Nga Fat’h Duraku/
Kam nderin që me pak fjalë të tregoj diçka më shumë reth vizitës tonë, vizitë kjo e datës 05.05.2015, e realizuar në Republikën e Kosovës, dedikuar atyre që dhanë jetën për Liri,”Ditës së Dëshmorëve të Kombit”, gjatë kësaj dite vizituam vendet më me vlerë dhe më me peshë të Kombit tonë, kështu duke veçuar vetëm disa nga shumë momentet më të bukura që përjetuam gjatë kësaj ngjarjeje..
Unë si përfaqësues i Grupeve studentore, atij të Juridikut (viti III) dhe Gazetarisë (viti I) të Universitetit Shtetëror të Tetovës-Shkup, mund të pohoj se vizita jonë pa dyshim ishte dhe do të ngelet një ndër kujtimet më të bukura të jetës së çdonjërit prej nesh, ishte thjeshtë një vizitë me karakter të pastër kombëtar.
Vizitën e realizuar më datë 05.05.2015, ia përkushtuam vendit i cili na aludon në atë ku bashkimi sjell forcën, vend që na përkujton para së të gjithash Historinë e Kombit më të bukur në rruzullin tokësor…e cili është ky vend??? Pa dyshim se Republika e Kosovës. Vizitën e filluam që nga Fakulteti i Edukimit ku me një mikpritje të ngrohtë na pranoi Dekani i Fakultetit të Edukimit Prof.dr.Et’hem Çeku së bashku me Sekretarin e Fakultetit zotëri Milaim Mazreku, Prof. Demë Hoti, dhe në fund u takuam edhe me Prodekanin e Fakultetit të Edukimit Prof.Dr Zeqir Veseli dhe pa dyshim ai pa të cilin vizita jonë ndoshta dhe fare nuk do të realizohej nëse nuk do të ishim nën shoqërimin e tij, ai i cili mori një përgjegjësi të madhe që gjatë tërë kohës të jetë një me ne…e kush tjetër do të jetë ky njeri pos Prof.Dr.Nusret Pllanës.
Fjalën kryesore e mori Dekani i Fakultetit të Edukimit, duke hyrë në vazhdimësi në debat me ne, i cili filimisht na informoi për strukturën e Fakultetit të Edukimit, marëdhëniet mes Fakultetit të Edukimit dhe USHT-së, por pa mos munguar fare as edhe sygjerimet as edhe idetë e tij që në të ardhmen e shkurtër çka mund të na lidh më shumë neve si student, veçanarisht me Fakultetin e Edukimit apo edhe me Universitetin e Prishtinës në përgjithësi.
Pa mos e zgjatur shumë, gjithmonë nën udhëheqjen e Prof.Dr. Nusret Pllanës, do të veçojmë edhe për atë mikpritje të ngrohtë e cila nuk mungoi as edhe në Kuvendin e Republikës së Kosovës ku në cilësinë e Drejtorit për informim për aq kohë sa ishim prezent në Kuvend na shoqëroi z.Sherif Konjufca. Këtu me pak fjalë na informuan për Strukturën, përbërjen, organizimin e brendshëm dhe mënyrën e realizimit të punës së tyre, gjithmonë në kushte të përcaktuara me Ligj. Befasi dhe fat për ne ishte që në dalje nga Kuvendi rastësisht takuam edhe Kryetarin e Vetvendosjes zotri Visar Imerin dhe në shenjë nderi bëmë edhe një foto spontane me të.
Nuk mund ta lëmë pa përmendur Makofcin,Gllogjanin dhe Reçakun. Në vizitën tonë që ia bëmë Makofcit na shoqëroi me një fjalim rasti arsimtari Alush Krasniqi dhe babai I dëshmorit të kombit Naser Sekiraqa, z.Zeqir Sekiraqa, poashtu këtu na u bashkangjit dhe na shoqëroi gjatë gjithë kohës edhe këngëtari i mirënjohur shqiptar, z.Labinot Tahiri “Labi”, kështu ky i fundit duke na informuar dhe dhënë disa mesazhe të cilat ne të gjithë i mirëkuptuam dhe me shumë lehtësi i absorbuam.
Udhëtimi jonë natyrisht nuk përfundoi këtu, kishim privilegjën ta vizitojmë edhe Monumentin e varrezave të dëshmorëve në Reçak, ku nga studentët e fakultetit të edukimit morëm ‘dhuratë’ librin e Masakrës së Reçakut, dhe u informuam se nga masakrat barbare serbe humbën jetën 45 shqiptarë, të gjithë civilë të paarmatosur, në mesin e të cilëve kishte edhe fëmijë dhe gra. Gjithashtu edhe në Gllogjanin legjendar të Haradinajve vizituam varrezat e dëshmorëve të luftës së Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, me ç’rast na mirëpriti ciceroni Xhafer Sejfijaj me babain e tij – familje dëshmori, me ç’rast mbajtëm një minut heshtje për dëshmorët e kombit..
