ne toronto – Dielli

ME VATRANË NË TORONTO, KANADA

October 2, 2017 by dgreca

Shënime udhëtimi/

Nga Thanas L. Gjika/

Në Toronto ON të Kanadasë, Shoqëria “Vatra” ka pasur që në kohët e hershme një degë, e cila ishte mbyllur gjatë viteve ’80 të shekullit të shkuar, e përfaqësuar nga nacionalistë të njohur , sic ishte edhe zv/Kryetari i Federatës Panshqiptare të Amerikës Vatra, i ndjeri Ibrahim Kulla, i cili e mbajti postin zv/Kryetarit përgjatë viteve 1985-86. Në vitin 2010 atje u rikrijua dega e cila ka sot 23 anëtarë. Një nga nismëtarët e rikrijimit të kësaj dege ishte z. Tony (Tonin) Sufaj, një kastratas i cili ka rënë e bie në sy për kurajon dhe bujarinë e tij të veçantë në veprimtarinë atdhetare.

Unë pata rast të shkoja në Toronto me bashkëshorten time Jualia. Z. Dalip Greca më dha telefonin dhe e-mailin e z. Tony, të cilit i kërkova një takim për të mbledhur të dhëna për një shkrim lidhur me gjendjen e degës së shoqërisë Vatra në Toronto. Më 26 gusht, si e kishim lënë, z. Sufaj erdhi bashkë me dy shokë të tij, me sekretarin e degës, z. Lul Rrafshi dhe z. Besnik Rexhvelaj, anëtar i kryesisë së degës. Kurse z. Qamil Llapshtica, nënkryetari i degës, nuk mundi të vinte sepse ndodhej për vizitë në Prishtinë, prej nga na përshëndeti në telefon…

* * *

Tonin / Tony Sufaj është një malësor i gjatë dhe elegant, i shkathët në biseda dhe të imponon respekt që në minuatat e para të takimit. Rrethanat e jetës e penguan të kryente shkollën e lartë, por përvoja e jetës e ka bërë atë, që me anë të zgjuarësisë natyrale, të jetë një veprimtar i suksesshëm i diasporës sonë në Amerikën e Veriut.

Që kur ishte nxënës në vitin e tretë të gjimnazit, ai ishte mbushur me ndjenja kundërkomuniste. Këto ndjenja ai i kishte thithur gjatë dëgjimit të bisedave me të moshuarit, të cilët kishin pakënaqësi ndaj regjimit komunist, si dhe nga dëgjimi i emisioneve në gjuhën shqipe që transmetonin Radio Podgorica (Mali i Zi) dhe Radio Zëri i Amerikës. Ai edhe pse i ri, kuptoi se jeta në Shqipëri nuk po pëmirësohej si propagandonte Radio Tirana dhe Radio Shkodra, por po keqësohej.

Në vitin 1986 u ftua të luante futboll me skuadrën “Vllaznia” të Shkodrës, skuadra e futbollit “Vllaznia e New Yorkut, e cila përbëhej nga djem shqiptaro-amerikanë. Midis lojtarëve të skuadrës shqiptro-amerikane, ishte dhe një kushëri i Toninit. Ky, gjatë vizitës që bëri në shtëpi të Sufajve midis tjerash tha: “Ma mirë i dekun në ferr se skllav i gjallë këtu në Shqipni”. Kjo thënie i buçiste herë pas here në kokë djaloshit të Sufajve.

Mbas gati një viti, kur Tonini i kishte mbushur 17 vjetët, nxënës në klasën e tretë gjimnaz, shkroi në dërrasën e zezë parullën “LIRI DEMOKRACI!” me shkronja të deformuara që të mos kuptohej i kujt ishte shkrimi.

Nga Dega e Brendshme e Shkodrës shkuan disa policë te drejtoria e shkollës. Ata filluan t’i merrnin në pyetje një nga një nxënësit e asaj klase dhe iu thoshin: “Ne e dijmë që e ke shkruar ti, por tregona dhe shokët që të kesh rrethana lehtësuese për dënimin tënd.”

Asnjë nga nxënësit nuk e pranoi. Kur i erdhi radha Toninit, ky u përgjigj: “ Po kur e dini që e paskam shkruar unë, pse nuk më arrestoni, po i merrni në pyetje gjithë djemtë e klasës?”

Më tej Tininin filluan ta merrnin në pyetje në Degën e Punëve të Brenshme në Shkodër, ku i bënin presion të pranonte se ai e kishte shkruar parullën. Ai kundërshtoi dy muaj rresht, pastaj vendosi të arratisej, tek daja i nënës së tij në Mal të Zi. Me kurajë ai u arratis i vetëm dhe pas disa formalitetesh, u lejua të shkonte për të jetuar në Tuz, te familja Vuçina, ku jetonte disa muaj në vit daja i nënës së tij që shkonte prej New Yorkut, zoti Zef Tom Vuçina. Ai u kujdes si për djalin e vet, pas do kohe e njohu me një vajzë të mirë, me zonjushen Maria Lulgjuraj, me të cilën Tonini u fejua dhe shpejt u martua. Në vitin 1993, djemtë e dajë Zefit e morrën Marien në New York dhe pas disa muajsh mundën ta tërhiqnin dhe Tonin. Aty Tonini u quajt Tony. Meqenëse Maria kishte vëllezërit e vet në Detroit, dy bashkëshortët vendosën të shkonin atje, ku dhe u sistemuan me punë e banesë.

Maria dhe vëllezrit e saj ishin pasardhës të Mark Gjek Lulgjurajt, një luftëtar i çetave antikomuniste të Prenk Calit. Ai ishte bir i fshatit Cem të Selishtës që i ishte dhënë Malit të Zi. Një djalë të tij, Fran Mark Lulgjuraj, pikërisht babain e Marie Lulgjurajt, e kishin vrarë forcat e Sigurimit të shtetit shqiptar.

Duke parë përkushtimin atdhetar dhe fetar të Tonyt, shqiptarët e Detroitit i besuan atij detyrën e skretarit të Kishës së Shën Palit dhe pasi e kualifikuan për të krijuar një shoqëri pastrimi e ndihmuan që të krijonte shoqërinë e tij, ku ai gjatë viteve 1996 – 2007 punësoi deri 35-40 shqiptarë.

Duke qenë se pati mungesa në dokumentacion, zyra e emigracionit e SHBA-ve nuk ia dha qytetarinë amerikane dhe Tony u detyrua të emigronte në Kanada, pikërisht në Toronto ON. Këtu ai u lidh me shqiptarët katolikë me të cilët krijoi një grup besimtarësh të devotshëm me të cilët u fillua organizimi i mbajtjes së meshëve të djelave me ndihmën e Dom Ndue Gjergjit prej Kosove, që shkonte prej Detroit MI. Më tej këtë punë e vijoi Dom Mariani po prej Kosove. Tani punën e tyre e vijojnë Dom Gjovani prej Tirane dhe Dom Ambrozi.

