dgreca – Page 1767 – Dielli

ME VATRANË NË TORONTO, KANADA

October 2, 2017 by dgreca

Shënime udhëtimi/

Nga Thanas L. Gjika/

Në Toronto ON të Kanadasë, Shoqëria “Vatra” ka pasur që në kohët e hershme një degë, e cila ishte mbyllur gjatë viteve ’80 të shekullit të shkuar, e përfaqësuar nga nacionalistë të njohur , sic ishte edhe zv/Kryetari i Federatës Panshqiptare të Amerikës Vatra, i ndjeri Ibrahim Kulla, i cili e mbajti postin zv/Kryetarit përgjatë viteve 1985-86. Në vitin 2010 atje u rikrijua dega e cila ka sot 23 anëtarë. Një nga nismëtarët e rikrijimit të kësaj dege ishte z. Tony (Tonin) Sufaj, një kastratas i cili ka rënë e bie në sy për kurajon dhe bujarinë e tij të veçantë në veprimtarinë atdhetare.

Unë pata rast të shkoja në Toronto me bashkëshorten time Jualia. Z. Dalip Greca më dha telefonin dhe e-mailin e z. Tony, të cilit i kërkova një takim për të mbledhur të dhëna për një shkrim lidhur me gjendjen e degës së shoqërisë Vatra në Toronto. Më 26 gusht, si e kishim lënë, z. Sufaj erdhi bashkë me dy shokë të tij, me sekretarin e degës, z. Lul Rrafshi dhe z. Besnik Rexhvelaj, anëtar i kryesisë së degës. Kurse z. Qamil Llapshtica, nënkryetari i degës, nuk mundi të vinte sepse ndodhej për vizitë në Prishtinë, prej nga na përshëndeti në telefon…

* * *

Tonin / Tony Sufaj është një malësor i gjatë dhe elegant, i shkathët në biseda dhe të imponon respekt që në minuatat e para të takimit. Rrethanat e jetës e penguan të kryente shkollën e lartë, por përvoja e jetës e ka bërë atë, që me anë të zgjuarësisë natyrale, të jetë një veprimtar i suksesshëm i diasporës sonë në Amerikën e Veriut.

Që kur ishte nxënës në vitin e tretë të gjimnazit, ai ishte mbushur me ndjenja kundërkomuniste. Këto ndjenja ai i kishte thithur gjatë dëgjimit të bisedave me të moshuarit, të cilët kishin pakënaqësi ndaj regjimit komunist, si dhe nga dëgjimi i emisioneve në gjuhën shqipe që transmetonin Radio Podgorica (Mali i Zi) dhe Radio Zëri i Amerikës. Ai edhe pse i ri, kuptoi se jeta në Shqipëri nuk po pëmirësohej si propagandonte Radio Tirana dhe Radio Shkodra, por po keqësohej.

Në vitin 1986 u ftua të luante futboll me skuadrën “Vllaznia” të Shkodrës, skuadra e futbollit “Vllaznia e New Yorkut, e cila përbëhej nga djem shqiptaro-amerikanë. Midis lojtarëve të skuadrës shqiptro-amerikane, ishte dhe një kushëri i Toninit. Ky, gjatë vizitës që bëri në shtëpi të Sufajve midis tjerash tha: “Ma mirë i dekun në ferr se skllav i gjallë këtu në Shqipni”. Kjo thënie i buçiste herë pas here në kokë djaloshit të Sufajve.

Mbas gati një viti, kur Tonini i kishte mbushur 17 vjetët, nxënës në klasën e tretë gjimnaz, shkroi në dërrasën e zezë parullën “LIRI DEMOKRACI!” me shkronja të deformuara që të mos kuptohej i kujt ishte shkrimi.

Nga Dega e Brendshme e Shkodrës shkuan disa policë te drejtoria e shkollës. Ata filluan t’i merrnin në pyetje një nga një nxënësit e asaj klase dhe iu thoshin: “Ne e dijmë që e ke shkruar ti, por tregona dhe shokët që të kesh rrethana lehtësuese për dënimin tënd.”

Asnjë nga nxënësit nuk e pranoi. Kur i erdhi radha Toninit, ky u përgjigj: “ Po kur e dini që e paskam shkruar unë, pse nuk më arrestoni, po i merrni në pyetje gjithë djemtë e klasës?”

Më tej Tininin filluan ta merrnin në pyetje në Degën e Punëve të Brenshme në Shkodër, ku i bënin presion të pranonte se ai e kishte shkruar parullën. Ai kundërshtoi dy muaj rresht, pastaj vendosi të arratisej, tek daja i nënës së tij në Mal të Zi. Me kurajë ai u arratis i vetëm dhe pas disa formalitetesh, u lejua të shkonte për të jetuar në Tuz, te familja Vuçina, ku jetonte disa muaj në vit daja i nënës së tij që shkonte prej New Yorkut, zoti Zef Tom Vuçina. Ai u kujdes si për djalin e vet, pas do kohe e njohu me një vajzë të mirë, me zonjushen Maria Lulgjuraj, me të cilën Tonini u fejua dhe shpejt u martua. Në vitin 1993, djemtë e dajë Zefit e morrën Marien në New York dhe pas disa muajsh mundën ta tërhiqnin dhe Tonin. Aty Tonini u quajt Tony. Meqenëse Maria kishte vëllezërit e vet në Detroit, dy bashkëshortët vendosën të shkonin atje, ku dhe u sistemuan me punë e banesë.

Maria dhe vëllezrit e saj ishin pasardhës të Mark Gjek Lulgjurajt, një luftëtar i çetave antikomuniste të Prenk Calit. Ai ishte bir i fshatit Cem të Selishtës që i ishte dhënë Malit të Zi. Një djalë të tij, Fran Mark Lulgjuraj, pikërisht babain e Marie Lulgjurajt, e kishin vrarë forcat e Sigurimit të shtetit shqiptar.

Duke parë përkushtimin atdhetar dhe fetar të Tonyt, shqiptarët e Detroitit i besuan atij detyrën e skretarit të Kishës së Shën Palit dhe pasi e kualifikuan për të krijuar një shoqëri pastrimi e ndihmuan që të krijonte shoqërinë e tij, ku ai gjatë viteve 1996 – 2007 punësoi deri 35-40 shqiptarë.

Duke qenë se pati mungesa në dokumentacion, zyra e emigracionit e SHBA-ve nuk ia dha qytetarinë amerikane dhe Tony u detyrua të emigronte në Kanada, pikërisht në Toronto ON. Këtu ai u lidh me shqiptarët katolikë me të cilët krijoi një grup besimtarësh të devotshëm me të cilët u fillua organizimi i mbajtjes së meshëve të djelave me ndihmën e Dom Ndue Gjergjit prej Kosove, që shkonte prej Detroit MI. Më tej këtë punë e vijoi Dom Mariani po prej Kosove. Tani punën e tyre e vijojnë Dom Gjovani prej Tirane dhe Dom Ambrozi.