Për në fund me qëllim lash të përmendim Prekazin(“Mekën dhe Medinën e shqiptarëve”), vendi ku Komandanti legjendar Adem Jashari dhe familja e tij humbën jetën gjatë një lufte të ashpër me forcat barbare policore-ushtarake serbe, luftë kjo e cila kishte zgjatë tri ditë e tri netë, në marsin e vitit 1998. Ai mban titullin “Komandanti Legjendar i UÇK-së”.Titullin “Hero i Kosovës”, me të cilin mburret dhe krenohet I tërë kombi shqiptar.
Ky është një rast unikat i një rezistence të pashembullt në historinë botërore të luftrave çlirimtare, për të cilën me përgjegjësi dhe kompetencë na rrëfente Prof.Rifat Bejta.
Në fund falënderoj të gjithë ata të cilët ndanë një pjesë së kohës së tyre për të na e kushtuar neve, kështu duke na informuar për të gjithë ngjarjet, historinë, përjetimet, ndjenjat dhe duke na dhënë porosi të cilat çdonjëri prej nesh i morëm deri në thellësi të zemrës.
Dhe për në fund vjen falënderimi i veçantë dhe ai i përzemërt., I cili shkon për Labinot Tahirin “Labin”, i cili edhe përkundër aktiviteteve që ka na u bashkangjit neve dhe na shoqëroi gjatë një pjese të vizitës sonë. Të themi “Qershi mbi Tortë” apo falënderim i përzemërt do t’I shkon atij i cili mori një përgjegjësi të madhe duke na shoqëruar gjatë gjithë vizitës njëditore rreth e rreth Kosovës. , ai i cili edhe përkundër aktiviteteve të shumta që ka u bë një me ne, Profesori ynë i dashur Nusret Pllana, të cilin e falënderojmë përzemërsisht dhe i jemi mirënjohës për jetë.
Kështu me pak fjalë, i cekëm vetëm disa momente të bukura nga të shumtat që përjetuam gjatë vizitës tonë, e që e përfunduam në Prizrenin e bukur, që fund e krye ishte e karakterit kombëtar në Republikën e Pavarur të Kosovës..!!
9 MAJI 1945-70 VJETORI I ROBNISË STALINISTE NË EUROPË
Nga Fritz RADOVANI*/
9 Maji 1945 “PËRANDORIA E SË KEQES” ME DISA MILJON SKLLAVË/
■Ma në fund u gjet edhe mënyra per me shkatrrue Europen e qytetnueme!
■Edhe pse të gjithë e kishin kuptue se kush ishte Bashkimi Sovjetik dhe udhëheqësi i tij diktatori Stalin, as Rusvelti dhe as Çërçilli nuk ishin në gjendje me i caktue cakun se deri ku mund të shtrihej sundimi i tij, madje, shpesh, edhe tue harrue barbarizmin e tij.
Fatkeqsia e popujve të Europës e ma vonë të Azisë, ishte se Rusvelti asnjëherë nuk arrijti me kuptue mjeshtrinë diplomatike të Stalinit per me sigurue zonat e influences së vet!
■Atëherë kur Stalini dukej sikur kishte dalë nga vetvetja e po fliste në Jalta, pra në muejn Shkurt 1945, per “zgjedhje të lira dhe të drejtën e vetvendosjes në zonat e lirueme”, ishte ajo kohë kur ushtria sovjetike i kishte pushtue të gjitha ato, e do të vepronte si donte ai!
Stalini shkoi edhe ma perpara tue propozue edhe “Qeveri Demokratike në të gjithë Europën Lindore, të daluna nga zgjedhjet e Lira nder ata shtete!” Pikrisht, kur ushtria sovjetike vazhdonte marrshimin drejtë pushtimit të Tokave të tjera drejtë Berlinit!
■Prova ma e sakta e mashtrimeve të Stalinit për ata “premtime” ishin zgjedhjet që po përgatiteshin në Jugosllavi, dhe shtetin e varun prej saj në Shqipninë komuniste. Pra, Stalini zgjodhi dy shtete që nuk ishin çlirue nga ushtritë sovjetike, po influenca e tij ishte vendimtare në zgjedhjen e Titos e Enver Hoxhës, në këto “zgjedhje të lira e bolshevike”!
