Nga Frud Bezhan/
Mullah Mohammad Omar ka udhëhequr talibanët afganë për afro dy dekada, por për të është ditur pak.
Ka qenë befasi e rrallë kur talibanët, papritur, kanë publikuar këtë javë biografinë e Omarit, për të shënuar 19-vjetorin e udhëheqjes së tij.
I publikuar në pesë gjuhë në një ueb-faqe të talibanëve, më 5 prill, dokumenti prej 5,000 fjalësh përshkruan në detaje aktivitetet e Omarit, madje edhe familjen e tij dhe jetën e tij personale.
Ai po ashtu tenton të qartësojë faktet e diskutueshme rreth Omarit, i cili nuk është paraqitur në publik që nga ndërhyrja e Shteteve të Bashkuara në Afganistan më 2001, si dhe të zhdukë thashethemet për eleminimin e tij.
Analistët thonë se koha e publikimit sugjeron se grupi po bën përpjekje t’i kundërvihet ndikimit të grupit ekstremist të Shtetit Islamik (IS) brenda radhëve kryengritëse.
Talibanët kanë parë vazhdimisht dezertime te Shteti Islamik gjatë muajve të fundit. Disa militantë madje kanë shprehur zhgënjimin e tyre me heshtjen e Mullah Omarit përballë konkurrencës.
Talibanët thonë se biografia është publikuar për të parandaluar “propagandën e rreme nga një numër i shkrimtarëve të rremë, analistë dhe qarqe të njëanshme”.
Talibanët kanë lëshuar deklarata më shkrim, që thuhet se janë bërë nga Mullah Omar. Por, disa vjet pa ndonjë video apo audio-incizim të tij kanë rritur spekulimet se lideri taliban mund të jetë i sëmurë rëndë ose i vdekur.
Biogafia thekson se Mullah Omar “është ende lider në hierarkinë aktuale të Emiratit Islamik të Afganistanit”. Kështu është quajtur Afganistani gjatë sundimit të talibanëve, në periudhën 1996-2001.
Dokumenti thotë se Mullah Omar “informohet çdo ditë me ngjarjet në vendin e tij, si dhe në botën e jashtme”.
Edhe pse “gjurmohet rregullisht nga ana e armikut”, nuk ka asnjë ndryshim madhor në punën rutinore të Mullah Mohammad Omarit në organizimin e aktiviteteve xhihadiste si lider i Emiratit Islamik, thuhet në dokument.
“Ai ndjek dhe inspekton aktivitetet kundër pushtuesve të huaj brutalë dhe pa fe”, thekson dokumenti.
Omar ka pak fotografi. Vendndodhja e tij mbetet e panjohur, por besohet se udhëheq kryengritjen e talibanëve afganë nga Pakistani fqinj.
Departamenti amerikan i Shtetit, i cili ka ofruar 10 milionë dollarë për kokën e Omarit, e përshkruan atë si mashkull të gjatë, me një plagë në sy.
Në pjesën për personalitetin e tij, biografia thotë se Mullah Omar është i qetë dhe nuk e humb durimin apo guximin e tij.
Dokumenti thotë se ai është “i dashur dhe ka sens të veçantë të humorit, pasi ai kurrë nuk e konsideron veten superior ndaj kolegëve të tij”.
Po ashtu thuhet se Mullah Omar nuk ka shtëpi të tijën dhe as llogari bankare, as brenda vendit, as jashtë dhe as me ndonjë emër tjetër.
Në biografi thuhet se Mullah Omar ka lindur në vitin 1960 në fshatin Chah-i-Himmat të provincës Kandahar.
Ai është nga klani Tomzi i fisit Hotak. Babai i tij Moulavi Ghulam Nabi, “një figurë e respektuar”, ka vdekur kur Omar ka qenë pesë vjeç. Familja më pas është zhvendosur në provincën Uruzgan.
Biografia po ashtu thotë se Omar ka ndjekur medresenë, duke hedhur poshtë pretendimet se ai është analfabet.
