Dy shakatarët e Ballkanit

June 15, 2015 by dgreca

Nga Prof.dr. Eshref Ymeri/

Siç bëhej e ditur nga mjetet e informimit masiv, zëvendëskryeministrit dhe ministrit të jashtëm të Republikës së Kosovës Hashim Thaçi, para do kohësh i kishte ardhur një ftesë nga një organizatë të rinjsh, për të marrë pjesë në një takim që organizohej në Beograd më 23 prill 2015. Por kryeministri serb Aleksandër Vuçiç, para mbajtjes së atij takimi, pati deklaruar se do ta arrestonin Hashim Thaçin nëse shkonte në Serbi. Ai qe shprehur:

“Ligjet ekzistojnë ende dhe ne do ta arrestojmë Thaçin nëse vjen këtu” (Citohet sipas: “Vuçiç kërcënon Hashim Thaçin: do ta arrestojmë nëse vjen në Serbi”. Marrë nga faqja e internetit e gazetës “Panorama”. 18 prill 2015).

Shakatar i madh ky kryeministri Vuçiç. Dhe ja sepse:

Së pari, strukturat juridike të shtetit serb, që gjatë bombardimeve të NATO-s kundër Serbisë, pra, kur në pushtet ishte Millosheviçi, kishin vendosur për të arrestuar jo vetëm Thaçin, por edhe disa udhëheqës perëndimorë, si Bill Klintoni, Toni Bler etj, etj. Sipas kryeministrit Vuçiç, vendimet që qenë marrë nga organet gjyqësore serbe në kohën e Millosheviçit, vazhduakan të jenë në fuqi edhe sot, paçka se Millosheviçi përfundoi me duar të prangosura dhe u ul para Tribunalit të Hagës për të dhënë llogari për krimet që kreu ndaj disa popujve të Ballkanit. Pra, megjithëse sistemi qeverisës i Millosheviçit u përmbys se dështoi më turp, ligjet e tij vazhduakan të zbatohen edhe tani, kur Serbia, normalisht, duhet të jetë një vend, demek, i demokratizuar! Por ato ligje u zbatuakan “vetëm për Hashim Thaçin” dhe jo për udhëheqësit e tjerë perëndimorë. Se Toni Bler ka qenë për vizitë në Beograd dhe askush nga strukturat e drejtësisë së shtetit serb nuk qe kujtuar për “arrestimin” e tij. Domosdo që kryeministri Vuçiç ka qenë i detyruar të dilte me një shaka zbavitëse para opinionit publik serb që njihet mirë për çmendurinë e tij politike në qëndrimin ndaj popullit shqiptar të Kosovës.

Së dyti, sikur kryeministri Vuçiç të ishte me të vërtetë i interesuar për “arrestimin” e Hashim Thaçit, ai nuk duhej të dilte me një deklaratë publike për ndalimin e tij nga organet e drejtësisë serbe. Ai, kuptohet vetvetiu, duhej të priste që Hashim Thaçi të shkonte në Beograd dhe pastaj organet e drejtësisë mund të vepronin për “arrestimin” e tij.

Së treti, kryeministri Vuçiç përsëri ka qenë i detyruar nga halli të bënte një shaka jo fortë të hollë kur pati deklaruar për “arrestimin” e Thaçit nëse ky do të shkonte në Beograd. Sepse, në të vërtetë, Vuçiçi dhe gjithë -içët e tjerë të politikës serbe, nuk kanë qenë dhe nuk janë kurrë të interesuar për “arrestimin” e Hashim Thaçit. Sepse Thaçi për ta është “pasuri kombëtare” me vlera të jashtëzakonshme për mbrojtjen e interesave serbe në Kosovë. Vallë nuk është Thaçi ai, i cili, gjatë gjithë bisedimeve që janë zhvilluar me Boegradin në Bruksel, duke filluar nga 19 prilli i vitit 2013 dhe deri tani, i ka bërë Serbisë lëshime pas lëshimesh, në dëm të interesave kombëtare të popullit shqiptar të Kosovës, në dëm të tërësisë territoriale të Kosovës dhe në të mirë të pakicës kriminale serbe në Veriun e Mitrovicës?

A nuk dëshmon për fajin e rëndë të Thaçit fakti që Ura e Ibrit vazhdon të mbetet e bllokuar me pirgje zhavorri se kështu u do qejfi kriminelëve serbë, të instaluar në Veriun e Mitrovicës? Po a nuk ishte vallë ajo pakicë terroriste serbe në Veriun e Mitrovicës, e cila, gjatë viteve të luftës, shërbeu si mbështetje e fuqishme e bandave kriminale të Millosheviçit, të Sheshelit dhe të Arkanit për masakrimin e popullit shqiptar të Kosovës?

Këto fakte Thaçi i di fort mirë, por me qëndrimet antikombëtare që ka mbajtur në Bruksel gjatë takimit me krerët e Beogradit, ai ka dëmtuar rëndë interesat kombëtare të popullit shqiptar të Kosovës dhe kriminelët serbë në Veriun e Mitrovicës i ka bërë me krahë, duke i shndërruar në krekacorë shovinistë, të cilët, shqiptarët rrënjës të asaj treve nuk i lejojnë të kthehen në vatrat e tyre dhe të rindërtojnë shtëpitë e shkatërruara. Ky është një qëndrim antikombëtar jo vetëm i Hashim Thaçit, por edhe i shumicës parlamentare thaçiste, e cila i ka dhënë atij mandatin, si ish-kryeministër dhe tani si ministër i jashtëm, për t’i bërë lëshime të turpshme Beogradit, pa kërkuar paraprakisht daljen e tij me pendesë publike para opinionit ndërkombëtar dhe pa dëmshpërblimin e të gjitha shkatërrimeve dhe krimeve të rënda që shovinizmi kriminal serb kreu në Kosovë gjatë viteve të luftës.

Po atëherë, pas gjithë këtyre lëshimeve skandaloze që Thaçi dhe klika rreth tij i ka bërë Beogradit në dëm të interesave kombëtare të Kosovës dhe të tërësisë së saj territoriale, si shpjegohet fakti që kryeministri Vuçiç kërkuakej “arrestimin” e tij nëse ai shkonte për vizitë në Beograd?