■Me 9 Maji 1945, Stalini kishte arrijtë shtrimjen e vet deri në lumin Elba…
■Në të gjitha shtetet e Europës Lindore (e ma shumë nder ata Perëndimore), Stalini, jo vetem, nuk lejoi zgjedhje të lira, po edhe perforcoi poziten e partive komuniste nder të gjitha shtetet ku kishte kjoftë edhe vetem një ushtar sovjetik, ndersa, nga pikpamja e tyne “demokratike”, ata ishin dhe mbeten deri diten e fundit “parti staliniste”…
■”Perandoria e së keqes” Bashkimi i Republikave Socialiste Sovjetike ase BRSS, me datën 9 Maji 1945 kishte 16 “republika bolshevike” që shtriheshin deri nder kufinjtë e Koresë dhe në Lindjen e Largët… poshtë me dalje në Detin e Zi dhe Adriatik e Jon… dhe me një territor të pushtuem ku, mbizotnonte diktatura staliniste nder këto shtete: Letoni, Estoni, Lituani, Poloni, Gjermani Lindore, Çeki e Sllovaki, Hungari, Rumani, Bullgari, Jugosllavi dhe Shqipnia ynë “Dera e Adriatikut”, e “Paktit të Varshavës”!
■Sikur të kalonim para syve tanë vetem portretet e udhëheqësve komunistë të këtyne vendeve para vitit 1990, tue fillue nga Oneker i Gjermanisë apo Çaushesku i Rumanisë, e deri tek anadollaku i Shqipnisë Ramiz Alia… Vetem atëherë, do të kuptonim fatin e zi të Popujve tanë, që per 70 vjetë vuejten nën diktaturen e pashoqe staliniste bolshevike.
■Nëse historia e BRSS nuk do ti harrojë kurrë “Gulagët” e Stalinit, apo ata tmerret e kampeve të shfarosjeve në Siberi… As Populli Shqiptar nuk do të fundosin në “Arkivin e Harresës” asnjëherë: Torturat, masakrat dhe zhdukjet e bame nga hetuesit dhe vrasësit komunistë, nder 26 Burgjet dhe hetuesit e Shkodres nga viti 1944… e përgjithmonë!
***
■Në këte 70 vjetor të datës 9 Maji 1945, Putin i Rusisë… ka mendue me dekorue edhe
24 vetë, që po i thonë se janë “shqiptarë’’: Rustem PEÇI, Odhise PORODINI,
Sul DOMI, Gjike KURTIQI, Ziqiri MERO, Faik ALIAJ, Servet AGALLIU, Orhan FRASHËRI, Gjemal KACANI, Spiro JANI, Llutfie MERO, Gjon BANUSHI,
Manushaqa MIKO, Lefkoshe PAPAJANI, Alfred MOISIU, Rita MARKO, Ballëm META, Kadri DINGU, Asllan GROPASI. Nuk i njoh! Edhe mund të jenë…
■Më çuditë vetem një fakt: Si përputhet mendimi i Putin me veprimin e kryeministrit Edi Rama, që në gjithë listen nuk ka mujtë me gjetë asnjë emen “katolik” ashtusi, edhe kryeministri Rama, tash dy vjet “nuk gjenë asnjë katolik, per ambasador në Vatikan”!!
A mos asht një kujtesë kjo e vitit 1945…Që, përkon me Sulltan Mehmetin e II…në 1478…
■“Në Shqipni, të mos mbetet …Asnjë Katolik!”…
*Në 70 vjetorin e përmbytjes së Shqipnisë…
Melbourne, 7 Maji 2015.
Lamtumirë profesor Afrim Karagjozi…!
Nga Dorian Koci/
Profil: Prof. dr. Afrim Q. Karagjozi, studiues dhe përkthyes, njohës dhe pedagog spikatës i gjuhës dhe letërsisë angleze, i cili i ka kushtuar gjithë jetën kulturës angleze. Veprimtar i zellshëm, me kontribut të veçantë në fushën e kulturës e të arsimit, të mesëm e të lartë dhe pjesëtar i shumë konferencave e simpoziumeve ndërkombëtare; disa herë lektor në universitetet më të njohura të Europës. Për vite ka pasur funksione drejtuese në fushën e marrëdhënieve me jashtë dhe në diplomaci. Është themelues dhe kryetar i Shoqatës Shqiptare të Bajronit (1991), si dhe anëtar i bordit të drejtorëve të Shoqatës Ndërkombëtare të Bajronit.