Pasi Bashkimi Sovjetik ka pushtuar Afganistanin më 1979, ai ka lënë shkollën dhe është bërë xhihadist “për të kryer detyrimin e tij fetar”. Ai është plagosur katër herë dhe ka humbur syrin e djathtë.
Mullah Omarit i është dhënë titulli “Amir-ul-Momineen”, ose lider i besimtarëve, më 1996, duke u bërë kështu udhëheqësi suprem i talibanëve.
Biografia nuk përmend ndonjë aleancë të talibanëve me ish-liderin e Al Kaidës, Osama bin Laden. Mbështetja e Mullah Omarit për liderin terrorist ka çuar në pushtimin e Afganistanit nga SHBA-ja më 2001.
Biografia pohon se talibanët kontrollojnë 95 për qind të Afganistanit. Ajo thotë se Mullah Omar vazhdon të mbikëqyrë këshillin e lidershipit të talibanëve, gjyqësorin dhe nëntë komisione ekzekutive, ashtu si edhe komandantët ushtarakë që veprojnë në 34 provincat e Afganistanit.
Përgatiti: Valona Tela
Lulzim Basha: T’i hapet rruga dekriminalizimit të plotë
Tirane- 8 Prill-Partia Demokratike kërkoi sot dorëheqjen e Kryetarit të Kuvendit, Ilir Meta dhe të ministrit të Brendshëm, Saimir Tahiri, për t’i çelur rrugë dekriminalizimit të plotë të parlamentit dhe administratës shtetërore.
Partia Demokratike mblodhi sot grupin paralamentar ku analizoi situatën e rëndë në Patoz Marinzë dhe kërkoi nga qeveria që të dëmshpërblehen të gjithë banorët e zonës së dëmtuar, ndërsa u ndal edhe te gjendja e rëndë kriminale dhe ekonomike në vend.
Kryetari i Partisë Demokratike, Lulzim Basha, gjatë fjalës së tij në mbledhjen e grupit parlamentar të PD-së, i kërkoi qeverisë të marrë masa për dëmshpërblimin e plotë të familjeve dhe subjekteve të dëmtuara nga shpërthimi në Patoz Marinzë. “Të marrë përgjegjësi për shkaqet, pasi banorët janë lënë pa asistencë shëndetësore, si dhe të marrë masat për rehabilitimin e zonës, pasi ne e kemi ndjekur me interes situatën atje dhe do ta mbrojmë kudo dhe në parlament”, tha Basha.
Duke sjellë në vëmendje skandalin e fshehjes së kërkesës së Interpol për çështjen e deputetit, Mark Frroku, akuzuar nga drejtësia belge për vrasje, Basha tha se “deputetët tanë argumentuan bindshëm në sy të shqiptarëve fshehjen e provave dhe fakteve të kërkesës së Interpol nga një strukturë vertikale, që nisë me krerët e lartë të shtetit”.
“Skandali ndjek skandalin. Sapo arrestohet Mark Frroku, vjen akti tronditës dhe lirohet Arben Frroku, i akuzuari kryesor për vrasjen e komisarit Dritan Lamaj. Ky akt, ky vendim i njollosur nga zhvlerësimi i dëshmive, zhdukja e dëshmitarëve, publikimi mafioz i emrit të dëshmitarit të mbrojtur si dhe lidhjet e forta familjare të gjyqtarit kryesor me Partinë Socialiste, është prova kryesore e lidhjes së shtetit me mafien”.
“Ne do t’i shkojmë deri në fund fshehjes së kërkesës së Interpolit, sepse kemi bindjen se në këtë skandal është përfshirë një pjesë e madhe e shtetit. Ne ngulmojmë me forcë dorëheqjen e kryetarit të Kuvendit, Ilir Meta dhe ministrit të Brendshëm Saimir Tahiri, duke konsideruar këtë dorëheqje një kusht të domosdoshëm për të çliruar fillimin e hetimeve të krimeve të rënda nga dara e pushtetit dhe njëkohësisht për një dekriminalizim të vërtetë që starton me shkurajimin dhe jo inkurajimin e krimit nga krerët e qeverisë”, u shpreh Basha(Ilir Vata)
“Kukulla” e Kadaresë përkthehet në frëngjisht nga Papavrami
Shtypi francez njofton se në libraritë e Francës sapo ka dalë romani “Kukulla” i Ismail Kadaresë, një nga veprat më të fundit të shkrimtarit, që lexuesi shqiptar ka pasur fatin ta lexojë si pjesë e librit “Mëngjeset në Kafe Rostand”, botimet “Onufri”.