Përveç nismëtarëve Gjergj Nikolla nga Kosova, Zef Deklaj nga Kelmendi dhe Tonyt, tani grupi ka arritur në 500 anëtarë. Eshtë marrë e drejta për të krijuar kishën me emrin “Misioni Shën Nënë Terezës”. Me kuotat e anëtarësisë së kryefamiljarëve dhe me dhurimet e ndryshme, është krijuar një shumë gati një milion dollarë dhe po synohet të blihet një godinë kishe.

Në vitin 2009 Tonyn e zgjodhën kryetar të Shoqërisë “Malësia e Madhe” me qendër në Toronto. Duke ia njohur kontributin në veprimtaritë shoqërore atdhetare, si një ndër demokratët e parë që në kohën e diktaturës, Shoqëria e të Përndjekurve Politikë me kryetar z. Kurt Kola, më 6 tetor 2015 i dha z. Tony Sufaj vlerësimin “PISHTAR I DEMOKRACISE”.

Me formimin e degës së Shoqërisë “Vatra”, anëtarët e kësaj dege e zgjodhën Tony Sufajn kryetar të saj, detyrë të cilën ai e vijon edhe sot. Këtu në Toronto Tony punon në një restorant italian, kurse Maria mban një kompani pastrimi. Kjo familje ka katër fëmijë, tre vajza dhe një djalë. Vajza e madhe Kristina është studente në “Sheridan College”, vajza e dytë Albina, është po ashtu studente në “Toronto State University” për biznes administrim, kurse vajza e vogël Jozefina dhe vëllai i saj binjak Jozefi, janë nxënës në klasën e tetë.

Tony me gjithë familjen e tij është ndër organizatorët e mbrëmjeve të Festës së Flamurit në Tornto, ku shkojnë qindra shqiptarë. Përveç vendlindjes, Tony kryen vizita dhe në Kosovë e Mali të Zi, ku bashkëpunon për gjallërimin dhe forcimin e shqiptarizmit. Miku i tij Monsinjor Dom Lush Gjergji e ka ftuar sivjet të marrë pjesë në Festën e përurimit të “Katedrales Shën Nënë Tereza”.

Vitin e kaluar ai pati bërë një vizitë rreth e rrotul Kosovës nëpër pikat historike, të cilat i kishte fiksuar në fotografi. Disa prej tyre pata rast t’i shikoja gjatë takimit tonë në Second Cup 355 Danforth Ave. M’u kujtuan vizitat e mia me Julian në Prekaz tek Jasharajt, në Prishtinë te varri i Ibrahim Rugovës, etj. Por Tony kishte shkuar dhe në Boletin dhe në Mitrovicë, ku unë nuk shkova dot. Në Mitrovicë, Tony shkoi për të takuar në shenjë respekti Prof. Tef Vokrin, një i arratisur prej Vaut të Dejës që jetoi e punoi shumë vjet në Prishtinë si mësues e tani kalon vitet e pensionit në Mitrovicë për të mbajtur gjallë shqiptarizmin. Në Prishtinë ai u takua dhe me z. Ramush Haradinaj, sot Kryeministër i R. Së Kosovës.

Gjestet e veprimet e Tonyt në të mirë të atdhedashurisë janë të shumta e nuk mund t’i përmendim të gjitha, por nuk mund të le pa përmendur përpjekjet dhe ndihmat e tij financiare për vendosjen e monumentit të Gjergj Kastriotit Skënderbeut vepër e skulptorit Xhiku në oborrin e katedrales “Shën Pali”, monumentin e Shën Nënë Terezës tek vendi i shenjtë “MARRY LAND” pranë Torontos. Këtë monument e kishte realizuar skupltori nga Mitrovica Tol Istrefi.

Tony është një humanist dhe dhurues bujar midis shqiptarëve të Torontos. Ai ka dhuruar shuma të konsiderueshme në mijëra dollarë për krijimin e kishës së Shën Palit, për monumentet e ndryshme dhe tani për krijimin e fondit “Misioni i Shën Nënë Terezës” dhe për monumentin e Shenjtores shqiptare në “MARRY LAND”.

Kur i thashë:

-“Të lumtë Tony, për veprimtarë dhe humanistë si ty ka nevojë forcimi i aktiviteteve kulturore të diasporës sonë në Amerikë”, ai m’u përgjigj me thjeshtësinë e një malësori të ndershëm: “Duhet të kisha bërë më shumë, sidomos në anën organizative. Dega jonë ka dy vjet që ka ngelur te numëri 23 anëtarë. Festojmë Ditën e Flamurit, por është e nevojshme të organizojmë edhe takime të tjera edukative dhe fondmbledhëse, etj…”

* * *

Një kënaqësi tjetër ishte njohja me mjekun, Prof. Asc. Lul Rrafshi, sekretar i degës i cili ka mbaruar studimet e larta për mjekësi. Ai është i ndryshëm prej Tony-t. Ai nuk flet shpejt e me patos, bie në sy për urtësinë e disa malësorëve, që flasin pa ngut, me një qetësi që të detyrojnë të dëgjosh me vëmendje ato që thonë. Luli është prishtinas. Studimet e larta i kreu në Bukuresht për mjekësi. Aty ndoqi dhe studimet pasuniversitare për Radiologji. Kur filluan trazirat në Kosovë në vitin 1999 u kthye në Prishtinë për të qenë pranë familjes. Së shpejti Kosovën e vërshoi lufta dhe Luli me bashkëshorten e vet, zonjën Rabi, mbas disa vështirësish mundi të emigronte në Maqedoni, sepse kthimi në Bukuresht ishte i pamundur. Në kampin e refugjatëve u lindi, Nita. Oficerët e imigracionit Canadez i morrën dhe i dërguan në Kanada ku dhe u vendosën në qytetin Halifax. Këtu doktor Rrafshi filloi punën në borde të ndryshme si “Medical Council of Nova Scotia”, “Metropolitan Immigration and Settlement Association”, ku punonte me refugjatë dhe imigrantë nga e gjithë bota. Edhe puna vullnetare u bë një gjë e përditshme pë doktorin human në qytetin ku jetonte. Po aty ai trajnoi dhe disa përkthyes në fushën e mjekësisë, për të njohur termat mjekësore dhe fjalorin kryesor të anglishtes për ta përdorur gjatë takimeve të pacientëve të ndryshëm me mjekët. Për Gjyqin e Provincës Nova Scotia, doktor Rrafshi përgatiti në shqip dhe anglisht ligjin “Small Claim Court”.

Për punët vullnetare, mjeku shqiptar fitoi çmimin e parë si “Vullnetari më i mirë i vitit 2003” për gjithë Provincën Nova Scotia, çmim të cilin deri atëhere e kishin fituar vetëm kanadezët, por jo ndonjë emigrant. Po këtë vit ai u integrua në sistemin mjekësor kanadez dhe filloi specializimin në fushën “Family Medicine”. Deri më sot në Kanada midis mjekëve që emigrojnë aty arrijnë të integrohen në sistemin kanadez vetëm 10-15% e tyre, të tjerët bëjnë punë të ndryshme.