Jeta është si një stacion ku njeh shumë njerëz, por jo të gjithë mbeten përherë në kujtesë. Kjo gjë ndodh jo vetëm sepse ata shfaqen, duken, ikin ose veniten si çdo gjë rreth e përqark nesh, por sepse jo të gjithë arrijnë të përfaqësojnë atë që quhet frymë dhe që për shumë kohë jeton në kujtesën njerëzore dhe në kujtesën e ajrit. Sepse ashtu si është e njohur për të gjithë, në të vërtetë pak njerëz arrijnë të ndriçojnë përtej kohës së tyre dhe në të njëjtën kohë të jetojnë në bashkëkohësi në kufijtë midis dy epokave. Profesor Afrim Karagjozi, edukatori i shkëlqyer anglofon i kaq e kaq brezave në Shqipëri në gjimnazin e njohur të Tiranës “Qemal Stafa”, bajronistin e përkushtuar që arriti përmes veprës së vet të na e përcjellë të detajuar dhe të plotë, shpirtin e një epoke siç ishte Romantizmi Anglez dhe korifeun i tij, Bajronin në kulturën shqiptare, esesistin dhe studiuesin skrupuloz të udhëtarëve anglezë si Lik, Lear dhe Durham, përkthyesin e Show-ut dhe të Durham në shqip është, në fakt, një personalitet kulturor që përvijohet gjithandej në kulturën tonë të gjysmës së shekullit XX, duke pasuruar atë çka një brez para tij i ofroi kulturës shqiptare. Profesor Afrimi ishte një nxënës dhe një dishepull i profesor Skënder Luarasit që solli për herë të parë në shqip Bajronin dhe kryeveprën e tij “Udhëtimet e Çajld Haroldit”. Janë të pakët momentet në kulturën shqiptare kur nxënësi arrin që të jetë si mësuesi, dhe padyshim profesor Afrimi me përkushtimin dhe studimet e veta rreth Bajronit dhe ardhjes së tij në Shqipëri arriti të krijonte një frymë dhe trend studimesh që e bëri shumë të dashur veprën e përkthyer të mikut e profesorit të vet, por në të njëjtën kohë solli një kontribut shumë të madh për të kuptuar më mirë imazhin dhe portretet e shqiptarëve rreth 200 vjet më parë kur ata po trokisnin në dyert e historisë së re të Europës. Ky imazh, këto portrete, mbresa dhe emocione aq të nevojshme për ne të sotmit, për të kuptuar më mirë rrugëtimin e identitetit tonë kombëtar dhe kulturor shfaqen si tablo të plota dhe morën jetë përmes fjalëve të profesorit tonë të dashur në një seri veprash albanologjike që i bëjnë nder çdo biblioteke në Shqipëri e jashtë saj për t’u lexuar dhe për t’u shfrytëzuar si burime të para në hartimin e monografive rreth Shqipërisë dhe shqiptarëve. Në të njëjtën kohë fare natyrshëm, besoj se ato duhet të jenë një literaturë e detyrueshme leximi për cilindo të huaj apo shqiptar që dëshiron të njohë më mirë Shqipërinë, dashurinë e pakushtëzuar të profesorit. Në raftet e bibliotekave tona gjendet dhe një metodë e mësimdhënies së gjuhës shqip për të huajt, pasi profesor Afrimi besonte fort se një komb dhe kultura e tij njihen më mirë kur ata fillojnë e dialogojnë si të barabartë, ndaj pasionin e tij gjuhësor që e ndau për shumë vite me shumë studentë të huaj që mësonin shqip, na e la si monument kulturor për ta përkujtuar gjithmonë se njohja e shqiptarëve nuk mund të mbesë gjithmonë një mister, por të gjithë ata që dëshirojnë të dinë më tepër rreth tyre mund t’i referohen duke studiuar gjuhën tonë. Në këtë frymë ishin dhe botimet e njëpasnjëshme të Bajronit, korrespodencës së tij, studimeve të zgjedhura, poezive rreth shqiptarëve, në dy gjuhë shqip e anglisht si për të na thënë se njohja jonë e parë në Europë u përkiste sa europianëve, po aq dhe neve. I dashur profesor, unë e di që ti u largove me merakun e madh se nuk e realizove dot botimin e kumtesave të dy konferencave shkencore për Bajronin dhe Ali Pashë Tepelenën, por në sistemin e vlerave që kemi krijuar për fat të keq vazhdojmë të mbetemi ende borxhlinj ndaj njerëzve të kulturës dhe artit. Sistemi ynë i vlerave s’ka të bëjë aspak me epokën e kaluar apo këtë të tashmen, por është suigeneris i quajtur idiokraci, ku profesorët që kanë shtatë libra akademikë nuk janë anëtarë të Akademisë së Shkencave, ku për të botuar një punim shkencor u duhet të kërkojnë fonde gjithandej, ku editorialet e gazetave nuk u bëjnë vend për të shkruar opinionet e tyre dhe përkushtimi akademik i tyre shikohet me bezdi. Jetojmë në kohë të çuditshme profesor, ku Bajroni, Durhami që shkruan për Shqipërinë nuk kanë asnjë bust apo përmendore dhe biznesmenë privatë investojnë për spektakle mode. E megjithatë, Eppur si muove, do thoshe Profesor, me buzëqeshjen tënde të zakonshme për të na dhënë kurajë dhe për të besuar se gjërat do të ndryshojnë. Është e vështirë që të ecësh përmes itinerarit kulturor të botës shqiptare dhe botës anglosaksone që krijove me librat e tu, profesor Afrimi, dhe të mos e humbësh fillin e mendimit për të kuptuar më mirë pyetjet tona identitare rreth nesh dhe të tjerëve që na kanë njohur, por jam i sigurt që diku mes bibliotekave, në faqet e librave, në biseda televizive, në artikuj gazete do të frymojë gjithandej fjalët dhe vepra jote për të na nxjerrë nga errësira dhe për të na orientuar drejt dritës, sepse në fakt njerëz të tillë asnjëherë nuk ikin dhe veniten, por në të kundërt na ndriçojnë neve të gjallëve për të na kujtuar se jeta nuk është vetëm një ndodhi e së tashmes por edhe një memorie historike e kulturore e së shkuarës. I paharruar qoftë kujtimi yt, profesor, të qoftë e lehtë balta e Shqipërisë që e deshe aq shumë.
