dgreca – Page 3546 – Dielli

Mediat e huaja përcollën simpoziumin për Nënë Terezën në Shkup

September 17, 2015 by dgreca

Më 12 shtator 2015 Komuna e Çairit, nën kujdesin e Kryetarit Izet Mexhiti, organizoi simpoziumin shkencor me temë “Shkupi Nderon Bijën e Saj Nënë Terezën”. Ky aktivitet u zhvillua në Shkup në Holiday Inn për të kremtuar 65 vjetorin e themelimit të urdhërit të Misionarëve të Bamirësisë, që Nënë Tereza themeloi në Kalkuta të Indisë më 10 shtator 1950.

Në simpozium morrën pjesë studiues të Nënë Terezës nga Mbretëria e Bashkuar, Shqipëria, Kosova dhe Maqedonia, përfaqësues të trupit diplomatik të akredituar në Republikën e Maqedonisë, intelektualë, politikanë, personalitete të komuniteteve fetare, dhe përfaqësues të mediave. Në këtë akivitet u mbajtën kumtesa nga Profesor Gëzim Alpion dhe Dr Dom Lush Gjergji. Sociolog në Universitetin e Birmighamit në Angli, Alpion është cilësuar nga kritika botërore si eksperti më autoritar për Nënë Terezën në gjuhën angleze. Dom Gjergji është Vikar Gjeneral i Ipeshkvisë së Kosovës me seli në Prishtinë, aktivist i palodhur për faljen e gjaqeve, dhe biografi më i shquar i murgeshës shqiptare ne Ballkan.

Në fjalën e tij Alpion ndër të tjera theksoi se “rebelimi” i Nënë Terezës në vitin 1947 dëshmoi vizionin e kësaj vajze shqiptare për rolin e aktivitetit misionar në Indinë e pavarur.

Në kumtesën e tij Dom Gjergji u ndal në të veçantën dhe të përbashkëtën e murgeshës shqiptare kur ajo njihej si Gonxhe Bojaxhiu, Motra Terezë dhe Nënë Tereza.

Në fund Alpion dhe Gjergji iu përgjigjen pyetjeve të pjesëmarrësve në lidhje me tematikën e kumtesave të tyre, për aspekte të ndryshme të aktivitetit fetar dhe bamirës të Nënë Terezës si dhe të situatës në të cilën gjendet komuniteti katolik shqiptar në Shkup.

Simpoziumin e përshëndeti në emër to Kryegjyshatës Botërore Bektashiane, Hirësia e tij Haxhi Dede Edmond Brahimaj.

Simpoziumi tërhoqi vëmendjen e disa mediave në Indi, Britaninë e Madhe dhe Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Në shkrimin me titull “Shkupi nderon bijën e tij Nënë Terezën”, botuar tre ditë para aktivitetit në New Delhi, C. M. Paul nxjerr në pah disa nga arritjet e murgeshës shqiptare gjatë aktivitetit të saj 69 vjeçar.

Në shkrimin e datës 16 shtator, të titulluar “Akademiku britanik shpjegon përse Nënë Tereza paraqitet si një fetare e lajthitur”, botuar në “Matters India”, theksi vihet veçanërisht në kritikën që Alpion i bëri në fjalën e tij në simpozium injorimit qe studiuesit i bëjnë fëmijërisë dhe adoleshencës së Nënë Terezës.

Ndërsa ish-gazetarja e BBC-së Rashmee R. Lall, e cila tani shkruan për disa gazeta ndërkombëtare si “The Guardian” dhe “The Economist”, në shkrimin e saj me titull “Feja dhe politika: Shkupi feston ditën e shënuar të Nënë Terezës”, thekson se sivjet 12 shtatori është i rëndësishëm pasi atë dite mësuam kush është udhëheqësi i ri i Partisë Laburiste Britanike, dhe se për herë të pare Shkupi kremton një përvjetor të rëndësishëm që ka të bëj me Nënë Terezën.

Gazetarja britanike thekson se politika dhe feja janë të ndërlidhura pasi u japin njerëzve shpresë dhe mundësojnë ndryshim. Në këtë kontekst, nënvizon ajo, është mirë të kujtojmë fjalët e Mahatma Gandhi-t se “kush thotë se feja nuk ka të bëj fare me politikën nuk e ka idenë se çfarë është feja”.

Gazetarja Lall e gjen me interes komentin e Alpion se aktiviteti përkujtimor i Shkupit e vendos në kontekstin e duhur murgeshën trup vogël shqiptare pasi rrënjët kristiane të vendlindjes së saj datojnë që nga koha e apostujve.

Në shkrimet e tyre gazetarët i referohen edhe lobimit që Alpion po bën prej disa vitesh për shenjtërimin e Nënë Terezës dhe ndërtimin e Rrugës sëArbërit, që do të shkurtoj distancën ndërmjet Tiranës dhe Shkupit, vendlindjes së misionares shqiptare. Alpion vizitoi disa vende në Maqedoni dhe Kosovë që patën influencë tek Nënë Tereza gjatë 18 viteve të para të jetes së saj. Ai vizitoi në Shkup varrin e babait të Nënë Terezës, Nikollë Bojaxhiu, vdekja e parakohshme dhe në rrethana misterioze e të cilit pati efekt të madh tek ajo. Në Kosove Alpion vizitoi kishën e Letnicës që Nënë Tereza e vizitonte çdo vit para se të bëhej murgeshë në vitin 1928 dhe ku në moshën 12 vjeçare vendosi të bëhej misionare. Ndërsa në kishën e Stubllës, Alpion vizitoi varrin e Dom Zef Ramaj, pagëzuesit të Nënë Terezës, i cili u vra nga serbët në Shkup më 25 dhjetor 1914.