Doktor Luli mbasi mbaroi specializimin arriti të fitojë dhe titullin Adjunct Profesor (Profesor i Asocuar) dhe deri në vitin 2007 punoi në “Family Medicine” dhe në “Emergency Medicine” në Sydney Nova Scotia. Këtë vit ai vendosi që familisht të transferohej në qytetin London ON, ku kryen të njëjtën punë. Krahas punës në klinikë ai tani kryen punon dhe si trajnues i studentëve pranë “Medical University” në Community Medicine. Ai mban dy klinika mjekësore dhe një poliklinikë me shumë shërbime mjekësore.

Të gjitha këto arritje, thotë doktor Rrafshi, nuk do t’i kisha arritur pa ndihmën e së dashurës, gruas sime Rabi, arkitekte e diplomuar, e cila vendosi ta sakrifikojë specializimin e saj dhe të më mbështeste mua në fushën time të mjekësisë. Ajo vijon të udhëheqë punën në klinikat tona dhe biznesin tonë që zhvillojmë në fusha të tjera. Ajo gjithashtu është një nënë e mbrekullueshme, nënë dhe edukatore e tre fëmijëve: e vajzës Nita dhe djemve Graniti dhe Ariani.

Luli dhe zonja Rabi për disa vite kanë dhënë ndihmesën e tyre si pjesë drejtuese e shoqatës shqiptaro-kanadeze “Iliria” në London ON së bashku me z. Besnik Rexhvelaj, president i kësaj shoqate. Po ashtu ata janë aktivizuar për krijimin e ekipit futbollistik “Albanian FC”, ekip i cili vijon të korrë suksese çdo vit me fitore duke marrë çimeve të ndryshme. Sekretar si Prof. Lul Rrafshi dhe nënkryetar si z. Llapshtica, Tonyit ia bëjnë të lehtë detyrën e kryetarit.

* * *

Anëtari i kryesisë së degës së Vatrës Toronto ON, z. Besnik Rexhvelaj, është anëtar i kësaj dege që nga viti 2010. Ai u lind në Malësinë e Madhe pranë buzës së Liqenit të Shkodrës më 1967, kreu studimet e larta në UT, Fakulteti Ekonomik dega Financë më 1991. Ai ka një trup mbi mesatar dhe ka një karakter të afërt me toskët, ka pamjen e një burri energjik, bën shakara dhe flet shpejt, por me atë saktësinë që ia kërkon profesioni i ekonomistit të aftë.

Ai ka qenë ndër nismëtarët e Lëvizjes së Dhjetorit 1990 dhe të formimit të Partisë Demokratike. Ardhja e familjes Rexhvelaj (Besniku, zonja Nora, djali Brendon dhe vajza Blerta) në Kanada u mundësua në shkurt 2002 si “Landed Emigrant”. Ndër hapat e parë të Besnikut, pas punësimit me orë të reduktuara në “TD Bank”, ishte evaluimi i diplomës së financierit pranë “Toronto University” duke ndjekur studimet mbasdite. Më tej ai përfundoi kursin e plotë për Investment Adviser pranë “Fanshawe College” dhe “Canadian Security Institute”. Në vitin 2005 ai filloi punën si Mortgage Agent në Mortgage Intelligence.

Zoti Rexhvelaj shquhet për kërkesa ndaj shokëve e sidomos ndaj vetes. Në vitin 2012 ai përfundoi kursin e plotë për Mortgage Broker dhe sot ai ka një grup prej katër Mortgage Agents që punojnë në zyrën e tij. Gjatë viteve 2013, 2014 dhe 2015, kompania ku ai punon e përzgjodhi midis 3000 agjentëve të saj, si një ndër “mortgage broker-it” më të suksesshëm. Edhe bashkeshortja e tij zonja Nora (Kocaj) e diplomuar dhe ajo më 1993 pranë Fakultetit Ekonomik dega Financë e unifikoi diplomën në Kanada dhe tani ka marrë titullin “Certified General Accounting” (CGA). Që nga viti 2012, ajo punon pranë Bashkisë së qytetit London OT me detyrën Drejtoreshë e Financës. Të tillë prindër kanë rritur dhe fëmijë të suksesshëm. Brendon-i është student në vitin e tretë për Programim Kompjuterash, dhe kryen praktikën profesionale pranë një kompanie të madhe që merret me programimin e aparateve matës. Kurse Bletra ka përfunduar shkollën e mesme dhe në janar do të vijojë studimet për psikiatre pranë “Wester University”.

Besnik Rexhvelaj është dhe kryetar i shoqërisë atdhetare “Iliria” me qendër në London ON të Kanadasë. Kjo shoqëri përbëhet nga emigrantë shqiptarë nga të gjitha krahinat shqiptare brenda e jashtë kufijve të Shqipërisë dhe Kosovës. Ajo ka në emblemën e saj flamurët e dy shteteve shqiptare si dhe portretet e dy figurave kryesore që përfaqësojnë botën tonë: Gjergj Kastriotin Skënderbeun dhe Shenjtoren Nënë Tereza. Kur e pyeta, pse nuk e ktheni shoqërinë “Iliria” në degë të shoqërisë Vatra, Besniku m’u përgjigj:

“Shoqëria ‘Iliria’ ka program të ngjashëm me shoqërinë “Vatra”, por sot për sot mendojmë se është më mirë ta forcojmë e zgjerojmë ashtu si është. Ndërkohë synojmë të krijojmë një degë të Vatrës në London, mbasi në këtë qytet jemi 3000 shqiptarë. Iliria mbledh anëtarë të të gjitha bindjeve politike, kurse Vatra anon nga e djathta”.

* * *

Të nesërmen më 27 gusht unë me Julian kryem një vizitë respekti tek varri i kushëririt të saj, të ndjerit këngëtar Kristo Kardhashi (Christo Cardassis), një minoritar grek me origjinë nga Lefterhori i Sarandës, i cili kishte vdekur një vit e gjysëm më parë, por ne nuk kishim pasur rast të merrnim pjesë në varrimin e tij. Në Vorezat shkuam bashkë me zonjën Petra, bashkëshorten e tij, një hebre gjermane. Kjo familje nuk lindi fëmijë dhe tani zonja Petra jeton e vetme. Si mik i saj erdhi në këtë ceremoni ing. Bujar Sinoimeri, një burrë i urtë me origjinë nga Gjinokastra, i lindur në Sarandë, që ka emigruar në Toronto, ku punon si ingjinier programues prograsmesh kompjuterike në firma Rogers. Në këtë profil punon edhe djali i z. Bular, i diplomuar në Kanada.