“Nderi i Kombit” për Mark Gjonaj
CITY ISALND – BRONX NY : Presidenti i Republikës së Shqipërisë, Shkelqësia e Tij, z. Bujar Nishani, dekoroi mbrëm në një ceremoni të organizuar nga familja Gjonaj, në Nju Jork, me rastin e vizitës së tij në SHBA, asamblesitin e parë shqiptarë në Asamblenë e Nju Jorkut, zotin Mark Gjonaj . Në këtë ceremoni ishte e pranishme edhe Zonja e Parë, Odeta Nishani, si dhe disa nga udhëheqësit vendor, zyrtarët më të lart të qytetit të Bronxit, përfshirë Bronx Borough President Ruben Diaz Jr., me Zonjën e Parë, Drejtori i Përgjithshëm i Burgjeve, Assemblyman Marcos Crespo, veprimtarë të dalluar të komunitetit, drejtues të shoqatave shqiptare në komunitet, si dhe anëtarë të Kabinetit të Presidentit të Republikës së Shqipërisë.
Ceremoninë e moderoj, me plot talent Linda Gojçaj. Pas ekzekutimit të dy himnve kombëtare të dy vendeve SHBA dhe Shqipërisë, nga këngëtaria Albërie Hadërgjonaj, dhe e bija Angjelina, dhe leximit të dekreteve nga Drejtori i Drejtorisë së Informacionit në presidencë Edvin Shvarc , Presidenti Nishani dekoroi me dekoratën “Nderi i Kombit”, zotin Mark Gjonaj, me motivacionin: “Një ndër shembujt e suksesit të shqiptarëve të Amerikës – për ruajtjen dhe mbajtjen e vlerave kombëtare në Shtetet e Bashkuara të Amerikës”
Ceremonia, u mbajt në lokalin e njohur Don Coqui Restorant, zonën bregdetare e quajtur City Island, në Bronx – Neë York.
Zoti Gjonaj – asambleisti demokrat i Distrikitit 80të në Bronx NY, është anëtari i parë shqiptarë në Kuvendin e Nju Jorkut. Ai është një besimtar i fortë, i kudo gjendur në shërbim të komunitetit, një aktivist i dalluar i komunitetit, sfiduese dhe shpërblyes. Mark, në jetën komunitare, është një anëtar i komunitetit, krenar që është shqiptarë dhe anëtarë i shumë organizatave filantropike, duke përfshirë Kolegjin e Mjekësisë “Anjshtanin” Këshillin e Komunitetit Këshilldhënës, në Westchester Shkollën Speciale për Fëmijët dhe anëtarë i Kishës Katolike Shqiptare Zoja e Shkodrës, anëtar i Vatrës. Në lidhjet e tij me komunitetin shqiptarë, zoti Gjonaj, është gjithashtu bashkë-themelues i Shoqatës “Komuniteti Shqiptaro-Amerikan”.
Në ceremonin e dekorimit, ishin të pranishëm bashkëshortja Roberta, dhe dy fëmijët e tyre, Nikolla dhe Jozefi, prindërit, dhe anëtarë të tjerë të familjes Gjonaj, stafi i zyrës së tij, miq, shok , dashamirë dhe mbështetës të tij, në zonën elektorale 80të.
Presidenti i Bronxit Ruben Diaz Jr. duke i uruar mirëserdhjen në qytetin e tij – presidentit të Shqipërisë, zotit Nishani, tha se “Është me të vërtet një kënaqësi e madhe, që sot vetëm 24 orë mbasi qytetin tonë e vizitojë Presidenti i SHBA, Barck Obama, të kemi nderin që në qytetin tonë, të jetë për vizitë një President tjetër, Presidenti i Republikës së Shqipërisë, zoti Bujar Nishani më Zonjën e Parë, Odeta Nishani”
Kurse, drejtori i përgjithshëm i burgjeve, në Nju Jork, me këtë rast në emër të Presidentit të Bronxit Ruben Diaz Jr. dhe qytetit të Bronxit, i dhurojë Preisdentit të Shqipërisë z Bujar Nishani – një skulpturë me “Shqiponjën e Kristaltë” të qytetit.