Përveç nismëtarëve Gjergj Nikolla nga Kosova, Zef Deklaj nga Kelmendi dhe Tonyt, tani grupi ka arritur në 500 anëtarë. Eshtë marrë e drejta për të krijuar kishën me emrin “Misioni Shën Nënë Terezës”. Me kuotat e anëtarësisë së kryefamiljarëve dhe me dhurimet e ndryshme, është krijuar një shumë gati një milion dollarë dhe po synohet të blihet një godinë kishe.

Në vitin 2009 Tonyn e zgjodhën kryetar të Shoqërisë “Malësia e Madhe” me qendër në Toronto. Duke ia njohur kontributin në veprimtaritë shoqërore atdhetare, si një ndër demokratët e parë që në kohën e diktaturës, Shoqëria e të Përndjekurve Politikë me kryetar z. Kurt Kola, më 6 tetor 2015 i dha z. Tony Sufaj vlerësimin “PISHTAR I DEMOKRACISE”.

Me formimin e degës së Shoqërisë “Vatra”, anëtarët e kësaj dege e zgjodhën Tony Sufajn kryetar të saj, detyrë të cilën ai e vijon edhe sot. Këtu në Toronto Tony punon në një restorant italian, kurse Maria mban një kompani pastrimi. Kjo familje ka katër fëmijë, tre vajza dhe një djalë. Vajza e madhe Kristina është studente në “Sheridan College”, vajza e dytë Albina, është po ashtu studente në “Toronto State University” për biznes administrim, kurse vajza e vogël Jozefina dhe vëllai i saj binjak Jozefi, janë nxënës në klasën e tetë.

Tony me gjithë familjen e tij është ndër organizatorët e mbrëmjeve të Festës së Flamurit në Tornto, ku shkojnë qindra shqiptarë. Përveç vendlindjes, Tony kryen vizita dhe në Kosovë e Mali të Zi, ku bashkëpunon për gjallërimin dhe forcimin e shqiptarizmit. Miku i tij Monsinjor Dom Lush Gjergji e ka ftuar sivjet të marrë pjesë në Festën e përurimit të “Katedrales Shën Nënë Tereza”.

Vitin e kaluar ai pati bërë një vizitë rreth e rrotul Kosovës nëpër pikat historike, të cilat i kishte fiksuar në fotografi. Disa prej tyre pata rast t’i shikoja gjatë takimit tonë në Second Cup 355 Danforth Ave. M’u kujtuan vizitat e mia me Julian në Prekaz tek Jasharajt, në Prishtinë te varri i Ibrahim Rugovës, etj. Por Tony kishte shkuar dhe në Boletin dhe në Mitrovicë, ku unë nuk shkova dot. Në Mitrovicë, Tony shkoi për të takuar në shenjë respekti Prof. Tef Vokrin, një i arratisur prej Vaut të Dejës që jetoi e punoi shumë vjet në Prishtinë si mësues e tani kalon vitet e pensionit në Mitrovicë për të mbajtur gjallë shqiptarizmin. Në Prishtinë ai u takua dhe me z. Ramush Haradinaj, sot Kryeministër i R. Së Kosovës.

Gjestet e veprimet e Tonyt në të mirë të atdhedashurisë janë të shumta e nuk mund t’i përmendim të gjitha, por nuk mund të le pa përmendur përpjekjet dhe ndihmat e tij financiare për vendosjen e monumentit të Gjergj Kastriotit Skënderbeut vepër e skulptorit Xhiku në oborrin e katedrales “Shën Pali”, monumentin e Shën Nënë Terezës tek vendi i shenjtë “MARRY LAND” pranë Torontos. Këtë monument e kishte realizuar skupltori nga Mitrovica Tol Istrefi.

Tony është një humanist dhe dhurues bujar midis shqiptarëve të Torontos. Ai ka dhuruar shuma të konsiderueshme në mijëra dollarë për krijimin e kishës së Shën Palit, për monumentet e ndryshme dhe tani për krijimin e fondit “Misioni i Shën Nënë Terezës” dhe për monumentin e Shenjtores shqiptare në “MARRY LAND”.

Kur i thashë:

-“Të lumtë Tony, për veprimtarë dhe humanistë si ty ka nevojë forcimi i aktiviteteve kulturore të diasporës sonë në Amerikë”, ai m’u përgjigj me thjeshtësinë e një malësori të ndershëm: “Duhet të kisha bërë më shumë, sidomos në anën organizative. Dega jonë ka dy vjet që ka ngelur te numëri 23 anëtarë. Festojmë Ditën e Flamurit, por është e nevojshme të organizojmë edhe takime të tjera edukative dhe fondmbledhëse, etj…”

* * *

Një kënaqësi tjetër ishte njohja me mjekun, Prof. Asc. Lul Rrafshi, sekretar i degës i cili ka mbaruar studimet e larta për mjekësi. Ai është i ndryshëm prej Tony-t. Ai nuk flet shpejt e me patos, bie në sy për urtësinë e disa malësorëve, që flasin pa ngut, me një qetësi që të detyrojnë të dëgjosh me vëmendje ato që thonë. Luli është prishtinas. Studimet e larta i kreu në Bukuresht për mjekësi. Aty ndoqi dhe studimet pasuniversitare për Radiologji. Kur filluan trazirat në Kosovë në vitin 1999 u kthye në Prishtinë për të qenë pranë familjes. Së shpejti Kosovën e vërshoi lufta dhe Luli me bashkëshorten e vet, zonjën Rabi, mbas disa vështirësish mundi të emigronte në Maqedoni, sepse kthimi në Bukuresht ishte i pamundur. Në kampin e refugjatëve u lindi, Nita. Oficerët e imigracionit Canadez i morrën dhe i dërguan në Kanada ku dhe u vendosën në qytetin Halifax. Këtu doktor Rrafshi filloi punën në borde të ndryshme si “Medical Council of Nova Scotia”, “Metropolitan Immigration and Settlement Association”, ku punonte me refugjatë dhe imigrantë nga e gjithë bota. Edhe puna vullnetare u bë një gjë e përditshme pë doktorin human në qytetin ku jetonte. Po aty ai trajnoi dhe disa përkthyes në fushën e mjekësisë, për të njohur termat mjekësore dhe fjalorin kryesor të anglishtes për ta përdorur gjatë takimeve të pacientëve të ndryshëm me mjekët. Për Gjyqin e Provincës Nova Scotia, doktor Rrafshi përgatiti në shqip dhe anglisht ligjin “Small Claim Court”.