Përgjigjja është fare e thjeshtë. Vuçiçi kërkon t’ia rritë aksionet Thaçit, në mënyrë që ky të vazhdojë të mbetet në majat e pushtetit për mbrojtjen e interesave të Serbisë në Kosovë. Me këtë deklaratë “kërcënuese”, Vuçiçi ka bërë një rrugë e dy punë: nga njëra anë, mundohet t’ia rritë autoritetin Thaçit (që ka si pikësynim të zgjidhet president vitin e ardhshëm) në sytë e popullit shqiptar të Kosovës, si, demek, “njeri i rrezikshëm” i Beogradit, kurse, nga ana tjetër, qetëson skifterët e politikës shoviniste serbe (që s’kanë fort haber nga marifetet e politikës së fshehtë) në qëndrimin ndaj Kosovës, në mënyrë që ndonjë snajper i kuturisur të mos e bëjë atë të pësojë fatin e ish-kryeministrit Xhinxhiç nëse do të lejonte ardhjen e tij (Thaçit) në Beograd.

Shakatari i dytë i Ballkanit, edhe më zbavitës sesa kryeministri Vuçiç, është zëvendëskryeministri dhe ministri i jashtëm i Kosovës Hashim Thaçi, i cili, më shumë se një muaj më parë, në një intervistë për të përditshmen austriake “Der Standard” ka theksuar se Kosova është duke shqyrtuar disa mundësi për të paditur Serbinë për krimet gjenocidale në Kosovë.

Sipas tij, ka shumë shqiptarë që kanë përgatitur dosje dhe dëshirojnë ta paditin Serbinë për dëmet e luftës, duke e bërë përgjegjëse qeverinë e Serbisë të viteve ’90 për shkatërrimin e 65% të pronës private të kosovarëve.

Ai ka deklaruar:

“Duke parë që në Serbi ende nuk ka vullnet për të kërkuar falje, ne duhet të gjejmë mënyra ta dokumentojmë historinë dhe të gjejmë sadopak ngushëllim për familjet e mbi 10 mijë të vrarëve dhe 20 mijë grave të dhunuara, duke përdorur instrumentet ligjore” (Citohet sipas: “Thaçi për “Der Standard”: Serbia do të paditet për gjenocid në Kosovë”. Marrë nga faqja e internetit e gazetës “Koha Jonë”. 30 prill 2015).

Tani, pasi kanë kaluar 16 vjet nga përfundimi i luftës dhe më shumë se shtatë vjet që nga shpallja e pavarësisë së Kosovës, Hashim Thaçi “kujtohet” për të gjetur mënyra për të “dokumentuar” historinë e krimeve barbare të shovinizmit shtazarak serb, të konkretizuara me shkatërrime dhe me vrasje masive, si edhe me përdhunimin e 20 mijë femrave. Heshtja e deritanishme e Thaçit për ndëshkimin e Serbisë për ato krime të rënda që kreu në Kosovë dhe për dëmshpërblimin e të gjitha shkatërrimeve që la pas, i ka fyer rëndë ndjenjat kombëtare të mbarë qytetarëve kosovarë, ka fyer dhe ka poshtëruar rëndë femrat kosovare që bishat serbe i përdhunuan aq masivisht. Heshtja e deritanishme e Hashim Thaçit ka qenë një investim i fuqishëm në shërbim të shovinizmit serbomadh dhe një shërbim i pallogaritshëm që ai i ka bërë brukselizmit që ky të vazhdojë ta trajtojë Kosovën, si edhe mbarë trojet etnike shqiptare, si një parcel eksperimentale: të ulë në tryezën e bisedimeve kriminelin me viktimën, e cila, me prejardhjen e saj nga radhët e etnisë shqiptare, përfaqësuaka një krijesë mendjelehtë, pa kurrfarë dinjiteti dhe pa kurrfarë vetëdijeje kombëtare. Vallë a nuk i pati vlerësuar mendjelehtë shqiptarët ish-Sekretari i Përgjithshëm i NATO-s, admirali Gregori Xhonson, i cili, gjatë vizitës në Maqedoni në vitin 2001 i pati “bindur autoritetet e qeverisë së Shkupit se nuk mund ta fitonin luftën kundër shqiptarëve, por mund ta ruanin shtetin e tyre, nëse do të nënshkruanin një marrëveshje, e cila do t’i joshte shqiptarët mendjelehtë dhe do të ruhej status quoja edhe për një kohë të gjatë në këtë shtet të krijuar si Republikë jugosllave në vitin 1945” (Citohet sipas: Ahmet Qeriqi. “I robëruari s’ka ç’humb në luftë, përveç këmishës së zezë të robërisë”. Marrë faqja e internetit. 16 dhjetor 2009).

Pra, kjo është bindja e patundur e Bashkimit Evropian të Brukselit, se shqiptarët janë mendjelehtë dhe me ta mund të sillesh si të ta dojë qejfi, madje deri në atë shkallë, saqë viktima shqiptare duhet të ulet përballë kriminelit serb dhe nuk duhet të kuturisë t’i kërkojë atij llogari për krimet që ka kryer kundër saj.

Shqiptarët nuk janë mendjelehtë. Përkundrazi, populli shqiptar është një popull me zgjuarsi të lindur, me një nuhatje të hollë politike dhe me një vetëdije të lartë kombëtare. Por të huajt dhe kryesisht Bashkimi Evropian, mendjelehtësinë mercenariste të politikanëve shqiptarë, ia faturojnë mbarë popullit shqiptar. Pikërisht mercenarizmi i politikanëve shqiptarë neve, si komb, na ka nxirë faqen në sytë e botës.

Dhe viktimat shqiptare të barbarisë serbe, sipas Hashim Thaçit, u dashka që t’i përgatitin vetë dosjet e krimit për të kërkuar drejtësi në Gjykatën e Hagës për ndëshkimin e Serbisë! Sigurisht, se s’u mbetet rrugë tjetër. Se Kosova është një vend pa zot. Se Hashim Thaçi dhe mbarë klasa politike udhëheqëse e Kosovës, si mercenarë të Beogradit dhe të Brukselit, i ka lënë jetimë qytetarët e vet që ranë pre e barbarisë millosheviçiane. Se Hashim Thaçi dhe parlamenti thaçist, në kundërshtim flagrant me interesat e popullit të vet, kanë rënë në gjunjë para Beogradit dhe para Brukselit. Prandaj unë kam plotësisht të drejtë kur them së Thaçi është “pasuri kombëtare” për Serbinë. A nuk ishte Thaçi ai që u ngrit e erdhi në Tiranë dhe takoi kryeministrin Rama për t’i kërkuar atij rivarrosjen në Vlorë të eshtrave të Isa Boletinit? Vallë a nuk ishte paradoksale nisma e Hashim Thaçit? Sigurisht që po. Se ai kërkonte t’u vinte në osh kriminelëve serbë të Veriut të Mitrovicës dhe politikës së Beogradit, sipas të cilëve eshtrat e Isa Boletinit nuk duhej të rivarroseshin në vendlindjen e tij. Prandaj edhe Hashim Thaçi nuk mori pjesë në ceremoninë e rivarrimit të eshtrave të heroit të Kosovës në vendlindjen e tij se nuk arriti ta çonte dot në vend vullnetin e Beogradit dhe të pakicës kriminale serbe në Veriun e Mitrovicës.