Duke përshëndetur me këtë rast të gjithë të pranishmit, kreu i shtetit shqiptarë, vlersojë lart rolin e kontributin e diasporës në çështjen kombëtare, demokratizmin e Shqipërisë, rrëzimin e komunizmit, përpjeket e shqiptarëve të amerikës, për liri dhe më shumë të drejta të shqiptarëve në trojet e tyre, lirinë, çlirimin dhe pavarësinë e Kosovës e tjera. Kurse, duke ngritur lart lidhjet e shkëlqyera të Shqipërisë dhe SHBA, presidenti Nishani, i dha një meritë të veçantë shqiptarëve të Amerikës, në krjimin e këtyre lidhjeve, të cilat ai i quajti lidhje historike , të SHBA dhe Shqipërisë, shqiptarëve dhe amerikanëve, dy popuj miq të pandarë, tha zoti Nishani, që na lidhin vlera dhe principe të lirisë e demokracisë.
“Diaspora shqiptare në Amerikë, tha ndër të tjera Presidenti Nishani, ka një rol dhe kontribut historik në çështjen shqiptare. Por, ka edhe një histori të përbashkët, histori marëdhëniesh të ndërtuar në bazë vlerash më të mira, që përfaqësojnë dy popujt tanë. Siç mund t’a shihni edhe sot në këtë darkë, shqiptarët kan edhe më shumë miq amerikan , gëzojnë respektin e Amerikës, dhe të amerikanëve, në një vend si Shtetet e Bashkuara të Amerikës, ku organizimi komunitar, është jo vetëm një e drejtë, por edhe një mënyrë për funksionimin e shoqërisë, dhe aftësia për të bashkuar kontributin personal – është një garanci suksesi. Kësisoj, theksojë ai dëshirojë t’ju inkurajojë, që ju t’i jepni me praninë tuaj aktivitetit të shqiptarëve të Amerikës, gjithë dimesionin e mundëshëm për sukses edhe begati, për ju për familjet tuaj, për kombin tonë, për Shqipërinë, Kosovën , shqiptarët në Mal të Zi, Maqedoni, Luginën e Preshevës, Çamëri, diasporë, dhe kudo në botë”
Kurse, zoti Gjonaj, duke falënderuar për vlerësimin e rëndësishëm nga kreu i shtetit, theksoi se ai falënderonte nga zemra, Presidentin e Republikës, zotin Bujar Nishani, për nderin dhe vlerësimin që i bënëë! Në fund të kësaj ceremonie dekorimi, u shtrua dhe një kotejl nga familja Gjonaj.
Mark Gjonajt është shqiptari i parë si përfaqësues shqiptarëve të New York-ut në Asamblenë e shtetit të Nju Jorkut
45-vjeçari Mark Gjonaj, babai i dy fëmijëve i lindur nga prindër shqiptarë, të cilët emigruan nga Reçi i Ulqinit-Mali i Zi, u rrit në një lagje italo-shqiptarësh në lagjen e njohur Belmont, ku babai i tij punoi si inspektor ndërtimi.
Gjonaj – u bë shqiptari shumë i suksesshëm, mbasi u desh të kalonte një shekull që mbas ish kongresistit Joseph DioGuardit, i cili është me gjak shqiptari(Arbëreshë nga jugu i Italisë), të dilte një bir shqiptari nga Reçi i Ulqinit, dhe të ngjitej në një post kaq të lart në Shtetet e Bashkuara.
Shqiptarët e Nju Jorkut, janë bërë pjesë e mbështetës të fuqishëm të tij,- duke e parë atë si atë të një përfaqësuesi i parë i komunitetit shqiptar për një vend në Kuvendin e shtetit të Nju Jorkut, posti më i lart deri tani në Amerikë nga shqiptarët.
Mark Gjonaj, është bër zëri i komunitetit në këtë qytet por edhe i shqiptarëve në Kuvendin e New Yorkut, mbasi ai tani përfaqësonë edhe lagjet me të populluara me shqiptarë, në Qarkun 80-të që përfshin lagjet e njohura të shqiptarëve Morris Park, Pelham Parkway, Pelham Garden, Allerton dhe një pjesë e Bedford Park. Ai flet jo shumë mirë gjuhën e ëmbël dhe të bukur shqipe.