Bujari kishte marrë pjesë dhe në varrimin e z. Kristo dhe kishte bërë fotot e rastit, një kujtim i paharruar. Ai shkoi në atë varrim për të plotësuar porosinë e mbesës së Kristo Kardhashit, zonjës Varvara Gjini dhe vajzës së saj, me të cilën Bujari ruan shoqërinë që nga vitet e shkollës së mesme.

Gjatë bisedave me Bujarin rra fjala për degën e shoqërisë “Vatra” në Toronto dhe anëtarët e saj. U gëzova kur dëgjova se ai kishte respekt për këtë shoqëri dhe se mendonte të bëhej anëtar i saj.

-”Vatrës i jemi borxh për gjithë atë veprimtari patriotike në të kaluarën edhe për ato që bën sot në të mirë të popullit shqiptar kudo ku ky jeton”, tha Bujari në përfundim të bisedës.

Dhe më kërkoi adresën dhe telefonin e z. Sufaj për t’u lidhur me të….

***

Shënimet për vatranët përfundojnë këtu, por jo veprimtaria e tyre. Ndërsa ne u kthyem nga Toronto drejt Wercester-it, kryetari Tony udhëtoi drejt Kosovës. Ai do të përfaqësonte vatranët e Torontos në veprimtaritë kushtuar “Javës së Nënë Terezës” dhe shugurimin e Katedrales “Nënë Tereza” në Prishtinë” U takua me të dërguarin e Papa Franceskut, Kardinalin shqiptar Ernest Simoni, të cilin e përshëndeti në emër të vatranëve të Torontos, u takua me Imzot Dodë Gjergjin, Ipeshkëvin e Kosovës, me Ipeshkëvin e Rrëshenit Imzot Gjergj Meta, u takua me miq dhe me personalitete nga viset shqiptare. Po ashtu nuk mund të rrinte pa shkuar edhe në Mitrovicë, ku takoi edhe kandidatin për Kryetar të Komunës, për të cilin u publikua dhe një shkrim në Dielli online.

KANADA : Aksident i rëndë në Toronto, shuhen 3 gjenerata të familjes shqiptare

June 28, 2016 by dgreca

Shtypi kanadez shkruan se aksidenti fatal ka ndodhur nga përplasja, e disa automjeteve në jug të rrugës “Finch Ave”, duke marrë jetën e tre berzave të familjes shqiptare përfshirë edhe vajzën e tyre 5-vjeçare, Isabella, nëna e saj, Valbona Vokshi, gjyshen Xhemile, që po ktheheshin nga vizita e tyre në Wonderlandin e Kanadasë,./

Nga Beqir SINA, New York/

TORONTO KANDA : Tre breza të grave nga një familje të vetme mbetën të vdekur si shkak i një aksidenti tragjik në autostradën “ Highway 400” të premten në mbrëmje, tha policia kanadeze, duke shtuar se “aksidenti fatal ka qenë i pa shmangshëm”.

Mediat kanë identifikuar viktimat e këtij aksidenti të cilat për fatkeq janë : Xhemile Vokshi 55 vjeç, Valbona Vokshi 35 vjeç dhe Isabela Kuçi 5 vjeç; gjyshja, vajza e saj dhe mbesa.

Makina me të cilën udhëtonte familja shqiptare, simbas lajmeve u përfshi nga flakët pas një aksidenti ku u përplasën disa automjete.

Në një automjet tjetër të aksidentuar, udhëtonin vajza tjetër e 55-vjeçares dhe djali i saj 2-vjeçar, por që fatmirësisht nuk pësuan lëndime të mëdha.

Valbona e cila drejonte makinën kishte emigruar në Kanada prej 15 vitesh, atje kishte krijuar familjen dhe punonte me prindërit në një restorant.

Policia, deri dje nuk kishte bërë të ditur emrat e viktimave, shkruante shtypi kanadez.

“Valbona, “e donte jetën dhe shpresat dhe ëndrrat e kishte për më shumë për të ardhmen e saj… ajo ishte njeriu, që donte për tu kujdesur për të gjithë”, tha Seitaj, një shoqe e vjetër e saj, që ka vizituar familjen e vitktimave çdo ditë që nga përplasja.

Miqtë dhe komuniteti shqiptarë në Kanada kanë filluar një fushatë fond mbledhëse të financimit për të mbledhur para për GoFundMe.com për familjen, thuhet në një njoftim nga Kanadaja.

Simbas shtypit kanadez motra e Valbonës, Blerta, dhe nipi 2-vjeçar, ishin duke udhëtuar në një makinë të tjetër, po në të njëjtën rrugë gjithashtu të përfshirë në aksident, por ata fatmirësisht mbijetuan.

Valbona, thuhet se ështê nga Tirana – Shqipëri, dhe erdhi në Kanada në moshën 20 vjeç , ajo ka punuar me orë të zgjatura në një restorant të sponsorizojë prindërit dhe motrën e saj.

“Isabella, ajo që tani flutorojë në Qiell, me engjujt, shkruajnë gazetat e Torontos, ishte gjithmonë e gëzuar, e qeshur, e dashur dhe me shumë humor, duke i bërë shokët e shoqet të qeshnin me embëlsinë fëminore, në kopshtin e tyre në Princess Margaret School Junior në Etobicoke,” ka thënë edukatorja e saj, Sarah Harwood.

Gjithashtu thotë ajo “Isabela e dashur, ishte edhe një aktore e talentuar , ajo luajti rolin e nënës për një shfaqje për fëmijët e tjerë, ajo shkroi dhe tregimet e saj, si ai”Miqtë dhe lepuri.”

“Humbja e saj do të lënë një vend bosh në klasë tonë. Ajo ishte një engjull një dritë shumë e ndritshme, në Qiell”, thotë edukatoria e saj Sarah Harwood, kur mori lajmin e vdekjes së Isabelas të hënën, në një letër drejtuar prindërve dhe kujdestarëve të nxënësve të kësaj shkolle.

“Kjo ka qenë një ditë e “ kobshme” për gjithë komunitetin tonë, shkollën tonë teksa ne vajtojmë humbjen tragjike të një engjulli të shëndrritëshëm që tani fluturonë në Qiell”, ka shkruar kudestarja e saj.

Një ekip prej tre punonjësve socialë, thuhet se ka qenë në shkollën e e Isabellës, duke folur me ëmbëlsi, dashuri dhe inkurajim me rreth 340 nxënës të hënën.

Ata po qëndrojnë në Shkollë, duke folur me nxënësit deri të mërkurën, ditën e fundit të klasave, thotë Shari Schwartz-Maltz ,i cili është një zëdhënës i Këshillit të shkollës në District Toronto.

Shkolla tani ka dërguar letra për prindërit për të biseduar me ta dhe inkurajuar fëmijët e tyre rreth tragjedisë.