Gjatë vizitës në Maqedoni Profesor Alpion pati takime me një numër politikanësh shqiptar. Alpion u prit edhe nga Ali Ahmeti, Kryetari i Bashkimit Demokratike për Integrim, me të cilin ndër të tjera u diskutua gjendja e arsimit të lartë në Maqedoni, çështja e ndërtimit të Rrugës së Arbërit në territorin e Maqedonisë, shqetësimi për të ardhmen e Lumit Radika, si dhe mundësitë për investime në Dibër të Madhe.

Traditë

September 17, 2015 by dgreca

Nga Astrit Lulushi/

Ndonjëherë vendi i fsheh sekretet e veta nga një udhëtar, duke i treguar atij asgjë, përveç livadheve, pyjeve dhe pjesën e jashtme të shtëpive; kjo fillimisht, sepse pastaj papritmas i hedh një çelës për të hyrë ku të dojë dhe të shohë çfarë të mundet.

Njerëzit duhet ta mbajnë mend lavdinë e të parëve, pasi dalin nga dënimi prej shumë kohësh kur tradita i mohohej; lavdia nuk duhet të merret si e dhënë, por si arritje e brendshme e një vendi.

Tradita nuk është pronë materiale, prandaj nuk mund të mbijetojë vetëm a pa njeriun. Kishat u pakësuan apo u zhdukën jo nën forcën e shpatave osmane, por sepse shqiptarët nuk kishin a nuk ishin mendimtarë a filozofë mjaftueshëm për të qenë të interesuar në doktrinën fetare, dhe as mjaft të dashuruar për t’u magjepsur me të gjatë shekujve të pushtimit apo edhe në periudhën e izolimit komunist.

Perënditë e kishin dënuar Sizifin për të ngjitur një gur të rëndë në majë të malit, nga ku guri rrokullisej përsëri poshtë shtyrë nga pesha e vet. Nuk ka dënim më të tmerrshëm se sa puna e kotë dhe pashpresë.

Nëse i besohet Homerit, Sizifi ishte më i urti mes njerëzve. Por tallja me Perënditë, urrejtja ndaj vdekjes dhe pasioni për jetën i dhanë atij dënimin e papërshkrueshëm të punës për realizimin e asgjëje. Sizifi u ndëshkua nga Perënditë për pasionet e tij. Ky është çmimi që paguhet për pasionet e kësaj toke. Asgjë nuk dihet lidhur me Sizifin në ferr. Mitet janë bërë për imagjinatën.

Njeriu sot punon çdo ditë të jetës, në të njëjtën detyrë, si Sizifi, dhe ky fat nuk është më pak absurd. Por është tragjik vetëm kur bëhet i vetëdijshëm.

Sizifi, i pafuqishëm dhe rebel, e njeh shkallën e gjendjes së tij të mjeruar: këtë mendon ai gjatë zbritjes nga mali, për t’u ngjitur përsëri bashkë me gurin që e shtynte me përbuzje për të mposhtur mjerimin.

DALLIMI MIDIS GAZETAREVE ESHTE AY, I KURRIZEVE TE DREJTA DHE ATYRE TE PERKULURA

September 17, 2015 by dgreca

Nga Marco Travaglio/*

« Faktet të ndara nga opinionet » Ishte motoja e « Panoramës » mitike të Lamberto Sechit, krijues i gazetave të medha dhe gazetarëve të medhenj. Më vonë, me kohë, kjo moto ka rënë, duke u zëvëndesuar nga një (moto) tjetër me e sofistikuar : « asnjë fakt, vetëm opinione ». Të parat nuk duhet të shqetësojne të dytat. Pa fakte, mund të ngulish këmbë për gjithshka dhe kundër gjithshkaje. Me faktet, jo.

-Ka nga ata që i fsheh faktet sepse nuk i njeh, është i paditur, i pa pregatitur, i shkujdesur dhe nuk ka dëshirë të studiojë, të informohet, të njihet me faktet e ditës.

-Ka nga ata që i fsheh faktet sepse për të gjetur lajmet, duhet të lodhesh dhe ka rezik të djersitesh.

-Ka nga ata që i fsheh faktet sepse nuk do telashe dhe përpiqet të shpëtojë duke notuar, duke manovruar, rrëshqitur.

-Ka nga ata që i fsheh faktet sepse ka frikë prej padive, nga gjyqet, nga kerkesa milionëshe për dëmshpërblim në redaksi, që e rezikojnë rrogën dhe terheqin rrufetë e botuesit të lodhur me pagesat e avokatëve për ndonjë trazovaç në redaksi.

-Ka nga ata që i fsheh faktet sepse është i bindur, dhe bën tifozllëk për një parti apo koalicion, dhe nuk do të shqetësojë drejtuesin.

