Nga Shefqet Kërcelli/
Këtë shkrim ja kushtoj gjithë detarëve shqiptarë dhe shqiptaro-amerikanëve që kanë shërbyer në vite dhe shërbejnë aktualisht në Flotën e 6-të SHBA. Në respekt dhe të bashkëpunimit 26 vjecar që Forca jonë Detare ka me këtë Flotë.
Në një ceremoni të thjeshtë e tepër mbresëlënëse më datën 29 Janar të këtij viti, Komanda Mbështetëse e Flotës së 6-të të SHBA në Capodichino, Napoli, promovoi detarët e vitit të përzgjedhur nga specialitetet e fushat e ndryshme që shërbejnë si në anije ashtu dhe sektorët e Komandat mbështetëse. Në këtë ceremoni mori pjesë dhe Komandanti i Flotës së 6-të të SHBA{Mesdhe-Afrikë Perëndimore} Admirali Mark Ferguson dhe Kryekapteri i kësaj Flote Steven Giordano. Për profesionalizëm, aftësi të spikatura në realizimin e detyrave dhe besnikëri ndaj atdheut patën fatin të promovohen si detarët e vitit përkatësisht:
Nënoficere Ampora Balderos, Specialiste e Operacioneve Detare të Klasit të I-rë në Komandën e Rotës Spanjë.
Nënoficere Stephani Pavoni, Juriste e Klasit të I-rë në Komandën Mbështetëse Napoli.
Nënoficere Dawn Weston, Teknike e Sistemeve të informacionit Klasi i 2-të, pjesë e Komandës Task Forc 69 Napoli, u shpall detare më e re e vitit.
Në fund të ceremonisë Admirali Mark Ferguson i përshëndeti detarët e vitit me këto fjalë:
“Secili nga ju përfaqson vlerat më të mëdha që ne mishërojmë në punën tonë. Nga ky shërbim i cmuar ndaj atdheut, gjenerata pasardhëse e detarëve që po futet rishtazi në marinë do t’ju shikojë ju dhe do thotë:- Unë dua të bëhem një ditë si ai detar ose si ju”.
P.s. Nga kjo ceremoni duhet të marë shembull dhe liderat tanë për të vlerësuar detarët specialistë të cdo fushe.
Parlamenti Evropian miraton Rezolutë për procesin e integrimit evropian të Kosovës
-Ministri i Integrimit Evropian, Bekim Çollaku, falënderon PE-në, për vlerësimin pozitiv për progresin në zbatimin e Udhërrëfyesit për Liberalizim të Vizave, si dhe për thirrjet që të gjitha palët e përfshira të bëjnë veprimet e nevojshme në mënyrë që Kosovës t’i hiqet regjimi i vizave gjatë vitit 2016/
Nga Behlul Jashari/ PRISHTINË, 4 Shkurt 2016/ Parlamenti Evropian miraton Rezolutë për procesin e integrimit evropian të Kosovës. “Në sesionin plenar në Stasburg, sot u miratua rezoluta e Parlamentit Evropian për procesin e integrimit evropian të Republikës së Kosovës me 403 vota për, 130 vota kundër dhe 104 abstenime”, deklaroi pak më parë Ministria kosovare e Integrimit.
Deklarata thekson se, ministri i Integrimit Evropian, Bekim Çollaku, ka mirëpritur miratimin e Rezolutës për Kosovën, e cila përmban kërkesa të qarta për përforcimin dhe përshpejtimin e procesit të integrimit evropian të Republikës së Kosovës.
Ai falënderon PE-në, për vlerësimin pozitiv për progresin në zbatimin e Udhërrëfyesit për Liberalizim të Vizave, si dhe për thirrjet që të gjitha palët e përfshira të bëjnë veprimet e nevojshme në mënyrë që Kosovës t’i hiqet regjimi i vizave gjatë vitit 2016.