Një vepër e shkruar në tri kohë, për të shkuarën, të tashmen dhe, pse jo, të ardhmen, libri i Kadaresë tërhoqi dukshëm vëmendjen e lexuesit, duke u kthyer në një best seller, në kohën kur doli, e megjithatë “Kukulla” ishte ajo pjesë që ka prekur më së shumti lexuesin me ndjeshmërinë, dhembshurinë, dashurinë dhe sinqeritetin me të cilin ishte shkruar.
“Kukulla” do të jetë si libër më vete shumë shpejt edhe në libraritë tona.
“La poupee” (botimet “Fayard”, 160 faqe, 16 euro) është përkthyer në gjuhën frënge nga violinisti Tedi Papavrami, i sprovuar tashmë me stilin kadarean, duke qenë përkthyes edhe i veprave të tjera të shkrimtarit.
“Kukulla” është stacioni i radhës së shkrimtarit në qytetin e lindjes
Miku me çelësat e shtëpisë
Nga Ilir Levonja/
1)Një shqiptar me emrin Miron Çako pranë kishës ortodokse gjysmë shqiptare. Kishës sonë internacionale…, ka bërë një listë të gjatë. Të mirash materiale. Në gazetën Tema të ditës së sotshme, 8 prill 2015. Që na ka bërë miku. Mbi themelet e shtëpisë së rrëzuar ngriti shtëpinë e re. I vuri çatinë, dyer e dritare. E leu me bojë, e mobiloi etj. Dritë na i bëri. Mirëpo tani ky miku me çelësat e shtëpisë na thotë atë që, unë jam i zoti i shtëpisë. Dhe ky shqiptari i mire, që ia di për nder mikut. Na mbush mendjen edhe ne vëllezërve që t’ia lëm shtëpinë mikut. Ta bëjmë mikun zotin tonë. Kush po pyet për të vdekurit tanë, martirët e kishës tonë. Rëndësi ka miku që u bë zot.
Dhe ky i zoti i shtëpisë, mirëbërsi. Mbeti duke u grindur me profesorë e intelektualë. Me burrat e brishtë të shtetit tonë të brishtë. Me artistë që ishin kombëtar dhe u bën eksperimental. Me Jezusin kombëtar Kadri Roshi, që u bë Jezusi eksperimental. Me këngëtarë tallavash apo modern me djallin në brinjë. Mbeti duke nëmur një prift shqiptar. Që mëkon në shqip. Që mbrun baltën me duar e po ndërton kasha, po me baltën tonë. Që na flet shqip, që na qan shqip. Që na pret e na përcjell shqip. Pra, ky i zoti i ri shtëpisë…, mbeti duke u zënë me grigjën e vet të huaj.
Shkurt na e shpifi.