Për punët vullnetare, mjeku shqiptar fitoi çmimin e parë si “Vullnetari më i mirë i vitit 2003” për gjithë Provincën Nova Scotia, çmim të cilin deri atëhere e kishin fituar vetëm kanadezët, por jo ndonjë emigrant. Po këtë vit ai u integrua në sistemin mjekësor kanadez dhe filloi specializimin në fushën “Family Medicine”. Deri më sot në Kanada midis mjekëve që emigrojnë aty arrijnë të integrohen në sistemin kanadez vetëm 10-15% e tyre, të tjerët bëjnë punë të ndryshme.

Doktor Luli mbasi mbaroi specializimin arriti të fitojë dhe titullin Adjunct Profesor (Profesor i Asocuar) dhe deri në vitin 2007 punoi në “Family Medicine” dhe në “Emergency Medicine” në Sydney Nova Scotia. Këtë vit ai vendosi që familisht të transferohej në qytetin London ON, ku kryen të njëjtën punë. Krahas punës në klinikë ai tani kryen punon dhe si trajnues i studentëve pranë “Medical University” në Community Medicine. Ai mban dy klinika mjekësore dhe një poliklinikë me shumë shërbime mjekësore.

Të gjitha këto arritje, thotë doktor Rrafshi, nuk do t’i kisha arritur pa ndihmën e së dashurës, gruas sime Rabi, arkitekte e diplomuar, e cila vendosi ta sakrifikojë specializimin e saj dhe të më mbështeste mua në fushën time të mjekësisë. Ajo vijon të udhëheqë punën në klinikat tona dhe biznesin tonë që zhvillojmë në fusha të tjera. Ajo gjithashtu është një nënë e mbrekullueshme, nënë dhe edukatore e tre fëmijëve: e vajzës Nita dhe djemve Graniti dhe Ariani.

Luli dhe zonja Rabi për disa vite kanë dhënë ndihmesën e tyre si pjesë drejtuese e shoqatës shqiptaro-kanadeze “Iliria” në London ON së bashku me z. Besnik Rexhvelaj, president i kësaj shoqate. Po ashtu ata janë aktivizuar për krijimin e ekipit futbollistik “Albanian FC”, ekip i cili vijon të korrë suksese çdo vit me fitore duke marrë çimeve të ndryshme. Sekretar si Prof. Lul Rrafshi dhe nënkryetar si z. Llapshtica, Tonyit ia bëjnë të lehtë detyrën e kryetarit.

* * *

Anëtari i kryesisë së degës së Vatrës Toronto ON, z. Besnik Rexhvelaj, është anëtar i kësaj dege që nga viti 2010. Ai u lind në Malësinë e Madhe pranë buzës së Liqenit të Shkodrës më 1967, kreu studimet e larta në UT, Fakulteti Ekonomik dega Financë më 1991. Ai ka një trup mbi mesatar dhe ka një karakter të afërt me toskët, ka pamjen e një burri energjik, bën shakara dhe flet shpejt, por me atë saktësinë që ia kërkon profesioni i ekonomistit të aftë.

Ai ka qenë ndër nismëtarët e Lëvizjes së Dhjetorit 1990 dhe të formimit të Partisë Demokratike. Ardhja e familjes Rexhvelaj (Besniku, zonja Nora, djali Brendon dhe vajza Blerta) në Kanada u mundësua në shkurt 2002 si “Landed Emigrant”. Ndër hapat e parë të Besnikut, pas punësimit me orë të reduktuara në “TD Bank”, ishte evaluimi i diplomës së financierit pranë “Toronto University” duke ndjekur studimet mbasdite. Më tej ai përfundoi kursin e plotë për Investment Adviser pranë “Fanshawe College” dhe “Canadian Security Institute”. Në vitin 2005 ai filloi punën si Mortgage Agent në Mortgage Intelligence.

Zoti Rexhvelaj shquhet për kërkesa ndaj shokëve e sidomos ndaj vetes. Në vitin 2012 ai përfundoi kursin e plotë për Mortgage Broker dhe sot ai ka një grup prej katër Mortgage Agents që punojnë në zyrën e tij. Gjatë viteve 2013, 2014 dhe 2015, kompania ku ai punon e përzgjodhi midis 3000 agjentëve të saj, si një ndër “mortgage broker-it” më të suksesshëm. Edhe bashkeshortja e tij zonja Nora (Kocaj) e diplomuar dhe ajo më 1993 pranë Fakultetit Ekonomik dega Financë e unifikoi diplomën në Kanada dhe tani ka marrë titullin “Certified General Accounting” (CGA). Që nga viti 2012, ajo punon pranë Bashkisë së qytetit London OT me detyrën Drejtoreshë e Financës. Të tillë prindër kanë rritur dhe fëmijë të suksesshëm. Brendon-i është student në vitin e tretë për Programim Kompjuterash, dhe kryen praktikën profesionale pranë një kompanie të madhe që merret me programimin e aparateve matës. Kurse Bletra ka përfunduar shkollën e mesme dhe në janar do të vijojë studimet për psikiatre pranë “Wester University”.

Besnik Rexhvelaj është dhe kryetar i shoqërisë atdhetare “Iliria” me qendër në London ON të Kanadasë. Kjo shoqëri përbëhet nga emigrantë shqiptarë nga të gjitha krahinat shqiptare brenda e jashtë kufijve të Shqipërisë dhe Kosovës. Ajo ka në emblemën e saj flamurët e dy shteteve shqiptare si dhe portretet e dy figurave kryesore që përfaqësojnë botën tonë: Gjergj Kastriotin Skënderbeun dhe Shenjtoren Nënë Tereza. Kur e pyeta, pse nuk e ktheni shoqërinë “Iliria” në degë të shoqërisë Vatra, Besniku m’u përgjigj:

“Shoqëria ‘Iliria’ ka program të ngjashëm me shoqërinë “Vatra”, por sot për sot mendojmë se është më mirë ta forcojmë e zgjerojmë ashtu si është. Ndërkohë synojmë të krijojmë një degë të Vatrës në London, mbasi në këtë qytet jemi 3000 shqiptarë. Iliria mbledh anëtarë të të gjitha bindjeve politike, kurse Vatra anon nga e djathta”.