Në shkollë dhe komunitetin e Torontos, është hapur libri i zisë për humbjen e gjithashtu të viktimave të aksidentit.

pics-family.jpg.size.custom.crop.1086x547.jpg

SKENDERBEU MIDIS SHQIPTAREVE NE TORONTO

July 27, 2014 by dgreca

Reportazh nga Avdulla Kënaçi/
Të njëqindepesëdhjetë shqiptarët që kishin mbushur sallen “Kaboto”në një nga blloqet e banimit në Toronto, sa nisi melodia e Hymnit te Flamurit, u ngritën vrik më këmbë duke kënduar me mallëngjim të patreguar. Larg Atdheut, një oqean kapërcyer, Hymni Kombëtar mbart një emocion tjetër, një përqasje ndryshe. Në kumbimin dhe bashkimin e aq shumë zërave, pas tenorit të ri, Dion Këllezi, ka mall, ka dhimbje, ka shumë kujtime dhe lot:
Rreth flamurit të përbashkuar,
Me një dëshirë dhe një qëllim,
……………………………..
Eshtë një rast unikal në gjithë botën që Hymni Kombëtar njësohet me “Hymnin e Flamurit” sepse me atë flamur lidhen shume sakrifica, shumë gjak i derdhur për liri e pavarësi, për atdhe. Ky flamur vjen sot tek ne nga epoka e Skënderbeut, vjen ahere kur europianët nuk e dinin se ekzistonte kontinenti amerikan. Por ne kishim në krye një prijës, një hero që Perëndimi e adhuronte sepse kishte krijuar një mur të pathyeshëm ndaj pushtimit osman. Përpara, në krye të çdo beteje ishte flamuri kuq e zi me shqiponjën dykrenore. Pikërisht Flamurin e Skënderbeut që ne e trashëgojmë sot e na bën krenarë kudo që ndodhemi. Hymni I Flamurit dhe Hymni Kombëtar, janë një.
Libri më i ri i gazetari dhe skenaristit Virgjil Kule na bëri edhe një herë së bashku, ne emigrantëve shqiptarë në sallën “Kaboto” në Toronto. Midis nesh është edhe autori. Kanadaja është treguar e vëmendëshme ndaj përzgjedhjes dhe pranimit të emigrantëve të huaj, sidomos atyre shqiptarë, pjesa më e madhe e të cilëve janë intelektualë të mirëfilltë. Ja ku bie në sy , ulur në podium, më i moshuari, profesor Kristian Bukuroshi, ai që hodhi bazat e informatikës në Universitetin e Tiranës, por nuk mungojnë artistë, top modele, muzikantë, piktorë, shkrimtarë dhe gazetarë, disa ish kolegë të autorit. Një dorë nikoqire është kujdesur për dekorin, podiumin, këndin e publikimit të librave, projeksionin, muzikën, posterat, fjalimet e deri fotografitë e autorit. E hymni vazhdon:
Se Zoti vet e tha me gojë,
Që kombe shuhen përmbi dhé,
Po Shqipëria do të rrojë,
Për të, për të luftojmë ne.
Kur i erdhi radha kësaj strofe për ta kënduar, ndjeva se adrenalina ime u rrit, ktheva kryet anash për të parë se çfarë bëhej me të tjerët, por disa ndjeheshin edhe më likësht, lotonin. Me cep të syrit pashë një grua të moshuar që mbahej pas karriges, tek kjo strofë ajo mori drejtqëndrim, por lotët nuk i ndali dot.
Jeta ka treguar se shumë kombe kanë hyrë e dalë në histori, pastaj kanë heshtur, janë shuar, por Shqipëria e vogël, me kurbën e saj, gjuhën dhe kulturën e veçantë, ka mbijetuar. Eshtë kjo arësyeja që autori Virgjil Kule nderohet në Toronto me kaq shumë respekt për veprën e tij “Gjergj Kastrioti Skenderbeu, kryqtari i fundit”.
Presidentja e Shoqatës së Bashkësisë Shqiptaro- Kanadeze, Dr. Ruki Kondaj, nisur nga libri historik i zotit Virgjil, vuri në dukje se Skënderbeu zotëronte qetësinë për t’i pranuar gjërat që nuk i ndryshonte dot, kurajon për t’i ndyshuar gjërat që mund t’i ndyshonte dhe mbi të gjitha për të bërë dallimin midis tyre. Autori rieksploron në gjerësi e në thellësi në fondin e madh të Skënderbeut. Autori sjell ngjarjen në një radhitje kronologjike tepër strikte duke filluar nga 1444 e deri në trokitjen e vitit të ri 1468, tha midis të tjerave ajo.
Rrëfimi i autorit mbështet materjalin në kapituj për çdo vit të drejtimit 25 vjeçar të Skënderbeut duke formësuar një konstruksion rezistent. Ky konstruksion nuk lejon asnjë defekt, apo gjymtime, apo shmangie, as radhitje arbitrare jashtë kontekstit të rrethanave ku është prodhuar. Nuk lejon kompromise me faktet historike, por të krijon hapësirën e nevojshme për të llogjikuar ftohët mbi arësyet e veprimeve të heroit në rrethana të caktuara dhe përfundimisht për të dalluar qartë strategjitë e tij afatgjata dhe taktikat afatshkurtëra, etj. – vuri në dukje ajo.
Vlerësimet për librin nuk munguan as nga Prof. Kristian Bukuroshi, shkrimtari Kristaq Turtulli, piktori Bujar Aslani, prof. Jani Papadhimitri, gazetari dhe skenaristi Avdulla Kenaçi, etj. , ndërsa regjisori me origjinë nga Kosova, Xhemi Agaj, lexoi një përshëndetje të dërguar me mesazh nga nga prof. Nustret Pllana prej Kosove. Mesazhe kishin dërguar edhe miq kanadezë të autorit.
Ajo që ra më shumë në sy në këtë event, ishte organizimi dhe pjesëmarrja e të rinjve në mënyrë aktive. (Meritë e stafit organizues me në krye dr. Ruki Kondaj). E theksoj këtë sepse shpesh të rinjtë, sidomos ata të lindur këtu, shmangen nga takimet e bashkëatdhetarëve të tyre. Kështu, kandidate për Miss Univers – Canada 2014, Zerina Derveni, edhe pse atë mbrëmje duhet të udhëtonte për New York, jo vetëm mori pjesë në takim, por edhe përshëndeti me një diskutim të ngrohët në anglisht. Miss teanage GTA 2014, Odeta Kasa, ishte krejt origjinale në fjalën e saj të cilën e ka postuar edhe në FB. Ndërsa studentja Uarda Këllezi në fjalën e saj plot emocion vuri në dukje se rrëfimi për jetën e Skënderbeut është krenari për gjithë të rinjtë shqiptarë kudo në botë të cilët kanë me çfarë të lëvdohen nga historia e kombit shqiptar. Arbërorët, siç del në librin historik të zotit Virgjil, ishin një perde e hekurt ndaj pushtimit osman duke i kthyer malet në kështjella të rezistencës nën udhëheqjen e të lavdishmit Skënderbe që trashëgonte virtytet e Aleksandrit të Maqedonisë, tha midis të tjerave ajo.