“Shpreh mirënjohjen time të lartë për Parlamentin Evropian i cili e ka shprehur qartë edhe një herë gatishmërinë e vet për t’i dhënë pëlqimin e vet propozimit eventual nga Komisioni Evropian për liberalizimin e vizave, si dhe ka ftuar Komisionin Evropian që të bëjë një gjë të tillë sa më shpejtë. Për më tepër, e çmoj shumë rëndësinë që ky institucion i jep nevojës për intensifikimin e kontakteve ndër-njerëzore ndërmjet qytetarëve të Kosovës dhe atyre të shteteve të BE-në”, vlerëson ministri Çollaku.
Parlamenti Evropian i ka dhënë vëmendje meritore nënshkrimit të Marrëveshjes së Stabilizim Asociimit (MSA-së) si një hap i rëndësishëm i integrimit evropian të Kosovës dhe mekanizëm i fuqishëm në zbatimin reformave.
Ndërsa, edhe kësaj radhe sipas ministrit Çollaku, përmes kësaj Rezolute është dhënë porosi e qartë për njohjen e Republikës së Kosovës nga ana e pesë shteteve të BE-së që ende nuk e kanë bërë një gjë të tillë, duke thënë se kjo do të ndikojë në forcimin e stabilitetit në rajon dhe do të ngritë kredibilitetin e BE-së.
EDHE “HERONJTË” KANË “DOSJE”…
KUSH E TRADHËTOI VASIL SHANTON ..?
Ne Foto: Vasil Shanto 1913 – 1944/
Nga Fritz RADOVANI/
Në shtator të vitit 1961 u emnova mësues në shkollen “Liria” të qytetit të Shkodres. Shkolla fillore ku do të fllojshe punën si mësues, ishte brinjë një kodres, prej ku shihej krejt Pazari i vjetër i Shkodres, po thuej i rrënuem fare…
Ai dikur asht kenë qendra tregtare e Shqipnisë së Veriut ku, nuk mungonte prania e Malit të Zi dhe Kosovës, pa dashtë me shkue disa shekuj mbrapa tek mardhanjet me Venedikun… Sejcili asht mundue me ia lanë fajin e shkatrrimit tjetrit, një ves që Shqiptari vazhdon me e pasë endè, tue justifikue vetën dhe tue fajsue jugosllavët, të cilët donin me rritë vlerat e qendrave të tyne tregtare moshatare të Pazarit tonë. Ka edhe nga ata që ardhjen e grekve në 1949, e paraqesin si shkak shkatrrimi, me djegëjet e prishjet e tyne…Por, asnjena palë nuk ka vue dorë pa lejën e të zotit të shtëpisë, i cili ditë e natë ka mendue si me qitë fare Shkodren…
E vetmja e mirë e mbetun pranë atyne rrënojave ishin njerëzit që jetonin në rrënoja të tjera aty afër, që quheshin “shtëpi” vetëm pse ishin të lyeme me gelqere dhe ata, na i kemi quejtë gjithmonë magjypë ose jevgj, sigurisht tue u nisë nga ngjyra e murrme që ata trashigojnë prej paraardhësve të tyne, të ardhun si hamaj pranë qendres tregtare të Shkodres disa shekuj ma përpara, kur ai qytet ishte edhe “port” i njohtun në Mesdhe.
■Ruej kujtimet ma të mira për ata banorë që me të vërtetë diskriminoheshin edhe pse “Kushtetuta e RPSSH” iu kishte “garantue të gjitha të drejtat e shtetasve”…
Edhe kryetari i Këshillit Popullor të lagjes, i ndjeri Zeqir Dani, punonte hamall… Nuk ishte “anëtarë i PPSH (AP)” sëpse, siç më ka tregue vetë, kishte deklarue se “unë besoj në Zotin dhe nuk heq dorë nga besimi!”, kusht që e përjashtonte mundësinë e kenjes AP. Pra, shumica e burrave punonin në ngarkim shkarkim dhe punë tjera të randa. Edhe gratë e tyne lodheshin në punë të randa, por “përfitonin” nga lejët e lindjeve që pasonin pa ndërpremje njenatjetrën…
Një grue në atë lagje kishte një fëmijë përdore, një kapej për kind të brrandavekve, një tjetër ecte tre – katër hapa përpara, ndërsa ai, që mbahej hopa, ishte mbi tjetrin që përgatitej me lindë…dhe, kur unë tue u qeshë e pyeta:
“Po, ti, Naxhije prap po lindë edhe një tjetër…?”