E meritojnë të përshëndeten të gjithë ata intelektualë shqiptarë që ngritën zërin e tyre të fuqishëm për rivarrosjen në vendlindje të eshtrave të Isa Boletinit. Midis tyre më ra në sy këmbëngulja e prof.dr. Nexhmedin Spahiut, i cili pati deklaruar në internet se nëse eshtrat e Isa Boletinit nuk rivarrosen në vendlindjen e tij, atëherë qeveria e Kosovës Veriun e Mitrovicës e konsideruaka si pjesë të territorit të Serbisë.

Nisma e Thaçit për “ndëshkimin” e Serbisë për krimet e rënda që kreu gjatë luftës në Kosovë, është një parainvestim që ai, sa për sy e faqe, kërkon të bëjë në sytë e opinionit publik kosovar, me qëllim qe t’i ngrejë aksionet e veta për t’u ulur në kolltukun e presidentit vitin që vjen. Prandaj edhe shakaja e tij për “ndëshkimin” e Serbisë tingëllon mjaft e shpëlarë për këdo që i thotë vetes shqiptar me vetëdije kombëtare. Parlamenti thaçist le ta zgjedhë Thaçin president vitin tjetër dhe populli shqiptar i Kosovës, me heshtjen e tij, le t’ia shikojë përsëri “hairin” si president, ashtu siç ia ka parë deri vjet si kryeministër që e çoi ekonominë drejt rrënimit katastrofik, me pasojë braktisjen e vendit nga mijëra e mijëra qytetarë kosovarë.

Tiranë, 14 qershor 2015

“Saluting Albanian Religious Tolerance in an Age of Intolerance”

June 15, 2015 by dgreca

REMARKS OF AMBASSADOR FERIT HOXHA PERMANENT REPRESENTARTIVE OF ALBANIA TO THE UNITED NATIONS AT THE 25th ANNIVERSARY OF THE ALBANIAN AMERICAN CICIL LEAGUE & ALBANIAN AMERICAN FOUNDATION/*

When a British Zionist traveled to Albania in 1935 to see whether the country could serve as a Jewish national home, a government minister told him, “In Albania, religious intolerance is quite unknown. ”

Herman Bernstein, the American envoy to Albania during the pre-war period, wrote in 1934 “Albania happens to be one of the rare lands in Europe today where religious prejudice and hate do not exist.”

Last September, Pope Francis chose Albania as his first destination in Europe – to confirm 80 years later, exactly the same thing, and pay a high tribute to the nation as a model of inter-religious harmony.

In the yearly US State Department reports on religious freedom in the world, Albania stands resolutely as a firm rock of religious freedom and tolerance.

I could go on with plenty of other examples and testimonials to confirm one important fact that has become an unchanged reality: Albania is a prominent if not a unique case of religious tolerance, harmony and respect. Throughout its recorded history, Albania has never experienced religious conflicts, a remarkable achievement in a continent whose history is marked and often defined by centuries of religious conflicts and wars.

It would need more than the few minutes I have to explain why, and dwell on the tradition of Albanian culture that is not defined by religion but rather a predominant patriotic feeling, a distinct belonging. It has been perfectly summarized in the words of a nineteenth century Albanian poet, Vaso Pasha, who stated: “The religion of Albanians is Albanianism”. Being and feeling Albanian is first, religion comes next, in a society based on strong requirements such as: honor, loyalty and respect.

Yet, there is one another example that I need to highlight and that illustrates at best this Albanian exception. During those terrible times of Holocaust, when almost everywhere in Europe, collaboration, submission or indifference were leading a whole nation to its planned extinction, Albanians, Christians and Muslims alike, everywhere in the country, opened their doors, at the risk of their lives to save Jews. The result is simply remarkable: no Jew was ever handed to the Nazis, the whole community, those residing and those traveling to Albania, all survived, and Albania had ten times more Jews after the war than before. We did not have Schindlers or Wallenbergs: we had an entire population equally dedicated to preserve humanity and save human life. Albanians gave a solemn promise to Jews, their BESA, and they kept it. Wherever there is an Albanian, there is BESA.

It looks distant in time but it was yesterday. We know what happens when we forget or when we are indifferent to what happens to others. We cannot export our reality but we can prove that it is possible to leave in harmony and respect. We Albanians, we belong to three different religions, we pray to God in different ways, but we have managed to preserve the unchanged mutual respect for our different each other. This is in striking contrast with the terrible realities in various parts of the world when millions are persecuted and killed not because of what they do, but simply because of whom they are.

Every 27 January we celebrate in Albania the International Holocaust Day. I have had the pleasure to organize, among other activities, in 2014, together with B’nai B’rith at the UN a dedicated session on Holocaust Remembrance Day on the story of Jew in Albania.

Shirley Cloyes DioGuardi was one of the prominent speakers and with her in-depth knowledge on the matter, based on more than two decades of dedicated work on the Albanian rescue as Director of the Albanian American Foundation, was instrumental to its success.

Shirley together with the remarkable contribution of Joe DioGuardi, both as a Member of the US Congress and in other capacities, with his unparalleled energy and devotion, have uninterruptedly for the last 25 years in the Board of the Albanian American Civic League, greatly contributed for peace and stability in Southeast Europe. We Albanians are there, in the first row, to testimony and prove it. A big, warm and heartfelt Thank You! to Shirley, Joe and all members of the Albanian American Civil League and Foundation for their relentless efforts to help Albanians everywhere in South East Europe.

Let me conclude by adding one last note: Albania’s main drive today is to strengthen democracy and develop its economy in its path towards EU integration. We know what it takes and we work closely with our friends, partners and allies. But I need to say clear and loud that in our path to freedom and our struggle to the future, we are lucky and proud to have one great friend, one important ally, our strategic partner, the United States of America.

Thank you.