Ish folësja e Televizionit të parë shqiptar, Antigoni Papastathi, jo vetëm lexoi pasazhe nga vepra historike, por edhe solli kujtimet e saj kur punonte në RTSH duke vlerësuar tolerancën e zotit Virgjil Kule, si drejtues, në ato kushte të vështira të krijimtarisë.
Gjatë këtij eventi, nuk munguan të marrin pjesë edhe autoritetet e kishave shqiptare si episkop Ilia Katre dhe Don Xhiovani Kokona, por nuk u pa ndonjë nga përfaqësuesit e fesë islame.
Vetë autori në fjalën e tij, pasi falenderoi Shoqatën dhe në veçanti drejuesen, dr. Ruki Kondaj, vuri në dukje se fillimisht u nis nga dëshira për të realizuar një film dokumentar për Skënderbeun, por duke studjuar dokumentet dhe arkivat, vuri re se kishte mjaft fakte dhe analiza të pathëna të cilat vetëm nëpërmjet një libri mund të shtjelloheshin gjerësisht.
Qëllimi im, tha ai, ka qenë që lexuesi jo vetëm “të dijë që” ndodhi kështu e ashtu, por edhe “të dijë pse dhe si” ka ndodhur kështu e ashtu. Duke u futur thellë në “pse-të” dhe “si-të” (fakte + arsyetim), lexuesi sigurisht që nuk mund të ndjehet i ngopur vetëm me analizat e mia. Tek ai është vënë në veprim mekanizmi i vet analitik dhe është absurde që autori i një libri të mendojë të mbajë nën kontroll mekanizmat analitikë të lexuesve të vet. Ai duhet të kënaqet vetëm me faktin që ka mundur t’i ngacmojë ato.
Unë jam nisur nga vetë burimi kryesor historik, Barleti. Megjithëse nuk para jep data, ai i ka dhënë biografisë një karakter kronologjik, madje të ndarë në disa libra. Edhe “Kryqtari i fundit” ka brenda rreth 25 libra të tillë, ku, secili vit është një kapitull më vete. Kuptohet qartë vështirësia e kësaj pune. I kam qëmtuar dokumentet një më një duke i radhitur sipas kohës kur janë prodhuar. Por jo vetëm kaq. Kjo rradhitje dhe analiza e kufizuar vit pas viti vetëm mbi segmente vjetore dokumentesh, kanë mundur të më japin një dinamikë të re të veprimtarisë së Skënderbeut, e cila shpesh ngacmon për trajtime tematike të reja, shpesh të ndryshme nga ato tradicionalet. Ja disa prej tyre: Si e kaloi Skënderbeu krizën e gjithpërfaqësimit kombëtar e ndërkombëtar? Si e ndërkombëtarizoi problemin e mbrojtjes së Krujës? Çfarë raportesh kishte me Krujën? Si i vendosi lidhjet me kryqëzatën? Si mundi të dalë si palë arbërore në aspektin juridik? Pse ndërtoi raporte vasaliteti me mbretërinë aragoneze? Për çfarë arsyesh ndërmori fushatë luftarake në Italinë e Jugut? Çfarë fitoi prej saj? Pse mund të quhet mjeshtër i diplomacisë së shfrytëzimit të konflikteve? Mbi ç’baza juridike bëri paqe me Portën e Lartë? Cilat ishin tiparet e marrëdhënieve me Papët, etj. Në libër trajtohen kryesisht zonat e mbetura gri midis ngjarjeve kryesore, mënyra se si mbruhen ngjarjet, roli i Skënderbeut në to, roli i faktorëve dhe aktorëve të tjerë dhe bashkëveprimi i tyre në shkallë lokale rajonale e globale. Jam përpjekur të jap logjikën e procesit historik duke ngritur ndërkohë disa teza të paartikuluara me parë që dalin nga vetë studimi i dokumenteve sipas një metodologjie të caktuar.
Stili dhe metoda janë ndryshe. Të shkruash histori mbi bazën e radhitjes lineare të ngjarjeve dhe dëshmive të kohës është një gjë, kurse të shkruash historinë duke shpjeguar pse-të e këtyre ngjarjeve është një gjë tjetër. Të marrim aspektin e luftës kundër osmanëve: Skënderbeu nuk i luftoi ata për hir të të bërit luftë se për shkak të ndonjë urrejtjeje patologjike. Ai u radhit kundër tyre me dëshirën dhe objektivin që Arbëria të bënte një kërcim spektakolar në histori e të mos humbiste në anonimitetin e rajave të Rumelisë. Sa ishte gjallë, ai ia arriti qëllimit me sukses të plotë duke përballuar goditje të fuqishme të makinës ushtarake osmane. Por ai krijoi kushtet që edhe pas vdekjes së tij Arbëria të vazhdonte ekzistencën e saj derisa erdhi shkulmi i pandalshëm osman, të cilit nuk i rezistoi dot as Venediku. Duke u nisur nga ky aspekt, jo rrallë heroizimi i Skënderbeut është bërë në mënyrë të mangët, duke u bazuar kryesisht vetëm në konfrontimin e tij me osmanët. Kjo s’është e drejtë. Lufta kundër Perandorisë Osmane, ndonëse zë një vend të rëndësishëm, nuk është e mjaftueshme për të ezauruar rolin historik të Skënderbeut. Nuk duhet ta shohim atë të ngurtësuar në një front të vetëm. Madje kjo nuk qëndron as nga pikëpamja thjesht ushtarake. Skënderbeu luftoi me sukses edhe kundër Venedikut më 1448, edhe kundër koalicionit të forcave anzhuine në Itali më 1462, ashtu sikundër ndonjëherë e shohim edhe në luftë kundër Dukagjinëve. Aq më shumë mund të theksohet kjo në aspektin diplomatik ku ai pati më shumë telashe me “të vetët” se sa me Perandorinë Osmane. Në këtë libër Skënderbeu nuk shikohet asnjëherë i vetmuar, i izoluar dhe i margjinalizuar. Ai është kurdoherë në qendër të ngjarjeve, i angazhuar në plane lokale e rajonale. Ai bëhet faktor shumë i rëndësishëm, të cilin gjithsecili përpiqet ta tërheqë në anën e tij. Nga një ish ofiqar ikanak i Perandorisë Osmane ai shndërrohet në palë juridike arbërore, së cilës kjo Perandori i bën oferta për paqe mbi baza nga më të të privilegjuarat e kohës. Libri përshkruan një epope marramendëse të arritjeve të Skënderbeut në fushën juridike dhe në përfaqësimin e tij ndërkombëtar diplomatik. Është një thriller i vërtetë, por ama një thriller i dokumentuar plotësisht, tha ai midis të tjeravave duke iu përgjigjur pyetjeve të pranishmëve në sallë.