– Po, zotni Princ (kështu më thirrnin ata), duhet me ba edhe një, se kemi disa borxhe e, në mujshim me i resitë me paret që na jep shteti për lindje…
■Një ndër prindët atje, fëmijët e të cilit i kam pasë pothuej njenimbastjetrit ishte edhe Xhela. Edhe ky hamall por AP. Burrë i heshtun që nuk i ndihej zani i gojës. Më njihte shumë mirë mbasi në vitin 1958 kishte punue me vëllaun tim Alfonsin dhe me Pjerin Vatën, në punishten e venës (tek shtëpia e dr. Mborjes), ku të tre së bashku ngarkonin e shkarkonin kamjonat me arkat e rrushit.
Në vitin 1968, mbas arrestimit të dytë të Alfonsit me “Revolucionin Kultural”, me 13 Qershor 1967, dhe me dënimin e tij me 10 vjet burg mbas 11 muejsh hetuesi speciale në Tiranë, mue më transferuen si mësues nga qyteti në fshatin Kosmaç dhe mbas një viti më larguen fare nga arësimi (gja që më doli ma me hajër…).
Mbas një muej që u dënue vëllau, në muejn qershor 1968, kam takue Xhelën tek Dugajt’e Reja dhe më ftoi me pi një kafe tek klubi aty afër ku, banakjer ishte Lec Troshani. Unë pranova me qejfë dhe u ulëm në një tavolinë nga fundi i klubit me Xhelën. Porsa u ulëm, më tha: “E sheh atë tavolinën aty afër?” – Unë, iu përgjegja po! – Ai më tregoi se pak ditë ma përpara në atë tavolinë ishte ulë vetëm me pi një gotë raki. Porsa ka çue gotën kishte hy në klub Pjerin Vata dhe, mbasi ka marrë një gotë raki në banak asht drejtue tek tavolina ku ishte Xhela.
Pa i kërkue leje asht ulë. Xhela e ka shikue dhe i ka thanë: “Pjerin, para pak ditësh të kam ndigjue në altoparlant tue dishmue në gjyqin e mikut tand Alfonsit. Kur ti ia ke ba ashtu një shokut që keni ba burg bashkë si studenta, mandej edhe mik se ti je kenë edhe kumbara i tij i martesës, unë nuk pranoj me pi në një tavolinë me ty, mbasi më vjen turp me më pa kush me ty tue shkrepë goten…
dhe, u çova e dola nga klubi.”.
■Ky pra, ishte Xhela !..
■Mbas pak vazhdoi: “I urrej spijunët që në vitin 1944…”
Unë e shikova por, nuk po merrshe vesht ku do me dalë me vitin 1944 !..