-Ka nga ata që i fsheh faktet sepse në të kundërt e sulmojnë, ndërkohë që ai dësheron të jetojë në paqe

-Ka nga ata që i fsheh faktet sepse në të kundërt nuk e ftojnë në disa sallone, ku gjithmonë takohen udhëheqes të së djathtës dhe të së majtës, kontrollues dhe të kontrolluarit, rojet dhe hajdutët, prostitutat dhe kardinalët, princët dhe revolucionarët, fashistët dhe luftëtarët e përjetshëm, ku të gjithë janë miq të të gjithëve, dhe ku e mira është të mos bësh të pakënaqur askënd.

-Ka nga ata që i fsheh faktet sepse ngatërron barazlargësinë me barazafërsinë.

-Ka nga ata që i fsheh faktet sepse thonë të kundërtën e linjës së gazetës.

-Ka nga ata që i fsheh faktet sepse botuesi e dëshëron këtë.

-Ka nga ata që i fsheh faktet sepse pret ngritjen në detyrë.

-Ka nga ata që i fsheh faktet sepse së shpejti janë zgjedhjet.

-Ka nga ata që i fsheh faktet sepse ata që ua tregojnë e pësojnë keq.

–Ka nga ata që i fsheh faktet sepse disa gjëra nuk mund të thuhen.

-Ka nga ata që i fsheh faktet sepse e ka parë se ç’fund pati Biagi dhe Santoro.

-Ka nga ata që i fsheh faktet sepse politikisht është e gabuar të zhytish duart në llum, sepse rrezikon të shprishësh flokët dhe të dëmtosh ngjyrën e përftuar nga dielli, është shumë më mirë të qëndrosh politically correct.

-Ka nga ata që i fsheh faktet sepse, në të kundërt, bëhet jo i besueshëm dhe i pakontrollueshëm dhe nuk e ftojnë në televizione.

-Ka nga ata që i fsheh faktet sepse është më e këndshme kështu: paraqitet si antikonformist, i referohen atij, krijon „debatin“.

-Ka nga ata që i fsheh faktet edhe vetes sepse ka frikë se mos ndryshon mendimin.

-Ka nga ata që i fsheh faktet për solidaritet me Giuliano Ferraren, i cili nga që është shumë inteligjent për rrjedhojë do të ndihet i vetmuar.

–Ka nga ata që i fsheh faktet sepse shërbimet sekrete e paguajnë për këtë qëllim.

-Ka nga ata që i fsheh faktet edhe pse nuk e paguajnë, por ndoshta një ditë do ta paguajnë edhe atë.

-Ka nga ata që i fsheh faktet sepse nuk ka kush t’i japë kurajo.

-Ka nga ata që i fsheh faktet sepse asnjëri akoma nuk ja ka kërkuar e ndoshta ndonjë ditë do t’ia kërkojnë.

-Ka nga ata që i fsheh faktet sepse në këtë mënyrë ndonjë do ta falenderojë.

-Ka nga ata që i fsheh faktet sepse shpesh janë të trishtueshme, të papëlqyeshme, përvëluese, dhe nuk është e nevojshme të trembim shumë njerëz që duan të qeshin dhe të zbaviten.

-Ka nga ata që i fsheh faktet sepse në të kundërt i ndërpresin reklamat gazetës.

-Ka nga ata që i fsheh faktet sepse përndryshe nuk e zgjedh (e merr) më askush.

-Ka nga ata që i fsheh faktet sepse në këtë mënyrë do të mund të fitojë ndonjë konsulencë me qeverinë apo RAI-in apo Këshillin Bashkiak apo të Rrethit apo Dhomën e Tregëtisë apo Shoqatën e Industrialistëve apo sindikatën apo Bankën pas qoshes se rrugicës.

-Ka nga ata që i fsheh faktet sepse u detyrohet për gjithshka këtyre personave dhe nuk dëshiron t’i zhgenjej.

-Ka nga ata që i fsheh faktet sepse në të kundërt do të jetë më e veshtirë të kthesh këmbanen, kur fryn era.

-Ka nga ata që i fsheh faktet sepse njerëzit do të kuptonin gjithshka.

-Ka nga ata që i fsheh faktet sepse ka lindur shërbëtor dhe siç thoshte Viktor Hugo „ka njerëz që janë gati të paguajnë, që të shiten“. (f.9) …Gazetarët ndahen në dy kategori. Të djathtë e të majtë? As në ëndërr. Luanë e lepuj? Jo more. Të televizionit dhe të shtypit? E kotë. Të aftë dhe analfabetë? As na shkon ndër ment. Të guximshëm apo të mekët? Ik tutje. Objektivë apo fraksionistë? As kështu. Sot dallimi i vërtetë që i ndan kategoritë, është ajo e kurrizeve të drejta dhe kurrizeve të përkulura apo të lakueshëm.