2)O shqiptar i mire Miron. Thua e ringriti. Shumë mire bëri. Të marri edhe të parashtesën (ri) . Ne disponojmë instucione falenderimi. Tituj nderi me shumicë. Jemi kampionë të ceremonive. Mund t’i japim edhe një pashaportë. Edhe pse në Greqi shqiptari është vëllai i mortjes. I duhet vetëm ta ëndërrojë atë libërth që mbahet me gishtin e vogël. Ia servirim me kuti mandoje të kuqe. Pra ta marri (ri)-në dhe të na lëjë ngrehinën. Ndihma është, analogji e dorës që ia japim të dobtit të çapitet. Që ia japim zogut të fluturojë. Eshtë analogji e rrotës, që ia vendosim ngrehinës sonë. Qoftë edhe një qerre . Pra rrotat jo buajt. O shqiptar vëlla, që më dhimbsesh. Me pa dije të pjesshme. Krishti nuk foli në greqisht. Greqishtja nuk është gjuha e të ndriturit Jezusit. Akoma nuk e di se fëmijët tanë flasin nga tri dhe katër gjuhë. O shqiptar i dashur. O vëlla që na gjykon si armiq. Edhe ne duam t’i flasim në shqip hallet tona. T’ia themi babait tone shqiptar. Nuk qahet dhimbja në gjuhën e huaj. Sado tambushësh fytyrën me lot. Na përmend me krenari sinodin, gjysmë shqiptar. Sinodi ynë internacional. Na përmend numrin e veprave. A thua me numër, e sasi veprash bëhet grigja. Apo me besim prej gjakut tend, prej mishit tend? Athua blihet kështu besimi. Apo respekti për fort të ndriturin, të përndriturin, që nuk guxon të përmendi dëshmorët shqiptarë të ortodoksisë sonë. Që trajton genocidin çam si politikan, jo si njëri I perëndisë. Si fortlumturi. Që nuk thotë gjysmë fjale për të drejtat e shqiptarëve në Greqi. Që rrojnë në katet e nëndheshme…, në garsonierë. Pa letra, pa asnjë siguracion. Që diskriminohen. Që nuk kanë të drejtën të prekin flamurin grek. Edhe pse kanë lindur aty. Pse shkollohen.
3)O shqiptar mirë që lexon vetëm fortlumturinë. Para disa ditësh, gazeta Dielli botoi fjalën e gjallë të një peshkopi shqiptar me emrin Fan Noli. Unë po ta sjell ashtu si e tha ai. Që të kuptojmë se me altare të xhamta mund të blesh njerëz, por jo besimin. Që të kuptosh se ka ardhur dita që edhe ti, t’i thuash faleminderit hirësisë. Por ka ardhur koha të na lëri çelsat. Ja çfarë thotë Noli ynë. ”E vërteta është se në të kaluarën Ortodoksët e Shqipërisë kanë qenë nën juridiksionin e Patriarkut të Stambollit, por më 1936, kur ai njohu Kishën Shqiptare si autoqefale, ky juridiksion mori fund. Që nga ai vit Patriakana s’ka asnjë të drejtë kanonike të ndërhyjë në çështjet e Kishës Ortodokse Shqiptare kudo qofshin ata. Për pasojë ai ka kryer një akt jo kanonik kur caktoi Mark Lipen si Kryepeshkop për Ortodoksët Shqiptarë në Amerikë. Edhe përpara këtij akti, qysh më 1950, Patriku shkeli rregullat kanonike qysh kur lejoi Mark Lipen të bëhej në mënyrë të rrufeshme dhjak, prift dhe Kryepeshkop brenda gjashtë muajsh. Kanuni I i Këshillit Ekumenik VII të Nikesë, Kanuni X i Këshillit të Sardës, Kanuni XVI i Këshillit të Parë dhe të Dytë të Konstantinopolit kërkojnë respektimin e rregullit se askush nuk mund të dorëzohet Peshkop pa patur shkollë dhe pa një periudhë të gjatë shërbimi si dhjak e prift. Konsakrimi i Lipes si Kryepeshkop pa përgatitjen e duhur është po aq qesharak sa edhe të prezantosh doktor me gradë shkencore një njeri që ka kryer vetëm gjashtë muaj shkollë mjeksore”. (Dielli, 5 prill 2015)
Ky rast që demaskon Noli, vite më parë, i dashur Miron është një nga ato soj pykat e vazhdueshme. Një pykë që ne e kemi të ngulur në trupin tone. Dhe që i ngjan rastit Janullatos. Edhe për shkakun e këmbimit të dashurisë ndaj zotit me të mira materiale.