* * *

Të nesërmen më 27 gusht unë me Julian kryem një vizitë respekti tek varri i kushëririt të saj, të ndjerit këngëtar Kristo Kardhashi (Christo Cardassis), një minoritar grek me origjinë nga Lefterhori i Sarandës, i cili kishte vdekur një vit e gjysëm më parë, por ne nuk kishim pasur rast të merrnim pjesë në varrimin e tij. Në Vorezat shkuam bashkë me zonjën Petra, bashkëshorten e tij, një hebre gjermane. Kjo familje nuk lindi fëmijë dhe tani zonja Petra jeton e vetme. Si mik i saj erdhi në këtë ceremoni ing. Bujar Sinoimeri, një burrë i urtë me origjinë nga Gjinokastra, i lindur në Sarandë, që ka emigruar në Toronto, ku punon si ingjinier programues prograsmesh kompjuterike në firma Rogers. Në këtë profil punon edhe djali i z. Bular, i diplomuar në Kanada.

Bujari kishte marrë pjesë dhe në varrimin e z. Kristo dhe kishte bërë fotot e rastit, një kujtim i paharruar. Ai shkoi në atë varrim për të plotësuar porosinë e mbesës së Kristo Kardhashit, zonjës Varvara Gjini dhe vajzës së saj, me të cilën Bujari ruan shoqërinë që nga vitet e shkollës së mesme.

Gjatë bisedave me Bujarin rra fjala për degën e shoqërisë “Vatra” në Toronto dhe anëtarët e saj. U gëzova kur dëgjova se ai kishte respekt për këtë shoqëri dhe se mendonte të bëhej anëtar i saj.

-”Vatrës i jemi borxh për gjithë atë veprimtari patriotike në të kaluarën edhe për ato që bën sot në të mirë të popullit shqiptar kudo ku ky jeton”, tha Bujari në përfundim të bisedës.

Dhe më kërkoi adresën dhe telefonin e z. Sufaj për t’u lidhur me të….

***

Shënimet për vatranët përfundojnë këtu, por jo veprimtaria e tyre. Ndërsa ne u kthyem nga Toronto drejt Wercester-it, kryetari Tony udhëtoi drejt Kosovës. Ai do të përfaqësonte vatranët e Torontos në veprimtaritë kushtuar “Javës së Nënë Terezës” dhe shugurimin e Katedrales “Nënë Tereza” në Prishtinë” U takua me të dërguarin e Papa Franceskut, Kardinalin shqiptar Ernest Simoni, të cilin e përshëndeti në emër të vatranëve të Torontos, u takua me Imzot Dodë Gjergjin, Ipeshkëvin e Kosovës, me Ipeshkëvin e Rrëshenit Imzot Gjergj Meta, u takua me miq dhe me personalitete nga viset shqiptare. Po ashtu nuk mund të rrinte pa shkuar edhe në Mitrovicë, ku takoi edhe kandidatin për Kryetar të Komunës, për të cilin u publikua dhe një shkrim në Dielli online.

ME SHPRESËN E ZGJIMIT TË POLITIKANËVE SHQIPTARË

October 2, 2017 by dgreca

*Gurgullimat e pranverës, shiu i verës, frytet e vjeshtës e dielli i dimrit, qëndresë, shpresë dhe mbijetesë për shqiptarët/

* Ndërsa politikanët tanë shqiptarë në këto katër stinë të vitit duhët që çdo herë kur zgjohën nga gjumi ta kujtojnë atë thënien famoze :„Zgjohu o perëndor dhe mos harro se je njeri!“

Nga Nue Oroshi/Gjermani/

Katër stinët të cilët kalojnë gjatë gjithë vitit lënë gjurmët gjatë tërë kohës si për të mirë njashtu edhe për të keq si për zot ashtu edhe për dreq.Pranvera është stina e parë të cilën e kanë pritur shumë familje shqiptare sepse vështirësitë ekonomike të shumë familjeve tona shqiptare kanë parë se kjo stinë së paku të nxjerr nga një dimër i gjatë dhe i vështirë. Këtë stinë shpëshherë nëpër shekuj e kanë pritur edhe kryengritësist shqiptarë me atë moton:’’Kur del dushku, apo dushku mbuloj fushat dhe malet në Kosovë, pranverat nuk ndalen’’.Për pranverën gëzoheshin edhe kryengritësit shqiptarë sepse nuk e kishin të lehtë t’i përballonin dimrave të vështirë dhe të ashpër nëpër shpella apo familje të besuara që rrezikoheshin t’iu shkymet qiri komplet familjës për shkak që kishin marrë guximin t’i strehojnë kryengritësit shqiptarë. E në pranverë së bashku me lulet që lulëzonin anë e kënd trojeve shqiptare paralelsisht rriteshin edhe djem dhe vajza shqiptare të shëndoshë si mollat ku në mendjet e tyre silleshin vërdallë idetë për një Shqipëri të mbarë, demokratike dhe të bashkuar aty ku përpiqeshin kordinatat e heshtjës në mës bukës së misrit dhe majeve të larta të bjeshkëve tona shqiptare.

Bjeshkë që shpëshherë u dogjën dhe u pjekën dhe u djegën por qëndruan heroikisht se në mbrendësinë e tyre kishin shqiptarët e besatuar për jetë e vdekje nëpër kohëra të ndryshme kur ipej kushtrimi për liri. E skaj atij kushtrimi në shtatë e shtatëdhjetë jehonte edhe uji i ftohtë i gurrave tona që së bashku me gurgullimën dhe jehonën e zërit mistik të kushtrimdhënesit që ipte për lirinë e trojeve shqiptare, i shtonte shpresen jetës dhe kushtrimit për lirinë e tokave Arbërore .

Deri sa gjatë kësaj stine mbilleshin pemët dhe perimët për mbijetesë, përgaditej edhe forma e kushtrimit për betejat e ardhshme që pritej të ndodhnin dhe që nuk ishin të rralla sepse tokat shqiptare shpeshherë ishin shëndrruar në udhëkryqe ku kryqëzoheshin jeta me vdekjen, orienti me oksidentin, atdhetari me tradhtarin, kushtrimtari me butakun apo plangprishurin dhe kështu me radhë.E vera ishte një stinë e nxehtë e cila sjellte bukurinë madhështinë, temperaturën por edhe mënyrën më të lehtë të qëndresës, përmes fjalës së dhënë, se qëndresa do të vazhdoj edhe në vjeshtë e dimër. Në verë edhe poetët dhe shkrimtarët e kishin më të lehtë se ata uleshin skaj një rrapi shekullor apo në një fushe ku blegëronin delet dhe mrizonin barinjët, ku shkruanin pa u ndalur për plagët e kombit, për mënyrën se si shqiptarët ishin ndarë disa me zotin e disa me dreqin, disa me diellin e disa me hënën, disa me tokën e disa me nëntokën, dhe ky përshkrim vazhdonte derisa poetit e shkrimtarit iu djersitëj balli dhe e mbulonin ato djersët e vdekjes siç thuhet në traditën dhe mitologjinë e pasur shqiptare. Dhe derisa kalonte vera pa u parë vinte stina e mbledhjës se frytave.