Pse shumë gazetarë i zhdukin faktet? Sepse nuk e duan mjaftueshëm profesionin e tyre, dmth lexuesit apo shikuesit e tyre. Sepse kur shkruajnë apo flasin, nuk mendojnë per atë që i lexon apo i dëgjon, por për të tjerët e për gjëra të tjera: për të fuqishmit e politikës e të ekonomisë, për botuesit e sotëm apo ndoshta të së nesërmes, për kolegët dhe rivalët, për rrogën e fund muajit, për pensionin apo për ndokënd që mund t’i ver re dhe t’i angazhojë në një profesion tjetër më me përgjegjsi. Siç shprehej Montanelli, ndryshimi midis atij që shkruan për lexuesit e tij dhe atij që shkruan për të tjerët, diktohet menjehëre: i pari flet qartë dhe e kuptojnë të gjithë, i dyti flet me kode dhe e kuptojnë vetëm ata që duhet ta kuptojnë.

Shpesh ngatërohet kuptimi midis objektivitetit, paanësisë dhe asnjanesisë…Objektivizmi është i pamundur; sejcili prej nesh lind me interesa të caktuara dhe pasione të veta, rritet i edukuar me vlera të caktuara. Këndvështrimi i tij mbi botën është origjinal e që dikton mënyrën e tij të të parit të gjërave dhe rjedhimisht të të gjykuarit.

Kur tre deshimtarë të një ndodhie, thirren në gjyq për të dëshmuar nën betim, ata tregojnë në

t re mënyra të ndryshme. Kjo nuk do të thotë se dy prej tyre gënjejnë. Që të tre tregojnë të vërtetën, të vërtetën e tyre.; të njejtën ndodhi (fakt) i filtruar nga tre “kultura” të ndryshme. Nga e njejta ndodhi, sejcili vëren ose kujton një pamje të veçantë, një prekje, një emocion që veshtirë të jetë i ngjashëm me ato të vërejtura apo të mbajtura mënd nga dy të tjerët

Asnjëri nuk mund të jetë objektiv dhe i paanshëm . Vetëm robotët janë objektiv dhe të vdekurit janë të paanshëm.

Nuk mund të pretendosh që të gjithë të shikojnë gjithshka në të njejtën mënyrë, me të njejtën shkallë të vlerësimit apo prioritetit. As që mund të imagjinohet që një qenie e gjallë të mos marrë pjesë me pasionin e tij në tregimin e një ngjarjeje.

…Duke u kthyer tek shembulli ynë i tre deshimtareve në gjyq, një gjë mund ose duhet që të pretendojmë: të tre versionet e së njejtës ngjarje (fakti) të respektojnë thelbin e tij.

Eshtë rregulli i vjetër i gazetarisë anglosaksone, e ashtuquajtura „ katër w“ : Kush ?, Cfarë ?, Kur? Ku ? Kush e ka bërë, ç’farë, kur dhe ku? Me shtesën e domosdoshme Përse?

Si të tre dëshimtarët gjatë procesit edhe tre gazetarët, të zotë e të perkushtuar, do t’a tregojnë të njejtën ndodhi, në mënyra të ndryshme në gazetat e tyre.

Ndryshimi i paraqitjes në tre këndvështrime jo të njëjta, në rast se thelbi i ngjarjes (faktit) është respektuar, nuk përbën problem; kjo është një pasurim për lexuesin dhe vet ata, gazetarët. Ja përse është e rëndësishme që të ekzistojnë shumë gazeta dhe shumë TV, ku shumë gazetarë do të mundnin të përshkruajnë të njejtën ndodhi (fakt) . Kjo quhet PLURALIZEM.

Ai që i pershkruan faktet me ndërgjegjje nuk është llafollog, por harmonik. Pastaj kemi edhe gazetarë të pa ndërgjegjshëm; ky është i bindur se të mirët janë të gjithë nga kjo anë dhe të gjithë të keqinjtë, nga ana tjetër.

Këtij i vjen për mbarë, për motive të interesit personal, për miqësi apo përkatësi partiake, për interesa biznesi, apo kariere, nga servilizmi, frika apo oportunizmi, apo urdhërat e shefave, të japë gjithëmonë të drejtë njerës palë e të dënojë tjetrën. Në këto raste, në se gazetari i pasqyron gjërat në mënyrë të ndryshme nga kolegët e vet, nuk është se ai i shikon ashtu, por sepse DUHET ose DESHIRON t’i tregojë kështu, megjithëse e di shumë mirë se po gënjen.

Ai duhet të heshtë mbi disa fakte të pakëndeshme (për veten apo për të tjerët) duke arritur deri edhe në përmbysjen e thelbit të lajmit, sepse e çensurojnë ose bën autoçensurën.

Në këto raste, kronikat e tij nuk tregojnë pluralizëm, por një grumbull pa form gënjeshtrash dhe gjysëm të vërtetash. Duke bashkuar dy gjysëm të vërteta, nuk arrihet një e vërtetë. Arrihet një dopio gënjeshtër, e më keq akoma, duke bashkuar gënjeshtra të ndryshme, arrihet një gënjeshtër me fuqi të shumëfishuar.

Eshtë shumë më e mirë mungesa totale e informacionit, se sa një shumicë e informacioneve gjysmake ose fallco. Në rast se një njeri nuk di asgjë, do të kërkojë të dijë diçka. Por në rast se do të dijë diçka, e kjo diçka është fallco, por ai nuk e di këtë, do të mendojë se e njeh të vërtetën dhe do ta regjistrojë atë ( informacionin fallco ) në mëndjen e tij, duke mospranuar informacione që dëshmojnë të kundërtën.