Figura e Skënderbeut ka tërhequr shumë albanologë, historianë, shkrimtarë romantikë, studius shqiptarë e të huaj, etj. Deri tani janë shkruar rreth 600 vepra, disa edhe dashakeqëse duke e minimizuar rolin e tij. Skënderbeu, si një nga figurat më të mëdha të kombit shqiptar, është bërë një subjekt i gjithfarë gjinive letrare, i monografive serioze, i historive lokale dhe kombëtare dhe i miteve e legjendave popullore.
Pikërisht për këto arësye, shkrimi i një biografie apo studimi të ri për të në formën e një monografie , është një guxim i madh që kërkon dituri, pasion dhe vullnet për të hyrë në skutat e arkivave, historisë, diplomacisë, konjukturave të kohës, etj. Nuk janë pak gjashtë shekuj të shkuar, por mbi të gjitha kjo ndërmarrje kërkon seriozitet dhe skrupuluzitet shkencor për të ditur të gjesh të rejat që do të sjellësh. Edhe pse Virgjil Kule provon për herë të parë në këtë fushë, ai ia ka dalë me sukses duke na dhuruar një vepër origjinale historike të shkruar me një stil narrativ, e përtypëshme për çdo shtresë e lexues.

Koncerti që pasoi ishte me të vërtetë befasues nga ngjyrat e kostumeve popullorë dhe vallet që kërcyen artistët e grupit të udhëhequr nga koreografi i njohur Ramazan Këllezi, i cili nuk ishte vetëm moderator i kësaj mbrëmjeje, por në vite ka bërë një punë shumë të mirë duke e ngritur dhe ushtruar këtë grup që nuk mungon në çdo event të shqiptarëve te Kanadasw. Dhe motua:

For the Lord Himself has said,
That nations vanish from the earth,
But Albania shall live on,
Because for her, it is for her that we fight.

Toronto, 20 qershor 2014

Fisnik Muji fitoi çmimin ““Regjizori më i Mirë” në Toronto

March 22, 2013 by dgreca

Nga Ermira Babamusta/

Fisnik Muji është student në Fakultetin e Artit Dramatik, Regji Filmi, në Universitetin e Prishtinës. Projekti i tij, “Bora”, e cila ishte detyrë semestrale për klasën e profesor Jeton Ahmetaj në UP, u zgjodh në festivalin për filma të shkurtër “The Living Skies Student Film Festival” në Toronto të Kanadasë. Filmi “Bora” u vlerësua si filmi i shkurtër me regjinë më të mirë. Në këtë festival kishte përzgjedhje nga universitete dhe regjizorë të rinj nga e gjithë bota dhe Kosova zuri vendin fitues. Fisnik Muji u nderua me çmimin “Regjizori më i Mirë”/ Best Director (http://lsfilmfest.com/?p=666).

Xhirimet e filmit filluan në dhjetor 2012 në Prishtinë. Bashkëpunëtorët në këtë projekt filmik janë: skenaristë Abetare Shabiu dhe Fisnik Muji, kameraman dhe montazher Agon Kryeziu, organizator Arben Muji, skenografia realizuar nga Valon Rukovci. Aktorë janë: Selman Lokaj, Kaona Sylejmani, Liridona Shehu, Refik Kryeziu dhe Fillesa Gashi. Ndërsa revidimi i audios dhe muzikës janë bërë nga Hekuran Krasniqi dhe Agron Peni (kitarë).

“Jam i gëzuar për vlerësimin e filmit “Bora”. Në veçanti falenderoj familjen time që më ka përkrahur shumë nga të gjitha aspektet për realizimin e projekteve të mia filmike. Ju jam shumë mirënjohës për këtë. Tani jam duke punuar në një film të ri me titull “Rrota”, dhe shpresoj që do të ketë sukses gjithashtu,” tha regjizori Fisnik Muji.

Filmi me metrazh të shkurtër “Bora” është një rrëfim për pastërtinë dhe këmbënguljen e një fëmije. Bora është një vajzë që dëshiron të blej një dhuratë për motrën e saj, e cila është kujdesur për të që kur iu kishte vdekur e ëma. Në këtë mënyrë, ajo dëshiron ta falenderojë dhe t’i shprehë mirnjohje. Pasi kërkon me orë të tëra që ta blejë dhuratën e duhur për të, ajo më në fund e gjen, ku edhe fillojnë gjithë vështirësitë e saj.

“Ky është një rrëfim se ku mund të na çojë imagjinata e një fëmije. Një rrëfim që na tregon se të jesh fëmijë dhe të mos kesh asgjë por me pafajësinë dhe mendjemprehtësinë mund ta zotrojë botën! Të pakten, një argjendar!” shtoi Fisnik Muji.

ME SHQIPTARËT NË NATËN E VITIT TË RI NË TORONTO

January 8, 2013 by dgreca

Nga: Avdulla Kënaçi/ Mbresa/

Si kurrë ndonjëherë gjatë muajit dhjetor të vitit që sapo lamë pas, pati shumë diskutime midis shqiptarëve të Torontos se ku do ta kalonin natën e Vitit të ri. Atmosfera e festimeve të 100-vjetorit të Shpalljes së Pavarësisë na bashkoi edhe më shumë me njeri- tjetrin. Secili dëshironte me zemër që të vazhdonte kjo afri e dashuri midis nesh. Sa më shumë që avitej nata e Vitit të Ri, aq më shumë u ndezën si zjarre reklamat e personave apo kompanive që merren me organizimin e eventeve të tilla. Natyrisht që ky është një biznes, megjithëse organizatorët çdo vit ankohen se dalin me humbje.

Por është një bashkësi që nuk bën fare reklamë, as njoftime. Midis nesh njihet si “Grupi i Fierit”. Kishim ca të njohur në atë grupim dhe qysh më parë ne, si familje, kishim hedhur fjalën se do të ishim aty po qe se do të kishte vënde të lira. Ishim me fat, tri ditë përpara natës së Vitit të Ri na lajmëruan se mund të ishim pjesë e mbrëmjes… Ata kishin krijuar një traditë prej tetë vjetësh, por si do ta kalonim ne midis tyre? Ashtu, të ndrojtur zumë vend në “krye të qoshesë” dhe prisnim të fillonim. Dy të njohurit tanë, Vojsava me Bekimin nuk dukeshin gjëkundi, por i harruam shpejt nga që na dolën miq e të njohur të tjerë, Zeqiri me Evën e mbi të gjithë Iliri me familjen e tij.

– Nga janë të ardhur gjithë këta lir? – e pyeta unë.