E, vazhdoi: – “Në vitin 1943 – 44, jam kenë korrjer i grupit komunist të Shkodres dhe kam pasë të njohun Vasil Shanton…Simbas porosisë, një mbasdreke shkova tek hoteli që atëherë ishte pranë kafes “Rozafa”, përballë Shtëpisë muze të Migjenit. Ai hotel kishte një dalje nga rrugica në krye të së cilës asht pisha, nën të cilën asht ajo grueja që ka peshorën. Aty prita. Doli në orën e caktueme “shoku” Enver Hoxha, bashkë me një shok nga jugu i quejtun Perikli, mbasi të dy i kam njohë pak vite ma parë po tek ai hotel prej Qemal Stafës. Më dha një letër të vogël ku shënohej diçka sekrete për të cilen “shoku” Enver, do të takonte Vasilin sa ma parë… Të nesërmen nade herët u nisa në Vrakë ku ishte Vasili. Nuk pata asnjë problem rrugës, mërrijta dhe ia dorzova letrën Vasilit. Nuk ndeja as me pi kafe por u ktheva shpejtë, mbasi më duhej më njoftue tek hani i Salo Kalit, në Rus me porosi të Vasilit, për me ruejtë dy vende se në darkë mund të vinte Vasili vet’i dyti. Kur mërrijta tek hani nuk gjeta Salon dhe e lashë me e njoftue ma vonë.
Nga darka e gjeta Salon dhe më tregoi se kishte ardhë një përson tjetër prej Vasilit dhe e ka njoftue se Vasili, e ka shtye ardhjen për njëditë tjetër.
Pra, as unë as Salo Kali, nuk dijshim gja ma për ditën e ardhjes së Vasilit në Shkoder. Shkova nga hoteli tjetër në Pjacë por edhe “shoku” Enver, ishte largue nga Shkodra pak orë para. Atëherë, u sigurova se Vasili, e ka shtye për ma vonë ardhjen në Shkoder…
■Të nesërmen, me datën 1 shkurt 1944 nga dreka, rreth orës 2 ka ardhë tek vendi i punës një shok i imi që, edhe ai ndihmonte lëvizjen partizane. Më thërret jashtë dhe më pyeti se, a ke marrë vesht apo jo, se çka ka ndodhë sot në fshatin Gril me Vasil Shanton ? – Unë nuk dijshe asgja.
Ai, më tregoi se Vasilin e kanë pré në besë dhe se, një grup i armatosun ka ba pushkë me té… Vasili ishte vra në atë përpjekje gjoja nga disa fshatarë të Grilit brijë Liqenit Shkodres…
■Atypëraty, më shkoj mendja tek trathtia e “shokut”.
Asnjëherë, nuk kam guxue me e thanë të vërtetën e asaj vrasje me asnjë njeri.
Pse Vasili, nuk erdhi në ditën që dijshe unë këtu?
Pse Vasili kaloi nga fshati Gril atëditë, prej kah nuk kishte ardhë kurr këtu?
Pse “shoku” Enver, iku një natë përpara prej Shkodret?
Vasili ké do të takonte të nesërmen tek hoteli kur, Enveri kishte ikë?
Këto ditë një mik më ka tregue se kështu, i ka ndodhë edhe Qemal Stafës me té. ■Deri pak orë para se ta vrasin Qemalin, ai ishte kenë në shtëpi tek Enveri.
Gjaja ma e ndytë në këte jetë asht me spijunue shokun.
Tashti, më duket se jam lehtësue nga ankthi që kam pasë tash sa vite në zemër!”
***
■Edhe sot, unë kur e kujtoj bisedën e Xhelës, shikoj a kam njeri mbas shpine…
Për çudi, Ai burrë e filloi dhe e mbaroi gjithë tregimin e asaj vrasje dhe në fund, u ndame me té pa më porositë fare për ruejtje sekreti…
E pra, Xhela, nga të gjithë njihej për “jevk” madje, edhe “AP”…
Aty, tek ajo lagje unë,.. nuk njoha asnjë spijun, as tradhëtarë të shokut !..
Melbourne, 2016.
Preventing Ex-Combatants From Spoiling Colombia’s Peace
By David L. Phillips/*
The government of Colombia and the Revolutionary Armed Forces of Colombia (FARC) are on the verge of an historic peace agreement after 50 years of civil war. Sustainable peace requires a plan for disarming, demobilizing, and reintegrating (DDR) ex-combatants. The UN has vast experience with DDR, which can help consolidate Colombia’s peace.