Quditërishtë në vjeshtë për t’i mbledhur frytat zgjoheshin të gjithë edhe ata që kishin kontribuar në dy stinët e para por edhe ata kopilat që kishin qëndruar dikund të strehuar dhe nuk kishin bërë asgjë për tokën e atdheut. Quditërishtë ata kërkonin dhe po e marrin copën më të madhe të atdheut, sa që historikishtë të tillët i kanë sjellur dhe po i sjellin shumë dëme të pariparushme tokave shqiptare.

Dhe kështu pa u vërejtur fare vie stina me e ftoftë më e vështirë për tu përballuar vije dimri. Edhe për dimrin mitologjia dhe realiteti shqiptarë ka sjellur dhe shkruar shumë ngjarje qoftë madhështore por edhe tragjike ngjarje që lidhën me ngricat e këmbëve të luftëtarve shqiptarë dikund në malet tona apo nëpër familje ku strehoheshin, dhe ndiqeshin nga pushtuesit dhe gjakprishurit shqiptarë nëpër periudha të ndryshme historike.

Në këtë stinë forcat e errta vrisnin shqiptarë atdhetarë dhe humbnin gjurmët e tyre. Ndërsa më së vështiri në këtë stinë e kishin nënat tona shqiptare të cilat duhet të kujdeseshin për shumë fëmijë, që i rritnin me shumë vështirësi dhe nuk ishin të pakta këto familje që mashkujt e rritur i kishin dikund nëpër beteja për ta mbrojtur pragun e shtëpisë, gurin e votrës, kufirin e trojeve etnike kufi që shpesheherë nëpër etapa të ndryshme historike u ndryshue por përkundër ndryshimeve që iu ba këtij kufiri malet, bjeshkët ,fushat dhe deti prap mbetën dhe do të mbesin në të shumtën e rastëve toka shqiptare.

Kjo do të ndodhë edhe në të ardhmën vëtëm nëse arrijmë që ta ruajmë rininë tonë të mos shkapërderdhët nëpër vënde të ndryshme të botës ashtu siç jemi shkapërderdhur sot, por të krijohën kushtët që të ketë mbijetesë në katër stinët e vitit dhe tokat shqiptare ta ruajnë bardhësinë pjellore, malet tona ta ruajnë forcën kushtrimtare ndërsa deti ynë shqiptarë përkundër dallgeve që mund ta trazojnë në të katër stinët e vitit ai të qëndroj i pathyeshëm,i palëkundur dhe pak i trazuarë në këto kohëra dhe ngjarje ku shpeshherë bëjnë luftë më njëra- tjetrën e bardha me të zezën, e bukura me të shemtuarën, e moralshmja me djallëzinë por secila në mënyrën e vet duke i mbrojtur parimet e veta qoftë ata që janë në anën e Zotit qoftë ata që jan në anën e djallit. Ndërsa politikanët tanë shqiptarë në këto katër stinë të vitit duhët që çdo herë kur zgjohën nga gjumi ta kujtojnë atë thënien famoze :„Zgjohu o perëndor dhe mos harro se je njeri!“

Katalonia “fitoi të drejtën për pavarësi”

October 2, 2017 by dgreca

Udhëheqësi i Katalonisë, Carles Puigdemont, tha se rajoni ka fituar të drejtën për shtetësi, pas referendumit të së dielës, i cili është shoqëruar me dhunë.Ai tha se është hapur dera për shpallje të njëanshme të pavarësisë.Qindra njerëz janë plagosur pasi policia spanjolle ka përdorur forcën për të bllokuar votimin.

Qeveria e Spanjës është zotuar se do ta ndalojë referendumin, i cili është shpallur i paligjshëm nga Gjykata Kushtetuese e vendit.Zyrtarët policorë penguan disa njerëz nga votimi, ndërsa sekuestruan fletëvotime në disa qendra.“Në këtë ditë shprese dhe vuajtjeje, qytetarët e Katalonisë kanë fituar të drejtën për shtet të pavarur në formë të republikës”, tha Puigdemont në një fjalim televiziv, i rrethuar nga udhëheqës të tjerë katalanas.Ai tha se Bashkimi Evropian “nuk mund të vazhdojë të shohë në mënyrë tjetër”.

Më herët, pas përfundimit të votimit, kryeministri i Spanjës, Mariano Rajoi, tha se katalanasit u mashtruan dhe morën pjesë në një referendum të paligjshëm. Ai e cilësoi atë si “tallje” me demokracinë.“Sot nuk ka pasur referendum të vetëvendosjes në Kataloni. Sundimi i ligjit mbetet në fuqi”, tha ai në një fjalim televiziv.Turma të mëdha të mbështetësve të pavarësisë u mblodhën të dielën në qendër të kryeqytetit rajonal, Barcelona, duke brohoritur dhe valëvitur flamuj të Katalonisë.Qeveria e Katalonisë tha se mbi 800 njerëz janë plagosur në përleshjet në gjithë rajonin.Ministria e Brendshme e Spanjës tha se 33 policë janë plagosur. Ajo po ashtu tha se 319 qendra votimi në Kataloni janë mbyllur – nga rreth 2,300 sa kanë qenë të hapura.Rreth 5.3 milionë njerëz kanë pasur të drejtë vote, por ata që e kundërshtojnë pavarësinë kanë thënë se nuk do të marrin pjesë në referendum.Katalonia ka 7.5 milionë banorë dhe përbën rreth një të pestën e prodhimit kombëtar të Spanjës.(RFL)

Poezia e Enver Sulaj është dhe koha e krijuesit të sotëm

October 2, 2017 by dgreca

Shkruan: Dr. Ermelinda Kashah – Gjirokastër*/

Ditët e fundit, përveç librave të tjerë, pata në dorë edhe librin e poetit Enver Sulaj.Përveç eksplozicionit social, raportet e përhershme ekzistenciale, këtë model procedimi e kam vënë re edhe në poezinë e Xhevahir Spahiut ku narracioni poetik procedon si konvencion artistik, dhe i jep kuptim fjalës dhe golgotës së mundimshme dhe të gjatë.Pra, leximi është në pozita racionale, por jo indiferente. Përqëndrimi maksimal drejt tekstit jep dhe lexuesin racional i cili ka pozitën dyfishe të qëndrimit mjaft imagjinativ. Duket se dallohet një lloj bilanci dhe ku njeriu ndjen se ka shumë pa kryer duke përjetuar dhimbje dhe pendesë sipas rastit.Poezia e autorit është poezi refleksive.Krijuesi shfaq një model ligjërimi të depërtimit në kompleksitetin e enigmave të jetës. Poezia nuk përshkruhet vetëm nga tonet përshkruese, por edhe refleksive, plot figuracion, herë të buta e herë të brishta, të veshura krejt me përditshmërinë e jetës.Këto tipare përmblidhen te një përcaktim i njohur metaforik, sepse jeta njerëzore vjen edhe me mungesa, zbehet vazhdimisht dhe ka ndjesi të veçantë.Atmosfera e këndshme poetike duket se reflekton që në titullin “Zjarrmia e Stinës”, që të lë të kuptosh praninë e elementeve specifike të vjershërimit. Ritmet e kaltëra, motivet qëllimore, peisazhet dhe frymat poetike, shfaqin limitin e përkohshmërisë me dukuri dhe ngjarje konkrete.