*Sunday, June 14, 2015/Grand Hyatt New York/

Amerikania e verbër që flet e shkruan shqip si shqiptare

June 15, 2015 by dgreca

Ne Foto:29 Prill 2012, Carrie Hooper në festimin e 100-vjetorit të themelimit të Vatrës duke kënduar himnin amerikan dhe këngën, “O popull i dashur”/

Nga Beqir SINA/

Hooper : Të dashur shqiptarë, krenoheni për faktin se flisni një nga gjuhët më të lashta dhe më të rralla të botës dhe flisni gjuhën tuaj sa më bukur! Mos i “hani” gërmat” dhe mos flisni shpejt , mos mërmërisni, sepse, kur flet shpejt, muzikaliteti dhe bukuria e gjuhës humbet. I dua shqiptarët me gjithë zemrën time! Me gjak dhe kombësi jam amerikane por me shpirt jam shqiptare!…

Carrie Hooper (Keri Huper) është nga Elmira, New York e SHBA-së. Flet, shkruan, krijon (poezi) dhe këndon në shqip. Shqipen ajo e ka në mesin e 9 gjuhëve të huaja ku disa prej tyre ajo i flet rrjedhëshëm. E ka mësuar gjuhën shqipe në më pak se 2 vjet, është e intervistuar nga disa gazetar shqiptarë, në Amerikë.

Në një shkrim të saj Huper thotë se Braili e ka ndihmuar atë të mësojë gjuhët e huaja, kuptohet mes tyre edh gjuhën shqipe.

Ajo ka sqaruar se Braili nuk është një gjuhë, por është si një font, i cili mund të prodhojë gjithëçka që mund të përfaqësohet në shkrim që nga gjuhët deri te notat për muzikë.

“Mësimi i brailit shkruan Huper, është i domosdoshëm për të verbërit dhe nuk është më e vështirë për fëmijët ta mësojnë se sa për fëmijët që shikojnë të mësojnë shkrimin dhe leximin me shkronjat normale. Edhe të rriturit që kanë humbur shikimin mund ta mësojnë brail. Pranoj se fëmijë të verbër me aftësi të tjera të kufizuara ose të rriturit me diabet që kanë humbur ndjeshmërinë në gishtërinjtë mund të kenë më shumë vështirësi duke mësuar brail, dhe të rriturve mund t’u ecë më ngadalë procesi i të mësuarit të brailit, por përndryshe nuk është e pamundur ta mësosh.”

Ndërkohë shton se disa mund të thonë se braili nuk është i nevojshëm në kohën e sotme meqenëse ka kompjuter me zë të sintetizuar dhe libra në audio por braili pa dyshim nevojitet sepse vetëm duke e ditur brail një i verbër mund të shikojë se si shkruhen fjalët dhe vetëm kur e di brail mund të thotë me sinqeritet se di të lexojë.Niqeni intervisten, qe i morem Carrie Hooper:

Si ka mundësi që e keni mësuar gjuhën shqipe: dhe përse zgjodhët këtë gjuhë? Atëhere kush u “ndezi” me shqipen?

Dëgjova emrin e vendit të Shqipërisë në shkollën fillore në moshën njëmbëdhjetë ose dymbëdhjetë vjeçare kur duhej të mësonim kryeqytetet e vendeve europiane dhe mësova se kryeqyteti i Shqipërisë është Tirana. Është e vetmja gjë që mësova për Shqipërinë në atë kohë. Pothuaj njëzet vite më vonë, pra në vitin 2008, kisha një student nga Tirana e Shqipërisë në kursin tim të italishtes. (Punoj si pedagoge të gjermanishtes dhe të italishtes tek Elmira College në qytetin tim të lindjes së Elmirës të Nju Jorkut.) Kjo ngjarje më ndezi kurreshtjen ta mësoja gjuhën shqipe.

Për ta mësuar gjuhën, së pari përdora një libër në brail që e mora nga biblioteka për të verbërit në Angli. Pastaj dëgjova një kaset me përralla shqiptare që e mora prej bibliotekës për të verbërit në Suedi. Më tej një grua në Elmira më transkriptoi një fjalor shqip-anglisht në brail.

Në verën 2009 dhe në verën 2010 ndoqa kurse të gjuhës shqipe tek Arizona State University në Tempe të Arizonës. Sot e ushtroj gjuhën duke lexuar artikuj nga gazeta shqiptare duke përdorur kompjuterin tim të suksesshëm. Gjithashtu shoku im, Tim Hendel, që jeton në Huntsville të Alabamës, më regjistron programe radiofonike në gjuhën shqipe nga interneti dhe për këtë i jam shumë mirënjohës. Nganjëherë marr libra në shqip si dhurata kur marr pjesë në veprimtari të ndryshme dhe një grua i transkripton në brail kështu se mund t’i lexoj. Ajo nuk e di shqip, mirëpo bën një punë të mrekullueshme. Përveç kësaj kam lidhje nëpërmjet telefonit dhe emailit me shumë shqipfolës. At Artur Liolini i Kishës së Shën Gjergjit në Massachussetts, redaktori i gazetës Diellit Dalip Greca, si dhe Shoqata Shqiptarokanadeze e Torontos së Kanadasë më kanë vënë në kontakt me shumë shqiptarë. Për më tepër gjatë studimeve në Arizona takova shumë shqiptarë me të cilët lidhem edhe sot. Gjithashtu nëpërmjet Cornell University në Ithaca të Nju Jorkut gjeta një shqiptar me të cilin kam kontakt.

Ju thoni se gjuhën shqipe e keni mësuar brenda dy vjetëve. A është e vështirë gjuha jonë të mësohet nga të huajt? kaq shpejtë

Pyetja e juaj se ” a është e vështirë apo jo të mësohet një gjuhë” nuk ka përgjigjje të lehtë. Disa gjuhë mund të jenë më të vështirë të mësohen nga ana fonetike ndërsa disa mund të jenë të vështirë nga ana gramatike. Mirëpo mund të them se të mësosh një gjuhë, duhet të kesh dëshirë ta mësosh dhe duhet të punosh shumë. Edhe nëqoftëse dikush ka një dhunti për të mësuar gjuhë, kërkohet shumë punë. Por gjithëçka, është e mundur nëse ke interes dhe e bën punën e duhur.

Për ju thuhet se zotroni 9 gjuhë të huaja, ( disa i zotëroni mirë dhe disa pak) çfarë vlerësimi keni për gjuhën shqipe, në këto përcakime :” a është e ëmbël, e bukur, e folshme lehtë, apo e vështirë”? A e keni problem komunikimin me shqiptarët ?