Disarming is always difficult. DDR requires a clear understanding of terms and well-defined goals.
DDR is a process that seeks to remove weapons from the hands of combatants, take combatants out of military structures, and help them integrate socially and economically into the society.
– Disarmament is the collection and destruction of weapons in the possession of combatants, as well as civilians. It also includes the development of a responsible arms management program.
– Demobilization involves the dismantling of the command, control, and remobilization capacity. Ex-combatants are typically grouped in camps to prepare for life outside the armed group.
– Reintegration works best when the ex-combatant has a job, and the community benefits from recovery and development. Community centered reintegration has proven effective in several post-conflict contexts.
Peace requires incentives. Ex-combatants are wary of promises after years of fighting. Going forward, combatants will weigh the benefits of entering a DDR program to remaining in an armed group.
The “ripeness” theory of conflict resolution is based on the belief that a comprehensive peace agreement can be achieved when combatants grow weary of war. Political will is the prerequisite for peace and DDR.
Of course, each situation is unique. Designing a conflict-specific DDR program relies on good baseline data, political analysis, and cultural understanding. To increase chances for success, directly-affected communities should also be involved in design and implementation of the DDR program.
Security is the universal requirement for any peace agreement. Parties to the conflict need security in order to prevent backsliding and deadly violence. DDR cannot proceed effectively without a cease-fire agreement.
In addition, DDR must be part of a broader transitional justice plan. Incentives could include pardons or targeted amnesties. Truth commissions versus criminal justice processes can also be considered.
Security sector reform is also part of a transitional justice plan. In Colombia, para-military groups emerged out of drug-trafficking and the reaction of rural landowners to attacks and kidnappings by guerilla groups. The government of Colombia signed an accord with paramilitaries in 2003, allowing them to disarm and demobilize as units. Despite halting progress, paramilitary groups still exist and could undermine current negotiations.
Economic factors are also critical to peace-building. Ex-combatants require livelihoods, sustainable employment and income. Reintegration can incorporate educational opportunities to foster job skills. Cash payments through a guns buy-back program could help kick-start the economy.
Colombia’s conflict has been going on for more than half a century. Distrust runs deep. As a procedural breakthrough, both sides have invited the UN to participate in DDR.
The UN must be pro-active. As a first step in confidence building, the UN could establish a trust fund to support both the re-integration of ex-combatants, as well as the needs of recipient communities so they can better meet the needs of returning combatants.
Transparency is important. Stakeholders must be engaged. The UN should invite DDR participants to discuss what DDR means to them, and how DDR would be implemented.
The UN must show results. It can quickly establish cantonment areas where UN personnel would take custody of weapons and ultimately dispose of them. Additionally, the UN would prepare a list of units and individuals to be demobilized. To avoid the appearance of defeat, the UN could also organize an event where individuals are acknowledged — before demobilizing.
Colombia is a potential success story. A peace accord would not only end 50 years of civil war. It would also showcase ways that UN agencies can advance the cause of peace through humanitarian and development assistance.
*Mr. Phillips is Director of the Program on Peace-building and Rights at Columbia University’s Institute for the Study of Human Rights.
*The Huffington Post
Katër poetë nga Ishujt Britanikë
Nga Iva Cipuri/
Lord Byron (George Gordon Byron), një nga poetët më të mëdhenj britanikë, lindi më 22 janar 1788 në Londër.
Gjatë udhëtimeve të tij të shumta, vizitoi edhe Shqipërinë (1809) dhe për këtë shkroi edhe në poemën e gjatë rrëfimtare, “Childe Harold’s Pilgrimage”, (“Shtegtimi i Çajld Haroldit”).
Vdiq më 19 prill 1824, (36 vjeç), në Missolonghi të Greqisë, ku kishte shkuar për të marrë pjesë në Luftën e Pavarësisë së Greqisë nga Turqia.