AUTORI REMZI GJIKA PREZANTOHET SI ARTIST I PROZËS SË SHKURTËR
Analizë telegrafike e librit “Porta e mundimeve”, shkruar nga Remzi Haxhi Gjika/
Shkruan: MSC. Albert HABAZAJ/
Lexuesi vlonjat e më gjerë ka një dorë një libër të ri që të shkakton tri ndjesi: të bën dhe të qash, dhe të qeshësh, dhe të reflektosh. Qysh në 12 rreshtat e prezantimit të librit “Porta e mundimeve”, kuptojmë se kemi të bëjmë me një autor të arsimuar dhe me talent, me një prozator qytetar, me botë humane, me një staturë të lartë familjare e sociale. Qyteti i Vlorës dhe qarku i tij e njeh mirë dhe e respekton autorin e kësaj monografie, Remzi Gjikën, sepse ka qenë e ngelet një nga simbolet e arsimit dhe të kulturës së qytetit, kudo që të jetojë ky njeri, brenda apo jashtë kufijve shtetërorë. Ky admirim nuk kushtëzohet vetëm nga që ai ka qenë në krye të Seksionit të Arsimit për një kohë, që mbahet mend se la gjurmë progresiste në memorien e shoqërisë, por sidomos nga shpirti i tij si koshere me mirësi, si dhe nga mendimi i tij vizionar për t’u përmirësuar duke përparuar. Ky libër temën e merr nga jeta e mërgimtarit të sotëm. Në aspektin kohor, libri rrok periudhën që nis nga prilli 1993 e shtrihet për mbi 10 vjet, ndërsa si hapësirë, ku veprojnë personat realë të shndërruar në personazhe artistikë rrok territoret Shqipëri, Greqi, Spanjë etj. Autori i ka veshur librit kostumin e një proze të shkurtër me element të mirëfilltë të etnologjisë së sotme. Nga shkalla e njohjes që kam, gjykoj se, etnologu më i mirë që ka Shqipëria, Akademik Mark Tirta, apo antropologu Nebi Bardhoshi, sa t’u bjerë në dorë ky tekst e pasi ta studjojë këtë libër, do ta kenë në referencat e tyre bibliografike në fushën e endetëbrishtës Antropologji Sociale. “Portën e mundimeve”, me 30 ese letrare, si lexues i vëmendshëm, e vlerësoj pozitivisht, ndërsa si specialist i librit, pra si katalogues, e klasifikoj këtë monografi në letërsinë shqipe si prozë sociale, në llojin e esesë, pothuaj, si prozë e shkurtër, ku ka edhe përshkrime udhëtimi të këndshme. Emigracioni shqiptar në Greqi nga “Porta e mundimeve” vjen te lexuesi me një titull të thjeshtë, kuptimplotë dhe metaforik, të cilën autori e quan edhe “Portë xhehnemi”. Tek ky libër, Remzi Gjika na shfaqet edhe si autor edhe si personazh. Ai ëshët një pelegrin mesdhetar nga Vlora në Athinë, në Madrid, në Bruzh e gjetkë, me kulturën tradicionale të identitetit lab e vlonjat dhe me respektin për kulturën globale. Pjalmi letrar ndihet qysh në esenë çelëse të librit, që lexuesi e shijon artistikisht në trajtën e një fjalie similitudë, të cilën autori R. Gjika na e paraqet: “Pika kufitare ngjante si një fole e prishur milingonash”. Qysh në fillim të librit evidentohet mjeshtëria artistike e prozatorit Gjika dhe ne kuptojmë aftësinë e tij për të dhënë me anë të figurave artistike bukurinë dhe të vërtetën e jetës, qoftë edhe në “Portën e mundimeve” e brenda saj. Me këtë libër, autori jep një kontribut që duhet për pasurimin e fjalorit frazeologjik shqiptar. Kemi të bëjmë me një libër që na jep modelin e esesë. Do të më falni, por ndjej detyrimin për një sqarim ndaj lexuesit dhe dëgjuesit të nderuar. Ç’është kjo eseja? (se e kemi dëgjuar të përdoret shpesh si term, por vend e pavend, me e pakuptim, shpesh për t’u shfaqur i ditur). Eseja është sprovë (jo në kuptimin e drejtpërdrejtë si provë e vështirë, sprovat e jetës, periudhë sprove, por në kuptimin e një studimi për një çështje shkencore, shoqërore, letrare etj., me një vështrim të parë të përgjithshëm [Fjalori i Gjuhës Shqipe, 2006, f. 979]. Esé – ja është fjalë me burim francez [essai = provë] ose sprovë. Është një vepër e shkruar, studim, që nuk e trajton gjer në fund një çështje, por që vetëm paraqet disa ide të cilat mund të shërbejnë për t’u thelluar në të. Kujtojmë “Esé mbi të kuptuarit njerëzor” të Lokut, [Fjalor Enciklopedik Shqiptar, 2001, f.51], “Autobiografi e popullit në vargje” e Kadaresë etj.