Së pari le të sqaroj se nuk zotëroj plotësisht nëntë gjuhë. I di mirë gjermanishten, italishte, suedishten, spanjishten, dhe shqipen. Kam mësuar pak rusisht, pak frëngjisht, pak finlandisht, dhe latinisht por nuk i zotëroj mirë këto gjuhë. Për mua gjuha shqipe është e bukur dhe e ëmbël, ka një tingull të posaçëm. Nganjëherë është e vështirë t’i kuptoj njerëzit (dialektik) ata nga veriu, sidomos nëse përdorin fjalë krahinore që nuk i di. Mirëpo në Arizona mësova disa tipare të dialektit geg që më ka lehtësuar komunikimin me njerëz nga Shqipëria e veriut ose nga Kosova. Është pothuaj e pamundur për mua të kuptoj dialogun në filma shqiptare, prandaj nuk i shoh. Më tej kur flas në telefon me dikë që flet në celular, nëse sinjali është i dobët, zëri shtrembërohet dhe kjo mund të vështirësojë komunikimin. Por në përgjithësi nuk kam probleme në komunikimin me shqiptarë.

Në shumicën e rasteve të njohjes me gjuhën shqipe tregoni se fillon në vendin e fëmijërisë suaj. A ka shqiptarë aty dhe a kanë ndikuar ata që ti të bëhesh një shqipfolëse e mirë?

Përmenda më lart studentin shqiptar që e kisha dhe që më frymëzoi ta mësoja gjuhën shqipe. Ai fliste shumë me mua kur fillova ta mësoja gjuhën dhe më ndihmoi kur dëgjova kasetën me përralla shqiptare. Kishte edhe një studente nga Shqipëria tek Elmira College dhe flisja me të dhe më ndihmonte shumë. Ne nuk kemi një komunitet shqiptar në Elmira, por takova një shqiptare që jeton në rrethin tim njëherë para tre vjetësh.

A keni qasje me kulturën, gjegjësisht me letërsinë, traditën dhe historinë e shqiptarëve?

Kam lexuar shumë për historinë e Shqipërisë dhe kam lexuar poezi nga Naim Frashëri, Migjeni, Fan Noli, Martin Camaj, dhe Ismail Kadare. Lexova dy libra në përkthime anglisht nga Kadareja: Kronika në gurë dhe Koncerti. Në fakt fola njëherë me Ismail Kadarenë në telefon dhe i thashë se sa më pëlqyen veprat e tij që i kisha lexuar. Më tej kam lexuar vepra nga Dritëro Agolli dhe Faik Konica. Në Arizona lexova një libër për historinë e Kosovës dhe një libër nga Robert Elsie për historinë e letërsisë shqiptare, leximin e të cilës e përfundova në shtëpi. Dëgjoj për aktivitete kulturore në Radio Tirana dhe lexoj për veprimtari kulturore që organizohen në diasporë.

Me aq sa jeni informuar rreth gjuhës shqipe, a po ruhet shqipja në Amerikë?

Ndër shqiptarët më të cilët kam folur, do të thosha se gjuha ruhet mirë. Kur dikush përdor një fjalë anglisht dhe e di fjalën në shqip, ua them fjalën shqip. Kur një shqiptar më flet anglisht, i them, “Mund të flisni shqip.” Natyrisht se sfida kryesore është ruajtja e gjuhës te fëmijët. Më vjen mirë se ka shkolla shqipe në diasporë, ku fëmijët kanë mundësi të mësojnë gjuhën, traditat, historinë, dhe kulturën e tyre. Kam parë raste ku fëmijët e shqiptarëve kanë mësuar gjuhën dhe i përgëzoj prindërit që kanë mbajtur gjallë gjuhën në shtëpi.

A e njihni diasporën shqiptare në Amerikë, çfarë raporti keni me të?

Kam marrë pjesë në shumë veprimtari lidhur me shqiptarët e Amerikës gjatë viteve të fundit. Në shtator 2010 këndova një koncert në kishën ortodokse Shën Elia në Jamestown të Nju Jorkut. Në tetor 2010 këndova në Kishën e Shën Gjergjit në Boston të Massachussetts-it. Në qershor 2011 këndova në një aktivitet të organizuar nga shoqata shqiptarokanadeze e Torontos së Kanadasë me rastin e mbylljes së vitit shkollor të shkollave shqipe në Toronto. Në prill 2012 mora pjesë në festimin e 100-vjetorit të themelimit të Vatrës duke kënduar himnin amerikan dhe një këngë, “O popull i dashur”, për të cilën shkruajta tekstin shqip dhe kompozova muzikën. Në qershor 2012 dhashë një intervistë në New York për filmin, Kryekënga e Shqipërisë me regjisor Petrit Rukën dhe producent Piro Milkanin. Filmi trajtoi historinë e Himnit Kombëtar shqiptar dhe gjatë intervistës sime këndova Himnin e Flamurit. Filmi u prit mirë në Shqipëri dhe fitoi një çmim të veçantë për 100-vjetorin e pavarësisë së Shqipërisë. Në tetor 2012 dhe në qershor 2013 këndova te shkolla shqipe në Bronx të Nju Jorkut. Gjatë vizitës sime në Nju Jork në qershor, ndoqa meshën në kishën Zoja e Shkodrës në Hartsdale të Nju Jorkut. Në qendrën kulturore Nënë Tereza, takova shkrimtarët Tom Mrijajn dhe Klajd Kapinovën. Po në qershor u antarësova në ansamblin Bashkimi Kombëtar me drejtor Gjergj Dedvukajn dhe mora pjesë me këtë grup në një koncert në Kishën e Shën Palit në Detroit të Michiganit në korrik. Kam mësuar t’i bie çiftelisë dhe në këtë koncert këndova një këngë duke shoqëruar veten me çiftelinë ndërsa antarët e tjerë të grupit më përcollën me çifteli dhe me sharki. Këndova edhe këngën “O popull i dashur” duke shoqëruar veten me pianon elektrike.

Përveç veprimtarive muzikore, kam dhënë shumë intervista. Kam dhënë dy intervista për gazetën Dielli dhe një intervistë për gazetaren Raimonda Moisiu dhe dhashë dy intervista për programin Radio e diela që transmetohet në Chin am 1540 në Toronto të Kanadasë. Për më tepër dhashë një intervistë për programin televiziv Shqiptarët e Amerikës, që transmetohet në Nju Jork. Dhashë edhe një intervistë për Radio Kosovën. Shkruaj poezi shqip dhe disa poezitë e mia janë botuar në Gazetën Dielli dhe në revistën Kuvendi të Michiganit.