Citoj:“Eh, thonë pastaj se kufijtë e jetës fillojnë mes lulesh

E liqenit të lotëve pa shpresë”

Poeti i përmbajtur nuk bie asnjëherë në grackën e entuziasmit e as në zgripin e përmbysjeve të mëdha konceptuale, por ai shikon tendencat më të reja moderne si shenjë me tendencë të këndshme dhe duke artikuluar shprehjen e vet në ridimensionimin dhe iluzionin njerëzor. Ky modernitet do të gjejë shprehjen e vet edhe në poezitë e mëpasme si: “Pikëllimë”, “Ditëlindje”, “Ikje nga Gjarpërinjtë” etj.Pra, poeti duket se në çdo kohë mbart peshën e dhembjes njerëzore që transmeton përmasën më të madhe në rrafshin e kuptimësisë dhe dimensionit planetar. Ky është dhe tipari i individualitetit krijues të tij. Theksoj se gjatë leximit të librit të poetit në fjalë, vura re një karakteristikë, atë të gjetjes në fund të tunelit të dritës jeshile.Enveri nuk është poet që përpiqet të krijojë tablo shabllon dhe ngarkesë figurative për të depërtuar vertikalisht në një ide ose kumt poetik.Këtë koncept e përcakton ligjërimi i natyrës përsiatëse që shmang adresimet dhe përshkrimet e jashtme jetësore.Ligjërimi poetik shtrihet në parashtime tezash dhe shtjellohet në ide dhe struktura narrative. Ky model është i njohur në shumë krijime të poezisë shqipe të traditës dhe asaj të resë duke synuar të krijohet artistikisht “tehu i shpatës” kundrejt një qëndrimi të angazhuar ideoemocional.

Citoj: “Si ta paskan djegë

Fletën e parë, të dytën, të tretën..”

Kjo është dhe teknika e montimit dhe e ndërlidhjes së ngjarjeve që kanë ndodhur në një kohë dhe në një hapësirë të caktuar.Ajo kushtëzohet nga ardhmëria e funksionimit të konceptit të artit në përgjithësi, të letërsisë e të veprës letrare, si një pjesëmarrje në formë të drejtpërdrejtë duke u kushtëzuar nga ardhmëria e tekstit poetik. Duket se poeti neutralitetin letrar dhe modern e arrin me hipertekstualitetin, si proces esencial i së resë në shumësinë e formave dhe ideve nacionale. Metafora e shoqëruar me figuracionin poetik, simbolin, alegorinë, pasthirrmën ligjërimore mbulon dhe perceptimin e botës si diçka të dhimbshme, plot ndërprerje duke zbërthyer kështu aktin e thënies në aktin e artikulimit dhe duke e përcaktuar pikënisjen si koha e autorit dhe hapësira brenda botës së poetit, edhe pse gjuha nuk ligjëron nga shtrati i vet autentik. Në poezinë : “Fati i paracaktuar”, kombinohet kualiteti i antitezës me tensionin ideoemocional që njëkohësisht është dhe referenca poetike.

Së fundmi,i uroj poetit suksese në lëmin e tij të krijimtarisë. Libri të jetë pritur sa më mirë nga lexuesi i sotëm bashkëkohor, sepse me dashurinë dhe përkushtimin që poeti ka shprehur, shfaq dhe shembullin e tolerancës dhe misionit kryesor të bashkëpunimit shkencor në një atmosferë të ngrohtë dhe të veçantë. Duke i ofruar bashkëpunime të tjera, nuk më ngelet gjë tjetër, veçse urimet e mija të përzemërta.

*E dergio per Diellin, bashkepunetori yne Nue Oroshi

KRIJUESIT NE DIASPORE-Dr. BEXHET ASANI, NJU XHERSI

October 2, 2017 by dgreca

*”Hyjnia e syve” – popezi e fuqishme e atdhedashurise dhe mallit per vendlindjen/

*Veshtrim per vellimin poetik “Hyjnia e syve” (Struge, 2017) te poetit Bexhet Asani/

Nga Sadik ELSHANI/ Vellimi me poezi “”Hyjnia e syve” eshte permbledhja me e re poetike e autorit Bexhet Asani, ku mbizoterojne vargjet e atdhedashurise, mallit per vendlindjen, por edhe dashurine, bukurite e natyres, miqesine, miresine njerezore. Jane keto poezi te rrjedhshme, te drejtperdrejta, me plot frymezim e angazhim intelektual e shoqeror. Kushdo qe e lexon, e shijon kete vellim poetik, menjehere e ndien se keto vargje jane shkruar nga nje njeri qe jeton ne megrim, larg atdheut, larg vatres. Eshte kjo dashuri per atdheun, malli per vendlindjen, njerezit e saj, prinderit, miqte e poetit – e kaluara dhe e tanishmja e vendit, kombit tone.

Vete tituli i ketij libri ka nje domethenie qe te ngacmon menjehere kurreshtjen e te ben te thellohesh ne mendime – eshte nje metafore e fuqishme e kesaj poezie. Hyjnia, çic perkufizohet nga fjalori, lidhet me Perendite, me mrekullite, me diçka qe eshte me teper e qiellit sesa e tokes. Dhe syri me teper se nje organ qe na mundeson te paret, te shohim boten perreth nesh. Syte, siç jane shprehur edhe te tjeret, jane dritaret e shpirtit, shtigje qe depertojne ne boten e brendshme te nje njeriu, na mundesojne jo vetem te shohim, por shprehin edhe ndjenjat tona, perceptimet tona, gjendjen tone shpirterore. Ka shume rendesi se si i shohim gjerat, nga cili kendveshtrim. Prandaj, njerez te ndryshem, nje ngjarje apo dukuri mund ta ndiejne, ta perceptojne ne menyra te ndryshme. Por artisti, poeti gjithmone e sheh boten ndryshe nga te tjeret, ka aftesine qe t’i verej edhe imtesite me te thella. Dhe pikerisht ne ato imtesira qendron edhe bukuria, poetika, arti i nje dukurie, i nje gjendje shpirterore qe ngacmon, ve ne levizje mekanizmat e frymezimit.

