fjalës dhe ajo e mendimit, liria e besimit dhe liria e mbledhjes, si dhe të gjitha liritë e tjera demokratike, si kujtim i paraqitet kjo pllakë Rexhep Krasniqit për shenjë nderimi dhe falënderimi, sot me 28 Nëntor, 1975 në qytetin e Nju Jorkut të Shteteve të Bashkuara, Bashkësia e Nju Jorkut.”

Rexhep Krasniqi ka lënë pas një trashëgimi të madhe kulturore dhe historike me shkrimet e tija në median e mërgimit, përfshirë Shëjzat dhe sidomos me shkrimet e tija në organin e entit që ai drejtonte, gazetën Shqiptari i lirë. Për më tepër, si Kryetar i “Komitetit Shqipëria e Lirë”, Dr. Rexhep Krasniqi ishte i pranishëm në shumë seminare dhe konferenca akademike dhe ndërkombëtare në universitetet amerikane dhe më gjërë, për të folur për historinë e Kombit shqiptar dhe për gjëndjen e mjerë politike të tij, nën regjimin komunist të asja kohe. Si përfaqsues i lartë i komunitetit shqptaro-amerikan për dekada, Dr Krasniqi gjëndej shpesh edhe pranë komuniteteve shqiptare të përhapura në Amerikë dhe në Evropë, përfshirë Arbëreshët e Italisë dhe ishte ndër ata të pakët nga i cili — përsonalitetet më të shquara politike të Evropës dhe të Amerikës — kërkonin këshilla dhe të dhëna mbi gjëndjen e botës së mbyllur shqiptare nën komunizëm.

I zgjedhur nga vet Heroi i Dragobisë, si “Bir shpirti” i tij – ai kishte mbetur jetim pasi kishte humbur prindërit që në vegjëli – Bajram Curri e kishte shoqëruar Rexhepin e vogël në udhëtimin e tij të parë për në Vjenë të Austrisë, ku Dr. Rexhep Krasniqi mbaroi studimet e larta dhe prej ku është doktoruar nga Universiteti i Vjenës.

Në këtë 20-vjetor të vdekjes së të “Birit në shpirt”, caktuar si i tillë nga vet heroi i Dragobisë — me mall e respekt e kujtojmë këtë muaj Prof. Dr. Rexhep Krasniqin, njërin prej protagonistëve kryesorë të nacionalizmit të shëndoshë shqiptar, i cili me bashk-kohasit e tij, të të njëjtit mendim e qëllim — po tu ishte dhënë mundësia — do ta kishin “bërë Shqipërinë”, ashtu siç e donin ata atëherë dhe siç ende e dëshirojmë edhe ne sot për mbarë Kombin — të bashkuar, të lirë dhe vërtetë demokratike, të integruar një herë e mirë në organizmat politike, ekonomike dhe ushtarake verio-atlantike të botës perëndimore. Kjo ishte ëndërra e Dr. Rexhep Krasniqit dhe e shokëve të brezit të tij – një ëndërrë për realizimin e të cilës ata jetuan e vepruan gjithë jetën e tyre në mërgim, por që fatkeqësisht mbetet ende endërra jonë e pa realizuar krejtësisht edhe sot, në çerekun e parë të shekullit 21.

Bolton’s Bias Against Kosovo

February 18, 2019 by dgreca

1 Bolton

Bolton’s Bias Against Kosovo/

By David L. Phillips*/

1 David L Phillips 1

Kosovo used to enjoy broad bipartisan support in the United States. President Bill Clinton led NATO’s action to stop Serbia’s genocide of Kosovo Albanians in 1999. President George W. Bush coordinated international recognition of Kosovo’s independence in 2008. Today, the Trump administration has an ambiguous approach to supporting Kosovo. John R. Bolton, the National Security Adviser, has an anti-Albanian bias that undermines Kosovo’s sovereignty, as well as U.S. interests in the region.