Vazhdimisht u kemi parë të jeni shumë afër shoqatës Vatra, çfarë dini ju për këtë shoqatë dhe shqiptarët e Amerikës?

E di se Shoqata Vatra u themelua në Boston në 1912 nga atdhetarë të shquar si Fan Noli dhe Faik Konica dhe se ishte një bashkëngjitje të disa shoqatëve shqiptare si Besa-besën dhe shoqata të tjera. Kam lexuar për bandën e Vatrës që udhëtoi për në Shqipëri në vitet 20 të shekullit të kaluar. Kam lexuar gjithashtu për atdhetarë të tjerë si Kristo Kirka, Kristo Dako, Josif Pani, etj. E di se Vatra ndihmoi Shqipërinë me fonde të mbledhura kur shteti shqiptar kaloi kohëra të vështira. Për fat të keq disa vatranë u vranë nga regjimi komunist.

Në prill 2012, thatë se morët pjesë në festimin e 100-vjetorit të themelimit të Vatrës duke kënduar himnin amerikan dhe një këngë, “O popull i dashur”, (100 vjetori i krijimit të Shoqatës PanShqiptare të Amerikës, VATRA), si jeni ndier në këtë eveniment kaq të madh?

Po vërtet këndova Himnin Amerikan në festimin e 100-vjetorit të Vatrës, sepse Himinim shqiptarë e këndoi këngëtarja shqiptare Aurela Gaçe që e këndoi dhe e këndoi shumë mirë. Unë vetëm këndova himnin amerikan siç e përmenda më lartë si dhe këngën “O popull i dashur”dhe dua të them se ishte një nder shumë i madh për mua të merrja pjesë në këtë ngjarje madhështore dhe u preka shumë.

Cilët këngë, libra, artistë dhe aktorë, këngëtarë apo shkrimtarë shqiptarë ju pëlqejnë më shumë?

Më pëlqejnë shumë poezitë e Naim Frashërit dhe të Fan Nolit. Më pëlqejnë librat dhe poezitë e Ismail Kadaresë që i kam lexuar. Më pëlqejnë këngëtarët Tefta Tashko, Vaçe Zela, Gaqo Çako, dhe Inva Mula. Më pëlqejnë shumë këngët Valsi i lumturisë, Luleborë, Për ty, atdhe, Këputa një gjethe dafinës, dhe natyrisht Himni i Flamurit.

Po nga politikanët!

Nuk kam asnjë vërejtje për politikën shqiptare.

A keni ndërmend të shkruani ndonjë libër në gjuhën shqipe?

Ndoshta një ditë do t’i përmbledh poezitë që i kam shkruar shqip në një libër.

A keni dëshirë të jepni një mesazh për gazeten tonë ?

Prindër shqiptarë, ruani gjuhën e bukur shqipe dhe mësojuani fëmijëve! Dërgoni fëmijët në shkollën shqipe kështu se mund të mësojnë gjuhën, historinë, dhe kulturën e të parëve. Të dashur shqiptarë, krenoheni për faktin se flisni një nga gjuhët më të lashta dhe më të rralla të botës dhe flisni gjuhën tuaj sa më bukur! Mos flisni shpejt dhe mos mërmërisni sepse kur flet shpejt, muzikaliteti dhe bukuria e gjuhës humbet. I dua shqiptarët me gjithë zemrën time! Me gjak dhe kombësi jam amerikane por me shpirt jam shqiptare!

BESOJMË NË SHQIPËRI DHE NË VIRTYTET E KOMBIT SHQIPTAR

June 15, 2015 by dgreca

(Me rastin e 40-vjetorit të vdekjes së Ernest Koliqit)/

Nga Frank Shkreli*/

Këtë vit janë mbushur 40-vjet nga koha kur ndërroi jetë Ernest Koliqi, njëri prej shkrimtarëve më të njohur shqiptarë për periudhën që jetoi, pjesën më të madhe e të cilës ai e kaloi në mërgim, në Romë të Italisë, ku pat botuar edhe rëvistën Shëjzat për një periudhë 20-vjeçare. Nepërmjet revistës Shëjzat si dhe veprave të tjera në perëndim, Ernest Koliqi vazhdoi të bart trashëgiminë e autorëve dhe shkrimtarëve më të njohur shqiptarë të para Luftës së Dytë Botërore, të cilët para se të vriteshin ose të detyroheshin të merrnin rrugën e mërgimit, qenë kritikuar dhe denigruar nga mbështetsit fanatikë të regjimit komunist të Enver Hoxhës. Me veprimtarinë e tij letrare në mërgim, përfshirë botimin e revistës Shëjzat, Koliqi jo vetëm që u siguroi një platformë shkrimtarëve kundërshtarë të regjimit komunist shqiptar, por sipas albanolugut të njohur Robert Elsie, Ernest Koliqi, “shërbeu edhe si një zë i largët opozitar ndaj shkatërrimit kulturor të Shqipërisë nën qeverisjen staliniste”.

Mbledhës dhe studiues i njohur i traditave kulturore dhe folklorike të shqiptarëve, Ernest Koliqin, për fat të mirë, e kisha takuar disa herë në Romë gjatë qëndrimit tim atje si refugjat, por edhe në Amerikë në fillim të 1970-ave, ku vinte për tu takuar me komunitetin shqiptaro-amerikan, para se të ndërronte jetë në vitin 1975.