Edhe poeti Bexhet Asani ne kete permbledhje poetike i vrojton dukurite, shpreh ndjenjat, shqetesimet e tij me nje artisteri te fuqishme, figuracion te pasur e stil te rrjedhshem. Poezia e bukur rrjedh vetevetiu, lirshem, te godet menjehere dhe t’i ngacmon ndjenjat me te holla, pjesen me te ndieshme te shpirtit. E tille eshte poezia e Bexhet Asanit ne kete permbledje qe lexuesi sot e ka ne dore. Permbledja poetike “Hyjnioa e syve” permban 55 poezi te ndara ne tri cikle qe gershetohen mire me njera – tjetren: “Te ky dhe jam Ante!”, “Dialog poetik”, “Kur te vije pranvera”.

Ne ciklin e pare, “Te ky dhe jam Ante!”, siç tregon edhe vete emertimi i ketij cikli, jane permbledhur poezite me motive te atdhedashurise dhe mallit per vendlindjen. Shoqeruese, bashkudhetare te autorit ne kete cikel dhe ne tere vepren jane temat e atdhedashurise dhe mallit per vendlinjen. Qe ne poezine e pare te ketij cikli dhe ketij vellimi, “Makaronike”, autori shpreh shqetesimin, brengen, keqardhjen per braktisjen e trojeve tona shekullore, mergimin, shperndarjen e shqiptareve neper te kater anet e botes. Te dhene pas punes, duke qendruar larg familjes, atdheut, nje pjese e tyre as qe e çane koken per atdheun, kombin, gjuhen shqipe. Jane keto shqetesime te ligjshme te nje atdhetari, te nje intelektuali te angazhuar e me ndergjegje te larte kombetare e shoqerore. Mergimi, kjo brenge, kjo plage e rende e shoqerise dhe kombit shqiptar, qe per fat te keq eshte duke na shoqeruar gati gjate gjithe historise sone. Ndoshta dikujt i duket se jetojme te lumtur ne nje vend te huaj, por sikur kemi pershtypjen se shpirti po na vdes, sikur nje pjese e jetes sone po zbehet nen trysnine e mallit per atdheun, vendlindjen.

“Gjysmen e shpirtit,

E kam te ti.

Gjysmen tjeter,

Ne atdhe e shtepi.

Sa kam frike

Çdo te me marresh me,

Amerike?”

Shprehet autori ne poezine “Çdo te me marresh me?”. Dhe te njejten brenge, te njejtin shqetesim e shpreh ne poezine “Gjaku im”:

“Gjaku im

Ne megrim

Pa vatan

Nje pike gjak

Ne oqean.”

Poezia “Ardhja e lejlekut” po ashtu trajton temen e mergimit, Lejleku, si nje shpend shtegtar qe eshte, ne dimer migron ne vende te ngrohta, por ne pranvere perseri kthehet ne çerdhen e vet. Lejleku u kthye, por kur do te kthehen femijet nga mergimi qe te sjellin ngrohtesi ne shtepi, pyet plaku.

“Shtepia me emer” eshte nje poezi qe i kushtohet Kongresit te Manastirit, kesaj ngjarje te rendesishme historike per kombin tone, sidomos per arsimin dhe kulturen tone kombetare. Ne ate shtepi ato dite dyert ishin hapur dhe u uronin mireseardhejn delegateve ng ate gjitha anet e Shqiperise, fytyrave te ndritura te kombit tone. Ishin mbledhur per nje qellim te larte kombetar, per te hartuar nje alphabet, abc te perbashket per te gjithe shqiptaret, hap ky i domosdoshem per bashkimin kombetar. Por sot dera e kesaj shtepie eshte e mbyllur, kjo shtepi, ky tempull kombetar eshte ne gjendje te mjerueshme. Atmosferen e atyre diteve ne Manastir, poeti na e shpalos ne poezine “Nje diell i zjartre po lind”.

Te poezia “Kenga per babain”, autori shpreh dashurine, ndjenjat per token, vendin tone. Eshte kjo nje teme qe e pershkon gati tere letersine shqiptare, sepse poetet e te gjitha periudhave te historise sone kombetare u ballafaquan me sfidat e ekzistences se popullit tone. Fshatari, babai i poetit ne kete rast, si te gjithe fshataret, eshte i lidhur per token. Toka, simboli i qendreses, rrenjeve tona. Ne kete poezi ndeshen dy bote: bota e babait, i lidhur per token dhe bota e te birit, i dhene pas dijes. Dhe njera ploteson tjetren ne nje marredhenie te ndersjelle. Jane prinderit tane arsimdashes qe vete nuk paten fatin ter shkolloheshin, por ata ben çdo gje pert’ia mundesuar shkollimin femijve te tyre, per ta çuar perpara porosine e potit tone kombetar, Naim Frasheri: “Vetem drite e diturise perpara do na shpjere”.

Te njejten teme ka edhe poezia “Si ne vendin tim”. Autori nuk e le pa permendur, pa e prekur edhe qendresen shumeshekullore te arbresheve qe ruajten gjuhen the traditat tona kombetare (poezite, “Kenga arbereshe” dhe “Kopile arbereshe”). Metafora e jetes sone, fati yne historik shprehet qarte ne poezine “Fati”:

“Une ndiq,

Ti ik

Pse nga une

Pate frike?”

Ne kete cikel jane perfshire edhe dy poezi per Nene Terezen (“Ti qe u dhe jete te pajeteve”, “Ti ike ne perjetesi”), kete figure te ndritur te kombit tone dhe te gjithe njerezimit. Autori ne keto poezi shpreh respektin dhe adhurimin per figuren dhe punen e saj plot perkushtim per ata qe shoqeria i kishte braktisur. Gjithashtu jane perfshiure edhe poezite per Ibe Palikuqen, Hajrie Morinen, Majlinda Kelmendin.

Poeti, si nje intelektual i angazhuar dhe si nje atdhetar, nuk ka mundur te qendroje idiferent per ngjarjet e renda te viteve te 80-90 –ta te shekullit te kaluar neper te cilat po kalonin trojet shqiptare ne ish Jugosllavi, sidomos ne Kosove. Kjo teme eshte trajtuar ne poezite: “Fundshekull”, “A ka me vdekje”, “Lotet e poetit”, “Ninulle kosovare”. Ne kete te fundit shprehet deshira e nenes, poetit dhe gjithe te tjereve:

“Fli bir i nenes, fli

U zgjofsh ne liri!”