For decades, Bolton has been unabashed in his preference for Serbia. He backs Belgrade’s present plan to partition Kosovo in exchange for normalization of relations between Kosovo and Serbia.
Bolton’s anti-Albanian bias dates back to the 1990s when he objected to America’s “illegal” intervention to stop the genocide of Kosovo Albanians by Serbia. He downplayed the killing of more than ten thousand Kosovo Albanians and the displacement of one million. According to Bolton, “[There is] not sufficient American interest to take the side of either the Kosovo Albanians or of the Serbs.”
Bolton went on to oppose U.S. recognition of Kosovo in 2008. Bolton slammed the U.S. Government’s “anti-Serbian politics ever since the break-up of the former Yugoslavia.” “I think the U.S. would be making a mistake if they unilaterally recognized Kosovo. The only reasonable solution would result from talks between the Serbs and Kosovo Albanians. A potential imposed solution could lead to violence, which is in no-one’s interests.” In an interview with Russia Today, Bolton warned that Kosovo’s independence would “increase the risk of instability and attract Islamic extremists from around the world.”
Nobody paid much attention to Bolton’s incendiary and irrelevant comments in the past. He was a crackpot pundit, shunned for his radical views by Democrats and Republicans alike.
Now as National Security Adviser, Bolton is in a position to do some real damage. In August, Bolton blew up the Kosovo-Serbia dialogue by declaring: [“The U.S.] will not exclude or oppose territorial swaps between Serbia and Kosovo.” Echoing Moscow’s position, he arranged a letter from Trump to Thaci endorsing partition if the two sides agreed to it.
Bolton recently slammed Kosovo’s adoption of a 100 percent tariff on Serbian exports to Kosovo. The U.S. threatened Kosovo for acting without its permission.
Bolton turned a blind eye to events that preceded imposition of the tariff. While showing up in Brussels to discuss normalization with Kosovo, Serbia was playing a dirty double game discouraging countries from recognizing Kosovo and even lobbying countries that have recognized Kosovo to withdraw their recognition. Absent effective U.S. diplomacy, Kosovo’s INTERPOL candidacy went down to defeat.
Bolton says he is agnostic, but actually favors partition. He dangled the prospect of a Rose Garden ceremony at the White House if Kosovo concedes to foreign pressure and agrees to adjust its borders. His approach tracks a history of anti-Albanian views over decades. He obfuscates the difference between aggressor and victim.
Martii Ahtisaari, the world class diplomat who served as Finland’s president and received the Nobel peace Prize in 2008 for his work as UN Special Envoy on Kosovo, was strategically focused and tactically flexible. He had a vision for negotiations. According to Ahtisaari, independence was the only outcome. “The train has left the station and we know where it will arrive.” He told me, “In all my negotiations, I knew from the beginning what the outcome would be.”
Ahtisaari’s mediation was guided by principles: no return to the status quo; no partition of Kosovo; and no greater Albania. He understood America’s importance. “U.S. leadership was so clear and firm. My biggest problem was the Europeans.”
Bolton’s approach is diametrically different. Bolton says the parties should decide, warning against “deciding the outcome in advance.” Instead of being principled and resolute in pursuit of an outcome, Bolton behaves in a way that is beholden to Serbia and acquiescent to Russia. He relies on European-led mediation.
His diplomacy is either technically incompetent, morally bankrupt – or both.
On this anniversary of Kosovo’s independence, we recall Bush’s promise to President Sejdiu on February 18, 2008: “The United States will be your partner and your friend. As Kosovo opens a new chapter in its history as an independent state, I look forward to deepening and strengthening our special friendship.”
The Government of Kosovo must recognize the uncertainty of America’s support. Comfort can be found in the fact that Bolton is a passing figure. His anti-Albanian bias will end up in dustbin of history.

*David L. Phillips is Director of the Program on Peace-building and Rights at Columbia University’s Institute for the Study of Human Rights. He worked with Ambassador Richard C. Holbrooke as a Senior Adviser at the State Department. He has written many books including Liberating Kosovo: Coercive Diplomacy and U.S. Intervention (Harvard’s Kennedy School).