Për mua dhe për ata që e kanë njohur për së afërmi, profesor Ernest Koliqi ishte atdhetar i flakët, njeri i thjeshtë, i ndershëm dhe i afrueshëm me të gjithë. Këtë atdhetarizëm ai nuk hesitonte ta ndante me të tjerët në biseda shoqërore të rastit, nepërmjet komunikimit me letra dhe në artikujt e botuar, sidomos kryeartikujt e tij në revistën Shëjzat, por edhe me anë të librave dhe veprave të ndryshme letrare, përfshirë edhe poezinë. Veprat e Koliqit janë një trashëgimi e pasur kulturore dhe me vlerë atdhedashurie për brezat e tanishëm dhe të ardhëshëm të shqiptarëve, sepse Ernest Koliqi i përkiste atij grupi patriotësh shqiptarë, të urtë e të shkolluar në perëndim, të cilët nuk kursyen asgjë dhe bënë çdo gjë të mundur për të lartësuar vlerat shpirtërore dhe kombëtare të shqiptarëve, jo vetëm në radhët e vet shqiptarëve, por edhe në arenën ndërkombëtare. Ai i përkiste atij brezi patriotësh që besonte se jeta shqiptare përmbante në gjirinë e sajë një bukuri shekullore që e bën të denjë jetesën. Por, sipas Koliqit, duhej që këto bukuri morale të shqiptarit të viheshin në dukje nga dikush për vet shqiptarët dhe për botën rreth tyre. Ai pohon se Fishta, Naimi dhe Mjeda ishin ndër ata që bënë një gjë të tillë duke pasqyruar këto velar shekullore të trashëgimisë shqiptare. Koliqi ka shkruar se, “Fishta kërkoi nji gozhdë ku me varë arsyen-qenjeje (ubi consistam) të kombësisë shqiptare. E gjeti ndër vetitë stërgjyshore të malsorvet. Naimi na paraqiti Skanderbegun e bashkluftarët që e rrethojshin si bosht të nji Shqipnije gjallnike, motër me kombet europiane. Mjeda e valviti kreninë e fisit n’avullime të prarueme të lashtësisë illyre”, ka shkruar profesor Ernest Koliqi.

Është kjo lashtësi mijavjeçare e kombit shqiptar, të cilës Koliqi i ka kushtuar poemthin me titull, “Symfonija e Shqipevet”– një prej veprave të tija që frymëzon atdhetarizmin dhe lartëson shpirtin e lexuesit edhe sot. Aty ai parashtron në këtë hartim poetic, “vargun e ngjarjeve ma të spikatuna, nga zanafilla e largët e deri në Rilindje të vonë, nepër të cilën u përshkue gjindja e gjakut shqiptar”. Ngjarjet në këtë poemth fillojnë me kohën e Ilirëve e përfshijnë periudhat deri në ngritjen e flamurit në Vlorë. Koliqi shkruan se qëllimi i këtij poemthi — të cilin e kishte hartuar së pari heret në jetën e tij, gjatë 1930-ave, “në një moshë entuziazmi”, e të cilin e ka korigjuar më vonë në mërgim siç shprehet ai, “në muzg të jetës s’eme ku prej flakës e prushit të entuziazmit rinuer gjithnji tepruan do gaca nepër shpuzë”, është për të forcuar besimin në atdhe me një krijim mitesh shqiptare, të cilat sipas tij, dëshmojnë se asnjë pengesë dhe shkatërrim gjatë historisë nuk mundi të shuante palcin gjallnues të rodit tonë. Qëllimi tjetër i botimit të kësaj simfonie valvitëse fjalësh fantastike, sipas autorit, ishte “për të ndjellë agime ma të këthjellta popullit shqiptar”, në të ardhmen.

Kur fliste e shkruante për Shqipëri, Ernest Koliqi nuk kishte në mend vetëm Shqipërinë e kufijve të sotëm, por një Shqipëri që përfshinte shqiptarët e të gjitha trojeve autoktone në Ballkan. Nepërmjet tre poetënve imagjinarë në “Symfoninë e Shqipevet”, ai shprehë besimin e tij në një Shqipëri e cila megjithë, “errësitë e natës” — ndërkohë që ky besim në Shqipërinë dhe në kombin shqiptar mungonte në kohën e tij dhe disa mund të thonë se mungon edhe në ditët e sotëme – ai prapseprap shpreson dhe beson se virtytet e mëdha të kombit shqiptar, do t’i mbeten trashëgimi brezave të tanishëm dhe të ardhëshëm anë e mbanë trojeve shqiptare, duke shprehur besimin e tij me tre poetënit e “Symfonisë së Shqipevet” për një Shqipëri të lirë dhe me drejtësi, në vëllazërim dhe hare, drejt agimeve të reja dhe më të drejta, duke deklaruar se:

“BESOJMË në Shqipni edhe në virtytet e mshefta që ruen gjaku illyro-thrak i bijve të saj.
BESOJMË në misjonin e naltë që Perendia, siç do kombit në botë, i shënjoi edhe kombit të vogël shqiptar, mot e sot në vallen e shekujve të palindun.
BESOJMË në vëllaznimin e madh të Shiptarëve që tue u forcue, ka me i falun fisit t’onë agime ma të drejta.
BESOJMË në punën e Shqiptarëve të vëllaznuem e në lumninë që ka për t’i sjellë kombit parmenda e bujkut, veli i detarit, penda e dijetarit, kullma e farkatarit, buza e poetit, spata e druvarit, mësimi i fetarit, kur këto të lëvizin e të kumbojnë tue veprue n’emnat e ngjitun e të pandamë të Perëndisë e të Shqipnisë.
BESOJMË në fisnikinë e gojdhanave stërgjyshore dhe në lulzimin e ri të këtyne, ndër breznina që ecin prej territ kah drita.
BESOJMË në Flamur t’onë edhe në frytin e vuejtjeve që për Të u bajten në dobinë e gjakut, që për Të u derdh.
BESOJMË në drejtësinë vëllaznore që Flamuri i Shqipnisë ka me sugurue tue rrah i lirë në qiejt që presin diella ma të ndritshëm and’e kand n’atë tokë, ku na përkundi në djep kanga e nji nane arbnore dhe në gji të së cilës shpresojmë me u dhanë pushim këtyne eshtënave të lodhun.”

Në këtë 40-vjetor të vdekjes së Ernest Koliqit kujtojmë njërin prej pjesëtarve më të shquar të një “çete të re” të shkrimtarëve më të dalluar të kombit shqiptar të fillim shekullit të kaluar, të cilët ka shkruar ai, mendonin se vetëm duke njohur vetveten dhe duke zbuluar vlerat etnike dhe duke zgjuar fuqitë e fshehta në gjirin e thellë të kombit shqiptar, mund të përgatitej sheshi për rindërtimin e atdheut mbi themele të shëndosha drejtësie dhe lirie. “Symfonija e Shqipevet”, thotë vetë Koliqi, është një poemth që nuk përpiqet të bëjë gjë tjetër veçse të jetë një përpjekje për të “këndue lavditë e motshme” në kohët e sotëme, me shpresë dhe me lutje “për nji ngadhënjim të ndiesisë së vëllaznimit arbnuer” të rindërtimit të të atdheut, sidomos për shqiptarët e brezit të sotëm, në këtë periudhë të historisë vendimesh shpëtimtare dhe historike për kombin shqiptar, të cilin ai e donte shumë dhe të cilit ia kushtoi gjithë jetën dhe veprat. I vetdijshëm ndaj historisë kobzezë të shqiptarëve gjatë historisë, autori pranon se ndjesitë e tija për një të ardhme më të ndritur për kombin shqiptar, mund të jenë një ëndërrë krenare e shprehur me trajta letrare të ekzagjeruara, dhe i kërkon më në fund fund lexuesit se “Nëqoftse nuk i pëlqen trajta” e paraqitjes së këtij poemthi, atëherë i lutet lexuesit që “Të mos përbuzet ndiesia që më nxiti me ia hy hartimit të këtij poemthi. Kaq mujta, kaq bana”, përfundon ai.