Eshte edhe nje poezi per shokun e tij, Subi Kajtazi (“Pse s’me prite”) dhe nje poezi per gjendjen e rende ne qytetin Alepo te Sirise, si rrjedhoje e luftes qytetare atje. Gjithashtu ne kete cikel nuk mungojne as poezite e dashurise: “Dhe vallezonim ne te dy”, “Me shikon embel, ti, moj Tanushe”, “Ate buze te kuqe qe ke tine”, “Me ngroh ti e te ngroh une”, Ne te gjitha keto poezi shprehen ndjenjat e pastra te dashurise. Jane keto lirika te holla qe hyjnizojne dashurine. Tanusha eshte personifikim i bukurise femerore e pavdekesuar ne poezine popullore, “Bukuria e Tanushes”.

Cikli i dyte, “Dialog poetik”, siç thote edhe vete tituli, eshte nje dialog poetik ne mes te poetit nga Tropoja, Nikolle N. Ulndrecaj dhe poetit Bexhet Asani nga Struga. Ky cikel permban tete poezi te shkruara nga Nikolle Ulndrecaj dhe Bexhat Asani. Ne kete cikel mbizoteron tema e mergimit, ndjenja e te qenit larg atdheut.

Çon fjale poeti Ulndrecaj permes poezise “Kur do te kthehesh?”:

“Strugan, s’te ze gjumi per nje shqiponje

Ne shi neper rruge, si femije kendon kengen e vetmise

Kujtesa sfilitur, si gjethe peme, ajri fluturon

Ne Struge te presin, professor per ty kane mbjell zambak

Malli i germon brigjet e kesaj bote e te perloten syte…”

Ndersa poeti Bexhet Asani i kthen pergjigje permes poezise “Ika pa u diktuar”:

Ulur kembekryq, si Anteu,

Ika! U tund mali, u tund dheu,

Me lot qan edhe poeti Nikolle N. Ulndrecaj!

Me fal o bilbil i malit, per dy syte,

O Nikolle N. Ulndrecaj, o Migjen i dyte.

Te lutem do te vij, nuk e them dot,

Nuk u them se s’do te kthehem, se me mbytin lot.”

Keshtu ne disa poezi ne vazhdim ne kete dialog poetk shprehin shqetesimin per kullat e vetmuara, per oborret qe i ka mbuluar bari, per heshtjen qe mbisundon perreth, deshiren per t’u takuar perseri me njeri – tjetrin. Por shprehin edhe respektin per njeri tjetrin:

Bexhet Asani burre me rrenje ne taban,

Shqiponje nder mote.” (“Fjala jote”)

M’u duk pak si i rralle ne letrat shqipe ky dialog, ky leterkembim ne mes te dy poeteve. Te kujton ate leterkembimin poetik ne mes te Luigj Gurakuqit e Filip Shirokes, me teper se 120 vite me pare. Edhe ata te dy atehere ishin te merguar dhe ne ate leterkembim shprehnin mallin dhe dashurine per vendlindjen e tyre, Shkodren, per Shqiperine.

Ne ciklin e trete, “Kur do te vije pranvera” jane perfshire vargjet per natyren, per pranveren, per bleten qe bredh lule me lule dhe mbledh nektar dhe femijen qe shkon ne biblioteke, lexon libra, mbledh njohuri, qe nje dite te behet dijetar dhe ta pasuroje boten me mjaltin e diturise. Ne shumicen e poezive te ketij cikli mbizoteron raporti i njeriut me natyren. “Foleja e dallendyshes” eshte nje poezi per dallendyshen qe e le folene, por kthehet perseri. Poezia “Kostaret”, frymezim nga vendlindja per kostaret qe kositin livadhin. Ne kete cikel hasim edhe vargjet per prinderit, femijet dhe anetaret tjere te familjes. Ne te tre kapitujt autori ka futur edhe disa fabula ne vargje.

Kjo permbledhje permbyllet me nje poezi aktuale per te gjitha koherat, eshte fjala per dyfytyresine e njerezve:

“Kameleon, qe nderron ngjyre,

Ke njeriun shok te mire.

Kameleon, ne kete jete,

Lara – lara nuk je vete.

Mik te mire e te dlire,

Ke njeriun qe nderron fytre.”

(“Nuk je vete…”)

Disa poezi jane te perkthyera edhe anglisht.

Poezia e ketij vellimi eshte nje poezi e arrire dhe poeti e ka shprehur boten e tij shpirterore, ndjenjat e tij, shqetesimet e tij me nje mjeshteri te perkryer e te drejtperdrejt artistike. Eshte poezi e rrjedhshme qe te sjell kenaqesi shpirterore, te ngjalle ndjenjat e se bukures. E pergezojme poetin per keto vargje plot bfrymezim, i urojme shendet dhe deshirojme qe ne te ardhmen e afert te na dhuroje vepra te tjera te bukura.

Dr. Bexhet Asani, i lindur ne vitin 1957 ne fshatin Zagraçan te Struges, eshte profesor, studiues, poet, publicist e kritik letrar. Fakultetin Filozofik e kreu ne Universitetin e Prishtines, dega Gjuhe dhe Letersi shqipe. Nje kohe ka punuar si gazetar – korrespodent ne gazeten “Rilindja” te Prishtines dhe “Flaka e vellazerimit” – Shkup. Gjate viteve 1991 – 1995 ka punuar ne gjimnazin “illegal” privat, “Hajdar Dushi” ne Ladorisht. Nga viti 1997 ligjeron lenden e Gjuhes Shqipe ne shkollen e mesme “Niko Nestor” ne Struge. Nga viti 2008 ligjeron ne Universitetin privat FON ne Struge e Shkup. Ne Universitetin e Kosoves ne Prishtine mbaroi studimet pasuniversitare (2004) dhe mori titullin Magjister i Shkencave Filiologjike. Ndersa ne Universitetin “Shen Cirili dhe Metodi” – Fakulteti Filologjik “Blazhe Koneski”, ne Shkup mbrojti me sukses temen e disertacionit (2007) dhe mori titullin Doktor i Shkencave Filologjike.

Eshte autor i disa veprave shkollore, veprave letrare dhe veprave shkencore. Prej disa vitesh jeton ne ShBA – New Jersey.

Filadelfia, 30 shtator, 2017

Sadik Elshani eshte doktor i shkenave te kimise dhe veprimtar i bashkesise shqiptaro – amerikane