Rikthehemi në tekst: në të 30 esetë, sidomos në prozat me titull “Rruga e halleve”, “Në punë”,”Halle e humor”, “Më mirë po mësoj unë shqip”, “Fati i kopështarit”, “Mjeshtër Sotiri”, “Turistët e fuçisë”, “Intervista”, “Takim me Don Kishotin”, “Porta e mudimeve” etj., vërejmë shkrirjen organike të prirjes talentore të autorit me të kuptuarit e botës, me njohjen e thellë të jetës, me përvojën e pasur jetësore, gërshetuar me aftësitë e larta profesionale, si kontribues në Sagën e Mërgimit të Ri, në stilin e narratorit realist. Mesazhet që marrim nga ky libër na bëjnë të kuptojmë se, së pari, kush punon me duar e tij është punëtor (në tulla qoftë, në llaç, në mermer, në transport a kopështar). (Jo vetëm grekët, por të gjithë njerëzit e komunitetet s’të duan për kollare e punë zyre, se janë vetë). Refugjati, shkalla më e ulët cilësore e emigrimit është për punë të rënda dhe shumë të rënda. Edhe Remziu nuk mund të bënte përjashtim nga kjo valë masive e pashmangshme në fillimet refugjate. Këtë libër më mirë nga të gjithë e kuptojnë dhe e përjetojnë ata që kanë qenë në emigrim gjatë periudhës së vështrirë të tranzicionit, apo edhe këta që janë akoma larg Atdheut të përbashkët me synime jetësore, ekonomike, sociale e arsimore. Mesazhi i dytë që marrim nga ky librër është se, kush punon me duart dhe me mendjen e tij është mjeshtër. Me kalimin e viteve, edhe Remziu u përshtat dhe evidentoi vlerat e tij, sipas kushteve që i kërkoi skena e jetës mërgimtare. U bë mjeshtër i respektuar atje, në punë me punëdhënësit grekë, në familjen e tij dinjitoze me zonjën e urtë e fisnike Leta dhe fëmijët e shkëlqyer në sjellje e në mësime, dhe po atje, në vend të huaj, me shoqërinë shqiptare në mërgim “Vëllazërimi” me njerëz me virtyte si Miftar Kurti etj. Mesazhi i tretë më marrim nga libri është se, kush punon me duar e tij, me mendjen e tij dhe me zemrën e tij, është artist. Remziu e arriti këtë stad me botimin e këtij libri, në të cilin sinkretizohen kultura diturore, talenti artistike, kujtesa vetiake, kujtesa popullore, dëshmitarë dhe dokumente autentike, kur kryedokumenti është vetë jeta e tij 10 vjet në mërgim, pa të cilën ky libër, që qëndron kaq bukur në këmbë s’do të ishte, ose do të ishte çalaman. Siç e shpreha, qysh në prozën e parë, autori na fut në situatë në kohë dhe në hapësirë, me njerëz konkretë, që me një gjuhë të zgjedhur, të kujdeshsme, të qëruar, të pastër na bën pasqyrimin artistik të realitetit shqiptar në vitet e sapobulëzuara të demokracisë ndër këto vise të Ballkanit Jugperëndimor. Mendoj se te personazhi simpatik i Sotirit, çdo emigrant shqiptar shikon vetveten në lëvizjet fillimtare jo vetëm drejt gjitonit, fqinjit të vjetër jugor. Me një frazë lakonike, por të shkruar me art, me dashuri e vërtetësi, shfaqet një ndjenjë fisnikërisht solidariteti ndër shqiptarë në kohë të vështira sidomos e në vend të huaj. Veçse, këtë ndjenjë të lartë humane s’ e kemi vetëm ne. E kanë edhe popujt e tjerë të botës. Është meritë