Të informosh për një ngjarje (fakt) atë që nuk di asgjë, është shumë më lehtë, se sa të informosh atë që është njohur më parë, me një lajm falls ose të manipuluar. Së pari duhet bindur se është mashtruar (rrethanë që është e vështirë të pranohet) , t’ia heqësh nga mëndja lajmin falls dhe pastaj t’ia zëvëndësosh me lajmin e vërtetë.

…Gazetari i mirë duhet së pari të njohë themelet e zanatit të tij, për të ditur të dallojë burimet e besueshme nga ato të pabesueshme, për të verifikuar në mënyrë korekte, për të stërvitur syrin, që të dallojë thelbin e çdo fakti e të dijë ta tregojë në mënyrën më të kuptueshme dhe të plotë.

Së fundmi, ai është njerëzor, bagazhi i tij kulturor do t’a drejtojë për t’i kushtuar rëndësinë më të madhe këtij apo atij aspekti të faktit që po tregon, për të vërejtur njërën anë në vënd të tjetrës, zgjedhjen e ngjarjes simbas ideve të tij, e të marrë pjesë me emocionet e tij në disa ngjarje dhe fate të personazheve.

E gjithe kjo është normale dhe pozitive, në rast se bagazhi kulturor, ideor dhe emocional është i tij dhe jo i të tjerëve.

…Nuk ka asgjë të keqe të jesh i së majtës apo i së djathtës. Përkundrazi është normale dhe e drejtë. Sejcili ka idetë e tij, duhet të ketë idetë e tij, do të qe fatkeqësi po të mos i kishte. Në një vend ku mbizoterojnë dy pole, të paktën ditën e zgjedhjeve, qytetarët; duke përfshirë këtu edhe gjyqtarët, gazetarët dhe juristët e kushtetutës, hedhin votën e tyre në favor të të majtëve, të djathtëve dhe një pakicë nuk voton për askënd.

Fatkeqsi është, kur një ide politike ose fushatë elektorale, ndot paanësinë e gjykatësit apo gazetarit në punën e tyre të përditshme profesionale.

Kundër gjyqtarëve të politizuar (shumë më të paktë se sa besohet) për vepra apo vendime të ndikuara ideologjikisht, ka mundësi të shumta për t’u ankuar në shkallë të tjera të gjykimit.

Kundër gazetarëve të politizuar ( shumë më të shpeshtë se sa mendohet ) në më të shumtën e rasteve nuk ka ilaç; nuk është e lehtë për lexuesin ta dallojë dhe akoma më e veshtirë është kjo për telespektatorët.

Lexuesi ka mundësi të nderojë gazetën (megjithëse nuk është e lehtë, gazeta është një zakon) Por teleshikuesi është i dënuar të vërdalloset ndërmjet kanaleve të ndryshëm vetëm në paraqitje e ku veprojnë pothuaj se vetëm gazetare të politizuar, sepse në televizion komandon POLITIKA.

Për rrjedhojë na mbetet të mendojmë se të gjithë gazetarët kanë një mbështetës politik dhe nga njera anë quhet fallco lajmi i papëlqyeshëm d.m.th. si jo i vertetë, nga ana tjetër diskretitohet dhe dilegjitimohet funksioni i kontrollit të lajmit . Pranohet që PUSHTETI të përdorë për qëllimet e veta, gazetarët miq e në të njejtën kohë të neutralizojë ata që janë të lirë dhe të paanshëm, të cilët për fat, akoma ekzistojnë, megjithëse gjithmonë e më të rrallë. (f.20 „La scomparsa die fatti“ 2006)

Perktheu Fatbardha Demi

*Marco Travaglio, është një nga përfaqësuesit më me zë të gazetarisë hetuese të ditëve tona. Eshtë autor dhe bashkautor i shumë botimeve që kanë në qendër të tyre Mafien, Korupsionin dhe gjendjen e Medias së sotme italiane si „Montanelli dhe Kavalieri“, „Të paprekshmit“, „Berluskomike“, „Duart e pastra, historia e vërtetë“, “Duart e pista“, „Regjimi“etj. Për artikujt dhe librat e tij demaskues është bërë objekt sulmi nga gjyqësori. Per rolin e gazetarit M.Travaglio shprehet : ” Gazetari ka për detyrë të tregojë faktet, mundësisht ato më flagrante që pushteti përpiqet t`i fsheh, pikërisht për ato që zëdhënësi ka për detyrë të hesht ose t`i mbajë të fshehur. Zëdhënesi bashkejeton me pushtetin, zërin e së cilës përçon. Gazetari duhet të qëndrojë larg te fuqishmeve duke i shqetësuar dhe kontrolluar vazhdimisht” Duke folur për rolin aktiv të shtypit amerikan, gazetari italian i quan gazetarine “qen roje i popullit kundrejt pushtetit”.