Ai është veprimtari, i cili për çdo 28 nëntorë, me shpenzimet e tij e zbukuron qytetin e Bronxit me flamujt kuq e zi, duke bërë që që flamuri ynë kombëtarë të valvitet në çdo rrugë e shesh të këtij qyteti me mbi dy milion banorë. Mark Gjonaj, jeton me besimin se është Shqiptar dhe po investon ekonomi dhe moral edhe në trojet Shqiptare.
Shteti i Nju Jorkut i cili ka një popullsi rreth 20 milion banorë ka Kuvendin me dy dhoma përfaqësuesish të cilën e zgjedh me të drejtë vote, çdo katër vjetë. Kuvendi ka Senatin e quajtur New York State Senate dhe Dhomën e ultë të Legjistaturës e cila thirret New York State Assembly. Dhe çdo përfaqësues që përfaqëson rrethin e tij është anëtarë Assemblymen në dhomë e ulët e Legjislaturës së Shtetit. Senati – New York State Senate, e cila ka gjithësejt 61 anëtarë.
Ndërkohë, që Dhoma e Ultë e Legjislaturës – New York State Assembly, përbëhet nga 150 anëtarë që përfaqësojnë një numër të barabartë të rretheve, çdo rreth(ose Distrikt) që ka një popullsi mesatare prej 128,652. Anëtarët e Kuvendit shërbejnë në një mandat dy-vjeçarë, por pa kufij afati – pra, mund të zgjidhesh deri sa t’ë përfundosh karjerën politike në këtë dhomë përfaqësuesish.(BEQIR SINA)
MEDALJA E KALORSIT PER PRESIDENTIN NISHANI
Presidenti i Shqipërisë Bujar Nishani mori “Medaljen e Kalorsit” nga Fondacioni Ndërkombëtar Raoul Wallenberg/
Me motivacion për guximin e jashtëzakonshme të shqiptarëve, gjatë Luftës së Dytë Botërore, për të strehuar , duke i mbrojtur e shpëtuar jetën e mijëra hebrenjë gjatë Holokaustit, në bazë të kodit shqiptarë Besa. Filmi Besa vazhdon të jetë një projekt i filluar vite më parë nga fotografi amerikan Norman H. Gershman, me titull God’s House (Shtëpia e Zotit).Gershman thot se ai shpreson që filmi Besa të emërohet për çmimin Oscar në Hollivud./
Nga Beqir SINA/
BIG APPLE MANHATTAN NY : Gjatë qëndrimit në Nju Jork, kreu i shtetit shqiptarë Nishani mbrëm vizitojë edhe Kolegjin Hebre “Hebrew Union College’, në Nju Jork dhe ka përshëndetur aktivitetin, që u mbajt në B’nai Jeshurun Sinagogue, me rastin e shpëtimit të Hebrenjeve 70 vjet më parë.
Ky aktivitet u mbat në shenjë vlerësimi ndaj ndihmës që dhanë shqiptarët në shpëtimin e hebrenjve me kodin e njohur njerëzor Besa, në kuadrin e aktiviteteve që po zhvillohen këto ditë në Shtetet e Bashkuara me rastin 70-vjetorit të mbarimit të Luftës së Dytë Botërore – në veçanti rolin e shqiptarëve për shpëtimin e hebrenjve .
Në fillim të kësja veprimtarie Presidenti i Shqipërisë Bujar Nishani mori dje në Nju Jork “Medaljen e Nderit” në JCC Manhattan nga Fondacioni Ndërkombëtar Raoul Wallenberg për guximin e jashtëzakonshme të shqiptarëve, gjatë Luftës së Dytë Botërore, për të strehuar , duke i mbrojtur e shpëtuar jetën e mijëra hebrenjë gjatë Holokaustit, në bazë të kodit shqiptarë Besa.
Dhënia e medaljes u shoqërua me një ceremoni orgonizuar nga Fondacioni ndërkombëtar Raul Wallenberg, për rolin e Shqipërisë në shpëtimin e hebrejve gjatë Luftës së Dytë Botërore.
Duke marrë medaljen, Presidenti Nishani tha se ajo i takon të gjithë shqiptarëve, të cilët pa marrë në sy rrezikun strehuan dhe shpëtuan me qindra hebrej gjatë luftës.
Siç dihet Raul Wallenberg ishte një diplomat suedez, i cili shpëtoi dhjetra mijëra njerëz në Hungari gjatë Holokaustit. Në vitin 1945, ai u rrëmbye nga sovjetikët për të mos u parë më.Fondacioni u krijua në vitin 1997 nga kongresmeni Tom Lantosh dhe nga Baruch Tenembaum.