Për trajtën për të cilën fletë autori, unë si lexues nuk mund të gjykojë pasi nuk kam përgatitjen as aftësinë të vlerësoj një vepër të tillë nga një letrar i këtij kalibri, por për ndjenjat atdhetare të Ernest Koliqit unë nuk kam asnjë dyshim. Këtë e dëshmojnë të gjithë ata që e kanë njohur dhe të gjithë ata që kanë lexuar shkrimet dhe veprat e tija. Mendoj se është me vend që në këtë 40-vjetor të vdekjes së Ernest Koliqit ka ardhur koha që jo vetëm të mos përbuzen ndjesitë e tija atdhetare, por që vepra e tij të studjohet dhe kontributi i tij në letërsinë dhe në kulturën e kombit shqiptar të bëhet pjesë e programeve mësimore anë e mbanë trojeve shqiptare, me qëllim rëngjalljeje të idesë kombëtare të shqiptarëve e cila gjatë shekullit të kaluar u shpartallua nga influencat e ideologjive të huaja dhe nga fqinjtë, pasojat e të cilave fatkeqsisht shihen edhe sot e kësaj dite.

Faqja e parë e Symfonisë së Shqipeve, dedikuar nga vet Ernest Koliqi –një kujtim dhe dhuratë e paçmueshëme!

* Ne Foto:Ernest Koliqi

Një promovim mbresëlënës në Akademinë e Shkencave

June 15, 2015 by dgreca

Nga Albert Z. ZHOLI/

Më datën 13.06.2015, ( e shtunë) në sallën Aleks Buda, Akademia e Shkencave, ora 11-00, Shoqata Atdhetare “Labëria”, organizoi promovimin e librit publicistik “ILIRIA, Atdheu i parë i shqiptarëve” të autorit Harallamb Kota ku diskutuan 9 Profesorë. Në këtë promovim, ku kishte më shumë se 100 pjesmarrës, ajo që u vu re ishte se, të gjithë ishin në një mendim se, libri me karakter patriotic i mungon shumë librarive shqiptare. Në këtë takim tepër mbreslënës e morën fjalën, Prof. Ago Nezha, Prof. Hysen Kordha, Prof. Sulejman Muça, Prof. Bardhosh Gaçe, Prof. Bernnard Zotaj, Prof.Kastriot Bezati, Prof. Zaho Golemi, Bashkim Qeli.Në fjalën e tij Prof, Bernard Zotaj theksoi: Përshendetje “Mik i Labërisë”, zoti Harallamb!Paraqitja para lexuesit me librin “Iliria – Atdheu i parë i Shqiptarëve”, prej Jush, më bën të vë në dukje që në fillim kontributin Tuaj modest për të rritur ndjenjën kombëtare, e cila duhet të qëndrojë mbi çdo ndjenjë. Nga leximi i vëmendshëm i librit, Ju i përkushtoheni librave shqip, të cilat kanë vlera historike, letrare e filozofike e që shërbejnë: për të fiksuar të shkuarën dhe udhërrëfyes për të ardhmen. Ky është një veprim i mirë, me vlerë për opinionin e gjerë shoqëror. Nisur nga ky këndshikim unë kam besim se libri po mirëkuptohem nga lexuesi i gjerë, për mënyrën letrare të paraqitjes së historisë sonë. Ky libër përbën një hap cilësor në mënyrën e stilit të të shkruarit, analizës, renditjes historike të ngjarjeve. Leximi i tij të fut natyrshëm në labirinthe historike, në trajtesa, në fakte e në ngjarje, që edhe pse të njohura, të duket se i lexon për herë të parë. Libra të tillë, janë dëshmi e një pune të kujdesshme, për grumbullimin dhe studimin e detajuar, pasi ju Harallamb, merrni mbi vete përgjegjësi historike, për misionin e librave të këtij karakteri. Ju kini një karakteristikë të veçantë, në krijimtari, trajtimin e ngjarjeve me karakter patriotik. Duke prurë dokumente, e lini lexuesin të lirë në ngjarje, ne fakte, në histori, e për të dalë vet në përfundime. Autori, lexuesit nuk i vë detyrë imponimin e gjykimin e idesë së tij, por paraqitet bindës në idenë e të shkruarit, duke u ndjerë i lirë në vlerësim. Të themi drejtën sot, patriotizmi është venitur. Por libri që kemi në duar përpiqet të bëjë një gjë të tillë, të mbajë ngjallë këtë ndjenjë. Ai sjell fakte historike se Ilirët nuk u romanizuan, por ruajtën identitetin, kulturën dhe traditat duke trashëguara brez pas brezi, në vijimësinë e paraardhësve të tyre pellazgë. Ushtritë e kohës dëmtuan dhe prishën kështjella e vendbanime të panumërta të Ilirisë. Termat Ilirë apo Iliri, ende përdoren dhe sot për të treguar vendin dhe popullsinë e rajoneve të Ballkanit Perëndimor. Kjo mbijetesë tregon cilësitë dhe virtytet e larta morale të popullit tonë, që nëpër historitë e shekujve ka ditur të gjejnë rrugën e shpëtimit me dinjitet dhe fisnikëri. Ky është një libër modest në pamje, por i thellë në mendime sepse i përkushtohet patriotizmit, fjalës më të bukur, virtytit më të lartë, ndjenjës më të spikatur, për të cilën kanë shkruar në vijimësi poet, shkrimtar, shkencëtar, filozof, këngëtar, njerëz të thjeshtë, etj. Si një libër publicistik, aktualisht, është pjesë e gjithkujt, pjesë e realiteti ku secili përpiqet të vërë një gur në themelet e patriotizmin dhe të atdhedashurisë, më shumë se kurrë sot, në epokën e globalizimit botëror.

Tiranë, më 13 qershor 2015.