TE SHKOJME PERPARA DUKE U FRYMEZUAR NGA E KALUARA

September 17, 2015 by dgreca

Nga Nicola Abbagnano /Lëvduesit e kohëve të shkuara sot nuk janë vetëm gënjeshtaret dhe llafazanët, siç thoshte Horacio. Por, janë njerëz të çdo moshe që rikujtojnë nga e kaluara e largët apo e afërt, ndonje veçori që të frymëzon admirim e keqardhje. Rikthimi i ndonjerës prej ketyre veçorive, është një dukuri shumë e përhapur sot, pas një periudhe që dukej se dëshironte të shkelte mbi një rrugë, ku te mos kishte gjurmë nga e kaluara.

Sot kthimet drejt së kaluarës janë të rastësishme, sepse pengohen nga kërkimi këmbëngulës e me çdo kusht i « së resë ».Por shpesh, e reja ndodhet pikërisht tek e kaluara: Tek ndonjë ide ndriçuese që dukej e zbehur, tek ndonjë ideal i vënë nga jeta si një lajmërim në një formë bukurie të harruar. Kështu lindin rrymat filozofike dhe letrare që frymëzohen nga doktrina dhe lëvizje artistike të vjetra dhe që iu kthehen idealeve të artit apo modës, e që rinovojnë ose përshtasin përdorime të perenduara ( stilin e kohës së shkuar) .

Sigurisht asnjë, nga këto rikthime nuk është apo mund të jetë një përsëritje letrare. Lidhja me të kaluarën bëhet një shkas i lëvizjes së jetës.

Por, është një fushë, ku një lidhje e tillë (me të kaluarën) duket se është më e vështirë për t’iu vënë si qëllim para vetes dhe për t’u realizuar : është fusha e jetës sonë të përditshme, ajo e jetës personale dhe shoqërore. Rreziqet dhe te këqijat që sot na i përcjell jeta, e që janë shtuar pafundsisht nga po ai progres teknologjik, duket sikur kanë shënuar një shkëputje te pazevendësueshme nga e kaluara, e veçanrisht prej rregullit dhe seriozitetit që në çastet e lumtura, e karakterizonin.

Kjo shkëputje, nuk duket se do të zvogëlohet me (thjesht) një rikthim ndaj vlerave te vjetra, por, para së gjithash, duhet të jetë rezultat i punës së brezave te rinj, te cileve u takon detyra per ta çuar jetën peëpara.

Lëvduesit e së shkuarës ngulin këmbë pikërisht mbi : paaftesinë e të rinjve për të mesuar nga e kaluara.

Te rinjtë sot, pranojnë lehtësisht të gjitha tundimet e shoqërise, e që janë të shumta e të këqia. Të mësuar që në fëmijeri t’iu plotesohen dëshirat edhe ato më tekanjozet, bëhen kokëfortë (të pabindur) ndaj rregullit dhe disiplinës, që jane te domosdoshme për ushtrimin e çdo aktiviteti (në te ardhmen), i cili edukon vetkontrollin që është kushti i parë për të patur një karakter të ekuilibruar.

Largohen (shpirtërisht) prej familjes megjithëse vazhdojnë të jetojnë bashkë, në drejtim të grupeve ku ndihen të çliruar nga çdo detyrim e me të njëjtin mendim në synimin për të bërë vetëm atë që ju pëlqen.

Detyrimet, që nganjeherë ju kërkohen, ju duken neveritëse dhe shtypëse (imponuese). Keshillat që jepen, ju duken sikur vijnë nga një botë tjetër, ku ata nuk pranojnë se bëjnë pjesë, e cila duhet të zevëndësohet e të transformohet në një botë tjetër, ku do t’iu pëlqente të jetonin.

Në këto kushte, shkarjet e të rinjve në imoralitet e në sjellje të paligjshme, janë të shpeshta sepse është e lehtë (kur s’ka norma).

Të sigurosh para në mënyrë të pandershme dhe të dhunshme, është një tundim që nuk gjen shumë pengesa tek ai, që do të plotësojë (me çdo kusht) qejfet e veta, e për më tepër kur shikon nga lajmet e përditshme, se pandershmeria ka fole në te njëjtën botë që i është vënë përpara si model i mirë, e ku duhet të bëjë pjesë.

Kurioziteti për ta pasuruar jetën e vet me përvoja të reja, goditjet e para të dhimshme dhe zhgënjyese të pësuara nga rrethanat, e bëjnë të lehtë rënien drejt drogës duke e quajtur si rrugën e vetme të çlirimit nga zhgënjimet.

Por, kohët e fundit, shohim edhe një tjetër rrugë, që tërheq një numër të caktuar të rinjsh e veçanërisht ata që përqafojnë një qendrim te vetedijshem kritik kundrejt shoqërise në të cilën jetojnë : është rruga e terrorizmit. Edhe kjo është një rrugë e lehtë, sepse terrorizmi propozon te ndërtosh vetem duke shkatërruar dhe shkatërimi është më i lehtë se sa ndërtimi.

Lëvduesit e kohëve të shkuara, përqendrohen mbi njërin apo tjetrin qendrim negativ të të rinjve të sotëm, por nuk tregojnë së cilës së kaluar rinia duhet t’i drejtohet, që te çlirohet (nga këto rrugë të gabuara).

Përveç këtij qendrimi të lëvduesve të se kaluares, qe eshte keqdashes dhe vajtues, ka njerez qe e shikojne ne menyra te tjetra kete gjendje te te rinjve.