Vargjet e mëposhtme i shkroi kur u largua nga Anglia për të mos u kthyer më kurrë.
Robert Browning (1812, Londër, Angli – 1889 Venecia, Itali), poet dhe dramaturg anglez, radhitet mes poetëve më të mëdhenj të periudhës Viktoriane.
Poezia e mëposhtme, “Takim natën”, është një nga poezitë e tij më të mirënjohura, shkruar gjatë kohës kur u dashurua me poeten e shquar angleze, 6 vjet më e madhe se ai, Elizabeth Barrett Browning, me të cilën u martua në vitin 1846.
Martesa dhe historia e tyre e dashurisë është një ndër romancat më të famshme në historinë e letërsisë botërore.
Thomas Moore (1779, Dublin, Irlandë – 1852, Bromham, Angli) ishte poet, këngëtar, kompozitor i shquar irlandez. Shpesh konsiderohet si Poeti Kombëtar i Irlandës.
Shumë kompozitorë të njohur, ndërmjet tyre edhe Robert Schumann dhe Hector Berlioz, kanë shkruar muzikë për poezitë e Thomas Moore.
John Keats (31 tetor 1795, Londër, Angli – 23 shkurt 1821, Romë, Itali) ishte një nga figurat kryesore të brezit të dytë të poetëve Romantikë anglezë, bashkë me Lord Byron dhe P.B. Shelley.
Megjithëse poezitë e tij nuk u pritën mirë nga kritikët sa ishte gjallë, (Keats vdiq kur ishte ende 25 vjeç), reputacioni i tij u rrit pas vdekjes dhe sot poezitë dhe letrat e tij janë nga më të njohurat dhe më të analizuarat në letërsinë angleze.
Lord Byron
( Një lamtumirë )
Ja një psherëtimë për ata që më duan,
Dhe një buzëqeshje për ata që m’ urrejnë;
E çfarëdo qielli të hapet mbi mua,
Ja një zemër për çdo fat në jetë.
Robert Browning
Takim natën
Deti i hirtë dhe toka e ftohtë;
Dhe hëna e verdhë, e brejtur;
Dhe valët e vogla që zgjohen
Në harqe drite e thërrmohen,
Tek çaj me varkë drejt gjirit të fjetur,
Dhe bashi puth rërën e ngrohtë.
Pastaj një milje plazh i freskët;
Tri fusha për tek fshat i fshehur;
Një gur mbi xham, fërkim i shpejtë
I fijes hollake të shkrepëses,
Dhe një zë i zjarrtë – i mekur,
Tek zemrat prekin njëra-tjetrën!
Thomas Moore
Jehona
Jehona i bën aq të dlira
Tingujt e muzikës,
Kur, trazuar nga fyelli a lira,
Zgjohet, dhe larg mbi rrëpira
I përgjigjet dritës.
Po Dashuria më t’hyjshme
Jehonat i rrit
Dhe më t’ëmbla nën drit’ yjesh,
Kur me tinguj lirash, fyejsh,
Këngët përsërit.
Kur zemr’ e djalit psherëtin
Me afsh të çiltër
Për miken, e zemr’e saj regëtin
Dhe psherëtimn’ e tij përtërin
Me afsh të rritur.
John Keats
Kënga e luledeles
Dielli me syrin e madh, të verdhë,
Aq shumë sa shoh unë, dot nuk sheh;
Dhe e argjendta, krenarja hënë,
Pas ndonjë reje mund t’ jetë zënë.
Dhe, ah, pranverë – pranverë,
Jetoj si një mbret përherë!
Shtrirë mbi barin e trazuar,
Përgjoj çdo vashëzë syshkruar.
Unë shoh ku askush s’guxon
Dhe vështroj ku askush s’vështron;
E kur nata mbi tokë përkulet,
Qengjat më këndojnë ninullën.
( Përkthyer në shqip nga Iva Cipuri )