e autorit që na e paraqet solidaritetin si pronë universale. Ndjenja e solidaritetit dhe e shpresës për t’u përmirësuar duke përparuar, ndihet qysh kur Sotiri, personazhi i parë dhe më i dashur i autorit (apo ndoshta alteregoja e tij), autotallet, kur thotë se u bë qytetari i Athinës për 3 orë e deri tek ëndrrat e bukura për Lungomaren, që Vlora jonë e përbashkët të bëhet vërtet një Venecie shqiptare apo një Aleksandri e vogël adriatike. Kështu libri bëhet më tërheqës e përpihet nga lexuesi, jo vetëm se shkrimet janë të shkurtra e jetësore, por se gjatë leximit shijojmë edhe një lloj lëngu letrar me burim nga kultura shpirtërore e popullit tone: talljen e hollë, një ironi e shëndetshme, pa përbuzje. Mjaft nga tregimet e autorit të bëjnë të qeshësh me lot (aq më tepër një ish – emigrant si puna ime, veçse jo në jug të Gadishullit të Ballkanit, por në Gadishullin Apenin). Kujtojmë dialogun në punë të Veliut që bë Vasil me usta Jorgon, i cili e kishte provuar vetë emigrimin dikur në Gjermani. Prozat e vogla të Remzi Gjikës më ngjajnë si bijëza të skicave të Nonda Bulkës e na bëjnë të kujtojmë thënien e madhe noliane: “Qesh prej zorit,/ qaj prej gazit!…”. Kjo është vlerë e kulturës letrare të autorit. Ka një gjë të veçantë ky libër. Na kanë ardhur në komunikimin tonë natyrshëm, pa sforcim, shumë fjalë e shprehje të përditshme të gjuhës greke, kuptohet të gjuhës popullore greke, të komunikimit të punës midis njerëzve punëdhënës vendas dhe punëmarrës, (punëbërës më saktë), të huaj. Dhe me kaq fjalë greqisht që ka libri, Remziu mund të hartojë një manual, një doracak dy gjuhësh shqip – greqisht, sjellur si prurje e gjuhës së punës. Do të kisha shumë dëshirë të bëja sidomos analizën e figurave stilistike të veprës së autorit R. Gjika dhe sinqerisht do ta realizoja, sepse ndjej edhe kënaqësi estektike nga ky libër, por programi kaq hapësira më la, sa për të bërë një vështrim të përgjithshëm, sepse do të kumtojnë edhe miq të tjerë të fjalës, sepse Remzi Gjikën e vlerësoj si njeri të veprimit e pasqyrues letrar të jetës reale, jo të lavdive false, sepse njerëz si ai, punën e kthejnë në art dhe argëtohen edhe vetë, duke na dhënë mesazhe për rregullimin e zbukurimin e Shqipërisë, sipas përvojës së botës qytetare. Shpesh herë, gjatë leximit, shprehim nëpërmjet pyetjeve: “Po këtu?”, “Po ne?” shqetësimin bashkëkohor qytetar dhe intelektual. “Muzika nuk do përkthim”, shkruan autori në një esé. Dikur, në një shkrim të botuar, këngëtarët e gadishullit tonë të vjetër i kam quajtur dasmorë të farefisnisë ballkaniko – mesdhetare dhe i kam cilësuar konsuj vullnetarë të dashurisë mes popujve. Ky libër i R. Gjikës është një urë e sigurtë komunikimi, e ndërtuar jo me gurë, drurë, metal hekur e beton, por me shkronja vërtetësie e respeketi midis shqiptarëve dhe grekëve. Dhe, siç shprehet Profesor Gaçe, është mirë të ndërtojmë ura komunikimi midis kulturave të popujve dhe jo të ngremë mure ndarës.
Vlorë, e mërkurë, 08.04.2015, ora 08:50’