Disa e shikojne, si nje pasoje te pashmangshme te gjendjes dhe sundimit te zakoneve te shoqerise se sotme.

Shprehen se te rinjte nuk bejne gje tjeter veçse pranojne dhe ndjekin edhe ne aspektet me te keqija, shkarjet e nje shoqerije te koruptuar.

Ne kete rast, pergjegjesia e te gjitha te keqijave qe mund te ndeshim ne sjelljen e te rinjve, do t’i binte vetem natyres komplekse te shoqerise, se ciles i duhet hedhur faji.

Duke e pare nga ky kendveshtrim problemin, s’na mbetet gje tjeter veç te mbetemi duke levduar te kaluaren e larget apo te afert, sepse pasojat (e kohes se sotme) jane te pashmangshme (se ne kete shoqeri te sotme jetojme).

Puna qendroka vetem ne shkaterimin e kesaj “te sotme” ose nevoitet ta riformojme rrenjesisht. Po si ta riformojme ?

Ne rast se e kaluara sundon mbi te ardhmen, apo ne rast se te rinjte qe duhet te ishin autoret e kesaj levizjeje jane plotesisht te brumosur (vetem) prej shoqerise ne gjirin e se ciles ata lindin, asnje force njerezore nuk do te mund ta ndryshoje kete gjendje.

Te ashtuquajturit « dietrologe » (siç i quajne tani) qe ja veshin « se kaluares » gjithe pergjegjesine e « se sotmes », gjenden te goxhduar nga vete shpjegimi qe i japin te keqijave te koheve te sotme duke pohuar pamundesine per t’i perballuar.

Ne rast se te rinjte jane produkt i ketyre te keqijave, ata nuk do te jene kurre te afte per t’i luftuar e per te fituar.

Nga ana tjeter, nuk mungojne ata qe shikojne ne kete pamundesi (per te luftuar te keqijat) dukurine thelbesore te shoqerise se sotme, fati i se ciles eshte qe te vetshkaterohet.

Ndoshta, per te shmangur parashikimet, sa shkateruese aq edhe te pallogjikshme, per te shmangur pendesat dhe nostalgjite e padobishme, si dhe denimet e renda dhe padrejtesite, eshte me mire ta çojme vemendjen tek ngjarjet reale, mbi gjendjen e shoqerise se sotme.

Ne kohen e sotme jetojne te gjithe : te rinjte dhe te vjetrit. Tek te rinjte, sigurisht nuk jane akoma kalitur ato tipare mbrojtese qe jane shpesh frut i pervojave te gjata dhe te veshtira. Por nuk mund te flitet per ta, sikur jane qenie te panjohura, homogjene, te bere me te njejtin kallep.

Sot, me te drejte kembengulet, mbi ndikimin qe ushtron (per keq) mjetet e komunikimit masiv (TV, Radio, Kinemaja, shtypi etj.) ne zakonet dhe menyren e te sjellurit qe gjejne perhapje te gjere sidomos ne jeten e metropoleve.

Por ky ndikim nuk eshte vendimtar dhe nuk arrin, te pakten deri me sot, te mposht mbrojtjen, qe kerkesa per nje liri personale (jo te diktuar nga media) per shumellojshmeri te shijeve e te deshirave, i kundervihen ketyre ndikimeve.

Te rinjte nuk perbejne nje mase te njetrajtshme (te njejte) qe ecin mbi te njejten rruge. Ata jane te ndryshem ndermjet tyre edhe pse i perkasin se njejtes familje dhe te njejtit lloj, edhe pse ndjekin zakonet qe ndiqen nga te gjithe.

Serioziteti, perkushtimi, dashuria per te bukuren, interesi per te ardhmen dhe enthuziazmi per idealet, formojne karakteristikat e shume prej tyre. Por veprimi i tyre behet i dallueshem nga pjesemarrja ne shume aktivitete kulturore, nga ndihma qe afrojne ne rastet e fatkeqsive te shoqerise, nga entuziazmi me te cilin i pranojne format e reja te artit dhe format e vjetra te rizbuluara, nga interesi qe shfaqin per kendveshtrime dhe doktrina qe propozojne rilindjen e vlerave shoqerore, nga shoqatat qe formojne per mbrojtjen dhe perhapjen e vlerave fetare.

Te flasesh per rinine moderne si per nje turme te shthurur, ndertues te kaosit perfundimtar, nuk eshte vetem nje padrejtesi, por nje genjeshter e zbukuruar me masken e nje profecie.

Ajo per te cilen kane veçanerisht nevoje te rinjte, eshte besimi tek aftesite dhe forcat e tyre: nje besim qe ju ben atyre te mundeshme te ushtrojne lirisht inteligjencen e tyre dhe te realizojne zgjedhjet e tyre.

Perktheu Fatbardha Demi

Nicola Abbagnano (“La saggezza della vita”, f.222)

Profesor i njohur italian i Historise se Filozofise dhe autor i shume librave.