Në kolegjin JCC Manhattan, më pas u shfaq filmi dokumentar “BESA”
Në një nga mjediset e kolegjit JCC Manhattan, , më 5 maj me rastin e 70-vjetorit të mbarimit të Luftës së Dytë Botërore – në veçanti rolin e shqiptarëve për shpëtimin e hebrenjve, u shfaq filmi dokumentar “Besa”. Film dokumentar ky ku shqiptarët paraqiten si mbrojtës të hebrenjëve gjatë periudhës së luftës së dytë botërore, kur këta përndiqeshin e vriteshin nga nazistët. Filmi Besa vazhdon të jetë një projekt i filluar vite më parë nga fotografi amerikan Norman H. Gershman, me titull God’s House (Shtëpia e Zotit).Gershman thot se ai shpreson që filmi Besa të emërohet për çmimin Oscar në Hollivud.
Filmi bazohet në të dhëna gojore, dokumenta e intervista me personazhë realë, shqiptarë a familje të cilët kishin shpëtuar hebrenjtë gjatë Luftës së Dytë Botërore. Ai fillon me rrëfimin e Rexhep Hoxhës, lindur në Tiranë në vitin 1950. I ati, para se të vdiste i la atij amanet tre libra në gjuhën hebraike. Ato ishin të një familjeje hebreje që gjatë luftës ishte strehuar në shtëpinë e familjes Hoxha. Me ndihmën Gershmanit, Rexhepi zbulon historinë e panjohur të aktit të jashtëzakonshëm të të atit të tij; Besën e ndërthur me trimëri e sakrificë.
Filmi pastaj zgjerohet për të hyrë në thellësi të botës shpirtërore të protagonistëve dhe për t’i shpjeguar publikut të huaj se çfarë është Besa dhe përse shqiptarët mendojnë se ajo është pjesë e veçantë e kulturës së tyre. Edhe regjisori kryesor i filmit Jason Williams e pranon, se Besa është diçka e veçantë. Ai mendon se tre elementë shërbyen që shqiptarët të vepronin në mbrojtje të hebrenjëve; “E para ishte qeveria shqiptare gjatë periudhës së Luftës së Dytë Botërore që hapi kufijtë për këta të ikur e të përndjekur; E dyta ishte roli pozitiv i klerikëve myslimanë, katolikë e ortodoksë që u bënin thirrje besimtarëve të ndihmonin e fshihnin hebrenjtë që kërkonin strehim; dhe së treti ishte fjala e dhënë, Besa ajo që i lidhte këta faktorë, duke krijuar të veçantën që mungonte në Evropë në atë periudhë.”
Filmuar në Shqipëri, Bullgari, Izrael, dhe Shtetet e Bashkuara, filmi përmban rreth njëzet intervista me të mbijetuar dhe të shumë dëshmitarëve të tjerë.
Shfaqja e filmit u organizua nga nga Fondacioni Ndërkombëtar Raoul Wallenberg dhe grupi i hebernjëve , nga Lidhja Hebraike që lufton Anti-Semitizmin dhe veprimtar të komunitetit shqiptar, znj Majlinda Myrto e z Sejdi Hysenaj.
Fjala “Besë” sikur humbet në përkthim. Por për shqiptarët Besa është ashtu sic e kupton bartësi i saj, populli; “Si myslimanë të devotshëm ne u dhamë hebrenjve mbrojtjen humanitare. Pse? Sepse kështu urdhëronte miqësia, humanizmi, Besa.” Kështu shprehej në vitet 1990 në muzeun e Holokaustit Yad Vashem në Izrael, vlonjati Sazan Hoxha, i biri i Nuro Hoxhës, që strehoi 4 familje hebraike, duke vënë në rrezik jetën e fëmijeve të vet, tregonte gjatë fillimit.
Ata që e kanë parë këtë film dokumentar, thotë Zëri i Amerikës janë shprehur se populli amerikan është një bashkësi kulturash, racash e besimesh të ndryshme fetare dhe shfaqja e një filmi të tillë ndikon mjaft pozitivisht edhe në marrëdhëniet SHBA – Shqipëri.
Zëri i Amerikës ka thënë gjithashtu se :”Dëshmi të mirëqënies së hebrenjëve në trojet shqiptare janë të herëshme. Para disa vitesh në Sarandë u zbuluan gjurmët e një sinagoge të periudhes romake, ndersa i ashtuquajturi “mesia i fundit” Sabbatai Zevi në shek. XVII, gjeti strehim në Ulqin e Berat pas përndjekjes nga Stambolli e Selaniku. Dhe një nga dëshimitë më konkrete është ajo në shënimet e ish-ambasadorit amerikan në Shqipëri më 1934, Herman Bersntein, i cili shkruan: “Nuk ka asnjë gjurmë diskriminimi kundër hebrenjëve në Shqipëri, sepse Shqipëria ndodh të jetë një nga vendet e rralla në Evropë ku paragjykimet dhe urrejtja fetare nuk ekzistojnë, edhe pse shqiptarët janë të ndarë në tre besime”