***

Paragjykimet e Boltonit kundër Kosovës

Nga David L. Phillips

Kosova ishte mësuar të gëzonte përkrahje të gjerë si të demokratëve, ashtu edhe të republikanëve në Shtetet e Bashkuara. Presidenti Bill Clinton udhëhoqi aksionin e NATO-s për të ndaluar gjenocidin e Serbisë të shqiptarëve të Kosovës në 1999-n. Presidenti Xhorxh W. Bush koordinoi njohjen ndërkombëtare të Pavarësisë së Kosovës në 2008-n. Sot administrata Trump ka një qasje të paqartë për të mbështetur Kosovën.
John R. Bolton, këshilltar i Sigurisë Kombëtare, ka një paragjykim antishqiptar që minon sovranitetin e Kosovës, si dhe interesat e SHBA-së në rajon. Për dekada me radhë Bolton ka qenë i patrazuar në preferencën e tij për Serbinë. Ai mbështet planin e tanishëm të Beogradit për ndarjen e Kosovës në këmbim të normalizimit të marrëdhënieve midis Kosovës dhe Serbisë. Paragjykimi antishqiptar i Boltonit daton që në vitet 1990, kur ai kundërshtoi ndërhyrjen “e paligjshme” të Amerikës për të ndaluar gjenocidin e shqiptarëve të Kosovës nga Serbia. Ai minimizoi vrasjen e më shumë se dhjetë mijë shqiptarëve të Kosovës dhe zhvendosjen e një milion të tjerëve. Sipas Boltonit, “Nuk ka interesim të mjaftueshëm amerikan për të marrë anën as shqiptarëve të Kosovës ose të serbëve”.
Bolton vazhdoi të kundërshtonte njohjen e SHBA-së për Kosovën në vitin 2008. Bolton kritikoi “politikën antiserbe të qeverisë së SHBA-së që nga shkatërrimi i ish-Jugosllavisë”. “Mendoj se SHBA-ja do ta bënte një gabim nëse ata e njohin njëanshëm Kosovën. Zgjidhja e vetme e arsyeshme do të rezultojë nga bisedimet midis serbëve dhe shqiptarëve të Kosovës. Një zgjidhje potenciale e imponuar mund të çojë në dhunë, e cila nuk është në interes të asnjë personi”, kishte deklaruar ai. Në një intervistë për “Russia Today” Bolton ka paralajmëruar se pavarësia e Kosovës do ta “rrisë rrezikun e jostabilitetit dhe do të tërheqë ekstremistë islamikë nga e mbarë bota”. Askush nuk i kushtoi shumë vëmendje komenteve nxitëse dhe të parëndësishme të Boltonit në të kaluarën. Ai ishte një ekspert i çuditshëm, i njohur për pikëpamjet e tij radikale si nga demokratët, ashtu edhe nga republikanët.
Tani si këshilltar i Sigurisë Kombëtare Bolton është në gjendje të bëjë një dëm të vërtetë. Në muajin gusht Bolton shpërtheu dialogun Kosovë –Serbi, duke deklaruar: “SHBA-ja nuk do të përjashtojë ose nuk do të kundërshtojë këmbimet territoriale midis Serbisë dhe Kosovës”. Duke i bërë jehonë qëndrimit të Moskës ai rregulloi një letër nga Trump të drejtuar Thaçit, duke miratuar ndarjen nëse të dyja palët ranë dakord për të. Bolton së fundmi ka kritikuar miratimin e Kosovës të një tarife prej 100 për qind për eksportet serbe në Kosovë. SHBA-ja kërcënoi Kosovën për veprim pa lejen e saj.
Bolton mbylli sytë ndaj ngjarjeve që i paraprinë vendosjes së tarifës. Ndërsa po shfaqej në Bruksel për të diskutuar normalizimin me Kosovën, Serbia po luante një lojë të pistë të dyfishtë, duke dekurajuar vendet nga njohja e Kosovës dhe madje edhe duke lobuar te vendet që e kanë njohur Kosovën për tërheqjen e njohjes së tyre. Duke munguar një diplomaci efektive të SHBA-së, kandidatura e Kosovës për INTERPOL pësoi një dështim. Bolton thotë se është agnostik, por në të vërtetë favorizon ndarjen. Ai e hodhi në pah mundësinë e një ceremonie në “Kopshtin e Trëndafilave” në Shtëpinë e Bardhë nëse Kosova pranon presionin e jashtëm dhe pajtohet të rregullojë kufijtë e saj. Qasja e tij ndjek një histori të pikëpamjeve antishqiptare gjatë dekadave. Ai fsheh dallimin mes agresorit dhe viktimës.
Marti Ahtisaari, diplomati i klasit botëror i cili shërbeu si president i Finlandës dhe mori çmimin “Nobel për Paqe” në vitin 2008 për punën e tij si i dërguar i posaçëm i OKB-së për Kosovën, ishte strategjikisht i fokusuar dhe taktikisht fleksibil. Ai kishte një vizion për negociata. Sipas Ahtisaarit, pavarësia ishte rezultati i vetëm. “Treni është larguar nga stacioni dhe ne e dimë se ku do të arrijë. Në të gjitha negociatat e mia e dija që nga fillimi se çfarë do të ishte rezultati”, më tha ai. Ndërmjetësimi i Ahtisaarit u udhëhoq nga parimet: nuk ka kthim në status quo; nuk ka ndarje të Kosovës; dhe nuk ka Shqipëri të Madhe. Ai e kuptoi rëndësinë e Amerikës. “Lidershipi i SHBA-së ishte aq i qartë dhe i vendosur. Problemi im më i madh ishin evropianët”.
Qasja e Boltonit është diametralisht e ndryshme. Bolton thotë se palët duhet të vendosin. Ai mbështetet në ndërmjetësimin e udhëhequr nga Evropa. Në vend që të jetë parimor dhe i vendosur në ndjekje të një rezultati, Bolton sillet në një mënyrë që është e favorshme për Serbinë dhe e pranueshme për Rusinë. Diplomacia e tij është ose teknikisht e paaftë, ose e falimentuar moralisht, ose të dyja. Në këtë përvjetor të Pavarësisë së Kosovës ne kujtojmë premtimin e presidentit Bush për presidentin Sejdiu më 18 shkurt 2008: “Shtetet e Bashkuara do të jenë partneri juaj dhe miku juaj. Ndërsa Kosova hap një kapitull të ri në historinë e saj si një shtet i pavarur, pres thellimin dhe forcimin e miqësisë sonë të veçantë”. Qeveria e Kosovës duhet ta kuptojë pasigurinë e mbështetjes së Amerikës. Komoditeti mund të gjendet në faktin se Bolton është një figurë kalimtare. Paragjykimi i tij antishqiptar do të përfundojë në kovën e pluhurit të historisë.
* David L. Phillips është drejtor i Programit për Ndërtimin e Paqes dhe të Drejtave në Institutin e Universitetit Columbia për Studimit e të Drejtave të Njeriut. Ai ka punuar me ambasadorin Richard C. Holbrooke si këshilltar i lartë në Departamentin e Shtetit. Ai ka shkruar shumë libra, duke përfshirë: “Çlirimi i Kosovës: Diplomacia detyruese dhe ndërhyrja e SHBA-së” (Shkolla Kennedy e Harvardit).