Hillary Clinton, në “Shtëpinë e Bardhë” të Staten Island-it

September 17, 2015 by dgreca

“Shtëpia e Bardhë”, e Staten Island -it, është ish-shtëpia e gangsterit më të madh në Nju Jork Paul Castellano. Pronari i ri i saj është shqiptaro – amerikani Sal Rusi, i cili të merkuren ishte mikëpritës i mbledhjes së fondeve për Hillary Clinton /

STATEN ISLAND, NY – Gazeta kryesore e ishullit Staten Island në New York – “Staten Island Advance” shkruan në një raport të saj nga gazetaria Rachel Shapiro, shkruan :”Hillary Clinton – do të përmbushë ëndrrat e saj politike: “ajo do të hyjë në “Shtëpinë e Bardhë”( sh.im. një aludim ky i gazetares me shtëpinë e Sal Rusit – e cila është e ndërtuar sipas stilit të Shtëpisë së Bardhë”).

Kjo shkruan gazeta ne fjale është “Shtëpia Bardhë”, në Staten Island- shtëpi e famshme në lagjen e pasinikeve, ndërtuar dekada më parë në një kodër, ku ndodhen vilat e të pasurve – në Todt Hill – aty ku e ndërtoi këtë shtëpi, i ndjeri – shefi i Mafias italiane – ish kryegangësteri njujorkez, Paul Castellano.

Pikërisht, aty pronari aktual i kësaj shtëpie, Sal Rusi,( sh.im. shqiptaro amerikani me origjinë nga Dibra e Madhe) ka organizuar një koktejl privat politik – për mbledhje fondesh për shpresat e Demokratve në Shtëpinë e Bardhë, të mërkurën.

Shtëpia 15.000 – square foot house, e njohur për kolonat e saj “mbretërore”, është e ndërtuar në një “brryl” të rrugës 177 Benedict Rd dhe do të jetë aty ku Clinton e bën debutimin e saj elektoral ne Staten Island në fushatën e saj presidenciale.

Ky event është vënë në programin e fushatës së mbledhjeve të fondeve nga vetë Hillari Clinton së bashku me drejtuesit e kësaj fushate shkruan gazeta “Staten Island Advance”, dhe shton se ”njerëz të nivelit të lartë për mbledhjen e fondeve që nuk dinë asgjë rreth Nju Jorkut, e lëre më ne Staten Island”, kan zgjedhur këtë shtëpi”, shkruan Shapiro.

Gazeta shkruan se “sipas një burimi me njohuri të mira për mbledhjen e fondeve mendonë se “vendi – ( sh.im. “Shtëpia e Bardhë” në Staten Island – ish- shtëpia e një kryemafiozi i ndjeri Paulo Castelano) me lidhje mafioze nuk ishte përzgjedhja më e mirë për kandidaten për presidente të SHBA”.

Rusi – nuk iu përgjigjë thirrjeve të shumta për koment, shkruan reporterja nga Ishulli Staten Island Rashel Shapiro, por të dhënat pronësore tregojnë se ai ka në pronësi shtëpinë që nga viti 2000. Ai zotëron një biznes të fuqishëm”Benjamin Maintenance”, kompania që mirëmban fasadat në rrokaqiejt e Manhattanit në Nju Jork.

Ai ( Sal Rusi) e bleu shtëpinë e cila dikur ka qenë në pronësi më parë nga Castellano, bosi i familjes kriminale Gambino, i cili u vra nga një katërit i kreut të bandës“ four-man hit crew working” për John Gottin më 16 dhjetor, 1985.

Sipas të dhënave prona, në vlerën e tregut të shtëpive është aktualisht – 2,640,000

Gazeta Staten Island Advance – shkruan gjithashtu, se edhe thirrjet në zyrën fushatës së kandidates Hillary Clinton në zyrën e saj në Brooklyn nuk janë kthyer ( nuk i janë përgjigjur) .

Ftesa për festë, dërguar atyre që do të kontribojnë në këtë fushat shkruan se :”Takimi me Clinton sot në Staten Island “do të jetë një mundësi e madhe për të pranishmit për të dëgjuar diçka prej saj , në këtë shtëpi.”

Simbas gazetës Staten Island Advance çmimi për person përfshin edhe një foto me kandidaten për Presidente Hillary Clinton.

Shënim i im : Prej se kur Edi Rama – është zgjedhur Kryeministër, dy herë e ka qenë mysafirë në shtëpinë e Sal Rusit Staten Island NYC.

Vizitën e parë shoqëruar me një fotografi, e ka bërë publike gazeta shqiptaro amerikane Illyria – ku në shtëpinë e Sal Rusit në Staten Island – New York, më 28 shtator 2013, në darkën private, kan qenë present edhe Kryeministri i Kosovës Hashim Thaqi, zv/Kryeministri i Maqedonisë Musa Xhaferri dhe disa biznesmen dibran dhe maqedonas.) Kryeministri Rama e ka shpallur publikisht në Nju Jork – në një takim vjetor organizuar nga KKSHA biznesmenin shqiptaro amerikan Sal Rusin si Konsull i Përgjithshëm i Shqipërisë në SHBA! -por…ende nuk është zyrtarizuar – mbasi pas shkarkimit po të asaj dite të Konusullit të Përgjithshëm Dritan Mishto – Shqipëria ende nuk ka zvendësues zyrtar në këtë detyrë (edhe pse ka nje te ngarkuar prane Misionit I D).