– Kryesisht nga Fieri e Lushnja, por ka edhe nga Vlora, Gjirokastra, Elbasani dhe Tirana, përgjithësisht kanë mbrritur këtu me aplikim dhe janë familje intelektualësh. Ne jemi të vëllazëruar midis njeri- tjetrit, por është kënaqësi t’u kemi midis nesh, ju jeni të mirëseardhur, e kalofshi gëzuar! Unë nuk jam i vetëm – vazhdoi ai – që e menaxhoj këtë mbrëmje. Bashkëpunëtorët e mi janë Faik Muca me origjinë nga Elbasani dhe Sokrat Ndoni nga Lushnja, të dy inxhinierë, edhe ata merren me organizimin, kontraktimin e sallës, etj,. Ndërsa gratë dhe femijët tanë kontribuojnë në drejtim të zbukurimit, dekorimit të sallës, përgatitjes së dhuratave dhe anëve të tjera administrative si njoftime e shpërndarje biletash, etj. Pjesëmarrësit janë kryesisht nga Shqipëria e jugut dhe ajo e mesme. Ky komunitet në shumicën e rasteve është stabël nga viti në vit, me përjashtim të rasteve të pakta, kur ka pjesëmarrës të rinj (sic ishit ju këtë vit). Profesionet e pjesëmarrësve janë nga më të ndryshmit (kryesisht të ardhur në Kanada me mënyrë aplikimi duke filluar nga mësues, mjekë, inxhinierë, menaxhues pronash, etj.

Nuk kaloi shumë dhe ne u ndjemë si në shtëpinë tonë duke bërë aty për aty plot miq të rinj. Promotori i mbrëmjes ishte Iliri dhe familja e tij. Ai vetë kishte vënë mbi krye një kapele të kuqe kaubojsi me një shqiponjë të zezë përpara, dykrerëshe. Kishte sajuar në mënyrën e vet flamurin kombëtar shqiptar. Dy vajzat e tij, Ilma, studente në Universitetin e Torontos për gjuhë frënge me aparat fotografik në dorë dhe Blinera, maturante, sistemonin të sapoardhurit duke iu drejtuar secilit me respekt e mirësjellje, ndersa e ëma, Majlinda, buzëgaz kujdesej për fëmijët duke u shpërndarë secilit lodra dhe ëmbëlsira. Pranë kompjuterit në rolin e DJ ishte djali i tyre, Erblini, edhe ai student. Jo vetëm kishte bërë një punë të kujdesëshme për zgjedhjen e repertorit, por edhe të montazhit e hedhjes në DVD të festimit të mbrëmjes së një viti më parë. Të ngjante se familja Karroqe kishte një sebep dhe ne ishim të ftuarit e saj. Ish mesuesin e gjuhes angleze dhe tani agjent i shitjes se pronave, Ilir Karroqe e njihja edhe më parë, por nuk e dija se ai kishte dhunti për shoumen sepse pas pak vura re se si mori mikrofonin dhe duke u ngritur mbi një podium të sajuar nisi të këndonte. Krejti i lirshëm, pa komplekse dhe kurdoherë i qeshur; në cdo tavolinë krijonte atmosferë të gëzuar e festive. Jo vetëm ne, të ardhurit rishtazi, por secili ndjhej si në shtëpinë e vet.

Muzika shqiptare përhapej valë-valë në cdo cep të sallës. Gati harruam doktoreshë Vojsavën dhe bashkëshortin e saj, Bekim Xhelilin, me profesion zooteknik, kur ja ata u dukën në hyrje.

– Po ku ishit, na bëtë merak, menduam se nuk do na vinit…

– Isha unë në punë – dëgjoj afër veshit zërin e Vojsavës – ta kam sjellë edhe librin.

THuajse më ishte fshirë nga kujtesa, ajo më kishte premtuar se do më sillte një libër interesant “Turqia midis dy botëve” të shkruar nga një gazetar amerikan. Vojsava e dashuron letrësinë dhe lexon lirshëm në anglisht. E kujtoj nga Tirana në vitet e trazirave’97-98 ku banonte në një shtëpi me qera me bashkëshortin pa punë dhe dy djemtë në shkollë. Ishte e stresuar në se do t’i aprovohej kërkesa për t’u vendosur familjarisht në Kanada, ose jo. E quante si të vetmin shpëtim. Para disa vjetësh e takova në qendër të Torontos, pyeta në se ishte e kënaqur me jetën këtu.

– Shumë e kënaqur…ta puth në ballë Kanadanë – më tha plot vendosmëri.

– Po si është e mundur, jeton përsëri me qera dhe nuk je në profesionin tënd?

Kam djemtë në shkollë, djali i madh po diplomohet për jurist, jemi të gjithë në punë dhe unë po hedh provime një pas një.

Ka të drejtë ta gëzojë më shumë se të tjërët këtë vit të ri, ajo ka siguruar punë në spital, ka blerë shtëpi të bollshme, djali i madh i është diplomuar dhe tjetri vazhdon studimet e larta per ekonomi. Nuk thonë kot që Amerika e Veriut është vendi i realizimi i ëndërrave për secilin.

Miku im Zeqir Cama, poet, u bë xheloz për librin dhe e mori ndër duar dhe nuk iu durua pa thënë se pse nuk ia solli atij. E shfletoi shpejt e shpejt dhe tha si nëpër dhëmbë:

– Qënka në anglisht.- duke ma lëshuar me indiferencë midis gjunjëve.

Atmosfera në sallë sapo vinte dhe elektrizohej nga vallet, kërcimet e të rinjve, dollive, lodrave dhe këngëve që porositeshin sipas shijeve të grupeve të vecanta. Mesnata na gjeti të gjithëve me fishekzjarre në duar. Majlinda ishte kujdesur që secili të kishte flakadanin e vet. Urimi i madh:”Gëzuar për të gjithë!” erdhi e u ngrit në qiell së bashku me harenë, të qeshurat dhe brohoritjet…

– Cdo vit qofshim kështu edhe më të bashkuar ne shqiptarët e Torontos….

Përmes urimeve në gjuhën shqip, u ndamë shumë vonë, gati afër mëngjesit kur gjithë qyteti i Torontos, i mbështjellë nga acari dhe mjergulla, kishte rënë në qetësi.

Isha i impresionuar nga edukata, dashamirësia dhe korrektesa e secilit, si nuk u dëgjua një grindje, një shamatë, një zë i lartë… e krahasova këtë mbrëmje me atë të vitit të kaluar në një sallë tjetër me një çmim bilete tre herë më të lartë, kur jashtë, në hyrje të sallës ishin vendosur tri makina policie dhe kur dola ishin bërë gjashtë. Dikush nga grupet e shqiptarëve ishte rrahur….

Kaloi një javë nga festa e Vitit te
ri dhe mbesa ime e vogël, gati tre vjece, Emma, pyeti:

– Kur do shkojmë prap në dasëm?

Po, ashtu ishte, si një dasëm familjare me 120 vetë të ftuar, të gjithë shqiptarë të mirë e të edukuar….Mirupafshim përsëri!